Δεν επιχειρούμε εδώ, παρά μια απλή τυπική ανάλυση των βιβλικών κειμένων! Ε λοιπόν, η πρώτη αυτή επαφή του Χριστού με τον αρχιδαίμονα Σατανά και οι υποτιθέμενοι σαρανταήμεροι πειρασμοί του, μαζί με τις πτήσεις του Ιησού στην ράχη αγγέλων και δαιμόνων, δείχνουν να είναι ένα απλό θεολογικό μυθιστόρημα εποχής! Με ελάχιστα περιθώρια λάθους, υποθέτουμε πως πρόκειται για μεταγενέστερα φανταστικά σενάρια, που επινοήθηκαν από καλόγερους, στην προσπάθειά τους, σε υστερότερους χρόνους, να νομιμοποιήσουν την διαστροφή του μοναχισμού και να αγιοποιήσουν την τεμπελιά του αναχωρητισμού!

Χωρίς καμμία αμφιβολία λοιπόν, τα περί πειρασμών και τα δοξαστικά ευρήματα περί δήθεν καταθέσεως όλων των εθνών στα πόδια του θεανθρώπου Χριστού, απ’ τον εθνοκράτορα Σατανά, είναι παραμυθολογικές γελοιότητες, που ξεπερνούν ακόμα και τις δαιμονολογικές υπερβολές της Διαθήκης του Σολομώντος!

Οι πτήσεις και τα μεγαλεία των δήθεν πειρασμών του Χριστού υπό του Διαβόλου, είναι φανταχτερό γέννημα καλογερικής φαντασίας, κυριολεκτικά κόμιξ εποχής, που σε μας δείχνουν όχι μόνο τον βαθμό της θλιβερής εξαπάτησής μας, αλλά και τον τύπο της "θεοπνευστίας" στην Καινή Διαθήκη!

Απ’ την άλλη βέβαια, με τίποτα δεν θα θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία να υποβάλουμε κάποιες βασανιστικές ερωτήσεις, σε όσους εξακολουθούν να απολαμβάνουν αυτά τα αποχαυνωτικά θρησκευτικά κόμιξ της εβραιο-χαλδαιικής λογοτεχνίας.

Τι θα πει αλήθεια: «παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος»; Ματθ.4.5.

Δηλαδή; πώς ακριβώς μετέφερε ο Διάβολος τον άνθρωπο Ιησού στο βουνό; Τον κρατούσε αγκαλιά, τον φορτώθηκε στην πλάτη ή μήπως επί το βιβλικότερον... τον βαστούσε απ’ τα μαλλιά... όπως μας λέει η Βίβλος ότι συνέβη σ’ εκείνη την ανεκδιήγητη βιβλική γελοιογραφία του αερομεταφερόμενου Αββακούμ; (Βλέπε Ο΄Δανιήλ Βηλ και Δράκων 36) Να λοιπόν που οι γελοιότητες του ιπτάμενου προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, επαναλαμβάνονται θρασύτερα και στην Καινή Διαθήκη!

Στις αλλεπάλληλες αυτές πτήσεις, συμμετείχε ο Ιησούς με το υλικό και ορατό του σώμα, ή είχε μεταβληθεί κι αυτός σε αόρατο πνεύμα; Αν δεν είχε σωματική συμμετοχή, σημαίνει αυτό ότι εγκατέλειψε κάπου προσωρινά το άψυχο σαρκίο του; Αν η συμμετοχή του στις πτήσεις ήταν σωματική, (όπως θα πρέπει υποχρεωτικά να υποθέσουμε, για έναν αμετάκλητα ενσαρκωμένο θεό), γιατί κανείς δεν είδε έναν άνδρα να διασχίζει κατ’ επανάληψη τους αιθέρες και σαν αρχαίος Σούπερμαν να πηδάει ξαφνικά απ’ το έδαφος και να στέκεται σαν ακροβάτης στο ακροκέραμο του ναού της Ιερουσαλήμ;

Αν δεχθούμε ότι η Βίβλος κυριολεκτεί, στέλνοντας τους δύο μεγάλους αντιπάλους Βεελζεβούλ και Ιησού σε «όρος υψηλό λίαν», δεν πρέπει τότε να υποθέσουμε, ότι αυτό ήταν ένα εξαιρετικά μεγάλο εναέριο ταξίδι, μια και τα περισσότερα βουνά της περιοχής δεν ξεπερνούν τα 600 μέτρα υψόμετρο, και μόνο υψηλά λίαν δεν μπορούν να θεωρηθούν; Λόγω παντελούς έλλειψης τέτοιων βουνών στην ευρύτερη περιοχή, τα δύο αυτά όντα, της εξαιρετικά παράξενης αυτής Ιουδαϊκής ιστορίας, ο ορατός άνθρωπος Ιησούς και ο αόρατος ιπτάμενος βαστάζος του ο Σατανάς, δεν πρέπει να πέταξαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον Ναό της Ιερουσαλήμ, για να δουν όλα τα έθνη της γης από όρος υψηλό λίαν;!

Επειδή όμως και στην εποχή του Χριστού... η γη ήταν σφαιρική, γεννιέται η παιδικής απλότητας ερώτηση: υπάρχει όρος από την κορυφή του οποίου μπορούσε κανείς να δει όλα τα έθνη της γης; Αν όχι, γιατί η αφήγηση χρειάζεται ένα τέτοιο όρος; Αν όλα τα έθνη της γης, τα είδε με την δύναμη του νου και της φαντασίας, τότε γιατί δεν συνέβη αυτό από την οροφή του ναού της Ιερουσαλήμ, (αφήνοντας μάλιστα και εξαιρετικούς συμβολισμούς πίσω του), αλλά στην αφήγηση χρειάζεται η βοήθεια μιας πολύ ψηλότερης βουνοκορφής;

Ή μήπως και στην οροφή του ναού ανέβηκε... με την δύναμη του νου;

Ε λοιπόν, αν όσα ο Ιησούς "έζησε" μέσα στο νου του, με άνεση κάποιοι τα ονόμασαν γεγονότα, τι θα εμπόδιζε όλους τους οπαδούς του στο μέλλον να κάνουν το ίδιο; Πού σταματάει λοιπόν αυτή η εντυπωσιοθηρική φαντασιολογία; Μήπως ξεχνάμε ότι οι περιγραφές που βαφτίζονται γεγονότα, ενώ γεννήθηκαν στην φαντασία κάποιων... είναι κοινά, κοινότατα ψεύδη;

Επιπλέον, μήπως πίσω απ’ όλα αυτά, θα έπρεπε επιτέλους να δούμε όχι μόνο την αχαλίνωτη καλογερική φαντασία, αλλά και την ξεκάθαρη κατάθεση πίστης των αμόρφωτων συντακτών της Καινής Διαθήκης, περί επίπεδης[1] γης; Μπορεί ο Ερατοσθένης (276-196 π.Χ.) να μέτρησε την περιφέρεια της γης, με εξαιρετική μάλιστα ακρίβεια, αλλά το άγιο πνεύμα που υποτίθεται ότι ενέπνευσε τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, αν και είχαν περάσει αιώνες από τότε, δεν το είχε πληροφορηθεί ακόμα, γιατί ήταν αφοσιωμένο στην εκπόνηση θεολογικών δόλων στην Ιερουσαλήμ!

Αλήθεια, γιατί ο υποτιθέμενος αυτός ουρανοκατέβατος θεός, που κατά την βιβλική θεολογία κατασκεύασε την γη και το συνολικό σύμπαν, επ’ ευκαιρία της αναφοράς στο σύνολο των εθνών, που ο Σατανάς του χάριζε, (κι αυτός δεν τα ήθελε), δεν μπήκε στον κόπο να μας δώσει μια μοναδική εικόνα της γης, από το εξωτερικό διάστημα, ξεκαθαρίζοντας από τότε μια τόσο απλή, αλλά και εξαιρετικά ποθητή επιστημονική αλήθεια, όπως η σφαιρικότητα της γης; Γιατί αντίθετα, με όσα λέει, ενισχύει την πεποίθηση της εποχής, περί επίπεδης γης;

Γιατί δεν είπε τίποτε για την σπάνια γαλανόλευκη όψη του υγρού πλανήτη μας, όπως αυτός φαίνεται υπέροχος απ’ το εξωτερικό διάστημα; Γιατί δεν ανέφερε τίποτε για την ύπαρξη αμέτρητων δισεκατομμυρίων γαλαξιών, που σαν λαμπερά διαμάντια, στολίζουν το απέραντο αγαπημένο σύμπαν; Γιατί δεν ανέφερε έστω υπαινικτικά οποιαδήποτε συμπαντική αλήθεια;

Γιατί δεν ανέφερε κάτι για το απόλυτο ψύχος του διαστήματος και τις απόλυτα εχθρικές προς την ζωή εξωγήινες συνθήκες; Γιατί δεν παρουσίασε την γη σαν μοναδικό καταφύγιο ζωής! Γιατί δεν παρότρυνε τους ανθρώπους, σε κοινό αγώνα παγκόσμιας επίγνωσης, υπεράσπισης και συνετής διαχείρισης, του μοναδικού από κάθε άποψη αυτού πλανήτη; Γιατί δεν ανέφερε κάτι για την φύση ή τα συγκριτικά μεγέθη γης, Σελήνης και Ηλίου;

Τέλος πάντων, γιατί δεν ανέφερε οτιδήποτε έξω από τις τότε κοινές γνώσεις της εποχής του;! Ακόμα και ο Παύλος ψέλλισε κάποια περισπούδαστα περί αστέρων: «άλλη η δόξα του ηλίου και άλλη της σελήνης και άλλη η δόξα των αστέρων. Αστήρ δε διαφέρει αστέρος κατά την δόξα» Α΄ Κορινθίους 15.41. Πράγματα βέβαια, που και ένα μικρό παιδί, δια γυμνού οφθαλμού, μπορούσε να διαπιστώσει! Όμως στην ίδια κατεύθυνση, θα μπορούσε ο ουρανοκατέβατος Ιησούς, να μας πει παρά πολλά! Γιατί δεν το έκανε; Και μόνο την ακριβή απόσταση των ουράνιων αυτών σωμάτων από την γη αν ξεστόμιζε... κανείς σήμερα δεν θα μπορούσε να του αμφισβητήσει την πνευματική του υπεροχή!

Γιατί δεν μας άφησε οποιαδήποτε αδιαμφισβήτητη επιστημονική απόδειξη των υποτιθέμενων εξωγήινων (θεϊκών) του γνώσεων; Γιατί δεν υπαινίχθη καν την ηλιοκεντρική[2] θεωρία; Γιατί δεν ανέφερε τον τελικό αριθμό των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος; Γιατί δεν μας είπε κάτι για την περιστροφή της γης γύρω απ’ τον άξονά της; Έναν υπαινιγμό για την κλίση του άξονα της και την σχέση της με την δημιουργία των εποχών;

Γιατί δεν είπε τίποτε για την τιτάνια ασπίδα προστασίας του πλανητικού μας συστήματος, τον γιγάντιο πλανήτη Δία, που με το κολοσσιαίο βαρυτικό του πεδίο, επέτρεψε την αδιατάραχτη σχετικά συνέχιση της ζωής στον μικρό μας συγκριτικά πλανήτη, τραβώντας όλους τους μεγάλους κομήτες (όπως και ο Ήλιος) στην δική του επιφάνεια, καθαρίζοντας έτσι το διαπλανητικό μας περιβάλλον, από τρομερές ουρανοκατέβατες απειλές; Γιατί δεν είπε κάτι για τις αιτίες της σταθερής επανάληψης των εποχών και την κορυφαία σημασία της σεληνιακής έλξης σ’ αυτό... κάτι που μόνο εσχάτως έχει ανακαλυφθεί; Γιατί δεν μας απεκάλυψε την πραγματική προέλευση της Σελήνης;

Γιατί δεν είπε κάτι για τον τελικό αριθμό των εθνών; Τον όγκο και την έκταση της γης; Γιατί δεν άφησε έστω έναν απλό υπαινιγμό, για την μεγάλη ήπειρο πέραν του Ατλαντικού; Την ύπαρξη της Αυστραλίας ή της Ανταρκτικής; Γιατί δεν είπε τίποτε για τους κατάλευκους παγωμένους πόλους της γης; Κάτι για την τεράστια ηλικία και τα στάδια διαμόρφωσης της γης; Οτιδήποτε για τις εκτεταμένες και επαναλαμβανόμενες περιόδους παγετώνων; Κάτι για την καταγωγή των έμβιων όντων; Την ιστορία (εξέλιξη) της ζωής στον πλανήτη;

Αλήθεια γιατί ο υποτιθέμενος αυτός ουρανοκατέβατος θεός, δεν μας είπε τίποτε, έστω και υπαινικτικά, για τα εξαιρετικά προνόμια ύπαρξης που παραχώρησε στους δεινόσαυρους... μια και ο πλανήτης αυτός, αν ποτέ χαρακτηρισθεί μόνο απ’ την χρονική κυριαρχία κάποιων έμβιων όντων πάνω του, άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο πλανήτης των δεινοσαύρων, αφού η κυριαρχία των δεινοσαύρων πάνω στον υποτιθέμενο πλανήτη των ανθρώπων, ξεπερνά σε χρονική διάρκεια κάθε φαντασία, ξεπερνώντας την κολοσσιαία χρονική περίοδο των εκατόν εξήντα πέντε εκατομμυρίων ετών... δηλαδή χρονική περίοδο ίση με 5,5 εκατομμύρια γενιές ανθρώπων!

Γιατί δεν διόρθωσε τον από κάθε άποψη γελοίο βιβλικό ισχυρισμό, ότι η ανθρωπότητα γεννήθηκε[3] 4.500 έως 5000 χιλιάδες χρόνια πριν από την δική του γέννηση και πως ανάμεσα στον πρώτο άνθρωπο Αδάμ και την αφεντιά του, μεσολαβούν, κατά τον "θεόπνευστο" Ματθαίο (1.1-16) μόνο εξήντα ή κατά τον "θεόπνευστο" Λουκά (3.23-37) εβδομήντα πέντε γενιές ανθρώπων;

Όμως, σήμερα με την αύξηση της γνώσης, ο κατάλογος αυτών των ερωτήσεων είναι κυριολεκτικά ατελείωτος... γι αυτό ας προσγειωθούμε στην ανάλυση των κειμένων και στο αναπόφευκτο συμπέρασμα. Μόνο σε αρχαίο χαλδαιικό παραμύθι, θα μπορούσαμε να διαβάσουμε τόσο καθαρά, ότι από κάποια πολύ ψηλή βουνοκορφή, με λίγο κόπο... και καθαρή ατμόσφαιρα, όλα τα έθνη της γης φαίνονται! Μόνο αστοιχείωτοι, ψευδόσοφοι αλλά κυρίως ψευδόθεοι, θα μπορούσαν στο θεολογικό τους παραλήρημα, να συμπεριλάβουν υπαινιγμούς για μια επίπεδη γη και ποτέ ο ίδιος ο δημιουργός της ολόδροσης σφαιρικότατης γης!

Αν πάλι, δεχθούμε ότι όλες αυτές οι παράξενες ''πτήσεις'' και οι κατά φαντασία δοκιμασίες, ήταν αποτέλεσμα ''προφητικών εκστασιασμών'' και τα περί προσφοράς εθνών στα πόδια του, ο Ιησούς τα "είδε" με τα μάτια του νου, ανάμεσα στα φαντασιογόνα ''λιβάνια'' της προφητικής έκστασης, κάπου σε κάποια ολιγόωρη απομόνωσή του στην έρημο και αργότερα δηγήθηκε αυτές του τις ''προφητικές ενοράσεις'' στους κατοπινούς βιογράφους του ως αληθινές σωματικές πτήσεις... τότε αυτομάτως, η βαριά σκιά της αχαλίνωτης προφητικής εκστασιογενούς φαντασίας, πέφτει υποχρεωτικά και στους υπόλοιπους άθλους του Ιησού και ο γιος του Γιαχβέ, υποβιβάζεται αυτόματα σε εκστασιαζόμενο αφηγητή φανταστικών πράξεων!

Για τον δύσμοιρο πιστό λοιπόν, είτε δεχθεί, όπως κάνουν οι τρεις πρώτοι ευαγγελιστές, είτε απορρίψει, όπως κάνει κατηγορηματικά ο ευαγγελιστής Ιωάννης, τα περί πειρασμών και πτήσεων του Ιησού, θα βρεθεί στην ίδια ακριβώς δυσάρεστη θέση, γιατί απλούστατα έχει κάνει το λάθος, να θεωρεί ακατάρριπτο θεολογικό αξίωμα τις θεολογικές αυτές ασυναρτησίες![4]

[1] Οι θρησκευόμενοι επ’ αυτού, αναφέρουν το εδάφιο: «κρεμάζων την γην επί ουδενός» Ιωβ 26.7. ξεχνώντας ότι όχι μόνο η έκφραση είναι αρχαιοελληνική και κλεμμένη, την περίοδο της μετάφρασης των Εβδομήκοντα (το 270 π.Χ.) στην Αλεξάνδρεια, αλλά ότι η αναφορά αυτή δεν υπονοεί καθόλου την σφαιρικότητά της. Με τα ίδια ακριβώς λόγια αναφέρεται στην σφαιρικότητα της γης ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος. (611-546 π.Χ.) λέγοντας: «την δε γην είναι μετέωρον υπό μηδενός κρατουμένην... (και συμπληρώνει) την ούσαν σφαιροειδή, την τε σελήνην υπό ηλίου φωτίζεσθαι αλλά και (αυτός) ο ήλιος, (είναι) καθαρώτατον πυρ»!

[2] Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (320-250 π.Χ.) αναφέρει: «η γη περί τον αυτής άξονα δινούμενη... τον δε ήλιον μένει ακίνητον την δε γην περιφέρεσθαι περί τον ήλιον κατά κύκλου περιφέρειαν».

[3] Καμμιά αλληγορική διαφυγή δεν χωράει στην συνολική άθροιση των ηλικιών των βιβλικών πατριαρχών, από Αδάμ έως Ιησού, τις οποίες αναφέρει λεπτομερώς η Βίβλος!

[4] Για να συνειδητοποιήσει κανείς σήμερα το συνονθύλευμα των χριστιανικών κειμένων και την κυριολεκτικά χαοτική χριστολογική παραμυθολογία, απ’ την οποία αναδύθηκαν τα τελικά αυτά κείμενα, ο επιμελής αναγνώστης πρέπει να ψάξει στο internet για τα ευρήματα της Αιγυπτιακής βιβλιοθήκης, NagHammadi (2^ου αι.μ.Χ.) που τυχαία ανακαλύφθηκαν το 1945 σε κάποια παραποτάμια σπηλιά του Νείλου, από κάποιον χωρικό ονόματι MoxamdAli. Μόνο τότε θα καταλάβει, ότι αυτά που σήμερα θεωρούνται θεόπνευστα κείμενα της Καινής Διαθήκης, είναι προσεκτικές συρραφές, από ατελείωτα παραδοξολογήματα της πρωτοχριστιανικής εποχής. Τα ευρήματα αυτά, χαρακτηρίσθηκαν απόκρυφα, αλλά ουσιαστικά αποτελούν μια πλούσια πηγή διασταύρωσης και σύγκρισης με τα αποδεκτά κείμενα, ανάλογα με τα ευρήματα του Coumran (1947) για την Παλαιά Διαθήκη.