Αστρολογία και ψευδοεπιστημονική παραφροσύνη

Μ. Καλόπουλος: Ευχαριστώ θερμά τους (άγνωστους) συντάκτες του άρθρου που συγκαταλέγουν το όνομά μου ανάμεσα στους γίγαντες της αμφισβήτησης: Thomas Paine, 1795, - Robert Taylor, 1828,- και Albert Schweitzer 1901. κλπ κλπ.

ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ! ΟΙ 80 ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟ ΤΟΛΜΗΣΑΝ (TA ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ)!!

Michael Kalopoulos, 1995, The Great Lie. Ο Έλληνας ιστορικός βρίσκει εντυπωσιακά όμοιες αντιστοιχίες μεταξύ των βιβλικών κειμένων και της Ελληνικής μυθολογίας. Εκθέτει την πανούργα, παραπλανητική και αυταρχική φύση της θρησκείας. Για πρώτη φορά τα "θαύματα" των βιβλικών Πατριαρχών εξηγούνται με την δόλια χρήση δηλητηρίων. Η μελέτη του ολοκληρώνεται με τους τίτλους: «ο Ένοπλος δόλος», «Αβραάμ ο Μάγος» και «το Θέατρο της Σωτηρίας»

Demolishing the Jesus Myth – A History   

For more than 200 years a minority of courageous scholars have dared to question the story of Jesus. Despite the risks of physical assault, professional ruin and social opprobrium, they have seriously doubted the veracity of the gospel saga, have peeled away the layers of fraud and deceit and eventually have challenged the very existence of the godman. https://jesusbirthermovement.tumblr.com/post/92923692164/over-40-pages-of-booksworks-by-scholars/embed

Για περισσότερα από 200 χρόνια μια μειονότητα θαρραλέων μελετητών έχει τολμήσει να αμφισβητήσει την ιστορία του Ιησού. Παρά τους κινδύνους των φυσικών επιθέσεων, της επαγγελματικής καταστροφής και κοινωνικής κατακραυγής, έχουν αμφισβητήσει σοβαρά την ειλικρίνεια του ευαγγελικού έπους, έχουν απομακρύνει τα στρώματα της απάτης και ψεύδους και έχουν τελικά "προκαλέσει" την ίδια την ύπαρξη του θεανθρώπου.

                                                    ****************************************

ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ!

ΟΙ 80 ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟ ΤΟΛΜΗΣΑΝ:

Ο Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ 1995

Hermann Samuel Reimarus (1694-1768).1778, Για τον Σκοπό του Ιησού και τις Διδασκαλίες Του.
Φιλόσοφος του Διαφωτισμού και καθηγητής Ασιατικών γλωσσών στο Γυμνάσιο του Αμβούργου, τα εκτεταμένα γραπτά του – που δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του – απορρίπτουν την «αποκαλυφθείσα θρησκεία» και μιλούν υπέρ ενός νατουραλιστικού θεϊσμού. Ο Reimarus κατηγόρησε τους συγγραφείς των ευαγγελίων για συνειδητή απάτη και αναρίθμητες αντιφάσεις.

Francois Marie Arouet (Voltaire) (1694-1778). Η πιο σημαίνουσα φιγούρα του Διαφωτισμού, είχε φοιτήσει σε ένα Ιησουΐτικο κολλέγιο κι ωστόσο κατέληξε: «Ο Χριστιανισμός είναι η πιο γελοία, η πιο παράλογη και αιματηρή θρησκεία που είχε ποτέ μολύνει τον κόσμο…Ο αληθινός Θεός δεν μπορεί να έχει γεννηθεί από ένα κορίτσι, ούτε να πεθάνει στην αγχόνη, ούτε να φαγωθεί σε ένα κομμάτι ζύμης.» Φυλακίστηκε, εξορίστηκε, τα έργα του απαγορεύτηκαν και τα κάψανε, αλλά η μεγάλη δημοσιότητα του Βολταίρου στην επαναστατική Γαλλία του εξασφάλισαν μια τελευταία κατοικία στο Πάνθεον στο Παρίσι. Οι θρησκευτικοί εξτρεμιστές όμως έκλεψαν τη σωρό του και την πέταξαν σε ένα σωρό απορριμμάτων.

Charles François Dupuis, 1794, Origine de tous les Cultes ou La Religion universelle. Αστρο-μυθική ερμηνεία του Χριστιανισμού (και όλων των θρησκειών). «Ένα μεγάλο λάθος διαδίδεται ευκολότερα από ότι μια μεγάλη αλήθεια, επειδή είναι ευκολότερο να το πιστέψουν, παρά να το σκεφτούν λογικά, και επειδή οι άνθρωποι προτιμούν τα θαύματα των ρομαντικών διηγημάτων από την απλότητα της ιστορίας.» Ο Dupuis κατέστρεψε ο ίδιος το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας του εξαιτίας της βίαιας αντίδρασης που προκάλεσε.

Count Volney, 1787, Les Ruines; ou, Méditation sur les révolutions des empires. (Τα Ερείπια των Αυτοκρατοριών).
Ναπολεόντειος ερευνητής, είδε για τον εαυτό του στοιχεία των Αιγυπτιακών πρόδρομων του Χριστιανισμού.

Edward Evanson, 1792, The Dissonance of the Four Generally Received Evangelists and the Evidence of their Respective Authenticity. Άγγλος ορθολογιστής που αμφισβήτησε την αποστολική πατρότητα του 4ου Ευαγγελίου και κατήγγειλε διάφορες επιστολές του Παύλου ως πλαστές.

Thomas Paine, 1795, The Age of Reason. Φυλλαδιογράφος που έκανε την πρώτη κλήση για την Αμερικάνικη ανεξαρτησία (Common Sense, 1776; Rights of Man, 1791). Ο Paine έκανε άγριο εμπαιγμό για τις αντιφάσεις και θηριωδίες της Βίβλου. Όπως πολλοί Αμερικανοί επαναστάτες ο Paine ήταν θεϊστής: «Δεν πιστεύω στη δοξασία που διακηρύχθηκε από την Εβραϊκή εκκλησία, τη Ρωμαϊκή εκκλησία, την Ελληνική εκκλησία, την Προτεσταντική εκκλησία, ούτε από καμιά εκκλησία που να γνωρίζω… Καθεμιά από αυτές τις εκκλησίες κατηγορεί τις άλλες για έλλειψη πίστεως. Κι από μέρους μου, δεν τις πιστεύω όλες.» – The Age of Reason.

Robert Taylor, 1828, Syntagma Of The Evidences Of The Christian Religion; 1829, Diegesis. Ο Taylor φυλακίστηκε για τη δήλωσή του για τις μυθικές προελεύσεις του Χριστιανισμού. «Οι πρώτοι Χριστιανοί έκαναν τις λέξεις να μη σημαίνουν τίποτα περισσότερο από μια προσωποποίηση της αρχής της αιτίας, της καλοσύνης, ή αυτής της αρχής, όποια κι αν μπορεί να είναι, η οποία ωφελεί περισσότερο την ανθρωπότητα στο πέρασμα από τη ζωή.»

Godfrey Higgins, 1836, Anacalypsis – An Attempt to Draw Aside the Veil of the Saitic Isis; or an Inquiry into the Origin of Languages, Nations and Religions. Άγγλος πρωτοπόρος της αρχαιολογίας και του ελευθερο-τεκτονισμού.

Bruno Bauer, 1841, Criticism of the Gospel History of the Synoptics. 1877, Christus und die Caesaren. Der Hervorgang des Christentums aus dem romischen Griechentum. Ο πρώτος εικονοκλάστης (πολέμιος των θεσμίων). Ο Bauer αμφισβήτησε την αυθεντικότητα των Επιστολών του Παύλου (στις οποίες είδε την επιρροή των Στωικών φιλοσόφων όπως του Σένεκα) και το ρόλο του Φίλωνα στο νεοσύστατο Χριστιανισμό. Ο Bauer απέρριψε την ιστορικότητα του ίδιου του Ιησού. «Όλα όσα είναι γνωστά για τον Ιησού ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας.» Κατά συνέπεια το 1842 ο Bauer χλευάστηκε και απομακρύνθηκε από το αξίωμά του ως καθηγητή της θεολογίας της Καινής Διαθήκη στο Tübingen.

Ralph Waldo Emerson, 1841, Essays. Κάποτε Τριαδιστής Χριστιανός και πρώην Ουνιτάριος (μονιστής) πάστορας, θεωρούσε τον Ιησού ότι ήταν «αληθινός προφήτης» αλλά ότι ο οργανωμένος Χριστιανισμός ήταν μια «ανατολική μοναρχία». «Τα κυριακάτικα σχολεία μας και οι εκκλησίες και οι άπορες κοινωνίες είναι ζυγοί στο λαιμό μας.»

Mitchell Logan, 1842, Christian Mythology Unveiled. «Η επικρατούσα άποψη, όσο παράλογη κι αν είναι ή βασισμένη σε λάθος, είναι πάντα η βασίλισσα των εθνών.»

Ferdinand Christian Baur, 1845, Paulus, der Apostel Jesu Christi. Γερμανός μελετητής που εξακρίβωσε ως «μη αυθεντικές», όχι μόνο τις ποιμαντορικές επιστολές, αλλά και τις Προς Κολοσσαείς, Εφεσίους, Φιλήμονα και Φιλιππησίους (αφήνοντας μόνο τις τέσσερις κύριες Παυλικές επιστολές να θεωρηθούν γνήσιες). Ο Baur ήταν ο ιδρυτής της αποκαλούμενης «Σχολής του Tübingen».

David Friedrich Strauss, 1860, The Life of Jesus Critically Examined. Λουθηρανός εφημέριος που έγινε μελετητής, εξέθεσε επιδέξια τα ευαγγελικά θαύματα ως μύθους και κατά τη πορεία υποβίβασε τον Ιησού σε άνθρωπο. Του κόστισε την καριέρα.

Ernest Renan, 1863, Das Leben Jesu. Εκπαιδευόμενος για Καθολικός ιερέας, ο Renan έγραψε μια ρομαντική βιογραφία του θεανθρώπου την οποία εμπνεύστηκε από τους Γερμανούς κριτικούς. Του κόστισε το επάγγελμα.

Robert Ingersoll, 1872, The Gods. Γνωστός και εντυπωσιακός ομιλητής του Ιλλινόις, οι λόγοι του καυτηρίαζαν τη Χριστιανική θρησκεία. «Πάντα φαινόταν σε μένα ότι ένα ον προερχόμενο από άλλο κόσμο, με ένα μήνυμα ασύλληπτης σημασίας για την ανθρωπότητα, θα έπρεπε τουλάχιστον να εξακρίβωνε αυτό το μήνυμα με την υπογραφή του. Δεν είναι εκπληκτικό ότι ούτε μία λέξη δεν γράφτηκε από τον Χριστό;»

Kersey Graves, 1875, The World's Sixteen Crucified Saviours. Κουακέρος της Πενσυλβάνια που είδε κατευθείαν στην παγανιστική βάση των Χριστιανικών μυθευμάτων αν και σπάνια αναφέρει πηγές για τα εκτεταμένα συμπεράσματά του.

Allard Pierson, 1879, De Bergrede en andere synoptische Fragmenten. Θεολόγος, ιστορικός της τέχνης και της λογοτεχνίας που αναγνώρισε την Επί Όρους Ομιλία ως μια συλλογή αφορισμών από τη γραμματεία της Ιουδαϊκής Σοφίας. Η έκδοση του Bergrede του Pierson υπήρξε η αρχή της Ολλανδικής Ριζικής Κριτικής. Όχι μόνο η αυθεντικότητα όλων των Παυλικών επιστολών αλλά και η ιστορική ύπαρξη του Ιησού θέτηκε υπό αμφισβήτηση.

Bronson C. Keeler, 1881, A Short History of the Bible. Μια κλασσική παράθεση της Χριστιανικής απάτης.

Abraham Dirk Loman, 1882, "Quaestiones Paulinae," in Theologisch Tijdschrift. Καθηγητής της θεολογίας στο Άμστερνταμ που είπε ότι όλες οι επιστολές χρονολογούνται από το δεύτερο αιώνα. Ο Loman επεξήγησε το Χριστιανισμό ως μια συγχώνευση της Ιουδαϊκής και της Ρωμαιο-Ελληνικής σκέψης. Όταν τυφλώθηκε ο Loman είπε ότι η τυφλότητά του, του έδωσε διορατικότητα στη σκοτεινή ιστορία της εκκλησίας!

Thomas William Doane, 1882, Bible Myths and their Parallels in Other Religions. Ξεπερασμένη αλλά κλασσική αποκάλυψη των παγανιστικών προγενέστερων των βιβλικών μύθων και θαυμάτων.

Samuel Adrianus Naber, 1886, Verisimilia. Laceram conditionem Novi Testamenti exemplis illustrarunt et ab origine repetierunt. Κλασικιστής που είδε κρυμμένους Ελληνικούς μύθους στη Χριστιανική Βίβλο.

Gerald Massey, 1886, Historical Jesus and Mythical Christ. 1907, Ancient Egypt-The Light of the World. Ένα άλλο κλασσικό έργο από μια παλιά νέμεση του ιερατείου.

Edwin Johnson, 1887, Antiqua mater. A Study of Christian Origins. Άγγλος ριζοσπάστης θεολόγος, συσχέτισε τους πρώτους Χριστιανούς με τους Chrestian, οπαδοί ενός καλού (Chrestus) Θεού που είχαν οικειοποιηθεί το μύθο του Διόνυσου Ελευθέριου («Διόνυσος ο Ελευθερωτής»), για να παρουσιάσουν ένα αυτο-θυσιαζόμενο Θεάνθρωπο. Κατήγγειλε τους δώδεκα αποστόλους ως τελείως πλαστά κατασκευάσματα.

Rudolf Steck, 1888, Der Galaterbrief nach seiner Echtheit untersucht nebst kritischen Bemerkungen zu den Paulinischen Hauptbriefen. Ριζοσπάστης Ελβετός μελετητής που στιγμάτισε όλες τις Παυλικές επιστολές ως πλαστές.

Franz Hartman, 1889, The Life of Johoshua: The Prophet of Nazareth.

Willem Christiaan van Manen, 1896, Paulus. Καθηγητής στο Λάιντεν και ο πιο διάσημος των Ολλανδών Ριζικών, ένας κληρικός που δεν πίστεψε στη σωματική ανάσταση του Ιησού Χριστού. Μετά αφού κράτησε το επιχείρημά του για πολλά χρόνια ο Van Manen κατέληξε ότι καμιά από τις Παυλικές επιστολές δεν ήταν αυθεντική και ότι οι Πράξεις βασίστηκαν στις εργασίες του Ιώσηπου.

Joseph McCabe, 1897, Why I Left the Church. 1907, The Bible in Europe: an Inquiry into the Contribution of the Christian Religion to Civilization. 1914, The Sources of the Morality of the Gospels. Φραγκισκανός μοναχός που μετατράπηκε σε ευαγγελικό αθεϊστή. Ο McCabe, πολυγραφότατος συγγραφέας, κομμάτιασε σε πολλά μέρη το μύθο του Ιησού – «Δεν υπάρχει μόνο μια “μορφή του Ιησού” στα Ευαγγέλια. Υπάρχουν δώδεκα μορφές» - αλλά παρόλα αυτά συνέχιζε να επιτρέπει τη πιθανότητα για να ένα ιστορικό ιδρυτή.

Albert Schweitzer 1901, The Mystery of the Kingdom of God. 1906, The Quest of the Historical Jesus. Ο διάσημος Γερμανός θεολόγος και ιεραπόστολος (35 χρόνια στο Καμερούν) χλεύασε τον ανθρωπιστικό Ιησού των φιλελευθέρων ενώ την ίδια στιγμή είχε το κουράγιο να αναγνωρίσει τη δουλειά των Ολλανδών Ριζικών. Το δικό του απαισιόδοξο συμπέρασμα ήταν ότι ο υπερήρωας ήταν ένας Αποκαλυπτικός φανατικός και ότι ο Ιησούς πέθανε ως ένας απογοητευμένος άνθρωπος. Είπε περίφημα ότι αυτοί που έψαχναν για ένα ιστορικό Ιησού βρήκαν μόνο μια αντανάκλαση των ίδιων.

Wilhelm Wrede, 1901, The Messianic Secret. Ο Wrede επέδειξε πως, στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, μια ψεύτικη ιστορία διαμορφώθηκε από την πρώτη Χριστιανική πίστη.

George Robert Stowe Mead, 1903, Did Jesus Live 100 BC? Μια μελέτη των ιστοριών του Εβραίου Γιεσού (Jeschu) η οποία τοποθετεί τον Ιησού σε προγενέστερη εποχή.

Thomas Whittaker, 1904, The Origins of Christianity. Δηλώνει ότι ο Ιησούς είναι μύθος.

William Benjamin Smith, 1906, Der vorchristliche Jesus. 1911, Die urchristliche Lehre des reingöttlichen Jesus. Μιλά για την προέλευση από μια προ-Χριστιανική λατρεία του Ιησού στο νησί της Κύπρου.

Albert Kalthoff, 1907, The Rise of Christianity. Άλλος Γερμανός ριζοσπάστης μελετητής που ταυτίζει το Χριστιανισμό με ψύχωση. Ο Χριστός ήταν ουσιαστικά η υπερβατική αρχή της Χριστιανικής κοινότητας η οποία στόχευε σε αποκαλυπτική κοινωνική μεταρρύθμιση.

Gerardus Bolland, 1907, De Evangelische Jozua. Φιλόσοφος στο Λάιντεν, αναγνώρισε τη προέλευση του Χριστιανισμού σε ένα παλαιότερο Εβραϊκό Γνωστικισμό. Ο σουπερστάρ της Καινής Διαθήκης είναι ο «γιος της Μοναχής» της Παλαιάς Διαθήκης, ο οπαδός που μετονομάζεται Ιησούς από το Μωυσή. Η παρθένος δεν είναι παρά ένα σύμβολο για το λαό του Ισραήλ. Οι “Netzerim” πήραν το ευαγγέλιο τους από την Αλεξάνδρεια στη Παλαιστίνη. Το 1907 ο Πάπας Πίος Χ αναθεμάτισε τους Νεωτεριστές που «εργάζονταν στα πλαίσια της εκκλησίας». Ένας αντι-νεωτεριστικός όρκος εισήχθηκε το 1910.

Prosper Alfaric (1886-1955) Γάλλος καθηγητής της Θεολογίας, συγκλονισμένος από τη στάση του Πίου Χ, απαρνήθηκε την πίστη του και άφησε την εκκλησία το 1909 για να εργαστεί για το σκοπό του ρασιοναλισμού.

Mangasar Magurditch Mangasarian, 1909, The Truth About Jesus ? Is He a Myth? Πρώην Πρεσβυτεριανός πάστορας που είδε μέσα από το μύθευμα.

Karl Kautsky, 1909, The Foundations of Christianity. Πρώιμος σοσιαλιστής, ερμήνευσε τον Χριστιανισμό σε αντιστοιχία με την ταξική πάλη.

Arthur Drews, 1910, Die Christusmythe (The Christ Myth). 1910, Die Petruslegende (The Legend of St Peter). 1924, Die Entstehung des Christentums aus dem Gnostizismus (Η Ανάδυση του Χριστιανισμού από το Γνωστικισμό). Διαπρεπής φιλόσοφος, ήταν από τους μεγαλύτερους Γερμανούς υποστηρικτές του ισχυρισμού του μύθου του Ιησού. Τα ευαγγέλια ιστοριοποιούν ένα προϋπάρχοντα μυστικιστή Ιησού του οποίου ο χαρακτήρας προήλθε από τους προφήτες και τη γραμματεία της Ιουδαϊκής Σοφίας. Τα Πάθη βρέθηκαν και στους «συλλογισμούς» του Πλάτωνα.

John E. Remsburg, 1909, The Christ: A critical review and analysis of the evidences of His existence. Ευαγγέλια γεμάτα αντιφάσεις. Αμφίβολο το ότι ο Ιησούς υπήρξε και ένας υπερφυσικός Χριστός είναι σίγουρα Χριστιανικό δόγμα.

John Robertson, 1910, Christianity and Mythology. 1911, Pagan Christs. Studies in Comparative Hierology. 1917, The Jesus Problem. Ο Robertson επέστησε την προσοχή στην καθολικότητα (σύνδεση) πολλών στοιχείων της πλοκής του έργου του Ιησού με τις προ-χριστιανικές ιεροτελεστίες της σταύρωσης στον αρχαίο κόσμο. Συσχέτισε τον πρότυπο Ιησού με μια αρχαία Εφραιμιτική θεότητα με μορφή αρνιού.

Alexander Hislop, 1916, The Two Babylons. Διεξοδική έκθεση των παγανιστικών τελετών και σύνεργων του Ρωμαιο-Καθολικισμού.

Gustaaf Adolf van den Bergh van Eysinga, 1912, Radical Views about the New Testament. 1918, Voorchristelijk Christendom. De vorbereiding van het Evangelie in de Hellenistische wereld. Θεολόγος και τελευταίος των Ολλανδών Ριζικών που είχε αξίωμα πανεπιστημιακού καθηγητή.

Edward Carpenter, 1920, Pagan and Christian Creeds. Ανέλυσε την παγανιστική προέλευση του Χριστιανισμού.

Rudolf Bultmann, 1921, The History of the Synoptic Tradition. 1941, Neues Testament und Mythologie. Λουθηρανός θεολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Marburg. Ο Bultman ήταν ο εισηγητής του «Κριτικισμού» (κριτική μορφή) και έκανε πολλά για να απομυθοποιήσει τα ευαγγέλια. Αναγνώρισε τις αφηγήσεις του Ιησού σαν θεολογία που εξυπηρετήθηκε στη γλώσσα του μύθου. Ο Bultman παρατήρησε ότι η Καινή Διαθήκη δεν ήταν η ιστορία του Ιησού αλλά μια καταγραφή της πρώτης Χριστιανικής πίστης/δοξασίας. Υποστήριζε ότι η αναζήτηση για ένα ιστορικό Ιησού ήταν ατελέσφορη. «Δεν μπορούμε να ξέρουμε σχεδόν τίποτα σχετικά με τη ζωή και την προσωπικότητα του Ιησού.» (Jesus and the World, 8  )

James Frazer, 1922, The Golden Bough. Ανθρωπολογική εξήγηση της πορείας του ανθρώπου από τη μαγεία, μέσω της θρησκείας στην επιστήμη. Ο Χριστιανισμός ένα πολιτιστικό φαινόμενο.

ΓΙΑΡΟΣΛΑΒΣΚΙ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ 1922 ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ, ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΕΣ Όλες οι θρησκευτικές αντιλήψεις και παραστάσεις κι όλοι οι θεοί είναι αποκύημα της φαντασίας των ανθρώπων. Αποδεικνύεται συγκριτικά ότι μέσα σε ταυτόσημες συνθήκες ζωής, εμφανίστηκαν στους διάφορους λαούς παρόμοιες θρησκευτικές δοξασίες και λατρείες, ότι οι λαοί, όταν έρχονται σ' επαφή, παίρνουν ο ένας απ' τον άλλον τις θρησκευτικές δοξασίες και ότι συχνά, κάθε νέα θρησκεία είναι σε μεγάλο βαθμό, μια παραλλαγή των θρησκειών που υπήρχαν ως τότε.

P. L. Couchoud, 1924, Le mystère de Jesus.1939, The Creation of Christ. Ο Choushoud ενστερνίστηκε έναν ιστορικό Πέτρο παρά έναν ιστορικό Ιησού και υποστήριξε ότι τα Πάθη διαμορφώθηκαν πάνω στο θάνατο του Στέφανου.

Georg Brandes, 1926, Jesus – A Myth. Προσδιόρισε την Αποκάλυψη του Αγ. Ιωάννη ως το πιο πρώιμο κομμάτι της Καινής Διαθήκης.

Henri Delafosse, 1927, Les Lettres d’Ignace d’Antioche. 1928, "Les e'crits de Saint Paul," in Christianisme. Κατήγγειλε επιστολές του Ιγνάτιου ως νεώτερες πλαστογραφήσεις.

Joseph Wheless, 1926, Is It God's Word? An Exposition of the Fables and Mythology of the Bible and the Fallacies of Theology. 1930, Forgery in Christianity. Αμερικανός δικηγόρος, μεγαλωμένος στη «Ζώνη της Βίβλου» (στα βάθη του Νότου), ανέτρεψε τη βιβλική φαντασία.

L. Gordon Rylands, 1927, The Evolution of Christianity.1935, Did Jesus Ever Live?

Edouard Dujardin, 1938, Ancient History of the God Jesus.

John J. Jackson, 1938, Christianity Before Christ, Επίστησε την προσοχή στους Αιγυπτίους της Χριστιανικής δοξασίας.

Alvin Boyd Kuhn, 1944, Who is this King of Glory? 1970, Rebirth for Christianity. Ο Ιησούς δεν ήταν ποτέ κάποιο πρόσωπο, αλλά ένα σύμβολο της θεϊκής ψυχής σε κάθε άνθρωπο.

Herbert Cutner, 1950, Jesus: God, Man, or Myth? Η μυθική φύση του Ιησού και μια περίληψη της τρέχουσας αντιπαράθεσης μεταξύ των μυθικιστών (που υποστηρίζουν το μύθο) και όσων υποστηρίζουν την ιστορική ύπαρξη του Ιησού. Η μυθικιστική άποψη είναι συνεχής παράδοση, όχι καινούρια. Παγανιστικές προελεύσεις του Ιησού.

Georges Las Vergnas, 1956, Pourquoi j'ai quitté l'Eglise romaine Besançon.

Georges Ory, 1961, An Analysis of Christian Origins.

Guy Fau, 1967, Le Fable de Jesus Christ.

John Allegro, 1970, The Sacred Mushroom and the Cross. 1979, The Dead Sea Scrolls and the Christian Myth. Ο Ιησούς δεν ήταν τίποτα άλλο εκτός από ένα μαγικό μανιτάρι και η ζωή του μια αλληγορική ερμηνεία μιας κατάστασης που προκαλείται από ναρκωτικές ουσίες. Όχι φυλακή για τον Allegro – αλλά επαγγελματική καταστροφή.

George Albert Wells, 1975, Did Jesus Exist? 1988, The Historical Evidence for Jesus. 1996, The Jesus Legend. 1998, Jesus Myth. 2004, Can We Trust the New Testament? Thoughts on the Reliability of Early Christian Testimony. Ο Χριστιανισμός μια επέκταση της λογοτεχνίας της Ιουδαϊκής Σοφίας. Τα τελευταία βιβλία παραδέχονται τη πιθανή επιρροή ενός πραγματικού ιεροκήρυκα.

Max Rieser, 1979, The True Founder of Christianity and the Hellenistic Philosophy. O Χριστιανισμός άρχισε από τους Εβραίους της Διασποράς και έπειτα παγιώθηκε αναδρομικά στην προ του ‘70 Παλαιστίνη. Ο Χριστιανισμός έφθασε τελευταίος, και όχι πρώτος, στην Παλαιστίνη – κι αυτός ο λόγος που τα Χριστιανικά αρχαιολογικά ευρήματα εμφανίζονται στη Ρώμη αλλά όχι στην Ιουδαία μέχρι τον 4ο αιώνα.

Abelard Reuchlin, 1979, The True Authorship of the New Testament. Κατ’ εξοχήν θεωρία συνομωσίας: ο Ρωμαίος αριστοκράτης Άριους Καλπούρνιους Πίσων (ή αλλιώς Φλάβιος Ιώσηπος) συνωμότησε για να κερδίσει τον έλεγχο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με το να διαμορφώσει μια εντελώς νέα θρησκεία.

Hermann Detering, 1992, Paulusbriefe ohne Paulus?: Die Paulusbriefe in der holländischen Radikalkritik. Γερμανός πάστορας στην παράδοση των Ολλανδών Ριζικών.

Gary Courtney, 1992, 2004 Et tu, Judas? Then Fall Jesus! Τα Πάθη είναι ουσιαστικά η μοίρα του Καίσαρα σε Ιουδαϊκή παραλλαγή που μπολιάζεται πάνω στη λατρεία του νεκρού/αναστημένου Άττι. Οι Ιουδαίοι οπαδοί του Καίσαρα συνταίριαξαν το θυσιασμένο «λυτρωτή της ανθρωπότητας» με το «Βασανισμένο Υπηρέτη» του Ησαΐα.

Michael Kalopoulos, 1995, The Great Lie. Ο Έλληνας ιστορικός βρίσκει εντυπωσιακά όμοιες αντιστοιχίες μεταξύ των βιβλικών κειμένων και της Ελληνικής μυθολογίας. Εκθέτει την πανούργα, παραπλανητική και αυταρχική φύση της θρησκείας. Για πρώτη φορά τα "θαύματα" των βιβλικών Πατριαρχών εξηγούνται με την δόλια χρήση δηλητηρίων. Η μελέτη του ολοκληρώνεται με τους τίτλους: «ο Ένοπλος δόλος», «Αβραάμ ο Μάγος» και «το Θέατρο της Σωτηρίας».

Gerd Lüdemann, 1998, The Great Deception: And What Jesus Really Said and Did. 2002, Paul: The Founder of Christianity. 2004, The Resurrection Of Christ: A Historical Inquiry. Μετά από 25 χρόνια μελέτης, ο Γερμανός καθηγητής καταλήγει ότι ο Παύλος, και όχι ο Ιησούς, ίδρυσε τον Χριστιανισμό. Ο Lüdemann αποβλήθηκε από τη θεολογική σχολή στο Πανεπιστήμιο του Göttingen γιατί τόλμησε να πει ότι η Ανάσταση ήταν «μια ευσεβής αυταπάτη». Αυτά λοιπόν περί ακαδημαϊκής ελευθερίας.

Alvar Ellegard, 1999, Jesus One Hundred Years Before Christ. Ο Χριστιανισμός ιδωμένος σαν απόρροια από την Εσσαϊκή Εκκλησία του Θεού με τον Ιησού ως αρχέτυπο του Δασκάλου της Αρετής.

D. Murdock (aka 'Acharya S') 1999, The Christ Conspiracy: The Greatest Story Ever Sold. 2004, Suns of God: Krishna, Buddha and Christ Unveiled. Προσθέτει μια αστρο-θεολογική διάσταση στην κατάρρευση του μύθου του Χριστού. Η Murdock προσδιορίζει τον ΙΧ ως μια σύνθετη θεότητα που χρησιμοποιήθηκε για να ενοποιήσει τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εκθέτει επίσης ανησυχητικές εκτροπές για τους σοβαρούς μελετητές.

Earl Doherty, 1999, The Jesus Puzzle. Did Christianity Begin with a Mythical Christ? Δυνατή έκθεση του πως ο Χριστιανισμός άρχισε σαν μυστικιστική-αποκαλυπτική Εβραϊκή αίρεση – δεν προϋποθέτει κανέναν Ιησού!

Timothy Freke, Peter Gandy, 1999, The Jesus Mysteries. 2001, Jesus and the Lost Goddess : The Secret Teachings of the Original Christians. Εξετάζει τη στενή σχέση μεταξύ της ιστορίας του Ιησού και αυτής του Όσιρη-Διονύσου. Ο Ιησούς και η Μαρία Μαγδαληνή μυθικές φιγούρες βασισμένες στους Παγανιστές Θεάνθρωπο και Θεά.

Harold Liedner, 2000, The Fabrication of the Christ Myth. Καταγγείλει αναχρονισμούς και γεωγραφικά λάθη των ευαγγελίων. Ο Χριστιανισμός μια από τις πιο αποτελεσματικές απάτες της ιστορίας.

Robert Price, 2000, Deconstructing Jesus. 2003 Incredible Shrinking Son of Man: How Reliable Is the Gospel Tradition? Πρώην πάστορας και αναγνωρισμένος μελετητής, δείχνει ότι ο Ιησούς είναι ένα ανυπόστατο αμάλγαμα ορισμένων προφητών του 1ου αιώνα και λυτρωτών ή γνωστικών «Αιώνων» των μυστηριακών λατρειών.

Hal Childs, 2000, The Myth of the Historical Jesus and the Evolution of Consciousness. Ένας ψυχοθεραπευτής αναλαμβάνει τον θεάνθρωπο.

Michael Hoffman, 2000, Judaism's Strange Gods. Ιστορικός και θεωρητικός του «θανάτου του εγώ» ο οποίος εγκαταλείπει την ιδέα του ιστορικού Ιησού.

Burton Mack, 2001, The Christian Myth: Origins, Logic, and Legacy. Κοινωνική διαμόρφωση της δημιουργίας ενός μύθου.

Luigi Cascioli, 2001, The Fable of Christ. Κατηγορεί τον Παπισμό για το ότι κερδοσκοπεί από μια απάτη!

Frank R. Zindler, 2003, The Jesus the Jews Never Knew: Sepher Toldoth Yeshu and the Quest of the Historical Jesus in Jewish Sources. Καμιά απόδειξη στις Εβραϊκές πηγές για το φανταστικό μεσσία.

Tom Harpur, 2005, The Pagan Christ: Recovering the Lost Light. Καναδός μελετητής της Καινής Διαθήκης και πρώην Αγγλικανός ιερέας, επαναδιατυπώνει τις ιδέες του Kuhn, Higgins και Massey. Ο Ιησούς είναι ένας μύθος και όλες οι βασικές ιδέες του Χριστιανισμού προέρχονται από την Αίγυπτο.

Francesco Carotta, 2005, Jesus Was Caesar: On the Julian Origin of Christianity. Εξονυχιστικός κατάλογος των αντιστοιχιών. Ανησυχητικά, υποστηρίζει ότι ο Καίσαρας ήταν Ο Ιησούς.

Joseph Atwill, 2005, Caesar's Messiah: The Roman Conspiracy to Invent Jesus. Ακόμα μια εργασία στις ομοιότητες μεταξύ των Ευαγγελίων και του Ιώσηπου. Ο Atwill υποστηρίζει ότι οι κατακτητές της Ιουδαίας τον 1ο αιώνα, Βεσπασιανός, Τίτος και Δομιτιανός, χρησιμοποίησαν τους Εξελληνισμένους Ιουδαίους για να κατασκευάσουν τα «Χριστιανικά» κείμενα προκειμένου να καθιερώσουν μια φιλειρηνική εναλλακτική στον εμπόλεμο Ιουδαϊσμό. Ο Ιησούς ήταν ο Τίτος Φλάβιος; Δεν νομίζω …

ΠΗΓΕΣ: http://www.jesusneverexisted.com/scholars.html

http://jesusbirthermovement.tumblr.com/post/92923692164/over-40-pages-of-booksworks-by-scholars/embed

https://www.facebook.com/notes/global-conversations/christ-myth-theorists-and-historians-writers-of-the-earliest-christian-era-that-/158407874198208/

Over 40 Pages of books/works by scholars, historians, academics, professors, philosophers, and intellectuals who have helped discover and document that jesus was a fictional character and christian claims about him are fraud.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:

Πάνω από 40 σελίδες βιβλίων / έργων από μελετητές, ιστορικούς, ακαδημαϊκούς, καθηγητές, φιλοσόφους και διανοούμενους που βοήθησαν στην ανακάλυψη και τεκμηρίωση ότι ο Ιησούς ήταν ένας φανταστικός χαρακτήρας και οι ισχυρισμοί του χριστιανισμού γι 'αυτόν είναι απάτη.

Μεταξύ αυτών και το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ

ΒΛΕΠΕ: http://jesusbirthermovement.tumblr.com/post/92923692164/over-40-pages-of-booksworks-by-scholars/embed

Δείτε επίσης:

Καλόπουλος Περί σκεπτικισμού - ΜΕΡΟΣ Α΄Β΄Γ΄Δ΄  ΙΟΥΛΙΟΣ 2008

https://www.youtube.com/watch?v=f8apbKce60c

ΠΕΡΙ ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ… Του Μ. Καλόπουλου

Μια σημαντική ερώτηση: Σε ποιους απευθύνεται η φιλοσοφία;

Ζούμε σε μια εποχή καταναλωτισμού και μπορούμε να καταλάβουμε ότι τα πάντα μπορεί να έχουν την μορφή καταναλωτικού προϊόντος... και φυσικά απ’ αυτό δεν εξαιρούνται ούτε οι ιδέες.

Λένε πως οποιαδήποτε παραγωγή ιδεών, αξιών και κανόνων ζωής, που δεν βρίσκει τρόπους να εξασφαλίσει την εδραίωση, επέκταση και κατοχύρωση της λειτουργίας της στο μέλλον… παραμένει θνησιγενής.

Αν π.χ. είχαμε μια τεράστια επιχείρηση παραγωγής πολύτιμων ιδεών πάσης φύσεως και δεν είχαμε μια ομάδα διαχείρισης αυτού του θησαυρού, που να ανταλλάσσει τα προϊόντα της παραγόμενης σκέψης μας με προνόμια ή άλλες αξίες και να παρακολουθεί στενά τους ανταγωνιστές της, αυτή η επιχείρηση δεν θα ήταν εξαιρετικά επισφαλής, ευάλωτη και θνησιγενής;

Οτιδήποτε λοιπόν, δεν κατοχυρώνει τις προϋποθέσεις της υπάρξεις του στο μέλλον, είναι υποχρεωτικά ελαττωματικό, πρόσκαιρο και θνησιγενές.

Κάθε παραγόμενο προϊόν, απευθύνεται σε συγκεκριμένους καταναλωτές. Αν η λαϊκή ψυχή είναι ο τελικός αποδέκτης (καταναλωτής) της φιλοσοφίας, αυτή έπρεπε να είναι προσιτή στην προσοχή του απλού ανθρώπου.

Αν το "προϊόν" δεν είναι εντυπωσιακό, προσιτό και εκλαϊκευμένο… αλλά εξαιρετικά εξειδικευμένο, δυσνόητο και δυσεξήγητο… τότε η πελατειακή δυνατότητα του υποχρεωτικά περιορίζεται σε μικρό αριθμό υποψήφιων "πελατών".

Γνωρίζουμε πως κάποιοι "άλλοι" με πολύ χειρότερα ιδεολογικά προϊόντα, συχνά παραποιώντας τα ελληνικά, κατάφεραν να κατασκευάσουν προϊόντα υψηλής ζήτησης. Άφθονη θεολογία, εντυπωσιακοί μύθοι, πανιαματικό σωτηριακό περιτύλιγμα, θα μπορούσε να κάνει και τα ελληνικά φιλοσοφικά προϊόντα, προσιτά στο μέσο καταναλωτή. Κάτι τέτοιο όμως, δεν φαίνεται πως καταδέχθηκε ποτέ να κάνει ο Ελληνισμός.

Έπραξε σωστά… ή τελικά ήταν τραγικό λάθος σχεδιασμού;

Μήπως ήταν έλλειμμα φιλοσοφικής πρόνοιας και περιττά συγκρουσιακή για τις μεταφυσικές ανησυχίες των λαϊκών ανθρώπων;

Παραδείγματα σύγκρουσης εξοβελισμού και φόνου φιλοσόφων…

Ξενοφάνης, Πρωταγόρας, Πυθαγόρας...

ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΣ

«Μέμνησο απιστείν» (Θυμήσου να δυσπιστείς - Επίχαρμος)

Όμως... φτάνει απλά να θυμάσαι… ή μήπως πρέπει να ξέρεις να δυσπιστείς; Αυτή ακριβώς η τέχνη της δυσπιστίας είναι ο Σκεπτικισμός.

«Το μη δογματίζειν και περί παντός απορείν» είναι μια άλλη θεμελιώδης πρόταση σκεπτικισμού.

Το αντίθετο του δογματισμού.

Σκεπτικιστές: οι ερωτηματικοί και απορητικοί (οι αμφισβητίες)

Σκεπτικισμός: η επιθετικότερη παράταξη της φιλοσοφίας κατά των κατεστημένων ιδεών και εξουσιών.

Τα λεξικά λένε:

Σκεπτικισμός: Η ύψωση της αμφιβολίας σε αρχή ζωής.

Συστηματική δυσπιστία προς κάθε τι που δεν είναι επαρκώς αποδεδειγμένο. Η αμφισβήτηση βεβαιωμένων αποφάνσεων και θεωριών. Άρνηση της οριστικής και απόλυτης γνώσεως.

Η Σκέψη ορίζεται ως: διανόηση, έρευνα εξέταση πράγματος ή διανοήματος, στοχασμός, αμφιβολία, δισταγμός, επιφύλαξη, μέριμνα, φροντίδα...

Η έκφραση σκέπτομαι να... σημαίνει απόφαση μετά από σκέψη.

Οι σκέψεις μας λοιπόν είναι δημιουργός δύναμη των αποφάσεων και κινητήριος δύναμη των πράξεών μας.

................................

Πατήρ πάντων πόλεμος...

Δηλαδή όλα γύρο μας είναι προϊόντα και παράγωγα πολέμου.

Η ιστορία του πολιτισμού, δεν είναι παρά ο πόλεμος της επικράτησης ιδεών και της αξιοσύνης στην έγκαιρη διάγνωση σφάλματος.

Ο πόλεμος του πολιτισμού, διεξάγεται κυρίως με τα όπλα της σκέψης

Όμως η οποιοσδήποτε ικανοποιητική πολιτισμική σκέψη ή πρόταση, είναι λειτουργική υπό προϋποθέσεις, άρα κατάλληλη μέχρι καιρού και χρόνου. Έρχεται όμως πάντοτε η στιγμή, που νεότερα δεδομένα, γνώσεις και κριτήρια, απαιτούν τον επαναπροσδιορισμό της άποψής μας περί πολιτισμικού "πόλεμου", και απαιτούν την αναδιάταξη των αξιών και την επανεκκίνηση του πολιτισμού σε νεότερες βάσεις. Αυτή ακριβώς η έγκαιρη διάγνωση σφάλματος και η διαδικασία επαναπροσδιορισμού των αξιών, βάση νέων κριτηρίων απ’ τους σκεπτικιστές ονομάσθηκε κρισιαρχία ή αλλιώς σκεπτικισμός.

Οι σκεπτικιστές, είναι οι πλέον ανήσυχοι και ευαίσθητοι συλλέκτες κριτηρίων και οι πλέον πρόθυμοι βασανιστές αξιών. Εξ αυτού πολύτιμοι ανιχνευτές λάθους και ελεγκτές παρωχημένων ιδεών και αξιωματικών προτάσεων.

Από πολύ νωρίς οι σκεπτικιστές αντελήφθησαν την σχετικότητα της γνώσης, (αξιωμάτων, σοφισμάτων ή συμπερασμάτων). Δίκαιο και άδικο ειρήνη και πόλεμος, αρετή και κακία, νομιμότητα ή νομιμοφάνεια είναι μεγέθη σχετικά, που δύνανται να ανατραπούν, να αποκτήσουν νέο περιεχόμενο και να επανεκτιμηθούν, ανάλογα με τις περιστασιακές ανάγκες και προτεραιότητες.

Για τους σκεπτικιστές, οι προτάσεις, οι γνώσεις, οι αρετές και τα συμπέρασμα, πρέπει να βρίσκονται μονίμως κάτω απ’ την βάσανο της αμφισβήτησης, και κυρίως να υπηρετούν τις ανάγκες του επίκαιρου πολιτισμικού πολέμου.

..............................

Οδηγεί ο σκεπτικισμός στην απάθεια;

Προγενέστερες αδιέξοδες θέσεις του, δεν αποτελούν δέσμευση.

Ο ανήσυχος σκεπτικισμός, επιδιώκοντας να είναι πάντα επίκαιρος, δεν δεσμεύεται ούτε υποτάσσεται σε προγενέστερες εκδοχές του. Η επιστήμη της αμφισβήτησης είναι φυσικό να εξελίσσεται. Ο Σκεπτικισμός εξελίσσει τα "όπλα" του ακολουθώντας δρόμους επίκαιρης αντιπαλότητας... και ασφαλώς παραμένει ικανός να αμφισβητεί… ακόμα και τον εαυτό του. Ιδιαίτερα στον ευέλικτο Σκεπτικισμό, προγενέστερες αδιέξοδες θέσεις του δεν αποτελούν δέσμευση. Αποζητώντας την πλέον αποδοτική και επίκαιρη εκδοχή της μάχιμης αμφισβήτησης, ενσωματώνει ευχαρίστως όλα τα σύγχρονα, ισχυρά κριτήρια και δεδομένα.

Διαφοροποιείται π.χ. απ’ την αρχαία φιλοσοφική εκδοχή του Πύρωνα, που θέλει τον σκεπτικισμό να οδηγεί «στην απάθεια την αταραξία και την αποφυγή πάσης κρίσεως». Ενδεχομένως η κατάληξη αυτή να ήταν ένα προσωρινό αδιέξοδο της φαινομενικά αδιέξοδης ρευστότητας των κριτηρίων. Αν και το πιθανότερο είναι, ότι οι σύγχρονοι μελετητές παρερμηνεύουν αυτές τις θέσεις του μεγάλου αυτού σκεπτικιστή. Ενδεχομένως επαναλαμβάνω, να αντιλαμβανόμεθα λάθος τις ακραίες και αδιέξοδες αυτές διατυπώσεις του.

Η γενικότερη πεποίθηση των σκεπτικιστών της αρχαιότητας ότι: «είναι αδύνατη η κατάκτηση της αλήθειας», ενδεχομένως εισηγείται ακριβώς αυτή την ανάγκη αδιάκοπου ελέγχου και ανατροπής των "αληθειών" (χάριν βελτίωσης) και όχι την αδιέξοδη παραίτηση και απάθεια ανίχνευσης αληθειών!

Ο σκεπτικισμός είναι κατεξοχήν παιδί της εποχής του, και ως τέτοιος οπωσδήποτε ικανός να αμφισβητεί ακόμα και τα δικά του συμπεράσματα. Ουδόλως λοιπόν δεσμεύεται από προγενέστερες τοποθετήσεις του. Ένα είναι σίγουρο, ο σκεπτικισμός κάθε άλλο παρά σε απάθεια και αδιέξοδο οδηγεί.

.....................................

«Τις επιδόσεις βλέπουμε των τεχνών και των άλλων απάντων να δημιουργούνται, όχι από τους εμμένοντες στα κατεστημένα, αλλά από τους τολμηρούς εκείνους που συνεχώς κινούν και επανορθώνουν τα μη καλώς έχοντα». Ισοκράτης – ΕΥΑΓΟΡΑΣ 7.

Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι η φιλοσοφία ορίζει τις αλήθειες… ενώ ο σκεπτικισμός τις προτεραιότητες.

Μια απ’ τις σημαντικότερες ερωτήσεις στην πανανθρώπινη ιστορία είναι ποιος, πως, ή τι ορίζει τις προτεραιότητες; Μήπως μια σύντομη απάντηση είναι οι μάχες τις εξουσίας… δηλαδή η αντιπαλότητα!

Ο σκεπτικισμός κατ’ ουσία είναι (ή μάλλον θα έπρεπε να είναι) ο επίσημος "βασανιστής" της φιλοσοφίας, που άλλο δεν επιδιώκει παρά την συνεχή αναδιάταξη προτεραιοτήτων, την εξυγίανση και τον διαρκή έλεγχο των οποιονδήποτε προτάσεων ή "αληθειών".

Προσδιορισμός προτεραιοτήτων σημαίνει γνώση του παρελθόντος ……..

Η αμφιβολία και η αμφισβήτηση όχι μόνο δεν τρομάζει την επιστήμη και την αλήθεια, αλλά αποτελεί και τον κεντρικό μηχανισμό εξυγίανσής της. Καταρρίπτει ψεύδη, επαναπροσδιορίζει προτεραιότητες και δημιουργεί προϋποθέσεις μεγαλύτερης επίγνωσης και κυρίως βαθυστόχαστης άμυνας και πρόνοιας. Για τον σκεπτικισμό οι αλήθειες όσο καλά κι είναι τεκμηριωμένες παραμένουν σχετικές. Κάτι που είναι τώρα αληθινό, μπορεί να ανατραπεί στο άμεσο ή απώτερο μέλλον κάτω από διαφορετικές προσεγγίσεις, κριτήρια και πολεμικές προτεραιότητες.

Ο σκεπτικισμός λοιπόν δεν κηρύσσει μόνο την σχετικότητα της επιστημονικής και φυσικής γνώσης, αλλά κυρίως την σχετικότητα της αξιολόγησης πραγμάτων ευκαιριών και αξιών. Κάτι που είναι τώρα αληθινό, πρωτεύον και επείγον, μπορεί αργότερα, κάτω από διαφορετικές προσεγγίσεις και προτεραιότητες να μετακινηθεί στα δευτερεύοντα.

Στον πολιτισμικό πόλεμο η αντιπαλότητα είναι δεδομένη. Ο αντίπαλος λοιπόν και η μομφή του πολέμου που διεξάγει ορίζει τις προτεραιότητες.

Ο Αρκεσίλαος στη Ρώμη

Ο Σκεπτικισμός είναι μηχανισμός ανακάλυψης αναπάντεχων και ενδεχομένως φαινομενικά αντιφατικών ερμηνειών.

Κάποτε ο Αρκεσίλαος (ο Πιτταναίος 265-241 π.Χ.) και δυο ακόμα σκεπτικιστές μαθητές του, πήγαν στη Ρώμη, όπου την πρώτη μέρα εκθείασαν την αξία και την ανάγκη της δικαιοσύνης, πείθοντας τους πάντες για την ανάγκη υποταγής στους νόμους. Την επόμενη ακριβώς ημέρα, κατέπεισαν το ίδιο ακροατήριο για την ανάγκη ανατροπής της υφισταμένης δικαιοσύνης, τρομοκρατώντας τις αρχές της Ρώμης που τους εκδίωξε κακήν κακώς.

Την πρώτη μέρα απέδειξαν πως απ’ τη μεριά των εξουσιαστών το υπάρχον δικαιακό σύστημα ήταν σωστό και αδιαμφισβήτητο. Την επόμενη μέρα όμως απέδειξαν, πως απ’ την μεριά των εξουσιαζομένων, υπήρχαν χίλιοι λόγοι ανατροπής του.

Ηράκλειτος ο αινιγματοποιός:

Την σχετικότητα της γνώσης και της αντίληψής μας, τονίζει ο ευφυής Ηράκλειτος λέγοντας:

«Ο άνθρωπος δεν είναι λογικό όν».

Η ιδία η λογική έχει επίπεδα και ανατροπές απίστευτες! Παράδειγμα: Αλλιώς λειτουργεί η λογική της ειρήνης και εντελώς διαφορετικά η λογική του πολέμου. Το είδος της λογικής που θα εφαρμόσει κανείς, είναι μονίμως θέμα ερμηνείας και κριτηρίων.

«Παιδικά παιχνίδια (είναι) οι ανθρώπινες δοξασίες».

Στην καλύτερη περίπτωση αντιλαμβανόμεθα μόνο επιφανειακή λογική!

Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που αποφεύγουμε την λογική του πολέμου και εντρυφούμε (εφησυχάζουμε) στην λογική της ειρήνης.

«Ο πόλεμος είναι πατέρας και βασιλιάς όλων, που άλλους θεούς και άλλους ανθρώπους ανέδειξε, κι άλλους δούλους έκανε κι άλλους ελεύθερους».

Ο διαρκής και ανελέητος "πόλεμος" (ακόμα και εν καιρώ ειρήνης) είναι δυστυχώς η μόνιμη (συγκρουσιακή) κατάσταση της ανθρωπότητας. Όποιος γνωρίζει τον αντίπαλο και το είδος του πολέμου στο οποίο υποχρεωτικά συμμετέχει, έχει ελπίδες νίκης. Αλλιώς ο αφανισμός και στην καλύτερη περίπτωση η δουλεία και είναι η μόνιμη κατάστασή του. Γι’ αυτό ο ίδιος συμπληρώνει: «Εξαπατώνται οι άνθρωποι στη γνώση των φανερών πραγμάτων». Και επίσης: «Τα πάντα κυβερνάει ο Κεραυνός». Εννοώντας ενδεχομένως την ωμή δύναμη!

«Ο θεός είναι ημέρα-νύχτα, χειμώνας-θέρος, πόλεμος-ειρήνη, χορτασμός-πείνα. Αλλοιώνεται (όμως ο "θεός") όπως η φωτιά που όταν αναμιχθεί με θυμιάματα, παίρνει ονόματα κατά την ευωδιά (αρέσκεια-φαντασία) του καθενός».

«Αυτοί που κοιμούνται (αδρανούν) είναι εργάτες και συνεργοί σε όσα γίνονται στον κόσμο».

.............................................

Πρωταγόρας, Ξενοφάνης Πύρρων, Αρκεσίλαος, Καρνεάδης, Σέξτος Εμεπειρικός... Βολτέρος, Χιούμ, Μαϊμον... είναι μόνο μερικοί καταγεγραμμένοι Σκεπτικιστές.

Κανείς απ’ αυτούς όμως δεν δεσμεύει τον σύγχρονο σκεπτικισμό, που μετά από τόσους αιώνες ανθρώπινων παθών, δόλιων θρησκευτικών πολέμων και σκοτεινών επιβουλεύσεων, σαγηνευτικών και καταχθόνιων μαγικών συνταγών δεισιδαιμονίας, διαθέτει πληθώρα νέων κριτηρίων, για νεότερες και επαναστατικότερες επανεκτιμήσεις.

Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας επανεκτίμησης προσαρμοσμένο άριστα στα νέα δεδομένα της επιστημονικότερης προσεγγίσεις της ιστορίας, είναι το συμπέρασμα ότι η μαγεία (μαγγανεία) είναι η πραγματική ραχοκοκαλιά της ιστορίας. (Βλ. Θέατρο της Σωτηρίας σελ. 174: Στον υπότιτλο: «Περί θεών ονείρων και θαυμάτων». Οπού αναφέρω ότι: «πρέπει επιτελούς να αποκαλυφθούν οι μηχανισμοί παρέμβασης της μαγείας στην ιστορία».

Μέχρι τώρα, κανένας ιστορικός δεν έχει υιοθετήσει αυτή την άποψη. Σήμερα όμως ο σκεπτικισμός έχει κάθε λόγο να την εισηγείται. Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι η διπλή όψη της μαγείας (μαύρη και λευκή) δηλαδή η σαγήνη και η μαγγανεία είναι η πραγματική ραχοκοκαλιά της ιστορίας! Διαβάστε τα τέσσερα βιβλία μου «ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ) και θα το διαπιστώσετε.

Η κοινωνική μηχανική και η λαϊκή φιλοσοφία.

Ο πόλεμος κριτηρίων λοιπόν και προτεραιοτήτων καλά κρατεί

Αυτό ακριβώς υποστηρίζει ο Πρωταγόρας, όταν στο βιβλίο του ΑΝΤΙΛΟΓΙΕΣ γράφει ότι: υπάρχει μέθοδος υποστήριξης αντίθετων πραγμάτων.

Παράδειγμα: ο φόνος είναι κακός (σε περίοδο ειρήνης). Σε πρόοδο πόλεμου όμως, αυτό μετατρέπετε σε ζητούμενο και ονομάζεται πολεμική αρετή. Η κάθε εξουσία λοιπόν, λογικά καταφεύγει στην επίπλαστη (δικής της) ειρήνη, μόνο για να μετονομάσει οποιαδήποτε πράξη αντίστασης σε έγκλημα κατά της ειρήνης.

Την αξία των "πραγμάτων", ορίζουν και οι προτεραιότητες. (κοινωνικέςή άλλες)

Παράδειγμα: Τα έργα της ειρήνης είναι τα σημαντικότερα, όχι όμως και σε περίοδο πολέμου. Πρέπει να γίνει κατανοητό. Μας κοιμίζουν με τον ειρηνικό καθωσπρεπισμό, κι αυτοί διεξάγουν βρόμικο επεκτατικό και υποδουλωτικό πόλεμο εν καιρώ ειρήνης. Υποχρεωτικά λοιπόν και θεωρητικά καταλήγουμε πως την διαφορετική αντίληψη και αξία των πραγμάτων, ορίζουν οι θαρραλέες ερμηνείες... τα κριτήρια και ο βαθμός πολεμικής αντιπαλότητας.

Αυτό ακριβώς φαίνεται να υπονοεί η δήλωση του Πρωταγόρα (Περί Μαθημάτων 6b.2) «Κρείττω ποιείν» (Τα σημαντικότερα να πράττετε...) Ποια και πως όμως ορίζονται... αυτά τα σημαντικότερα;

Η σκοπιά απ’ την οποία κοιτάζεις κάτι, το ποιος είσαι και ποιες είναι οι πνευματικές σου αντοχές, αλλοιώνουν τις αξίες των πραγμάτων...

Π.χ.: Ο ίδιος φιλόσοφος (Πρωταγόρας - 411 π.Χ) έλεγε πως: ."Περί μεν θεών ουκ έχω ειδέναι, ούθ, ως ουκ εισίν, ούθ' οποίοι τινές ιδέαν. Πολλά γαρ τα κωλύοντα ειδέναι, η τα' αδηλότης και βραχύς ων ο βίος του ανθρώπου". Όσον αφορά τους θεούς δεν μπορώ να γνωρίζω, ούτε πως είναι ούτε πως δεν είναι, ούτε τι είδους είναι στη μορφή. Γιατί πολλά είναι αυτά που με εμποδίζουν να γνωρίζω, οι θεοί είναι αόρατοι και η ζωή του ανθρώπου σύντομη).

Για τον Πρωταγόρα… οι θεοί (της λαϊκής ευσέβειας) είχαν δευτερεύοντα κοινωνικό ρόλο... Πότε όμως και για ποιούς αληθεύει η πρόταση αυτή; Είναι όλοι ικανοί να την αντέξουν; Προφανώς αυτό αλήθευε για τον ίδιο και όσους είχαν τα ίδια μ’ αυτόν ισχυρά λογικά θεολογικά υποκατάστατα. Ισχύει όμως το ίδιο για τον μέσο άνθρωπο και τις ανύπαρκτες αντοχές του; Οι Αθηναίοι πάντως τον κατάγγειλαν ως άθεο, και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα. Τα βιβλία του κάηκαν δημόσια. Το πλοίο στο οποίο επιβιβάστηκε βούλιαξε και ο Πρωταγόρας πνίγηκε, σε ηλικία εβδομηντατεσσάρων ετών.

Ακόμα και ο ρόλος των υπαρκτών ή ανυπάρκτων θεών λοιπόν είναι σχετικός με τις κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες των λαών. Ποια αλήθεια έχει λοιπόν προτεραιότητα; η ψυχρή ανάλυση περί θεών και δαιμόνων… ή μήπως η ανάγκη της σταδιακής προσέγγισης των δύσκολων αυτών αληθειών;

Αν ο λαός σου δεν είναι έτοιμος να δεχθεί την σκληρή τροφή της φιλοσοφίας και τα όποια λογικά υποκατάστατα της άρνησης των λαϊκών θεών, τότε ενδεχομένως, ο θεός ή οι λαϊκοί θεοί, να πρέπει μέχρι καιρού και χρόνου, να εξακολουθήσουν να παίζουν τον δικό τους ρόλο στη ζωή τους.

Οι άνθρωποι που εγκεφαλικά μπορούν να καταναλώσουν λογικά επιχειρήματα είναι ελάχιστοι. Αυτοί όμως που λειτουργούν με αρχέτυπες εικόνες αμέτρητοι. Μήπως πρέπει να εξακολουθείς να τους προσφέρεις την παν-ιαματική λαϊκή παρηγορητική θεολογία μέχρι καιρού, για να μη καταλήξει ο δικός σου λαός, στο θεολογικό σούπερ-μάρκετ των αντιπάλων σου;

Μήπως μακροχρόνια παιδεία στη σωστή κατεύθυνση είναι η απάντηση και όχι η κραυγαλέα διατύπωση δύσπεπτων αληθειών;

Το δίλημμα τι θα απογίνουν οι αθεράπευτες μεταφυσικές ανησυχίες των λαϊκών ανθρώπων, δεν φαίνεται να απασχόλησε επαρκώς την φιλοσοφία στην αρχαία Ελλάδα. Το τραγικό αυτό έλλειμμα φαίνεται πως το πληρώσαμε με την κατάκτηση της λαϊκής μεσογειακής ψυχής, απ’ τους πανάξιους έμπορους ελπίδας (μάγους) που εισέβαλαν απ’ την Ανατολή!

Η αποθεραπεία της λαϊκής ψυχής, πρέπει να ανταποκρίνεται στις πνευματικές αντοχές της… με τον ίδιο τρόπο που ένας σοφός γιατρός επιλεγεί ήπιες μορφές θεραπείας σε έναν σωματικά εξασθενημένο ασθενή.

Αν η λαϊκή αποδοχή των σωστών ιδεών, σημαίνουν δύναμη, μάχιμη λαϊκή συνοχή και διατήρηση … τότε όλες οι εσφαλμένες λαϊκές προσεγγίσεις, σημαίνουν απώλεια δύναμης και καταστροφή των μηχανισμών κυριαρχίας. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η αρχαιοελληνική φιλοσοφία έλαβε σοβαρά υπ’ όψιν της, την ενδεχομένη, (μάλλον υποχωρητική) καταστροφή, από την έλλειψη της λαϊκής αποδοχής της.

Ένα απ’ τα μεγαλύτερα προβλήματα που έπρεπε να λύσουν οι φιλόσοφοι, έπρεπε να ήταν ο κατάλληλος βαθμός έκθεσης της λαϊκής αντίληψης στις ανατρεπτικές αποκαλύψεις της φιλοσοφίας!

Αν είχε συμβεί αυτό, η φιλοσοφία θα έπρεπε να κινηθεί τουλάχιστον σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Στον σκληρό πυρήνα της παραγωγής της, δλδ, στους λίγους ικανούς και εκλεκτούς. Σ’ αυτήν που προοριζόταν για λαϊκή κατανάλωση… και την τρίτη και κυριότερη… την προσεκτική παραγωγή σαγηνευτικών εκλαϊκευτών της.

Οι λαϊκές αντοχές, έπρεπε να αναγορευθούν σε μέγιστο ζητούμενο της φιλοσοφίας. Ο φιλοσοφικός σκεπτικισμός, έπρεπε να αντιληφθεί εγκαίρως την συγκρουσιακή πορεία της φιλοσοφίας με την λαϊκή δεισιδαιμονία, και να προστατέψει τόσο τους παραγωγούς όσο και τους ιδίους τους καταναλωτές της, ορίζοντας ιαματικά την σταδιακή διοχέτευση αληθειών στην λαϊκή κατανάλωση.

Να γιατί ο Σκεπτικισμός θα έπρεπε να είναι ο πλέον βαθυστόχαστος διαχειριστής των παραγομένων προϊόντων σοφίας.

Γνώση κατά πλάνης;

Ας επιστρέψουμε όμως στην ουσία του σκεπτικισμού.

Σκεπτικιστής: Ο συστηματικά δυσπιστών προς κάθε τι που δεν είναι επαρκώς αποδεδειγμένο, ή έχει άκαιρη και δογματική εφαρμογή.

Σκεπτικιστές: οι Σκεπτικοί κατά την αρχαιότητα.

Σκεπτικισμός: αμφισβητεί τις γενικώς ισχύουσες αλήθειες.

Παράδειγμα η αξία και ο ορισμός της ειρήνης, είναι διαφορετικός για τους νικητές και διαφορετικός για τους ηττημένους. Διαφορετική είναι η έννοια της ειρήνης για εκείνους που συμπωματικά ευημερούν και εφησυχάζουν και εντελώς διαφορετική για όσους υποψιάζονται… ότι αυτή η "ειρήνη" κοστίζει περισσότερο απ’ τις απώλειες του πιο αιματοβαμμένου πολέμου.

Τελικά τι είναι η "ειρήνη"

... και πως ορίζεται μια πραγματική περίοδος ειρήνης; Αρκεί η έλλειψη μαχών και αιματοχυσίας για να ορίσουμε μια περίοδο ειρήνης; Ή μήπως η ειρήνη είναι μια άλλη μορφή πολέμου;

Τι ακριβώς είναι ο πόλεμος; Μήπως, όταν σε περιόδους "ειρήνης" χάνουμε περισσότερα απ’ ότι σε καιρούς πολέμου, είναι καιρός να υποψιαστούμε ότι κάποιοι βρήκαν τρόπο να κερδίζουν μάχες εν καιρώ ειρήνης;

Το μεσοδιάστημα μεταξύ δυο πολέμων είναι πράγματι η ειρήνη; Τι απέδειξε η ιστορία;

Μετά από κάθε νίκη… ο νικητής εδραιώνει την εξουσία του, καταστέλλει κάθε δυνατότητα ανατροπής του, και προετοιμάζεται για τον επόμενο πόλεμο. Είναι αυτό ειρήνη… ή απλώς μια άλλη μορφή του αρχικού πολέμου; Ασφαλώς τίποτε δεν συγκρίνεται με τον αιμοσταγή πόλεμο, αλλά και η σταδιακή φθορά και ο αφανισμός της ψευδεπίγραφης ειρήνης, για όσους το αντιλαμβάνονται είναι αβάσταχτη, ύπουλη και επώδυνη.

Το ίδιο ισχύει και για την δικαιοσύνη. Αυτός που την ορίζει και την νέμεται, είναι ευτυχής και συνιστά την εφαρμογή της. Αυτός που την υφίσταται, συχνά έχει δικαιολογημένα εντελώς διαφορετική άποψη. Μήπως η νομιμότητα και η νομιμοφάνεια, εκ δόλου δεν ταυτίζονται συχνά με την δικαιοσύνη;

Επαναπροσδιορίζοντας τον σύγχρονο Σκεπτικισμό.

Τολμώντας λοιπόν να επαναπροσδιορίσουμε τον σύγχρονο σκεπτικισμό μπορούμε να εισηγηθούμε, πως αυτός είναι, (ή θα έπρεπε να είναι), η επιστήμη της αμφισβήτησης και της λεπτομερούς αντιπαλογνωσίας.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση ο σκεπτικιστής Αρκεσίλαος ο Πυταναίος όρισε διαφορετικά τις προτεραιότητες της φιλοσοφίας λέγοντας πως «το πρώτο μέλημα της φιλοσοφίας δεν έπρεπε να είναι γνώση επί πάση, αλλά γνώση κατά πλάνης»!

Δυστυχώς η πρότασή του δεν εισακούσθηκε!

Η επαναστατική αυτή διατύπωση μεταθέτει τολμηρά σε δεύτερη μοίρα την συλλογή γενικών γνώσεων και την παραγωγή πολιτισμικών αγαθών, και δίνει προτεραιότητα στους μηχανισμούς έγκαιρης αποκάλυψης και διαχείρισης, πάσης πλάνης και δεισιδαιμονίας, εξοπλίζοντας τον πολιτισμό με οργανωμένες αμυντικές δυνάμεις, κατά του εξουσιαστικού δόλου.

Προβληματισμοί στην επιλογή επίκαιρων κριτηρίων:

Οποιοδήποτε πολιτικό, οικονομικό ή πολιτισμικό, σύστημα επιλέξουμε, όσο πλεονεκτικό κι αν είναι… έχει εξ αρχής τις δικές του δυνατότητες, αλλά και αδυναμίες. Ένα είναι σίγουρο, με τον χρόνο αλλοιώνεται, αλώνεται και διαφθείρεται... ποιους μηχανισμούς ανάκλησης της εξουσίας διαθέτουμε, για να ανακόψουμε την εκφυλιστική της πορεία;

Σκεφθείτε επίσης, πως μια μεσοπρόθεσμη λογική (οικολογική, οικονομική, πολιτισμική), ορίζει άλλες προτεραιότητες από τις αντίστοιχες μακροπρόθεσμες. Τα κριτήρια επιλογής λοιπόν είναι ο μεγάλος βραχνάς...

Συχνά τα πολιτεύματα λογαριάζουν το πολιτικό κόστος... και τα λάθη (θεωρητικά έστω) πληρώνουν οι εκλεγμένοι άρχοντες. Στα θεοκρατικά καθεστώτα όμως (ιερατεία) τέτοιο κόστος δεν υπάρχει… αφού ο "θεός" τους είναι πέραν πάσης κριτικής... οι δε ιερείς ως απλοί μεσάζοντες δεν φέρουν ποτέ καμία ευθύνη.

Περισσότερο αποκαλυπτική της διαφοράς κριτηρίων (κατά περίσταση) απ’ οποιανδήποτε άλλη σύγκριση είναι η διάφορα κριτηρίων μεταξύ ειρήνης και πολέμου. Σε περίοδο ειρήνης, όλοι θέλουν την Δημοκρατία. Στον πόλεμο όμως και την αναγκαία στρατοκρατία του… η Δημοκρατία είναι αδιανόητη.

Η ελευθέρια γνώμης και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης είναι νόμιμα δικαιώματα της δημοκρατίας. Κάποιοι όμως αρπάζουν την εξουσία προσφέροντας δικαιώματα, αλλά όχι και τις αντίστοιχες δυνατότητες. Αν σας δώσω το δικαίωμα να πάτε στην Σελήνη αλλά δεν έχετε την δυνατότητα να το κάνετε... σας έχω δώσει πράγματι κάτι; Αν σας δώσω το δικαίωμα να έχετε γνώμη, αλλά δεν σας δίνω και την δυνατότητα να την προβάλετε... σας έχω δώσει πράγματι κάτι;

Ο Σκεπτικισμός λοιπόν επισημαίνει: τα ιδανικά αλλοιώνονται φρικτά χωρίς να το αντιληφθεί κανένας. Σε κάθε πρόταση λοιπόν υπάρχουν κυρίαρχα χαρακτηριστικά και δευτερεύοντα.

Παράδειγμα περί πολιτεύματος: η δημοκρατία έχει βασικά κριτήρια ορθότητας, αν αυτά αλλάξουν η δημοκρατία είναι απλός φαινομενική.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος (640-548 π.Χ.) έλεγε: «Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν έχει ούτε πολύ πλούσιους ούτε πολύ φτωχούς πολίτες». Προσθετέ δε πως είναι «δύσκολο να αποκτήσει ο άνθρωπος αυτογνωσία». «Κρατίστην είναι δημοκρατίαν την μήτε πλουσίους άγαν μήτε πένητας έχουσαν πολίτας». Testimonia 1.135

Σόλων ο νομοθέτης 640-560 π.Χ.): «Τα κράτη κυβερνώνται τότε καλά όταν οι πολίτες πειθαρχούν στους άρχοντες (αλλά) και οι άρχοντες πειθαρχούν στους νόμους».

Πιτακός ο Μυτιληναίος (Τύραννος Λέσβου) 650-570 π.Χ.)

«Άριστη είναι εκείνη η δημοκρατία που δεν επιτρέπει να καταλάβουν την εξουσία ανέντιμα άτομα».

Περίανδρος ο Κορίνθιος (Τύραννος Κορίνθου (668-587 π.Χ.)

«Η δημοκρατία είναι καλύτερο πολίτευμα από την τυραννίδα, αλλά όχι μόνο πρέπει να τιμωρεί τους ενόχους, αλλά και να εμποδίζει (εγκαίρως) εκείνους που πρόκειται να κάνουν κακό».

Κλεόβουλος ο Λίνδιος (Τύραννος Λίνδου)

Άριστη δημοκρατία υπάρχει εκεί όπου οι πολιτικοί φοβούνται περισσότερο την επίκριση παρά τον νόμο.

Βίας ο Πριηνεύς (Πολιτικός)

Άριστη είναι εκείνη η δημοκρατία όπου οι πάντες φοβούνται το νόμο σαν να ‘ταν τύραννος.

Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (Νομοθέτης Σπάρτης)

Άριστο είναι εκείνο το πολίτευμα όπου οι πολίτες πειθαρχούν υπερβολικά στους νόμους και ελάχιστη σημασία δίνουν σ’ αυτά που λένε οι ρήτορες.

Σήμερα θα προσθέταμε πως η αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι οι προβεβλημένοι ψευδορήτορες... οι οποίοι άλλο δεν κάνουν απ’ το να παραποιούν με υποσχέσεις κάθε έννοια δημοκρατίας.

Τον κίνδυνο αυτόν επισήμανε πολύ σοφά ο πανούργος σοφιστής Γοργίας λέγοντας πως: «η φιλοσοφία μοιραία θα ηττηθεί απ’ την ρητορική γιατί η ρητορική είναι σαγήνη και η σαγήνη ισούται με την μαγεία».

Οι Έλληνες φιλόσοφοι διέπρεψαν λοιπόν στην αναζήτηση και συλλογή ειδικών και γενικών γνώσεων και αξιών, φαίνεται όμως να τους διέφυγε αυτό που ο σκεπτικισμός επισημαίνει: ότι την σειρά και τον βαθμό εφαρμογής ενός αξιακού συστήματος, ορίζουν συχνά οι περιστάσεις, οι προτεραιότητες, τα καινοφανή κριτήρια και κυρίως ο βαθμός της αντιπαλογνωσία.

ΑΝΤΙΠΑΛΟΓΝΩΣΙΑ μια ξεχασμένη δύναμη.

Ένα κορυφαίο ερώτημα είναι: ποιος ορίζει τον τύπο και την ηθική των μαχών. Η ξεκάθαρη απάντηση είναι… ο αντίπαλος. Τον τύπο της μάχης που πρέπει κάθε φορά να δώσουμε, είτε το θέλουμε είτε όχι τον ορίζει δυστυχώς ο αντίπαλος. Σε οποιαδήποτε μάχη, αν δεν είσαι σε θέσει να παρακολουθείς απόλυτα τον αντίπαλο (όπως το δάχτυλο στον καθρέπτη), θα είσαι ο ηττημένος.

Η δήλωση: «ο καλύτερος δάσκαλός μου είναι ο εχθρός μου», λέει πολλά σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Ο καλύτερος πολεμιστής μπορεί να αφανιστεί αν ο αντίπαλος του διαθέτει και χρησιμοποιεί σκοτεινές μεθόδους και άγνωστα δόλια όπλα. Αν ο Μ. Αλέξανδρος, πέθανε πράγματι από το δηλητήριο των εβραίων μάγων της Περσίας, (όπως υπέδειξα στο βιβλίο μου «Το Θέατρο της Σωτηρίας»)... τότε είναι το καλύτερο παράδειγμα θανατηφόρου έλλειψης αντιπαλογνωσίας.

Δεν θα επεκταθώ απ’ αυτού περισσότερο γιατί είναι θέμα που το πραγματεύομαι στη σειρά των βιβλίων μου εκτεταμένα. Τα βιβλία μου βγαλμένα μέσα από το σημαντικότερο έγγραφο αντιπαλογνωσίας (τη Βίβλο) αποτελούν μοναδική ξενάγηση στην διαχρονική αντιπαλογνωσία.

Σκεπτικισμός λοιπόν: Ορθότερο η περίσκεψη ή «σκέψη» ή κατά την αρχαιοελληνική εκφορά της λέξης.

Δυσπιστία προς κάθε τι που δεν είναι επαρκώς αποδεδειγμένο. Διάθεση έλεγχου και αδιάκοπη δυσπιστία προς αυθεντίες και θέσφατα. Πρόνοια, περίσκεψη, άρνηση αποδοχής πάσης θρησκευτικής ή ηθικής βεβαιότητας χωρίς εξοντωτική έρευνα, και επιμελημένη εφαρμογή νεότερων κριτήριων αξιολόγησης. Γενικότερα μεθοδική ανίχνευση παντός ψευδούς, δεισιδαιμονίας και συστηματική αμφισβήτηση καθιερωμένων "αληθειών".

Η Σκέψη ορίζεται: ως το βασικό εργαλείο αναζήτησης και προβληματισμού.

Θα μπορούσα λοιπόν ίσως όχι αυθαίρετα να ισχυριστώ, πως η φιλοσοφία είναι η γενική αναζήτηση των αληθειών του κόσμου, ενώ ο σκεπτικισμός είναι η αγωνία εξεύρεσης (ανάδειξης) προτεραιοτήτων.

Μια φιλοσοφία που δεν ασχολείται με το έκτακτο, το αναπάντεχο, την αλλοίωση και την διαφθορά, των παραγομένων προϊόντων της… δεν είναι ολοκληρωμένη και παραμένει επισφαλής, θνησιγενής και επιζήμια.

Η φιλοσοφία αναζητά την τάξη του κόσμου, ενώ ο σκεπτικισμός επικεντρώνει την ερεύνα τους στις αιτίες της αταξίας του κόσμου.

Αντιστοίχως η φιλοσοφία ανακαλύπτει την φύση του κόσμου, ενώ ο σκεπτικισμός ανακαλύπτει και καταγγέλλει τους μηχανισμούς προβολής και προώθησης του αφύσικου.

Η φιλοσοφία ανακαλύπτει την ηθική του κόσμου, ενώ ο σκεπτικισμός ανιχνεύει τις αιτίες της ανηθικότητα.

Η φιλοσοφία ορθώνει θεσμούς, αλλά ο σκεπτικισμός με πολύτροπο νόηση (πανουργία) περιφρουρεί την ορθή εφαρμογή τους και καταγγέλλει την καταστρατήγησή τους. Η φιλοσοφία είναι «γνώση επί πάση» ενώ ο σκεπτικισμός «γνώση κατά πλάνης».

Σε μια έκτακτη και επείγουσα ανάγκη (μια πυρκαγιά ή μια επιδρομή) οι συζητήσεις για το ποια πράγματα πρέπει να γίνουν πρώτα και ποια είναι τα αναγκαία, δείχνει ότι συχνά πολλά πράγματα μαζί μπορεί να αληθεύουν ταυτόχρονα και οι ανάγκες του καθενός να ορίζουν διαφορετικές προτεραιότητες. Το ίδιο συμβαίνει και με την φιλοσοφία. Σε έκτακτους καιρούς (π.χ. εμπόλεμη περίοδο ή "εμπόλεμη" ειρήνη) οι προτεραιότητες αλλάζουν και μόνο ο σκεπτικισμός (με την ανάλυση προτεραιοτήτων) ελευθερώνει τους ανθρώπους από τις ηθικές δεσμεύσεις, τους όρκων αφοσίωσης, την αρετολαγνεία, ή ιδεοληψία και διευρύνει τα πολεμικά τους ανακλαστικά.

Ενώ η φιλοσοφία είναι έργο της "θεάς" Θέμιδος (θέσμια) ο σκεπτικισμός είναι της "θεάς" Μήτιδος. (πολύτροπος νόηση).

Η φιλοσοφία αντιμετωπίζει τα πάγια διαχρονικά προβλήματα, ενώ ο σκεπτικισμός τα έκτακτα και μηχανεύεται λύσεις για τα αναπάντεχα.

Η φιλοσοφία σπουδάζει την ιστορία και αναδεικνύει τον ηρωισμό, ενώ ο σκεπτικισμός είναι η μάχιμη πολύτροπος νόηση (πανουργία) που μελετά τον αντίπαλο και ανακαλύπτει τα σκοτεινά όπλα του δόλου, που ανέτρεψαν τον ηρωισμό και το εφ αγωνίζεσθε.

Η Θέτιδα οριοθετεί τον κόσμο και ορίζει θεσμούς και όρια. Ενώ η Μήτις βρίσκει τα περάσματα μέσα απ’ τα αναπάντεχα και απροσπέλαστα αδιέξοδα (α-πορίες).

ανακαλύπτει την νομοτέλεια, την φύση των πραγμάτων και την εξήγηση των φαινομένων, ενώ ο σκεπτικισμός την στημένη και δόλια φαινομενικότητα!

Η φιλοσοφία ορίζει δυνατότητες και προνόμια… ο σκεπτικισμός περιφρουρεί τα όρια και την ορθότητά τους… … …

Μ. Καλόπουλος 2005

Δείτε επίσης:

Καλόπουλος Περί σκεπτικισμού - ΜΕΡΟΣ Α΄Β΄Γ΄Δ΄ ΙΟΥΛΙΟΣ 2008

https://www.youtube.com/watch?v=f8apbKce60c

Μια εξαιρετική προσέγγιση της “ΠΙΣΤΗΣ”!

Κυριακή 18/3/19

Στον Φίλο μου Γιατρό και συγγραφέα Ευαγγέλου Ιάσονα...

Με ξεχωριστή συγκίνηση έλαβα προ ημερών το τελευταίο θαυμάσιο βιβλίο σου: "Ηλιολατρία – Πυρολατρία", με την τεράστια τιμή της αφιέρωσης του σε μένα! Το δώρο σου αυτό, είναι απ' τις σημαντικότερες τιμές και τις επιβραβεύσεις που μου έχουν γίνει! Σ' ευχαριστώ από καρδιάς. Εγώ σταμάτησα να γράφω γιατί τα μάτια μου δεν αντέχουν πια.

Φίλε μου, γνωρίζεις ασφαλώς ότι για μένα υπήρξες μια απ' τις πλέον σεβαστές και αξιόλογες γνωριμίες μου. Αναπολώντας την σχέση μας, σαν χθες θυμάμαι την στιγμή της γνωριμίας μας, σε ένα θαλερό κάμπιγκ της Χαλκιδικής... κατακαλόκαιρο πριν από δυο δεκαετίες. Εσύ ήσουν παρών στις σελίδες του πρώτου βιβλίου σου, που με βουλιμία διάβαζα, θαυμάζοντας την απλότητα και την σαφήνεια του λόγου σου, αλλά και την εκπληκτική χρήση των εκατοντάδων παραπομπών, (κυρίως απ' την ελληνική γραμματεία), και κάποια στιγμή θυμάμαι, φώναξα ενθουσιασμένος: «Ναι, αυτός ο άνθρωπος είναι πράγματι σοφός»! Η δεύτερη εικόνα, είναι στο φιλόξενο σπιτικό σου, στην συγκινητική ξενάγηση που μου πρόσφερες, στην υπέροχη βιβλιοθήκη σου!

Φίλε μου, πέραν πάσης αμφιβολίας, είσαι πραγματικά μια ευλογιά για τους συνανθρώπους σου, ένας αθόρυβος και αφανής ευεργέτης Προμηθέας. Ένας ιάτωρ όχι μόνο σωμάτων αλλά και ψυχών! Αγαπητέ μου Ιάσονα, χαίρομαι πολύ που στον βαθμό που το καταφέραμε, υπήρξαμε συνοδοιπόροι στο υπέροχο αυτό ταξίδι της ύπαρξης και με φιλότιμο και γεναία αίσθηση καθήκοντος, εκπληρώσαμε την αποστολή μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Διάβασα το βιβλίο σου και όπως όλα τα προηγούμενα είναι ένα πόνημα βαθιάς έρευνας και πληρέστατης κάλυψης. Κάτι που δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, μετά από τόσες γνώσεις και ερευνητικά εργαλεία που διαθέτεις.

Ωστόσο θα ήταν νομίζω χρήσιμο, να σου αφηγηθώ ένα περιστατικό που συνέβη πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια στα αναστενάρια του Λαγκαδά. Με μια ομάδα φίλων σκεπτικιστών, αποφασίσαμε να παραβρεθούμε στην διάσημη αυτή τελετή από πολύ νωρίς, και όπως ήταν φυσικό, παρακολουθήσαμε προσεκτικά τις προετοιμασίες του περίεργου αυτού δρώμενου.

Πολύ πριν φτάσουμε στον χώρο της εκδήλωσης, και αρκετά μακρυά απ' αυτόν, εντελώς συμπτωματικά, πέσαμε πάνω σε μια μεγάλη ποσότητα κοκκινόμαυρου χώματος, μέσα σε ένα τεράστιο ειδικό πλαστικό σάκο μεταφοράς, που ήταν παρατημένη στα χωράφια, μακριά από την πλατεία. Πλησιάζοντάς την, είδα ότι ήταν χώμα χυτηρίου, που προφανώς έφεραν ειδικά για την εκδήλωση. Αργότερα διαπιστώσαμε πράγματι, πως το ίδιο αυτό χώμα, ήταν ήδη τοποθετημένο πάνω στον προσεκτικά ισοπεδωμένο τόπο του δρώμενου, σε μια ομοιόμορφη στρώση, όχι περισσότερο των 2-3 εκατοστών. Λίγο αργότερα, στο κέντρο αυτής της στρωμένης πλατειούλας με το ειδικό αυτό χώμα, συγκέντρωσαν πυραμοειδώς και έκαψαν μια ικανή ποσότητα, από ένα μόνο είδος ξύλου λεύκας, που δεν αφήνει σκληρή καρβουνιά, με διάμετρο όχι μεγαλύτερη των 8-10 εκατοστών.

Όταν άρχισε να σουρουπώνει, με πολύ προσοχή κάποιος, για πολύ ώρα, με ένα μακρύ ξύλο απ' την περιφέρεια του κύκλου, με αξιοπρόσεκτη επιμέλεια, τσακίζοντας τα κάρβουνα τα έστρωνε σε ολόκληρη την επιφάνεια σε μια προσεκτική ομοιόμορφη στρώση, που δεν ξεπερνούσε τα 2-3 εκατοστά. Στο τέλος μάζεψε σε μια άκρη όσα ήταν χοντρά και σιγόκαιγαν ακόμα.

Εμείς, τιμής ένεκεν φιλοξενηθήκαμε στο κονάκι του χώρου της προετοιμασίας, με καφεδάκι και συζήτηση με τους αναστενάρηδες, εντυπωσιασμένοι απ' την μονότονη άλλα ευχάριστη μελωδία του λυράρη και τον εκστατικό χορό της προετοιμασίας. Κάποια στιγμή ένας απ' την συντροφιά μας ρώτησε: «Αν κάποιος ξένος μπει στην φωτιά μαζί σας, τι θα κάνετε;» Η απάντηση του αρχιαναστενάρη ήταν: «Μα... δεν μπορεί να μπει γιατί θα καεί». «Αν δεν καεί;» ξαναρώτησε ο φίλο μας. «Ε... τότε αυτό θα σημαίνει ότι ήταν δικός μας και δεν το γνώριζε». Δεν δώσαμε σημασία στην στιχομυθία και συνεχίσαμε την συζήτηση, με το ιστορικό των διώξεων της εκκλησιάς, που ήταν και ο πραγματικός λόγος της παρουσίας μας εκεί.

Το πραγματικό ενδιαφέρον της περιγραφής μου αυτής όμως, ξεκινάει όταν λίγο αργότερα, καταμεσής του δρώμενου της πυροβασίας και χωρίς κανείς μας να αντιληφθεί το παραμικρό, ο ίδιος απ' την ομάδα μας (σκεπτικιστών), βγάζοντας τα παπούτσια του πετάχτηκε μέσα στη σκηνή και περπατώντας σαν κανονικός αναστενάρης, διέσχισε με κάθε άνεση, (με τον ίδιο ρυθμό των αναστενάρηδων), τρις φορές την πλατειούλα με τα αναμένα κάρβουνα! Εμείς μείναμε με ανοιχτό στόμα, ενώ κάποιοι ξεφώνιζαν ενθουσιασμένοι... ώσπου μας ξύπνησε μια στεντόρεια οργισμένη κραυγή: «Πιάστε τον... κάψτε τον». Ταχύτατα δυο μεγαλόσωμοι αναστενάρηδες έπιασαν τον φίλο μου παραμάσχαλα, και σηκωτό πλέον τον μετέφεραν στο συγκεκριμένο σημείο της περιφέρειας, όπου σιγοκάηκε ακόμα μια μικρή ποσότητα συγκεντρωμένων κάρβουνων, και πατώντας του (μέχρι ξενύχιασμα!) το μπροστινό μέρος από το πέλμα του δεξιού του ποδιού, του έκαναν βάναυση πυροστασία!

Όλα αυτά έγιναν σε τρελό χρόνο... εγώ και δυο παραβρισκόμενοι αστυνομικοί, πεταχτήκαμε μέσα στη σκηνή της πυροβασίας, και με το ζόρι αποσπάσαμε τον φίλο μου από τα χέρια των αναστενάρηδων. Η συνέχεια στο αστυνομικό τμήμα και στο νοσοκομείο ήταν πέρα από κάθε περιγραφή. Ο αστυνόμος, μετά από δικές μου απειλές ότι θα δημοσιοποιήσω το συμβάν καταστρέφοντας την εκδήλωση... μου ομολόγησε ότι είναι ένα ετήσιο έθιμο με σοβαρά έσοδα για την περιοχή, και γιαυτό πρέπει να κάνουν τα στραβά μάτια!

Ο φίλος μου, όπως ήταν φυσικό κατέληξε στο νοσοκομείο με παντελώς άκαυτες πατούσες... (εκτός από το μπροστινό τμήμα του δεξιού ποδιού του που υπέστη ξενύχιασμα από πάνω, και ελαφρά εγκαύματα από κάτω, λόγω πυροστασια. Ο εκλιπών σήμερα αυτός επιστήθιος φίλος μου, (πανελλαδικά γνωστός ζωγράφος, ο σκληροτράχηλος επανωμίτης Κώστας Καράνος), στην ερώτηση μου, πως ήταν τελικά η εμπειρία της πυροβασίας του, μου απάντησε χαρακτηριστικά με τρόπο που με άφησε άναυδο: «Ούτε καυτή άμμος»!

Η εξήγηση μετά απ' όλα αυτά είναι απλή: Με τα πρώτα πατήματα, τα καυτά κάρβουνα μισοβυθίζονται στο ειδικό χώμα, και δημιουργείται ένα ενδιαφέρον μωσαϊκό από καυτά κάρβουνα και δροσερό χώμα που τα περιβάλει. Όταν το πέλμα έρθει ξανά σε επαφή με το συγκεκριμένο μωσαϊκό, η επαφή αυτή, της καυτής φωτιάς και της δροσερής άμμου δεν είναι ποτέ η ίδια... αφού το πέλμα δέχεται συνεχώς ένα διαφορετικό σύνολο ερεθισμών από δροσερή άμμο χυτηρίου και καυτού κάρβουνου. Έτσι τα σημεία του πέλματος που έχουν θερμανθεί, προλαβαίνουν να ψυχθούν!

Ο συγκεκριμένος φίλος, για τους δικούς του σεβαστούς λόγους, (δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τα ανήλικα τότε παιδιά του στο σχολείο και στη γειτονιά), παρά την πίεση που του άσκησα, δεν δέχθηκε κανέναν δημοσιογράφο, και παρά τις παρατεταμένες οχλήσεις, δεν έδωσε πότε του καμιά συνέντευξη! Δεν μήνυσε τους αναστενάρηδες κι ούτε σε μένα επέτρεψε να το κοινοποιήσω, και φυσικά σεβάστηκα την επιθυμία του. Έτσι το θέμα έσβησε μεταξύ μας και δεν έλαβε ποτέ την πρέπουσα δημοσιότητα. Σήμερα αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του, το αναφέρω για πρώτη φορά σε σένα, για το ενδεχόμενο επανέκδοσης αυτού του σχετικού με το θέμα βιβλίου σου.

Φίλε μου Ιάσωνα, σου εύχομαι υγεία,

μακροημέρευση και κάθε τι καλό.

Με απέραντη εκτίμηση,

ο παντοτινός Φίλος σου...

Μιχάλης Καλόπουλος

Η επιστολή αυτή συμπεριελήφθη στην επανέκδοση του βιβλίου.

Φίλε Μάνο... χαίρομαι πολύ που βοήθησα.
Αυτά που μου περιγράφεις για του Μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι δυστυχώς τα αποτελέσματα της βιβλικής οδυνοποιο-ιαματικής μαγείας! Όλες αυτές οι αβρααμικές θρησκείες, λειτουργούν με μια απλοϊκή αλλά αποτελεσματική μέθοδο χιλιο-επαναλαμβανόμενης ξενάγησης, στην έντεχνα  και τρομολαγνικά κατασκευασμένη, ιουδαιο-βιβλική υπαρξιακή άβυσσο.
Σ' αυτές τις ακατάπαυστες συνάξεις τους, (που εγώ θα τις ονόμαζα "ελπιδο-παγίδες"), εύκολα δηλητηριάζουν με μεγάλες δόσεις δέους και φόβου, τον αδύνατο ψυχισμό των απληροφόρητων θυμάτων τους, δημιουργώντας σταδιακά το αναγκαίο ψυχολογικό έδαφος, για να εδραιωθεί η εθιστική γοητεία της φανταστικής ιουδαιο-αβρααμικής σωτηρίας.
Οι θρησκείες αυτές δεν είναι τίποτε άλλο από σχολές εμφύτευσης συναισθηματικού εθισμού και ιδρύματα μεθοδικού ψυχολογικού δηλητηριασμού.
Στα βιβλία μου θα βρεις όλα εκείνα τα εργαλεία ελεγκτικού σκεπτικισμού που μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο.
Με εκτίμηση
Μ. Καλόπουλος

Η χώρα μας εχει σημαντικά χρηματικά ποσά κατατεθειμένα τα οποία αφήνει ανεκμετάλευτα!!!ΓΙΑΤΙ;;;

Για πρώτη φορά η πρώην γενική νομική σύμβουλος της παγκοσμίου τραπέζης η κυρία Καρεν Χιουντς μιλά σε ελληνικό Μ.Μ.Ε και μας αποκαλύπτει οτι όντως σιωνιστές τραπεζίτες έχουν υπό τον έλεγχο τους την παγκόσμια τράπεζα και οτι το παγκόσμιο καταπίστευμα ειναι υπαρκτό και μέσα σε αυτό η χώρα μας εχει σημαντικά χρηματικά ποσά κατατεθειμένα τα οποία αφήνει ανεκμετάλευτα.Μας μιλά επίσης για την συνθήκη του Μπρέντον Γουντς και για το πως δημιούργησαν χρέη εκ του μη όντος στα κράτη οι σιωνιστές τραπεζίτες για να ελέγχουν παρασκηνιακά τα κράτη δια των χρεών....τα λεγόμενα της Καρεν Χιουντς σε αυτήν την συνέντευξη ορόσημο κυριολεκτικά ανοίγουν καινούργιους δρόμους γνώσης για όλους

50 προσωπικότητες διεθνούς κύρους θα αναλύσουν το μακεδονικό ζήτημα.   

Είσοδος ελεύθερη

 Σ΄ αυτό το συνέδριο, προσωπικότητες κάθε ειδικότητας: Γλωσσολόγοι, Ιστορικοί, Νομικοί, Αρχαιολόγοι, Γεωγράφοι, Γεωφυσικοί, Διεθνολόγοι, Οικονομολόγοι, θα αναλύσουν τις θέσεις και το δίκαιο των Ελλήνων, για την μη παραχώρηση του ονόματος της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. Δεν πρέπει να λείψει κανείς!

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ

2o Διεθνές Συνέδριο Επιστημών & Τεχνών

ΠΕΜΠΤΗ - ΚΥΡΙΑΚΗ 24-27 Μαΐου 2018

Αριστοτέλειον Θέατρο,Εθνικής Αμύνης 2, Θεσσαλονίκη

Η Επίθεση προς την Επιστημονικά Τεκμηριωμένη Αλήθεια και οι Συνέπειές της: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΟΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ!

Ζωντανή μετάδοση από το e-learning πρόγραμμα του ΕΚΠΑ (Ελληνικά-Αγγλικά).

Πρόγραμμα

(ενημέρωση 22/5, πιθανές αλλαγές)

Ωράριο καθ’ εκάστην: 10:00 - 11:45 / 12:00 - 13:45 / 17:00 - 19:30

1. Καταγωγή των Μακεδόνων: Απαρχή της Μακεδονίας, μυθική καταγωγή. Ηρωική και ιστορική εποχή, ιστορική συνέχεια, γενετική προέλευση, ήθη και έθιμα, ακμή και παρακμή.

2. Γεωγραφία της Μακεδονίας, φυσικά όρια, διαχρονικός προσδιορισμός.

3. Η σχέση των γλωσσών με τα Έθνη και τα Κράτη που τις ομιλούν.

4. Η γλώσσα των Μακεδόνων, παρελθόν, παρόν, μέλλον.

5. Οι γλώσσες του κράτους της ΠΓΔΜ, οι σχέσεις τους με τις γλώσσες των γειτονικών χωρών

6. «Μεγάλη Μακεδονία», «Μακεδονική Εθνότητα», «Μακεδονική Γλώσσα».

7. Μακεδονισμός / Μεγαλοϊδεατισμός / Αλυτρωτισμός.

8. Μακεδόνες επιστήμονες, ο Αριστοτέλης και η επιρροή τού έργου του στο παγκόσμιο πνευματικόν γίγνεσθαι ανά τους αιώνας.

9. Φίλιππος Μέγας ο Β: Στρατηγική και Πολιτική μεγαλοευφυία Ελληνικής «κοπής».

10. Αλέξανδρος Μέγας ο Γ: η Ελληνική του συνείδηση, το επίκαιρον της σημασίας της πολιτιστικής εκστρατείας του.

11. Ο Εξελληνισμός της Ανατολής από τους Μακεδόνες.

12. Η αδιάλειπτος παρουσία των Ελλήνων στην Μακεδονία από την απώτερη αρχαιότητα μέχρι σήμερον.

13. Νεωτέρα Ιστορία, Μακεδονισμός, Μακεδονικοί Αγώνες.

14. Μακεδονισμός, αίτια, εξάπλωση μέσω προπαγάνδας, παιδομάζωμα, κατασκοπία, ο Εμφύλιος, αίτια και συνέπειες.

15. Μεγάλες Δυνάμεις, Γερμανία και ο ρόλος της στον Μακεδονισμό.

16. Ονομασία κράτους Μακεδονία: Δικαίωμα Αυτοπροσδιορισμού ή Σκοπιμότητα;

17. Παράγωγα: «μακεδονικά» προϊόντα, υλικά και άυλα, ως «brand name», ο οικονομικός παράγων και οι επιπτώσεις του στην εθνική οικονομία της Ελλάδας.

18. Η οικονομική διάσταση του ονόματος «Μακεδονία» για τον μουσειακό και τον περιηγητικό τουρισμό σε χώρους ανασκαφών.

19. Μακεδονία και Παγκοσμιοποίηση, Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον.

20. Ανάδειξη της συνεισφοράς της Μακεδονίας στην Ελληνική, Ευρωπαϊκή & Παγκόσμια Ιστορία.

21. Η σημασία της Μακεδονίας στον Ελληνικό κόσμο διαχρονικά.

22. Πορίσματα.

Πέμπτη 24 Μαΐου ΕΝΑΡΞΗ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ / ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

1^η Συνεδρία 10:00 - 11:45

Άντζελα Γκερέκου, τ. Υφυπουργός Πολιτισμού, Τουρισμού & Αθλητισμού

Εναρκτήριος Χαιρετισμός.(skype) 10:15

Αλέξανδρος Χάχαλης, Συνθέτης, Θεράπων των Μουσών

Η Πεμπτουσία του Πολιτισμού.

Χρυσούλα Παλιαδέλη, Αρχαιολόγος, Ιστορικός, Ομότιμη Καθηγήτρια ΑΠΘ

Αναζητώντας με το Α.Π.Θ. τις ρίζες του μακεδονικού βασιλείου στη Βεργίνα.

Κυριάκος Ευσταθίου, Διευθυντής Εργαστηρίου Εργαλειομηχανών & Διαμορφωτικής Μηχανολογίας

Καθ. Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών ΑΠΘ

Η αλματώδης ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας κατά την ελληνιστική εποχή σαν αποτέλεσμα της πολιτικής του Αλεξάνδρου και των επιγόνων του.

Ηλίας Μαριολάκος, Ομότιμος Καθηγητής Γεωλογίας ΕΚΠΑ (skype) 11:30

Προσπάθεια γεωμυθολογικής χρονολόγησης των Μακεδόνων.

Διάλειμμα

2^η Συνεδρία 12:00 - 13:45

Γεώργιος Λεκάκης, Λαογράφος, Συγγραφέας (skype)

Τημενίδες και η ίδρυση των πρώτων βασιλείων της Μακεδονίας.

Στράτος Θεοδοσίου, Καθηγητής - Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών

Το αρχαίο μακεδονικό ημερολόγιο και η πορεία του ανά τους αιώνες.

Σταυρούλα Μαυρογένη, Επίκουρ Καθ. Βαλκανικών Σλαβικών & Ανατολικών Σπουδών, ΠΑΜΑΚ

Τα σχολικά εγχειρίδια της ΠΓΔΜ μετά το 2006, ιδεολογική στόχευση.

Σταύρος Λυγερός, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας (skype) 13:15

Ο διπλωματικός πόλεμος για το όνομα “Μακεδονία”.

Παύση Μεσημβρίας

3^η Συνεδρία 17:00 - 19:30

Ξενοφών Μουσάς, Αστρονόμος, Καθηγητής ΕΚΠΑ (skype) 17:15

Ο Μέγας Αλέξανδρος και η ανάπτυξη των Επιστημών.

Αθηνά Κρικέλη, Δημοσιογράφος, Σκηνοθέτης, Παραγωγός ντοκυμαντέρ

Μακεδονία, η επίσημη Πύλη του Ολύμπου.

ITALOS LYRA ITALIKA

BettanyHughes, Ιστορικός, Συγγραφέας, Ην. Βασίλειο (skype) 18:30

προβολή ταινίαςΑλεξάνδρεια, η Ενδοξότερη Πόλη.

Συζήτηση των Εισηγητών, Πορίσματα

ΤΕΛΟΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Παρασκευή 25 Μαΐου

4^η Συνεδρία 10:00 - 11:45

Σωτήριος Χαραλαμπόπουλος, Αρχιπλοίαρχος ΠΝ, Κυβερνήτης Θωρηκτού Αβέρωφ (skype) 10:15

Ο Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, το Θωρηκτό Γ.Αβέρωφ και η Μακεδονία.

ΙΤΑΛ

Ποτίτσα Γρηγοράκου, Ερευνήτρια της Ιστορίας του Ελληνιστικού Πολιτισμού της Ανατολής,

Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Παρισίων, (skype) 11:15

Οι πόλεις του Μ. Αλεξάνδρου, τα Ελληνιστικά Βασίλεια, η διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού και η εξελλήνιση της  Ανατολής, αποδεικνύουν την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων. Πορίσματα και Ευρήματα των επίσημων ξένων αρχαιολογικών ανασκαφών στην Ασία.

Διάλειμμα

5^η Συνεδρία 12:00 - 13:45

Χαράλαμπος Συμεωνίδης, Ομότιμος Καθ. Γλωσσολογίας, ΑΠΘ(skype) 12:15

Η Αρχαία Μακεδονική Γλώσσα

Κωνσταντίνος Νιχωρίτης, Σλαβολόγος, Τμ.Βαλκανικών & Ανατολικών Σπουδών ΠΑΜΑΚ

"Οι όροι "Μακεδονικό χειρόγραφο" και "Μακεδονική παραλλαγή" στους σύγχρονους καταλόγους των Σλαβικών χειρογράφων και ο ρόλος του VladimirMoshin.

Τάνυα Γεριτσίδου, Ψυχοπαιδαγωγός, Κοινωνική Ερευνήτρια (skype) 11:15

Γνωστική ασυμφωνία και εθνική ταυτότητα: Πώς η προπαγάνδα περί της ονομασίας των Σκοπίων (Π.Γ.Δ.Μ.) προκαλεί κίνδυνο ψυχοκοινωνικής διαταραχής διμερώς και διεθνώς.

Παύση Μεσημβρίας

6^η Συνεδρία 17:00 – 19:30

Νίνα Γκατζούλη, Συντονίστρια των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου, Καθηγήτρια, Παν/μιο Νιού Ηάμσαϊρ, ΗΠΑ (skype) 17:15

Σαράντος Καργάκος, Ιστορικός, Συγγραφέας (skype) 17:30

Μακεδνή αίγειρος (υψηλή λεύκα).

Mart Raukas, Ομότ. Καθ. Φιλοσοφίας, Παν/μιο Ταλίν, Εστονία

Ψεύδεσθαι Ονόμασιν ικανόν εστί;

Μιχάλης Καλόπουλος, Πρόεδρος Σκεπτικιστών Ελλάδας

Μακεδονία, Σκεπτικισμός και θάνατος Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Stephen Miller, Αρχαιολόγος, Συγγραφέας, Επίτιμος Καθ. Παν/μίου Μπέρκλευ Καλιφορνίας, ΗΠΑ

(αποκλειστική συνέντευξη, βιντεοσκοπημένη)

Συζήτηση των Εισηγητών, Πορίσματα

ΤΕΛΟΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Σάββατο 26 Μαΐου

7^η Συνεδρία 10:00 - 11:45

Γιάννης Μήτσιος,Πολιτικός Επιστήμων, διεθνολόγος, (skype) 10:15

Η Μακεδονία ξύπνησε τους Έλληνες

Αθανάσιος Καραθανάσης, Ομότ. Καθηγητής ΑΠΘ, πρώην Πρόεδρος ΕΜΣ

Η γλώσσα και η ταυτότητα των Σκοπίων.

Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης, Ομότιμος Καθηγητής Γενετικής και Γενετικής του Ανθρώπου, ΑΠΘ

Σύγκριση της γενετικής σύστασης των Ελλήνων με εκείνη των Σλάβων της Π.Γ.Δ.Μ. H υποτιθέμενη στενή συγγένεια των Ελλήνων με Υποσαχάριους Αφρικανούς.

Διάλειμμα

8^η Συνεδρία 12:00 - 13:45

Βασίλης Βιλιάρδος,Οικονομολόγος(skype) 12:15

Ο Δούρειος Ίππος των Σκοπίων.

Γεώργιος Βοσκόπουλος, Αναπληρωτής Καθ. Ευρωπαϊκών Σπουδών, π.Πρ. τμήματος ΔΕΣ, ΠΑΜΑΚ

Το Ιδεολογικό υπόβαθρο του «Μακεδονισμού» στις αρχές του εικοστού αιώνα: κοινωνικό–πολιτικές διαστάσεις.

Γιώργος Αδαλής, Οικονομολόγος / Μηχ.Υπολογιστών

Μακεδονια Ώρα Μηδέν

Παύση Μεσημβρίας

9^η Συνεδρία 17:00 – 19:30

ChrisSpirou, Πρόεδρος Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, Πολιτικός, ΗΠΑ (skype) 17:30

Για το όνομα Μακεδονία στη Δημοκρατία των Σκοπίων δε φταίνε οι Σκοπιανοί, φταίνε οι "ντοπιανοί".

Γεώργιος Κοντογιώργης, Πολιτικός Επιστήμων, πρώην Πρύτανης

Ο Eλληνισμός ως ιστορία και ως κοινωνία στα αζήτητα του νεοελληνικού πολιτειακού μορφώματος.

Σταύρος Παπαμαρινόπουλος, Γεωφυσικός, Καθ. Παν/μιου Πατρών(skype) 18:30

Γεωφυσικές Έρευνες στην Αμφίπολη, ένα πρόγραμμα προς αποφυγήν.

Παράσταση19:45 – 20:30

Αλέξανδρος Χάχαλης, Συνθέτης, Θεράπων των Μουσών

Οπερατόριο «Μακεδονία / Κεραυνός Αθανασίας».

Νατάσσα Κοψαχείλη, Κατερίνα Μακρή, Μαρία Μπαλή,Υψίφωνοι, Μαρίνος Ματζάνας, Τενόρος, Θεόδωρος Πάντσιος, Βαρύτονος, Αφηγητής, Ομάδα Κρουστών ΚΑΡΑΝΟΣ

Άγγελος, Εύα Αποστολάτου, Μάγδα Κούρκουλου, Τίτα Μπονάτσου, Εξηκίας Τριβουλίδης,

Χρήστος Τσιλιγκερίδης, Εικαστικοί

Αννίτα Πατσουράκη, Ιστορικός Τέχνης, εικαστική επιμέλεια σε προβολή βίντεο εικαστικών έργων

Δημήτρης Ζησόπουλος, Κινηματογραφιστής

Συζήτηση των Εισηγητών, Πορίσματα

ΤΕΛΟΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Κυριακή 27 Μαΐου

10^η Συνεδρία 10:00 - 11:45

Σπύρος Μερκούρης, Πρόεδρος ΜΚΟ «Ορίζοντες Ανθρωπιστικές & Πολιτιστικές Δράσεις» (skype) 10:15

Άντζελα Γκερέκου, τ. Υφυπουργός Πολιτισμού, Τουρισμού & Αθλητισμού

Πέτρος Θέμελης, Καθηγητής Αρχαιολογίας, Συγγραφέας

Παρελθόν παρόν "Η τέχνη της Μακεδονίας".

Dario Selie ΙΤΑΛΟΣ αγγλικα ΒΕΡΓΙΝΑ

Γεώργιος Κακαβάς, Αρχαιολόγος, Δρ Ιστορίας της Τέχνης, Διευθ. Νομισματικού Μουσείου

Προσωπογραφίες ελληνιστικών ηγεμόνων, επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στα νομίσματα.

Μακεδονική παράδοση και καινοτομία.

Διάλειμμα

11^η Συνεδρία 12:00 - 13:45

Εμμανουήλ Ανυφαντάκης Ομότιμος Καθ. Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών (skype) 12:15

Οι Συμφωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (SADC) με τη Νότια Αφρική κα τον Καναδά (CETA) για τη Φέτα.

Μια καραμπινάτη περίπτωση σφετερισμού πολιτιστικής κληρονομιάς και δικαιωμάτων.

Γεώργιος Παύλος, Καθηγητής Φιλοσοφίας & Φυσικής, ΔΠΘ

Μακεδονία, Οικουμενικότητα καί Παγκοσμιοποίηση.

Ελευθέριος Διαμαντάρας, Συγγραφέας, Ερευνητής Ιστορίας & Φιλοσοφίας, Μηχανικός

Ηλεκτρονικός, Ακαδημαϊκός, Τακτικό Μέλος της Ακαδημίας Νεαπόλεως 1611

Μακεδνοί - Μακεδόνες: Η Ελληνική Διαχρονία των Μακεδόνων και της Μακεδονίας (skype) 13:15

Παύση Μεσημβρίας

12^η Συνεδρία 17:00 – 19:30

Βενιαμίν Καρακωστάνογλου, Διεθνολόγος, Λέκτορας Νομικής Σχολής ΑΠΘ, πρ.Αντιδήμαρχος Θεσ/νίκης

Για την υπεράσπιση της Μακεδονίας μας: Κρίσιμες προϋποθέσεις μίας ασφαλούς διευθέτησης του ονόματος των Σκοπίων.

Γιώργος Κόκκας, Δικηγόρος Πνευματικών Δικαιωμάτων, ΕΡΤ

Οι δυνατότητες ορθής διεθνούς κατοχύρωσης του όρου “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.

Όθων Ιακωβίδης, Αρθρογράφος, Πολιτικός Ακτιβιστής

Μιχαήλ Πατσίκας, Εκπρόσωπος της Επιτροπής Αγώνα για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας

Γεώργιος Τάτσιος, Πρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων

Γεώργιος Κασιμάτης,Νομικός, Πολιτειολόγος Και Πανεπιστημιακός, Καθ. Συνταγματικού Δικαίου, τ. Πρόεδρος

Νομικής Σχολής Αθηνών (skype) 18:30

Η μεταπολεμική Οδύσσεια της Μακεδονίας από τον Πόλεμο μέχρι σήμεραως μέσον συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας.

Συζήτηση των Εισηγητών, Πορίσματα

Τελετή Λήξεως

Χορωδία ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

ΤΕΛΟΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Ευχαριστούμε,

Για την Οργανωτική Επιτροπή, Για την Επίτιμη Επιτροπή Προσωπικοτήτων,

Αλέξανδρος Χάχαλης, Πρόεδρος Άντζελα Γκερέκου,Εκπρόσωπος

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">director@odysseyofknowledge.org Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">megaloionio@gmail.com

Επικοινωνία

Πέγκυ Κονδυλοπούλου Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

+302103610882 (10:00-15:00) +306973686005

Διερμηνείς

Μάνθος Παπαπούλιας, Μαρία Ηλιάδου

Η Ακρόπολη, τα πουλιά και τα μαγνητικά πεδία  

The Acropolis, the birds and the magnetic fields.

Tο ντοκιμαντέρ του Richard Dawkins "root of all evil" που αναλύει το πως ο θεϊσμός αποτελεί μια ανθρώπινη αυταπάτη αλλά και το πως ο μεσαίωνας αναβιώνει στην εποχή μας. Ο αυθεντικός τίτλος του επεισοδίου είναι "Gods delusion" και είναι ομώνυμος με το best seller βιβλίο του Ντόκινς που οφείλει να έχει διαβάσει κάθε σοβαρός σκεπτικιστής.