Παιδεία
«Τόνος ἐστὶν ἀπήχησις φωνῆς ἐναρμονίου, ἡ κατὰ ἀνάτασιν ἐν τῇ ὀξείᾳ, ἡ κατὰ ὁμαλισμὸν ἐν τῇ βαρείᾳ, ἡ κατὰ περίκλασιν ἐν τῇ περισπωμένῃ» έγραψε ο Διονύσιος ο Θραξ (170 π.Χ - 90 π.Χ.) δηλαδή «Ο τόνος είναι η αντήχηση της φωνής με στοιχεία μουσικής αρμονίας. Η ανύψωση της φωνής με την οξεία, το κατέβασμα με τη βαρεία, το λύγισμα με την περισπωμένη».
Στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα ξεκίνησε να χρησιμοποιείται ο τονισμός κατά την ελληνιστική περίοδο, δηλαδή περίπου στο 300 π.Χ. μετά τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τότε κρίνεται απαραίτητο να συνταχθούν βοηθήματα για την ανάγνωση των κειμένων. Εμφανίζονται τα πρώτα τονικά σύμβολα και μετεγγράφονται και τα παλαιότερα κείμενα στο πολυτονικό σύστημα.
Όπως μας μαρτυρεί και η παραπάνω φράση του Διονυσίου του Θραξ ο τονισμός των λέξεων στα αρχαία ελληνικά δεν ήταν δυναμικός, δηλαδή η τονιζόμενη συλλαβή δεν προφερόταν με μεγαλύτερη ένταση, όπως συμβαίνει στα νέα ελληνικά, αλλά μουσικός. Η τονιζόμενη συλλαβή δηλαδή προφερόταν σε διαφορετική μουσικό ηχόχρωμα.
Η επίσημη καθιέρωση εν τέλει του τονικού (πολυτονικού) συστήματος γραφής στην αρχαία ελληνική γλώσσα έρχεται πολύ αργότερα περίπου τον 10ο αιώνα μ.Χ. και ενώ μέσα στους αιώνες η Ελληνική γλώσσα μεταλλάσσεται [Αρχαία Ελληνική Γλώσσα (800-330 π.Χ.) -> Ελληνιστική Κοινή Γλώσσα (330 π.Χ. – 330 μ.Χ.) -> Μεσαιωνική Ελληνική Γλώσσα (330 μ.Χ. - 1453 μ.Χ.) Νέα Ελληνική Γλώσσα (1453 μ.Χ. - σήμερα)] ο πολυτονισμός και οι κανόνες του παραμένουν στην επίσημη ελληνική γραφή μέχρι και το 1982, χωρίς όμως πλέον να δίνεται βαρύτητα στην προφορά του ήχου των λέξεων μέσω του τονισμού αυτού.
Το πολυτονικό σύστημα δεν ακολούθησε μονάχα την Καθαρεύουσα, λόγια μορφή (ιδίωμα) της νέας ελληνικής που χρησιμοποιήθηκε από τον 18ο αιώνα έως το 1976, όπου και καταργήθηκε επίσημα, που έτσι κι αλλιώς περιείχε πολλά στοιχεία από την αρχαία ελληνική γλώσσα, αλλά συνεχίστηκε και στη δημοτική μέχρι το 1982, όπου και καθιερώνεται πλέον το μονοτονικό σύστημα.
Επιγραμματικά αναφέρουμε πως οι τόνοι στα αρχαία ελληνικά είναι τρεις: Η οξεία ( ´ ), η βαρεία ( ` ) και η περισπωμένη ( ῀ ) και υπάρχουν δύο ειδών πνεύματα: η δασεία ( ῾ ) και η ψιλή ( ᾽ ). Τα πνεύματα ήταν και αυτά τονικά σύμβολα που διευκόλυναν τη διάκριση ανάμεσα σε δασείς και μη δασείς (ψιλούς) φθόγγους και χρησίμευαν και αυτά στην σωστή προφορά των λέξεων.
Αλλά πριν προχωρήσουμε, θα πρέπει να σημειώσουμε πως όταν μιλάμε για το πώς προφέρονταν και τονίζονταν οι λέξεις στην αρχαία ελληνική γλώσσα εννοούμε τη διάλεκτο της Αθήνας, δηλαδή όπως ονομάστηκε «αττική διάλεκτος». Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχε μια κοινή γλώσσα, αλλά μια ποικιλία διαλέκτων με κοινά σημεία. Κοινή ελληνική γλώσσα αρχίζει να καθιερώνεται με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία βασίστηκε στην αττική διάλεκτο καθώς ήταν η πιο διαδεδομένη, αφού προέρχονταν από την πιο ισχυρή πόλη-κράτος της αρχαίας Ελλάδας την Αθήνα. Γι’ αυτό, μιλώντας για την προφορά των αρχαίων ελληνικών, εννοούμε κυρίως την προφορά της αττικής διαλέκτου. Άλλοι διάλεκτοι της αρχαίας ελληνικής ήταν η Αιολική, η Αρκαδοκυπριακή, η Ιωνική, η Δωρική, η Παμφυλιακή, η Ομηρική και η Μακεδονική.
Γιατί όμως άρχισαν να χρησιμοποιούνται και να διαδίδονται τα τονικά σύμβολα;
Ο τονισμός στην γραφή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας έρχεται να λύσει δύο βασικές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν τόσο όσοι γνώριζαν ήδη να τη μιλούν ως μητρική αλλά και όσοι τη μάθαιναν ως ξένη γλώσσα:
- Αρχικά τα αρχαία κείμενα γραφόταν μόνο με κεφαλαία και σε συνεχή γραφή, δηλαδή δεν ξεχώριζαν οι λέξεις μεταξύ τους. Από αυτό και μόνο μπορούμε να φανταστούμε τη δυσκολία στη σωστή ανάγνωσή τους.
- Όπως στην νέα έτσι και στην αρχαία ελληνική γλώσσα υπήρχαν πολλές λέξεις με την ίδια γραφή αλλά με διαφορετική προφορά και σημασία.
Αν θέλουμε να δείξουμε τον πρωτεργάτη της δημιουργίας και διάδοσης του πολυτονικού συστήματος θα πρέπει να αναφέρουμε τον Αριστοφάνη τον Βυζάντιο (257-180 π.Χ), Έλληνα φιλόλογο και διευθυντή της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Σύμφωνα με τους μελετητές ήταν ο πρώτος γραμματικός που δημιούργησε και χρησιμοποίησε τονικά σύμβολα.
Οι τόνοι και τα πνεύματα δεν εμφανίζονται ούτε συχνά ούτε συστηματικά μέχρι και τον 8ο μ.Χ. αιώνα. Σε κανένα κείμενο δεν ήταν η εμφάνιση των τόνων συχνή ή έστω συστηματική και τα τονικά σύμβολα χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για να διαφοροποιηθούν μεταξύ τους λέξεις που τις ξεχώριζε μόνο ο ρυθμός, ο τόνος και ο επιτονισμός της ομιλίας. Στις σύγχρονες εκδόσεις αρχαίων κειμένων χρησιμοποιούνται οι κανόνες που όπως είπαμε καθιερώθηκαν αργότερα.
Γράφει η φιλόλογος Καλλιόπη Κρασσά,
συγγραφέας του βοηθήματος: «Τονισμός στα αρχαία ελληνικά» έκδοσης taexeiola
Γιατί τα σχολεία της Φινλανδίας είναι υποδειγματικά
Ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Χάουαρντ Γκάρντνερ συμβούλευσε κάποτε τους Αμερικανούς: «Πάρτε μαθήματα από τη Φινλανδία, που έχει τα πιο αποτελεσματικά σχολεία και που κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Ακολουθώντας τις συμβουλές του, έγραψα τον επτάχρονο γιο μου σε ένα Δημοτικό σχολείο του Γιοενσούου, μιας φινλανδικής πόλης που βρίσκεται στο πιο ανατολικό άκρο της χώρας όπου μπορεί να φτάσει κανείς πριν προσκρούσει στα φυλάκια των ρωσικών συνόρων.
Εντάξει, δεν ακολούθησα απλώς τυφλά τον Γκάρντνερ – ανέλαβα και μια θέση λέκτορα στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας για ένα εξάμηνο. Το γεγονός όμως παραμένει ότι η γυναίκα μου, ο γιος μου κι εγώ δοκιμάσαμε για πέντε μήνες ένα εξαιρετικό και χωρίς άγχος, σχολικό σύστημα. Η Φινλανδία έρχεται επί σειρά ετών πρώτη στον δυτικό κόσμο σε ό,τι αφορά το εκπαιδευτικό της σύστημα, ενώ σημειώνει και πολλές ακόμα επιτυχίες στον τομέα αυτόν.
Στη χώρα αυτή, τα παιδιά δεν κάνουν πραγματικά μάθημα μέχρι τα επτά τους χρόνια. Μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι, το τραγούδι και τη συζήτηση. Τα περισσότερα πηγαίνουν στο σχολείο με τα πόδια ή με ποδήλατο. Οι σχολικές ώρες είναι λίγες, όπως και η εργασία για το σπίτι.
Αντίθετα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πολλά σχολεία μειώνουν τα διαλείμματα, τα παιδιά στη Φινλανδία κάνουν υποχρεωτικά ένα 15λεπτο διάλειμμα σε εξωτερικό χώρο κάθε ώρα. Ο καθαρός αέρας, η φύση και η τακτική σωματική δραστηριότητα θεωρούνται συστατικά στοιχεία της μάθησης. Σύμφωνα με ένα φινλανδικό ρητό, «Δεν υπάρχει κακός καιρός. Μόνο ακατάλληλα ρούχα».
Ένα απόγευμα ρώτησα τον γιο μου τι είχαν κάνει εκείνη την ημέρα την ώρα της γυμναστικής. «Μας έστειλαν στο δάσος με ένα χάρτη και μια πυξίδα και έπρεπε να βρούμε τον δρόμο της επιστροφής» μου απάντησε.
Η Φινλανδία δεν χάνει χρόνο και χρήμα σε τυποποιημένα διαγωνίσματα χαμηλής ποιότητας. Αντ’ αυτού, τα παιδιά αξιολογούνται κάθε μέρα, μέσα από την άμεση παρατήρηση και τα κουίζ που επινοεί το υψηλότερης ποιότητας μηχάνημα που έχει κατασκευαστεί ποτέ – οι δάσκαλοι με σάρκα και οστά.
Στην τάξη, τα παιδιά μπορούν να κάνουν πλάκα, να χαχανίζουν ή να ονειροπολούν. Το σύνθημα των δασκάλων τους είναι «Ας αφήσουμε τα παιδιά να είναι παιδιά». Και πεποίθησή τους, ότι ο καλύτερος τρόπος να μαθαίνουν τα παιδιά είναι μέσα από το παιχνίδι.
Το περιβάλλον στην τάξη είναι ζεστό, ασφαλές, υποστηρικτικό προς τον μαθητή και γεμάτο σεβασμό. Κανείς δεν τους ζητά να στοιχίζονται πριν μπουν στην τάξη ή να κάθονται με όρθια την πλάτη. Αντίθετα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου χιλιάδες θέσεις δασκάλων καλύπτονται από συμβασιούχους με έξι ή επτά εβδομάδες θερινής εκπαίδευσης, εδώ οι δάσκαλοι είναι οι πιο έμπιστοι και αξιοσέβαστοι επαγγελματίες μετά τους γιατρούς. Κι αυτό, επειδή είναι απαραίτητο να έχουν master στην εκπαίδευση, με ειδίκευση στην έρευνα και την παρουσία στην τάξη.
«Η αποστολή μας είναι να προστατεύουμε τα παιδιά από τους πολιτικούς» μου είπε μια Φινλανδή δασκάλα. «Έχουμε επίσης ηθική υποχρέωση να κρατάμε τους επιχειρηματίες έξω από το σχολικό μας κτίριο». Οποιοσδήποτε πολίτης, βέβαια, μπορεί να επισκεφθεί όποιο σχολείο θέλει, όποτε θέλει. Το μήνυμα όμως είναι σαφές: Οι εκπαιδευτικοί αποτελούν την ανώτατη αρχή στην εκπαίδευση, όχι οι γραφειοκράτες, ούτε οι πωλητές τεχνολογίας.
Πολλοί θα πουν ότι το φινλανδικό μοντέλο δεν θα λειτουργούσε ποτέ στα σχολεία των υποβαθμισμένων περιοχών των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου χρειάζεται σιδηρά πειθαρχία, σταχανοβίτικα ωράρια και συνεχείς εξετάσεις. Κι αν είναι σωστό το αντίθετο; Κι αν οι μαθητές των υποβαθμισμένων περιοχών είναι εκείνοι ακριβώς που έχουν ανάγκη από τα προνόμια που παρέχει η Φινλανδία στα δημόσια σχολεία της;
Μια μέρα του περασμένου Νοεμβρίου, όταν έπεσαν τα πρώτα χιόνια, άκουσα φωνές έξω από το παράθυρο του γραφείου μου στο Πανεπιστήμιο, που βρίσκεται δίπλα στον χώρο όπου βγαίνουν για διάλειμμα τα παιδιά του σχολείου. Όταν βγήκα, είδα τα παιδιά να τρέχουν και να παίζουν με το χιόνι. Η φασαρία ήταν εκκωφαντική. «Ακούς;» με ρώτησε μια δασκάλα. «Αυτή είναι η φωνή της ευτυχίας».
* Ο Ουίλιαμ Ντόιλ είναι συγγραφέας και τηλεοπτικός παραγωγός. Το πλέον πρόσφατο βιβλίο του είναι το «PT 109: An American Epic of War, Survival, and the Destiny of John F. Kennedy», εκδ. William Morrow, 2015. Αυτό το εξάμηνο διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας.
Σκοπός του σχολείου, κατά γενική ομολογία, είναι να βοηθήσει τα παιδιά να ωριμάσουν, να γίνουν ευσυνείδητοι, υπεύθυνοι, οξυδερκείς ενήλικες, οι οποίοι θα διαχειρίζονται με σύνεση τη ζωή τους και θα προσφέρουν στον κόσμο όλη αυτή την παιδεία και τα αγαθά που έχουν αποκτήσει την περίοδο της σχολικής ζωής.
Ωστόσο, το σχολείο, με την έννοια που του αποδίδεται, απέχει πολύ από την προαναφερόμενη θεωρητική βάση.
Στην ουσία, το σχολείο, ως θεσμός που λειτουργεί στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας, φαίνεται πως καθυστερεί την εξέλιξη της νοημοσύνης των παιδιών, ενώ παράλληλα τα γεμίζει άγχος και ανησυχία, στοιχεία που οδηγούν στον χαοτικό κόσμο που βιώνουμε όλοι καθημερινά.
Ως εκ τούτου, παραθέτουμε οκτώ λόγους για τους οποίους το σχολείο προκαλεί στα παιδιά κατάθλιψη και μειώνει τη νοημοσύνη τους.
1. Διδάσκει στα παιδιά να συμμορφώνονται
Το σχολείο διδάσκει τα παιδιά να υπακούν σε εντολές και να ακολουθούν πιστά και τυφλά ό,τι τους λένε. Τα παιδιά καθοδηγούνται όσον αφορά αυτά που καλούνται να κάνουν, είτε τους αρέσει, είτε όχι. Για παράδειγμα, καλούνται να καθίσουν σε ένα θρανίο για πολλές ώρες, χωρίς να εκφράσουν κάποιο παράπονο, ενώ η μοναδική τους δραστηριότητα περιορίζεται στην αποστήθιση πληροφοριών, τις οποίες ενδεχομένως να μη χρειαστούν ποτέ στη ζωή τους. Τα παιδιά λαμβάνουν εντολέςόσον αφορά το πότε να μιλήσουν, πότε να κινηθούν και πότε να επισκεφτούν την τουαλέτα.
Συνεπώς, όσο περνάει ο καιρός τα παιδιά παύουν να εμπιστεύονται την εσωτερική τους φωνή και συμμορφώνονται με αυτό που απαιτεί από αυτά η αρχή της εξουσίας, κάτι που τα καταπιέζει βαθύτατα και, χωρίς αυτό να μας προκαλεί έκπληξη, τους προκαλεί κατάθλιψη και μια αίσθηση ανεκπλήρωτης επιθυμίας.
2. Διδάσκει στα παιδιά τι να σκεφτούν και πώς να σκεφτούν.
Το σχολείο δεν διδάσκει στα παιδιά τον τρόπο να αναπτύσσουν την ικανότητα έλλογης σκέψης, που θα τα οδηγήσει να εξαγάγουν τα δικά τους συμπεράσματα στη διαχείριση των πληροφοριών. Αντιθέτως, τα παιδιά δέχονται πιέσεις για να πιστέψουν αυτά τα οποία διδάσκονται, ανεξάρτητα από το κατά πόσον αυτά ισχύουν, ή είναι προϊόντα δικής τους κατανόησης. Ως εκ τούτου η κριτική τους σκέψη παρεμποδίζεται χωρίς να βελτιώνεται, ενώ ως αποτέλεσμα τα παιδιά γίνονται ανόητα αυτόματα.
3. Διδάσκει τα παιδιά να μην είναι δημιουργικά.
Η φαντασία των παιδιών είναι ανεξάντλητη, ωστόσο το σχολείο με θαυμαστό τρόπο καταπιέζει αυτή την φαντασία. Τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να είναι απίστευτα δημιουργικά, ωστόσο οι Τέχνες σχεδόν απουσιάζουν στην πλειονότητα των σχολείων ανά τον κόσμο, δεδομένου ότι μια καριέρα στον χώρο της Τέχνης δεν συμβαδίζει με την κερδοφορία. Αντί λοιπόν, να επιτρέψουν στα παιδιά να εξερευνήσουν τον εαυτό τους εκφράζοντας παράλληλα τις πιο ενδόμυχες σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τη ζωγραφική, τη μουσική, το θέατρο και την τέχνη γενικότερα, καταναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους περιορισμένα μέσα στους τοίχους μίας αίθουσας, μαθαίνοντας βαρετά πράγματα, τα οποία δεν ασκούν στα οποία κανένα ενδιαφέρον, χωρίς το ίδιο το σχολείο να κάνει το παραμικρό για να καλλιεργήσει το μυαλό, την καρδιά και το πνεύμα τους.
4. Διδάσκει στα παιδιά να φοβούνται την αποτυχία.
Τα λάθη μάς διδάσκουν να ωριμάζουμε, να γίνουμε σοφότερα όντα, ωστόσο το σχολείο διδάσκει στα παιδιά να φοβούνται την αποτυχία, λες και η αποτυχία είναι κάποια μορφή κακού που πρέπει να αποφύγουμε. Τα παιδιά στο σχολείο διδάσκονται ότι πρέπει απλώς να μελετάνε, μόνο και μόνο για να πετύχουν στις εξετάσεις, ενώ όσοι αποτυγχάνουν αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση, μερικές φορές και με ειρωνεία, λες και είναι η προσωποποίηση της αποτυχίας. Ως εκ τούτου, τα παιδιά μαθαίνουν να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να αποφύγουν τα λάθη, γεγονός που τα παρεμποδίζει απλώς από την προσπάθεια να επιτύχουν νέους στόχους που ενδεχομένως να αποκτήσουν στην μετέπειτά ζωή τους, μόνο και μόνο από φόβο ότι μπορεί να αποτύχουν..
5. Διδάσκει στα παιδιά ότι το παιχνίδι δεν είναι χρήσιμο.
Τα παιδιά βρίσκουν απίστευτη χαρά κι απόλαυση όταν παίζουν, όταν περνάνε καλά, όταν γελάνε, κάνοντας πράγματα χωρίς κάποιον σκοπό, ή λόγο, εκτός από το ίδιο το παιχνίδι. Το παιχνίδι κάνει την καρδιά τους να πάλλεται από ευτυχία και μετατρέπει τη ζωή τους σε γιορτή. Σιγά-σιγά, ωστόσο, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, διδάσκονται ότι το παιχνίδι δεν είναι χρήσιμο, από τη στιγμή που δεν είναι παραγωγικό και, άρα, ότι είναι απλώς χάσιμο χρόνου.
Επιπλέον, τα παιδιά διδάσκονται ότι πρέπει να είναι και να παραμένουν σοβαρά, σε εγρήγορση, αγχωμένα για το μέλλον, γεγονός που τους προκαλεί κατάθλιψη και δεν τους επιτρέπει να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο, να ηρεμήσει, να χαλαρώσει στο παρόν και να απολαύσει την ομορφιά που τους προσφέρει η ίδια η ζωή.
6. Διδάσκει στα παιδιά να μην ακούν την καρδιά τους.
Σε αντίθεση με τους ενήλικες, τα παιδιά ακούνε την καρδιά τους. Ωστόσο, μετά από μία πορεία μακρόχρονης κοινωνικής προσαρμογής, όταν τα παιδιά γίνονται ενήλικες, έχουν ήδη κτίσει φράγματα μεταξύ του εαυτού τους και της καρδιάς τους, μην έχοντας πλέον την ικανότητα να ακούσουν τη φωνή της καρδιάς τους. Αυτή η προσαρμογή συντελείται κυρίως στο σχολείο, όπου τα παιδιά σε καθημερινή βάση πιέζονται να κάνουν πράγματα που απεχθάνονται, που θεωρούν βαρετά και μάταια, ενώ διδάσκονται ότι για αυτά τα πράγματα η κοινωνία κάποια στιγμή θα τα ανταμείψει. Ως αποτέλεσμα, αναπτύσσουν τη συνήθεια να μην εμπιστεύονται και να μην ακούν την εσωτερική τους φωνή, ενώ χάνουν επαφή με αυτό που αποζητά η καρδιά τους.
7. Διδάσκει τα παιδιά να συνδέουν το χρήμα με την επιτυχία.
Ένας περαιτέρω λόγος που το σχολείο προκαλεί στα παιδιά κατάθλιψη και μειώνει την οξυδέρκειά τους είναι ότι τα οδηγεί να συγχέουν το κέρδος με τον επιτυχημένο τρόπο ζωής. Στο σχολείο, τα παιδιά μαθαίνουν ότι πρωταρχικός στόχος στη ζωή είναι ένας καλός μισθός και διδάσκονται ότι πρέπει να θυσιάσουν σχεδόν το ένα τρίτο της ζωής τους πιέζοντας τον εαυτό τους να μάθουν και να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα, ώστε να πάρουν ένα πτυχίο που θα τους επιτρέψει αργότερα να εργαστούν ως σκλάβοι σε κάποια εταιρεία.
Ως εκ τούτου τα παιδιά παύουν να κυνηγούν τα όνειρά τους, όλα αυτά που θα έδιναν πραγματικό λόγο ύπαρξης και νοήματος στη ζωή τους. Αντιθέτως ασχολούνται με ανούσια πράγματα που βαρύνουν τον ψυχισμό τους και τα βοηθούν απλώς να επιβιώνουν κι όχι να ζουν.
8. Διδάσκει στα παιδιά να θυσιάζουν το σήμερα για το αύριο.
Το παρόν, η παρούσα στιγμή είναι το μόνο που έχουμε. Το μέλλον, όπως και το παρελθόν, δεν υπάρχει κι εάν του δώσουμε παραπάνω προσοχή από αυτήν που είναι απαραίτητη, δεν θα καταφέρουμε να απολαύσουμε το εδώ και τώρα.Οι περισσότεροι άνθρωποι, ωστόσο, δεν απολαμβάνουν την παρούσα στιγμή. Αντιθέτως, προσπαθούν στο διηνεκές να επιτύχουν έναν μελλοντικό στόχο, με την πεποίθηση ότι εάν τον επιτύχουν, θα αισθανθούν πληρότητα και ευτυχία.
Αυτή η νοοτροπία έχει διαποτίσει τα παιδιά, και μελλοντικούς ενήλικες, μέσα από την πορεία τους ως μαθητές στο σχολείο. Στο σχολείο, τα παιδιά βιώνουν ιδεολογική χειραγώγηση και γαλουχούνται με την πεποίθηση ότι η θυσία του σήμερα, μέσα από τη σκληρή μελέτη και την υπακοή συγκεκριμένων εντολών, θα τα ανταμείψει αύριο. Ωστόσο, μένοντας επικεντρωμένα στο μέλλον, τα παιδιά σπαταλούν όλη τη ζωή τους και καταλήγουν να γίνονται θλιμμένοι ενήλικες, γεμάτοι ματαιώσεις, που τους προκαλούν τεράστιο ψυχολογικό άγχος.
Από τη στιγμή που έχει ξεκαθαριστεί ότι η παιδεία είναι θέμα πολιτικό, αυτό που απομένει είναι η αναζήτηση του περιεχομένου της άριστης παιδείας: «Έχουμε αποδείξει ήδη ότι επιβάλλεται να υπάρχει νομοθετική πρόνοια για την παιδεία και να είναι δημόσια. Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε ποιος θα είναι ο χαρακτήρας της παιδείας και με ποιο τρόπο χρειάζεται να παρέχεται. Γιατί σήμερα διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις για τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Διαφωνούν για το περιεχόμενο των σπουδών που είναι καλό να παρακολουθήσουν οι νέοι είτε αποβλέπει στην αρετή είτε στον άριστο βίο, και είναι ασαφές επίσης αν η παιδεία πρέπει να αποβλέπει στην πνευματική ανάπτυξη μάλλον ή στην ψυχική καλλιέργεια». (1337a 33 – 39).
Οι προβληματισμοί σχετικά με τους στόχους της παιδείας είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένοι με το περιεχόμενό της, αφού ο καθορισμός του στόχου θα καθορίσει και το περιεχόμενο. Ο Αριστοτέλης δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να στραφεί στην εικόνα της αθηναϊκής πραγματικότητας.
Για τη σημασία του «άριστου βίου» η Πηνελόπη Τζιώκα – Ευαγγέλου εξηγεί: «Εννοεί μάλλον τον άριστο βίο που προβάλλει κάθε πολιτική κοινωνία στα μέλη της ως αιρετότερο βίο. Έτσι για τους Σπαρτιάτες ο στρατιωτικός τρόπος ζωής συνιστά το ιδεώδες βίου, ο οποίος όμως δε θεμελιώνεται στην αριστοτελική έννοια της αρετής». (σελ. 345).
Όσο για τη σημασία της «αρετής» είναι σαφές ότι αφορά την ηθική αρετή, όπως προβάλλεται μέσα από τους γραπτούς και άγραφους νόμους. Με άλλα λόγια, ο Αριστοτέλης φέρνει στο προσκήνιο τη συλλογική ευθύνη της κοινωνίας που πρέπει να καθορίσει τι είδους πολίτες θέλει. Γι’ αυτό επαινεί τους Σπαρτιάτες· γιατί καθόρισαν τις αξίες που πρώτευαν γι’ αυτούς και έχτισαν το εκπαιδευτικό τους σύστημα έτσι, ώστε να δημιουργούν τους πολίτες που ήθελαν για την πόλη. Αντίθετα, στην Αθήνα δεν συνέβη αυτό, καθώς ο καθένας πορευόταν περισσότερο με ατομικά κι όχι συλλογικά κριτήρια. Κι αυτός είναι και ο λόγος που κυριαρχούσε η ιδιωτική κι όχι η δημόσια εκπαίδευση.
Μετά το πέρας των προβληματισμών και την κατάδειξη της αθηναϊκής εκπαιδευτικής ανεπάρκειας ο Αριστοτέλης καταθέτει τις δικές του προτάσεις για το εκπαιδευτικό περιεχόμενο: «Είναι γνωστό ότι τα παιδιά ενδείκνυται να διδάσκονται από τα χρήσιμα όσα ανταποκρίνονται στις πρακτικές ανάγκες». (1337b 4 – 5).
Η χρησιμοθηρική εκδοχή της παιδείας προς μετάδοση πρακτικών γνώσεων κρίνεται εποικοδομητική, αφού ο νέος πρέπει να γνωρίζει όλα αυτά που θα τον διευκολύνουν τόσο στις καθημερινές του ασχολίες, όσο και στη διαχείριση του οίκου του. Η παιδεία οφείλει να έχει πρακτική – χρησιμοθηρική διάσταση, καθώς η ζωή είναι συνυφασμένη με αυτού του είδους τα καθήκοντα. Είναι το δυσάρεστο, πλην αναπόφευκτο, κομμάτι της εκπαίδευσης, που έχει ως στόχο την καλύτερη δυνατή κατάρτιση, ώστε οι πρακτικές εργασίες να ολοκληρώνονται με το λιγότερο δυνατό κόπο προς όφελος του ελεύθερου χρόνου, που είναι η κύρια επιδίωξη.
Όμως, το βάρος της εκπαίδευσης δεν πρέπει να πέσει εδώ. Το χρησιμοθηρικό μέρος, όσο κι αν είναι αναπόφευκτο, είναι δευτερεύον. Αυτό που πρωτεύει είναι η καλλιέργεια και η γνώση των πραγμάτων που αρμόζουν στον ελεύθερο άνθρωπο: «Όμως είναι φανερό επίσης ότι δεν ενδείκνυται να τα διδάσκονται όλα, με δεδομένο ότι οι ασχολίες διαιρούνται σε αυτές που αρμόζουν σε ελεύθερους ανθρώπους και σε αυτές που ταιριάζουν σε ανελεύθερους. Επιπλέον ενδείκνυται τα παιδιά να μαθαίνουν από τα χρήσιμα εκείνα που δεν εκχυδαΐζουν αυτόν που τα μαθαίνει. Οφείλουμε να θεωρούμε χυδαία εκείνη την ασχολία, την τέχνη και τη μάθηση, που καθιστά το σώμα [ή την ψυχή] ή το πνεύμα των ελεύθερων ανθρώπων άχρηστο για τα έργα και τις πράξεις της αρετής». (1337b 5 – 11).
Κι εδώ βρίσκεται η ηθικοπλαστική διάσταση της παιδείας, αφού, τελικά, η αρετή είναι το κριτήριο που θα καθορίσει την ποιότητα οποιασδήποτε ενασχόλησης. Φυσικά, όταν γίνεται λόγος για την αρετή, εννοείται η αρετή του ελεύθερου ανθρώπου. Γι’ αυτό η φράση «που καθιστά το σώμα ή το πνεύμα των ελεύθερων ανθρώπων άχρηστο». Γιατί ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ο «καλός και αγαθός» που συνδυάζει και τη σωματική ευεξία και την πνευματική διαύγεια και την ηθική αρετή.
Οι πράξεις που οδηγούν στα αντίθετα αποτελέσματα καθιστούν τον άνθρωπο «βάναυσο». Οι φτηνές – ανούσιες ασχολίες, που νεκρώνουν το πνεύμα, και οι συνήθειες που αχρηστεύουν το σώμα δεν ταιριάζουν στους ελεύθερους ανθρώπους. Ο ελεύθερος άνθρωπος, ως απόλυτο ιδανικό, οφείλει να διαπαιδαγωγηθεί με τέτοιο τρόπο, που να είναι αδύνατο να βρίσκει χαρά από την ευτέλεια.
Μοιραία, αυτό που μένει ως ύψιστο παιδαγωγικό καθήκον είναι τα ερεθίσματα που θα ωθήσουν το νέο στη σωστή διαχείριση του ελεύθερού του χρόνου: «… η ίδια η φύση απαιτεί να είναι σε θέση ο άνθρωπος όχι μόνο να αποδίδει στις ασχολίες του, αλλά και να αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο του, όπως ήδη επαναλάβαμε πολλές φορές». (1337b 30 – 32).
Κατ’ επέκταση, είναι απολύτως προφανές ότι «οφείλουμε να διερευνήσουμε με ποιες ασχολίες ενδείκνυται να καταγινόμαστε τον ελεύθερο χρόνο μας. Όχι βέβαια παίζοντας, γιατί τότε το παιχνίδι θα ήταν αναγκαστικά ο τελικός σκοπός της ζωής μας». (1337b 34 – 36).
Αν δεχτούμε ότι το παιχνίδι δεν είναι τελικός σκοπός της ανθρώπινης ζωής και γι’ αυτό δεν ενδείκνυται ως ασχολία για τον ελεύθερο χρόνο, είναι απολύτως κατανοητό ότι ο ελεύθερος χρόνος οφείλει να τεθεί στην υπηρεσία του τελικού νοήματος της ύπαρξης. Και βέβαια ως ελεύθερος χρόνος δεν πρέπει να νοείται ο χρόνος που χρειάζεται κανείς για την ξεκούραση από την εργασία. Ο ελεύθερος χρόνος προϋποθέτει στο ακέραιο τις ανθρώπινες δυνάμεις, ώστε να δοθούν προς το σκοπό, που νοηματοδοτεί την ύπαρξη.
Το παιχνίδι κρίνεται σωστό ως χαλάρωση, ως ξεκούραση από κάποια ασχολία, όχι όμως ως αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου: «… κρίνεται σκόπιμο μάλλον να χρησιμοποιούμε το παιχνίδι στον εργασιακό χρόνο (γιατί όποιος κοπιάζει, χρειάζεται ανάπαυση και το παιχνίδι υπάρχει για χάρη της ανάπαυσης. Αντίθετα η εργασία απαιτεί κόπο και συντονισμό δυνάμεων). Για τους λόγους αυτούς ενδείκνυται να εισάγουμε διαλείμματα στο χρόνο εργασίας, με προσοχή όμως στη χρήση τους, σαν να ήταν φάρμακο. Γιατί η μετάβαση αυτή της ψυχής προσφέρει ανακούφιση και δημιουργική ανάπαυλα που συνοδεύεται από ευχαρίστηση». (1337b 37 – 1338a 1).
Όμως, ο ελεύθερος χρόνος δεν μπορεί να οριστεί ως διάλειμμα από την εργασία. Ο ελεύθερος χρόνος είναι η ολοκλήρωση της ύπαρξης που θα οδηγήσει στην ευτυχία: «… η άνεση καθαυτή ελεύθερου χρόνου στη ζωή φαίνεται ότι συνεπάγεται την ευχαρίστηση, την ευδαιμονία και την ευτυχισμένη ζωή. Αυτά τα βιώνουν όχι οι εργαζόμενοι αλλά οι έχοντες άνεση ελεύθερου χρόνου». (1338a 1 – 4).
Κι εδώ βρίσκονται οι λεπτές ισορροπίες που θα καθορίσουν τις ενέργειες που θα φέρουν την ευχαρίστηση: «Δεν έχουν όμως όλοι την ίδια αντίληψη για την ηδονή, αλλά ο καθένας την αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο και σύμφωνα με τις συνήθειές του, ο δε άριστος εννοεί την άριστη ηδονή και αυτή που πηγάζει από ό,τι ωραιότερο. Συνεπώς είναι φανερό ότι χρειάζεται να μαθαίνει κανείς ορισμένα πράγματα για τον ελεύθερο χρόνο και να εξασκείται σε αυτά, και η εξάσκηση αυτή και τα μαθήματα να γίνονται για χάρη αυτών των ίδιων, για την εργασία του όμως επιβάλλεται να μαθαίνει τα απαιτούμενα ως αναγκαία και για χάρη των άλλων». (1338a 7 – 13).
Με άλλα λόγια, ο ελεύθερος χρόνος απαιτεί μάθηση και φροντίδα πραγμάτων, που θα φέρουν χαρά σ’ αυτόν που τα γνωρίζει ολοκληρώνοντας την προσωπικότητά του. Κι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στα πράγματα που μαθαίνει κανείς για εργασία και σ’ αυτά που μαθαίνει για τον ελεύθερο χρόνο. Τα της εργασίας είναι για χάρη των άλλων, ενώ τα του ελεύθερου χρόνου είναι για χάρη του εαυτού του.
Η παιδεία οφείλει να εστιάσει σ’ αυτό, αν θέλει να διαπλάσει ελεύθερους ανθρώπους. Οφείλει δηλαδή, να μεριμνήσει για την εκμάθηση των πρακτικών ζητημάτων που θα χρειαστούν εργασιακά, αλλά πρωτίστως οφείλει να μεταδώσει τις γνώσεις που θα χρησιμεύσουν στις ασχολίες του ελεύθερου χρόνου, αφού, τελικά, εκεί κρίνεται η ολοκλήρωση της ύπαρξης.
Ο Αριστοτέλης, προκειμένου να γίνει σαφέστερος επικαλείται τη διδασκαλία της μουσικής: «Για το λόγο αυτό οι παλαιότεροι συμπεριέλαβαν στην παιδεία και τη μουσική, όχι ως κάτι αναγκαίο (γιατί δεν εξυπηρετεί καμιά υλική ανάγκη), ούτε ως κάτι χρήσιμο (όπως οι στοιχειώδεις γνώσεις είναι χρήσιμες στην εξοικονόμηση των απαραίτητων, στην οργάνωση του οίκου, στη μάθηση και σε πολλές πολιτικές πράξεις…), ούτε ως κάτι που συντελεί στην υγεία και στη σωματική δύναμη, όπως η γυμναστική (καθώς βλέπουμε ότι κανένα από τα δύο δεν οφείλεται στη μουσική). Απομένει λοιπόν η μουσική να είναι χρήσιμη στον τρόπο βίωσης του ελεύθερου χρόνου, στον οποίο και αποβλέποντας οι παλαιότεροι την συμπεριέλαβαν στην παιδεία». (1338a 13 – 17, 19 – 23).
Φυσικά, η μουσική τίθεται ως παράδειγμα δημιουργικής ενασχόλησης κι όχι ως αδιαπραγμάτευτος τελικός σκοπός, αφού, αν δεχτούμε αυτό, θα συμπεράνουμε ότι σκοπός της ζωής του ελεύθερου ανθρώπου είναι να γίνει μουσικός. Αυτό που ο Αριστοτέλης θέλει να υπογραμμίσει είναι ότι ο ελεύθερος άνθρωπος κρίνεται κυρίως από τα δημιουργικά του ενδιαφέροντα, που τον κρατούν σε εγρήγορση και για τα οποία δεν υπολογίζει ούτε τον κόπο ούτε το χρόνο που χρειάζεται να δαπανήσει. Μ’ αυτό τον τρόπο ολοκληρώνεται σε επίπεδο υπαρξιακό κι αυτή η δυνατότητα είναι αλληλένδετη με την παιδεία που έχει λάβει.
Από την άλλη, αν εξετάσει κανείς το θέμα αντιστρόφως, η παιδεία που αναλώνεται αποκλειστικά στην εξειδικευμένη γνώση (προς εργασιακή χρήση), χωρίς να μεριμνά για την καλλιέργεια ενδιαφερόντων, δεν αρμόζει στον ελεύθερο άνθρωπο· γιατί αποσκοπεί μόνο στο αναγκαίο: «Έχει αποδειχθεί λοιπόν ότι υπάρχει μια μορφή παιδείας την οποία πρέπει να δεχτούν τα παιδιά, όχι επειδή είναι πρακτικά χρήσιμη ή αναγκαία, αλλά επειδή αποβλέπει στην ελευθερία και την ευγένεια… Επιπλέον γίνεται φανερό ότι τα παιδιά χρειάζεται να δέχονται στην παιδεία τους χρήσιμες γνώσεις όχι μόνο με σκοπό την εξειδικευμένη χρησιμότητά τους, όπως συμβαίνει με τη γνώση της γραφής και της ανάγνωσης, αλλά και γιατί έτσι διευκολύνεται η απόκτηση γνώσεων σε άλλους τομείς μάθησης». (1338a 30 – 32, 37 – 40).
Κι αυτή πρέπει να είναι η φιλοσοφία της παιδείας ως προς τον καθορισμό του περιεχομένου της. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα οφείλει να δώσει βαρύτητα σε δημιουργικές δραστηριότητες ανεξάρτητα από τη χρηστική τους αξία. Η στείρα χρησιμοθηρική εκπαίδευση αναπαράγει πολίτες χωρίς όραμα. Η χρηστική αντιμετώπιση των πάντων είναι η ισοπέδωση που ταιριάζει με το ανελεύθερο. Γιατί το χρηστικό απευθύνεται στο ζην, ενώ ο άνθρωπος γεννήθηκε για το ευ ζην. Γι’ αυτό ο Αριστοτέλης δεν ακυρώνει τη χρηστικότητα. Γιατί γνωρίζει ότι πρωτίστως πρέπει να εξασφαλιστεί το ζην. Αυτό που τονίζει όμως, είναι ότι η έμφαση πρέπει να δοθεί στο ευ ζην. Και πρέπει ο ελεύθερος να εκπαιδευτεί σωστά, ώστε να μπορεί να το προσεγγίσει.
Γι’ αυτό ο χρόνος εργασίας πρέπει να είναι όσο λιγότερος γίνεται. Γιατί η αύξηση του ελεύθερου χρόνου είναι η πορεία του ανθρώπου προς το ευ ζην, που είναι και ο τελικός σκοπός της ζωής. Ο άνθρωπος που στον ελεύθερό του χρόνο δεν έχει τι να κάνει, που νιώθει πλήξη ταυτίζοντάς τον με την απραξία, είναι ο απαίδευτος άνθρωπος. Και είναι απαίδευτος όσες χρηστικές γνώσεις κι αν κατέχει: «Όμοια, είναι καλό να εκπαιδεύονται οι νέοι και στη ζωγραφική, όχι για να αποφεύγουν τα λάθη στις προσωπικές τους αγορές και να μην εξαπατώνται στις αγοροπωλησίες ειδών οικοσκευής, αλλά μάλλον διότι η αγωγή αυτή επιτρέπει στον άνθρωπο να εκτιμά τη σωματική ομορφιά. Άλλωστε η αποκλειστική επιδίωξη του χρήσιμου ελάχιστα ταιριάζει στους μεγαλόψυχους και στους ελεύθερους». (1338a 40 – 1338b 4).
Αριστοτέλης: «Πολιτικά», τόμος 4ος, μετάφραση Πηνελόπη Τζιώκα – Ευαγγέλου, εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη 2009
https://www.youtube.com/watch?v=a_UXa-tfrK4
Ποιος είσαι εσύ δάσκαλε, που χαλάς την πιάτσα;
Ντροπή σου δάσκαλε! Ακούς εκεί! Διευθυντής δημοτικού και να έχει στο σχολείο του τέτοιες συνήθειες!
Νικόλας Σιούτας το όνομά του.
Είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει.
Το πρώτο είναι οι συνήθειές του που έχει το "θράσος" να τις επιβάλλει σε μια ολόκληρη γειτονιά.
Τι κάνει αυτός;
Μαζί με τους δασκάλους και τους μαθητές του σχολείου, κάπου στη Ν. Σμύρνη, έχουν φτιάξει ένα σχολείο όπου, άκουσον άκουσον, λειτουργούν τα εξής:
ταρατσόκηπος με βιολογικούς λαχανόκηπους μαθητών, μετεωρολογικός σταθμός ενταγμένος στο Εθνικό Αστεροσκοπείο, αισθητήρες καταγραφής σεισμών συνεργαζόμενο με το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, λιοστάσι, σημεία ανακύκλωσης, διαδραστικούς πίνακες, κατοπτρικό τηλεσκόπιο και web radio.
Επίσης έχει την απίστευτη συνήθεια να διοργανώνει "αστροβραδιές" όπου τα παιδιά με τη βοήθεια ερασιτεχνών αστρονόμων και τηλεσκοπίων παρατηρούν τα άστρα και μαθαίνουν αστρονομία και όχι ζώδια από το Άστρα και Όραμα.
Σα να μην φτάνουν όλα αυτά, διοργανώνει κάθε Σάββατο απόγευμα κινηματογραφικές προβολές στο home cinema του σχολείου για παιδιά και γονείς, με είσοδο ελεύθερη.
Το σχολείο γίνεται ένας χώρος χαράς, κεφιού, δημιουργίας και αγάπης για το χώρο.
Και τολμά αυτός ο δάσκαλος να αμφισβητεί με τις πράξεις του εκείνη την τεράστια φιγούρα του σχολείου που γκρινιάζει ολημερίς γιατί δεν έχει μελάνι ("κι εγώ άμα είναι δεν κάνω τίποτα έτσι"), γιατί παίρνει λίγα λεφτά (λες και θα τιμωρήσεις το άσπλαχνο κράτος αν δε δουλεύεις).
Ντροπή σου δάσκαλε! Χαλάς την πιάτσα!
Την είδηση μάθαμε από ΤΑ ΝΕΑαπ' όπου είναι και η φωτογραφία.
Όπου μπαίνεις και ακούγεται Χατζιδάκις!
Μήπως να διωχθεί σαν την άλλη τη δασκάλα με τον Κεμάλ;
Συγχαρητήρια Κύριε Διδάσκαλε!!!!!!
Είσαι υπόδειγμα!!!!
Εύγε σου!!!
Δάσκαλος και εκτός της αίθουσας
Χαραλαμπάκης Μάνος 24 Μαΐου 2013
Στόχος του πριν από δύο χρόνια, όταν έγινε διευθυντής, ήταν να δημιουργήσει ένα σχολείο με όραμα και ανοιχτό στην κοινωνία.
Οι προσπάθειές του δείχνουν να έχουν αποτέλεσμα.
Το σχολείο είναι περιζήτητο και πολλοί γονείς επιδιώκουν να στείλουν σε αυτό τα παιδιά τους, ενώ παράλληλα λειτουργεί ως κύτταρο ζωής για ολόκληρη τη γειτονιά.
Όλα αυτά, διότι το σχολείο του ξεφεύγει από τα συνηθισμένα
Η εκδήλωση την οποία διοργάνωνε για χθες το βράδυ στο Άλσος Νέας Σμύρνης αποδεικνύει πόσο ανοιχτό στην κοινωνία είναι το σχολείο που διευθύνει. Στο Άλσος ήταν προγραμματισμένη η «Αστροβραδιά του 4ου»:
οι μαθητές θα παρατηρούσαν τον έναστρο ουρανό με τηλεσκόπια με τη βοήθεια ερασιτεχνών αστρονόμων.
Ο Νικόλαος Σιούτας, δρ Ψυχολογίας, ειδικός παιδαγωγός και πρώην σχολικός σύμβουλος, γεννήθηκε στις Κομποτάδες Φθιώτιδας από γονείς αγρότες.
Η αγάπη του για το παιδί, όπως λέει, τον οδήγησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Δίδαξε σε ορεινά μονοθέσια - διθέσια σχολεία του Νομού Βοιωτίας και έπειτα σε σχολεία της Αθήνας. Επηρεασμένος από τον Αλέξανδρο Δελμούζο άρχισε σύντομα να εφαρμόζει τις παιδαγωγικές αρχές του. «Οι ιδέες του με επηρέασαν από την αρχή της εκπαιδευτικής μου πορείας. Θεωρώ ότι ο Αλέξανδρος Δελμούζος είναι μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στον χώρο της νεοελληνικής εκπαίδευσης. Η αποδέσμευση από την αυθεντία του παραδοσιακού δασκάλου, η ανάδειξη ενός συνεργατικού μοντέλου και η βιωματική μάθηση είναι αυτά που με εκφράζουν», αναφέρει.
ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΜΑΘΗΣΗ. Ο εκπαιδευτικός, ο οποίος τα τελευταία 30 χρόνια μένει στη Ν. Σμύρνη και είναι πατέρας δύο παιδιών, δεν είναι ένας δάσκαλος κολλημένος στο σχολικό πρόγραμμα, ούτε ένας διευθυντής κλεισμένος στο γραφείο του. Αεικίνητος, από τη στιγμή που βρέθηκε στη θέση του διευθυντή στο 4ο Δημοτικό Ν. Σμύρνης, στη συμβολή των οδών Κράτητος και Αποστολάκη, ψάχνει συνεχώς να βρει καινούργια πράγματα που θα εμπνεύσουν τους μαθητές.
H λίστα των πρωτοποριακών δράσεων και προγραμμάτων που υλοποιούνται με πρωτοβουλίες του στο 4ο Δημοτικό είναι μεγάλη.
Το σχολείο διαθέτει έναν καταπράσινο ταρατσόκηπο όπου εφέτος οι μαθητές φύτεψαν τους δικούς τους βιολογικούς λαχανόκηπους.
Έχει μετεωρολογικό σταθμό ενταγμένο στο δίκτυο του Meteo (του Εθνικού Αστεροσκοπείου). Έχει δικό του αισθητήρα καταγραφής σεισμών και συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ.
Ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από το λιοστάσι που υπάρχει στο σχολείο, τους διαδραστικούς πίνακες, τα σημεία για ανακύκλωση, το κατοπτρικό τηλεσκόπιο.
«Ό,τι γίνεται, γίνεται με κέφι.
Άφησα μία θέση μεγαλύτερη, του σχολικού συμβούλου.
Ήρθα εδώ και έβαλα ένα στοίχημα: Να κάνουμε ένα δημόσιο σχολείο που δεν θα έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα ιδιωτικό.
Πιστεύω στο νέο σχολείο, στο βιωματικό σχολείο. Από όποιο σχολείο και αν πέρασα είχα την ίδια φιλοσοφία», τονίζει μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο κ. Σιούτας προσθέτοντας ότι το δημόσιο σχολείο δεν ταυτίζεται με το μίζερο.
Αισθάνεται όμως την ανάγκη να τονίσει ότι το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα στο 4ο Δημοτικό είναι προϊόν συλλογικής εργασίας «όπου ο κάθε εκπαιδευτικός του σχολείου μας δίνει τον καλύτερο εαυτό του.
Είναι η καλύτερη ομάδα με την οποία έχω συνεργαστεί στα 35 χρόνια της εκπαιδευτικής μου πορείας».
Φροντίζει να ενημερώνει για το ποιος είναι ο στόχος του και στην ιστοσελίδα του σχολείου.
Γράφει πάνω πάνω: «Στοχεύουμε σε ένα σχολείο που θα το αγαπούν τα παιδιά, αλλά και θα το εμπιστεύονται οι γονείς.
Ένα σχολείο που θα είναι ανοικτό στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής βάζοντας στο κέντρο τον μαθητή.
Ένα σχολείο ανοικτό σε ιδέες και καινοτόμες δράσεις.
Ένα σχολείο που θα δίνει τη δυνατότητα στον μαθητή να ανακαλύπτει τη γνώση μέσα από ένα βιωματικό πλαίσιο.
Ένα σχολείο που θα καλλιεργεί την περιβαλλοντική συνείδηση, αλλά και θα προετοιμάζει τον μαθητή για τη ζωή».
Μία από τις καινοτόμες δράσεις του διευθυντή που εξέπληξαν εφέτος γονείς και μαθητές ήταν το... Σινέ Σχολείο.
Εκμεταλλεύθηκε την αίθουσα home cinema του σχολείου και διοργάνωσε τέσσερις κινηματογραφικές προβολές με δωρεάν είσοδο, απογεύματα Σαββάτου.
Στις προτεραιότητές του είναι να κάνει το σχολείο ελκυστικό και ευχάριστο στα παιδιά.
Έτσι, το 4ο Δημοτικό υποδέχεται τους μαθητές με μουσική, ενώ μουσική ακούγεται και στα διαλείμματα.
Επιδίωξη του κ. Σιούτα, ακόμη, είναι το σχολείο να μην είναι εσωστρεφές αλλά να συνεργάζεται αρμονικά με την ευρύτερη τοπική κοινωνία.
Με πρότασή του ξεκίνησε να λειτουργεί εφέτος το Σύγχρονο Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δήμου Νέας Σμύρνης όπου είναι και υπεύθυνος.
Το 2007 ο κ. Σιούτας επελέγη ως σχολικός σύμβουλος στην 7η Περιφέρεια Αθήνας.
Έπειτα από τέσσερα χρόνια όμως αποφάσισε να αφήσει τη θέση του σχολικού συμβούλου.
Επέστρεψε στις διδακτικές αίθουσες και ανέλαβε διευθυντής στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Σμύρνης.
Η απόφασή του εξέπληξε τους συναδέλφους του.
«Διαφώνησα στην απόφασή του να επιστρέψει ως διευθυντής εγκαταλείποντας μια θέση θεσμικά ανώτερη.
Ο Νίκος όμως είχε αποφασίσει να επιστρέψει σε χώρους που τον γεμίζουν πραγματικά και με τις καινοτόμες υπερβάσεις του να δημιουργήσει ένα δημόσιο σχολείο που το αγαπούν τα παιδιά και το εμπιστεύονται οι γονείς», θα πει ο αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Σχολικών Συμβούλων Ιωάννης Κάππος.
Αλλά και ως σχολικός σύμβουλος ο κ. Σιούτας, θυμάται ο κ. Κάππος, «συνεχώς αναζητούσε την καινοτομία και την ενίσχυση της πρωτοβουλίας των εκπαιδευτικών, ώστε το σχολείο να ξεφύγει από το συμπεριφοριστικό μοντέλο και να γίνει ένα πραγματικό σχολείο εργασίας».
ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. Ο διευθυντής προσπαθεί να εκμεταλλεύεται την 35χρονη εμπειρία του στην εκπαίδευση, αλλά και τις γνώσεις του στην ψυχολογία.
Στο μπλογκ του σχολείου «ποστάρει» συχνά συμβουλές και προτρέπει τους γονείς να επικοινωνούν μαζί του.
«Μη διστάσετε να μου γράψετε στο e-mail θέματα που θέλετε να συμπεριλάβουμε και να αναπτύξουμε», τους γράφει. Συμβουλές προς τους γονείς δίνει και μέσω του ιντερνετικού ραδιοφωνικού σταθμού του σχολείου που εγκαινίασε εφέτος.
Οι δράσεις του και η συμβουλευτική προς τους γονείς είχαν ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα.
Όταν δίδασκε το 1983 στο διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Υψηλάντη Βοιωτίας είχε συνεργαστεί με τη Νομαρχιακή Επιτροπή Λαϊκής Επιμόρφωσης σε προγράμματα στήριξης των γονέων.
Στην πορεία του στον χώρο της παιδαγωγικής προσπάθησε να είναι πάντα δίπλα στα παιδιά και στους γονείς, εντός και εκτός σχολείου. Διαθέτει γνώσεις και για τα παιδιά με αναπηρία, αφού έχει μετεκπαιδευτεί σε αυτόν τον τομέα στο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης.
Στο παρελθόν έχει ασχοληθεί και με την τηλεόραση, όπου και εκεί επίκεντρο των δύο εκπομπών που παρουσίαζε («Παιδικά χαμόγελα» και «Γονεϊκές ιχνηλασίες») ήταν το παιδί και οι γονείς.
Επίσης, στο Πάντειο μετά το διδακτορικό του στην Ψυχολογία δίδαξε το μάθημα Τηλεόραση και Παιδική Ηλικία.
Τα Αρχαία Ελληνικά αυξάνουν τις συνάψεις του εγκεφάλου δηλαδή την ευφυΐα.
«Σε επιστολή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» των Αθηνών (στην έκδοση της 17ης Οκτωβρίου 2010) και υπό τον τίτλο «Τα Αρχαία Ελληνικά και ο εγκέφαλος», ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών και μέλος του Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας κ. Σταύρος Παπαμαρινόπουλος αναφέρεται στη θεωρία του καθηγητή Eric Havelock, σύμφωνα με την οποία το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο προκάλεσε πακτωλό αφηρημένων εννοιών στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, λόγω ενεργοποίησης του εγκεφάλου των χρηστών του.
Πλήθος κορυφαίων επιστημόνων φιλολόγων, γλωσσολόγων και άλλων ειδικοτήτων κατέληξαν σε επιστημονικά αποτελέσματα, τα οποία είναι δημοσιευμένα σε έκδοση που επιμελήθηκαν ο καθηγητής Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Τορόντο Charles Lumsden και ο Διευθυντής του Κέντρου Θεωρίας της Επικοινωνίας Derrick de Kerckhove.
Τα αποτελέσματα που υποστηρίζουν τη θεωρία του Havelock είναι τα εξής:
- Η περιοχή Broka, που βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου, ενεργοποιήθηκε λίγο περισσότερο λόγω του ελληνικού αλφαβήτου, διότι χρησιμοποιήθηκαν επιτυχώς φωνήεντα σε γραφή για πρώτη φορά.
- Ο ανθρώπινος εγκέφαλος επαναπρογραμματίστηκε ριζικώς
Η πιο πάνω αναφερθείσα συγκλονιστική μεταβολή στη λειτουργία του εγκεφάλου προκάλεσε μια ουσιώδη αλλαγή στην ψυχολογία των χρηστών του αλφαβήτου, από την οποία προέκυψε η ανάγκη επικοινωνίας των πολιτών διά της λειτουργίας του θεάτρου.
Στη συνέχεια ο κ. Παπαμαρινόπουλος αναφέρεται σε πειράματα που απέδειξαν ότι με τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών επιταχύνονται οι μετρήσιμοι δείκτες της Λεκτικής Νοημοσύνης και της Αφαιρετικής Σκέψης.
Τονίζει επίσης την περίπτωση, κατά την οποία η Αυστραλή πανεπιστημιακή ερευνήτρια Kate Chanock περιγράφει σε βιβλίο της, που εκδόθηκε το 2006, πώς κατόρθωσε να μετατρέψει έναν αγγλομαθή δυσλεξικό σε μη δυσλεξικό με τα Αρχαία Ελληνικά!
Σαν σήμερα, στις 5 Ιανουαρίου 1932, γεννήθηκε ο μεγάλος Ουμπέρτο Έκο
Αυτόν τον καιρό, γίνονται πολλές συζητήσεις για τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό. Σε σημείο μάλιστα, ώστε να ξεχνάμε ότι υπάρχει και ένας χριστιανικός φονταμενταλισμός, ιδιαίτερα στην Αμερική.
Αλλά -θα πει κανείς- οι χριστιανοί φονταμενταλιστές κάνουν κυριακάτικα τηλεοπτικά σόου, ενώ οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές ρίχνουν τους Δυο Πύργους, και επομένως γι’ αυτούς ανησυχούμε.
Ωστόσο, κάνουν αυτά που κάνουν επειδή είναι φονταμενταλιστές; Ή επειδή είναι ολοκληρωτικοί; Ή επειδή είναι τρομοκράτες; Και, όπως υπάρχουν μουσουλμάνοι που δεν είναι Άραβες και Άραβες που δεν είναι μουσουλμάνοι, υπάρχουν και φονταμενταλιστές που δεν είναι τρομοκράτες; Ή που δεν είναι ολοκληρωτικοί;
Συνήθως, οι έννοιες του φονταμενταλισμού και του ολοκληρωτισμού εξετάζονται σαν στενά συνδεδεμένες και σαν δύο μορφές μισαλλοδοξίας. Αυτό μας ωθεί να σκεφτούμε ότι όλοι οι φονταμενταλιστές είναι ολοκληρωτικοί και συνεπώς μισαλλόδοξοι και συνεπώς τρομοκράτες. Αλλά ακόμα κι αν κάτι τέτοιο ήταν αλήθεια, δεν συνεπάγεται ότι όλοι οι μισαλλόδοξοι είναι φονταμενταλιστές και ολοκληρωτικοί, ούτε ότι όλοι οι τρομοκράτες είναι φονταμενταλιστές (δεν ήταν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ούτε οι βάσκοι τρομοκράτες).
Με ιστορικούς όρους, ο φονταμενταλισμός συνδέεται με την ερμηνεία ενός Ιερού Βιβλίου. Ο προτεσταντικός φονταμενταλισμός των Ηνωμένων Πολιτειών του 19ου αιώνα (που επιβιώνει μέχρι σήμερα) χαρακτηρίζεται από την απόφαση να ερμηνεύονται κατά γράμμα οι Γραφές, ιδίως όσον αφορά τις έννοιες της Κοσμολογίας, και την άρνηση οποιοσδήποτε γνώσης που μπορεί να υπονομεύσει την πίστη στο βιβλικό κείμενο (όπως ο δαρβινισμός). Κατά τον ίδιο τρόπο συνδέεται και ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός με το γράμμα του ιερού βιβλίου.
Ο φονταμενταλισμός είναι κατ' ανάγκη μισαλλόδοξος; Πιθανόν να μπορούμε να φανταστούμε μια φονταμενταλιστική σέχτα που να πιστεύει ότι οι εκλεκτοί της έχουν το προνόμιο της ορθής ερμηνείας του ιερού βιβλίου, χωρίς όμως να υποστηρίζει καμιά μορφή προσηλυτισμού, ούτε να υποχρεώνει τους άλλους να μοιραστούν τα πιστεύω της ή να αγωνιστούν για να πραγματοποιήσουν μια πολιτική κοινωνία βασισμένη σ’ αυτά.
Αντίθετα, ως ολοκληρωτισμό εννοούμε μια θρησκευτική και πολιτική θέση, για την οποία οι θρησκευτικές αρχές της οφείλουν να γίνουν ταυτόχρονα πρότυπο πολιτικής ζωής και πηγή των νόμων του κράτους. Αν ο φονταμενταλισμός είναι κατ’ αρχήν συντηρητικός, υπάρχουν και ολοκληρωτισμοί που διατείνονται ότι είναι προοδευτικοί και επαναστατικοί. Υπάρχουν ολοκληρωτικά καθολικά κινήματα που δεν είναι φονταμενταλιστικά, κι όμως μάχονται για μια κοινωνία βασισμένη απόλυτα στις θρησκευτικές αρχές, χωρίς όμως να επιβάλλουν μια κατά γράμμα ερμηνεία των Γραφών· πρόθυμα ίσως να δεχτούν μία θεολογία αλά Τεϊγιάρ ντε Σαρντεν.
Υπάρχουν όμως, ακραίες μορφές ολοκληρωτισμού, οι οποίες γίνονται θεοκρατικό καθεστώς και πιθανόν συνδέονται με τον φονταμενταλισμό. Τέτοιο μοιάζει να είναι το καθεστώς των ταλιμπάν με τις σχολές του Κορανίου. Σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού υπάρχει μια δόση μισαλλοδοξίας για όποιον δεν συμμερίζεται τις ίδιες ιδέες, αλλά αυτή η δόση αγγίζει το αποκορύφωμά της στους θεοκρατικούς φονταμενταλισμούς και ολοκληρωτισμούς.
Ένα θεοκρατικό καθεστώς είναι μοιραία απολυταρχικό, αλλά όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν είναι θεοκρατικά (ει μη μόνο κατά την έννοια ότι αντικαθιστούν τη θρησκεία με μια κυρίαρχη φιλοσοφία, όπως ο ναζισμός ή ο σοβιετικός κομμουνισμός).
Και ο ρατσισμός; Μπορεί να φανεί παράξενο, αλλά μεγάλο μέρος του ισλαμικού ολοκληρωτισμού, μολονότι αντιδυτικός και αντισημιτικός, δεν μπορεί να θεωρηθεί ρατσιστικός με την έννοια που είχε ο ναζισμός, διότι μισεί μία μόνο φυλή (τους Εβραίους) ή ένα μόνο κράτος που δεν αντιπροσωπεύει μια φυλή (τις ΗΠΑ), αλλά δεν αυτοανακηρύσσεται σε εκλεκτή φυλή, αν και θεωρεί εκλεκτούς τους πιστούς της θρησκείας του, έστω και άλλης φυλής. Ο ναζιστικos ρατσισμός ήταν ασφαλώς ολοκληρωτικός, αλλά δεν υπήρχε τίποτα το φονταμενταλιστικό στο δόγμα της φυλής (αντικαθιστούσε το ιερό βιβλίο με την ψευδοεπιστήμη των Αρίων).
Και η μισαλλοδοξία; Μπορεί να αναχθεί σ’ αυτές τις διάφορές και τις συγγένειες ανάμεσα στον φονταμενταλισμό, τον ολοκληρωτισμό, τον ρατσισμό, τη θεοκρατία και την απολυταρχία;
Υπάρχουν μορφές μισαλλοδοξίας που δεν είναι ρατσιστικές (όπως οι διωγμοί των αιρετικών ή η μισαλλοδοξία των δικτατοριών απέναντι στους διαφωνούντες υπάρχουν μορφές μη μισαλλόδοξου ρατσισμού («δεν έχω τίποτα εναντίον των νέγρων, αν δουλεύουν και ξέρουν τη θέση τους, μπορούν να μείνουν στη χώρα μας, αλλά δεν θα ’θελα να παντρευτεί η κόρη μου νέγρο») και υπάρχουν μορφές μισαλλοδοξίας και ρατσισμού διαδεδομένες ακόμα κατ μεταξύ ανθρώπων που δεν θα θεωρούνταν θεοκρατικοί ούτε φονταμενταλιστές ούτε ολοκληρωτικοί - και την απόδειξη την έχουμε αυτές τις μέρες.
Ο φονταμενταλισμός, ο ολοκληρωτισμός, ο ψευδοεπιστημονικος ρατσισμός είναι θεωρητικά θέσεις που προϋποθέτουν ένα Δόγμα. Η μισαλλοδοξία και ο λαϊκός ρατσισμός προβάλλουν ......πριν από οποιοδήποτε δόγμα. Έχουν βιολογικές ρίζες, εκδηλώνονται και μεταξύ των ζώων ως κυριαρχία στον χώρο, βασίζονται σε συναισθηματικές ανδρώσεις (δεν ανεχόμαστε αυτούς που είναι διαφορετικοί από μας).
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μ’ αυτές τις λιγοστές σημειώσεις, δεν βοήθησα ν’ αποσαφηνιστούν οι απόψεις, αλλά μάλλον τις περιέπλεξα. Αλλά δεν είμαι εγώ που μπερδεύω τις ιδέες ,είναι που τυχαίνει να συζητάμε για μπερδεμένα πράγματα και καλό είναι να καταλαβαίνουμε ότι είναι μπερδεμένα για να τα συλλογιζόμαστε καλύτερα.
*** Umberto Eco - Με το βήμα του κάβουρα - Θερμοί πόλεμοι και λαϊκισμός
Τι είπαν οι Ρωμαίοι για τους Έλληνες (εκπληκτικό)
Ο Ρωμαίος συγκλητικός Μενένιος Άπιος που έζησε στην Ελλάδα επί ρωμαιοκρατίας, έστειλε επιστολή στον ανθύπατο Ατίλιο Νάβιο, που τοποθετήθηκε στην Αχαΐα ως διοικητής, στην οποία επιστολή αναλύει τους χαρακτήρες των Ελλήνων για να τον διευκολύνει να τους διοικήσει καλύτερα.
Η επιστολή αυτή μεταφράστηκε από τα Λατινικά από τον Κωνσταντίνο Τσάτσο και επειδή δεν έχει χρονολογία γραφής, εικάζεται, ότι πρέπει να γράφτηκε στα προχριστιανικά χρόνια.
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο περιοδικό Νέα Εστία, Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος αναδημοσίευσε το κείμενο στο βιβλίο του «Αφορισμοί και διαλογισμοί (β’ σειρά)» (Εστία, 2η έκδ. 1970, σελ. 243 κ.ε.)
«Είναι περίεργο, ότι μια πόλη, η Ρώμη, πως έφθασε να κυβερνά από τον Περσικό κόλπο έως τη Μαυριτανία, από τους Αιθίοπες ως την Καληδονία, δηλαδή από τη Βρετανία ως το Ιράκ, ως την Περσία, από την Αφρική έως και την Ευρώπη.
Όμως σ’ αυτούς τους λαούς έχουμε υποχρέωση να τους παρέχουμε ασφάλεια και ευημερία.
Ο πρώτος, που το εφάρμοσε αυτό, ήταν ο Αλέξανδρος. Ευτυχώς που πέθανε νέος, γιατί δε θα μπορούσαμε να κυριαρχήσουμε εμείς.
Πρέπει να κατασκευάζουμε υδραγωγεία, δρόμους, γέφυρες και τεχνικά έργα που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων πιο άνετη.
Πρέπει ακόμα να προάγουμε τη μόρφωση, τη σοφία, την ποίηση και την τέχνη στις δυτικές επαρχίες, γιατί αλλού το έπραξαν και το πράττουν και τώρα ακόμα οι Έλληνες.
Μάθε φίλτατέ μου Ατίλιε, για να είμαστε κοσμοκράτορες πρέπει να είμαστε και ιππότες στη συμπεριφορά μας.
Οι Έλληνες είναι πιο εγωιστές από μας και από όλα τα έθνη.
Κατά το ρητό του Πρωταγόρα για τους Έλληνες «Πάντων χρημάτων μέτρον» και εννοούσε το Έλληνα.
Ο Έλληνας είναι άτομο αδέσμευτο, αυθαίρετο, ατίθασο και ελεύθερο. Υψώνει το εγώ του.
Αυτοί πρώτοι οι Έλληνες σκέφθηκαν πηγαία.
Χάρη σ’ αυτούς τους Έλληνες σκεφτόμαστε κι εμείς. Βλέπουμε με τα μάτια τα δικά τους.
Η σκέψη των Ελλήνων δεν μπαγιατεύει, είναι πάντα επίκαιρη και δροσερή.
Το μυαλό των Ελλήνων είναι η πηγή του καλού και του κακού. Το μυαλό τους δημιούργησε ιδανικά πολιτικά συστήματα, αλλά το εγώ τους καταστρέφει ακόμα και έργα και πολιτείες.
Ο Έλληνας με τον εγωισμό του καταπατεί και έργα τέχνης και ιδανικά έργα.
Τότε που ήταν οι Έλληνες στην καταστροφική τους τάση, τους κυριαρχήσαμε. Εμείς τους κατηγορούμε αλλά άδικα, αυτοί ήταν οι πρωτοπόροι του πολιτισμού.
Ο Έλληνας περιφρονεί το νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση μόνο τη δικιά του. Δεν πιστεύει στο νόμο, παρά μόνο αν τον συμφέρει ατομικά. Αλλάζουν νόμους κάθε τόσο κι αν δεν μπορούν, τους αντιμετωπίζουν εχθρικά, μεταχειριζόμενοι τη βία ή το δόλο. Επινοούν σοφιστικούς λόγους και οι νόμοι τους γίνονται ράκη.
Ο Έλληνας έχει αδύναμη μνήμη στα δεινά των πολιτικών. Είναι ευκολόπιστος. Δεν είναι σταθερός. Είναι ανυπόμονος. Μόλις δυσκολέψουν λίγο τα πράγματα, κάνει μεταρρυθμίσεις στους νόμους.
Για να σαγηνεύσεις την εκκλησία του Δήμου μιας ελληνικής πόλης, δώσε υποσχέσεις και θα τους έχεις με το μέρος σου. Μ’ αυτές χορταίνουν οι Έλληνες. Ανάμεσα σε λίγους Έλληνες θα βρεις εύκολα ένα Αλκιβιάδη (εννοείται επιπόλαιο και αλλοπρόσαλλο) που επάνω από την πατρίδα του ο Έλληνας βάζει το εγώ του, το ατομικό του συμφέρον.
Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται. Δίκαιος είναι ένας νόμος, αν τους εξυπηρετεί. Την ολότητα, το συμφέρον της ολότητας δεν το λογαριάζουν.
Αλλά κι εμείς οι Ρωμαίοι φοβάμαι, ότι θα καταντήσουμε ατομιστές.
Όμως οι Έλληνες στο κατήφορο είναι πρωταγωνιστές δηλαδή προς το κακό σπεύδουν γρηγορότερα, ενώ προς το καλό οδοιπορούν αργά.
Καλέ μου Νάβιε, ο Έλληνας για το συμπολίτη του αδιαφορεί, αλλά αν το πράξει, το κάνει για να δείξει την υπεροχή του.
Όμως για τους ξένους ενδιαφέρεται για να δείξει τον ανώτερο πολιτισμό του.
Ποτέ ο Έλληνας δεν παραδέχεται την αξία του ομότεχνου του, αν δε του δοθεί η ευκαιρία, τον απαξιώνει.
Δεν χαίρεται για τον έπαινο των άλλων, όμως επιχαίρει για τον ψόγο του άλλου ή των άλλων.
Ο Έλληνας είναι εγωκεντρικός.
Όταν ένας συμπολίτης του δεν αναγνωρίζεται, αδιαφορεί με το σκεπτικό, ότι αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ, ας μείνει κι αυτός στην αφάνεια.
Ακόμα και τους νεκρούς τους αφήνουν ατίμητους οι Έλληνες.
Το μίσος για τους Έλληνες είναι ηδονισμός. Η συναδέλφωση στους Έλληνες γίνεται, όταν συμπίπτουν τα συμφέροντά τους.
Τώρα κι εμείς οι Ρωμαίοι βαδίζουμε προς το δρόμο των Ελλήνων. Και οι δικοί μας εγωισμοί γίνονται ωμότεροι και βιαιότεροι και θα σκεπάσουν στο μέλλον τη Ρώμη.
Ο Έλληνας εφεύρε τρόπους να εκδηλώνει το φθόνο του, να γκρεμίζει τον καλύτερό του. Από τη δολοφονία προτιμά τη συκοφαντία, είναι κι αυτός ένας φόνος διακριτικός. Του αρέσει η ατίμωση.
Οι Έλληνες είναι φιλότεχνοι, αλλά και δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου. Μιλάνε υποθετικά για κείνον που θέλουν να διώξουν και τον σκοτώνουν χωρίς να το δολοφονούν.
Η συκοφαντία είναι το αγχέμαχο όπλο τους.
Ο Έλληνας πιστεύει μόνο στη δική του γνώμη, ο δε ηγέτης δε θέλει να ακούσει και τη γνώμη των άλλων που το έργο θα γίνει τελειότερο, διότι το έργο για να τελειωθεί, πρέπει να το δουλέψουν κι άλλοι, ενώ ο Έλληνας θέλει μόνο το δικό του όνομα να ταυτιστεί με το έργο. Σε πρώτη θέση μπαίνει το εγώ και σε δεύτερο το έργο.
Οι Έλληνες πάσχουν από εγωπάθεια γι’ αυτό κι εμείς οι Ρωμαίοι που ήμασταν κατώτεροί τους, καταφέραμε και πήραμε την εξουσία από τα χέριά τους, ενώ αυτοί ήταν κοσμοκράτορες.
Κάθε έργο πρέπει να είναι συλλογικό και σε διαδοχικές γενιές να τελειώνει για να έχει μακρόχρονη πνοή. Τα έργα πρέπει να είναι υπερπροσωπικά.
Η πολιτική σκέψη στην Ελλάδα λείπει. Ο ένας πολιτικός φθείρει τον άλλο μέχρι εξοντώσεως με συνεχή σύγκρουση.
Οι Έλληνες έχουν σκέψη δυνατή και αγωνιστική διάθεση. Όμως έχουν άρρωστο χαρακτήρα. Δεν ενώνονται για να γίνει ένα έργο, αυτοκαταστρέφονται.
Γι’ αυτό οι Έλληνες υπέφεραν δεινά και θα υποφέρουν στο μέλλον τα οποία οφείλονται στη φιλοπρωτία που είναι η νόμιμη θυγατέρα του εγωισμού τους.
Μήπως υπερβάλλω γι’ αυτά που λέω για το θαυμαστό γένος των Ελλήνων; Αλλά και αυτούς που διάβασα τον Αριστοφάνη, το Δημοσθένη, τον Ευριπίδη, το Θεόφραστο, τον Επίκουρο, το Ζήνωνα και το Χρύσιππο βεβαιώνουν περίπου τα ίδια, άρα δεν είμαι άδικος. Την ύβριν οι Έλληνες την ξέχασαν.
Όταν οι Έλληνες επιδιώκουν ισότητα δεν είναι, διότι θέλουν δικαιοσύνη, αλλά ο άλλος να μην υπερέχει απ’ αυτούς. Μια και εγώ δεν αξίζω να ανεβώ υψηλοτέρα, τότε να μην ανέβεις κι εσύ.
Ο Έλληνας γεννιέται με την τάση της υπεροχής.
Οι Έλληνες είναι αφεντάδες της γνώσης και καυχώνται πολύ. Επαινούν τη δικιά τους αρετή, το δικό τους προτέρημα και υποτιμούν τα κατορθώματα των άλλων ή τις αρετές των συμπολιτών τους.
Οι Έλληνες έχουν πάθη. Οι περισσότεροι δε διδάσκονται από τα λάθη των κυβερνητών και των πολιτικών ηγεμόνων της ιστορίας τους και κάνουν τα ίδια λάθη και θα συνεχίσουν να κάνουν.
Ο τόπος των Ελλήνων είναι μακάριος, όμως οι Έλληνες δεν αφήνουν τον ηγέτη να κυβερνήσει, αλλά θέλουν οι γύρω του εκ του αφανούς να κυβερνούν αυτοί.
Οι Έλληνες μπορεί να είναι εγωπαθείς, αλλά έχουν και καλές πλευρές. Έχουν προοδέψει στο λόγο, στη σοφία, στην ποίηση, στις τέχνες, στις επιστήμες, στο εμπόριο και στον πόλεμο ακόμα κι από όλα αυτά αναβλύζει η δόξα τους.
Εμένα οι Έλληνες με γοητεύουν, είναι οι δάσκαλοί μου. Όμως όσο ο χρόνος περνά η δόξα των Ελλήνων μικραίνει κι ακόμα εξ αιτίας των ελαττωμάτων τους θα μικραίνει.
Ο εγωισμός κάνει τους Έλληνες καλούς στρατιώτες, γενναίους, ριψοκίνδυνους και τολμηρούς, αλλά δεν εκμεταλλεύονται τη δόξα τους.
Μη νομίσεις Ατίλιε, ότι όλες αυτές οι κρίσεις που γράφω είναι δικές μου, τις διδάχτηκα από τον Επίκτητο.
Νέος άκουσα τον Επίκτητο να λέει, ότι οι Έλληνες κάποτε είχαν ένα κόσμο, την Ατλαντίδα που την κάλυψαν τα νερά του ωκεανού, ήταν κόσμος προοδευμένος.
Τους Έλληνες μην τους κατηγορείς μπροστά τους ή συνεχώς, γιατί, αν ξυπνήσει η περηφάνια τους, γίνονται αμείλικτοι διώκτες.
Οι Έλληνες έχουν υπεροψία, αλλά και φιλοτιμία πρωτοφανή. Τώρα είναι γκρεμισμένοι ευγενείς. Έχουν σωρεία αντιφάσεων.
Άλλες ώρες είναι Έλληνες κι άλλες γραικύλοι, τιποτένιοι, παράδοξοι.
Μη δώσεις ποτέ στον Έλληνα την εντύπωση, ότι του αφαίρεσες την ελευθερία. Άφησέ τον να φωνάζει, να θορυβεί, να εκφράζει την πολιτική του μανία, έως εκεί που δεν θίγονται τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας μας. Να χρησιμοποιείς αυτούς που διαφωνούν εναντίον εκείνων που αντιδρούν.
Οι διαταγές προς τους Έλληνες δεν ωφελούν, χρησιμοποίησε το διάλογο. Δίνε την εντύπωση, ότι υποχωρείς. Μην απειλείς τους Έλληνες με τις λεγεώνες.
Μην κάνεις τον παλληκαρά στους ηγήτορες των πόλεων. Άφησέ τους να κάνουν μόνοι τους ελιγμούς. Ακόμα τρέφονται με την οπτασία των περασμένων μεγαλείων τους.
Μην πολύ επεμβαίνεις στα εσωτερικά των πόλεών τους.
Το ότι έχουμε και σήμερα το 2015 μ.Χ. τα ίδια προτερήματα και τα ίδια ελαττώματα που μας κατέβασαν στο τελευταίο σκαλοπάτι της συρρίκνωσής μας σημαίνει, ότι είμαστε ακραιφνείς απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Όμως ας καταπολεμήσουμε τα ελαττώματά μας, διότι κινδυνεύουμε να φθάσουμε στον αφανισμό.
Αυτοκαταστραφήκαμε με τους Ρωμαίους από επιπολαιότητα, από αφέλεια μηδενιστήκαμε από τους Τούρκους.
Δυστυχώς δεν καταπολεμούμε τα ελαττώματά μας.
Το εγώ και ο ατομισμός μας είναι καρκίνωμα που συνεχίζουμε να το εκτρέφουμε συνεχώς.
Πηγή:
olympia.gr
Τα ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε όλοι μας παραμένει: Ως πότε θα ανεχόμαστε «τα σκολειά της προδοσίας»; Ως πότε θα αυτοκτονούμε;
ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΥΦΥΪ́Α!
Ελεγχος της σκέψης: Μελέτη δείχνει πως το Εκπαιδευτικό Σύστημα μας μετατρέπει σε «σκλάβους»
by Αποστόλης Χειρδάρης
Μία μελέτη της NASA ανέπτυξε ένα εξειδικευμένο τεστ που επιτρέπει την καταγραφή της δημιουργικότητας του δυναμικού της που αποτελείται από τους εξυπνότερους ανθρώπους του πλανήτη και τα αποτελέσματα αυτού του ανορθόδοξου αλλά αποτελεσματικού τεστ κατέδειξαν πως η δημιουργικότητα του ανθρώπου κατά την παιδική ηλικία είναι πρωτοφανής, όμως εξαφανίζεται κατά την διάρκεια της εκπαίδευσής του μέσα από το εδραιωμένο Εκπαιδευτικό Σύστημα.
Το τεστ πραγματοποιήθηκε σε 1.600 παιδιά ηλικίας μεταξύ 4-5 ετών και τα αποτελέσματα ήταν σοκαριστικά. Από το σύνολο των παιδιών που έκαναν το τέστ, το 98% εμφάνισε δείγματα ευφυίας που προσεγγίζουν την ιδιοφυία. Όπως ήταν λογικό η ομάδα που πραγματοποίησε τα τεστ, αποφάσισε να δοκιμάσει ξανά 5 χρόνια αργότερα, ώστε να διαπιστώσει την ενδεχόμενη πρόοδο των παιδιών. Τα αποτελέσματα ήταν εξίσου σοκαριστικά, όμως για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Τα ίδια παιδιά που πλέον σχεδόν τελείωναν το δημοτικό εμφάνισαν ποσοστά 30% ευφυίας, κάτι που υποδηλώνει πως το 68% των παιδιών είχε χάσει την εξυπνάδα και την δημιουργικότητά του. Πέντε χρόνια αργότερα, το ποσοστό αυτό έπεσε στο 12% μόλις!
Η ομάδα συνέχισε το τεστ σε ενήλικους ηλικίας από 25 ετών και άνω ( με μέσο όρο ηλικίας τα 31) και έπειτα από αρκετές δοκιμές ανακάλυψε πως λιγότερο από το 2% των ενήλικων διαθέτει μυαλό με τάσεις ιδιοφυίας. Φυσικά υπάρχει πάντα η αμφισβήτηση τέτοιων δοκιμών, όμως η NASA επιβεβαίωσε πως τα τεστ έγιναν πάνω από ένα εκατομμύριο φορές.
Αυτή η μελέτη αποδεικνύει φανερά το γεγονός πως γεννιόμαστε με την δυνατότητα να μετατραπούμε αργότερα σε ιδιοφυή πλάσματα, όμως την στιγμή που εισερχόμαστε στο Εκπαιδευτικό σύστημα, αυτό το ενδεχόμενο σχεδόν εξαυλώνεται!
Φαίνεται πως το εδραιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένα μέσο που μάλλον εξυπηρετεί κάποιο ανώτερο σκοπό,υποβαθμίζοντας την πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν την δυνατότητα να ξεχωρίσουν. Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για τον τρόπο με τον οποίο εδραιώθηκε το σύστημα εκπαίδευσης ανά την υφήλιο, αλλά και τους «κακόβουλους» σκοπούς που εξυπηρετεί, μπορείτε να παρακολουθήσετε το εξαιρετικό Ισπανικό ντοκιμαντέρ «Η απαγορευμένη Εκπαίδευση | la educacion prohibida» που αναλύει σε βάθος το ζήτημα της καταπιεσμένης δημιουργικότητας και φαντασίας των παιδιών.
Αυτό συμβαίνει γιατί μάλλον τα παιδιά αποτελούν την μεγαλύτερη "απειλή" για το εδραιωμένο διαβρωμένο σύστημα που κυβερνά τον κόσμο. Πρώτος στόχος λοιπόν είναι η ανεπτυγμένη φαντασία και η ακατάπαυστη έμπνευση και δημιουργικότητα των παιδιών, που δυνητικά μπορεί να μεταμορφώσει τον κόσμο κατά την σωστή ενηλικίωση.
Πως θα ξαναγίνουμε δημιουργικοί;
Η Δημιουργικότητα βρίσκεται ενσωματωμένη στον ανθρώπινο νου, και ιδιαίτερα η φαντασία. Το θετικό είναι πως η φαντασία μπορεί να καταπιεστεί, όμως δεν μπορεί να εξαλειφθεί ολοκληρωτικά. Το κυριότερο εργαλείο για ένα καθημερινό άνθρωπο είναι ο ύπνος, γιατί κάθε βράδυ το υποσυνείδητο επανενεργοποιεί το φαντασιακό πεδίο,βοηθώντας στην περαιτέρω ανάπτυξη της φαντασίας και της δημιουργικότητας.
Μερικές από τις πλέον αποτελεσματικές τεχνικές για την ανάπτυξη των καταπιεσμένων δυνατοτήτων του νου από το εκπαδευτικό σύστημα είναι η εξάσκηση του διαλογισμού, του φωτεινού ονείρου αλλά και της φυσικής άσκησης, πρακτικές που εξαλείφουν το στρες και το άγχος που κυριεύει το μυαλό εξαιτίας των κατασκευασμένων προβλημάτων της καθημερινότητας. Αυτές οι διεργασίες αναπτύσσουν επίσης μία λειτουργία που αποκαλείται «Νευρογένεση» που στην ουσία είναι η δημιουργία νέων εγκεφαλικών κυττάρων. Ένα άλλο ενδιαφέρον εργαλείο για την ανάπτυξη της ευφυίας, της δημιουργικότητας και της φαντασίας είναι η αμφισβήτηση των εδραιωμένων συστημάτων. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως ότι συμβαίνει τριγύρω – οι τεχνητές ή μη κρίσεις του παγκόσμιου συστήματος – είναι αποτέλεσμα διαβρωμένων τεχνικών για την καταπίεση του ανθρώπου, και αυτό πρέπει όλοι να το γνωρίζουμε ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο στο μέλλον. Γιατί το σύστημα αλλά και γενικότερα η πραγματικότητα πρωτίστως δημιουργείται στην φαντασία μας. και αυτή την στιγμή η φαντασία μας είναι δηλητηριασμένη με αρνητικές ιδέες και σκέψεις. Πρέπει όλοι να τις αποτινάξουμε, και να εδραιώσουμε ένα νέο φωτεινό μέλλον, χωρίς παγιωμένες σκέψεις όπως αυτές που προβάλλονται στο Εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και αργότερα στο σύνολο της κοινωνίας. Μόνο έτσι ίσως κάποια στιγμή νιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι. Αν θέλουμε να αλλάξουμε την κατάσταση, θα πρέπει να εμπιστευτούμε την φαντασία μας.
Πηγή http://mindhack.gr
Κωσταντίνος Πλεύρης: «Ομιλούμε καθημερινώς αρχαία Ελληνικά, αλλά δεν το γνωρίζουμε. Μια εκπληκτική προσέγγιση κατανόησης της προγονικής μας γλώσσας». VIDEO