Βίβλος
Η ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ
«ρώτα και τον φίλο μου τον ψεύτη»
«Τους ευαγγελιστάς εφευρέτας ουχ ίστορας των περί τον Ιησούν γεγενήσθαι πράξεων» («Οι ευαγγελιστές είναι επινοητές και όχι εξιστορητές των όσων διαδραματίσθησαν γύρω από τον Ιησού»,) Πορφύριος.
«Για την κατασκευή πραγμάτων χρησιμοποιούνται εργαλεία. Το εργαλείο με το οποίο κατασκευάζονται άνθρωποι είναι η πληροφορία... Οι πληροφορίες που λαμβάνει κάποιος άνθρωπος καθορίζουν και το πώς αυτός θα ζήσει. Τα σχολεία δεν φτιάχνουν απλώς ανθρώπους, φτιάχνουν και βιογραφίες... Οι πληροφορίες που δεχόμαστε, συναθροίζονται μέσα στο κεφάλι μας και σχηματίζουν κρίσεις και πεποιθήσεις. Οι κρίσεις και οι πεποιθήσεις είναι μέρη του μηχανισμού που κατευθύνει τις πράξεις μας... Το πόσα γνωρίζουμε για τις συνθήκες υπό τις οποίες ενεργούμε, δεν το αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι. Τα όσα γνωρίζουμε για αυτές τις συνθήκες εξαρτώνται από τις πληροφορίες που μας χορηγούν. Η επιρροή μας στο ζήτημα τού ποιές πληροφορίες μας χορηγούνται είναι περιορισμένη. Δεν μπορούμε ποτέ να βρούμε πληροφορίες που δεν γνωρίζουμε ότι μας λείπουν» (Ε. Α. Rauter, «Η Κατασκευή Υπηκόων. Πώς κατασκευάζεται μία γνώμη μέσα σε ένα κεφάλι»).
Mε δεδομένα τα παραπάνω αλλά και την ήδη αναφερθείσα, επίσης από τον Γερμανό συγγραφέα Rauter, μεγάλη αλήθεια ότι ιστορικά είναι σημαντική η εξιστόρηση της κατάκτησης του Μεξικού όχι από έναν χριστιανό μοναχό αλλά από έναν «σφαγμένο Αζτέκο», δηλαδή από έναν εκπρόσωπο της ηττηθείσας και αφανισθείσας πλευράς, κατόρθωσε να συλλέξει ένα – ένα τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή την σύντομη εξιστόρηση τής σε παγκόσμιο επίπεδο εγκληματικής δραστηριότητας των υπηκόων της «Μοναδικής Αλήθειας που πρέπει να επιβληθεί παντού», δημιουργώντας έτσι την πρώτη «εις παράθεσιν» Ιστορία της αιματηρής επικράτησής τους, γραμμένη επιτέλους από έναν άνθρωπο που δεν ανήκει στο κοπάδι των δούλων, γλυφτών και ακολουθητών τους, σε εκτενέστερη ιστορική αφήγηση λόγω του αμετανόητου των οπαδών της καταγγελλόμενης καθεστωτικής κοσμοαντίληψης, που αντί να συμμαζέψουν την μισαλλοδοξία και αλαζονεία τους ή να ζητήσουν έμπρακτα συγνώμη για τα όσα έχουν διαπράξει οι πνευματικοί τους πρόγονοι, αυτοί έκριναν σωστό να καταφύγουν αντίθετα σε όλως άθλιες, οικείες τους ωστόσο, μεθόδους και συμπεριφορές. Το πιο εντυπωσιακό είναι δε ότι πέραν των αλλεπάλληλων απειλών ακόμη και κατά της ζωής των ερευνητών, διάφορες παρα-εκκλησιαστικές και περι-εκκλησιαστικές συμμορίες κατέφυγουν και στο κόλπο της «αόρατης» και ανώνυμης δυσφήμισης τόσο των ερευνητών όσο και του συγγραφέων με κύρια αιχμή ότι τάχα το πρώτο δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από άκριτη μεταφορά στοιχείων από ξένους αντιχριστιανούς συγγραφείς και δεν στηρίζεται σε πραγματικές… «πηγές». Το ελάχιστο επώνυμο τμήμα αυτής της γελοίας «μαύρης» προπαγάνδας απαντήθηκε βέβαια ήδη με τα κείμενα του γράφοντος κρίνεται όμως αναγκαίο να γίνει εδώ και μία διαπαντός καταγγελία της υποτιθέμενης υποχρέωσης του ελευθερόφρονα ερευνητή ιστορικού να χρησιμοποιεί σώνει και καλά τις αναξιόπιστες και χαλκευμένες «πηγές» του όποιου καθεστώτος για να ασκήσει την στοιχειώδη εναντίον του κριτική.
Στ’ αλήθεια δεν υπάρχει τίποτε πιο ατιμωτικό, τόσο για έναν πραγματικό ιστορικό όσο και για την ίδια την ιστορική αλήθεια, από το να σύρεται κανείς σε τάχα «υποχρεωτική» χρήση των αναξιόπιστων, υποκειμενικών, προπαγανδιστικών ή εμφανώς ψευδών «πηγών» της όποιας καθεστωτικής πλευράς που ελέγχεται για κακουργηματική δραστηριότητα και είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι σοβαροί κατά τα άλλα ιστορικοί των δικών μας καιρών δεν έχουν συνειδητοποιήσει κάτι τόσο πολύ απλό, ότι δηλαδή αυτοπαγιδεύονται στην χαλκευμένη αφήγηση τής εν λόγω πλευράς. Κλασικό παράδειγμα δηλαδή αυτού που λέμε «ρώτα και τον φίλο μου τον ψεύτη». Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι οι εν λόγω ιστορικοί δεν έχουν προφανώς ξεριζώσει από μέσα τους τα μολύσματα της χριστιανικής ανατροφής τους και ενδόμυχα αισθάνονται ότι ελέγχουν κάτι το ιερό (άρα… αμαρτάνουν !), διότι αν δεν ισχύει αυτό, τότε είναι εντελώς ανεξήγητο το ότι δεν συναντάμε ανάλογο φαινόμενο και όταν λ.χ. παρουσιάζεται η Ιστορία του Ναζισμού, όπου βέβαια ουδείς σκέπτεται να χρησιμοποιήσει ως «αξιόπιστες» «πηγές» τα πάμπολλα διασωθέντα φυλλάδια της εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας της δεκαετίας του 30.
Ας δούμε λοιπόν τι είναι αυτές οι (επαναλαμβάνουμε: μεταχριστιανικές επί του προκειμένου) «πηγές» που επικαλούνται οι αμετανόητοι ομοϊδεάτες των προσηλυτιστών, των ιεροεξεταστών και των λοιπών ανάλογης πνευματικής και ψυχικής ποιότητας κύριοι. Οι «πηγές» αυτές, από το χρονικό εκείνο σημείο που επικρεμόταν παντού η θεοκρατική σπάθα και εντεύθεν, κατά κανόνα δεν είναι τίποτε περισσότερο από συνταχθέντα στον αέρα «ιερά» βιβλία, ιδεολογικοποιημένες και υποκειμενικές αφηγήσεις χριστιανών χρονικογράφων, «αφελείς» καταγραφές λαϊκών θρύλων, προπαγανδιστικά – προσηλυτιστικά κείμενα (ως τέτοια έχει καταγγείλει άλλωστε ήδη από τον 19ο αιώνα τα περισσότερα από τα κείμενα της χριστιανικής «Γραμματείας» ο θεολόγος Ferdinand Charles Baur, 1792 – 1860, ιδρυτής της λεγόμενης «Σχολής του Tubingen), επιστολές μεταξύ διαφόρων θεοκρατών, ανιστόρητες αγιογραφίες, συναξάρια και φανταστικά μαρτυρολόγια γραμμένα από μοναχούς που άπλωναν στο χαρτί ό,τι κατέβαινε στο ασταθές και μισάνθρωπο μυαλό τους ή άλλα ανάλογης «εγκυρότητας» καθεστωτικά ντοκουμέντα (ιδίως τα παλαιά χριστιανικά κείμενα που αποτελούν την βάση του όλου αμμοοικοδομήματος, συμπεριλαμβανομένων και των υποτίθεται «έγκυρων» της λεγόμενης «Καινής Διαθήκης», έχουν καταγγελθεί ξανά και ξανά από την επιστημονική έρευνα των τελευταίων 3 αιώνων, ενώ ακόμα και στο έτος 2000 ο καθηγητής του Χάρβαρντ Kaster θα δηλώνει δίχως περιφράσεις ότι τα θεωρεί «μάλλον άχρηστα για την οποιαδήποτε απόπειρα κατανόησης της προέλευσης του Χριστιανισμού»).
ΔΕΣ: «Ιερές» παραχαράξεις
Για την παλαιά χριστιανική ιστοριογραφία ιδίως που υποτίθεται ότι «πρέπει» να αποτελεί τις «πηγές» μας, έχει αμετάκλητα αποφασίσει η επιστημονική έρευνα ότι και αυτή είναι εντελώς αναξιόπιστη αν όχι και κακοήθης. Επ’ αυτού μάλιστα ο γνωστός Γερμανός συγγραφέας Deschner θα γράψει χαρακτηριστικά: «Το κράτος δεν παρενόχλησε τους χριστιανούς εξαιτίας της Θρησκείας τους... και συχνά οι Εθνικοί υπάλληλοι αντιμετώπισαν ατάραχα τις προκλήσεις των χριστιανών... ωστόσο ο επίσκοπος Ευσέβιος, ο πατέρας της λεγόμενης εκκλησιαστικής ιστοριογραφίας, διαδίδει ακούραστα το πρώτο μισό του 4ου αιώνα ανατριχιαστικά παραμύθια για τους υποτιθέμενους κακούς ειδωλολάτρες, τους μοχθηρούς διώκτες των χριστιανών... οι χριστιανοί στο βιβλίο του υποφέρουν επανειλημμένα από τα βασανιστήρια των αχρείων ειδωλολατρών αν και στην πραγματικότητα ο βασανιστής είναι ο ίδιος ο επίσκοπος Ευσέβιος, οι αξιοθαύμαστοι μαχητές πεθαίνουν μαρτυρικά, τους μαστιγώνουν... τους ακρωτηριάζουν. Ο Ευσέβιος ρίχνει ξύδι και αλάτι στις πληγές... καίει την πλάτη με μολύβι, ρίχνει τους μάρτυρες στην φωτιά... Αυτή είναι η χριστιανική ιστοριογραφία !» (σελ. 258 – 260).
Είναι όντως πραγματικά για γέλια το ότι προφανώς αυτοί οι σύγχρονοι αμετανόητοι ομοϊδεάτες των προσηλυτιστών, των ιεροεξεταστών και των λοιπών αναλόγου πνευματικής και ψυχικής ποιότητας κύριοι, παριστάνουν ότι τάχα αγνοούν πως τούτες ακριβώς τις ιδεολογικοποιημένες και εντελώς αναξιόπιστες «πηγές» είναι αντιθέτως που πρέπει να εκθλίψει άγρια σαν τον καρπό του ελαιόδενδρου ο σοβαρός και ενάντια στους κρατούντες ιστορικός για να βγάλει την ιστορική αλήθεια και να συγγράψει επιτέλους μία Ιστορία όχι των νικητών αλλά των ηττημένων. Διότι αξιωματικώς πάντοτε η Ιστορία που θα γραφόταν από τους ηττηθέντες θ’ αποτελούσε την εγκυρότερη όλων των Ιστοριών, αφού αυτή δεν θ΄αποτελούσε υπηρέτη κάποιων κρατούντων (χαρακτηριστική είναι άλλωστε η αλαζονεία των χριστιανών που θεωρούν, όπως ο von Balthasar, ότι τάχα η μόνη ουσία της Ιστορίας είναι η... «έγχυση» του σπόρου του «Θεού» τους μέσα στον… κόλπο της ανθρωπότητας, βλ. Deschner, σελ. 19), αλλά απλώς μία τίμια φωνή ικανοποίησης της Θεάς Δικαιοσύνης και ηθικής, τουλάχιστον, αποκατάστασης κάποιων αμέτρητων πολλαπλά αδικηθέντων συνανθρώπων μας.
Αρκετοί ιστορικοί, όπως λ.χ. ο Cyril Mango στα εισαγωγικά του γνωστού βιβλίου του για τους Βυζαντινούς, έχουν ήδη υπογραμμίσει το μεγάλο πρόβλημα της ανεπάρκειας ή της πλήρους αναξιοπιστίας των «πηγών» στην προσπάθεια να διαφωτισθούν γεγονότα και ιστορικές εποχές κατά τις οποίες η ελεύθερη έκφραση ήταν πλήρως απαγορευμένη ή δεν υπήρχε καν ως ιδέα στα ανθρώπινα μυαλά. Αυτό που οφείλει να κάνει λοιπόν ο σοβαρός και ενάντια στους κρατούντες ιστορικός για να βγάλει την ιστορική αλήθεια είναι η «έκθλιψη» που αναφέραμε παραπάνω, πράγμα που βέβαια απαιτεί την επιστράτευση της τετράγωνης λογικής, της αυστηρής κρίσης, των όποιων σχετικών αρχαιολογικών ευρημάτων (εάν βέβαια υπάρχουν τέτοια) και της διαρκούς συνεκτίμησης των εκάστοτε κοινωνικών, εθιμικών, φαντασιακών, αξιακών και πολιτισμικών δεδομένων. Που, μεταξύ άλλων, πάει να πει ότι άπαξ και γνωρίζουμε ότι την Χ εποχή οι εκτελέσεις γίνονταν με τον Ψ τρόπο δεν απαιτείται περιγραφή αυτού του τρόπου από κάποια φερέγγυα ή αφερέγγυα γραπτή πηγή (ή «πηγή») για να καταλάβουμε το πώς θανατώθηκε κάποιος εκείνη την συγκεκριμένη εποχή. Όμοια, στα αλλεπάλληλα «άνοιξε η γη και τους γκρέμισε στην κόλαση», «έπεσε πυρ εξ ουρανού», «άγγελος Κυρίου εμφανίσθηκε και τον σκότωσε» κ.ο.κ., εμείς και όσοι εν τέλει τυγχάνουμε φυσιολογικοί, δηλαδή λογικοί, άνθρωποι, βλέπουμε απλώς απλοϊκές απόπειρες απόκρυψης εγκλημάτων και εγκλημάτων και ξανά εγκλημάτων, με κραυγαλέες σαχλαμάρες ικανές να «πείσουν» μόνον ανθρώπους που επιμένουν να κατοικοεδρεύουν πνευματικά στον πιο μαύρο και συμπαγή Μεσαίωνα.
Όντας όμως υποχρεωμένοι, είτε λόγω της «μαύρης» προπαγάνδας των ολίγων είτε λόγω της βλακείας των πολλών, να εξηγούμε εδώ πράγματα που θα έπρεπε κανονικά να ήσαν ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ, δηλώνουμε με πάσα σαφήνεια ότι από πλευράς μας οι μόνες έγκυρες πηγές για την συγγραφή της όποιας «Ιστορίας της Χριστιανικής Επικρατήσεως» εκτός των προς έκθλιψη «πηγών» είναι τα ελάχιστα σε παγκόσμιο επίπεδο διασωθέντα κείμενα νομοθεσιών, τα επίσης ελάχιστα αρχαιολογικά σχετικά στοιχεία, αλλά, κυρίως, όλες οι προηγούμενες συγγραφές, αναλύσεις και κρίσεις από μη χριστιανούς ή ουδέτερους ή, έστω, από αντικειμενικούς τουλάχιστον «τύποις χριστιανούς» ιστορικούς της εποχής μας, καθώς εκ των πραγμάτων είναι ελάχιστες οι διασωθείσες αναφορές από συγγραφείς της ηττηθείσας πλευράς (δηλαδή όπως ήδη είπαμε, των «Αζτέκων που θα έγραφαν μία Ιστορία της κατάκτησης του Μεξικού»). Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ότι για τον πολύ καθοριστικό όσο και τρομερό 4ο αιώνα είμαστε υποχρεωμένοι να αντλούμε στοιχεία από κόλακες ή προπαγανδιστές συγγραφείς της χριστιανικής πλευράς, όταν έχει απωλεσθεί σε κάποιες από τις ύστερες χριστιανικές πυρές (αφού την είχε διαβάσει ο Φώτιος, ο οποίος μάλιστα προβαίνει και στους αναπόφευκτους για έναν χριστιανό που διαβάζει μη ομόδοξες απόψεις χαρακτηρισμούς: «στον πρώτο τόμο προσβάλλει την καθαρή πίστη ημών των χριστιανών και εξυμνεί την ειδωλολατρική πλάνη και κάνει πολλές επιθέσεις στους ευσεβείς μας αυτοκράτορες») η σημαντικότατη «Ιστορία» του Εθνικού συγγραφέα Ευναπίου των Σάρδεων, ο οποίος συνέχιζε από το έτος 270, επί Κλαυδίου Γοτθικού έως τουλάχιστον τους χρόνους του Αρκαδίου, την αφήγηση του γνωστού Αθηναίου ιστορικού και πολιτικού Δέξιππου (Lieu – Montserrat, σελ. 9 -10).
Αυτές λοιπόν είναι οι δικές μας πηγές, ασχέτα εάν, εν γνώσει μας, παρουσιάζουν εν τέλει ένα απειροστημόριο μόνον της πραγματικής φρίκης και κακουργίας. Όλες οι άλλες «πηγές» είναι εντελώς αναξιόπιστες και χρησιμοποιούνται μόνον εξ ανάγκης, όταν ουδεμία άλλη πληροφορία υπάρχει για κάποιο γεγονός, και βέβαια πάντοτε «λιωμένες» στις μυλόπετρες της αυστηρής λογικής μας κρίσης και την ευρύτερης γνώσης μας για το εν γένει πολιτισμικό, εθιμικό και ιστορικό πλαίσιο της κάθε εποχής. Έστω όμως και ως ένα απειροελάχιστο εκείνου που συνέβη πραγματικά, η ανά χείρας καταγραφή μάς ικανοποιεί, γιατί αν μη τι άλλο τουλάχιστον επαρκεί στο να καταδείξει αυτό που πρέπει να καταδειχθεί, δηλαδή την πραγματική φύση των εχθρών του Ανθρώπου που ήρθαν εντελώς απρόσκλητοι να παραστήσουν τους «θεόθεν» «σωτήρες» του.
Εμείς αρνούμαστε να προσπεράσουμε πονηρά τις παραπάνω απαραίτητες προϋποθέσεις για την μελέτη γεγονότων και ιστορικών εποχών κατά τις οποίες, όπως προείπαμε, η ελεύθερη έκφραση ήταν πλήρως απαγορευμένη ή δεν υπήρχε καν ως ιδέα στα ανθρώπινα μυαλά, γιατί τότε θα πρέπει να παπαγαλίζουμε απλώς και εμείς τα περί «αγγέλων Κυρίου» που φονεύουν τους «ασεβείς», για «πλανημένους» που αίφνης είδαν το… «φως το αληθινό» και αποκήρυξαν ανενδοίαστα το παρελθόν τους αλλά και όλους τους προγόνους τους, και έτερα τέτοια «λογικά» και «ιστορικά» πράγματα. Βέβαια τότε θα ήμασταν όλως αρεστοί στους κρατούντες και ούτε προσβολές θα δεχόμασταν, ούτε απειλές κατά της ζωής μας.
Επειδή γνωρίζουμε καλά ότι όταν οι «πηγές» αυτού του συρφετού αναφέρονται σε «αγγέλους Κυρίου» που φονεύουν, στην πραγματικότητα αναφέρονται σε σφαγές ανθρώπων από ανθρώπους και μόνον από ανθρώπους, έτσι θα ερμηνεύουμε τις περιλάλητες «πηγές» και έτσι θα γράφουμε την υπέρ αδικηθέντων, ηττηθέντων, κακοποιηθέντων και εξαφανισθεντων Ιστορία μας. Ποτέ δεν θα συρθούμε στο να «τεκμηριώσουμε» ότι το φεγγάρι δεν είναι τρίγωνο επειδή μόνο και μόνο εκατομμύρια απατεώνες ή ψυχοπαθείς καταναλωτές παραμυθιών αρέσκονται να υποστηρίζουν μανιωδώς κάτι τέτοιο, και ποτέ δεν θα σκύψουμε τον αυχένα εμπρός στο ομολογουμένως τρομακτικό μέγεθος της προέλασης αυτών που απειλητικά κραδαίνουν το ξίφος και τον σταυρό. Θα υπερασπιζόμαστε αντίθετα εσαεί τον φυσιολογικό και ελεύθερο άνθρωπο, το μόνο μέτρο για τις δικές μας επιλογές και προτεραιότητες, είτε με τα δικά του μόνον κείμενα (όσα τουλάχιστον έχουν διασωθεί), την δική του Φιλοσοφία, Θρησκεία και κώδικα αξιών, είτε με επίπονη «έκθλιψη» των γελοίων «πηγών» που οι εχθροί έχουν το θράσος να επισείουν ως τάχα μόνες έγκυρες και σοβαρές. Όσο έγκυρη και σοβαρή μπορεί να θεωρείται από λογικό άνθρωπο και η… ανάσταση εκ νεκρών !
Περί της μεταφράσεως των Ο΄ (Septuaginta)
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι το βιβλίο αυτό, (ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ) εξελίχθηκε σε μια βαριά καταγγελία πρώτου μεγέθους, μια και χωρίς περιστροφές, καταγγέλλει τη βιβλική θρησκεία, ως ένα έντεχνο κολοσσιαίο ψέμα και την Βίβλο, σαν τη μεγαλύτερη γραπτή σκευωρία όλων των εποχών.
Βέβαια, δικαιολογημένα στο μυαλό του προβληματισμένου αναγνώστη, επανέρχεται συνεχώς το ερώτημα: αφού οι Εβραίοι συγγραφείς της Βίβλου, μόνο αφελείς δεν ήταν, πώς εξηγείται ότι παρέμειναν στην αρχική αφήγηση, όλες αυτές οι παράξενες λεπτομέρειες, γύρω απ’ τις πατριαρχικές "ιστορίες", ώστε με ανεπίτρεπτη θα λέγαμε ευχέρεια, να μπορούμε εμείς σήμερα, να ανασυνθέτουμε έκπληκτοι το σκανδαλώδες μαγικο-μαγγανικό τους περιεχόμενο;
Μεμεγάληικανοποίησησαςπαραθέτωτηναπάντηση,στοκεφαλαιώδες αυτό ερώτημα, όπως άθελά τους μας την εκμυστηρεύονται ο διάσημος μυθολόγος Ρόμπερτ Γκρέιβς (Robert Graves) και ο Εβραίος συνεργάτης του, Dr. RaphaelPatai, στο βιβλίο τους, «Οι Εβραϊκοί μύθοι»:
«Αποτελούσε κοινή πεποίθηση των Εβραίων, ότι η χειρότερη μέρα της ιστορίας του Ισραήλ, δεν ήταν η αιχμαλωσία... απ’ τον Σενναχερίμ, ούτε η καταστροφή του ναού του Σολομώντος απ’ τον Ναβουχοδονόσορα, αλλά η μέρα όπου οι Εβδομήκοντα (Ο΄) μετέφρασαν στα ελληνικά την Βίβλο ύστερα από απαίτηση του Πτολεμαίου Β΄ (285-246 π.Χ). Πίστευαν (οι Εβραίοι) ότι οι Γραφές τους, που περιείχαν εξιστορήσεις των κακών πράξεων των προγόνων τους... δεν έπρεπε ποτέ ν’ αποκαλυφθούν στους εχθρούς του Ισραήλ».[1]
Οι ίδιοι οι Εβραίοι λοιπόν, παραδέχονται εδώ, την μεγάλη τραγωδία της ανεπίτρεπτης κοινοποίησης του περιεχομένου της ιερατικής τους Βίβλου, που συνέβη με την αναπάντεχη μετάφρασή της στα ελληνικά! Παράλληλα όμως, ομολογείται εδώ, ότι αφορμή της μετάφρασης των Ο΄, υπήρξε η «απαίτηση» του Βασιλιά Πτολεμαίου ΙΙ, και όχι όπως θέλει η άλλη, η γνωστότερη αλλά κατασκευασμένη εβραϊκή εκδοχή (της πλαστής επιστολής του Αρισταίου), που θέλει η μετάφραση αυτή να ξεκινάει δήθεν, μετά από επίμονες παρακλήσεις προς το Πτολεμαίο Β΄, των ίδιων των Εβραίων!
Την ιστορική αυτή παραχάραξη, ξεκίνησε ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος, ο οποίος, Ραββίνος ών, είχε κάθε λόγο να την επιδιώκει. Σύμφωνα λοιπόν με τον Ιώσηπο, (Antiq. Jud.12.17), κάποιος Ιουδαίος ονόματι Αριστέας, υπηρετώντας στην αυλή του Πτολεμαίου Β΄ και γνωρίζοντας την αγάπη του βασιλιά για τα βιβλία, ζήτησε για αντάλλαγμα της μετάφρασης της εβραϊκής Βίβλου, την απελευθέρωση 120.000 Ιεροσολυμιτών σκλάβων!
Η εξιστόρηση αυτή, παρουσιάζει τον πανίσχυρο Πτολεμαίο, να συμμορφώνεται με κάθε όρο και ιουδαϊκή υπόδειξη, και όχι μόνο να ελευθερώνει τους σκλάβους, αλλά να τους αποζημιώνει με υπέρογκα ποσά κι αυτούς και τους κυρίους τους. Βέβαια, η αξιοπιστία αυτής της εξιστόρησης, εύκολα ελέγχεται από το σύνολο των ερευνητών, ως κατασκεύασμα του Ιώσηπου, (που άλλωστε δεν χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα για την έλλειψη σκοπιμοτήτων στα συγγράμματά του), και σ’ αυτό συμφωνούν ακόμα και μεγαλόσχημοι, σύγχρονοι ιερείς της Ορθοδοξίας.[2]
Το γεγονός άλλωστε, ότι η μετάφραση αυτή, έγινε τελικά από απλούς γλωσσομαθείς (λόγιους) Εβραίους, και όχι από υποψιασμένους Εβραίους ιερείς, που θα μπορούσαν να αποφύγουν τα καυτά αποκαλυπτικά σημεία της Βίβλου, αποδεικνύει ότι η πραγματική αφορμή της μετάφρασης, ήταν πράγματι η μεθοδευμένη απαίτηση του βιβλιόφιλου Έλληνα βασιλιά Πτολεμαίου Β΄, στην ελληνοκρατούμενη τότε Αίγυπτο.
«Ο Πτολεμαίος ο βασιλεύς της Αιγύπτου, βιβλιοθήκη κατασκεύασε στην Αλεξάνδρεια και γι’ αυτήν πανταχόθεν συνέλεγε βιβλία... μαθαίνοντας ότι γραμμένες αρχαίες ιστορίες των Εβραίων υπάρχουν... εβδομήκοντα (Εβραίους) σοφούς άνδρες πρόσταξε, των Εβραίων τις Βίβλους (στα ελληνικά) να μεταφράσουν... πρόσταξε δε αυτούς, όχι στην πόλη αλλά (απομονωμένοι) στην νήσο Φάρο, κατ’ ιδίαν, και σε οικίσκους διαφορετικούς την ερμηνεία (μετάφραση) να δώσουν. Πρόσταξε δε και τους εποπτεύοντες, να παρέχουν κάθε υποστήριξη, απαγορεύοντας όμως τις μεταξύ τους ομιλίες, για να αποφύγει τις μεταξύ τους συνεννοήσεις, ώστε να αποσπάσει το ακριβές της ερμηνείας». Pseudo-JustinusMartyr2.13.D.
Ο Εβραίος Επίσκοπος Κύπρου Επιφάνιος (310-404 μ.Χ.) ομολογεί: «Για να μην συνδιαλλάσσονται μεταξύ τους, αλλά ανόθευτη να δώσουν την ερμηνεία, ο Πτολεμαίος ο Β΄, τριάκοντα εξ οικίσκους κατασκεύασε. ΣΑυτούς δε (τους μεταφραστές) δυο-δυο έκλεισε (στους οικίσκους), και σε δούλους ανέθεσε την φροντίδα τους... αλλά στους οικίσκους εκείνους, ούτε θυρίδες, (παράθυρα), δεν κατασκεύασε και μόνο φεγγίτες προς φωτισμό άνωθεν των δωματίων άνοιξε. Οι δε (Εβδομήκοντα), έτσι διάγοντες, κλειδωμένοι από πρωίας έως εσπέρας έδωσαν την μετάφραση». EpiphaniusEccl. De mensuris et Ponderibus 77.
Ο Πτολεμαίος ο δεύτερος, σαφώς δεν είχε απολύτως καμιά ανάγκη να ζητήσει μεταφραστές από την Ιερουσαλήμ, όπως ισχυρίζεται η επιστολή του Αριστέα, αφού τους πλέον άριστους ελληνομαθείς Εβραίους τους είχε μπροστά του, στην ίδια του την πόλη, την Αλεξάνδρεια. Εβδομήντα (Ο΄) λοιπόν περίπου Αλεξανδρινοί[3] λόγιοι, (τελικά λέγεται ότι ήταν 72), δηλαδή απλοί γλωσσομαθείς Εβραίοι και όχι Ραβίνοι, φρουρούμενοι, κατά κάποιον τρόπο "φυλακισμένοι", υπέκυψαν στις πιέσεις του Πτολεμαίου Β΄ πάνω στην μικρή νήσο Φάρο της Αλεξάνδρειας. Μάλιστα, χωρισμένοι και απομονωμένοι σε ανεξάρτητες μικρές ομάδες, αναγκάσθηκαν να παραδώσουν με την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια, μεταφρασμένη στα ελληνικά, την πατριαρχική τους ιστορία.
Η μετάφραση αυτή, που ήταν ένα τεράστιο ιστορικό λάθος των εβδομήντα δυο αυτών Εβραίων λογίων της Αλεξάνδρειας, "πάγωσε" τη βιβλική αφήγηση, όπως ακριβώς ήταν γραμμένη στην δεδομένη χρονική στιγμή της μετάφρασης!
Έκτοτε η μετάφραση των Ο΄ ήταν η ακάλυπτη αχίλλειος πτέρνα των εβραϊκών γραφών. Σήμερα, «η Ο΄ αποτελεί την επίσημη Βίβλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας... και είναι αξιοπιστοτέρα όλων των άλλων συμπεριλαμβανόμενων και των εβραϊκών (εννοεί μασσοριτικών) που έχουν αλλοιωθεί».[4] Παρ’ όλα αυτά και με την σιωπηρή συγκατάθεση και της Ορθοδοξίας, η Ο΄ τείνει παγκοσμίως να εξαφανιστεί από την δημόσια χρήση. Ο λόγος γι’ αυτό, είναι μόνο ένας: Η μετάφραση αυτή, έγινε από ανθρώπους που δεν γνώριζαν ότι μεταφράζοντας σωστά τις εβραϊκές γραφές, παρέδιδαν στους ελληνόφωνους της εποχής τους "ξεσκέπαστα", τα καταγεγραμμένα σ’ αυτήν τρομερά μυστικά του ιερατικού αυτού βιβλίου! Έκτοτε, μέγα πένθος και σοβαρότατες ανησυχίες υπήρχαν απ’ την πλευρά των Ραββίνων, για τα κοινοποιημένα μυστικά της εβραιο-ιερατικής ιστορίας, που η μετάφραση των Ο΄ παρέδιδε στους ελληνόφωνους αλλοεθνείς: «Οι Ραββίνοι χαρακτήρισαν σαν αποφράδα (κακότυχη, δυσοίωνη), και απαίσια για τον ιουδαϊκό λαό την ημέρα που κυκλοφόρησε η μετάφραση των Ο΄ στα ελληνικά. Οι αντιπρόσωποι του ιουδαϊκού Ιερατείου, άρχισαν συστηματικό πόλεμο ενάντια στο κύρος της μετάφρασης των Ο΄.
Εκτός από την μετάφραση των Ο΄, που αποκηρύχτηκε από τι ιουδαϊκό Ιερατείο, στους πρώτους μεταχριστιανικούς χρόνους, ανέθεσαν σε πολλούς να φτιάξουν νέες μεταφράσεις στα ελληνικά… κάποιες παρέμειναν ανώνυμες άλλες όμως απέκτησαν κύρος, όπως του Ακύλα του Θεοδοτίονα και του Σύμμαχου, που έγιναν για να αχρηστέψουν το κείμενο της μετάφρασης των Ο΄».Γ. Κορδάτος, «Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής», σελ.: 314.
Ο Ωριγένης που βάλθηκε να ξεκαθαρίσει τον κυκεώνα των μεταφραστικών παραλλαγών ομολόγησε: «Πολλή γέγονεν η των αντιγράφων διαφορά, είτε από ραθυμίας τινών γραφέων, είτε από τόλμης τινών μοχθηράς, είτε από αμελούντων της διορθώσεως των γραφομένων, είτε και από των τα εαυτοίς δοκούντα εν τη διορθώσει ή προστιθέντων ή αφαιρούντων». OrigenesTheol., CommentariuminevangeliumMatthaei15.14.89.
Τα βιβλικά κείμενα, φεύγοντας από τα χέρια των Εβραίων, τρεις περίπου αιώνες π.Χ., (επί Πτολεμαίου του δεύτερου), με την μορφή της μετάφρασης των Ο΄, δεν μπορούσαν πια να αλλοιωθούν και να προσαρμοσθούν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της ιστορίας! Για επτά περίπου αιώνες, παρέμειναν φυλαγμένα και αναλλοίωτα στα ράφια της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης.
Η βιβλική μετάφραση των Ο΄, ήταν πια ένας διεθνοποιημένος, αλλά και αποκαλυπτικός ιερατικός κώδικας συμπεριφοράς, που στα χέρια τρίτων, θα μπορούσε με την πλέον απλή επεξεργασία και ανάλυση των δεδομένων του, και με την φυσικότερη προέκταση των περιγραφών του, να γίνει ένα μνημείο αποκάλυψης της χαλδαιικής πανουργίας! Η κατανόηση και η επεξεργασία των μεθοδεύσεων και οι κραυγαλέες θρησκευτικές δολοπλοκίες της Βίβλου, θα μπορούσαν να αποτελέσουν άριστο υλικό μελέτης και κατανόησης του χαλδαϊκού επεκτατισμού, προειδοποιώντας αποτελεσματικά τους λαούς, για τις σοβαρές κατασχετικές προθέσεις του αβρααμικού Ιερατείου!
Η μετάφραση των Ο΄ λοιπόν, δυόμισι και πλέον αιώνες προ Χριστού, ουσιαστικά αφαίρεσε ολοσχερώς, κάθε δυνατότητα περαιτέρω συγκάλυψης της αληθινής, καταγεγραμμένης πατριαρχικής συμπεριφοράς. Έτσι, αυτή ακριβώς η μετάφραση, φαίνεται πως είναι και η σημαντικότερη αιτία, που τα παλαιοδιαθηκικά βιβλικά κείμενα, έφτασαν μέχρι τις μέρες μας σχεδόν "ξεσκέπαστα", φορτωμένα με όλες αυτές τις "αξιοθαύμαστες" λεπτομέρειες, που τόσο μας διευκόλυναν στην ανασύνταξη της ανεπανάληπτης χαλδαιο-πατριαρχικής, ιερατικής μαγγανείας! Δυστυχώς, ποτέ μέχρι σήμερα το ανεπανάληπτο αυτό δώρο του Πτολεμαίου Β΄ δεν αξιοποιήθηκε σωστά. Οι ραββίνοι μάλιστα, δι’ άλλης οδού, επέβαλλαν σταδιακά τον συγκαλυπτικό εκείνο τύπο ερμηνείας, την αλληγορική, (μεταφορική, συμβολική),που όλοι μας γνωρίσαμε. Διεκδικώντας ασταμάτητα το προνόμιο της ηπιότερης, αλληγορικής ερμηνείας για τα κείμενα τους, κατάφεραν να σκεπάσουν με ροδοπέταλα ονειρικών ερμηνειών και τις πλέον δύσοσμες και αρνητικές βιβλικές αφηγήσεις! Εξαφάνισαν τις ανατριχιαστικότερες περιγραφές, μέσα σε ένα κλίμα σύγχυσης και δαιδαλώδους θρησκευτικής παραδοξολογίας.
Μέσα στον λαβύρινθο των πολλαπλών εξηγήσεων, των πιθανών και απίθανων ερμηνειών, πέτυχαν να εξαφανίσουν την οφθαλμοφανή ερμηνεία των βιβλικών αφηγήσεων, και με όπλο τους την ιερή απεραντολογία, παραπλάνησαν αποτελεσματικά και εξοστράκισαν κάθε τύπο ερώτησης και ενοχλητικής υποψίας.
Επιβεβαιώνοντας τους παραπάνω συλλογισμούς μας, ο Charles Dupuis γράφει: «Αυτοί οι ίδιοι Εβραίοι διδάσκαλοι, όπως και οι Χριστιανοί διδάσκαλοι, συμφωνούν στο ότι τα στον Μωυσή αποδιδόμενα βιβλία (πεντάτευχος, αλλά και λοιπά βιβλικά κείμενα), γράφτηκαν με αλληγορικό τρόπο, κλείνοντας συχνά μέσα τους έννοιες πολύ διαφορετικές από εκείνες που δείχνουν ότι γράφουν».Dupuis Charles: «Ερμηνεία του μύθου του ήλιου που λατρεύτηκε με το όνομα του Χριστού», σελ. 25-28.
Μάλιστα με πολύ σαφήνεια, ο αρχιραββίνος Μαϊμωνίδης[5] ευθέως μας προτρέπει απειλητικά να μην τολμήσουμε να κοιτάξουμε κάτω απ’ το δήθεν «αλληγορικό πέπλο», τις φοβερές αλήθειες της Βίβλου. Να τι λέει ο Μαϊμωνίδης, ο σοφότερος των ραββίνων:«Δεν πρέπει κανείς να ακούει, ούτε να παίρνει κατά γράμμα ό,τι είναι γραμμένο στα βιβλία της Δημιουργίας, ούτε και να έχει (ερμηνευτικές) ιδέες σαν κι αυτές που έχει το κοινό, αλλιώς οι αρχαίοι σοφοί μας, δεν θα μας συμβούλευαν με τόση φροντίδα να κρύβουμε το νόημά τους και να μην σηκώνουμε καθόλου το αλληγορικό πέπλο που κρύβει τις αλήθειες που περιέχει... Οποιοσδήποτε όμως μαντέψει την αληθινή έννοια, (των βιβλικών λεγομένων) πρέπει να αποφύγει να την κοινολογήσει».Σιέτος Γ.: «Τα Μωσαϊκά μυστήρια», σελ.: 131.
Για ανάλογες αποτρεπτικές "κατάρες", διαβάζουμε και στον Ιώσηπο: «κανείς δεν έχει διακινδυνέψει να διερμηνεύσει τους νόμους αυτούς, εξαιτίας της θεϊκής και τρομερής τους φύσης. Μερικοί που το επιχείρησαν τιμωρήθηκαν απ’ τον (εβραϊκό) θεό. Κάποιος που θέλησε να εξιστορήσει (ελέγξει) ορισμένους απ’ αυτούς (τους βιβλικούς νόμους), διαταράχθηκε το μυαλό του για περισσότερες από τριάντα ημέρες. Όταν είχε διαύγεια πνεύματος, προσπαθούσε να κατευνάσει τον θεό, υποπτευόμενος ότι η τρέλα του προερχόταν απ’ αυτόν... (μήπως σας θυμίζει τις κατάρες του Δευτερονομίου;). Τούτη η δυστυχία τον βρήκε επειδή υπήρξε πολύ περίεργος (!) σχετικά με τα θεία και θέλησε να τα αποκαλύψει στους απλούς ανθρώπους, έτσι εγκατέλειψε το σχέδιο του και ξαναβρήκε τα λογικά του».Antiq. Jud. 12.111-113.
Δεν έχουμε τίποτε ιδιαίτερο να προσθέσουμε στις αποκαλυπτικές συμβουλές του Μαϊμωνίδη, και στις απειλητικές δεισιδαιμονίες του Ιώσηπου. Απαντούμε μόνο, πως: Όχι μόνο παραπλάνησαν, παγίδεψαν και αχρήστευσαν την ευγενική φιλοθεΐα μας, και με τα ασταμάτητα εγκεφαλικά τους απόβλητα σκουπιδοποίησαν τις κοινωνίες μας, αλλά με την ολοφάνερη θεολογική τους τρομοκρατία, μας ζητούν ανοιχτά, να παραμείνουμε σιωπηροί συνεργάτες, στην αιώνια πνευματική υποδούλωση των λαών μας!
Δυστυχώς, με την αποκαλυπτικότατη ελληνική μετάφραση των Ο΄ διαθέσιμη, πέρασαν ήδη μέχρι σήμερα, είκοσι δύο και πλέον αιώνες "απόλυτης" απομυθοποιητικής απραξίας! Δυστυχώς, ούτε και οι ικανότεροι των εθνών, δεν καταδέχθηκαν να ρίξουν μια πιο μεθοδική και επίμονη απομυθοποιητική ματιά, στο δήθεν θρησκευτικό αυτό βιβλίο, που με τόσο πάθος μας παρέδωσαν απολύτως θεοποιημένο!
Δυστυχώς, με την απύθμενη αφέλειά μας, και τις αβασάνιστες παραδοχές μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι, αυτοί που με πείσμα και ατέλειωτη φαντασιοπληξία, μετατρέψαμε τον χαλδαιικό αυτόν κατάλογο μαγγανιστικών άθλων, σε φωτισμένο βιβλίο θρησκείας, και δυο φορές δυστυχείς, γιατί με ακόμα εγκληματικότερη αφέλεια, το παραδίδουμε ως τέτοιο, στους τρυφερούς και ανυποψίαστους απογόνους μας!
Η καταγγελία αυτού του βιβλίου, ίσως φανεί σε πολλούς οριακή και δυσβάσταχτη. Ζούμε όμως δυστυχώς σε καιρούς οριακούς, χωρίς να έχουμε πια την πολυτέλεια να αοριστολογούμε, να κρύβουμε και να αναβάλλουμε επ’ αόριστο τις κραυγαλέες υποψίες μας, για την αληθινή καταγωγή των παθών μας.
Ο φιλόξενος Κόσμος γύρω μας θρυμματίζεται, γιατί εμείς κυνηγώντας τους κάθε λογής θρησκευτικούς ανέμους, καθυστερήσαμε οριακά και επικίνδυνα την αναγκαία εναρμόνισή μας, με τις αληθινές θεϊκές προτροπές της γενναιόδωρης Μητέρας Φύσης. Σήμερα, αντιμετωπίζουμε τις βαρύτατες συνέπειες, αυτής της σοβαρότατης απρέπειάς μας, γιατί όχι μόνο δεν αναπτύξαμε σε ιδεώδη επίπεδα, ως οφείλαμε, την αρωγή και την περιποιητική ευσέβειά μας, προς την ιερή μητέρα, αδελφή και φίλη "Γη", αλλά εξακολουθούμε σαν τα ανεγκέφαλα τρωκτικά, να κατασπαράζουμε τα δώρα της, και να καταρρακώνουμε την πολύτιμη νοημοσύνη μας, καταναλίσκοντας μέχρι μέθης και αναισθησίας, τους ατέλειωτους, γλυκόπιοτους δόλους των μάγων και των υποτιθέμενων θεών τους.
[1] Robert Graves & Dr. Raphael Patai,«Hebrew Myths The Book of Genesis», 48.1. (1963). Ο Ιώσηπος ομολογεί ότι: «η νομοθεσία αυτή (η Βίβλος) είναι ιερή και δεν πρέπει να αποκαλύπτεται από βέβηλα (αλλοφύλων) στόματα». Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογια12.39.
[2] Ο Μεθόδιος Φούγιας, ο ορθόδοξος Μητροπολίτης Πισιδίας και Μ. Βρετανίας (Metropolitan Methodios of Pisidia Formerly Archbishop of Thyateira and Great Britain), στο βιβλίο του «Ελληνισμός και Ιουδαϊσμός», (Hellenism and Judaism) στον υπότιτλό του: «Η επιστολή του Αριστέα» χαρακτηρίζει την επιστολή «ψευδεπίγραφη και «τέχνασμα», (βλ σελ. 111, 114 και 123), και παραθέτει τα ονόματα πολλών ακόμα έγκριτων Βρετανών και άλλων μελετητών, που έχουν την ίδια μ’ αυτόν άποψη.
[3] Την άποψη ότι: «οι μεταφραστές δεν προήρχοντο από την Παλαιστίνη, αλλά ήταν (επιστρατεύθηκαν) από την ίδια την Αλεξάνδρεια», υιοθετεί και ο Μεθόδιος Φούγιας στο βιβλίο του: Η ελληνιστική Ιουδαϊκή παράδοση σελ. 61, 65. Ο J. A. Fizmyer στο βιβλίο του The laguage of Palestine ih the first Century (1972) επισημαίνει λογικά ότι: «την περίοδο αυτή η γνώση της ελληνικής γλώσσας στους Ιουδαίους της Παλαιστίνης ήταν περιορισμένη. Τούτο συνάγεται από τις δίγλωσσες επιγραφές αυτής της περιόδου». Την ίδια λογική εξήγηση, ακολουθούν και οι: RobertH. Pfeiffer (HistoryofNewTestamentTimes), FeldmanandHengel (JudaismandHellenism), GuntherZuntz(AristeasonthetranslationsoftheTorah) και SidneyJellicoe (TheSeptuagintaandModernStudyOxford1968, σελ.59-63).
[4] Αυτά τα αποκαλυπτικά παραδέχεται στο επίσημο καταστατικό της η Ορθόδοξος Εκκλησία δηλαδή στο «Ιερόν Πηδάλιο», Εκδ. Αστήρ, σελ.: 116, 614.
[5] Ραββί Μωυσής Μπεν Μαϊμόν. Ο σημαντικότερος Ραββίνος του μεσαίωνα, (1135-1204).
ΠΟΤΕ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ;
Εἶναι πολὺς καιρὸς τώρα ποὺ βλέπω ἐδῶ κι ἐκεῖ δημοσιεύσεις οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στὴν χρονολογία δημιουργίας τοῦ (σύμπαντος) κόσμου ἀπὸ τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ ἀληθινὸ θεὸ τῶν Ἑβραίων. Καὶ τὸ ζητούμενο ὅλων δὲν εἶναι ἡ κούραση ποὺ πρέπει νὰ αἰσθάνθηκε ὁ θεὸς καὶ τὰ ζόρια ποὺ θὰ τράβηξε –δὲν εἶναι δὰ καὶ μικρὸ πρᾶγμα ἡ δημιουργία τοῦ σύμπαντος καί, μάλιστα, ex nihilo, παναπῆ ἐκ τοῦ μηδενός, δηλαδὴ χωρὶς blue-print–, τὸ ζητούμενο εἶναι πότε ἀκριβῶς συνέβη ἡ δημιουργία, διότι δὲν εἶναι δυνατὸν οὔτε καὶ λογικὸ ἢ ἀνεκτὸ νὰ μὴ δύνανται οἱ ἐπὶ Γῆς ἐκπρόσωποί του, οἱ μετ’ αὐτοῦ νυχθημερὸν ἐπικοινωνοῦντες καὶ ὑπ’ αὐτοῦ φωτιζόμενοι, νὰ καθορίσουν τὴν ἀκριβῆ στιγμὴ δημιουργίας τοῦ κόσμου!
Μοῦ δημιουργήθηκε, λοιπόν, ἡ ἐπιθυμία νὰ συμβάλω κατὰ τὸ δυνατόν στὴν διευκρίνηση τοῦ σοβαροῦ αὐτοῦ ζητήματος, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διότι εἶναι ἀπὸ μόνο του σοβαρό –εἶναι, ἀλήθεια, ἀνήκουστο στὸν 21ο αἰώνα νὰ μὴ γνωρίζη ὁ πᾶσα ἕνας πότε δημιουργήθηκε ὁ κόσμος!–, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διότι πῶς θὰ ἀπαντήσης στὸν περίεργο ποὺ θὰ σὲ ρωτήση: «Πότε, ρὲ μεγάλε, δημιούργησε ὁ θεὸς τὸν κόσμο;»
Τί ἀπαντᾶς καὶ πῶς διασκεδάζεις τὴν ἀγωνία (καθότι, πιθανώτατα, ὁ ἐρωτῶν ἀγωνιᾶ νὰ μάθη) τοῦ ἀγνοοῦντος;
Βέβαια, ἐδῶ πρέπει νὰ σημειώσω τὴν παράλειψη ἐκ μέρους τοῦ ἰδίου τοῦ θεοῦ ἀλλὰ καὶ τοῦ υἱοῦ του νὰ ἐνημερώσουν τὰ πλήθη τῶν πιστῶν, ὥστε νὰ μὴ γεννῶνται τοιαύτης μορφῆς ἀπορίες, οἱ ὁποῖες, πιθανόν, ἤθελε ὁδηγήσουν εἰς αὐτὴν ταύτην τὴν ἀμφισβήτησιν τῆς ὑπάρξεως τῶν θεῶν – θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ πληκτρολογίῳ μου!
Γιὰ νὰ λέμε, ὅμως, καὶ τοῦ στραβοῦ τὸ δίκιο (ἂν καὶ ὁ θεὸς κάθε ἄλλο παρὰ στραβὸς εἶναι… ὁ τὰ πανθ’ ὁρῶν εἶναι, τὸ πιστεύεις δὲν τὸ πιστεύεις), ὁ θεὸς τὸ εἶχε πεῖ στὸν δικό του ἄνθρωπο, τὸν Μωυσῆ, ἀλλὰ ὁ Μωυσῆς, ὄντας σκέτος ἄνθρωπος, κάποια στιγμὴ (ὅταν κατέβηκε ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ ἱεροῦ ὄρους, ὅπου εἶχε ραντεβοὺ μὲ τὸν θεό, γιὰ νὰ ποῦνε τὰ δικά τους καὶ νὰ τοῦ δώση ὁ θεὸς τὶς δέκα ἐντολές, τὸ ὁποῖον, βέβαια, συμπεραίνω τώρα ποὺ τὰ πράγματα εἶναι πλέον γνωστὰ σὲ ὅλους, τότε κανένας δὲν γνώριζε τί τὸν ἤθελε ὁ θεὸς καὶ τὸν ἀνεβοκατέβαζε γέρο ἄνθρωπο στὴν κορυφὴ τοῦ ἱεροῦ ὄρους, καὶ ὅ,τι ἄλλο, πιθανόν, θεωροῦσε ἀναγκαῖο – καμμιὰ συνταγὴ μαγειρικῆς, τίποτε τριψοβότανα, φάρμακα κ.ἄ.) τὰ πῆρε στὸ κρανίο μὲ τὸν λαό, στὸν ὁποῖο ὁ ἀδελφός του κατασκεύασε «μόσχον χωνευτὸν» νὰ τὸν λατρεύουν ὡς θεό, ἀφοῦ ἔσπασε τὶς πλάκες –ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου σπασίματος τρέχουμε σήμερα νὰ μάθουμε πότε δημιούργησε ὁ θεὸς τὸν κόσμο, τέτοια μαλακία!–, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἐκτελεστοῦν τρεῖς χιλιάδες ἄνδρες ἀπὸ τὸν λαό, ὥστε νὰ τιμωρήση τὸν λαὸ γιὰ τὸν «μόσχον χωνευτὸν»-θεὸ ποὺ κατασκεύασε ὁ Ἀαρών, ὁ μεγάλος ἀδελφὸς του καὶ ἐκλεκτὸς τοῦ θεοῦ.
Ὁρίστε, λοιπόν, αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον δὲν γνωρίζουμε πότε δημιουργήθηκε αὐτὸς ὁ κόσμος, καὶ ἄσε τὸν ἄλλον, ἐκεῖνον τὸν Σκοτεινό, νὰ ξελαρυγγιάζεται λέγοντας «κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ' ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα».
Τρίχες κατσαρές! Τί νὰ σοῦ πῆ ἕνας φιλόσοφος –Σκοτεινός, μάλιστα!–, ὅταν ὁμιλῆ ὁλόκληρος θεός, ἔστω καὶ διὰ μέσου ἑνὸς καθ’ ὅλα ἐπιλήψιμου ἀνθρώπου!
Ἂς δοῦμε, λοιπόν, τί εἶπαν διάφοροι σημαντικοί –τί σημαντικοί, σημαντικώτατοι εἶναι τὸ σωστό– ἄνθρωποι στὸ διάβα τῶν αἰώνων, μετά, φυσικά, τὴν ἀπώλεια τῶν πρώτων πλακῶν, ἐπὶ τῶν ὁποίων, σύμφωνα μὲ ἀξιοπιστότατες πηγές, ἀνεγράφετο καὶ ἡ ἀκριβεστάτη καὶ ὡς πρὸς τὸ λεπτὸ τῆς ὥρας χρονολογία δημιουργίας τοῦ κόσμου μὲ πᾶν συμπαρομαρτούμενον – οὐρανό, σύννεφα, ἥλιο, φεγγάρι, ἄστρα, κομῆτες, διάττοντες, μαῦρες τρῦπες καὶ ὅποιες ἄλλες, θάλασσες, λίμνες, λιμνοθάλασσες, ποτάμια, ρυάκια, χειμάρρους, δάση, φυτὰ καὶ ζῶα.
Κατὰ τὸν Εὐσέβιο Καισαρείας (265-340 μ.Χ./ἀπωλεσθεῖσα «Παντοδαπὴ Ἱστορία»), Πατέρα της Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ὁ θεὸς ἐδημιούργησε τὸ Σύμπαν τὸ 5165 π.Χ., δηλαδή, πρὸ 7.287 ἐτῶν.
Κατὰ τὸν Βυζαντινό χρονικογράφο Γεώργιο Κεδρηνό (12ος αι./«Σύνοψις Ἱστοριῶν»), τὸ 5506 π.Χ., δηλαδή, πρὸ 7.528 ἐτῶν.
Κατὰ τὸν Αἰδέσιμο Βέδα (Venerable Bede, 673-735 μ.Χ./Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum), Ἄγγλο θεολόγο καὶ ἱστορικό, τὸ 3952 π.Χ., δηλαδή, πρὸ 5.974 ἐτῶν.
Κατὰ τὸν Σέξτο Ἰούλιο Ἀφρικανό (Sextus Julius Africanus, 180-250 μ.Χ./«Χρονογραφίες» ἢ «Πεντάβιβλον χρονολογικόν») τὸ 5499 π.Χ., δηλαδή, πρὸ 7.521 ἐτῶν.
Κατὰ τὸν Τζαίημς Ἄσερ (James Ussher, 1581-1656 μ.Χ.), ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Armagh στὴν Β. Ἰρλανδία, ἀρχικῶς μὲν τὴν Κυριακὴ 23 Ὀκτωβρίου 4004 π.Χ., ἀργότερον δέ, κατόπιν περαιτέρω ἐξαντλητικῶν μελετῶν καὶ ἐρευνῶν, τὴν Παρασκευὴ 28 Ὀκτωβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους, δηλαδή, πρὸ 6.426 ἐτῶν.
Κατὰ τὸν Γάλλο οὑμανιστὴ Ἰωσὴφ Σκαλιγκέρ (Joseph Scaliger, 1484-1558), τὸ 3949 π.Χ., δηλαδή, πρὸ 5.971 ἐτῶν.
Τὸ ἀνέκδοτο δὲν τελειώνει ἐδῶ –ἔχει καὶ συνέχεια–, ἀλλὰ φτάνει πιά! Ὁ ἄνθρωπος τοῦ 21ου αἰ. γνωρίζει, ἐλπίζω, κατὰ σχετικὴ πλειοψηφία, ὅτι τὸ σύμπαν δημιουργήθηκε τὴν Τρίτη, 13 τοῦ μηνὸς Μαρτίου, στὶς 06:47 (ἤ: 00:47 σύμφωνα μὲ τὴν ἰουδαϊκὴ μέτρηση τοῦ ἡμερήσιου χρόνου – καὶ ὁ θεὸς Ἰουδαῖος εἶναι, ἔτσι θὰ τὸ παρέδωσε στὸν Μωυσῆ, γραμμένο στὶς πρῶτες πλάκες, ἐκεῖνες ποὺ ὁ Μωυσῆς ἔσπασε, διότι τὰ πῆρε μὲ τοὺς συμπατριῶτες του), 4.316 χρόνια προτοῦ ὁ θεὸς ἀποφασίση νὰ ἀποκτήση διάδοχο, πλὴν εἶναι ἀπὸ δύσκολο ἕως ἀδύνατον νὰ διαπιστωθῆ πόσα ἀκριβῶς χρόνια πρὸ τῆς γεννήσεως τοῦ πρωτοτόκου καὶ μονογενοῦς υἱοῦ τῆς Μαριὰμ καὶ αὐτοῦ διὰ τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, διδύμου ἀδελφοῦ τοῦ Διδύμου ἢ κατὰ κόσμον Ἰούδα.
Παρ’ ὅλα ταῦτα, εἶμαι ὑποχρεωμένος, χάριν τῆς ἐπιστημονικῆς ἀλήθειας, νὰ ἀναφερθῶ στὸν Dr. John Lightfoot (1602-1675), καθηγητὴ τοῦ Κολεγίου τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης καὶ ἀντιπρύτανη τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Καίμπριτζ, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον ἐπιβεβαίωσε τὴν χρονολογία ποὺ παρουσίασε ὁ James Ussher, ἀλλά, πηγαίνοντας τὴν ἔρευνα ἕνα βῆμα παραπέρα, τὴν προσδιώρισε μὲ μεγαλύτερη ἀκρίβεια, τοποθετῶντας την στὶς 23 Ὀκτωβρίου 4004 π.Χ., τὴν ἐνάτη (09:00) πρωινή, σημειώνοντας, ἐπὶ πλέον (αὐτὸ σημαίνει συνειδητότητα, συνειδητὴ ἔρευνα καὶ ὄχι μπαρμπούτσαλα!): «Τὸν ἄνθρωπο ἐδημιούργησεν ἡ Ἁγία Τριάς» (R. Milton, 1996, σελ. 47). [Τὸ ὁποῖον, δοθείσης τῆς εὐκαιρίας, σημαίνει ὅτι ὁ μουνογενὴς δίδυμος τοῦ Διδύμου συμμετεῖχε κι αὐτὸς στὴν ἐπέμβαση ἀφαιρέσεως ἀπὸ τὸ πλευρὸ τοῦ Ἀδὰμ τοῦ παϊδιοῦ, ἀπὸ τὸ ὁποῖον καὶ πέριξ τοῦ ὁποίου δημιουργήθηκε ἡ Εὔα, ἔτσι γιὰ νὰ μᾶς τυραννεύη καὶ νὰ μᾶς κάνη δύσκολη τὴν ζωή, καὶ σωστὰ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν θεωρεῖ μολυσμένη καὶ ὄργανο τοῦ Σατανᾶ – καὶ παρακαλῶ νὰ μὴ μὲ βρίσετε, δὲν φταίω ἐγώ, στὸν Χριστὸ καὶ τὸν πνεύματι πατέρα του νὰ τὰ πῆτε!]
Βέβαια, κάποιοι λόγιοι καὶ ἐρευνητὲς διεκωμώδησαν αὐτὴν τὴν τόσο ἀκριβῆ τοποθέτηση, ὄχι μόνον κατὰ τὸ ἔτος, ἀλλὰ καὶ τὸν μήνα, τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα καί, ἂν τὸ καλοσκεφθῆς, καὶ τὸ λεπτό! Τὸ τί εγράφη ἐπ’ αὐτοῦ δὲν ἀφορᾶ στὸ παρόν.
Ἀκολούθησαν καὶ ἄλλες ἐξ ἴσου σοβαρὲς ἐργασίες, ἀλλὰ καὶ τοῦτο δὲν ἀφορᾶ στὸ παρόν.
Κατὰ τὸν περίφημο ἀστρονόμο Ἰωάννη Ἑβέλιο (Johannes Hevelius, 1611-1687), ἡ ἀκριβὴς ὥρα τῆς δημιουργίας εἶναι ἡ 12η ἰουδαϊκὴ ὥρα ἢ ἀλλοιῶς ἡ 18η (6η ἀπογευματινή) ὥρα τῆς 24ης Ὀκτωβρίου τοῦ 3963 π.Χ., τὸ ὁποῖον καὶ ἀναφέρει στὸ σύγγραμμά του «Πρόδρομος Αστρονομίας» (Prodromus Astronomiae, 1690). [Προφανῶς, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἡ χρονολογία ἦταν γραμμένη στὰ ἄστρα, ἀλλά, ὅπως συνήθως στὴν ζωή, μὲ τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἐσβήσθη.]
Τέλος, κατὰ τὴν Χριστιανική Ἐκκλησία (μὲ ἀπόφαση τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 680 μ.Χ.) καθωρίσθη ὡς ἀρχὴ τῆς δημιουργίας ἡ 1η Σεπτεμβρίου τοῦ 5509 π.Χ., ὠνομάστηκε δὲ «Βυζαντινὴ Ἐποχὴ» ἢ «Ἐποχὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως». Ἡ ἀνωτέρω ἡμερομηνία καθιερώθη ἐπισήμως τὸν 9ο αἰ. ἐπὶ αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ΄ τοῦ Σοφοῦ (886-912 μ.Χ.).*
[* Καταλαβαίνει ὁ καθένας ποιά τὰ κριτήρια ἀπονομῆς τίτλων καὶ ἐγκωμιαστικῶν ἐπιθέτων σὲ αὐτοκράτορες καὶ παρακαθημένους.]
Έσχατες ημέρες, ή έσχατες απάτες;
«…η εσχατολογία δεν είναι μόνο ιδιαίτερο κεφάλαιο μέσα σε ολόκληρο το χριστιανικό θεολογικό σύστημα, αλλά μάλλον η βάσις του και το θεμέλιό του, η άγουσα και εμπνέουσα αρχή του, ή τρόπον τινά, ο χώρος του συνόλου της χριστιανικής σκέψεως».
(Γ. Φλορόφσκυ, «Θέματα Ορθοδόξου θεολογίας», σ. 141)
Πρόλογος
Οι «έσχατες» μέρες είναι ένα θέμα θεμελιώδες στην ιουδαϊκή και στην χριστιανική πίστη. Οι χριστιανοί έδωσαν διαφορετική ερμηνεία στα κείμενα των Ιουδαίων, τα οποία και καπηλεύτηκαν. Η ήδη υπάρχουσα ιουδαϊκή συλλογή κειμένων μετονομάστηκε σε «Παλαιά» Διαθήκη, ενώ η ερμηνεία της σε «Καινή».
Οι βασικές προϋποθέσεις της «εσχατολογίας» είναι ίδιες και για τις δύο αυτές «αποκαλυπτικές» θρησκείες (εφόσον μοιράζονται εν μέρει κοινά βιβλία), ξένες και ασύμβατες από την αρχαία ελληνική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη. «Δημιουργία από το μηδέν», «εξωτερικό-εξωκοσμικό αίτιο του κόσμου που δημιουργεί κατά βούληση», «γραμμική σύλληψη του χρόνου», «επέμβαση κάποιου θεού για τη σωτηρία από τις αμαρτίες», είναι μερικές μόνο από αυτές. Βασική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο θρησκειών, είναι ότι για τους Ιουδαίους ο χρόνος εκλαμβάνεται ως μια ευθεία γραμμή (γραμμικός), ενώ για τους χριστιανούς ως σταυρωτός, καθώς σε κάποιο σημείο της ιστορίας υποτίθεται ότι συνέβη η πρώτη κάθοδος-έλευση του Μεσσία, η οποία τέμνει τρόπω τινά την γραμμή και αναμένουν και την δεύτερη (ωστόσο στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης δεν υπάρχουν δύο παρουσίες του Μεσσία). Άλλη διαφορά είναι η σκιαγράφηση του Μεσσία. Οι μεν Ιουδαίοι πιστεύουν βάση των «ιερών» τους κειμένων ότι στις έσχατες μέρες θα έρθει ο Μεσσίας για μία και μοναδική φορά ως ισχυρή στρατιωτική προσωπικότητα για να σώσει τον Ισραήλ από τους εχθρούς του, επιβάλλοντας παράλληλα την λατρεία του Γιαχβέ. Οι δε χριστιανοί ότι ήρθε ως άσημος και ταπεινός-ως «πάσχων δούλος»- και θα έρθει πάλι ένδοξα «κρίναι ζώντας και νεκρούς».
Ποιά τα οροθέσια των «εσχάτων» ημερών; Η απάντηση είναι διαφορετική και εξαρτάται από πού διαβάζουμε κάθε φορά· την Παλαιά ή την Καινή Διαθήκη. Όπως θα δούμε, στην πραγματικότητα τα οροθέσια αυτά διαφέρουν ακόμα από βιβλίο σε βιβλίο που εμπεριέχεται στις δύο αυτές συλλογές.
Στο παρόν άρθρο, θα δούμε μέσα από ενδεικτικά χωρία της Βίβλου, πότε προσδιορίζεται η περίοδος των «εσχάτων». Άξιο προσοχής είναι ότι τόσο ο Ιουδαϊσμός όσο και ο Χριστιανισμός βασίζονται στα ίδια χωρία για να πουν διαφορετικά πράγματα! Για παράδειγμα, οι χριστιανοί θεωρούν ότι υπάρχουν πολλές «προφητείες» στο βιβλίο «Ησαίας» που τάχα αναφέρονται στην Χριστιανική Εκκλησία, παρόλο που η ίδια η Παλαιά Διαθήκη είναι κατηγορηματική ότι αναφέρεται στην Σιών. Δηλαδή, στην εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης. Σύμφωνα λοιπόν με το βιβλίο «Σοφία Σειράχ», ο Ησαίας προφητεύει υποδεικνύοντας όσα θα γίνουν μέχρι το τέλος, για παρηγοριά της Σιών. «Ησαίας ο προφήτης ο μέγας και πιστός εν οράσει αυτού. Εν ταις ημέραις αυτού ανεπόδισεν ο ήλιος και προσέθηκε ζωήν βασιλεί. Πνεύματι μεγάλω είδεν τα έσχατα και παρεκάλεσεν τους πενθούντας εν Σιών. Έως του αιώνος υπέδειξεν τα εσόμενα και τα απόκρυφα ή παραγενέσθαι αυτά» (Σοφία Σειράχ, 48:24-25).
Το βιβλίο «Ησαΐας» και τα έσχατα
Διαβάζοντας κανείς την αρχή του δευτέρου κεφαλαίου του βιβλίου «Ησαίας» για το τι «έσται εν ταις εσχάταις ημέραις», θα καταλάβει ότι αυτά αφορούν την Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ. Ότι κατά την περίοδο εκείνη «ηξουσιν επ αυτο παντα τα εθνη 3 και πορευσονται εθνη πολλα και ερουσιν δευτε και αναβωμεν εις το ορος κυριου και εις και εις τον οικον του θεου ιακωβ και αναγγελει ημιν την οδον αυτου και πορευσομεθα εν αυτη. Εκ γαρ σιων εξελευσεται νομος και λογος κυριου εξ ιερουσαλημ» (στ. 2-3).
Αν και δεν υπάρχει κάποιος σαφής συγκεκριμένος χρονολογικός προσδιορισμός, αυτή η «προφητευόμενη» περίοδος δεν είναι πολύ μακρυά από την εποχή που υποτίθεται ότι αναγγέλονται αυτά, διότι στα αμέσως επόμενα εδάφια αναφέρεται η κακή πνευματική κατάσταση του Ισραήλ, εφόσον η γη τους γέμισε από αλλόφυλους που διέφθειραν τον λαό παρασύροντάς τον στην ειδωλολατρία. Για αυτό και τους λέει, «και νυν εισελθετε εις τας πετρας και κρυπτεσθε εις την γην απο προσωπου του φοβου κυριου και απο της δοξης της ισχυος αυτου οταν αναστη θραυσαι την γην» (στ. 6-10). Αξιοσημείωτο είναι, ότι προτρέπει τον λαό της εποχής του να κρυφτεί στις πέτρες και στη γη, γιατί θα σηκωθεί ο Κύριος να θραύσει τη γη. Δηλαδή, να επιφέρει κρίσεις και τιμωρίες σε παγκόσμια κλίμακα και όχι σε μεμονωμένα έθνη πλέον. Το βιβλίο «Ησαΐας» περιέχει ολόκληρα κεφάλαια όπου ο Γιαχβέ εξαγγέλει κρίσεις κατά εθνών μεμονωμένα. Εδώ όμως είναι κάτι διαφορετικό. Αφού επιφέρει όλα αυτά, τότε θα σπεύσουν οι άνθρωποι ζητώντας τον «Νόμο του Κυρίου», για να ζουν ευαρέστως σε Αυτόν.
Στο κεφάλαιο 66 του ίδιου βιβλίου, περιγράφεται η κρίση, ο θυμός, και η εκδίκηση του Γιαχβέ. Μάλιστα, θα υπάρχουν και πολλοί τραυματίες. «εν γαρ τω πυρι κυριου κριθησεται πασα η γη και εν τη ρομφαια αυτου πασα σαρξ πολλοι τραυματιαι εσονται υπο κυριου» (στ. 17). Θα συνάξει τα έθνη και θα δουν την δόξα του (στ. 18). Θα αναδημιουργήσει τον ουρανό και τη γη (στ. 22). Και πάλι, απουσιάζει κάθε αναφορά στον Χριστιανισμό ή την Εκκλησία. Αντιθέτως, ρητή είναι η καταδίκη ανθρώπων που τρώνε χοιρινό (στ. 17), ρητή η αναφορά στην «αγία πόλη Ιερουσαλήμ» (στ. 20), και στην ιερή –για τους Ιουδαίους- ημέρα του Σαββάτου (στ. 23).
Παρόμοια πράγματα αναφέρονται στο κεφάλαιο 65. Μάλιστα, εκεί αναφέρεται ακόμα πιο καθαρά μια υλιστικού τύπου βασιλεία, όπου ένας εκατό χρόνων θα θεωρείται νέος. Οι λύκοι και τα αρνια θα βόσκουν μαζί και το λεοντάρι θα τρώει άχυρα καθώς το βόδι (στ. 17-25). Στο κεφάλαιο 11 υπάρχουν ίδιες περιγραφές, και μάλιστα σχετίζονται με την έλευση του Μεσσία. Ο Μεσσίας θα είναι απόγονος του Δαβίδ («εξελεύσεται ράβδος εκ της ρίζης του Ιεσσαί» στ. 1, όπου ο Ιεσσαί είναι ο πατέρας του Δαβίδ), θα αναπαυθεί πάνω του το πνεύμα του Θεού (στ. 2-3), θα πατάξει την γη και τους ασεβείς (στ. 4), και θα πλημμυρίσει τη γη με την γνώση του Γιαχβέ (στ. 9). Θα άρχει πάνω στα έθνη (στ. 10). Αλλά το πιο σημαντικό για μας, είναι αυτό που αναφέρεται στα αμέσως επόμενα: «11 και εσται τη ημερα εκεινη προσθησει κυριος του δειξαι την χειρα αυτου του ζηλωσαι το καταλειφθεν υπολοιπον του λαου ο αν καταλειφθη απο των ασσυριων και απο αιγυπτου και βαβυλωνιας και αιθιοπιας και απο αιλαμιτων και απο ηλιου ανατολων και εξ αραβιας 12 και αρει σημειον εις τα εθνη και συναξει τους απολομενους ισραηλ και τους διεσπαρμενους του ιουδα συναξει εκ των τεσσαρων πτερυγων της γης» (στ. 11-12).
Το σημείο αυτό είναι το σημαντικότερο. Θα συνάξει τους διασπαρμένους του λαού Ισραήλ από τις τέσσερις άκρες της γης και θα δείξει τη δύναμή του ώστε να δώσει ζήλο και θάρρος σε εκείνους από τον λαό του που κατελήφθησαν από τους Ασσυρίους. Ποτέ ιστορικώς δεν συνέβησαν τα παραπάνω. Αλλά ακόμα και αν έγιναν, θα έπρεπε να είχε εκπληρωθεί και η έλευση της Βασιλείας. Ούτε πάλι πρόκειται ποτέ να καταληφθεί ο Ισραήλ από τους ανατολικούς λαούς και την Αίγυπτο. Ούτε Αιλαμίτες υπάρχουν σήμερα.
Αλλού διαβάζουμε ότι πλησιάζει η κρίση κατά των εθνών και η ύψωση του Ισραήλ παγκοσμίως. Από την αρχή του κεφαλαίου 41 γίνεται λόγος για «δικαιοσύνη» που θα σηκωθεί από την ανατολή. Προσωποποιείται σε κάποιον που θα υποτάξει τους αλλόφυλους βασιλείς και με αυτόν τον τρόπο θα φέρει την παγκόσμια ειρήνη, κατά την βουλή του Θεού (Ησαίας, 41:1-7). Από την συνέχεια της «προφητείας» καταλαβαίνουμε ότι ο Ισραήλ θα επωφεληθεί διότι είναι ο εκλεκτός. Είναι ο λαός από τους απογόνους του Αβραάμ. Δεν τον εγκαταλείπει, είναι μαζί του. Μάλιστα όσοι είναι εναντίον του λαού αυτού, θα ντροπιαστούν. Οι αντίδικοι θα απολεσθούν (στ. 8-20). Εφόσον πλησιάζει η κρίση των εθνών, άρα πλησιάζουν και τα «έσχατα» και «επερχόμενα», εφόσον συνδέονται στο κείμενο.
Το βιβλίο Ωσηέ και τα έσχατα
Το βιβλίο «Ωσηέ» αναφέρεται στην ίδια εποχή που αναφέρεται και το βιβλίο «Ησαΐας», δηλαδή επί ημερών βασιλείας Οζία, Ιωάθαμ, και Εζεκία (αν και στην πραγματικότητα τμήματα του βιβλίου «Ησαίας» έχουν συντεθεί αργότερα και σε διαφορετικές περιόδους). Ο Ωσηέ ελέγχει τον λαό για το ότι αποβλέπει σε ξένους θεούς. Η τιμωρία θα είναι να μείνει ο λαός χωρίς βασιλιά, χωρίς άρχοντα, χωρίς θυσία, χωρίς ιερατεία. Αφού καταλάβουν και επιστρέψουν στον «αληθινό» θεό, θα επιζητήσουν τον Κύριο και τον Δαβίδ τον βασιλιά τους στον έσχατο καιρό. Σημαντική παρατήρηση είναι ότι αυτό το μέρος της Γραφής έρχεται σε αντίθεση με όσα αναφέρονται στην δήθεν προφητεία του Ιακώβ, η οποία υποτίθεται ότι προλέγει την έλευση του Μεσσία. Διότι εκεί μιλάει για αδιάσπαστη συνέχεια στους άρχοντες και ηγεμόνες, και μάλιστα εκ της φυλής Ιούδα (Γένεση, 49:9-10). Εδώ τους λέει ότι θα μείνουν χωρίς βασιλιά και άρχοντα επί πολύ καιρό. Τα δε «έσχατα» αναφέρονται στην γενιά του Ωσηέ. Οι ακροατές του είναι που θα επέστρεφαν (εφόσον εκείνοι αμάρτησαν) και θα ζητούσαν τον Δαβίδ. Βέβαια, ο Δαβίδ -πάντα κατά τις διηγήσεις της Βίβλου-, είχε πεθάνει πολύ καιρό πριν. Επειδή ο Μεσσίας θα ήταν απόγονος του Δαβίδ, με το όνομα αυτό υπονοείται ο Μεσσίας. Τότε θα εκστασιάζονταν από τα αγαθά που θα επέφερε ο Κύριος στα έσχατα. Επίσης, αυτά έρχονται σε αντίθεση με όσα «προφήτευσε» ο Ιερεμίας. Διότι, ναι μεν έμειναν χωρίς βασιλιά και ηγεμόνα μετά την μετοίκηση στην Βαβυλώνα, αλλά δεν ήρθαν τα «έσχατα¨. «διοτι ημερας πολλας καθησονται οι υιοι ισραηλ ουκ οντος βασιλεως ουδε οντος αρχοντος ουδε ουσης θυσιας ουδε οντος θυσιαστηριου ουδε ιερατειας ουδε δηλων 5 και μετα ταυτα επιστρεψουσιν οι υιοι ισραηλ και επιζητησουσιν κυριον τον θεον αυτων και δαυιδ τον βασιλεα αυτων και εκστησονται επι τω κυριω και επι τοις αγαθοις αυτου επ εσχατων των ημερων» (Ωσηέ, κεφ. 3, 4-5).
Το βιβλίο «Ζαχαρίας» και τα έσχατα
Σύμφωνα με το βιβλίο «Ζαχαρίας» κεφάλαιο 14 έρχονται ημέρες που θα ανήκουν στον Κύριο. Θα επισυνάξει τα έθνη σε πόλεμο κατά της Ιερουσαλήμ, και ο ίδιος θα αντιπαραταχθεί σε αυτά, και θα υπερασπιστεί τον λαό του(!). Θα έρθει μαζί με όλους τους αγίους του εκείνη την ημέρα, κατά την οποία «ουκ εσται φως και ψυχος και παγος» (στ. 6). Θα είναι μια και μοναδική ημέρα, «γνωστη τω κυριω και ουχ ημερα και ου νυξ και προς εσπεραν εσται φως» (στ. 7).
Ο Κύριος θα είναι βασιλιάς σε όλη τη γη, θα είναι ένας Κύριος (δηλαδή, θα αναγνωριστεί ως τέτοιος από όλους) και το όνομά του ένα. «και εσται κυριος εις βασιλεα επι πασαν την γην εν τη ημερα εκεινη εσται κυριος εις και το ονομα αυτου». Κανένα μίασμα δεν θα υπάρχει εκεί, και η Ιερουσαλήμ θα είναι σε ασφάλεια. Αυτό το τελευταίο δείχνει ότι το παγκόσμιο κέντρο θα είναι η Ιερουσαλήμ. Για άλλη μια φορά, παρατηρούμε ότι η Βασιλεία που περιμένουν οι Ιουδαίοι είναι καθαρά υλιστικού χαρακτήρος. Για το ότι πρόκειται για την πραγματική Ιερουσαλήμ και ότι δεν είναι συμβολισμός, πιστοποιείται από την καθαρή αναφορά του κειμένου στο όρος των Ελαιών που βρίσκεται απέναντι από την Ιερουσαλήμ. Εξαλλου, λίγο παρακάτω αναφέρεται ότι τα έθνη που δεν θα έρθουν στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν τη γιορτή της Σκηνοπηγίας, θα τιμωρηθούν. «παταξει κυριος παντα τα εθνη οσα εαν μη αναβη του εορτασαι την εορτην της σκηνοπηγιας» (στ. 18). Ουδεμία σχέση με την Εκκλησία και πάλι.
Το βιβλίο «Ιωήλ», τα έσχατα και η χριστιανική παρερμηνεία
Στο βιβλίο «Ιωήλ» αναφέρεται η ημέρα του Κυρίου, συνοδευόμενη από έναν μεγάλο πόλεμο (2, 1-9). Οι περιγραφές παραπέμπουν σε σκηνές «Αποκάλυψης».
«προ προσωπου αυτων συγχυθησεται η γη και σεισθησεται ο ουρανος ο ηλιος και η σεληνη συσκοτασουσιν και τα αστρα δυσουσιν το φεγγος αυτων 11 και κυριος δωσει φωνην αυτου προ προσωπου δυναμεως αυτου οτι πολλη εστιν σφοδρα η παρεμβολη αυτου οτι ισχυρα εργα λογων αυτου διοτι μεγαλη η ημερα του κυριου μεγαλη και επιφανης σφοδρα και τις εσται ικανος αυτή» (στ. 10-11).
Στους επόμενους στίχους (12-27), κηρύττεται μετάνοια και επιστροφή του λαού, ώστε ο Κύριος να τους ελεήσει και να αποκαταστήσει την ζημιά των υλικών καταστροφών που τους επέφερε. Και λέει στην συνέχεια…
και εσται μετα ταυτα και εκχεω απο του πνευματος μου επι πασαν σαρκα και προφητευσουσιν οι υιοι υμων και αι θυγατερες υμων και οι πρεσβυτεροι υμων ενυπνια ενυπνιασθησονται και οι νεανισκοι υμων ορασεις οψονται 29 και επι τους δουλους και επι τας δουλας εν ταις ημεραις εκειναις εκχεω απο του πνευματος μου 30 και δωσω τερατα εν τω ουρανω και επι της γης αιμα και πυρ και ατμιδα καπνου 31 ο ηλιος μεταστραφησεται εις σκοτος και η σεληνη εις αιμα πριν ελθειν ημεραν κυριου την μεγαλην και επιφανη 32 και εσται πας ος αν επικαλεσηται το ονομα κυριου σωθησεται οτι εν τω ορει σιων και εν ιερουσαλημ εσται ανασωζομενος καθοτι ειπεν κυριος και ευαγγελιζομενοι ους κυριος προσκεκληται.
(στ. 28-32)
Είναι πολύ σπουδαίο, ότι μετά από αυτά, ακολουθεί η ημέρα του Κυρίου. Ο Κύριος θα εκχέεει το πνεύμα του σε κάθε άνθρωπο, και θα προφητεύουν και θα βλέπουν ενύπνια οι Ισραηλίτες. Και ακολουθούν εικόνες τις οποίες αργότερα θα αντιγράψουν οι χριστιανοί για να περιγράψουν την δική τους «Ημέρα του Κυρίου».
Σε αυτό το σημείο θα ήταν σκόπιμο να συγκρίνουμε εκ παραλλήλου την αντίστοιχη χριστιανική ερμηνεία του ίδιου χωρίου, όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Πράξεις των Αποστόλων», που υποτίθεται ότι ανέλυσε ο απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.
ἀλλὰ τοῦτό ἐστιν τὸ εἰρημένον διὰ τοῦ προφήτου Ἰωήλ•17 Καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις λέγει ὁ θεός ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα καὶ προφητεύσουσιν οἱ υἱοὶ ὑμῶν καὶ αἱ θυγατέρες ὑμῶν καὶ οἱ νεανίσκοι ὑμῶν ὁράσεις ὄψονται καὶ οἱ πρεσβύτεροι ὑμῶν ἐνυπνία ἐνυπνιασθήσονται• 18 καί γε ἐπὶ τοὺς δούλους μου καὶ ἐπὶ τὰς δούλας μου ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός μου καὶ προφητεύσουσιν 19 καὶ δώσω τέρατα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ σημεῖα ἐπὶ τῆς γῆς κάτω αἷμα καὶ πῦρ καὶ ἀτμίδα καπνοῦ• 20 ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος καὶ ἡ σελήνη εἰς αἷμα πρὶν ἡ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ 21 καὶ ἔσται πᾶς ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα κυρίου σωθήσεται.
(2:16-21)
Την ημέρα της εβραικής γιορτής της Πεντηκοστής, κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στους 120 που ήταν συναγμένοι. Οι άνθρωποι που παρευρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ, παραξενεύτηκαν διότι άκουγαν τους 120 να δοξολογούν τον Θεό σε διάφορες διαλέκτους. Κάποιοι είπαν χλευαστικά ότι ήταν μεθυσμένοι. Τότε ο Πέτρος, αρχίζοντας από το παραπάνω μέρος του «Ιωήλ», έκανε το πρώτο επίσημο χριστιανικό κήρυγμα. Βέβαια, όπως παρατηρούμε, τα λόγια του αποδίδονται στον Πέτρο, σε κανένα σημείο δεν ταιριάζουν πραγματικά στο υποτιθέμενο συμβάν, το οποίο πουθενά αλλού δεν καταγράφεται. Καταρχήν, ο «Ιωήλ» τοποθετεί την «Ημέρα του Κυρίου» πριν από έναν μεγάλο επιθετικό πόλεμο ενός πανίσχυρου λαού. Κατά δεύτερο, ο «Ιωήλ» τοποθετεί τα όσα πρόκειται να γίνουν στο «μετά ταύτα», και όχι αιώνες μετά. Επίσης, η «Ημέρα του Κυρίου» τοποθετείται στο εγγύς μέλλον, εφόσον έχει προηγηθεί η μετάνοια του λαού. Και ένα ακόμα στοιχείο που παραλείπεται από το κήρυγμα του Πέτρου, είναι η συνέχεια όπου ξεκαθαρίζεται ότι πρόκειται για καθαρά εβραϊκή υπόθεση. «οτι εν τω ορει σιων και εν ιερουσαλημ εσται ανασωζομενος». Στο επόμενο κεφάλαιο, που νοηματικά είναι συνέχεια αυτού που εξετάζουμε εδώ, αναφέρεται: «διοτι ιδου εγω εν ταις ημεραις εκειναις και εν τω καιρω εκεινω οταν επιστρεψω την αιχμαλωσιαν ιουδα και ιερουσαλημ 2 και συναξω παντα τα εθνη και καταξω αυτα εις την κοιλαδα ιωσαφατ και διακριθησομαι προς αυτους εκει υπερ του λαου μου και της κληρονομιας μου ισραηλ» (3:1-2). Βλέπουν οι χριστιανοί ότι όσα ισχυρίζονται αναφέρονται καθαρά στους Εβραίους;
Το βιβλίο «Ιεζεκιήλ» και τα έσχατα
Στο βιβλίο «Ιεζεκιήλ» αναφέρεται ότι ο Θεός θα συγκεντρώσει πολλά έθνη σε έναν πολύ μεγάλο πόλεμο κατά του Ισραήλ (38:1-15). Όλα αυτά «ίνα γνωσιν παντα τα εθνη εμε» (16).
και εσται εν τη ημερα εκεινη εν ημερα η αν ελθη γωγ επι την γην του ισραηλ λεγει κυριος κυριος αναβησεται ο θυμος μου 19 και ο ζηλος μου εν πυρι της οργης μου ελαλησα ει μην και ραγησεται τα ορη και πεσουνται αι φαραγγες και παν τειχος επι την γην πεσειται… 22 και κρινω αυτον θανατω και αιματι και υετω κατακλυζοντι και λιθοις χαλαζης και πυρ και θειον βρεξω επ αυτον και επι παντας τους μετ αυτου και επ εθνη πολλα μετ αυτου 23 και μεγαλυνθησομαι και αγιασθησομαι και ενδοξασθησομαι και γνωσθησομαι εναντιον εθνων πολλων και γνωσονται οτι εγω ειμι κυριος.
(στ. 18-23)
Την ημέρα εκείνη θα γίνει μεγάλος σεισμός στην γη Ισραήλ που θα τραντάξει όλη τη γη, τους ανθρώπους, τα ψάρια, τα θηρία, τα πτηνά στον ουρανό(!). «εν τη ημερα εκεινη εσται σεισμος μεγας επι γης ισραηλ 20 και σεισθησονται απο προσωπου κυριου οι ιχθυες της θαλασσης και τα πετεινα του ουρανου και τα θηρια του πεδιου και παντα τα ερπετα τα ερποντα επι της γης και παντες οι ανθρωποι οι επι προσωπου της γης» (στ. 19-20). Ο Κύριος θα προκαλέσει φόβο και αδελφοκτόνους αιματοκυλισμούς, «και καλεσω επ αυτον παν φοβον λεγει κυριος μαχαιρα ανθρωπου επι τον αδελφον αυτου εσται» (στ. 21), ενώ θα ρίξει στα έθνη πέτρες από χαλάζι, φωτιά, και θεάφι. Οι εικόνες αυτές επαναλαμβάνονται αργότερα και στο βιβλίο «Αποκάλυψη». Τότε θα «μεγαλυνθεί», θα «αγιαστεί», και θα «δοξαστεί» ενώπιον των εθνών, και θα γνωρίσουν ότι αυτός είναι ο Κύριος. Στο επόμενο κεφάλαιο, αναφέρεται η αποκατάσταση του Ισραήλ, μετά από όλα αυτά. Όλα αυτά βέβαια, έπρεπε να είχαν ήδη εκπληρωθεί, καθώς ο «προφήτης» όταν μιλάει για όπλα, αναφέρεται σε «ιππικό», σε «περικεφαλαίες», και σε «μαχαίρια» (στ. 4). Όπλα που αναφέρονται σε αρχαιότερες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας.
Το βιβλίο «Δανιήλ» και τα έσχατα
Και τώρα έρχεται η σειρά του βιβλίου «Δανιήλ». Οι χριστιανοί δέχονται ότι το βιβλίο γράφτηκε τον 6ο αιώνα π.κ.ε., και ότι εκεί προφητεύονται πολλά πράγματα. Όλη η παγκόσμια ιστορία! Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και εκφράστηκε ήδη από τον φιλόσοφο Πορφύριο. Η σημερινή επιστημονική έρευνα δικαιώνει αυτόν και όχι τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς που διατείνονταν το αντίθετο. Ο Ιερώνυμος ισχυρίζεται ότι «ο Πορφύριος έγραψε το 12ο βιβλίο του εναντίον της προφητείας του Δανιήλ, αρνούμενος ότι αυτή συντέθηκε από το πρόσωπο στο οποίο την αποδίδει ο τίτλος που φέρει, αλλά μάλλον από κάποιον που έζησε στην Ιουδαία την εποχή του Αντιόχου του επονομαζόμενου Επιφανούς. Υποστήριξε μάλιστα ότι ο Δανιήλ δεν προέβλεψε το μέλλον όσο αφηγήθηκε το παρελθόν και ότι αυτά για τα οποία μίλησε μέχρι τα χρόνια του Αντιόχου ήταν πραγματική ιστορία, ενώ ό, τι πραγματεύθηκε πέρα από το σημείο αυτό ήταν αναληθές, αφού δεν μπορούσε να γνωρίζει τα μελλούμενα» (απ. 43a). Πάλι ο Ιερώνυμος αναφέρει: «Ο Πορφύριος μας αντιτείνει σχετικά με το βιβλίο του Δανιήλ ότι πρόκειται για πλαστογράφηση που δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι ανήκει στις εβραικές γραφές, ότι είναι επινόηση που συντέθηκε στα ελληνικά» (43b). Επίσης, «Υποστηρίζει ότι εκείνος που έγραψε το βιβλίο υπό το όνομα του Δανιήλ το συνέλαβε μέσα του με σκοπό να αναζωπυρώσει τις ελπίδες των συμπατριωτών του- όχι ότι ήταν ικανός να προφητεύσει όλη τη μελλοντική ιστορία, απλώς υπενθυμίζει γεγονότα που είχαν ήδη συμβεί» (43v).
Από πολλά σημεία του κειμένου φαίνεται ότι δεν εξιστορεί ο Δανιήλ την ιστορία του, ούτε την καταγράφει ο ίδιος σε βιβλίο, αλλά έτερος το κάνει. Για αυτό και χρησιμοποιείται το τρίτο ενικό πρόσωπο και όχι το πρώτο.
«και εθετο δανιηλ επι την καρδιαν αυτου…» (1:8).
«και εδωκεν ο θεος τον δανιηλ…» (1:9).
«και ειπεν δανιηλ προς αμελσαδ…» (1:11).
«και εγενετο δανιηλ εως ετους ενος κυρου του βασιλεως» (1:21).
«τοτε δανιηλ απεκριθη βουλην και γνωμην» (2:14).
«και δανιηλ εισηλθεν και ηξιωσεν τον βασιλεα» (2:16).
«και εισηλθεν δανιηλ εις τον οικον αυτου» (2:17).
«τοτε τω δανιηλ εν οραματι της νυκτος το μυστηριον απεκαλυφθη και ευλογησεν τον θεον του ουρανου δανιηλ και ειπεν…» (2:19-20) κοκ..
Βεβαίως, υπάρχουν εξίσου σημεία που η αναφορά είναι στο πρώτο ενικό πρόσωπο. Αυτό όμως δεν αναιρεί τις αναφορές στο τρίτο ενικό. Αλλού έχει την αιτία του, και θα το δούμε παρακάτω.
Άλλο σημείο από όπου φαίνεται ότι ο συγγραφέας και ο «πρωταγωνιστής» δεν ταυτίζονται, είναι η θέση του στον εβραϊκό κανόνα. Για τους Ιουδαίους, το βιβλίο «Δανιήλ» δεν κατατάσσεται στα προφητικά βιβλία, αλλά στα λεγόμενα «αγιόγραφα». Ο λόγος είναι ότι ο κανόνας με τα εβραϊκά προφητικά βιβλία έκλεισε το 200 π.κ.ε. Αν το βιβλίο υπήρχε από το 600 περίπου που έζησε ο Δανιήλ, τότε θα είχε συγκαταλεγεί στον κανόνα τους. Στην σύνοδο της Ιάμνειας το 100 κ. ε (δηλαδή 300 χρόνια μετά), μπήκε στα «αγιόγραφα». Μόνο στην μετάφραση-παράφραση των Εβδομήκοντα κατατάσσεται στα «προφητικά». «Εν τω εβραϊκώ κανόνι το βιβλίον του Δανιήλ ανήκει εις τα αγιόγραφα (κεθουβίμ), ευρισκόμενον σχεδόν ν τω τέλει της συλλογής ταύτης ως πρώτον των υστέρων αγιογράφων (κεθουβίμ αχαρωνίμ). Εν τη μεταφράσει των Ό κατατάσσεται εις τα προφητικά βιβλία» (Περιοδικό Θεολογία, τ. ΝΗ, τεύχος 3, Αθανάσιος Χαστούπης σ. 443).
Άλλο ένα σημείο, είναι οι νεότερες θρησκευτικές ιδέες που δεν υπήρχαν το 600 π .κ. ε. Όπως η έντονη αγγελολογία, και η ανάσταση των νεκρών. Ένα άλλο σημείο, είναι η γλώσσα του κειμένου. Φαίνεται ότι είναι γραμμένο σε δύο γλώσσες. Γράφει ο καθηγητής Α. Χαστούπης στο περιοδικό «Θεολογία» (σ. 446): «Το βιβλίον φέρεται γεγραμμένον εν δυσί γλώσσαις· άρχεται εβραϊστί (1.1-2.4a) συνεχίζεται αραμαϊστί (2.4b- 7.28) και λήγει εβραϊστί (8-12)». Αυτό παραπέμπει μάλλον σε συναρμολόγηση. Δεν θα μπορούσε ποτέ ο ίδιος συγγραφέας στο ίδιο κείμενο να χρησιμοποιεί δύο γλώσσες. Ούτε μπορούμε να το αποδώσουμε στους μετέπειτα αντιγραφείς. Διότι δεν υπάρχει κανένα χειρόγραφο που να είναι εξολοκλήρου γραμμένο στην ίδια γλώσσα.
Επιπλέον, εάν αποδεχτούμε τον Δανιήλ ως συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο. Ο Δανιήλ κάνει σημαντικά λάθη σε ιστορικά στοιχεία που αφορούν την εποχή του, ενώ είναι ακριβής σε μελλοντικά. Το βιβλίο «Δανιήλ» χωρίζεται σε δύο μεγάλα μέρη. Τα πρώτα έξι κεφάλαια, αν και περιέχουν προφητικά μέρη, εντούτοις αναλώνονται σε ιστορικά στοιχεία. Τα επόμενα έξι -που υποτίθεται ότι αναφέρονται σε μελλοντικά γεγονότα- «προφητείες», είναι ιστορικά ακριβή. Πως είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό; Πολύ απλά, το βιβλίο γράφεται μεταγενέστερα, ώστε ο συγγραφέας ή ο συμπιλιτής γνωρίζει άριστα τα γεγονότα του καιρού του (τα οποία προβάλλει ως «προφητείες»), ενώ πάσχει στο παρελθοντικό κομμάτι (για αυτόν), το οποίο υποτίθεται ότι είναι το «παρόν».
Ο καθηγητής Α. Χαστούπης είναι ξεκάθαρος: «Τα ιστορικά προβλήματα δεν είναι ολιγώτερον περίπλοκα» (ο. π. σ. 447).Σύμφωνα με το βιβλίο «Δανιήλ», η σειρά των αυτοκρατόρων έχει ως εξής: Ναβουχοδονόσορ (1:5), Βαλτάσαρ (7:1), Δαρείος ο Μήδος (5:31/ 9:1), και Κύρος (10:1).
Σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα που αναφέρει σε υποσημείωσή του ο Χαστούπης, έχουμε την εξής σειρά: Για το Βαβυλωνιακό κράτος: Ναβοπολάσσαρ (626-605), Ναβουχοδονόσορ (605-562), Αμελμαρδούκ (562-560), Νεριγλισσάρ (559-556), Λαβάσι μαρδούκ (555), Ναβονίδης (555-539). Για το Περσικό κράτος: Κύρος (539-529), Καμβύσης (529-522), Δαρείος ο Ά (522-486), Ξέρξης ο Ά (486-465).
Επίσης, στο βιβλίο ο Ναβουχοδονόσορας αναφέρεται ως πατέρας του Βαλτάσαρ: «βαλτασαρ ο βασιλευς εποιησεν δειπνον μεγα τοις μεγιστασιν αυτου χιλιοις και κατεναντι των χιλιων ο οινος και πινων βαλτασαρ ειπεν εν τη γευσει του οινου του ενεγκειν τα σκευη τα χρυσα και τα αργυρα α εξηνεγκεν ναβουχοδονοσορ ο πατηρ αυτου εκ του ναου του εν ιερουσαλημ» (5:1-2).
Ιστορικά όμως, ο Βαλτάσαρ είχε πατέρα τον Ναβονίδη. Αναφέρει ο Χαστούπης: «Εκ της ιστορίας γνωρίζομεν ότι ο Βαλτάσαρ ήτο υιός ουχί του Ναβουχοδονόσορος, αλλά του τελευταίου βαβυλωνίου βασιλέως Ναβονίδου, ουδέποτε βασιλεύσας αλλ’ εκπροσωπήσας τούτον κατά διαστήματα εν Βαβυλώνι και ότι μήδος Δαρείος, υιός Ξέρξου και βασιλεύσας προ του Κύρου, ουδέποτε υπήρξεν» (ο. π. σ. 448).
Πού οφείλονται τόσα ιστορικά λάθη; Εάν πράγματι ο Δανιήλ έγραψε το βιβλίο στα 600 π.κ.ε., θα ήταν αδιανόητο να μην ήξερε. Η απάντηση όμως είναι απλή: «Αι αποκλίσεις αύται δεν δύναται να εξηγηθούν, ειμή μόνον εκ μεταγενεστέρας καταγραφής προφορικών περί του Δανιήλ παραδόσεων. Η χρονολογική οριοθέτησις ου μόνον της καταγραφής τοιούτων παραδόσεων αλλά και της οριστικής συγκροτήσεως του βιβλίου βασίζεται επί διαπιστούμενης σχέσεως των οραμάτων προς ορισμένα γεγονότα της εποχής εκείνης» (ο. π. σ. 448). Δεν μπορεί να αποδειχτεί η ύπαρξη, ή η μη ύπαρξη του Δανιήλ. Σημασία έχει το πότε γράφονται οι υποτιθέμενες προφητείες. Εάν γράφονται πριν τα γεγονότα, τότε είναι προφητείες. Αν μετά, τότε δεν είναι.
Προαναφέρθηκε ότι ο κανόνας με τα «προφητικά» βιβλία έκλεισε από τους Εβραίους το 200 π. κ. ε. Ο Δανιήλ ήταν περίπου σύγχρονος του Ιερεμία, αν λάβουμε υπόψη μας τις βιβλικές διηγήσεις. Συνεπώς, το βιβλίο «Ιερεμίας» δεν θα μπορούσε να λογισθεί ως «ιερή γραφή» από το 600 π.κ.ε.
«εγω δανιηλ συνηκα εν ταις βυβλοις τον αριθμον των ετων ος εγενηθη λογος κυριου προς ιερεμιαν τον προφητη» (Δανιήλ, 9:2).
Ο Ιωάννης ο «Χρυσόστομος» , στο υπόμνημά του «Εις τον Δανιήλ», τα βιβλία αυτά τα αναφέρει ως «τα προφητικά». Δηλαδή, επίσημα βιβλία των προφητών.
Ο Χαστούπης στην συνέχεια αναφέρει για τα θεωρούμενα «προφητικά» κεφάλαια, ότι «Η ιστορική αναγνώρισις πραγμάτων και προσώπων είναι αυτονόητος».
Η τελική συγγραφή του βιβλίου τοποθετείται το έτος 167-164. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι ο Αντίοχος ο Δ΄ θα εκστρατεύσει για τρίτη φορά κατά της Αιγύπτου (που δεν έγινε ιστορικά) και ότι θα πεθάνει κατά την επιστροφή του στην περιοχή της Σιών (πέθανε στην Γάβα της Περσίας από ασθένεια κατά τη διάρκεια εκστρατείας κατά των Αρμενίων και των Μήδων το 164). Επειδή δεν γνωρίζει ως συντελεσμένα τα δύο τελευταία, θεωρεί ότι θα αρχίσει η δεινή θλίψη και θα επακολουθήσει η ανάσταση των νεκρών.
Στο δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, ο Ναβουχοδονόσορας βλέπει ένα ενύπνιο που τον ταράζει. Όμως, δεν το θυμάται, και ζητά από τους σοφούς να του πουν το όνειρο και την ερμηνεία. Κανένας δεν μπόρεσε όμως, εκτός από τον Δανιήλ. «Εστίν θεός εν ουρανώ αποκαλύπτων μυστήρια και εγνώρισεν τω βασιλεί Ναβουχοδονόσορ α δει γενέσθαι επ’ εσχάτων των ημερών» (2:28). Δηλαδή, ο Θεός αποκάλυψε τι πρέπει να συμβεί στις «έσχατες» ημέρες. Ο βασιλιάς έβλεπε στο όνειρό του μια μεγάλη χρυσή εικόνα. Από τις περιγραφές, είναι ξεκάθαρο ότι έβλεπε ένα τεράστιο άγαλμα. Το κεφάλι ήταν από χρυσό, τα χέρια το στήθος και οι βραχίονες από ασήμι. Η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό. Οι κνήμες από σίδερο και εν μέρει από πηλό. Ένας μεγάλος λίθος όμως αποκόπηκε και κατέστρεψε το άγαλμα. Το έκανε σκόνη και ένας αέρας την σκόρπισε. Ο λίθος που συνέτριψε το άγαλμα, έγινε ένα μεγάλο βουνό που γέμισε όλη τη γη (2:31-35).
Υποτίθεται ότι ο Ναβουχοδονόσορας είδε την εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας. Όσα πρέπει να γίνουν. Τα μέρη του αγάλματος αντιστοιχούν στις αυτοκρατορίες που θα υπάρξουν μετά τη δική του.
36 τουτο εστιν το ενυπνιον και την συγκρισιν αυτου ερουμεν ενωπιον του βασιλεως 37 συ βασιλευ βασιλευς βασιλεων ω ο θεος του ουρανου βασιλειαν ισχυραν και κραταιαν και εντιμον εδωκεν 38 εν παντι τοπω οπου κατοικουσιν οι υιοι των ανθρωπων θηρια τε αγρου και πετεινα ουρανου εδωκεν εν τη χειρι σου και κατεστησεν σε κυριον παντων συ ει η κεφαλη η χρυση 39 και οπισω σου αναστησεται βασιλεια ετερα ηττων σου και βασιλεια τριτη ητις εστιν ο χαλκος η κυριευσει πασης της γης 40 και βασιλεια τεταρτη εσται ισχυρα ως ο σιδηρος ον τροπον ο σιδηρος λεπτυνει και δαμαζει παντα ουτως παντα λεπτυνει και δαμασει […] 44 και εν ταις ημεραις των βασιλεων εκεινων αναστησει ο θεος του ουρανου βασιλειαν ητις εις τους αιωνας ου διαφθαρησεται και η βασιλεια αυτου λαω ετερω ουχ υπολειφθησεται λεπτυνει και λικμησει πασας τας βασιλειας και αυτη αναστησεται εις τους αιωνας.
(2:36-44)
Κατά την ερμηνεία του Δανιήλ, η χρυσή κεφαλή είναι η Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία. Μετά από αυτόν, θα υπάρξουν άλλες τρεις. Αυτές αντιστοιχούν στα υπόλοιπα τρία μέρη του αγάλματος. Η τέταρτη αυτοκρατορία θα είναι η τελευταία κοσμική διακυβέρνηση, αφού ευθύς αμέσως θα βασιλεύσει ο Θεός. Ο λίθος που έπεσε και το κατασύντριψε, είναι η ουράνια Βασιλεία που θα σηκώσει ο Κύριος και θα είναι αιώνια. Αυτά «α δει γενέσθαι μετά ταύτα». Αξιοσημείωτο ότι την ίδια φράση συναντάμε και στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη. Ιστορικά, μετά τους Βαβυλώνιους, είναι οι Μηδοπέρσες, μετά ο Αλέξανδρος με τους διαδόχους και επιγόνους, και η Ρωμαίοι. Υποτίθεται ότι μετά την τέταρτη βασιλεία, άρχεται εκείνη του Θεού. Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία δείχνει ότι μετέπειτα υπήρξε και η οθωμανική, η πρωσική. Για να μην αναφέρουμε τόσες άλλες που παραλείπονται.
Η επόμενη «προφητεία» έχει το ίδιο νόημα με την προηγούμενη. Η διαφορά είναι ότι η «αποκάλυψη» δίνεται στον πρωταγωνιστή του βιβλίου, με διαφορετικές εικόνες. Αυτή τη φορά, ο Δανιήλ είδε να ανεβαίνουν από την «μεγάλη θάλασσα» (πιθανότατα την Μεσόγειο), τέσσερα μεγάλα θηρία. Το πρώτο ήταν σαν λιοντάρι με φτερά. Το δεύτερο, σαν αρκούδα. Το τρίτο θηρίο ήταν σαν λεοπάρδαλη με τέσσερα κεφάλια, και με τέσσερα φτερά στην πλάτη. Το τέταρτο, χαρακτηρίζεται ως «φοβερόν» και «έκθαμβον» που διέφερε από τα προηγούμενα. Είχε δέκα κέρατα και δόντια σιδερένια που κατέτρωγε τα πάντα. Ανάμεσα στα δέκα κέρατα, ξεφύτρωσε ένα ακόμη μικρό κέρας (7:1-8). Η διήγηση συνδέει την όραση του Δανιήλ με την Κρίση. «εθεωρουν εως οτου θρονοι ετεθησαν και παλαιος ημερων εκαθητο και το ενδυμα αυτου ωσει χιων λευκον και η θριξ της κεφαλης αυτου ωσει εριον καθαρον ο θρονος αυτου φλοξ πυρος οι τροχοι αυτου πυρ φλεγον 10 ποταμος πυρος ειλκεν εμπροσθεν αυτου χιλιαι χιλιαδες ελειτουργουν αυτω και μυριαι μυριαδες παρειστηκεισαν αυτω κριτηριον εκαθισεν και βιβλοι ηνεωχθησαν» (7:9-10). Και πάλι αξίζει να υπογραμμίσουμε την ομοιότητα των εικόνων με αυτές της «Αποκάλυψης». Τότε είδε «τον Υιό του ανθρώπου» (πάλι όρος που επαναλαμβάνεται στα ευαγγέλια) να έρχεται και να καταλύει την εξουσία των θηρίων, εφόσον «αυτω εδοθη η αρχη και η τιμη και η βασιλεια και παντες οι λαοι φυλαι γλωσσαι αυτω δουλευσουσιν η εξουσια αυτου εξουσια αιωνιος ητις ου παρελευσεται και η βασιλεια αυτου ου διαφθαρησεται» (7:14).
Ας δούμε την ερμηνεία που δίδεται κατόπιν στον Δανιήλ από ένα ουράνιο ον…
ταυτα τα θηρια τα μεγαλα τα τεσσαρα τεσσαρες βασιλειαι αναστησονται επι της γης και αρθησονται 18 και παραλημψονται την βασιλειαν αγιοι υψιστου και καθεξουσιν αυτην εως αιωνος των αιωνων 19 και εζητουν ακριβως περι του θηριου του τεταρτου οτι ην διαφορον παρα παν θηριον φοβερον περισσως οι οδοντες αυτου σιδηροι και οι ονυχες αυτου χαλκοι εσθιον και λεπτυνον και τα επιλοιπα τοις ποσιν αυτου συνεπατει 20 και περι των κερατων αυτου των δεκα των εν τη κεφαλη αυτου και του ετερου του αναβαντος και εκτιναξαντος των προτερων τρια κερας εκεινο ω οι οφθαλμοι και στομα λαλουν μεγαλα και η ορασις αυτου μειζων των λοιπων 21 εθεωρουν και το κερας εκεινο εποιει πολεμον μετα των αγιων και ισχυσεν προς αυτους 22 εως ου ηλθεν ο παλαιος των ημερων και το κριμα εδωκεν αγιοις υψιστου και ο καιρος εφθασεν και την βασιλειαν κατεσχον οι αγιοι 23 και ειπεν το θηριον το τεταρτον βασιλεια τεταρτη εσται εν τη γη ητις υπερεξει πασας τας βασιλειας και καταφαγεται πασαν την γην και συμπατησει αυτην και κατακοψει 24 και τα δεκα κερατα αυτου δεκα βασιλεις αναστησονται και οπισω αυτων αναστησεται ετερος ος υπεροισει κακοις παντας τους εμπροσθεν και τρεις βασιλεις ταπεινωσει 25 και λογους προς τον υψιστον λαλησει και τους αγιους υψιστου παλαιωσει και υπονοησει του αλλοιωσαι καιρους και νομον και δοθησεται εν χειρι αυτου εως καιρου και καιρων και ημισυ καιρου 26 και το κριτηριον καθισει και την αρχην μεταστησουσιν του αφανισαι και του απολεσαι εως τελους 27 και η βασιλεια και η εξουσια και η μεγαλωσυνη των βασιλεων των υποκατω παντος του ουρανου εδοθη αγιοις υψιστου και η βασιλεια αυτου βασιλεια αιωνιος και πασαι αι αρχαι αυτω δουλευσουσιν και υπακουσονται 28 εως ωδε το περας του λογου εγω Δανιηλ επι πολυ οι διαλογισμοι μου συνεταρασσον με και η μορφη μου ηλλοιωθη επ εμοι και το ρημα εν τη καρδια μου συνετηρησα.
(7:17-28)
Καθίσταται σαφές ότι έχουμε και πάλι αναφορά στην χρονική σειρά που περιλαμβάνει τέσσερις βασιλείες μέχρι να έρθει η εποχή της Κρίσης, που θα αναλάβουν την Βασιλεία οι «άγιοι του Υψίστου». Γιατί όμως δίνεται έμφαση στην τέταρτη Βασιλεία; Διότι είναι η βασιλεία μετά από την οποία εγκαθίσταται η Βασιλεία του Θεού. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι πολύ σύντομα θα έλθει η «αποκατάσταση». Φυσικά, οι «άγιοι του Υψίστου» είναι όσοι ασπάζονται τον Ιουδαϊσμό. Πουθενά μνεία στον Χριστιανισμό.
Η τρίτη προφητεία εστιάζει στο χρονικό κομμάτι που αφορά τους Μηδοπέρσες και τους Έλληνες. Ο Δανιήλ βλέπει σε όραση έναν κριό που είχε άνισα ψηλά κέρατα (η Περσία ήταν ισχυρότερη των Μήδων). Κεράτιζε προς βορρά δύση και νότο, και κανένα άλλο θηρίο δεν μπορούσε να σταθεί μπροστά του. Σε κάποια στιγμή όμως, είδε να έρχεται με φόρα και με δύναμη ένας τράγος (η Ελλάδα) με ένα περίβλεπτο κέρατο μεταξύ των οφθαλμών του (ο Μέγας Αλέξανδρος). Ο τράγος κτύπησε τον κριό, τον έριξε κάτω και τον καταπάτησε. Όταν ο τράγος εδραιώθηκε, συντρίφτηκε το μεγάλο κέρας και στην θέση του βγήκαν τέσσερα μικρότερα. Σε ένα από αυτά, ξεπρόβαλε άλλο ένα μικρό (8:1-14). Σύμφωνα ερμηνεία δόθηκε από τον Γαβριήλ, η προφητεία σχετίζεται με το «πέρας». «εις καιρου περας η ορασις». Δηλαδή, όλα αυτά αναφέρονται στα «έσχατα». Η Μηδοπερσική Αυτοκρατορία θα καταλυθεί από τους Έλληνες του Αλεξάνδρου. Όταν πεθάνει ο Αλέξανδρος, τότε η τεράστια περιχοή που κατέκτησε θα χωριστεί σε τέσσερα τμήματα και θα δοθεί στους διαδόχους του (8:19-25).
Η χριστιανική εσχατολογία
Οι χριστιανοί, αφού έδωσαν διαφορετική ερμηνεία στα κείμενα των Ιουδαίων, κατασκεύασαν μια δική τους εκδοχή για τα έσχατα. Πήραν κυρίως (και όχι μόνο) αποσπάσματα από το βιβλίο «Ησαΐας» και τα εφάρμοσαν στην Εκκλησία, παρερμηνεύοντας ότι αναφερόταν κυριολεκτικά στον λαό Ισραήλ και αποδίδοντάς το στην χριστιανική Εκκλησία. Ένα ανάλογο παράδειγμα είδαμε παραπάνω στην ρήση του «Ιωήλ». Ένα ακόμα που μπορούμε να αναφέρουμε, είναι από το κεφάλαιο του «Μαλαχία». Κατά τους χριστιανούς, η ημέρα αυτή τοποθετείται κατά τον πρώτο αποστολικό αιώνα. Στο άρθρο μας «Η πλάνη και η απάτη της χριστιανικής εσχατολογίας», είχαμε αναφέρει τα εξής:
Ο Ιησούς ταυτίζει τον Ιωάννη με τον Ηλία: «ἀπὸ δὲ τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν· πάντες γὰρ οἱ προφῆται καὶ ὁ νόμος ἕως Ἰωάννου προεφήτευσαν• καὶ εἰ θέλετε δέξασθαι, αὐτός ἐστιν Ἠλίας ὁ μέλλων ἔρχεσθαι» (Κατά Ματθαίον, 11:12-14). «καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες Τί οὖν οἱ γραμματεῖς λέγουσιν ὅτι Ἠλίαν δεῖ ἐλθεῖν πρῶτον· δὲ Ἰησοῦς ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς, Ἠλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα• λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι Ἠλίας ἤδη ἦλθεν καὶ οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτὸν ἀλλ’ ἐποίησαν ἐν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν• οὕτως καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μέλλει πάσχειν ὑπ’ αὐτῶν· τότε συνῆκαν οἱ μαθηταὶ ὅτι περὶ Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖς» (Κατά Ματθαίον,17:10-13). Και στα δύο χωρία ταυτίζεται ο Ιωάννης με τον Ηλία, και υπάρχει συσχέτιση με τα έσχατα, την βασιλεία των ουρανών. Για να καταλάβουμε αυτήν την σύνδεση, πρέπει να ανατρέξουμε στο βιβλίο «Μαλαχίας» της Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί αναφέρεται ότι θα έλθει ο Ηλίας ο Θεσβίτης, λίγο πριν την Ημέρα του Κυρίου την Μεγάλη. Αυτή η μέρα περιγράφεται ως ημέρα εκδίκησης επί τους ασεβείς και θριάμβου για τους Ιουδαίους. Το μήνυμα είναι εσχατολογικό, αφορά το Ισραήλ και ερμηνεύεται από τον Ιησού (ή τον ανώνυμο ευαγγελιστή) ότι η Ημέρα Κυρίου είναι ήδη οι ημέρες από την εμφάνιση του Ιωάννη του Βαπτιστή μέχρι την εποχή του Ιησού. Κατά συνέπεια, η βασιλεία των ουρανών έπρεπε να είχε έρθει ήδη από τότε, και μάλιστα με τρόπο εμφανή, όπως περιγράφει η περικοπή. Δεν συνέβη τίποτα.
Πότε όμως αρχίζουν και που φτάνουν τα χριστιανικά οροθέσια περί των «εσχάτων»; Ας δούμε τα παρακάτω χωρία…
«Τοῦτο δὲ γίνωσκε ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί• 2 ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι φιλάργυροι ἀλαζόνες ὑπερήφανοι βλάσφημοι γονεῦσιν ἀπειθεῖς ἀχάριστοι ἀνόσιοι 3 ἄστοργοι ἄσπονδοι διάβολοι ἀκρατεῖς ἀνήμεροι ἀφιλάγαθοι 4 προδόται προπετεῖς τετυφωμένοι φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι 5 ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι• καὶ τούτους ἀποτρέπου» (Ά προς Τιμόθεον, 3:1-5).
«Τοῦτο δέ φημι ἀδελφοί ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα βασιλείαν θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύνανται οὐδὲ ἡ φθορὰ τὴν ἀφθαρσίαν κληρονομεῖ 51 ἰδού, μυστήριον ὑμῖν λέγω• πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα 52 ἐν ἀτόμῳ ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι• σαλπίσει γάρ καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα 53 δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν» (΄Α προς Κορινθίους, 15:50-53).
«Πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ θεὸς λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις 2 ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ» (Προς Εβραίους, 1:1-2).
«τοὺς ἐν δυνάμει θεοῦ φρουρουμένους διὰ πίστεως εἰς σωτηρίαν ἑτοίμην ἀποκαλυφθῆναι ἐν καιρῷ ἐσχάτῳ» (Ά Πέτρου, 1:5).
«φανερωθέντος δὲ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων δι’ ὑμᾶς» (στ. 20).
«Πάντων δὲ τὸ τέλος ἤγγικεν» (κεφ. 4:7).
«Παιδία ἐσχάτη ὥρα ἐστίν καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν» (Ά Ιωάννου, 2:18).
Η αρχή των «εσχάτων ημερών» τοποθετείται την ημέρα της Πεντηκοστής. Αυτό το είδαμε παραπάνω όταν αναφερθήκαμε στην ρήση του «Ιωήλ» και πως χρησιμοποιήθηκε στο βιβλίο των «Πράξεων», ξεκομμένη από τα συμφραζόμενα. Επίσης, ο πρώτος αποστολικός αιώνας ταυτίζεται με τις ημέρες αυτές, σύμφωνα με τα παραπάνω εδάφια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον είναι διάχυτη η πεποίθηση ότι «τώρα» είναι «το τέλος των εσχάτων».
Στα λεγόμενα «κανονικά» ευαγγέλια και πιο συγκεκριμένα στα τρία συνοπτικά, απουσιάζει η λέξη «έσχατα» ενώ στο τέταρτο και μεταγενέστερο ευαγγέλιο υπάρχει ως αοριστία. Αυτό εξηγείται διότι απλά για τα πρώτα τρία, η έλευση του Ιησού είναι επικείμενη. Ας θυμηθούμε επί παραδείγματι ότι οι άνδρες του συνεδρίου θα έβλεπαν την ανάληψη και τον δεύτερο ερχομό του Ιησού, ότι η βασιλεία θα έρχονταν ενόσω θα ζούσαν οι απόστολοι, ή ότι η γενιά που άκουγε τον Ιησού θα έβλεπε την εκπλήρωση των πάντων. Στο μεταγενέστερο «κατά Ιωάννην» όπου τίποτα πια δεν έγινε, απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά όλων αυτών. Τώρα η υπόθεση των «εσχάτων» είναι μια ομιχλώδης κατάσταση. Τα εσχατολογικά οροθέσια στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, μετακινούνται. Καθώς η «Ημέρα του Κυρίου» δεν έρχεται, οι συγγραφείς ολοένα την μεταθέτουν. Στο δεύτερο άρθρο «Η πλάνη και η απάτη της χριστιανικής εσχατολογίας», είχαμε συνοψίσει την ουσία στα εξής…
Στα ευαγγέλια «Κατά Μάρκον (1.14-15)» και «Κατά Ματθαίον» (4.17/ 10.7), ο καιρός έχει ήδη συμπληρωθεί και πλησιάσει. Κάποιοι από τους μαθητές δεν θα πέθαιναν, διότι η Βασιλεία θα έρχονταν στον καιρό τους («Κατά Μάρκον» 9.1/ «Κατά Ματθαίον» 16.27-28/ «Κατά Λουκάν» 9.26-27). Ο Ιησούς είπε πολύ καθαρά ότι οι άνδρες του θρησκευτικού συνεδρίου που τον ανέκρινε, θα έβλεπαν την Δευτέρα Παρουσία («Κατά Ματθαίον» 26.64). Μάλιστα, η γενεά που άκουγε το εσχατολογικό του κήρυγμα, θα ζούσε τα «γεγονότα» («Κατά Ματθαίον» 24.34). Ο ίδιος ο Ιησούς, τοποθέτησε την «Ημέρα του Κυρίου», στην εποχή την δική του («Κατά Ματθαίον» 11.12-14/ 17.10-13 – Μαλαχίας 4.1-6). Ο Παύλος που γράφει κάποιες δεκαετίες πριν τα ευαγγέλια, λέει ότι τόσο αυτός όσο και οι παραλήπτες των επιστολών του, θα είναι ζωντανοί όταν θα έρθει πάλι ο Ιησούς (Α΄ προς Κορινθίους 15.51-52/ Α΄ προς Θεσσαλονικείς 4.15-17). Στις τελευταίες δεκαετίες του πρώτου αιώνα, το ίδιο μήνυμα επαναλαμβάνεται. Είναι έσχατη ώρα (Ά Ιωάννου 2.18), πλησίασε η Β΄ Παρουσία (Ιακώβου 5.8), δεν αργεί ο Ιησούς (Προς Εβραίους, 10.37), έρχεται γρήγορα (Αποκάλυψη 1.1 – 1.7 – 3.11 – 22.6-7. – 22.10). Παρ’ όλα αυτά, δεν λείπουν και οι αμφιβάλλοντες πιστοί που αντιμετωπίζονται εχθρικά ( Β΄ Πέτρου 3.3-10) και υποτιμητικά (επιστολή Κλήμη προς Κορινθίους) από τους εκκλησιαστικούς ηγήτορες. Και τον δεύτερο αιώνα, το ίδιο. Ο Ιησούς έρχεται «βραχύ» (Ιουστίνος), «ταχύ» (Ποιμένας του Ερμά). Είναι «εγγύς» (επιστολή Βαρνάβα).
Το συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορούν να οριστούν ιστορικά τα έσχατα, διότι απλά αυτά δεν υπάρχουν. Οι μετέπειτα θεολόγοι, μη θέλοντας να δουν την πραγματικότητα, κατασκεύασαν το «εσχατολογικό» παρόν που ισχύει για κάθε στιγμή –το οποίο μάλιστα βιώνεται κατά την μετοχή στην Θεία Ευχαριστία- κοροιδεύοντας και εξαπατώντας τους πιστούς και τους εαυτούς τους.
Μια συλλογή από αντιφάσεις και αθλιότητες που περιέχονται στα ιερά βιβλία των χριστιανών (και των ιουδαίων, βεβαίως!) Κατά καιρούς έχουμε παρουσιάσει και αναπτύξει πολλές από αυτές τις αντιφάσεις και ασυναρτησίες. Το πλεονέκτημα της παρούσας ανάρτησης είναι ότι μαζεύονται πολλές περιπτώσεις σε μια σελίδα, η οποία μπορεί να συμπληρωθεί με την πάροδο του χρόνου και με υποδείξεις των φίλων. θα υπάρχει έτσι ένα ευρετήριο "ιερών ασυναρτησιών"!
Μ. Καλόπουλος: απόλυτη λοιπόν η επιβεβαίωση των συγγραφικών μου συμπερασμάτων.
Αυτή είναι η πρώτη απόδειξη της χρήσης ψυχοτρόπων ναρκωτικών στην πρώιμη εβραϊκή λατρεία, αναφέρουν ισραηλινά μέσα ενημέρωσης.
Πιστεύεται ότι η κάνναβη κάηκε για να προκαλέσει ψυχοδραστικό αποτέλεσμα στους λάτρεις.
Η μελέτη προσθέτει ότι τα ευρήματα στο Tel Arad δείχνουν ότι η κάνναβη έπαιξε επίσης ρόλο στη λατρεία στο Ναό της Ιερουσαλήμ.
Στην τελευταία μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο αρχαιολογικό περιοδικό του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, οι αρχαιολόγοι λένε:
Οι αρχαίοι Ισραηλίτες έκαψαν κάνναβη ως μέρος των θρησκευτικών τελετών τους, σύμφωνα με μια αρχαιολογική μελέτη. Μια καλά διατηρημένη ουσία που βρέθηκε σε έναν ναό 2.700 ετών στο Τελ Αράντ έχει αναγνωριστεί ως κάνναβη, συμπεριλαμβανομένης της ψυχοδραστικής του ένωσης THC. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η κάνναβη μπορεί να έχει καεί για να προκαλέσει υψηλό ποσοστό (συμμετοχής) μεταξύ των προσκυνητών.
Αυτή είναι η πρώτη απόδειξη της χρήσης ψυχοτρόπων ναρκωτικών στην πρώιμη εβραϊκή λατρεία, αναφέρουν ισραηλινά μέσα ενημέρωσης.
Ο ναός ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στην έρημο Negev, περίπου 95 χιλιόμετρα (59 μίλια) νότια του Τελ Αβίβ, τη δεκαετία του 1960. Στην τελευταία μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο αρχαιολογικό περιοδικό του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, οι αρχαιολόγοι λένε ότι δύο βωμοί από ασβεστόλιθο είχαν ταφεί μέσα στο ιερό. Χάρη εν μέρει στο ξηρό κλίμα και στην ταφή, τα ερείπια των καμένων προσφορών σώθηκαν πάνω από αυτούς τους βωμούς.
Πιστεύεται ότι η κάνναβη κάηκε για να προκαλέσει ψυχοδραστικό αποτέλεσμα στους λάτρεις.
Λιβάνι βρέθηκε επίσης σε ένα βωμό, το οποίο δεν προκαλεί έκπληξη λόγω της προβολής του σε ιερά κείμενα, δήλωσαν οι συγγραφείς της μελέτης στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz. Ωστόσο, η τετραϋδροκανναβινόλη (THC), η κανναβιδιόλη (CBD) και η κανναβινόλη (CBN) - όλες οι ενώσεις που βρέθηκαν στην κάνναβη - βρέθηκαν στο δεύτερο βωμό.
Η μελέτη προσθέτει ότι τα ευρήματα στο Tel Arad δείχνουν ότι η κάνναβη έπαιξε επίσης ρόλο στη λατρεία στο Ναό της Ιερουσαλήμ.
Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνη την εποχή το ιερό στο Άραντ ήταν μέρος ενός φρουρίου στην κορυφή ενός λόφου στα νότια σύνορα του Βασιλείου του Ιούδα και λέγεται ότι ταιριάζει με μια περιορισμένη έκδοση των Βιβλικών περιγραφών του Πρώτου Ναού στην Ιερουσαλήμ.
Τα ερείπια του ναού στην Ιερουσαλήμ δεν είναι πλέον προσβάσιμα από τους αρχαιολόγους, οπότε αντ 'αυτού μελετούν τον Άραντ και άλλα παρόμοια ιερά για να τους βοηθήσουν να κατανοήσουν τη λατρεία στον μεγαλύτερο ναό. 29 May 2020
Cannabis burned during worship' by ancient Israelites - study
A well-preserved substance found in a 2,700-year-old temple in Tel Arad has been identified as cannabis, including its psychoactive compound THC.
Researchers concluded that cannabis may have been burned in order to induce a high among worshippers.
This is the first evidence of psychotropic drugs being used in early Jewish worship, Israeli media report.
The temple was first discovered in the Negev desert, about 95km (59 miles) south of Tel Aviv, in the 1960s.
In the latest study, published in Tel Aviv University's archaeological journal, archaeologists say two limestone altars had been buried within the shrine.
Thanks in part to the dry climate, and to the burial, the remains of burnt offerings were preserved on top of these altars.
Frankincense was found on one altar, which was unsurprising because of its prominence in holy texts, the study's authors told Israeli newspaper Haaretz.
However, tetrahydrocannabinol (THC), cannabidiol (CBD) and cannabinol (CBN) - all compounds found in cannabis - were found on the second altar.
The study adds that the findings in Tel Arad suggest that cannabis also played a role in worship at the Temple of Jerusalem.
This is because at the time the shrine in Arad was part of a hilltop fortress at the southern frontier of the Kingdom of Judah, and is said to match a scaled-down version of Biblical descriptions of the First Temple in Jerusalem.
The remains of the temple in Jerusalem are now inaccessible to archaeologists, so instead they study Arad and other similar shrines to help them understand worship at the larger temple.
Σε έναν ναό 2.700 ετών στο Tel Arad, οι ερευνητές βρήκαν μια καλά διατηρημένη ουσία που έχει αναγνωριστεί ως κάνναβη και ο κύριος ψυχοδραστικός παράγοντας της, THC. Ο ναός της Βιβλικής εποχής από το Βασίλειο του Ιούδα ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στην έρημο Negev, περίπου 59 μίλια νότια του Τελ Αβίβ και ανασκάφηκε από Ισραηλινούς αρχιτέκτονες μεταξύ του 1962 και του 1967. Σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο «Τελ Αβίβ», το ακαδημαϊκό περιοδικό του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, δύο βωμοί από ασβεστόλιθο είχαν ταφεί μέσα στο ναό. Οι ερευνητές βρήκαν συστάδες βιολογικού υλικού στους βωμούς, αλλά λόγω της περιορισμένης τεχνολογίας εκείνη την εποχή, το υλικό δεν μπόρεσε να εντοπιστεί και οι ειδικοί υπέθεσαν ότι ήταν θυμίαμα.
Το βιολογικό υλικό επανεξετάστηκε πρόσφατα από τον Eran Arie του Μουσείου Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, τον Barun Rosen και τον Dvory Namdar του Οργανισμού Γεωργικής Έρευνας του Ισραήλ, και τα ευρήματά τους ήταν αρκετά ενδιαφέροντα. Στις μικρότερες αλλοιώσεις, το υλικό περιείχε κανναβιδιόλη [CBD], δέλτα-9 τετραϋδροκανναβινόλη [THC] καθώς και ένα μη καθορισμένο κοπριά ζώων που πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε για να κάψει την κάνναβη. Η άλλη αλλαγή περιείχε ίχνη λιβάνι. Σύμφωνα με τη μελέτη, δεδομένου ότι η μαριχουάνα δεν προσφέρεται για χρήση ως θυμίαμα, σίγουρα κάηκε για τις ψυχοδραστικές της ιδιότητες. «Ο Άραντ παρέχει τις πρώτες αποδείξεις για τη χρήση κάνναβης στην Αρχαία Εγγύς Ανατολή. Οι παραισθησιογόνες ουσίες είναι γνωστές από διάφορους γειτονικούς πολιτισμούς, αλλά αυτή είναι η πρώτη γνωστή απόδειξη μιας παραισθησιογόνου ουσίας που βρίσκεται στο Βασίλειο του Ιούδα», λέει η μελέτη.«Η χρήση ψυχοδραστικών υλικών είναι επίσης γνωστή στους αρχαίους πολιτισμούς της Εγγύς Ανατολής και του Αιγίου από την προϊστορία. Φαίνεται πιθανό ότι η κάνναβη χρησιμοποιήθηκε στο Arad ως εσκεμμένα ψυχοδραστικό, για να διεγείρει την έκσταση ως μέρος των λατρευτικών τελετών. Αν ναι, αυτή είναι η πρώτη τέτοια απόδειξη στη λατρεία του Ιούδα. " Σύμφωνα με τον Namdar, χρειάζεστε τη σωστή θερμοκρασία για να προκαλέσετε ένα υψηλό, "και το γνώριζαν ξεκάθαρα επίσης, ακριβώς όπως ήξεραν ποιο καύσιμο να χρησιμοποιήσει για κάθε ουσία."Αυτό υποδηλώνει ότι οι αρχαίοι προσκυνητές δεν έκαψαν απλώς την κάνναβη για αρωματικούς σκοπούς, αλλά ότι σκόπιμα ανέβασαν. «Αν ήθελαν να κάνουν το ναό να μυρίζει ωραία, θα μπορούσαν να είχαν κάψει κάποιο φασκόμηλο, το οποίο μεγαλώνει στην περιοχή της Ιερουσαλήμ. Η εισαγωγή κάνναβης και λιβανιού ήταν μια μεγάλη επένδυση που δεν μπορούσε να γίνει από μια απομονωμένη ομάδα νομάδων, απαιτούσε την υποστήριξη από μια ισχυρή κρατική οντότητα », καταλήγει ο Arie.Οι ειδικοί λένε ότι αυτά τα ερευνητικά ευρήματα θα δώσουν περαιτέρω αποδείξεις σε παράγοντες της βιομηχανίας κάνναβης, όπως η Plus Products Inc
Κάνναβη; Θα αστειεύεστε
ούτε κάνναβη, ούτε νικοτίνη …δηλητήρια χωρίς ένδειξη
Οι επιδημιολογικές μελέτες δείχνουν, πάντως, ότι όσο αυξάνεται η συχνότητα της κατάχρησης τόσο αυξάνει ο κίνδυνος για την εκδήλωση ψυχωσικών διαταραχών, όπως η σχιζοφρένεια. Επιπλέον, από τις μελέτες προκύπτει ότι η κάνναβη είναι η ναρκωτική ουσία με τη μεγαλύτερη κατάχρηση μεταξύ των ανθρώπων που υποφέρουν με διπολική διαταραχή του συναισθήματος.
Η κάνναβη προκαλεί ευφορία και χαλάρωση, μεταβολές στην αντίληψη, στρέβλωση στην αίσθηση του χρόνου και εντατικοποίηση των απλών αισθητηριακών εμπειριών, όπως η γεύση του φαγητού και η συναισθηματική απάντηση σε άλλα εξωτερικά ερεθίσματα πχ. σε ένα φίλμ, ή στη μουσική. Όταν χρησιμοποιείται σε ένα κοινωνικό περιβάλλον είναι δυνατόν να προκαλέσει “μολυσματικό γέλιο” και πολυλογία (κανένα …ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτά, αν σας αρέσει η τεχνητή πραγματικότητα). Ακόμη, διαταράσσεται η βραχυπρόθεσμη μνήμη και διασπάται η προσοχή, ενώ μειώνονται χαρακτηριστικά τα αντανακλαστικά, οι κινητικές δεξιότητες και η ικανότητα επιτέλεσης μιας εξειδικευμένης εργασίας.
Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες από την περιστασιακή χρήση της είναι το άγχος και οι αντιδράσεις πανικού. Οι έμπειροι χρήστες αναπτύσσουν ανοχή και εμφανίζουν τις παρενέργειες και τις προσδοκούμενες επιδράσεις σε μεγαλύτερες δόσεις από τον αρχάριο. Παρόλα αυτά, η τοξίκωση με κάνναβη μπορεί να οδηγήσει ορισμένους, κατά τα άλλα υγιείς, χρήστες σε οξεία ψύχωση, ή να επιφέρει βραχυπρόθεσμη έξαρση προϋπάρχουσας ψυχωσικής διαταραχής, με πιο σύνηθες σύμπτωμα και στις δύο περιπτώσεις τις ακουστικές ψευδαισθήσεις (ο πάσχων ακούει φωνές). Η χρήση κάνναβης προκαλεί επίσης συμπτώματα όπως η αποπροσωποποίηση (η αίσθηση ότι κάποιος παρατηρεί τον εαυτό του “απ΄ έξω” αισθανόμενος το σώμα ή τις σκέψεις του σαν κάτι ξένο και η αίσθηση ότι η πραγματικότητα είναι “σαν όνειρο” ή “σαν ταινία”, ή ότι το σώμα του λειτουργεί και κινείται μηχανικά), η διάχυτη ανησυχία θανάτου, η κρίση πανικού και ο παρανοϊκός ιδεασμός με ιδέες καταδίωξης, οι αναδρομές στο παρελθόν (flashbacks) που συνοδεύουν τις διαταραχές της αντίληψης, κ.α. Η δε μακροχρόνια χρήση κάνναβης συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο σχιζοφρένειας, δηλαδή χρόνιας ψυχωσικής διαταραχής (εδώ απειλείται η σύνδεση με την ίδια την πραγματικότητα και διαπαντός).
Σε ό,τι αφορά στις διαταραχές του συναισθήματος, οι χρήστες της κάνναβης διαγιγνώσκονται με κατάθλιψη πιο συχνά από ό,τι οι μη χρήστες. Ωστόσο, δεν φαίνεται ότι η κάνναβη προκαλεί άμεσα κατάθλιψη, με εξαίρεση την καταθλιπτική αντίδραση, οξέως κατά την τοξίκωση. Όταν η κατάχρηση κάνναβης προηγείται της εκδήλωσης μιας διπολικής διαταραχής τότε φαίνεται ότι έχει σημαντική επίδραση στην επίπτωση του πρώτου επεισοδίου, αλλά και στην πορεία της διαταραχής, καθώς δύναται να αυξήσει πολύ τον κίνδυνο για τα επόμενα μανιακά επεισόδια.
Μολονότι το κύριο ψυχότροπο συστατικό της κάνναβης Δ9-τετραϋδροκανναβινόλη, ή Δ9-THC, επιφέρει ψυχικά αποτελέσματα μέσα σε λίγα λεπτά, η Δ9-THC είναι λιποδιαλυτή και αυτό της επιτρέπει να συσσωρεύεται στους λιπώδεις ιστούς φθάνοντας μέγιστες συγκεντρώσεις σε 4 έως 5 ημέρες. Στη συνέχεια απελευθερώνεται βραδέως στη συστηματική κυκλοφορία, μέσω της οποίας συνεχίζει την επίδρασή της στον εγκεφάλο και σε ακόμη πιο υψηλές συγκεντρώσεις. Εκεί επηρεάζει τη σηματοδότηση στα κυκλώματα “ευχαρίστησης” και “κίνησης” του προμετωπιαίου φλοιού και του ραβδωτού σώματος στα βασικά γάγγλια, με μάλλον περίπλοκες αλληλεπιδράσεις με νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, το γ-αμινοβουτυρικό οξύ (GABA) και το γλουταμινό οξύ.
Τόσο το κάπνισμα όσο και η κατάποση του THC αυξάνουν την καρδιακή συχνότητα κατά 20-50% μέσα σε λίγα λεπτά, για διάστημα έως και 3 ωρών. Η πίεση του αίματος αυξάνεται ενώ ο χρήσης παραμένει καθισμένος και μειώνεται όταν στέκεται όρθιος.
Τα ψυχωσικά συμπτώματα από την κάνναβη έχουν πιθανότατα σχέση με την ανώμαλη “περίοπτη απόδοση”, ένα φαινόμενο που προκαλεί η THC, κατά το οποίο ο εγκέφαλος δυσκολεύεται να επεξεργαστεί και να ερμηνεύσει τη διαφορά μεταξύ των προσλαμβανόμενων ερεθισμάτων που είναι σημαντικά και εκείνων που δεν είναι.
Ένα άλλο, ενδιαφέρον, φαινομενολογικό χαρακτηριστικό από τη μακροχρόνια και συστηματική κατάχρηση κάνναβης είναι το σύνδρομο “έλλειψης κινήτρων”. Εδώ οι χρήστες χάνουν προοδευτικά την επιθυμία να εργάζονται, ή να ανταγωνίζονται. Σημειώνω, ωστόσο, ότι είναι αρκετά δυσδιάκριτο το όριο μεταξύ της προσωπικότητας που χαρακτηριολογικά επιλέγει έναν περισσότερο μποέμ τρόπο ζωής σε βάθος χρόνου και της επίδρασης του ναρκωτικού σε έναν άνθρωπο που κατά τα άλλα θα υιοθετούσε τα κίνητρα που προβάλλει η ίδια η κοινωνία.
Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση σχετικά με τις πιθανές ιατρικές χρήσεις της κάνναβης. Οι επιστήμονες οφείλουμε να διευκρινίζουμε ότι εκεί ζυγίζεται το κόστος και το όφελος, όπως συμβαίνει κάθε φορά που αξιολογούμε ένα φάρμακο και πάντως η χορήγηση γίνεται ακόμη πειραματικά, σε ορισμένες χώρες, αφορά σε παράγωγα της κάνναβης, και πραγματοποιείται υπό ελεγχόμενες συνθήκες (με ιατρική παρακολούθηση).
Η άλλη παρεξήγηση για την κάνναβη αφορά, κατά τη γνώμη μου, στη σύγκρισή της με τη νικοτίνη. Δεν πρέπει να μας απασχολεί η σύγκριση των δύο. Και οι δύο ουσίες προκαλούν εξάρτηση και οι δύο είναι δηλητήρια και έχουν σημαντικές παρενέργειες – που απασχολούν πολλές ιατρικές ειδικότητες – και, δυνητικά, θανατηφόρο αποτέλεσμα. Ως προς το κοινωνικοπολιτικό ζητούμενο – που δεν πρέπει να συγχέεται με τη βιολογική διάσταση -, προσωπικά θα συνηγορούσα υπέρ της απαγόρευσης και των δύο και σε καμία περίπτωση υπέρ της νομιμοποίησης για όλους τους παραπάνω λόγους.
Άγχος και πανικός
Μειωμένη προσοχή, μνήμη και ψυχοκινητική απόδοση σε κατάσταση μέθης
Αυξημένος κίνδυνος ατυχήματος, όταν κάποιος οδηγεί μηχανοκίνητο όχημα υπό την επήρεια κάνναβης, ειδικά αν έχει καταναλώσει και αλκοόλ
Αυξημένος κίνδυνος ψυχωσικών συμπτωμάτων μεταξύ εκείνων που είναι ευάλωτοι, ειδικά επί προσωπικού ή οικογενειακού ιστορικού ψύχωσης
Καταθλιπτική αντιδράση και πυροδότηση συναισθηματικών διαταραχών
Leweke F, Koethe D. Cannabis and psychiatric disorders: it is not only addiction. Addict Biol. 2008;13(2):264–275. Review.
Hall W, et al. Adverse health effects of non-medical cannabis use. Lancet. 2009;374:1383.
Ashton C. Pharmacology and effects of cannabis: a brief review. Br J Psychiatry. 2001;178:101–106.
Johns A. Psychiatric effects of cannabis. Br J Psychiatry. 2001;179:270–271. Review.
Sewell R, Ranganathan M, D’Souza D. Cannabinoids and psychosis. Int Rev Psychiatry. 2009;21(2):152–162.
Rasic D, et al. Longitudinal associations of cannabis and illicit drug use with depression, suicidal ideation and suicidal attempts among Nova Scotia high school students. Drug and Alcohol Dependence. In press. Accessed Oct. 14, 2012.
D’Souza D, Sewell R, Ranganathan M. Cannabis and psychosis/schizophrenia:human studies. Eur Arch Psychiatry Clin Neurosci. 2009 Jul 16; 6. Amar B, Potvin S. Cannabis and psychosis: what is the link? J Psychoactive Drugs. 2007;39(2):131–142.
Bostwick JM (expert opinion). Mayo Clinic, Rochester, Minn. Oct. 31, 2012.
Thomas H. Psychiatric symptoms in cannabis users. Br J Psychiatry. 1993;163 Review.
Thomas H. A community survey of adverse effects of cannabis use. Drug Alcohol Depend. 1996;42(3):201–207.
Mannique-Garcia E, et al. Cannabis use and depression: A longitudinal study of a national cohort of Swedish conscripts. BMC Psychiatry. Accessed Oct. 14, 2012.
Arseneault L, Cannon M, Witton J, et al. Causal association between cannabis and psychosis: examination of the evidence. Br J Psychiatry. 2004;184:110–117.
Hall W. Cannabis use and psychosis. Drug Alcohol Rev. 1998;17(4):433–444.
Degenhardt L, Hall W. Is cannabis use a contributory cause of psychosis? Can J Psychiatry. 2006;51(9):556–565.
Degenhardt L, Hall W, Lynskey M. Testing hypotheses about the relationship between cannabis use and psychosis. Drug Alcohol Depend. 2003;71(1):37–48.
Szymanski H. Prolonged depersonalization after marijuana use. Am J Psychiatry. 1981;138(2):231–233.
Keshaven M, Lishman W. Prolonged depersonalization following cannabis abuse. Br J Addict. 1986;81(1):140–142.
Regier D, Farmer M, Rae D, et al. Comorbidity of mental disorders with alcohol and other drug abuse. (Results from the Epidemiologic Catchment Area (ECA) Study).JAMA. 1990;264(19):2511–2518.
Strakowski S, DelBello M, Fleck D, et al. Effects of co-occurring cannabis use disorders on the course of bipolar disorder after a first hospitalization for mania. Arch Gen Psychiatry. 2007;64(1):57–64.
Henquet C, Krabbendam L, de Graaf R, et al. Cannabis use and expression of mania in the general population. J Affect Disord. 2006;95(1-3):103–110. Epub 2006 Jun 21.
Lutz B. From molecular neurodevelopment to psychiatry: new insights in mechanisms underlying Cannabis-induced psychosis and schizophrenia. Eur Arch Psychiatry Clin Neurosci. 2009;259(7):369–370.
Kroll P. Psychoses associated with marijuana use in Thailand. J Nerv Ment Dis. 1975;161(3):149–156.
Bartolucci G, Fryer L, Perris C, et al. Marijuana psychosis: a case report. Can Psych Assoc J. 1969;14(1):77–79.
Talbott JA, Teague JW. Marijuana psychosis: acute toxic psychosis associated with the use of cannabis derivatives. JAMA. 1969;210:299–302.
Bostwick JM. Blurred boundaries: The therapeutics and politics of medical marijuana. Mayo Clinic Proceedings. 2012;87:172.
Van Os J, Bak M, Bijl RV, et al. Cannabis use and psychosis: a longitudinal population-based study. Am J of Epidemiology. 2002;156:319–327.
Hall W, Degenhardt L. Cannabis use and the risk of developing a psychotic disorder. World Psychiatry. 2008;7(2):68–71.
Zammit S, Moore TH, Lingford-Hughes A, et al. Effects of cannabis use on outcomes of psychotic disorders: systematic review. Br J Psychiatry. 2008;193(5):357–363.
.
«Οὐκ ἐπιθυμήσεις τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον σου. οὐκ ἐπιθυμήσεις τὴν οἰκίαν τοῦ πλησίον σου οὔτε τὸν ἀγρὸν αὐτοῦ οὔτε τὸν παῖδα αὐτοῦ οὔτε τὴν παιδίσκην αὐτοῦ οὔτε τοῦ βοὸς αὐτοῦ οὔτε τοῦ ὑποζυγίου αὐτοῦ οὔτε παντὸς κτήνους αὐτοῦ οὔτε ὅσα τῷ πλησίον σού ἐστιν». Έξοδος 20.17-20.
Αυτά τα πολύ αγαπητικά για τους ημέτερους "πλησίον" Για να δούμε όμως τι ισχύει για τους υπόλοιπους "πλησίον"
«Ο Κύριος θα σας φέρει στη χώρα (Χαναάν) που υποσχέθηκε στον Αβραάμ, για να σα δώσει πόλεις μεγάλες και καλές, τις οποίες δεν κτίσατε και οικίες γεμάτες απ’ όλα τα αγαθά, που δεν τα φέρατε εσείς και πηγάδια ανοιγμένα τα οποία δεν σκάψατε εσείς, αμπελώνες και ελαιώνες, τους οποίους εσείς δεν φυτέψατε (όμως για να τα αποκτήσετε όλα αυτά...), δεν θα πάτε πίσω απ' την λατρεία άλλων θεών διότι Κύριος ο Θεός σου είναι Θεός ζηλότυπος, διά να μη εξαφή ο θυμός Κυρίου του Θεού σου εναντίον σου και σε εξολοθρεύση από προσώπου της γης». Δευτερονόμιο 6.10-14.
Τέτοιος θεός, που για να τους κρατήσει έναν λαό στην λατρεία του, δωροδοκεί τόσο απροκάλυπτα τους πιστούς του, και μάλιστα με τις περιουσίες ξένων, δηλαδή με προϊόντα λεηλασίας και κατακτητικών πολέμων, δεν υπάρχει άλλος στην πλανητική ιστορία! Αν δε προσθέσουμε και τις ασύστολες απειλείς αφανισμού, σε περίπτωση αποστασίας απ την πίστη... τότε καταλαβαίνουμε πως αυτός ο θεός γεννήθηκε μόνο στην φαντασία ενός χυδαίου εξουσιαστικού ιερατείου.
Εδώ προσφέρομε στους αναγνώστες ένα μικρό και πρόχειρο δείγμα βιβλικής αντιφάσεως και ασυναρτησίας. Υπολογίζω ότι ένα καλό ολοκληρωμένο δείγμα πρέπει να ισούται με εκατό φορές αυτό εδώ. Υπάρχουν τέτοιοι κατάλογοι σχεδόν πλήρεις στην διεθνή βιβλιογραφία Αν τα βάλομε όλα μαζί, έχομε τουλάχιστον επτά χιλιάδες (7.000) προβλήματα που ανακύπτουν από το ιερό αυτό βιβλίο. Αν και τα θέματα που εκτίθενται εδώ ευρίσκονται όλα εντός της Βίβλου, ζητώ συγγνώμη για τυχόν λανθασμένους αριθμούς στις αναφορές. Έπειτα, από έκδοση σε έκδοση υπάρχει μια διαφορά συν ή πλην ένα ή δύο στην αρίθμηση των στίχων και των Ψαλμών. Οπότε ελέγξετε τις εκδόσεις του «αγίου» αυτού βιβλίου στις οποίες αναφέρεστε. Επί πλέον, κάθε έκδοση περιέχει πολλές συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις στίχων στα περιθώρια κλπ. Έτσι αν βρείτε όλες τις αναφορές και τις συγκρίσεις των, θα φτιάξετε μια ατέρμονα αλυσίδα αντιφάσεων και ασυναρτησίας. Καλό κουράγιο! Αξίζει όμως η προσπάθεια για να αποδείξετε έτσι την «θεοπνευστία», την «ακρίβεια» και το «άριστο» ύφος αυτού του αχρήστου βιβλίου!
Ποιους να σκοτώνεις
–Το άτακτο και ανυπάκουο παιδί. Δευτερονόμιον 21: 20-21.
–Αυτούς που καταρρώνται ή χτυπούν τους γονείς των. Λευιτικόν 20: 9, Έξοδος 21: 15.
–Τους λάτρεις άλλων θεών. Δευτερονόμιον 13: 6-11.
–Τους πνευματιστές και τις μάγισσες. Λευιτικόν 20: 27, Δευτερονόμιον 13: 6-11, Έξοδος 22: 18.
–Αυτούς που δεν πιστεύουν στον Χριστό (παραβολή). Λουκάς 19: 27.
–Αυτούς που εργάζονται τα Σάββατα. Έξοδος 35: 2 (ο Μωυσής σκοτώνει κάποιον γι’ αυτόν τον λόγο), Αριθμοί 15: 32-36.
–Αυτούς που κατηγορούνται από δύο μάρτυρες για κακοήθεια. Δευτερονόμιον 17: 6.
–Τα παιδιά και τα μωρά των εχθρών. Αριθμοί 31: 17, Δευτερονόμιον 20: 13, Ψαλμοί 136 (ή 137): 9, Λευιτικόν 26: 29.
–Τους Μοιχούς. Λευιτικόν 20: 10.
–Τους ομοφυλοφίλους. Λευιτικόν 20: 13.
–Τη γυναίκα που δεν είναι παρθένος όταν παντρεύεται. Δευτερονόμιον 22: 13-21.
–Αυτούς που έχουν φονικά ζώα. Έξοδος 21: 29.
–Τους κτηνοβάτες. Έξοδος 22: 19, Λευιτικόν 18: 23, 20: 15-16.
Ποιους να μισείς
–Αυτούς που τρώνε καβούρια και γαρίδες. Λευιτικόν 11: 10.
–Αυτούς που θυσιάζουν στο Θεό ελαττωματικά ζώα. Δευτερονόμιον 17: 1.
–Αυτούς που ξαναπαντρεύονται το ίδιο άτομο μετά από διαζύγιο. Δευτερονόμιον 24: 4.
–Τους ομοφυλοφίλους. Λευιτικόν 18: 22.
–Τους υπερηφάνους. Παροιμίαι 16: 5.
–Τις γυναίκες που φοράνε παντελόνια. Δευτερονόμιον 22: 5.
–Τον άνδρα με μακριά μαλλιά (τον Ιησού άραγε;) Α΄ Πρός Κορινθίους 11: 14, αντίφαση με: Αριθμοί 6: 5, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών), 1: 11, Κριταί 13: 5.
–Αυτούς που αποκαλούν άλλους βλάκες. Ματθαίος 5: 22.
Οφείλομε να πράττομε αυτά;
–Ολόκληρος ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης εφαρμόζεται και στην Καινή. Ματθαίος 5: 17-19, εν μέρει αντιφάσκον με: Ματθαίος 5: 38-39. Τί λέτε λοιπόν, να πράττομε αυτά που διατάζουν οι νόμοι της Παλαιάς Διαθήκης;;;…
Εσχατολογική λατρεία και εμμονή
–Ο Ιησούς και η Βίβλος διατείνονται ότι το τέλος του κόσμου είναι προ των θυρών, ακόμα και στο παρελθόν. Μάρκος 9: 1, Ματθαίος 16: 27-28, Λουκάς 9: 26-27, Λουκάς 21: 32, Ματθαίος, 24: 34 Ιωάννης, 5: 25-29, Ιακώβου 5: 8, Α΄ Ιωάννου 2: 18, Α΄ Πέτρου 4: 7, Μαλαχίας 4.
Οικογενειακές και πολιτικές αξίες
— Ο Ιησούς λέγει να μισείς και να εγκαταλείπεις την οικογένεια σου. Λουκάς 14: 26, Ματθαίος 10: 35-36, Ματθαίος 19: 29.
–Μη καλείς κανέναν επί της γης πατέρα σου. Ματθαίος 23: 9
–Ο Ιησούς λέγει να τιμάς τους γονείς σου. Ματθαίος 19: 19.
–Δεν υπάρχουν οικογένειες στον Ουρανό. Μάρκος 12: 25.
–Να μην παντρεύεστε. Α΄ Πρός Κορινθίους 7: 1, 8, 27. Να μην ξαναπαντρεύεστε. Ματθαίος 5: 32, Μάρκος 10: 11-12.
–Ο Ιησούς και η Καινή Διαθήκη λέγει να πληρώνετε φόρους στην κυβέρνηση και να την υπακούετε. Πρός Ρωμαίους 13: 1-7, Β΄ Πέτρου 2: 10, Ματθαίος 22: 17-21, Μάρκος 12: 17, Λουκάς 20: 25.
–Ο Ιησούς είναι εναντίον της δημοσίας Προσευχής. Ματθαίος 6: 5-6.
–Οι πλούσιοι δεν μπορούν να είναι Χριστιανοί. Ματθαίος 19: 24.
–Δίνετε τα πάντα στους φτωχούς. Λουκάς 18: 22.
–Ο Λωτ καθιστά εγκύους τις κόρες του μετά τον θάνατο της γυναίκας του από τον Θεό και μετέπειτα τιμάται και θεωρείται δίκαιος. Γένεσις 19, Β΄ Πέτρου 2: 7.
–Τίποτα δεν είναι ζωντανό μέχρι να αναπνεύσει. Γένεσις 2: 7.
–Η τιμωρία για θανάτωση κυήματος είναι μόνο αποζημίωση. ΄Εξοδος 21: 22-25.
–Οι γυναίκες αξίζουν λιγότερο και οφείλουν να υποτάσσονται. Πρός Εφεσίους 5: 22-24, Πρός Κολασσαείς 3: 18, Α΄ Πρός Κορινθίους 11: 5-10, 14: 34-35.
–Να ευνουχίζεστε διά την βασιλείαν των ουρανών. Ματθαίος 19: 12.
–Τα Σόδομα δεν καταστράφηκαν λόγω ομοφυλοφιλίας. Ιεζεκιήλ 16: 49-5 (αντίφαση με την Γένεσιν). Το να μην ακούς τον Ιησού είναι μεγαλύτερη αμαρτία και από τις αμαρτίες των Σοδόμων. Λουκάς 10: 10-12.
–Ήταν ο Δαυίδ ομοφυλόφιλος;;; Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 18: 1-4, 20: 3-4, 7, 41, Β΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 1: 25-26.
–Ο Θεός φτιάχνει τους ανθρώπους ομοφυλοφίλους. Πρός Ρωμαίους 1: 26-28.
Μυθικά Τέρατα
–Γίγαντες. Γένεσις 6: 4, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 17: 4.
–Πνεύματα. Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 28: 8: 20.
–Δαίμονες. Λουκάς 11: 14, 24-26.
–Λεβιάθας. Ησαΐας 27: 1, Ιώβ 41: 1.
–Δράκοντες. (Η Αποκάλυψις είναι γεμάτη!).
–Άγγελοι. Ματθαίος 28: 2, Γένεσις 19.
–Μονόκεροι. Ησαΐας 34: 7.
–Μάγισσες και Πνευματικά Διάμεσα (Medi-um -a). Έξοδος 22: 18, Μιχαίας 5: 12, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 28: 8-20.
–Μάγοι. Έξοδος 7: 22, Έξοδος 8: 7, Έξοδος 8: 18.
–Ομιλούντες όνοι. Αριθμοί 23: 23-30.
–UFO’s. Γένεσις 6: 4, (Β΄) ή Δ΄ Βασιλειών 2: 11, Ιεζεκιήλ 10.
Υπερφυσικές Δυνάμεις και Μαγεία
–Ένας πραγματικός Χριστιανός πρέπει να έχει βαπτιστεί, να έχει πίστη, να απoδιώκει δαιμόνια, να ομιλεί γλωσσολαλιές, να πιάνει φίδια, να μπορεί να θεραπεύει τους ασθενείς, να έχει ανοσία σε όλα τα δηλητήρια. Μάρκος 16: 16-18.
–Ένας πραγματικός Χριστιανός πρέπει να μπορεί να κάνει θαύματα μεγαλύτερα από τον Ιησού. Ιωάννης 14: 12.
–Οι πραγματικοί Χριστιανοί πρέπει να μπορούν να μετακινούν όρη και δένδρα κατά διαταγήν των. Ματθαίος 17: 20, 21: 21, Μάρκος 11: 23, Λουκάς 17: 6.
–Οτιδήποτε κάποιος ζητήσει θα του δοθεί. Ματθαίος 7: 7.
–Όλα τα πράγμα είναι δυνατά για τον Θεό. Ματθαίος 19: 26.
–Ο Θεός όμως δεν μπορεί να νικήσει τα πολεμικά άρματα. Κριταί 1: 19.
–Ο Ιησούς χρησιμοποιεί μαγικές φράσεις. Μάρκος 6: 4-5, 7: 33-35, Μάρκος 8: 23-25.
–Ο Ιησούς έχει περιορισμένες δυνάμεις. Μάρκος 6: 5.
–Οι μάγοι μπορούν να κάνουν τα ίδια πράγματα που κάνει και ο Θεός. Έξοδος 7: 22, Έξοδος 8: 7.
(Ο Απολλώνιος Τυανεύς είναι σαν ένας Ιησούς.).
Επιστήμες
–7 ημέρες, στερέωμα, φυτά (πριν τον ήλιο), θαλάσσια ζώα, πτηνά, ζώα της ξηράς, άνδρας και γυναίκα όλα μαζί. Γένεσις 1.
–1η ημέρα, άνδρας, φυτά, όλα τα άλλα δημιουργήματα, γυναίκα, γνώση του καλού και του κακού εδόθη μόνο σε ένα δένδρο στην αρχή, πύρινες ρομφαίες. Γένεσις 2.
–Η ηλικία της Γης είναι 7000 έτη. (Έπεται από τα «άγια» μαθηματικά της Βίβλου!).
–Η Γη είναι επίπεδη. Ματθαίος 4: 5-8, Λουκάς 4: 5, Ησαΐας 11: 12, Δανιήλ 4: 10-11, Αποκάλυψις 7: 1.
–Ο ήλιος κινείται γύρω από μια σταθερή Γη και το Φεγγάρι έχει δικό του φως. Όπως ισχυρίζονται οι Χριστιανοί έπονται από: Ιησούς του Ναυή 10: 12-14, Ησαΐας 13: 10, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) 2: 8, Α΄ Παραλειπομένων 16: 30, Ψαλμοί 95 (ή 96): 10, Ψαλμοί 103 (ή 104): 5.
–Ο αριθμός του Αρχιμήδους π = 3.141592…. ισούται με 3 ακριβώς. (Αυτά είναι μαθηματικά για αγίους!). Β΄ Παραλειπομένων 4: 2, (Α΄) Γ΄ Βασιλειών 7: 23.
–Κατακλυσμός και Ουράνιο Τόξο. Γένεσις 9: 13, 7 (Γένεσις 7: 2) ή (Γένεσις 6: 19, 7: 8, 9, 15). Κάθε ζώο επέζησε 40 ημέρες (Γένεσις 7: 17) ή 150 ημέρες (7: 24, 8: 3). Τα θαλάσσια ψάρια, τα ζώα της Αυστραλίας, τα θανατηφόρα παράσιτα, οι δεινόσαυροι, κλπ. δημιουργούν πρόβλημα μεγέθους, χρόνου, τροφών, κλπ.
–Η Γλωσσολογία του Πύργου της Βαβέλ. Γένεσις 11.
Η Γέννηση του Ιησού
–Ο Ιησούς συνελήφθη από το Άγιο Πνεύμα και ήταν προϊόν παρθενογέννησης. Ματθαίος 1: 18-21.
–Ο Ιησούς συνελήφθη από το σπέρμα του Δαυίδ κατά σάρκα. Πρός Ρωμαίους 1: 3.
–Ο Ηλί ήταν ο εκ πατρός παππούς του Ιησού. Λουκάς 3: 23.
–Ο Ιακώβ ήταν ο εκ πατρός παππούς του Ιησού. Ματθαίος 1: 16, Ιωάννης 4: 5.
— Ο Ιησούς γεννήθηκε το 6-4 π. Χ. κατά τον Ματθαίο.
— Ο Ιησούς γεννήθηκε το 6 μ. Χ. κατά τον Λουκά.
Ο Ιησούς όταν είχε καλή μέρα
–Αγάπα τους εχθρούς σου. Ματθαίος 5: 43-44.
–Ο Χρυσούς Κανών. Ματθαίος 7: 12, Λουκάς 6: 31.
–Μην κρίνετε. Ματθαίος 7: 1.
–Να σέβεστε τα κρίνα. Λουκάς 12: 27, Ματθαίος 6: 28.
–Να είστε σαν παιδιά. Ματθαίος 18: 3.
–Δίνετε ό,τι οιοσδήποτε κάποιος σας ζητήσει. Λουκάς 6: 30.
–Γυρνάτε και την άλλη πλευρά. Λουκάς 6: 29.
–Όποιος δεν είναι εναντίον μου είναι μαζί μου. Μάρκος 9: 40, Λουκάς 9: 50.
Ο Ιησούς όταν είχε κακή μέρα
–Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου. Ματθαίος 12: 30, Λουκάς 11: 23.
–Περιθάλπετε τους κακούς και μην αντιστέκεστε στο κακό. Ματθαίος 5: 39-45.
–Κατασφάξετε τους απίστους (παραβολή). Λουκάς 19: 27.
–Οι φαύλοι θα βασανίζονται στην Κόλαση αιωνίως. Μάρκος 9: 43-48.
–Μίσος και οργή κατά καρποφόρου δένδρου. Μάρκος 11: 13-14, 20, Ματθαίος 21: 19-20. (Υπάρχει και η καταπληκτική αντίφαση «του επομένου πρωινού» στον Μάρκο με το «παραχρήμα» του Ματθαίου.).
–Ο Ιησούς ήλθε για να φέρει διαμάχες. Λουκάς 12: 51-53, Ματθαίος 10: 34.
–Ο Ιησούς λέγει να μισείς και να εγκαταλείπεις την οικογένειά σου. Λουκάς 14: 26, Ματθαίος 10: 35-36, Ματθαίος 19: 29.
–Ο Ιησούς απειλεί να φονεύει παιδιά. Αποκάλυψις 2: 23.
Ποιος είδε τον Θεό (και τον Ιησού)
–Κανείς δεν είδε τον Θεό. Ιωάννης 1: 18.
–Ο Ιακώβ είδε το πρόσωπο του Θεού. Γένεσις 32: 30.
–Ο Μωυσής είδε τα πισινά του Θεού. Έξοδος 33: 23.
–Ο Θεός είχε δείπνο με τον Αβραάμ. Γένεσις 18.
–Ο Παύλος δεν συνάντησε ποτέ τον Ιησού αλλά είδε τον Θεό; Β΄ Πρός Κορινθίους 12, Πρός Γαλάτας 1: 11-12.
–Ο Μωυσής μαζί με πολλούς άλλους είχε δείπνο με τον Θεό. Έξοδος 2: 9-18.
–Ο Μωυσής, Ααρών και Μιργιάμ σαν στήλη νεφέλης. Αριθμοί 12: 5-12.
Πιθανές υποκλοπές
–Ο Ιησούς και ο Ηλίας κάνουν το ίδιο πράγμα με τα ίδια λόγια. Λουκάς 7, (Α΄) Γ΄ Βασιλειών 17.
–Ο Λουκάς και ο Ηλίας κάνουν το ίδιο πράγμα με τα ίδια λόγια. Ιεζεκιήλ 1: 1, 4: 9, 4: 14, Πράξεις 10: 11-14.
Διάφορες αντιφάσεις
–Ο Θεός θα τιμωρεί τα τέκνα για τις αμαρτίες των γονέων. Έξοδος 20: 5.
–Ο Θεός δεν θα τιμωρεί τα τέκνα για τις αμαρτίες των γονέων. Ιεζεκιήλ 18: 20.
–Τα τελευταία λόγια του Ιησού είναι διαφορετικά: Ματθαίος 27: 46, Λουκάς 23: 46, Ιωάννης 19: 30.
–Η Μαρία Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου πάνε στον τάφο, βρίσκουν τους φύλακες και τον λίθον που είχε μετακινηθεί μετά από σεισμό. Ένας άγγελος επί του λίθου αναγγέλλει τι συνέβη. Ματθαίος 28.
–Η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, και η Σαλώμη πάνε στον τάφο, δεν βρίσκουν φύλακες ή λίθον και ένας νέος μέσα στον τάφο τους λέγει τι συνέβη. Οι γυναίκες δεν είπαν τίποτα σε κανένα. Μάρκος 16.
–Η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, και η Ιωάννα και άλλες γυναίκες πάνε στον τάφο, και δύο άνδρες μέσα στον τάφο λένε τι συνέβη. Λουκάς 24.
–Η Μαρία πηγαίνει στον τάφο και δεν βρίσκει τίποτα, λέγει στους μαθητές ότι κάποιος έκλεψε το σώμα και έτσι όλοι πάνε πίσω και πάλι δεν βρίσκουν τίποτα. Οι μαθητές τότε φεύγουν και ο Ιησούς εμφανίζεται και λέγει στην Μαρία τι συνέβη. Ιωάννης 20.
–Παλαιές εκδόσεις του Μάρκου τελειώνουν στον στίχο Μάρκος 16: 8 χωρίς κανένας να βλέπει τον αναστάντα Χριστό.
–Η Γη θα υπάρχει πάντοτε. Εκκλησιαστής 1: 4.
–Η Γη θα τελειώσει με τον Αρμαγεδώνα. Β΄ Πέτρου 3: 10.
–Ο Ιούδας έπεσε, έσπασε και άνοιξε. Πράξεις 1: 18-19.
–Ο Ιούδας αυτοκρεμάστηκε. Ματθαίος 27-3: 10.
–Ο Ιησούς μεταφέρει τον σταυρό του. Ιωάννης 19: 17.
–Ο Σίμων ο Κυρηναίος μεταφέρει τον Σταυρό του Ιησού. Μάρκος 15: 21-22.
–Η Σοφία είναι καλή. Παροιμίαι 3: 13, 4: 7.
–Η Σοφία είναι κακή. Α΄ Πρός Κορινθίους 1: 19, Εκκλησιαστής 1: 18.
–Ο Θεός έχει υιόν μονογενή. Α΄ Ιωάννου 4: 9.
–Ο Θεός έχει πολλούς υιούς. Γένεσις 6: 2, 4, Ιώβ 1: 6, 2: 1.
–Κανείς γραφεύς δεν ήταν στη δίκη του Ιησού. Μάρκος 14: 50. Οι ευαγγελικές αφηγήσεις κατασκευάστηκαν κατά τρόπους που αυτοί τις γράψανε νόμισαν ότι ταίριαζαν στην Παλαιά Διαθήκη, σαν δήθεν προφητείες.
–Ο Ιησούς σταυρώθηκε στις 9: 00 π. μ. (3η ώρα κατά τους Ρωμαίους) της ημέρας του Πάσχα που ήταν ημέρα Παρασκευή. Μάρκος 15: 1, 25, 14: 1, κλπ.
–Ο Ιησούς σταυρώθηκε ημέρα Παρασκευή αλλά μετά το μεσημέρι (6η ώρα κατά τους Ρωμαίους) και αυτή η Παρασκευή ήταν παραμονή του Πάσχα που έπεφτε Σάββατο. Ιωάννης 19: 14, κλπ.
–Ενώ έχομε την παρθενογέννηση του Θεού Ιησού χρειαζόμαστε και το βάπτισμά του!
–Ενώ ο Ιησούς ήταν Θεός, συνεχώς προσευχόταν και παρακαλούσε τον Θεό!
Ο Θεός και το Κακό
–Ο Θεός παραδέχεται ότι Αυτός έφτιαξε το κακό. Ησαΐας 45: 7, Αμώς 3: 6.
–Ο Θεός στέλλει τον Σατανά να καταστρέψει τη ζωή του Ιώβ. Ιώβ 2: 1-7.
–Ο Θεός σκληρύνει την καρδίαν του Φαραώ. Έξοδος 9: 12, 10: 1, 20, 27, 11: 10, 14: 8.
–Ο Θεός διατάζει και υποστηρίζει τη δουλεία. Λευιτικόν 25: 44-46, Έξοδος 21: 2-8, Πρός Εφεσίους 6: 5, Πρός Κολασσαείς 3: 22.
–Εναντίον των γυναικών. Α΄ Πρός Κορινθίους 14: 34, Α΄ Πρός Τιμόθεον 2: 9-14, Γένεσις 5: 16.
–Οι κανόνες περί βιασμού: Δευτερονόμιον 22: 23-29: Μέσα σε πόλη ο άνδρας και η γυναίκα θα θανατωθούν, αλλά στην ύπαιθρο μόνο ο άνδρας θα θανατωθεί. Εάν η γυναίκα δεν είναι παντρεμένη τότε ο άνδρας θα πληρώσει 50 σεκέλς και θα την παντρευτεί
–ΑντιΕβραϊσμός. Α΄ Πρός Θεσσαλονικείς 2: 14, 15, Πρός Τίτον 1: 10.
–Ο Θεός δεν ευνοεί ούτε το καλό ούτε το κακό. Ματθαίος 5: 45.
–Ο Θεός δημιούργησε μερικούς ανθρώπους προορισμένους να πάνε στην κόλαση. Πρός Ρωμαίους 8: 29-30, Ιούδα 1: 4, Ματθαίος 7: 13-14.
–Ο Θεός παραδέχεται ότι απατά. (Α΄) Γ΄ Βασιλειών 22: 23, Ησαΐας 6: 10.
–Ο Ιησούς παραδέχεται ότι απατά (λόγος των παραβολών). Β΄ Πρός Θεσσαλονικείς 2: 11-12, Μάρκος 4: 10-12, Ματθαίος 13: 10-11.
–Ο Θεός αποστέλλει αρκούδες να κατασπαράξουν παιδιά. (Β΄) Δ΄ Βασιλειών 2: 24.
–Ο Θεός διατάζει τον φόνο βρεφών. Αριθμοί 31: 17, Δευτερονόμιον 20: 13, Ψαλμοί 136 (ή 137): 9, Λευιτικόν 26: 29, Αριθμοί 31: 17.
–Ο Ιησούς απειλεί να φονεύσει τα παιδιά για τις αμαρτίες των μανάδων των. Αποκάλυψις 2: 23.
–Ο Θεός και ο Ιησούς μισούν. Πρός Ρωμαίους 9: 13, Αποκάλυψις 2: 6, Ψαλμοί 5: 5.
–Μα μην συναναστρέφεστε με ανθρώπους που έχουν διαφορετική γνώμη. Β΄ Ιωάννου 1: 10-11, Β΄ Πρός Κορινθίους 6: 14-17.
–Ο αιμομίκτης Λωτ είναι δίκαιος. Β΄ Πέτρου 2: 7.
(Δωροδοκίες και φοβέρες – Παράδεισος και Κόλαση, κλπ., βρίθουν μέσα στην Ιερά Βίβλο.)
ΟΛΙΓΕΣ ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΟΧΕΙΡΟΥ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
1) Γιατί ο θεός φέρεται σαν ποταπός δηλητηριαστής δίνοντας κρέας για να χολεριάσουν πεινασμένοι άνθρωποι; «Και έσται υμίν, εις χολέραν» Ο΄ Αριθμοί 11.20.
2) Γιατί ένας φαλακρός ημιάγριος (ο προφήτης Ελισαίος) καταριέται στο όνομα του Κυρίου σαράντα δυο παιδάκια και τα έφαγαν αρκούδες; Μασ. Β΄ ή Δ΄ Βασιλ. Β΄ 23, 24 !
3) Γιατί στην Βίβλο διαβάζομε το απίστευτα βαρβαρικό: «ο δίκαιος θέλει ευφρανθεί όταν ιδεί την εκδίκηση, και τους πόδας αυτού (Ο΄ τας χείρας αυτού) θέλει νίψει εν τω αίματι του ασεβούς (Ο΄ αμαρτωλού)» Μασ. Ψαλμοί 58.10 (ή ΝΗ΄10) Ο΄ Ψαλμοί 57.11.
4) Γιατί με τις ευλογίες του Γιαχβέχ: «δέκα χιλιάδας ζωντανούς αιχμαλώτους οι Ιουδαίοι τους κατεκρήμνιζον από του άκρου του κρημνού, ώστε πάντες διερράγησαν»! Β΄ Χρονικών (Παραλειπομένων) 25.12.
5) Τί σημαίνουν οι πορνογραφικές περιγραφές με μόρια και εκσπερματώσεις γαϊδάρων στην Βίβλο; (Βλέπε περί Οολά και Οολιβά), Ιεζεκιήλ 23.1-34. Ο προφήτης δεν βρήκε καλλίτερο τρόπο να εκφραστεί;
6) Γιατί ο Μωυσής σκότωσε ανθρώπους και ζώα στην Αίγυπτο, κάτι που εξίσου καλά θα μπορούσε να κάνει και ένας οργανωμένος δηλητηριαστής; Γιατί δεν έριξε μια κατάλληλη έκσταση στον ίδιο τον Φαραώ για να του αλλάξει απλά γνώμη; Γιατί επιτέλους δεν σκότωσε αυτόν και την οικογένεια του που είχαν την άμεση ευθύνη για τη σκλαβιά των Ιουδαίων, αλλά σκότωσε απλούς αθώους Αιγυπτίους που ήταν αμέτοχοι στις κρατικές αποφάσεις; Μήπως επειδή ο φόνος ανύποπτων Αιγυπτίων ήταν ευκολότερος από την πρόσβαση στο βασιλικό τραπέζι του Φαραώ;
7) Γιατί ο Μωυσής φεύγοντας από τη Αίγυπτο με τον λαό του, πηγαίνει προς την θάλασσα του κόλπου Σουέζ και περιμένει εκεί τον Φαραώ; Γιατί σκίζει αυτή τη θάλασσα για να περάσει απέναντι, αφού δίπλα ακριβώς υπήρχαν χιλιόμετρα ολόκληρα από περάσματα και τίποτε δεν τον εμπόδιζε να συνεχίσει ανενόχλητος την φυγή του προς το Σινά;
ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (= ΔΕΣΠΟΤΗ, ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ) ΥΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ…
«AΛΛA TOYΣ EXΘPOYΣ MOY EKEINOYΣ ΠOY ΔEN ΘEΛHΣAN NA BAΣIΛEYΣΩ ΠANΩ TOYΣ ΦEPTE TOYΣ EΔΩ KAI KATAΣΦAΞTE TOYΣ MΠPOΣTA MOY» (ΛOYKAΣ IΘ’ 27)
«ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ ΜΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΕΙΤΕ ΟΠΩΣ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ (=ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ). ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΕΙΣΑΚΟΥΣΘΟΥΝ. ΜΗΝ ΜΟΙΑΣΕΤΕ, ΛΟΙΠΟΝ, Σ’ ΑΥΤΟΥΣ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΣΤ’ 7)
«ΜΗΝ ΝΟΙΑΣΤΕΙΤΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΙΟΥΜΕ ‘H ΜΕ ΤΙ ΘΑ ΝΤΥΘΟΥΜΕ. ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ (=ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΣΤ’ 31-32)
«ΣΕ ΟΔΟ ΕΘΝΩΝ (=ΕΛΛΗΝΩΝ) ΜΗΝ ΔΙΑΒΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ ΜΗΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 5)
«ΚΑΙ ΕΑΝ Η ΟΙΚΙΑ (ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΔΕΧΘΕΙ ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ) ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΑ, ΝΑ ΕΛΘΕΙ Η ΕΙΡΗΝΗ Σ? ΑΥΤΗΝ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΞΙΑ, Η ΕΙΡΗΝΗ ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΕΣΑΣ (!!!)» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 13)
«ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΔΕΧΘΕΙ ΕΣΑΣ (ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ) ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΕΞΕΡΧΕΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΤΙΝΑΞΤΕ ΤΗΝ ΣΚΟΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΑΣ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 44)
«ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΑΡΝΗΘΕΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΘΑ ΤΟΝ ΑΡΝΗΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ (ΜΠΑΜΠΑΚΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 33)
«ΜΗ ΝΟΜΙΣΕΤΕ ΟΤΙ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΓΗ (ΑΝΤΕ ΡΕ!!!). ΔΕΝ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΙΡΗΝΗ ΑΛΛΑ ΜΑΧΑΙΡΑ. ΗΛΘΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΩ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ (Ο ΙΗΣΟΥΣ ΘΕΩΡΕΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ!!!!!) ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ (!!!) ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΥΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΤΗΣ (!!!). ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙΚΙΑΚΟΙ ΤΟΥ ΥΠΗΡΕΤΕΣ. ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 34-37)
«ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΤΕΡΑ (ΜΠΑΜΠΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΚΥΡΙΕ (ΝΤΑΒΑΤΖΗ) ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΕΚΡΥΨΕΣ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΟΥΣ (!!!) ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΕΚΑΛΥΨΕΣ ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ.» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΑ’ 25)
«ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΒ’ 30)
«ΘΑ ΕΛΘΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΟΥΝ ΣΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ. ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΞΙΜΟ ΤΩΝ ΔΟΝΤΙΩΝ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΓ’ 49-50)
«ΕΑΝ ΑΜΑΡΤΗΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΗΣ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΕΝΑΝ ΤΡΙΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΩΣ ΔΙΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ. ΕΑΝ ΠΑΡΑΚΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΕΑΝ ΠΑΡΑΚΟΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕ ΤΟΝ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ (=ΕΛΛΗΝΕΣ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΕΛΩΝΕΣ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΗ’ 15-17)
«ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΙΔΕ (=Ο ΙΗΣΟΥΣ) ΜΙΑ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΣΥΚΙΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, ΒΑΔΙΖΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΒΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΚΟ ΠΑΝΩ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΔΕ ΒΡΗΚΕ ΤΙΠΟΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΦΥΛΛΑ. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙΡΟΣ ΣΥΚΩΝ (ΗΤΑΝ ΑΠΡΙΛΗΣ – ΜΑΗΣ ΕΝΩ ΤΑ ΣΥΚΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!!!!). ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΠΕ… ΝΑ ΜΗΝ ΦΑΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΚΑΡΠΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ (!!!!!!!!!!)…. ΚΑΙ Η ΣΥΚΙΑ ΞΗΡΑΘΗΚΕ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ (!!!!).» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΚΑ’ 19) + (ΜΑΡΚΟΣ ΙΑ’ 13-14)
«ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΕ ΓΙA ΑΥΤΟΝ (=ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ) ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΚΟΡΗ ΕΙΧΕ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΗΛΘΕ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ. Η ΔΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΡΟ-ΦΟΙΝΙΚΗΣ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ. ΤΟΤΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΗΣ ΑΠΗΝΤΗΣΕ… ΑΣΕ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (=ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ). ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕΙ ΣΤΑ ΣΚΥΛΑΚΙΑ (=ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ)!!!!!!!» (ΜΑΡΚΟΣ Ζ’ 26-27) + (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΕ’ 22-26)
«…ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ, ΣΤΟ ΠΥΡ ΤΟ ΑΣΒΕΣΤΟ ΟΠΟΥ ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΔΕΝ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΡΩΝΕ (=ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ) ΚΑΙ ΟΠΟΥ Η ΦΩΤΙΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ» (ΜΑΡΚΟΣ Θ’ 43-44)
«ΦΩΤΙΑ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΚΑΙ ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΩ ΑΝ ΗΔΗ ΑΝΑΨΕ (!!!). ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΡΗΝΗ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΤΗ ΓΗ; ΟΧΙ ΣΑΣ ΛΕΩ ΑΛΛΑ ΔΙΧΟΝΟΙΑ» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΒ’ 49)
«ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΞΙΜΟ ΤΩΝ ΔΟΝΤΙΩΝ, ΟΤΑΝ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ (!!!) ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΣΑΑΚ (!!!) ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒ (!!!) ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΕΒΡΑΙΟΥΣ) ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΜΑΣΤΡΟΠΩΝ;;;), ΕΣΑΣ ΔΕ ΠΕΤΑΓΜΕΝΟΥΣ ΕΞΩ» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΓ’ 28)
«ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΣΗ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ (!!!) ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ (!!!) ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ (!!!) ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ (!!!) ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ (!!!) ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΟΥ (!!!), ΑΚΟΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ (!!!) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ.(!!!) (ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΣ ΔΗΛΑ ΔΗ)» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΔ’ 26)
«ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΥΙΟ (ΔΗΛΑ ΔΗ Σ’ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ) ΕΧΕΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ. ΟΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΑΠΕΙΘΕΙ ΣΤΟΝ ΥΙΟ (Σ’ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΠΑΛΙ) ΔΕ ΘΑ ΔΗ ΖΩΗ ΑΛΛΑ Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΝΕΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ ΠΑΝΩ ΤΟΥ» (ΙΩΑΝΝΗΣ Γ’ 36)
«ΕΑΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣΑΣ» (ΙΩΑΝΝΗΣ Η’ 24)
«ΙΔΟΥ (ΕΓΩ Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ) ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΩ (ΤΗΝ ΙΕΖΑΒΕΛ, ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ) ΑΥΤΗΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΚΟΤΩΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) ΜΕ ΘΑΝΑΤΙΚΟ. (ΜΠΡΑΒΟ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΠΟΛΥ ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ!!!)» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Β’ 22-23)
«ΙΔΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ (Ο ΚΑΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ) ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΔΗ ΚΑΘΕ ΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΛΟΓΧΙΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΦΑΓΟΥΝ (!!!) ΑΠ’ ΑΥΤΟΝ ΟΛΕΣ ΟΙ (ΛΕΥΚΕΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΕΣ) ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Α’ 7)
«ΚΑΙ ΕΙΔΑ, ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΤΟ ΑΡΝΙ (ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΟ ΑΡΝΑΚΙ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ) ΣΤΕΚΟΜΕΝΟ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΣΙΩΝ (!!!), ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ 144.000 ΕΒΡΑΙΟΙ ΜΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ (ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ) ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ (ΜΠΑΜΠΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΣΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΟΥΣ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΔ’ 1)
«ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ (=Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΛΕΥΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ) ΘΑ ΠΙΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΡΑΣΜΕΝΟ ΑΚΡΑΤΟ ΟΙΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΘΑ ΒΑΣΑΝΙΣΘΕΙ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΙΟ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ (;;;) ΑΓΓΕΛΩΝ ΚΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ. (Ο ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ ΔΗΛΑ ΔΗ ΘΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝH ΤΟΥΣ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ(!!!))» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΔ’ 9)
«ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ (ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ, ΥΙΟΥ-ΓΙΑΧΒΕΧ) ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΚΟΦΤΕΡΗ, ΔΙΚΟΠΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΑ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΑ ΕΘΝΗ (ΛΕΥΚΗΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗΣ ΦΥΛΗΣ). ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ (Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ) ΘΑ ΠΟΙΜΑΝΕΙ ΑΥΤΟΥΣ (ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΛΕΥΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΑΝΟΣ ΦΥΛΗΣ) ΜΕ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΡΑΒΔΟ. ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΑΤΑ ΤΗΝ ΛΗΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΞΕΠΕΤΑΓΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΤΟΥ ΚΙΝΕΖΟΥ ΜΠΑΜΠΑΚΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΘ’ 15)
ΠΕΡΙΤΤΟ ΠΛΕΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΧΙΛΙΟΞΕΦΤΙΣΜΕΝΗ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΠΙΛΑ «ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ» ΚΑΙ «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ» ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΦΥΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΖΟΤΑΝ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ (YAHWEH YOSHOUAH = Ο ΓΙΑΧΒΕΧ ΣΩΖΕΙ …ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΩΖΕΙ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ …ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ.).
ΟΙ ΔΕ ΕΛΛΗΝΕΣ (;;;) ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ…….ΧΑΙΡΕΣΤΕ!
Βιβλιογραφία: από τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου
Σύνταξη άρθρου: Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος
Το ότι η Αγία Γραφή και ιδίως η Παλαιά Διαθήκη, είναι εμποτισμένη με αίμα, σπέρμα και βία, δεν είναι κάτι άγνωστο (τουλάχιστον σε αρκετούς, πλην τού «ποιμνίου» τής Εκκλησίας). Είναι γνωστόν πως βρίθει από πράξεις ανομολόγητες, γεμάτες κακία και μίσος. Αυτό το τερατούργημα, οι Ιουδαιοχριστιανοί επιμένουν να το αποκαλούν «θεόπνευστο» και «ιερό», που εκπέμπει μηνύματα «αγάπης».
Τι θα λέγατε όμως, να τα βάλουμε κάτω -τα «ιερά» κείμενα- κι αφού γίνουμε λίγο «πεζοί», να δούμε και σε αριθμούς, πως μετριέται η «αγάπη» που αποπνέουν τα κείμενα, καθώς κι ο Θεός των Εβραίων και των χριστιανών, ο οποίος είναι ένα και το αυτό και φέρει το όνομα Γιαχβέ;
Το πόνημα που ακολουθεί, «αλιεύθηκε» σε ελληνικό forum (phorum.gr) και περιέχει μια λεπτομερή καταγραφή των θυμάτων (νεκρών και τραυματιών) που αναφέρονται στην Αγία Γραφή. Είναι άγνωστο, αν ο συντάκτης κατόρθωσε να επιτύχει μια πλήρη καταγραφή. Ανεξαρτήτως όμως απ’ αυτό, ακόμα και στην περίπτωση που δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει όλες τις περιπτώσεις βίας, οι ήδη υπάρχουσες, είναι υπεραρκετές, για ν’ αποδώσουν γλαφυρά το κλίμα «αγάπης» και «αδελφοσύνης» που «διδάσκουν» αυτά τα «ιερά» κείμενα.
Για να μην υπάρξει ουδεμία αμφισβήτηση, ο συντάκτης έχει φροντίσει, όχι απλώς να παραπέμπει στα ανάλογα πρωτότυπα κείμενα, αλλά ταυτόχρονα να τα παραθέτει κιόλας. Για όποιον έχει την παραμικρή αμφιβολία, μπορεί να έχει άμεση πρόσβαση στα κείμενα τής Αγίας Γραφής και να διασταυρώσει τα γραφόμενα.
Πάρτε λοιπόν μια βαθιά ανάσα, κι αν έχετε χρόνο και υπομονή, αρχίστε το μέτρημα και την πρόσθεση…
Γένεσις
7, 23: «καὶ ἐξήλειψε πᾶν τὸ ἀνάστημα, ὃ ἦν ἐπί προσώπου τῆς γῆς, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἑρπετῶν καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐξηλείφθησαν ἀπὸ τῆς γῆς· καὶ κατελείφθη μόνος Νῶε καὶ οἱ μετ᾿ αὐτοῦ ἐν τῇ κιβωτῷ».
Αριθμός: Άγνωστος.
19, 24: «καὶ Κύριος ἔβρεξεν ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμοῤῥα θεῖον, καὶ πῦρ παρὰ Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ».
Αριθμός: Άγνωστος.
19, 26: «καὶ ἐπέβλεψεν ἡ γυνὴ αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ ἐγένετο στήλη ἁλός».
Αριθμός: 1.
38, 7: «ἐγένετο δὲ Ἢρ πρωτότοκος Ἰούδα πονηρὸς ἔναντι Κυρίου, καὶ ἀπέκτεινεν αὐτὸν ὁ Θεός».
Αριθμός: 1.
38, 10: «πονηρὸν δὲ ἐφάνη ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐποίησε τοῦτο, καὶ ἐθανάτωσε καὶ τοῦτον (τον Αυνάν)».
Αριθμός: 1.
Έξοδος
9, 25: «ἐπάταξε δὲ ἡ χάλαζα ἐν πάσῃ γῇ Αἰγύπτου ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους, καὶ πᾶσαν βοτάνην τὴν ἐν τῷ πεδίῳ ἐπάταξεν ἡ χάλαζα, καὶ πάντα τὰ ξύλα τὰ ἐν τοῖς πεδίοις συνέτριψεν ἡ χάλαζα».
Αριθμός: Άγνωστος.
12, 29: «Ἐγενήθη δὲ μεσούσης τῆς νυκτὸς καὶ Κύριος ἐπάταξε πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ, ἀπὸ πρωτοτόκου Φαραὼ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου ἕως πρωτοτόκου τῆς αἰχμαλωτίδος τῆς ἐν τῷ λάκκῳ καὶ ἕως πρωτοτόκου παντὸς κτήνους».
Αριθμός: Άγνωστος.
14, 28: «καὶ ἐπαναστραφὲν τὸ ὕδωρ ἐκάλυψε τὰ ἅρματα καὶ τοὺς ἀναβάτας καὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν Φαραώ, τοὺς εἰσπορευομένους ὀπίσω αὐτῶν, εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ οὐ κατελήφθη ἐξ αὐτῶν οὐδὲ εἷς».
Αριθμός: Άγνωστος.
17, 11–14: «καὶ ἐγίνετο ὅταν ἐπῇρε Μωυσῆς τὰς χεῖρας, κατίσχυεν Ἰσραήλ· ὅταν δὲ καθῆκε τὰς χεῖρας, κατίσχυεν Ἀμαλήκ. αἱ δὲ χεῖρες Μωυσῆ βαρεῖαι· καὶ λαβόντες λίθον ὑπέθηκαν ὑπ᾿ αὐτόν, καὶ ἐκάθητο ἐπ᾿ αὐτοῦ, καὶ Ἀαρὼν καὶ Ὢρ ἐστήριζον τὰς χεῖρας αὐτοῦ, ἐντεῦθεν εἷς καὶ ἐντεῦθεν εἷς· καὶ ἐγένοντο αἱ χεῖρες Μωυσῆ ἐστηριγμέναι ἕως δυσμῶν ἡλίου. καὶ ἐτρέψατο Ἰησοῦς τὸν Ἀμαλὴκ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν φόνῳ μαχαίρας. εἶπε δὲ Κύριος πρὸς Μωυσῆν· κατάγραψον τοῦτο εἰς μνημόσυνον ἐν βιβλίῳ καὶ δὸς εἰς τὰ ὦτα Ἰησοῦ, ὅτι ἀλοιφῇ ἐξαλείψω τὸ μνημόσυνον Ἀμαλὴκ ἐκ τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανόν».
Αριθμός: Άγνωστος.
32, 27: «καὶ λέγει αὐτοῖς· τάδε λέγει Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραήλ· θέσθε ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ ῥομφαίαν ἐπὶ τὸν μηρὸν καὶ διέλθατε καὶ ἀνακάμψατε ἀπὸ πύλης ἐπὶ πύλην διά τῆς παρεμβολῆς καὶ ἀποκτείνατε ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τὸν πλησίον αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τὸ ἔγγιστα αὐτοῦ. καὶ ἐποίησαν οἱ υἱοὶ Λευὶ καθὰ ἐλάλησεν αὐτοῖς Μωυσῆς, καὶ ἔπεσαν ἐκ τοῦ λαοῦ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ εἰς τρισχιλίους ἄνδρας».
Αριθμός: 3.000.
Λευιτικόν
10, 1–3: «Καὶ λαβόντες οἱ δύο υἱοὶ Ἀαρὼν Ναδὰβ καὶ Ἀβιοὺδ ἕκαστος τὸ πυρεῖον αὐτοῦ ἐπέθηκαν ἐπ᾿ αὐτὸ πῦρ καὶ ἐπέβαλον ἐπ᾿ αὐτὸ θυμίαμα καὶ προσήνεγκαν ἔναντι Κυρίου πῦρ ἀλλότριον, ὃ οὐ προσέταξε Κύριος αὐτοῖς. καὶ ἐξῆλθε πῦρ παρὰ Κυρίου καὶ κατέφαγεν αὐτούς, καὶ ἀπέθανον ἔναντι Κυρίου. καὶ εἶπε Μωυσῆς πρὸς Ἀαρών· τοῦτό ἐστιν, ὃ εἶπε Κύριος λέγων· ἐν τοῖς ἐγγίζουσί μοι ἁγιασθήσομαι καὶ ἐν πάσῃ τῇ συναγωγῇ δοξασθήσομαι. καὶ κατενύχθη Ἀαρών».
Αριθμός: 2.
(Σκοτώνονται οι γιοι του Ααρών).
Αριθμοί
11, 1: «Καὶ ἦν ὁ λαὸς γογγύζων πονηρὰ ἔναντι Κυρίου, καὶ ἤκουσε Κύριος καὶ ἐθυμώθη ὀργῇ, καὶ ἐξεκαύθη ἐν αὐτοῖς πῦρ παρὰ Κυρίου καὶ κατέφαγε μέρος τι τῆς παρεμβολῆς».
Αριθμός: Άγνωστος.
11, 33: «τὰ κρέα ἔτι ἦν ἐν τοῖς ὀδοῦσιν αὐτῶν πρινὴ ἐκλείπειν, καὶ Κύριος ἐθυμώθη εἰς τὸν λαόν, καὶ ἐπάταξε Κύριος τὸν λαὸν πληγὴν μεγάλην σφόδρα».
Αριθμός: Άγνωστος.
14, 35–37: «ἐγὼ Κύριος ἐλάλησα· ᾖ μὴν οὕτω ποιήσω τῇ συναγωγῇ τῇ πονηρᾷ ταύτῃ τῇ ἐπισυνισταμένῃ ἐπ᾿ ἐμέ· ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ ἐξαναλωθήσονται καὶ ἐκεῖ ἀποθανοῦνται. καὶ οἱ ἄνθρωποι, οὓς ἀπέστειλε Μωυσῆς κατασκέψασθαι τὴν γῆν καὶ παραγενηθέντες διεγόγγυσαν κατ᾿ αὐτῆς πρὸς τὴν συναγωγὴν ἐξενέγκαι ῥήματα πονηρὰ περὶ τῆς γῆς, καὶ ἀπέθανον οἱ ἄνθρωποι οἱ κατείπαντες πονηρὰ κατὰ τῆς γῆς ἐν τῇ πληγῇ ἔναντι Κυρίου».
Αριθμός: Άγνωστος.
15, 32–35: «Καὶ ἦσαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ ἐν τῇ ἐρήμῳ…καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· θανάτῳ θανατούσθω ὁ ἄνθρωπος, λιθοβολήσατε αὐτὸν λίθοις πᾶσα ἡ συναγωγή».
Αριθμός: 1.
16, 27–32: «καὶ ἀπέστησαν ἀπὸ τῆς σκηνῆς Κορὲ κύκλῳ·…καὶ ἠνοίχθη ἡ γῆ καὶ κατέπιεν αὐτοὺς καὶ τοὺς οἴκους αὐτῶν καὶ πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ὄντας μετὰ Κορὲ καὶ τὰ κτήνη αὐτῶν».
Αριθμός: Άγνωστος.
16, 35: «καὶ πῦρ ἐξῆλθε παρὰ Κυρίου καὶ κατέφαγε τοὺς πεντήκοντα καὶ διακοσίους ἄνδρας τοὺς προσφέροντας τὸ θυμίαμα».
Αριθμός: 250.
17, 14: «καὶ ἐγένοντο οἱ τεθνηκότες ἐν τῇ θραύσει τεσσαρεσκαίδεκα χιλιάδες καὶ ἑπτακόσιοι, χωρὶς τῶν τεθνηκότων ἕνεκεν Κορέ».
Αριθμός: 14.700.
21, 3: «καὶ εἰσήκουσε Κύριος τῆς φωνῆς Ἰσραὴλ καὶ παρέδωκε τὸν Χανανεὶν ὑποχείριον αὐτοῦ, καὶ ἀνεθεμάτισεν αὐτὸν καὶ τὰς πόλεις αὐτοῦ· καὶ ἐπεκάλεσαν τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Ἀνάθεμα».
Αριθμός: 1.
(Για την ακρίβεια, τον παρέδωσε στους Ισραηλίτες).
21, 6: «καὶ ἀπέστειλε Κύριος εἰς τὸν λαὸν τοὺς ὄφεις τοὺς θανατοῦντας, καὶ ἔδακνον τὸν λαόν, καὶ ἀπέθανε λαὸς πολὺς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ».
Αριθμός: Άγνωστος.
21, 34: «καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· μὴ φοβηθῇς αὐτόν, ὅτι εἰς τὰς χεῖράς σου παραδέδωκα αὐτὸν καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ πᾶσαν τὴν γῆν αὐτοῦ, καὶ ποιήσεις αὐτῷ καθὼς ἐποίησας τῷ Σηὼν βασιλεῖ τῶν Ἀμοῤῥαίων, ὃς κατῴκει ἐν Ἐσεβών. καὶ ἐπάταξεν αὐτὸν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ, ἕως τοῦ μὴ καταλιπεῖν αὐτοῦ ζωγρείαν· καὶ ἐκληρονόμησαν τὴν γῆν αὐτοῦ».
Αριθμός: Άγνωστος.
25, 8: «…καὶ ἐπαύσατο ἡ πληγὴ ἀπὸ υἱῶν Ἰσραήλ. καὶ ἐγένοντο οἱ τεθνηκότες ἐν τῇ πληγῇ τέσσαρες καὶ εἴκοσι χιλιάδες».
Αριθμός: 24.000.
31, 7: «καὶ παρετάξαντο ἐπὶ Μαδιάν, καθὰ ἐνετείλατο Κύριος Μωυσῇ, καὶ ἀπέκτειναν πᾶν ἀρσενικόν».
Αριθμός: Άγνωστος.
Δευτερονόμιον
2, 21: «ἔθνος μέγα καὶ πολὺ καὶ δυνατώτερον ὑμῶν, ὥσπερ καὶ οἱ Ἐνακίμ, καὶ ἀπώλεσεν αὐτοὺς Κύριος πρὸ προσώπου αὐτῶν, καὶ κατεκληρονόμησαν καὶ κατῳκίσθησαν ἀντ᾿ αὐτῶν ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης».
Αριθμός: Άγνωστος.
2, 33–34: «καὶ παρέδωκεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν πρὸ προσώπου ἡμῶν, καὶ ἐπατάξαμεν αὐτὸν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ·καὶ ἐκρατήσαμεν πασῶν τῶν πόλεων αὐτοῦ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ ἐξωλοθρεύσαμεν πᾶσαν πόλιν ἑξῆς, καὶ τὰς γυναῖκας αὐτῶν καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν, οὐ κατελίπομεν ζωγρείαν».
Αριθμός: Άγνωστος.
3, 3–6: «καὶ παρέδωκεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν εἰς τὰς χεῖρας ἡμῶν, καὶ τὸν Ὢγ βασιλέα τῆς Βασὰν καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ, καὶ ἐπατάξαμεν αὐτὸν ἕως τοῦ μὴ καταλιπεῖν αὐτοῦ σπέρμα. καὶ ἐκρατήσαμεν πασῶν τῶν πόλεων αὐτοῦ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ· οὐκ ἦν πόλις, ἣν οὐκ ἐλάβομεν παρ᾿ αὐτῶν, ἑξήκοντα πόλεις, πάντα τὰ περίχωρα Ἀργὸβ βασιλέως Ὢγ ἐν Βασάν, πᾶσαι πόλεις ὀχυραί, τείχη ὑψηλά, πύλαι καὶ μοχλοί, πλὴν τῶν πόλεων τῶν Φερεζαίων τῶν πολλῶν σφόδρα. ἐξωλοθρεύσαμεν αὐτούς, ὥσπερ ἐποιήσαμεν τὸν Σηὼν βασιλέα Ἐσεβών, καὶ ἐξωλοθρεύσαμεν πᾶσαν πόλιν ἑξῆς καὶ τὰς γυναῖκας καὶ τὰ παιδία·καὶ πάντα τὰ κτήνη, καὶ τὰ σκῦλα τῶν πόλεων ἐπρονομεύσαμεν ἑαυτοῖς».
Αριθμός: Άγνωστος.
Ιησούς του Ναυή
6, 16–21: «καὶ ἐγένετο τῇ περιόδῳ τῇ ἑβδόμῃ ἐσάλπισαν οἱ ἱερεῖς, καὶ εἶπεν Ἰησοῦς τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ· κεκράξατε, παρέδωκε γὰρ Κύριος ὑμῖν τὴν πόλιν…καὶ ἀνεθεμάτισεν αὐτὴν Ἰησοῦς καὶ ὅσα ἦν ἐν τῇ πόλει ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ ἕως γυναικός, ἀπὸ νεανίσκου καὶ ἕως πρεσβύτου καὶ ἕως μόσχου καὶ ὑποζυγίου, ἐν στόματι ῥομφαίας».
Αριθμός: Άγνωστος.
7, 25–26: «καὶ εἶπεν Ἰησοῦς τῷ Ἄχαρ· τί ὠλόθρευσας ἡμᾶς; ἐξολοθρεύσαι σε Κύριος καθὰ καὶ σήμερον. καὶ ἐλιθοβόλησαν αὐτὸν λίθοις πᾶς Ἰσραήλ….καὶ ἐπέστησαν αὐτῷ σωρὸν λίθων μέγαν. καὶ ἐπαύσατο Κύριος τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς· διὰ τοῦτο ἐπωνόμασεν αὐτὸ Ἐμεκαχὼρ ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης».
Αριθμός: Άγνωστος.
8, 1–25: «Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Ἰησοῦν· μὴ φοβηθῇς μηδὲ δειλιάσῃς, λάβε μετὰ σοῦ πάντας τοὺς ἄνδρας τοὺς πολεμιστὰς καὶ ἀναστὰς ἀνάβηθι εἰς Γαί· ἰδοὺ δέδωκα εἰς τὰς χεῖράς σου τὸν βασιλέα Γαὶ καὶ τὴν γῆν αὐτοῦ….καὶ ἐγενήθησαν οἱ πεσόντες ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ ἕως γυναικὸς δώδεκα χιλιάδες, πάντας τοὺς κατοικοῦντας Γαί».
Αριθμός: 12.000.
10, 10–11: «καὶ ἐξέστησεν αὐτοὺς Κύριος ἀπὸ προσώπου τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, καὶ συνέτριψεν αὐτοὺς Κύριος συντρίψει μεγάλῃ ἐν Γαβαών, καὶ κατεδίωξαν αὐτοὺς ὁδὸν ἀναβάσεως Ὠρωνὶν καὶ κατέκοπτον αὐτοὺς ἕως Ἀζηκὰ καὶ ἕως Μακηδά. ἐν δὲ τῷ φεύγειν αὐτοὺς ἀπὸ προσώπου τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐπὶ τῆς καταβάσεως Ὠρωνὶν καὶ Κύριος ἐπέῤῥιψεν αὐτοῖς λίθους χαλάζης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἕως Ἀζηκά, καὶ ἐγένοντο πλείους οἱ ἀποθανόντες διὰ τοὺς λίθους τῆς χαλάζης ἢ οὓς ἀπέκτειναν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ μαχαίρᾳ ἐν τῷ πολέμῳ».
Αριθμός: Άγνωστος.
10, 24–26: «καὶ ἐπεὶ ἐξήγαγον αὐτοὺς πρὸς Ἰησοῦν (του Ναϋή), καὶ συνεκάλεσεν Ἰησοῦς πάντα Ἰσραήλ, καὶ τοὺς ἐναρχομένους τοῦ πολέμου τοὺς συμπορευομένους αὐτῷ, λέγων αὐτοῖς· προπορεύεσθε καὶ ἐπίθετε τοὺς πόδας ὑμῶν ἐπὶ τοὺς τραχήλους αὐτῶν. καὶ προσελθόντες ἐπέθηκαν τοὺς πόδας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς τραχήλους αὐτῶν. καὶ εἶπεν Ἰησοῦς πρὸς αὐτούς· μὴ φοβηθῆτε αὐτοὺς μηδὲ δειλιάσητε· ἀνδρίζεσθε καὶ ἰσχύετε, ὅτι οὕτω ποιήσει Κύριος πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς ὑμῶν, οὓς ὑμεῖς καταπολεμεῖτε αὐτούς. καὶ ἀπέκτεινεν αὐτοὺς Ἰησοῦς καὶ ἐκρέμασεν αὐτοὺς ἐπὶ πέντε ξύλων, καὶ ἦσαν κρεμάμενοι ἐπὶ τῶν ξύλων ἕως ἑσπέρας».
Αριθμός: 5.
10, 28–42: «αὶ τὴν Μακηδὰ ἐλάβοσαν…καὶ παρέδωκεν αὐτὴν Κύριος ἐν χειρὶ Ἰσραήλ…ὃν τρόπον ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραήλ,… καὶ πάντας τοὺς βασιλεῖς αὐτῶν καὶ τὴν γῆν αὐτῶν ἐπάταξεν Ἰησοῦς εἰσάπαξ, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ συνεπολέμει τῷ Ἰσραήλ».
Αριθμός: Άγνωστος.
11, 8–12: «καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος ὑποχειρίους Ἰσραήλ, καὶ κόπτοντες αὐτοὺς κατεδίωκον ἕως Σιδῶνος τῆς μεγάλης καὶ ἕως Μασερὼν καὶ ἕως τῶν πεδίων Μασσὼχ κατ᾿ ἀνατολὰς καὶ κατέκοψαν αὐτοὺς ἕως τοῦ μὴ καταλειφθῆναι αὐτῶν διασεσωσμένον….καὶ πάσας τὰς πόλεις τῶν βασιλειῶν καὶ τοὺς βασιλεῖς αὐτῶν ἔλαβεν Ἰησοῦς καὶ ἀνεῖλεν αὐτοὺς ἐν στόματι ξίφους, καὶ ἐξωλόθρευσαν αὐτούς, ὃν τρόπον συνέταξε Μωυσῆς ὁ παῖς Κυρίου».
Αριθμός: Άγνωστος.
11, 20–21: «ὅτι διὰ Κυρίου ἐγένετο κατισχῦσαι αὐτῶν τὴν καρδίαν συναντᾶν εἰς πόλεμον πρὸς Ἰσραήλ, ἵνα ἐξολοθρευθῶσιν, ὅπως μὴ δοθῇ αὐτοῖς ἔλεος, ἀλλ᾿ ἵνα ἐξολοθρευθῶσιν, ὃν τρόπον εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν. Καὶ ἦλθεν Ἰησοῦς ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ ἐξωλόθρευσε τοὺς Ἐνακὶμ ἐκ τῆς ὀρεινῆς, ἐκ Χεβρὼν καὶ ἐκ Δαβὶρ καὶ ἐξ Ἀναβὼθ καὶ ἐκ παντὸς γένους Ἰσραὴλ καὶ ἐκ παντὸς ὄρους Ἰούδα σὺν ταῖς πόλεσιν αὐτῶν, καὶ ἐξωλόθρευσεν αὐτοὺς Ἰησοῦς (του Ναϋή)».
Αριθμός: Άγνωστος.
Κριταί
1, 4: «καὶ ἀνέβη Ἰούδας, καὶ παρέδωκε Κύριος τὸν Χαναναῖον καὶ τὸν Φερεζαῖον εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν. καὶ ἔκοψαν αὐτοὺς ἐν Βεζὰκ εἰς δέκα χιλιάδας ἀνδρῶν».
Αριθμός: 10.000.
3, 15-22: «καὶ εἶπεν αὐτῷ Ἀσχά· δὸς δή μοι εὐλογίαν…καὶ ἀνέβησαν οἱ υἱοὶ Ἰωσὴφ καί γε αὐτοὶ εἰς Βαιθήλ, καὶ Κύριος ἦν μετ᾿ αὐτῶν».
Αριθμός: 1.
3, 28–30: «καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· κατάβητε ὀπίσω μου, ὅτι παρέδωκε Κύριος ὁ Θεὸς τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν τὴν Μωὰβ ἐν χειρὶ ἡμῶν. καὶ κατέβησαν ὀπίσω αὐτοῦ καὶ προκατελάβοντο τὰς διαβάσεις τοῦ Ἰορδάνου τῆς Μωάβ, καὶ οὐκ ἀφῆκεν ἄνδρα διαβῆναι….καὶ ἐνετράπη Μωὰβ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ὑπὸ χεῖρα Ἰσραήλ, καὶ ἡσύχασεν ἡ γῆ ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ ἔκρινεν αὐτοὺς Ἀὼδ ἕως οὗ ἀπέθανε».
Αριθμός: 10.000.
4, 14–15: «καὶ εἶπε Δεββώρα πρὸς Βαράκ· ἀνάστηθι, ὅτι αὕτη ἡ ἡμέρα, ἐν ᾗ παρέδωκε Κύριος τὸν Σισάρα ἐν τῇ χειρί σου, ὅτι Κύριος ἐξελεύσεται ἔμπροσθέν σου. καὶ κατέβη Βαρὰκ κατὰ τὸ ὄρος Θαβὼρ καὶ δέκα χιλιάδες ἀνδρῶν ὀπίσω αὐτοῦ. καὶ ἐξέστησε Κύριος τὸν Σισάρα καὶ πάντα τὰ ἅρματα αὐτοῦ καὶ πᾶσαν τὴν παρεμβολὴν αὐτοῦ ἐν στόματι ῥομφαίας ἐνώπιον Βαράκ· καὶ κατέβη Σισάρα ἐπάνωθεν τοῦ ἅρματος αὐτοῦ καὶ ἔφυγε τοῖς ποσὶν αὐτοῦ».
Αριθμός: Άγνωστος.
7, 2–22 και 8, 10: «καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Γεδεών· πολὺς ὁ λαὸς ὁ μετὰ σοῦ, ὥστε μὴ παραδοῦναί με τὴν Μαδιὰμ ἐν χειρὶ αὐτῶν, μή ποτε καυχήσηται Ἰσραὴλ ἐπ᾿ ἐμὲ λέγων· ἡ χείρ μου ἔσωσέ με·…αὶ ἐσάλπισαν ἐν ταῖς τριακοσίαις κερατίναις, καὶ ἔθηκε Κύριος τὴν ῥομφαίαν ἀνδρὸς ἐν τῷ πλησίον αὐτοῦ ἐν πάσῃ τῇ παρεμβολῇ» […] «…καὶ οἱ πεπτωκότες ἑκατὸν εἴκοσι χιλιάδες ἀνδρῶν σπωμένων ῥομφαίαν…».
Αριθμός: 120.000.
11, 32–33: «καὶ ἐπάταξεν αὐτοὺς ἀπὸ Ἀροὴρ ἕως ἐλθεῖν ἄχρις Ἀρνὼν ἐν ἀριθμῷ εἴκοσι πόλεις καὶ ἕως Ἐβελχαρμὶμ πληγὴν μεγάλην σφόδρα, καὶ συνεστάλησαν οἱ υἱοὶ Ἀμμὼν ἀπὸ προσώπου υἱῶν Ἰσραήλ».
Αριθμός: Άγνωστος.
14, 19: «καὶ ἥλατο ἐπ᾿ αὐτὸν πνεῦμα Κυρίου, καὶ κατέβη εἰς Ἀσκάλωνα καὶ ἐπάταξεν ἐξ αὐτῶν τριάκοντα ἄνδρας καὶ ἔλαβε τὰ ἱμάτια αὐτῶν καὶ ἔδωκε τὰς στολὰς τοῖς ἀπαγγείλασι τὸ πρόβλημα. καὶ ὠργίσθη θυμῷ Σαμψὼν καὶ ἀνέβη εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρὸς αὐτοῦ».
Αριθμός: 30.
15, 14–15: «καὶ ἦλθον ἕως Σιαγόνος· καὶ οἱ ἀλλόφυλοι ἠλάλαξαν καὶ ἔδραμον εἰς συνάντησιν αὐτοῦ· καὶ ἥλατο ἐπ᾿ αὐτὸν πνεῦμα Κυρίου, καὶ ἐγενήθη τὰ καλώδια τὰ ἐπὶ βραχίοσιν αὐτοῦ ὡσεὶ στυππίον, ὃ ἐξεκαύθη ἐν πυρί, καὶ ἐτάκησαν δεσμοὶ αὐτοῦ ἀπὸ χειρῶν αὐτοῦ. καὶ εὗρε σιαγόνα ὄνου ἐξεῤῥιμένη καὶ ἐξέτεινε τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ἔλαβεν αὐτὴν καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτῇ χιλίους ἄνδρας».
Αριθμός: 1.000.
16, 28–30: «αὶ ἔκλαυσε Σαμψὼν πρὸς Κύριον, καὶ εἶπεν· Ἀδωναϊὲ Κύριε, μνήσθητι δή μου νῦν καὶ ἐνίσχυσόν με ἔτι τὸ ἅπαξ τοῦτο, Θεέ, καὶ ἀνταποδώσω ἀνταπόδοσιν μίαν περὶ τῶν δύο ὀφθαλμῶν μου τοῖς ἀλλοφύλοις. καὶ περιέλαβε Σαμψὼν τοὺς δύο κίονας τοῦ οἴκου, ἐφ᾿ οὓς ὁ οἶκος εἱστήκει, καὶ ἐπεστηρίχθη ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἐκράτησεν ἕνα τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ καὶ ἕνα τῇ ἀριστερᾷ αὐτοῦ. καὶ εἶπε Σαμψών· ἀποθανέτω ψυχή μου μετὰ τῶν ἀλλοφύλων· καὶ ἐβάσταξεν ἐν ἰσχύϊ, καὶ ἔπεσεν ὁ οἶκος ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας καὶ ἐπὶ πάντα τὸν λαὸν τὸν ἐν αὐτῷ· καὶ ἦσαν οἱ τεθνηκότες, οὓς ἐθανάτωσε Σαμψὼν ἐν τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, πλείους ἢ οὓς ἐθανάτωσεν ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ».
Αριθμός: 3.000.
20, 35: «καὶ ἐπάταξε Κύριος τὸν Βενιαμὶν ἐνώπιον υἱῶν Ἰσραήλ, καὶ διέφθειραν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ ἐκ τοῦ Βενιαμὶν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ εἴκοσι καὶ πέντε χιλιάδας καὶ ἑκατὸν ἄνδρας· πάντες οὗτοι εἷλκον ῥομφαίαν».
Αριθμός: 25.100.
20, 44: «καὶ ἔπεσον ἀπὸ Βενιαμὶν ὀκτωκαίδεκα χιλιάδες ἀνδρῶν· οἱ πάντες οὗτοι ἄνδρες δυνάμεως».
Αριθμός: 18.000.
Α’ Βασιλειών
6 19: «Καὶ οὐκ ἠσμένισαν οἱ υἱοὶ Ἰεχονίου ἐν τοῖς ἀνδράσι Βαιθσαμύς, ὅτι εἶδον κιβωτὸν Κυρίου· καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἄνδρας, καὶ πεντήκοντα χιλιάδας ἀνδρῶν, καὶ ἐπένθησεν ὁ λαός, ὅτι ἐπάταξε Κύριος ἐν τῷ λαῷ πληγὴν μεγάλην σφόδρα».
Αριθμός: 50.070.
14, 12–13: «καὶ ἀπεκρίθησαν οἱ ἄνδρες Μεσσὰβ πρὸς Ἰωνάθαν καὶ πρὸς τὸν αἴροντα τὰ σκεύη αὐτοῦ καὶ λέγουσιν· ἀνάβητε πρὸς ἡμᾶς, καὶ γνωριοῦμεν ὑμῖν ῥῆμα. καὶ εἶπεν Ἰωνάθαν πρὸς τὸν αἴροντα τὰ σκεύη αὐτοῦ· ἀνάβηθι ὀπίσω μου, ὅτι παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος εἰς χεῖρας Ἰσραήλ. καὶ ἀνέβη Ἰωνάθαν ἐπὶ τὰς χεῖρας αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ὁ αἴρων τὰ σκεύη αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ ἐπέβλεψαν κατὰ πρόσωπον Ἰωνάθαν, καὶ ἐπάταξεν αὐτούς, καὶ ὁ αἴρων τὰ σκεύη αὐτοῦ ἐπεδίδου ὀπίσω αὐτοῦ».
Αριθμός: 20.
14, 20–23: «καὶ ἀνέβη Σαοὺλ καὶ πᾶς ὁ λαὸς ὁ μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἔρχονται ἕως τοῦ πολέμου, καὶ ἰδοὺ ἐγένετο ῥομφαία ἀνδρὸς ἐπὶ τὸν πλησίον αὐτοῦ, σύγχυσις μεγάλη σφόδρα. καὶ οἱ δοῦλοι οἱ ὄντες ἐχθὲς καὶ τρίτην ἡμέραν μετὰ τῶν ἀλλοφύλων οἱ ἀναβάντες εἰς τὴν παρεμβολὴν ἐπεστράφησαν καὶ αὐτοὶ εἶναι μετὰ Ἰσραὴλ τῶν μετὰ Σαοὺλ καὶ Ἰωνάθαν. καὶ πᾶς Ἰσραὴλ οἱ κρυπτόμενοι ἐν τῷ ὄρει Ἐφραὶμ καὶ ἤκουσαν ὅτι πεφεύγασιν οἱ ἀλλόφυλοι, καὶ συνάπτουσι καὶ αὐτοὶ ὀπίσω αὐτῶν εἰς πόλεμον. καὶ ἔσωσε Κύριος ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τὸν Ἰσραήλ. Καὶ ὁ πόλεμος διῆλθε τὴν Βαμώθ, καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἦν μετὰ Σαοὺλ ὡς δέκα χιλιάδες ἀνδρῶν· καὶ ἦν ὁ πόλεμος διεσπαρμένος εἰς ὅλην τὴν πόλιν ἐν τῷ ὄρει Ἐφραίμ».
Αριθμός: Άγνωστος.
15, 1–3: «Καὶ εἶπε Σαμουὴλ πρὸς Σαούλ· ἐμὲ ἀπέστειλε Κύριος χρῖσαί σε εἰς βασιλέα ἐπὶ Ἰσραήλ, καὶ νῦν ἄκουε τῆς φωνῆς Κυρίου·τάδε εἶπε Κύριος Σαβαώθ· νῦν ἐκδικήσω ἃ ἐποίησεν Ἀμαλὴκ τῷ Ἰσραήλ, ὡς ἀπήντησεν αὐτῷ ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐξ Αἰγύπτου·καὶ νῦν πορεύου καὶ πατάξεις τὸν Ἀμαλὴκ καὶ Ἱερὶμ καὶ πάντα τὰ αὐτοῦ καὶ οὐ περιποιήσῃ ἐξ αὐτοῦ καὶ ἐξολοθρεύσεις αὐτὸν καὶ ἀναθεματιεῖς αὐτὸν καὶ πάντα τὰ αὐτοῦ καὶ οὐ φείσῃ ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ ἀποκτενεῖς ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ ἕως γυναικὸς καὶ ἀπὸ νηπίου ἕως θηλάζοντος καὶ ἀπὸ μόσχου ἕως προβάτου καὶ ἀπὸ καμήλου ἕως ὄνου».
Αριθμός: Άγνωστος.
15, 33: «καὶ εἶπε Σαμουὴλ πρὸς Ἀγάγ· καθότι ἠτέκνωσε γυναῖκας ἡ ῥομφαία σου, οὕτως ἀτεκνωθήσεται ἐκ γυναικῶν ἡ μήτηρ σου, καὶ ἔσφαξε Σαμουὴλ τὸν Ἀγὰγ ἐνώπιον Κυρίου ἐν Γαλγάλ».
Αριθμός: Άγνωστος.
23, 2–5: «καὶ ἐπηρώτησε Δαυὶδ διὰ τοῦ Κυρίου λέγων· εἰ πορευθῶ καὶ πατάξω τοὺς ἀλλοφύλους τούτους; καὶ εἶπε Κύριος· πορεύου καὶ πατάξεις ἐν τοῖς ἀλλοφύλοις τούτοις καὶ σώσεις τὴν Κεϊλά. καὶ εἶπαν οἱ ἄνδρες τοῦ Δαυὶδ πρὸς αὐτόν· ἰδοὺ ἡμεῖς ἐνταῦθα ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φοβούμεθα, καὶ πῶς ἔσται ἐὰν πορευθῶμεν εἰς Κεϊλά; εἰς τὰ σκῦλα τῶν ἀλλοφύλων εἰσπορευσόμεθα; καὶ προσέθετο Δαυὶδ ἔτι ἐπερωτῆσαι διὰ τοῦ Κυρίου, καὶ ἀπεκρίθη αὐτῷ Κύριος καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀνάστηθι καὶ κατάβηθι εἰς Κεϊλά, ὅτι ἐγὼ παραδίδωμι τοὺς ἀλλοφύλους εἰς χεῖράς σου. καὶ ἐπορεύθη Δαυὶδ καὶ οἱ ἄνδρες οἱ μετ᾿ αὐτοῦ εἰς Κεϊλὰ καὶ ἐπολέμησε τοῖς ἀλλοφύλοις, καὶ ἔφυγον ἐκ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἀπήγαγε τὰ κτήνη αὐτῶν καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτοῖς πληγὴν μεγάλην, καὶ ἔσωσε Δαυὶδ τούς κατοικοῦντας Κεϊλά».
Αριθμός: Άγνωστος.
25, 38: «καὶ ἐγένετο ὡσεὶ δέκα ἡμέραι καὶ ἐπάταξε Κύριος τὸν Νάβαλ, καὶ ἀπέθανε».
Αριθμός: 1.
Β’ Βασιλειών
5, 19–20: «καὶ ἠρώτησε Δαυὶδ διὰ Κυρίου λέγων· εἰ ἀναβῶ πρὸς τοὺς ἀλλοφύλους καὶ παραδώσεις αὐτοὺς εἰς τὰς χεῖράς μου; καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Δαυίδ· ἀνάβαινε, ὅτι παραδιδοὺς παραδώσω τοὺς ἀλλοφύλους εἰς τὰς χεῖράς σου. καὶ ἦλθε Δαυὶδ ἐκ τῶν ἐπάνω διακοπῶν καὶ ἔκοψε τοὺς ἀλλοφύλους ἐκεῖ, καὶ εἶπε Δαυίδ· διέκοψε Κύριος τοὺς ἐχθροὺς ἀλλοφύλους ἐνώπιον ἐμοῦ, ὡς διακόπτεται ὕδατα· διὰ τοῦτο ἐκλήθη τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου, Ἐπάνω διακοπῶν».
Αριθμός: Άγνωστος.
6, 7: «καὶ ἐθυμώθη ὀργῇ Κύριος τῷ Ὀζά, καὶ ἔπαισεν αὐτὸν ἐκεῖ ὁ Θεός, καὶ ἀπέθανεν ἐκεῖ παρὰ τὴν κιβωτὸν τοῦ Κυρίου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
Αριθμός: 1.
12, 14–18: «πλὴν ὅτι παροργίζων παρώργισας τοὺς ἐχθροὺς Κυρίου ἐν τῷ ῥήματι τούτῳ, καί γε ὁ υἱός σου ὁ τεχθείς σοι θανάτῳ ἀποθανεῖται. καὶ ἀπῆλθε Νάθαν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. καὶ ἔθραυσε Κύριος τὸ παιδίον, ὃ ἔτεκεν ἡ γυνὴ Οὐρίου τοῦ Χετταίου τῷ Δαυίδ, καὶ ἠῤῥώστησε. καὶ ἐζήτησε Δαυὶδ τὸν Θεὸν περὶ τοῦ παιδαρίου, καὶ ἐνήστευσε Δαυὶδ νηστείαν καὶ εἰσῆλθε καὶ ηὐλίσθη ἐν σάκκῳ ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἀνέστησαν ἐπ᾿ αὐτὸν οἱ πρεσβύτεροι τοῦ οἴκου αὐτοῦ ἐγεῖραι αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ οὐκ ἠθέλησε καὶ οὐ συνέφαγεν αὐτοῖς ἄρτον. καὶ ἐγένετο ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ καὶ ἀπέθανε τὸ παιδάριον· καὶ ἐφοβήθησαν οἱ δοῦλοι Δαυὶδ ἀναγγεῖλαι αὐτῷ ὅτι τέθνηκε τὸ παιδάριον, ὅτι εἶπαν· ἰδοὺ ἐν τῷ τὸ παιδάριον ἔτι ζῆν ἐλαλήσαμεν πρὸς αὐτόν, καὶ οὐκ εἰσήκουσε τῆς φωνῆς ἡμῶν· καὶ πῶς εἴπωμεν πρὸς αὐτὸν ὅτι τέθνηκε τὸ παιδάριον; καὶ ποιήσει κακά».
Αριθμός: 1.
21, 1: «Καὶ ἐγένετο λιμὸς ἐν ταῖς ἡμέραις Δαυὶδ τρία ἔτη, ἐνιαυτὸς ὁ ἐχόμενος ἐνιαυτοῦ, καὶ ἐζήτησε Δαυὶδ τὸ πρόσωπον Κυρίου. καὶ εἶπε Κύριος· ἐπὶ Σαοὺλ καὶ ἐπὶ τὸν οἶκον αὐτοῦ ἀδικία ἐν θανάτῳ αἱμάτων αὐτοῦ, περὶ οὗ ἐθανάτωσε τοὺς Γαβαωνίτας».
Αριθμός: Άγνωστος.
(Συγκεκριμένα ο Θεός έστειλε λιμό για τρία συναπτά έτη).
21, 6–9: «δότω ἡμῖν ἑπτὰ ἄνδρας ἐκ τῶν υἱῶν αὐτοῦ, καὶ ἐξηλιάσωμεν αὐτοὺς τῷ Κυρίῳ ἐν τῷ Γαβαὼν Σαοὺλ ἐκλεκτοὺς Κυρίου. καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· ἐγὼ δώσω. καὶ ἐφείσατο ὁ βασιλεὺς ἐπὶ Μεμφιβοσθὲ υἱὸν Ἰωνάθαν υἱοῦ Σαοὺλ διὰ τὸν ὅρκον Κυρίου τὸν ἀνὰ μέσον αὐτῶν καὶ ἀνὰ μέσον Δαυὶδ καὶ ἀνὰ μέσον Ἰωνάθαν υἱοῦ Σαούλ·καὶ ἔλαβεν ὁ βασιλεὺς τοὺς δύο υἱοὺς Ῥεσφὰ θυγατρὸς Ἁϊᾶ, οὓς ἔτεκε τῷ Σαούλ, τὸν Ἑρμωνὶ καὶ τὸν Μεμφιβοσθέ, καὶ τοὺς πέντε υἱοὺς τῆς Μιχὸλ θυγατρὸς Σαούλ, οὓς ἔτεκε τῷ Ἐσδριὴλ υἱῷ Βερζελλὶ τῷ Μουλαθί, καὶ ἔδωκεν αὐτοὺς ἐν χειρὶ τῶν Γαβαωνιτῶν, καὶ ἐξηλίασαν αὐτοὺς ἐν τῷ ὄρει ἔναντι Κυρίου, καὶ ἔπεσαν οἱ ἑπτὰ αὐτοὶ ἐπὶ τὸ αὐτό· καὶ αὐτοὶ δὲ ἐθανατώθησαν ἐν ἡμέραις θερισμοῦ ἐν πρώτοις, ἐν ἀρχῇ θερισμοῦ κριθῶν».
Αριθμός: 7.
24, 13–15: «καὶ εἰσῆλθε Γὰδ πρὸς Δαυὶδ καὶ ἀνήγγειλε καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἔκλεξαι σεαυτῷ γενέσθαι, εἰ ἔλθῃ σοι τρία ἔτη λιμὸς ἐν τῇ γῇ σου, ἢ τρεῖς μῆνας φεύγειν σε ἔμπροσθεν τῶν ἐχθρῶν σου καὶ ἔσονται διώκοντές σε, ἢ γενέσθαι τρεῖς ἡμέρας θάνατον ἐν τῇ γῇ σου· νῦν οὖν γνῶθι καὶ ἰδὲ τί ἀποκριθῶ τῷ ἀποστείλαντί με ῥῆμα. καὶ εἶπε Δαυὶδ πρὸς Γάδ· στενά μοι πάντοθεν σφόδρα ἐστίν· ἐμπεσοῦμαι δὴ εἰς χεῖρας Κυρίου, ὅτι πολλοὶ οἱ οἰκτιρμοὶ αὐτοῦ σφόδρα, εἰς δὲ χεῖρας ἀνθρώπου οὐ μὴ ἐμπέσω·καὶ ἐξελέξατο ἑαυτῷ Δαυὶδ τὸν θάνατον. καὶ ἡμέραι θερισμοῦ πυρῶν, καὶ ἔδωκε Κύριος θάνατον ἐν Ἰσραὴλ ἀπὸ πρωΐθεν ἕως ὥρας ἀρίστου, καὶ ἤρξατο ἡ θραῦσις ἐν τῷ λαῷ, καὶ ἀπέθανεν ἐκ τοῦ λαοῦ ἀπὸ Δὰν καὶ ἕως Βηρσαβεὲ ἑβδομήκοντα χιλιάδες ἀνδρῶν».
Αριθμός: 70.000.
Γ’ Βασιλειών (Βασιλέων Α’)
15, 29–30: «καὶ ἐγένετο ὡς ἐβασίλευσε, καὶ ἐπάταξεν ὅλον τὸν οἶκον Ἱεροβοὰμ καὶ οὐχ ὑπελίπετο πᾶσαν πνοὴν τοῦ Ἱεροβοὰμ ἕως τοῦ ἐξολοθρεῦσαι αὐτὸν κατὰ τὸ ῥῆμα Κυρίου, ὃ ἐλάλησεν ἐν χειρὶ δούλου αὐτοῦ Ἀχιὰ τοῦ Σηλωνίτουπερὶ τῶν ἁμαρτιῶν Ἱεροβοάμ, ὡς ἐξήμαρτε τὸν Ἰσραήλ, καὶ ἐν τῷ παροργισμῷ αὐτοῦ, ᾧ παρώργισε τὸν Κύριον Θεὸν τοῦ Ἰσραήλ».
Αριθμός: Άγνωστος.
16, 11–13: «αὶ ἐγενήθη ἐν τῷ βασιλεῦσαι αὐτὸν ἐν τῷ καθίσαι αὐτὸν ἐπὶ τοῦ θρόνου αὐτοῦ καὶ ἐπάταξεν ὅλον τὸν οἶκον Βαασὰκατὰ τὸ ῥῆμα, ὃ ἐλάλησε Κύριος ἐπὶ τὸν οἶκον Βαασά, πρὸς Ἰοὺ τὸν προφήτηνπερὶ πασῶν τῶν ἁμαρτιῶν Βαασὰ καὶ Ἠλὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, ὡς ἐξήμαρτε τὸν Ἰσραὴλ τοῦ παροργίσαι Κύριον τὸν Θεὸν Ἰσραὴλ ἐν τοῖς ματαίοις αὐτῶν».
Αριθμός: 1.
18, 22–40: «καὶ εἶπεν Ἠλιοὺ πρὸς τὸν λαόν· ἐγὼ ὑπολέλειμμαι προφήτης τοῦ Κυρίου μονώτατος, καὶ οἱ προφῆται τοῦ Βάαλ τετρακόσιοι καὶ πεντήκοντα ἄνδρες, καὶ οἱ προφῆται τοῦ ἄλσους τετρακόσιοι·…καὶ εἶπεν Ἠλιοὺ πρὸς τὸν λαόν· συλλάβετε τοὺς προφήτας τοῦ Βάαλ, μηδεὶς σωθήτω ἐξ αὐτῶν· καὶ συνέλαβον αὐτούς, καὶ κατάγει αὐτοὺς Ἠλιοὺ εἰς τὸν χειμάῤῥουν Κισσῶν καὶ ἔσφαξεν αὐτοὺς ἐκεῖ».
Αριθμός: 450.
21, 28–30: «καὶ προσῆλθεν ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ εἶπε τῷ βασιλεῖ Ἰσραήλ· τάδε λέγει Κύριος· ἀνθ᾿ ὧν εἶπε Συρία· Θεὸς ὀρέων Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ καὶ οὐ Θεὸς κοιλάδων αὐτός, καὶ δώσω τὴν δύναμιν τὴν μεγάλην ταύτην εἰς χεῖρα σήν, καὶ γνώσῃ ὅτι ἐγὼ Κύριος. καὶ παρεμβάλλουσιν οὗτοι ἀπέναντι τούτων ἑπτὰ ἡμέρας, καὶ ἐγένετο ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ καὶ προσήγαγεν ὁ πόλεμος, καὶ ἐπάταξεν Ἰσραὴλ τὴν Συρίαν ἑκατὸν χιλιάδας πεζῶν μιᾷ ἡμέρᾳ. καὶ ἔφυγον οἱ κατάλοιποι εἰς Ἀφεκὰ εἰς τὴν πόλιν, καὶ ἔπεσε τὸ τεῖχος ἐπὶ εἴκοσι καὶ ἑπτὰ χιλιάδας ἀνδρῶν τῶν καταλοίπων. καὶ υἱὸς Ἄδερ ἔφυγε καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ κοιτῶνος, εἰς τὸ ταμιεῖον».
Αριθμός: 127.000.
21, 35–36: «Καὶ ἄνθρωπος εἷς ἐκ τῶν υἱῶν τῶν προφητῶν εἶπε πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ ἐν λόγῳ Κυρίου· πάταξον δή με· καὶ οὐκ ἠθέλησεν ὁ ἄνθρωπος πατάξαι αὐτόν. καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἤκουσας τῆς φωνῆς Κυρίου καὶ ἰδοὺ σὺ ἀποτρέχεις ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ πατάξει σε λέων· καὶ ἀπῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ, καὶ εὑρίσκει αὐτὸν λέων καὶ ἐπάταξεν αὐτόν».
Αριθμός: 1.
Βασιλειών Δ’ (Βασιλέων Β’)
1, 4: «ὅτι τάδε λέγει Κύριος· ἡ κλίνη, ἐφ᾿ ἧς ἀνέβης ἐκεῖ, οὐ καταβήσῃ ἀπ᾿ αὐτῆς, ὅτι θανάτῳ ἀποθανῇ. καὶ ἐπορεύθη Ἠλιοὺ καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς».
Αριθμός: 1.
1, 9–12: «καὶ ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν πεντηκόνταρχον καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ, καὶ ἀνέβη πρὸς αὐτόν, καὶ ἰδοὺ Ἠλιοὺ ἐκάθητο ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους. καὶ ἐλάλησεν ὁ πεντηκόνταρχος πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπεν· ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ὁ βασιλεὺς ἐκάλεσέ σε, κατάβηθι. καὶ ἀπεκρίθη Ἠλιού, καὶ εἶπε πρὸς τὸν πεντηκόνταρχον· καὶ εἰ ἄνθρωπος Θεοῦ ἐγώ, καταβήσεται πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ καταφάγεταί σε καὶ τοὺς πεντήκοντά σου· καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέφαγεν αὐτὸν καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ. καὶ προσέθετο ὁ βασιλεὺς καὶ ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν ἄλλον πεντηκόνταρχον καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ, καὶ ἀνέβη καὶ ἐλάλησεν ὁ πεντηκόνταρχος πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπεν· ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, τάδε λέγει ὁ βασιλεύς· ταχέως κατάβηθι. καὶ ἀπεκρίθη Ἠλιοὺ καὶ ἐλάλησε πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπεν· εἰ ἄνθρωπος Θεοῦ ἐγώ, καταβήσεται πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ καταφάγεταί σε καὶ τοὺς πεντήκοντά σου· καὶ κατέβη πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ κατέφαγε αὐτὸν καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ».
Αριθμός: 102.
2, 23–24: «καὶ ἀνέβη ἐκεῖθεν εἰς Βαιθήλ· καὶ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁδῷ καὶ παιδάρια μικρὰ ἐξῆλθον ἐκ τῆς πόλεως καὶ κατέπαιζον αὐτοῦ καὶ εἶπον αὐτῷ· ἀνάβαινε, φαλακρέ, ἀνάβαινε. καὶ ἐξένευσεν ὀπίσω αὐτῶν καὶ εἶδεν αὐτά, καὶ κατηράσατο αὐτοῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου· καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον δύο ἄρκοι ἐκ τοῦ δρυμοῦ καὶ ἀνέῤῥηξαν ἀπ᾿ αὐτῶν τεσσαράκοντα καὶ δύο παῖδας».
Αριθμός: 42.
(Σημειώστε εδώ, πως πρόκειται για καθαρή παιδοκτονία, που προκαλεί ένας σημερινός «άγιος» (Ελισαίος) τής Εκκλησίας [τον «τιμά» στις 14 Ιουνίου]).
7, 19–20: «καὶ ἀπεκρίθη ὁ τριστάτης τῷ Ἑλισαιὲ καὶ εἶπεν· ἰδοὺ Κύριος ποιεῖ καταράκτας ἐν τῷ οὐρανῷ, μὴ ἔσται τὸ ῥῆμα τοῦτο; καὶ εἶπεν Ἑλισαιέ· ἰδοὺ ὄψῃ τοῖς ὀφθαλμοῖς σου καὶ ἐκεῖθεν οὐ μὴ φάγῃ. καὶ ἐγένετο οὕτως, καὶ συνεπάτησεν αὐτὸν ὁ λαὸς ἐν τῇ πύλῃ καὶ ἀπέθανε».
Αριθμός: 1.
8, 1: «Καὶ Ἑλισαιὲ ἐλάλησε πρὸς τὴν γυναῖκα, ἧς ἐζωπύρησε τὸν υἱόν, λέγων· ἀνάστηθι καὶ δεῦρο σὺ καὶ ὁ οἶκός σου καὶ παροίκει, οὗ ἐὰν παροικήσῃς, ὅτι κέκληκε Κύριος λιμὸν ἐπὶ τὴν γῆν, καί γε ἦλθεν ἐπὶ τὴν γῆν ἑπτὰ ἔτη».
Αριθμός: Άγνωστος.
(Συγκεκριμένα έστειλε λιμό για 7 συναπτά έτη).
9, 33–37: «καὶ εἶπε· κυλίσατε αὐτήν, καὶ ἐκύλισαν αὐτήν, καὶ ἐῤῥαντίσθη τοῦ αἵματος αὐτῆς πρὸς τὸν τοῖχον καὶ πρὸς τοὺς ἵππους, καὶ συνεπάτησαν αὐτήν. καὶ εἰσῆλθε καὶ ἔφαγε καὶ ἔπιε καὶ εἶπεν· ἐπισκέψασθε δὴ τὴν κατηραμένην ταύτην καὶ θάψατε αὐτήν, ὅτι θυγάτηρ βασιλέως ἐστί. καὶ ἐπορεύθησαν θάψαι αὐτὴν καὶ οὐχ εὗρον ἐν αὐτῇ ἄλλο τι ἢ τὸ κρανίον καὶ οἱ πόδες καὶ τὰ ἴχνη τῶν χειρῶν. καὶ ἐπέστρεψαν καὶ ἀνήγγειλαν αὐτῷ, καὶ εἶπε· λόγος Κυρίου, ὃν ἐλάλησεν ἐν χειρὶ Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου λέγων· ἐν τῇ μερίδι Ἰεζράελ καταφάγονται οἱ κύνες τὰς σάρκας Ἰεζάβελ, καὶ ἔσται τὸ θνησιμαῖον Ἰεζάβελ ὡς κοπρία ἐπὶ προσώπου τοῦ ἀγροῦ ἐν τῇ μερίδι Ἰεζράελ, ὥστε μὴ εἰπεῖν αὐτοὺς Ἰεζάβελ».
Αριθμός: 1.
10, 16–17: «καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· δεῦρο μετ᾿ ἐμοῦ καὶ ἰδὲ ἐν τῷ ζηλῶσαί με τῷ Κυρίῳ Σαββαὼθ καὶ ἐπεκάθισεν αὐτὸν ἐν τῷ ἅρματι αὐτοῦ. καὶ εἰσῆλθεν εἰς Σαμάρειαν καὶ ἐπάταξε πάντας τοὺς καταλειφθέντας τοῦ Ἀχαὰβ ἐν Σαμαρείᾳ ἕως τοῦ ἀφανίσαι αὐτὸν κατὰ τὸ ῥῆμα Κυρίου, ὃ ἐλάλησε πρὸς Ἠλιού».
Αριθμός: Άγνωστος.
17, 25: «καὶ ἐγένετο ἐν ἀρχῇ τῆς καθέδρας αὐτῶν οὐκ ἐφοβήθησαν τὸν Κύριον, καὶ ἀπέστειλε Κύριος ἐν αὐτοῖς τοὺς λέοντας, καὶ ἦσαν ἀποκτέννοντες ἐν αὐτοῖς».
Αριθμός: Άγνωστος.
19, 35: «Καὶ ἐγένετο ἕως νυκτὸς καὶ ἐξῆλθεν ἄγγελος Κυρίου καὶ ἐπάταξεν ἐν τῇ παρεμβολῇ Ἀσσυρίων ἑκατὸν ὀγδοηκονταπέντε χιλιάδας· καὶ ὤρθρισαν τὸ πρωΐ, καὶ ἰδοὺ πάντες σώματα νεκρά».
Αριθμός: 185.000.
Παραλειπομένων Α’ (Χρονικών Α’)
10, 14: «καὶ οὐκ ἐζήτησε Κύριον, καὶ ἀπέκτεινεν αὐτὸν καὶ ἐπέστρεψε τὴν βασιλείαν τῷ Δαυὶδ υἱῷ Ἰεσσαί».
Αριθμός: 1.
Παραλειπομένων Β’ (Χρονικών Β’)
13, 16–17: «καὶ ἔφυγον οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ ἀπὸ προσώπου Ἰούδα, καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν. καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτοῖς Ἀβιὰ καὶ ὁ λαὸς αὐτοῦ πληγὴν μεγάλην, καὶ ἔπεσον τραυματίαι ἀπὸ Ἰσραὴλ πεντακόσιαι χιλιάδες ἄνδρες δυνατοί».
Αριθμός: 500.000.
13, 20: «καὶ οὐκ ἔσχεν ἰσχὺν Ἱεροβοὰμ ἔτι πάσας τὰς ἡμέρας Ἀβιά, καὶ ἐπάταξεν αὐτὸν Κύριος, καὶ ἐτελεύτησε».
Αριθμός: 1.
14, 9–13: «καὶ ἐξῆλθεν ἐπ’ αὐτοὺς Ζαρὲ ὁ Αἰθίοψ ἐν δυνάμει ἐν χιλίαις χιλιάσι καὶ ἅρμασι τριακοσίοις, καὶ ἦλθεν ἕως Μαρισά. καὶ ἐξῆλθεν Ἀσὰ εἰς συνάντησιν αὐτῷ καὶ παρετάξατο πόλεμον ἐν τῇ φάραγγι κατὰ βορρᾶν Μαρισά. καὶ ἐβόησεν Ἀσὰ πρὸς Κύριο Θεὸν αὐτοῦ καὶ εἶπε· Κύριε, οὐκ ἀδυνατεῖ παρὰ σοὶ σώζειν ἐν πολλοῖς καὶ ἐν ὀλίγοις· κατίσχυσον ἡμᾶς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅτι ἐπὶ σοὶ πεποίθαμεν καὶ ἐπὶ τῷ ὀνόματί σου ἤλθομεν ἐπὶ τὸ πλῆθος τὸ πολὺ τοῦτο· Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, μὴ κατισχυσάτω πρός σε ἄνθρωπος. καὶ ἐπάταξε Κύριος τοὺς Αἰθίοπας ἐναντίον Ἰούδα, καὶ ἔφυγον Αἰθίοπες· καὶ κατεδίωξεν αὐτοὺς Ἀσὰ καὶ ὁ λαὸς αὐτοῦ ἕως Γεδώρ, καὶ ἔπεσον Αἰθίοπες ὥστε μὴ εἶναι ἐν αὐτοῖς περιποίησιν, ὅτι συνετρίβησαν ἐνώπιον Κυρίου καὶ ἐναντίον τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, καὶ ἐσκύλευσαν σκῦλα πολλά».
Αριθμός: 1.000.000 (14, 9).
21, 14–19: «ἰδοὺ Κύριος πατάξει σε πληγὴν μεγάλην ἐν τῷ λαῷ σου καὶ ἐν τοῖς υἱοῖς σου καὶ ἐν γυναιξί σου καὶ ἐν πάσῃ τῇ ἀποσκευῇ σου….καὶ ἐγένετο ἐξ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας, καὶ ὡς ἦλθε καιρὸς τῶν ἡμερῶν ἡμέρας δύο, ἐξῆλθεν ἡ κοιλία αὐτοῦ μετὰ τῆς νόσου, καὶ ἀπέθανεν ἐν μαλακίᾳ πονηρᾷ. καὶ οὐκ ἐποίησεν ὁ λαὸς αὐτοῦ ἐκφορὰν καθὼς ἐκφορὰν πατέρων αὐτοῦ».
Αριθμός: 1.
28, 5–6: «καὶ παρέδωκεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ διὰ χειρὸς βασιλέως Συρίας, καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτῷ καὶ ᾐχμαλώτευσεν ἐξ αὐτῶν αἰχμαλωσίαν πολλὴν καὶ ἤγαγεν εἰς Δαμασκόν· καὶ γὰρ εἰς χεῖρας βασιλέως Ἰσραὴλ παρέδωκεν αὐτόν, καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτῷ πληγὴν μεγάλην. καὶ ἀπέκτεινε Φακεὲ ὁ τοῦ Ῥομελία βασιλεὺς Ἰσραὴλ ἐν Ἰούδᾳ ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἑκατὸν εἴκοσι χιλιάδας ἀνδρῶν δυνατῶν ἰσχύϊ ἐν τῷ καταλιπεῖν αὐτοὺς Κύριον τὸν Θεὸν τῶν πατέρων αὐτῶν».
Αριθμός: 120.000.
36, 16–17: «καὶ ἦσαν μυκτηρίζοντες τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ καὶ ἐξουθενοῦντες τοὺς λόγους αὐτοῦ καὶ ἐμπαίζοντες ἐν τοῖς προφήταις αὐτοῦ, ἕως ἀνέβη ὁ θυμὸς Κυρίου ἐν τῷ λαῷ αὐτοῦ, ἕως οὐκ ἦν ἴαμα. καὶ ἤγαγεν ἐπ᾿ αὐτοὺς βασιλέα Χαλδαίων, καὶ ἀπέκτεινε τοὺς νεανίσκους αὐτῶν ἐν ῥομφαίᾳ ἐν οἴκῳ ἁγιάσματος αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐφείσατο τοῦ Σεδεκίου καὶ τὰς παρθένους αὐτῶν οὐκ ἠλέησε καὶ τοὺς πρεσβυτέρους αὐτῶν ἀπήγαγον· τὰ πάντα παρέδωκεν ἐν χερσίν αὐτῶν».
Αριθμός: Άγνωστος.
Ιεζεκιήλ
24, 15–18: «Καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός με λέγων·υἱὲ ἀνθρώπου, ἰδοὺ ἐγὼ λαμβάνω ἐκ σοῦ τὰ ἐπιθυμήματα τῶν ὀφθαλμῶν σου ἐν παρατάξει· οὐ μὴ κοπῇς οὐδ᾿ οὐ μὴ κλαυσθῇς. τεναγμὸς αἵματος, ὀσφύος, πένθους ἐστίν· οὐκ ἔσται τὸ τρίχωμά σου συμπεπλεγμένον ἐπὶ σὲ καὶ τὰ ὑποδήματά σου ἐν τοῖς ποσί σου, οὐ μὴ παρακληθῇς ἐν χείλεσιν αὐτῶν καὶ ἄρτον ἀνδρῶν οὐ μὴ φάγῃς. καὶ ἐλάλησα πρὸς τὸν λαὸν τὸ πρωΐ, ὃν τρόπον ἐνετείλατό μοι, καὶ ἀπέθανεν ἡ γυνή μου ἑσπέρας, καὶ ἐποίησα τὸ πρωΐ ὃν τρόπον ἐπετάγη μοι».
Αριθμός: 1.
Πράξεις Αποστόλων (Καινή Διαθήκη)
5, 1–10: «Ἀνὴρ δέ τις Ἀνανίας ὀνόματι σὺν Σαπφείρῃ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ ἐπώλησε κτῆμα…ἔπεσε δὲ παραχρῆμα παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἐξέψυξεν· εἰσελθόντες δὲ οἱ νεανίσκοι εὗρον αὐτὴν νεκράν, καὶ ἐξενέγκαντες ἔθαψαν πρὸς τὸν ἄνδρα αὐτῆς».
Αριθμός: 2.
12, 23: «παραχρῆμα δὲ ἐπάταξεν αὐτὸν ἄγγελος Κυρίου ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἔδωκε τὴν δόξαν τῷ Θεῷ, καὶ γενόμενος σκωληκόβρωτος ἐξέψυξεν».
Αριθμός: 1.
Αν δεν έχει γίνει λάθος στην καταμέτρηση, τα εξακριβωμένα θύματα είναι 2.293.799. Αν συνυπολογίσει όμως κανείς, ότι παραμένει άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων των διαφόρων στρατών, τα θύματα του κατακλυσμού του Νώε, των Σοδόμων και Γομόρρων, ή τα θύματα των αμέτρητων επιδημιών, λιμών, βιασμών κ.λπ., τότε ο αριθμός θα φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
Για να περάσουμε και στην αντίπερα όχθη, πόσους σκότωσε ο Σατανάς;
Το μόνο που βρέθηκε, ήταν η «αντιπαράθεσή του» με τον Γιαχβέ σχετικά με τον Ιώβ (Ιώβ κεφ. 1). Η ιστορία έχει κάπως έτσι: Στην Αυσίτιδα ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Ιώβ. Είχε αποκτήσει εφτά γιους και τρεις θυγατέρες. Ο Γιαχβέ λέει στον Σατανά: «Πρόσεξες τον δούλο μου, τον Ιώβ; Δεν υπάρχει άλλος σαν κι αυτόν πάνω στη γη, είναι άνθρωπος ακέραιος κι ευθύς, με σέβεται και αποστρέφεται το κακό». Ο Σατανάς του απάντησε: «Μήπως με το αζημίωτο σε σέβεται ο Ιώβ; (σ.σ.: κλασικός Εβραίος). Κάνε πως αγγίζεις τα υπάρχοντά του και να δεις αν δημόσια δεν σε βλαστημήσει». (σ.σ.: κλασικός Εβραίος 2) Είπε τότε ο Γιαχβέ στον Σατανά: «Ορίστε, σου παραδίδω όλα τα υπάρχοντά του, μόνο πάνω στον ίδιο να μην απλώσεις χέρι». Και ο Σατανάς έφυγε από τη σύναξη του Γιαχβέ. Μια μέρα που οι γιοι και οι κόρες τού Ιώβ έτρωγαν κι έπιναν στο σπίτι του μεγαλύτερου αδερφού τους, φτάνει στον Ιώβ ένας αγγελιοφόρος. Ξαφνικά φύσηξε άνεμος δυνατός από την άλλη άκρη της ερήμου, χτύπησε το σπίτι από παντού και το γκρέμισε! Τα παιδιά πλακώθηκαν στα ερείπια και σκοτώθηκαν…
Έτσι φαίνεται ότι εδώ παίχτηκε ένα στοίχημα, οπότε μάλλον χρεώνονται και οι δύο τα δέκα αυτά θύματα. Αν είναι έτσι, το αποτέλεσμα έχει ως εξής:
Γιαχβέ: 2.293.799+10= 2.293.809 θύματα.
Σατανάς: 10 θύματα.
Και το καλύτερο:
Είναι καλό ο άνθρωπος να μην αγγίζει γυναίκα
Κορινθίους Α' 7:1
Ο χριστιανισμός από την ημέρα της υπάρξεις του ήτανε μισογύνης, στην μετέπειτα πορεία του χρησιμοποίησαν την Μαριάμ σε ένα πρωταγωνιστικό ρόλο για να μπορέσουν να ισοσταθμίσουν τα πράγματα,άλλα και αυτό υπό ορούς,πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την παρουσίασαν σαν παρθένο, όχι μόνο για λόγους εντυπωσιασμού άλλα και για το λόγω ότι μισούν τις γυναίκες.
Ο μισογυνισμός της εκκλησίας και του χριστιανισμού φαίνεται ακόμα και στις μέρες μας αλλα έχει περιοριστή κάπως,τουλάχιστον στην χώρα μας.
Παραθέτω ένα απόσπασμα:
Του Ιωάννη Ρούσσου,
Τακτικού Καθηγητή Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Μιννεσότα (ΗΠΑ)
ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ (γ΄)
Στον Χριστιανισμό ακόμα και η τεκνοποίηση θεωρείται αμαρτία, κατά το «... Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρτίαις εκίσσησέ με ή μήτηρ μου...» του Εβραϊκού Ψαλμού 50: 7 (ή 51: 5 σε άλλες εκδόσεις). Γίνεται μόνον εξ' ανάγκης («κατ' οικονομίαν» όπως τους αρέσει να λένε λογίως) για να μην σβήσει το ανθρώπινο γένος. Αυτό έγινε εκ των πραγμάτων αφού τελικά δεν ήλθε εκείνο το πολυπόθητο τέλος του κόσμου μαζί με εκείνη την περίφημη Δευτέρα Παρουσία που περίμεναν αμεσότατα οι πρώτοι χριστιανοί και ο Παύλος. Ακόμα αυτή η εξ ανάγκης σεξουαλική συνεύρεση πρέπει να γίνεται χωρίς καμία απολύτως απόλαυση ηδονής και στο σκοτάδι. Η απόλαυση ηδονής είναι μεγάλη αμαρτία για τους διεστραμμένους χριστιανούς. Τέλος η λεχώνα χρειάζεται ειδική ιεροπραξία για να εξιλεώσει την «αμαρτία» της, 40 μέρες μετά την γέννα• να σαραντίσει όπως λέει ο λαός, που σημαίνει ότι για 40 μέρες η μητέρα και το μωρό δεν μπορούν να εξέρχονται από το σπίτι τους. Μετά όμως, το πρώτο πράγμα που η μάνα οφείλει να πράξει είναι το να επισκεφτεί τον ιερέα για την ειδική ιεροπραξία με ευχές, εξορκισμούς, κλπ. Έτσι έχουν θεσπιστεί αυτά τα πράγματα από τον Μωσαϊκό Νόμο και από την χριστιανική εκκλησία. Η γυναίκα λοιπόν γίνεται απλώς μια καταραμένη βρεφομηχανή και αυτό μόνο εξ' ανάγκης. Μα το λέει και ο Παύλος στην Α΄ Προς Τιμόθεον 2: 15, «η γυναίκα θα σωθεί με το να γεννά παιδιά». Άραγε, όσες γυναίκες για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν θα ριφθούν στο πυρ το εξώτερο;
Εί δυνατόν όμως, η γυναίκα να σταματήσει να είναι γυναίκα και με τις νηστείες να κατορθώσει να σταματήσει τα έμμηνά της. Αυτό είναι μεγάλη αρετή στον Χριστιανισμό αλλά ταυτοχρόνως και μεγάλη σχιζοφρένεια. Στον Μωσαϊκό Νόμο τα γυναικεία έμμηνα θεωρούνται μόλυνση και ακαθαρσία. Γι' αυτό απαγορεύεται να εισέρχονται οι γυναίκες στα ιερά των χριστιανικών και εβραϊκών ναών. Σ' αυτά τα θέματα διαβάστε και το σπουδαίο βιβλίο The X-Rated Bible (Η Ακατάλληλη Βίβλος) του Αμερικανού καθηγητή Ben Edward Akerley. Έτσι λοιπόν το κλείσιμο στα μοναστήρια, ο αναχωρητισμός, ο ερημιτισμός, κλπ. σου δίνουν πολύ πιο βέβαιο εισιτήριο για τον Παράδεισο από το να αποκτήσεις και να αναθρέψεις οικογένεια...!
Όπως είδαμε μέχρις εδώ ο Χριστιανισμός είναι τόσο διαστροφική και καταστροφική θρησκεία ώστε οι οπαδοί του, άνδρες και γυναίκες, δεν πρέπει να είναι ούτε ετεροφυλόφιλοι, ούτε ομοφυλόφιλοι, αλλά οφείλουν να είναι άφυλοι.
Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τι άλλο είναι η γυναίκα παρά ένας εχθρός της φιλίας, μια αναπόφευκτη τιμωρία, ένα αναγκαίο κακό, ένας φυσικός πειρασμός, ένας επιθυμητός όλεθρος, ένας οικιακός κίνδυνος, μια ευχάριστη καταστροφή, ένα κακό της φύσεως ζωγραφισμένο με όμορφα χρώματα;»
Α’ Τιμόθεον επιστολή 2:11-15
Η γυναίκα ας μαθαίνει μέσα σε ησυχία με κάθε υποταγή• σε γυναίκα, όμως, δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να αυθεντεύει επάνω στον άνδρα, αλλά να ησυχάζει.
Μόλις το 1545 μ.Χ., στη Σύνοδο του Τρέντο η Καθολική Εκκλησία αποδέχτηκε ότι οι γυναίκες έχουν ψυχή.
Βοήθιος «Η γυναίκα είναι ένας ναός κτισμένος πάνω σε ένα υπόνομο
Χρυσόστομος: «Η γυνή άπαξ ωμίλησε και το παν κατέστρεψε»)
Αυγουστίνος «Οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν απολύτως καμιά διαφώτιση ή παιδεία. Αλλά πραγματικά πρέπει να απομονώνονται γιατί είναι η αιτία των μισητών και ακουσίων στύσεων στους αγίους άνδρες.»
Λούθηρος «Αν μια γυναίκα πεθάνει από τις πολλές γέννες δεν πειράζει. Άστε την να πεθάνει. Γι’ αυτό άλλωστε πλάστηκε.»
Προς Κορινθίους Α 14:34-35 Οι γυναίκες σας ας σιωπούν μέσα στις εκκλησίες• επειδή, δεν είναι επιτρεπτό σ' αυτές να μιλάνε, αλλά να υποτάσσονται, όπως λέει και ο νόμος. Αλλά, αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν τούς άνδρες τους στο σπίτι• επειδή, είναι αισχρό σε γυναίκες να μιλάνε μέσα σε εκκλησία.
Προς Εφεσίους, 5:22 Οι γυναίκες, υποτάσσεστε στους άνδρες σας, όπως στον Κύριο•
Προς Τιμόθεο Α 2:11-15 Η γυναίκα ας μαθαίνει μέσα σε ησυχία με κάθε υποταγή• σε γυναίκα, όμως, δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να αυθεντεύει επάνω στον άνδρα, αλλά να ησυχάζει. Επειδή, ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος, έπειτα η Εύα. Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε• αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση• όμως, θα σωθεί διαμέσου τής τεκνογονίας, αν μείνουν στην πίστη και αγάπη και αγιασμό με σωφροσύνη.
Διαζύγιο με ένα απλό γράμμα. Βδέλυγμα η χωρισμένη αν ξαναχωρίσει ή χηρέψει:
Δευτερονόμιον 24:1-4 1. ΟΤΑΝ κάποιος πάρει γυναίκα, και νυμφευθεί μαζί της, και συμβεί να μη βρει χάρη στα μάτια του, επειδή βρήκε σ' αυτήν κάποιο άσχημο πράγμα, τότε ας γράψει σ' αυτήν γράμμα διαζυγίου, και ας το δώσει στο χέρι της, και ας τη διώξει από το σπίτι του. Και αφού αναχωρήσει από το σπίτι του, μπορεί να πάει και να συζευχθεί με άλλον άνδρα. Και αν ο δεύτερος άνδρας της τη μισήσει, και γράψει σ' αυτή γράμμα διαζυγίου, και το δώσει στο χέρι της, και τη διώξει από το σπίτι του ή αν πεθάνει ο δεύτερος άνδρας, που την πήρε για γυναίκα του, ο πρώτος της άνδρας, που την έδιωξε, δεν μπορεί να την ξαναπάρει στον εαυτό του για γυναίκα, αφού μολύνθηκε• επειδή, είναι βδέλυγμα μπροστά στον Κύριο• και δεν θα επιφέρεις αμαρτία στη γη, στην οποία ο Κύριος ο Θεός σου δίνει σε σένα ως κληρονομιά.
Ο ίδιος ο Ιησούς δεν επέλεξε καμία γυναίκα για απόστολο, ούτε καν τη μητέρα του.
Οι Απόστολοι συνεχίζοντας το παράδειγμα του, ουδέποτε χειροτόνησαν γυναίκα.
Ο μόνος ρόλος που επεφύλασσαν για τη γυναίκα ήταν εκείνος του χρηματοδότη: πχ το Υπερώο της Σιών, ένα ιδιωτικό διώροφο σπίτι, που μεταμορφώθηκε σε χώρο συναθροίσεων ανήκε σε πλούσια γυναίκα, τη Μαρία, μητέρα του Ευαγγελιστή Μάρκου.
Κολοσσαείς 3:18 Οι γυναίκες, υποτάσσεστε στους άνδρες σας, όπως αρμόζει εν Κυρίω.
Υπάρχει φυσικά και η ενάρετη γυναίκα: είναι αυτή που ποτέ δεν δείχνει το πρόσωπο της σε ξένο
Ιωάννης Μόσχος «Λειμών», κεφάλαιο 78
Από γυναικός αρχή αμαρτίας καί δι’ αυτήν αποθνήσκομεν πάντες
Σοφία Σειράχ 25:24
Δευτερονόμιον 25 5 Εάν συγκατοικώσιν αδελφοί, και αποθάνη εις εξ αυτών και δεν έχη τέκνα, η γυνή του αποθανόντος δεν θέλει υπανδρευθή με ξένον• ο αδελφός του ανδρός αυτής θέλει εισέλθει προς αυτήν, και θέλει λάβει αυτήν εις εαυτόν γυναίκα και εκπληρώσει το χρέος του ανδραδέλφου εις αυτήν.
Δευτερονόμιον 25 7 Εάν δε ο άνθρωπος δεν ευαρεστήται να λάβη την γυναίκα του αδελφού αυτού, τότε η γυνή του αδελφού αυτού ας αναβή εις την πύλην προς τους πρεσβυτέρους και ας είπη, Ο αδελφός του ανδρός μου αρνείται να αναστήση το όνομα του αδελφού αυτού εν τω Ισραήλ• δεν θέλει να εκπληρώση εις εμέ το χρέος του ανδραδέλφου. Δευτερονόμιον 25 9 τότε η γυνή του αδελφού αυτού θέλει ελθεί προς αυτόν ενώπιον των πρεσβυτέρων, και θέλει λύσει το υπόδημα αυτού από του ποδός αυτού και εμπτύσει εις το πρόσωπον αυτού, και αποκριθείσα θέλει ειπεί, Ούτω θέλει γίνεσθαι εις τον άνθρωπον, όστις δεν θέλει να οικοδομήση τον οίκον του αδελφού αυτού.
Δευτερονόμιον 25 11 Εάν άνθρωποι μάχωνται προς αλλήλους, και η γυνή του ενός πλησιάση διά να ελευθερώση τον άνδρα αυτής εκ της χειρός του τύπτοντος αυτόν, και εκτείνασα την χείρα αυτής πιάση αυτόν από των κρυφίων αυτού, τότε θέλεις αποκόψει την χείρα αυτής•
Αριθμοί
27 Και αφού ποτίση αυτήν το ύδωρ τότε θέλει συμβή ώστε, αν ήναι μεμολυσμένη και ηδίκησε τον άνδρα αυτής, θέλει εισέλθει εις αυτήν το ύδωρ, το φέρον την κατάραν, διά πικρίαν, και η κοιλία αυτής θέλει πρησθή και ο μηρός αυτής θέλει σαπή και θέλει είσθαι η γυνή κατάρα εν μέσω του λαού αυτής.
28 Εάν όμως δεν ήναι μεμολυσμένη η γυνή αλλά καθαρά, τότε θέλει μείνει αβλαβής, και θέλει συλλάβει σπέρμα.
29 Ούτος είναι ο νόμος της ζηλοτυπίας, όταν γυνή τις παραδρομήση, δεχομένη άλλον αντί του ανδρός αυτής και μολυνθή•
Μάρκος 10 12 και εάν γυνή χωρισθή τον άνδρα αυτής και συζευχθή με άλλον, μοιχεύεται.
Α.Κορινθίους 11 6 Επειδή αν δεν καλύπτηται η γυνή, ας κουρεύση και τα μαλλία αυτής• αλλ' εάν ήναι αισχρόν εις γυναίκα να κουρεύη τα μαλλία αυτής ή να ξυρίζηται, ας καλύπτηται.
Περισσότερα Άρθρα...
- Γελοίες Ιουδαιο-χριστιανικές χρονολογήσεις από κτίσεως κόσμου!
- Να πως πρέπει να διαβάζεται η Βίβλος! Αυτή η εγκυκλοπαίδεια δόλου, ύπουλου επεκτατισμού και κατάκτησης των εθνών που λέγεται Βίβλος. (Ησαϊας 19) Του Μ. Καλόπουλου
- Βίβλος: «Σκοτώστε νήπια και θηλάζοντα». Ποια είναι η ερμηνεία; Του Μ. Καλόπουλου
- «Ούτω λέγει Κύριος, σκότωστε άνδρες και γυναίκες και παιδιά, από νήπια έως θηλάζοντα»! Του Μ. Καλόπουλου