Τα παλαιότερα από τα κείμενα αυτά ανάγονται στον 3ο αιώνα π.Χ. και το πιο πρόσφατο γράφτηκε το έτος 70 μ.Χ.

Ορισμένα από τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, αυτής της δισχιλιετούς συλλογής κειμένων που περιλαμβάνουν το αρχαιότερο βιβλικό κείμενο στην εβραϊκή γλώσσα, δεν προέρχονται από την έρημο όπου βρέθηκαν, σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε χθες και βασίζεται στην εξέταση DNA των περγαμηνών αυτών.

Τα 900 χειρόγραφα που βρέθηκαν μεταξύ 1947-1956 στα σπήλαια του Κουμράν (στη σημερινή κατεχόμενη Δυτική Όχθη) θεωρούνται ως μια από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις όλων των εποχών. Περιλαμβάνουν θρησκευτικά κείμενα στα εβραϊκά, τα αραμαϊκά και τα ελληνικά, καθώς και την παλαιότερη εκδοχή της Παλαιάς Διαθήκης που έχει βρεθεί ποτέ.

Τα παλαιότερα από τα κείμενα αυτά ανάγονται στον 3ο αιώνα π.Χ. και το πιο πρόσφατο γράφτηκε το έτος 70 μ.Χ., την εποχή της καταστροφής του δεύτερου Ναού από τις ρωμαϊκές λεγεώνες.

Πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας γράφτηκαν από τους Εσσαίους, μια εβραϊκή αίρεση που είχε αποσυρθεί στην έρημο της Ιουδαίας, κοντά στα σπήλαια του Κουμράν. Άλλοι ωστόσο πιστεύουν ότι ένα μέρος του το έκρυψαν οι Εβραίοι εκεί για να το προστατεύσουν από τους Ρωμαίους.

Για να ρίξουν λίγο επιστημονικό φως σε μια θεολογική διαμάχη, Ισραηλινοί ερευνητές μελέτησαν το DNA των περγαμηνών, αφού τα κείμενα αυτά είχαν γραφτεί κυρίως σε δέρματα ζώων. «Ανακαλύψαμε, αναλύοντας αυτά τα τμήματα των περγαμηνών, ότι ορισμένα κείμενα γράφτηκαν σε δέρματα αγελάδας και προβάτου, ενώ παλαιότερα θεωρούσαμε ότι όλα είχαν γραφτεί σε δέρμα κατσίκας», εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Πνίνα Σορ, ερευνήτρια της Ισραηλινής Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων, η οποία είναι επικεφαλής αυτής της μελέτης.

Μολονότι το δέρμα προβάτου θα μπορούσε να έχει παραχθεί στην έρημο, το δέρμα αγελάδας ήταν χαρακτηριστικό των πόλεων όπως της Ιερουσαλήμ. «Το ίδιο το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένες οι περγαμηνές μας λέει τόσα όσο και το περιεχόμενό τους», είπε ο Νόαμ Μιζράχι, καθηγητής Βιβλικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.

«Αυτό αποδεικνύει ότι τα χειρόγραφα δεν προέρχονται από την έρημο όπου βρέθηκαν», πρόσθεσε η Σορ. Από πού προήλθαν και ποιος τα έγραψε; Τα ερωτηματικά αυτά παραμένουν αναπάντητα αλλά η έρευνα που κράτησε επτά χρόνια και κατά τη διάρκεια της οποίας μελετήθηκαν 13 κείμενα, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, ανοίγει τον δρόμο για νέες ανακαλύψεις, εκτιμά η Σορ.

«Θα μπορέσουμε τελικά να βρούμε την απάντηση στην ουσιαστική ερώτηση της ταυτότητας των συγγραφέων και αυτά τα πρώτα αποτελέσματα θα έχουν αντίκτυπο στη μελέτη της ζωής των Εβραίων την εποχή του Δεύτερου Ναού», τόνισε, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ένα βιβλικό παζλ

Μία από τις ανακαλύψεις τη ομάδας της Σορ αφορά το βιβλίο του προφήτη Ιερεμία (6ος αιώνας π.Χ.), πολλά αποσπάσματα του οποίου πίστευαν οι ερευνητές ότι προέρχονταν από το ίδιο χειρόγραφο. «Βλέπουμε διαφορές, τόσο όσον αφορά το περιεχόμενο και τον γραφικό χαρακτήρα αλλά και το δέρμα του ζώου που χρησιμοποιήθηκε για την περγαμηνή, κάτι που αποδεικνύει τη διαφορετική προέλευσή τους», είπε η Μπέατρις Ριέστρα, μία από τις ερευνήτριες.

Συνολικά, έχουν βρεθεί περίπου 25.000 κομμάτια περγαμηνών στην έρημο της Ιουδαίας και η έρευνα συνεχίζεται αδιάκοπα εδώ και 60 χρόνια.

«Είναι σαν να φτιάχνουμε ένα παζλ. Υπάρχουν πολλά κομμάτια περγαμηνών που δεν γνωρίζαμε πώς να τα συνδέσουμε μεταξύ τους, ούτε αν βάζαμε μαζί τα λάθος κομμάτια» αλλά με την έρευνα του DNA αυτό μπορεί να αλλάξει, σχολίασε ο καθηγητής Όντεντ Ρεσάβι του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ.

Προς το παρόν, το παζλ παραμένει σπαζοκεφαλιά. «Η έρευνα είναι μόλις στην αρχή της αλλά υπάρχουν θετικά αποτελέσματα», διαβεβαίωσε η Σορ, υπενθυμίζοντας ότι η δουλειά είναι αφορά επίσης τη συντήρηση των χειρογράφων και για τον λόγο αυτό δεν είναι εφικτό να μελετηθεί το σύνολό τους γιατί υπάρχει κίνδυνος να καταστραφούν.

Η έρευνα πάντως θα μπορούσε επίσης να αποδειχθεί θεόσταλτη και για τον εντοπισμό πλαστών αρχαιοτήτων, όπως των πέντε υποτιθέμενων χειρογράφων της Νεκράς Θάλασσας που φυλάσσονταν στο Μουσείο της Βίβλου στην Ουάσινγκτον μέχρι το 2018. «Αν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις περγαμηνές του Κουμράν από τις υπόλοιπες, πιστεύουμε ότι ίσως στο μέλλον αυτό θα μας βοηθήσει να εντοπίζουμε τις πλαστές», είπε ο Ρεσάβι.

Θυμηθείτε ότι ο Ιακώβ μετά από πολλά χρόνια απουσίας επιστρέφει στην Χαναάν και στο πατρικό του, απ’ όπου όμως έφυγε πριν είκοσι χρόνια κυνηγημένος απ’ την έξαλλη οργή του αδελφού του Ησαύ, για την κλοπή αντί πινακίου φακής των προνομίων του πρωτότοκου: «έστειλε δε ο Ιακώβ αγγέλους (μηνυτές¹) να προπορευθούν προς τον Ησαύ τον αδελφό του... και επέστρεψαν οι άγγελοι (οι μηνυτές) και είπαν στον Ιακώβ... εκείνος (ο Ησαύ) έρχεται εις συνάντησίν σου και μαζί του έχει τετρακόσιους άνδρες». Ο΄ Γέν.32.4-6.

Παρέθεσα τα εδάφια απ’ την μετάφραση των Ο΄ διότι εδώ καλύτερα από οπουδήποτε αλλού φαίνεται ότι στην Βίβλο η έννοια της λέξης "άγγελος", εναλλάσσει τους ρόλους του ανθρώπου ή του ουράνιου όντος, ανάλογα με τις εντυπώσεις που οι συντάκτες των βιβλικών επεισοδίων θέλουν να δημιουργήσουν! Απ’ το παραπάνω απόσπασμα λοιπόν και από πλήθος άλλων παρόμοιων συμπεραίνουμε, ότι ο βιβλικός "άγγελος"² συχνά είναι ο αγγελιοφόρος κι όχι ένα ουράνιο θεϊκό κατ’ ανάγκη πλάσμα. Ακριβώς όπως εδώ οι "άγγελοι" του Ιακώβ έχοντας αποστολή να μηνύσουν τον ερχομό του στον αδελφό του Ησαύ, δεν είναι παρά "άγγελοι" (αγγελιοφόροι) του Ιακώβ προς τον Ησαύ.

Όταν λοιπόν η Βίβλος αναφέρεται στους "αγγέλους" του Κυρίου που έρχονται ας πούμε, να κάψουν τα Σόδομα, ή τους "αγγέλους" που συνομιλούν συνήθως βράδυ με τον Φαραώ, τον Αβιμέλεχ ή και τον Λάβαν όπως μόλις είδαμε, απειλώντας τους έμμεσα με πληγές ή θέτοντας όρους θεραπείας από "πληγές" που ήδη τους έχουν ζώσει, καταλαβαίνετε ότι δεν είναι διόλου υπερβολή να υποθέσουμε, ότι αυτοί είναι άνδρες-άγγελοι του Κυρίου, δηλαδή βλοσυροί αποστελλόμενοι αγγελιοφόροι, επιφορτισμένοι με θεϊκό σχέδιο, δράσης ή μήνυμα.

Απ’ την πλευρά της η βιβλική αφήγηση, έχει κάθε λόγο, οι άγγελοι με τις φτερούγες, να μπλέκονται σ’ ένα αξεδιάλυτο σύνολο με τους άνδρες αγγελιοφόρους της κάθε ιστορίας. Όμως η ιδιότητα του ανθρώπου-αγγελιοφόρου φαίνεται ξεκάθαρα στο κείμενο της ελληνικής μετάφρασης των εβδομήκοντα (Ο΄) που παραθέσαμε. Οι άγγελοι του Ιακώβ φέρνουν άγγελμα, αγγελία, ή μήνυμα, ότι ο Ησαύ έρχεται με αδιευκρίνιστες προθέσεις μαζί με τετρακόσιους άνδρες να τον συναντήσει... ειδήσεις που κατατρομάζουν τον ήρωά μας.

Ο Ιακώβ τα χάνει, η αγωνία για τη ζωή του κορυφώνεται. Πιστεύει ότι ο Ησαύ κρατά το μίσος κι έρχεται με τετρακόσιους καβαλαρέους εναντίον του. Πίσω του ένας εξαγριωμένος πεθερός απ’ τον οποίο έκλεψε δόλια τα πάντα. Μπρος του, ένας δασύτριχος αγριάνθρωπος "αδελφός", απ’ τον οποίο επίσης μετά δόλου έκλεψε την πατρική ευλογία και τα σχετικά προνόμια!

«Εφοβήθη δε σφοδρά ο Ιακώβ και ητο εν αμηχανία». Γέν.32.7-8.

Ο Ιακώβ τα χάνει, πανικοβάλλεται, ξέρει ότι απειλές για θεϊκό φόβο μπορεί να "πουλήσει" σε ξένους, μα εδώ είναι ο αδελφός του, που ξέρει για την οικογενειακή τους θεότητα, σχεδόν όσα κι ο ίδιος. Ο "θεός του" λοιπόν, είναι αδύνατον να του φανεί ιδιαίτερα χρήσιμος σ’ αυτή την κατά μέτωπο αναμέτρηση.

Αν και "προφήτης", τον κατατρώει ο φόβος των άγνωστων προθέσεων του αδελφού του! Ανήσυχος παραδέχεται: «φοβάμαι αυτόν (τον Ησαύ) μήπως έλθει και με σκοτώσει και δεν αφήσει ούτε τις γυναίκες ούτε τα παιδιά». Γέν.32.11-12. Παρά την ταραχή του όμως, παίρνει σημαντικές αποφάσεις. Ξεχωρίζει τρία-τέσσερα κοπάδια απ’ τα πολυπληθή του ζώα και τα στέλνει να προϋπαντήσουν τον αδελφό του, μήπως και τον εξευμενίσει με τα δώρα. Μετά, χωρίζει ανθρώπους και ζώα, σε δύο μεγάλες ομάδες, με την ελπίδα ότι απ’ την ενδεχόμενη οργή του αδελφού του, αυτή τη νύχτα της οργής θα προλάβει να ξεφύγει τουλάχιστον η μία. Ύστερα πέφτει η νύχτα και υποθέτουμε πως ο Ιακώβ παραμένει καρτερικά στο ένα από τα δυο στρατόπεδα μαζί με τα παιδιά και τις γυναίκες του.

Παρά τον πανικό του, νομίζουμε ότι έκανε όλα όσα ένας υπεύθυνος αρχηγός έπρεπε να κάνει. Μένοντας μάλιστα μαζί τους αυτή τη νύχτα του χαμού... Αμ’ δε! Πατριάρχης και παραπανίσιοι ηρωισμοί δε συμβιβάζονται! Ο Ιακώβ ξέρει ότι αν οι προθέσεις του αδελφού του είναι εχθρικές, η επίθεση κατά το προσφιλές πρότυπο της οικογενειακής τους (αβρααμικής) τακτικής, (Γέν.14.15), θα γίνει νύχτα.

Ο Ιακώβ καταλαβαίνει ότι αυτή η νύχτα είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Αυτή η νύχτα θα σημαίνει γι’ αυτόν ζωή ή θάνατο, και κανένας "οικο­γε­νειακός θεός" δεν μπορεί πια να τον βοηθήσει, στην οικογενειακή άλλωστε αυτή διένεξη!

Τότε, μέσ’ την ίδια αυτή νύχτα, βλέπουμε τον Ιακώβ να κάνει κάτι που μόνο ένας απόγονος του Αβραάμ θα μπορούσε να σκεφτεί: «την ίδια εκείνη νύχτα σηκώθηκε ο Ιακώβ πήρε τις γυναίκες του με τα παιδιά και πέρασε από τον χείμαρρο, μαζί μ’ αυτούς πέρασε και όλα τα υπάρχοντά του, εκείνος δε έμεινε πίσω μόνος, και κάποιος πάλευε μαζί του ως την αυγή». Γέν.32. 22-23.

Ο Ιακώβ κάνει κάτι εξωφρενικό. Ξεχωρίζει (απ’ τους υπόλοιπους) την δική του οικογένεια με τα υπάρχοντα του, σε μια τρίτη ιδιαίτερη ομάδα, την οδηγεί προφανώς σε κάποια πλεονεκτικότερη θέση, παιρνόντας τον χείμαρρο... αλλά ο ίδιος, (διασχίζοντας προφανώς ξανά τον χείμαρρο προς τα πίσω), παραμένει στα μετόπισθεν μόνος! Κρύβει λοιπόν πρόχειρα και εγκαταλείπει την οικογένειά του μεσ’ στη νύχτα, στα χέρια του πιθανού τους φονιά... αυτός δε... έμεινε μόνος!

Είναι πράγματι απίστευτο, παρά την ευρηματικότητα του βιβλικού σεναρίου, περί ηρωικής πάλης του Ιακώβ με ανθρώπους, αγγέλους και θεούς, γεγονός ολοφάνερο παραμένει ότι ο Ιακώβ, ολόκληρο το κρίσιμο αυτό βράδυ έμεινε μόνος, τριγυρνώντας πιθανότατα σε κάποια κακοτράχαλα παραποτάμια βράχια, όπου ξεγοφιάστηκε να παρακολουθεί νυχτιάτικα με αγωνία την πιθανή εκδή­λω­ση της επίθεσης στους "ακέφαλους" ανθρώπους του οίκου του στην απέναντι όχθη! Αυτός δε, η κεφαλή, κι ο αρχηγός τους, επιστρέφει το πρωί κου­τσαίνοντας, μόνο όταν βεβαιώθηκε ότι η φοβερή αυτή νύχτα έχει περάσει χωρίς τη φονική επίθεση του αδελφού του. Τώρα πια που έβλεπε πως υπάρχουν ακόμα ελπίδες συμφιλίωσης! 

Ποιές είναι όμως οι δικαιολογίες του ήρωά μας Ιακώβ, γι αυτήν την ανεξήγητη αλλά και τόσο τραγική απουσία του; Τι είπε ο γενάρχης μας, στους ξέπνοους απ’ την αγωνία δικούς του, που χωρίς τον πατέρα αρχηγό και προφήτη τους, ένιωθαν σα χαμένοι, αναγκασμένοι να περάσουν τη χειρότερη νύχτα της ζωής τους, χωρίς την αρχηγική του παρουσία;

Η απάντηση του Ιακώβ δείχνει πολλά. Είναι μια απάντηση μεγαλείο, μια δικαιολογία πραγματικά μοναδική, είναι ένα μνημείο παραπλάνησης, ευστροφίας και ευρηματικότητας: «Ένας άνθρωπος... όχι... ένας άγγελος... μάλλον... ένας θεός με κράτησε μακριά σας όλη νύχτα».!

Ναι ο Ιακώβ ήταν "μόνος" και συνεπώς μόνο αυτουνού τη μαρτυρία έχουμε όταν στην Βίβλο διαβάζουμε πως: «πάλευε μαζί του ένας άνθρωπος μέχρι το πρωί. Όταν δε είδε ότι δεν μπορούσε να νικήσει τον Ιακώβ, καθώς παλεύανε τον χτύπησε στον μηρό και εξαρθρώθηκε (Ο΄ ενάρκησε = ναρκώθηκε, μούδιασε) ο γοφός του. Τότε ο αντίπαλος (του Ιακώβ) του είπε, άφησε με να φύγω διότι ξημερώνει. (ο άγγελος, προφανώς νυκτόβιος 

δεν άντεχε πολύ ώρα στο φως της μέρας!!!) Αλλά ο Ιακώβ (που παρά τον αχρηστεμένο του γοφό παρέμενε ακατάβλητος) του απάντησε, δεν θα σε αφήσω αν δεν με ευλόγησης». Γέν. 32.25-27.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει και ο επίλογος της υποθετικής αυτής πάλης:«Και είπε προς αυτόν, (ο θεός) Τι είναι το όνομά σου; Ο δε είπεν, Ιακώβ. Και εκείνος (ο Θεός) είπε, Δεν θέλει καλεσθή πλέον το όνομά σου Ιακώβ, αλλά Ισραήλ· διότι ενίσχυσας μετά Θεού, και μετά ανθρώπων θέλεις είσθαι δυνατός. Ηρώτησε δε ο Ιακώβ (τον θεό) λέγων, Φανέρωσόν μοι, παρακαλώ, το όνομά σου. Ο δε είπε, Διά τι ερωτάς το όνομά μου; Και ευλόγησεν αυτόν εκεί».  Γέν, 32: 27-29

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;

Ότι η πάλη αυτού του τύπου είναι ολότελα ξένη προς τη γενική βιβλική θεματογραφία; Ότι ακριβώς αυτή η πάλη είναι το αγαπημένο θέμα των μεσογειακών μύθων, τους οποίους όπως θα διαπιστώσετε δανείζονται ασύστολα οι πατριάρχες, κάθε φορά που έχουν ανάγκη από ένα σενάριο στήριξης;

Δεν είναι περίεργο που τον αντίπαλό του τον αποκαλεί, πρώτα «άνθρωπο», Ο΄Γέν.32.25, μετά τον αναβαθμίζει σε «άγγελο». Ο΄Γέν.32.26 και λίγο αργότερα αναφωνεί, «είδα τον θεό»; Ο΄Γέν.32.31.

Μήπως φαίνεται και σε σας αντιφατικό, ότι αυτή η απίστευτου θάρρους πάλη του Ιακώβ με τον πολυδύναμο "άγγελο", συμβαίνει ακριβώς την ίδια νύχτα, που ο πατριάρχης είχε τρελαθεί απ’ τον φόβο του και το βιβλικό κείμενο ομολογεί ότι: «εφοβήθη σφοδρά ο Ιακώβ»; Ο΄Γέν.32.7.

Κραυγαλέα επίσης αντίφαση (σε τραγικό βαθμό απιστίας) με τον πανικό του Ιακώβ, είναι και η αρχική συγκεκριμένη υπόσχεση προστασίας του, απ’ τον ίδιο τον θεό: «μη φοβού (Ιακώβ) εγώ ο θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ... θα είμαι μαζί σου και θα σε διαφυλάττω όπου κι αν πηγαίνεις... θα σε ξαναφέρω (ασφαλή) σε τούτη εδώ την χώρα (την Χαναάν) και δεν θα σε εγκαταλείψω ώσπου να πραγματοποιήσω όλα όσα σου υποσχέθηκα». Γέν.28.13-15. Που είναι λοιπόν η στοιχειώδης εμπιστοσύνη του Ιακώβ, στον λαλίστατο θεό του, αφού η ίδια η Βίβλος, μετά απ'ο τόσες υποσχέσεις,  παραδέχεται τον ξέφρενο πανικό του;

Απ’ την άλλη... πώς σας φαίνεται το ότι ο άγγελος-θεός τα βρήκε σκούρα, σε μια ολονύχτια πάλη με το χειροδύναμο Ιακώβ...; Αλλά και το εξοφρενικότερο... ότι το φως της ημέρας, ενόχλησε τον άνθρωπο-αρχάγγελο-θεό, πώς να το καταλάβουμε; Τι ήταν αυτός ο "άγγελος-θεός;", πλάσμα του σκότους (βαμπίρ;) που φοβάται το υπέροχο φως αυγής και προβάλλει την ανατολή, σαν επείγοντα λόγο λήξεως της ατέλειωτης άνισης ολονύχτιας πάλης; Μήπως πάλι, φαίνεται και σε σας εντελώς περιττό, να ζητήσει ο ουράνιος παλαιστής θεός, απ’ τον ξεγοφιασμένο ήδη Ιακώβ, να τον αφήσει απ’ τα ατσαλένια μπράτσα του, αφού ανά πάσα στιγμή μπορούσε να τον αγγίξει και οπουδήποτε αλλού και να τον νικήσει με το μαγικο-αγγελικό δάχτυλό του;

Αμ εκείνη την απίθανη στιγμή που ο Ιακώβ ρωτάει κατά πρόσωπο τον θεό του ποιο είναι το όνομά του... κι εκείνος αρνείται να του το πει; ... (!!!) πως να το εκλάβουμε; Θα μπορούσα θαρρώ να συνεχίσω έτσι ατελείωτα, αλλά νομίζω πως έγινε ήδη σαφές αυτό που θέλω να τονιστεί!

Ο Ιακώβ, για να αφήσει απ’ την ανίκητη λαβή του τον άγγελο-θεό ζητά για αντάλλαγμα... τι άλλο... ευλογία! Ο Άγγελος μη έχοντας αλλά περιθώρια χρόνου (γιατί ξημέρωνε επικίνδυνα... και κινδύνευε από πρωινά εγκαύματα!) τον ευλόγησε: «και ευλόγησεαυτόν εκεί και του είπε, το όνομα σου δεν θα είναι πια Ιακώβ αλλά Ισραήλ³ διότι αγωνίστηκες με τον θεό (!) και τους ανθρώπους και νίκησες». Γέν.32:28.29.

Έτσι λοιπόν, ο πατριάρχης μας δεν πέρασε μια νύχτα κρυμμένος στα γύρω υψώματα εγκαταλείποντας μια τόσο κρίσιμη νύχτα τους δικούς του! Όχι, Απεναντίας! Πάλευε με τον ίδιο το θεό αυτο­προ­σώ­πως (!) για να αποσπάσει μια πολύτιμη για όλους ευλογία και συνεπώς, με πολύ υπερηφάνεια μπορούσε να καυχάται κι από πάνω λέγοντας: «είδα τον θεό πρόσωπο προς πρόσωπο και εφυλάχθη η ζωή μου... και ανέτειλε ο ήλιος έπ’ αυτού ». Γέν.32.32. Γιατί όλα δείχνουν ότι τελικώς ο λαγόκαρδος πατριάρχης, αποκοιμήθηκε λίγο πριν απ’ το ξημέρωμα αποκαμωμένος απ’ την αγωνία και το τρελό καρδιοχτύπι... και ξύπνησε καθώς «ανέτειλε ο ήλιος έπ’ αυτού»... ή όπως θα λέγαμε σήμερα... κι ύστερα ξύπνησε!

Η ιστορία μας τελειώνει, με τον Ιακώβ να κατεβαίνει κουτσαίνοντας ξεγοφιασμένος απ’ τη νυχτερινή "πάλη της ντροπής" που "ονει­ρεύ­τη­κε" στον άβολο ύπνο του, πάνω στα κακοτράχαλα βράχια. Αναθάρ­ρεψε μόνο, όταν το φως της μέρας τον ξύπνησε και είδε κάτω στην κοιλάδα πως οι τετρακόσιοι του Ησαύ, δεν ήρθαν για σφαγή. Τα δύο αδέλφια, ανταμώνουν μετά από 20 ολόκληρα χρόνια και οι βραδινοί φόβοι του "χειροδύναμου" Ιακώβ είναι πια οριστικά παρελθόν.

Τον αναφέρω δε, ως χειροδύναμο, για να σας υπενθυμίσω εδώ, την ανάγκη που είχε η αφήγηση να τον παρουσιάσει ως χειροδύναμο αποκυλιστή του πηγαδόλιθου, μια και λίγο αργότερα, θα τον έβαζε να παλέψει με τον... ίδιο το θεό σ’ έναν ολονύκτιο αγώνα με μια περίεργη μάλιστα... νικητήρια ισοπαλία!

Πραγματικά είναι να απορεί κανείς. Χιλιάδες σελίδες γράφτηκαν μέχρι σήμερα για αυτή την "πάλη" του Ιακώβ με τον άγγελο-θεό και χιλιάδες αντίστοιχες απίθανες ερμηνείες έχουν προταθεί με κάθε σοβαρότητα. Όλα λοιπόν έχουν γραφτεί για την πάλη του Ιακώβ, εκτός, απ’ αυτό που η ίδια η αφήγηση λέει ξεκάθαρα. Ότι ο Ιακώβ νικημένος απ’ τους φόβους του, παράτησε τους δικούς του, και πήγε να "παλέψει", με τον "θεό" της φαντασίας του, για περισσότερη ασφάλεια!

Μ. Καλόπουλος

Ενδιαφέρουσα υποσημείωση Μ. Καλόπουλου:

Το παραπάνω απόσπασμα με τα πρωτότυπα συμπεράσματα για την περίφημη ψευδο-πάλη του Ιακώβ με τον "θεό", από το βιβλίο μου: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ, δημοσιεύθηκε στα μέσα το 1995. Δεκαέξι χρόνια μετά, στις 27/11/2011, και στην ιστοσελίδα του γνωστού Εβραίου Ζαν Κοέν: (https://cohen.gr/new/articles/judaism/2084-2011-12-29-07-50-57), δημοσιεύεται άρθρο του Τεύκρου Σακελλαρόπουλου με τίτλο: «Η πάλη του Ιακώβ».

Τα εκπληκτικά σχόλια(ειδικά στην εκδοχή 3), και συμπεράσματα που παρατίθενται (εκτός της καθιερωμένης θεολογικής γραμμής), που παραπέμπουν έντονα στο δικό μου, (περί μυθοπλάστου Ιακώβ) σκεπτικό όπως:

«Η τεράστια συνεισφορά του Ιακώβ έγκειται στη δημιουργία μιας εικόνας ενός γεγονότος –της πάλης εν προκειμένω- (αληθούς ή ψευδούς) πάνω στην οποία βασίστηκε ολόκληρος ο Εβραϊσμός…Ο Ιακώβ ήταν προφανώς master αυτής της γνώσης, της δημιουργίας εικόνων (αληθινών ή ψευδών) αλλά πραγματικών για τους άλλους», και πολλά άλλα παρόμοια, έχουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και διδακτικές προεκτάσεις για τα αμάσητα ψευδή που καταπίνουμε (του κάθε "Ιακώβ")... και νομίζω πως πρέπει πρέπει οπωσδήποτε να τα διαβάσετε.

2η Υποσημείωση Μ. Καλόπουλου:

Για καλύτερη εξυπηρέτηση παραπέμπω εδώ ολόκληρο το άρθρο του Τ. Σακελαρίου όπου με υπογραμμίσεις δικές μου (και ενδιάμεσες παρενθέσει πλάγιας γραφής) επισημαίνω τα σημεία και τις απίστευτα ξεκάθαρες παραδοχές, ότι το ψεύδος και η παραμυθολογία, είναι αρχαιόθεν το βασικό εργαλείο διάδοσης επί σκοπό, θεολογικών φαντασιώσεων (δημιουργία βιβλικών σκετομορφών), των περιούσιων που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον!

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύθηκε : 29 Δεκεμβρίου 2011

Matt Dillahunty – (ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΕΥΑ) Μια θλιβερή κωμωδία (*HC* GR SUBS) ΒΙΝΤΕΟ

https://www.youtube.com/watch?v=xbazKt6KXUg

Πόσα λάθη μπορεί να κάνει κάποιος που είναι αλάθητος; Είναι δουλειά του δημιουργήματος να καταδεικνύει τις ανάγκες του ή έπρεπε να τις γνωρίζει από πριν ο δημιουργός; Πώς γίνεται να βαίνουν όλα βάσει σχεδίου αλλά το σχέδιο να αποτυγχάνει διαρκώς και να χρειάζεται διορθωτικές παρεμβάσεις; Αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα θέτει ο Matt Dillahunty στην ομιλία που έδωσε το 2015 στο Περθ της Αυστραλίας κατά την περιοδεία της Ανίερης Τριάδας. Unholy Trinity (Ανίερη Τριάδα): Ο Ματ Ντιλαχάντι, ο ΆρονΡα και ο Σεθ Άντριους πίστευαν κάποτε στον Θεό, στο υπερφυσικό και στο πνευματικό. Σήμερα είναι άθεοι ακτιβιστές γνωστοί σε όλο τον κόσμο. Σε αυτή την περιοδεία ενώνουν τις φωνές τους και διηγούνται τις ιστορίες τους, απαντούν σε ερωτήσεις και ενθαρρύνουν όσους είναι διατεθειμένοι να ακούσουν να αποκτήσουν στενή και προσωπική σχέση με την πραγματικότητα. https://youtu.be/bqxRkf2lgzQ ___________________ Αρχικό βίντεο, Humanist Society of Western Australia: https://youtu.be/JthHCvLoN_A

Στα ιερά βιβλία των χριστιανών, το πρώτο κατά σειρά, η «Γένεση», εξηγεί τη δημιουργία του κόσμου. Εκεί αναφέρεται και ο Κατακλυσμός: Όταν ο θεός μετάνιωσε που έφτιαξε τους ανθρώπους και αποφάσισε να τους πνίξει όλους. Ο χριστιανισμός, και πριν από αυτόν ο ιουδαϊσμός μιας και δικά του είναι τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, ισχυρίζεται πως τα γεγονότα που περιγράφονται είναι αληθινά, παρόλο που δεν είναι η μόνη θρησκεία που αναφέρεται σε έναν κατακλυσμό. Δεν είναι καν η πρώτη, όπως απέδειξε η αρχαιολογία. Λαοί που έζησαν πολλούς αιώνες πριν τους Ιουδαίους, περιγράφουν το ίδιο γεγονός και με περισσότερες λεπτομέρειες. ___________________ Ο AronRa είναι Αμερικανός άθεος ακτιβιστής. Ασχολείται κυρίως με την κατάρριψη των ισχυρισμών του δημιουργισμού και τη μυθολογική προέλευση του χριστιανισμού. Έχει σπουδάσει Παλαιοντολογία. https://en.wikipedia.org/wiki/Aron_Ra Στη σειρά "How Aron Ra Disproves Noah's flood" μπορείτε να δείτε όλα τα επιχειρήματα, ανά επιστήμη, που ο Κατακλυσμός του Νώε δεν γίνεται να είναι αληθινός. https://www.youtube.com/playlist?list... ___________________ Αρχικό βίντεο, AronRa: https://youtu.be/DrDTaHjg2IQ

Βλέπε επίσης παλαιότερα σχετικά άρθρα μας από το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου “ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ”

Ο Κατακλυσμός του Νώε και το έπος του Γκιλγκαμές
Του Μ. Καλόπουλου
http://greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/333-o-kataklusmos-tou-noe-kai-to-epos-tou-gkilgkames

Ο Κατακλυσμός του Νώε και το περιστέρι του Δευκαλίωνα - Α΄ Μέρος

http://greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/335-o-kataklusmos-tou-noe-kai-to-peristeri-tou-deukaliona-a-meros

Άχμαντ Ελντίν

بـسـم الله والحـمـد لله والـصلاة والـسـلام عــلى رسـول الله، وبـعـد

EidMubarak σε όλα τα αδέλφια μου και τις αδελφές μου. Ο ΑΛΛΑΧ ο ύψιστος να δεχτεί τις καλές μας πράξεις. Με αφορμή την Ισλαμική μας εορτή (Ίντ αλ Άντχα) θέλω να παρουσιάσω την θέση του Προφήτη Αβραάμ στο Ισλάμ.

Ο Προφήτης Αβραάμ(ειρήνη σε αυτόν)θεωρείτε στο Ισλάμ ότι είναι ο πατέρας των προφητών, ο πατριάρχης μας, αυτός που δίδαξε στην ουσία τον Μονοθεϊσμό, στην αγνή και πραγματική του μορφή. Παρακάτω θα δούμε αναλυτικά τι λέει το Κοράνι για αυτόν τον σπουδαίο Προφήτη.

Ο Θεός στέλνει τον Αβραάμ(ε.σ) σαν Προφήτη και του χαρίζει τον Ισαάκ και τον Ιακώβ(εγγονός του). Του υπόσχεται ότι θα είναι Προφήτες μετά από αυτόν και ότι θα  δώσει στους απογόνους τους το «kitab»(βιβλίο) δηλαδή την ιερή αποκάλυψη.

«Και χαρίσαμε (στον Αβραάμ) τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και κάναμε (δώρο) στους απογόνους του (το χάρισμα) τη Προφητείας, και το Βιβλίο(Τοραχ, Ευαγγέλιο), δώσαμε και στον ίδιο την αμοιβή του στον κόσμο αυτό. Κι οπωσδήποτε στη Μέλλουσα Ζωή θα είναι (με τη συντροφιά) των Δικαίων.» (Κοράνι 29:27)

Ο Θεός λέει στον Προφήτη Μουχάμαντ(ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) να αναφέρει στους δικούς του την ιστορία του Προφήτη Αβραάμ.

«Και να διηγηθείς (επίσης) στο Βιβλίο – το Κοράνιο – (Την Ιστορία) του Αβραάμ. Ήταν ένας (άνδρας) της Αλήθειας (και δίκαιος), ένας προφήτης.» (Κοράνι 19:41)

Ο Θεός καθοδήγησε τον Αβραάμ(ε.σ) και τον τίμησε με αρετές και αξιέπαινα χαρακτηριστικά:

«Ο Αβραάμ – πραγματικά -αντιστοιχούσε (ένα Έθνος πρότυπο), υπάκουος ήταν ευλαβικά στον ΑΛΛΑΧ (και) Αληθινός στην πίστη, που ποτέ δεν έκλινε προς άλλη θεότητα, και δεν ήταν από εκείνους που συνεταιρίζουν άλλους με τον ΑΛΛΑΧ.

Έδειχνε την ευγνωμοσύνη του για τις χάρες του ΑΛΛΑΧ, που τον είχε διαλέξει, και τον καθοδηγούσε στον Ίσιο Δρόμο.

«Και του δώσαμε – σ’ αυτό τον κόσμο – το καλό και στη Ζωή του Αλλου Κόσμου που βρίσκεται με την τάξη των Ενάρετων.»(Κοράνι 16:120-122)

Ο Αβραάμ(ε.σ) ήταν ο «πατέρας» των Προφητών, τόσο ως προς την ιδεολογία που όλοι μοιραζόντουσαν(το Ισλάμ) όσο και στην καταγωγή, μιας και οι περισσότεροι καταγόντουσαν από αυτόν γενεαλογικά. Είχε επίσης δυο υιούς όπου ο Θεός τους έχρησε με το Προφητικό χάρισμα. Τον Ισμαήλ(ειρήνη σε αυτόν), οπου «γέννησε» τους Άραβες και στους οποίους στάλθηκε ο Προφήτης Μουχάμαντ(ειρήνη και ευλογία σε αυτόν), και τον Ισαάκ οπου «γέννησε» τα παιδιά του Ισραήλ οπου και από αυτούς έχουμε μια σειρά από Προφήτες.

Το Κοράνι αναφέρει το γεγονός ότι ο Αβραάμ ήταν ο πατέρας των Προφητών λέγοντας:

«Και χαρίσαμε σ’ αυτόν, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και (τους δυο) τους καθοδηγήσαμε. Και πριν απ’ αυτόν καθοδηγήσαμε το Νώε (Νωχ), κι απ’ τους απογόνους του, τον Δαβίδ, το Σολομώντα, τον Ιωβ (Εγιούμπ), τον Ιωσήφ, το Μωυσή και τον Ααρών, κι έτσι ανταμείβομε τους αγαθοεργούς.

Κι ο Ζαχαρίας (Ζακαρία), ο
Ιωάννης (Γιάχια), ο Ιησούς, κι ο Ηλίας.
Όλοι τους είναι απ’ την τάξη των
ενάρετων (όσιων).

Και τον Ισμαήλ και τον Ελισαίο και τον Ιωνά (Γιούνους) και τον Λωτ (Λουτ), κι όλους τους ξεχωρίσαμε πάνω απ’ όλους τους σύγχρονους τους.» (Κοράνι 6:84-86)

Ο Αβραάμ(ε.σ) στην Μεσοποτάμια κάλεσε τον λαό του να λατρέψει τον Θεό αποκλειστικά και να σταματήσουν να λατρεύουν είδωλα που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και είναι άχρηστα. Το Κοράνι λέει:

«Και (θυμήσου επίσης) τον Αβραάμ, όταν (μίλησε) στο λαό του, είπε: “Να υπηρετείτε τον ΑΛΛΑΧ και να εκπληρώσετε το καθήκον σας σ’ Αυτόν.
Αυτό είναι το καλύτερο για σας, αν (βέβαια θέλετε) να το καταλάβετε!

Εσείς όμως λατρεύετε είδωλα -αντί τον ΑΛΛΑΧ, και πλάθετε ψεύτικες (καταστάσεις). Αυτά που λατρεύετε – αντί τον ΑΛΛΑΧ – δεν έχουν τη δύναμη να σας συντηρήσουν (να ικανοποιήσουν τις ανάγκες σας). Γι’ αυτό αναζητείστε – τη συντήρηση – προς τη μεριά του ΑΛΛΑΧ, να Τον υπηρετείτε και να Του είστε ευγνώμονες! Σ’ Αυτόν θα επιστρέψετε.» (Κοράνι 29:16-17)

Ο Αβραάμ(ε.σ) ήθελε να ελευθερώσει τον λαό του από την ειδωλολατρία και να τους απαλλάξει από μύθους και θρύλους. Ρώτησε λοιπόν ορισμένους από αυτούς και τον πατέρα του σχετικά για αυτά τα είδωλα:

«Και διάβασε τους (απαγγέλλοντας κάτι) από την ιστορία του Αβραάμ.

Πρόσεξε τι είπε στον πατέρα του και το λαό του: “Τι είναι αυτό που λατρεύετε;”

Είπαν: “Λατρεύουμε είδωλα και παραμένουμε συνέχεια στην υπηρεσία τους.

Είπε: “Μήπως σας ακούνε όταν (τους) επικαλείστε

Ή μήπως σας ωφελούν ή σας βλάπτουν;”

Είπαν: “(Όχι) αλλά βρήκαμε τους πατέρες μας να κάνουν το ίδιο (που τώρα κάνουμε εμείς)”.» ( Κοράνι 26:69-74)

Έπειτα τους εξήγησε ότι δεν είναι πρέπον να ακολουθούν τυφλά παραδόσεις χωρίς να δίνουν σημασία για την εγκυρότητα τους. Τους εξήγησε την υπέρτατη αλήθεια λέγοντας τους ότι αυτός που αξίζει να λατρευτεί είναι αποκλειστικά και μόνο ο Δημιουργός όπου στα «χέρια»Του βρίσκεται η εξουσία των πάντων:

«Είπε: “Κοιτάζετε αυτά που λατρεύατε,

Εσείς και οι πατέρες σας (που έζησαν) πολύ πριν (από σας);

Αυτά (οι θεότητες) είναι εχθροί μου ενώ ο Κύριος του Σύμπαντος (είναι Κύριος μου),

που με έπλασε και είναι Εκείνος που με καθοδηγεί,

που με τρέφει και με ποτίζει,

κι όταν είμαι άρρωστος, Εκείνος που με γιατρεύει,

και με θανατώνει κι έπειτα με ξαναζωντανεύει,

και – που ελπίζω – να με συγχωρήσει την αμαρτία μου – κατά την ημέρα της Πίστης (της Κρίσης).» (Κοράνι 26:75-82)

Ο πατέρας του Αβραάμ ήταν πολυθεϊστής. Συνήθιζε να σκαλίζει τα είδωλα και να τα πουλούσε. Ο Αβραάμ είχε ενοχληθεί πολύ από την απιστία του πατέρα του και αποφάσισε να τον συμβουλέψει λέγοντας του:

«Πατέρα μου! Γιατί λατρεύεις κάτι που δεν ακούει, κι ούτε βλέπει, κι ούτε μπορεί να σε κάνει να κερδίσεις τίποτε;

“Ω! Πατέρα μου! Ήλθε –
πραγματικά- σε μένα ένα μέρος της
γνώσης, που δεν σου έφτασε. Γι’ αυτό
ακολούθησε με. Θα σε οδηγήσω σε ένα
Δρόμο που (η επιφάνεια του) είναι
επίπεδη (και είναι ίσιος).» (Κοράνι 19:42-43)

Ο πατέρας του όμως δεν του απάντησε αλλά τον απείλησε λέγοντας του ότι θα τον λιθοβολήσει και θα τον εγκαταλείψει:

«Είπε (ο πατέρας): “Μήπως εσύ -ω! Αβραάμ! – αποστρέφεσαι τους θεούς μου; Αν δεν μετανιώσεις θα σε πετροβολήσω, και τώρα φύγε από μένα, για ένα χρονικό διάστημα”!» (Κοράνι 19:46)

Ο Αβραάμ λοιπόν αφού δεν είχε καμία άλλη επιλογή έφυγε και του είπε:

«Είπε (ο Αβραάμ): “Η ειρήνη ας είναι πάνω σου. Θα προσεύχομαι, στον Κύριο μου για να σε συγχωρήσει. Γιατί είναι για μένα Ευεργέτης.»(Κοράνι 19:47)

Όταν ο λαός του Αβραάμ συνέχιζε με επιμονή να λατρεύει αυτά τα είδωλα, ο Αβραάμ(ε.σ) αποφάσισε να τους αποδείξει με πρακτικούς τρόπους ότι αυτά τα είδωλα δεν είναι σε θέση να τους ωφελήσουν η ακόμα και να τους βλάψουν, άρα δεν είναι άξια λατρείας. Αφού λοιπόν τα διδάγματα του δεν έπιασαν τόπο ο Αβραάμ επινόησε ένα τρόπο για να τους συνετίσει. Έκανε τον άρρωστο έτσι ώστε να βρεθεί στον Ναό με τα είδωλα:

«Κι έριξε μια ματιά στα άστρα (κατά το, τότε έθιμο τους σαν αστρονόμοι),και είπε: “Είμαι πραγματικά άρρωστος”!

Έτσι απομακρύνθηκαν απ’ αυτόν και τον εγκατέλειψαν.

Τότε έστρεψε κρυφά προς τις θεότητες τους (τα είδωλα) και είπε: “Γιατί δεν τρώτε (από τις προσφορές (θυσίες) που είναι μπροστά σας);..!

“Τι συμβαίνει σ’ εσάς, και δεν προφέρετε μια συλλαβή”;

Και προχώρησε κρυφά πάνω τους χτυπώντας (τα) με το δεξί του (χέρι)».(Κοράνι 37: 88-93)

Τα έσπασε όλα εκτός από το μεγαλύτερο είδωλο. Το άφησε επίτηδες με την ελπίδα να το ρωτήσουν (το είδωλο)για αυτήν την κατάσταση.

«Έτσι τα έκανε κομμάτια (όλα) εκτός από το μεγαλύτερο απ’ αυτό, ώστε ίσως επιστρέψουν σ’ αυτό.» (Κοράνι 21:58)

Όταν επέστρεψαν από την γιορτή τους είδαν τα σπασμένα είδωλα και κατηγόρησαν τον Αβραάμ. Ο Αβραάμ(ε.σ) είπε σε αυτούς:

«Είπε: “Όχι, αυτό έχει γίνει απ’ αυτόν τον μεγαλύτερο! Ρωτείστε τους, αν μπορούν να μιλήσουν!“.» (Κοράνι 21:63)

Ειρωνικά και σαρκαστικά κατηγόρησε το μεγάλο είδωλο, δείχνοντας τους την ανακολουθία και τον παραλογισμό στο να λατρεύουν αντικείμενα. Επειδή όμως γνώριζαν ότι αυτά τα αντικείμενα δεν μπορούν να μιλήσουν είπαν στον Αβραάμ:

«Κι έπειτα – έστριψαν κάτω πάνω τα κεφάλια τους (δηλ. έπαθαν σύγχυση) και ντροπιασμένοι (είπαν): Έσύ (Αβραάμ) γνωρίζεις πολύ καλά ότι αυτά (τα είδωλα) δεν έχουν λαλιά!”.» (Κοράνι 21:65)

Όταν παραδέχτηκαν την ανικανότητα των ειδώλων τους ο Αβραάμ είπε:

«Είπε (ο Αβραάμ): “Πώς – τότε -λατρεύετε, αντί τον ΑΛΛΑΧ, πράγματα που δεν σας ωφελούν σε τίποτε, κι ούτε σας βλάπτουν.

Αλίμονο!(αγανακτώ) με σας και για τα αντικείμενα που λατρεύετε αντί τον ΑΛΛΑΧ! Μα δεν θα λογικευθείτε”;» (Κοράνι 21:66-67)

Αφού λοιπόν εξάντλησαν όλα τα επιχειρήματα τους έναντι του Αβραάμ και απέτυχαν, αποφάσισαν να κάνουν χρήση βίας.

«Είπαν: “Κάψτε τον, και προστατέψτε τις θεότητες σας, αν θέλετε να κάνετε κάτι”»(Κοράνι 21:68)

Μάζεψαν λοιπόν ξύλα και άναψαν μεγάλη φωτιά. Πέταξαν μέσα τον Αβραάμ καθώς έλεγε: «Hasbi Allaah wa ni’am al-wakeel»(δηλ ο ΑΛΛΑΧ είναι αρκετός για μένα και είναι ο Καλύτερος στην τακτοποίηση των θεμάτων). Ο Θεός(ΑΛΛΑΧ) τον έσωσε και τον προστάτεψε όταν διέταξε την φλόγα να είναι δροσερή και ασφαλής για τον Αβραάμ. Επίσης τον προστάτεψε από όλες τις παγίδες των έχθρων του.

«Είπαμε: “Ω! Φωτιά! Να είσαι κρύα και με ασφάλεια στον Αβραάμ”!

Και θέλησαν να του στήσουν παγίδα. Αλλά κάναμε (αυτούς τους ίδιους) να χάσουν.»(Κοράνι 21:69-70)

Μετά που σώθηκε ο Αβραάμ(ε.σ) από τους εχθρούς του, ο Θεός τον πρόσταξε να φύγει από την Μεσοποτάμια και να μεταναστεύσει στην ιερή πόλη της Παλαιστίνης. Παντρεύτηκε την εξαδέλφη του, την Σάρα, και ξεκίνησε μαζί της και μαζί με τον ανιψιό του, τον Λωτ, προς την Συρία. Το Κοράνι λέει:

«Και σώσαμε αυτόν και (τον ανιψιό του) τον Λώτ (και τους οδηγήσαμε) στη γη, που την είχαμε ευλογήσει για (όλα) τα έθνη.»(21:71)

Έπειτα, έπεσε μεγάλη κακουχία στη Συρία και ο Αβραάμ(ε.σ) αναγκάστηκε να φύγει προς την Αίγυπτο με την γυναίκα του. Μετά κατευθύνθηκε ξανά προς την Παλαιστίνη. Η γυναίκα του είχε πάρει και μια δούλα, την Άγαρ την αιγύπτια. Ο Αβραάμ είχε έντονη επιθυμία και λαχταρά να αποκτήσει παιδιά, η γυναίκα του όμως ήταν ηλικιωμένη και στείρα. Η Σάρα βλέποντας την λαχτάρα του Αβραάμ για παιδί, του παραχώρησε την δούλα της ως δεύτερη σύζυγο του. Ο Θεός ευλόγησε τον Αβραάμ και την Άγαρ με ένα παιδί, τον Προφήτη Ισμαήλ.

«”Κύριε μου! Χάρισε μου ένα ενάρετο (αγόρι)”!Έτσι του δώσαμε το ευχάριστο νέο για ένα επιεικές αγόρι (στην αυτοθυσία και την υπομονή).» (Κοράνι 37:100-101)

Μετά που η Άγαρ γέννησε τον Ισμαήλ η Σάρα άρχισε και ένιωθε ζήλια και ζήτησε από τον Αβραάμ να τους απομακρύνει από αυτούς. Ο Θεός αποκάλυψε στον Αβραάμ(ε.σ) ότι πρέπει να τους στείλει στην Μέκκα. Τους πήρε λοιπόν και τους έδειξε τον δρόμο αφήνοντας τους φαγητό και προμήθειες για το ταξίδι τους. Τους άφησε στην ερημιά, σε ένα απομονωμένο μέρος που δεν είχε νερό. Τους άφησε και γύρισε πίσω. Η Άγαρ του είπε «για ποιον μας αφήνεις σε αυτήν εδώ την ερημιά;» Ο Αβραάμ απομακρυνόταν όταν η Άγαρ τον ξαναρώτησε « μήπως ο Θεός σε διέταξε να μας το κάνεις αυτό»; «Ναι» είπε ο Αβραάμ. Απάντησε η Άγαρ «τότε ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει και δεν θα μας κάνει να χαθούμε».

Ο Αβραάμ(ε.σ) υποτάχτηκε στην διαταγή του Θεού και με υπομονή άντεξε αυτόν τον χωρισμό της γυναίκας του και του παιδιού του. Έπειτα στράφηκε προς την ιερή πόλη της Μέκκας όπου έστειλε την γυναίκα του και το παιδί του και προσευχήθηκε για αυτούς με τα εξής λόγια:

«”Κύριε μας! Έχω κάνει μερικούς απ’ τους απογόνους μου να κατοικήσουν σε μια κοιλάδα χωρίς καλλιέργεια, στο Απαράβατο Οίκο Σου ώστε – Κύριε μας! – ίσως να εκτελούν τις προσευχές και να κάνεις ομάδες ανθρώπων να πάνε σ’ αυτούς με μεγάλη επιθυμία και να παρέχεις σ’ αυτούς τα καλά αγαθά ώστε να μπορούν να ευχαριστούν.» (Κοράνι 14:37)

Η Άγαρ έμεινε στην Μέκκα τρώγοντας και πίνοντας νερό από τις προμήθειες που της άφησε ο Αβραάμ για αυτήν και το παιδί τους. Όταν η προμήθειες τελείωσαν η Άγαρ και ο Ισμαήλ δίψασαν. Η Άγαρ έψαξε για νερό σκαρφαλώνοντας τον λόφο «al-Safaa» αλλά δεν βρήκε τίποτα. Μετά σκαρφάλωσε στο λόφο «al-Marwah» οπού επίσης δεν βρήκε τίποτα. Έκανε αυτή την διαδικασία 7 φορές(ακριβώς όπως κάνουν σήμερα την ιεροτελεστία του Χατζ οι Μουσουλμάνοι). Επέστρεψε μετά στον υιό της Ισμαήλ(ε.σ) οπού βρήκε  κάτω από τα πόδια του νερό να αναβλύζει(μέχρι σήμερα υπάρχει η πηγή αυτή στην Σ. Αραβία). Η χαρά της ήταν μεγάλη όπου ήπιε και έδωσε και στον υιό της. Μετά μια φυλή της περιοχής(Jurham) πήγε στην Άγαρ και της ζήτησε άδεια να εγκατασταθούν δίπλα στην πηγή του νερού. Τους έδωσε την άδεια και εγκαταστάθηκαν δίπλα της. Όταν ο Ισμαήλ(ε.σ) μεγάλωσε, παντρεύτηκε μια από τις γυναίκες της φυλής και έμαθε την γλώσσα από αυτούς.

Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου ο Αβραάμ(ε.σ) συνήθιζε να κάνει επισκέψεις στον υιό του Ισμαήλ. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις ο Αβραάμ είδε στο όνειρο του τον Θεό να τον προστάζει να θυσιάσει τον Ισμαήλ. Τα όνειρα των Προφητών είναι αληθινά και έτσι ο Αβραάμ υπάκουσε με πόνο και θλίψη την διαταγή του Κυρίου του και παρόλο που ήταν γέρος και ο Ισμαήλ ήταν ο μοναδικός του υιός μέχρι εκείνη την στιγμή.

«Έπειτα σαν έφτασε να έχει (την ηλικία) να βοηθήσει τον πατέρα του, (του) είπε: ” Ω! Γιε μου! είδα στον ύπνο μου ότι σε σφάζω. Κοίταξε τώρα εσύ τι βλέπεις! (ποια είναι η άποψη σου)!” Είπε (ο γιος): “Ω! Πατέρα μου! Κάνε ό,τι σου διατάζει (ο ΑΛΛΑΧ), θα με βρεις – αν το θέλει ο ΑΛΛΑΧ – να είμαι ένας από τους υπάκουους!”.

Αφού κι οι δύο υπόταξαν τη θέληση τους (στον ΑΛΛΑΧ), και τον είχε τοποθετήσει ξαπλωμένο με το μέτωπο του για να τον σφάξει, του φωνάξαμε: Ώ! Αβραάμ!

“Έχεις κιόλας επαληθεύσει το όνειρο”! Μ’ αυτό τον τρόπο ανταμείβουμε τους αγαθοεργούς, (που εκτελούν τις εντολές Μας).

Αυτό- βέβαια-ήταν μια φανερή δοκιμασία – Και τον απολυτρώσαμε (με άλλη) πιο σπουδαία (θυσία) σφαγή, (με ένα μεγάλο κριάρι).

Κι αφήσαμε – για τις μελλοντικές γενιές (να λένε) γι’ αυτόν (αυτό τον έπαινο)» (Κοράνι 37:102-108)

Ο Θεός έπειτα ανήγγειλε στον Αβραάμ(ε.σ) για δεύτερη φορά τα ευχαρίστα νέα για τον ερχομό του δεύτερου υιού του, τον Ισαάκ(ε.σ).

«Και του αναγγείλαμε τα ευχάριστα νέα για τον Ισαάκ – έναν προφήτη – από τους Δίκαιους.» (Κοράνι 37:112)

Ο Ισαάκ γεννήθηκε από την πρώτη γυναίκα του Αβραάμ την Σάρα:

«Κι η γυναίκα του (του Αβραάμ) όρθια (εκεί) χαμογελούσε. Της αναγγείλαμε τα χαρούμενα Μηνύματα για την (γέννηση) του Ισαάκ, κι έπειτα απ’ τον Ισαάκ, τον γιο του Ιακώβ.» (Κοράνι 11:71)

Ο Αβραάμ(ε.σ) έμεινε λίγο στην Παλαιστίνη και έπειτα γύρισε πάλι στην Μέκκα για ένα σοβαρό λόγο. Ο Θεός τον διέταξε να φτιάξει στην Μέκκα, τον πρώτο οίκο για να λατρεύετε ο Ένας και Μοναδικός Αληθινός Θεός, ο ΑΛΛΑΧ. Έτσι λοιπόν ο Αβραάμ ανέλαβε αυτό το έργο οπου τον βοηθούσε και ο υιός του Ισμαήλ.

«Και κοίτα! Όταν ο Αβραάμ κι ο Ισμαήλ έστησαν τα θεμέλια του Οίκου (μ’ αυτή την προσευχή είπαν): “Κύριε μας! δέξου από μας. Γιατί, Εσύ είσαι ο Ακούων (που όλα τ’ ακούς), ο Παντογνώστης (κι όλα τα γνωρίζεις)» (Κοράνι 2:127)

Ο Θεός διέταξε τον Αβραάμ και τον Ισμαήλ(ειρήνη σε αυτούς) να είναι καθαρός αυτός ο οίκος από είδωλα και ακαθαρσίες έτσι ώστε να είναι καθαρό και αγνό για αυτούς που θα προσεύχονται εκεί και θα εκτελούν το προσκύνημα. Όταν ο Αβραάμ(ε.σ) ολοκλήρωσε το έργο αυτό ο Θεός τον διέταξε να καλέσει τον κόσμο να εκτελέσουν το «Χάτζ» ( το προσκύνημα)

«Και προκήρυξε προσκαλώντας τους ανθρώπους για το Χατζ, το Προσκύνημα (το Χατζηλίκι). θα σου φτάσουν πεζοί ή πάνω σε κάθε ισχνό ζώο (καμήλα) από το μεγάλο ταξίδι -από κάθε βαθύ κι απομακρυσμένο δρόμο.» (Κοράνι 22:27)

Έπειτα ο Αβραάμ έκανε την εκπληκτική ικεσία προς τον Θεό για την Μέκκα και για τους κατοίκους της λέγοντας:

«Και κοίτα! Όταν ο Αβραάμ είπε: “Κύριε μου! Κάνε τον τόπο αυτό, χώρα ειρήνης και θρέψε το λαό της με καρπούς, σ’ όποιον πίστεψε στον ΑΛΛΑΧ και στην τελευταία μέρα (Τη μέρα της κρίσεως) ο ΑΛΛΑΧ αποκρίθηκε: “(Ναι), και στους άπιστους θα κάνω τη χάρη να τους αφήσω να τ’ απολαύσουν για λίγο καιρό. Έπειτα όμως θα τους οδηγήσω στην κόλαση της Φωτιάς, Και είναι άθλιος ο προορισμός τους“»(Κοράνι 2:126)

Επίσης προσευχήθηκε για τον εαυτό του και για τους απογόνους του:

«”Κύριε μας! δέξου από μας. Γιατί, Εσύ είσαι ο Ακούων (που όλα τ’ ακούς), ο Παντογνώστης (κι όλα τα γνωρίζεις). “Κύριε μας! Κάνε μας Μουσουλμάνους, (αφιερωμένους) σε Σε.
Κι απ’ τους απογόνους μας κάνε ένα λαό μουσουλμανικό, (υποταγμένο) σε Σένα, και
δείξε μας τις τοποθεσίες για να τελούμε τις (οφειλόμενες) ιεροτελεστίες. Και μας
συγχωρείτε. Γιατί, εσύ είσαι ο Δεχόμενος την μετάνοια ο Πολυεύσπλαχνος.»(Κοράνι 2:127-128)

Προσευχήθηκε για τους ανθρώπους για τον τόπο της Μέκκας να τους στείλει ο Θεός έναν Απόστολο και Προφήτη καλώντας τους στον Μονοθεϊσμό και να λατρεύουν μόνο και αποκλειστικά τον Έναν και Μοναδικό Θεό:

«”Κύριε μας! Στείλε ανάμεσα τους έναν απόστολο από δικό τους άνθρωπο που ν’ απαριθμεί σ’ αυτούς τα εδάφια του Βιβλίου Σου. Και να τους διδάσκει το Βιβλίο (το Κοράνιο) και τη φρόνηση και να τους εξαγνίσει. Γιατί Εσύ είσαι ο Παντοδύναμος, ο Σοφός.»(Κοράνι 2:129)

Ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές του Προφήτη Αβραάμ(ε.σ). Έκανε την Μέκκα ένα ασφαλές μέρος. Ευλόγησε τους ανθρώπους της με πλούτο, και έστειλε σε αυτούς έναν Αγγελιοφόρο από τους ίδιους ο όποιος με την παρουσία του ήταν και η σφραγίδα των Προφητών. Ήταν ο Μουχάμαντ (ειρήνη και ευλογία του Θεού να τον συνοδεύει)

Μετά τον Αβραάμ, η Προφητεία παρέμεινε αρκετά στα παιδιά του Ισραήλ μέχρι που ο Θεός έστειλε τον Μουχάμαντ(ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) στους απογόνους του Ισμαήλ(τους Άραβες) σαν Προφήτη και Αγγελιοφόρο προς όλη την ανθρωπότητα και σαν έλεος για όλη την κτίση! Ο Θεός διέταξε τον Μουχάμαντ(ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) να πει:

«Πες: “Ω! Άνθρωποι! Εγώ είμαι για σας όλους Απόστολος του ΑΛΛΑΧ,»(Κοράνι 7:157)

Ο Θεός τον διέταξε να ακολουθήσει την πίστη του Αβραάμ:

«(Ω! Μουχάμμεντ) Σου έχουμε εμπνεύσει (το Μήνυμα) “Να ακολουθείς τη θρησκεία του Αβραάμ που έχει στρέψει από την απιστία και δεν ήταν απ’ εκείνους που συνεταίριζαν άλλες θεότητες με τον ΑΛΛΑΧ.» (Κοράνι 16:123)

Η συμβουλή του ίδιου του Αβραάμ(ε.σ) προς τα παιδιά του ήταν να ακολουθούν το Ισλάμ(υποταγή στον Θεού):

«Αυτό ήταν το κληροδότημα που ο Αβραάμ άφησε στα παιδιά του. Το ίδιο έκαμε  κι  ο   Ιακώβ.   “Παιδιά  μου!   Ο ΑΛΛΑΧ διάλεξε για χάρη σας την θρησκεία. Να μη πεθάνετε παρά μόνο στην πίστη του Ισλάμ”.» (Κοράνι 2:132)

Αυτή είναι η ιστορία του Αβραάμ(ε.σ) κατά το Ιερό Κοράνι. Ενός άνδρα που κέρδισε τον τίτλο, σύμφωνα με το Ισλάμ, σαν ο φίλος του ΑΛΛΑΧ!

Ειρήνη και Ευλογία στον Προφήτη μας Αβραάμ, τον φίλο του Ένα και Μοναδικού Θεού

وصلى الله وسلم وبارك على نبينا محمد

Όπως θα δούμε λοιπόν, δεν ήταν μόνο ο πατέρας του Αβραάμ ο Θάρρα, που άφησε πίσω του θυελλώδη ιστορία διωγμών και κοινωνικών αναταραχών, αλλά και η ιστορία των παππούδων του Σερούχ και Ναχώρ στην Ουρ της Χαλδαίας, δεν ήταν λιγότερο ταραχώδης.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή ρωτώντας, ήταν τελικά ή όχι οριστικά Χαλδαίοι οι προγονοί του Αβραάμ; Ας ρίξουμε μια μάτια στα στοιχεία: «Ητο δε ο Σημ εκατό ετών ότε εγέννησε τον Αρφαξάδ» Γέν.ΙΑ΄10 «Ο δε Αρφαξάδ ονόμασε εκείνους των οποίων ηγήθηκε Αρφαξαδαίους¹που τώρα καλούνται Χαλδαίοι... Αρφαξάδ εγέννησε τον Σαλά αυτός τον Έβερ εκ του οποίου και Εβραίοι ονομάσθηκαν. Ο Έβερ εγέννησε τον Φαλέγ, αυτός τον Ραγαύ... τον Σερούχ... τον Ναχώρ... τον Θάρρα, αυτός δε έγινε πατέρας του Αβραάμ» Ιώσηπος ιουδαϊκη αρχαιολογια 1.143-149

Γνωρίζοντας λοιπόν και από τις γραφές, ότι η γενεαλογική σειρά στην περίφημη αυτή οικογένεια είναι: «Έβερ - Φαλέγ - Ραγαύ -Σερούχ - Ναχώρ - Θάρρα - Αβραάμ» (Γέν.ΙΑ΄16-26) προσπάθησα να βρω γι’ αυτούς ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, που θα πρόδιδαν το είδος της προϊστορίας τους.

Πρόκειται ίσως για κουραστικές λεπτομέρειες της ζωής ανθρώπων, που ποτέ μέχρι σήμερα δεν ακούσαμε ούτε καν τα ονόματά τους. Διαβάστε όμως αργά και με κάθε προσοχή τις λεπτομέρειες που μας μεταφέρουν στο περίεργο παρελθόν τους και θα δείτε ότι κάθε λεπτομέρεια γύρω απ’ την παράξενη ιστορία τους, έχει πολλά και αξιόλογα να μας αποκαλύψει!

Στον εβραιο-χριστιανό επίσκοπο Κύπρου και μητροπολίτη Σαλαμίνος Επιφάνιο, που λόγο της καταγωγής του «εξ’ Ιουδαίων», κάτι παραπάνω ήξερε απ’ τους υπόλοιπους αλλοεθνείς χριστιανούς για την προϊστορία των προγόνων του, διαβάζουμε: «Ραγαύ δε εγέννησε τον Σερούχ τον επονομαζόμενο Ερεθισμό(!) εκ του οποίου, όπως μας βεβαιώνει η μέχρι εμάς ελθούσα γνώση, άρχισε στους ανθρώπους η ειδωλολατρία... με ξόανα και τορνευτούς λίθους ή ξύλα ή ασημόχρυσα ή εξ’ άλλης ύλης φτιαγμένα... και δια χρωμάτων και εικόνων η ανθρώπινη διάνοια αντί της αγαθότητας εφεύρε την παρανομία... Σερούχ δε γεννά τον Ναχώρ, αυτός δε τον Θάρρα εκ’ του οποίου έγινε ανδριαντοπλασία από πηλουργίας και κεραμικής τέχνης... και έκτοτε θεοποίησαν κακοδαίμονας τυράννους ή γόητες (δηλαδή μάγους) ...και φαρμακεία και μαγεία ευρέθη» Επιφάνιος κατα αιρεσεων 1.177-178 Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος διαβεβαιώνει τα ίδια: «Ότι η ειδωλολατρία ήρξατο από Σερούχ». περι αρετησ και κακιασ 1.164/14

Στον Ιωάννη τον Δαμασκηνό διαβάζουμε: «από των χρόνων του Σερούχ εναρξάμενης της ειδωλολατρίας... επί το μάλιστα πολιτικότερον... (λάτρευαν) τότε τους παρ’ αυτών τετιμημένους γόητας (δηλαδή μάγους) ή κάποιους (άλλους) άξια μνήμης έργα πράξαντας... έπειτα δε από των χρόνων του Θάρρα, πατρός Αβραάμ, δι’ αγαλμάτων την πλάνη της ειδωλολατρίας εισηγησάμενοι τους εαυτών προπάτορας δι’ απεικονισμών ετίμησαν»! Ι. Δαμασκηνός: περι αιρεσεων 3.1 Και συνεχίζει: «καταρχάς ο Σερούχ εκείνος (εξ)ιστορείται τα των αγαλμάτων εξευρείν (εφηύρε)» Ι. Δαμασκηνός: βαρλααμ και ιωασαφ 496/15)

Στο λεξικό Σουΐδα διαβάζουμε: «Σερούχ: από τούτου ήρξατο η ειδωλολατρία... ούτος δόγμα παρέδωσε τιμών προς τους τελευτήσαντας (νεκρούς) δια εικόνων ή ανδριάντων, και τούτους (μόνο) να προσκυνούν και σε ιερατικές να αναγράφουν Βίβλους²και ως αίτιους των αγαθών και ευεργέτες (μόνο τους ημέτερους νεκρούς) θεούς αυτούς να νομίζουν»!!! Σουΐδας. «Σερούχ»

Μεγάλη λοιπόν, πολυμαρτυρούμενη και άκρως ενδιαφέρουσα η ιστορία των προπατόρων του Αβραάμ! Σημαντικός κοινωνικός μεταρρυθμιστής και εισηγητής νέων δογμάτων και εθίμων... ο πολυτάλαντος προπαππούς του Αβραάμ ο Σερούχ!

Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλει, ότι τέτοιες πρωτοβουλίες για σοβαρές θρησκευτικο-κοινωνικές αλλαγές στην χώρα, δεν θα μπορούσαν να πάρουν παρά μόνο οι υψηλόβαθμοι ιερείς του τόπου. Πως έφτασε όμως ο Σερούχ τόσο ψηλά στην τοπική ιεραρχία: «Ο πρόγονος του Αβραάμ ο Ραγαύ παντρεύτηκε την Όρα την θυγατέρα του Ούρ (του βασιλέα της πόλεως) και τον γιο του ονόμασε Σερούχ. Ο Σερούχ δίδαξε στον γιο του Ναχώρ όλη την αστρολογική σοφία των Χαλδαίων, ο Ναχώρ εγέννησε τον Θάρρα, ο δε Θάρρα τον Αβραάμ». Εβραϊκοί Μύθοι σελ 119-120 (Ιωβηλαίων ΧΙ 1-15)

Αν δεχθούμε λοιπόν το ιστορικό όπως εδώ προκύπτει, συμπεραίνουμε ότι μετά τις συμπεθερικές επιτυχίες του Ραγαύ, ο γιος του ο Σερούχ, ο επονομαζόμενος Ερεθισμός, γεννήθηκε μέσα στον στενό συγγενικό περιβάλλον του βασιλιά της πόλεως Ουρ. Η αυλική του μόρφωση συνδυασμένη μα την οικογενειακή χαλδαιο-μαγεία τον ανέδειξε σε έναν εντυπωσιακό δάσκαλο της χαλδαιικής αστρολογικής τέχνης, δηλαδή σε έναν πανούργο Χαλδαίο μάγο!

Ο Σερούχ από την θέση του πρίγκιπα, (κάτι που θυμίζει έντονα την ιστορία του Μωυσή), δεν δίστασε να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή προτείνοντας και επιβάλλοντας την έντονη λατρεία συγκεκριμένων προγόνων! Χωρίς δισταγμούς αναμόχλευσε τα θρησκευτικο-πολιτικά πάθη της πόλης του και αναδιάταξε την λαϊκή πίστη με προφανή σκοπό το ιστορικο-οικογενειακό τους κέρδος!

Σαν αρχηγός λοιπόν οξύτατης θρησκευτικής κίνησης (εξ’ ου και το επίθετο Ερεθισμός) πραγματοποιεί μια πετυχημένη θρησκευτική άλωση κερδίζοντας τον Χαλδαιο-περσικό ιστορικό τίτλο του Μαγουσαίου που μόνο ένας πετυχημένος σχισματοποιός και αιρεσιάρχης μπορούσε να κατέχει! «Αιρεσιαρχών και σχισματοποιών μεν αρχηγοί παρά Πέρσας Μαγουσαίοι καλούνται, παρά δε Αιγυπτίοις προφήται, των αδύτων τε και ιερών αρχηγοί, και μάγων Βαβυλωνίων δε οι και Γαζαρινοί καλούμενοι... (όπως) Ινδών οι Βραχμάνες... Ελλήνων δε Ιεροφάντες και νεωκόροι» Επιφάνιος παναριον 3.512/15

Όπως λοιπόν για τους Έλληνες, οι τελεστές μυστηρίων ήταν οι Ιεροφάντες και για τους Ινδούς οι ιερουργοί και θρησκευτικοί αρχηγοί ήταν οι Βραχμάνε, έτσι και οι «Μάγοι» ή «Μαγουσαίοι» για τους Μεσοποτάμιους (Πέρσες και Βαβυλώνιους συντοπίτες της πατριαρχικής οικογένειας), αυτοί ήταν οι Μαγουσαίοι, οι εκάστοτε θρησκευτικοί αρχηγοί (αιρεσιάρχαι) του τόπου και οι σχισματοποιοί.

Ο Σερούχ λοιπόν, ο προπάππους του Αβραάμ ήταν ένας σημαντικός Μαγουσαίος. Ένας τολμηρότατος Χαλδαίος ιερέας, μεταρρυθμιστής σχισματοποιός επί το πολιτικότερον, που κατόρθωσε με τις θρησκευτικές του εισηγήσεις, όχι φυσικά να ανακηρύξει άξιους τιμών τους θανόντες ήρωες του τόπου, (κάτι που σε ολόκληρη την αρχαιότητα ανέκαθεν προϋπήρχε) αλλά να υποδείξει της δικής του επιλογής ήρωες, προφανώς «τους εαυτού προπάτορας» μόνους άξιους θεοποίησης και υπέρτατων τιμών! Πράγμα που επιπροσθέτως φαίνεται να σημαίνει, ότι οι οικογενειακή τους παραγωγή σε "ήρωες" και "σωτήρες", από τότε ακόμα πρέπει να εκτείνεται πολύ πίσω στην τοπική τους ιστορία!

Παρ όλα αυτά... η Ορθόδοξη Εκκλησία ανακήρυξε τον Σερούχ Άγιο, (αν και απόλυτος ειδωλολάτρης), τη μνήμη του οποίου εορτάζει την Κυριακή των Προπατόρων, πριν από τα Χριστούγεννα. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%87

Δεν είναι καθόλου εύκολο να μετακινήσει κανείς τα θρησκευτικά δεδομένα ενός τόπου. Ο Σερούχ έστω με "ερεθισμούς" τα κατάφερε! Μπορούμε εύκολα λοιπόν να υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο μόνο με επίδειξη καινοφανών δυνάμεων στον χώρο της λατρείας και με επιτήδεια χειραγώγηση του δημοσίου αισθήματος έγινε δυνατόν. Ο Σερούχ λοιπόν ο μάγος, πρέπει με δημόσια θαυματοποιία να υπέδειξε τις καινούργιες παντοειδείς δυνάμεις της νέας θρησκευτικής κατάστασης.

Βέβαια το πως ακριβώς ο Σερούχ, ο προ-πάππους του Αβραάμ κατόρθωσε να ανασύρει απ’ την αφάνεια «τους εαυτών προπάτορας» και να τους μεταμορφώσει σε τιμώμενους (θεοποιημένους) ήρωες ώστε... «ευεργέτες και θεούς (μόνο) αυτούς να νομίζουν» δεν θα το μάθουμε δυστυχώς ποτέ με ακρίβεια! Αν όμως, στα λιγοστά στοιχεία που έχουμε για τον μάγο Σερούχ, προσθέσουμε έστω και την μικρότερη τυπική πινελιά από την σταθερά επαναλαμβανόμενη κατοπινή θαυματοποιό δράσης των Αβρααμογενών απογόνων του... τότε τα συμπεράσματα θα είναι μάλλον αβίαστα!

Γνωρίζοντας λοιπόν πολύ καλά (από προηγούμενες μελέτες μας³) ότι πρόκειται για οικογένεια μαγγανιστών μάγων (κάτι που και στην παρούσα μελέτη με προσθετά στοιχεία θα καταδειχθεί επίσης) μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε, ότι την μεγαλειώδη αυτή θρησκευτικο-κοινωνική μετατόπιση, ο Σερούχ την κατάφερε προκαλώντας με συγκεκριμένα υλικά και μεθοδεύσεις μια σειρά «σημείων και τεράτων»!

Ανεξήγητα "θαύματα", "θεραπείες", προαναγγελθέντες θάνατοι, ασθένειες και ανεξήγητες "ιάσεις" (παύσεις πόνων) γέμισαν την πόλη,που ανέδειξαν τους προγονούς του Σερουχ ως άξιους λατρείας. Φορτίζοντας την πόλη με σωτηριακούς εντυπωσιασμούς, κατάφερε να παραμερίσει τους αρχαιότερους θεούς και λατρεμένους ήρωες του τόπου, επιβάλλοντας την γενικότερη λατρεία των δικών του προγόνων!

Ο λαός φαίνεται πως δέχθηκε τους νέους θεούς και την λατρεία τους! Ο Μάγος-ιερέας Σερούχ, ο απόγονος αυτών των θεοποιημένων ηρώων και συνεπώς "γιος" αυτών των θεών, κατάφερε να τους παρασύρει σε πρωτο-φανή θρησκευτικό ενθουσιασμό!

Σε μια τέτοια εξαιρετικά ευνοϊκή για την οικογενειακή τους ιστορία μετατόπιση του θρησκευτικού αισθήματος... πολλά πράγματα μαζί μπορούσαν τώρα εύκολα να επιτευχθούν! Ο Σερούχ μπορούσε τώρα, όχι μόνο να διδάσκει θεολογώντας την θεοποιημένη πια οικογενειακή τους ιστορία! Όχι μόνο να απαιτεί την πρέπουσα θεοδουλεία προς τους δικούς του θεοποιημένους προγόνους, αλλά εντελώς φυσικά, αυτός ο μεταρρυθμιστής Μάγος-ιερέας, γεμάτος προνόμια και τιμές να ακολουθήσει την ανοδική πορεία προς την θρησκευτική εξουσιαστική κορυφή της χώρα, εξασφαλίζοντας για τον εαυτό του και όλους τους δικούς του, το ανεπανάληπτο προνόμιο του κριτή-διαχειριστή των τιμών, των εθίμων και της ιστορίας του τόπου!

Όλα αυτά βέβαια, αν και τόσο χαμένα βαθιά στους ομιχλώδεις ορίζοντες της πατριαρχικής ιστορίας, τα υποθέτουμε σωστά, μόνο αν δεχθούμε ότι ο Σερούχ είναι ένας ακόμα λαμπρός τυπικός οικογενειακός ήρωας ανάλογος με τους απογόνους του, Αβραάμ, Ιωσήφ, και Μωυσή, που με εκπληκτική ακρίβεια έκαναν τα ιδια ακριβώς στην Αίγυπτο! Άλλωστε μέχρι και σήμερα, στην αδιανόητη ατέρμονη επανάληψη ακριβώς της ίδιας αυτής ιστορίας, το παιγνίδι της αλλαγής στην εξουσία, παίζεται ακόμα με τις ίδιες στερεότυπες παραλλαγές της λαϊκής εικονικής σωτηρίας! Τα θαυματολάγνα μάτια μας ατελείωτους αιώνες τώρα, βλέπουν εύκολα θεούς και θαύματα, εκεί που υπάρχει μόνο δόλια τέχνη και στημένο σκηνικό σωτηρίας!

Αν λοιπόν ο Σερούχ, με τις θρησκευτικές του επιτυχίες μοιάζει εκπληκτικά με τον διάσημο δισέγγονο του θρησκογεννήτορα Αβραάμ, αλλά και με τον υπερδιάσημο τεσσαρακοστό τέταρτο εγγονό του, τονΙησού της Γαλιλαίας,⁴ τότε δεν νομίζω ότι εντελώς άδικα περνάει απ’ το μυαλό μας η εφιαλτική πιθανότητα, ότι σε μια γιγαντιαίων διαστάσεων επανάληψη, εμείς οι αμέτρητοι οπαδοί των βασικών αβρααμογενών θρησκειών και των αμέτρητων παραλλαγών τους, είμαστε πλέον τα σημερινά άβουλα θύματα της ιδια αυτής ακριβώς αρχαιο-χαλδαϊκής παγίδας!

Συγκρατούμε λοιπόν την σκέψη ότι στις πεισματικές αυτές Χαλδαιο-σωτηριακές θρησκείες, κυρίαρχο χαρακτηριστικό παραμένει η αντικατάσταση ηρώων. Η επιβολή των ημέτερων και ο μετά μανίας διαρκής και συστηματικός αποκλεισμός οποιονδήποτε άλλων αλλογενών λαϊκών ηρώων.

Η μέθοδος, όπως θα δούμε στην συνεχεία, παρέμεινε η ιδια. Μετά από ένα μπαράζ κοινωνικών εντυπωσιασμών, με δογματική αδιαλλαξία επιβάλουμε τους δικούς μας θανόντες ήρωες και προγόνους και τους κρατάμε στις κορυφές της αναγνώρισης, για να σαρώσουμε στην συνεχεία με κάθε άνεση τα συσσωρευμένα υλικά και πνευματικά προνόμια, από τις αλλοτριωμένες χώρες και τους αποδέκτες λαούς!

Ο Αβραάμ λοιπόν και βαθιές γενεαλογικές βάσεις είχε και σημαντικότατη προϊστορία! Άλλωστε, σύμφωνα και με απλές προσθαφαιρέσεις, ο ίδιος ο Σερούχ πρέπει να μετέδωσε στον δισέγγονο του Αβραάμ, προσωπικά, αρκετά απ’ τα μυστικά των κοινωνικών επιτυχιών του, αφού σύμφωνα με τις γραφές, όταν αυτός (ο Σερούχ) πέθανε σε ηλικία διακοσίων τριάντα (230) χρονών, (Γέν.ΙΑ΄22-23)δηλαδή ταν ο Αβραάμ πρέπει τότε να ήταν εβδομήντα (70) περίπου ετών! Εμείς, προσπερνώντας για την ώρα τις εκνευριστικά αφύσικες αυτές ηλικίες, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ένα μεγάλο μέρος της "ενήλικης" ζωής του, ο Αβραάμ το πέρασε πράγματι κοντά στον πολυτάλαντο έμπειρο κοινωνικό μεταρρυθμιστή-ταραχοποιό (ερεθιστικό) Σερούχ.

Οι θρησκευτικές όμως μεταρρυθμίσεις όσο πετυχημένες κι’ αν είναι, είναι φυσικό κάποια στιγμή να γεννούν θρησκευτικές αντιπαλότητες. Η παραμικρή κακοδιαχείριση μιας τέτοιας κοινωνικής ανακατάταξης, μπορεί να ξεσηκώσει θυελλώδεις αντιδράσεις απ’ την μεριά των παραγκωνισθέντων! Στην περίπτωσή του Σερούχ, οι παραλείψεις αυτές πρέπει να ήταν εξαιρετικά κραυγαλέες, αφού το όνομα «Σερούχ» στην ιστορία των ενοχλημένων Χαλδαίων έμμηνε συνώνυμο με το αποκαλυπτικό παρατσούκλι «ερεθισμός»!

Παρόλα αυτά όμως, ο γιος του Σερούχ, ο Ναχώρ, ο παππούς δηλαδή του Αβραάμ, πρέπει να διευθέτησε τα πράγματα και να απόλαυσε σχετική κοινωνική ηρεμία, αφού τελικά το δικό του όνομα,το μοναδικό στοιχείο που έχουμε γι’ αυτόν: «Ναχώρ (έφτασε να σημαίνει) φωτός ανάπαυση»Φίλων ο Ιουδαίος περι συνοδου 45,1

Ο πατέρας λοιπόν του Αβραάμ, ο Θάρρα, για τον οποίο έχουμε περισσότερες αναφορές, ήταν απόγονος ισχυρών ιερέων, που δεν δίσταζαν να προκαλέσουν κοινωνική αναστάτωση συνταράσσοντας την θρησκευτική τάξη της χώρας. Ο Θάρρα λοιπόν ο πατέρας του Αβραάμ, φαίνεται να γεννήθηκε σε περιβάλλον άμετρης αποδοχής. Έτσι δεν δίστασε να προωθήσει υπερβολικά την κερδοφόρο θεο-εμπορεία, γεμίζοντας τον λαό με ιερά αγαλματίδια δικής του ξεχωριστής εμπνεύσεως, (προφανώς με απεικονισμούς των θεοποιημένων προγόνων του), που παραγεμισμένα με τα υλικά της μυρεψο-μαγγανικής του τέχνης, δεν άργησαν να δημιουργήσουν δυσαρεστημένους εχθρούς, με τις επικίνδυνες συνταγές της φιλτρο-μαγείας του.

Ας επιστρέψουμε όμως στη βοϊδάμαξα, που την αφήσαμε να μεταφέρει με τον αργό μελαγχολικό ρυθμό της, το επί επτάμηνο ταλαιπωρημένο ιερό σκεύος της κιβωτού, μαζί με τα αστεία λάφυρα, (πισινούς από συμπαγείς χρυσούς και τους επίσης ολόχρυσους αρουραίους), επιτέλους πίσω στο εκλεκτό του μόνου αληθινού θεού έθνος! Στον μακρύ δρόμο της επιστροφής η κιβωτός έχει κι άλλα να μας αποκαλύψει.

Σε κάποια απόσταση λοιπόν απ’ την πεντάπολη των Φιλισταίων, στο οροπέδιο ψηλά προς την κορυφογραμμή, έμεναν οι Εβραίοι Βαίθ-σεμίται.¹ Στην βραχώδη περιοχή τους (στον μεγάλο βράχο «Αβέλ». Α΄Σαμ. Σ΄18), κατευθύνθηκαν αποκαμωμένα τα βόδια μουγκανίζοντας («μυκώμενα») ασταμάτητα. Εκεί σταμάτησε η ιερή βοϊδάμαξα την πορεία της προς την άλλη μεριά του οροπεδίου, προς την κοιλάδα του Ιορδάνη, αφού διένυσε αρκετά χιλιόμετρα στους τότε κακοτράχαλους ανηφορικούς δρόμους.

Οι Βαιθσεμίτες κατά την αφήγηση: «εθέριζον... και υψώσαντες τους οφθαλμούς αυτών, είδον την κιβωτόν και ιδώντες υπερεχάρησαν». Α Σαμ. Σ΄13. Ήταν λοιπόν θέρος. Εξ αυτού συμπεραίνουμε ότι η κιβωτός πιάστηκε λάφυρο πολέμου στην αρχή του χειμώνα, επτά μήνες δηλαδή προ του θέρους!

Τώρα, η ιερή κιβωτός των "μαρτυρίων", επανέρχεται στον τόπο της, αφού πρώτα τρέλανε στις πληγές πέντε ολόκληρες πόλεις. Η κιβωτός έφτασε σε μέρη που δεν ήταν αναμενόμενη. Οι χωρικοί αυτοί δεν περίμεναν να περάσει απ’ τα μέρη τους, διαφορετικά δεν θα ήταν στα χωράφια τους, αλλά στους δρόμους υποδοχής. Ήταν όμως γι’ αυτούς ολοφάνερα μια αναπάντεχη τιμή!

Τα πολύ περίεργα όμως ξεκινούν τώρα. Ενώ λοιπόν η κιβωτός εξ αποστάσεως συνοδεύεται από τους ιερο-λευίτες, που αξίωσαν την συναλλαγή της απελευθέρωσης του ιερού σκεύους, και που είναι οι μόνοι αρμόδιοι για την ιερατική διακονία... παραδόξως, είναι οι ενθουσιώδεις Βαιθσεμίτες, αυτοί που αναλαμβάνουν να κάνουν... την επικίνδυνη δουλειά της θυσιαστικής υποδοχής του ιερού σκεύους!

Τελικά, αυτοί οι τοπικοί οι παντελώς άσχετοι προς τα συγκεκριμένα ιερατικά καθήκοντα χωριάτες, αναλαμβάνουν την διάλυση της βοϊδάμαξας και την τελετή-θυσία υποδοχής της κιβωτού! Έτσι, είναι αυτοί οι χωρικοί που έρχονται αναγκαστικά σε άμεση επαφή με την επί μήνες αφρόντιστη κιβωτό, και όχι ως απαιτείται από του νόμου, οι ειδικά εκπαιδευμένοι Λευίτες οι ονομαζόμενοι «Κααθίτες»: «και έσχιζαν (οι Βαιθσεμίτες) τα ξύλα της αμάξης και προσέφεραν τας βους (τα δύο βόδια που την έσερναν) ολοκαυτώματα εις τον Κύριον»! Α΄Σαμ. Σ΄14.

Γιατί επέτρεψαν όμως όλες αυτές τις ανακολουθίες;

Η κιβωτός είχε κατασκευαστεί για να μεταφέρεται στους ώμους των ειδικά εκπαιδευμένων ιερέων. Γι’ αυτό πουθενά δεν υπάρχουν οδηγίες κατασκευής μεταφορικής άμαξας για το ιερότατο αυτό σκεύος. Για το λόγο αυτό, υπήρχαν και οι ανάλογοι χαλκάδες μεταφοράς στις τέσσαρες πλευρές της κιβωτού απ’ όπου περνούσαν τα μακρουλά ξύλα της μεταφορά της. Τώρα όμως είχε προηγηθεί ένα ολόκληρο ταξίδι όχι στους ώμους των ιερέων, με το αργό προσεκτικό βάδισμα, που αποσοβεί κάθε περιττό κραδασμό, αλλά πάνω στα σκληρά σανίδια μιας άμαξας της εποχής εκείνης. Φαντασθείτε την κιβωτό φορτωμένη στην άμαξα να διανύει χιλιόμετρα ανηφορικού καρόδρομου.

Η άμαξα, χωρίς βεβαίως να διαθέτει κανένα μηχανισμό απορρόφησης των κραδασμών, έκανε το βαρύ καπάκι της κιβωτού ακόμα και δεμένο (αν και κανείς δεν θα τολμούσε να δέσει ένα τέτοιο ιερό και τρομερό σκεύος) να αναπηδά κάθε τόσο πάνω στους κακοτράχαλους ανηφορικούς δρόμους, αναγκάζοντας τις σκόνες των "μαρτυριών" να παφλάζουν και να αναδύονται έξω απ’ το βαρύ κάλυμμά της, πασπαλίζοντας σταδιακά την άμαξα μεταφοράς με το επικίνδυνο περιεχόμενό της.

Οι κλυδωνισμοί και τα ατέλειωτα αυτά τραντάγματα, που για σειρά χιλιομέτρων είχε ασταμάτητα δεχθεί η κιβωτός, είχαν μετατρέψει, τόσο την κιβωτό, όσο και την ίδια την άμαξα μεταφοράς της, σε ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Τα δύο βόδια είναι ξεθεωμένα, φαίνονται άρρωστα και μουγκανίζουν ασταμάτητα. Ένα πρόβλημα που ποτέ παρόμοιό του δεν είχαν αντιμετωπίσει οι λιγοστοί, απόλυτοι γνώστες των "μαρτυρίων" της ιερής κιβωτού, περίμενε τη λύση του! Ποιος ομως θα τολμούσε να πλησιάσει το επικίνδυνο σκεύος;

Οι ενθουσιασμένοι λοιπόν αυτοί χωρικοί, φαίνεται να είναι τα πιο κατάλληλα κορόιδα, για να τους βγάλουν απ’ το αδιέξοδο. Έτσι, φτάνουμε στην παραδοξότητα, που η Βίβλος χωρίς ιδιαίτερα σχόλια και με πολύ απλά λόγια μας αφηγείται λέγοντάς μας, ότι μια τόσο σημαντική τελετή-θυσία όπως αυτή της υποδοχής του ιερότερου και σημαντικότερου φυλετικού σκεύους, έγινε τελικά από άσχετους ορεσίβιους χωριάτες.

Οι άσχετοι προς τα άκρως ειδικά αυτά ιερατικά καθήκοντα χωρικοί, άφησαν τους θερισμούς τους, και εν αγνοία τους, ενθαρρυμένοι προφανώς απ’ τους πονηρούς λευίτες, διεκπεραιώνουν ένα βαρύτατο καθήκον απαλλαγής απ’ τη μολυσμένη άμαξα μεταφοράς της κιβωτού. Είναι λοιπόν αυτοί, που με την ευσεβή προθυμία τους, έρχονται σε επαφή με τα ξύλα της άμαξας που κουβάλησε την κιβωτό. Ακόμα και τα βόδια κατακαίγονται ολόκληρα, ασφαλώς κατ’ εντολήν, από τους άσχετους Βαιθσεμίτες!

Εν περιλήψει, οι πρόθυμοι αυτοί φουκαράδες χωρικοί, καθαρίζουν εξωτερικά την κιβωτό, και κατακαίουν οτιδήποτε ήρθε σε επαφή μ' αυτήν. Η τύχη αυτών των χωρικών μας είναι απόλυτα προβλέψιμη. Το τι θα συμβεί στους δύσμοιρους αυτούς πρόθυμους υπηρέτες της ιερής κιβωτού, είναι για μας εντελώς αναμενόμενο: «και επάταξεν ο Κύριος τους άνδρες της Βαίθ-σεμές, διότι ενέβλεψαν (κοίταξαν! Ο΄είδον) εις την κιβωτόν του Κυρίου. Και επάταξεν εν αυτοίς εβδομήκοντα άνδρας και πεντήκοντα χιλιάδας ανδρών»! Ο΄Α΄Σαμ. Σ΄19.

Πραγματικά "άγνωσται αι βουλαί (αυτού) του Κυρίου"!

Μα γιατί επατάχθησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που υπηρετήσαν έναν άγιο σκοπό; Αρχικά, Εβδομήνταάνδρες, που ήρθαν σε άμεση επαφή με την κιβωτό, "επατάχθησαν"(δλδ, ασθένησαν ή θανατώθηκαν), λέει απ’ τον Κύριο της κιβωτού! Φαίνεται όμως, ότι τελικά πολλοί περισσότεροι, δηλαδή «πενήντα χιλιάδες άνθρωποι» επιπλέων, ήταν αυτοί που υπέστησαν την οργή του θεού, για την ατυχία τους να βρεθούν ανάμεσα στην κιβωτό και τους Φιλισταίους!...

Ούτε Τσέρνομπιλ να ήταν!

Ναι, στην αφήγηση υπάρχει ένα αταίριαστο νούμερο, που χρήζει περαιτέρω ερμηνείας. Οι νεκροί ανάμεσα στους Βαιθσεμίτες είναι παρά πολλοί, για να δικαιολογηθούν μόνο με το παραπάνω σκεπτικό. Η μεταδοτική μολυσματικότητα όμως των υλικών της κιβωτού, (άνθρακας κλπ), θέρισε στη συνέχεια, (εν καιρώ), πολύ περισσότερους απ' αυτούς που ασχολήθηκαν με τον εξωτερικό καθαρισμό της και τον τεμαχισμό της άμαξας.Τον βαρύτατο αυτόνφόρο θυμάτων, πλήρωσαν τελικά οι ολότελα αθώοι αυτοί χωρικοί.

Ακόμα και αν αφαιρέσουμε κάτι απ’ την πιθανότατη υπερβολή των κατοπινών βιβλικών γραφιάδων, πάλι το νούμερο παραμένει μεγάλο, και δεν μπορεί όλοι αυτοί να έπεσαν θύματα επαφής με το "άγιο" σκεύος. Μένει λοιπόν να υποθέσουμε επίσης σαν πιθανότητα, ότι μέρος αυτής της αφήγησης, πρέπει να ήταν ένας εύσχημος τρόπος, για να δικαιολογήσουν εκ των υστέρων κάποιες σοβαρές απώλειες και πληγές, που ξέσπασαν απρόβλεπτα σε δικά τους ορεινά χωριά, που είχε την ατυχία να υδρεύεται έμμεσα ή άμεσα, από τα ίδια αυτά μαγεμένα νερά, που προοριζόταν να τρελάνουν μόνο τους αλλόφυλους Φιλισταίους.

Κάποιοι λοιπόν δικοί τους χωρικοί στις πλαγιές της Ιουδαίας, είχαν πληρώσει με βαρύ φόρο πληγών, την ατυχία τους να ζουν ανάμεσα στις πηγές και τους τελικούς αποδέκτες των νερών της παραλιακής πεντάπολης των Φιλισταίων!

Φαίνεται λοιπόν, ότι οι καημένοι, οι ευσεβείς Βαιθ-σεμίτες, πλήρωσαν με τη ζωή τους την θρησκευτική προθυμία τους και εισέπραξαν και μεταθανάτια κοροϊδία, για την ίδια τους την πίστη! Διαφορετικά ας μας εξηγήσει κάποιος, γιατί ο Κύριος δεν πάταξε (σκότωσε) του ανθρώπους αυτούς, μόλις "είδαν" από πολύ κοντά την κιβωτό, αλλά μόνο μετά τις πολύτιμες υπηρεσίες που περιγράψαμε και οπωσδήποτε όχι πριν απ’ αυτές; Η απάντηση είναι μάλλον ευνόητη!

Υλικά υψηλού κινδύνου

Ας δούμε όμως τι απέγινε εν τέλει το ιερό σκεύος της κιβωτού, κι αν έχει να μας επιδείξει άλλες απ’ τις κρυμμένες δυνάμεις της, που θα μας αφήσουν να υποθέσουμε ακριβέστερα το διαβόητο δηλητηριώδες περιεχόμενό της... ...

Η συνέχεια στο βιβλίο: Ο ΕΝΟΠΛΟΣ ΔΟΛΟΣ

Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ο Ιησούς και οι μαθητές του ξεκοκάλισαν πρώτα τον αμνό του Ιουδαϊκού Πάσχα και μετά χρησιμοποίησε ο Ιησούς τον άζυμο άρτο και το κρασί για να ορίσει τη νέα μορφή του δικού του Πάσχα!

Ιδού οι αποδείξεις:
Ιωάννης 13.2-21:
2 Και αφού έγεινε δείπνος, ο δε διάβολος είχεν ήδη βάλει εις την καρδίαν του Ιούδα Σίμωνος του Ισκαριώτου να παραδώση αυτόν,    
4 εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη· 5 έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών...
12 Αφού λοιπόν ένιψε τους πόδας αυτών...
21 Αφού είπε ταύτα ο Ιησούς, εταράχθη την ψυχήν και εμαρτύρησε και είπεν• Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι εις εξ υμών θέλει με παραδώσει.

Μάρκος 14:22
Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς άρτον ευλογήσας έκοψε και έδωκεν εις αυτούς και είπε• λάβετε, φάγετε• τούτο είναι το σώμα μου.
Αυτή λοιπόν πρέπει να είναι η σωστή απεικόνιση του μυστικού δείπνου!

Λουκάς 22:7
Ήλθε δε ημέρα των αζύμων, καθ' ην έπρεπε να θυσιάσωσι το πάσχα

Μάρκος 14. 12-20
Και τη πρώτη ημέρα των αζύμων, ότε εθυσίαζον το πάσχα, λέγουσι προς αυτόν οι μαθηταί αυτού• Που θέλεις να υπάγωμεν και να ετοιμάσωμεν διά να φάγης το πάσχα; 
13 Και αποστέλλει δύο των μαθητών αυτού και λέγει προς αυτούς• Υπάγετε εις την πόλιν, και θέλει σας απαντήσει άνθρωπος βαστάζων σταμνίον ύδατος· ακολουθήσατε αυτόν, 14 και όπου εισέλθη, είπατε προς τον οικοδεσπότην ότι ο Διδάσκαλος λέγει• Που είναι το κατάλυμα, όπου θέλω φάγει το πάσχα μετά των μαθητών μου;
15 Και αυτός θέλει σας δείξει ανώγεον μέγα εστρωμένον έτοιμον• εκεί ετοιμάσατε εις ημάς.
16 Και εξήλθον οι μαθηταί αυτού και ήλθον εις την πόλιν, και εύρον καθώς είπε προς αυτούς, και ητοίμασαν το πάσχα.
17 Και ότε έγεινεν εσπέρα, έρχεται μετά των δώδεκα· 18 και ενώ εκάθηντο εις την τράπεζαν και έτρωγον, είπεν ο Ιησούς• Αληθώς σας λέγω ότι εις εξ υμών θέλει με παραδώσει, όστις τρώγει μετ' εμού.
19 Οι δε ήρχισαν να λυπώνται και να λέγωσι προς αυτόν εις έκαστος· Μήπως εγώ; και άλλος• Μήπως εγώ; 20 Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς• Εις εκ των δώδεκα, ο εμβάπτων μετ' εμού εις το πινάκιον την χείρα.
22 Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς άρτον ευλογήσας έκοψε και έδωκεν εις αυτούς και είπε• λάβετε, φάγετε• τούτο είναι το σώμα μου.

Ματθαίος 26:26 
Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις τους μαθητάς και είπε• Λάβετε, φάγετε• τούτο είναι το σώμα μου·

Τι ακριβώς γιόρταζαν το Πάσχα;'Εξοδος 12:4-10
Την δεκάτην τούτου του μηνός ας λάβωσιν εις εαυτούς έκαστος εν αρνίον κατά τους οίκους των πατριών αυτών, εν αρνίον δι' έκαστον οίκον.
4 Εάν όμως ήναι οι εν τω οίκω ολιγοστοί διά το αρνίον, αυτός και ο γείτων αυτού ο πλησιέστερος της οικίας αυτού ας λάβωσιν αυτό κατά τον αριθμόν των ψυχών• έκαστος θέλει συναριθμείσθαι διά το αρνίον αναλόγως με το αρκετόν εις αυτόν να φάγη.
5 Το δε αρνίον σας θέλει είσθαι τέλειον, αρσενικόν ενιαύσιον• εκ των προβάτων ή εκ των αιγών θέλετε λάβει αυτό.
6 Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός• και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας.
7 Και θέλουσι λάβει εκ του αίματος και βάλει επί τους δύο παραστάτας και επί το ανώφλιον της θύρας των οικιών, όπου θέλουσι φάγει αυτό.
8 Και θέλουσι φάγει το κρέας την νύκτα εκείνην, οπτόν εν πυρί• με άζυμα, και με χόρτα πικρά θέλουσι φάγει αυτό·9 μη φάγητε απ' αυτού ωμόν, μηδέ βραστόν εν ύδατι, αλλά οπτόν εν πυρί• την κεφαλήν αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού· 10 και μη αφήσητε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωΐ• ο, τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί.

'Εξοδος 12:17 
Θέλετε φυλάξει λοιπόν την εορτήν των αζύμων• διότι την αυτήν ταύτην ημέραν θέλω εξαγάγει τα τάγματά σας εκ της γης της Αιγύπτου• όθεν κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε φυλάττει την ημέραν ταύτην εις τας γενεάς σας•

Ο Ιησούς λοιπόν σαν καλός Ιουδαίος, πριν να "σώσει" τον κόσμο, άφαγε πρώτα το αρνί του ιουδαϊκού Πάσχα, που υπενθύμιζε εορταστικά τον φρικτό θάνατο των Αιγυπτίων απ' τα δηλητηριασμένα τρόφιμα του Μωυσή.

Επ' αυτού βλέπε σχετικά άρθρα:
Οι πληγές του Φαραώ: "Πάσχα" και... τα άζυμα της σωτηρίας!!! (1/4)
Οι πληγές του Φαραώ: «Πάσχα», μια σωτήρια δίαιτα!!! (2/4)
Οι πληγές του Φαραώ: Πάσχα, η νύχτα του τρόμου!!! (3/4)
Οι πληγές του Φαραώ: «Πάσχα» η εκτέλεση!!! (4/4)

Μιχάλης Καλόπουλος

Αποκτήστε τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου επί αντικαταβολή στο τηλ: 2310/770100
Γνώμη αναγνώστου: «Μια απολαυστική ξενάγηση στα στημένα "θαύματα" των μεγάλων προφητών της Βίβλου, που  θα σας ενθουσιάσει με την απομυθοποιητική της σαφήνεια. Μια πρωτότυπη μελέτη που θα αποτελέσει σταθμό στις αναζητήσεις σας». A.M.

Η θυσία του Αβραάμ. Ισαάκ, μιά "θυσία"... που δεν έγινε ποτέ! Του Μ. Καλόπουλου! (Από το βιβλίο του "ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ")

Ο Αβραάμ ετιμήθη απ’ την ιστορία για μία και μόνη πράξη: τη θυσία του γιου του. Αυτού του μοναδικού γιου, που τόσο θαυματουργικά απέκτησε η θεϊκά γιατρεμένη Σάρρα.

Οι συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες παρ’ ολίγον θα εθυσιάζετο ο γιος του μεγάλου προφήτη, μας παραδίδονται στο 22ο κεφάλαιο της Γένεσις. Η εντολή είναι σαφής και προφανώς την έμαθαν ή και γιατί όχι την άκουσαν (από τον εκστασιασμένο προφήτη) και πάγωσαν, όλοι οι σκηνίτες ποιμένες της πολυπληθούς πια παροικίας του προφήτη, μια και ο θεός του Αβραάμ, όπως είδαμε, μιλούσε μεν δια στόματος προφήτου, αλλά πρώτα κατέβαινε θεαματικά επάνω του!

Κάποια τέτοια στιγμή λοιπόν, ο Αβραάμ άκουσε μια φωνή:«Αβραάμ, Αβραάμ και αυτός απάντησε ιδού εγώ. Και είπε (ο Κύριος)... ύπαγε εις τον τόπον Μοριά και πρόσφερε αυτόν (τον Ισαάκ) εκεί εις ολοκαύτωμα, επί ενός των ορέων το οποίον θέλω σοι είπει». Γέν.22.2.

Η εντολή βαριά... αντίρρηση όμως καμία!

Την επομένη το πρωί, οι ετοιμασίες άρχισαν και περιγράφονται με λεπτομέρειες, ενώ δεν μας παραδίδεται η παρα­μι­κρή, μα και η πλέον ελάχιστη εικόνα των γονικών αντιδράσεων. Η Σάρρα, η θρυλική μητέρα, απουσιάζει εντελώς απ’ την αφήγηση και η εφαρμογή της τρομερής εντολής, εκτελείται απ’ τον πατέρα Αβραάμ με στρατιωτική ψυχρότητα! Μόνο, που η προσωπικότητα του Αβραάμ, δεν μας εμπνέει πια καμία εμπιστοσύνη.

Κάνει μάλιστα και κάτι εντελώς ανεξήγητο. Ενώ γνωρίζει ότι πηγαίνει τρεις μέρες δρόμο, στα βουνά απ’ όπου οι άνθρωποι κατεβάζουν συνήθως τα ξύλα... αυτός πρώτα: «έσχισε ξύλα για την θυσία και (μετά) ξεκίνησε»! Γέν.22.3. Γιατί άραγε; Δεν υπήρχαν ξύλα στο βουνό; Σε τρεις μέρες διαδρομής, δεν θα εύρισκε πουθενά ξύλα καθοδόν; Πρωί-πρωί λοιπόν, σκίζει τα ξύλα της θυσίας και τα παίρνει μαζί του, προφανώς για να πείσει με τον τρόπο αυτό και τον τελευταίο, που θλιμμένος και κατάπληκτος, παρακολουθεί τις κινήσεις του στην παροικία, ότι πράγματι ξεκινά για την ανατριχιαστική θυσία.

Δεν γνωρίζουμε γιατί, αλλά η μεγαλειώδης αυτή θυσία, θα πετύχει τον σκοπό της, ή θα γίνει καλύτερα δεκτή από το θεό, ψηλά πάνω σ’ ένα βουνό, τρεις μέρες μακριά απ’ την αβρααμική παροικία κι όχι μπροστά στα έκπληκτα μάτια του πολυπληθούς αβρααμικού οίκου. Όμως, προς στιγμήν η αφήγηση μας καθησυχάζει, αφού δείχνει τον Αβραάμ, να παίρνει μαζί του για αψευδείς μάρτυρες των τραγικών στιγμών της θυσίας... δύο παιδαρέλια (Ο΄ δυο παίδας...προφανώς δυο μικρούς δούλους) τους οποίους όμως, μετά από τρεις μέρες δρόμο την τελευταία στιγμή, αποκόπτει από το συμβάν λέγοντάς τους: «Σεις καθίσατε αυτού μετά της όνου, εγώ δε και το παιδάριο θέλομεν υπάγει...(και με την άνεση όλου του κόσμου...) τα ξύλα της ολοκαυτώσεως επέθεσε επί τον Ισαάκ τον υιόν αυτού... και επορεύοντο οι δύο ομού». Γέν.22.5- 8.

Ούτε λοιπόν και τα δυο παιδιά (δούλοι) παρευρέθησαν στην κοσμο­ξά­κου­στη αυτή "θυσία". Η διαταγή του αφέντη τους Αβραάμ, τα καθηλώνει πλάι στη γαϊδουρίτσα τους, μακριά απ’ το σημείο όπου θα εκτυλιχθεί η σπα­ρα­ξικάρδια θυσία! Ο "σπλαχνικός" μάλιστα πατέρας, εξακολουθεί να μας δείχνει το απίστευτα ψυχρό προφητικό του προφίλ, φορτώνει στον Ισαάκ τα ξύλα¹ της ίδιας του της θυσίας!!! Και επορεύοντο «ομού»... αλλα και οπωσδήποτε μόνοι!

Καθοδόν, ρώτησε ο Ισαάκ: «πατέρα που είναι το αρνί για την θυσία;» Και ο Αβραάμ ο προφήτης, σαν κάτι να ήξερε, του απάντησε: «ο θεός θα φροντίσει και για το αρνί της θυσίας».Γέν.22.7.

Έτσι, η σκηνή της υπέρτατης αυτής θυσίας, με όλες αυτές τις συνταρακτικές λεπτομέρειές της, δεν έχει άλλους μάρτυρες εκτός απ’ τον ίδιο τον Αβραάμ, με το γνωστό πλέον σε μας ευέλικτο και θεατρικό ήθος και τον μικρό Ισαάκ, που ως γιος και μοναδικός κληρονόμος της "χαλδαιικής σοφίας", του οφείλει υποταγή και ασφαλώς συνεργασία και σιωπή.

Σιωπή, που εξασφαλίζεται άνετα, γιατί αυτός είναι ο γιος που κληρονομεί την τεράστια πατρική περιουσία. Σιωπή όμως, που παραδόξως βλάπτει τελικά, την ιστορία της "θυσίας". Αφού ο Ισαάκ το παρακάνει επιδεικτικά και ούτε μια φορά δεν αναφέρεται στο συνταρακτικό αυτό περιστατικό της ζωής του, που σύμφωνα με την αφήγηση πρέπει να έζησε πιο έντονα απ’ όλους, καθώς δεμένος πάνω στο θυσιαστήριο είδε... αγγέλους να σταματούν το μαχαίρι ακριβώς πάνω του και ένα κριάρι απ’ το πουθενά να τον αντικαθιστά στη θυσία!

Ναι, όσο και αν φαίνεται περίεργο, ούτε μια ελαφρά νύξη δεν κάνει ο Ισαάκ, ο ήρωας αυτής της μοναδικής θυσίας, για τη συγκλονιστική αυτή στιγμή, καθ’ όλη τη διάρκεια της μακρότατης ζωής του. Γιατί άραγε; Μήπως δεν τη θυμόταν; Κι όμως ήταν αρκετά μεγάλος, ώστε καθ’ οδόν για τη θυσία να θέτει σπαραξικάρδιες ερωτήσεις. Ή μήπως δεν υπήρξε ποτέ ήρωας μια τέτοια θυσία, που θα μπορούσε να τον κάνει περήφανο γι’ αυτό στην υπόλοιπη ζωή του;

Τα της θυσίας, έχουν στην Βίβλο την αναμενόμενη θεατρικότητα. Ο θεός διπλοφωνάζει ξανά τον Αβραάμ: «Αβραάμ, Αβραάμ, ο δε είπε εδώ είμαι, Μη κάνεις κακό στο παιδί, τώρα ξέρω ότι φοβάσαι τον θεό. (δηλαδή προηγουμένως... όταν του χάριζε κατ’ επανάληψη τον κόσμο ολόκληρο... δεν ήταν σίγουρος!) Κοίταξε δε ο Αβραάμ τριγύρω και είδε ένα Κριάρι πιασμένο απ’ τα κέρατα σ’ ένα θάμνο² έτρεξε το πήρε και το θυσίασε αντί για τον μοναχογιό του. Και ονόμασε τον τόπο εκείνο Γιαχβε-Ιερέ (ο Κύριος βλέπει)»Β.Β. Γέν.22.12-14.

Χωρίς καμία αμφιβολία λοιπόν, όχι μόνο ο Κύριος πρόβλεψε να υπάρχει κάπου εκεί κοντά ένα κριάρι, αλλά και ο προφήτης μας δεν έπεσε καθόλου έξω στην υποψία του ότι, κάποιο ζώο θα βρεθεί τελικά για να θυσιαστεί στην θέση του Ισαάκ!

Βέβαια, πολύ περισσότερα απ’ τις προβλέψεις του θεού (Γιαχβε-Ιερέ) και του προφήτη του περιλαμβάνονται εδώ, αφού και η παρ’ ολίγον αυτή θυσία, καταλήγει που αλλού... στην επανάληψη πολύ συγκεκριμένων ευλογιών: «ορκίζομε εγώ ο Κύριος (Γιαχβέ) ότι επειδή δεν μου αρνήθηκες τον μοναχογιό σου, θα σου δώσω απόγονους αναρίθμητους και θα κληρονομήσουν τις πόλεις των έχθρων σου και θα ευλογηθούν με το σπέρμα σου όλα τα έθνη της γης»Γέν.22.15-18.

Ο Κύριος, που είχε ήδη χαρίσει τα πάντα στον Αβραάμ, πολύ πριν ακόμα βεβαιωθεί (!) για την αξεπέραστη θυσιαστικότιτα του, τώρα πια απολύτως βέβαιος... του χαρίζει, μεθ’ όρκου, τα έθνη της γης! Λες και δεν το είχε κάνει ήδη κατ’ επανάληψη! (Γέν.12.3.//13.15.//15.18.//17.8).

Τα έθνη κάτω στις κοιλάδες, της Παλαιστίνης, ούτε που κατάλαβαν, ότι κάπου στα ορεινά, μια παρ’ ολίγον θυσία, ενός φιλοξενούμενου στα μέρη τους Χαλδαίου, κατέληξε σε θεϊκούς πλέον όρκους κατάσχεσης της προαιώνιας δικής τους γης... αλλά και των απογόνων τους!

Έκτοτε, όλος ο κόσμος έμαθε, για την περιλάλητη θυσία του Αβραάμ! Ωσάν αυτή να έγινε! Πολλοί λίγοι μπορούν να θυμηθούν, ότι αυτή η θυσία, τελικά δεν έγινε και φυσικά... "κανένας" δεν πρέπει να πρόσεξε, τι εισέπραξε ο Αβραάμ σε ύμνους για κάτι που τελικά δεν έκανε!

Ναι, αυτή ήταν μια παρ ολίγον θυσία... μετ’ πολλών αποδοχών!

Μια ανάλογη (πραγματική όμως αυτή τη φορά) θυσία πρωτότοκου γιου, έχουμε από την μεριά ενός απόγονο του Χαλδαίου Λωτ, του Μωαβίτη Βασιλιά Μωσά, (Mesha) που νικημένος και κυνηγημένος από τους Ισραηλίτες, κλείστηκε μέσα στα τείχη της πόλεως του και απελπισμένος: «έλαβε τον πρωτότοκον αυτού υιόν και τον πρόσφερε ολοκαύτωμα πάνω στο τοίχος»O΄Kings 4 - 3.26-27 // Μασ. Β΄ Βασιλέων 3.26-27.

Φαίνεται λοιπόν ότι σε στιγμές μεγάλου πάθους, η θυσία ανθρώπων ήταν για τους Χαλδαίους ύστατη απόδειξη αποφασιστικής αφοσίωσης στον σκοπό τους! Απ’ το αποτέλεσμα της θυσίας, την μεθ’ όρκου παραχώρησης της γης των λαών στο σπέρμα του Αβραάμ, καταλαβαίνουμε ότι ο Αβραάμ χρειαζόταν έστω και εικονικά το χαλδαιικό τυπικό της κατοχύρωσης των κατασχετικών του ονείρων.

Νομίζω λοιπόν, ότι κανείς πια δεν πρέπει να κατηγορηθεί για υπερβολικό σκεπτικισμό, αν διατυπώσει την υποψία ότι και στην διάσημη αυτή πράξη του Αβραάμ, κάτι δεν πάει καλά! Μήπως λοιπόν ήταν κι αυτό μια καλή σκηνοθεσία, όπως κι όλα τ’ άλλα, απ’ τον πρωτομάστορα Χαλδαίο, που ήξερε να μοιράζει συγκι­νή­σεις και άλλο στη ζωή του δεν έκανε, απ’ το να γράφει σενάρια εντυ­πω­σια­σμού και να τα εκτελεί με τον οικογενειακό του θίασο;

Αναρωτιέστε ακόμα γιατί; Απλούστατα, με την απλή αυτή τελετή, της δήθεν θυσίας, εκτός από τους προαναφερθέντες ιδιοκτησιακούς καημούς του, τους οποίους με θεϊκούς πια όρκους επικύρωσε, κέρδισε και πολλά αλλά άμεσα οφέλη! Δαπάνη; Λίγος ανηφορικός δρόμος κι ένα κριάρι, που καλοφαγώθηκε ψηλά στον καθαρό βουνίσιο αέρα, με απολαυστική θεά κάτω τις πεδιάδες, που αν και ακόμα κατοικούνται απ’ τους αφελέστατου αυτούς Χαναναίους, τώρα πια οριστικά μας ανήκουν!

Αυτός λοιπόν ο εκπληκτικός εφευρέτης του θεϊκού φόβου, με την παρ’ ολίγον θυσία του μονάκριβου παιδιού του, (εικονική τεκνοθυσία) όχι μόνο κέρδισε, με μια μόνο εικονική πράξη, μια ζηλευτή θέση στην πανανθρώπινη θρησκευτική ιστορία, και έγινε το ασύγκριτο πρότυπο πίστης, αλλά... με πολύ επιτυχία έσπειρε τον τρόμο της απόλυτη υποταγή, στον πολυάριθμο πλέον οίκο του! Γιατί, κανείς ασφα­λώς απ’ τους ανθρώπους της παροικίας του, δεν θα ήθελε να είναι ο επόμενος, που με θεϊκή εντολή, θα έπρεπε να υποστεί την δοκιμασία της θυσίας του παιδιού του, για να απο­δείξει την ακραία θεοσέβεια του!

Και δυο λόγια για την ίδια την άξια της θυσίας!

Ποιο ακριβώς είναι το μεγαλείο αυτής της πράξης; Γιατί ένας θεός θα επιθυμούσε να φέρει αντιμέτωπο τον άνθρωπο με το ισχυρότερο και σίγουρα θετικότατο γονικό συναίσθημα; Και γιατί πρέπει όχι μόνο να υπερνικήσεις αυτό το κραταιό θεϊκό δώρο, αλλά πρέπει να είσαι εσύ ο ίδιος, που θα σηκώσεις το μαχαίρι εναντίον του παιδιού σου;

Συλλογιστήκατε ποτέ, με πόση παρανοϊκή δύναμη θα μπορούσε να αναλάβει ο,τιδήποτε ενάντιων των υπόλοιπων ανθρώπων, εκείνος που θα μπορούσε προσωπικά να θυσιάσει το ίδιο του το παιδί; Αυτή η απίστευτα ακραία συμπεριφορά και η άνευ ορίων υποταγή σε θεϊκές εντολές, θα μπορούσε άριστα να μεταβάλει οποιονδήποτε, σε παρανοϊκό υποχείριο κάποιων εκπροσώπων θεού, που θα θελήσουν να δημιουργήσουν την ομάδα των μέχρι τρέλας αφοσιωμένων στην εκτέλεση οποιονδήποτε εντολών στο μέλλον... όπως ακριβώς και έγινε! Δεν είναι αυτός ακριβώς ο άνθρωπος, απ’ τον οποίο υπέφερε και υποφέρει ακόμα η πανανθρώπινη ιστορία; Τι το καλό λοιπόν μπορεί να έχει ή να μας διδάξει μια παρ’ ολίγον θυσία παιδιού... από το χέρι του ίδιου του πατέρα του;

Μετά απ’ αυτό, σίγουρα η φήμη του θεϊκού προφήτης, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Το ότι υπήρξε ο μόνος άνθρωπος που ο βιβλικός θεός απεκάλεσε "φίλο" του, τα λέει νομίζω όλα. Το ότι ήταν βέβαια και "μέγας" από οικονομική άποψη, αυτό σε μας είναι πλέον εντελώς κατανοητό.

Ο άνθρωπος που καταφέρνει να κλέψει την δόξα πραγμάτων που ποτέ δεν έκανε, και παρουσιάζει κάθε του επιθυμία σαν θεϊκή υπόθεση, δεν μπορεί παρά να είναι ένας ταλαντούχος απατεώνας μάγος. Ακατανόητο παραμένει, το πώς οι "σειρήνες" της θεολογίας, κατάφεραν τόσο εύκολα να αντιστρέψουν απόλυτα την ολοφάνερα αρνητική του εικόνα! Σκεφθείτε μόνο, πόσες φορές ακούσατε, ότι ο άνθρωπος αυτός, «θυσίασε το γιο του»... ενώ αυτό ποτέ δεν έχει συμβεί!!! Απλά, το αξιοθαύμαστο αποκορύφωμα της κλεμμένης δόξας του πανούργου αυτού Χαλδαίου, είναι αυτή, η παρ’ ολίγον θυσία! Αυτή η θυσία, που ποτέ δεν έγινε!

* * *

Μια γυναίκα λοιπόν που γίνεται αδελφή. Μια αδελφή που ξαναγίνεται γυναίκα. Μια στείρα γριά που καταφέρνει και γεννά. Μια θεότητα που χαρίζει ξένη γη και "ευλογεί" με αιώνια κατάσχεση του νόμιμους ιδιοκτήτες της, που ρίχνει πληγές και φωτιά στη μια πλευρά της αντίπαλης "ανηθικότητας", αλλά, άφθονο χρήμα και ευλογίες στην ημέτερη πλευρά της ανηθικότητας, με αποκορύφωμα μια σπαραξικάρδια θυσία, που αποδίδει δόξα και τιμές, αλλά που τελικά δεν έγινε, φαίνεται να είναι λίγα απ’ τα ορατά όπλα ενός προφήτη, που κατάφερε να γίνει "μέγας", εκμεταλλευόμενος τα πρωτοφανή σενάρια που γράφει και εκτελεί με πιστά μέλη της οικογενείας του!

Ο άνθρωπος αυτός, είχε εφεύρει έναν απειλητικό θεό, του οποίου το φόβο είχε μεταβάλλει σε πετυχημένη κερδοφόρο επιχείρηση. Ένας πραγματικά αξέχαστος γενάρχης, που μας άφησε ένα σαφές μήνυμα... πως η αν­θρώ­πινη ευπιστία, είναι εξαργυρώσιμο αγαθό στα χέρια του ανθρώπου εκείνου, που ξέρει ασταμάτητα να παίζει μαζί της, πλάθοντας ασταμάτητα νέους θεϊκούς φόβους!

Η θυσία του Αβραάμ έγινε διάσημη, χωρίς να χυθεί σ’ αυτήν ούτε μια σταγόνα αίμα! Έκτοτε όμως, εκατομμύρια άνθρωποι όλων των εποχών, κάτω απ’ το βάρος της υπέρτατης αυτής θυσίας, πείσθηκαν να κάνουν όλα όσα τελικώς ο Αβραάμ κατάφερε ν’ αποφύγει!

Ατέλειωτες ορδές πιστών, θυσίασαν τα εντελώς αυτονόητα συμφέροντά τους, μαζί με όλα τα παιδιά τους, χωρίς ποτέ κανένας θεός να καταδεχθεί να σταματήσει τους ποταμούς του θυσιαζόμενου αίματος. Οι "ιερές μάχες", μπάζωσαν με τα αναρίθμητα κορμιά των πιστών παιδιών τους, όλους τους τόπους που τα αδίστακτα ιερατεία θέλησαν να πατήσουν το "ιερό" τους "πόδι", χωρίς ποτέ να σταματήσει θαυματουργικά η αιματοχυσία εκατομμύρια αθώων, που με ανυπόκριτη πίστη, έδωσαν ολόψυχα την δική τους ζωή και των μονάκριβων παιδιών τους!

Το συγκεκριμένο υπόδειγμα υποταγής υπήρξε φοβερό! Πρώτος απ’ όλους, ο οξυδερκής αυτός ανατολίτης, παρουσιάζει την άνευ όρων υποταγή στο θεϊκό θέλημα! Με την (παρ’ ολίγον) θυσία του υιού του, κατάφερε να ζητήσει απ’ τους υποτελείς του, ότι αυτός ο ίδιος απέφυγε να δώσει! Ο προφήτης Αβραάμ, παρέδωσε στους πραγματικούς κληρονόμους της "διαθήκης" του, μια νέα σχολή σκέψης, ένα σπουδαίο μυστικό υψηλής θυματοποίησης! Θυσιάζοντας (εικονικά και ανώδυνα) τα σημαντικότερα δικά σου συμφέροντα, μπορείς να εμπνεύσεις ή να απαιτήσεις, την πολύτιμη μέχρι παραφροσύνης θυσιαστική συμπεριφορά των άλλων!

Ο Αβραάμ, θυσιάζοντας εικονικά, φανέρωσε το μηχανισμό που εξασφαλίζει το υψηλότερο ζητούμενο κάθε ιερατείου, την τυφλή υποταγή των οπαδών τους στην εκτέλεση των εντολών του "θεού"! Η υποταγή στην "θεϊκή" εντολή, επέστρεψε ξανά στα απόλυτα όρια του προαβρααμικού χαλδαιικού παρελθόντος³ και απέκτησε ξέφρενα ανταλλάγματα αφοσίωσης και αναντίρρητης θρησκευτικής υποτελείας!

Ο προφήτης αυτός, παίρνοντας όλες τις τιμές, για μια θυσία που ποτέ δεν έκανε, πρέπει να θεωρηθεί ο ευρέτης της εικονικής θυσίας και ο εισηγητής του αποδοτικότερου μοντέλου θρησκευτικής απάτης! Ο πρώτος στα παγκόσμια θρησκευτικά χρονικά, που απέδειξε, ότι με ελάχιστη σκηνοθετική πανουργία, μπορείς να απαίτησης απ’ την πίστη των άλλων, κάτι που ο ίδιος μόνο εικονικά θα χρειαστεί να προσφέρεις!

Στην μακραίωνη πορεία της αβρααμικής θρησκευτικής ιστορίας, άπειρες ήταν οι φορές, που τα ιερατεία γεμάτα ευγνωμοσύνη κατάλαβαν τον απίστευτο βαθμό θεολογικής εκμετάλλευσης των συνάνθρωπων τους, που αυτός ο αβρααμικός μηχανισμός, της εικονικής προσφοράς τους εξασφάλισε. Όσοι έκτοτε είχαν το προνόμιο να εκφράζουν επαγγελματικά τη βιβλική θεολογία, είχαν κάθε λόγο να εξυμνούν ασταμάτητα την περιλάλητη θυσία του Αβραάμ! Μια θυσία που ποτέ δεν έγινε!

«Και ότε άρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνονται επί του προσώπου της Γης...ιδόντες δε οι υιοί του θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν... Κατ' εκείνας τάς ημέρας (αποτέλεσμα δηλαδή της συνεύρεσης αυτής) ήσαν (γεννήθηκαν) οι γίγαντες επί της Γης και έτι ύστερον, αφού οι υιοί του θεού εισήλθον εις τας θυγατέρας των ανθρώπων και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. Εκείνοι (οι γίγαντες) ήσαν οι δυνατοί, οι υπερήφανοι άνδρες ονομαστοί. Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της Γης και πάντες, οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τάς ημέρας. Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον. Και είπεν ο Κύριος, (Γιαχβέ), Θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον, τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γής· από ανθρώπου έως κτήνους, έως ερπετού, και έως πτηνού του ουρανού· επειδή μετεμελήθην ότι εποίησα αυτούς». Γέν.6.1-7. «Εγώ δε, ιδού, εγώ επιφέρω τον κατακλυσμόν των υδάτων επί της γης, διά να εξολοθρεύσω πάσαν σάρκα, έχουσαν εν εαυτή πνεύμα ζωής υποκάτω του ουρανού· παν ο, τι είναι επί της γης, θέλει αποθάνει». Γέν. 6.17
Παρακολουθούμε λοιπόν έκπληκτοι, ότι οι προκατακλυσμικοί άνθρωποι, δεν αφανίστηκαν στις λάσπες του κατακλυσμού επειδή από μόνοι τους διεφθάρησαν! Αλλά επειδή δέχθηκαν γενετήσια επίθεση απ’ τους ίδιους τους «υιούς του θεού» και μέσα απ’ τον γενετικό αυτό βιασμό, γεννήθηκαν ανάμεσά τους "γίγαντες" στο σώμα και στην κακία!Ερωτήσεις: Γιατί λοιπόν πεθαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που κατά την ολοφάνερη εδώ βιβλική ομολογία, υπήρξαν τα ανυπεράσπιστα θύματα των θεϊκών υιών και μάλιστα αφού πρώτα υπέστησαν όλη την μανία των διεστραμμένων σεξουαλικών ορέξεών τους; Γιατί επέτρεψε ο θεός μια τέτοια απίστευτη διαφθορά; Γιατί ο θεός καταδικάζει τα θύματα της δικής του ουσιαστικά ανικανότητας να ελέγξει εγκαίρως τους αφύσικους πόθους των ουράνιων "υιών" ή αλλιώς αγγέλων του; Γιατί επιτέλους σκοτώνει, αντί να συμπονέσει τους ανίσχυρους ουσιαστικά ανθρώπους, που δόλια και άνισα χτυπήθηκαν απ’ τους φθοροποιούς σεξουαλικούς πόθους των δικών του "υιών"; Γιατί μετανιώνει και θυμώνει που έπλασε τους ανθρώπους και αποφασίζει τον ανελέητο αφανισμό τους, αντί να συγχωρέσει να επανορθώσει αλλά και να ενεργοποιήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς προστασίας τους, απ’ τις ουράνιες επιβουλές και τις διεστραμμένες σεξουαλικές ορέξεις, μερίδας ολόκληρης της δικής του ουράνιας οικογένειας; Ποια δυνατότητα αντίστασης μπορούσαν αλήθεια να έχουν οι απλοί εκείνοι άνθρωποι, απέναντι στα πανίσχυρα εκείνα ανθρωποειδή ουράνια όντα;
Και το πλέον καυτό ερώτημα: Ποιος θεός και με τις πλέον ελάχιστες "θεϊκές προδιαγραφές" θα καταδίκαζε τον αδικοχτυπημένο άνθρωπο, αλλά θα σκότωνε ταυτόχρονα μαζί του, όλες εκείνες τις απειράριθμες ψυχούλες τα ζώα, για να μην πούμε τίποτε και για τα άπειρα δένδρα και φυτά της Γης;
Μένει βέβαια και μια ακόμα πικάντικη απορία: Έχουν άραγε ακόμα οι ουράνιοι αυτοί υιοί, τη δυνατότητα να συνευρεθούν "παραγωγικά" με τις όμορφες θυγατέρες των ανθρώπων, ή απ’ τη μηδενική παραγωγή μας σε "γίγαντες", πρέπει να υποθέσουμε, ότι η βιβλική θεότητα τους αφαίρεσε έκτοτε οριστικά τέτοιου είδους κεφάτα προνόμια; Κι αν πράγματι έτσι έχουν τώρα τα πράγματα, τότε γιατί αυτή, η σωστή "απαγόρευση συνεύρεσης" ανθρώπων και ουρανίων όντων, δεν επεβλήθη τότε εγκαίρως και για τους ανθρώπους του κατακλυσμού, πριν ο ολοκληρωτικός και κυριολεκτικός τους βιασμός, σημάνει και τον άδικο βιολογικό τους αφανισμό;