ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΕΤΣΗ – (ΤΟ ΒΗΜΑ 21/4/2006)

Για την υποδοχή του Αγίου Φωτός ετοιμάζεται φέτος η Ελλάδα, με την ελληνική αποστολή παραδοσιακά να είναι η πρώτη που το λαμβάνει από τον Πανάγιο τάφο στα Ιεροσόλυμα. Μάλιστα, θα μεταφερθεί στην Αθήνα με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος συνοδεία του υφυπουργού Εξωτερικών ενώ λόγω της πανδημίας δεν θα πραγματοποιηθεί το τελετουργικό που θέλει στο Άγιο Φως να αποδίδονται τιμές αρχηγού κράτους κατά την υποδοχή του.

Η διαδικασία αυτή δεν είναι πάντα δεδομένη και καθιερώθηκε μόλις το 1988 όταν με πρωτοβουλία ενός ιδιοκτήτη ταξιδιωτικού πρακτορείου που εξειδικευόταν στο θρησκευτικό τουρισμό, το Άγιο Φως μεταφέρθηκε για πρώτη φορά αυθημερόν στην Αθήνα με αεροπλάνο της Ολυμπιακής. Τότε μετέβη στα Ιεροσόλυμα ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ειρηναίος συνοδεία του ταξιδιωτικού πράκτορα Ιάκωβου Οικονομίδη και επέστρεψαν στην Αθήνα δίνοντας το Άγιο Φως στις ενορίες από την Εξαρχία του Πανάγιου Τάφου στην Πλάκα. 

Η διαδικασία αγκαλιάστηκε από τον λαό, η Εκκλησία την υποστήριξε και έτσι συνεχίστηκε με πρωτοβουλία ιδιωτών μέχρι που το 2002 επισήμως το Υπουργείο Εξωτερικών αναλαμβάνει τη διαδικασία. 

Η τελετή, το «θαύμα» και οι επικριτές  

Η τελετή αφής του Αγίου Φωτός θα γίνει κανονικά στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα σε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες ιεροτελεστίες του Χριστιανισμού. Και αυτό γιατί πολλοί μιλούν για θαύμα. 

Περί τις 12 το μεσημέρι, πραγματοποιείται η Ιερή Λιτανεία, ενώ εκπρόσωποι όλων των Εκκλησιών έχουν την ευκαιρία να ασπαστούν το χέρι του ελληνορθόδοξου Πατριάρχη. Έπειτα, ο Πανάγιος Τάφος αποσφραγίζεται. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων βγάζει την αρχιερατική στολή του και μένει μόνο με το λευκό στιχάριο. Παίρνει στα χέρια του τους σβηστούς πυρσούς, μπαίνει στο Ιερό Κουβούκλιο, που είναι συσκοτισμένο και παραμένει στον ιερό χώρο 15 λεπτά προσευχόμενος.

Στην παλαιά έκδοση της ιστοσελίδας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων αναφερόταν ότι «μετὰ τὸ πέρας τῆς εὐχῆς τοποθετεῖ τὸ βαμβάκιον εἰς τὸν Πανάγιον Τάφον καὶ μὲ θαυμαστὸν τρόπον ἀνάβει. Μὲ αὐτὸ ἀνάβει τὰ κεριὰ καὶ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ Ἱερὸν Κουβούκλιον».

Ωστόσο, στην νέα ανάρτηση που έγινε στις 23 Ιουνίου του 2018 δεν αναφέρεται κάτι για θαύμα. «Εἰσελθὼν εἰς τὰ ἐνδότερα τοῦ Παναγίου Τάφου μόνος ὁ Μακαριώτατος, ἀναγιγνώσκει τὴν καθιερωμένην εὐχὴν τοῦ Ἁγίου Φωτός, ὃ καὶ μεταδίδει εἰς τὰς χιλιάδας τῶν ἐν ἀδημονίᾳ ἀναμενόντων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι καὶ λαμβάνουσιν αὐτὸ εἰς τὰς λαμπάδας αὐτῶν καὶ φέρουσιν τοῦτο εἰς χείρας, μέτωπα, ὄμματα μετὰ πίστεως, βεβαιότητος, ἐλπίδος, χαρᾶς, ἀγαλλιάσεως, φωνῶν ἀλαλαγμοῦ καὶ χαρμοσύνου κρούσεως κωδώνων».

Βγαίνοντας από τον Τάφο, οι πυρσοί είναι πλέον αναμμένοι και οι πιστοί τον υποδέχονται πανηγυρικά με τις λαμπάδες τους, αναμένοντας να είναι από τους πρώτους που θα λάβουν το Άγιο Φως.

Η πιο συνηθισμένη αναφορά αυτών που πιστεύουν στη θαυματουργή προέλευση του Αγίου Φωτός περιλαμβάνει την αυτανάφλεξη των κεριών, εντούτοις, σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες πιστών το Άγιο Φως είναι ένα σύνθετο φαινόμενο το οποίο εμφανίζεται στο θόλο εντός του Ναού της Αναστάσεως αλλά και κατ΄ άλλους έξω από αυτόν.

Ορισμένοι πιστοί το περιγράφουν να εμφανίζεται σαν λευκογάλανες οριζόντιες ταινιώδεις αστραπές, περιστρεφόμενες ανταύγειες ή κινούμενες φλόγες άγνωστης προέλευσης. Στον Ναό υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και ηλεκτροφωτισμός. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι πολλές λαμπάδες των πιστών και κανδήλες ανάβουν μόνες τους, ενώ η φλόγα δεν τους καίει τα πρώτα λεπτά, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο σχετικό βίντεο που να επιβεβαιώνει αυτό τον ισχυρισμό. Ορισμένα βίντεο δείχνουν ιερείς ή πιστούς να κινούν τα αναμμένα κεριά στο πρόσωπό τους ή στα χέρια τους για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Για τον ισχυρισμό περί ακαΐας έκανε λόγο και η παλιά ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων που πια έχει διαγραφεί.

Υπάρχουν και κάποιες μαρτυρίες όπως αυτή του Γάλλου ιερέα Φουσέ της Σαρτρ, που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους χρονικογράφους της Α’ Σταυροφορίας. Στα γραπτά του αναφέρει: «Το πολυαναμενόμενο φως εμφανίστηκε σε μία από τις κανδήλες του Αγίου Τάφου, και εκείνοι που βρίσκονταν πιο κοντά μπορούσαν να δουν το κοκκινωπό χρώμα του. Ο πατριάρχης αμέσως επιτάχυνε το βήμα του και ανοίγοντας την πόρτα του Τάφου με το κλειδί που κρατούσε στο χέρι του άναψε μια λαμπάδα και βγήκε έξω για να δείξει σε όλους το Άγιο Φως. Είχαν χαρά στις καρδιές τους και δάκρυα στα μάτια»....

Μια περιγραφή παραθέτει και ένας Γερμανός Δομινικανός μοναχός ονόματι Φέλιξ Φάμπρι στα τέλη του 15ου αιώνα: «Καθώς οι κληρικοί και ο λαός προσεύχονταν, ιδού! ξαφνικά μια αστραπή ήρθε από τον ουρανό και άναψε τα Πασχαλινά κεριά και όλες τις κανδήλες. Όπου κι αν ήταν οι άνθρωποι, τόσο στον ναό όσο και στα σπίτια τους, παρέμεναν ακίνητοι προσευχόμενοι για το Άγιο Φως το οποίο θεωρούσαν ως το πιο βέβαιο σημάδι της εύνοιας του Θεού προς εκείνους. Όταν κατερχόταν από τον ουρανό, όλοι τους άναβαν τα λυχνάρια τους και μετέφεραν τη φλόγα σε άλλες εκκλησίες παντού, καθώς και στα σπίτια των ανθρώπων, οι οποίοι συνήθιζαν να το κρατούν αναμμένο σε όλη τη διάρκεια του έτους».

«Μη θαυματουργική προέλευση και τέχνασμα»

 Σε συνέντευξή του ο μητροπολίτης Πέτρας Κορνήλιος, τοποτηρητής του πατριαρχείου Ιεροσολύμων στη θέση του Πατριάρχη Ειρηναίου, σε συνέντευξή του σε ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι στις 11-4-2001, στην εκπομπή Γκρίζες Ζώνες δήλωσε, ότι το θαύμα είναι ο καθαγιασμός του φυσικού φωτός, που προέρχεται από την ακοίμητη κανδήλα, που υπάρχει ήδη εντός του Ιερού Κουβουκλίου.

Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης, στο βιβλίο του Το Αρχιτεκτονικό Συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το θέμα του Αγίου Φωτός, ερμηνεύοντας την ευχή που διαβάζει ο Πατριάρχης, γράφει ότι «πουθενά δεν γίνεται λόγος (ούτε καν υπαινιγμός) περί «άνωθεν κατερχόμενου αΰλου Φωτός» κατά τη στιγμή εκείνη, αλλά νοείται μόνο φως φυσικό, που ανάβεται στην ανάμνηση του Αναστάντος Χριστού» και ότι το άγιο φως είναι απλώς «το ιερό σύμβολο του «ανεσπέρου Φωτός» Χριστού, το Άγιο Φως, το νέο Φως της Αναστάσεως».

Άλλοι θεωρούν ότι, εκτός του ότι δεν πρόκειται για θαυματουργική φλόγα, πρόκειται για απάτη και το αποδίδουν σε τέχνασμα των κληρικών του ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου με σκοπό την εκμετάλλευση των πιστών. Για παράδειγμα, στις αρχές του 19ου αιώνα ο Αδαμάντιος Κοραής, μαζί με τις περισσότερες παραδόσεις και πρακτικές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, απέρριπτε και την ερμηνεία του αγίου φωτός ως θαύματος, υποστηρίζοντας πως επρόκειτο για μηχανορραφία και «απάτη» με σκοπό οικονομικά οφέλη (αν και ο ίδιος δεν είχε ταξιδέψει ποτέ από το Παρίσι στα Ιεροσόλυμα για να παραβρεθεί στο γεγονός).

Ο Πάπας Γρηγόριος Η΄ αποκήρυξε το Άγιο Φως ως απάτη και απαγόρευσε στους Φραγκισκανούς να έχουν οποιαδήποτε σχέση με αυτό. Επακολούθησε η καταγραφή χρονικών των Αγίων Τόπων στα οποία οι Φραγκισκανοί καυτηρίαζαν μαρτυρίες σχετικά με την τελετή. Ένας Φραγκισκανός του 15ου αιώνα, ο Φραντσέσκο Σουριάνο (Fra Francesco Suriano), εξιστόρησε λεπτομερώς την απείθαρχη έξαψη συναισθημάτων, της οποίας υπήρξε μάρτυρας, πριν καταγράψει την εξής παρατήρηση: «Η λεγόμενη φωτιά, όμως, δεν κατέρχεται αληθινά (και κατά τη δική μας γνώμη, των μοναχών), αν και όλα τα έθνη εξαιτίας ημών των μοναχών προσποιούνται, ότι αυτό το ψεύδος είναι αληθές».

Ο συγγραφέας Μιχάλης Καλόπουλος έχει (από το 2003) δημοσιεύσει έρευνα, που υποδεικνύει ότι τα αυτοαναφλεγόμενα υλικά και η θρησκευτική πυροτεχνουργία, που ήταν γνωστή στην αρχαιότητα, είναι επαρκή για να παράγουν το αποτέλεσμα, που περιγράφεται ως «άγιο φως». Βεβαίως η εκτίμηση αυτή παραβλέπει το γεγονός, ότι τα κεριά δεν αυταναφλέγονται άκαιρα, αν και η προμήθειά τους γίνεται από υπαίθριους χώρους ή καταστήματα, τα οποία έχουν τα εμπορεύματα εκτεθειμένα στον αέρα, και μάλιστα η προμήθεια των κεριών, συχνά γίνεται αρκετές ημέρες πριν την Ανάσταση, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, οι πιστοί παραμένουν στον Ναό της Αναστάσεως από το βράδυ της Μ. Παρασκευής.

O δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος σε βιβλίο του, (το 2019), παρουσιάζει την πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη συνέντευξη εν ενεργεία σκευοφύλακα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων (Αρχιεπίσκοπος Ιεραπόλεως Ισίδωρος) στην οποία παραδέχεται πως την «Ακοίμητη κανδήλα», που βάζει σβηστή όπως λέει από το 2006 μέσα στον Πανάγιο Τάφο το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, την ανάβει ο ίδιος με αναπτήρα για να τη βρει αναμμένη ο Πατριάρχης[58][59][60]. Μάλιστα ανάβει και δεύτερη ως «ασφαλιστική δικλίδα».

Την ίδια ακριβώς παραδοχή κάνει και ο πρώην (1984-1988) σκευοφύλακας Αρχιεπίσκοπος Νικηφόρος, με τη διαφορά ότι εκείνος για τέσσερα χρόνια χρησιμοποιούσε σπίρτα. Στο ίδιο βιβλίο, ο Αρχιεπίσκοπος Γεράσων Θεοφάνης (πρώην Έξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα), δηλώνει ότι το Άγιο Φως δεν ανάβει με θαυματουργικό, αλλά με φυσικό τρόπο και καθαγιάζεται εκ των υστέρων από τον Πατριάρχη με την Ευχή, προσθέτοντας ότι το λέει ξεκάθαρα η Ευχή: «ἐνδελεχῶς καί ἀειφώτως ἐκκαιομένου φωτός εὐλαβῶς λαμβάνοντες», δηλαδή άπτεται το Άγιο Φως από την «Ακοίμητη Κανδήλα». Και προσθέτει: «κοροϊδεύουμε τους πιστούς αφήνοντάς τους να πιστεύουν ότι πρόκειται για θαύμα. Αυτό είναι απαράδεκτο, δεν μας τιμάει».

Ο ίδιος αποδίδει την απάτη στους καθολικούς σταυροφόρους οι οποίοι επινόησαν το «θαύμα» πριν μερικούς αιώνες και δυστυχώς συνεχίστηκε αργότερα από το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο[64][65]. Επίσης, ο Μητροπολίτης Πέτρας Κορνήλιος, ο αρχαιότερος της Αδελφότητας και δύο φορές τοποτηρητής του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, που το Άγιο Φως το 2001 βγήκε από τα χέρια του, επιβεβαίωσε την παλιότερη συνέντευξή του στην εκπομπή Γκρίζες Ζώνες[66], λέγοντας ότι και ο ίδιος είχε ανάψει τα κεριά του Αγίου Φωτός από την Κανδήλα, περιέγραψε δε με πάσα λεπτομέρεια τι είδε όταν μπήκε στον Πανάγιο Τάφο αναμμένη Κανδήλα και πρόσθεσε: «Εγώ ξέρω ότι βρήκα το καντήλι αναμμένο και αναμμένο το άφησα. Θαύμα με ραντεβού κάθε χρόνο δεν γίνεται» .

Τέλος, στο βιβλίο του ο δημοσιογράφος αναφέρει το χρονικό της διαγραφής της λέξης «θαύμα» από την επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου στις 23/6/2018 με εντολή του Πατριάρχη Θεόφιλου Γ'.

Η επίσημη Εκκλησία γνωρίζει την αλήθεια περί της αφής του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα. Και όταν η ιστορική δήλωση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου ότι «δεν υπάρχει Αγιο Φως πρώτης κατηγορίας και δεύτερης κατηγορίας» θα αρχίσει να χωνεύεται, το ψέμα θα αρχίσει να ξηλώνεται. Αν δεν έχει αρχίσει ήδη... Δημήτρης Αλικάκος Δημήτρης Αλικάκος 21 Απριλίου 2020, 10:05 facebook twitter 33 email

Ηταν 12 Απριλίου του 2018. Εκείνη τη μέρα ξεκίνησαν όλα. Η πρώτη επικοινωνία με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Δεν περίμενα πολλά. Από την άλλη σκέφτηκα «και τι έχω να χάσω;».

Σε εκείνο το τηλεφώνημα η φωνή μου, θυμάμαι, αλλοιώθηκε κάποια στιγμή. Ηταν ο ενθουσιασμός που έγινε ταραχή. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Περίμενα διπλωματικές απαντήσεις και υπεκφυγές, και εισέπραξα ανέλπιστη ειλικρίνεια. Την ωμή αλήθεια. Αποκάλυψη: Η άβολη αλήθεια για το Αγιο Φως Πατήστε εδώ Τα γεγονότα που ακολούθησαν έχουν καταγραφεί – δεν έχει νόημα να τα επαναλάβω. Επιλογές Η μία επιλογή ήταν να προσπεράσω την αλήθεια. Η άλλη να την αποκαλύψω. Δεν χρειάζεται μελόδραμα εδώ, ούτε κήρυγμα περί ηθικής και δεοντολογίας. Εκανα το δεύτερο, αυτό ένιωσα.

Βέβαια, για να φτάσω μέχρι εκεί, έπρεπε να την τεκμηριώσω. Η αλήθεια είναι μια σχετική έννοια. Παύει να είναι από τη στιγμή που βγαίνει από το εργαστήριο. Και το «εργαστήριο» του δημοσιογράφου ή του ερευνητή είναι η εξαντλητική έρευνα.

Στόχος μου δεν ήταν να βγω στον κόσμο με σηκωμένο δάκτυλο και να πω «δεν ανάβει ως εκ θαύματος το Αγιο Φως στα Ιεροσόλυμα». Πρώτον, γιατί δεν έχω το βάρος του Κοραή που έκανε αυτό ακριβώς πριν περίπου 200 χρόνια, και, δεύτερον, γιατί θαρρώ έτσι δεν πείθεις.

Οποιος μελετήσει, έστω και λίγο, την ιστορία του Αγίου Φωτός που βγαίνει στα Ιεροσόλυμα θα τρομάξει από το βάρος που κουβαλάει διαμέσου των αιώνων. Ως αποτέλεσμα, το «θαύμα» όχι μόνο έχει ταυτιστεί με την ορθόδοξη πίστη, αλλά η αποδοχή του συνιστά και ομολογία πίστεως. Από την άλλη, η άρνησή του σε κατατάσσει αυτόματα στους άπιστους και τους αιρετικούς. Κοντολογίς, κατάφερε να περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο με τρόπο εντυπωσιακό.

Αναγκαστικά εκείνος ο πρώτος ενθουσιασμός, που κινδύνευε να εξελιχθεί σε έπαρση σοφού και παντογνώστη, όφειλε να προσγειωθεί σε νηφάλια προσέγγιση του ζητήματος και εξαντλητική αποδεικτική διαδικασία.

Τρεις αποστολές στα Ιεροσόλυμα, αμέτρητα τηλέφωνα, συνεντεύξεις, παλαιότερες μελέτες για το θέμα, φωτογραφίες, βίντεο. Τον Μάρτιο του 2019, ό,τι κατάφερα τυπώθηκε σε ένα βιβλιαράκι που το ονόμασα «Λύτρωση – Περί του Αγίου Φωτός». Ηταν υπόσχεση στον αγιοταφίτη αρχιεπίσκοπο που μου το ζήτησε: «Λύτρωσέ μας από αυτό το ψέμα» (σ. 87).

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης και ο Παντελής Μπουκάλας έγραψαν τον πρόλογο και το επίμετρο αντίστοιχα. Χωρίς να τους γνωρίζω προσωπικά –έχει σημασία αυτό– δέχθηκαν να γίνουν οι «σωματοφύλακες» αυτής της αποκάλυψης. Δεν θα ξεχάσω ότι τελειώνοντας την ανάγνωση του χειρόγραφου, και ενώ είχα αρχίσει να απογοητεύομαι από την άρνηση όσων εκδοτών χτύπησα την πόρτα, μου είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Μην ανησυχείς, το χειρόγραφο πρέπει να εκδοθεί και θα εκδοθεί». Τους είμαι ευγνώμων.

Νομικό σκέλος – Ιστορικό

Τα όσα ακολούθησαν της έκδοσης του βιβλίου είναι λίγο-πολύ γνωστά. Τα αναφέρω εν συντομία. Δέχθηκα δύο αγωγές, του αρχιγραμματέα Αρχιεπισκόπου Αρίσταρχου και του σκευοφύλακα του Ναού της Αναστάσεως Αρχιεπισκόπου Ισίδωρου. Οι αγωγές συζητήθηκαν τον Δεκέμβριο του 2019 και αναμένω την απόφαση του δικαστηρίου.

Οι δικηγόροι μου, ο καθηγητής Αντώνης Καραμπατζός και ο Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος, που ανέλαβαν την υπόθεση αφιλοκερδώς, είναι αισιόδοξοι.

Ωστόσο έχει σημασία να καταγραφεί ότι οι αγωγές δεν στρέφονται εναντίον των συμπερασμάτων της έρευνάς μου. Χαρακτηριστικά αναφέρουν: «Το αντικείμενο (των αγωγών) δεν είναι πώς ανάβει το Αγιο Φως». Επιγραμματικά οι κατηγορίες αφορούν παράνομη συλλογή δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, μη συγκατάθεση των συνεντευξιαζόμενων όταν κατέγραφα τις μαρτυρίες τους και παραποίηση των λεγομένων τους. Δηλαδή «αλλιώς τα είπαμε και αλλιώς τα παρουσίασες», και στο «διά ταύτα»: «βαρύτατη ηθική βλάβη». Δεν υπάρχει ούτε νύξη για τον τρόπο αφής του Αγίου Φωτός, που είναι και η ουσία της έρευνας.

Γνωρίζουν την αλήθεια

Η επίσημη Εκκλησία γνωρίζει την αλήθεια περί της αφής του Αγίου Φωτός. Γι’ αυτό άλλωστε δεν έχει μιλήσει ποτέ επισήμως για «θαύμα». Ούτε βεβαίως το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η ιστορική δήλωση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου «Το Αγιο Φως ήταν πάντοτε στην Εκκλησία. Παλαιότερα, πριν γίνουν εκείνα… που γίνονται σήμερα για την υποδοχή του Αγίου Φωτός, έπαιρναν το Φως από το καντήλι της Αγίας Τραπέζης. Δεν υπάρχει λοιπόν Αγιο Φως πρώτης κατηγορίας και δεύτερης κατηγορίας» είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της αλήθειας. Λίγες μέρες πριν, το ίδιο δήλωσε και ο Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος λέγοντας ότι «Το Αγιο Φως (που βγαίνει στα Ιεροσόλυμα) δεν ξεχνάμε ποτέ, είναι το ΙΔΙΟ που βγάζει κάθε Μεγάλο Σάββατο βράδυ ο κάθε απλός ιερέας πίσω από την Αγία Τράπεζα. Είναι ακριβώς το ίδιο Φως».

Γύρω από το υποτιθέμενο θαύμα έχει στηθεί ένας χορός εκατομμυρίων με ταξιδιωτικά γραφεία, πλούσιους προσκυνητές από όλο τον κόσμο, δωρεές κ.λπ. Και βέβαια ένα παιχνίδι εξουσίας αιώνων. Θα αναρωτηθεί κάποιος «μα δεν είναι λογικό να μη θέλουν να τα χάσουν όλα αυτά;» Λογικό είναι, χριστιανικό δεν είναι. Δεν μπορεί η πίστη μας να στηρίζεται για αιώνες σε ένα ψέμα. Και τέλος πάντων, δεν πιστεύω ότι θα έχαναν αν κάποτε έλεγαν, με γλώσσα θεολογική, την αλήθεια. Και στην τελετή του αγιασμού των υδάτων, στα Θεοφάνια, οι πιστοί γνωρίζουν ότι δεν πέφτει νερό από τον ουρανό, αλλά συρρέουν κατά χιλιάδες σε αυτή. Το ίδιο μπορεί να γίνει και στα Ιεροσόλυμα το Μεγάλο Σάββατο. Και θα γίνει.

Ας μιλήσουμε καθαρά. Το «θαύμα του Αγίου Φωτός» έχει πια καταρριφθεί. Δεν είναι κομπασμός, είναι διαπίστωση (στην οποία δεν έχει υπάρξει, μέχρι στιγμής, αντίλογος επί των δεδομένων). Μένει πια να το εξηγήσουν οι κληρικοί και οι θεολόγοι στους πιστούς. Να γαληνέψουν την ψυχή τους. Να τους πουν δηλαδή ότι η ανυπαρξία θαύματος δεν απειλεί την πίστη τους. Θυμάμαι μια κοπέλα που επικοινώνησε μαζί μου για να μου πει ότι διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο στην ηλικιωμένη μητέρα της και αυτή έβαλε τα κλάματα. Ηταν ένα οδυνηρό σοκ για μένα. Η γυναίκα αυτή είχε ταυτίσει το θαύμα με την πίστη της. Χωρίς αυτό αισθάνθηκε μετέωρη. Ενιωσα αισθήματα ενοχής για τα δάκρυα αυτής της γυναίκας. Ζήτησα συγγνώμη. Ακολούθως ένας φωτισμένος κληρικός τής εξήγησε και κατάλαβε.

Το Αγιο Φως είναι φυσικό, αλλά καθαγιασμένο – για όσους βέβαια το πιστεύουν ως τέτοιο. Εδώ πια μπαίνει θέμα πίστης, την οποία σέβομαι απόλυτα. Θέλω να ελπίζω ότι θα ζήσουμε τη στιγμή που το Πατριαρχείο θα πει ξεκάθαρα την αλήθεια και οι πιστοί θα την καταλάβουν σιγά σιγά και θα την αποδεχτούν. Είναι μονόδρομος η παραδοχή της αλήθειας.

Ερωτήματα

«Είναι άραγε εύκολο να αποδεχθούν οι πιστοί την αλήθεια μετά από τόσους αιώνες που το “θαύμα” έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο;». Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Ισως πάρει αρκετά χρόνια. Αλλά μην υποτιμούμε την κρίση των πιστών, δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι –και είναι πάρα πολλοί– που η πίστη μέσα τους δεν βρίσκεται σε πόλεμο με τη λογική. Αναζητούν την αλήθεια ακόμα και όταν αυτή «πονάει».

«Κι αν ο άλλος επιμένει ότι είναι θαύμα, γιατί πρέπει να τον πείσουμε με το ζόρι;» Όταν λες σε κάποιον πιστό ότι η αφή του Αγίου Φωτός δεν είναι θαύμα, και εκείνος επιμένει ότι είναι, δεν έχει νόημα να του επαναλαμβάνεις τη βεβαιότητά σου κάνοντας επίδειξη στείρου ορθολογισμού και μάλιστα απαξιώνοντάς τον. Κάποια στιγμή θα αντιδράσει, θα οργιστεί. Απλά δώσε του τις αποδείξεις ότι δεν είναι. Στην αρχή μπορεί να σκανδαλιστεί, ενδεχομένως και να σοκαριστεί, αλλά μετά δύναται θα ηρεμήσει.

Κι αν είναι καλόπιστος και καλόψυχος, μπορεί να γίνετε και φίλοι, καθώς θα εισπράξει τη γνώση ως δώρο. Αν επιμένει να έχει κλειστά μάτια και αυτιά, προσπέρασέ τον.

Ετσι αντιλαμβάνομαι τον σεβασμό στην πίστη του άλλου, χωρίς ωστόσο διαπραγμάτευση στη δύναμη της απόδειξης.

Πατριάρχης Θεόφιλος

Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του. Δηλαδή έχοντας αποστολή να παραλάβω ένα ψέμα από τον προηγούμενο και στο τέλος του βίου μου να το παραδώσω στον επόμενο. Ωστόσο έκανε μια υπέρβαση. Εδωσε εντολή να διαγραφεί κάθε αναφορά στη λέξη «θαύμα» από την επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου –τα γράφω στο βιβλίο καθώς κατέγραψα όλο το χρονικό των συνεννοήσεών μου με τον Αρχιγραμματέα που οδήγησε στη διαγραφή της λέξης. Είναι σημαντικό αυτό. Εξίσου σημαντικό είναι ότι παραδέχθηκε ότι κανένας δεν ψάχνει τον Πανάγιο Τάφο πριν την είσοδό του, ούτε βεβαίως τον ίδιο (ασέβεια). Πάνε και αυτοί οι μύθοι. Ο γράφων με τον Πατριάρχη Θεόφιλο «Και ο Αγιος Βασίλης είναι μύθος, αλλά δεν τον καταρρίπτουμε»

Αφελής προσέγγιση. Στην τελευταία δημοσκόπηση, για το «θαύμα του Αγίου Φωτός», δήλωσε ότι πιστεύει σε αυτό το 42,4% των ενηλίκων που ρωτήθηκαν και το 38,2% πιστεύει ότι ανάβει με ανθρώπινη παρέμβαση.

Δεν ξέρω ούτε έναν ενήλικα που να πιστεύει στον γενειοφόρο κοκκινοντυμένο Αγιο Βασίλη με το έλκηθρο από την Καισαρεία που μοιράζει δώρα στα παιδιά. Το παράδοξο είναι ότι αυτή η πομφόλυγα ακούγεται από αυτοαποκαλούμενους ορθολογιστές. Μέσα από τέτοιες λογικές, πολλοί από αυτούς, συντηρούν τα φαινόμενα σκοταδισμού και δεισιδαιμονίας. Ακριβώς για να τα «πολεμούν» με συνθήματα και κορόνες. Δηλαδή για να έχουν λόγο ύπαρξης. Χωρίς «βαρβάρους στα σύνορα» θα ξεπέσουν στην ανεργία.

Η αξία της κατάρριψης του «θαύματος»

Υπάρχουν μάγοι και ταχυδακτυλουργοί που μπορούν να κάνουν πολύ πιο εντυπωσιακά κόλπα από το άναμμα 33 κεριών από… το πουθενά. Ας θυμηθούμε π.χ. την «εξαφάνιση του αγάλματος της Ελευθερίας» από τον Κόπερφιλντ ή την «κατάργηση της βαρύτητας» από τον ίδιο που κατάφερε και… πέταξε, σηκώθηκε από το έδαφος, μπροστά στο κοινό, ή το «περπάτημα» στον Τάμεση από κάποιον άλλον. Σε αυτές τις περιπτώσεις «υπογράφουμε» μια «σύμβαση», κατά κάποιον τρόπο, με τον μάγο. Αυτή ορίζει ότι θέλουμε να μας εντυπωσιάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αμέσως μετά κάποιοι αρχίζουν και ρωτάνε «μα πώς το κάνει;». Οι απαντήσεις βέβαια για όλα αυτά τα κόλπα υπάρχουν –αρκεί ένα σύντομο ψάξιμο στο Internet– για να διαπιστώσουμε ότι στις πλείστες των περιπτώσεων η λύση είναι μπροστά στα μάτια μας, αλλά δεν την προσέχουμε.

Ο εντυπωσιασμός σε αυτές τις περιπτώσεις διαρκεί λίγο, γι’ αυτό και οι μάγοι από ένα σημείο και μετά δεν επαναλαμβάνουν τα… μαγικά τους.

Η μόνη περίπτωση που ένα «μαγικό» αντέχει περίπου δέκα αιώνες, επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο χωρίς σταματημό, συγκεκριμένη ώρα, και ένα μέρος της λύσης του αινίγματος βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, αλλά οι λεπτομέρειές τού ήταν άγνωστες μέχρι χθες, είναι αυτή του «θαύματος του Αγίου Φωτός».

Αυτό το «μαγικό», καθότι ψέμα, με το οποίο παραληρούν εκατομμύρια πιστοί, στρέβλωσε την ουσία της Ορθοδοξίας, έβαλε από το παράθυρο τη δεισιδαιμονία, έβγαλε τσαρλατάνους στην αγορά, μπήκε ακόμα και στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής, και βεβαίως γέννησε άλλα μικρά «θαυματάκια». Βλέπε «το δέντρο που ματώνει», «τα φιδάκια της παναγιάς», «η εικόνα που δακρύζει» και άλλα.

Αν τελειώσουμε με το «θαύμα των θαυμάτων», ο ανθρώπινος εγκέφαλος θα απελευθερωθεί από την τυραννία μιας πλάνης. Θα ανασάνει.

Είναι ασέβεια προς την πίστη;

Κάθε άλλο! Προσπερνώ τον άνθρωπο που πιστεύει ότι ο γάιδαρος πετάει. Αν μάλιστα αυτή η πίστη τον κάνει να αισθάνεται καλά, έχει μέχρι και το σεβασμό μου – ειδικά αν πρόκειται για ηλικιωμένο. Ενας λόγος παραπάνω σε θέματα θρησκευτικής πίστης. Ομως δεν δείχνω καμία κατανόηση στον θαυματοποιό. Δηλαδή σε αυτόν που γνωρίζει ότι παραπλανά το ακροατήριό του και ζητά από αυτό να πιστεύει ότι κάνει κάτι υπερφυσικό, ενώ στην ουσία κάνει ένα απλό τρικ. Ακριβώς αυτό συμβαίνει στα Ιεροσόλυμα. Και μάλιστα στο όνομα του Χριστού και πάνω από τον Τάφο του, στο πιο ιερό σημείο της Χριστιανοσύνης. Οποιος μπορεί και το καταπίνει… μπράβο του. Εγώ δεν μπορώ. Και τέλος πάντων δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ και ο καθένας. Είναι, το επαναλαμβάνω, αποδεδειγμένο πια τι συμβαίνει τη στιγμή της αφής.

Πολλοί γνώστες έχουν επιλέξει το δρόμο της σιωπής –δημοσιογράφοι του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ, κληρικοί, θεολόγοι και άλλοι. Δεν τους κρίνω. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν την αλήθεια από πρώτο χέρι, γνωρίζουν ότι «θαύμα με ραντεβού κάθε χρόνο δεν γίνεται», όπως χαρακτηριστικά λέει ο αρχαιότερος της αγιοταφικής Αδελφότητας, Μητροπολίτης Πέτρας Κορνήλιος, που μάλιστα «έβγαλε» το φως από τον Πανάγιο Τάφο το 2001 ως τοποτηρητής του πατριαρχικού θρόνου. Και βεβαίως ο Αρχιεπίσκοπος Θεοφάνης, η πιο γενναία φωνή εκεί κάτω. Είναι ασύμβατο με την Ορθοδοξία, «κοροϊδεύουμε τους πιστούς αφήνοντάς τους να πιστεύουν ότι πρόκειται για θαύμα. Αυτό είναι απαράδεκτο, δεν μας τιμάει», λέει στο βιβλίο ο Θεοφάνης.

«Το θαύμα (έστω και ανύπαρκτο) δυναμώνει την πίστη των ανθρώπων» Είναι νοσηρή θέση.

Με εξαίρεση τα παιδικά παραμύθια και τους αρχαίους μύθους, που έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα, στο ψέμα, που παρουσιάζεται ως αλήθεια, αδυνατώ να βρω οποιοδήποτε στοιχείο ηθικής αξίας. Είναι εξ ορισμού ανήθικο. Ο Σολωμός με τη γνωστή ρήση του «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές», έκλεισε τη συζήτηση με μία, ας πούμε, «11η εντολή». Ο μη σεβασμός προς αυτή είναι και αντιχριστιανικός και βεβαίως στάση αντεθνική.

Γιατί όχι πόλεμος με την Εκκλησία;

Ο ζηλωτισμός δεν έχει θέση στην έρευνα. Γνωρίζω ότι απογοήτευσα όσους ανέμεναν πόλεμο με την πίστη και την Εκκλησία. Ενα κήρυγμα –αθεΐας εν προκειμένω– δεν έχει θέση σε μια έρευνα. Κάποιοι ενδεχομένως θα ήθελαν να συνδυάσω την αποκάλυψη με χλεύη και απαξίωση των ανθρώπων εκεί. Δεν μου πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό. Αντίθετα κατανοώ ότι σηκώνουν ένα βάρος που πολλοί από αυτούς θέλουν να αποτινάξουν. Δημοσιοποίησα την έρευνά μου για να γκρεμίσω ένα ψέμα. Ούτε την Ορθοδοξία, ούτε το θεσμό του Πατριαρχείου, ούτε βέβαια τους ανθρώπους.

Γνώριζα βέβαια ότι το «θαύμα» συντηρεί και ένα μέρος της δύναμης του ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου, σε μια περιοχή γεμάτη συγκρούσεις και ανταγωνισμό συμφερόντων. Το έλαβα υπ’ όψιν μου. Μάλιστα ένας υψηλόβαθμος αγιοταφίτης μού είπε ότι «η αποκάλυψη της αλήθειας μπορεί να μας διαλύσει». Δεν κρύβω ότι με προβλημάτισε, αλλά τελικά επέλεξα τα λόγια του Χριστού: «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». Εχω ήρεμη τη συνείδησή μου.

Επίλογος

Ο πατέρας μου είναι ιερέας. Πρώτος εκείνος μου μίλησε για το ψέμα. «Οπως το ανάβουμε όλοι οι ορθόδοξοι ιερείς το Μεγάλο Σάββατο, έτσι το ανάβουν και στα Ιεροσόλυμα». Αυτό μου είχε πει όταν ήμουν έφηβος και τον ρώτησα. Δεν με απέτρεψε να ξεκινήσω την έρευνα, αλλά και δεν ενθουσιάστηκε. Φοβάται για μένα και μου το λέει συνεχώς κάθε φορά που μιλάμε. «Τους ξέρω καλά, παιδί μου». Ωστόσο νιώθει και περήφανος. Λίγο καιρό μετά την έκδοση του βιβλίου είχε μια συνάντηση με πολλούς ιερείς. «Μπράβο στον γιο σου, παπα-Γιώργη. Μας λύτρωσε από αυτό το ψέμα» του είπαν οι περισσότεροι. Μου το λέει συνέχεια και δακρύζει.

Η τεκμηριωμένη πια αλήθεια, καθώς και η ιστορική δήλωση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου που αργά αλλά σταθερά θα «χωνεύεται» μέσα στον χρόνο, θα δώσουν τη δύναμη στον κατώτατο –κυρίως– κλήρο να διώξει από πάνω του τον φόβο. Να ανοίξουν στόματα. Να μιλήσουν από άμβωνος και να εξηγήσουν στους πιστούς ότι η φλόγα που καίει πάνω από την Αγία Τράπεζα, στο ποιο απόμακρο εκκλησάκι της Ορθόδοξης Οικουμένης, είναι Αγιο Φως.

Και επιτέλους να πει την αλήθεια το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, δίνοντας τέλος στην ασέβεια να άπτεται το Αγιο Φως με αναπτήρα πάνω από τον Τάφο του Ιησού. «Αν όμως το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν είναι ικανό ή διατεθειμένο να το πράξει, ας πει την αλήθεια η Εκκλησία της Ελλάδος.

Αν ούτε η Εκκλησία της Ελλάδος τολμάει να πει την αλήθεια, τότε το ελληνικό κράτος ας καταργήσει τουλάχιστον την τελετή υποδοχής του Αγίου Φωτός, με κόκκινα χαλιά, μπάντες και αγήματα. Από κάπου πρέπει να αρχίσει να ξηλώνεται το ψέμα. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε ανάγκη να φυσήξει ένα δροσερό αεράκι ειλικρίνειας και λογικής, που να σκορπίσει το μαύρο σύννεφο της δεισιδαιμονίας και του θρησκευτικού πρωτογονισμού» (Σταύρος Ζουμπουλάκης, Λύτρωση-Περί του Αγίου Φωτός, σ. 17) * Ο Δημήτρης Αλικάκος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Λύτρωση – Περί του Αγίου Φωτός» (εκδ. Εκκρεμές) Πηγή: Protagon.gr

ΒΛΕΠΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Αποκάλυψη: Η άβολη αλήθεια για το Αγιο Φως Πηγή: Protagon.gr

https://www.protagon.gr/epikairotita/i-avoli-alitheia-gia-to-agio-fws-44341798665

Άγιον Φως – Μια ιερή και θαυμαστή απάτη (Εφημερίδα «Βήμα», 21/4/2006)

 

Η τελετή του Αγίου Φωτός γίνεται στις 12 η ώρα το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου και αποτελείται από τρία στάδια:

• α. Λιτανεία
• β. Την είσοδο του Πατριάρχη στον Πανάγιο Τάφο και
• γ. Τις προσευχές του Πατριάρχη για να βγει το Άγιο Φως.

Προετοιμασία του Πανάγιου Τάφου
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί πριν από την τελετή του Αγίου Φωτός γίνεται πρώτα ένας σχολαστικός έλεγχος του Παναγίου Τάφου και αμέσως μετά τον σφραγίζουν με το μελισσοκέρι που είχε ετοιμαστεί το πρωί. Ο έλεγχος γίνεται για να διαπιστωθεί ότι δεν υπάρχει οτιδήποτε μέσα στον Πανάγιο Τάφο το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει φωτιά. Αφού σφραγιστεί ο Πανάγιος Τάφος με το μελισσοκέρι οι αρχές τοποθετούν πάνω στο κερί τις σφραγίδες τους.

Μεγάλο ενδιαφέρον για τον έλεγχο δείχνουν και τα άλλα δόγματα τα οποία έχουν από παλιά αποκτήσει δικαιώματα στον Πανάγιο Τάφο. Το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αν τύχει κάποια χρονιά να μη βγάλει το Άγιο Φως ο Ορθόδοξος Πατριάρχης τότε θα αναλάβουν το προβάδισμα της τελετής του Αγίου Φωτός άλλοι.

Ο έλεγχος αρχίζει στις 10 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου και τελειώνει στις 11. Όσο γίνεται ο έλεγχος, Ορθόδοξοι Άραβες νέοι διαδηλώνουν μέσα στον Ιερό Ναό υπέρ των ορθοδόξων δικαιωμάτων. Πρέπει να σημειωθεί ότι τον έλεγχο του Παναγίου Τάφου παρακολουθούν εκπρόσωποι των Αρμενίων και άλλων δογμάτων.

«Βικιπαίδεια»

Η ιστορία του «θαύματος»
Oι πρώτες αναφορές για την τελετή ανάγονται στον 2ο αιώνα μ.Χ. και μιλούν για μια απλή συμβολική αναπαράσταση και τίποτε άλλο. Αυτή η ιστορία κράτησε χρόνια. Μέχρι που έφτασαν διάφοροι Φράγκοι παπάδες και τυ­χοδιώκτες, σαν εκείνο τον απερίγραπτο (και μεταγενέστερο βεβαίως) καλόγε­ρο, τον Κουκούπετρο, που διαβάζαμε στα σχολικά βιβλία. Αυτοί κατάλαβαν πως η υπόθεση κρύβει χρυσάφι και το γύρισαν στα…θαύματα! Μάλιστα, για να μαζέψουν κόσμο για τις σταυροφορίες, επικαλούνταν και το «θαύμα» του Αγίου Φωτός! Έτσι, η απλή τελετή με τον συμβολισμό της έδωσε τη θέση της στη δεισιδαιμονία και τον σκοταδισμό.

Οι Άραβες του Ααρούν Αλ Ρασίντ παρέδωσαν στους παπι­κούς καλογήρους τα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων (μαζί με τα σχετικά προνόμια, που σήμαιναν και πολύ χρυσάφι) στα χρό­νια του Καρλομάγνου (768-814 μ.Χ.). Όταν πέθανε ο χαλίφης, το 889 μ.Χ., τα προνόμια των καλογήρων καταργήθηκαν.

Το 1118 μ.Χ. ο Άραβας κυρίαρχος Σαλάχ Ελ Ντιν παραχώρησε στους ορθόδοξους μοναχούς τα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων. Ο Ελ Ντιν όριζε ότι «ο πατριάρχης των Ελλήνων θα είναι ο κύριος του Καμαρέ (ναού του Παναγίου Τάφου) και αυτός θα παίρνει από τον τάφο του Ικάς το Άγιον Φως για να το μοιράζει στους ναζωραίους (χριστιανούς)».

Έτσι πέρασε στους Έλληνες η δικαιοδοσία του Αγίου Φωτός και ο έλεγχος αυτής της «χρυσοτόκου τελετής», όπως τη χαρα­κτηρίζει ο ιστορικός Κυριάκος Σιμόπουλος. Και βεβαίως άρχισε και το παραμύθιασμα των χιλιάδων «χατζήδων», που ψάχνουν τη σωτηρία της ψυχής τους ταξιδεύοντας στους Αγίους Τόπους.

Όταν ο έλεγχος των προσκυνημάτων αποδόθηκε στους ορθοδόξους, συνε­χίστηκε το ίδιο βιολί της εκμετάλλευ­σης των πιστών. Με μια διαφορά: Διά­φοροι Λατίνοι συγ­γραφείς και περιηγητές κατήγγειλαν τους ορθοδόξους ρασοφόρους για θεομπαιξία ξεχνώντας πως αυτοί ήταν οι πρώτοι διδάξαντες στο «άθλημα» αυτό. Κι όσο κι αν φώναζαν με­γάλες μορφές της Εκκλησίας, τ’ αφτί των «φρουρών του Παναγίου Τάφου» δεν ί­δρωνε.

Τον 18ο αιώνα έχουμε μια διαφωτιστική αναφορά για το ι­στορικό της «θαυματουργού καθόδου του Αγίου Φωτός» από τον ιησουίτη μισιονάριο (απεσταλμένο) Du Bernart. Το 1771 έ­στειλε από το Κάιρο υπόμνημα στον άμεσο προϊστάμενο του καθολικό επίσκοπο της Τουλούζης. Στο πρώτο μέρος αναφέ­ρεται στο ιστορικό της τελετής, σημειώνει πως ήταν εφεύρε­ση των Λατίνων βασιλιάδων της Ιερουσαλήμ στα χρόνια των σταυροφοριών και προσθέτει πώς στη συνέχεια αξιοποιήθηκε από τους ορθόδοξους παπάδες:

   Ιδού το ιστορικό αυτού του δήθεν Αγίου Φωτός. Ο Foulcher de Chartres, εξομολογητής του Βaudouin Α’, δεύτερου βασιλιά της Ιερουσαλήμ, διηγήθηκε ένα θαύμα που έγινε μπροστά σ’ ο­λόκληρο τον λαό της Ιερουσαλήμ και που ο ίδιος είδε με τα μάτια του. Έλεγε πως το Μεγάλο Σάββατο, παραμονή του Πάσχα, ο Θεός, θέλοντας να τιμήσει τον τάφο του Ιησού και να αναθερμάνει την πίστη των χριστιανών, έστειλε από τον ουρανό μια φλό­γα που κατέβηκε στον Άγιο Τάφο και άναψε όλα τα καντήλια, που, σύμφωνα με τα εκκλησιαστικά έθιμα, ήταν σβηστά από τη Μεγάλη Παρασκευή. Αυτή η φλόγα, πετώντας από τη μια άκρη στην άλλη, άναψε όλα τα καντήλια του ναού. Έλεγε, επίσης, ότι κάποτε ο Θεός, θέλοντας να δοκιμάσει την πίστη των χριστιανών και να τιμωρήσει ίσως τον κλονισμό της ευσέβειας τους, καθυστέρησε μερικές ώρες την πραγματοποί­ηση του θαύματος. Τελικά η κάθοδος του Αγίου Φωτός έγινε την ημέρα του Πάσχα ύστερα από επίσημη λιτανεία όλων των χριστιανών με επικεφαλής τον ίδιο τον βασιλιά. Όλοι βάδιζαν α­νυπόδητοι με θρήνους και δάκρυα. Κραυγές αγωνίας εκλιπα­ρούσαν τον Ύψιστο να κάνει το θαύμα του.

Το θαύμα συνεχιζόταν και επί βασιλείας του Βaudouin Β’, όπως βεβαιώνουν οι Βaronius και Sponde. Ο πάπας Ουρβανός Β’, δημηγορώντας στο κονσίλιο της Κλερμόν το 1095. αυτό α­κριβώς το Θαύμα επικαλέστηκε στην προσπάθεια του να πείσει τους χριστιανούς πρίγκιπες της Ευρώπης να ενώσουν τους στρα­τούς τους και να εκστρατεύσουν για την απελευθέρωση της γης που με τέτοιο θαύμα τιμούσε ο Θεός. Αλλά κατά τα φαινόμενα το θαύμα σταμάτησε λίγο ύστερα από τους πρώτους βασιλιάδες της Ιερουσαλήμ.

Ο ζήλος των πριγκίπων της χριστιανοσύνης είχε υποχωρήσει και η ευλάβεια των καθολικών είχε εκφυλισθεί. Και ενώ οι καθολικοί παραδέχονται πως το θαύμα δεν γίνεται πια, οι σχισματι­κοί (σ.σ.: εννοεί τους Έλληνες ορθοδόξους) βρήκαν ευκαιρία να το διαιωνίσουν.

Παπάδες και πατριάρχες εκμεταλλεύονται την ευπιστία του ποιμνίου που προσμένει την άγια ουράνια φλόγα τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου. Εφτά έως οχτώ χιλιάδες πιστοί, ερεθισμέ­νοι από την περιέργεια, συρρέουν στην Ιερουσαλήμ για να παρακολουθήσουν το θέαμα. Αυτό το πλήθος αποτελεί σημαντική πηγή πόρων για τους σχισματικούς’Ελληνες, που εξασφαλίζουν έτσι την επιβίωση τους και την κανονική καταβολή των φόρων στους Τούρκους.

Τελετή του Αγίου Φωτός
Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου ο ορθόδοξος πατριάρχης με την συνοδεία του -αρχιερείς, ιερείς και διακόνους- αλλά και τον Αρμένιο πατριάρχη μπαίνει στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως, ενώ οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Από την εσωτερική είσοδο του ναού του Αποστόλου Ιακώβου μπαίνει ο πατριάρχης στο Ιερό Βήμα του Καθολικού και κάθεται στον πατριαρχικό θρόνο. Από αυτό το σημείο περνάνε και ασπάζονται το χέρι του πατριάρχη οι εκπρόσωποι των Αρμενίων, των Αράβων, των κοπτών και άλλων για να τους δοθεί το Άγιο Φως. Σύμφωνα με τα προνόμια, αν δεν ασπαστούν το χέρι του ορθόδοξου πατριάρχη δεν έχουν το δικαίωμα να λάβουν το Άγιο Φως από τα χέρια του. Αμέσως μετά αρχίζει η Ιερή Λιτανεία η οποία περιφέρεται τρεις φορές γύρω από τον Πανάγιο Τάφο και μετά ο πατριάρχης σταματάει μπροστά στον Πανάγιο Τάφο όπου βρίσκονται και οι επίσημοι.

Μετά τη Λιτανεία αποσφραγίζεται ο Πανάγιος Τάφος και ο πατριάρχης βγάζει την αρχιερατική στολή του και μένει μόνο με το λευκό στιχάριο. Στην συνέχεια πατριάρχης Ιεροσολύμων λαμβάνει τους σβηστούς πυρσούς και εισέρχεται μαζί με τον Δραγουμάνο των Αρμενίων στο Ιερό Κουβούκλιο. Όλα τα κανδήλια είναι σβηστά και υποτίθεται πως τίποτα δεν είναι αναμμένο στον Ιερό Ναό. Στην συνέχεια ο πατριάρχης μπαίνει στον Πανάγιο Τάφο για να προσευχηθεί.

Η μυστική προσευχή
Γύρω από τη συγκεκριμένη προσευχή έχουν υφανθεί φοβεροί μύθοι και θρύλοι, με κοινό παρονομαστή την πεποίθηση ότι πρόκειται για κάποια μυστική δέηση που μόνο ο Έλληνας πατριάρχης γνωρίζει. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: Η εν λόγω ευχή δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1933 από τον αρχιμανδρίτη (διδάκτορα τού Πανεπιστημίου Αθηνών) Κάλλιστο Μηλιαρά και αναδημοσιεύτηκε το 1967 στο περιοδικό «Νέα Σιών», επίσημο όργανο δημοσιευμάτων τού Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Δεν μιλάμε λοιπόν για κάποιο επτασφράγιστο, φοβερό μυστικό στο οποίο κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση πλην τού ορθόδοξου πατριάρχη.

Όμως, τί λέει άραγε η προσευχή αυτή; Τί δέεται ο πατριάρχης μέσα στο Κουβούκλιο τού Παναγίου Τάφου; Μα τι άλλο -θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς- παρά να συμβεί αυτό που (υποτίθεται ότι) κάθε φορά συμβαίνει: Να κατέλθει δηλαδή το Άγιο Φως θαυματουργικά από τον ουρανό και να φωτίσει όλη την οικουμένη! -Όμως αλίμονο, η προσευχή είναι ξεκάθαρη και δηλώνει με απόλυτη σαφήνεια ότι η φωταψία είναι απλώς μια τελετή συμβολικού χαρακτήρα και ότι το φως που εμφανίζεται κάθε Μ. Σάββατο στα Ιεροσόλυμα δεν κατέρχεται εξ ουρανού, αλλά έχει απολύτως φυσική προέλευση, χαρακτηρίζεται δε άγιο επειδή εξάγεται από τον Πανάγιο Τάφο.

Το συμπέρασμα αυτό όπως θα καταδειχθεί παρακάτω, προκύπτει αβίαστα με την απλή ανάγνωση και μόνο τής ευχής, κάτι που παραδέχεται και ασπάζεται ακόμα και ο π. Μεταλληνός(!), τα στοιχεία δε που παρατίθενται αντλήθηκαν από το βιβλίο του «ΦΩΤΟΜΑΧΙΚΑ – ΑΝΤΙΦΩΤΟΜΑΧΙΚΑ» καθώς και από «ΤΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ» τού Κ.Δ. Καλοκύρη, έργα δηλαδή ανθρώπων που το τελευταίο για το οποίο θα μπορούσε κανείς να τούς κατηγορήσει είναι ότι επιβουλεύονται την Ορθοδοξία.

Μερικά από τα επίμαχα σημεία τής ευχής στα οποία ο αναγνώστης προτρέπεται να εστιάσει την προσοχή του:

(…) μνείαν ποιούμεθα και τής εν Άδου καθόδου σου, (…) τη αστραπή τής σης θεότητος φωτός πληρώσας τα καταχθόνια. Όθεν (…) κατά τούτο το υπερευλογημένον Σάββατον (…) σε το όντως ιλαρόν και εφετόν φως εν τοις καταχθονίοις θεϊκώς επιλάμψαν, εκ τάφου δε θεοπρεπώς αναλάμψαν αναμιμνησκόμενοι, φωτοφάνειαν ποιούμεθα, σου την προς ημάς συμπαθώς γενόμενην θεοφάνειαν, εικονίζοντες˙ (…) Διά τούτο, εκ τού επί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφον ενδελεχώς και αειφώτως εκκαιομένου φωτός ευλαβώς λαμβάνοντες, διαδιδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σε το αληθινό φως και παρακαλούμεν και δεόμεθά σου, Παναγιότατε Δέσποτα, όπως αναδείξης αυτό αγιασμού δώρον και πάσης θεϊκής σου χάριτος πεπληρωμένον, διά της χάριτος τού Παναγίου και φωτοφόρου Τάφου σου˙ (…) Αμήν.

Ολόκληρη η ευχή, όπως έχει δημοσιευθεί στην επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων:

Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἡ ἀρχίφωτος σοφία τοῦ ἀνάρχου Πατρός. Ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὁ εἰπὼν γεννηθήτω φῶς καὶ ἐγένετο φῶς. Κύριε, ὁ τοῦ φωτὸς χορηγός, ὁ ἐξαγαγὼν ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ σκότους τῆς πλάνης καὶ εἰσαγαγὼν εἰς τὸ θαυμαστὸν φῶς τῆς σῆς ἐπιγνώσεως, ὁ τὴν γῆν μὲν πᾶσαν διὰ τῆς ἐν αὐτῇ ἐνσάρκου παρουσίας σου, τὰ καταχθόνια δὲ διὰ τῆς εἰς Ἅδην καταβάσεώς σου φωτὸς πληρώσας καὶ χαρᾶς, μετὰ δὲ ταῦτα διὰ τῶν ἁγίων σου Ἀποστόλων φῶς καταγγείλας πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. Εὐχαριστοῦμεν σοί, ὅτι διὰ τῆς εὐσεβοῦς πίστεως μετήγαγες ἡμᾶς ἀπὸ σκότους εἰς φῶς καὶ γεγόναμεν υἱοὶ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος,θεασάμενοι τὴν δόξαν σου πλήρη οὖσαν χάριτος καὶ ἀληθείας. ἀλλ’ ὦ φωτοπάροχε Κύριε, ὁ τὸ μέγα φῶς ὤν, ὁ εἰπὼν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει. Δέσποτα Κύριε, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. Τὸ μόνο φῶς τοῦ κόσμου καὶ φῶς τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, οὗ ἀπὸ τῆς δόξης ἐπληρώθη τὰ σύμπαντα, ὅτι φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθας διὰ τῆς ἐνσάρκου σου οἰκονομίας, εἰ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν μᾶλλον τὸ σκότος ἦτο φῶς. Σὺ Κύριε φωτοδότα, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἀναξίων δούλων σου τῶν τῇ ὥρα ταύτῃ παρισταμένων τῷ παναγίῳ σου καὶ φωτοφόρῳ τούτῳ τάφῳ καὶ πρόσδεξαι ἡμᾶς τιμῶντας τὰ ἄχραντα πάθη σου, τὴν παναγίαν σου σταύρωσιν, τὸν ἑκούσιον θάνατον καὶ τὴν ἐν τῷ πανσεβάστῳ τούτω μνήματι τοῦ τεθεωμένου σου σώματος κατάθεσιν καὶ ταφὴν καὶ τριήμερον ἐξανάστασιν, ἣν χαρμονικῶς ἤδη ἀρξάμενοι ἑορτάζειν, μνείαν ποιούμεθα καὶ τῆς ἐν Ἅδου καθόδου σου, δι’ ἧς τὰς ἐκεῖσε τῶν δικαίων κατεχομένας ψυχὰς δεσποτικῶς ἠλευθέρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς σῆς θεότητος φωτὸς πληρώσας τὰ καταχθόνια. Ὅθεν δὴ ἀγαλλομένῃ καρδίᾳ καὶ χαρᾷ πνευματικῇ κατὰ τοῦτο τὸ ὑπερευλογημένον Σάββατον τὸ ἐν γῇ καὶ ὑπὸ γῆν θεοπρεπῶς τελεσθέντα σοὶ σωτηριωδέστατα μυστήριὰ σου ἑορτάζοντες καὶ σὲ τὸ ὄντως ἱλαρὸν καὶ ἐφετὸν φῶς ἐν τοῖς καταχθονίοις θεϊκῶς ἐπιλάμψαν ἀναμιμνησκόμενοι, φωτοφάνειαν ποιούμεθα, σοὺ τὴν πρὸς ἡμᾶς συμπαθῶς γενομένην θεοφανείαν, εἰκονίζοντες. Ἐπειδὴ γὰρ τῇ σωτηρίῳ καὶ φωταυγεῖ νυκτὶ πάντα πεπλήρωται φωτὸς οὐρανὸς τὲ καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια διὰ τὸ ὑπερφυὲς μυστήριον τῆς ἐν Ἅδου καθόδου σου καὶ τῆς ἐκ Τάφου σου τριημέρου ἀναστάσεως. Διὰ τοῦτο, ἐκ τοῦ ἐπὶ τοῦτον τὸν φωτοφόρον σου Τάφον εὐλαβῶς λαμβάνοντες, διαδίδομεν τοῖς πιστεύουσιν εἰς σὲ τὸ ἀληθινὸν φῶς καὶ παρακαλοῦμεν καὶ δεόμεθὰ σου, Πανάγιε Δέσποτα, ὅπως ἀναδείξῃς αὐτὸ ἁγιασμοῦ δῶρον καὶ πάσης θεϊκῆς σου χάριτος πεπληρωμένον, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου καὶ φωτοφόρου Τάφου σου. Καὶ τοὺς ἁπτομένους εὐλαβῶς αὐτοῦ εὐλογήσῃς καὶ ἁγιάσῃς, τοῦ σκότους τῶν παθῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῶν φωτεινοτάτων σου σκηνῶν καταξιώσῃς, ὅπου φῶς τὸ ἀνέσπερόν της σῆς θεότητας λάμπει. Χάρισαι αὐτοῖς, Κύριε, ὑγείαν καὶ εὐζωίαν καὶ τοὺς οἴκους αὐτῶν παντὸς ἀγαθοῦ πλήρωσον. Ναί, Δέσποτα φωτοπάροχε, ἐπάκουσόν μου τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτη καὶ δὸς ἡμῖν τέ καὶ αὐτοῖς περιπατεῖν ἐν τῷ φωτί σου καὶ ἐν αὐτῷ μένειν, ἕως τὸ φῶς τῆς προσκαίρου ζωῆς ταύτης ἔχωμεν. Δὸς ἡμῖν Κύριε, ἳνα τὸ φῶς τῶν καλῶν ἔργων ἡμῶν λάμπῃ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων καὶ δοξάζωσι σὲ σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι. Εἰς φῶς γὰρ ἐθνῶν ἡμᾶς τέθηκας, ἳνα αὐτοῖς τῇ σκοτίᾳ περιπατοῦσι φαίνωμεν. Ἀλλ’ ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸ σκότος μᾶλλον ἢ τὸ φῶς, φαῦλα πράσσοντες. Πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς κατὰ τὸν ἀψευδῆ λόγον σου. Διὰ τοῦτο ὁσημέραι προσκόπτομεν ἁμαρτάνοντες, ἐπειδὴ περιπατοῦμεν ἐν τῇ σκοτίᾳ. Ἀλλ’ ἀξίωσον ἡμᾶς τὸ ὑπόλοιπόν τῆς ζωῆς ἡμῶν βιωτεῦσαι πεφωτισμένους τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς διανοίας ἡμῶν. Δὸς ἡμῖν, ἳνα ὡς τέκνα φωτὸς περιπατήσωμεν ἐν τῷ φωτὶ τῶν ἐντολῶν σου. Τὸ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος φωτεινὸν ἔνδυμα, ὅπερ διὰ τῶν ἔργων ἠμαυρώσαμεν, λεύκανον, ὡς τὸ φῶς, ὁ ἀναβαλλόμενος τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον. Δὸς ἡμῖν ἐνδύσασθαι τὰ ὃπλα τοῦ φωτός, ἳνα δι’ αὐτῶν τὸν ἄρχοντα τοῦ σκότους τροπούμεθα, ὃς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. Ναί, Κύριε, καὶ ὡς ἐν ταύτῃ τῇ ἡμέρᾳ τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιὰ θανάτου καθημένοις φῶς ἔλαμψας οὕτω σήμερον λάμψον ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν τὸ σὸν ἀκήρατον φῶς ἳνα τούτου φωτιζόμενοι καὶ θερμαινόμενοι ἐν τῇ πίστει, δοξάζωμεν Σὲ τὸ μόνον ἐκ μόνου τοῦ ἀρχιφώτου φωτός, ἱλαρὸν φῶς εἰς τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας. Ἀμήν

Όπως επισημαίνει ο Καλοκύρης «η ευχή είναι πολύ διαφωτιστική». Πράγματι θέλει προσπάθεια για να καταλάβει κανείς κάτι διαφορετικό. Πουθενά δεν γίνεται λόγος για θαυματουργικά εμφανιζόμενο φως, αλλά «νοείται μόνο φως φυσικό, που ανάβεται στην ανάμνηση τού αναστάντος Χριστού, τού αληθινού φωτός τού κόσμου». Εις ανάμνησιν λοιπόν τού θαύματος εκείνου, ο πατριάρχης δημιουργεί -ο ίδιος- εμφάνιση φωτός, εικονίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη θεοφάνεια τού Χριστού που βίωσαν οι άνθρωποι. «Και η Ευχή (…) προχωρεί και εξηγεί το από πού παίρνεται το φως για να ανάψουν οι λαμπάδες και, στη συνέχεια, να μεταδοθεί στούς πιστούς. Και είναι ο τόπος αυτός ο άγιος Τάφος και πηγή τού φωτός το οποίο ευλαβώς λαμβάνει ο πατριάρχης, είναι η ιερή λυχνία πού ΣΥΝΕΧΩΣ και πάντοτε καίει εκεί».

Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του ο Καλοκύρης, τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση τη λέξη «αναδείξεις» «η οποία δηλώνει καθαρά ότι το φως (όχι μόνο δεν είναι ουρανόπεμπτο, αλλά) δεν έχει ακόμα αναδειχθεί ιδιαίτερον αγιασμού δώρον. […] Εάν όμως, με άλλα λόγια, το φως ήταν ουρανόπεμπτο, τότε δεν θα παρακαλούσε ο πρωθιεράρχης όπως το αναδείξει ο Θεός. Και πώς θα γίνει αυτή η ανάδειξη; Επεξηγεί η ευχή: Διά της χάριτος τού Παναγίου Τάφου».

Ο μύθος τού σωματικού ελέγχου
Όσον αφορά τώρα στην (από εξονυχιστική έως και…διακριτική) σωματική έρευνα στην οποία (υποτίθεται ότι) υποβάλλεται ο πατριάρχης πριν από την είσοδό του στο Κουβούκλιο, κατά τον Καλοκύρη όλα αυτά «είναι ένας θρύλος, προïόν κατώτερης λαïκής ευσεβόφρωνος αφέλειας (…) που υποβιβάζει σε “απάτη” την έντιμη και ακατάκριτη συμπεριφορά του, και τον παρουσιάζει έτσι ως συνεργό στην εμφάνιση ενός ψευδοθαύματος…».

Διότι, «η αφαίρεση των αμφίων και η εμφάνισή του μόνο με το στιχάριο αποτελεί μέρος τού σχετικού τυπικού τής Εκκλησίας. Δηλαδή πρόκειται για διαδικασία η οποία σημαίνει ότι ο πατριάρχης, εκφράζοντας ταπείνωση και άκρα ευλάβεια, πριν πλησιάσει και περάσει στο Πανάγιο Άδυτο απεκδύεται τα δηλωτικά τού επισκοπικού αξιώματος άμφια…» μένοντας με «το στιχάριο (το απλούστερο και κοινό άμφιο για κάθε βαθμίδας κληρικό)».

Ο μύθος της παλαιότητας της προσευχής
Πολλοί -μεταξύ των οποίων και εσείς- επιχειρώντας να γεφυρώσουν το χάσμα των «άφωτων» αιώνων και να προσδώσουν στο «θαύμα» μεγαλύτερη παλαιότητα απ’ ό,τι στην πραγματικότητα τού αναλογεί, μιλούν για «χρονική συνέχεια που εκτείνεται μέχρι τον 1ο αιώνα (!), όταν ο Απόστολος Πέτρος βλέπει (;) το Φως μέσα στον Τάφο τού Ιησού» και μέμφονται τον Κοραή που στον «Διάλογό» του τοποθετεί την πρώτη μαρτυρία για το Φως ως θεόπεμπτο όχι νωρίτερα από το έτος 870. Και πράγματι η μαρτυρία τού Βερνάρδου δεν είναι η αρχαιότερη׃ Σύμφωνα με τον Μοσχέμιο, ήδη τον 8ο αιώνα ο πρεσβύτερος Οθμάρος από το Πικτάβιο είδε το υπερφυσικό φως με τα ίδια του τα μάτια. Η μαρτυρία τής Αιθερίας ωστόσο (κατ’ άλλους Σύλβιας τής Ακουιτανίας) όπως είδαμε σε καμία περίπτωση δεν περιγράφει το Φως ως θεόπεμπτο.

Άνευ αντικειμένου είναι επίσης η αναφορά τού Ιωάννη τού Δαμασκηνού (κάθισμα Όρθρου, του πλαγίου δ´ ήχου τής Παρακλητικής) και κατ’ επέκταση κι αυτή τού Γρηγορίου Νύσσης («Περί της Αναστάσεως τού Χριστού», ΛΟΓΟΣ Β´), πρώτον επειδή η σύνδεσή τους μ’ αυτό καθαυτό το Άγιο Φως είναι «τραβηγμένη από τα μαλλιά», κυρίως δε επειδή στο σχετικό ευαγγελικό εδάφιο (το οποίο εσείς μνημονεύετε ως την αρχαιότερη μαρτυρία και ουσιαστικά απαρχή τού θαύματος) δεν γίνεται πουθενά λόγος περί Φωτός, η έκπληξη δε του Πέτρου προέρχεται όπως ξεκάθαρα αναφέρεται, από τη θέα των κενών περιεχομένου οθονίων!

Την απουσία οποιασδήποτε μνείας περί Φωτός στην εν λόγω ευαγγελική περικοπή αντιπαρέρχονται μεν οι απολογητές, με το επιχείρημα ότι εφόσον ο Πέτρος έφτασε στον τάφο «σκοτίας έτι ούσης» και μολαταύτα μπόρεσε να διακρίνει τα «οθόνια κείμενα μόνα», τότε λογικά θα πρέπει να υπήρχε εκεί κάποια άλλη πηγή φωτός που δεν προερχόταν από τους Αγγέλους, ξεχνώντας όμως ότι το Ευαγγέλιο, όπως εύστοχα επισήμανε ο Αγιορίτης αρχιμανδρίτης Προκόπιος Δενδρινός περί το 1833, δεν λέει ότι ο Πέτρος ήταν αυτός που έφθασε στο μνήμα «σκοτίας έτι ούσης», αλλά η Μαγδαληνή.

Εκτός αυτού μέχρι να ειδοποιηθεί ο Πέτρος και να μεταβεί κι αυτός με τη σειρά του στον τάφο, το σκοτάδι λογικά θα είχε παρέλθει, οπότε…όπως γίνεται λοιπόν σαφές, με λεκτικές ακροβασίες και εικασίες επί εικασιών, τα πράγματα δεν αλλάζουν׃ Οι μεγάλοι πατέρες τής Εκκλησίας αλλά και όλες εκείνες οι στρατιές περιηγητών και προσκυνητών που επί αιώνες όργωναν σπιθαμή προς σπιθαμή τούς Άγιους Τόπους, εξακολουθούν να σιωπούν σαδιστικά γύρω από το υποτιθέμενο θαύμα, αφήνοντας τούς πιστούς μ’ ένα πελώριο γιατί. Η απάντηση όμως είναι απλή׃ Επειδή δεν υπήρχε κανένα θαύμα!

Η αφή του Αγίου Φωτός
Η τέλεσή της, όπως προαναφέρθηκε, αποτελεί προνόμιο του ελληνορθόδοξου πατριάρχη Ιεροσολύμων, που επαναλαμβάνεται κάθε Μέγα Σάββατο μεσημέρι στη λειτουργία της Αναστάσεως, στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού. Την παρακολουθούν χριστιανοί από όλα τα δόγματα αλλά και αλλόθρησκοι.

Σύμφωνα με μαρτυρίες πιστών, το Άγιο Φως εμφανίζεται στον θόλο εντός του Ναού της Αναστάσεως αλλά και κατ΄ άλλους έξω από αυτόν και διαρκεί μερικά λεπτά. Εμφανίζεται σαν λευκογάλανες οριζόντιες ταινιώδεις αστραπές, περιστρεφόμενες ανταύγειες ή κινούμενες φλόγες που κανείς δεν γνωρίζει από που προέρχονται. Στον ναό δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και ηλεκτροφωτισμός. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι πολλές λαμπάδες των πιστών και κανδήλες ανάβουν μόνες τους, ενώ η φλόγα δεν τους καίει τα πρώτα λεπτά. Ορισμένα βίντεο δείχνουν ιερείς ή πιστούς να κινούν το κερί κοντά στα γένια τους ή στα χέρια τους και να μην παθαίνουν τίποτα.

Το Άγιο Φως αμέσως μετά την αφή του, ο πατριάρχης Ιεροσολύμων το μεταδίδει στους εκπροσώπους άλλων εκκλησιών και στους πιστούς που παρευρίσκονται στον Ναό του Παναγίου Τάφου. Στη συνέχεια ο έξαρχος του Παναγίου Τάφου της Αθήνας παραλαμβάνει το ιερό ή ανέσπερον φως και με ειδική πτήση το μεταφέρει στην Αθήνα όπου με απόδοση βασιλικών τιμών ή «τιμών αρχηγού κράτους» ακολουθεί η υποδοχή και μεταφορά του στην Μητρόπολη Αθηνών καθώς και σε ένα μεγάλο αριθμό άλλων μητροπόλεων.

Σύμφωνα με πολυάριθμες και…άκρως διαφωτιστικές μαρτυρίες που φτάνουν μέχρι και το 745, αυτό που λάμβανε χώρα κάθε Μ. Σάββατο ήταν απλώς μια τελετή ευλογίας ενός φυσικού (και συνεπώς ΚΤΙΣΤΟΥ) φωτός προερχόμενου από μία ή και περισσότερες λυχνίες που έκαιγαν νυχθημερόν στο εσωτερικό τού Πανάγιου Τάφου! Κάποια στιγμή όμως, πιθανότατα περί τα τέλη τού 8ου αιώνα, η τελετή αυτή μυθοποιήθηκε κι έτσι προέκυψε το «θαύμα». Αυτά δεν είναι απλώς εικασίες, αλλά το συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει μελετώντας τη για τούς περισσότερους από εμάς, πιστούς και μη, άγνωστη προϊστορία τού Αγίου Φωτός.

Η αμφισβήτηση του θαύματος
Σύμφωνα με τον καθηγητή της Ελληνικού Κολεγίου-Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστόνης πρωτοπρεσβύτερο, Αλκιβιάδη Καλύβα, οι πιστοί των πρώτων χριστιανικών χρόνων άναβαν λαμπάδες κάθε βράδυ, αλλά και το πρωί για να εξυμνείται με αυτό τον τρόπο ο Χριστός ο οποίος είναι «φως ιλαρόν».

Στο έργο του «Η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία», ο καθηγητής αναφέρει ότι το άναμμα της λαμπάδας της Αναστάσεως με το Άγιο Φως διασώζει δύο κυρίως χριστιανικές παραδόσεις: Πρώτον, το άναμμα της κανδήλας στην Ακολουθία του Εσπερινού και, δεύτερον, το άναμμα της καινούργιας φλόγας που άναβε μόνο τις ημέρες του Πάσχα. Κατά τη διάρκεια του 10ου και του 11ου αιώνα πίστευαν ότι το φως «παράγεται» με θαυματουργικό τρόπο. Την ίδια εκείνη περίοδο, στον καθεδρικό ναό της Ιερουσαλήμ ο πατριάρχης Ιεροσολύμων άρχισε να εισέρχεται στον Πανάγιο Τάφο και, αφού πρώτα προσευχόταν, έδινε στον αρχιδιάκονό του το Φως. Εκείνος με τη σειρά του το προσέφερε στον λαό. Αυτός είναι ο λόγος που ακόμη και στις ημέρες μας το Φως από τον Πανάγιο Τάφο μεταφέρεται από εκεί στις υπόλοιπες ορθόδοξες εκκλησίες. Έτσι, σε χιλιάδες ορθόδοξους ναούς σε ολόκληρο τον κόσμο οι ιερείς παίρνουν το Φως από την «Ακοίμητη Κανδήλα», η οποία βρίσκεται πάνω στην Αγία Τράπεζα του ναού τους και συμβολίζει τον τάφο του Ιησού.

Σε δημοσίευμα του πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου π. Γεωργίου Τσέτση, επιβεβαιώνεται η θέση του καθηγητή Κωνσταντίνου Καλοκύρη ότι «πρόκειται για έναν θρύλο», ο οποίος αναπτύχθηκε στους Αγίους Τόπους μετά την εισβολή των Σταυροφόρων και μέσα στα πλαίσια της διαμάχης που υπήρχε μεταξύ των ορθοδόξων, των Λατίνων και των Αρμενίων, καθένας από τους οποίους διεκδικούσε για τον εαυτό του το προνόμιο τού «λαμβάνειν εξ ουρανού» το Άγιο Φως.

[…] Υπάρχει, αιώνες τώρα, διάχυτη η πεποίθηση στον ευσεβή μεν, αλλά θεολογικά και λειτουργικά απαίδευτο ορθόδοξο πιστό, που ψάχνει για «θαύματα» προκειμένου να πληρώσει το πνευματικό του κενό, ότι κατά την τελετή της αφής το Άγιον Φως κατέρχεται θαυματουργικά «ουρανόθεν» για να ανάψει την λαμπάδα του πατριάρχου.

Όπως όμως αναφέρει ο διαπρεπής καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης, στο περισπούδαστο σύγγραμμά του «Το αρχιτεκτονικό συγκρότημα του ναού της αναστάσεως Ιεροσολύμων και το θέμα του Αγίου Φωτός», πρόκειται για έναν θρύλο, ο οποίος καλλιεργήθηκε στους Αγίους Τόπους μετά την εισβολή των σταυροφόρων και στο πλαίσιο της διαμάχης ορθοδόξων, Λατίνων και Αρμενίων, που ο καθείς διεκδικούσε δι’ εαυτόν το προνόμιο του «λαμβάνειν εξ ουρανού» το ανέσπερο φως!

Η ευχή την οποία αναπέμπει ο πατριάρχης προ της αφής μέσα στο «ιερό κουβούκλιο» είναι σαφέστατη και δεν επιδέχεται καμιά παρερμηνεία.

Ο πατριάρχης δεν προσεύχεται για την διενέργεια θαύματος. Απλώς, «αναμιμνήσκεται» της θυσίας και της τριημέρου αναστάσεως του Χριστού και απευθυνόμενος σ’ Αυτόν λέγει: «εκ του επί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφον εκκαιομένου φωτός ευλαβώς λαμβάνοντες, διαδιδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σε το αληθινόν φως, και δεόμεθά σου όπως αναδείξης αυτό αγιασμού δώρον…».

Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο πατριάρχης ανάβει την λαμπάδα του από την Ακοίμητη Κανδήλα που βρίσκεται πάνω στον Πανάγιο Τάφο.

Όπως ακριβώς πράττει ο κάθε πατριάρχης και ο κάθε κληρικός την μέρα της Λαμπρής, όταν παίρνει φως Χριστού από την Ακοίμητη Κανδήλα, που βρίσκεται υπεράνω της συμβολίζουσας τον τάφο του Κυρίου, Αγίας Τράπεζας.

Το μυστήριο όμως που καλλιεργήθηκε γύρω από το τελετουργικό της αφής του Αγίου Φωτός και οι λαϊκές περί αυτού αντιλήψεις στις μέρες μας, συνετέλεσαν στην οικειοποίηση και εκμετάλλευση από εξωεκκλησιαστικούς κύκλους της άκρως συμβολικής και κατανυκτικής αυτής λειτουργικής πράξεως της Εκκλησίας μας…

(Εφημερίδα «Βήμα», 21/4/2006)

Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Εφραίμ Β΄ (1766-1771) χαρακτήρισε την παρουσίαση του Αγίου Φωτός «χειροποίητον μηχανουργίαν» και, καθώς ο ίδιος γνώριζε από την προσωπική του εμπειρία τον μηχανισμό εμφάνισής του, το περιέγραψε ως το «το χειροποίητον εκείνο φως, ού καγώ, φησί, την δραματουργίαν αυτοψεί κατανοήσας» («Μνημεία της ιστορίας των Αθηναίων», τόμος Β’, σελ. 234, Δημητρίου Γρ. Καμπούρογλου, έκδοση 1890).

Ο Άγγλος περιηγητής και διπλωμάτης Robert Curzon καταγράφει ότι κατά την επίσκεψη του στην Ιερουσαλήμ το 1833, την ίδια χρονιά που οι Αρμένιοι είχαν αποτύχει για άλλη μια φορά να πάρουν διά της βίας τα δικαιώματα του Παναγίου Τάφου, ο Αρμένιος ορθόδοξος πατριάρχης είχε απευθυνθεί στο εκκλησίασμά του και «εξήγησε ότι ήταν ψεύδος το θαύμα του Αγίου Φωτός», προς έκπληξη όλων, «οι οποίοι για αιώνες είχαν αμετακίνητη πίστη σε αυτό το ετήσιο θαύμα ως ένα από τα πρωτεύοντα άρθρα της πίστης τους». Περιγράφει ότι «η συμπεριφορά των προσκυνητών ήταν ταραχώδης σε υπερβολικό βαθμό (…) σαν να ήταν δαιμονισμένοι» και ότι αποτελούσε «σκηνικό απερίγραπτης αταξίας και βεβήλωσης».

Άλλοι θεωρούν ότι, εκτός του ότι δεν πρόκειται για θαυματουργική φλόγα, πρόκειται για απάτη και το αποδίδουν σε τέχνασμα των κληρικών του ελληνορθόδοξου πατριαρχείου με σκοπό την εκμετάλλευση των πιστών.

Ο Διδάσκαλος του Γένους και πρωτεργάτης της απελευθέρωσης της Ελλάδος από τον οθωμανικό ζυγό, Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833) κατήγγειλε το Άγιο Φως ως απάτη και προέτρεψε την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία να διακόψει αυτές τις τελετές υποστηρίζοντας ότι «η αληθής θρησκεία όχι μόνο δεν διασφαλίζεται με την απάτην αλλά και τρέχει μέγαν κίνδυνον να καταφρονηθεί παντάπασι και να συναριθμηθεί με τας ψευδείς θρησκείας όπότε μεταχειρίζεται αυτά εκείνα μέσα- (δηλαδή όταν χρησιμοποιεί απάτες)…», ονόμαζε το «Αγιο Φως» «όνειδος και αίσχος στρατηγούμενον από θρασύτατους θαυματοπλάστες» και δήλωνε κατηγορηματικά ότι «αληθής θρησκεία δεν έχει χρεία τοιούτων θαυμάτων»… Με βαθειά θλίψη ο Έλληνας διαφωτιστής διαπιστώνει ότι, ενώ οι Έλληνες έχουν προς φωτισμό μόνο το «Άγιο Φως» οι Ευρωπαίοι «ζουν μεταξύ αληθινών σοφών, περικυκλωμένοι από ακαδημίες και λύκεια από πάσης τέχνης και επιστήμης διδακτήρια. Έχουν ανοιχτές λαμπρές, δημόσιες βιβλιοθήκες και τα πιεστήρια των τυπογραφείων τους βουΐζουν καθημερινά και ασταμάτητα».

Ο πάπας Γρηγόριος Η’ (Αρχιερατεία: 1227-1241) αποκήρυξε το Άγιο Φως ως απάτη και απαγόρευσε στους Φραγκισκανούς να έχουν οποιαδήποτε σχέση με αυτό. Επακολούθησε η καταγραφή χρονικών των Αγίων Τόπων στα οποία οι Φραγκισκανοί καυτηρίαζαν μαρτυρίες σχετικά με την τελετή. Ένας Φραγκισκανός του 15ου αιώνα, ο Φραντσέσκο Σουριάνο (Fra Francesco Suriano), εξιστόρησε λεπτομερώς την απείθαρχη έξαψη συναισθημάτων της οποίας υπήρξε μάρτυρας πριν καταγράψει την εξής παρατήρηση: «Η λεγόμενη φωτιά, όμως, δεν κατέρχεται αληθινά (και κατά τη δική μας γνώμη, των μοναχών), αν και όλα τα έθνη εξαιτίας ημών των μοναχών προσποιούνται ότι αυτό το ψεύδος είναι αληθές».

Ο Αιγύπτιος σιίτης χαλίφης Χακίμ (Αλ-Χακίμ μπι-αμρ-Αλλάχ, 996-1021), διώκτης των χριστιανών αν και γιος χριστιανής, διέταξε το 1009 να καταστραφεί ολοκληρωτικά ο Ναός του Αγίου Τάφου. Άραβες χρονικογράφοι αναφέρουν ο ναός του Αγίου Τάφου ήταν αξιοκατάκριτος καθώς «εξαπατούσε τους πιστούς» μέσω του «”θαύματος” του Αγίου Φωτός» καθώς οι αυτοκράτορες, οι στρατηγοί και άλλοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι κυρίως από το Βυζάντιο έφερναν σε πομπές χρήματα και άλλα τιμαλφή για να τα προσφέρουν στον ναό αλλά και «οι πιο αδαείς προσκυνητές οι οποίοι πίστευαν ότι το Πάσχα το Άγιο Φως κατέρχεται θαυματουργικά από τον ουρανό και ανάβει τα κεριά του ναού». Ο λόγος για αυτή του την ενέργεια ήταν ότι το θαύμα του Αγίου Φωτός (που ήδη υφίστατο εκείνη την εποχή) αποτελούσε μια «σκανδαλώδη απάτη». Η είδηση για την καταστροφή των κτισμάτων, όταν έφτασε στην Ευρώπη, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις οι οποίες οδήγησαν τελικά στην Πρώτη Σταυροφορία.

Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Ρώσου ορθόδοξου αρχιμανδρίτη (και επιστήμονα) Πορφύριου, που εκδόθηκε σε οκτάτομο βιβλίο με τον τίτλο «Το βιβλίο της ύπαρξης μου»: «Ένας ιεροδιάκονος που κατάφερε να μπει στο ιερό του Τάφου, την περίοδο κατά την οποία θεωρείτο ότι το Φως κατεβαίνει από τον ουρανό, διαπίστωσε με τρόμο ότι το Άγιο Φως προήρχετο από ένα καντήλι το οποίο ποτέ δεν σβήνει. Μου το είπε ο ίδιος σήμερα» («Το βιβλίο της ύπαρξής μου» Τόμος: 1, σελ. 671).

Ο Πορφύριος επίσης, στο ίδιο βιβλίο, αναφέρει ένα περιστατικό το οποίο διηγήθηκε σ’ αυτόν ο μητροπολίτης Ιεροσολύμων. Σύμφωνα με τη διήγηση, όταν ο στρατιωτικός διοικητής της Αιγύπτου Ιμπραΐμ Πασάς (ναι! ο γνωστός μας από την Ελληνική Επανάσταση στον Μοριά) βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα, ζήτησε να του επιτραπεί η είσοδος στο ναό, προκειμένου να επιβεβαιώσει ο ίδιος της αυθεντικότητα του «θαύματος» και δήλωσε ότι αν όντως επρόκειτο για θαύμα τότε θα έκανε μια μεγάλη δωρεά στο ταμείο της εκκλησίας, διαφορετικά, αν επρόκειτο για απάτη, θα απεκάλυπτε την απάτη αυτή σε όλη την Ευρώπη και θα προέβαινε σε κατάσχεση όλης της περιουσίας του πανάγιου τάφου, η οποία είχε συγκεντρωθεί από δωρεές και τάματα των πιστών όλα αυτά τα χρόνια!

Σύμφωνα πάντα με τον Προφύριο, ο Μιχαήλ, μητροποπολίτης της Πέτρας, ο Δανιήλ μητροπολίτης της Ναζαρετ, και ο Διονύσιος επίσκοπος Φιλαδέλφειας (έτσι λεγόταν τότε το Αμμάν), ζήτησαν αμέσως συνάντηση με τον Ιμπραήμ, προκειμένου να έρθουν σε κάποια…συμφωνία. Στη συνάντηση αυτή ο Μιχαήλ παραδέχτηκε την απάτη της αφής του φωτός από αναμμένο καντήλι και ζήτησε από τον Ιμπραήμ να μην επιχειρήσει να αποκαλύψει το μυστικό και να μην ανακατεύεται με τα της Εκκλησίας, διότι κάτι τέτοιο θα…δυσαρεστούσε τον Τσάρο Νικόλαο της Ρωσίας, με απρόβλεπτες για τον Ιμπραήμ πολιτικές και στρατιωτικές συνέπειες! Ενόψει του πιο πάνω εκβιασμού, ο Ιμπραήμ θεώρησε σκόπιμο να «θάψει» το όλο θέμα…

Και συνεχίζει ο Πορφύριος: «…ο μητροπολίτης πρόσθεσε ότι μόνο από τον Θεό τον ίδιο περιμένουμε συγχώρεση για το ψέμα αυτό, διότι σε περίπτωση που το αποκαλύπταμε στους πιστούς ζητώντας απ’ αυτούς συγχώρεση, είναι βέβαιο ότι οι πιστοί θα μας διαμέλιζαν εκεί έξω στην είσοδο του ναού!» («Το βιβλίο της ύπαρξής μου» Τόμος: 3, σελ. 299-301).

Σύμφωνα επίσης με μαρτυρία Κύπριου ιεροψάλτη σε τηλεοπτική εκπομπή:

Καλόπουλος: Μοναχός βεβαιώνει την απάτη του αγίου φωτός!

Θέλω να σας δώσω μιαν ειλικρινή μαρτυρία. Προς το παρόν ανωνύμως. Όμως, αυτά που θα σας πω, είμαι έτοιμος αν κληθώ να τα καταθέσω επωνύμως και ενόρκως, είτε ενώπιον της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου είτε ενώπιον της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν ειρωνείες εκεί, αλλά δεν με ενδιαφέρουν. Είμαι θρησκευόμενος και πιστεύω ακράδαντα στα θαύματα. Όσα βεβαίως είναι πραγματικά θαύματα. Στην προσωπική μου ζωή, δυο φορές γνώρισα το θαύμα και την θεία πρόνοια. Όσον αφορά την συγκεκριμένη περίπτωση, του λεγομένου θαύματος του Αγίου Φωτός, που συμβαίνει κάθε χρόνο το άγιο Σάββατο εις τον ιερό ναό της Αναστάσεως εις Ιεροσόλυμα, έτυχε να μάθω την αλήθεια από χείλη αρχιερέως, ο οποίος επίσης την ήκουσε με τα ίδια του τα αφτιά, από χείλη αρχιερέων του πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

Ο (εν λόγω) αρχιερεύς, εις μια των επισκέψεων του στο σπίτι μου, για δείπνο και φιλική συζήτηση επί θρησκευτικών και πνευματικών θεμάτων, μου εκμυστηρεύθηκε ότι τις ημέρες εκείνες, έμαθε κάτι που τον αναστάτωσε και τον εσκανδάλησε. Χρησιμοποιώ τα ίδια τα λόγια του αρχιερέως, χωρίς να αφαιρέσω ή να προσθέσω οτιδήποτε. Μου αφηγήθη λοιπόν τα εξής:

Αυτές τις μέρες φιλοξενούμε στην ιεράν αρχιεπισκοπήν, κλιμάκιο από μητροπολίτες από το πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Ένα βράδυ μετά το δείπνον, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος επρότεινε να πάρουμε το καφεδάκι μας στο Μέγα Συνοδικόν. Εκεί λοιπόν συζητώντας διάφορα θέματα ρώτησε ο Μακάριος τους φιλοξενούμενους μητροπολίτες: «Άγιοι αδελφοί, τώρα που είστε εδώ, είναι ευκαιρία να μου λύσετε μια απορία που έχω». Του είπαν, «Στην διάθεση σου Μακαριότατε αν μπορούμε, γιατί όχι;». Και τους είπε ο Μακάριος: «Άγιοι αδελφοί πέστε μου σας παρακαλώ, τί γίνεται με το θαύμα του Αγίου Φωτός, είναι πράγματι θαύμα;».

Οι μητροπολίτες απ’ τα Ιεροσόλυμα εμειδίασαν και του είπαν: «Μακαριότατε, κοροϊδεύουμε τον κόσμο, είναι ντροπή μας να κοροϊδέψουμε και εσένα». Ο Μακάριος είπε:
– «Μα δηλαδή, θέλετε να πείτε πως δεν είναι θαύμα;».
– «Όχι δεν είναι θαύμα!».
– «Ε, τί είναι λοιπόν;».
– «Μακαριότατε είναι μια τελετή η οποία γίνεται κάθε Μέγα Σάββατο εις τον ιερό ναό της Αναστάσεως».
– «Και γιατί δεν λέτε την αλήθεια εις τον κόσμο;».
– «Μακαριότατε, ποιος τολμά να πει την αλήθεια εις τον κόσμο; Θα μας λιντσάρουν».

Αυτή ήταν η αφήγηση του αρχιερέως.

Αποκαλυπτική είναι και η μαρτυρία του τοποτηρητή του πατριαρχικού θρόνου Ιεροσολύμων, μητροπολίτη Πέτρας Κορνήλιου. Την Μ. Τετάρτη 11-4-2001 στο κανάλι «Mega» στην εκπομπή «Γκρίζες Ζώνες» παρουσιάστηκε συνέντευξη του εν λόγω τοποτηρητή, ο οποίος μεταξύ άλλων δήλωσε:

α) Ο πατριάρχης απεκδύεται πάσης στολής και μένει με λευκό εσώρασο, όχι για να ελεγχθεί για τυχόν εύφλεκτες ύλες, αλλά για να παραμείνει με την λευκή στολή, που συμβολίζει την στολή των αγγέλων.
β) Ο πατριάρχης εισέρχεται στον Τάφο με λαμπάδα και προσεύχεται λέγοντας μια ειδική ευχή και ανάπτει το Φως από το φως της Ακοίμητης Κανδήλας, το δε φυσικό φως της Κανδήλας με την ειδική αυτή ευχή μετατρέπεται σε Άγιον Φως. Έτσι το φυσικό φως καθαγιάζεται και μετατρέπεται σε Άγιο Φως. Τότε εξέρχεται του Τάφου και παραδίδει το Άγιο Φως στο πλήρωμα του Ιερού Ναού και δι’ αυτού σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Άκρως διαφωτιστικός, ήταν κι ο αρχιδιάκονος του Παναγίου Τάφου, Χαράλαμπος Κατενίδης, σε ηχογραφημένη συνέντευξη που έδωσε στον χριστιανό εκκλησιαστικό συγγραφέα, Στυλιανό Χαραλαμπάκη, στις 7 Σεπτεμβρίου 1965…

Θα σας κάνω εν ολίγοις, μίαν περίληψιν της τελετής, της ονομαζομένης τελετής του Αγίου Φωτός. Λοιπόν… Μεγάλη Παρασκευή και μετά την περιφοράν του Επιταφίου, γύρω του Παναγίου Τάφου, ο πατριάρχης εφόσον τοποθετήσει τον Επιτάφιον επί του Παναγίου Τάφου, σβήνουν όλα τα κανδήλια, τα εντός και εκτός του Τάφου. Πριν σφραγιστεί ο Τάφος -διότι σφραγίζεται με κορδέλες, τις οποίες σφραγίζει με βουλοκέρι κατόπιν ο διοικητής των Ιεροσολύμων-, ο Σκευοφύλαξ του Παναγίου Τάφου, προσκομίζει από το σκευοφυλάκιον ειδικό κανδήλιον, ειδική αναμμένη κανδήλα, η οποία τοποθετείται εντός του Παναγίου Τάφου, εφόσον έχουν προηγουμένως σβησθεί όλαι αι άλλαι… Η κανδήλα έχει κάλλυμα αργυρούν. Αυτή η κανδύλα, μένει στον Πανάγιο Τάφο, μέσα, μέχρι το πρωί στις 10 του Σαββάτου. Το πρωί στις 10 του Σαββάτου, εφόσον γίνει η λιτανεία πέριξ του Αγίου Τάφου, ψάλλοντες το «φως ιλαρόν», ανοίγονται οι πύλες του Παναγίου Τάφου, εισέρχεται ο λαός εις την εκκλησία του Παναγίου Τάφου. Το κουβούκλιον του Παναγίου Τάφου, μένει πάντοτε σφραγισμένο, με την κανδήλα συνεχιζομένη, βέβαια, ν’ ανάβει εντός του Παναγίου Τάφου… Το κανδήλι μπορεί ν’ ανάβει σφραγισμένο, επειδή έχει οπές, γλώσσες… Λοιπόν… Ανάβει το κανδήλι, δέκα η ώρα, ως επί το πλείστον δεκάτην πρωινήν, ανοίγουν την πύλη του Παναγίου Τάφου μέσα, εισέρχεται ο πατριάρχης εφόσον τυπικώς, φαινομενικώς έτσι, αφαιρεί τα αρχιερατικά ενδύματα και μένει απλώς μόνο με το στιχάριον. Εισέρχεται εντός του Παναγίου Τάφου και μετά από μία σχετική, όπως λέγουν, προσευχή, βγάζει το Άγιο Φως. Αυτή είναι όλη η διαδικασία… Το δήθεν μυστήριον, εφόσον δεν είναι μυστήριο. Δεν είναι μυστήριον, διότι έχει ήδη προηγηθεί η προεργασία αυτή και είναι και φανερό, φως φανάρι.

Κάποτε, εντός της Συνόδου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, μερικοί δήθεν θεοσεβούμενοι, θεοφοβούμενοι κληρικοί και συνοδικοί, (…) μεταξύ αυτών ήτο και ο Σκευοφύλαξ του Παναγίου Τάφου, Κυριακός λεγότανε, Σάμιος την καταγωγή. Είχε την απαίτηση, στα προγράμματα των ιεροτελεστιών τής Μεγάλης Εβδομάδος, εκεί που γράφουν «Τελετή του Αγίου Φωτός»…να γράψουν «Τελετή του Μυστηρίου του Αγίου Φωτός»… Ήθελαν να το κάνουν μυστήριο, αλλά ευτυχώς που υπάρχει κάποιος εκεί πέρα, ο οποίος πολύ λίγο διαφέρει από τους άλλους, αλλά λόγω του σχήματος δεν μπορεί να εξωτερικευθεί κι αυτός, να τα πει φανερά και λέει, «Όχι κύριοι, αυτό δεν είναι δυνατόν, διότι δεν είναι μυστήριον» και αυτό το πρόσωπο είναι ο Κυριακουπόλεως Αριστόβουλος (Αριστείδης Μουσικίδης)… Είπε, «κύριοι, δεν είναι μυστήριον, δεν μπορούμε να το ονομάσουμε μυστήριο, διότι ο κόσμος μάς βλέπει, μας έχει πάρει πια χαμπάρι. Εκτός τα όλα όσα έχουν δει τα μάτια τους, βλέπουν κι αυτό… Βλέπουν ότι ο Σκευοφύλαξ, την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, φέρνει το καντήλι μέσα. Πώς είναι δυνατόν να το ονομάσουμε μυστήριο; Και δεν μπορεί να το φέρει, βλέπετε, κρυφά, ώστε να μην γίνει αντιληπτό, αλλά το φέρνει μπροστά σε χιλιάδες προσκυνητάς».

[…] Μια χρονιά, το 1956, εγώ ήμουν διάκονος του πατριάρχου, αρχιδιάκονος του θρόνου. Και ο ιερεύς, ο Άραβας, ορθόδοξος ιερέας, ο οποίος εστέκετο αριστερών του Παναγίου Τάφου, επήρε το Άγιον Φως, πριν ακόμα βγει ο πατριάρχης να πει «Δεύτε, λάβετε φως», από την θυρίδα η οποία είναι στο αριστερό μέρος του Παναγίου Τάφου. Πώς είναι δυνατόν; Έβαλε το χέρι του μέσα από την οπή -έχει μία ειδική οπή- και πήρε το Φως και βγήκε έξω και ο πατριάρχης ακόμα δεν είχε βγει. Διότι, για να βγει ο πατριάρχης μέσα από τον Τάφο, ήθελε, τουλάχιστον, τρία λεπτά…

Mια ενδιαφέρουσα και ζωντανή περιγραφή των όσων διαδραματίζονται κατά την αφή του Αγίου Φωτός έδωσε ένας περιηγητής, ο Γάλλος κληρικός Ντουμντάν, που ταξίδεψε στην Παλαιστίνη το 1561. Ο Ντουμντάν γράφει ότι οι «σχισματικοί» (έτσι αποκαλούσαν οι ρωμαιοκαθολικοί τους ορθοδόξους) αρχιερείς της Ανατολής άναβαν τη λυχνία με το τσακμάκι:

[…] Ο πατριάρχης με πέντε ή έξι μονάχα μητροπολίτες ζυγώνει στην πύλη του Αγίου Τάφου όπου του αφαιρούν το φαιλόνιο για να μπει. Εκείνη τη στιγμή ξεσπάει καινούργιο πανδαιμόνιο. Αντηχεί τόσο βροντερά που είναι αδύνατον ν’ ακούσεις και τους φοβερώτερους κεραυνούς. Χιλιάδες στόματα κραυγάζουν, με μανία, ουρλιάζουν «Ελέησον! Ελέησον». Τα χέρια υψώνονται ψηλά με τις λαμπάδες, τα μάτια είναι στυλωμένα στον θόλο του ναού σε αγωνιώδη προσμονή της στιγμής που θα κατέβη το Άγιο Φως. Και στις εξέδρες οι γυναίκες πολλαπλασιάζουν τα ξεφωνητά και τους στεναγμούς, σαλεύουν τα χέρια τους σε δέηση προς τον ουρανό, λες κι εκλιπαρούν τον Θεό να στείλει, επί τέλους, αυτό το φως που με τόση λαχτάρα προσμένουν. Μέσα σ’ αυτήν την οχλοβοή ο πατριάρχης μπαίνει στον Άγιο Τάφο. Οι γενίτσαροι φρουρούν αυστηρά την είσοδο ώστε να μη δει κανείς τι συμβαίνει στο εσωτερικό. Εκεί, ο πατριάρχης μ’ ένα τσακμάκι δίνει φωτιά κι ανάβει τα καντήλια και μια δέσμη λαμπάδες που κρατάει στα χέρια του. Βλέποντας τον τα πλήθη να βγαίνει με το πολυφίλητο φως ξεσπούν σε επιφωνήσεις ευτυχίας, σε κραυγές χαράς, σε ομαδικό παραλήρημα ενθουσιασμού που είναι αδύνατον να περιγραφή. Κι ορμούν κατεπάνω του για ν’ ανάψουν τις λαμπάδες τους από τις δικές του, για να ‘χουν μια αμεσότητα επαφής με το Άγιο Φως. Δέκα βήματα πρέπει να διατρέξει για να φθάσει στο ιερό. Αλλά γι’ αυτά τα δέκα βήματα χρειάστηκε ένα τέταρτο της ώρας. Τον έχουν κυκλώσει από όλες τις μεριές, τον συμπιέζουν, τον συνθλίβουν. Είναι σκεπασμένος από δάσος χεριών και από λαμπάδες, έτσι που δεν διακρίνεται πια καθόλου. Εκείνοι που βρίσκονται δεκαπέντε βήματα πίσω, απλώνουν τα χέρια τους ν’ αρπάξουν τις λαμπάδες από τους κοντινούς, οι λαμπάδες θρυμματίζονται γίνονται κομμάτια, δεν απομένει ούτε μια γερή. Οι ραβδούχοι που αγωνίζονται να επιβάλουν την τάξη, άλλους σημαδεύουν κι άλλους χτυπάνε. Κι ο πατριάρχης που κρατάει υψωμένα τα κεριά δέχεται συνεχώς χτυπήματα στα χέρια.

Στο μεταξύ, το πανδαιμόνιο συνεχίζεται, κι όσο περνά η ώρα εντείνεται ολοένα. Τέλος, ο αρχιερέας φθάνει σ’ έναν πέτρινο βωμό, ανεβαίνει με δυο επισκόπους, παίρνει δύο νέες δέσμες κεριών αναμμένων και ύστερα άλλες κι άλλες. Και τα πλήθη συνωθούνται μετά μανίας για να πάρουν φως από τα χέρια του πατριάρχη. Εκείνοι που το κατορθώνουν δεν κρύβουν τη χαρά τους, ακτινοβολούν, πανηγυρίζουν και προσφέρουν το φως που απέκτησαν ύστερα από τόση μάχη στους άλλους με αγαλλίαση και κυρίως στις γυναίκες που δεν μπορούν να πλησιάσουν. Μερικοί, είτε από κάποια ειδική εύνοια, είτε ύστερα από μερικούς ραβδισμούς, είτε με μερικά πιάστρα που δίνουν στους γενίτσαρους μπαίνουν στον ίδιο τον Άγιο Τάφο, ανάβουν τις λαμπάδες από τα ίδια τα καντήλια που πρωτοδέχτηκαν το Άγιο Φως και βγαίνουν υπερήφανοι και πανευτυχείς. Δεν λογαριάζουν ούτε τους κόπους ούτε τα χρήματα που τους στοίχισε αυτή η επιτυχία. Μέσα σ’ ένα τέταρτο της ώρας άναψαν όλα τα καντήλια του ναού (τα υπολόγισα σε οχτακόσια). Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν ανάμεσα στους Έλληνες για τη διανομή του Αγίου Φωτός επαναλαμβάνονται τώρα στα παρεκκλήσια των Αρμενίων, των κοπτών, των Σύρων και των Αιθιόπων, θαρρείς πως ο ναός πήρε φωτιά, ότι τον κατατρώει μια πελώρια πυρκαγιά…

Kalopoulos-Κοραής: Η προϊστορία του αγίου φωτός...

Τα αυτοαναφλεγόμενα κεριά
Υπάρχει η άποψη ότι πρόκειται για μια απόκρυφη εφαρμογή που οργανώνουν οι κληρικοί του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων εδώ και αιώνες. Μία εκδοχή που προβάλλεται σύμφωνα με την άποψη αυτή, (του συγγραφέα Μ. Καλόπουλου), είναι ότι τα κεριά έχουν εμβαπτιστεί προηγουμένως σε φωσφόρο, ο οποίος έχει την ιδιότητα της αυτοανάφλεξης μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ο φωσφόρος από την άλλη ως χημικό στοιχείο ανακαλύφθηκε κατά τον 17ο αιώνα και δεν απαντάται ελεύθερος στη φύση. Για τους υποστηρικτές αυτής της άποψης ήταν παρ’ όλα αυτά γνωστές από πολύ παλαιότερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής κάποιες «θαυματουργές ουσίες» ή «κρήνες» (πηγές) που παρουσίαζαν τέτοιου είδους φαινόμενα. Αυτό με τη σειρά του μπορεί να σημαίνει ότι είτε ολόκληρος ο Πανάγιος Τάφος βρίσκεται σε μια τέτοια περιοχή είτε ότι χρησιμοποιείται αυτούσια κάποια πανάρχαιη «θαυματουργή ουσία» (χημική ένωση) της οποίας το όνομα και η σύσταση διατηρούνται μέχρι σήμερα ως ιερατικό «επτασφράγιστο» μυστικό. Εντούτοις, όπως υποστηρίζεται από πιστούς, η φλόγα που προέρχεται από το Άγιο Φως φέρεται να φωτοβολεί αλλά να μην προκαλεί καύση κατά τα πρώτα 33 λεπτά, σε αντίθεση με τη φυσική δράση της φωτιάς. Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση καταφανής είναι η σύγκριση που γίνεται αναφορικά όχι με το φως αλλά με τη φωτιά.

Ο συγγραφέας Μιχάλης Καλόπουλος έχει δημοσιεύσει έρευνα που υποδεικνύει ότι τα αυτοαναφλεγόμενα υλικά και η θρησκευτική πυροτεχνουργία που ήταν γνωστή στην αρχαιότητα είναι επαρκή για να παράγουν το αποτέλεσμα που περιγράφεται ως «Άγιο Φως». Όπως ο ίδιος αναφέρει:

Με τη συνδρομή του Εργαστηρίου Χημείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης προσδιορίσαμε ότι η καταλληλότερη ουσία για μια τέτοια χρήση είναι ο λευκός φωσφόρος. Πώς όμως θα μπορούσε κανείς να καθυστερήσει αυτή την αυτόματη ανάφλεξη ώστε να συμβεί με ελεγχόμενο τρόπο σε προκαθορισμένη στιγμή; Απλά, εάν ο φωσφόρος που συνήθως φυλάγεται κάτω από νερό για να μην αναφλεγεί, διαλυθεί σε κάποιο κατάλληλο οργανικό διαλύτη και μετά ένα πανί ή κερί βουτηγμένο στο διάλυμα αυτό εκτεθεί στον ατμοσφαιρικό αέρα, η αυτοανάφλεξη δεν γίνεται αμέσως αλλά καθυστερεί έως ότου εξατμιστεί σχεδόν τελείως ο διαλύτης. Στη συνέχεια το υλικό αρχίζει πρώτα να καπνίζει και τέλος αναφλέγεται, με ζωηρή φλόγα. Σημειώστε τη λεπτομέρεια της αργής προοδευτικής ανάφλεξης που ταιριάζει με τις περιγραφές των αυτοπτών μαρτύρων: «Φωτιές ανάβουν σποραδικά αυτόματα σε κεριά και σε καντήλια, με θεία παρέμβαση, αφού αρχίσουν να καπνίζουν πριν για λίγη ώρα». Αν όμως ο ίδιος ο παντοδύναμος Θεός άναβε θαυματουργικά κάθε χρόνο τα κεριά και τις καντήλες, τί ανάγκη είχε να τα κάνει να καπνίζουν για ώρα μέσα στην κατάμεστη από πιστούς, ασφυκτικά γεμάτη εκκλησία και δεν τα ανάβει δια μιας; Τα πειράματά μας έδειξαν ότι η αυτόματη ανάφλεξη των κεριών μπορεί να επέλθει με ελεγχόμενη χρονοκαθυστέρηση ημίσειας ώρας και άνω εξαρτώμενης από την πυκνότητα του διαλύματος του φωσφόρου και του τύπου του οργανικού διαλύτη που χρησιμοποιεί κανείς.

Επιδείξαμε κατ’ επανάληψη με επιτυχία το πείραμα με τα κεριά, προς κατάπληξη των παρευρισκομένων εκπροσώπων της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η αμηχανία τους ήταν έκδηλη, παρ’ όλο που δεν προφασιστήκαμε κάποια ανταγωνιστική υπερφυσική δύναμη αλλά ξεκαθαρίσαμε άμεσα και ευθέως τη φυσική βάση της διαδικασίας. Σε πρόσφατη μάλιστα επίδειξη που μεταδόθηκε από το κανάλι EXTRA την Παρασκευή 16 Απριλίου, ένας εκ των εκπροσώπων της Εκκλησίας διάβαζε την ώρα του πειράματος…τους εξορκισμούς του Αγίου Βασιλείου…ανεπιτυχώς. Η πηγή προέλευσης του λευκού φωσφόρου στην αρχαιότητα μπορεί να ήταν αρκετά απλή. Ένας κατάλογος από τα πιθανά διαθέσιμα υλικά για την παραγωγή φωσφόρου μας εισάγει κατευθείαν στο βασίλειο της μαγείας και μάλιστα της μαύρης καθώς η συνήθης πηγή για την παραγωγή φωσφόρου είναι τα…κόκκαλα, τα κόπρανα και τα ούρα. Και που αλλού μπορείτε να φανταστείτε ότι θα βρίσκαμε τέτοιες δυσώδεις αλχημιστικές συνταγές μαγειρικής παρά στο…ιερό βιβλίο της Βίβλου».

Ακολουθεί σχετικό απόσπασμα απο το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου: "Θαύμα ή απάτη το Άγιον φως της Ιερουσαλήμ;"

Το περίεργο είναι, ότι μια τέτοια ακριβώς συνταγή παράξενου καρβουνισμού, ενός ολόκληρου ζώου, με τα οστά και τα κόπρανά του, έχουμε... που αλλού... στην Παλαιά Διαθήκη: «και ελάλησεν Κύριος προς Μωϋσήν και Ααρών λέγων, Ειπέ να φέρωσιν εις σε δαμάλην (θηλυκό μοσχαράκι) μη έχουσαν ελάττωμα... και θέλει λάβει αυτήν ο ιερεύς και θέλει σφάξει αυτήν... και θέλουσι κατακαύση την δαμάλην ενώπιον αυτού και το δέρμα και το κρέας και το αίμα αυτής μετά της κόπρου αυτής, θέλουσι κατακαύση αυτήν. Και ο ιερεύς θέλει λάβει ξύλον κέδρινον και ύσσωπον και κόκκινον και θέλει ρίψει αυτά εις το μέσον του κατακαύματος της δαμάλεως¹... Και ο καίων αυτήν... θέλει συνάξει την στάκτην της δαμάλεως και θέλει αποθέσει αυτήν εις τόπον καθαρόν και θέλει φυλάττεσθαι (!) δια την συναγωγήν των υιών Ισραήλ δια ύδωρ χωρισμού, (Ο΄ ύδωρ αγνισμού) τούτο είναι, δια καθαρισμόν αμαρτίας (ύδωρ καθαρισμού) και τούτο θέλει είσθαι μεταξύ υμών εις νόμιμον αιώνιον (κανόνας αιώνιος!)». Αριθμοί 19.1-10.

Χωρίς καμιά αμφιβολία, το τελικό προϊόν μιας τέτοια συνταγής, σήμερα ονομάζεται ζωικός άνθρακας!² Η ζωική και φυτική αυτή καρβουνόσκονη, έχει πράγματι τέτοια απορροφητική δύναμη, που αποτελεί το ιδεώδες μέσον απομάκρυνσης ακαθαρσίας, δηλητηρίων ακόμα και μικροβίων, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί αντιδοτικό καταπότι³ σημαντικών δηλητηριάσεων!⁴

Η πραγματική συνταγή παραγωγής φωσφόρου, είναι η εξής: «Τα οστά (πριν καούν) περιέχουν 12% φωσφορικό ασβέστιο. Παλαιότερα ήταν η μοναδική πηγή εκ της οποίας ελαμβάνετο ο φωσφόρος. Προς τούτο, τα οστά υφίστανται κατεργασία με θερμό ύδωρ και ακολούθως απανθρακώνονται... Αν η τέφρα αυτή των οστών, που αποτελείται από 80% φωσφορικό ασβέστιο, προσβληθεί από πυκνό και θερμό θεϊκό οξύ και το ελευθερούμενο φωσφορικό οξύ θερμανθεί σε κλειστά αποστακτικά κέρατα και αναμιχθεί με κώκ, θα σχηματισθεί αποσταζόμενος φωσφόρος». Φωσφόρος Εκυκλοπαίδεια Ηλιος.

Απ' ότι όμως βλέπουμε εδώ, για την παρασκευή φωσφόρου, έμφαση ιδιαίτερη δίδεται στα οστά! Ε λοιπόν, νομίζω πως δεν θα εκπλαγείτε ιδιαίτερα αν σας έλεγα, ότι στα κατ’ ευφημισμόν θεόπνευστα κείμενα, των δήθεν Αγίων Γραφών, βρήκαμε και τέτοια συνταγή, ιδιαίτερης σώρευσης κοκάλων μέσα στο λέβητα... των μάγων!

Διαβάζουμε λοιπόν προσεκτικά το δεύτερο αυτό απόσπασμα, που (αν αφαιρεθούν οι ενδιάμεσες εκφράσεις θεϊκής οργής) δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι είναι αλχημιστική συνταγή, παρασκευής κάποιου σκευάσματος, πολύ κοντά στην διαδικασία του ζητούμενου φωσφόρου:

«Ούτω λέγει Κύριος. Στήσον τον λέβητα και βάλλε εις αυτόν ύδωρ και κομμάτια (ζώων) καλά, τον μηρόν και τον ώμον, γέμισον (δε) αυτόν (τον λέβητα) υπό τον εκλεκτών οστέων. Λάβε δε και εκ του ποιμνίου και στίβασον έτι οστά, βράσον αυτά καλώς και ας εψηθώσι και αυτά τα οστά εν αυτώ... λέβητα του οποίου η σκωρία είναι εν αυτώ και δεν εξήλθεν απ' αυτού... και εγώ θέλω μεγαλύνει την πυράν. Επισώρευσον ξύλα άναψον το πυρ, κατανάλωσον τα κρέατα και διάλυσον αυτά, ας καώσι τα οστά. Τότε στήσον αυτόν (τον λέβητα) επί τους άνθρακας αυτού, δια να πυρωθεί ο χαλκός αυτού και να καεί και να λιώσει εν αυτώ η ακαθαρσία (σκουριά) αυτού και να καταναλωθεί η σκωρία αυτού». Ιεζεκιήλ 24.3-11. Αν αυτό δεν είναι μυστική συνταγή για ‘‘κάτι’‘, τότε τι είναι η συνταγή!

1 Φυτική ύλη, που δεν αλλοιώνει καθόλου το τελικό προϊόν αφού απεναντίας του προσθέτουν και λίγο ενεργό άνθρακα.

2 Πρόκειται για τον ίδιο ακριβώς ζωικό άνθρακα, που μέσα στα οικιακά κυλινδρικά φίλτρα νερού, μας εξασφαλίζει τεράστιες ποσότητες καθαρού ύδατος!

3 Κατά τον Ε.Ι. Εμμανουήλ, (καθ. Πανεπ. Αθηνών), ο ζωικός άνθρακας αποτελεί αντίδοτο σε δηλητηριάσεις από ακόνιτο, αρσενικό, χαλκό και θριδακίαση.

4 Η ακριβέστατη αυτή συνταγή παραγωγής και η απόλυτα ορθή καθαρτική και αντιμολυσματική χρήση του ζωικού άνθρακα στην Βίβλο, δικαίως καταπλήσσει. Ταυτόχρονα, μας δείχνει ένα άγνωστο επίπεδο βιβλικών γνώσεων, γύρω από την δηλητηριο-προστασία, αλλά αντιστοίχως υπαινίσσεται και την ασυνήθιστη δηλητηριο-γνωσία, που οδήγησε στα αποτελεσματικά αυτά μέτρα καθαρμών! Την απολύτως άγνωστη πλευρά της τρομακτικής δηλητηριο-γνωσίας, δηλητηριο-χρησίας αλλά και δηλητηριο-προστασίας των μάγων της Παλαιάς Διαθήκης, εξετάζω διεξοδικά στο βιβλίο μου «ο ένοπλος δόλος».

Η σχισμένη κολόνα
Ένα άλλο σημείο στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε, είναι η περιβόητη σχισμένη κολόνα και το θαύμα που (θρυλείται ότι) συνδέεται μ’ αυτήν. Ακόμα και σκληροπυρηνικοί απολογητές στην περίπτωση αυτή συνιστούν επιφυλακτικότητα.

Λέγεται πως το 1549 μ.Χ. οι Αρμένιοι δωροδόκησαν τον σουλτάνο Μουράτ για να τους δώσει την άδεια να εισέλθουν στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως και να βγάλουν αυτοί από τον Πανάγιο Τάφο το Άγιο Φως. Πράγματι, ο σουλτάνος τους έδωσε την άδεια και οι Αρμένιοι μπήκαν μέσα στον ναό και τον κλείδωσαν. Γεμάτος απελπισία ο ορθόδοξος πατριάρχης όταν είδε τους Αρμένιους να βρίσκονται μέσα στον Πανάγιο Τάφο, γονάτισε έξω στην είσοδο του ναού κοντά σε μία από τις κολόνες. Ξαφνικά η κολόνα σχίστηκε και βγήκε το Άγιο Φως ανάβοντας τις λαμπάδες του πατριάρχη. Ο Αγαρηνός Εμίρης παρακολουθούσε τα γεγονότα από τον μιναρέ του τζαμιού που βρίσκονταν απέναντι από τον ναό. Μόλις είδε τα γεγονότα φώναξε «Μεγάλη η πίστη των χριστιανών! ‘Ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός των χριστιανών. Πιστεύω στον Αναστάντα εκ νεκρών Χριστόν. Τον προσκυνώ ως Θεό μου». Μετά από αυτή την ομολογία του πήδησε από τον μιναρέ. Κατά την πτώση του όμως δεν έπαθε τίποτα. Τότε οι μουσουλμάνοι τον έπιασαν και τον αποκεφάλισαν.

Εδώ όμως προκύπτουν κάποιοι προβληματισμοί. Το σχίσιμο της κολόνας για παράδειγμα (το οποίο εστιάζεται κυρίως στο κατώτερο τμήμα της) δεν είναι διαμπερές. Συνεπώς, θα πρέπει να δοθεί μια λογική εξήγηση για το πώς (αλλά κυρίως ΓΙΑΤΙ) το φως διαπερνώντας το υλικό εμπόδιο τού κίονα άφησε τα ίχνη του μόνο από την εξωτερική πλευρά. Εκτός κι αν…το σχίσιμο προκλήθηκε από έξω προς τα μέσα, και όχι από μέσα προς τα έξω.

Ο Ιάσων Ευαγγέλου στο «Θρησκευτικό φαινόμενο» κάνει λόγο για φθορά «από την πυρκαγιά του 1808», ενώ ο Καλοκύρης υποστηρίζει ότι επρόκειτο για λάμψη κεραυνού, χωρίς ωστόσο να δίνει περαιτέρω πληροφορίες ή να διευκρινίζει πόθεν τούτο τεκμαίρεται.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον ωστόσο παρουσιάζει η εικασία του ότι ο θρύλος περί θαυματουργικής εμφάνισης τού φωτός μέσα από την κολόνα πιθανόν να σχετίζεται με την παλαιά παράδοση που διασώζει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς κατά την οποία ο Θεός «και τω πυρί δεδίττεται -δηλαδή εκπλήσσει, φοβίζει- τους ανθρώπους ανάπτων εκ κίονος την φλόγα…». Και εδώ όμως ο Θεός «δεδίττεται» με τη φλόγα του κεραυνού που…έσχισε την κολόνα.

Ο προβληματισμός σε σχέση με την αυθεντικότητα τού εν λόγω «θαύματος», γίνεται όμως ακόμα πιο βασανιστικός, όταν αναρωτιόμαστε, πώς είναι δυνατόν οι Αρμένιοι να βίωσαν μπροστά στα μάτια τους αυτό το απίστευτο θαύμα, κι όμως αντί να αποκηρύξουν πάραυτα τα σφαλερά τους πιστεύω και να ασπαστούν το ορθόδοξο δόγμα, απλώς έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι; Γιατί δεν έκαναν αυτό που έκανε ο μουσουλμάνος μουεζίνης;

Και καλά, για τον άλφα ή για τον βήτα λόγο, δεν το έκαναν. Έκτοτε όμως έχουν παρέλθει πάνω από 400 χρόνια και οι Αρμένιοι έχουν βιώσει το θαύμα ισάριθμες φορές, και μάλιστα από απόσταση αναπνοής! Ακόμα να πιστέψουν;

Εδώ πράγματι, όπως με χιούμορ σχολιάζει ο Μιχάλης Καλόπουλος στο βιβλίο του «ΘΑΥΜΑ Ή ΑΠΑΤΗ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ;», ο Αρμένιος παρατηρητής πρέπει σίγουρα να είναι «ο πιο δύσπιστος χριστιανός όλων των εποχών! […] Μόνο ο Διάβολος θα είχε τόσο αρνητισμό!».

Η ακαΐα
Η εξελικτική πορεία τού Αγίου Φωτός μέσα στον χρόνο, δεν ήταν βέβαια δυνατόν να μην αγγίξει και την κατά πολλούς εντυπωσιακότερη ιδιότητα του: Την περιβόητη ακαΐα. Αρχικά, λέει, η φλόγα δεν καίει, και μόνο μετά την πάροδο 33 ολόκληρων λεπτών, αποκτά τις φυσικές της ιδιότητες!

Το εκπληκτικό δε είναι ότι η ακαΐα ΔΕΝ συνδέεται με τον βαθμό πίστης ή τις γενικότερες θρησκευτικές πεποιθήσεις τού ατόμου, έτσι ώστε να μπορεί να βιωθεί ακόμα και από ανθρώπους που δεν πιστεύουν καν στο Άγιο Φως! Μάλιστα… Φαίνεται λοιπόν, πως και εδώ υπήρξαν σημαντικές τροποποιήσεις προϊόντος τού χρόνου… Διότι, τουλάχιστον την εποχή του ιερομονάχου και ιεροδιδασκάλου Γαβριήλ (1755-1815), όπως ο ίδιος μας διαβεβαιώνει, η ακαΐα εξαρτάτο ΑΜΕΣΑ από τον βαθμό τής πίστης με την οποία προσερχόταν κανείς στο φως: Ευλαβείς και ενάρετοι προσκυνητές «το εβάστασαν μετά πίστεως ώρα ικανήν και εις τας χείρας και εις τούς κόλπους και εις το πρόσωπον και δεν εκάησαν. Αλλ˙ ήρχισες να διστάζεις (…) και να δοκιμάζεις όχι με πίστιν, αλλά με αμφιβολίαν; Καίει, το ομολογώ»!

Τί ισχύει λοιπόν τελικά; Τί θα πρέπει επιτέλους να πιστέψουμε; Γιατί το «θαύμα» δεν χαρακτηρίζεται από επιβλητική απλότητα και αναλλοίωτη συνέχεια; Γιατί όλες αυτές οι ανακολουθίες; Είναι κι αυτά τα τόσο συμβολικά, υποτίθεται διά θαύματος εμφανιζόμενα 33 λεπτά ακαΐας που πραγματικά πρέπει να παλέψει κανείς για να μην κολαστεί! Διότι άσχετα με την (αντικειμενική ή υποκειμενική) υπόσταση τού φαινομένου, γεννάται το ερώτημα: Γιατί 33, 23, 13 ή οσαδήποτε λεπτά και όχι πάντα; Γιατί το θαύμα στη γένεσή του να είναι τόσο εντυπωσιακό, τόσο υπέρλογο, μα στη συνέχεια να υπόκειται σε φυσικούς περιορισμούς;

Είναι γνωστό, ότι η αυτοανέφλεξη του φωσφόρου που περιγράφεται παραπάνω, δεν προκαλεί θερμότητα στην αρχή και η φλόγα είναι σχετικά ψυχρή. Έτσι εξηγείται επιστημονικά το φαινόμενο της ακαΐας.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, για να έχετε μια ιδέα, πως ακριβώς εννοείται η ακαΐα που επικαλούνται αρκετοί, παρακολουθήστε μερικά από τα βίντεο που εμφανίζουν πιστούς να μην καίγονται. Προσέξτε ότι στην συντριπτική πλειοψηφία κανένας δεν κρατά σταθερά τη φλόγα σε ένα σημείο, αλλά μετακινούν με σχετική ταχύτητα, είτε το κερί, είτε το «δοκιμαζόμενο» σημείο του σώματος. Σημειώστε επίσης, ότι τα περισσότερα βίντεο που σχετίζονται με αυτό το θέμα, δεν διαρκούν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα, ενώ κάποια απ’ αυτά αναπαράγονται σε αργή κίνηση για να δίνουν την ψευδαίσθηση της παρατεταμένης διάρκειας.

Με λίγα λόγια, ακόμα και στην περίπτωση που η φλόγα δεν παράγεται από φωσφόρο, συμβαίνει ότι πάνω-κάτω και με τους Αναστενάρηδες στη Δράμα, ένα φαινόμενο το οποίο έχει εξηγηθεί επιστημονικά.

Θα πρέπει να αναφερθεί τέλος, πως το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, σε σχέση με την θαυματολογία, ενώ μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του του, μέχρι το 2013 δεν έπαιρνε επίσημη θέση και τηρούσε μια στάση ουδετερότητας (ουδεμία αναφορά έκανε σε «θαύματα»), έκτοτε αναπαράγει κι αυτό την σχετική παραφιλολογία και το «θαυματουργικό» του όλου πράγματος.

Η υποδοχή του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους
Δεν θα μπορούσε να μην σχολιάσει κανείς την υπερβολή που διαπράττεται, καθώς και το ότι με δαπάνες του ελληνικού κράτους κι όχι της Εκκλησίας, διεκπεραιώνεται ένα κακόγουστο θέαμα, που αφ’ ενός παραβιάζει την συνταγματική αρχή της ανεξιθρησκείας, αφ’ ετέρου συμβάλλει στην συντήρηση και την τουλάχιστον έμμεση ενίσχυση της παραφιλολογίας περί «θαύματος».

Η «παράδοση» της μεταφοράς του Φωτός έχει ως εξής: Το Μεγάλο Σάββατο, με ειδική πτήση της Ολυμπιακής, μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα ο έξαρχος του Παναγίου Τάφου, ένας, δυο υπουργοί (ανάλογα με την ευσέβεια της κυβέρνησης) και τμήμα της προεδρικής φρουράς. Η επίσημη αποστολή επιστρέφει μαζί με το Άγιο Φως, πάλι με ειδική πτήση. Στο αεροδρόμιο, το Άγιο Φως γίνεται δεκτό ως…αρχηγός κράτους: Στρώνεται κόκκινο χαλί, ενώ μικτός λόχος με μπάντα αποδίδει τιμές (στο…Φως).

Αφού γίνει δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους, το Άγιο Φως μεταφέρεται με συνοδεία μοτοσικλετιστών της ΕΛΑΣ στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα. Παράλληλα, από το αεροδρόμιο ξεκινά νέος γύρος δεκαέξι(!) ειδικών πτήσεων της Ολυμπιακής, διά των οποίων μεταφέρεται στις Ιερές Μητροπόλεις της χώρας. Ελικόπτερο του Ναυτικού μεταφέρει το Φως σε νησιά χωρίς αεροδρόμιο. Υπάρχουν πράγματα που νομίζει κάποιος, πως συμβαίνουν επειδή συνέβαιναν πάντα. Λέγονται και «παραδόσεις».

Ως το 1988, το Φως ερχόταν στην Ελλάδα με βαπόρι μια εβδομάδα μετά την Ανάσταση! Μέχρι που ένας ταξιδιωτικός πράκτορας έπεισε το κράτος να μετατρέψει μια θρησκευτική τελετή σε εθνική παράδοση: Ήταν ο Ιάκωβος Οικονομίδης, ο οποίος έκτοτε φέρει τον τίτλο του Μεγαλόσταυρου του Παναγίου Τάφου, ιδιοκτήτης ταξιδιωτικού γραφείου στην οδό Νίκης 23, που οργάνωνε (μέχρι το 2004 που έκλεισε) εκδρομές στους Αγίους Τόπους.

Λόγω της σχέσης του με τον τότε έξαρχο του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα (και μετά πατριάρχη) Ειρηναίο, συνέλαβε την ιδέα και έπεισε το κράτος να ναυλώσει αεροσκάφος της Ολυμπιακής για τη μεταφορά του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα. Επί προεδρίας Σαρτζετάκη, προστέθηκαν…εύζωνοι και σταδιακά φτάσαμε στο να του αποδίδονται (του…Φωτός!) τιμές αρχηγού κράτους.

Φυσικά, κανένα άλλο ορθόδοξο κράτος στον κόσμο (από τη Ρωσία και τη Σερβία μέχρι την Αρμενία) δε ναυλώνει αεροσκάφος για να μεταφέρει το Φως, ούτε το υποδέχεται ως αρχηγό κράτους…

Ο ίδιος ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, Ιεροθέος, ήταν επικριτικός για το τελετουργικό αυτό, το οποίο είχε χαρακτηρίσει (για άλλους λόγους βεβαίως), σαν «πρόκληση»:

Συνηθίζεται να υποδεχόμαστε τους αρχηγούς κρατών με ιδιαίτερες τιμές, ανάλογες με το αξίωμα που κατέχουν και την διακονία που έχουν μέσα στην κοινωνία. Και ακόμη μερικούς ανθρώπους που έχουν μια υπεύθυνη θέση, όπως τον Οικουμενικό Πατριάρχη –πού ασκεί υπεύθυνη εκκλησιαστική διακονία– τους υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού Κράτους. Αυτό είναι επιβεβλημένο, γιατί δεν πρέπει να υπονομεύουμε τους θεσμούς, αφού κάθε υπονόμευση των θεσμών οδηγεί στην αναρχία και την ανταρσία. Θεωρούμε δε κάθε εξουσία ως μεταπτωτικό φαινόμενο, που χρειάζεται για την πεπτωκυία κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, την θεωρούμε σαν ένα αναγκαίο κακό, όπως και τον θάνατο.

Όμως δεν μπορούμε να θέσουμε το Άγιον φως στην ίδια θέση με τον αρχηγό κράτους, διότι δεν αποτελεί μια εξουσία τεταγμένη για να εξυπηρετή μεταπτωτικές καταστάσεις. Μάλιστα οι δημοσιογράφοι που «εκάλυπταν ζωντανά» το γεγονός της υποδοχής του Αγίου Φωτός άλλοτε έλεγαν ότι υποδεχόμαστε το Φως με τιμές αρχηγού Κράτους, και άλλοτε ότι το Άγιο Φως είναι ο πρώτος αρχηγός κράτους στο νέο Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος»!

Η εικόνα της υποδοχής που είδα στην τηλεόραση μου δημιούργησε έντονο προβληματισμό. Η παρουσία της μουσικής μπάντας που παιάνιζε, το άγημα που απέδιδε τιμές, οι μοτοσυκλετιστές που συνόδευαν τον «αρχηγό κράτους» και ο επίσκοπος που κρατούσε τις λαμπάδες αναμμένες και με αυτές ευλογούσε τους πιστούς, και μάλιστα πολλές φορές οι λαμπάδες έσβηναν και χρειαζόταν να τις ανάψη εκ νέου, με προκάλεσαν.

Θα ήταν δυνατόν να αποδοθούν συμβολικές τιμές για το μεγάλο γεγονός με σεμνότητα και σοβαρότητα που επιβάλλει το θαυματουργικό αυτό σημείο, αλλά δεν είναι ορθό να θεωρείται αρχηγός κράτους το Άγιο Φως, γιατί τότε παραθεωρείται η αποφατικότητα του γεγονότος και το μυστηριακό στοιχείο του.

Παρομοίως, ο πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Γεώργιος Τσέτσης, έκανε λόγο για «διαπόμπευση του Αγίου Φωτός» και «διασυρμό των Θείων»…

Ο λόγος τώρα για την διαπόμπευση του Αγίου Φωτός με την οργανωμένη αεροπορική μεταφορά του στον ελλαδικό χώρο, συνοδεία κυβερνητικών παραγόντων, τιμητικών αγημάτων, ευζώνων και προσκόπων (και φυσικά τηλεοπτικών συνεργείων!), προκειμένου όπως ο Νεοέλληνας γιορτάσει «αυθεντικό ελληνικό Πάσχα».

Ωσάν οι πρόγονοί μας να μη γιόρταζαν Ανάστασιν Χριστού προτού εφευρεθεί το αεροπλάνο!

Ή ωσάν οι ανά τα πέρατα της οικουμένης ορθόδοξοι, να μην εορτάζουν Πάσχα Κυρίου, μια και η «Ολυμπιακή» δεν «πετά» ως τις χώρες τους!

Επέστη όμως καιρός να τερματισθεί ο διασυρμός των Θείων.

Είναι δε σόλοικο και αποτελεί ασέβεια το να αποδίδει κανείς «τιμές αρχηγού κράτους» στο άγιον φως, το οποίο προέρχεται από τον τάφο Εκείνου που δήλωσε ότι «η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου».

(Εφημερίδα «Βήμα», 21/4/2006)

Θεοφάνης: «Κι έχει βγει κι ένα βιβλίο απαράδεκτο για το Άγιο Φως, μην το πάρετε, διότι αυτός που το έγραψε είναι άσχετος, και βρήκε μόνο μαρτυρίες (θαύματος) υπέρ του φωτός, που οι περισσότερες είναι από τις ρώσικες δεισιδαιμονίες, και δεν αναφέρει άλλες (αρνητικές) μαρτυρίες... και πατριάρχες ακόμη... Πατριάρχης Ιεροσολύμων (Εφραίμ 1766-1771) είπε ότι το άγιο φως είναι αγυρτεία. Και πριν από διακόσια χρόνια είπε δεν μπορώ (να το λειτουργήσω),».

Πιστός: Για το βιβλίο του Χαράλαμπου Σκαρλακίδη λέτε;

Θεοφάνης: «Ναι, είναι απαράδεκτο, και δεν είναι επιστημονικό. Το κάνουν για λόγους εμπορικούς. Εμπορευόμεθα την ευσέβεια»

Πιστός: Βαριά κουβέντα αυτή που λέτε.

Θεοφάνης: «Το έχω πει και σ' αυτόν που το έγραψε. Λοιπόν να φωτιστείτε αγαπητοί μου πραγματικά, να γίνετε άνθρωποι λειτουργικοί, εκκλησιαστικοί... και να τα καταλάβουμε καλύτερα. Βοήθεια μας και καλή φώτιση». 21 Μαρ 2019. Αγιοταφίτης Αρχιεπίσκοπος Γεράσων Θεοφάνης (υποψήφιος για τον πατριαρχικό θρόνο το 2005).

Σχόλιο απ' το βιβλίο μου: ΘΑΥΜΑ ή ΑΠΑΤΗ ΤΟ ΑΓΙΟ Φως Της ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ:

(*) Ναι λοιπόν, υπήρξαν και κάποιοι ιεράρχες, που δεν κατάφεραν να αμβλύνουν εντελώς την συνείδησή τους με τα διάφορα σωτηριο-οικονομικά προσχήματα, όπως ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Εφραίμ,¹ που ενώ κατείχε την πατριαρχεία Ιεροσολύμων για πέντε χρόνια, (από το 1766 έως το 1771) και προφανώς ήταν από εκείνους που πρωταγωνιστούσαν στο σκηνοθετημένο δρώμενο, ο ίδιος «κατά την μαρτυρία του Νεόφυτου Καυσοκαλυβίτη, αποκάλεσε την τελετή «χειροποίητον μηχανουργίαν» και του παραγωγούςτου θαύματος«φωτοποιούς»,²προσφέροντας τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς στον Κοραή και υλικό αμφισβήτησης στους Μoshem³ και Γίββωνα».⁴

Να τι δηλώνει επίσης, περί το 1800, εντελώς απομυθοποιητικά για το άγιον φως (ο αρχιεπίσκοπος Ρωσίας) ο Νικηφόρος⁵ Θεοτόκης: «ουκ απ' ουρανού κατέρχεται ουδ’ από του τάφου αναβλύζει, αλλ’ ο επί την διακονία αυτήν ταχθείς αρχιερεύς εις το λεγόμενον κουβούκλιο εισελθών, τον πυρίτην παίων (το σπίρτο τρίβοντας), πυρ εξάγει επάνω του τάφου, είτα εφάψας (μετά παίρνει) τας εν τω τάφω πρότερον τριβείσας λαμπάδας κρατών, εξέρχεται και το φως μεταδίδωσιν ως ηγιασμένον τη επαφή... και ο μεν αγελαίος λαός εκ του τάφου το φως εκείνο αναβλύσας νομίζει, ουδείς δε εναντίον αυτού (του φωτός) τολμά κάτι να ειπεί, φοβούμενος ότι κάτι κακό θα πάθει».⁶ Ποιος θα μπορούσε να κάνει σαφέστερη, μια τέτοια ομολογία;

Αποκαλυπτική είναι η μαρτυρία Αγιοταφίτη που κατέγραψε ο φακός μέσα στο Ναό της Αναστάσεως να εξηγεί στους προσκυνητές, μπροστά από τον Πανάγιο Τάφο, πώς ανάβει το Άγιο Φως και γιατί δεν είναι θαύμα.

«Δεν λένε την αλήθεια στους πιστούς, αλλά ο κληρικός που φοράει τα άμφια πρέπει να λέει την αλήθεια. Το Άγιο Φως είναι ιερό και άγιο αφού καθαγιάζεται. Αλλά ανάβει από καντήλι. Είναι φυσικόν φως. Είναι καιρός ο λαός να το καταλάβει» αναφέρει ο αγιοταφίτης Αρχιεπίσκοπος Γεράσων Θεοφάνης (υποψήφιος για τον πατριαρχικό θρόνο το 2005).

Όπως εξηγεί, το Αγιο Φως είναι μέσα στις τελετές, γίνεται σε όλες τις εκκλησίες, απλώς στον Πανάγιο Τάφο έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Κατά την ίδια περιγραφή θαύμα έγινε από τους σταυροφόρους. «Φύγαν οι σταυροφόροι και δυστυχώς το πήραμε εμείς. Και επειδή ο κόσμος έχει συνηθίσει, δεν τους λένε την αλήθεια πολλοί. Αλλά η Εκκλησία ποτέ δεν λέει ψέματα», προσθέτει μεταξύ άλλων».

Mαρτυρία - ομολογία της απάτης του "Αγίου" φωτός, του Χαράλαμπου Κατενίδη, αρχιδιακόνου του Πατριαρχείου Ιερουσαλήμων, που μαγνητοφωνήθηκε τό έτος 1965 από τόν Στυλιανό Χαραλαμπάκη.

Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ. ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΣΟΚ ΑΠΟ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟ ΤΟ ΕΤΟΣ 1965

UPDATE: Το Πατριαρχείο κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του

https://www.youtube.com/watch?annotation_id=annotation_2627831861&feature=iv&index=5&list=PLMiqxvDM5GcyAYuVMKcQ1P5JfR7yd8RWH&src_vid=amTRaqFsENg&v=23-T36R7u9A

Michael Kalopoulos on the Easter Miracle of the Holy Fire

Christian holy light "miracle" debunked (practical evidence) televised live on ant1 [Άγιο Φως]
This video debunked by a man named Michael Kalopoulos on European TV Station Ant1 clarified the the truth on a proclaimed miracle that is proven to be science.

Ο Δαβίδ Copperfield ξεκουράζεται! «Το φυτίλι του κεριού είναι βρεγμένο με διάλυμα λευκού φωσφόρου με διθειάνθρακα». Μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα (που μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια πειραματικά εκ των προτέρων), το κερί αναφλέγεται αυθόρμητα. Ο διθειάνθρακαθρακας εμποδίζει την ανάφλεξη του φωσφόρου και επομένως το κερί δεν ανάβει αμέσως μόνο του. Αφού εξατμιστεί ο διθειάνθρακας τότε αναφλέγεται". Αυτό είναι το ολόκληρο τέχνασμα!

Συγγραφέας από Θεσσαλονίκη αμφισβητεί το Άγιο Φως

Παπα-Μεταλληνος: Θαύμα υπό προϋποθέσεις το Άγιο Φώς! (VIDEO)

Καλά ο σκεπτικιστής Καλόπουλος δικαίως απ' την σκοπιά του αμφισβητεί ευθέως το θαύμα της ουρανοκατέβατης αφής του Αγίου Φωτός... ο παπα-Μεταλληνός όμως... κάνει κάτι διαφορετικό λέγοντας: «Πιστεύω λοιπόν και καταλήγω, πως όταν υπάρχει πίστις και χάρις θεού, στον εκάστοτε Πατριάρχη, γίνεται το θαύμα. Όταν δεν υπάρχει πίστις, μπορεί η κανδήλα να χρησιμοποιηθεί...»

Κατά τα λεγόμενα λοιπόν του παπα-Μεταλληνού, το αβίαστο συμπέρασμα είναι:

Καμιά χρονιά δεν μπορούμε να ήμαστε βέβαιοι για την αυθεντικότητα του θαύματος του Αγίου Φωτός... μιας και δεν ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη μέσα στο κουβούκλιο, κι αν στον συγκεκριμένο Πατριάρχη, αναγνωρίσθηκε «πίστης και χάρις θεού»!

Όμως ο Πατριάρχης βγαίνει τελικά κάθε χρόνο απ' το κουβούκλιο περιχαρής με ανάμενες τις λαμπάδες του καταχειροκροτούμενος, ενώ μέσα στο κουβούκλιο μπορεί (πάντα κατά τον Μεταλληνό) να παίχτηκε ένα θείο δράμα απόρριψης, και ο θεός της χριστιανοσύνης να αρνήθηκε στον συγκεκριμένο Πατριάρχη και πίστη και χάρη θεού! Ενώ λοιπόν ο απορριπτέος απ' την θεότητα Πατριάρχης, λόγω ελλειμματικής πίστης και χάρης, χρησιμοποίησε την πάντοτε αναμμένη ακοίμητη κανδήλα του κουβουκλίου για να ανάψει τις λαμπάδες του, βγαίνει καταχειροκροτούμενος με αναμμένες τις λαμπάδες του, όπως οποιοσδήποτε άλλος Πατριάρχης, που αξιώθηκε λόγω πίστεως και χάριτος θεού του πολυπόθητου θαύματος! Αυτό ακριβώς μας λέει ο παπα-Μεταλληνός...

ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΝΕ ΛΙΓΟ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ;

 http://www.protothema.gr/greece/article/466379/ta-keria-boroun-na-anapsoun-mona-tous-ishurizetai-o-proedros-skeptikiston/

Οκτώ βουλευτές ζητούν να καταργηθούν οι τιμές αρχηγού κράτους σε λείψανα και Φως.

Και ρωτούν πόσο κόστισε…

"Άγιο" φως και λείψανα "Αγίας" Βαρβάρας. Επιτέλους κάποιοι βλέπουν το αυτονόητο.

Ερώτηση προς τους αρμόδιους υπουργούς με την οποία ζητούν να καταργηθεί η μεταφορά Αγίου Φωτός και λειψάνων Αγίων, κατέθεσαν στη Βουλή οκτώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρουν ότι αφού τέτοια έθιμα απαντώνται μόνο σε θεοκρατικά κράτη και λογίζονται ως περιττές δαπάνες. Οι βουλευτές Γεράσιμος Μπαλαούρας, Ιωάννα Γαϊτάνη, Φωτεινή Βάκη, Αννέτα Καββαδία, Φρόσω Καρασαρλίδου, Αγλαΐα Κυρίτση, Στέφανος Σαμοΐλης και Μερόπη Τσούφη επικαλούνται την οικονομική κρίση υποστηρίζοντας ότι «η μεταφορά του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα κάθε χρόνο λίγο πριν από το Ορθόδοξο Πάσχα, καθώς και η πρόσφατη μεταφορά των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας, με τιμές αρχηγού κράτους, αφενός απαντώνται μόνο σε θεοκρατικά κράτη και αφετέρου μπορούν να λογιστούν ως περιττές δαπάνες που δεν αρμόζουν στις δύσκολες οικονομικές περιστάσεις στις οποίες βρίσκεται η χώρα».

Όπως αναφέρουν «η μεταφορά των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας στα νοσοκομεία για προσκύνημα των πιστών, δημιουργεί πρόβλημα στη λειτουργία τους και συνιστά ενόχληση σε ανθρώπους που είναι πιστοί άλλων δογμάτων ή άθεοι».

«Πέρα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός, η αεροπορική μεταφορά του Αγίου Φωτός και η μεταφορά του ιερού σκηνώματος της Αγίας Βαρβάρας με έξοδα του ελληνικού κράτους δεν συνιστούν ούτε θρησκευτική υποχρέωση, ούτε καν μια μακραίωνη παράδοση» αναφέρουν στο κείμενό τους και προσθέτουν:

«Ειδικότερα, για την περίπτωση του Αγίου Φωτός πρόκειται για ένα πολύ σύγχρονο "έθιμο", που εγκαινίασε πρωτοβουλιακά ένας ιδιώτης το 1988. Μέχρι το 2000, ο ίδιος ιδιώτης κάλυπτε εξ ολοκλήρου και το ανάλογο κόστος. Από το 2002 όμως και εντεύθεν η ευθύνη και η δαπάνη της μεταφοράς του Αγίου Φωτός πέρασε στο ελληνικό κράτος. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα δαπανηρή διαδικασία, που συνίσταται σε ειδική πτήση και μεταφορά με τιμές αρχηγού κράτους από τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα και, στη συνέχεια, σε ειδικές πτήσεις της πολιτικής και πολεμικής αεροπορίας με τις οποίες το Άγιο Φως μεταφέρεται στις μεγαλύτερες μητροπόλεις της Ελλάδας. Πέρα από το δυσανάλογα και πιθανόν ανάρμοστο στις περιστάσεις που ζει η χώρα μας κόστος, ας αναλογιστούμε επίσης ότι κανένα από τα κράτη με μεγάλο ποσοστό ορθόδοξων πιστών δεν ναυλώνουν αεροσκάφος για τη μεταφορά του Αγίου Φωτός ούτε το υποδέχονται ως αρχηγό κράτους. Πρόκειται επομένως για μια όψιμη και αποκλειστικά ελληνική και προκλητικά δαπανηρή ιδιοτυπία που δύσκολα απαντάται ακόμη και σε θεοκρατικά κράτη. Επιπλέον η μεταφορά των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας στα νοσοκομεία για προσκύνημα των πιστών, δημιουργεί πρόβλημα στη λειτουργία τους και συνιστά ενόχληση σε ανθρώπους που είναι πιστοί άλλων δογμάτων ή άθεοι».

Στην ερώτηση τους ρωτούν να μάθουν και το κόστος της μεταφοράς του Αγίου Φωτός αλλά και των λειψάνων της Αγ. Βαρβάρας στον κρατικό Προυπολογισμό. «Πόσο κόστισε την τελευταία χρονιά συνολικά (κόστος πτήσης, κόστος διαμονής, κόστος αγημάτων και άλλων τελετών και εκδηλώσεων, κόστος ειδικών πτήσεων για τη διανομή στις μητροπόλεις της χώρας) η μεταφορά του Αγίου Φωτός για τον κρατικό προϋπολογισμό; Πόσο κόστισε η μεταφορά του ιερού σκηνώματος της Αγίας Βαρβάρας για τον κρατικό προϋπολογισμό; Βρίσκεται στις προθέσεις της κυβέρνησης η κατάργηση αυτών των οπισθοδρομικών "εθίμων" του κράτους, καθώς και των δαπανών για την εκτέλεσή τους από τις υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους;», αναφέρουν οι οκτώ ερωτώντες βουλευτές.

Πηγή: www.lifo.gr

 this priest, whose name is Nectarios, does not want to sit in the same sofa with M. Kalopoylos...!!!! Kalopoylos is a writer who speciallizes in critic of the bible and the greek church, in the way of logical, truth and reason. So the tv presenter asks kindly Kalopoylos if he had any problem not to sit on sofa and to sit on a chair... He accepts. We talk about messianic, when the church was burning books that did critic on their beliefs...

Αναλυτικότερα (και περισσότερο γέλιο) εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=C4Q_XD-v5mE

Άγιο φως και συγχωροχάρτια στην Ιερουσαλήμ!

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΑΤΕΝΙΔΗΣ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ:

«Άπαξ και ο προσκυνητής πατήσει το πόδι του στην Ιερουσαλήμ, υπάρχει μια κλίκα, μια σπείρα, οι όποιοι είναι εξουσιοδοτημένοι από το πατριαρχείο να παραλαμβάνουν τους προσκυνητές άμα τη αφήξει τους. Έχουν μάλιστα τον τρόπο να τους ζαλίζουν και να τους τυφλόνουν, να βλέπουν και να μη βλέπουν... Αυτοί οι εγκάθετοι του Πατριαρχείου τους λένε, τώρα θα σας δώσουμε το λεγόμενο συγχωροχάρτι… και το πληρώνουν μια λίρα»! Όλα αυτά επί πατριαρχίας Βενέδικτου 1957-1950.