Καινή Διαθήκη

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ

Το Ισλάμ ή Ισλαμισμός είναι η θρησκεία που ίδρυσε ο Άραβας Μωάμεθ (570 – 632 μ.Χ.). Η λέξη Ισλάμ σημαίνει υποταγή στο Θεό (Αλλάχ). Καλείται και Μουσουλμανισμός από την λέξη μουσλίμ που σημαίνει πιστός, αφοσιωμένος στο Θεό (Αλλάχ). Πολλές φορές ο Ισλαμισμός καλείται και Μωαμεθανισμός από τον ιδρυτή του τον Μωάμεθ, κάτι όμως που δεν αρέσει στους Μουσουλμάνους, διότι υποστηρίζουν πως δεν λατρεύουν τον Μωάμεθ που τον θεωρούν τον τελευταίο και μεγαλύτερο προφήτη του Αλλάχ, ούτε τον θεωρούν το κέντρο της ευσέβειάς τους, αλλά απλώς ακολουθούν την διδασκαλία του...

Η διδασκαλία του αυτή είναι γραμμένη στο ιερό τους βιβλίο το οποίο αποκαλείται Κοράνι. Στην κυριολεξία η λέξη Κοράνι σημαίνει ανάγνωση. Είναι μια συλλογή από χαντίθ, διδακτικούς λόγους. Αποτελείται από 114 κεφάλαια, σούρατ, οι οποίες χωρίζονται σε εδάφια, αγιάτ. Η κάθε σούρατ φέρει και τίτλο όπως Η Αγελάδα, Τα Κοπάδια, Η Μέλισσα, Ο Ύψιστος κ.λ.π. Τα κεφάλαια δεν καταγράφηκαν ανάλογα με την χρονική στιγμή που κατά την παράδοση αποκαλύφτηκαν στον Μωάμεθ. Λόγω χάρη οι τελευταίες σούρες του Κορανίου αποτελούν τις πρώτες αποκαλύψεις που έγιναν στην πόλη της Μέκκας ενώ οι πρώτες σούρες αποτελούν τις μεταγενέστερες αποκαλύψεις που έγιναν στην πόλη της Μεδίνας.

Έτσι το Κοράνι εμφανίζεται ως ένα κείμενο με διαφορετικό ύφος κατά αποσπάσματα. Ως προς την μορφή του, το α΄ ενικό και το α΄ πληθυντικό πρόσωπο αποδίδονται στον Αλλάχ και την σύμπνοια του θείου πνεύματος, ενώ οι αναφορές στο β΄ πληθυντικό πρόσωπο απευθύνονται στο Μωάμεθ. Περισσότερα για το Κοράνι μπορεί να δει ο αναγνώστης στο άρθρο μας «Τι λέει το Κοράνι για το Ευαγγέλιο και τους Χριστιανούς;».

Το Κοράνι αναφέρεται με μεγάλη ευλάβεια στην Παρθένο Μαρία. Την αποκαλεί «άσπιλο παρθένο» 21:91, «ενάρετο μητέρα του Ιησού» 5:75, «αγνή από κάθε κηλίδα μεταξύ όλων των γυναικών» 3:42. Περιγράφει επίσης και τα θαύματα που έχουν σχέση με την ζωή της, όπως: η εκλογή της ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες του κόσμου, η γέννηση της, τα νεανικά της χρόνια, η σύλληψη του Ιησού. Της αφιερώνει μάλιστα και μια ολόκληρη σούρα την 19 με 98 στροφές, που επιγράφεται «σούρατ Μάριαμ». Θεωρεί την Μαρία και την Ελισάβετ την μητέρα του Προδρόμου ως αδελφές, την δε γέννηση του Ιησού από την Παναγία την διηγείται με τρόπο που να ταιριάζει στον πολιτισμό της ερήμου της Αραβίας. Διηγείται δηλαδή πως γέννησε τον Χριστό κάτω από μία χουρμαδιά.

Οι Μουσουλμάνοι την σέβονται και την αγαπούν ως μητέρα του Μεσσία όχι όμως ως Θεοτόκο. Δεν δυσκολεύονται όμως να την προσφωνήσουν «Δέσποινα μας, κυρία μας Μαριάμ».

Η Παναγία κατά το Κοράνι είναι το πρότυπο του ανθρώπου που είναι έτοιμος να πιστέψει και να υπακούσει. Ένας στίχος του μάλιστα, θέλοντας να απεικονίσει την τιμή που δόθηκε από τον Αλλάχ στον Ιησού και την μητέρα του, γράφει πως τους κατέστησε «σημείο όλου του κόσμου» 21:91.

Πριν αρχίσουμε να παραθέτουμε τα εδάφια και τις σούρες που αφορούν το πρόσωπο της Παναγίας, θα θέλαμε να επισημάνουμε, πως παραθέτουμε ΟΛΕΣ τις σούρες και τα εδάφια που περιέχονται στο Κοράνιο και έχουν σχέση με την Παναγία.

Το κείμενο του Κορανίου που θα χρησιμοποιήσουμε είναι το εγκεκριμένο από το συγκρότημα του Βασιλιά Φαχντ της Σαουδικής Αραβίας. Οι λέξεις που βρίσκονται μέσα στις παρενθέσεις δεν υπάρχουν στο κείμενο του Κορανίου αλλά έχουν μπει από τους μεταφραστές για την κατανόηση του.

Κάνουμε έναρξη των εδαφίων του Κορανίου που αναφέρονται στη Θεοτόκο με το εδάφιο 2:87. Το εδάφιο αυτό αναφέρει πως η Μαρία είναι η μητέρα του Ιησού που είναι ένας απόστολος του Αλλάχ, ο οποίος έχει ενισχυθεί από το Άγιο Πνεύμα. Το περιεχόμενο αυτό του εδαφίου είναι από τα πιο συχνά αναφερόμενα, που συναντάται και σε άλλα μέρη του Κορανίου, γι’ αυτό και πιστεύουμε πως δεν υπάρχει ανάγκη να τα εκθέσουμε και αυτά. Αξίζει όμως να γίνει μια απλή αναφορά τους: 2:253, 5:46, 5:75, 5:78, 33:7, 43:57, 57:27, 61:6, 61:14.

87.Και δώσαμε στο Μωϋσή το Βιβλίο

και στη συνέχεια στείλαμε αποστόλους

για διαδόχους του. Δώσαμε στον Ιησού

το γιο της Μαριάμ τα φανερά σημεία.

Τον ενισχύσαμε με το Άγιο Πνεύμα… 2,87.

Εκτενής αναφορά στην γέννηση της Θεοτόκου, την ανατροφή της στο Ναό και τον Ευαγγελισμό της για την γέννηση του Χριστού, γίνεται στη σούρα 3, που επιγράφεται «σούρατ Ιμράν». Ο Ιμράν είναι ο Ιωακείμ ο πατέρας της Θεοτόκου. Τα όσα γράφονται σ’ αυτή τη σούρα είναι αποτέλεσμα της επίδρασης Χριστιανών αιρετικών πάνω στο Μωάμεθ, αφού δεν αναφέρονται στα κανονικά Ευαγγέλια αλλά στα απόκρυφα. Εύκολα μπορεί να αποδειχτεί αυτό, αφού μπορεί άνετα ο αναγνώστης να συγκρίνει το περιεχόμενα της «σούρατ Ιμράν» με το άρθρο μας «Η μορφή της Παναγίας στα απόκρυφα Ευαγγέλια» όπου θα βρει πολλές ομοιότητες. Αξίζει επίσης στην σούρα αυτή να προσεχθεί η ανισότητα των δύο φύλων που ισχύει στο Ισλάμ, αφού ο άντρας θεωρείται ανώτερος από την γυναίκα. Γράφει λοιπόν το Κοράνι επί λέξει το εξής: «Και με κανένα τρόπο το αγόρι δεν εξισώνεται με το κορίτσι» 3:36.

35. Κοίτα! Η γυναίκα του Ιμράν είπε:

"Ω! Κύριέ μου! Σου αφιέρωσα εκείνο που

βρίσκεται στη κοιλιά μου, για δική Σου

έκτακτη εξυπηρέτηση. Δέξου λοιπόν τούτο

από εμένα γιατί Εσύ ακούς και γνωρίζεις

τα πάντα".

36. Κι όταν την γέννησε είπε: ''Ω! Κύριέ

μου! Κοίτα! Λευτερώθηκα από μια κόρη".

Ο ΑΛΛΑΧ βέβαια γνώριζε τι γέννησε.

Και με κανένα τρόπο το αγόρι δεν

εξισώνεται με το κορίτσι. "Την ονόμασα

Μαριάμ, και την εμπιστεύομαι καθώς και

τους απογόνους της, στη δική Σου

προστασία απ' τον Σατανά τον

απόβλητο".

37. Και τη δέχτηκε ο Κύριός της με

ευμενή υποδοχή κι έκαμε ώστε να

μεγαλώσει με καλό τρόπο, και την άφησε

στις φροντίδες του Ζαχαρία. Όσες φορές

ο Ζαχαρίας επισκεπτόταν στο κελί της,

έβρισκε να υπάρχουν εκεί αρκετά τρόφιμα,

κι είπε: "Ω! Μαριάμ! Από πού έρχονται

αυτά σε σένα;!" Κι εκείνη απάντησε: "Από

τον ΑΛΛΑΧ, γιατί ο ΑΛΛΑΧ προμηθεύει

τα προς συντήρηση σ' όποιον θέλει, χωρίς

λογαριασμό.

42. Κοίτα! Οι άγγελοι είπαν: "Ω!

Μάριαμ! Ο ΑΛΛΑΧ σε διάλεξε και σ'

εξάγνισε, προτιμώντας σε ανάμεσα απ'

όλες τις γυναίκες των εθνών.

43. "Ω! Μαριάμ! Να υπακούεις

πάντοτε στον Κύριό σου, να υποτάσσεσαι

σ' Αυτόν, να προσεύχεσαι μαζί με αυτούς

που προσεύχονται σ' Αυτόν.

44. Αυτό είναι ένα μέρος από τις

αποκαλύψεις των μυστηρίων που σου

φανερώνουμε (Ω, Απόστολε!)

αποκαλύπτοντας σε σένα. Δεν ήσουν μαζί

τους όταν έριχναν κλήρο με τα βέλη

τους, για να δουν ποιος απ' αυτούς θ'

αναλάμβανε τη φροντίδα της Μαριάμ κι

ούτε ακόμη ήσουν μαζί τους όταν

φιλονικούσαν (γι' αυτό).

45.Κοίτα! Οι άγγελοι είπαν: "Ω

Μαριάμ! Ο ΑΛΛΑΧ σου αναγγέλει

ευχάριστα νέα μ' ένα Λόγο του, το όνομά

του θα είναι Μεσσίας Ιησούς (Χριστός

Ιησούς), το παιδί της Μαριάμ, θα τύχει

δε μεγάλης τιμής σ' αυτόν τον κόσμο και

στο μελλοντικό, και σύντροφος μ' εκείνους

που βρίσκονται πολύ κοντά στον ΑΛΛΑΧ.

46. "Θα μιλάει στους ανθρώπους απ'

τη παιδική του ηλικία κι όταν γίνει ώριμος

( άνδρας ). Και θα ανήκει στην

συντροφιά εκείνων που κάνουν το καλό".

47. Κι εκείνη ρώτησε: "Ω! Κύριέ μου!

Πώς είναι δυνατό ν' αποχτήσω παιδί,

ενώ κανείς άνδρας δεν με πλησίασε;" Είπε:

"Έτσι θα γίνει, ο ΑΛΛΑΧ δημιουργεί

ό,τι θελήσει. Όταν σχεδιάσει κάτι, διατάζει

και λέγει, "Γεννηθήτω" και γίνεται.

48."Και θα του διδάξει (ο ΑΛΛΑΧ)

το Βιβλίο (ή τη γραφή) τη Σοφία, τον

Νόμο και το Ευαγγέλιο.

49. "Και (θα ορίσει αυτόν) έναν

απόστολο για τα Παιδιά του Ισραήλ…3,35 – 49.

Τα παρακάτω εδάφια αναφέρονται στους Ιουδαίους που συκοφάντησαν την Παναγία και που νόμισαν πως σκότωσαν τον Χριστό με την σταύρωση, κάτι βέβαια που δεν έγινε αφού ο Αλλάχ τον πήρε κοντά του.

156. Γιατί κι αρνήθηκαν την Πίστη

κι είπαν, για τη Μαριάμ (τη μητέρα του

Ιησού) μια σοβαρή ψεύτικη κατηγορία.

( συκοφαντία ),

157. Γιατί ακόμη καυχήθηκαν:

"Φονεύσαμε τον Χριστό Ιησού, το παιδί

της Μαριάμ, τον Απόστολο του ΑΛΛΑΧ".

Κι όμως δεν τον σκότωσαν, κι ούτε τον

σταύρωσαν, αλλ' έτσι φαίνεται σ' αυτούς.

Εκείνοι όμως που είχαν διαφορετική

γνώμη (που διαφώνησαν) σ' αυτό (το

θέμα), είναι γεμάτοι αμφιβολίες, γιατί δεν

γνωρίζουν (θετικά), αλλά μόνο εικασίες

ακολουθούν, και μια βεβαιότητα ότι δεν

τον σκότωσαν,

158. αλλά ο ΑΛΛΑΧ τον σήκωσε

ψηλά κοντά Του, (τον πήρε σ' ένα μέρος

που να μην μπορούν οι εχθροί να τον

βρουν) γιατί ο ΑΛΛΑΧ είναι Πανίσχυρος,

Σοφός. 4,156 – 158.

Πολύ συχνά επίσης συναντάται στο Κοράνι, πως ο Χριστός ο γιος της Μαρίας δεν είναι ούτε Θεός, ούτε μέλος κάποιας Τριάδος και πως δεν πρέπει να λατρεύετε. Την πίστη αυτή την βρίσκουμε στα εδάφια 4:171, 5:17, 5:72, 5:110 – 117, 9:31. Από τα παραπάνω παραθέτουμε το εδάφιο 4:171.

171. Ω! Οπαδοί της Βίβλου' Μη κάνετε

κατάχρηση της θρησκείας σας, και μη

λέτε για τον ΑΛΛΑΧ τίποτε άλλο, παρά

μόνο την αλήθεια. Ο Χριστός Ιησούς, ο

γιος της Μαριάμ, δεν είναι περισσότερο

από Απόστολος του ΑΛΛΑΧ, κι ο Λόγος

Του προς τη Μαριάμ, κι ένα Πνεύμα

απ' Αυτόν (τον ΑΛΛΑΧ). Πιστεύετε

λοιπόν στον ΑΛΛΑΧ και στους

Αποστόλους Του και μη λέτε 'Τριάδα".

Παραιτηθείτε, θα είναι το καλύτερο για

σας. Γιατί ο ΑΛΛΑΧ είναι ο Θεός. Ας

είναι δοξασμένος. Μεγάλη η Αξιοπρέπειά

Του, προ παντός απ' το να έχει παιδί. Σ'

Αυτόν αvήκουν όσα βρίσκονται στους

ουρανούς και στη γη. Κι αρκεί ο ΑΛΛΑΧ

για ρυθμιστής των υποθέσεων. 4,171

Η σούρα 19, όπως έχουμε πει και πιο πάνω, επιγράφεται «σούρατ Μάριαμ» και περιγράφει τον Ευαγγελισμό της για την γέννηση του Χριστού, την γέννηση του Ιησού κάτω από μία χουρμαδιά, την βοήθεια από τον Αλλάχ που της προμήθεψε τροφή και νερό και πως όταν γεννήθηκε ο Χριστός μίλησε από την κούνια του, μια ακόμη διήγηση παρμένη από τα απόκρυφα Ευαγγέλια. Στη συγκεκριμένη σούρα ο Μωάμεθ συγχέει το πρόσωπο της Παναγίας με αυτό της αδελφής του Ααρών Μαριάμ, αφού αποκαλεί την Θεοτόκο ως αδελφή του Ααρών!! «Ω! αδελφή του Ααρών!» 19:18.

16. Και να διηγηθείς στο Βιβλίο (το

Κοράνιο) (την ιστορία) της Μαριάμ, όταν

αποσυρθεί - από την οικογένειά της - σε

ένα τόπο στα Ανατολικά.

17. Είχε τοποθετήσει ένα προπέτασμα

(για να προφυλάξει τον εαυτόν της) απ'

αυτούς. Τότε στείλαμε σ' αυτήν το πνεύμα

μας (έναν άγγελο) που παρουσιάστηκε

μπροστά της - σαν ένα τέλειο ανθρώπινο

πλάσμα.

18. Εκείνη είπε: 'Άναζητώ καταφύγιο,

από σένα, στον Οικτίρμονα (ΑΛΛΑΧ) αν

(τον) φοβάσαι (μη με πλησιάζεις)".

19. Εκείνος είπε: "Είμαι μόνο ένας

απεσταλμένος από τον Κύριό σου, (να

χαρίσω) σε σένα ένα άγιο υιό".

20. Εκείνη είπε: "Πώς θα έχω γιο, εφ'

όσον κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μ'

έχει αγγίξει, κι ούτε είμαι ακόλαστη;"

21. Εκείνος είπε: "Έτσι (θα γίνει), είπε

ο Κύριός σου, αυτό για Μένα είναι εύκολο.

Και (επιθυμία Μας είναι) να τον

προσδιορίσουμε σαν ένα Θεϊκό Σημείο

για τους ανθρώπους και Έλεος από Μας.

Είναι μια υπόθεση που (έτσι) έχει

θεσπιστεί."

22. "Ετσι τον σήκωσε (στη κοιλιά της)

- συνέλαβε - και αποσύρθηκε μαζί του σ'

ένα απόμακρο μέρος.

23. Και την οδήγησαν οι πόνοι του

τοκετού στον κορμό μιας χουρμαδιάς, και

είπε (μέσα στην αγωνία της): " Αλίμονό

μου! Μακάρι να πέθαινα πριν απ' αυτό

και να ήμουν ένα πράγμα ξεχασμένο κι

αόρατο"!

24. Αλλά (μια φωνή) την κάλεσε από

κάτω της (απ' την χουρμαδιά) "Μην

λυπάσαι! γιατί ο Κύριός σου έχει

προβλέψει ένα ποταμάκι κάτω από σένα".

25. "Και κούνησε - προς τη μεριά σου

- τον κορμό της χουρμαδιάς, και θα

πέσουν πάνω σου φρέσκοι - ώριμοι

χουρμάδες".

26. "Κι έτσι τρώγε και πίνε και δρόσισε

το μάτι (σου να ησυχάσεις), Κι αν δεις

κανένα ανθρώπινο πλάσμα (και σε ρωτάει)

να του πεις : Έχω, πραγματικά, υποσχεθεί

νηστεία στο Φιλεύσπλαχνο (ΑΛΛΑΧ)

αυτή τη μέρα δεν θα μιλήσω με κανέναν

άνθρωπο".

27. Τέλος, ήλθε μαζί (με το μωρό της)

στη γενιά της σηκώνοντάς το (στα χέρια

της). Κι (εκείνοι) είπαν: "Ω! Μαριάμ!

Πραγματικά έφερες ένα καταπληκτικό

πράγμα!

28. "Ω! αδελφή του Ααρών! Ο πατέρας

σου δεν ήταν ένας άνδρας του πονηρού,

κι ούτε η μητέρα σου μια γυναίκα

ακόλαστη!"

29. Εκείνη όμως έδειξε προς το μωρό.

Είπαν: "Πώς- είναι δυνατό- να μιλήσουμε

με ένα παιδί που είναι στην κούνια";

30. Είπε (το παιδί): "Είμαι στ' αλήθεια

-ένας δούλος του ΑΛΛΑΧ. Μου έδωσε

το Βιβλίο (την αποκάλυψη) και με έκανε

ένα προφήτη.

31. "Και με έχει κάνει ευλογημένο

οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι, και έχει

επιτάξει σε μένα την Προσευχή και τη

φιλανθρωπία εφ' όσον βρίσκομαι στη ζωή.

32. "Και (Αυτός) μ' έχει κάνει

καλοκάγαθο στη μητέρα μου, και όχι

υπεροπτικό ή άθλιο,

33. "(Γι' αυτό) η Ειρήνη είναι πάνω

μου κατά την ήμερα, που γεννήθηκα, και

την ήμερα που θα πεθάνω, και την ήμερα

που θα εγερθώ για (μια άλλη) ζωή"!

34. Αυτός (είναι) ο Ιησούς, ο γιος της

Μαριάμ. Ο λόγος της αλήθειας, που γι'

αυτόν (μάταια) φιλονικούν. 19,16 – 34

Το εδάφιο 21:19 μιλάει για την αγνότητα της Παναγίας και την σύλληψη του Ιησού με το Άγιο Πνεύμα.

91. Και (θυμήσου) αυτήν που φύλαξε

την αγνότητά της. Εμφυσήσαμε μέσα της

από το Πνεύμα Μας (με τον άγγελο) και

κάναμε αυτήν και τον γιο της ένα (άξιο

θαυμασμού) Σημείο για όλους τους λαούς. 21, 91

Το εδάφιο 23:50 αναφέρει πως ο Αλλάχ κατέστησε τον Ιησού και την μητέρα του, «σημείο όλου του κόσμου» και πως κατοικούν σε υψηλό μέρος που έχει ηρεμία και πολλά πηγάδια με νερό.

50. Και κάναμε το γιο της Μαριάμ

και τη μητέρα του Σημείο (θαύμα), και

τους δώσαμε καταφύγιο σε υψηλή

τοποθεσία, (που παρείχε) ηρεμία και

ασφάλεια κι εφοδιασμένο με πηγάδια

(νερού). 23, 50

Και τελειώνουμε με το τελευταίο εδάφιο του Κορανίου που αναφέρεται στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Πέραν αυτού αν και το Κοράνι περιέχει ακόμα δεκάδες σούρες δεν ξαναγίνεται λόγος για την Παναγία. Το εδάφιο αυτό αποκαλεί για μία ακόμη φορά την Παναγία ως κόρη του Ιμράν, εξαίρει την αγνότητά της και την θεοσέβειά της και αναφέρεται επίσης στον τρόπο της υπερφυσικής εγκυμοσύνης της:

12. Και τη Μαριάμ - τη θυγατέρα του

Ιμράν - που φύλαξε την αγνότητά της.

Κι εμφυσήσαμε (στο κορμί της) ένα μέρος

από το πνεύμα Μας, (τον Χριστό), κι

επιβεβαίωσε την αλήθεια των λόγων του

Κυρίου της, και των Γραφών Του, κι

ήταν μια από τους θεοσεβείς. 66, 12

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αναστάσιος Γιαννουλάτος: Ίχνη από την αναζήτηση του υπερβατικού.

Hans – Christian Huf: Κόλαση, Παράδεισος και Νιρβάνα – Βούδας, Ιησούς, Μωάμεθ

Τα ψευτο-θαύματα του Ιησού

Κύριε Καλόπουλε, ανάρτησα το άρθρο σου για τους αβανταδόρους του Τζίζας στα "θαύματα": http://sfrang.blogspot.gr/2013/01/blog-post_31.html

Συνεχίζω να είμαι εντυπωσιασμένος για την εμβρίθεια στις μελέτες σου!

sfrang: Τα ψευτο-θαύματα του Ιησού

sfrang.blogspot.com

Τα ψευτο-θαύματα του Ιησού

Ιησούς Χριστός... και οι εβδομήντα (δυο) κομπάρσοι του στον περιφερόμενο θίασο των θεραπευτών!

του Μ. Καλόπουλου, από το βιβλίο του "Το Θέατρο της Σωτηρίας"

Ο Ιησούς υπήρξε ο δαιμονο-διωκτικότερος ήρωας όλων των εποχών και αντιμετώπισε δαίμονες κάθε τύπου. Όσο αυτός όμως ξόρκιζε, τόσο οι δαιμονισμένοι πλήθαιναν! Κάποια στιγμή μάλιστα που ο ίδιος δεν πρόφταινε να ξορκίζει, τόσους πολλούς δαιμονισμένους που τον περιστοίχιζαν: «κάλεσε τους δώδεκα και τους έδωσε εξουσία επί δαιμόνων και νόσων» Λουκ.9.1.

Αλλά επειδή κι αυτοί δεν πρόφταιναν να αντιμετωπίσουν τις ορδές των δαιμονισμένων, που τους περιέβαλλαν, (προφανώς επρόκειτο για επιδημία) διάλεξε κι άλλους εβδομήντα που τους έστελνε προπομπούς σε κάθε πόλη και τόπο που έμελλε να επισκεφθεί!

Με πολύ προσοχή και περίσκεψη διαβάζουμε: «και έτερους εβδομήκοντα(δύο) ανέδειξεν (Μασ. διόρισε) ο Κύριος και απέστειλεν αυτούς ανά δύο πρό προσώπου αυτού (Μασ. έμπροσθεν αυτού) εις πάσαν πόλιν και τόπον όπου έμελλεν (και) αυτός να υπάγει... (τους έδωσε δε την εντολή και φυσικά τη δύναμη) και εις όποιαν πόλιν εισέρχεσθε... θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς». Λουκ.10.1,9.

Για σταθείτε όμως... τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;

Χρειάζεται ελάχιστη σκέψη για να καταλάβουμε, ότι στο παραπάνω εδάφιο ομολογούνται πράγματα, που ποτέ δεν θα περιμέναμε να βρούμε γραμμένα!

Κατ’ αρχάς, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η παραπάνω δήλωση μάς διαβεβαιώνει, ότι οι επισκέψεις του Ιησού στους διάφορους τόπους, δεν ήταν αυθόρμητες και απρογραμμάτιστες, αλλά προϋπήρχε σχέδιο, για «κάθε τόπον και πόλη που επρόκειτο να επισκεφθεί» ο περιοδεύων σωτήρας! Αν δεν υπήρχε τέτοιος προσχεδιασμός επισκέψεων, δεν θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί, ότι εβδομήντα άνθρωποι εστάλησαν «προ προσώπου» ή «έμπροσθεν αυτού, όπου έμελλε αυτός να υπάγει»!

Αυτό όμως που είναι σκανδαλωδώς ανεξήγητο, είναι το "γιατί" οι εβδομήντα αυτοί εξορκιστές, "βοηθοί" του, αποστέλλονται μπροστά απ’ τον Ιησού, (προπομποί) σε κάθε «πόλη και τόπο», αφού ήταν ήδη γνωστό και προγραμματισμένο, ότι τους τόπους αυτούς... επρόκειτο να τους επισκεφθεί ο ίδιος ο μέγας περιοδεύων σωτήρας!

Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν θα προλάβαινε, ή δεν θα μπορούσε ο γιος του θεού, να θεραπεύσει όλους εκείνους τους παθόντες μόνος του, όταν κάποια στιγμή θα επισκεπτόταν τελικά αυτούς τους τόπους; Στέλνοντας όχι έναν, ούτε δυο, αλλά εβδομήντα(δύο) "θεραπευτές" να προηγηθούν, στους ίδιους ακριβώς τόπους που και εκείνος σκόπευε (έμελλε) να επισκεφθεί, πώς γνώριζε ότι θα απέμεινε έστω και ένας δαιμονισμένος ή ασθενής για να θεραπεύσει, όταν επιτέλους θα περνούσε κι αυτός απ’ τα ίδια αυτά μέρη;

Τι θέλει λοιπόν να μας πει ο ποιητής;

Τι ακριβώς μας λέει το παράξενο αυτό εδάφιο;

Ποιο είναι το κρυφό μήνυμά του;

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει, ότι ακριβώς το αντίθετο θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί γραμμένο! Δηλαδή, αν υπήρχαν τριάντα πέντε ικανά ζευγάρια εξορκισμού δαιμόνων, αυτά θα έπρεπε να αποσταλούν «εις πάσαν πόλιν και τόπον που ο Ιησούς ΔΕΝ ΕΣΚΟΠΕΥΕ να επισκεφθεί» και όχι το αντίθετο!

Κάτι λοιπόν θέλει οπωσδήποτε να μας πει ο ποιητής, δεν νομίζετε;

Επειδή γνωρίζουμε πιά, ότι στη Βίβλο τέτοιες περίεργες "υποσημειώσεις" μόνο τυχαίες δεν είναι, συμπεραίνουμε ότι οι εβδομήντα αυτοί άνθρωποι, δεν στέλνονται καθόλου τυχαία στους τόπους που και ο υποψήφιος θεός, σχεδίαζε να επισκεφθεί!

Λοιπόν, φαίνεται απίστευτο, αλλά μπροστά μας έχουμε γραμμένη μια ξεκάθαρη ομολογία των μαζικών παρασκηνιακών ενεργειών, στις "θεραπείες" του θεοποιημένου Ιησού! Το εδάφιο αυτό, από μόνο του θα έπρεπε να κλονίσει σοβαρά την αυθεντικότητα των θαυμάτων της Καινής Διαθήκης! Το συγκεκριμένο εδάφιο, πρέπει να είναι η προκλητικότερη ομολογία, του παρασκηνιακού μηχανισμού παραγωγής των καινοδιαθηκικών θαυμάτων!

Ας παρατηρήσουμε όμως προσεκτικότερα την παράξενη εικόνα.

Κατά την ξεκάθαρη αυτή ομολογία λοιπόν, εβδομήντα άνθρωποι, βρίσκονται ήδη πριν απ’ τον Χριστό, σε κάθε τόπο που αυτός προγραμματισμένα επισκέπτεται! Περιέργως όμως, πουθενά στην αφήγηση δεν βλέπουμε τους ενθουσιώδεις αυτούς μαθητές του, να τον υποδέχονται στους τόπους και τις πόλεις αυτές, όταν επιτέλους τους επισκέπτεται κι’ αυτός με την σειρά του!

Φυσιολογικά έπρεπε να βρίσκονται ήδη εκεί ή να έχουν προηγηθεί δημιουργώντας πριν από τον Χριστό, ανάλογο θεραπευτικό θόρυβο, θαυματουργώντας και εξορκίζοντας στο όνομά του! Αν όμως είχε συμβεί κάτι τέτοιο, η υποδοχή του Χριστού στους τόπους αυτούς, θα ήταν η μια ενδοξότερη της άλλης, διότι στους τόπους αυτούς θα ήταν ήδη γνωστός ως θεόσταλτος σωτήρας, μια και οι εβδομήντα αυτοί μαθητές του, θα είχαν ήδη γράψει ένδοξες σελίδες ιαματικών θαυμάτων στον τοπικό πληθυσμό! Τίποτε παρόμοιο όμως δεν συμβαίνει και κανείς από τους ντόπιους, δεν αναφέρει το παραμικρό για τους πολυάριθμους αυτούς θεραπευτές, που φυσιολογικά έπρεπε να είχαν ήδη προηγηθεί! Γιατί;

Τι ακριβώς έκαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πριν απ’ τον Χριστό, στα ίδια ακριβώς μέρη, όπου ο θεοποιημένος θεραπευτής μεγαλουργούσε θεραπεύοντας μαζικά ασθενείς, εκβάλλοντας συνεχώς δαιμόνια και ανεβάζοντας την φήμη του σε απίστευτα ύψη; Γιατί καθ’ όλη την διάρκεια της καταγεγραμμένης δράσης του Ιησού, δεν βλέπουμε πουθενά τους εβδομήντα αφανείς αυτούς ικανούς συνεργούς του σε δράση; Ή μήπως... αυτούς ακριβώς βλέπουμε... αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν καταλάβαμε, ούτε ποιοί είναι, ούτε τι ακριβώς κάνουν;

Εβδομήντα άγνωστοι ξένοι, (έγκαιρα αναμεμιγμένοι στην τοπική κοινωνία), μπορούσαν την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστούν μαζί με το τοπικό πλήθος και προσποιούμενοι τους ασθενείς, δαιμονοπαθείς, παραλυτικούς, τυφλούς και άλλους ρακένδυτους ή μη "ικέτες" διαφόρων παθήσεων, να δημιουργήσουν ιαματικές ευκαιρίες, όχι μιας ή δύο περιπτώσεων, αλλά ικανότατου αριθμού "θαυμάτων", ώστε ο υποψήφιος θεός, περνώντας απ’ τους τόπους αυτούς, να δημιουργήσει και στους πλέον δύσπιστους ή αδιάφορους, την ψευδαίσθηση της μαζικής θαυματοποιίας! Την αίσθηση της μαζικής ευφορίας και της έλευσης της βασιλείας των ουρανών, αφού όλοι... ή σχεδόν όλοι... ανεξήγητα θεραπεύονται από τον λόγο ή το απλό άγγιγμα του μεγάλου θεραπευτή!

Τελικά το "κόλπο" ήταν εκνευριστικά απλό και ταυτόχρονα εκπληκτικό! Πραγματικός «κόκκος συνάπεως» ικανός να μετακινήσει "όρη"!

Ναι με τέτοιες προϋποθέσεις, το μακραίωνο έπος των εκπληκτικών θαυμάτων, της Παλαιάς Διαθήκης, μπορούσε σε ελάχιστο χρόνο να ξαναγραφτεί! Πρέπει να παραδεχθούμε μάλιστα, ότι με έναν τέτοιον λαμπρό μηχανισμό παραγωγής πασχόντων, σχεδόν οποιοσδήποτε περιοδεύων θεραπευτής, με τις πλέον μέτριες ικανότητες προσποίησης, θα μπορούσε να κάνει όνομα, "θεραπεύοντας" επιλεκτικά... τους συνεργάτες του, τους οποίους γνώριζε έναν προς έναν και παρακάμπτοντας επιλεκτικά τους πραγματικούς ντόπιους ή ξενόφερτους αληθινούς ασθενείς!

Ουσιαστικά, δεν επρόκειτο παρά για ένα ακόμα... Πάσχα"! Δηλαδή μια έντεχνη παράτρεξη, ένα... εβραϊκό Πεσάχ (παράτρεξη) ή εξελληνισμένο Πάσχα! Να λοιπόν που τον Χριστιανο-Γιαχβισμό γέννησε... μια έντεχνη ιαματική παράτρεξη!

Τότε, επί Μωυσέως, (στην γέννηση του Ιουδαϊσμού), οι πληγές της Αιγύπτου (έκαναν "Πεσάχ") δηλαδή παρέκαμπταν έντεχνα τους ημέτερους ασθενοποιώντας επιλεκτικά μόνο τους αντιπάλους! Αυτή τη φορά, (στην γέννηση του Χριστιανισμού), με μια απλή αντιστροφή των όρων, το "Πεσάχ" έκανε το "θαύμα της ανάρρωσης"! Δηλαδή παρέκαμπτε με εκπληκτική ακρίβεια τους άγνωστους και πραγματικούς παθόντες… και χάριζε την συμπαιγνιακή θεραπεία μόνο στους ημέτερους!

Απλό... αλλά εκπληκτικό!

Ο σκοπός της συνεργασίας τόσων ανθρώπων, και ιερός και σημαντικός ήταν! Η δημιουργία ενός παν-ιαματικού θρύλου, ικανού να προκαλέσει μια διεθνή σαρωτική ζήτηση, με κοινωνικο-θρησκευτικές προεκτάσεις τέτοιες, που στην διαχρονία, θα ήταν σε θέση να σκίσει την νέα "Ερυθρά θάλασσα" που τους χώριζε απ’ τα έθνη (την νέα γη της επαγγελίας) και να δρομολογήσει μια δεύτερη «έξοδο», μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη από εκείνη του Μωυσέως!

Μάλιστα αν το δούμε μέσα από τα "μάτια" (και τους ευσεβείς πόθους) των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, τότε θα καταλάβουμε, ότι ουσιαστικά επρόκειτο για την αναμενόμενη απόπειρα ολοκλήρωσης της αρχικής εκείνης εξόδου!

Υποστηριζόμενος από ικανές παρασκηνιακές δυνάμεις, ο υποψήφιος θεός Ιησούς, ο νέος αυτός Μωυσής, έθεσε τις βάσεις μιας ιδεολογικής "εξόδου" των ασφυκτικά εγκλωβισμένων στην αυστηρή γιαχβική θεολογία Ισραηλιτών, προς τα έθνη! Η διεθνοποίηση του Ιουδαϊσμού μπορούσε να ξεκινήσει!

Με έναν τέτοιων διαστάσεων θεραπευτικό θόρυβο, ο παν-ιαματικός γιος του Γιαχβέ, μπορούσε να δημιουργήσει τρισένδοξο ιστορικό όνομα, (ανάλογο του Μωυσέως) εφαρμόζοντας σε κάποιον βαθμό αντίστροφα, τα πρότυπα εκείνης της αρχετυπικής μωυσιακής εξόδου!

Τότε επί Μωυσέως, ο Γιαχβέ, (δηλαδή ο παλαιο-γιαχβικός μηχανισμός παραγωγής θαυμάτων) για να αποκτήσει ένδοξο όνομα, παρέκαμψε (έκανε Πεσάχ) τους Εβραίους, σκορπώντας επιλεκτικά πληγές και θάνατο μόνο σε Αιγύπτιους: «Και όταν ιδώ το αίμα θέλω σας παρατρέξει, και πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς» Έξ. 12.13.

Τώρα στην ιστορική γέννηση του νεο-γιαχβισμού, ο Ναζίρ Γιάχ-σους, με παρόμοιες προϋποθέσεις, επιχειρεί κάτι ανάλογο! Με μια απλή παραλλαγή της ίδιας εκείνης διαδικασίας, επιτυγχάνει την ιαματική παράτρεξη, (πεσάχ) μοιράζοντας επιλεκτικά, όχι πλέον θάνατο, αλλά εικονικές θεραπείες και εξορκισμούς με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, δηλαδή την εκρηκτική θεοποίησή του, και την δημιουργία μιας νεο-γιαχβικής, νεο-ιουδαϊκής θρησκείας, ικανής στον κατάλληλο χρόνο, να ηγηθεί μιας δεύτερης "εξόδου" προς μια ευρύτερη και πλουσιότερη "γη Χαναάν", δηλαδή την οποιαδήποτε "γη" και "κτήμα" των εθνικών!

Ναι, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, τα εδάφια αυτά με τους πανθομολογούμενους μηχανισμούς της κρυφής, παρακαμπτήριας θεραπευτικής αγυρτείας ήταν εκεί, απομεινάρια μιας αρχικής αφήγησης, που εντέχνως αλλά και σαφώς ηθελημένα παρέμειναν, για να υπαινίσσονται στους προσεκτικούς αναγνώστες και στους μυημένους, ότι εβδομήντα τουλάχιστον άνθρωποι, συνεργάσθηκαν στα παρασκήνια για να δημιουργηθεί ο παν-ιαματικός θόρυβος του περιφερόμενου θιάσου της σωτηρίας!

Ομολογουμένως το συγκεκριμένο εδάφιο (Λουκ.10.1) που προσωπικά το θεωρώ ως το σημαντικότερο εδάφιο της Καινής Διαθήκης, αποκαλύπτει ξεκάθαρα τον αφανή ρόλο των εβδομήντα αυτών ανθρώπων, και ουσιαστικά λέει περισσότερα απ’ ότι θα περιμέναμε να βρούμε σε ένα χιλιοδιορθωμένο [1] βιβλίο θρησκευτικής συνωμοσίας όπως η Καινή Διαθήκη.

Κάποια στιγμή μάλιστα, η αφήγηση δείχνει ότι αυτοί οι εβδομήντα, ή μέρος αυτών, επέστρεψαν λέγοντας στον Ιησού: «Κύριε και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας στο όνομά σου» Λουκ.10.17. Με την δήλωσή τους αυτή, η αφήγηση θέλει να μας δείξει ότι "θεραπεία" και εξορκισμοί δαιμόνων ήταν ταυτόσημοι!

Ο δε Ιησούς, ευχαριστημένος από την απόδοσή τους, απάντησε επί το σολομωνικότερον, με λόγια γεμάτα νόημα: «είδα (τώρα) τον Σατανά σαν αστραπή [2] να πέφτει στην γη και σε σας έδωσα την εξουσία να πατάτε πάνω σε σκορπιούς και φίδια και πάνω στην δύναμη του εχθρού. Τίποτε δεν θα σας βλάψει... χαρείτε, τα ονόματά σας έχουν γραφτεί στον ουρανό». Λουκ.10.18.

Λόγια που πολύ απλά σημαίνουν, ότι οι κρυφοί αυτοί συνεργάτες, με τις πετυχημένες θεατρικές τους ιάσεις, πέτυχαν το αδύνατο. Δηλαδή ποδοπάτησαν "σκορπιούς" και "φίδια", δίνοντας την δυνατότητα στον περιφερόμενο νεο-ιουδαϊσμό, να εκμεταλλευτεί την ευπιστία των μελλοντικών του αντιπάλων και να ποδοπατήσει τη δύναμη των μελλοντικών έχθρων του! Αυτό που τόσο ακίνδυνα κατάφεραν, (οι 72) τους έδωσε μια ένδοξη θέση στο ουράνιο στερέωμα της βιβλικής θεολογίας. Ο Ιησούς ήταν εξαιρετικά ικανοποιημένος από την επιτυχία του απατηλού εγχειρήματος. Κανένας από τους αφελείς χωρικούς δεν κατάλαβε τίποτε, και η αγυρτεία μπορούσε να συνεχιστεί.

Κάποιοι ασφαλώς θα ισχυριστούν, ότι το περιστατικό αυτό, με τους εβδομήντα προπομπούς θεραπευτές, άρχισε και τελείωσε με την αναφερόμενη επιστροφή τους. Θα ήταν όμως καλύτερα, αν μας εξηγούσαν τι απέγιναν οι εβδομήντα αυτοί πετυχημένοι δαιμονο-ξορκιστές, μετά την επιστροφή τους! Γιατί δεν φαίνονται πουθενά στο υπόλοιπο της αφήγησης; Αφού επέστρεψαν από λαμπρή περιοδεία εξορκισμών, γιατί δεν τους βλέπουμε να δρουν τουλάχιστον παράλληλα με τον δάσκαλο τους; Έληξε η τόσο πετυχημένη αυτή συνεργασία... ή πολύ απλά, οι εβδομήντα αυτοί συνεργάτες, κατά την ολοφάνερη ομολογία του κειμένου, έφυγαν για να προετοιμάσουν τα "θαύματα" στην επόμενη πόλη, την οποία σχεδίαζε να επισκεφθεί ο Ιησούς;

Το συγκεκριμένο λοιπόν εδάφιο, (Λουκ.10.1) που ομολογεί την ύπαρξης εβδομήντα συνεργατών-προπομπών, στους ίδιους τόπους όπου έδρασε και θεοποιήθηκε ο θεραπευτής Γιαχβέ-Ιησούς, εξηγεί ικανοποιητικά το πώς κατάφερε το θέατρο της σωτηρίας να γνωρίσει ημέρες δόξας! Εξ αυτού, αποτελεί την σημαντικότερη αχίλλειο πτέρνα της καινο-διαθηκικής θεουργίας!

Είναι εκπληκτικό, το πόσο απλοποιούνται όλα, όταν επιτέλους υποθέσεις τους κρυφούς μηχανισμούς θαυμάτων! Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε, τι συμβαίνει όταν ο παν-ιαματικός θεραπευτής συναντά τους ασθενείς του! Δείτε την εικόνα: «καθώς πλησίαζε στην Ιεριχώ ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος και τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει Ιησού υιέ του Δαυίδ ελέησόν με... Τότε ο Ιησούς σταμάτησε και έδωσε εντολή να τον φέρουν μπροστά του... και τον ρώτησε. Τι θέλεις να σου κάνω (προφανώς γνώριζε την απάντηση, αλλά και το θαύμα έπρεπε να διαφημιστεί) Κύριε να αναβλέψω. Και ο Ιησούς (πολύ απλά) είπε: Ανάβλεψον» Λουκ. 18.36-42.

Τόσο απλά, τόσο εντυπωσιακά... τόσο απατηλά!

Η αλήθεια είναι ότι οι εβδομήντα κρυφοί βοηθοί του Χριστού, για μας δεν αποτελούν βιβλική πρωτοτυπία, διότι η συνεργασία τους με τον θεοποιημένο Ιησού, παραπέμπει σε παλαιότερη συνταγή πολυπληθούς συνεργαζόμενης ομάδας θαυμάτων, με τους οποίους ο μεγαλύτερος θεουργός όλων των εποχών, ο Μωυσής, σκάρωνε τα δικά του αμέτρητα όχι ψευδο-ιαματικά, αλλά αληθώς θανατηφόρα θαύματα: «και είπε ο Κύριος προς τον Μωυσή: Μάζεψέ μου εβδομήντα άνδρες (όχι οποιουσδήποτε, ούτε από συγκεκριμένη φυλή αλλά) απ’ αυτούς που εσύ γνωρίζεις ότι είναι πραγματικοί πρεσβύτεροι και επόπτες του λαού και οδήγησέ τους στην σκηνή του μαρτυρίου εκεί μαζί σου και εγώ θα τους δώσω (...) από το πνεύμα (δηλαδή τον τρόπο σκέψης) μου». Αριθμ.11.16.

Σας υπενθυμίζω το αποτέλεσμα της μυστικής αυτής συνάντησης: «οι εβδομήντα επίλεκτοι του Ισραήλ (οι οποίοι) είδαν τον θεό του Ισραήλ, (!) έφαγαν, (!) ήπιαν (μαζί με τον θεό!) και (στα συμφωνηθέντα... με τον υποτιθέμενο θεό!) δεν διαφώνησε κανείς»! (Ο΄)Έξ.24.9.

Δηλαδή, όπως με κάθε λεπτομέρεια έχουμε ξαναδεί το περιστατικό, [3] οι εβδομήντα αυτοί συνεργάτες του Μωυσή, σε ιδιαίτερο συνωμοτικό δείπνο, παρουσία εκείνου [4] που με εκπληκτική επιτυχία έπαιξε τον ρόλο του θεού στις θεατρικές επιδείξεις του Μωυσή στο Σινά, πήραν όρκους συνωμοτικής σιωπής, κάνοντας από τότε πράξη την σημερινή πασίγνωστη πλέον omerta, δηλαδή την συνωμοτική σιωπή! Σήμερα η θρησκευτική omerta, είναι ευρύτερα διαδεδομένη παρά ποτέ!

Ποτέ λοιπόν οι υψηλόβαθμοι ιερείς και οι επίσκοποι, δεν αγνοούσαν το απατηλό ανθρώπινο παρασκήνιο όλων αυτών των πραγμάτων! Άλλοι ήταν ανέκαθεν οι ηλίθιοι! Αν νομίζετε, ότι και σήμερα, τα συμπεράσματα αυτής μας της μελέτης, δεν τα γνωρίζουν (σε κάποιον βαθμό), οι υψηλόβαθμοι των θρησκειών, κάνετε μεγάλο λάθος! Οι όρκοι σιωπής όμως, το κοινό τους συμφέρον, και ο φόβος θεολογικής ή "άλλης" ποινής, τους έχουν μετατρέψει σε θεοκρατικούς συνωμότες και σε συνεργαζόμενες μαριονέτες, που ευχαρίστως κλαψουρίζουν δημοσίως και με τρεμάμενα χείλη ψελλίζουν προσευχές, σε έναν θεό που ποτέ τους δεν πίστεψαν! Άλλωστε, δεν φαντάζεστε πόσες πανέμορφες δικαιολογίες είναι ικανός να βρει ο άνθρωπος, για να συνεχίσει να παριστάνει τον σπουδαίο!

Την απόλυτη γνώση, αυτών ακριβώς των μηχανισμών παραγωγής θαυμάτων, δηλαδή την χρήση θαυματοποιών υλικών, αλλά και κατάλληλα εμπλεκόμενων συνεργατών, ομολογεί με θαυμαστή λεπτομέρεια ο Ευσέβιος! Αποδίδει φυσικά αυτές τις απάτες, μόνο στις αντίπαλες μυστηριακές θρησκείες της εποχής του και γενικότερα στους εθνικούς! Με όσα όμως απίστευτα γράφει ο Ευσέβιος, αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι εμπλεκόμενοι ιεράρχες, είχαν πλήρη επίγνωση αυτών των μηχανισμών θεουργίας!

Γράφει λοιπόν ο επίσκοπος και εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος:

«Πλάνες είναι τα πάντα και γοητείες ανδρών και τεχνάσματα στημένης ραδιουργίας. Καθόλου δεν περιγράφουν την δόξα κάποιου θεού, αλλ’ ούτε καν πονηρού δαίμονος δεν είναι νομίζω τα περί αυτών θρυλούμενα. Οι χρησμοί είναι συνθέσεις ευφυών ανθρώπων, προς απάτη κατασκευασμένων και στις προσδοκώμενες εκβάσεις ευφυώς εφαρμοζόμενες. Περί δε των πολύ απατηλών τερατειών και θαυμάτων, φυσικές είναι οι αιτίες.

Πολλά δε είναι (τα εμπλεκόμενα στις θεουργίες) είδη ριζών, βοτάνων, φυτών, καρπών και λίθων και υγρών και κάθε άλλης ύλης και δυνάμεως της φύσης, τα μεν αποκρουστικά και τινών αποδιωκτικά, που άλλα σώζουν και άλλα θανατώνουν και τοιουτοτρόπως το παρόν (την ιστορία) αλλάζουν...(!) Κάποια, (απ’ τα παραπάνω) υγείας είναι ποιητικά και ιατρικής και όχι μακράν επιστήμης, άλλα δε νοσοποιά είναι και δηλητήρια... θυμιαμάτων καρωτικών και υπνωτικών, έτερων δε (και) φαντασίας ποιητικών. (Θυμηθείτε εδώ, όσα αναπτύξαμε περί ονειρο-χειραγώγησης!)

Εξυπακούεται δε ότι στους τόπους όπου αυτά τελούνται, (κατάλληλα) όργανα υπάρχουν και σκεύη, (μηχανισμοί μεταγγίσεων κ.λ.π.) που από απόσταση αυτά, επιτηδείως την τέχνη αυτή προκαθορίζουν. Πολλούς δε συνεργούς έχουν στις μαγγανείες τους αυτές, που απ’ έξω παραλαμβάνουν τους αφικνούμενους και πολυλογώντας μαθαίνουν του καθενός τις ανάγκες και τις δεήσεις. Πολλά δε κρύβουν και στα άδυτα και τα άβατα των ιερών και το σκότος συνεργεί στην υπόθεσή τους αυτή, που στους θεούς των προγόνων τους προσθέτουν δόξα.

Προφανές είναι λοιπόν, το ηλίθιον της διανοίας των πολλών, (ηλίθιους ονομάζει εδώ όσους αβασάνιστα πιστεύουν αυτά τα θεουργήματα) το αβασάνιστον και η αδράνεια των συλλογισμών του πλήθους, αλλά και η κακεντρέχεια όσων με την κακή αυτή τέχνη, την απατηλή και πανούργα αυτή γοητεία καταγίνονται. Τα μελλούμενα και τα άδηλα καταμαντεύουν με αμφίβολους λόγους ώστε με τις ασάφειες αυτές να ξεφεύγουν κάθε έλεγχο...

Σπανιότερα δε εκ μυρίων συμβάντων και από σύμπτωση (κειμ: κατά φοράν συντυχικήν) ή και από στοχαστική εκτίμηση της προσδοκίας του μέλλοντος, τον χρησμό κάνουν να φαίνεται πως επαληθεύει... έτσι δια των χρησμών πλάνευαν και ενέπαιζαν τους ερωτώντας με της ασάφειας το σκότος... ως και άρρωστων πολλάκις υγεία, ζωή και σωτηρία υποσχόμενοι και ως θεοί πιστευθέντες της ενθέου ταύτης εμπορίας, μεγάλους μισθούς εισέπραξαν. Και από μακριά αφικνούμενους νοσούντας και αναπήρους, με ολόκληρο το σώμα καταπληγωμένο, ελπίδες τάζουν, που η αγαθή παρουσία των θεών θα παρέχει.

Προ καιρού μάλιστα, πολλοί απ’ τους θεοφόρους και ιεροφάντες θεολόγους που βοήθησαν σε τέτοιες πράξεις, ήδη στα ρωμαϊκά δικαστήρια δια βασανισμών παραδέχθηκαν την πλάνη, την απάτη και την έντεχνη γοητεία ομολόγησαν και τον τρόπο κατασκευής και τις μεθόδους της κακής τους τέχνης και της ολέθριας πλάνης τους δίκην (ποινή) εκτίσαντες. Συνυπολογίζοντας λοιπόν, (τα παραπάνω) απάντησέ μου, αν όλα αυτά από θεούς ή δαίμονες είναι, ή από πλάνες και απατές γόητων ανδρών. EYSEBIOS ΕΥΑΓΓ. ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ - ΓΟΗΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΡΑΔΙΟΥΡΓΙΑΝ. 4.1.8-4.2.11.

Εξαιρετικά σαφής ο Εβραίος επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος (265-340 μ.Χ.)!

Η μαγγανεία των θαυμάτων και η συνομωσία του ψευδο-ιαματικού παρασκηνίου δεν θα μπορούσαν να έχουν πληρέστερη περιγραφή! Με πολύ καμάρι σας παρουσιάζω το παραπάνω απόσπασμα, θεωρώντας το πλήρη δικαίωση των ευρύτερων υποψιασμών, που επί σειρά ετών ανέπτυξα στην συνολική προσέγγιση της διαχρονικής θεουργίας, στην σειρά των βιβλίων μου ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ!

Η έκπληξή μου πάντως είναι δικαιολογημένη! Τα παλαιο-διαθηκικά κείμενα, είχαν άφθονα τέτοια αποκαλυπτικά εδάφια, γιατί είχαν παγιδευτεί στην ξαφνική καταναγκαστική μετάφραση που ο Πτολεμαίος Β΄ επέβαλε με την ευεργετική για την ανθρωπότητα εκείνη μετάφραση των εβδομήκοντα (Ο΄).

Στην Καινή Διαθήκη όμως, δεν υπάρχουν ανάλογες ξαφνικές μεταφράσεις και "παγιδευμένα κείμενα" και τίποτε παρόμοιο δεν περιμέναμε να βρεθεί, που τόσο φανερά να ομολογεί την ύπαρξη παρασκηνιακών συνεργατών, γιατί φυσιολογικά, μέσα στους τρεις πρώτους χριστιανικούς αιώνες, όλες αυτές οι αποκαλυπτικές συνωμοτικού χαρακτήρος σημειώσεις, έπρεπε να έχουν προσεκτικά απαλειφθεί! Είναι λοιπόν πράγματι απορίας άξιο, πώς τους ξέφυγε και παρέμεινε στα κείμενά τους η συγκεκριμένη απίστευτη ομολογία των εβδομήντα προαποστελλόμενων βοηθών σε τόπους θαυμάτων που εδώ εξετάσαμε! Βέβαια υπενθυμίζω πως οι άνθρωποι αυτοί πάσχουν από το σύνδρομο των υποσημειώσεων. Έτσι αφήνουν πάντα κάποιο κρυφό μήνυμα για μυημένους, ώστε να μην ξεχαστεί η τέχνη της παραπλάνησης!

Για να συγκροτηθεί όμως μια τέτοια πολυπληθής ομάδα υποστήριξης και να συνεργαστεί συντονισμένα, σε ένα μυστικό σχέδιο θεοποίησης κάποιου προκαθορισμένου Ναζιραίου ήρωα, σαφής προϋπόθεση ήταν η εκτεταμένη συνεργασία του ιερατείου και συγκεκριμένα, του δυναμικότερου πυρήνα σοφών ιερέων, που εμείς ονομάσαμε κρυφό ιερατείο! Το ανώτερο δηλαδή εκείνο τμήμα των φανερών ή αφανών "αρχόντων", που με τις πρωτοβουλίες και τα εμπνευσμένα σχέδιά τους, δημιουργούσαν όλες τις ιστορικές ευκαιρίες εισόδου και αναρρίχησης στις κατά καιρούς και κατά τόπους εξουσίες! Υπάρχουν όμως μαρτυρίες που να δείχνουν την παρασκηνιακή συνεργασία του ιερατείου και την οργανωμένη προσπάθεια θεοποίησης του Ιησού; Αυτό θα εξετάσουμε στην συνέχεια της προσπάθειάς μας, να ξεσκεπάσουμε τα παρασκήνια του ιουδαϊκού αυτού "θεάτρου της σωτηρίας"!

[1] Σύμφωνα με τους Nestle-Alant: NOVUM TESTAMENTUM GREACE Deutsche Bibelgesellschaft, Druck 1995, οι διορθώσεις στα νεοδιαθηκικά κείμενα, είναι κυριολεκτικά αναρίθμητες!
[2] «Ημείς δε οι δαίμονες... ως αστραπαί καταπίπτομεν επί την γήν», Διαθήκη Σολομ. (1)63.5.
[3] Βλέπε ο Ένοπλος δόλος στον υπότιτλο: «Άγια γη και η συνωμοσία της σιωπής.»
[4] Βλέπε: ο Ένοπλος δόλος: «Σινά το θέατρο ενός θεού». Με την λεπτομερή επεξεργασία των δεδομένων της βιβλικής αφήγησης, καταλήξαμε τότε, ότι τον θεό του Σίνα ενσάρκωσε με επιτυχία ο Ιοθόρ, ο Χαλδαίος πεθερός του Μωυσή, απόγονος του Αβραάμ, από τον γιο του Μαδιάμ!

ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΕΓΡΑΨΕ ΤΟΝ ΜΙΘΡΑΪΣΜΟ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ; ΠαλιΓένεσις Γλαύξ

ΓΙΑΤΙ ΦΟΡΕΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΒΙΑ ΤΟΥ ΜΙΘΡΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
-------------------------------
Ιδιοποιημένα στρεβλωμένα τελετουργικά. ..λέξεις 'οπως "θεός, Λόγος, θρησκεία, εκκλησία, και πολλές άλλες αλλοιώθηκε η έννοια τους...γιατί;
ΓΙΑΤΊ ΈΓΙΝΑΝ ΌΛΑ ΑΥΤΆ; γιατί τόσο μίσος που δεν ταιριάζει σε θρησκεία; που ακόμα και ο πλέον μισαλλόδοξος βάρβαρος δεν φτάνει σε τέτοια πώρωση...ο χριστιανισμός γιατί ξεπέρασε κάθε προηγούμενο σε μίσος, επιλεκτικά, στοχευμένα και ειδικά ΜΟΝΟ στον Έλληνα;
-Γιατί δεν μίσησε τόσο κανένα άλλο έθνος από τα τόσα που ήταν ταυτόχρονα υπόδουλα στην Ρωμαίικη αθλιότητα του ψευδο-Βυζαντίου;
-Γιατί ο αλλόθρησκος Ρωμιός αυτοκράτορας το επέτρεψε;
...και γεννάται αμέσως το ερώτημα, ΠΌΤΕ ο ξεχασμένος και σχεδόν ανύπαρκτος μέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου χριστιανισμός, ξαφνικά θέριεψε, έγινε από τη μια μέρα στην άλλη ο αγαπημένος του Αυτοκράτορα ο οποίος αν και Μιθραϊστής μέχρι τον θάνατο του, αντί τον τότε διαδεδομένο Μιθραϊσμό, ξαφνικά επιβάλλει δια ροπάλου τον χριστιανισμό, ο οποίος την ίδια μέρα κιόλα ξεκίνησε αυτό το επιλεκτικό μίσος εναντίον του συγκεκριμένου Ελληνικού Έθνους;
Πως κι έχει τη δύναμη η θνήσκουσα αντι-Ρωμαϊκή δήθεν θρησκευτική οργάνωση του Εβραίου Σαούλ(Παύλου), που είχε σκοπό να γκρεμίσει την Ρώμη εκ των έσω για να απελευθερώσει την Ιουδαία, ...πως μπόρεσε να "αναστηθεί" εν μία νυκτί και να επιβάλει με ωμή αυταρχικότητα την εσωτερική πολιτική του κράτους το οποίο είχε προσπαθήσει να υπονομεύσει;
Πως και ο Ρωμιός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος όχι μόνο το επέτρεψε αλλά και το επέβαλε με θέρμη;
...τόσο βλάκας ήταν ή πολλά παμπόνηρος, που πήρε μια θνήσκουσα, σχεδόν ανύπαρκτη πια, ανατρεπτική αντικρατκή οργάνωση και την πρόβαλε ως αναγνωρισμένη του κράτους δήθεν θρησκεία με μόνο όρο και πραγματικό σκοπό την κατεδάφιση του Ελληνισμού, διότι η τεράστια Αυτοκρατορία των Ρωμαίων της Ανατολής των Ρωμιών πλέον κινδύνευε να διαλυθεί.
Το όνομα Έλληνας ήταν απαγορευμένο επί ποινή ΘΑΝΑΤΟΥ. Συκοφαντήθηκε ανελέητα και κακόβουλα και έγινε συνώνυμο του ειδωλολάτρη, μία λέξη ειδικά κατασκευασμένη για τους έλληνες μόνο με λύσσα. Κατά το υπόλοιπο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα χρόνια του ψευδεπίγραφου "Βυζαντίου" και κατά την τουρκοκρατία, ο ραγιάς Ρωμιός είχε ξεχάσει τελείως την Ελλάδα, την ελληνικότητά του και το ίδιο το όνομά του. Τον έκαναν να απεχθάνεται τον έλληνα και για αυτό έγινε ρωμιός και μάλιστα να είναι υπερήφανος για αυτό.
ΓΙΑΤΙ;
Για να λάβουμε τις λογικές αυτονόητες απαντήσεις ας τα δούμε με νηφαλιότητα όλα από την αρχή:
-------------------------------
Όλες οι αιμοδιψείς εντολές του Γιαχβέ(Θεού) στην "Βίβλο" αποσκοπούσαν στην πρόθεση των συγγραφέων, που κατασκεύασαν αυτόν τον χαραχτήρα ματαιόδοξου και αυταρχικού μονάρχη, να προτρέπουν μέσω του φόβου έναν βάρβαρο λαό να καλυτερεύσει τις συνθήκες διαβίωσης του. Ο χριστιανισμός όμως γιατί αναμοχλεύει αυτήν την τακτική του τρόμου και απαιτεί ακόμα πιο αιμοσταγείς επιταγές;
Συνήθως εξιστορούμε το μένος των παπάδων και την θηριωδία των αυτοκρατόρων στην σφαγή των Ελλήνων και στο γκρέμισμα του Ελληνισμού, αλλά μάλλον από το αρνητικό επώδυνο συναίσθημα που προκαλεί η αφήγηση αλλά και από την ικανοποίηση ότι καταφέραμε σε πέρας ένα σημαντικό μήνυμα, ...προσπερνάμε αλόγιστα κάτι εξόχως σημαντικό:
- Θα έπρεπε οι παπάδες να είναι πολύ πιο μανιασμένοι κατά των Ελλήνων (που είναι βέβαια υπερβολή ακόμα και για ανείπωτη μισαλλοδοξία βαρβάρων) και να προτρέπουν την εξόντωση Ελληνισμού στους αυτοκράτορες οι οποίοι θα έπρεπε κάποιες φορές τουλάχιστον να είναι κάπως απρόθυμοι να υπακούσουν τους θρησκευτικούς ηγέτες γιατί αν δεν υποτιμάμε την νοημοσύνη κανενός, αυτοί που μπορούν να έχουν τα πάντα γιατί να είναι πιστοί σε ανοησίες;
Όμως αν κοιτάξουμε με προσοχή, η μεθοδικά συνεχιζόμενη επί αιώνες θηριωδία των αυτοκρατόρων, στηριζόμενη και με διαχρονικά συνεχιζόμενο νομοθετικό πλαίσιο, υπερβαίνει κατά πολύ το μένος των παπάδων. Ας θυμηθούμε ότι ο αυτοκράτορας προέδρευε της «ιεράς» συνόδου και κατεύθυνε τις αποφάσεις της. Πολύ αργότερα "σηκωθήκαν τα αγγούρια και πήδηξαν τον μανάβη", οπότε η εκκλησιαστική αρχή έστεφε αυτοκράτορες και ασκούσε επιρροή στην επιλογή τους.
Οδηγούμεθα λοιπόν στην υποψία πως το σχέδιο εξόντωσης του ελληνισμού ξεκινά από την πολιτική ηγεσία. Υπήρχε όμως κίνητρο;
Την ιδέα την έδωσε ο αείμνηστος Δ. Λιαντίνης σε μια διάλεξη του σε φοιτητές στο θέατρο του Ηρώδη του Αττικού με τίτλο «πέθανε ο θεός»…μεταξύ άλλων είπε: «ο Χριστός με την σπάθα του σκότωσε τον αρχαίο κόσμο» πώς; «με την απόλυτη ανατροπή των αξιών του αρχαίου κόσμου…. Η δύναμη έγινε αδυναμία, ο πλούτος φτώχεια, η γνώση επιδίωξη της πνευματικής πτώχευσης»
...βέβαια και στην πραγματικότητα ακολούθησε η πλήρης ανατροπή του αξιακού συστήματος των Ελλήνων. Γιατί όμως; Δεδομένης της αποδεδειγμένης ιστορικής ανυπαρξίας του Ναζωραίου, τότε ποιος είχε κίνητρο να το επιδιώξει; Και ποιόν εννοεί ο Λιαντίνης; Πολλά στοιχεία από την μελέτη των κειμένων της λεγόμενης "Καινής Διαθήκης" συμπλέουν στο πότε και στο γιατί της τερατογέννεσης του χριστιανισμού. ...προφανώς ο μεγάλος Έλληνας δάσκαλος ήξερε! όμως συνεπής με τους κανόνες της λογικής και κατά συνέπεια και της ελληνικής διδασκαλίας, δεν λέει, δεν αποκαλύπτει αλλά προσφέροντας συνταραχτικά στοιχεία, κινεί το ενδιαφέρον για αμφισβήτηση και αναζήτηση ώστε ο καθένας να φτάσει ίδιων δυνάμεων στο ξέφωτο της αλήθειας και ενδόμυχα να την ομολογήσει. Σοφή προσέγγιση γιατί ζούμε στην εποχή που κυριαρχεί το ασύστολο ψεύδος (κρυφό σχολειό, "Βυζάντιο" ) και κυβερνά το χρήμα...https://www.youtube.com/watch?v=x2DzL5fBWg8
Οι εντολοδόχοι του Ηλιολάτρη Μιθραϊστή "Μεγάλου" Κωνσταντίνου, οι κρυφοί συγγραφείς(και όχι αντιγραφείς ή μεταφραστές) των ευαγγελίων (που για να μην αμφισβητούνται, στο εξής θα λέγονται θεόπνευστα), δεν ανησύχησαν για κάποια αντίδραση για τα τερατώδη εδάφια που προσέθεταν παρά το ότι βρίσκονταν στο επίκεντρο ενός τεράστιου πολιτισμού. Ο αυτοκράτωρ ήτο σίγουρος πως ουδείς των αντιφρονούντων δεν θα εγείρετο από την τάφρο του αίματος. Ήταν αποφασισμένος. Έπρεπε...
Η τεράστια Αυτοκρατορία των Ρωμαίων της Ανατολής(1) κινδύνευε να διαλυθεί. Πάρα πολλά διαφορετικά έθνη, ήθη και έθιμα, για τον καθένα χρειάζονταν διαφορετική αντιμετώπιση ...και πάνω από όλα αυτά απλώνονταν όλο και περισσότερο το ελληνικό αξιακό σύστημα: η γνώση, η παιδεία η φιλοσοφία, η κοινή Λογική, οι ελεύθερη έκφραση, η Παρρησία, η Αρετή, η Δικαιοσύνη, ο Έρωτας για Ελευθερία, ο Ηρωισμός, η Δημοκρατία, η ευσεβής αλλά και αμφίδρομα φιλική στάση του Ανθρώπου έναντι του Σύμπαντος Κόσμου και της Νομοτέλειας του. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ ενοχλημένος. Σε τέτοιο κλίμα πώς να επιβληθεί η τυραννία; Η στρατιωτική βία δεν έφτανε πια.
Με τις πολύτιμες συμβουλές της μητέρας του, η οποία είχε φίλους συμβουλάτορες κάποιους Ιουδαίους απεσταλμένους, στων οποίων τις μακροχρόνιες φιλοδοξίες για παγκόσμια κυριαρχία βόλευε γάντι όσα συμβούλευσαν την κυρά Ελένη (πρώην πόρνη στο καπηλιό του πατέρα της) να πείσει το καμάρι της εν καιρό πως η μόνη λύση ήταν η ανατροπή του επικρατούντος ελληνικού Αξιακού συστήματος, το οποίο εμπόδιζε και τα κυριαρχικά σχέδια των Ιουδαίων που επίσης απαιτούσε αποβλακωμένες κοινωνίες, αποκομμένες από τον εθνισμό τους. Όμως στην παρούσα ελληνιστική κοινωνία που οι μορφωμένοι με κριτική ικανότητα πλειοψηφούσαν ήταν αδύνατον η προσχεδιασμένη ανατροπή των Αξιών. Ούτε ο αυτοκράτορας μπορούσε να προκαλέσει ανοιχτή σύγκρουση, η διάλυση θα ερχόταν μια ώρα αρχύτερα. Έπρεπε όμως......ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕΙ ΤΑ ΠΑΜΠΟΛΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΕΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΜΙΑ ΟΜΟΙΟΓΕΝΗ ΥΠΑΚΟΥΗ ΜΑΖΑ, ΣΑΝ ΠΡΟΒΑΤΑ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ. και το κύριο εμπόδιο, ο εχθρός, λέγονταν Ελληνισμός με ότι περιλάμβανε.
Γι τον σκοπό αυτό χρειαζόταν οι αυστηρές επιταγές μιας νέας θρησκείας καλυμμένης στον χιτώνα της παλαιότερης κι επικρατέστερης, με απαλή σταδιακή επικάλυψη με το εκκολαπτόμενο χριστιανικό κατασκεύασμα.
Η ΛΕΞΗ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ ΕΠΙ 1.500 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΠΟΙΝΗ ΘΑΝΑΤΟΥ!
Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι ο χριστιανισμός στην εποχή του Κωνσταντίνου δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένος, οι χριστιανοί αποτελούσαν τότε μια πολύ μικρή μόνο μερίδα του πληθυσμού, μια ασήμαντη και ανίσχυρη ομάδα, απομεινάρια του αποτυχημένου αντιρωμαϊκού Παυλικού κινήματος, οπότε δεν ήταν καθόλου αυτονόητη ούτε αναπόφευκτη η υποστήριξή τους από έναν αυτοκράτορα.Το παλαιό αποτυχημένο "χριστιανικό" κίνημα του Σαούλ είχε περιθωριοποιηθεί μετά την μάταιη προσπάθεια του να καταφέρει εκ των έσω κοινωνικό πλήγμα στην Ρώμη και να την διαλύσει έχοντας αποτύχει κάθε άλλη προσπάθεια απελευθέρωσης της Ιουδαίας από τον Ρωμαϊκό ζυγό που είχε διαδεχτεί τον Ελληνικό. Θα εξαφανίσουν τα λιγοστά «ιερά» κείμενα τους αφού πρώτα τα τροποποιήσουν και τα επεκτείνουν στις ανάγκες των σχεδίων του αυτοκράτορα και ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΊΔΡΑΣΗ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΥΨΟΥΝ ΠΟΛΥ ΕΛΑΦΡΑ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝΤΑ ΣΤΑ ΠΛΗΘΗ ΜΙΘΡΑΪΣΜΟ.ΑΜΜΩΜΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΘΝΗΤΗ ΠΑΡΘΕΝΟ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΣΕ ΣΤΑΒΛΟ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΛΑΜΠΕ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥΣ, ΧΡΥΣΟ, ΛΙΒΑΝΙ ΚΑΙ ΣΜΥΡΝΑ. Το «ΠΑΙΔΙ» ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΑ, ΕΙΧΕ ΔΩΔΕΚΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΕ ΤΗΝ «ΑΓΑΠΗ» ΣΤΟΥΣ ΑΧΑΡΙΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΩΣΑΝ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΣΗ, ΑΛΛΑ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΛΗΦΘΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ!!!
Σε ποιον αναφέρεται η παράγραφος;
Ποιος είναι αυτός;
Μα φυσικά ο Μίθρας της ΠΑΝΑΡΧΑΙΑΣ ΠΑΡΣΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ!!!
...το επίκεντρο λατρείας του Μιθραϊσμού.
-κι αν αυτός είναι ο Μίθρας τότε ο Χριστός ποιος είναι;
...τι θα έλεγες αν έπαιρναν το βιογραφικό σου και του άλλαζαν μόνο το όνομα; "Σουλεϊμάν Τούρκλογλου"; !!! ...όμως οι γνωστοί σου θα ήξεραν ότι είναι απάτη και ότι πρόκειται για σένα, γιατί ταιριάζει κατά γράμμα στα γεγονότα της ζωής σου, τα ξέρουν και θα έλεγαν ότι πρόκειται για πλαστό ΑΝΎΠΑΡΚΤΟ πρόσωπο!
....το ίδιο έγινε στο μυθολογικό πρόσωπο του Μίθρα!!!
ΓΙΑΤΙ;
Μίθρας και Χριστός, ....μια μόνο βιογραφία για δύο φανταστικές προσωπικότητες, η μία μυθολογική και η άλλη επίπλαστη, ...λύνουν τον γόρδιο δεσμό της φαντοματικής γέννησης του χριστιανισμού υπό το πρίσμα της σκοπιμότητας...
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η αμφίεση των "Βυζαντινών"(1) βασιλέων και κατά συνέπεια των χριστιανών αρχιερέων, των παρέπεμπε και παραπέμπει ακόμα σε αυτήν των Περσών αυτοκρατόρων.

Μιθραϊστής ήταν και ο Κωνσταντίνος. Ο αδίστακτος μετέτρεψε τόν Περσικό Μύθο σε δήθεν πραγματικότητα.
Αυτή η ελαφρά επικάλυψη του αρχαίου Περσικού μύθου αποτελεί τεκμήριο της εποχής και της ανάγκης νέας ένεκα δόλου κρυφής συγγραφής και προσαρμογής των ευαγγελίων, ενώ οι Παυλικοί "χριστιανοι" δεν είχαν κανένα λόγο να επισκιαστούν αναφερόμενοι στην Περσική μυθολογία, άγνωστη στην Μεσόγειο την εποχή τους.(3) Διαφορετικά ας μας εξηγήσει κάποιος γιατί ο χριστιανισμός επικάλυψε ΜΟΝΟ επιφανειακά τον ευρύτατα διαδεδομένο τον Μιθραϊσμό επί Κωνσταντίνου ο οποίος αν και Μιθραϊστής αντί του Μιθραϊσμού επιβάλλει δια ροπάλου τον ασήμαντο την εποχή του Χριστιανισμό ως αναγνωρισμένη θρησκεία από το κράτος;
Άλλο ένα σημαντικό τεκμήριο αποτελεί ότι κατά την χριστιανική παράδοση 72 Ιουδαίοι λόγιοι της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου άρχισαν το έργο της μετάφρασης της Π.Δ. περίπου το 280 π.Χ. Αργότερα και χάριν συντομίας καθιερώθηκε ο αριθμός 70, κι έτσι προέκυψε η ονομασία Μετάφραση των Εβδομήκοντα. Προφανώς, η μετάφραση αυτή ολοκληρώθηκε μέσα στο 3ο αιώνα π.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου Β' του Φιλάδελφου. Η γλώσσα της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα ήταν η κοινή ελληνική που μιλιόταν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου κατά τον 3ο και 2ο αιώνα π.Χ. Εκκλησιαστικές πηγές μας λένε όμως ότι στην Καινή Διαθήκη, οι περισσότερες από τις 320 κατά λέξη παραθέσεις, από το σύνολο των περίπου 890 παραθέσεων και αναφορών, στην Παλαιά Διαθήκη βασίζονται στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα!!!! Πάντα εκκλησιαστικές πηγές λένε ότι σήμερα υπάρχουν διαθέσιμα εκατοντάδες χειρόγραφα της ελληνικής Μετάφρασης των Εβδομήκοντα σε περγαμηνή βέλουμ, καθώς και σε άλλα είδη περγαμηνής, και ότι μερικά απ’ αυτά, που γράφτηκαν (όχι αντιγράφτηκαν) μεταξύ του 4ου και του 9ου αιώνα μ.Χ., είναι σημαντικά... και διερωτώμεθα πόσους αιώνες έζησαν οι 70α;!!!    Προφανώς ο Κωνσταντίνος, οι γραφιάδες του και οι διάδοχοί του ανήκουν στούς "αθάνατους" 70κοντα!!!
Ο Κωνσταντίνος απάλλαξε τον κλήρο από φορολογικές υποχρεώσεις, παραχώρησε το δικαίωμα ιδιοκτησίας και αποδοχής κληρονομιών στην Εκκλησία, καθιέρωσε την Κυριακή ως επίσημη ημέρα ανάπαυσης, αναγνώρισε όλες τις χριστιανικές εορτές ως κρατικές, αποτύπωσε χριστιανικά σύμβολα στα νομίσματά του και ανέγειρε εντυπωσιακές εκκλησίες με χρήματα του αυτοκρατορικού ταμείου σε όλη τη ρωμαϊκή επικράτεια.
Ο λαϊκός Μιθραϊσμός παρέμεινε αλλά με διαφορετικά ονόματα πρωταγωνιστών και προπάντων με "ιερά" κείμενα προσαρμοσμένα στις ανάγκες του αυτοκράτορα.
Σημαντική είναι επίσης η μαρτυρία του σύγχρονου των γεγονότων αυτοκράτορα Ιουλιανού, που πιθανότατα είχε αντιληφθεί τις μυστικές υπόγειες ενέργειες του εξαδέλφου του Κωνσταντίνου. Το εύστοχο σύγγραμμα του από χριστιανό πισώπλατα δολοφονηθέντος αυτοκράτορα ενώ εμάχετο κατά των Περσών, βέβαια το εξαφάνισαν στην πυρά, αλλά το κείμενο του ανασυναρμολογήθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος του από κείμενα χριστιανών απολογητών που επεχείρησαν να το αντικρούσουν και εντελώς ανόητα δεν έκαψαν κείμενα ομόδοξων τους οι οποίοι βέβαια άν υπήρχαν κατηγορίες απ' ευθείας στον Κωνσταντίνο τις απέκρυψαν από το: ΚΑΤΑ ΓΑΛΙΛΑΙΩΝ – ΦΛΑΒΙΟΣ ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Μέρος 1ο[1]."Μου φαίνεται σωστό να εκθέσω σε όλους τους ανθρώπους τους λόγους για τους οποίους πείστηκα ότι η μηχανορραφία των Χριστιανών δεν είναι παρά ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα που υπαγορεύτηκε από κακή πρόθεση. Μην έχοντας τίποτα θεόπνευστο, και εκμεταλλευόμενη πέρα για πέρα το κομμάτι εκείνο της ψυχής που αρέσκεται στις φανταστικές ιστορίες και που είναι παιδαριώδες και ανόητο, κατάφερε να κάνει τις τερατώδεις αφηγήσεις(μυθολογικές) να φαίνονται αληθινές." ...μια ευθεία βολή που τεκμηριώνει από αξιόπιστο ευγενή αυτόπτη μάρτυρα, ότι περιγράφουμε σε αυτήν την αποκαλυπτική μελέτη - έρευνα!
Τόσο «ελαφρά επικάλυψη» λοιπόν, …ορίστε και το «κατά το δοκούν»: "Μη νομίσετε ότι ήρθα να φέρω ειρήνη στη γη. Δεν ήρθα να φέρω ειρήνη αλλά μαχαίρα. 35 Γιατί ήρθα να διχάσω τον άνθρωπο κατά του πατέρα του και την κόρη κατά της μητέρας της και τη νύφη κατά της πεθεράς της, εχθροί του ανθρώπου οι οικοιακοί αυτού" Ματθ. 10: 34-42… ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ «ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΥ ΘΕΑΝΘΡΏΠΟΥ» τόν οποίο προήγαγαν σε ομοούσια υπόσταση του Γιαχβέ, ΣΕ ΤΙ ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΣΑΝ ΑΝ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΛΩΝ ΝΕΟΚΑΤΗΧΗΘΕΝΤΩΝ ΝΑ ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΙΟ «ΑΤΙΘΑΣΑ» ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΦΑΓΙΑΖΟΝΤΑΙ… ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΟΙ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ ΝΑ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΝΝΟΗΣΗΣ ΠΡΩΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΣΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑ ΗΘΗ.(2)
ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΕΔΑΦΙΑ «κατά το δοκούν» ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΣΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ… πρέπει να παραμείνετε δούλοι …τον Θεό φοβείσθε, τον βασιλέα τιμάτε με ειλικρίνεια διότι την εξουσία αυτή την ανέθεσε ο Θεός!
-Προς Τιμόθεον 6:1 Οσοι εισιν υπο ζυγον δουλοι, τους ιδίους δεσπότας πάσης τιμής αξίους ηγείσθωσαν, ινα μη το ονομα του θεου και η διδασκαλία βλασφημηται.
-Προς Τιμόθεον 6: 15 - 16 ….ο μακάριος και μόνος δυνάστης, ο βασιλευς των βασιλευόντων και κύριος των κυριευόντων, ο μόνος εχων αθανασίαν, φως οικών απρόσιτον, ον ειδεν ουδεις ανθρώπων ουδε ιδειν δύναται. ω τιμη και κράτος αιώνιον.
-ΠΡΟΣ ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ 3. 22 Οι δουλοι, υπακούετε κατα πάντα τοις κατα σάρκα κυρίοις, μη εν οφθαλμοδουλία ως ανθρωπάρεσκοι, αλλ' εν απλότητι καρδίας, φοβούμενοι τον κύριον.
-ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Α 6:1 Οσοι εισιν υπο ζυγον δουλοι (τα υπόδουλα έθνη), τους ιδίους δεσπότας πάσης τιμης αξίους ηγείσθωσαν, ινα μη το ονομα του θεου και η διδασκαλία βλασφημηται. 2 οι δε πιστους εχοντες δεσπότας μη καταφρονείτωσαν, οτι αδελφοί εισιν. αλλα μαλλον δουλευέτωσαν, οτι πιστοί εισιν και αγαπητοι οι της ευεργεσίας αντιλαμβανόμενοι.
-ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ: 13:1 Πασα ψυχη εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. ου γαρ εστιν εξουσία ει μη υπο θεου, αι δε ουσαι υπο θεου τεταγμέναι εισίν. 2 ωστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του θεου διαταγη ανθέστηκεν, οι δε ανθεστηκότες εαυτοις κρίμα λήμψονται.
-ΠΕΤΡΟΥ Α' 2, 13 Υποτάγητε πάση ανθρωπίνη κτίσει δια τον κύριον. ειτε βασιλει ως υπερέχοντι, 14 ειτε ηγεμόσιν ως δι' αυτου πεμπομένοις εις εκδίκησιν κακοποιων επαινον δε αγαθοποιων. 15 οτι ουτως εστιν το θέλημα του θεου, αγαθοποιουντας φιμουν την των αφρόνων ανθρώπων αγνωσίαν. ……17… τον θεον φοβεισθε, τον βασιλέα τιματε.
Στο ΚΑΤ Α ΛΟΥΚΑ (19.27) Ο Ιησούς τελειώνει την παραβολή των 10 μνών με το εξής δίδαγμα: "...πλην τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ΄ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου. "
--Το κίνημα του Σαούλ(Παύλου) έφερε τμήμα της "Παλαιάς Διαθήκης" που θα υιοθετήσουν αυτούσιο καθόσον αναφερόταν στην ενεργή Ιουδαϊκή θρησκεία ήδη εχθρικά διατεθειμένη έναντι του Ελληνισμού για δικούς της λόγους και αυτή η στοχοποίηση του ελληνισμού αρκούσε στον αυτοκράτορα. Από τις αμέτρητες αναφορές, παραθέτουμε ένα μικρό δείγμα:
1. ΖΑΧΑΡΙΑΣ Θ', 13     ...καί εξεγερώ τα τέκνα σου Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων καί ψηλαφίσω σε ως ρομφαίαν μαχητού.
2. ΗΣΑΪΑΣ Θ', 11-12     καί ράξει ο θεός τους επισταμένους επί όρος Σιών επ' αυτούς καί τους εχθρούς αυτών διασκεδάσει, Συρίαν αφ' ηλίου ανατολών καί τους Ελληνας αφ' ηλίου δυσμών, τους κατεσθίοντας τον Ισραήλ όλω τω στόματι, επί πάσι τούτοις ουκ απεστράφη ο θυμός, αλλ' έτι χείρ υψηλή.
3. ΙΕΖΕΚΙΗΛ ΚΕ', 16-17     Δια τούτο τάδε λέγει Κύριος: ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφίλους καί εξολοθρεύσω Κρήτας καί απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν. Καί ποιήσω εν αυτοίς εκδικήσεις μεγάλας, καί επιγνώσονται διότι εγώ Κύριος εν τω δούναι την εκδίκησιν μου επ' αυτούς.
4. ΑΜΩΣ Α', 7-8     Καί εξαποστελώ πυρ επί τα τείχη Γάζης καί καταφάγεται τα θεμέλια αυτής. Και εξολοθρεύσω κατοικούντας εξ Αζώτου, καί εξαρθήσεται φυλή εξ Ασκαλώνος, καί επάξω την χείρα μου επί Ακκάρων, καί απολούνται οι κατάλοιποι των αλλοφύλων, λέγει Κύριος.5. ΣΟΦΟΝΙΑΣ Β', 4-6     ...διότι Γάζα διηρπασμένη έσται, καί Ασκαλών εις αφανισμόν..
Τελικά για την επιβολή του ο χριστιανισμός μπόρεσε τόσο εύκολα να δανειστεί τις σκιές-πληγές της Παλαιάς Διαθήκης, την πυρπολητική δάδα του Αβραάμ και την κατεδαφιστική σφύρα του Μωυσή... και να κάνει μέγα θόρυβο περί χριστιανικής αγάπης νοούμενης μεταξύ των πιστών.   Αλήθεια, μήπως επιτέλους μπορούμε να διακρίνουμε ότι η αγάπη ήταν το δόλιο προσκλητήριο και το καταλληλότερο ιστορικό άλλοθι στον φόνο ενός πολιτισμού; Μήπως από την ιστορική πια αυτή απόσταση, μπορούμε να δούμε ότι αυτή ακριβώς η "αγάπη", ήταν η ιδεώδης αρχή μιας απίστευτης σε έκταση και μανία κατασυντριβή του Ελληνικού πολιτισμού, που κανένα μίσος δεν θα πετύχαινε καλύτερα; (4)
Η φαινομενικά αντιφατική πολιτική του Κωνσταντίνου απέναντι στο χριστιανισμό αναδεικνύει ότι σαφώς δεν θρησκευόταν στο ίδιο του το κατασκεύασμα.
Ο Κωνσταντίνος δεν απέβαλε ποτέ την ιδιότητα του pontifex maximus

Ο ευαγγελισμός, ο «ποταπός ασπασμός» του αγγέλου, και η παράξενες συνθήκες της σύλληψη του Ιησού... κατά το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου! Του Μ. Καλόπουλου

Ο ευαγγελισμός, ο «ποταπός ασπασμός» του αγγέλου, και η παράξενες συνθήκες της σύλληψη του Ιησού... κατά το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου! Του Μ. Καλόπουλου

Όλως παραδόξως και τα δυο αυτάουρανοκατέβατα παιδιά, (Ιωάννης και Ιησούς) έπεσαν, στο ίδιο συγγενικό περιβάλλον! Μάλιστα το κακό τριτώνει, όταν από εξωβιβλικά κείμενα μαθαίνουμε ότι και η ίδια η Μαρία, ήταν ένα τέτοιο ουρανόσταλτο παιδί, μια και η μητέρα της η Άννα, ήταν κι αυτή στην εποχή της στείρα και άτεκνη, μέχρι που οι προσευχές της εισακούστηκαν και με παρόμοιο τρόπο απέκτησε την Μαρία!

Να τι μαθαίνουμε για την Άννα, την μητέρα της Μαρίας: «και είπε άγγελος Κυρίου, Άννα, Άννα, άκουσε ο Κύριος τις δεήσεις σου, θα συλλάβεις και θα γεννήσεις και θα ακουστεί το σπέρμα σου σε ολόκληρη την οικουμένη. Και είπε η Άννα. Ζει Κύριος. Αν γεννήσω, είτε άρρεν είτε θήλυ, θα το προσφέρω να υπηρετεί στον ναό... και γέννησε η Άννα και έδωσε (στο κοριτσάκι) το όνομα Μαρία. Μεγάλωνε δε η Μαρία στον ναό και ελάμβανε τροφή εκ χειρός αγγέλου» Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου (2^ος αι.μ.Χ.) 7.11-17.3.

Προσέξτε την τελευταία αυτή λεπτομέρεια που μας αποκαλύπτει ότι οι ιερείς μεγάλωναν το αφιερωμένο κοριτσάκι μέσα στο ναό^¹ και ελάμβανε τροφή μόνο από ειδικό πρόσωπο, που η αφιερωμένη μικρή Μαρία, διδάχθηκε να το αποκαλεί άγγελο!

Σε άλλο "ευαγγέλιο", που για δικούς τους λόγους, κάποιοι ονόμασαν απόκρυφο, διαβάζουμε ότι κατά την αναγγελία της σύλληψης, η Μαρία είχε μια εξαιρετικά τρυφερή εμπειρία σύλληψης, όταν ακόμα ζούσε μέσα στο ναό!

Σ’ αυτό το απόκρυφο επαναλαμβάνω ευαγγέλιο, η ίδια η Μαρία περιγράφει την εξαίσια εμπειρία της συνάντησής της με τον άγγελο της σύλληψης ως εξής: «Ως ήμην εν τω ναό του θεού λαμβάνουσα τροφήν εκ χειρός αγγέλου, (και σ’ αυτό το κείμενο επίσης, η μικρή Μαρία φαίνεται πεπεισμένη, ότι αυτός που της έφερνε την καθημερινή της τροφή, ήταν άγγελος!) μια των ημερών, εφάνημοι (άλλος) άγγελος ερχόμενος προς εμέ, ουκ έχων εν τη χειρί αυτού άρτον ή ποτήριον, καθώς ο πρίν ερχόμενος πρός με άγγελος, το δε πρόσωπον αυτού ην αχώρητον. (δηλαδή: μόλις ο "άγγελος" που της προσέφερε τροφή έφυγε, εμφανίστηκε ένας άλλος "άγγελος" του οποίου το πρόσωπο δεν πρόφτασε να δει) Και εξαίφνης ο ναός εράγισε, σεισμός έγινε και εγώ έπεσα επί το πρόσωπόν μου, μη φέρουσα την ιδέαν αυτού, (έπεσε μπρούμυτα χωρίς να προλάβει να δει το πρόσωπό του). «Ο δε (άγγελος) υπέβαλεν την χείρα αυτού και ήγειρέν με, και ανέβλεψα πρός τον ουρανόν (!) και ήλθεν νεφέλη δρόσου και εράντισέ με από κεφαλής έως ποδών, ο δε (άγγελος) με απέμαξε (με απεσπόγγισε) με τη στολή αυτού (ο άγγελος είχε ιδιαίτερη στολή… και μ’ αυτήν σκούπισε την δροσιά του ουρανού!) και είπεν μοι. Χαίρε κεχαριτωμένη, σκεύος εκλογής. Και (μετά την ουράνια δροσιά) επάταξεν την δεξιάν αυτού και εγένετο άρτος υπερμεγέθης (!) και έφαγεν αυτός και έδωκεν και εμοί. Και ιδού ποτήριον οίνου και έπιεν αυτός και έδωκεν και εμοί. (Δηλαδή μετά την "ουράνια δροσιά", έφαγαν ψωμί και ήπιαν και κρασί! ) Και είπεν μοι (ο άγγελος) αποστείλω σοι τον λόγον μου και συλλήψης υιόν και δι αυτού σωθήσεται πάσα η κτίσις. Ειρήνη σοι αγαπητή μου. Και αφανής εγένετο ("ο άγγελος") απ’ εμού, και εγένετο ο ναός καθώς ήν το πρότερον»^²Ευαγγέλιο Βαρθολομαίου (3^ος αι.μ.Χ.) 2.17-19.

Ούτε πραγματικός σεισμός λοιπόν είχε σημειωθεί, ούτε κανένα ρήγμα συνέβη στον ναό, την ώρα που εμφανίστηκε ο "άγγελος" με τις "δροσιές" της σύλληψης! Απ’ την τελευταία φράση της Μαρίας: «και εγένετο ο ναός καθώς ήταν το πρότερον», καταλαβαίνουμε ότι η νεαρή παρθένα, αφού έλαβε τροφή από τον πρώτο άγγελο, έπεσε σε κατάσταση "έκστασης" ακριβώς την στιγμή που μπροστά της εμφανιζόταν ο δεύτερος "άγγελος" ο αγγελιοφόρος της σύλληψης!

Δικαίως, αυτή η περιγραφή της σύλληψης παρέμεινε απόκρυφη, γιατί όπως όλοι καταλαβαίνουμε υπαινίσσεται, άλλες, διαφορετικές συνθήκες αναγγελίας και σύλληψης, μέσα στον ναό όπου μεγάλωνε αποκομμένη απ’ τον κόσμο η δωδεκάχρονη^³ ανήλικη αφιερωμένη Μαρία!

Η περιγραφή αυτή, είναι στην ίδια ακριβώς γλώσσα γραμμένη με τα ευαγγέλια και τόσο αρχαία όσο και τα κανονικά ευαγγέλια! Παραμένει δε απόκρυφη και άγνωστη, γιατί όπως και ο τελευταίος από μας καταλαβαίνει, είναι πολύ πλουσιότερη σε τρυφερούς υπαινιγμούς φυσιολογικής σύλληψης, από οποιονδήποτε άλλον θρύλο, που παρουσιάζει την Μαρία να οσφραίνεται τον οποιονδήποτε κρίνο της σύλληψης!

Σύμφωνα λοιπόν με την ενδιαφέρουσα αυτή αφήγηση και η Μαρία ήταν "θεόδοτο" παιδί και συνεπώς δεσμευμένο, δηλαδή αφιερωμένο, στην υπηρεσία του ιερατείου. Γίνεται λοιπόν τώρα καλύτερα κατανοητό, το γιατί ζητήθηκε απ’ αυτήν και όχι από οποιαδήποτε άλλη κοπέλα, να αναλάβει τον συγκεκριμένο ρόλο της παρθενογένεσης! Η Μαρία ήταν παιδί του Ναού,^⁴ αφιερωμένη δια βίου στον "θεό" (δηλαδή στην υπηρεσία του ιερατείου) και εξ αυτού υποχρεωμένη να αναθρέψει ένα τουλάχιστον τέτοιο παιδί, που δεν θα ήταν του συζύγου της, αλλά σπορά ουρανοκατέβατης "δροσιάς αγγέλου", ή επί το θεολογικότερον «αγιοπνευματική σπορά»!

Το εντελώς παράξενο, όσο κι αν αυτό ακούγεται εξωπραγματικό, είναι ότι ψήγματα παρόμοιων συνθηκών σύλληψης, με ενδείξεις σαρκικής επαφής "αγγέλου" και Μαρίας, απέμειναν και στην Καινή Διαθήκη! Το συγκεκριμένο εδάφιο, που υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, αν και αιώνες τώρα είναι εκεί... δεν το γνωρίζει "κανένας" πιστός, αφού το παρασιωπούν επιμελώς όλες οι άλλες μεταφράσεις, εκτός από τα μόνα εγκεκριμένα απ’ την ανατολική ορθόδοξη εκκλησία κείμενα της Καινής Διαθήκης, που βρίσκουμε ενσωματωμένα με την Παλαιά Διαθήκη των εβδομήκοντα, (Ο΄) όπου διαβάζουμε: «και εισελθών (ο "άγγελος" Γαβριήλ) είπε: Χαίρε κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου» Λουκ.1.28.

Μέχρις εδώ κανένα πρόβλημα. Περιέργως όμως, η Μαρία φαίνεται ότι ένιωσε κάτι περισσότερο από απλό χαιρετισμό, όπως στην άμεση συνέχεια, με την παράδοξη αντίδρασή της αφήνει το βιβλικό κείμενο να εννοηθεί: «η δε (Μαρία) επί τω λόγω (του Γαβριήλ) διεταράχθη και διελογίζετο ποταπός είη(είναι)ο ασπασμός^⁵ ούτος» Λουκ.1.29.

Το κείμενο φαίνεται να διέσωσε μόνο την ταραγμένη αντίδραση την μικρής Μαρίας, σε κάποιον ασπασμό... η ίδια όμως η πράξη του ασπασμού, περιέργως πουθενά δεν περιγράφεται! Ο Αθανάσιος Θεολόγος, γνωρίζοντας για τον ασπασμό αυτόν, γράφει: «όχι μόνο με ταραχή (αντέδρασε η Μαρία), αλλά και με διαλογισμούς και αμφιβολίες και τα παραπλήσια τούτων. Το δε αθρόον (αιφνίδιον) της αγγελικής εισόδου και το ξένον της όψεως και το ασύνηθες της συντυχίας (του συμβάντος)... εις δειλίαν ενέβαλε την Παρθένον»^⁶ Οι λεγόμενοι εκκλησιαστικοί πατέρες λοιπόν, γνώριζαν την "λεπτομέρεια"... μόνο εμείς τα νομίζαμε αλλιώς!

Ο Ι. Χρυσόστομος συμπληρώνει: «επειδή τον ασπασμόν ήκουσεν... εταράχθη ζητούσα το ποταπόν του ασπασμού. Η δε εξέστη (αναστατώθηκε) την αισχύνην (την ντροπή) συλογιζόμενη και δεν περίμενε με όσα κι αν (θα) πει να πείσει κάποιους ότι δεν είναι από μοιχεία το γεγενημένον»^⁷ Υπήρξε λοιπόν ένας τέτοιος αγγελικός "ασπασμός" και μάλιστα με "τρόπο" που αναστάτωσε έντονα την μικρή Μαρία! Κανένας όμως απλός χαιρετιστήριος ασπασμός, δεν μπορεί να φαίνεται ποταπός, αν δεν έχει κάτι επιπλέον!

Η λέξη «ποταπός», υπάρχει στο (μασοριτικό) βιβλικό κείμενο όπου διαβάζουμε: «το παιδίον θέλει αλαζονεύεσθαι προς τον γέροντα και ο ποταπός προς τον έντιμο».Ησαΐας 3.5. Η ίδια λοιπόν η λέξη ποταπός, αντιδιαστέλλεται προς την λέξη έντιμος, άρα εδώ τουλάχιστον εννοεί τον ανέντιμο. Το ίδιο εδάφιο στην Ο΄ λέει: «προσκόψει το παιδίον προς τον πρεσβύτην, (και) ο άτιμος προς τον έντιμον». Άρα κατά την εδώ βιβλική χρήση, «ποταπός» ξεκάθαρα σημαίνει ανέντιμος!

Στην μελέτη μας αυτή, συχνά έχουμε σταθεί σε παράξενες μετέωρες λέξεις και εκφράσεις του βιβλικού κειμένου, έχοντας την αίσθηση ότι εν γνώση κάποιων, αυτές παρέμειναν εκεί, για να επισημαίνουν στους μυημένους αναγνώστες της, κάτι περισσότερο απ’ αυτό που βλέπει ο απλός, αφελής, εξαπατημένος πιστός αναγνώστης. Ε λοιπόν, ακριβώς αυτή είναι μια τέτοια περίπτωση! Διαφορετικά τα περί ποταπού ασπασμού, θα μπορούσαν να είχαν εντελώς παραληφθεί απ’ την αφήγηση!

Η λέξη «ποταπός» έχει συγκεκριμένες ερμηνείες: «ποταπός, ποταπότης: τι λογής, ευτελής, ουτιδανός χαμερπής, μηδαμινός, τιποτένιος, πονηρός, μιαρός, κάκιστος, κακοήθης, κατάπτυστος, αγενής, φαύλος, αναξιοπρεπής, πρόστυχος»Λεξικό Ι. Σταματάκου.

Όποια ερμηνεία κι αν υιοθετήσετε, αφήνει σοβαρό υπόλοιπο υποψίας για τον λόγο της παραπανίσιας επαφής δια ποταπού "ασπασμού" του αγγέλου με την Μαρία! Έτσι η τελική απορία νομίζω είναι πλέον δικαιολογημένη: συνέλαβε όντως η Μαρία με υπερφυσικό τρόπο, ή ο «ποταπός ασπασμός» του απεσταλμένου (αγγέλου) είχε μεγαλύτερη συμμετοχή στην εγκυμοσύνη της Μαρίας απ’ το άγιο πνεύμα;

Είναι όντως σκανδαλώδες! Σε καμμία άλλη βιβλική περίπτωση, άγγελος δεν ασπάζεται άνθρωπο... παρά μόνο στην περίπτωση της θεόσταλτης αυτής σύλληψης! Είναι εξοργιστικό! Ακριβώς στην περίπτωση εκείνη, που οποιοσδήποτε υπαινιγμός επαφής και οποιουδήποτε είδους "ασπασμός" έπρεπε να απουσιάζει, εκεί ακριβώς έχουμε την μοναδική περίπτωση μέσα στην Βίβλο, όπου "άγγελος" ασπάζεται μια νεαρή παρθένα που πρόκειται να συλλάβει κάποιο "θεόσταλτο" βρέφος! Και το χειρότερο, η περίπτωση αυτή αποκρύπτεται επιμελώς! Τι θέλετε λοιπόν να υποθέσει η αμφισβήτηση;

Ποιός ανόητος θα έβαζε έναν άγγελο να ασπαστεί και μάλιστα με ποταπό, (απροσδιόριστο) τρόπο, την πεντάμορφη (κεχαριτωμένη) μικρούλα Μαρία, πριν της αναγγείλει την μελλοντική της εγκυμοσύνη... αν δεν ήθελε με τον "ασπασμό" αυτό να υπονοήσει κάτι περισσότερο από απλή αναγγελία;

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι κάτι δεν πάει καλά στην περιγραφή, γι’ αυτό και τα περί ασπασμού, μας τα απέκρυψαν επιμελώς! Γι αυτό, ποτέ και πουθενά, δεν ακούσατε να γίνεται λόγος γι’ αυτόν τον ασπασμό του Γαβριήλ στην Μαρία! Ακόμα και κατηχητές το αγνοούν! Γι’ αυτό και στην χιλιο-υμνολογημένη σκηνή του ευαγγελισμού της Μαρίας, ποτέ και πουθενά, δεν περιγράφεται αυτός ο αγγελικός ασπασμός, πολύ δε περισσότερο ο οποιοσδήποτε «ποταπός ασπασμός»!

Φαντάζεστε τη σχετική εικονογράφηση;

Και πραγματικά, αυτό που δικαιολογεί απολύτως τις ερωτήσεις μας αυτές, είναι κυρίως αυτή η πετυχημένη συνωμοσία της απόλυτης σιωπής, που αιώνες τώρα σκέπασε το συγκεκριμένο εδάφιο, (Λουκ.1.29) χωρίς ούτε ψίθυρος να έχει διαρρεύσει σ’ αυτήν την κατεύθυνση!

Είναι όντως εκπληκτικό! Τα εκατομμύρια των απανταχού της γης χριστιανών, δεν γνωρίζουν τίποτε για οποιονδήποτε ποταπό ασπασμό του αγγέλου προς την Μαρία, αν και είναι εκεί^⁸(Λουκ.1.29) και μπορείτε να το διαβάσετε μόνοι σας!

1 Η έκφραση μπορεί να υπονοεί οποιοδήποτε χώρο στην αυλή του ναού!

2 Από το ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου υπάρχουν αντίγραφα στα Λατινικά Κοπτικά και Ελληνικά. Τα αποσπάσματά είναι από το: Fragmenta evangelii Bartholomaei, A. Wilmart and E. Tisserant, N. Bonwetsch "Die apokryphen Fragen des bartholomauj" cod: 4,156.

3 «Η Μαρία έμενε στο ναό και έπαιρνε τροφή σαν περιστέρι από τα χέρια αγγέλου. Όταν έγινε δώδεκα χρονών... άκουσε μια φωνή να λέει: χαίρε κεχαριτωμένη...». Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου 8^ο και 9^ο κεφάλαιο.

4 Τέτοιες γυναίκες υπήρχαν και : «δεν απεμακρύνετο εκ του ιερού». ο Λουκάς 2.37.

5 «Ασπάζομαι: υποδέχομαι ή αποχαιρετώ φιλοφρόνως, χαιρετίζω, εναγκαλίζομαι, περιπτύσσομαι, φιλώ, θωπεύω, χαϊδεύω» Λεξικό της αρχαίας Σταματάκου. «Ασπασμός: αγκάλιασμα, φίλημα» Λεξικό της αρχαίας Χάρη Πάτση

6 Αθανάσιος Εις το γενέθλιον του Προδρόμου και εις την Θεοτόκον 28.912.27.

7 Ι. Χρυσόστομος Υπόμνημα εις τον Άγιον Ματθαίον 57.45.20.

8 Αν στην δική σας βίβλο, δεν υπάρχει το συγκεκριμένο εδάφιο, μην εκπλαγείτε, απλά (όπως οι περισσότεροι Έλληνες), δεν έχετε την εγκεκριμένη απ’ την ορθοδοξία Βίβλο, αλλά ένα προτεσταντικό κακέκτυπο του Βάμβα, ο οποίος ουδέποτε υπήρξε ορθόδοξος!

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΙΒΛΙΚΟ ΨΕΜΑ Η ΣΦΑΓΗΣ ΤΩΝ 14.000 ΝΗΠΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΗΡΩΔΗ ΤΟΝ ΜΕΓΑ!

Konstantinos Spilos Spiliotis

29 Δεκεμβρίου 2019

Ενα ακομα, από αυτά που είναι η ειδικοτητα του παπαδοκηφηναριου, που ζει μεσα στα χρυσαφια και αιωνες τωρα, παραμυθιαζουν και να αποβλακωνουν τον αφελη λαουτζικο.

Γιορταζουν την υποτιθεμενη σφαγη των 14 000 νηπιων!!....

Ποτε μας λενε οτι εγινε αυτη η σφαγη?... Ας δουμε με βαση τα στοιχεια, αναλυτικοτερα αυτό το γεγονος.

Υποτιθετε λοιπον, ότι όλα αυτά εγιναν από τον βασιλια Ηρωδη.

Ο Ελληνικης καταγωγης βασιλιας Ηρωδης, ηταν απογονος της δυναστειας των Σελευκιδων, επιγονων του Μεγαλου Αλεξανδρου.
Πατερας του ηταν ο Αντιπατρος, που ειχε διοριστει από τον Ιουλιο Καισαρα σαν στρατηγος και διοικητης, της ημιαυτονομης οπως θα λεγαμε σημερα, της Ιουδαιας.
Η οποια επαψε να ειναι αυτοδιοικητη και προσαρτηθηκε στην Ρωμαικη επαρχια της Συριας, μετ το 6 μτνχ, οταν διορίστηκε σαν επαρχος στη Συρια ο Κυρηνιος. Τοτε διαταχθηκε και η απογραφη του πληθυσμου για να οργανωθει φορολογικα η νεα προσαρτηση, συμφωνα με το Ρωμαικο συστημα.

Οι βασιλεις της Ιουδαιας φυσικα, ηταν απολυτως υποτελεις στους Ρωμαιους, που ειχαν κατακτησει σχεδον ολες αυτές τις ανατολικες επαρχιες μεχρι τον Εφρατη, πρωην βασίλεια των επιγόνων του Μεγαλου Αλεξανδρου.

Γνωριζουμε εξ αλλου ολοι, οτι την στρατιωτικη διοικηση, αρα την ουσιαστικη εξουσια, την ειχαν οι Ρωμαιοι.

Ο Ηρώδης ηταν ενας ηγετης, που δεχθηκε σαν καθε Ελληνας, το μισος και την συκοφαντια των μετεπειτα "νικητων" Χριστιανων και εγινε τεραστια προσπαθεια να τον αμαυρωσουν και ετσι σημερα να ειναι στην ιστορια, σαν ενας διεφθαρμενος και εγκληματιας.

Ομως ο Ηρωδης επι της διοικησεως του, συνεδεσε το ονομα του με πολλα λαμπρά οικοδομήματα στην Ιουδαια, και οχι μονο. Οπως θεατρα, υδραγωγεια, λιμανια, δημοσια κτηρια και γενικα, φροντισε για την βελτιωση της ζωης των υπηκοων του, ειδικα για την μορφωση τους, χτιζοντας πολλα σχολεια.
Το 18 π.τ.ν.Χ. ο Ηρώδης ενώ ταξίδευε προς την Ρώμη βρέθηκε στην Ηλεία. Εκεί φρόντισε σαν Ελληνας την καταγωγη, να δωρίσει μεγάλα ποσά στους Ηλείους προκειμένου να αναστηλωθεί το κύρος των Ολυμπιακών αγώνων. Οι Ηλείοι ανταποδίδοντας του ανέθεσαν τιμητικά την προεδρία των αγώνων.

Στον δε μεγαλο λοιμό που επληξε την Ιουδαια 24-23 πτνχ. ανελαβε με προσωπικά του εξοδα να θρέψει τον πληθυσμό του βασιλειου του, αλλα και των γυρω περιοχων, αγοράζοντας καλαμποκι από την Αιγυπτο.
Πολλες φορες μαλιστα μείωσε τους φορους στο βασιλειο του επι ηγεμονιας του και γενικα οι ιστορικοι της εποχης των περιγραφουν σαν έναν σπουδαιο και φολολαϊκο ηγετη.

Για όλα αυτά λοιπον, στην ιστορια εμεινε με το προσωνύμιο, ΜΕΓΑΣ.

Την εποχη αυτή λοιπον που ζει ο Ηρωδης ο Μεγας, αλλα και λιγο αργοτερα, γραφουν ιστορια περισσοτεροι από 40! Ιστορικοι.

Μερικοι μαλιστα από τα μεγαλα ονοματα της ιστοριογραφιας της Αρχαιοτητας, σαν τον Φιλωνα τον Αλεξανδρινο, τον Τακιτο, τον Ιωσηπο (που ηταν και ο βιογραφος του Ηρωδη), τον Σουητωνιο, τον Πλίνιο τον νεωτερο, τον Πλουταρχο, τον Διονυσιο τον Αλικαρνασσεύ, τον Αρριανο, τον Παυσανια και πολλους αλλους.

Υπαρχει καποιος από ολους αυτους τους ιστορικους, μεγαλος η και μικροτερος, που να αναφερει ένα τετοιο συνταρακτικο γεγονος?.

Ενα γεγονός που φυσικα θα ηταν πολύ μεγαλο και με τεραστιες συνέπειες σε ολη την Ιουδαια, αλλα και με μεγαλο ντορο στην εποχη του;.
Αλλα και θα ηταν και μεγαλο στιγμα στην βασιλεια και στην υστεροφημια του Ηρωδη;....
Αλλα όπως θα υποψιαζεστε, Κ Α Ν Ε Ι Σ!....

Από πού λοιπον εχουμε αυτην την τοσο σπουδαία "πληροφορια" που ασφαλως θα χαρακτηριζε και την διοικηση, αλλα και τον χαρακτηρα του Ηρωδη;...

Μονο από μια και μοναδικη «πηγή» .
Από το ευαγγελιο με τα πιο πολλα χοντρά και ατεχνα ψεματα από τα τεσσερα «επισημα», αυτό του Ματθαιου. Γιατι στα αλλα τρια "επισημα" ευαγγελια, αλλα και πουθενα αλλου δεν αναφερετε αυτο το γεγονος.

Σ, αυτό το ευαγγελιο γενικως βρισκουμε πραγματα και θαυματα! Και πολλα από αυτά είναι μοναδικα!, που οπως προειπα, ουτε στα αλλα ευαγγελια τόλμησαν να τα βαλουν. πχ και την ιστορια με το περιφημο αστρο της Βηθλεεμ και τους μαγους που ηρθαν να προσκυνησουν, μονο εκει την βρισκουμε!.

Ας δουμε τι μας λεει αυτή η «πηγή» λοιπον.
Ματθαιος κεφ2, 16-18.:
« Τοτε ο Ηρώδης, όταν είδε ότι οι Μαγοι τον εξεγέλασαν, ωργίσθη παρά πολύ, και επάνω εις την φονικήν οργήν του έστειλε δημίους και έσφαξε όλα τα παιδιά, που ήσαν εις την Βηθλεέμ και εις τα περίχωρα αυτής από ηλικίας δύο ετών και κάτω, σύμφωνα με τον χρόνον, τον οποίον είχε εξακριβώσει από τους μάγους.
Τοτε εξεπληρώθη εκείνο που είχε λεχθή από τον προφήτην Ιερεμίαν, ο οποίος είχε προφητεύσει. Κραυγή πόνου και σπαραγμού ηκούσθη εις την περιοχήν Ραμά• θρήνος μεγάλος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς• όλαι αι μητέρες της περιοχής, απόγονοι της συζύγου του Ιακώβ Ραχήλ (η οποία είχε ταφή εκεί) έκλαιαν και εκόπτοντο δια τα φονευθέντα τέκνα των και δεν ήθελαν με κανένα τρόπον να παρηγορηθούν, διότι τα αθώα αυτά πλάσματα δεν υπάρχουν πλέον”.

Εδώ λοιπον μας λεει ο «θεοπνευστος» ευαγγελιστης, που γραφει φυσικα μετα από την φωτιση του Αγιου πνευματος, οχι οπως - οπως!, ότι ο Ηρωδης διεταξε αυτην την αποτροπαια σφαγη, και ετσι ξεπληρωθηκε και η προφητεια του Ιερεμια.

Αλλα ας δουμε τι λεει και ο ιδιος ο Ιερεμιας. Κεφ. 38, 15- 17.

"Ετσι είπεν ο Κυριος• Εις την περιοχήν Ραμά ηκούσθη φωνή θρήνου και κλαυθμού και οδυρμού. Η Ραχήλ έκλαιε και δεν ήθελε να παρηγορηθή και να παύση τον θρύνον της δια τα τέκνα της, διότι αυτά δεν υπάρχουν πλέον.
Ο Κυριος όμως έτσι είπε προς αυτήν• θα σταματήση πλέον η φωνή του κλαυθμού σου και τα δάκρυα από τα μάτια σου, διότι υπάρχει αμοιβή των κόπων σου, τα δε τέκνα σου θα επανέλθουν από την χώραν των εχθρών των, δια να εγκατασταθούν εις την πατρίδα των, αυτή δε η εγκατάστασις των τέκνων σου θα είναι μόνιμος."

Μπα, μπα, μπααα!..... τι βλεπουμε εδώ;... Που ειναι η σφαγη που υποτιθεται, με βαση τα οσα γραφονται στο "Κατα Ματθαιον", προφητευει ο Ιερεμιας σ,αυτο το εδαφιο;;...
.
Όπως βλεπουμε ξεκαθαρα στο κειμενο του Ιερεμια, δεν περιγραφεται και δεν προφητεύεται καμια σφαγη.
Αλλα ο Ιερεμιας μιλαει ξεκαθαρα για μια εξορια.
Και συνιστά στην γυναικα του Ισραηλ να μην χανει την ελπιδα της και τα παιδια της θα ξαναγυρισουν πισω στην πατριδα τους και μαλιστα για μονιμη εγκατασταση!.

Φυσικα άλλη μια ξεκαθαρη και περαν πασης αμφισβητησεως πλαστογραφια και ένα άλλο τερατωδες ψεμα από το δηθεν «θεοπνευστο» βιβλιο και τους "θεοπνευστους" συγραφεις του.

Αλλα και πως να ειχε διαταξει την σφαγη των νηπιων ο Ηρωδης, αφου ο υποτιθεμενος Χριστος δεν ειχε γεννηθει ακομα!.
Οπως μας γραφει υποτιθεται ο Λουκας στο ευαγγελιο του, γεννηθηκε επι Κυρηνιου. (Λουκ. κεφ.2, 1-2) «Εγένετο δε εν ταις ημέραις εκείναις εξήλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην. Αύτη η απογραφή πρώτη εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου. Και επορεύοντο πάντες απογράφεσθαι, έκαστος εις την ιδίαν πόλιν» ;;!...

Ο Ρωμαιος στρατηγος Κυρηνιος, (Publius Sulpicius Quirinius), οπως ειναι ασφαλως ιστορικα γνωστο και περαν πασης αμφισβητησης, διορίστηκε επαρχος στη Συρια απο τη Ρωμαικη συγκλητο, το 6 μτνχ. Αρα τοτε διαταχθηκε η απογραφη και τοτε υποτιθεται γεννηθηκε ο Χριστος, αλλα τοτε Ηρωδης δεν υπηρχε, αφου ειχε πεθανει πριν δεκα χρονια, το 4 πτνχ.!!..

Οι Ρωμαιοι καθαιρεσαν απο διοικητη τον γιο του Ηρωδη Αρχελαο, που ειχε αναλαβει την διοικηση της Ιουδαιας μετα τον θανατο του πατερα του, για ατασθαλιες και κακη διακυβερνηση. Ετσι ο Κυρηνιος ενσωματωσε την περιοχη της Ιουδαιας στην Ρωμαικη επαρχια της Συριας.

Γι, αυτο το λογο διαταχθηκε και η απογραφη στην Ιουδαια απο τον Κυρηνιο, που ειναι βεβαια γνωστο ιστορικο γεγονος.

Ειναι φυσικο, οταν κατι δεν ειναι αληθινο γεγονος και δεν καταγραφεται απο κανεναν ιστορικο, σαν "εγκλημα" και απατη
ασφαλως να μην μπορει να ειναι τελειο, αφου δεν υπαρχει τελειο εγκλημα!

Ετσι και με αυτην την λαθροιστορια και παραμυθι που εφτιαξαν οι ανθελληνες Εβαριοχριστιανοι πολυ αργοτερα, να αποδεικνυεται ευκολα οτι ειναι αλλο ενα χοντρο ψεμα και η δηθεν σφαγη των νηπιων αλλα και η ιδια υποτιθεμενη γεννηση του Χριστου.

Κωνσταντίνος Θεοδωρίδης Τα 14.000 παιδιά ήταν όλα αγόρια μέχρι 2 ετών. Με βάση τη στατιστική η Βηθλεέμ θα πρέπει να είχε πληθυσμό περίπου 1.000.000, όσο είχε η Ρώμη εκείνη την εποχή (όλη η Παλαιστίνη είχε πληθυσμό περίπου 500.000). Μάλλον μεγάλο νούμερο για ένα χωριό που τον 1ο αιώνα ήταν ακατοίκητο, όπως δείχνουν τα αρχαιολογικά ευρήματα...

ΔΕΚΑΔΕΣ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΣΚΕΥΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ Σ΄ΑΥΤΟΝ!!!

Παρατίθενται πιο κάτω 50 λόγοι για τους οποίους οι οπαδοί του Ιησού πρέπει να ντρέπονται γι' αυτόν, όχι να τον ακολουθούν πιστά, απομυθοποιώντας παράλληλα τα περί αγάπης λόγων και πράξεών του.

1. Είπε στους ακολούθους του να μισούν τις οικογένειές τους (Κατά Λουκάν 14,26).

2. Ήρθε για να διαιρέσει οικογένειες (Κατά Ματθαίον 10,21-22, 10,35-36, Κατά Λουκάν 12,51-53).

3. Επέμενε όπως οι οπαδοί του τον αγαπούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο (συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών τους) (Κατά Ματθαίον 10,37-39).
4. Ενθάρρυνε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν το σπίτι και την οικογένειά τους για χάρη του ονόματός του (Κατά Ματθαίον 19,29, Κατά Μάρκον 10,29-30, Κατά Λουκάν 18,29-30).

5. Ήταν αγενής στη δική του οικογένεια (Κατά Ματθαίον 12,47-49, Κατά Μάρκον 3,31-34, Κατά Λουκάν 8,20-21).

6. Δεν το ενδιέφεραν τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων για τις οικογένειές τους (Κατά Ματθαίον 8,21-22, Κατά Λουκάν 9,59-62).

7. Αποθάρρυνε τον γάμο (Κατά Λουκάν 20,35).

8. Ήταν υποκριτής - Έλεγε στους μαθητές του να μην αποκαλούν κανένα ρακά, δηλαδή ανόητο και μωρό, δηλαδή ηλίθιο (Κατά Ματθαίον 5,22), αλλά ο ίδιος συχνά αποκαλούσε τους επικριτές και τους ακολούθους του ανόητους και τυφλούς (Κατά Ματθαίον 15,16, 16,9, 23,16-19, Κατά Λουκάν 11,40, 24,25).

9. Ενθάρρυνε τους ακολούθους του να ακρωτηριαστούν για να αποφύγουν την κόλαση (Κατά Ματθαίον 5,28-30, 18,8-9, Κατά Μάρκον 9,43-48).

10. Ενθάρρυνε τους άντρες να ευνουχίζονται (Κατά Ματθαίον 19,12).

11. Ενέκρινε τις δολοφονίες του θεού στη Βίβλο (Κατά Ματθαίον 10,14-15, 24,37, Κατά Λουκάν 17,26-32, Κατά Ιωάννην 3,14).

12. Επέκρινε τους Φαρισαίους επειδή δεν σκότωναν τα παιδιά που καταριούνταν τους γονείς τους (Κατά Ματθαίον 15,4, Κατά Μάρκον 7,10).

13. Αυτός και ο πατέρας του σχεδίαζαν να βασανίσουν δισεκατομμύρια ανθρώπων για πάντα, μετά τον θάνατό τους (Κατά Ματθαίον 7,19, 10,28, 13,41-42, 13,49-50, 25,41, 25,46, Κατά Μάρκον 16,16, Κατά Λουκάν 12,5).

14. Υπονοούσε ότι όλοι οι Εβραίοι θα πάνε στην κόλαση (Κατά Ματθαίον 8,12).

15. Ήταν ψευδό-προφήτης (Κατά Ματθαίον 10,23, 16,28, 24,34, Κατά Μάρκον 9,1, 13:30, Κατά Λουκάν 9,27, 21,32, Αποκάλυψη Ιωάννη 3,11, 22,7, 22,11, 22,20).

16. Ήταν πολεμοκάπηλος (Κατά Ματθαίον 10,34, Κατά Λουκάν 12,51-53, Αποκάλυψη Ιωάννη 19,11).

17. Ήταν μεγαλομανής (Κατά Μάρκον 8,38, Κατά Ιωάννην 3,18, 3,36, 15,16).

18. Καταδίκασε ολόκληρες πόλεις σε τρομερούς θανάτους και στο αιώνιο μαρτύριο της κόλασης, επειδή δεν τους άρεσε το κήρυγμά του (Κατά Ματθαίον 11,21-24, Κατά Μάρκον 6,11, Κατά Λουκάν 10,10-15).

19. Αποκαλούσε μια ολόκληρη γενιά διεστραμμένη, κακή, οχιάς γεννήματα (Κατά Ματθαίον 12,34-39, 16,4, 17,17).

20. Διαχώριζε και διχοτομούσε (Κατά Ματθαίον 12,30, 21,28-32, Κατά Λουκάν 11:23, 15,11-32).

21. Ενέκρινε τον βασανισμό (Κατά Ματθαίον 18,34-35).

22. Ενέκρινε την ανισότητα (Κατά Ματθαίον 13,12, 25,29, Κατά Μάρκον 4,25).

23. Πίστευε στην ασυγχώρητη αμαρτία (Κατά Ματθαίον 12,31-32, Κατά Μάρκον 3,29, Κατά Λουκάν 12,10).

24. Μιλούσε με παραβολές για να συγχύζει τους ανθρώπους, ώστε να τους στείλει στην κόλαση (Κατά Ματθαίον 13,10-15, Κατά Μάρκον 4,11).

25. Πίστευε σε ένα θεό (τον εαυτό του), που είχε σκοτώσει τους εχθρούς του μπροστά του (Κατά Λουκάν 19,27).

26. Πίστευε στους διάβολους, τα κακά μάτια και τα ακάθαρτα πνεύματα (Κατά Ματθαίον 6,23, 10,1, 10,5-8, 12,22, 12,43-45, 17,18, Κατά Μάρκον 1,23-25, 1,34, 3,11-12, 7,22-23, Κατά Λουκάν 9,1, 11,24-26, 11,34).

27. Ήταν ρατσιστής (Κατά Ματθαίον 15,22-26, Κατά Μάρκον 7,26-27).

28. Καταδίκαζε τους ανθρώπους στην κόλαση για πράγματα που υποτίθεται ότι διέπραξαν οι πρόγονοι τους (Κατά Ματθαίον 23,31-35).

29. Γινόταν αηδιαστικός και απωθητικός μερικές φορές (Κατά Μάρκον 7,33, 8,23, Κατά Ιωάννην 6,53-57, 9,6).

30. Ο ίδιος ενέκρινε τη δουλεία (ή τουλάχιστον δεν αντιτίθετο σε αυτή) και έλεγε ότι ο Θεός είναι σαν ιδιοκτήτης σκλάβων που τους κτυπά και πουλάει οικογένειες για να πληρώσει χρέη (Κατά Ματθαίον 18,23-25, Κατά Λουκάν 7,2-10, 12,47). 31. Κάποια μέρα θα αγωνιστεί εναντίον ανθρώπων με ένα σπαθί, το οποίο θα που βγαίνει από το στόμα του (Αποκάλυψη Ιωάννη 2,16, 19,15, 21).

32. Απειλεί να σκοτώσει παιδιά, θανατώνοντάς τα (Αποκάλυψη Ιωάννη 2,23).

33. Θα σκοτώσει δισεκατομμύρια ανθρώπους με το κοφτερό δρεπάνι του (Αποκάλυψη Ιωάννη 14,14-20). 34. Αδικαιολόγητα σκότωσε 2000 γουρούνια (Κατά Ματθαίον 8,30-32, Κατά Μάρκον 5,12-13, Κατά Λουκάν 8,33).

35. Ξέρανε μια συκιά επειδή δεν είχε φρούτα για να φάει, ενώ δεν ήταν η εποχή των σύκων (Κατά Ματθαίον 21,19, Κατά Μάρκον 11,13-14).

36. Δεν γνώριζε πολλά από βιολογία (Κατά Μάρκον 4,31-32).

37. Έλεγε ψέματα για την προσευχή (Κατά Ματθαίον 17,20, 21,21-22, Κατά Μάρκον 11,23-24, Κατά Ιωάννην 14,13-14, 15,7, 15,16, 16,23, Κατά Λουκάν 17,6).

38. Είπε κάποια ηλίθια πράγματα (Κατά Μάρκον 9,23, Κατά Λουκάν 10,19, 16,15, 21,16-18, 21,23, Κατά Ιωάννην 7,38, 9,39, 12,25).

39. Είπε εσχατολογικές ανοησίες για το τέλος του κόσμου (Κατά Ματθαίον 24,3-30, Κατά Μάρκον 13,8, 24-25, Κατά Λουκάν 21,10-11).

40. Είπε ότι όλοι όσοι έζησαν πριν από τον ίδιο ήταν κλέφτες και ληστές (Κατά Ιωάννην 10,8).

41. Οι γείτονές του τον απέρριψαν (Κατά Ματθαίον 13,55-57, Κατά Μάρκον 6,3, Κατά Ιωάννην 6,42).

42. Πολλοί που τον είδαν από κοντά σκέφτηκαν ότι ήταν τρελός και δαιμονισμένος (Κατά Ιωάννην 10,20).

43. Οι φίλοι του θεωρούσαν ότι έχασε τα λογικά του (Κατά Μάρκον 3,21).

44. Η οικογένειά του δεν τον πίστευε (Κατά Ιωάννην 7,5).

45. Είπε ότι οι αληθινοί οπαδοί του θα διώχνουν δαιμόνια, θα μιλούν ξένες γλώσσες, θα χειρίζονται φίδια και θα πίνουν δηλητήρια (Κατά Μάρκον 16,17-18).

46. Είπε ότι οι άπιστοί θα βασανίζονται αιώνια στην κόλαση (Κατά Μάρκον 16,16).

47. Ντυνόταν κάπως αστεία (Αποκάλυψη 1,13-16, 2,18, 19,12-16).

48. Είναι ο ζωντανός νεκρός (ζόμπι) με τα κλειδιά για την κόλαση και τον θάνατο (Αποκάλυψη 1,17-20).

49. Πίστευε στις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης (Κατά Ματθαίον 12,40, 24,37, Κατά Λουκάν 17,27, 17,29-32) και αποδεχόταν τον Μωσαϊκό Νόμο - δεν ήρθε για να τον καταργήσει, αλλά για να τον συμπληρώσει (Κατά Ματθαίον 5,17-19) [1].

50. Ο Ιησούς δεν μαλάκωσε την Παλαιά Διαθήκη, στην πραγματικότητα έκανε το αντίθετο: - Η βλασφημία εξακολουθεί να τιμωρείται με θάνατο - Οι μοιχοί (άπιστοι) πρέπει να πεθάνουν - Η ασέβεια προς τη μητέρα ή τον πατέρα σας τιμωρείται με θάνατο - Οι άνθρωποι που εργάζονται την Κυριακή πρέπει να σκοτωθούν - Αν μια γυναίκα δεν είναι παρθένα όταν παντρευτεί, πρέπει να πεθάνει - Δεν υπάρχει τίποτα κακό με τη δουλεία (σκλαβιά) - Οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να θανατωθούν και - Οι γυναίκες πρέπει να σιωπούν και να κάνουν ότι τους λένε [2]. ΠΗΓΗ:https://damianlampidonitis.blogspot.gr Πηγές: [1] Steve Wells, 50 reasons to be ashamed (and not a fan) of Jesus [2] Daniel Miessler, No, Jesus did not soften the Old Testament – In fact he did the opposite Προτεινόμενη βιβλιογραφία: - Hector Avalos, The bad Jesus: The ethics of New Testament ethics (Sheffield Phoenix Press 2015). - Steve Wells, Drunk with blood: God's killings in the Bible (audiobook) (SAB Books, 2013). Αναρτήθηκε από ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ

Η μεθόδευση της εικονικής θανάτωσης και ανάστασης του Ιησού. Των... Νίκου Σάμιου και Μιχάλη Καλόπουλου.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Κάθε αναδημοσίευση άρθρου ολική ή μερική θα πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά με αναφορά πηγής στο site μας: www.greatlie.com το οποίο θα πρέπει να είναι ενεργός σύνδεσμος (link) στην σελίδα του άρθρου. Σε αντίθετη περίπτωση το ιστολόγιο επιφυλάσσεται για χρήση κάθε νομίμου δικαιώματος του.

"Tω καιρώ εκείνω"... έγιναν 62 επαναστάσεις κατά των Ελλήνων και Ρωμαίων στην Ιουδαία, εκ των οποίων 61

είχαν ως αφετηρία την Γαλιλαία. Οι Ρωμαίοι γνωρίζοντας ότι ακόμη και τα αυστηρά μέτρα που είχε λάβει πριν απ’ αυτούς ο Αντίοχος δεν καρποφόρησαν, απεφάσισαν για να καταστείλουν τις ανταρσίες, τα πραξικοπήματα και τους μαχαιροβγάλτες και τους πάσης φύσεως επαναστάτες, να επιβάλουν την πιο «φρικτή και τρομακτική θανατική καταδίκη» (Κικέρων) την σταύρωση. Αλλά όχι απλά μόνο σταύρωση: Η σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του κατάδικου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό.
Ότι οι εσταυρωμένοι έπρεπε να παραμείνουν για μέρες στο σταυρό, συμπεραίνεται επίσης, από το ότι οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν στο κάθετο δοκάρι του σταυρού, (στο ύψος των άκρων των ποδιών), το λεγόμενο suppedaneum, (υποπόδιο υποστήριγμα) μια μικρή ξύλινη προεξοχή, στην οποία μπορούσε να στηριχθεί ο εσταυρωμένος και να ανακουφίσει τις αναπνευστικές του ανάγκες, γιατί διαφορετικά, κρεμάμενος μόνο από τα χέρια, θα κινδύνευε να πεθάνει σύντομα από ασφυξία… ενώ όπως είπαμε ο σκοπός της σταυρώσεως ήταν ο αργός βασανιστικός θάνατος.

Ποιος ο χρόνος σταύρωσης και η αιτία θανάτου του Ιησού;

Για τον χρόνο που ελήφθη η απόφαση της εκτέλεσής του διαβάζουμε: «ήταν δε Παρασκευή του Πάσχα και η ώρα περίπου έκτη. Λέγει δε ο Πιλάτος στους Ιουδαίους: Να ο βασιλιάς σας. Τότε εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν: Άρον άρον σταύρωσον αυτόν... Τότε ο Πιλάτος παρέδωσε τον Ιησού να σταυρωθεί» Ιωάνν.19.14-16.
Για το χρόνο θανάτου πάνω στον σταυρό, διαβάζουμε ότι: «περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς λέγων: Ηλι, ηλι λεμα σαβαχθανι. Τινές δε των εκεί εστηκότων (παρισταμένων) έλεγον, τον Ηλία φωνάζει και ευθέως τις (κάποιος) εξ αυτών, (των παρευρισκομένων συγγενών και φίλων του Ιησού) λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν ("όξος") περιθέσας (τον σπόγγον) εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Ο δε Ιησούς... (αμέσως μετά το πότισμα του Ιησού με σπόγγο όξους, περί την ενάτην ώραν,) αφήκε το πνεύμα»Ματθ. 27.45-50.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στην αρχαιότητα: «οι σπόγγοι αυτοί (spongia somnifera) διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρου, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ. και μετά εξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confectiosoporis όπως απεκαλείτο) προ της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρηθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής, αλλά δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στην μύτη του εγχειριζόμενου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά και όξος προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση»! Αριστοτέλης Κούζης καθηγητής της Ιστορίας της ιατρικής, στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από άρθρο του στηνεγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση!

ANASTASI XRISTOY ME SPOGO SOMNIFERA MANDRAGORA

Οι περισσότεροι πιστοί, νομίζουν επίσης ότι η σταύρωση του Ιησού κράτησε ατελείωτες ώρες ίσως και μέρες! Αγνοούν ότι η συγκεκριμένη σταύρωση είναι η συντομότερη όλων των εποχών, με τον Ιησού να σημειώνει το σκανδαλώδες ρεκόρ σύντομης παραμονής στον σταυρό!

Αν τα εκατομμύρια των πιστών δεν ζούσαν σε καθεστώς απόλυτης κατήχησης, θα κατάλαβαν αμέσως, ότι αυτή η προκλητική (το πολύ δίωρη) παραμονή του Ιησού στο σταυρό, από μονή της στοιχειοθετεί την πλέον αντικειμενική αφορμή σφοδρής αμφισβήτησης κάθε αυθεντικότητας της συγκεκριμένης "ανάστασης". Μάλιστα οι υποψίες εκτινάσσονται κυριολεκτικά στα ύψη, αν στην όλη εικόνα προσθέσουμε την απολύτως ύποπτη χρήση αναισθητικού (ναρκωτικού-καρωτικού) "όξους", που κατά την σαφή ομολογία της αφήγησης, (Ιωανν.19.30) προηγείται ακριβώς πριν από τον ολοφάνερα εικονικό θάνατο του Ιησού.

Κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη λοιπόν (που ήταν και ο μονός αυτόπτης μάρτυρας) απ’ την εξαγγελία της σταυρικής απόφασης του Πιλάτου (στο Πραιτόριο), μέχρι τον θάνατο του Ιησού στο σταυρό, μεσολαβούν μονό τρις ώρες. Απ’ το τρίωρο αυτό πρέπει να αφαιρέσετε τον χρόνο της όποιας κακοποίησής του, τον χρόνο που φορτωμένος τον σταυρό περπάτησε μέχρι τον Γολγοθά καθώς και τις προετοιμασίες της σταύρωσης. Μετά απ’ αυτά μένει σε σας να αποφασίσετε πόσος είναι ο υπολειπόμενος χρόνος παραμονής του Ιησού επί του σταυρού. Άρα όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Μ. Καλόπουλος στο βιβλίο του «Το θέατρο της σωτηρίας»: «ευρισκόμενος ο Ιησούς μόνο μία με δυο ώρες στον σταυρό, πως και από τι θα μπορούσε να πεθάνει; Ασφαλώς η απάντηση είναι πλέον ολοφάνερη: Ο Ιησούς δεν πέθανε, αλλά ναρκώθηκε από το καρωτικό όξος* που εντέχνως του προσέφεραν με σπόγγο προσαρμοσμένο σε καλάμι οι δικοί του άνθρωποι λίγο πριν ο Ιησούς αναφωνήσει «τετέλεσται».

*Στην περιοχή της Ιουδαίας ήταν πασίγνωστο ένα φυτό, το λεγόμενο Papaver somniferum ή αλλιώς το γνωστό μας όπιο. Κεντρική ουσία του φυτού είναι η μορφίνη, η οποία χρησιμοποιείτο από τους ιατρούς θεραπευτές πριν από τις επεμβάσεις στους ασθενείς τους από την προ Χριστού εποχή. Οι ιδιότητες του φυτού σαν παυσίπονο και ναρκωτικό ήταν γνωστές. Επίσης ήταν γνωστό ότι σε συνδυασμό με άλλη ουσία, προφανώς με μανδραγόρα έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση λιποθυμία και την πτώση των παλμών της καρδιάς για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε ελάχιστο επίπεδο χωρίς να την ασθενεί, αλλά τουναντίον να την ενισχύει. Εκτός από όλα αυτά μειώνεται η αναπνοή στο ελάχιστο και το σώμα χαλαρώνει πλήρως. Καταλαβαίνετε λοιπόν, γιατί μετά το "τετέλεσθαι"; τον κεντάει ο Λογγίνος; Το τέλειο πιστοποιητικό θανάτου ενός ζωντανού ανθρώπου, ο οποίος είναι απλά και μόνο τραυματισμένος ναρκωμένος και αναίσθητος.

Γιατί δεν έσπασαν τα σκέλη του Ιησού; Διαβάζουμε: «οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό» (Β.Β.) Ιωάνν.19.31-33.
Διαπιστώνεται λοιπόν ότιοι δύο παρακείμενοι ληστές ΖΟΥΝ για αυτό και τους (θανατώνουν με ανασκολοπισμό) ή όπως λέει το κείμενο τους έσπασαν τα μέλη!!!

Ο Ιησούς όμως, για ποιο λόγο και από τι είναι νεκρός; Ποιά μπορούσε να είναι η δική του αιτία θανάτου; Υπάρχει επιτέλους κάποιος σοβαρός ιατροδικαστής, να μας δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, για την πραγματική αιτία του υπερ-διάσημου αυτού θανάτου;

Βεβαία δεν αγνοούμε την μοναδική απάντηση που αποπειράθηκαν στη συγκεκριμένη ερώτηση, και που θέλει τον Ιησού να εκπνέει επί του σταυρού: «Από τις κακουχίες του μαστιγώματος». Όμως η μοναδική αυτή απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα, δικαιολογημένα θεωρείται ανεπαρκής, υπερβολική και εντελώς ατυχής, μια και δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται ούτε στις στοιχειώδεις αντικειμενικές συνθήκες ενός σταυρικού θανάτου. Ας το δούμε αναλυτικότερα.

Ήταν το μαστίγωμα θανατηφόρο;
Βασικό επιχείρημα εναντίον αυτής της υπόθεσης παραμένει η ιδία η βεβαιωμένη πρόθεση των Ρωμαίων, που ήθελαν ο σταυρικός θάνατος να αποτελεί ένα μακροχρόνιο μαρτύριο για αποτροπή, παραδειγματισμό και εκφοβισμό.

Συμφωνά με όσα γνωρίζουμε λοιπόν, πριν από την σταύρωση, ο κάθε κατάδικος έπρεπε να μαστιγωθεί βάση δικαίου με 39 κτυπήματα μαστιγίου (από ιερέα), 1/3 εκ των οποίων στο στήθος (ή έμπροσθεν) και τα υπόλοιπα στην πλάτη. Το μαστίγωμα δεν θα μπορούσε να είναι εξοντωτικό, καθώς η έκθεση του κατάδικου σε κοινή θέα, προς μακροχρόνιο παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό ήταν η βασική αιτία επιλογής της σταύρωσης. Η σταυρική τιμωρία δεν έχει στόχο την άμεση τιμωρία του καταδικασμένου (δηλαδή τον απλό θάνατο του εγκληματία), αλλά τον μακροχρόνιο βασανισμό του, προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό των υπολοίπων. Qyintilian 35-95 μ.X. Decl 274.

Επιπλέον τον ίδιο σκεπτικισμό αναδεικνύουν και οι παρακάτω ερωτήσεις: Δεν υπέστησαν το ίδιο μαστίγωμα και οι δύο παρακείμενοι ληστές; Αυτοί γιατί δεν υπέκυψαν… αλλά ακμαιότατοι συνομιλούν μέχρι τελευταία στιγμή με τον Ιησού;

Αν ήταν ετοιμοθάνατοι, λόγω βαθύτατων τραυματισμών από το ίδιο θανατηφόρο μαστίγωμα, πως κουβάλησαν τον σταυρό τους μέχρι τον τόπο της τελικής εκτέλεσης τους; Αν το μαστίγωμα δεν άφηνε μονό μώλωπες, αλλά δημιουργούσε βαθιά θανατηφόρα τραύματα, δεν έπρεπε τα θύματα να αιμορραγούν ακατάσχετα; Γιατί κανένας ευαγγελιστής, και ιδιαιτέρα ο αυτόπτης Ιωάννης, δεν αναφέρει το παραμικρό σ’ αυτή την κατεύθυνση;

Σταύρωση… με οδική βοήθεια!
Το ότι ο Ιησούς δεν ήταν τόσο εξαντλημένος ή ετοιμοθάνατος από βαρύτατες κακώσεις που του προκάλεσε το φραγγέλωμα, γίνεται φανερό απ’ το γεγονός ότι μπορεί και σηκώνει μόνος του το βάρος του σταυρού (18 έως 30 κιλά) στο μεγαλύτερο μέρος των περίπου 500 έως 600 μέτρων που διανύει. Βεβαία καθ’ οδόν συμβαίνει κάτι αναπάντεχο: ο Ιησούς (ο τέλειος άνθρωπος) και όχι οι δυο αμαρτωλοί συνοδοιπόροι του, σταμάτησε κουρασμένος και τον σταυρό ανέλαβε κάποιος Σίμων Κυρηναίος.
Τι παράξενη εξέλιξη! Ο άνθρωπος που ήρθε να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, πρώτα τρις φορές αρνείται μετά δακρίων την αποστολή του (στον κήπο της Γεθσημανής) και τώρα καταδέχεται ένας άλλος να του κουβαλήσει το φορτίο!

Και σαν μην φτάνει μόνο αυτό, ενώ ο Σίμων o Κυρηναίος κουβαλάει τον σταυρό του, ο Ιησούς όχι μόνο δεν χρειάζεται κάποια περίθαλψη, αλλά στήνει "πηγαδάκι" με γυναίκες: Εκεί ο Ιησούς κοντοστάθηκε ξανά και μίλησε με κάποιες γυναίκες, λέγοντας πως έπρεπε να κλαίνε για τα δικά τους παιδιά και όχι για τον ίδιο (Λουκ.23.28).

Τι έκανε και ποιος ήταν ο Λογγίνος;

http://orthodoxia.forumup.gr/about463-orthodoxia.html
Στο παραπάνω ορθόδοξο ΣΑΙΤ διαβάζουμε: «Λογγίνος ο εκατόνταρχος ήταν Ιουδαίος και κατά της ημέρες του Κυρίου υπηρετούσε εις την υπηρεσία του Πιλάτου». Υπενθυμίζουμε δε ότι ο συγκεκριμένος ένστολος Εβραιο-ρωμαίος αγιοποιήθηκε για τον σημαντικό του ρολό κατά την σταύρωση και την κατοπινή του δράση ως χριστιανός.

«Εις των στρατιωτών, (ο Λογγίνος) εκέντησε (ένυξε) με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Ιωάννης 19. 34.

Τελικά μήπως ο Ιησούς απέθανε από λογχισμό (νύξη) επί του σταυρού; Η ιδέα μπορεί να είναι εντελώς δελεαστική, αλλά δεν θα έπρεπε καθόλου να αποτελεί μέρος της απάντησης, μια και ο οποιοσδήποτε λογχισμός αποτελεί μεταθανάτιο τραυματισμό. Ο Ιησούς πρώτα εκπνέει, και άγνωστο ποσό μετά λογχίζεται στην πλευρά. Είναι αυτονόητο πως κάθε συνετή ιατροδικαστική έρευνα, δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει τον λογχισμό σε ένα πτώμα ως αφορμή θανάτου. Μάλιστα αν οι ίδιοι πιστοί δεχθούν ότι το «τετέλεσται» δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και τον πραγματικό θάνατο του Ιησού… τότε μονοί τους ανοίγουν επίσημα τους ασκούς των υποθέσεων της κωματώδους κατάστασης του Ιησού από το καρωτικό όξος που ήπιε πριν αναφωνήσει «τετέλεσται». Συνεπώς κάθε απόπειρα να συνδεθεί ο θάνατος του Ιησού με τον λογχισμό αυτόν, παραβιάζει την ιδία την αφήγηση μια και ο λογχισμός αυτός έρχεται πολύ μετά το «τετέλεσται» του Ιησού.

Τι θα πούμε όμως για τον λογχισμό αυτόν, αν η υπόθεση της κωματώδους κατάστασης του Ιησού μετά το καρωτικό όξος αληθεύει; Δεν θα μπορούσε να ήταν αυτό ένα χτύπημα οριστικά θανατηφόρο; Απαριθμήστε τα προβλήματα και τις ενστάσεις που προκύπτουν από μια τέτοια παραδοχή:

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το χτύπημα της λόγχης, δεν το αναφέρει παρά μονό ο Ιωάννης. Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές, ενώ αναφέρουν τον (Εβραιο-ρωμαίο!) εκατόνταρχο Λογγίνο, δεν αναφέρουν τίποτε για τον λογχισμό του νεκρού Ιησού. Είναι δυνατόν οι ίδιοι του οι μαθητές-βιογράφοι του που με πάθος θέλουν να αναδείξουν κάθε λεπτομέρεια του μαρτυρίου του, να μην αναφέρουν την τόσο ενδιαφέρουσα αυτή κακοποίηση του δασκάλου τους; Άρα η υπόθεση του εμβόλιμου μεταθανάτιου τραυματισμού δεν φαίνεται και τόσο μετέωρη. Ο Ιησούς ουδέποτε τραυματίστηκε σοβαρά στον σταυρό από σφοδρό διαπεραστικό λογχισμό.

Η ιδία η λέξη «κέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, όπως «κεντρίζω (χωρίς να τραυματίζω) τον ίππο... εξ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην». Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό διατρητικό θανατηφόρο κτύπημα!

Τον υποτιθέμενο λογχισμό του νεκρού Ιησού, τον αναφέρει ο Ιωάννης και υπάρχει μια καλή εξήγηση γι’ αυτό! Είναι ο ίδιος ευαγγελιστής, που μας παραδίδει ένα πλήθος από εξαιρετικά αποκαλυπτικές λεπτομέρειες, όπως τον ελάχιστο χρόνο παραμονής του πάνω στον σταυρό, την σωστή χρήση του σπόγγου, την αφορμή για την έγκαιρη αποκαθήλωση και την αιτία διαφυγής του από τον προγραμματισμένο θανατηφόρο ανασκολοπισμό του!* Έπρεπε λοιπόν να αντισταθμίσει όλα αυτά τα αποκαλυπτικά της διαφυγής του σταυρικού θανάτου, με ένα εφεύρημα σύγχυσης της τελικής εικόνας και ο λογχισμός ήταν ότι καταλληλότερο. Αυτό και η καλο-διαλεγμένη λέξη «κεντώ» σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό θανατηφόρο διατρητικό κτύπημα!

Οι επιστήμονες του East Midlands Forensic Laboratory όχι μόνο το επιβεβαίωσαν, αλλά λένε ότι εάν βρίσκεται κάποιος σε θέση σταυρού, αυξάνεται η απόσταση μεταξύ πλευρών και ζωτικών οργάνων (καρδιά, πνεύμονες) έτσι ώστε ένα κέντημα, ή λόγχευση στα πλευρά να μην επιφέρει κανένα θανατηφόρο τραύμα...
*Ο Ιωάννης σε αντίθεση με τα τρία πρώτα (συνοπτικά) ευαγγέλια, γράφει σε δυο επίπεδα, α) για λαϊκή κατανάλωση και δημιουργία εντυπώσεων και β) με απόκρυφες πληροφορίες, στοιχεία για τον σοβαρό μελετητή, ερευνητή ο οποίος κάποια στιγμή του χρόνου θα τα απομυθοποιήσει.

Δυο δραστήριοι "άγγελοι φύλακες" βοηθούν τον θεό ν’ αναστηθεί!

Βεβαία το εκπληκτικότερο αποδεικτικό στοιχειό της στημένης αυτής εικονικής εκτέλεσης, το παρουσιάζει ο διάσημος στη χώρα μας συγγραφέας σκεπτικιστής Μ. Καλόπουλος, στο βιβλίο του: "ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΩΤΗΡΙΑΣ"(απ' όπου αντλούμε τις βασικές ιδέες του παρόντος άρθρου), και στον υπότιτλο: «Το μυστικό της Παρασκευές σκοτώνει τον μύθο της ανάστασης».

Ο εκπληκτικός αυτός μεθοδικός αμφισβητίας της βίβλου, επισημαίνει κάτι πραγματικά μοναδικό! Κάθε απόπειρα ή ευρηματική μεθόδευση επιβίωσης του Ιησού από την σταυρική εκτέλεσή του, θα ήταν μάταιη, αν δεν στόχευε με σκανδαλώδη ακρίβεια, στην μοναδική μέρα του έτους, (το Πάσχα των Εβραιών), στην οποία προ-υπήρχε νομοθετημένο προνόμιο αποκαθήλωσης των νεκρών Εβραίων εσταυρωμένων! Χωρίς τον άψογο συγχρονισμό για την ενεργοποίηση της συγκεκριμένης αυτής μοναδικής ετήσιας ευκαιρίας αποκαθήλωσης εσταυρωμένων, στην οποία ολόκληρο το θέατρο της θεοποίησης του Ιησού στοχεύει με θαυμαστή ακρίβεια, όλα τα υπόλοιπα απλώς δεν θα είχαν κανέναν νόημα, διότι ο Ιησούς θα έλιωνε, νεκρός ή ζωντανός, για πολλές μέρες καθηλωμένος πάνω στο σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης, και χωρίς κανείς να μπορεί να ζητήσει την αποκαθήλωση του, πριν οι σάρκες του λιώσουν πάνω στον σταυρό. ΒΛΕΠΕ: Το μυστικό της Παρασκευής... σκοτώνει οριστικά τον μύθο της ανάστασης του Ιησού! Του Μ. Καλόπουλου

Υπάρχει όμως και ενδιαφέρουσα συνέχεια. Μετά την κατάποση του "όξους" την κατάλληλη στιγμή, την αποφυγή του θανατηφόρου ανασκολοπισμού, και την επιτυχή αποκαθήλωση (εγκαίρως λόγω εορτής!)… δυο καλά πληροφορημένοι Ιουδαίοι που δεν εμπιστεύονται καθόλου τις θαυματουργικές δυνάμεις του "θεού", επεμβαίνουν δυναμικά προτιμώντας να πραγματοποιήσουν το "θαύμα"… με κλινικές διαδικασίες!

Ο Νικόδημος ο Φαρισαίος, ήταν άρχοντας των Ιουδαίων και μέλος του Συνεδρίου (Σαχεντρίν). Η σχετική του προϊστορία τον δείχνει από περιέργεια ή από ενδιαφέρον, να πηγαίνει μέσα στη νύχτα προς τον Ιησού, για να μάθει για όσα αυτός δίδασκε (Ιωάννης 3:1-14). Προσφώνησε μάλιστα τον Ιησού με τον τίτλο "Ραββί".

Αργότερα κατά την τελευταία μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, όταν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι σχεδίαζαν τον πρόωρο θάνατο του Ιησού, ο Νικόδημος έδειξε στο Συνέδριο την συμπάθειά του στο πρόσωπο του Ιησού, λέγοντας πως ήταν άδικο να καταδικαστεί χωρίς πρώτα να απολογηθεί (Ιωάννης 7:37-53).

Ο Ιωσήφτης Αριμαθείας ή Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ήταν επίσης μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ,«Ιωσήφ ο από Αριμαθείας, πλούσιος και αμέμπτου βίου ανήρ και μέλος του Συνεδρίου (ευσχήμων βουλευτής)» γράφει ο Παπαδιαμάντης, πλούσιος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη του και ο οποίος, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα του Ιησού από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό (κηδέψει) στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο. Πράγματι η άδεια αυτή του παραχωρήθηκε και με βοηθό του τον Νικόδημο, «το Άχραντον Σώμα σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο, έως την "ανάσταση" του».

Ο Νικόδημος λοιπόν μαζί με τον Ιωσήφ, αυτοί οι δυο "άγγελοι φύλακες", μετά το "θάνατο" του Ιησού, κάνουν ακριβώς ότι θα έκανε ένα εκπαιδευμένο συνεργείο ανάνηψης. Μετέφεραν τον καρωθέντα Ιησού σε κατάλληλο (πεντακάθαρο αχρησιμοποίητο... πρός αποφυγή μολύνσεων), ταφικό δωμάτιο και άλειψαν το σώμα του Ιησού με 100 "λίτρα" (αξία ή βάρος δεν έχει πολύ σημασία), πολύτιμων θεραπευτικών, αντισηπτικών ουσιών, το έδεσαν όχι με σάβανα (κειρίαις) αλλά με θεραπευτικούς επιδέσμους (μετά των οθονίων) και το τοποθέτησαν σε μνήμα που ήταν ολοκαίνουργιο (Ιωάννης 19:38-42).

Τίποτε δεν έχει μείνει στην τύχη, και όλα είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε, για να περάσουν τον Ιησού "απέναντι"... στην μεθοδευμένη ανάνηψη! Η ανάστασή του θα ήταν η πύλη της αθανασίας, και η απαρχή ενός λειτουργικού παν-ιαματικού μύθου, που θα έβαζε δυναμικά την Ιουδαϊκή θεολογία, μέσα στο πάνθεον των αναστημένων και αποθεωμένων θεών της Μεσογείου, κάτι που ουδέποτε θα μπορούσαν να επιχειρήσουν με τον αιματοβαμμένο Γιαχβέ, τον πατέρα του Ιησού και θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό και ο γιος-θεός, παρουσιάστηκε τόσο διαφορετικός απ’ τον Ιουδαίο Πατέρα-θεό.

Το τελικό ζητούμενο ήταν ύψιστης σημασίας. Η θεοποίηση του Ιησού δια της ανάστασής του αποτελούσε, ένα θεολογικό διαβατήριο του Ιουδαϊσμού ανάμεσα στα έθνη και την οριστική διαφυγή του Ιουδαϊσμού απ’ την συρρίκνωση και τον αφανισμό! Γι’ αυτό και οι απίστευτες λεπτομέρειες, στο απόλυτα μελετημένο αυτό σκηνικό της προετοιμασίας, υπηρέτησαν ένα ύψιστης σπουδαιότητας εγχείρημα, και δεν πρέπει καθόλου να μας εκπλήσσουν.

Οι δυο λοιπόν προαναφερθέντες "άγγελοι" σαν μέλη του Συνεδρίου, γνώριζαν εγκαίρως τι και που επρόκειτο να γίνει (προβάδισμα πληροφοριών), και είναι ολοφάνερο ότι μερίμνησαν καταλλήλως τόσο για τον απίστευτα κατάλληλο τάφο, όσο και για την έγκαιρη διάθεση και ποσότητα των απολυμαντικών, ανανηπτικών ουσιών.

Ιωάννης 19 39 Ήλθε δε και ο Νικόδημος, όστις είχεν ελθεί προς τον Ιησούν διά νυκτός κατ' αρχάς, φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης έως εκατόν λίτρας*

*-->Η λίτρα: Ρωμαϊκή μονάδα βάρους, περίπου 320-327 γραμμάρια.

Γιατί άραγε αλόη και σμύρνη;
Η χρήση της αλόης ξεκινάει περίπου το 2200 π.X. με τα οφέλη της να είναι γνωστά στην Περσία, στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ινδία και στην Αφρική. Σύμφωνα με μύθους, υπήρξε το μυστικό ομορφιάς της Κλεοπάτρας και της Νεφερτίτης, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος οργάνωσε ολόκληρη εκστρατεία για να κατακτήσει το νησί Σοκροτα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει για την ίαση των πληγών των στρατιωτών του.

Η ρητίνη της αλόης που εισαγόταν στο Ισραήλ και που είχε φέρει ο Νικόδημος, είχε καλό σκοπό: Είναι από τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς, όχι μόνο από διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά και σε διαφορετικές εποχές. Χάρη στα συστατικά της και τη συνέργειά τους, η αλόη διεισδύει βαθιά στο δέρμα, το καθαρίζει και αποτελεί φυσικό αναισθητικό. Ενισχύει την ανάπτυξη νέων κυττάρων, βελτιώνει τη λειτουργία των ιστών και επουλώνει τα τραύματα. Έχει αντιβιοτική, αντιμυκητιακή και αντιφλεγμονώδη δράση, και τονώνει το ανοσοποιητικό, αλλά και η σμύρνη - comniphora MYRRHA εκτιμάται ως απολυμαντικό, η ουσία σμύρνη (μύρο) χρησιμοποιείται για πλύση σε πληγές, και ήταν γνωστό απολυμαντικό, αντισηπτικό υλικό από την εποχή του Ιπποκράτη.

Τι τις ήθελαν άραγε όλες αυτές τις αντισηπτικές περιποιήσεις σε ένα νεκρό σώμα; Μήπως ακόμα και τα ιαματικά αυτά υλικά ταιριάζουν γάντι σ' όλη αυτή την καλοστημένη σκηνοθεσία της ανάνηψης;
Επίσης ποιο το νόημα της επίσκεψης του δευτέρου συνεργείου των γυναικών με αρώματα; Από ποτέ ξεσαβανώνουν έναν νεκρό για να τον αλείψουν αρώματα; Τα αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που πρόκειται να μεταφερθεί… ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις προενταφιασμού. Να αλείψουν όμως με αρώματα έναν ήδη ενταφιασμένο νεκρό, αυτό δεν ξανακούστηκε ποτέ. Άρα το δεύτερο συνεργείο (των γυναικών) πρέπει να είχε κάποιες πληροφορίες για πιθανή ανάνηψη, αλλά το πρώτο (των ανδρών) τους είχε προλάβει ήδη!
Mήπως βλέπετε εσείς άλλη εξήγηση;

Αφύλακτος ο τάφος του Ιησού ολόκληρη την πρώτη νύχτα!

Για να συμβούν όμως όλα αυτά, το συνεργείο ανάνηψης έπρεπε να δράσει χωρίς καμιά παρενόχληση. Είχαν άραγε την άνεση αυτή... να αφοσιωθούν απερίσπαστοι για ώρες στην προσεκτική ανανηπτική τους τέχνη; Οι Ρωμαίοι φρουροί θα εμπόδιζαν μια τέτοια προσπάθεια; Το αφύλακτο του τάφου την πρώτη αυτή σημαντική νύχτα, το επισημαίνει ο Μ. Καλόπουλος, αλλά το παραδέχεται σαφέστατα και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

H παραδοχή του Ιωάννη Χρυσοστόμου μεταφρασμένη: «Κι έπειτα γιατί να μην κλέψουν το σώμα νωρίτερα; Ασφαλώς αν είχαν σκοπό να κάνουν κάτι τέτοιο, θα το έκαναν όταν δεν εφρουρείτο ο τάφος, τότε που ήταν και ακίνδυνο και σίγουρο, -δηλαδη την πρώτη νύχτα- γιατί το Σάββατο πήγαν οι Εβραίοι στον Πιλότο και ζήτησαν την κουστωδία και φρούρησαν τον τάφο, ενώ, την πρώτη νύχτα δεν ήταν κανένας εκεί». In Matthaeum 58.788.43-49. Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία… την πρώτη και σημαντικότερη νύχτα της ανάνηψης, ο τάφος ήταν παντελώς αφρούρητος

Ένας πραγματικά λειτουργικός τάφος!

Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ο οποίος είχε αγοράσει τον δικό του λαξευτό τάφο, όχι στην Αριμαθεία αλλά πλησίον της σταυρώσεως, σαν εύπορος Εβραίος βουλευτής και μάλιστα μέλος του

Σαχεντρίν, ασφαλώς θα είχε φροντίσει να λαξευτεί ο τάφος κατά τα ιουδαϊκά έθιμα (Kôkim-τάφος), δηλαδή ο τάφος έπρεπε να είναι όπως στην απεικόνηση:

1. Εξωτερικός χώρος.
2. Κυλιόμενος λίθος
3. Εσωτερικός θάλαμος
4. Χαμήλωμα
5. Τράπεζα
6. Θέση του σώματος (νεκρού) για προετοιμασίες ταφής
7. Μεμονωμένος χώρος τελικής ταφής (Kôκ)

Σε ένα τέτοιο τάφο άνετα χωράνε τα δυο άτομα (ανανήπτες μασέρ) με τα 100 λίτρα υλικών ανάνηψης!

Οι νεκροί δεν λένε ποτέ ψέματα

Ο Χριστός:
"και το σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον". ...Ιωάννης 20:7

Ο Λάζαρος:

"Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα «κειρίαις» (σάβανα), και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον". Ιωάννης 11:44

Ο νεκρός Λάζαρος, (όχι όμως και ο Ιησούς, όπως θα έπρεπε κατά το έθιμο όπως ενδεικτικά αποδεικνύεται από την κηδεία του Λαζάρου), ήταν λοιπόν «δεδεμένος» (από το δέω) και στα πόδια και τα χέρια «κειρίαις» (με σάβανα). Η «κειρία» (από το «κείρω» = κόβω)και όχι τα οθόνια που έχουμε στην περίπτωση του Χριστού, ήταν υφασμάτινη ταινία που χρησιμοποιόταν για το δέσιμο του νεκρού σώματος και το πρόσωπό του «περιεδέδετο» (από το «περιδέω») με σουδάριο. Ως αποτέλεσμα αυτού του δεσίματος κανείς δεν μπορούσε να κινηθεί ελεύθερα... όμως... «κειρίαις» δεν υπάρχουν στην περίπτωση του Χριστου(!).

Σε δυο κηδείες την ίδια εποχή, ασφαλώς δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν οι διαδικασίες, στην περίπτωση του Λαζάρου δεν υπάρχει τίποτα να μοιάζει με αυτή του Ιησού, στην οποία υπάρχουν μέχρι και ...αρώματα.

Τα αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που πρόκειται να μεταφερθεί… ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις προενταφιασμού, αλλά όχι στην συγγεκριμένη χώρα και εποχή.
Οι νεκροί είναι οι πιο αμερόληπτοι μάρτυρες. Όχι μόνο στην περίπτωση κηδείας του Λαζάρου τον οποίο θεωρούσαν νεκρό, δεν υπάρχουν τέτοιες αναφορές και συνήθειες, αλλά και σε ολόκληρη την βίβλο, δεν υπάρχει κάποιο παρόμοιο ταφικό έθιμο, αλλά και κανένα βιβλικό κείμενο δεν κάνει ανάλογες αναφορές σε τέτοια έθιμα.

Δικαίως λοιπόν μπορεί κανείς να υποπτευθεί, ότι μόνο μέσα σε ένα τέτοιο λειτουργικό τάφο, μπορούσε άνετα να πραγματοποιηθεί η ανάνηψης - Ανάσταση!

Και οι αρχαίοι Έλληνες:

Ο Δαρείος είναι ένας από τους πρώτους που χρησιµοποίησε τη θρησκεία για πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς.
Ήταν αυτός ο οποίος δήλωσε, µε βάση αυτά που διαβάζουµε στους κύλινδρους του ∆αρείου, ότι «Εγώ ο ∆αρείος για να φθάσω να γίνω κοσµοκράτορας δεν µπορεί παρά να είχα την εύνοια των θεών. Έγινα αυτό που έγινα, γιατί (ο τότε θεός, ο αντίστοιχος ∆ίας λεγόταν Αχούρα Μάσδα), πρέπει να είµαι ευνοοούµενος του Αχούρα Μάσδα για να κατορθώσω όλα αυτά τα οποία κατόρθωσα. Και εγώ θα ευνοώ τον Αχούρα Μάσδα. Όποιος ενεργεί εις βάρος του, θα µε βρίσκει απέναντι του, και όποιος είναι σε βάρος µου, θα βρίσκει το θεό απέναντι του».

Αλλά οι τότε αρχαίοι Έλληνες πριν από κάθε πίστη, έβαζαν την πατρίδα τους, τον πολιτισμό τους, και ήταν σε θέση για αυτές της αξίες να δώσουν την ζωή τους, την ψυχή τους. „Δεν μασούσαν“.
Οι αρχαίοι Έλληνες νίκησαν γιατί πολέµησαν µε σώµα και ψυχή. Με νύχια και µε δόντια: Χαρακτηριστικό Στην μάχη του Μαραθώνα ο Κυναίγειρος, πάει να βουτήξει το πλοίο να µην το αφήσει να φύγει. Του κόβουν το χέρι, πονάει φρικτά αλλά δεν περιμένει άλλον „να σηκώσει τον σταυρό του“, μετά το πιάνει µε το άλλο, το κόβουν πονάει φρικτά, αβάσταχτα, απερίγραπτος πόνος, αλλά δεν περιμένει άλλο „να σηκώσει τον σταυρό του“ και πάει µε τα δόντια. Είναι ο αδελφός του Αισχύλου, του µεγαλύτερου ποιητή όλων των εποχών, του δηµιουργού της τραγωδίας, ο οποίος ξεκινάει και γράφει μετά την μάχη του Μαραθώνα!
Σήμερα ελάχιστοι από τους Έλληνες γνωρίζουν πόσο αγωνίστηκε, πόνεσε και πέθανε ο Κυναίγειρος με το αίμα του οποίου γαλουχήθηκε η σημερινή δική μας ελευθερία, αλλά και αυτή του Ευρωπαϊκού κόσμου.
Επιτέλους όμως, τα επίπλαστα και προσχεδιασμένα πάθη του Ασιάτη Χριστού, έχουν αποκαλυφθεί και μπορούμε πλέον να τα απομυθοποιήσουν όλοι...

Ευχαριστώ τον συγγραφέα Μ. Καλόπουλο για την εξαιρετική βοήθεια που μου πρόσφερε με τα βιβλία του.

Νίκος Σάμιος

Βιβλιογραφία:

"Το θέατρο της σωτηρίας" Μ. Καλόπουλος,

"Η Αγία Γραφή"

"Αλόη: Ένα φαρμακείο σε γλάστρα" της Μαρίας Παπαδοδημητράκη,

"Φυσικές θεραπείες και όχι φάρμακα" άρθρο της Αναστασίας Μουράτη,

"Die Wahrheit über das 'Turiner Grabtuch" Holger Kersten -Elmar R. Gruber ,

"Ιστορία ιουδαϊκού πολέμου" Φλάβιος Ιώσηπος ,

"Ιστορία", "Χρονικά", Τάκιτος.

2^η Φωτογραφία :αναπαράσταση ιουδαϊκού τάφου.

1^ηΦωτογραφία: Το μαστίγωμα Francesca Piero Della (1416-1492):

Υπήρξε από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του 15ου αιώνα αλλά και λαμπρός μαθηματικός. Παρ' ότι επί αιώνες έμεινε άγνωστος, σήμερα συγκαταλέγεται στους Τιτάνες της Αναγέννησης.
Τη 10ετία του 1460, φιλοτεχνεί τη σειρά τοιχογραφιών "Ο Θρύλος Του Αληθινού Σταυρού". Ενδιάμεσα, (1454) αναλαμβάνει να διακοσμήσει την Αγία Τράπεζα του Ναού Σαν Αγκοστίνο και το 1459 ζωγραφίζει μερικές τοιχογραφίες για το Βατικανό.

Η παρούσα έρευνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΙΧΩΡ.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ. (Μαμή με το δάκτυλό της διαπιστώνει την παρθενία της 12χρονης Μαριάμ)

Αν δεν βάλω το δάκτυλο μου στη φύση της για να ερευνήσω, δεν θα πιστέψω οτι μια παρθένος γέννησε ΒΛΕΠΕ ΚΕΦ. 19:3

«Να η Μαρία έγινε δωδεκαετής ζώντας στο Ναό του Κυρίου, τι να κάνουμε λοιπόν με αυτήν για να μην μολύνει τον ιερό χώρο του Κυρίου»; ΒΛΕΠΕ ΚΕΦ. 8:2

ΤΕΛΙΚΑ... ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ: «Χαίρε κεχαριτωμένη»:

Πήρε την στάμνα και πήγε να τη γεμίσει νερό. Και να μια φωνή της λέει «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου, ευλογημένη Συ εν γνναιξίν». ΒΛΕΠΕ ΚΕΦ. 11:1

ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

1.1. Στις ιστορίες των δώδεκα φυλών του Ισραήλ’ γίνεται λόγος για τον Ιωακείμ, που ήταν πολύ πλούσιος και συνήθιζε να προσφέρει διπλά τα δώρα του στο Ναό, λέγοντας: «Ας είναι ένα μέρος της περιουσίας μου για το λαό και ένα άλλο αφιερωμένο στον Κύριο μου για να συγχωρεί τις αμαρτίες μου και για τον εξιλασμό μου». 2. Πλησίαζε η ημέρα τον Κυρίου η μεγάλη και οι υιοί Ισραήλ πρόσφεραν τα δώρα τους. Στάθηκε τότε μπροστά του ο Ρουβείμ και του είπε: «Δεν σου επιτρέπεται να προσφέρεις πρώτος τα δώρα σου, αφού δεν έκανες απογόνους στον Ισραήλ». 3. Ο Ιωακείμ τότε λυπήθηκε πολύ και πήγε στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ μονολογώντας: «Θα κοιτάξω προσεκτικά στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, για να διαπιστώσω αν είμαι ο μόνος που δεν έκανα απογόνους στον Ισραήλ». Ερεύνησε και βρήκε οτι όλοι οι δίκαιοι ανάστησαν απογόνους στον Ισραήλ. Θυμήθηκε και τον πατριάρχη Αβραάμ που την έσχατη ώρα του χάρισε ο Θεός υιό, τον Ισαάκ. 4. Λυπήθηκε πολύ ο Ιωακείμ και δεν εμφανίστηκε στη γνναίκα του, αλλά κατευθύνθηκε στην έρημο, όπου έστησε τη σκηνή του, νήστεψε επίσης σαράντα μερόνυχτα μονολογώντας: «Δεν θα κατεβώ ούτε για φαγητό ούτε για ποτό, έως ότου με επισκεφτεί ο Κύριος, ο Θεός μου, και θα είναι τροφή και ποτό η προσευχή μου».

2. 1. Η γυναίκα του η Άννα θρηνούσε δύο θρήνους και οδυρόταν δύο οδυρμούς, έλεγε: «Θα οδύρομαι για τη χηρεία μου, θα οδύρομαι για την ατεκνία μου». 2. Πλησίαζε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και της είπε η δούλη της η Ιουδίθ: «Έως πότε θα ταπεινώνεις τον εαυτό σου; Να έφτασε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και δεν επιτρέπεται να πενθείς. Πάρε, λοιπόν, αυτή τη μαντίλα που μου έδωσε η κυρία του εργαστηρίου, δεν αρμόζει άλλωστε σε εμένα να τη φορώ, γιατί εγώ είμαι δούλα, ενώ αυτή έχει βασιλικά χαρακτηριστικά». 3. Και η Άννα της αποκρίθηκε: «Φύγε από κοντά μου, και εγώ δεν τα προκάλεσα αυτά, αλλά ο Κύριος με ταπείνωσε, μήπως όμως κάποιος πανούργος σου χάρισε το μαντήλι και ήρθες να μοιραστείς μαζί μου την αμαρτία σου;" Και η Ιουδίθ απάντησε: «Γιατί να σε καταραστώ, αφού ο Κύριος έκλεισε τη μήτρα σου για να μην δώσεις καρπό στον Ισραήλ»; 4. Στεναχωρήθηκε πολύ η Άννα. Πέταξε απο πάνω της τα πένθιμα ρούχα, έλουσε το κεφάλι της και ντύθηκε τα νυφικά της φορέματα. Κατά την ένατη ώρα κατέβηκε στον κήπο να περπατήσει. Είδε μια δάφνη, κάθησε κάτω απο αυτήν και ικέτεψε με τέτοια θερμά λόγια τον Κύριο: «Θεέ των πατέρων μας, ευλόγησε με και εισάκουσε τη δέηση μου, όπως ευλόγησες τη μήτρα της Σάρρας και της έδωκες υιό, τον Ισαάκ».

3. 1. Καθώς έστρεψε τα μάτια της προς τον ουρανό, είδε μια φωλιά σπουργιτιών μέσα στη δάφνη και θρήνησε μέσα της λέγοντας: «Αλίμονο σε μένα, ποιος με γέννησε; ποιά μήτρα με έφερε στον κόσμο; Γεννήθηκα καταραμένη ανάμεσα στους υιούς Ισραήλ και με χλεύασαν στο Ναό του Κυρίου. 2. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα πετεινά του ουρανού, αφού ακόμη και τα πετεινά του ουρανού είναι γόνιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα θηρία της γης, γιατί ακόμη και τα θηρία είναι γόνιμα ενώπιον Σον, Κύριε. 3. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε αυτά τα (τρεχούμενα) νερά, αφού ακόμη και τα νερά είναι γονιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε τούτη εδώ τη γη, γιατί ακόμη και τούτη η γη προσφέρει τους καρπούς της στον κατάλληλο καιρό και Σε ευλογεί, Κύριε».

4. 1. Και να ένας άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε μπροστά της και της είπε: «Άννα, Άννα, ο Κύριος εισάκουσε τη δέηση σου, θα συλλάβεις και θα γεννήσεις και θα μιλούν για το σπέρμα σου σε όλη την οικουμένη». Και η Άννα αποκρίθηκε: «Ζει Κύριος, ο Θεός μου, εάν γεννήσω, είτε αγόρι είτε κορίτσι, θα το προσφέρω ως δώρο στον Κύριο, τον Θεό μου, να τον υπηρετεί όλες τις ημέρες της ζωής του». 2. Ήλθαν τότε δύο αγγελιοφόροι και της είπαν: «Να, ο Ιωακείμ, o άνδρας σου, έρχεται με τα πρόβατα του». Άγγελος Κυρίου είχε κατεβεί σε αυτόν και του είπε: «Ιωακείμ, Ιωακείμ, ο Κύριος, ο Θεός εισάκουσε τη δέηση σου, κατέβα λοιπόν από αυτόν τον τόπο, γιατί η γυναίκα σου θα συλλάβει». 3. Κατέβηκε τότε ο Ιωακείμ, κάλεσε τους βοσκούς του και τους παράγγειλε: «Φέρτε εδώ δέκα προβατίνες χωρίς κηλίδα ή ψεγάδι για να τις προσφέρω θυσία στον Κύριο, το Θεό μου, φέρτε μου επίσης δώδεκα μοσχάρια τρυφερά για να τα προσφέρω στους ιερείς και τη γερουσία και φέρτε μου τέλος και εκατό κατσίκια για όλο το λαό». 4. Και να ο Ιωακείμ έφθασε με τα κοπάδια του και η Άννα στάθηκε στην πύλη, σαν είδε τον Ιωακείμ να έρχεται, έτρεξε και κρεμάστηκε στο λαιμό του λέγοντας: «Τώρα ξέρω καλά ότι ο Κύριος, ο Θεός μου έδωκε πλούσια την ευλογία Του, γιατί να που η χήρα δεν θα είναι πια χήρα και να που η άτεκνος θα συλλάβει». Ο Ιωακείμ ξεκουράστηκε την πρώτη ημέρα στο σπίτι του.

5. l.Την επόμενη μέρα πρόσφερε τα δώρα του αναλογιζόμενος: «Αν ο Κύριος, ο Θεός, μου δώσει χάρη, θα μου (το) φανερώσει το πέταλο του ιερέα». Πρόσφερε, λοιπόν, ο Ιωακείμ τα δώρα του και παρατηρούσε το πέταλο του ιερέα καθώς ανέβηκε στο θυσιαστήριο του Κυρίου και δεν είδε τίποτε να μαρτυρεί αμαρτία εναντίον του. Και είπε ο Ιωακείμ: «Τώρα ξέρω ότι ο Κύριος μου έδωσε τη χάρη του και συγχώρησε όλα τα αμαρτήματα μου». Έτσι κατέβηκε δικαιωμένος απο το Ναό του Κυρίου και γύρισε στο σπίτι του. 2. Εν τω μεταξύ συμπληρώθηκαν οι μήνες της και τον ένατο μήνα η Άννα γέννησε. Ρώτησε τη μαία: «Τι γέννησα»; Και εκείνη της αποκρίθηκε: «Κορίτσι». Είπε τότε η Άννα: «Η ψυχή μου σήμερα ευφράνθηκε όσο ποτέ άλλοτε» και την έβαλε στο κρεβάτι. Όταν συμπληρώθηκαν οι μέρες της, η Άννα πλύθηκε, έδωσε στο παιδί της το μαστό της για να θηλάσει και την ονόμασε Μαριάμ.

6. 1. Μέρα με τη μέρα το κορίτσι μεγάλωνε και όταν έγινε έξι μηνών, την κράτησε η μητέρα της ορθια για να δει αν στέκεται. Η Μαριάμ έκανε επτά βήματα και έπεσε στην αγκαλιά της. Την άρπαξε τότε η Άννα, τη σήκωσε υψηλά και είπε: «Ζει Κύριος, ο Θεός μου δεν θα περπατήσεις στη γη, έως οτου σε οδηγήσω στο Ναό του Κυρίου». Και διαμόρφωσε στο υπνοδωμάτιο της ένα εξαγνισμένο χώρο, οπου τίποτε το μολυσμένο ή ακάθαρτο δεν επέτρεπε να περάσει. Κάλεσε επίσης τις αμόλυτες θυγατέρες των Εβραίων για να παίζουν μαζί της. 2. Όταν το κορίτσι έγινε ενός έτους, ο Ιωακείμ έκανε γιορτή μεγάλη. Κάλεσε τους ιερείς, τους γραμματείς, τη γερουσία και όλο το λαό του Ισραήλ. Παρουσίασε τότε ο Ιωακείμ την κόρη του στους ιερείς και την ευλόγησαν λέγοντας: «Θεέ των πατέρων μας, ευλόγησε αυτήν την κόρη και χάρισε της όνομα ξακουστό και αιώνιο σε όλες τις γενιές». Και ο λαός αποκρίθηκε: «Γένοιτο, γένοιτο, αμήν». Την παρουσίασε επίσης στους αρχιερείς και αυτοί την ευλόγησαν λέγοντας: «Θεέ των πατέρων μας, στρέψε το βλέμμα Σου σε αυτή την κόρη και ευλόγησε την με την έσχατη και ολοκληρωτική ευλογία, που ανώτερη της δεν υπάρχει». 3. Την πήρε στην αγκαλιά της η μητέρα της και την οδήγησε στον εξαγνισμένο χώρο του υπνοδωματίου της, οπου της έδωσε το μαστό της για να θηλάσει. Και έψαλε η Άννα αυτό το άσμα στον Κύριο, τον Θεό: «Θα ψάλω ένα άσμα στον Κύριο, τον Θεό μου, γιατί με σπλαχνίστηκε και με απάλλαξε από τη ντροπή των εχθρών μου. Μου έδωσε ο Κύριος καρπό της δικαιοσύνης Του, μοναδικό και πολλαπλάσιο ενώπιον Του. Ποιος θα αναγγείλει στους υιούς της φυλής Ρουβείμ ότι η Άννα θηλάζει; Ακούστε, ακούστε, οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ ότι η Άννα θηλάζει». Κι αφού την έβαλε να αναπαυτεί στον εξαγνισμένο χώρο, βγήκε και υπηρετούσε τους καλεσμένους. Όταν τελείωσε το δείπνο, έφυγαν γεμάτοι αγαλλίαση, δοξάζοντας τον Θεό του Ισραήλ.

7. 1. Καθώς περνούσαν οι μήνες, το παιδί μεγάλωνε. Όταν έγινε δύο ετών, είπε ο Ιωακείμ στην Άννα: «Ας την οδηγήσουμε στο ναό του Κυρίου, για να εκπληρώσουμε την υπόσχεση που δώσαμε, μήπως μας στείλει ο Κύριος την οργή Του και δεν γίνει δεκτό τότε το Δώρο μας». Η Άννα τότε απάντησε: «Ας περιμένουμε το τρίτο έτος, για να μην αποζητήσει το κορίτσι τον πατέρα ή την μητέρα». Και o Ιωακείμ είπε: «Ας περιμένουμε». 2. Όταν έγινε τριών χρόνων το κορίτσι, είπε ο Ιωακείμ: «Προσκαλέστε τις αμόλυντες θυγατέρες των Εβραίων να πάρουν απο μια λαμπάδα, που θα κρατούν αναμμένη, ώστε να μην στραφεί το κορίτσι προς τα πίσω και μείνει αιχμάλωτη η καρδιά της μακριά απο το Ναό του Κυρίου». Έτσι έκαναν, λοιπόν, ώσπου ανέβηκαν στο ναό του Κυρίου, όπου ο ιερέας την υποδέχτηκε, την ασπάστηκε, την ευλόγησε και είπε: «Ο Κύριος δόξασε το όνομα σου σε όλες τις γενιές. Μέσα από εσένα θα αποκαλύψει o Κύριος στις έσχατες ημέρες τη λύτρωση Του στους Ισραηλίτες». 3. Ο ιερέας την έβαλε να καθίσει στον τρίτο αναβαθμό του θυσιαστηρίου. Ο Κύριος, ο Θεός, της έδωσε χάρη και χόρεψε (με τα πόδια της) και όλος ο λαός του Ισραήλ την αγάπησε.

8. l. Οι γονείς της επέστρεψαν γεμάτοι θαυμασμό και δοξάζοντας τον δεσπότη Θεό, γιατί η κόρη τους δεν στράφηκε προς τα πίσω. H δε Μαρία ζούσε στο Ναό του Κυρίου τρεφόμενη σαν περιστέρι και έπαιρνε την τροφή της απο το χέρι αγγέλου. 2.Όταν έγινε δώδεκα ετών, έκαναν συμβούλιο οι ιερείς συζητώντας: «Να η Μαρία έγινε δωδεκαετής ζώντας στο Ναό του Κυρίου, τι να κάνουμε λοιπόν με αυτήν για να μην μολύνει τον ιερό χώρο του Κυρίου»; Και είπαν στον αρχιερέα: «Εσύ στέκεσαι μπροστά στο θυσιαστήριο του Κυρίου, είσελθε, λοιπόν, και ό,τι σου αποκαλύψει ο Κύριος αυτό θα κάνουμε». 3. Ο αρχιερεάς φόρεσε το δωδεκακώδωνο άμφιο εισήλθε στα άγια των αγίων και προσευχήθηκε για αυτήν. Και να άγγελος Κυρίου του παρουσιάστηκε και είπε: «Ζαχαρία, Ζαχαρία, βγες έξω και συγκέντρωσε τους χήρους του λαού να φέρει ο καθένας ένα ραβδί και σε όποιον ο Κύριος δείξει κάποιο σημάδι, αυτού θα γίνει γυναίκα». Βγήκαν οι κήρυκες σε όλη την περιοχή της Ιουδαίας, ήχησε η σάλπιγγα του Κυρίου και έτρεξαν όλοι.

9. 1. Ο Ιωσήφ έριξε το σκεπάρνι και πήγε να τους συναντήσει. Όταν συγκεντρώθηκαν, πήγαν με τα ραβδιά στον αρχιερέα. Εκείνος πήρε τα ραβδιά όλων, εισήλθε στο Ναό και προσευχήθηκε. Αφού τελείωσε την προσευχή, πήρε τα ραβδιά, βγήκε και τους τα παρέδωσε. Κανένα όμως σημάδι δεν υπήρχε σε αυτά. Το τελευταίο ραβδί το πήρε ο Ιωσήφ και να ένα περιστέρι ξεπήδηαε από το ραβδί και πέταξε πάνω στο κεφάλι του Ιωσήφ. Ο ιερέας είπε τότε στον Ιωσήφ: «Σε σένα έλαχε ο κλήρος να παραλάβεις την παρθένο του Κυρίου υπό την προστασία σου». 2. Ο Ιωσήφ όμως απάντησε: «Έχω γιους και είμαι γέρος, ενώ αυτή είναι νεαρή, θα με περιγελάσουν οι υιοί Ισραήλ». Και ο ιερέας αποκρίθηκε στον Ιωσήφ: «Φοβήσου τον Κύριο, τον Θεό σου, και θυμήσου τι έκανε ο Θεός στον Δαθάν, τον Αβειρών και τον Κορέ, πως δηλαδή σχίστηκε η γη και τους κατάπιε εξαιτίας της αντιλογίας τους. Και τώρα φοβήσου και εσύ Ιωσήφ, μήπως συμβούν αυτά στο σπίτι σου». 3. Φοβήθηκε ο Ιωσήφ και την παρέλαβε υπό την προστασία του. Και είπε ο Ιωσήφ στη Μαρία: «Να, σε παρέλαβα απο το Ναο του Κυρίου και τώρα σε αφήνω στο σπίτι μου, πηγαίνω να χτίσω τις οικοδομές μου και θα επιστρέψω κοντά σου: Ο Κύριος θα σε διαφυλάξει».

10. 1. Συσκέφθηκαν οι ιερείς και είπαν: «Ας κάνουμε ένα παραπέτασμα για τον Ναό του Κυρίου». Και ο ιερέας πρόσταξε: «Καλέστε μου αμόλυντες παρθένες απο τη φυλή του Δαβίδ». Οι υπηρέτες πήγαν και αναζήτησαν και βρήκαν επτά παρθένες. Θυμήθηκε τότε ο ιερέας και το κορίτσι, την Μαριάμ, που καταγόταν απο τη φυλή του Δαβίδ και ήταν αμόλυντη ενώπιον του Θεού. Πήγαν τότε οι υπηρέτες και την έφεραν. 2. Τις οδήγησαν στο Ναο του Κυρίου και είπε ο ιερέας: «Ρίξτε κλήρο ποιά θα υφάνει το χρυσό και ποιά τον αμίαντο, ποιά το λινό και ποιά το μετάξι, ποιά το υακίνθινο και ποιά το κόκκινο και ποια την αληθινή πορφύρα». Κληρώθηκε στη Μαριάμ η αληθινή πορφύρα και το κόκκινο, τα πήρε και πήγε σπίτι της. Εκείνο τον καιρό έχασε τη λαλιά του ο Ζαχαρίας και τον αντικατέστησε ο Σαμουήλ, έως ότου ο Ζαχαρίας ξαναμίλησε. Η Μαρία πήρε το κόκκινο και άρχισε να κλώθει.

11. 1. Πήρε την στάμνα και πήγε να τη γεμίσει νερό. Και να μια φωνή της λέει «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου, ευλογημένη Συ εν γνναιξίν». Εκείνη έστρεψε το βλέμμα της δεξιά αριστερά, για να καταλάβει απο που έρχεται αυτή η φωνή. Κατατρομαγμένη γύρισε σπίτι της, τακτοποίησε τη στάμνα, πήρε την πορφύρα, κάθισε στην καρέκλα της και έκλωθε. 2. Και να άγγελος Κυρίου στάθηκε μπροστά της και της είπε: «Μη φοβάσαι Μαριάμ, βρέθηκε περίσσεια η χάρη του Θεού, που είναι Κύριος των πάντων, για σένα, γι’αυτό θα συλλάβεις απο το λόγο του». Όταν το άκουσε αυτό αναρωτήθηκε: Θα συλλάβω εγώ απο τον Κύριο, τον ζώντα Θεό, και θα γεννήσω οπως γεννά κάθε γνναίκα; 3. Και ο άγγελος Κυρίου αποκρίθηκε: «Όχι έτσι Μαριάμ, γιατί δύναμη Κυρίου θα σε καλύψει. Γι’αυτό και το άγιο παιδί θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς, αυτός θα σώσει το λαό από τις αμαρτίες του. Και η Μαριάμ απάντησε: «Ιδού η δούλη Κυρίου ενώπιον Του, ας γίνει αυτό που λες». 12. 1. Αφού τελείωσε την πορφύρα και το κόκκινο, τα πήγε στον ιερέα, αυτός την ευλόγησε και είπε; «Μαριάμ, ο Κύριος δόξασε το όνομά σου, θα είσαι ευλογημένη σε όλες τις γενιές της γης». 2. Γεμάτη χαρά η Μαριάμ πήγε στην Ελισάβετ, τη συγγένισσα της, και χτύπησε την πόρτα. Ακούγοντας το χτύπο η Ελισάβετ, παραμέρισε το κόκκινο νήμα, έτρεξε προς την πόρτα και την άνοιξε. Όταν είδε τη Μαριάμ, την ευλόγησε και είπε: «Πώς μου έγινε αυτή η τιμή να με επισκεφτεί η μητέρα του Κυρίου μου; Γιατί να, αυτό που κρατώ στα σπλάχνα μου σκίρτησε και σε ευλόγησε. Η Μαρία, εν τω μεταξύ, είχε λησμονήσει τα μυστήρια για τα οποία της μίλησε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και ατενίζοντας τον ουρανό είπε: «Ποία είμαι εγώ Κύριε που όλες οι γενιές με ευλογούν;». 3. Έμεινε τρεις μήνες στην Ελισάβετ. Μέρα ομως με τη μέρα η κοιλιά της μεγάλωνε. Φοβήθηκε η Μαριάμ, γύρισε στο σπίτι της και κρυβόταν απο τους υιούς Ισραήλ. Ήταν τότε δεκαέξι ετών όταν συνέβαιναν αυτά τα μυστήρια.

13. 1. Ήταν στον έκτο μήνα, οταν τελικά ήλθε ο Ιωσήφ απο τις οικοδομικές του ασχολίες και μπαίνοντας στο σπίτι του, την βρήκε έγκυο. Χτύπησε το πρόσωπο του και ρίχτηκε κάτω σε ένα σάκκο, έκλαψε πικρά και είπε: «Με τι πρόσωπο θα αντικρίσω τον Κύριο, τον Θεό μου; Ποία προσευχή να κάνω γι’αυτήν την κόρη; Παρθένο την παρέλαβα απο το Ναό του Κυρίου, του Θεού μου, και δεν την προφύλαξα. Ποιος μου έστησε παγίδα; Ποιος έκανε αυτήν την πονηρία μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και μόλυνε την παρθένο; Μήπως σε εμένα επαναλήφθηκε η ιστορία του Αδάμ; Γιατί οπως ακριβώς την ώρα που δοξολογούσε ο Αδάμ το Θεό, ήρθε ο όφις βρίσκοντας μόνη την Εύα και την εξαπάτησε, έτσι ακριβώς συνέβη και σε μένα». 2. Σηκώθηκε ο Ιωσήφ απο το σάκκο, κάλεσε την Μαριάμ και της είπε: «Τι είναι αυτό που έκανες ξεχνώντας τον Κύριο, τον Θεό σου, που σε φρόντιζε; Γιατί ταπείνωσες τον εαυτό σου εσύ που ανατράφηκες στα άγια των αγίων και που έπαιρνες τροφή απο χέρι αγγέλου»; 3. Εκείνη έκλαψε πικρά λέγοντας: «Είμαι αμόλυντη εγώ και με άνδρα δεν είχα σχέσεις». Ρώτησε τότε ο Ιωσήφ: «Απο που λοιπόν συνέλαβες τον καρπό της κοιλίας σου;» Και αυτή απάντησε: «Ζει Κύριος ο Θεός μου, δεν ξέρω απο που είναι».

14. 1.O Ιωσήφ φοβήθηκε πολύ, απομακρύνθηκε και έπεσε σε περισυλλογή, τι να κάνει με αυτή. Και αναλογίστηκε: «Εάν κρύψω το αμάρτημά της, θα βρεθώ να αντιμάχομαι το νόμο του Κυρίου». Εάν πάλι την φανερώσω στους υιούς Ισραήλ, φοβούμαι μήπως υπάρχει κάτι το αγγελικό σε αυτήν και βρεθώ να έχω παραδώσει έναν αθώο στο θάνατο. Τι να κάμω με αυτή; Κρυφά θα τη διώξω μακριά μου». Με τέτοιες σκέψεις τον πρόλαβε η νύκτα. 2. Και να άγγελος Κυρίου εμφανίζεται στο όνειρό του και του λέγει: «Μη φοβηθείς αυτό το κορίτσι, γιατί αυτο που βρίσκεται στα σπλάχνα της προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει υιό και θα τον ονομάσεις Ιησού, γιατί αυτός θα σώσει το λαό από τα αμαρτήματα του». Σηκώθηκε τότε από τον ύπνο και ο Ιωσήφ δόξασε τον Θεό που του χάρισε την ευλογία αυτή, και πρόσεχε την Μαριάμ.

15. 1. Τον καιρό εκείνο ήρθε σ' αυτόν ο γραμματέας Άννας και του είπε: «Τι συνέβη και δεν φάνηκες στη σύναξη μας;» Ο Ιωσήφ του απάντησε: «Ήμουν ταλαιπωρημένος από το ταξίδι και ξεκουράστηκα την πρώτη μέρα». Στράφηκε τότε και είδε ο Άννας τη Μαριάμ έγκυο. 2.Φεύγει τρέχοντας προς τον ιερέα και του λέει: «Ο Ιωσήφ, για τον οποίον εσύ δίνεις μαρτυρία, παρανόμησε πολύ σοβαρά». Ρώτησε τότε ο ιερέας: «Γιατί μου το λες αυτό;» Εκείνος αποκρίθηκε: «Την παρθένο που παρέλαβε από το Ναό του Κυρίου, τη μόλυνε, ολοκλήρωσε το γάμο με αυτήν κρυφά και δεν το φανέρωσε στους υιούς Ισραήλ». Αναρωτήθηκε τότε ο ιερέας: «Έκανε τέτοιο πράγμα ο Ιωσήφ;». «Στείλε υπηρέτες και θα βρεις έγκυο την παρθένο", απάντησε ο Άννας ο γραμματέας. Πήγαν οι υπηρέτες και τη βρήκαν στην κατάσταση που περιέγραψε ο Άννας. Οδήγησαν τότε αυτήν και τον Ιωσήφ στο δικαστήριο. 3. Είπε ο ιερέας: «Μαρία, γιατί το έκανες αυτό; γιατί ταπείνωσες τον εαυτό σου ξεχνώντας τον Κύριο, τον Θεό σου; Εσύ που ανατράφηκες στα άγια των αγίων και λάμβανες τροφή απο χέρι αγγέλου, εσύ που άκουσες τους ύμνους και χόρεψες μπροστά στο Θεό, γιατί το έκανες αυτό;». Εκείνη έκλαψε πικρά λέγοντας: «Ζει Κύριος ο Θεός μου, είμαι καθαρή ενώπιον Του και δεν έχω σχέση με άντρα». 4. Είπε τοτε ο ιερέας στον Ιωσήφ: «Γιατί το έκανες αυτο;» Ο Ιωσήφ απάντησε: «Ζει Κύριος, εγώ είμαι καθαρός με αυτήν». Και ο ιερέας πρόσθεσε: «Μην παίρνεις ψεύτικο όρκο αλλά φανέρωσε την αλήθεια· ολοκλήρωσες κρυφά το γάμο μαζί της, δεν το φανέρωσες στους υιούς Ισραήλ, αλλά και δεν έσκυψες το κεφάλι σου στο κραταιό (θεϊκό) χέρι, για να ευλογηθεί το σπέρμα σου». Ο Ιωσήφ έμεινε σιωπηλός.

16. 1. Είπε ο ιερέας: «Δώσε πίσω την παρθένο που παρέλαβες απο το Ναό του Κυρίου». Τότε ο Ιωσήφ άρχισε να κλαίει. Ο ιερέας συνέχισε: «Θα σας δώσω να πιείτε το ‘ύδωρ της ελέγξεως του Κυρίου’ που θα φανερώσει ενώπιον σας τις αμαρτίες σας». ΒΛΕΠΕ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΜΟΥ ΠΕΡΙ ΑΓΝΕΙΑΣ: "ΑΓΝΕΙΑ" Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ - «ΕΠΙΚΑΤΑΡΩΜΕΝΟ ΥΔΩΡ» Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΗΛΟΤΥΠΙΑΣ http://greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/93-i-gunaika-sta-nuxia-tou-ierateiou-lepikataromeno-udorr-o-nomos-tis-zilotupias

2. Πήρε ο ιερέας και έδωσε στον Ιωσήφ να πιεί, στέλνοντας τον στο βουνό. Και επέστρεψε σώος. Έδωσε και στη Μαριάμ να πιει στέλνοντάς την στο βουνό. Και επέστρεψε σώα. Θαύμασε τότε όλος ο λαός , αφού δεν βρέθηκε αμαρτία σε αυτούς. 3. Και είπε ο ιερέας: «Αφού ο Κύριος δεν αποκάλυψε αμαρτίες σε σας, ούτε εγώ σας κατακρίνω» και τους άφησε ελεύθερους. Πήρε ο Ιωσήφ τη Μαριάμ και επέστρεψε στο σπίτι του χαρούμενος και δοξάζοντας το Θεό του Ισραήλ.

17. 1. Ο βασιλιάς Αύγουστος εξέδωσε διαταγή να απογραφούν όλοι όσοι κατάγονται απο τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Και αναλογίστηκε ο Ιωσήφ: «Εγώ θα απογράψω τους γιους μου, με αυτό το κορίτσι όμως τι να κάνω; Πώς θα την απογράψω; Ως γυναίκα μου; Ντρέπομαι. Ως θυγατέρα μου; Μα όλοι οι υιοί Ισραήλ γνωρίζουν καλά ότι δεν είναι κόρη μου. Αυτή είναι η ημέρα του Κυρίου, ας ενεργήσει όπως θέλει». 2. Έστρωσε το υποζύγιο, την έβαλε να καθίσει, πήρε τα γκέμια ο γιος του και ο Ιωσήφ ακολουθούσε. Πορεύτηκαν κοντά τρία μίλια έτσι. Σε μια στιγμή ο Ιωσήφ στράφηκε και είδε τη Μαρία σκυθρωπή και αναλογίστηκε: «Ίσως ο καρπός της την κάνει να πονά». Γυρίζει πάλι ο Ιωσήφ και την είδε να γελά, και είπε: «Μαρία, τι συμβαίνει; Το πρόσωπο σου το βλέπω πότε γελαστό και πότε σκυθρωπό». Η Μαρία απάντησε: «Είναι επειδή βλέπω ενώπιον μου δύο λαούς, έναν που κλαίει και θρηνεί και έναν που χαίρεται και αναγαλλιάζει». 3. Είχαν διασχίσει τη μισή διαδρομή και είπε η Μαριάμ: «Κατέβασε με από το υποζύγιο, επειδή αυτό που υπάρχει μέσα μου με πιέζει να εξέλθει». Την κατέβασε από το υποζύγιο και της είπε: «Πού να σε πάω και πού να σκεπάσω τη ντροπή σου; Ο τόπος είναι έρημος».

Μετά από τόσα... ο Ιωσήφ εξακολουθεί να θεωρεί την εγκυμοσύνη της καρπό μοιχείας!

18. 1. Εκεί βρήκε ένα σπήλαιο, την έβαλε μέσα και άφησε τους γιους του να την φροντίζουν. Κατόπιν βγήκε να αναζητήσει μαμή στα μέρη της Βηθλεέμ. 2. Εγώ ο Ιωσήφ περπατούσα και όμως δεν προχωρούσα, έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά και είδα τον αέρα πλημμυρισμένο με φως, σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και τον είδα σταματημένο και τα ουράνια πουλιά ακίνητα. Και κοίταξα προς τη γη και είδα χάμω μια σκάφη και εργάτες ανασηκωμένους με τα χέρια μέσα στη σκάφη· όσοι έτρωγαν δεν έτρωγαν και όσοι σήκωναν το κεφάλι δεν μπορούσαν να το κατεβάσουν, όσοι πάλι άνοιγαν το στόμα τους δεν μπορούσαν να το κλείσουν, αλλά ολονών τα πρόσωπα ήταν στραμμένα προς τον ουρανό. Είδα και πρόβατα να περνούν και τα πρόβατα στάθηκαν ακίνητα και, όταν σήκωσε το χέρι του ο βοσκός για να τα χτυπήσει, έμεινε υψηλά. Και έριξα τα μάτια μου στον χείμαρρο και διέκρινα τα στόματα των μικρών προβάτων ανοιχτά χωρίς να πίνουν. Και ξαφνικά όλα εξακολούθησαν την πορεία τους.

19. 1. Και να μια γυναίκα που κατέβαινε απο το βουνό με ρώτησε: «Άνθρωπε που πηγαίνεις;» Εγώ απάντησα: "Ψάχνω μαμή Εβραία». Εκείνη μου αποκρίθηκε: «Και ποια είναι η ετοιμόγεννη στο σπήλαιο;» Εγώ απάντησα: «Η μνηστή μου». Μου είπε: «Δεν είναι σύζυγός σου;» Εγώ αποκρίθηκα: «Είναι η Μαριάμ που ανατράφηκε στο Ναό του Κυρίου και μου έλαχε ως γυναίκα υπό την προστασία μου. Φυσικά, λοιπόν, δεν είναι σύζυγός μου, αλλά έχει συλλάβει καρπό απο το Άγιο Πνεύμα». «Είναι αλήθεια αυτό;». «Έλα και δες», απάντησε ο Ιωσήφ και η μαμή πήγε μαζί του. 2. Σταμάτησαν όταν έφτασαν στο χώρο του σπηλαίου και να ένα φωτεινό σύννεφο επεσκίαζε το σπήλαιο και η μαμή αναφώνησε: «Γέμισε από δόξα η ψυχή μου σήμερα, παράδοξα είδαν τα μάτια μου, γιατί σωτήρας γεννήθηκε στον Ισραήλ». Ξάφνου το σύννεφο υποχώρησε από το σπήλαιο και φως μεγάλο έλαμψε μέσα στο σπήλαιο, ώστε ήταν αδύνατον να αντέξουν τα μάτια μας. Σε λίγο και εκείνο το φως έσβησε, ώσπου φάνηκε το βρέφος που ήρθε και πήρε το μαστό της μητέρας του, της Μαρίας. Και η μαμή ανεβόησε: «Μεγάλη μέρα για μένα σήμερα που είδα το καινούργιο αυτό θέαμα». 3. Βγαίνοντας η μαμή απο το σπήλαιο συνάντησε τη Σαλώμη και της είπε: "Σαλώμη, Σαλώμη, καινούργιο θέαμα έχω να σου διηγηθώ, μια παρθένος γέννησε παιδί που δεν το χωρά η φύση της». Και η Σαλώμη απάντησε: «Ζει Κύριος ο Θεός μου, μα αν δεν βάλω το δάκτυλο μου στη φύση της για να ερευνήσω, δεν θα πιστέψω οτι μια παρθένος γέννησε».

20. 1. Μπήκε στο σπήλαιο η μαμή και είπε στη Μαριάμ: «Πάρε την κατάλληλη θέση, γιατί μεγάλη φιλονικία υπάρχει γύρω απο εσένα». Έβαλε η Σαλώμη το δάκτυλό της στη φύση και έκραξε: «Αλίμονο στην αμαρτία και στην απιστία μου που θέλησα να δοκιμάσω τη δύναμη του ζώντος Θεού και να το χέρι μου αποκόπτεται με φωτιά». 2. Έπεσε στα γόνατα τότε λέγοντας στο Δεσπότη: «Θεέ των πατέρων μου, θυμήσου ότι είμαι απόγονος του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, κατάταξε με ανάμεσα στους πτωχούς, Συ γνωρίζεις δέσποτα, ότι έκανα θεραπείες στο όνομα σου και από Εσένα λάμβανα την ανταπόδοση μου». 3. Και να άγγελος Κυρίου ήρθε και της είπε: «Σαλώμη, Σαλώμη, σε άκουσε ο Κύριος, πρόσφερε το χέρι σου στο παιδί και κράτησέ το στην αγκαλιά, έτσι θα σωθείς και θα χαρείς». 4. Προσήλθε τότε η Σαλώμη, κράτησε το παιδί και είπε: «Θα προσκυνήσω Αυτό γιατί γεννήθηκε μεγάλος βασιλιάς στον Ισραήλ». Αμέσως θεραπεύτηκε η Σαλώμη, και βγήκε συγχωρημένη απο το σπήλαιο. Και τότε φωνή ακούστηκε να λέει: «Σαλώμη, Σαλώμη, μην αναγγείλεις όσα παράδοξα είδες, μέχρι να μπει το παιδί στα Ιεροσόλυμα».

21. 1. Και να ο Ιωσήφ ετοιμάστηκε να φύγει προς την Ιουδαία και θορυβος ξέσπασε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας· ήλθαν μάγοι ρωτώντας: «Πού βρίσκεται ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων; Είδαμε το αστέρι Του να ανατέλλει στην ανατολή και ήρθαμε να Τον προσκυνήσουμε». 2. Όταν το άκουσε ο Ηρώδης, ταράχτηκε και έστειλε υπηρέτες στους μάγους. Έστειλε και κάλεσε τους αρχιερείς και τους ανέκρινε ρωτώντας: «Πώς αναφέρονται τα σχετικά με τον Χριστό; Πού γεννιέται;» Εκείνοι απάντησαν: «Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, έτσι έχει γραφτεί». Αφού τους απέλυσε, ανέκρινε τους μάγους ρωτώντας: «Τι σημάδι είδατε για το γεννημένο βασιλιά;» Οι μάγοι απάντησαν: «Είδαμε ένα υπερμεγέθη αστέρα που έλαμψε και συσκότισε τους υπολοίπους, ώστε να μην φαίνονται· έτσι εμείς αντιληφθήκαμε ότι γεννήθηκε βασιλιάς στον Ισραήλ και ήλθαμε να τον προσκυνήσουμε». Είπε τότε ο Ηρώδης: «Πηγαίνετε και αναζητήστε τον και αν τον βρείτε, ειδοποιήστε και εμένα, για να τον προσκυνήσω». 3. Έφυγαν οι μάγοι και να ο αστέρας που είχαν δει στην ανατολή, τους οδηγούσε έως οτου έφτασαν στο σπήλαιο, και στάθηκε στην κορυφή του. Είδαν τότε οι μάγοι το παιδί με τη μητέρα Του και έβγαλαν από τους σάκκους τους χρυσό, λίβανο και σμύρνα. 4. Αφού οι μάγοι πήραν οδηγίες από άγγελο να μην μπούνε στην Ιουδαία, απο άλλο δρόμο πορεύτηκαν για την πατρίδα τους.

22. 1. Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης οτι τον ξεγέλασαν οι μάγοι, οργίστηκε και έστειλε φονιάδες παραγγέλνοντας τους: «Σκοτώστε τα βρέφη απο δύο χρονών και κάτω». 2. Όταν άκουσε η Μαριάμ ότι σκοτώνονν τα βρέφη, φοβισμένη πήρε το παιδί, το σπαργάνωσε και το έκρυψε σε ένα παχνί βοδιών. 3. Η δε Ελισάβετ όταν πληροφορήθηκε ότι ψάχνονν τον Ιωάννη, τον άρπαξε και κατευθύνθηκε προς την ορεινή περιοχή, ψάχνοντας χώρο για να τον κρυψει, αλλά χώρος για κρύψιμο δεν υπήρχε. Αναστέναξε τότε η Ελισάβετ με δυνατή φωνή και είπε: «Όρος Θεού δέξου τη μητέρα με το παιδί της». Και επειδή η Ελισάβετ δεν μπορούσε να ανέβει, αμέσως σχίστηκε το όρος και την δέχτηκε. Υπήρχε φως που τους φώτιζε, γιατί άγγελος Κυρίου ήταν μαζί τους και τους προστάτευε.

23. 1. Ο Ηρώδης έψαχνε τον Ιωάννη και έστειλε υπηρέτες στον Ζαχαρία ρωτώντας: «Πού έκρυψες τον γιο σου; «Αυτός τους αποκρίθηκε: «Εγώ είμαι λειτουργός του Θεού και βρίσκομαι στο Ναό του Κυρίου, δεν ξέρω που είναι ο γιος μου». 2. Έφυγαν οι υπηρέτες και ανακοίνωσαν στον Ηρώδη όλα αυτά. Οργισμένος ο Ηρώδης είπε: «Ο γιος του θα βασιλέψει στο Ισραήλ». Έστειλε πάλι υπηρέτες σε αυτόν ρωτώντας: «Πες την αλήθεια, που είναι ο γιος σου; Γνωρίζεις καλά ότι η ζωή σου είναι στα χέρια μου». 3. Και είπε ο Ζαχαρίας: «Μάρτυρας του Θεού θα γίνω αν χύσεις το αίμα μου, γιατί την ψυχή μου θα τη δεχτεί ο Δεσπότης, αφού αίμα αθώο χύνεις στα πρόθυρα του Ναού του Κυρίου». Στο γλυκοχάραμα σκότωσαν τον Ζαχαρία, οι υιοί όμως του Ισραήλ δεν γνώριζαν το φόνο.

24. 1. Αλλά την ώρα του ασπασμού έφυγαν οι ιερείς και δεν πήραν την ευλογία του Ζαχαρία συμφωνα με την τάξη. Στάθηκαν λοιπόν οι ιερείς περιμένοντας να ασπαστούν τον Ζαχαρία κατά την διάρκεια της προσευχής και να δοξάσουν τον Ύψιστο. 2. Αργούσε να φανεί και όλοι φοβήθηκαν, ένας μάλιστα από αυτούς τόλμησε και μπήκε, και είδε δίπλα στο θυσιαστήριο ξεραμένο αίμα και ακούστηκε μια φωνή να λέει: «Ο Ζαχαρίας φονεύτηκε και δεν θα εξαλειφθεί η μνήμη του φόνου, έως ότου έρθει αυτός που θα αποδώσει δικαιοσύνη». Όταν άκουσε αυτά φοβήθηκε, βγήκε έξω και ανήγγειλε τα συμβάντα στους ιερείς. 3. Τόλμησαν τότε και εισήλθαν και είδαν τι είχε γίνει, μέχρι και οι αψίδες του Ναού γέμισαν με τους εκκωφαντικούς θρήνους των ιερέων που ξέσχισαν τα ρούχα τους απο πάνω έως κάτω. Το σώμα του όμως δεν το βρήκαν παρά μόνο το αίμα του που είχε γίνει σαν πέτρα. Έντρομοι βγήκαν έξω και ανήγγειλαν στο λαό ότι ο Ζαχαρίας είχε φονευτεί. Το έμαθαν όλες οι φυλές του λαού, τον πένθησαν και τον θρήνησαν για τρία μερόνυκτα. 4. Μετά απο τρεις ημέρες συσκέφτηκαν οι ιερείς για τον αντικαταστάτη του και ο κλήρος έλαχε στον Συμεών. Αυτός είχε πληροφορηθεί από το άγιο Πνεύμα ότι δεν θα έβλεπε θάνατο έως ότου δει τον Μεσσία σαρκωμένο.

25. Εγώ ο Ιάκωβος που έγραψα την ιστορία αυτή στην Ιερουσαλήμ, όταν δημιουργήθηκε θόρυβος με το θάνατο του Ηρώδη, αποσύρθηκα στην έρημο ώσπου καταλάγιασε ο θόρυβος στην Ιερουσαλήμ, δοξάζοντας τον Δεσπότη Θεό που μου έδωσε τη χάρη και τη σοφία να συγγράψω αυτή την ιστορία. Ας είναι η χάρις σε όσους σέβονται τον Κύριο Ιησού Χριστό του οποίου η δόξα ας παρατείνεται στους αιώνες. Αμήν.

ΠΗΓΗ: http://autochthonesellhnes.blogspot.com/2017/11/blog-post_92.html

50 λόγοι να ντρεπόσαστε για τον Ιησού όχι να είσαστε οπαδοί του

Παρατίθενται πιο κάτω 50 λόγοι για τους οποίους οι οπαδοί του Χριστού πρέπει να ντρέπονται γι' αυτόν, όχι να τον ακολουθούν πιστά, απομυθοποιώντας παράλληλα τα περί αγάπης λόγων και πράξεών του.

1. Είπε στους ακολούθους του να μισούν τις οικογένειές τους (Κατά Λουκάν 14,26).

2. Ήρθε για να διαιρέσει οικογένειες (Κατά Ματθαίον 10,21-22, 10,35-36, Κατά Λουκάν 12,51-53).

3. Επέμενε όπως οι οπαδοί του τον αγαπούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο (συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών τους) (Κατά Ματθαίον 10,37-39).

4. Ενθάρρυνε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν το σπίτι και την οικογένειά τους για χάρη του ονόματός του (Κατά Ματθαίον 19,29, Κατά Μάρκον 10,29-30, Κατά Λουκάν 18,29-30).

5. Ήταν αγενής στη δική του οικογένεια (Κατά Ματθαίον 12,47-49, Κατά Μάρκον 3,31-34, Κατά Λουκάν 8,20-21).

6. Δεν το ενδιέφεραν τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων για τις οικογένειές τους (Κατά Ματθαίον 8,21-22, Κατά Λουκάν 9,59-62).

7. Αποθάρρυνε τον γάμο (Κατά Λουκάν 20,35).

8. Ήταν υποκριτής - Έλεγε στους μαθητές του να μην αποκαλούν κανένα ρακά, δηλαδή ανόητο και μωρό, δηλαδή ηλίθιο (Κατά Ματθαίον 5,22), αλλά ο ίδιος συχνά αποκαλούσε τους επικριτές και τους ακολούθους του ανόητους και τυφλούς (Κατά Ματθαίον 15,16, 16,9, 23,16-19, Κατά Λουκάν 11,40, 24,25).

9. Ενθάρρυνε τους ακολούθους του να ακρωτηριαστούν για να αποφύγουν την κόλαση (Κατά Ματθαίον 5,28-30, 18,8-9, Κατά Μάρκον 9,43-48).

10. Ενθάρρυνε τους άντρες να ευνουχίζονται (Κατά Ματθαίον 19,12).

11. Ενέκρινε τις δολοφονίες του θεού στη Βίβλο (Κατά Ματθαίον 10,14-15, 24,37, Κατά Λουκάν 17,26-32, Κατά Ιωάννην 3,14).

12. Επέκρινε τους Φαρισαίους επειδή δεν σκότωναν τα παιδιά που καταριούνταν τους γονείς τους (Κατά Ματθαίον 15,4, Κατά Μάρκον 7,10).

13. Αυτός και ο πατέρας του σχεδίαζαν να βασανίσουν δισεκατομμύρια ανθρώπων για πάντα, μετά τον θάνατό τους (Κατά Ματθαίον 7,19, 10,28, 13,41-42, 13,49-50, 25,41, 25,46, Κατά Μάρκον 16,16, Κατά Λουκάν 12,5).

14. Υπονοούσε ότι όλοι οι Εβραίοι θα πάνε στην κόλαση (Κατά Ματθαίον 8,12).

15. Ήταν ψευδό-προφήτης (Κατά Ματθαίον 10,23, 16,28, 24,34, Κατά Μάρκον 9,1, 13:30, Κατά Λουκάν 9,27, 21,32, Αποκάλυψη Ιωάννη 3,11, 22,7, 22,11, 22,20).

16. Ήταν πολεμοκάπηλος (Κατά Ματθαίον 10,34, Κατά Λουκάν 12,51-53, Αποκάλυψη Ιωάννη 19,11).

17. Ήταν μεγαλομανής (Κατά Μάρκον 8,38, Κατά Ιωάννην 3,18, 3,36, 15,16).

18. Καταδίκασε ολόκληρες πόλεις σε τρομερούς θανάτους και στο αιώνιο μαρτύριο της κόλασης, επειδή δεν τους άρεσε το κήρυγμά του (Κατά Ματθαίον 11,21-24, Κατά Μάρκον 6,11, Κατά Λουκάν 10,10-15).

19. Αποκαλούσε μια ολόκληρη γενιά διεστραμμένη, κακή, οχιάς γεννήματα (Κατά Ματθαίον 12,34-39, 16,4, 17,17).

20. Διαχώριζε και διχοτομούσε (Κατά Ματθαίον 12,30, 21,28-32, Κατά Λουκάν 11:23, 15,11-32).

21. Ενέκρινε τον βασανισμό (Κατά Ματθαίον 18,34-35).

22. Ενέκρινε την ανισότητα (Κατά Ματθαίον 13,12, 25,29, Κατά Μάρκον 4,25).

23. Πίστευε στην ασυγχώρητη αμαρτία (Κατά Ματθαίον 12,31-32, Κατά Μάρκον 3,29, Κατά Λουκάν 12,10).

24. Μιλούσε με παραβολές για να συγχύζει τους ανθρώπους, ώστε να τους στείλει στην κόλαση (Κατά Ματθαίον 13,10-15, Κατά Μάρκον 4,11).

25. Πίστευε σε ένα θεό (τον εαυτό του), που είχε σκοτώσει τους εχθρούς του μπροστά του (Κατά Λουκάν 19,27).

26. Πίστευε στους διάβολους, τα κακά μάτια και τα ακάθαρτα πνεύματα (Κατά Ματθαίον 6,23, 10,1, 10,5-8, 12,22, 12,43-45, 17,18, Κατά Μάρκον 1,23-25, 1,34, 3,11-12, 7,22-23, Κατά Λουκάν 9,1, 11,24-26, 11,34).

27. Ήταν ρατσιστής (Κατά Ματθαίον 15,22-26, Κατά Μάρκον 7,26-27).

28. Καταδίκαζε τους ανθρώπους στην κόλαση για πράγματα που υποτίθεται ότι διέπραξαν οι πρόγονοι τους (Κατά Ματθαίον 23,31-35).

29. Γινόταν αηδιαστικός και απωθητικός μερικές φορές (Κατά Μάρκον 7,33, 8,23, Κατά Ιωάννην 6,53-57, 9,6).

30. Ο ίδιος ενέκρινε τη δουλεία (ή τουλάχιστον δεν αντιτίθετο σε αυτή) και έλεγε ότι ο Θεός είναι σαν ιδιοκτήτης σκλάβων που τους κτυπά και πουλάει οικογένειες για να πληρώσει χρέη (Κατά Ματθαίον 18,23-25, Κατά Λουκάν 7,2-10, 12,47).

31. Κάποια μέρα θα αγωνιστεί εναντίον ανθρώπων με ένα σπαθί, το οποίο θα που βγαίνει από το στόμα του (Αποκάλυψη Ιωάννη 2,16, 19,15, 21).

32. Απειλεί να σκοτώσει παιδιά, θανατώνοντάς τα (Αποκάλυψη Ιωάννη 2,23).

33. Θα σκοτώσει δισεκατομμύρια ανθρώπους με το κοφτερό δρεπάνι του (Αποκάλυψη Ιωάννη 14,14-20).

34. Αδικαιολόγητα σκότωσε 2000 γουρούνια (Κατά Ματθαίον 8,30-32, Κατά Μάρκον 5,12-13, Κατά Λουκάν 8,33).

35. Ξέρανε μια συκιά επειδή δεν είχε φρούτα για να φάει, ενώ δεν ήταν η εποχή των σύκων (Κατά Ματθαίον 21,19, Κατά Μάρκον 11,13-14).

36. Δεν γνώριζε πολλά από βιολογία (Κατά Μάρκον 4,31-32).

37. Έλεγε ψέματα για την προσευχή (Κατά Ματθαίον 17,20, 21,21-22, Κατά Μάρκον 11,23-24, Κατά Ιωάννην 14,13-14, 15,7, 15,16, 16,23, Κατά Λουκάν 17,6).

38. Είπε κάποια ηλίθια πράγματα (Κατά Μάρκον 9,23, Κατά Λουκάν 10,19, 16,15, 21,16-18, 21,23, Κατά Ιωάννην 7,38, 9,39, 12,25).

39. Είπε εσχατολογικές ανοησίες για το τέλος του κόσμου (Κατά Ματθαίον 24,3-30, Κατά Μάρκον 13,8, 24-25, Κατά Λουκάν 21,10-11).

40. Είπε ότι όλοι όσοι έζησαν πριν από τον ίδιο ήταν κλέφτες και ληστές (Κατά Ιωάννην 10,8).

41. Οι γείτονές του τον απέρριψαν (Κατά Ματθαίον 13,55-57, Κατά Μάρκον 6,3, Κατά Ιωάννην 6,42).

42. Πολλοί που τον είδαν από κοντά σκέφτηκαν ότι ήταν τρελός και δαιμονισμένος (Κατά Ιωάννην 10,20).

43. Οι φίλοι του θεωρούσαν ότι έχασε τα λογικά του (Κατά Μάρκον 3,21).

44. Η οικογένειά του δεν τον πίστευε (Κατά Ιωάννην 7,5).

45. Είπε ότι οι αληθινοί οπαδοί του θα διώχνουν δαιμόνια, θα μιλούν ξένες γλώσσες, θα χειρίζονται φίδια και θα πίνουν δηλητήρια (Κατά Μάρκον 16,17-18).

46. Είπε ότι οι άπιστοί θα βασανίζονται αιώνια στην κόλαση (Κατά Μάρκον 16,16).

47. Ντυνόταν κάπως αστεία (Αποκάλυψη 1,13-16, 2,18, 19,12-16).

48. Είναι ο ζωντανός νεκρός (ζόμπι) με τα κλειδιά για την κόλαση και τον θάνατο (Αποκάλυψη 1,17-20).

49. Πίστευε στις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης (Κατά Ματθαίον 12,40, 24,37, Κατά Λουκάν 17,27, 17,29-32) και αποδεχόταν τον Μωσαϊκό Νόμο - δεν ήρθε για να τον καταργήσει, αλλά για να τον συμπληρώσει (Κατά Ματθαίον 5,17-19) [1].

50. Ο Ιησούς δεν μαλάκωσε την Παλαιά Διαθήκη, στην πραγματικότητα έκανε το αντίθετο:
- Η βλασφημία εξακολουθεί να τιμωρείται με θάνατο
- Οι μοιχοί (άπιστοι) πρέπει να πεθάνουν
- Η ασέβεια προς τη μητέρα ή τον πατέρα σας τιμωρείται με θάνατο
- Οι άνθρωποι που εργάζονται την Κυριακή πρέπει να σκοτωθούν
- Αν μια γυναίκα δεν είναι παρθένα όταν παντρευτεί, πρέπει να πεθάνει
- Δεν υπάρχει τίποτα κακό με τη δουλεία (σκλαβιά)
- Οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να θανατωθούν και
- Οι γυναίκες πρέπει να σιωπούν και να κάνουν ότι τους λένε [2].

ΠΗΓΗ:https://damianlampidonitis.blogspot.gr

Πηγές:
[1] Steve Wells, 50 reasons to be ashamed (and not a fan) of Jesus

[2] Daniel Miessler, No, Jesus did not soften the Old Testament – In fact he did the opposite

Προτεινόμενη βιβλιογραφία:
- Hector Avalos, The bad Jesus: The ethics of New Testament ethics (Sheffield Phoenix Press 2015).

- Steve Wells, Drunk with blood: God's killings in the Bible (audiobook) (SAB Books, 2013).

ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ

Δειγματολόγιο αντιφάσεων, ασυναρτησιών και αθλιοτήτων στη ΒΙΒΛΟ Του Ι. Ρούσου

BIBLOS THANATOY

Δειγματολόγιο αντιφάσεων, ασυναρτησιών και αθλιοτήτων στη ΒΙΒΛΟ

ΒΛΕΠΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΒΙΒΛΟΣ: Πόσο μυθολογικό και κακό μπορεί να είναι ένα "θεϊκό" βιβλίο… πριν ξυπνήσει αμφιβολίες; Του Μ. Καλόπουλου

Εδώ προσφέρομε στους αναγνώστες ένα μικρό και πρόχειρο δείγμα βιβλικής αντιφάσεως και ασυναρτησίας. Υπολογίζω ότι ένα καλό ολοκληρωμέ νο δείγμα πρέπει να ισούται με εκατόφορές αυτό εδώ. Υπάρχουν τέτοιοι κατάλογοι σχεδόν πλήρεις στην διεθνή βιβλιογραφία Αν τα βάλομε όλα μαζί, έχουμε τουλάχιστον επτά χιλιάδες (7.000) προβλήματα που ανακύπτουν από το ιερό αυτό βιβλίο. Αν και τα θέματα που εκτίθενται εδώ, ευρίσκονται όλα εντός της Βίβλου, ζητώ συγγνώμη για τυχόν λανθασμένους αριθμούς στις αναφορές. Έπειτα, από έκδοση σε έκδοση υπάρχει μια διαφορά συν ή πλην ένα ή δύο στην αρίθμηση των στίχων και των Ψαλμών. Οπότε ελέγξετε τις εκδόσεις του «αγίου» αυτού βιβλίου στις οποίες αναφέρεστε. Επί πλέον, κάθε έκδοση περιέχει πολλές συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις στίχων στα περιθώρια κλπ. Έτσι, αν βρείτε όλες τις αναφορές και τις συγκρίσεις των, θα φτιάξετε μια ατέρμονα αλυσίδα αντιφάσεων και ασυναρτησιών. Καλό κουράγιο! Αξίζει όμως η προσπάθεια για να αποδείξετε έτσι τη «θεοπνευστία», την «ακρίβεια» και το «άριστο» ύφος αυτού του αχρήστου βιβλίου!

Ποιους να σκοτώνεις

● Το άτακτο και ανυπάκουο παιδί. Δευτερονόμιον 21: 20-21.

● Αυτούς που καταρρώνται ή χτυπούν τους γονείς των. Λευιτικόν 20: 9, Έξοδος 21: 15.

● Τους λάτρεις άλλων θεών. Δευτερονόμιον 13: 6-11.

● Τους πνευματιστές και τις μάγισσες. Λευιτικόν 20: 27, Δευτερονόμιον 13: 6-11, Έξοδος 22: 18.

● Αυτούς που δεν πιστεύουν στον Χριστό (παραβολή). Λουκάς 19: 27.

● Αυτούς που εργάζονται τα Σάββατα. Έξοδος 35: 2 (ο Μωυσής σκοτώνει κάποιον γι’ αυτόν τον λόγο), Αριθμοί 15: 32-36.

● Αυτούς που κατηγορούνται από δύο μάρτυρες για κακοήθεια. Δευτερονόμιον 17: 6.

● Τα παιδιά και τα μωρά των εχθρών. Αριθμοί 31: 17, Δευτερονόμιον 20: 13, Ψαλμοί 136 (ή 137): 9, Λευιτικόν 26: 29.

● Τους Μοιχούς. Λευιτικόν 20: 10.

● Τους ομοφυλοφίλους. Λευιτικόν 20: 13.

● Τη γυναίκα που δεν είναι παρθένος όταν παντρεύεται. Δευτερονόμιον 22: 13-21.

● Αυτούς που έχουν φονικά ζώα. Έξοδος 21: 29.

● Τους κτηνοβάτες. Έξοδος 22: 19, Λευιτικόν 18: 23, 20: 15-16.

Ποιους να μισείς

● Αυτούς που τρώνε καβούρια και γαρίδες. Λευιτικόν 11: 10.

● Αυτούς που θυσιάζουν στο Θεό ελαττωματικά ζώα. Δευτερονόμιον 17: 1.

● Αυτούς που ξαναπαντρεύονται το ίδιο άτομο μετά από διαζύγιο. Δευτερονόμι ον 24: 4.

● Τους ομοφυλοφίλους. Λευιτικόν 18: 22.

● Τους υπερηφάνους. Παροιμίαι 16: 5.

● Τις γυναίκες που φοράνε παντελόνια. Δευτερονόμιον 22: 5.

● Τον άνδρα με μακριά μαλλιά Α΄ Πρός Κορινθίους 11: 14, αντί φαση με: Αριθμοί 6: 5, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών), 1: 11, Κριταί 13: 5.

● Αυτούς που αποκαλούν άλλους βλάκες. Ματθαίος 5: 22.

Οφείλομε να πράττομε αυτά;

● Ολόκληρος ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης εφαρμόζεται και στην Καινή. Ματθαίος 5: 17-19, εν μέρει αντιφάσκον με: Ματθαίος 5: 38-39.

Εσχατολογική λατρεία και εμμονή

● Ο Ιησούς και η Βίβλος διατείνονται ότι το τέλος του κόσμου είναι προ των θυρών, ακόμα και στο παρελθόν. Μάρκος 9: 1, Ματθαίος 16: 27-28, Λουκάς 9: 26-27, Λου κάς 21: 32, Ματθαίος, 24: 34 Ιωάννης, 5: 25-29, Ιακώβου 5: 8, Α΄ Ιωάννου 2: 18, Α΄ Πέτρου 4: 7, Μαλαχίας 4.

Οικογενειακές και πολιτικές αξίες

● Ο Ιησούς λέγει να μισείς και να εγκαταλείπεις την οικογένεια σου. Λουκάς 14: 26, Ματθαίος 10: 35-36, Ματθαίος 19: 29.

● Μη καλείς κανέναν επί της γης πατέρα σου. Ματθαίος 23: 9

● Ο Ιησούς λέγει να τιμάς τους γονείς σου. Ματθαίος 19: 19.

● Δεν υπάρχουν οικογένειες στον Ουρανό. Μάρκος 12: 25.

● Να μην παντρεύεστε. Α΄ Πρός Κορινθίους 7: 1, 8, 27. Να μην ξαναπαντρεύεστε. Ματθαίος 5: 32, Μάρκος 10: 11-12.

● Ο Ιησούς και η Καινή Διαθήκη λέγει να πληρώνετε φόρους στην κυβέρνηση και να την υπακούετε. Πρός Ρωμαίους 13: 1-7, Β΄ Πέτρου 2: 10, Ματθαίος 22: 17-21, Μάρκος 12: 17, Λουκάς 20: 25.

● Ο Ιησούς είναι εναντίον της δημόσιας προσευχής. Ματθαίος 6: 5-6.

● Οι πλούσιοι δεν μπορεί να είναι Χριστιανοί. Ματθαίος 19: 24.

● Δίνετε τα πάντα στους φτωχούς. Λουκάς 18: 22.

● Ο Λωτ καθιστά εγκύους τις κόρες του μετά τον θάνατο της γυναίκας του από τον Θεό και μετέπειτα τιμάται και θεωρείται δίκαιος. Γένεσις 19, Β΄ Πέτρου 2: 7.

● Τίποτα δεν είναι ζωντανό μέχρι να αναπνεύσει. Γένεσις 2: 7.

● Η τιμωρία για θανάτωση κυήματος είναι μόνο αποζημίωση. ΄Εξοδος 21: 22-25.

● Οι γυναίκες αξίζουν λιγότερο και οφείλουν να υποτάσσονται. Πρός Εφεσίους 5: 22-24, Πρός Κολασσαείς 3: 18, Α΄ Πρός Κορινθίους 11: 5-10, 14: 34-35.

● Να ευνουχίζεστε διά την βασιλείαν των ουρανών. Ματθαίος 19: 12.

● Τα Σόδομα δεν καταστράφηκαν λόγω ομοφυλοφιλίας. Ιεζεκιήλ 16: 49-5 (αν τίφαση με την Γένεσιν). Το να μην ακούς τον Ιησού είναι μεγαλύτερη αμαρτία και από τις αμαρτίες των Σοδόμων. Λουκάς 10: 10-12.

● Ήταν ο Δαυίδ ομοφυλόφιλος;;; Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 18: 1-4, 20: 3-4, 7, 41, Β΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 1: 25-26.

● Ο Θεός φτιάχνει τους ανθρώπους ομοφυλοφίλους. Πρός Ρωμαίους 1: 26-28.

Μυθικά Τέρατα

● Γίγαντες. Γένεσις 6: 4, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 17: 4.

● Πνεύματα. Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 28: 8: 20.

● Δαίμονες. Λουκάς 11: 14, 24-26.

● Λεβιάθας. Ησαΐας 27: 1, Ιώβ 41: 1.

● Δράκοντες. (Η Αποκάλυψις είναι γεμάτη!).

● Άγγελοι. Ματθαίος 28: 2, Γένεσις 19.

● Μονόκεροι. Ησαΐας 34: 7.

● Μάγισσες και Πνευματικά Διάμεσα (Medi-um -a). Έξοδος 22: 18, Μιχαίας 5: 12, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 28: 8-20.

● Μάγοι. Έξοδος 7: 22, Έξοδος 8: 7, Έξοδος 8: 18.

● Ομιλούντες όνοι. Αριθμοί 23: 23-30.

● UFO’s. Γένεσις 6: 4, (Β΄) ή Δ΄ Βασιλειών 2: 11, Ιεζεκιήλ 10.

Υπερφυσικές Δυνάμεις και Μαγεία

● Ένας πραγματικός Χριστιανός πρέπει να έχει βαπτιστεί, να έχει πίστη, να απoδιώκει δαιμόνια, να ομιλεί γλωσσολαλιές, να πιάνει φίδια, να μπορεί να θεραπεύει τους ασθενείς, να έχει ανοσία σε όλα τα δηλητήρια. Μάρκος 16: 16-18.

● Ένας πραγματικός Χριστιανός πρέπει να μπορεί να κάνει θαύματα μεγαλύτερα από τον Ιησού. Ιωάννης 14: 12.

● Οι πραγματικοί Χριστιανοί πρέπει να μπορούν να μετακινούν όρη και δέν δρα κα τά διαταγήν των. Ματθαίος 17: 20, 21: 21, Μάρκος 11: 23, Λουκάς 17: 6.

● Οτιδήποτε κάποιος ζητήσει θα του δοθεί. Ματθαίος 7: 7.

● Όλα τα πράγμα είναι δυνατά για τον Θεό. Ματθαίος 19: 26.

● Ο Θεός όμως δεν μπορεί να νικήσει τα πολεμικά άρματα. Κριταί 1: 19.

● Ο Ιησούς χρησιμοποιεί μαγικές φράσεις. Μάρκος 6: 4-5, 7: 33-35, Μάρκος 8: 23-25.

● Ο Ιησούς έχει περιορισμένες δυνάμεις. Μάρκος 6: 5.

● Οι μάγοι μπορούν να κάνουν τα ίδια πράγματα που κάνει και ο Θεός. Έξοδος 7: 22, Έξοδος 8: 7. (Ο Απολλώνιος Τυανεύς είναι σαν ένας Ιησούς).

Επιστήμες

● 7 ημέρες, στερέωμα, φυτά (πριν τον ήλιο), θαλάσσια ζώα, πτηνά, ζώα της ξη ράς, άν δρας και γυναίκα όλα μαζί. Γένεσις 1.

● 1^η ημέρα, άνδρας, φυτά, όλα τα άλλα δημιουργήματα, γυναίκα, γνώση του καλού και του κακού εδόθη μόνο σε ένα δένδρο στην αρχή, πύρινες ρομφαίες.Γένεσις 2.

● Η ηλικία της Γης είναι 7000 έτη. (Έπεται από τα «άγια» μαθηματικά της Βίβλου!).

● Η Γη είναι επίπεδη. Ματθαίος 4: 5-8, Λουκάς 4: 5, Ησαΐας 11: 12, Δανιήλ 4: 10-11, Αποκάλυψις 7: 1.

● Ο ήλιος κινείται γύρω από μια σταθερή Γη και το Φεγγάρι έχει δικό του φως. Όπως ισχυρίζονται οι Χριστιανοί έπονται από: Ιησούς του Ναυή 10: 12-14,Ησαΐας 13: 10, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 2: 8, Α΄ Παραλειπομένων 16: 30, Ψαλμοί 95 (ή 96): 10, Ψαλμοί 103 (ή 104): 5.

● Ο αριθμός του Αρχιμήδους π = 3.141592.... ισούται με 3 ακριβώς. (Αυτά είναι μαθηματικά για αγίους!). Β΄ Παραλειπομένων 4: 2, (Α΄) Γ΄ Βασιλειών 7: 23.

● Κατακλυσμός και Ουράνιο Τόξο. Γένεσις 9: 13, 7 (Γένεσις 7: 2) ή (Γένεσις 6: 19, 7: 8, 9, 15). Κάθε ζώο επέζησε 40 ημέρες (Γένεσις 7: 17) ή 150 ημέ ρες (7: 24, 8: 3). Τα θαλάσσια ψάρια, τα ζώα της Αυστραλίας και της Αμερικής, τα θανατηφόρα παράσιτα, οι δεινόσαυροι, κλπ. δημιουργούν πρόβλημα μεγέθους, χρόνου, τροφών κλπ.

● Η Γλωσσολογία του Πύργου της Βαβέλ. Γένεσις 11.

Η Γέννηση του Ιησού

● Ο Ιησούς συνελήφθη από το Άγιο Πνεύμα και ήταν προϊόν παρθενογέννησης. Ματ θαί ος 1: 18-21.

● Ο Ιησούς συνελήφθη από το σπέρμα του Δαυίδ κατά σάρκα. Πρός Ρωμαίους 1: 3.

● Ο Ηλί ήταν ο εκ πατρός παππούς του Ιησού. Λουκάς 3: 23.

● Ο Ιακώβ ήταν ο εκ πατρός παππούς του Ιησού. Ματθαίος 1: 16, Ιωάννης 4: 5.

Ο Ιησούς όταν είχε καλή μέρα

● Αγάπα τους εχθρούς σου. Ματθαίος 5: 43-44.

● Ο Χρυσούς Κανών. Ματθαίος 7: 12, Λουκάς 6: 31.

● Μην κρίνετε. Ματθαίος 7: 1.

● Να σέβεστε τα κρίνα. Λουκάς 12: 27, Ματθαίος 6: 28.

● Να είστε σαν παιδιά. Ματθαίος 18: 3.

● Δίνετε ό,τι οιοσδήποτε κάποιος σας ζητήσει. Λουκάς 6: 30.

● Γυρνάτε και την άλλη πλευρά. Λουκάς 6: 29.

● Όποιος δεν είναι εναντίον μου είναι μαζί μου. Μάρκος 9: 40, Λουκάς 9: 50.

Ο Ιησούς όταν είχε κακή μέρα

● Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου. Ματθαίος 12: 30, Λουκάς 11: 23.

● Περιθάλπετε τους κακούς και μην αντιστέκεστε στο κακό. Ματθαίος 5: 39-45.

● Κατασφάξετε τους απίστους (παραβολή). Λουκάς 19: 27.

● Οι φαύλοι θα βασανίζονται στην Κόλαση αιωνίως. Μάρκος 9: 43-48.

● Μίσος και οργή κατά καρποφόρου δένδρου. Μάρκος 11: 13-14, 20, Ματθαίος 21: 19-20. (Υπάρχει και η καταπληκτική αντίφαση «του επομένου πρωινού» στον Μάρκο με το «παραχρήμα» του Ματθαίου).

● Ο Ιησούς ήλθε για να φέρει διαμάχες. Λουκάς 12: 51-53, Ματθαίος 10: 34.

● Ο Ιησούς λέγει να μισείς και να εγκαταλείπεις την οικογένειά σου. Λουκάς 14: 26, Ματθαίος 10: 35-36, Ματθαίος 19: 29.

● Ο Ιησούς απειλεί να φονεύει παιδιά. Αποκάλυψις 2: 23.

Ποιος είδε τον Θεό (και τον Ιησού)

● Κανείς δεν είδε τον Θεό. Ιωάννης 1: 18.

● Ο Ιακώβ είδε το πρόσωπο του Θεού. Γένεσις 32: 30.

● Ο Μωυσής είδε τα πισινά του Θεού. Έξοδος 33: 23.

● Ο Θεός είχε δείπνο με τον Αβραάμ. Γένεσις 18.

● Ο Παύλος δεν συνάντησε ποτέ τον Ιησού αλλά είδε τον Θεό; Β΄ Πρός Κορινθίους 12, Πρός Γαλάτας 1: 11-12.

● Ο Μωυσής μαζί με πολλούς άλλους είχε δείπνο με τον Θεό. Έξοδος 2: 9-18.

● Ο Μωυσής, Ααρών και Μιργιάμ σαν στήλη νεφέλης. Αριθμοί 12: 5-12.

Πιθανές υποκλοπές

● Ο Ιησούς και ο Ηλίας κάνουν το ίδιο πράγμα με τα ίδια λόγια. Λουκάς 7, (Α΄) Γ΄ Βασιλειών 17.

● Ο Λουκάς και ο Ηλίας κάνουν το ίδιο πράγμα με τα ίδια λόγια. Ιεζεκιήλ 1: 1, 4: 9, 4: 14, Πράξεις 10: 11-14.

Διάφορες αντιφάσεις

● Ο Θεός θα τιμωρεί τα τέκνα για τις αμαρτίες των γονέων. Έξοδος 20: 5.

● Ο Θεός δεν θα τιμωρεί τα τέκνα για τις αμαρτίες των γονέων. Ιεζεκιήλ 18: 20.

● Τα τελευταία λόγια του Ιησού είναι διαφορετικά: Ματθαίος 27: 46, Λουκάς 23: 46, Ιωάννης 19: 30.

● Η Μαρία Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου πάνε στον τάφο, βρίσκουν τους φύλακες και τον λίθον που είχε μετακινηθεί μετά από σεισμό. Ένας άγγελος επί του λίθου αναγγέλλει τι συνέβη. Ματθαίος 28.

● Η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, και η Σαλώμη πάνε στον τάφο, δεν βρίσκουν φύλακες ή λίθον και ένας νέος μέσα στον τάφο τους λέγει τι συνέβη. Οι γυναίκες δεν είπαν τίποτα σε κανένα. Μάρκος 16.

● Η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, και η Ιωάννα και άλλες γυναίκες πάνε στον τάφο, και δύο άνδρες μέσα στον τάφο λένε τι συνέβη. Λουκάς 24.

● Η Μαρία πηγαίνει στον τάφο και δεν βρίσκει τίποτα, λέγει στους μαθητές ότι κάποιος έκλεψε το σώμα και έτσι όλοι πάνε πίσω και πάλι δεν βρίσκουν τίποτα. Οι μαθητές τότε φεύγουν και ο Ιησούς εμφανίζεται και λέγει στην Μαρία τι συνέβη. Ιωάννης 20.

● Παλαιές εκδόσεις του Μάρκου τελειώνουν στον στίχο 16: 8 χωρίς κανένας να βλέπει τον αναστάντα Χριστό.

● Η Γη θα υπάρχει πάντοτε. Εκκλησιαστής 1: 4.

● Η Γη θα τελειώσει με τον Αρμαγεδώνα. Β΄ Πέτρου 3: 10.

● Ο Ιούδας έπεσε, έσπασε και άνοιξε. Πράξεις 1: 18-19.

● Ο Ιούδας αυτοκρεμάστηκε. Ματθαίος 27-3: 10.

● Ο Ιησούς μεταφέρει τον σταυρό του. Ιωάννης 19: 17.

● Ο Σίμων ο Κυρηναίος μεταφέρει τον Σταυρό του Ιησού. Μάρκος 15: 21-22.

● Η Σοφία είναι καλή. Παροιμίαι 3: 13, 4: 7.

● Η Σοφία είναι κακή. Α΄ Πρός Κορινθίους 1: 19, Εκκλησιαστής 1: 18.

● Ο Θεός έχει υιόν μονογενή. Α΄ Ιωάννου 4: 9.

● Ο Θεός έχει πολλούς υιούς. Γένεσις 6: 2, 4, Ιώβ 1: 6, 2: 1.

● Κανείς γραφεύς δεν ήταν στη δίκη του Ιησού. Μάρκος 14: 50. Οι ευαγγελικές αφηγήσεις κατασκευάστηκαν κατά τρόπους που αυτοί τις γράψανε νόμισαν ότι ταίριαζαν στην Παλαιά Διαθήκη, σαν δήθεν προφητείες.

● Ο Ιησούς σταυρώθηκε στις 9: 00 π. μ. (3^η ώρα κατά τους Ρωμαίους) της ημέ ρας του Πάσχα που ήταν ημέρα Παρασκευή. Μάρκος 15: 1, 25, 14: 1, κλπ.

● Ο Ιησούς σταυρώθηκε ημέρα Παρασκευή αλλά μετά το μεσημέρι (6^η ώρα κατά τους Ρωμαίους) και αυτή η Παρασκευή ήταν παραμονή του Πάσχα που έπεφτε Σάββατο. Ιωάννης 19: 14, κλπ.

● Ενώ έχομε την παρθενογέννηση του Θεού Ιησού χρειαζόμαστε και το βάπτισμά του!

● Ενώ ο Ιησούς ήταν Θεός, συνεχώς προσευχόταν και παρακαλούσε τον Θεό!

Ο Θεός και το Κακό

● Ο Θεός παραδέχεται ότι αυτός έφτιαξε το κακό. Ησαΐας 45: 7, Αμώς 3: 6.

● Ο Θεός στέλλει τον Σατανά να καταστρέψει τη ζωή του Ιώβ. Ιώβ 2: 1-7.

● Ο Θεός σκληρύνει την καρδίαν του Φαραώ. Έξοδος 9: 12, 10: 1, 20, 27, 11: 10, 14: 8.

● Ο Θεός διατάζει και υποστηρίζει τη δουλεία. Λευιτικόν 25: 44-46, Έξοδος 21: 2-8, Πρός Εφεσίους 6: 5, Πρός Κολασσαείς 3: 22.

● Εναντίον των γυναικών. Α΄ Πρός Κορινθίους 14: 34, Α΄ Πρός Τιμόθεον 2: 9-14, Γένεσις 5: 16.

● Οι κανόνες περί βιασμού: Δευτερονόμιον 22: 23-29: Μέσα σε πόλη ο άνδρας και η γυναίκα θα θανατωθούν, αλλά στην ύπαιθρο μόνο ο άνδρας θα θανατωθεί. Εάν η γυναίκα δεν είναι παντρεμένη τότε ο άνδρας θα πληρώσει 50 σεκέλς και θα την παντρευτεί.

● Αντιεβραϊσμός. Α΄ Πρός Θεσσαλονικείς 2: 14, 15, Πρός Τίτον 1: 10.

● Ο Θεός δεν ευνοεί ούτε το καλό ούτε το κακό. Ματθαίος 5: 45.

● Ο Θεός δημιούργησε μερικούς ανθρώπους προορισμένους να πάνε στην κόλαση. Πρός Ρωμαίους 8: 29-30, Ιούδα 1: 4, Ματθαίος 7: 13-14.

● Ο Θεός παραδέχεται ότι απατά. (Α΄) Γ΄ Βασιλειών 22: 23, Ησαΐας 6: 10.

● Ο Ιησούς παραδέχεται ότι απατά (λόγος των παραβολών). Β΄ Πρός Θεσσαλονικείς 2: 11-12, Μάρκος 4: 10-12, Ματθαίος 13: 10-11.

● Ο Θεός αποστέλλει αρκούδες να κατασπαράξουν παιδιά. (Β΄) Δ΄ Βασιλειών 2: 24.

● Ο Θεός διατάζει τον φόνο βρεφών. Αριθμοί 31: 17, Δευτερονόμιον 20: 13, Ψαλμοί 136 (ή 137): 9, Λευιτικόν 26: 29, Αριθμοί 31: 17.

● Ο Ιησούς απειλεί να φονεύσει τα παιδιά για τις αμαρτίες των μανάδων των. Αποκάλυψις 2: 23.

● Ο Θεός και ο Ιησούς μισούν. Πρός Ρωμαίους 9: 13, Αποκάλυψις 2: 6, Ψαλμοί 5: 5.

● Μα μην συναναστρέφεστε με ανθρώπους που έχουν διαφορετική γνώμη. Β΄ Ιωάν νου 1: 10-11, Β΄ Πρός Κορινθίους 6: 14-17.

● Ο αιμομίκτης Λωτ είναι δίκαιος. Β΄ Πέτρου 2: 7.

Μερικές εκ του προχείρου Ερωτήσεις

Γιατί ο θεός φέρεται σαν ποταπός δηλητηριαστής δίνοντας κρέας για να χολεριάσουν πεινασμένοι άνθρωποι; «Και έσται υμίν, εις χολέραν» Ο΄ Αριθμοί 11.20.

Γιατί ένας φαλακρός ημιάγριος (ο προφήτης Ελισαίος) καταριέται στο όνομα του Κυρίου σαράντα δυο παιδάκια και τα έφαγαν αρκούδες; Μασ. Β΄Βασιλ. Β΄ 23, 24 !

Γιατί στην Βίβλο διαβάζομε το απίστευτα βαρβαρικό: «ο δίκαιος θέλει ευφρανθεί όταν ιδεί την εκδίκηση, και τους πόδας αυτού (Ο΄ τας χείρας αυτού) θέλει νίψει εν τω αίματι του ασεβούς (Ο΄ αμαρτωλού)» Μασ. Ψαλμοί 58.10 (ή ΝΗ΄10) Ο΄ Ψαλμοί 57.11.

Γιατί με τις ευλογίες του Γιαχβέχ: «δέκα χιλιάδας ζωντανούς αιχμαλώτους οι Ιουδαίοι τους κατεκρήμνιζον από του άκρου του κρημνού, ώστε πάντες διερράγησαν»! Β΄ Χρονικών (Παραλειπομένων) 25.12.

Τί σημαίνουν οι πορνογραφικές περιγραφές με μόρια και εκσπερματώσεις γαϊδάρων στην Βίβλο; (Βλέπε περί Οολά και Οολιβά), Ιεζεκιήλ 23.1-34. Ο προφήτης δεν βρήκε καλλίτερο τρόπο να εκφραστεί;

Γιατί ο Μωυσής σκότωσε ανθρώπους και ζώα στην Αίγυπτο, κάτι που εξίσου καλά θα μπορούσε να κάνει και ένας οργανωμένος δηλητηριαστής; Γιατί δεν έριξε μια κατάλληλη έκσταση στον ίδιο τον Φαραώ για να του αλλάξει απλά γνώμη; Γιατί επιτέλους δεν σκότωσε αυτόν και την οικογένεια του που είχαν την άμεση ευθύνη για τη σκλαβιά των Ιουδαίων, αλλά σκότωσε απλούς αθώους Αιγυπτίους που ήταν αμέτοχοι στις κρατικές αποφάσεις; Μήπως επειδή ο φόνος ανύποπτων Αιγυπτίων ήταν ευκολότερος από την πρόσβαση στο βασιλικό τραπέζι του Φαραώ;

Γιατί ο Μωυσής φεύγοντας από τη Αίγυπτο με τον λαό του, πηγαίνει προς τη θάλασσα του κόλπου Σουέζ και περιμένει εκεί τον Φαραώ; Γιατί σκίζει αυτή τη θάλασσα για να περάσει απέναντι, αφού δίπλα ακριβώς υπήρχαν χιλιόμετρα ολόκληρα από περάσματα και τίποτε δεν τον εμπόδιζε να συνεχίσει ανενόχλητος την φυγή του προς το Σινά;

Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ M. KALOPOULOS Video with English Subs

Kalopoulos Michael on the Easter Miracle of the Holy Fire

Christian holy light "miracle" debunked (practical evidence) televised live on ant1 [Άγιο Φως]
This video debunked by a man named Michael Kalopoulos on European TV Station Ant1 clarified the the truth on a proclaimed miracle that is proven to be science.

kalopoulos - biblikes erotiseis Biblical Questions English Subs

Πόσο μυθολογικό και κακό μπορεί να είναι ένα "θεϊκό" βιβλίο… πριν ξυπνήσει αμφιβολίες;

Επιγραμματικές ερωτήσεις και επισημάνσεις προς τους απανταχού πιστούς της Βίβλου:

Στη Βίβλο διαβάζουμε για:
-Θεό που δημιούργησε τον άνθρωπο από πηλό πριν από… 7000 χρόνια, ενώ γνωρίζουμε πως 3000 χρόνια πριν απ' τον φανταστικό βιβλικό Αδάμ, οι άνθρωποι του Αιγαίου ναυσιπλοούσαν για να πάρουν την οψιδιανή πετρά από τη νήσο Μήλο!
-Γυναίκα που πλάθεται… απ’ το πλευρό του άνδρα! Γένεσις 2.22
-Θεός που δοκιμάζει την αφοσίωση των πλασμάτων του με καρπούς δένδρων που φέρνουν γνώση κι αυτή… θάνατο!
-Φίδια που μιλάνε… και καταπίνουν άλλα φίδια. Γένεσις.3.1.
-Γαϊδούρι που μιλάει με ανθρώπινη λαλιά… Αριθμοί 22.28.
-Φλεγόμενη βάτος που όχι μόνο μιλάει αλλά και δεν κατακαίγεται. Έξοδος 3.4.
-Σύννεφο, (στήλη νεφέλης) που μιλάει. Έξοδος 19.9
-Σκηνή (του Μωυσή) που μιλάει. Λευιτικό 1.1.
-Ιερό κιβώτιο που μιλάει! Έξοδος 7.89.
-Απίστευτες χιλιόχρονες ηλικίες ανθρώπων (Μαθουσάλας 969 χρόνια)! Γεν.5.27
-Ουράνια όντα που ορέγονται σεξουαλικά και μάλιστα γονιμοποιούν (σαγηνεύοντας ή βιάζοντας) τις γυναίκες των ανθρώπων. (Γεν.6.2)
-Γίγαντες που γεννιούνται απ’ την ένωση αυτή αγγέλων και ανθρώπων, που τελικά διαφθείρουν την ανθρωπότητα! (Γένεσις 6.4) Ο καλός θεός της Βίβλου… αποφασίζει να εξοντώσει όχι τους επιδρομείς διαφθορείς αγγέλους του, αλλά την παθούσα ανθρωπότητα!
-Θεός που γίνεται ναυπηγός, (δίνει οδηγίες για κατασκευή πλοίου 135 μέτρων!), για να σώσει μόνο μια οικογένεια, απ’ τον ίδιο το θυμό του! Γεν.6.13
-Κιβωτός που μπορεί να φιλοξενεί για έναν ολόκληρο χρόνο στ’ αμπάρια του, όλα τα αντιπροσωπευτικά είδη ολόκληρου του ζωικού βασιλείου! Αντίστοιχους, ολόιδιους, μύθους, διαθέτουν αρχαιοτέρους οι Πέρσες (Γιλγαμές) και πληρέστερους οι Έλληνες (Δευκαλίων).
-Θεός που στο θυμό του μετανιώνει που έπλασαν τον άνθρωπο (Γεν.6.6-7) και πνίγει ολόκληρη την ανθρωπότητα αλλά μετά… ξανα-μετανιώνει που την έπνιξε! (Γεν.8.21)
Παρ’ όλα αυτά οι διεφθαρμένοι Γίγαντες (που προσπάθησε να πνίξει) επιζούν (σε γη και ουρανό). Δευτ.3.11,13.
-Μυθολογικός Θεός, που όχι μονό οσφραίνεται αλλά και τέρπεται… από την τσίκνα των θυσιασμένων και ψημένων ζώων! (Γεν.8.21)
-Θεός που θέτει σημάδια (ουράνιο τόξο) για να θυμάται (!) να μην αφανίσει ξανά ζώα και ανθρώπους με νερό. (Γεν.9.16)
Όμως, εξακολουθεί να εκφράζει την μοχθηρία του… συγχέοντας την ανθρώπινη γλώσσα, και στη συνέχεια καίγοντας 4 ολόκληρες πόλεις με ουράνια φωτιά (Σόδομα) Γεν.19.24 Παρ' όλα αυτά έκτοτε καμιά πόλη δεν έγινε ευσεβέστερη.
-Θεός που σκοτώνει αθώα παιδάκια (πρωτότοκα Αιγύπτου)! Ενώ ο βασικός αντίπαλος του ήταν μόνο ο Βασιλιάς της Αιγύπτου Φαραώ! Έξοδος.11.5
Θεός που δίνει εντολές βρεφοκτονίας:
-«και τώρα θανατώσατε εκ των παιδίων πάντα τα αρσενικά, και θανατώσατε πάσας τας γυναίκας, όσαι εγνώρισαν άνδρα»! Αριθμοί 31.15-17
-«θανάτωσον άνδρα και γυναίκα και παιδίον θηλάζον»! Α΄ Σαμουήλ 15.3
-«θανατώστε νήπια και θηλάζοντα» (Ο΄) Β΄ Βασιλειών 15.3
-«θέλεις πατάξει πάντα τα αρσενικά εν στόματι μαχαίρας... τας δε γυναίκας και τα βρέφη και τα κτήνη και πάντα όσα ευρίσκονται εν τη πόλει... Ούτω θέλεις κάμει εις πάσας τας πόλεις. εκ των πόλεων όμως των λαών τούτων, τας οποίας Κύριος ο Θεός σου δίδει εις σε κληρονομίαν, δεν θέλεις αφήσει ζων ουδέν έχον πνοήν· αλλά θέλεις εξολοθρεύσει αυτούς κατά κράτος»! Δευτερονόμιο 20.13-17
-«Βαβυλώνα, η μέλλουσα να ερημωθής… Μακάριος όστις πιάση και ρίψη τα νήπιά σου επί την πέτραν»! Ψαλμ.136 (ή137.9).

-Ραβδιά μετατρέπονται σε δράκοντες και καταπίνουν άλλους δράκοντες. Έξοδος 7.12. και τελικά ξερνάνε και φωτιά: «Και εξήλθε πυρ από ράβδου»! Ιεζεκιήλ 19.14
-Προφήτες που (ομολογούν) σφάζουν με δόλο ολόκληρες πόλεις χωρίς οίκτο και αιτία Περίπτωση Συχέμ: Γένεσις 34.26
-Προφήτες που ορκίζονται ότι δεν θα ξαναπούν ψέματα: «τώρα λοιπόν όμοσον προς εμέ εδώ εις τον Θεόν, ότι δεν θέλεις ψευσθή προς εμέ, ούτε προς τον υιόν μου, ούτε προς τους εγγόνους μου… Και είπεν ο Αβραάμ, Εγώ θέλω ομόσει»! Γένεσις 21.23-24
-Θάλασσες και ποτάμια που σχίζονται στα δυο σαν ζελές! (Μωυσής: Εξ.14.21 - Ηλίας: Β΄ Βασιλέων 2.8.).
-Βουνά που φλέγονται και τρέμουν κατ’ εντολή προφήτη (Μωυσής) Εξ.19.16-18
-Επί σαράντα χρόνια, ένα σύννεφο ακολουθεί σαν σκυλάκι τον λαό του προφήτη και την ημέρα τους προσφέρει σκιά, ενώ τη νύχτα φλέγεται για να τους φέγγει…! Έξοδος .13.22 & Δευτερονόμιο 1.33.
-Μαγικό ραβδί που γίνεται φίδι, σχίζει θάλασσες αλλά τρυπάει και βράχους για να βγει νερό στην έρημο! Έξοδος 17.6. & Αριθμοί 20.10. Παρ' όλα αυτά ο λαός Ισραήλ διψάει μονίμως!
-Πέτρες πέφτουν απ’ τον ουρανό και σκοτώνουν επιλεκτικά μόνο αντιπάλους. Ιησούς του Ναυή 10.11.
-Αστέρια πέφτουν στη γη και σκοτώνουν μόνο αντιπάλους! Κριταί 5.20
-Φωτιά πέφτει απ’ τον ουρανό και σκοτώνει αντίπαλους στρατιώτες. Β΄ Βασιλέων 1.10,14
-Ρούχα και παπούτσια που δεν λιώνουν επί 40 χρόνια! Δευτερον. 29.5
-Πιθάρια με τρόφιμα που δεν στερεύουν! Α Βασιλέων 17.16
-Φαγητό («άρτος εξ ουρανού») που πέφτει στην έρημο επί 40 χρόνια! Εξ.16.4-14,35

-Κρέας εξ ουρανού (Ορτύκια!) δηλητηριάζει τον λαό Ισραήλ! Αριθ.11.31
Φάτε εωσότου βγει απ' τα ρουθούνια και σας έρθει χολέρα! «έσται υμίν εις χολέραν» Ο΄Αριθμοί 11.20
Χολέρα: εμετοί, δυάρια, δίψα, ωχρότης, λιποθυμίες, καρδιακή ανεπάρκεια, έντονοι κοιλιακοί πόνοι, σπασμοί, κώμα, ΘΑΝΑΤΟΣ!
«Και απέθανε εκεί και ετάφη ο λαός ο επιθυμητής» Αριθμοί 11.34

Παραδοξοτήτων συνέχεια:
-Προφήτες ανασταίνουν νεκρούς και ανασταίνονται! Β΄Βασιλ.4.34-35. & Β. Βασιλ.13.21
-Επιζούν μέσα σε φλεγόμενο καμίνι χωρίς να κατακαίγονται (3 παίδες) Δανιήλ 3.93
-Ιπτάμενος άγγελος, κρατώντας απ’ τα μαλλιά μεταφέρει τον προφήτη Αβακούμ (που κρατεί μια κατσαρόλα φαί) από την Ιερουσαλήμ στη Βαβυλώνα! Ο΄ Δανιήλ Βηλ και Δράκον 37.-
-Ιπτάμενος Μεσσίας - Ματθ.4.1.- Λουκ.4.1.- Μάρκ.1.12.-
-Ανέγγιχτες παρθένες γενούν παιδιά Ησαΐας 7.13-16 & Λουκ.1.35
-Λιοντάρια που δεν τρώνε ανθρώπους (Δανιήλ 6ο κεφ.) αλλά τρώνε άχυρο όπως τα βόδια! Ησαϊας 11.7.
-Σωτήριες που περπατούν πάνω στο νερό. Ματθαίος 14.25-
-Διατάζουν τους ανέμους. Ματθαίος 8.26- Μυθοπλασίας αναβάθμιση!
-Ήλιος και Σελήνη που κατ’ εντολή προφήτη, σταματούν την αιώνια πορεία τους! Ιησούς του Ναυή 10.13.
-Σε άλλη περίπτωση, όχι μονό σταματάει ο ήλιος, αλλά οπισθοδρομεί κιόλας! Η σκιά του ηλίου στη γη οπισθοχωρεί κατά 10 βαθμούς! (Ο΄) Δ΄ Βασιλειών 20.4.
-Τέρατα και "σφήγκες" εκστρατεύουν κατά των εχθρών του θεού και του προφήτη. Έξοδος 4.21 – Δευτερονόμιο 4.34. & 7.20. Ιησούς του Ναυή 24.12

Αιματοβαμμένη δικαιοσύνη:
-«ο δίκαιος θέλει ευφρανθεί όταν ιδεί την εκδίκηση, και τους πόδας αυτού (Ο΄τας χείρας αυτού) θέλει νίψει εν τω αίματι του ασεβούς (Ο΄ αμαρτωλού)» Μασ. Ψαλμοί 58.10 (ή ΝΗ΄10) Ο΄ Ψαλμοί 57.11.

-Μοχθηροί Άγγελοι καταριόνται πόλεις. Κριταί 5.23
-"Θεϊκές" πληγές πλουτίζουν τους προφήτες που τις θεραπεύουν. Βλέπε βιβλίο Μ. Καλόπουλου «Αβραάμ ο Μάγος»!
-Η οργή του θεού προκαλεί ανομβρία. Δευτερονόμιο 11.16.
-Θεός που εξασφαλίζει την υποταγή του λαού του, με ατέλειωτες απειλές υγείας και κάθε είδους ασθένειες: Δευτερονόμιο 28.15-68.

Εντολές θεού:
-Καταστρέψτε, κατεδαφίστε, συντρίψτε, κατακάψτε άλση. Δευτ.12.3.
Απίστευτη εντολή θεού:
-«Δώστε τα ψοφίμια στους ξένους να τα φάνε»: Δευτερονόμιο.14.21.

Εντολές Μωυσέως:
-Καταγκρεμίστε από γκρεμό 10.000 σκλάβους! Β Χρονικών ΚΕ 12
-Σκοτώστε σκλαβωμένες μάνες και παιδιά... και μόνο τις παρθένες κρατήστε… για πάσα χρήση! Αριθμοί. ΛΑ 7-18 .
Ο φανταστικός θεός της Βίβλου, αποδέχεται σιωπηρά όλες τις αγριότητες του Μωυσή!

Βιβλικών φαντασιώσεων συνέχεια:
-Επτά κεράτινες τρομπέτες γκρεμίζουν το τείχος οχυρωμένης πόλης (Ιεριχώ) Ιησ. Ναυή 6.4-20.
-Ουράνιο άρμα αρπάζει στον ουρανό προφήτη. (Ιεζεκιήλ)
-Νεκρός προφήτης ανεβαίνει απ’ τον Άδη και προφητεύει. Α. Σαμουήλ 28.15-
-Κοράκια τρέφουν προφήτη. A΄ Βασιλ.17.4.
-Πιθάρια που τρέχουν αστείρευτα λαδί και αλεύρι. A΄ Βασιλ.17.14.& Β Βασιλ.4.6-7.
-Η Γη ανοίγει (το στόμα της) και καταπίνει τους εχθρούς του προφήτη! Αριθμοί 16.30.
-Κομμένα (ξερά) ραβδιά βλαστάνουν, ανθίζουν και… βγάζουν και καρπούς, και όχι ότι νάνε, αλλά ταυτόχρονα καρύδια και αμύγδαλα. Αριθ. 17.8.-
-Ανομβριοποιοί αλλά και βροχοποιοί προφήτες (Ηλίας) Α.Σαμουηλ 12.17.
-Ο θεός ανάβει με ουράνια φωτιά θυσιαστήριο και διαλέγει στρατόπεδο. Α΄Βασιλ. 18.38. Όμως το βιβλικό μυστικό των αυταναφλέξεων (ότι πρόκειται για προϊόν πετρελαίου, δηλαδή Νάφθα) αποκαλύπτεται στο Β. Μακκαβαίων 18-36.
-Ο θεός κάνει επίδειξη της ύπαρξης του με φωνές, σεισμό, αέρα, φωτιά, και σχίσιμο πετράς. A΄ Βασιλέων 19.11. Και δείχνει και τα οπίσθιά του! Έξοδος 33.23.
-Θεϊκός ανεμοστρόβιλος, ή πύρινη άμαξα, ανεβάζει προφήτη στον ουρανό (Ηλίας) Β. Βασιλέων 2.1. & 2.11.
-Προφήτης καταριέται παιδιά επειδή κορόιδεψαν τη φαλάκρα του … και αρκούδες παρά Κυρίου σκοτώνουν 42 απ’ αυτά τα παιδιά. Β΄ Βασιλ.2.23-25.
-Προφήτης πολλαπλασιάζει ψωμιά και στάχια και ταΐζει 100 στρατιώτες. Β. Βασιλέων 4.43. Το ίδιο επαναλαμβάνεται στην Καινή Διαθήκη σε μεγαλύτερη κλίμακα: Ιωάννης 6.9.
-Λούσιμο στον Ιορδάνη… θεραπεύει την Λέπρα! Β. Βασιλ. 5.10.
-Προφήτης καταριέται τον δούλο του… και κολλάει λέπρα. Β. Βασιλ. 5.27
-Σιδερένιο τσεκούρι επιπλέει στο νερό του Ιορδάνη! Β. Βασιλ.6.6.
-Αμέτρητα αόρατα θεϊκά άρματα μάχονται υπέρ των προφητών. Β. Βασιλ.6.17.

Ουράνια μοχθηρά πνεύματα:
-Ονοκένταυροι (Ο΄) Ησαΐας 13.21 & 34.11-14)
-Μονόκεροι (Ιωβ 39.9)
-Σειρήνες (Ησαΐας 34.13) –
-Άγγελος Κυρίου σκοτώνει 185.000 ανθρώπους!
«Και προσευχήθη Ησαΐας ο Προφήτης και εβόησεν προς τον ουρανόν και απέστειλεν Κύριος άγγελον όστις αφάνισε πάντας... και την νύχτα εκείνη εξήλθεν ο άγγελος Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας και ότε εξηγέρθησαν το πρωί, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά» Β΄ Χρονικών ΛΒ΄ 20 & Β΄ Βασιλέων ΙΘ΄35.
-Βατραχόμορφα δαιμόνια. Αποκάλυψη 16.14
-Μυθικά τέρατα που ξερνούν φωτιά (Λεβιάθαν) πετούν στον αέρα και αφήνουν ίχνη καπνού πίσω τους! Ιώβ 41.20-32

Απάνθρωποι πόλεμοι:
-«Θέλεις πατάξει (τα έθνη) και κατά κράτος θέλεις εξολοθρεύσει αυτούς. Δεν θέλεις δείξει έλεος. Θέλεις καταστρέψει… συντρίψει… κατακόψει… εξολοθρεύσει, κατακαύσει εν πυρί» Δευτερονόμιο 7.2-5

Μοχθηρές προθέσεις:
-«Θέλετε τρώγει τα αγαθά των εθνών και εις την δόξαν αυτών θέλετε καυχάσθαι» Ησαΐας 61.6
-«Με το πρόσωπο στη γη θα σε προσκυνούν και θα γλύφουν το χώμα των ποδιών σου» Ησαΐας 49.23. Απερίγραπτη βία:
-«Τον (κατακτημένο) λαό έβαλε (ο Δαβίδ) κάτω από πριόνια και σιδερένια τριβόλια και τσεκούρια και πέρασεν αυτούς δια της καμίνου» Β Σαμουήλ 12.31.
«Διότι λέγει, Εν τη δυνάμει της χειρός μου έκαμον τούτο, μετέστησα τα όρια των λαών και διήρπασα τους θησαυρούς αυτών και καθήρεσα ως ισχυρός, τους εν ύψει καθημένους, και η χειρ μου εύρηκεν ως φωλεάν τα πλούτη των λαών, και καθώς συνάγει τις ωά αφειμένα, ούτω συνήγαγον πάσαν την γην εγώ, και ουδείς εκίνησε πτέρυγα ή ήνοιξε στόμα ή εψιθύρισεν». Ηαΐας 10.13-14.

Μυθοπλασίας συνέχεια:
-Προφήτες καταπίνονται από μεγάλα ψαριά και επιζούν τρεις ολόκληρες μέρες μέσα στην κοιλιά του! Ιωνάς 2.1.
-Ποθοπλάνταχτος γυναικάς δαίμονας με το όνομα Ασμοδαίος, σκοτώνει 7 άνδρες της γυναίκας που ερωτεύτηκε! Τωβίτ.3.8
-Θυμίαμα από σπλάχνα ψαριού διώχνου τον δαίμονα Ασμοδαίο που καταφεύγει στην έρημο της Αιγύπτου. Τρέχει όμως ξοπίσω του ο Άγγελος Ραφαήλ και τον αλυσοδένει! Ο ήρωάς μας Τωβίτ παντρεύεται την πεντάμορφη παθούσα και με τη χολή του ίδιου ψαριού που εδίωξε τον δαίμονα θεραπεύει την τύφλωση (γλαύκωμα) του πατερά του! Και… έζησαν αυτοί καλά κι εμείς προφανώς… μη χειρότερα! Τωβίτ(S) 8.1-3 & Τωβίτ 11.12.
Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο του Τωβίτ, στην επίσημη και εγκεκριμένη από την ιερά συνοδό Βίβλο των Εβδομήκοντα (Ο΄) και… αν δεν κλάψετε για το χάλι μας σίγουρα θα σκάσετε στα γέλια.

Οολά και Οολιβά
-Απίστευτες, γελοίες, έως και ξεκάθαρα πορνογραφικές βιβλικές αθυροστομίες, θεϊκού έρωτα προς έναν λαό, με αναφορά σε «αιδοία γαϊδάρων και χύσιμο αλόγων»!
Αξίζει να δώσουμε μια μικρή γεύση:

Περίληψη Οολά και Οολιβά: Δυο αδελφές αγάπησε ο θεός την Οολά (Σαμάρεια) και την Οολιβά (Ιερουσαλήμ). Αυτές όμως έγιναν πόρνες και πήγαιναν με εραστές που όχι μονό χάιδευαν τα παρθενικά του στήθη, αλλά είχαν και μόρια που ήταν γαϊδουρινά "αιδοία όνων" και το χύσιμό τους αλογίσιο, "ρεύσις ίππων"!
Ο ερωτευμένος βιβλικός θεός… θα τις κόψει τις μύτες και τ' αυτιά, θα τις δώσει να πιουν δηλητήριο και θα τις αναγκάσει να καταπιούν και τα κομμάτια απ' το σπασμένο ποτήρι! (Ο΄) (Β.Β.) (Μασ.) Ιεζεκιήλ 23.1-48

Δυο σχόλια στα απίστευτα περί Οολά και Οολιβά:
Φυσικά και κανένας "θεός", όσο μικροπρεπή κι αν τον φανταστούμε δεν θα μπορούσε να εκφραστεί έτσι. Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο θεός τη βίβλου είναι αποκύημα της φαντασία του βιβλικού ιερατείου! Κανένας θεός δεν θα μπορούσε να θεωρήσει κτήμα του έναν λαό! Γι' αυτόν όλοι οι λαοί της γης θα έπρεπε να είναι παιδία του και όχι ερωμένες του!
Το γελοίο λεξιλόγιο και η ασυγκράτητη αθυροστομία του κειμένου ταιριάζει περισσότερο σε έξαλλους αφιονισμένους ιερείς, που έχασαν την κερδοφόρα κηδεμονία του λαού τους και οπωσδήποτε όχι σε οποιονδήποτε λογικό Θεό! Βλ.: "Οολά και Οολιβά" (στο διαδίκτυο)

Μυθοπλασίας αποκορύφωμα:
-Σωτήρες θεραπεύουν πάσαν νόσον και μαλακίαν αλλά δεν άφησαν πίσω τους ούτε ένα φάρμακο! Ανασταίνουν και ανασταίνονται!
-Αρχαίοι Εβραίοι (ζόμπι) ανασταίνονται σωρηδόν και περιφέρονται μέσα στη Ιερουσαλήμ! Ματθ.27.52
-Ξορκιστές ανύπαρκτων δαιμόνων (π.χ. δαιμόνιο ράχης!) Λουκας 13.11.
-Ο Ήλιος και η Σελήνη θα σβήσουν και τ' αστέρια θα πέσουν απ' τον ουρανό! Ματθαίος 24.29
-Η Γη και τα έργα της θα κατακαούν. Β Πέτρου 3.10.
Αυτός ο καλός βιβλικός θεός υπόσχεται να μας σώσει σε ουράνιο αιώνιο παράδεισο. Όποιος όμως δεν τον δηχθεί θα καίγεται αιωνία στις φωτιές της κόλασης: Λουκάς 16.14. Όπου όμως περιέργως… θα υπάρχουν και ανθεκτικά στη φωτιά σκουλήκια! Μάρκος 9.48.

Η ερώτηση επανέρχεται:
Αν αυτός είναι ένας καλός θεός… τότε πως θα ήταν ένας πραγματικά κακός θεός; Και αν αυτό δεν είναι ένα μυθολογικό βιβλίο, τότε τι παραπάνω θα είχε ένα πραγματικά μυθολογικό βιβλίο;
Επιτέλους: Ποσό μυθολογικό και κακό μπορεί να είναι ένα "θεϊκό" βιβλίο… πριν ξυπνήσει αμφιβολίες; Μήπως ακριβώς αυτή η φοβική μας πίστη βοηθά κάποιος, αιώνες τώρα… να κατατρώνε ανενόχλητοι τον πλούτο των Εθνών;

Αν όλα αυτά και χιλιάδες άλλα παρόμοια δεν σας παρακινούν να επανεξετάσετε την πίστη σας, τότε πράγματι αυτή η μυθική θρησκεία της ιουδαϊκής Βίβλου ταιριάζει απόλυτα στις μεταφυσικές σας φαντασιώσεις αλλά και την φοβική σας νοημοσύνη! Αν όμως ενδιαφέρεστε για περεταίρω έρευνα… διαβάστε επιτέλους προσεκτικότερα την Βίβλο.
Προσοχή… Η ΒΙΒΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ!

Μ. Καλόπουλος

Καλόπουλος περί Ιούδα Ισκαριώτη ΒΙΝΤΕΟ

ΒΛΕΠΕ: 19:07 έως 20:40 - 29:36 έως 31:24 - 40:08 - 1:23:40 έως 1:38:25

Για την ένσταση του Γ. Μουστάκη (στο 31:22) πως δήθεν είχαμε αρκούντως και εγκαίρως πληροφορηθεί για τις ανακαλύψεις των εξωβιβλικών κειμένων του Νακ Χαμάντι (1945) και του Κουμράν (1947) από το βιβλίο: ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ του Σάββα Αγουρίδη, σας πληροφορώ ότι αυτό εκδόθηκε μόλις το 2004. Άρα το επιχείρημά του δεν ευσταθεί.

Ο Ιησούς Χριστός, δεν υπήρξε ποτέ! Τι λένε τα ιστορικά στοιχεία.

Για τη ζωή του Ιησού δεν υπάρχουν σημαντικές πληροφορίες, εκτός των Ευαγγελίων, τα οποία όμως, όπως όλα τα ιερά βιβλία των θρησκειών, δεν θεωρούνται έγκυρα ιστορικά συγγράμματα. Αλλά ακόμα και ανώτεροι εκκλησιαστικοί παράγοντες υποβαθμίζουν τη σημασία των Ευαγγελίων, αναφέροντας ότι: «Πηγή της πίστεώς μας δεν είναι τα Ευαγγέλια... αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια... όπως καθορίστηκε και οριοθετήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους» (μητροπολίτης Ναυπακτίας Ιερόθεος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/4/2006).

Αυτό σημαίνει ότι τίποτα σταθερό (γραπτό) δεν υπάρχει, παρά τις συνεχείς αναφορές σε λόγια που είπαν ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Πέτρος κλπ. Για κάθε εποχή ισχύει λοιπόν αυτό που επιβάλλει η συγκυρία και εξυπηρετεί τον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Έτσι, «η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται στις συνθήκες και στα αιτήματα κάθε τόπου και κάθε εποχής» (προμετωπίδα θεολογικής Σχολής Πανεπ. Αθήνας) - τουτέστιν ο ορισμός του καιροσκοπισμού.

Τα ιστορικά στοιχεία
Οι λιγοστές πληροφορίες από εξωβιβλικές πηγές, όπως τα έργα των Σουητώνιου, Ιώσηπου και Τάκιτου ή το Ταλμούδ, δεν είναι σύγχρονες του Ιησού και αναφέρονται έμμεσα σ' αυτόν, χωρίς να δίνουν αξιόλογες πληροφορίες, κυρίως όμως, θεωρούνται πολύ αμφίβολης εγκυρότητας.

Καταρχάς, ο Φίλων ο Αλεξανδρινός (Philo Alexandrinus, ~20 π.Χ.- 54 μ.Χ.), Εβραίος φιλόσοφος με θαυμασμό προς τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος είχε ενεργό ρόλο εκπροσώπησης των Εβραίων στη Ρώμη, έγραψε σημαντικά ιστορικά και φιλοσοφικά έργα, αλλά δεν αναφέρει τίποτα για τον Ιησού και τη διδασκαλία του, ενώ περιγράφει στα έργα του μέχρι και ασήμαντες λεπτομέρειες από τη ζωή των Ιουδαίων της εποχής του.

Επίσης ο Τιβέριος Αλέξανδρος (Tiberius Iulius Alexander, ~10- ~70μ.Χ.), που ήταν στρατιωτικός και διοικητικός εκπρόσωπος της Ρώμης στην Ιουδαία και ανώτερος άρχοντας των Ιουδαίων στην Αίγυπτο, ανιψιός του προαναφερθέντος Φίλωνα, και επίσης συγγραφέας της ιουδαϊκής ιστορίας, δεν αναφέρει στα έργα του τίποτα απολύτως για κάποιον Ιησού που συγκινούσε τον κόσμο, τη θρυλούμενη ανάστασή του και πιθανούς οπαδούς του.

Εδώ συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα που ανατρέπουν τους νόμους της φύσης και της λογικής, όπως τα περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος (27.50-54): «ο δε Ιησούς κράξας αφήκε το πνεύμα. Και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη... και η γη εσείσθη και οι πέτρες εσχίσθησαν» και ο Φίλων με τον ανιψιό του, δεν αντελήφθησαν τίποτα. Και πέραν αυτού: «τα μνημεία άνοιξαν και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την έγερση (ανάσταση) αυτού (του Ιησού) εισήλθαν εις την άγια πόλη και ενεφανίσθησαν σε πολλούς». Δηλαδή, κυκλοφορούσαν «άγιοι» της (χριστιανικής

θρησκείας) και κανείς δεν τους συνάντησε, έστω τον Αβραάμ και τον Μωυσή ή κάποιους άλλους.

Αν πράγματι είχαν συμβεί επί των ημερών του οι πολλαπλές και μαζικές συναθροίσεις «πιστών» ή περίεργων, αν είχαν συμβεί τα ιαματικά και διατροφικά θαύματα που περιγράφονται στα Ευαγγέλια, αν είχαν αναστηθεί «άγιοι» άνθρωποι, σίγουρα θα υπήρχε κάποια αναφορά στα συγγράμματα του Φίλωνα και του Τιβέριου. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, είτε δεν συνέβη τίποτα από αυτά, είτε διαδίδονταν τέτοια γεγονότα τόσο συχνά και από τόσους πολλούς θαυματοποιούς δάσκαλους, ώστε να μην θεωρούνται, έστω και ως ασήμαντα περιστατικά, άξια αναφοράς.

Ο Ιώσηπος Φλάβιος (Josephus Flavius, 37-100 μ.Χ.), στρατιωτικός και ιστορικός με αριστοκρατική καταγωγή και θρησκευτική μόρφωση, έζησε στην Παλαιστίνη και αιχμαλωτίστηκε (67 μ.Χ.) από τους Ρωμαίους στον ιουδαϊκό πόλεμο που κατέληξε στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) Στα βιβλία του «Πόλεμος των Ιουδαίων» και «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» περιγράφει ο Ιώσηπος με λεπτομέρειες διάφορα περιστατικά από την απώτερη και πρόσφατη ιστορία του λαού του, αναφέρεται σε διάφορες εβραϊκές αιρέσεις κτλ., δεν κάνει όμως καμιά αναφορά σε χριστιανούς. Απρόσμενα και εκτός συμφραζομένων περιγράφει όμως ο Ιώσηπος, σε κάποιο σημείο των «Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων», μάλλον επαινετικά, τη δραστηριότητα και τα θαύματα του Ιησού, τον οποίο αποκαλεί «μεσσία».

Οι θρησκευτικά αδέσμευτοι Ιστορικοί, κρίνοντας από το γεγονός ότι ο Ιώσηπος ήταν πιστός στην ιουδαϊκή θρησκεία και διέθετε βαθιά μόρφωση για θρησκευτικά και ιστορικά θέματα, συνάγουν το συμπέρασμα ότι η αναφορά του Ιώσηπου στον Ιησού οφείλεται σε μεταγενέστερη προσθήκη στο έργο του. Αυτό ενισχύεται κι από το γεγονός ότι ο Ωριγένης (3^ος αιώνας), πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας, κατηγορεί σε κείμενό του τον Ιώσηπο ότι δεν δέχεται πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος μεσσίας της ιουδαϊκής θρησκείας. Αντίθετα, ο Ευσέβιος που έζησε τον 4^ο αιώνα, θεωρεί δεδομένη την αναφορά του Ιώσηπου στον Ιησού ως μεσσία. Έτσι συμπεραίνεται ότι η προσθήκη στα γραπτά του Ιώσηπου (XVIII, 63 κ.ε., XX, 200 κ.ε.) έγινε εκείνο το χρονικό διάστημα (βλέπε επίσης το Bautz, Kirchenlexikon - Εκκλησιαστικό Λεξικό).

Το Ταλμούδ αναφέρεται στον Ιησού σε κεφάλαιο που γράφτηκε τον 3^ο αιώνα, τον ονομάζει όμως τις πιο πολλές φορές Μπεν Σταντά ή Μπεν Παντιρά και τον συνδέει με πρόσωπα και περιστατικά που συνέβησαν περίπου 100 χρόνια πριν από αυτά που αναφέρονται στα Ευαγγέλια. Την εποχή που γράφτηκε αυτό το μέρος του Ταλμούδ υπήρχε όμως ήδη εξάπλωση του χριστιανισμού και γι' αυτό είναι ανεξήγητη η αντίφαση. Πιθανολογείται λοιπόν ότι στο Ταλμούδ καταγράφηκαν όχι οι «επίσημες» χριστιανικές απόψεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν είχαν διαμορφωθεί ακόμα, αλλά εκείνες κάποιας από τις πολλές χριστιανικές κοινότητες που είχαν δημιουργηθεί στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Ο διακεκριμένος στωικός φιλόσοφος Σενέκας (Lucius Annaeus Seneca, ~4-65 μ.Χ.) που έζησε τον 1^ο χριστιανικό αιώνα, αν και εκφράζει στα έργα του φιλοσοφικές απόψεις που δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτές του χριστιανισμού και γι' αυτό επαινείται από τους πατέρες Τερτυλλιανό και Ιερώνυμο, δεν κάνει στα έργα του καμία αναφορά στον Ιησού και στους χριστιανούς, παρότι σχολιάζει επιπτώσεις στην πολιτική της Ρώμης από διάφορα σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα της εποχής. Γι' αυτό πιθανολογείται ότι, αυτό που καθιερώθηκε αργότερα ως «χριστιανική διδασκαλία», έχει εμπλουτιστεί, μεταξύ άλλων, με υλικό από τη φιλοσοφία του Σενέκα και όχι ότι ο Σενέκας απηχεί τις, έτσι κι αλλιώς ακόμα αδιαμόρφωτες, χριστιανικές απόψεις. Εννοείται, η ιστορία ότι ο Παύλος αλληλογραφούσε με τον Σενέκα και για επιβεβαίωση κυκλοφορούσε κάποτε μια συλλογή από επιστολές τους, αποτελεί μια ακόμα μυθοπλασία που είχε στόχο να δημιουργήσει μια λαμπερή εικόνα για τους κοινωνικά και διανοητικά ενδεείς εκπροσώπους της νέας θρησκείας.

Ο ιστορικός Τάκιτος (Publius Cornelius Tacitus, ~56-115/120), για τον οποίο υπάρχουν μόνο διάσπαρτες πληροφορίες, αναφέρεται στους χριστιανούς στο βιβλίο του «Χρονικά» με εχθρικό ύφος, πράγμα που σημαίνει ότι κατά το δεύτερο χριστιανικό αιώνα είχαν ήδη συγκροτηθεί και ήταν υπολογίσιμες οι ομάδες οπαδών του χριστιανισμού, οι οποίοι οπαδοί διαμόρφωσαν σταδιακά αυτό που θεωρείται σήμερα ιστορία του Ιησού. Τα κείμενα του Τάκιτου που γνωρίζουμε σήμερα, είναι αντίγραφα που έγιναν από μοναχούς, στο διάστημα 9ος-11ος

αιώνας μ.Χ. και από τα συγγράμματα αυτά λείπει η εξιστόρηση των γεγονότων της περιόδου από το έτος 28 μέχρι το έτος 34 μ.Χ., δηλαδή μιας πολύ σημαντικής περιόδου για το χριστιανισμό.
Άρα, δεν είναι διαθέσιμη κάποια έγκυρη έκδοση αυτών των κειμένων. Πιθανόν μέρος των χειρογράφων του Τάκιτου να είχε καταστραφεί ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, επειδή οι περιγραφές του δεν ταίριαζαν στις μυθοπλασίες που διαμορφώθηκαν στα πλαίσια της συγκροτούμενης θρησκείας.
Ο Σουητώνιος (Gaius Tranquillus Suetonius, 75-160) που ήταν σύγχρονος του Τάκιτου, περιγράφει διωγμούς χριστιανών από τον Νέρωνα και τους αναφέρει περιφρονητικά ως «είδος ανθρώπων που είχαν προσηλωθεί σε κάποια καινούργια και βδελυρή δεισιδαιμονία». Επίσης στο έργο του «Κλαύδιος» αναφέρεται ο ιστορικός στην «...υποκίνηση των Εβραίων από κάποιον Χρηστό ...»
Αυτό δεν αποτελεί βέβαια μαρτυρία για την ιστορική παρουσία του Ιησού αλλά καταγραφή πληροφοριών. Το γεγονός όμως ότι ο άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας και γραμματικής Σουητώνιος έγραψε Χρηστός (που ήταν τότε όνομα δούλων, χρήσιμος, καλός) αντί του Χριστός (χρισμένος), έχει δώσει λαβή σε υποψίες ότι αυτή η φράση προστέθηκε μεταγενέστερα από ανθρώπους του εκκλησιαστικού μηχανισμού με ελλιπή παιδεία.

Αυτό που εντυπωσιάζει ιδιαιτέρως είναι το γεγονός ότι, τόσο ο βιογράφος, ιστορικός και δοκιμιογράφος Πλούταρχος που έζησε στο διάστημα 50-120 μ.Χ., όσο και ο ιστορικός και περιηγητής Παυσανίας που έζησε περίπου από το 110-115 μ.Χ. έως περίπου το 180 μ.Χ., οι οποίοι γνώριζαν άριστα τον ελληνόφωνο χώρο και περιγράφουν ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά θέματά του, δεν κάνουν καμία αναφορά, ούτε για χριστιανούς, ούτε για τον αρχηγός τους, οι οποίοι, σύμφωνα με την καθιερωμένη μυθοπλασία, προσέλκυαν μεγάλους αριθμούς νέων πιστών...

Στο χάρτη της εικόνας που περιέχεται σε σχολικά βιβλία και άλλα χριστιανικά έντυπα, φαίνεται ότι περί τα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. είχαν εκχριστιανιστεί όλη η Μικρά Ασία και μεγάλα τμήματα της Ελλάδας και της Παλαιστίνης. Κι όμως οι δύο οξυδερκείς παρατηρητές των κοινωνιών και της ιστορίας τους δεν παρατήρησαν ή δεν σημείωσαν οτιδήποτε σχετικό. Το πιθανότερο είναι λοιπόν ότι οι χριστιανικές ομάδες ήταν ολιγάριθμες και χωρίς αξιόλογη προσέλευση και πήραν έκταση με την κρατικοποίηση αυτής της θρησκείας και την επιβολή της ως μοναδικής και υποχρεωτικής στα τέλη του 4ου αιώνα.

Πόπλιος Λεντούλος (Publius Lentulus)

Αναφορές στον Ιησού γίνονται σε επιστολή ενός Πόπλιου Λεντούλου (Publius Lentulus) που αναφέρεται σε μεταγενέστερα κείμενα ως Ρωμαίος στρατιωτικός διοικητής στην Ιερουσαλήμ. Η επιστολή αποτελεί αναφορά προς τη Γερουσία της Ρώμης και στον Τιβέριο που ήταν αυτοκράτωρ στα έτη 14-37 μ.Χ. και περιλαμβάνει φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του Ιησού, όπως το μέτριο ανάστημά του (statura procerus, mediocris et spectabilis), το χρώμα των μαλλιών του κ.ά.
Η επιστολή αυτή εμφανίστηκε πρώτη φορά κατά το 13^ο αιώνα στη Ρώμη ως ανακαλυφθείσα ανάμεσα σε διάφορα χειρόγραφα και φυσικά αντιμετωπίστηκε με καχυποψία. Ήδη το γεγονός ότι αναφέρονται στο κείμενό της χαρακτηρισμοί, όπως «προφήτης της αλήθειας», «υιός του θεού» και «Ιησούς Χριστός» δείχνουν ότι πρόκειται για αυθαίρετη κατασκευή, δεδομένου ότι οι δύο πρώτοι όροι προέρχονται από την ιουδαϊκή θρησκεία και δεν είχε λόγο να τους χρησιμοποιεί ένας Ρωμαίος αξιωματικός, η δε ονομασία Χριστός για τον Ιησού είναι ιστορικά μεταγενέστερη και δεν είναι δυνατόν να είχε χρησιμοποιηθεί σε ανύποπτο χρόνο. Η σύγχρονη «Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» αναφέρει ότι Ρωμαίος διοικητής με τέτοιο όνομα δεν υπήρξε ποτέ στην Ιουδαία και δέχεται ότι η επιστολή αυτή είναι χαλκευμένη.

Πέρα από αυτές τις (αμφιλεγόμενες) αναφορές, δεν υπάρχει κάποια ιστορική περιγραφή της ζωής του Ιησού. Ακόμα και η ημερομηνία γεννήσεώς του, δεν είναι γνωστή, παρότι ακριβώς αυτό το έτος γεννήσεως έχει καθοριστεί ως η αρχή της σύγχρονης χρονολογήσεως. Το έτος γεννήσεως του Ιησού εκτιμάται ότι βρίσκεται μεταξύ τού 4 και του 1 π.Χ. Η 25^η Δεκεμβρίου ως ημέρα γεννήσεως δεν έχει σχέση με τον Ιησού, αλλά ταυτίζεται με την ημέρα γεννήσεως προχριστιανικών θεϊκών μορφών (Μίθρας) και με ρωμαϊκές εορταστικές εκδηλώσεις. Στη χριστιανική Ρώμη καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου ως εορτή τής γεννήσεως το έτος 354, στην Κωνσταντινούπολη το 379 και στην Αντιόχεια το 388.

Οι Ιστορικοί εκτιμούν ότι τα αναγραφόμενα στα Ευαγγέλια και τις υπόλοιπες γραφές, εφόσον δεν είναι μεταγενέστερες προσθήκες και προσαρμογές, αποτελούν σύμπτυξη ιστοριών από τη ζωή και τις δραστηριότητες πολλών δεκάδων θρησκευτικών θαυματοποιών διδασκάλων, οι οποίοι έζησαν και δίδασκαν στην Παλαιστίνη εκείνους τους αιώνες και θεωρούσαν τον εαυτό τους προφήτη και μεσσία. Ένας ή περισσότεροι από αυτούς πιθανόν να ονομάζονταν Ιησούς, όνομα που ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή στην περιοχή. Κατά μία εκδοχή, μάλιστα, είναι πιθανόν να ταυτίζεται η δραστηριότητα του ευαγγελικού Ιησού με εκείνη του Ιωάννη του βαπτιστή.
Για τα χρόνια από τη γέννηση μέχρι τη δημόσια εμφάνιση του Ιησού, η οποία τοποθετείται σύμφωνα με αναφορές στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο περί τα έτη 28-29, δεν υπάρχουν επίσης ιστορικά στοιχεία. Αναφορές για τη σταύρωση τού ευαγγελικού Ιησού ομοιάζουν με υπαρκτά γεγονότα που συνέβησαν κατά τα χρόνια διοίκησης του Πόντιου Πιλάτου (26-36). Η θανάτωση στο σταυρό επιβαλλόταν κατά το ρωμαϊκό ποινικό δίκαιο για πολιτικά εγκλήματα σε μη Ρωμαίους πολίτες. Η σταύρωση λοιπόν του Ιησού που εκτιμάται ότι έγινε στα έτη μεταξύ 29 και 31, πρέπει να είναι συνέπεια καταδίκης του για εξέγερση κατά της αυτοκρατορίας.
Από τα προαναφερόμενα συνάγεται ότι δεν υπήρξε ο Ιησούς ως φυσικό πρόσωπο; Φυσικά και όχι, δεδομένου ότι υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον τότε γνωστό κόσμο, για τους οποίους σε καμιά ιστορική πηγή δεν αναφέρεται οτιδήποτε. Πιθανό είναι λοιπόν να υπήρξε μεν ο συγκεκριμένος Ιησούς ως φυσικό πρόσωπο ένας μαραγκός που σαλτάρησε στα 30 του και θεώρησε ότι είναι υιός θεού, αλλά τίποτα από αυτά που μεγαλοποιούν τα ευαγγέλια δεν ευσταθεί. Δηλαδή δεν θα έδωσε καμιά αφορμή, με συζητήσεις περί το άτομό του, με μαζικές συναθροίσεις προσώπων, με θαύματα κλπ. κλπ., ώστε να αναφερθούν σ' αυτόν οι Ιστορικοί της εποχής.

Από τα προηγούμενα συνάγεται ότι, ο αρχηγός της χριστιανικής θρησκείας πιθανότατα δεν υπήρξε, όπως περιγράφεται στα ιερά βιβλία του χριστιανισμού (Μπέγζος), αυτά τα ιερά βιβλία δεν αποτελούν την βάση της πίστης των χριστιανών, αλλά οι αποφάσεις των εκκλησιαστικών συνόδων (Ιερόθεος) και, τέλος, η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται κατά εποχή και κατά περιοχή (Πανεπιστήμιο Αθηνών)... Η χριστιανική θρησκεία που επεβλήθη αρχικά από το ρωμαϊκό στρατό, παραγεμίστηκε σταδιακά με πλήθος μυθοπλασιών με στόχο τη χειραγώγηση των ανθρώπων και την εξυπηρέτηση της κρατικής εξουσίας και του εκκλησιαστικού μηχανισμού που συγκροτήθηκε.

Δείτε επίσης:

Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ

Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ

ΙΣΛΑΜ: Η μάστιγα της Ασίας ζει και βασιλεύει

Κοράνι: οι 150 (πιο) "θανάσιμες" σελίδες!

Η ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΙΑ I

Η ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΙΑ II

Ο ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ

Baphomet: Ο τραγόμορφος ΄΄θεός΄΄ των μασόνων

(συνέχεια από το α' μέρος)

Αφού διαπιστώθηκε στο α' μέρος ότι η χριστιανική θρησκεία είναι ένα συνονθύλευμα μυθοπλασιών, με ανύπαρκτο ιδρυτή, αμφισβητούμενες γραφές και μεταβαλλόμενη τακτική προσαρμογής, να δούμε μερικές από τις σημαντικότερες μυθοπλασίες:

Η Ναζαρέτ

Ένα άλλο μυστήριο αποτελεί η πόλη Ναζαρέτ, από την οποία λέγεται ότι καταγόταν ο Ιησούς. Η προσαγόρευση Ναζωραίος για τον Ιησού αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη δώδεκα φορές. Για παράδειγμα, στο Ματθαίος 2,23 αναγράφεται: «και ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγόμενην Ναζαρέτ, όπως πληρωθεί το ρηθέν δια των προφητών, ότι Ναζωραίος κληθήσεται». Επίσης, στο Ιωάννης (19,19) αναφέρεται ότι στο σταυρό που θανατώθηκε ο Ιησούς υπήρχε επιγραφή γραμμένη σε τρεις γλώσσες: «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαίων»! Πέρα απ' αυτό, ως Ναζωραίος αναφέρεται και ο ληξιαρχικός πατέρας του Ιησού, ο Ιωσήφ. Όμως, μια πόλη της Παλαιστίνης και συγκεκριμένα της Γαλιλαίας με το όνομα Ναζαρέτ δεν υπήρξε ποτέ πριν και κατά τη διάρκεια της ζωής του Ιησού και παρουσιάζεται για πρώτη φορά μέσα από τα Ευαγγέλια. Η πόλη αυτή φαίνεται να «ιδρύθηκε» από τους χριστιανούς θεολόγους και αναφέρεται στις ιστορικές πηγές περί τον 3^ο μ.Χ. αιώνα.
Στα ιστορικά έργα του Ιώσηπου Φλάβιου, ο οποίος ήταν αρχιστράτηγος των γαλιλαιϊκών στρατευμάτων στην εξέγερση κατά της Ρώμης και ο οποίος, όπως προαναφέρθηκε, συνελήφθη και κρατήθηκε αιχμάλωτος από το έτος 67 μ.Χ., δεν αναφέρεται πουθενά αυτή η πόλη, αν και τα στρατεύματά του στρατοπέδευαν στην περιοχή της σημερινής Ναζαρέτ. Κατά τις συγκρούσεις για την κατάληψη της γειτονικής πόλης Sepphoris, η οποία απείχε μερικά χιλιόμετρα από τον οικισμό που ονομαζόταν αργότερα Ναζαρέτ, έπρεπε να αποτελεί αυτή η Ναζαρέτ από στρατηγικής σκοπιάς σημείο οπισθοχώρησης ή στρατοπέδευσης των στρατευμάτων του. Μία πόλη Garis, 5 χλμ. νοτιοανατολικά της Sepphoris, που δεν υπάρχει πια και αναφέρεται πράγματι από τον Ιώσηπο (Βιβλίο 3, Κεφάλαιο 6,3) ως τοποθεσία του στρατοπέδου του, βρίσκεται ακριβώς στη θέση που υπάρχει η μεταγενέστερα αναφερόμενη Ναζαρέτ. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι σίγουρα μέχρι το 70 μ.Χ. δεν φαίνεται να υπήρχε κατ' όνομα μια πόλη Ναζαρέτ.

Αλλά και στους προηγούμενους αιώνες, στην π.Χ. εποχή, πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στην πόλη Ναζαρέτ. Στην Παλαιά Διαθήκη, η οποία αποτελεί την πολιτική και θρησκευτική ιστορία του ιουδαϊκού λαού, γίνεται αναφορά σε χιλιάδες πόλεις, χωριά και οικισμούς, πολλά ονόματα που έπαψαν να αναφέρονται κατά τη μεταγενέστερη εποχή. Όμως, σε κανένα σημείο της Π.Δ. δεν αναφέρεται κάποιος οικισμός που θα μπορούσε να ταυτιστεί κατ' όνομα ή λόγω ιστορικών γεγονότων με την πόλη που ονομάστηκε Ναζαρέτ. Άρα τυχόν εικασίες ότι μπορεί να υπήρχε παλαιότερα το όνομα Ναζαρέτ, να περιέπεσε για δεκαετίες ή και αιώνες στη λήθη και να επανήλθε αργότερα, δεν ευσταθούν.

Δείτε επίσης:
Υπήρχε η Ναζαρέτ στα χρόνια του Ιησού;

Το Ταλμούδ, μια συλλογή ιουδαϊκών νόμων που γράφτηκε μετά τα χριστιανικά ευαγγέλια (3^ος αι.), αναφέρει πολλούς μικρούς και μεγάλους γαλιλαιϊκούς οικισμούς, αλλά ούτε μία φορά τη Ναζαρέτ. Γενικότερα, ουδείς ιστορικός ή άλλος συγγραφέας, πριν ή λίγο μετά τον Ιησού, έχει αναφέρει ποτέ το όνομα αυτής της πόλης. Η μόνη «πηγή» που «ιδρύει» και περιγράφει τη Ναζαρέτ, είναι η χριστιανική παράδοση, στην οποία αναφέρεται ακόμα ότι εκεί υπήρχε και συναγωγή, άρα θα έπρεπε να είναι ένας μεγαλύτερος οικισμός και όχι μια μικρή ομάδα κατοικιών ή ένας σταθμός αγροτικής παραγωγής. Παραμένει λοιπόν ανεξήγητο, πώς είναι δυνατόν να υπήρχε στο σταυρό του Ιησού επιγραφή που αναφερόταν σε μια πόλη, η οποία δεν υπήρχε καν εκείνη την εποχή ή πριν από αυτήν. Και πώς αναφέρεται αυτή η πόλη στα Eυαγγέλια που λέγεται ότι γράφτηκαν μέσα στον 1^ο αιώνα αλλά δεν αναφέρεται στο Ταλμούδ που γράφτηκε δύο αιώνες αργότερα...

Κατά μία «αιρετική» εκδοχή ο χαρακτηρισμός Ναζωραίος (ή αλλιώς Ναζηραίς ή Ναζηραίος) σήμαινε στα εβραϊκά ο κεχρισμένος. Επειδή όμως οι θεόπνευστοι πατέρες του χριστιανισμού δεν κατανοούσαν αυτή τη λέξη, νόμισαν ότι ήταν προσδιορισμός με τοπική-εθνική σημασία και «κατασκεύασαν» μια πόλη Ναζαρέτ. Τότε όμως, πώς αναφέρεται ήδη ο Ματθαίος στην πόλη Ναζαρέτ που κατοίκησε ο Ιησούς; Το πιθανότερο είναι ότι προστέθηκαν αργότερα...

Η τριαδικότητα

Ένα άλλο ζήτημα προβληματισμού είναι, πώς προέκυψε η «κατασκευή» για τον τριαδικό θεό, με τον Ιησού στη θέση του γιου, η οποία πουθενά δεν αναφέρεται ρητά, ούτε στην Παλαιά Διαθήκη ούτε στα Ευαγγέλια, αλλά συνάγεται από διάφορες διατυπώσεις, οι οποίες με την προσφιλή στους θεολόγους μέθοδο της ερμηνευτικής μπορούν να πάρουν και την ακριβώς αντίθετη σημασία. Γεγονός είναι ότι τα περί τριαδικότητας αποτελούν μεταγενέστερη επινόηση των εκκλησιαστικών «πατέρων», αρχικά του Αθηναγόρα και του Τερτυλιανού.

Αν ληφθεί δε επί λέξει η αναφορά «υιός του θεού» που παρουσιάζεται σε πολλά σημεία των ευαγγελίων και ερμηνεύεται ως απόδειξη της σχέσης πατρός θεού και υιού Ιησού, τότε πρέπει να ληφθεί επίσης επί λέξει η αναφορά στη Γένεση (στ΄ 2) όπου αναγράφεται: «Ιδόντες οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας». Άρα υπήρχαν περισσότεροι του ενός υιοί θεού, οι οποίοι παντρεύτηκαν κιόλας.

Ο ίδιος ο Ιησούς ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του θεό, το οποίο αποτελεί θεμελιώδες δόγμα της χριστιανικής θρησκείας και θα έπρεπε να προβάλλεται από τον ίδιο και τους μαθητές του! Ο Παύλος δεν αναφέρει πουθενά στις επιστολές του τον Ιησού ως θεό και διατηρεί αυτόν τον υπέρτατο χαρακτηρισμό μόνο για τον ένα και μοναδικό θεό του! Οι οπαδοί εκείνης της εποχής πίστευαν στο θεό, πίστευαν και στον Ιησού, αλλά δεν ταύτιζαν αυτές τις δύο έννοιες. Εξ αυτού οι χριστιανοί οπαδοί ονόμαζαν τον Ιησού το 2ο και 3ο αιώνα «θεϊκό» και τον λάτρευαν υπερβαλλόντως, πράγμα που οδήγησε τον 4ο αιώνα τη ρωμαϊκή (γοτθική) εξουσία στη σύνοδο της Νίκαιας να αναβαθμίσει ένα «θεϊκό δάσκαλο» σε «θεό».

Επίσης, η Καινή Διαθήκη αναφέρεται σε γεγονότα, τα οποία παρουσιάζονται τώρα ως «θαύματα», ενώ την εποχή που λέγεται ότι συνέβησαν, ονομάζονταν «σημεία» ή «σημάδια εξ ουρανού». Αλλιώς θα έπρεπε ο θεός, λένε έγκριτοι θεολόγοι, να ανατρέπει για χάριν κάποιου πεινασμένου ή άρρωστου ή πεθαμένου τους νόμους της φύσης ...; Αργότερα αποφάσισαν οι «πατέρες της εκκλησίας» να θεωρούνται τα σημάδια «θαύματα», όπως τα εννοούν μερικοί σήμερα, δηλαδή υπερφυσικά γεγονότα που ανατρέπουν τη φύση.

Η μόνη λογική εξήγηση για τη δημιουργία του «τριαδικού» θεού που είναι μεν ένας, αλλά έχει τρεις υποστάσεις, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πρέπει να οφείλεται σε αντιγραφή από ανταγωνιστικές θρησκείες των πρώτων χριστιανικών αιώνων (βλέπε και επόμενα), οι οποίες είχαν επικεφαλής επίσης πλειάδα θεϊκών μορφών. Η ιδέα της θεοποίησης του Ιησού εμφανίζεται 2 γενιές μετά τον αναφερόμενο θάνατό του και σχετίζεται με τον ανταγωνισμό των θρησκειών της εποχής: Ημίθεος ο Ηρακλής, θεάνθρωπος ο δικός μας κ.ο.κ. Με αυτό τον τρόπο, ο χριστιανισμός παρουσιαζόταν προς τους Ιουδαίους ως μονοθεϊστική θρησκεία, αλλά προς τους εθνικούς ως πολυθεϊστική και γινόταν έτσι ελκυστική και πολυσυλλεκτική.

Στο αρχαιοελληνικό δωδεκάθεο παρουσιάζεται η τριάδα Δίας, Ήρα και θυγατέρα Αθηνά. Η θεά Εκάτη εμφανίζεται στους ύστερους χρόνους της αρχαιότητας ως τρισυπόστατη, εκφράζοντας ουσιαστικά τους τρεις κόσμους (Θεϊκό, Γήινο και Νεκρικό). Στην κέλτικη θρησκεία η θεά Morrigan έχει τρεις μορφές: αγάπη, γονιμότητα και θάνατος. Στον Ινδουϊσμό εκφράζεται μια τριαδικότητα με την Trimurti, την ενότητα των τριών υποστάσεων του δημιουργού (βράχμα), προστάτη (βίσνου) και καταστροφέα (σίβα).

Τέλος, στην επίσης πολύ παλαιότερη από το χριστιανισμό αιγυπτιακή θρησκεία υπήρχε ο θεός πατέρας Όσιρις, η θεά μητέρα Ίσις, σύζυγος του Όσιρι και το παιδί τους, ο Ώρος, ο οποίος ήταν πτηνό, όπως το χριστιανικό «άγιο πνεύμα» (βλέπε και επόμενα). Στην αιγυπτιακή θρησκεία το πτηνό ήταν, όμως, γεράκι, το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στη μυθολογία και την κοινωνική ζωή των λαών της βόρειας Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής.

Η μητέρα του Ιησού

Αυτή η εισαγωγή της τριαδικότητας από τους εκκλησιαστικούς πατέρες δημιούργησε όμως, πέρα από τις πολλαπλές αιρέσεις και συγκρούσεις, ακόμα μέχρι το 19ο αιώνα και σήμερα ίσως, συμπληρωματικά προβλήματα: Οι εθνικές θρησκείες είχαν πάντα και μια θηλυκή θεότητα, η οποία «φρόντιζε» για τα θέματα της γυναικείας απασχόλησης στις αρχαίες κοινωνίες και μέχρι σήμερα, τη μητρότητα, την οικογένεια, την υγεία κ.ά. Τέτοιες θεότητες ήταν η περσική Εκάτη, η αιγυπτιακή Ίσις, οι ελληνικές θεότητες Ήρα, Αθηνά, Αφροδίτη κ.ο.κ., των οποίων η λατρεία ήταν πολύ διαδεδομένη στις περιοχές της ανατολικής Μεσογείου και στις οποίες είχαν αφιερωθεί εντυπωσιακοί ναοί.

Η χριστιανική θρησκεία είχε ένα θεό απροσδιόριστου φύλου, ο οποίος όμως εκδηλώνεται κατά γενική αντίληψη ως άντρας, ένα υιό αρσενικό και το πνεύμα ουδέτερο. Τίποτα θηλυκό, ίσως και λόγω του παραδοσιακού μισογυνισμού των «πατέρων». Όποτε είχε τεθεί το πρόβλημα της απουσίας θηλυκής θεότητας, κάθε πρόταση είχε απορριφθεί από τους μεγάλους εκκλησιαστικούς «πατέρες», για διάφορους λόγους.

Τελικά, στην Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου (431 μ.Χ.) αποφασίστηκε να ανακηρυχθεί η μητέρα του Ιησού , Μαρία, ως «παναγία και υπεραγία θεοτόκος», την οποία όμως ο τότε οικουμενικός πατριάρχης μόνο ως «χριστοτόκο» δεχόταν να αναγνωρίσει. Αυτή η επιλογή με την εισαγωγή θηλυκής θεότητας προκάλεσε νέες αντιδικίες, συγκρούσεις και αιρέσεις, πολλές από τις οποίες διαρκούν μέχρι των ημερών μας! Σταδιακά αποδόθηκαν δε όλες οι υπερφυσικές ικανότητες των προχριστιανικών θηλυκών θεοτήτων στη μητέρα του Ιησού.

Για παράδειγμα, κοντά στο ιερό της Αφροδίτης στη Βραυρώνα Αττικής, η οποία Αφροδίτη «γιάτρευε» τα ασθενή παιδιά, δημιουργήθηκε εδώ και πολλούς αιώνες και υπάρχει μέχρι σήμερα ανακαινισμένη μια εκκλησία της «Παναγίας γιάτρισσας». Αντίστοιχα έχουν γίνει κοντά ή πάνω σε όλα τα αρχαία ιερά.

Η νέα θρησκεία

Ένα άλλο ανεξήγητο από τους θεολόγους σημείο είναι ότι, στα Ευαγγέλια δεν αναφέρεται πουθενά ο όρος θρησκεία, ούτε φαίνεται από το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού να υπήρχε ως στόχος η ίδρυση μιας νέας θρησκείας! Αντίθετα, οι ευαγγελικές περιγραφές (Ματθαίος, 5, 17-1

δείχνουν μια συμπεριφορά

και ομιλία πιστού Ιουδαίου: «Μην νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον και τους προφήτας, ούκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι» (πληρώ = εκπληρώ, συμπληρώνω). Επίσης, το περιγραφόμενο σε Ευαγγέλιο περιστατικό της εκδίωξης των εμπόρων από τη συναγωγή δείχνει, αν πράγματι συνέβη, ότι στόχος του ευαγγελικού Ιησού ήταν η κάθαρση και ανάδειξη της ιουδαϊκής θρησκείας και όχι η υποκατάστασή της.
Με τέτοιες αντιφάσεις και ελλείψεις στα Ευαγγέλια φαίνεται λογικό να σμικρύνεται η σημασία τους από τους θεολόγους που αναφέρθηκε στην αρχή και να προτάσσονται αντ' αυτών η «αποκαλυπτική» αλήθεια και οι αποφάσεις των Συνόδων, δηλαδή ό,τι βολεύει σε κάθε εποχή και κάθε συγκυρία.
Η εκτροπή των εξελίξεων από μια συνήθη ιουδαϊκή διδασκαλία προς μια νέα θρησκεία, αφενός με σύμπτυξη στοιχείων (συγκρητισμός) από την εβραϊκή, από το ελληνικό δωδεκάθεο και από διάφορες εθνικές θρησκείες στο χώρο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της εκείθεν Ανατολής (Μίθρας, Άττις, Όσιρις κλπ), αφετέρου με καθιέρωση απλοϊκών διαδικασιών για εύκολη μετάνοια ύστερα από κάθε μορφής αμαρτίες (μέχρι και δολοφονίες), έγκαιρη επίγεια συγχώρεση (των πιστών) και ελπίδες για ατομική κατάκτηση της «μετά θάνατον ζωής», φαίνεται ότι έγινε από τον Απόστολο Παύλο, διάφορους οπαδούς και από μαθητές τού Ιησού -σε αντιπαράθεση με τον Απόστολο Πέτρο- οι οποίοι με τη δράση και το κήρυγμά τους ανύψωσαν τον ευαγγελικό Ιησού στη θέση τού ιδρυτή και ηγέτη. Η διδασκαλία του Ιησού και των μαθητών του που κωδικοποιήθηκε στην «Καινή Διαθήκη», αναγνωρίστηκε ως επίσημη κρατική θρησκεία στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τον Κωνσταντίνο (Aurelius Constantinus Flavius Valerius, 272-337) και επεβλήθη ως αποκλειστική από τον Θεοδόσιο (Flavius Theodosius Ι, 347-395).

Ο χριστιανισμός, η θρησκεία που αναγνωρίζει ως ιδρυτή της τον, ίσως και ανύπαρκτο, Ιησού Χριστό, αποτελεί το τέκνο της σύγκρουσης μεταξύ, αφενός του ανατολίτικου μεταφυσικού μυστικισμού και αφετέρου του ελληνικού ορθολογικού ανθρωποκεντρισμού^. ο μεταφυσικός μυστικισμός, έκδηλος στο μονοθεϊστικό αλλά τριαδικό χαρακτήρα της χριστιανικής θρησκείας, επικράτησε σ' αυτή τη σύγκρουση, αφενός με τη δυναμική υποστήριξη των ρωμαϊκών μισθοφορικών στρατευμάτων και αφετέρου με την καταπίεση, αποσιώπηση και, σε πολλές περιπτώσεις, διαστρέβλωση της φιλοσοφίας του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.
Αποτέλεσμα ήταν να χρειασθεί να φθάσει η ανθρωπότητα στον Kαρτέσιο (Rene Descartes, 1596-1650) για να ανακαλύψει εκ νέου τον χαμένο ορθολογισμό, ο οποίος φαινόταν να έχει εκλείψει με την παρακμή της ελληνικής Αρχαιότητας.

Πηγή

Ο παράξενος "Ευαγγελισμός της θεοτόκου" στα απόκρυφα ευαγγέλια! Του Μ. Καλόπουλου

Παρόμοια προβλήματα κατανόησης της όλης κατάστασης, είχε έξη μήνες αργότερα, ο άλλος τυχερός άντρας της υπόθεσης ο Ιωσήφ, ο αρραβωνιαστικός της Μαρίας, ο οποίος δεν φαινόταν καθόλου ενθουσιασμένος με την ξαφνική εγκυμοσύνη της αρραβωνιαστικιάς του, που συνέβη χωρίς την δική του ανάμειξη!

Ενδεικτικότατο της ακραίας δυσαρέσκειας και του προβληματισμού του, για την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της αρραβωνιαστικιάς του, είναι το γεγονός ότι η Καινή Διαθήκη δεν διέσωσε ούτε μια του λέξη, που να μας μεταφέρει έστω και το παραμικρό ίχνος των συναισθημάτων του.

Πραγματικά δι άλλης οδού και ο Ιωσήφ παραμένει "μουγκός"! Αυτό απλούστατα σημαίνει, πως ό,τι κι αν είπε ο Ιωσήφ, δεν πρέπει να ήταν καθόλου κολακευτικό, τόσο για την συμβία του, όσο και για τον "άγγελο", που σκορπούσε παιδιά στην περιοχή, χωρίς καν να ρωτήσει τους άνδρες που θα τα αναθρέψουν, αν θέλουν να διαθέσουν τις γυναίκες τους για τον σκοπό αυτόν! Πραγματικά ο Ιωσήφ δεν ερωτήθηκε καν, αν θέλει την εμπλοκή της οικογένειάς του στην υπόθεση αυτή!

Όλως παραδόξως και τα δυο αυτά ουρανοκατέβατα παιδιά, έπεσαν στο ίδιο συγγενικό περιβάλλον! Μάλιστα το κακό τριτώνει, όταν από εξωβιβλικά κείμενα μαθαίνουμε ότι και η ίδια η Μαρία, ήταν ένα τέτοιο ουρανόσταλτο παιδί, μια και η μητέρα της Άννα, ήταν κι αυτή στην εποχή της στείρα και άτεκνη, μέχρι που οι προσευχές της εισακούστηκαν και με παρόμοιο τρόπο απέκτησε την Μαρία!

«Ο δε (άγγελος) υπέβαλεν την χείρα αυτού και ήγειρέν με, και ανέβλεψα πρός τον ουρανόν (!) και ήλθεν νεφέλη δρόσου και εράντισέ με από κεφαλής έως ποδών, ο δε (άγγελος) με απέμαξε (με απεσπόγγισε) με τη στολή αυτού (ο άγγελος είχε ιδιαίτερη στολή… και μ’ αυτήν σκούπισε την δροσιά του ουρανού!) και είπεν μοι. Χαίρε κεχαριτωμένη, σκεύος εκλογής. Και (μετά την ουράνια δροσιά) επάταξεν την δεξιάν αυτού και εγένετο άρτος υπερμεγέθης (!) και έφαγεν αυτός και έδωκεν και εμοί. Και ιδού ποτήριον οίνου και έπιεν αυτός και έδωκεν και εμοί. (Δηλαδή μετά την "ουράνια δροσιά", έφαγαν ψωμί και ήπιαν και κρασί!) Και είπεν μοι (ο άγγελος) αποστείλω σοι τον λόγον μου και συλλήψης υιόν και δι αυτού σωθήσεται πάσα η κτίσις. Ειρήνη σοι αγαπητή μου. Και αφανής εγένετο ("ο άγγελος") απ’ εμού, και εγένετο ο ναός καθώς ήν το πρότερον»^²Ευαγγέλιο Βαρθολομαίου (3^ος αι.μ.Χ.) 2.17-19.

Δικαίως, αυτή περιγραφή της σύλληψης παρέμεινε απόκρυφη, γιατί όπως όλοι καταλαβαίνουμε υπαινίσσεται, άλλες, διαφορετικές συνθήκες αναγγελίας και σύλληψης, μέσα στον ναό όπου μεγάλωνε αποκομμένη απ’ τον κόσμο η δωδεκάχρονη^³ ανήλικη αφιερωμένη Μαρία!

Σύμφωνα λοιπόν με την ενδιαφέρουσα αυτή αφήγηση και η Μαρία ήταν "θεόδοτο" παιδί και συνεπώς δεσμευμένο, δηλαδή αφιερωμένο, στην υπηρεσία του ιερατείου. Γίνεται λοιπόν τώρα καλύτερα κατανοητό, το γιατί ζητήθηκε απ’ αυτήν και όχι από οποιαδήποτε άλλη κοπέλα, να αναλάβει τον συγκεκριμένο ρόλο της παρθενογένησης! Η Μαρία ήταν παιδί του Ναού,^⁴ αφιερωμένη δια βίου στον "θεό" (δηλαδή στην υπηρεσία του ιερατείου) και εξ αυτού υποχρεωμένη να αναθρέψει ένα τουλάχιστον τέτοιο παιδί, που δεν θα ήταν του συζύγου της, αλλά σπορά ουρανοκατέβατης "δροσιάς αγγέλου", ή επί το θεολογικότερον «αγιοπνευματική σπορά»!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1 Η έκφραση μπορεί να υπονοεί οποιοδήποτε χώρο στην αυλή του ναού!

4 Τέτοιες γυναίκες υπήρχαν και : «δεν απεμακρύνετο εκ του ιερού». ο Λουκάς 2.37.

6 Αθανάσιος Εις το γενέθλιον του Προδρόμου και εις την Θεοτόκον 28.912.27.

7 Ι. Χρυσόστομος Υπόμνημα εις τον Αγιον Ματθαίον 57.45.20.

Η θέση της γυναίκας στον χριστιανισμό

Η θέση της γυναίκας στον χριστιανισμό Το σωστό κατά τον Παύλο για έναν άνδρα είναι να μην αγγίξει ποτέ του γυναίκα! Συμβιβάζεται όμως με την κατώτερη ηθικά λύση της μονογαμίας, για να αντιμετωπίσει την... πορνεία. Επίσης συμβουλεύει τις χήρες να μείνουν όπως αυτός, δηλαδή άγαμες. Για την αντιμετώπιση όμως της ερωτικής επιθυμίας, κάνει την παραχώρηση να επιτρέψει και σε αυτές το γάμο.

Ο γάμος δηλαδή παρουσιάζεται ως «αναγκαίο κακό» για την αποτροπή της αχαλίνωτης σεξουαλικότητας, ενώ για «προγαμιαίες σχέσεις» ούτε λόγος... Αν όλοι είχαν την ίδια άποψη (ευτυχώς για μας δεν την είχαν), τότε μάλλον το ανθρώπινο είδος θα είχε εξαφανιστεί!

Ο ΙΖ' κανόνας της τοπικής συνόδου της Γάγγρας (340μ.χ.) που δεν έχει καταργηθεί έως σήμερα, απαγορεύει στις γυναίκες να κουρεύουν τα μαλλιά τους. Μερικά χρόνια αργότερα ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος (ο επονομαζόμενος Μέγας) διέταξε με νομοθεσία να εκδιώχνονται από την εκκλησία οι γυναίκες που έχουν κοντά μαλλιά, ενώ αν κάποιοι αρχιερείς τύχει και τις δεχθούν, να καθαιρούνται.
Οι επιλεγόμενοι Πατέρες της εκκλησίας δεν είχαν καλύτερη γνώμη για τις γυναίκες. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πρώτος στη σειρά των Πατέρων της εκκλησίας και διδάσκαλος του Ωριγένη, γράφει στο βιβλίο του «Παιδαγωγός» 2.33: «Μία γυναίκα, αν λάβουμε υπ' όψην μας ποιά είναι η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γι'αυτήν».

Ο Μέγας Αθανάσιος υποστηρίζει «Με τις γυναίκες δεν είναι ασφαλές ούτε από κοινού ν'αποφασίζει κανείς («α περί ειδωλολατρείας» από το έργο του «κατά Ελλήνων»)
Ο Μέγας Βασίλειος (ο Αγιοβασίλης) περιγράφει τις σχέσεις των δύο φύλων στο πλαίσιο της ορθόδοξης οικογένειας: «Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά, κι αν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει κι όχι να χωρίζεται, κι αν την προίκα της ξοδεύει, κι αν σε άλλες γυναίκες πορνεύει, αυτή πρέπει να καρτερεί. Ώστε η μεν γυναίκα, η αφήσασα τον άνδρα της μοιχαλίς είναι αν πάρη άλλον, ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρει άλλη, συγχωρείται» (Πηδάλιο, κανών Θ). Επομένως σύμφωνα με την Ορθοδοξία η εκμετάλλευση, ο ξυλοδαρμός και η υποβάθμιση – γενικότερα- της συζύγου είναι έργο ευλογημένο.

Ο λόγος του Ιωάννη του χρυσόστομου ξεχειλίζει από μίσος κατά των γυναικών. Στο «προς τους έχοντας παρθένουν συνεισάκτους» διαβάζουμε:
«Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κορη του ψεύδους, σκεύος ακαθαρσιών, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος. Eίναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ'όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδι, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της κι έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων. Όσος και να είναι ο πλούτος δεν επαρκεί να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύκτα η γυναίκα δεν σκέπτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάρι και τα πολύτιμα πετράδια, τα πορφυρά υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άνδρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί ".

Ο χριστιανισμός δεν βελτίωσε, αλλά τουναντίον προσπάθησε -και για αρκετούς αιώνες το είχε καταφέρει- να ρίξει τη γυναίκα στο χαμηλότερο σκαλί της κοινωνίας, θεωρώντας την κατώτερο ον και υπαίτια για όλα τα κακά της ανθρωπότητας. Ας δούμε τις βασικότερες επίσημες χριστιανικές θέσεις έναντι της γυναίκας:
Κάθε γυναίκα με ακάλυπτη την κεφαλή εξευτελίζεται.. Διότι εάν η γυναίκα δεν καλύπτεται, ας κουρεύεται.. Εάν είναι αισχρό για τη γυναίκα να κουρεύεται ή να ξυρίζεται, ας καλύπτεται.. Κάθε άνδρας έχων καλυμένη την κεφαλή του εξευτελίζεται.. Ο άνδρας δεν οφείλει να καλύπτει την κεφαλή του, διότι υπάρχει ως εικών και δόξα Θεού. Δεν επλάσθει ο άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άνδρα.. Οι γυναίκες στις εκκλησίες ας σιωπήσουν. Δεν επιτρέπεται σ'αυτές να ομιλούν, αλλά να υποτάσσονται, καθώς ο (μωσαϊκός) νόμος λέγει.. Αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν στο σπίτι τους άνδρες τους (Α' προς Κορινθίους, ια' 4-12,ιδ' 31-40).

"Οι γυναίκες, όταν υποτάξουν κάποιον στην εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυρίευτο από τον διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανόητο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, δουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μια λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν αυτές, τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με γυναίκες με τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μη γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός. Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμος» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Δ' Λόγος «περί Νηστείας και Σωφροσύνης»)

Η γυναίκα για την Ορθόδοξη εκκλησία είναι «μόλυνση». Η ερωτική συνεύρεση μαζί της (ό,τι πιο φυσικό δηλαδή μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους) αποτελεί αιτία μολύνσεως όχι μόνο για το σώμα αλλά και για την ψυχή. Γι'αυτό εξαίρονται εκείνοι που «δεν μολύνθηκαν από τις γυναίκες, γιατί είναι παρθένοι» (Αποκάλυψη, ιδ'4). Αν νομίσετε ότι το απόσπασμα αυτό μιλά για ερωτική συνεύρεση, γυρίστε την καινή διαθήκη σας πιο μπροστά, στον Ματθαίο (ε' 28) και διαβάστε τα λόγια του ίδιου του Ιησού: «κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη εμοίχευσε μέσα στην καρδιά του».

Ο ΙΑ' κανόνας του Ιωάννη του Νηστευτή (βλ. «Πηδάλιον») επιβάλλει 40 μέρες ξηροφαγία (δηλαδή μόνο ψωμί και νερό) και 100 μετάνοιες ημερησίως (ήτοι 4000 σύνολο) και αποχή από την κοινωνία σε κάθε γυναίκα, που θα δεχθεί «ασπασμούς ανδρός» και «επαφές χωρίς ωστόσο να διαφθαρεί».
Οι επιστολές είναι πολύ σαφείς, όσον αφορά στην επίσημη θέση του χριστιανισμού απέναντι στη γυναίκα: «η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άνδρας» (Α' προς κορινθίους, ζ'4). «οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα» (προς Κολοσσαείς,γ'18). «Ομοίως οι γυναίκες υποτασσόμενες σοτυς άνδρες τους» (Α' Πέτρου,γ'1). Νομίζω ότι δεν διέφυγε της προσοχής σας, αγαπητές αναγνώστριες η επανάληψη του ρήματος «υποτάσσομαι». Σε περίπτωση που δεν εννοήσατε καλώς τη σημασία του, σας πληροφορώ πως σημαίνει «εξ-ουσιάζομαι» «υποδουλώνομαι».
Παλαιά Διαθήκη, ιερό βιβλίο των ορθόδοξων χριστιανών, Δευτερονόμιο κβ΄ 21: «Να λιθοβολείται η θυγατέρα του λαϊκού όταν πορνεύσει». Αλλά και μη τα χειρότερα, Λευϊτικό κα΄. θ΄: «Θυγατέρα ανθρώπου ιερέως εάν βεβηλωθεί πορνεύοντας.... επί πυρός κατακαυθήσεται».

Ο επίσκοπος Γάζης Πορφύριος, σε εκτέλεση του «ες έδαφος φέρειν» του Αρκαδίου, το 401μ.χ. κατέστρεψε όλα τα αγάλματα και τα έργα τέχνης, τις δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες και ισοπέδωσε όλους τους ελληνικούς ναούς της πόλης. Όπως γράφει ο συναξαριστής του Μάρκος ο Διάκονος, όταν ο Πορφύριος πυρπόλησε και κατέστρεψε το Μαρνείον (ξακουστό ναό του Διός στη Γάζα) χρησιμοποίησε τα μάρμαρά του για την πλακόστρωση του δρόμου. Όπως περήφανα είπε ο ίδιος: «Για να πατούν όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και γυναίκες και γουρούνια και άλλα ζώα»! (Βίος Πορφυρίου).

O..."άγιος" Ισαάκ ο Σύριος: «Είναι καλύτερο να φας δηλητήριο, παρά να συμφάγεις με μιά γυναίκα, και αν ακόμη είναι μητέρα σου ή αδελφή σου»!
Κοσμάς ο Αιτωλός (σελ. 25): «Αν σ' ένα σταυροδρόμι συναντήσεις το διάβολο και μιά γυναίκα, πήγαινε προς τα εκεί που είναι ο διάβολος και όχι εκεί που είναι η γυναίκα...»!
Και επίσης, καλά θα κάνουν οι γυναίκες να μάθουν ότι μόλις το 1545 μ.Χ., στη Σύνοδο του Τρέντο η Καθολική Εκκλησία αποδέχτηκε ότι οι γυναίκες έχουν ψυχή... ''

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/

Περισσότερα Άρθρα...

Σελίδα 1 από 10

	Σήμερα	97
	Yesterday	20
	Αυτή την εβδομάδα	142
	Αυτό το μήνα	270
	Σύνολο	5405556

Χριστιανισμος

Καινή Διαθήκη

Τα ψευτο-θαύματα του Ιησού

Kalopoulos Michael on the Easter Miracle of the Holy Fire

kalopoulos - biblikes erotiseis Biblical Questions English Subs

Περισσότερα Άρθρα...