Μυθολογία

Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ! ΙΡΙΣ Η ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΗΡΑΣ!

Μαρία Μπονίκου Στέφανος Βαβούρας MΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΘΑΥΜΑΣΤΗ, ΥΠΕΡΟΧΗ, ΚΑΛΑΙΣΘΗΤΗ, ΕΥΓΕΝΙΚΗ, ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ "ΔΡΩΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ" ΚΑΙ ΤΩΝ "ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ - ΠΡΑΞΕΩΝ", ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ, ΤΟΥ "ΘΕΙΟΥ" ΟΜΗΡΟΥ, ΜΕ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΑ, ΔΟΛΕΡΑ, ΑΝΗΘΙΚΑ, ΦΘΟΝΕΡΑ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ, ΧΑΜΗΛΗΣ ΠΛΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΜΗΣ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΑΛΛΟΕΘΝΩΝ ΑΓΡΑΜΜΑΤΩΝ, ΛΟΓΟΚΛΟΠΩΝ, ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΩΝ!

ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΑΝ ΑΔΑΜΑΝΤΕΣ ... ΚΑΙ ΕΓΚΟΛΠΩΘΗΣΑΝ ΧΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΡΕΠΤΑΚΙΑ!

ΟΙ ΕΠΙΜΟΝΟΙ, ΜΑΚΡΑΙΩΝΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ, ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΠΕΔΟ, ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟ, ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΟΛΑΤΡΗ ΕΛΛΗΝΑ, ΣΕ ΠΕΙΘΗΝΙΟ, ΑΒΟΥΛΟ, ΑΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΟ, ΔΟΥΛΟ, ΜΕ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΜΙΑ ΘΕΣΙΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΝ!!(ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ, ΟΤΙ ΑΥΤΩΝ ΕΣΤΙΝ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ"!!

ΚΑΙ ΟΙ "ΑΓΓΕΛΟΙ" ... ΚΛΕΜΜΕΝΟΙ!!!

ΤΙ ΣΟΥ ΕΛΕΙΠΕ ΕΛΛΗΝΑ;;

ΤΙ ΑΠΗΡΝΗΘΗΣ;

''Ο Άγγελος της Ήρας''

Μέρος πρώτο

Η Ίρις,

ήταν κόρη του Θαύμαντος γιου της Γαίας

και του Πόντου. Μητέρα της ήταν η

Ηλέκτρα του Ωκεανού. Ήταν άγγελος της

Ήρας, όπως ο Ερμής ήταν του Διός.

Μερικές φορές ήταν και του Διός.

Στον Ησίοδο διαβάζουμε :

''Καμιά φορά όταν ξεσπάει η αντιζηλία ή

ο καυγάς ανάμεσα στους θεούς, η κόρη

του Θαύμαντος, η Ίρις η αλαφροπάτητη

πετάει, υπάκουος μαντατοφόρος, πάνω

στα απέραντα πλάτη της θάλασσας.

Αν κάποιος από τους κατοίκους

του Ολύμπιου, γίνει ένοχος ψεύδους, πάει

και φέρνει από μακριά, μέσα σε μια χρυσή

υδροχόη, το φημισμένο νερό, που κατεβαίνει

πάντα κρύο, από την κορυφή ενός ψηλού

βράχου''

~ Πρόκειται για το νερό της Σ τ υ γ ό ς, στο

οποίο ορκίζονταν οι θεοί και ξέρομε τις

τρομερές συνέπειες, που είχε γι' αυτούς

η επιορκία. ~

Ο Δρόμος της,

ήταν το ομώνυμο ο υ ρ ά ν ι ο τ ό ξ ο.

Πάνω του ανέβαινε και κατέβαινε φέρνοντας

τις αγγελίες. Παρατηρούσε τις θυσίες

και πήγαινε στον Ουρανό τις ε υ χ έ ς των

ανθρώπων. Καθόταν μπροστά από

το θρόνο της Ήρας. Έστρωνε το κρεβάτι

της θεάς, αφού άλειφε πρώτα τα χέρια της

με μύρα ευωδέστατα.

Π ο τ έ δεν έφευγε από κείνη τη θέση, ούτε

όταν ο Μορφέας, της κλείνει τα μάτια με

τα φτερά του, εκείνη λαγοκοιμάται εκεί...

στα σκαλοπάτια του θρόνου της Ήρας,

με το σαγόνι της ακουμπισμένο στο στήθος,

χωρίς να βγάλει ούτε τη ζώνη... ούτε τα

πέδιλά της, από το φόβο, μήπως της δώσει

άξαφνα μια διαταγή... η βασίλισσα.

Είχε και άλλη ευθύνη η Ίρις. Επειδή αυτή

έπρεπε να κόβει μερικές τρίχες από το κεφάλι

των γυναικών, που σε λίγο θα πέθαιναν, όπως

ο Ερμής, πήγαινε τις ψυχές των ανδρών με το

κηρύκειο. Αν δεν πήγαινε η Ίρις ήταν αδύνατο

να πεθάνει γυναίκα...~θα βασανιζόταν να βγει

η ψυχή της.~ Είχε όμως και η Περσεφόνη

την επιστασία αυτή.

Όταν η Διδώ,

μετά την εγκατάλειψή της από τον Αινεία,

μαχαιρώθηκε και παιδευόταν να πεθάνει,

η Περσεφόνη, δεν ήθελε να της κόψει τις ολέθριες

τρίχες, γιατί ο θάνατος ήταν από αυτοκτονία.

Η θεά Ήρα, την λυπήθηκε και έστειλε την Ίριδα,

να τις κόψει και να πάρει τέλος... το μαρτύριό της.

Η Ίρις ήταν νέα, με φόρεμα πολύχρωμο και

χρυσά πτερά, πάντα έτοιμη να πετάξει μετά την

προσταγή. Αλληγορεί το τόξο που βλέπουμε

μετά την βροχή και προκαλεί τον θαυμασμό μας.

Ίσως γι' αυτό την είπαν, κόρη του Θαύμαντος

και άγγελο της Ήρας, του αέρα διότι μηνύει την

μεταβολή του, μετά την βροχή. Γι' αυτό ετοιμάζει

το κρεβάτι της θεάς Ήρας.

''Αήρ'' είναι ο ευφυής αναγραμματισμός

του ονόματος της θεάς.

Η Ίρις.....

Συνεχίζεται...

~~ Ο πίνακας απεικονίζει την Ίριδα να μεταφέρει

το νερό της Στυγός στον Όλυμπο

είναι του Guy Head Nelson - Atkins Museum

of Art, Kansas City, Missouri, USA. ~~

.~. Αγγελοσυντροφευμένα όνειρα καρδούλες μου.~.

ΤΑ ΤΕΤΡΑΚΚΟΣΙΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΝΑ (451) ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ!

Α
Aβρετηνός, Aγαμέμνων, Aγαυός, Aγήτορ, Aγλαιός, Aγλαός, Aγνός, Aγοραίος, Aγχέσμιος, Aγώνειος, Aγώνιος, Aέριος, Aεροφεγγής, Aθάνατος, Aθέητος, Aθλητήρ, Aθώος, Aίγιος, Aιγίοχος, Aιγύπτιος, Aιθέριος, Aιθίοψ, Aίθριος, Aινήιος, Aινήσιος, Aινός, Aιολοβρόντης, Aιολόμορφος, Aιτναίος, Aκαμαντόπους, Aκάματος, Aκμαίος, Aκοντιστήρ, Aκραίος, Aκρολοφίτης, Aκρόνυχος, Aλάστωρ, Aλεξίκακος, Aλίγδουπος, Aλιτήριος, Aλύσιος, Aμαλώιος, Aμάριος, Aμβούλιος, Aμείλιχος, Aμμούς, Άμμων, Aμφιάραος, Άναξ, Aνέφελος, Aνήσιος, Aνθαλεύς, Άνξυρος, Aνταίος, Aντίπατρος, Aπατούριος, Aπεσάντιος, Aπήμιος, Aποβατήριος, Aπόμυιος, Aποτρόπαιος , Άρβιος, Aργής, Aργικέραυνος, Άρειος, Aρίζηλος, Άριστος, Aριστότεχνος, Aρχιγένεθλος, Aρχικέραυνος, Aρχός, Aρωγός, Aσβαμαίος, Aσκραίος, Aστέριος, Aστεροπητής, Aστραπαίος, Aστρηνός, Aταβύριος, Aυαντήρ, Aυξητής, Aυσόνιος, Aυτοπάτωρ, Aυτότοκος, Aφέσιος, Άφθιτος, AφίκτοραςΒ
Bαγαίος, Bαίτυλος, Bαρύγδουπος, Bαρύκτυπος, Bαρυοπής, Bασιλεύς, Bελχανός, Bήλος, Bιέννιος, Bοττιαίος, Bουλαίος, Bουσσουρίγιος, Bρονταίος, Bύθιος, Γαιάοχος, Γαμήλιος, Γαμοκλόπος, Γελχανός, Γενάρχης,Γ
Γενέθλιος, Γενεταίος, Γενέτωρ, Γεωργός, Γιγαντοφόνος, Γογγυλάτης, Γυναικόφιλης, ΓυράσιοςΔ
Δαμασκηνός, Δαμάτριος, Δικαιόσυνος, Δικασπόλος, Δικηφόρος, Δικταίος, Διόνυσος, Δολιχαίος, Δολιχήνιος, Δολιχήνος, Δολοπλόκος, Δότωρ, Δρύμνιος, Δωδωναίος,Ε
Eγχεικέραυνος, Eθνάρχης, Eιλαπινιστής, Eιρηναίος, Eκάλειος, Eκαλήσιος, Eκατόμβαιος, Eκβάσιος, Eκηβόλος, Eλαιούς, Eλάστερος, Eλατήρ, Eλαφρός, Eλευθέριος, Eλιεύς, Eλινύμενος, Eλλάνιος, Eλλήνιος, Eλυμαίος, Eμβύθιος, Eνάλιος, Ένδενδρος, Eξακεστήρ, Eπάκριος, Eπιβήμιος, Eπιδότης, Eπικάρπιος, Eπικιχράδας, Eπίκλοπος, Eπικοίνιος, Eπικυλίκειος, Eπιρνύτιος, Eπιστατήριος, Eπιτιμήτωρ, Eπιφανής, Eπόπτης, Eπόψιος, Eπωπέτης, Eργαίος, Eρημήσιος, Eριβρεμέτης, Eρίγδουπος, Eριδήμιος, Eρισθενής, Eρισμάραγος, Έρκειος, Έρρος, Eρσαίος, Eρυμός, Eσπέριος, Eστιούχος, Eταίρειος, Eυάνεμος, Eυβουλαίος, Eυελίδης, Eύηλος, Eύκαρπος, Eύξεινος, Eυρυμέδων, Eυρύτιμος, Eυρύωψ, Eύυπνος, Eυφάμιος, Eύφημος, Eφάμιος, Eφέσιος, Eφέστιος, Έφιπμος, EφόρκιοςΖ
Zβελσούρδος, Zηνοποσειδών, Zητήρ, Zύγιος, Zωοτόκος, ZωστήριοςΗ
Hλείος, Hλιοπολίτης, ΄Hλιος, HραίοςΘ
Θαλάσσιος, Θεμίστιος, Θενάτας, Θεόταυρος, Θερελίμιος, Θεσμοφόρος, Θεσπρωτός, ΘηλυμανήςΙ
Iδαίος, Iθωμάτας, Iκέσιος, Iκέστος, Iκετήσιος, Iκμαίος, Ίκμιος, Iσαίος

Κ
Καθάρσιος, Καπέττας, Καπιτώλιος, Καππώτας, Καραιός, Κάριος, Κάρμηλος, Καρποδοτήρ, Καρποφόρος, Καρτεροβρόντης, Κάσιος, Καταιβάτης, Καταχθόνιος, Κελαινεφής, Κεραιός, Κεραύνιος, Κεραυνοβόλος, Κεραυνοβρόντης, Κηναίος, Κιθαιρώνιος, Κλάριος, Κλεψίγαμος, Κληδόνιος, Κλυτόμητις, Κολωνάτας, Κόμυρος, Κόνιος, Κορυφαίος, Κοσμήτας, Κρείων, Κροκεάτας, Κρονίδης, Κρόνιος, Κρονίων, Κτήσιος, Κυανοχαίτης, Κύδιστος, Κύκνος, Κύνθιος, ΚωματικόςΛ
Λαβραδεύς, Λαοίτας, Λαρίσιος, Λαρισσαίος, Λαφρίος, Λαφύστιος, Λευκαίος, Λεχεάτης, Λίβυς, Λιμενοσκόπος, Λοφίτης, Λύδιος, ΛύκαιοςΜ
Μαζεύς, Μαιμάκτης, Μακάρτατος, Μαλεαίος, Μανδραγόρας, Μαρίταιος, Μεγαλοβρεμέτης, Μέγας, Μεγασθενής, Μέγιστος, Μειλίχιος, Μείλιχος, Μελισσαίος, Μελιττεύς, Μεσσαπεύς, Μετοίκιος, Μηδινεύς, Μηλώσιος, Μήστωρ, Μητιέτης, Μητιόεις, Μηχανεύς, Μοιραγέτης, Μολοσσός, ΜόριοςΝ
Νάιος, Νεμαίος, Νεμεέτης, Νέμειος, Νέμεος, Νεφεληγερέτης, Νικηφόριος, Νικηφόρος, Νόμιος, ΝότιοςΞ
Ξείνος, Ξένιος, ΞύναιμοςΟ
Όλβιος, Oλύμπιος, Oμαγύριος, Oμάριος, Oμβριμόθυμος, Όμβριος, Oμβροτόκος, Oμοβούλιος, Oμόγνιος, Oμολώιος, Oμόφυλος, Oπλόσμιος, Oπωρεύς, Όριος, Όρκιος, Oρσίκτυπος, Oρσινεφής, Oσσαίος, Oυράνιος, OύριοςΠ
Παγγενέτης, Παγκρατής, Παγχαίος, Παιάν, Παιδοτόκος, Παλαιστής, Παλαμναίος, Παλλάντιος, Παναίτιος, Πανάμαρος, Πανελλήνιος, Παναργέτης, Πανομφαίος, Πανόπτης, Πάνταρχος, Παντογένεθλος, Παντοκράτης, Παντόπτης, Παντοτινάκτης, Πανυπέρτατος, Παπαίος, Παππάς, Παρνήθιος, Πάσιος, Πατήρ, Πάτριος, Πατρώος, Πελασγικός, Πελιναίος, Πελώριος, Περισσόνοος, Περίφαντος, Πίστιος, Πλούσιος, Πολιεύς, Πολιούχος, Πολυτερπής, Πολυτίμητος, Πολύτιμος, Πουλιέλικτος, Πουλιτόκος, Πρατομύσιος, Πρευμενής, Προμανθέας, Προπάτορας, Πρόφρων, Πυρίδρομος, Πυρόεις, ΠυρσοφόροςΣ
Σαβάζιος, Σαώτης, Σεισίχθων, Σημάλεος, Σθένιος, Σινωπίτης, Σκηπτούχος, Σκοτιτάς, Σόλυμος, Σπλαγχνοτόμος, Στεροπηγερέτης, Στοιχαδεύς, Στοιχαίος, Στρατηγός, Στράτιος, Συγγένειος, Συκάσιος, Συλλάνιος, Σχέτλιος, Σωσίπολις, ΣωτήρΤ
T(μ)άριος, Tαλαίος, Tαμίης, Tανυσίπτερος, Tαρανταίος, Tάρσιος, Tαρσός, Tέλειος, Tελεσφόρος, Tερμιεύς, Tερπικέραυνος, Tροπαίος, Tροφώνιος, TύραννοςΥ
Yέτιος, Yής, Yμήττιος, Yνναρεύς, Ύπατος, Yπέρθυμος, Yπερμενής, Yπέρτατος, Yπερήσιος, Yψιβρεμέτης, Yψίζυγος, Yψιμέδων, Yψινεφής, ΎψιστοςΦ
Φάτριος, Φήμιος, Φίλιος, Φιλότεκνος, Φλογόεντας, Φοινικοστεροπής, Φράτριος, Φρύνιος, Φύξιος, Φυτάλιος, Φυτάλμιος, ΦύτιοςΧ
Xαδίδ, Xαμαίζηλος, Xάρμων, Xθόνιος, Xρυσαορεύς, XρυσοπάτωρΩ
Ωρομάζης

Στην Ίδην την πολύβρυσην, μάνα θεριών, εφθάσανκαι στο Λεκτό την θάλασσαν δια την στεριάν αφήκαν,και κάτω από τα πόδια τους οι λόγγοι σειούν τες άκρες.Ο Ύπνος στάθηκεν αυτού, μη τον ξανοίξει ο Δίας.Και ανέβ’ εις έλατο τρανό που είχε βγει στην Ίδηνκαι ως τον αιθέρ’ απλώνονταν τα απέραντα κλαδιά του.
Αυτού, στου ελάτου τα δασιά κλωνάρια κουρνιασμένος,προς τ’ ορεινό, καλόφωνο πουλί προσομοιάσθη,το λέγουν κύμινδη οι θνητοί, κι οι αθάνατοι Χαλκίδα.Κι Ήρα επάτησε γοργά μίαν κορφήν της Ίδηςτον Γάργαρον, κι ευθύς ο Ζευς την είδ’ ο βροντοφόρος.Την είδε και όλην την ψυχήν του συνεπήρε ο πόθος,ωσάν εκείνο τον καιρόν που εχάρηκαν στην κλίνηντο πρώτο γλυκοαγκάλιασμα, κρυφ’ από τους γονείς των.Αντίκρυ της εστάθηκεν εκείνος και της είπε:
«Τι βιαστικά τον Όλυμπον για δω κατέβης, Ήρα;Και αμάξι, αν θέλεις ν’ ανεβείς, και άλογα εδώ δεν έχεις.».Του αντείπε η σεβαστη θεά με δόλον εις τον νουν της:«Στης θρέπτρας γης τα πέρατα θα πάω να ιδώ την μάναΤηθύν, και τον Ωκεανόν, αρχήν των θεών όλων,οπού με γλυκοανάστησαν στα σπίτια τους εκείνοι.Πηγαίνω αυτού τες άλυτες να λύσω διαφορές τους.Ότι πολύν τώρα καιρόν, ως είναι χολωμένοιδεν θέλουν να συγκοιμηθούν στην νυμφικήν τους κλίνην.
Κι είναι ζεμένα τ’άλογα της Ίδης εις την ρίζαν,που θα με φέρουν πετακτά της γης και του πελάγου.Και χάριν σου απ’ τον Όλυμπον καθώς με βλέπεις, ήλθα,μην έπειτα μου χολωθείς, αν μυστικά στο δώμαθα πήγαινα του Ωκεανού που τρίσβαθος κυλάει.».
Και ο Δίας της απάντησεν ο νεφελοσυνάκτης:
«Εκεί να πας έχεις καιρόν, ω Ήρα, και κατόπιν.Τώρ’ ας πλαγιάσωμεν εμείς τον πόθον να χαρούμε.Ότι θεάς μήτε θνητής ποτέ παρόμοιος έρωςστα στήθη δεν μου υπόταξε στα βάθη της ψυχής μου,ούδ’ όταν του Ιξίονος μου άρεσε η γυναίκα,που τον Πειρίθοον γέννησεν ισόθεον στην γνώσιν.
Ούδ’ όταν η καλόφερνη του Ακρισίου κόρηΔανάη, που τον δοξαστόν εγέννησε Περσέα,ουδέ του ενδόξου Φοίνικος η κόρη, που τον Μίνω,και τον θεϊκόν Ραδάμανθυν εγέννησε από εμένα,ούδ’ η Σεμέλη ή στων Θηβών την πόλιν η Αλκμήνη,οπού τον λεοντόκαρδον εγέννησε Ηρακλέακι η άλλη τον Διόνυσον, χαράν εις τους ανθρώπους.Ή της ωραίας Δήμητρος μου άρεσαν τα κάλληή της περίλαμπρης Λητούς, ή πρώτα τα δικά σου,καθώς για σε πόθος γλυκός με συνεπαίρνει τώρα.».
Κι η δέσποιν’ Ήρ’ απάντησε με δόλον εις τον νουν της:«Κρονίδη τρομερώτατε, οποίον λόγον είπες!Αν θέλεις τώρα ερωτικά μαζί να κοιμηθούμετης Ίδης εις τες κορυφές, σκέψου ότι φαίνοντ’ όλα.Και τι να γίνει αν μας ιδεί κανείς των αθανάτωνστον ύπνον μας και τρέξει ευθύς και το γνωρίσουν όλοι;Από παρόμοιο πλάγιασμα στο δώμα σου να γύρωδεν θα μπορούσα εγώ ποτέ, θα ήταν εντροπή μου,αλλ’ αν σου το ζητά η καρδιά, τον θάλαμόν σου έχειςπου σου’καμεν ο Ήφαιστος ο ποθητός υιός σουμε στερεά θυρόφυλλα και με τους παραστάτες.Κει πάμε να πλαγιάσουμε, αφού σου αρέσ’ η κλίνη.».
Κι ο Διας της απάντησεν ο νεφελοσυνάκτης:«Ήρα, ποσώς μη φοβηθείς μη των θεών κανέναςή των ανθρώπων μας ιδεί. Γύρω θ’ απλώσω νεφοςχρυσό που μήδ’ ο Ήλιος ανάμεσα θα βλέπει,περαστικόν αν έχει φως, τα πάντα να ξανοίγει.».
Είπε και την ομόκλινην αγκάλιασε ο Κρονίδης.Και η θεία γη τους έβγαλε χλωρό χορτάρι νέο,κρόκον, τριφύλλι τρυφερό και φουντωμένα κρίνα,που τους βαστούσαν μαλακά την γην να μην εγγίζουν.Σ’ αυτά πλαγιάσαν με χρυσήν νεφέλην τυλιγμένοι,ωραίαν, οπού λαμπερές τους έραινε σταλούλες.
Έτσι στο Γάργαρον ψηλά, καθώς τον συνεπήρανύπνος και πόθος, ήσυχα κοιμόταν ο πατέραςστο πλάγι της συντρόφου του. Και ο Ύπνος προς τα πλοίατων Αχαιών εχύθη ευθύς την είδησιν να φέρειτου γεωφόρου, κι έφθασε και του’πε: «Ω Κοσμοσείστη,μ’ όλην σου τώρα την καρδιά βοήθα τους Αργείουςπροσώρας καν να δοξασθούν, όσο κοιμάται ακόμηο Ζευς, που εγώ με κάρωμα γλυκό ζωσμένον έχω,κι η Ήρα τον ξεγέλασε μαζί της να πλαγιάσει.».

[ΙΛΙΑΔΑ: Ξ, στ. 283-377. Μετάφραση: Ιάκωβος Πολυλάς]

"Επιθυμώ δε, ω Κάλλια, να σού αποδείξω επί τη βάσει της μυθολογίας ότι όχι μόνον οι άνθρωποι αλλά και οι θεοί και οι ήρωες προτιμούν την φιλίαν της ψυχής μάλλον παρά του σώματος. Διότι ο Ζευς όσας γυναίκας θνητάς ερωτεύθη δια την ωραιότητα της μορφής των, αφού συνευρέθη με αυτάς, τας άφηνε να μείνουν θνηταί· όσων δε ηγάπησε τας αγαθάς ψυχάς, τους έκαμνε αθανάτους· μεταξύ των οποίων είναι ο Ηρακλής και οι Διόσκουροι και άλλοι. Και εγώ δε λέγω ότι ο Γανυμήδης ανυψώθη από τον Δία εις τον Όλυμπον, όχι χάριν του σώματος, αλλά χάριν της ψυχής του". ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ΠΗΓΗ

Η φύση των Θεών, στους τέσσερις θεολογικούς χρόνους… της μυθ-ιστορίας των "Ελλήνων". Του Μ. Καλόπουλου

Μπορείτε να παραγγείλετε τά βιβλία του Μ. Καλόπουλου επί αντικαταβολή στο τηλ: 6976 906640 ή στο E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Γνωρίζω ότι η φύση των θεών του ελληνικού πανθέου, είναι ένα ευαίσθητο, αλλά και κομβικό θέμα, κάποτε όμως πρέπει να το διερευνήσουμε με νηφαλιότητα και υπομονή. Έτσι κι εγώ απ' την πλευρά μου αγαπητοί φίλοι ερωτώ: Όλοι οι παραπάνω εικονιζόμενοι "θεοί" του ελληνικού πανθέου, είναι αναμφίβολα προσωποποιημένες ιδέες. Κάποιοι όμως τις θέλουν προσωποποιημένες οντότητες. Οι ερωτήσεις που προκύπτουν είναι αναπάντεχα πολλές και ενδιαφέρουσες. Ήταν λοιπόν η Ανάγκη, η Υγεία, ο Χρόνος, η Τύχη, κλπ, προσωποποιημένα όντα; Αν ναι, τι απέγιναν; Που βρίσκονται τώρα; Μιλάμε για πολλές χιλιάδες παρόμοιους τέτοιους "θεούς" του ελληνικού πανθέου... Λοιπόν; Η αγαπημένη μου θεά Αθηνά, γεννήθηκε πράγματι από το σχισμένο με τσεκούρι κεφάλι, ενός άλλου προσωποποιημένου όντος; ή είναι ότι εγκεφαλικότερο γεννήθηκε ποτέ, απ' την εγκεφαλική μελέτη της "Ζωής" (Ζηνός) των βαθυστόχαστων Ελλήνων;

Ο Πλούταρχος ως ιερέας, ενδεχομένως είχε κάθε λόγο να καυτηριάζει την προελαύνουσα ιδεοποίηση των θεών, και να προτείνει την αυστηρή προσωποποίηση τους. Εκτός όμως από τον Πλούταρχο, επί του θέματος απεφάνθησαν κι άλλοι πολλοί σοφοί της αρχαιότητας. Αυτά όλα πρέπει να επανεξεταστούν προσεκτικά, γιατί και στην προχριστιανική περίοδο, (από τους 550 ανθέλληνες εκκλησιαστικούς πατέρες), έγιναν αφορμή σφοδρότατου διασυρμού της αρχαιοελληνικής θεολογίας... αλλά και σήμερα, φαίνεται να διχάζει σφόδρα, τον διαφαινόμενο επανελληνισμό των Ελλήνων.

Οι τέσσερις θεολογικοί χρόνοι… της μυθ-ιστορίας των "Ελλήνων" (Από το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου: "Μήτις Αθηνά και οδυσσειακό πνεύμα".

Οι απαρχές της ιερής φιλευσέβειας που αργότερα συμβατικά ονομάσαμε "θρησκεία",^¹ χάνονται πράγματι στα βάθη των χιλιετιών. «Η "θρησκεία" πρωτοπαρουσιάστηκε πριν από 30.000 χρόνια, αν και δεν υπάρχει αμφιβολία πως το σχετικό ενδιαφέρον είναι αρχαιότερο, σε ολόκληρη την μέση παλαιολιθική περίοδο, δηλαδή εδώ και 200.000 χρόνια». Κακριδής,"Ελληνική μυθολογία", Εκδοτική Αθηνών, σελ. 226.

Το πόσο παλαιά είναι η ενασχόληση των ανθρώπων με την αποκωδικοποίηση των ιερών δυνάμεων της φύσης και της ζωής, παραμένει άγνωστο. Η αλήθεια είναι, ότι τα πρώτα μεγάλα ρεύματα ιερής προσέγγισης ήταν φυσιολατρικά. Όλοι οι λαοί της Γης διαθέτουν κάποια ανάλογη σχετική μυθ-ιστορία, όπου διακριτές δυνάμεις της φύσεως, αναγορεύονται σε "θεούς".

Παρόμοια λοιπόν, ξεκινά την εκτεταμένη συλλογή μύθων του ο Απολλόδωρος γράφοντας: «Ο Ουρανός, πρώτος του παντός εδυνάστευσε κόσμου». Pseudo-Apollodorus Myth. (Bibliotheca) 1.1.1.

Σύμφωνα μάλιστα μ’ αυτόν τον μύθο, ο κόσμος προήλθε από τον εναγκαλισμό της Γης και του Ουρανού!Στην απαρχή όλων των πραγμάτων, η Μητέρα Γη, ανεδύθη από το χάος και ενώ κοιμόταν γέννησε τον Ουρανό. Εκείνος ατενίζοντάς την από ψηλά, εξαπέλυσε μια ασταμάτητη, δυνατή και γόνιμη βροχή, πάνω στις κορυφές των βουνών, τις κοιλάδες και τις κρυφές σχισμές της κι εκείνη καρποφόρησε χόρτα, λουλούδια, δέντρα και όλων των ειδών τα ζώα. Η ασταμάτητη αυτή βροχή έκανε τα ποτάμια να ρέουν και σιγά-σιγά γέμισε όλες τις μικρές και μεγάλες κοιλότητες, δημιουργώντας τις λίμνες και τις αχανείς θάλασσες.

Ωκεανός… η πρώτη θεολογική περίοδος των Ελλήνων

Ο αρχαιότερος όμως όλων Όμηρος, θεολογώντας, μας παρέδωσε μια ελαφρώς διαφορετική αλλά αξιοπρόσεκτη σειρά θεολογικών εναλλαγών. Περιέργως, γενάρχη των θεών και της ζωής, δεν τοποθετεί τον Ουρανό, αλλά τον Ωκεανό: «Του Ωκεανού, που φύτρα στάθηκε ολόκληρης της πλάσης». Ιλιάδα 14. 246. Ο Επιμενίδης συμπληρώνει: «Εξ Αέρος και Νυκτός τα πάντα έγιναν, όπως και ο Όμηρος αναφέρει: Ωκεανός εκ Τηθύος τους θεούς εγέννησε». EpimenidesPhil. (004) 5.7.

Αυτός ο πρώτος "θεός" λοιπόν Ωκεανός, αφού συντροφεύει τους ανθρώπους για αόριστα μακρύ χρονικό διάστημα, αποχωρεί ήσυχα δίνοντας την αρχηγία στο γιο του Ουρανό. Αυτός ανατρέπεται, μετά από μάχη, απ’ το γιο του Κρόνο, που μετά την μακροχρόνια βασιλεία του, εκθρονίζεται κι αυτός, απ’ το δυναμικό γιο του τον Δία.

Διακρίνουμε λοιπόν πως η θεολογική μυθ-ιστορία των "Ελλήνων" δεν είναι στατική, αλλά έχει ενδιαφέρουσες εναλλαγές. Έτσι, Ωκεανός – Ουρανός – Κρόνος – Δίας, είναι η θεογονική σειρά που μας παρέδωσε, ο αρχαιότερος όλων ομηρικός ελληνικός μύθος, μεταφέροντας ώς τις ημέρες μας, σαφείς υπαινιγμούς διαδοχικών καταστάσεων και κατανοήσεων, μέσα απ’ τις οποίες περνώντας η μεσογειακή ανθρωπότητα, συγκράτησε μνήμες, που στο σύνολό τους δεν αποτελούν μόνο την ουσία της εκτεταμένης ελληνο-μεσογειακής μυθ-ιστορίας, αλλά και μια ανεπανάληπτη παγκόσμια παρακαταθήκη διδακτικών εικόνων, που δυστυχώς οι πρόσφατες επικρατούσες θεολογικές προσεγγίσεις (θρησκείες), δεν επέτρεψαν να μελετηθούν και να εκτιμηθούν ευρύτερα.

Κι όμως, ο ελληνο-μεσογειακός μύθος, είναι αχνές μνήμες της ίδιας της ανθρωπότητας, γεμάτες ανθρώπινα μηνύματα και υπαινιγμούς αρχαίων καταστάσεων. Είναι το εικονογράφημα μιας εκτεταμένης ανθρώπινης περιόδου, που έχει πολλά να πει και να διδάξει, σ’ αυτούς που θα επιχειρήσουν με σεβασμό και διορατικότητα, να αναλύσουν τις προγονικές αυτές "σκιές", που με τόση ένταση πάλλονται βαθιά μέσα στις μνήμες των χιλιετιών. Ή όπως λέει και ο Πλούταρχος: «Ουκέτι ταύτα μύθος ουδέ ποίησις, αλλ’ αλήθεια και φυσικός λόγος». Plutarchus Biogr., Phil., Fragmenta Fragment 200.48.

Έτσι, για την "λατρευτική" περίοδο του ειρηνικού "θεού" Ωκεανού, εύκολα μπορούμε να φανταστούμε μια εκτεταμένη παραθαλάσσια, παραλίμνια ή γενικότερα παράκτια ειρηνική περίοδο, με άφθονες τροφο-συλλεκτικές ευκαιρίες. Όπως και άλλοτε αναφέραμε, οι παράκτιες περιοχές, όταν μάλιστα συνδυάζονται με εκβολές ποταμών ή παρακείμενων λιμνών, δημιουργούν πράγματι αναρίθμητες ευκαιρίες θηρευτικής διαβίωσης, αλιευμάτων και πάσης φύσεως καρπών και σπόρων που εν αφθονία φιλοξενούν, εξασφαλίζοντας τις ιδανικότερες συνθήκες επιβίωσης!

Ουρανός… η δεύτερη θεολογική περίοδος των Ελλήνων

Ο Ησίοδος γράφει: «Πρώτ’ απ’ όλα ήταν το χάοςκι έπειτα η πλατύστηθη Γαία, όλων στέρεη βάση πάντων στον αιώνα κι ο Έρως, ο ωραιότερος απ’ τους αθανάτους θεούς. Κι απ’ το χάος, το Έρεβος και η μαύρη Νύχτα έγιναν, απ’ την Νύχτα ο αιθέρας και η ημέρα. Η Γαία πρώτα γέννησε ίσον μ’ αυτήν τον κατάστερο Ουρανό και γέννησε τα όρη τα ψηλά». Ησίοδος θεογ. 116.

Για τη δεύτερη περίοδο της "λατρείας" του Ουρανού, είναι μάλλον προφανές, πως υπονοείται μια καινοφανής πρόοδος ουρανογνωσίας. Ο ουρανός (εκ του οράσθαι άνω) έπαψε να είναι κάτι άγνωστο, στατικό και αφηρημένο. Οι προσεκτικότερες παρατηρήσεις των σταθερών εναλλαγών του, αλλά και των αμετακίνητων σημείων (πολικός αστέρας κλπ.) του νυχτερινού ουράνιου σκηνικού, άρχισαν να μετατρέπονται σε αξιόπιστη δυνατότητα προσανατολισμού, διά των αστέρων και των αστερισμών.

Η μικρή και η μεγάλη Άρκτος, σταθερά προσκολλημένες στον κεντρικό και αμετακίνητο βόρειο πολικό Αστέρα, έγιναν προφανώς ένα αξιόπιστο βοήθημα προσανατολισμού.

Μάλιστα την αίσθηση της κίνησης των αστέρων του νυχτερινού ουρανού, φαίνεται να επιβεβαιώνει και η ίδια η λέξη "α-στήρ": «Αστήρ: Ο μη στάσιν έχων». OrionGramm. eta.614.2. «Αστήρ: Ο μη ιστάμενος». Etymologicum Gudianumalpha. 218. 12.

Στην δεύτερη λοιπόν αυτή θεολογική περίοδο του Ουρανού, η μεσογειακή ανθρωπότητα, ευλογείται με την κατανόηση του σωτήριου προσανατολισμού και οι ανθρώπινες δυνατότητες διευρύνονται αναπάντεχα. Με τα θεϊκά δώρα του αλάνθαστου ουράνιου προσανατολισμού, η ασφαλής εξερεύνηση προς την αχανή ενδοχώρα, αλλά και η έως τότε επικίνδυνη διείσδυση στην ανοιχτή θάλασσα, δεν αποτελούσαν πλέον θανάσιμο κίνδυνο.

Αυτή ακριβώς η ουρανογνωσία και η δυνατότητα οργανωμένων θαλάσσιων και χερσαίων μετακινήσεων που προηγήθηκαν, έφεραν την μεσογειακή ανθρωπότητα μπροστά στην νέα ανθρώπινη πνευματική κατάκτηση, την ετήσια περιοδικότητα, που τελικά ονόμασαν Κρόνο ή Χρόνο!

Χρόνος ή Κρόνος… η τρίτη θεολογική περίοδος

Η κρόνια περίοδος, άρχισε με τις καλύτερες προϋποθέσεις: «Στον Όλυμπο... τον καιρό του Κρόνου... σαν θεοί έχοντας ξέγνοιαστη ψυχή, ζούσαν (οι άνθρωποι) ολότελα χωρίς πόνους και κόπους κι ούτε τα φοβερά γεράματα ήταν πάνω τους, μακριά απ’ όλα τα δεινά και πέθαιναν σαν απ’ τον ύπνο δαμασμένοι. Όλα τα καλά τα είχαν και καρπό πολύν και άφθονο έφερνε η ζωοδότρα Γη μόνη της κι αυτοί (οι άνθρωποι) θέλοντάς το, ήσυχοι τα έργα τουςμαζί με πολλά αγαθά μοιράζοντο με άλλους… αγνά πάνω στη Γη πνεύματα ονομάσθηκαν... φύλακες των θνητών ανθρώπων...(και) γυρίζοντας όλη τη Γη πλουτοδότες έγιναν (των ανθρώπων) και βασιλικά πήραν προνόμια». Hesiodus «Opera et dies» 110-125.

Οι χερσαίες και θαλάσσιες εξορμήσεις που ακολούθησαν, ευεργέτησαν τους τολμηρούς εκείνους εξερευνητές, γεμίζοντάς τους νέες ιδέες επιβίωσης. Πρωτόγνωρες ευκαιρίες διατροφής εμφανίστηκαν, μαζί με νέους καρπούς, σπόρους και τεχνικές, που οι πρωτοπόροι αυτοί ευεργέτες της ανθρωπότητας, αδιάκοπα συνέλεγαν από τα μακρινά τους εξερευνητικά ταξίδια.

Ταυτόχρονα γινόταν ολοένα και πιο φανερό, πως τα ασφαλή θαλασσινά ταξίδια και οι χερσαίες εξερευνητικές εξορμήσεις, είχαν συγκεκριμένες εποχιακές ευκαιρίες, μέσα σε μια ευδιάκριτη πλέον επαναλαμβανόμενη ετήσια περιοδικότητα! Έτσι γεννήθηκε η αίσθηση, αλλά και η νέα "λατρεία" του Χρόνου ή Κρόνου, που σταδιακά απέκτησε το δικό της επαναστατικό "σωτηριακό" περιεχόμενο, με τις πρώτες επιτυχημένες απόπειρες γεωργικής καλλιέργειας.

Με την εμφάνιση της σχετικά οργανωμένης αγροτικής ζωής, οι κοινωνίες απέκτησαν μεγαλύτερη αυτάρκεια και μια σταθερή ελεγχόμενη από τους ίδιους τοπική ευημερία. Ταυτόχρονα οι κοινωνικές ανακατατάξεις ήταν ραγδαίες. Οι ανάγκες υπολογισμού όλων των γεωργικών υποχρεώσεων, η φύλαξη και η αξιοποίηση των σπόρων, οδήγησαν την αίσθηση των νόμων και των κύκλων της ζωής, σε νέους εκπληκτικούς ορίζοντες.

Ήταν μια νέα ενθουσιώδης περίοδος, όπου τα στοιχεία της φύσης, υποχρεώθηκαν σιγά-σιγά να τους παραδώσουν πολλά απ’ τα καλά κρυμμένα μυστικά τους! Αυτό πυροδότησε την χαραυγή μιας νέας περιόδου, βαθύτερης ενασχόλησης με την ίδια την Μητέρα Γη και τους γενικότερους νόμους της ζωής. Αν μάλιστα συνειδητοποιήσουμε, πως αυτή η ίδια η ενασχόληση με την καλλιέργεια, απαιτεί μια αυξημένη παρατηρητικότητα των ρυθμών και των μυστικών της φύσης, των εποχών και των κύκλων της ζωής, τότε εντελώς φυσιο-λογικά, φτάνουμε στο επόμενο θεολογικό στάδιο, δηλαδή σε μια πιο ώριμη εποχή κατανόησης του κόσμου, όπου εντελώς δικαιολογημένα, κυριαρχεί η ιδέα ενός νεότερου "θεού", που το ίδιο το αποκαλυπτικό όνομά του, σχετίζεται με την ίδια τη ζωή, μιας και τον ονομάζουν… Ζην (Ζωή) ή Ζήνα, (Orphica, Hymni 73.3) και Ζάνα(Orphica Fragm.-Σπαράγματα col. 4.9.) κατά την αρσενική απόδοση της Ζωής.

Ζην, Ζευς ή Δίας… η τέταρτη θεολογική περίοδος

Έχει ενδιαφέρον ν’ αντιληφθούμε, πως οι τρεις προγενέστερες θεολογικές οντότητες της μεσογειακής μυθ-ιστορίας, βαίνουν συνεχώς και αισθητά βελτιούμενες επί το πνευματικότερον. Αρχικά ο Ωκεανός, δεν είναι παρά μια παντελώς φυσική οντότητα. Όμως ο Ουρανός, αρχίζει να έχει περισσότερα στοιχεία φαντασίας και πνευματικότητας, ώσπου ο Κρόνος (χρόνος), είναι πλέον μια εντελώς πνευματική σύλληψη, που χρειάζεται δομημένη φαντασία.

Η τέταρτη μάλιστα θεολογική περίοδος, αυτή του Ζηνός (ή Ζωής), είναι μια πραγματική έκρηξη πνευματικότητας, μιας και στο κέντρο της, έχει για θεό την ίδια την ζωή, με τους πολυποίκιλους τομείς και κύκλους της! «Το του Ζηνός όνομα ευφυώς ο ποιητής έπλασε προς αλληγορίαν, παρήκται (παράγεται) δε από της ζωής, ζωή δε και ταμίας (ταμιευτήρες) ζωής, ποιος μπορεί να είναιάλλος ή ο επί πάσι θεός;»!MichaelPsellusPolyhist. Opusculalogica, physica, allegorica 42.32. Εκπληκτικό… σε θεοποιημένο Ζήνα λοιπόν μετονομάστηκαν… η Ζωή και οι ταμιευτήρες της! «Την ζωήν ονοματίζουν τω του Ζηνός και Διός ονόματα». Olympiodorus Phil., In Platonis Gorgiam commentaria 47.4.2.

«Έστιν πάντων δε των όντων Ζευς αίτιός τε και δημιουργός και διά τούτον πάντα γίγνεται, όσα τε ουράνια και όσα επίγεια, ώσπερ και το όνομα αυτό παραδηλοί... Ζευς μεν ζωής τε και ουσίας έκαστοις εστίν αίτιος». Aelius Aristides Rhet. (002-Αθηνά) 6.25-30. «Ει δε του Ζηνός όντος χρονοκράτορος». Apomasar Astrol. 63,25. «Αρχή μεν απάντων Ζευς τε και εκ Διός πάντα». Aelius Aristides Rhet. (002-Αθηνά) 3.14. «Λένε λοιπόν οι παλαιοί: Ζευς είναι ο διοικών τα πάντα λόγος, (αιτία) ή το ηγεμονικόν του κόσμου και της ζωής. Του ζην δε αυτός αίτιος». Eustathius Philol. Scr. Eccl. Commentarii ad Homeri Iliadem 3.718.20-719.5

Θεός, δέος, Δίας

Για την καταγωγή της λέξεως "θεός" διαβάζουμε: «Δέος: Φόβος ή θεός». HesychiusLexicogr. (002) delta.657.1. «Δέος: Παρά το δείω, το φοβούμαι, γίνεται δέος».Etymologicum Magnum 256.43. «Δεσπότης: Ο δέος εμποιών». Orion Gramm. Etymologicum 613.39. «Δεινός: Παρά το δέος δεεινός και δεινός». Aelius Herodianus etPseudo-Herodianus Gramm. Rhet. Περί ορθογραφίας 3.2.446.35. «Δέος: Φόβος: Παρά το δείω, το φοβούμαι, δέος». Pseudo-Zonaras Lexicogr. 483.12. «Δέος τε και φόβος είναι ταυτόν». Plato Phil. Protagoras 358.e.1. «Δίας, γίνεται παρά το Δέος, Δείμας (φόβος) και εν συναλοιφή, Δείας, διά της ΕΙ διφθόγγου: Ο δέος εμποιόν». Etymologicum Magnum (001) 270.10. & Etymologicum Gudianum (003) delta. 360. 16. Δέος και Δίας λοιπόν, ταυτόσημα!

Είναι σίγουρο πως απ’ την αρχαιότητα ακόμα, οι ερμηνείες των μυθολογικών "θεών" ήταν ποικίλες, κάτι που ο ίδιος ο μύθος με τους ποιητικούς υπαινιγμούς του ενθαρρύνει! Ασφαλώς μεταξύ των απλοϊκών ανθρώπων, η αίσθηση της θεότητας ήταν ανάλογη της φαντασίας, των γνώσεων και των αναγκών ενός εκάστου. Μεταξύ όμως των πνευματικά ισχυρότερων, κυρίαρχη ήταν η αίσθηση της θεοποίησης των φυσικών δυνάμεων. Η δήλωση: «Ζευ φύσεως αρχηγέ, που με νόμους τα πάντα κυβερνάς χαίρε, σε σένα και στους νόμους σου προσβλέπουν οι θνητοί»,(Cleanthes Phil. (001) 1.3), μας βάζει στον σωστό δρόμο της αναζήτησης.

Πράγματι το κυρίαρχο θείο όνομα, της τέταρτης αυτής ελληνο-μεσογειακής θεολογικής περιόδου… είναι ο Ζην. Αν και αργότερα επικράτησε το προσωνύμιο Δίας, όλα δείχνουν πως το αρχικό του όνομα ήταν Ζην: «Ότι ποικίλα ονόματα είχαν οι παλαιότεροι για τον θεό δεν το αγνοώ. Ζην και Δην και Ζας και Ζης και Δευς».Aelius Herodianus et Pseud, ΠΕΡΙ ΚΛΙΣΕΩΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ (013) 3,2.911.

Οι παρακάτω δηλώσεις απ’ την ελληνική Γραμματεία, θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε, ότι πράγματι "Ζωή" και Ζήνας ταυτίζονται απολύτως: «Ζήνα δε αυτόν αποκαλούν, επειδή του ζήν (αυτός) αίτιος εστίν». Euripides Trag. (020) Vit 7.147.7.«Ζήνα δε, το της ζωής αίτιον (αποκαλούν), τουτέστι τα προς ζωήν». Joannes Galenus Gramm. (001) 330.25

Η θεωρία της Γαίας (των Σερ Τζέιμς Λάβλοκ και Λιν Μάρκουλης), επισημαίνει πως για την σημερινή επιστήμη, η μάνα Γη, με το σύνολο της χλωρίδας και της πανίδας της, καθώς και τα αναρίθμητα προσόντα γέννησης και διατήρησης της ζωής, αποτελεί συνολικά και αδιαμφισβήτητα ένα ολοκληρωμένο και απολύτως ενιαίο έμβιο ον!

Η Γη ή Γαία, έχει λοιπόν όλα τα χαρακτηριστικά του έμβιου όντως, αφού αναπνέει, συλλαμβάνει, γεννά και συντηρεί, αισθάνεται, αντιδρά και αυτορυθμίζεται ανάλογα! Δεν θα ήταν δε και πολύ μακράν αυτού του συλλογισμού η σκέψη, πως διαθέτει όντως έναν αξιοθαύμαστο οργανωτικό και νομοθετικό νου. «Όπως δε εμείς υπό ψυχής διοικούμεθα, έτσι και ο κόσμος ψυχήν έχει την συνέχουσα αυτόν και αυτή καλείται Ζευς…Δία δε αυτόν καλούμε διότι δι’ αυτόν γίνονται και σώζονται τα πάντα. Λέγεται δε και "Δεύς" από του "δεύει" (βρέχει, υγραίνει) την Γη και ζωτική ικμάδα μεταδίδει. Γενική δε "Δεός" παρακείμενη "Διός". Lucius Annaeus Cornutus Phil. (002) 3.3-13.

Πράγματι στη φύση, (ή αλλιώς Μητέρα Γη), υπάρχει μια διάχυτη νοημοσύνη, που δημιουργεί αξιοθαύμαστους κύκλους ζωής και νόμους! Και φυσικά αυτή η αξιύμνητος ομορφιά και η ασύλληπτη αρμονία, δεν είναι διόλου μακράν της τιμητικής θεοποίησης. «Ηφύσις τον εμφανή κόσμον αποτυπουμένη… το θείον κάλλος ενεικόνισε δι’ όλων των εγκοσμίων ειδών». Hieroclis in Pythagoreorum commentarius 23.1.4. «Γης ην Μεγάλην θεόν ονομάζουσι». Pausanias Perieg. (001) 1.31.4.2. «Ζήνα δε (αποκαλούν) τον νουν (τους νόμους, την εύτακτον δύναμη), που την ζωή ημών κυβερνά». Joannes Galenus Gramm. (001) 359.1. «Ο δε το ζην παρεχόμενος, Ζευς ωνομάσθη». Scholia In Homerum (017) 15.18.40.

«Ωνομάσθη δε Ζήνας, επειδή του καλώς ζην αίτιον έγινε για τους ανθρώπους». Diodorus Siculus Hist. (001) 3.61.6. Γι’ αυτό και μεταξύ άλλων αποκαλείται: «Βιοδώτης, Παγγενέτης, Παντογενής και Πλουτοδότης». Orphica 73.4. «Φυτάλμιος: Φυτευτικός, γόνιμος, γενέθλιος». Scholia In Aratum (001) 2.16. «Επικάρπιος, Ένδενδρος και Χαριδότης». PlutarchusBiogr. et Phil. (136) 1048.C.2.

Και φυσικά, δεν θα ήταν διόλου παράξενο, αν αυτός ο θεός που αντιπροσωπεύει τις δυνάμεις της ζωής, ονομαζόταν και "Παντοκράτωρ" ή «Πανγκράτης Ζευς». Hesychius Lexicogr. (003) pi.111.2. Όμως ο θεός της τέταρτης θεολογικής περιόδου, ο καινούριος αυτός "θεός", δεν αποκαλείται μόνο Ζην ή Ζευς, αλλά και Δευς ή Δίας!

Οι παρακάτω δηλώσεις, μας βοηθούν να καταλάβουμε το πως κατέληξε να ονομάζεται και Δίας: «Οι μεν "Ζήνα", οι δε "Δία" καλούσιν, συντιθέμενα δε εις εν (τα δύο ονόματα μαζί) την φύσιν του θεού δηλώνουν… όστις εστίν αίτιος μάλλον του ζην ή ο άρχων τε και βασιλεύς των πάντων… ονομάζεσθαι ούτος ο θεός είναι, (δηλαδή) δι’ ον ζην». Plato Phil. Cratylus 396. a. 5-7.

«Ένας είναι (ο θεός) αλλά έχει πολλά ονόματα και κατανομάζεται από τις καταστάσεις που ο ίδιος δημιουργεί. Τον καλούμε και Ζήνα και Δία, χρησιμοποιώντας παράλληλα τα ονόματα, σαν να λέμε "δι’ ον ζώμεν", (αυτός διά του οποίου ζούμε)». Αριστοτέλης «Περί Κόσμου» 401a.12-15. Σύμφωνα μ’ αυτή την δήλωσή του, ο Αριστοτέλης γνώριζε άριστα για ποιον ακριβώς "θεό" κάνει λόγο και πως ο Ζευς, ταυτίζεται απολύτως με την ίδια την τρισένδοξη ενθρονισμένη ζωή, αλλά… και με τους τρόπους Διά των οποίων αυτή εξασφαλίζεται, γι’ αυτό και τον αναγνωρίζει όχι μόνο ως Ζην ή Ζήνα, αλλά και ως Δία! «Είναι δε πάντων αρχή ο Ζευς, διότι ζωή και ζώα γέννησε, γι’ αυτό και Ζην αυτόν αποκαλούν και Δία διότι διά αυτού τα πάντα γεννήθηκαν. Ένας λοιπόν ο πατέρας θηρίων και ανθρώπων». Joannes Galenus Gramm. (001) 343.31.Αλλά «Και ζεύξειν… παρά το Ζευς». Etymologicum magnum 409.27.

«Οι μεν γαρ "Ζήνα", οι δε "Δία" καλούσιν, συντιθέμενα δε (τα δύο ονόματα) εις εν, δηλοί την φύσιν του θεού». Plato Phil. Cratylus 396.a.6. Άρα: Δία-Ζήνα ή Ζήνα-Δία = ο Ζωοδότης! Το αντίθετο ακριβώς σημαίνει με το στερητικό "Α" μπροστά από την λέξη Ζάνα: «Αζάνα: Σκληρός και άκαρπος τόπος… περί ον πονούντες οι γεωργοί ουδέν πορίζονται». Zenobius Sophista 2.54.2.& Diogenianus Gramm. 1.24.2.

Δίας, ως ζωογόνος υγρασία

Ο Ζευς ταυτίστηκε όχι μόνο αφηρημένα με το φαινόμενο της ζωής, αλλά και με τις συναφείς δυνάμεις της ζωής, διά των οποίων αυτή γεννιέται, αυξάνει και λειτουργεί. Και ασφαλώς κανείς δεν αμφιβάλλει, πως μια απ’ αυτές τις πλέον ευδιάκριτες δυνάμεις, με την οποία η ζωή στην Γη είναι άρρηκτα συνυφασμένη, είναι το νερό και γενικότερα η γονιμοποιός υγρασία: «Βλέπεις ψηλά τον άπειρο αιθέρα και την γην που υγρές έχει τις αγκάλες; Αυτόν να νομίζεις για Ζήνα δηλαδή θεόν». Euripides Trag. (020) 941. «Θεό των καιρικών μεταβολών», τον χαρακτηρίζει και ο Ι. Κακριδής. Εκδοτική Αθηνών, Ελληνική Μυθολογία, τομ.2 σελ.72.

Ακριβώς αυτός είναι και ο λόγος, που πολλά απ’ τα προσωνύμια του Δία, περιέχουν την ζωογόνο δύναμη της βροχής: «Δίας: Υέτιος (όμβριος) δε εστίν ο θεός: Κυρίως επειδή υπό του Διός ύεσθαι και βρέχεσθαι». Pseudo-ZonarasLexicogr. (001) delta.491.6. «Από του Ζευς, Διός, δεύω σημαίνει δε το βρέχω». Etymologicum Gudianum (001) delta.349.3. «Ζευς όμβριος». Hesychius Lexicogr. (003) upsilon.112.1. «Νεφεληγερέτης, ο τας νεφέλας εγείρων ή συναθροίζων ή ο τους όμβρους ποιών». Hesychius Lexicogr. (002) nu.401. «Κελαινεφής», (μαυροσύννεφος!). «Ικμαίος», (καλοκαιρινά μελτέμια). «Ευάνεμος», κλπ.

Στην ίδια γραμμή σκέψης, ο Θαλής ο Μιλήσιος, ταύτιζε την ζωή με το νερό: «Θαλής δε ο Μιλήσιος αρχή των όλων το ύδωρ θεωρούσε». Pherecydes Myth. etPhil. (002) 1a.2.

Ζευς: Η γενεσιουργός θερμοκρασία!

«Όχι μόνο δεν απεχθάνεται τις μεταβολές το θείον, αλλά χαίρεται πολύ σ’ αυτές».Πλούταρχος (092) 426.D.5

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της τέταρτης αυτής θεότητας, δηλαδή της ενθρονισμένης και θεοποιημένης Ζωής, που ονομάσθη Ζευς, είναι όχι μόνο η αυτονόητη υγρασία και οι γόνιμες βροχές, με τις οποίες ταυτίστηκε απολύτως δικαιολογημένα, αλλά και η απαραίτητη ζωογόνος θερμοκρασία, για την αναγκαία ανάπτυξη της ζωής!

Το γεγονός μάλιστα ότι ο μυθολογικός Δίας, κρατάει στο δεξί του χέρι μονίμως έναν κεραυνό, είναι εξαιρετικά πιθανό, αρχικά να είχε αυτήν ειδικά την ερμηνεία, της κατοχής αυτής ακριβώς της γενεσιουργού θερμότητας, που είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη της ζωής!

Τα παρακάτω αποσπάσματα, θα μας δώσουν ξεκάθαρη αυτή την ερμηνευτική εκδοχή της ταύτισης του Ζήνα με την αναγκαία για την ζωή θερμότητα: «Ζήνα τον αιθέρα αποκαλούν, τουτέστιν το πυρ το στοιχειοθετικό (απαραίτητο) του παντός. Τούτο δε (το στοιχειοθετικό Πυρ – δηλαδή η απαραίτητη θερμοκρασία) ζωής αίτιον είναι και δι’ αυτού κινούμεθα και θερμαινόμεθα… Λέγεται δε ότι τα στοιχεία (της φύσεως) από τον Όμηρο θεοί αναγορεύονται, επειδή αθάνατα είναι κατά την ολότητά τους και (έτσι) θείας αξιώνονται φύσεως… Όπως είπε και ο Ησίοδος, ότι από την βροντή (κεραυνό) του Δία, τραντάζει η πλατιά γη… Έτσι ο Ζευς, τουτέστιν το ζωογόνον πυρ, τον άνω τόπον (ουρανό) διάλεξε… και η γη ευκρατούμενη παντοειδή φυτά βλάστησε». Joannes Galenus Gramm. (001) 332.2-31.

Στο τέλος του παραπάνω αποσπάσματος, βλέπουμε πράγματι έναν αμυδρό απόηχο της πανάρχαιας πεποίθησης, ότι η ζωή στην Γη, ευνοήθηκε από την δράση της ζωογόνου βροχής, ταυτόχρονα με τον ζέοντα "κεραυνό" ή αλλιώς την αναγκαία θερμοκρασία! Μάλιστα σ’ ένα σύμπαν διαμέτρου (μέχρι στιγμής) 78 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, (!) όπου το απίστευτο φονικό διαστημικό ψύχος, ξεπερνά τους -273^ο Κελσίου (…!) καταλαβαίνουμε πόσο ευλογημένος είναι ο μικρός μας πλανήτης, που εξασφάλισε μια μέση ετήσια ζωογόνο θερμοκρασία!

«Ζευς λοιπόν είναι η άκρατος θερμασία και του ζην είναι αιτία». ScholiaInHomerum (003) 1.399. «Ζευς από το ζωή και αιτία είναι των ζώντων και του ζην… ή παρά το δεύω (το βρέχω) ή δεύσω, Δευς και Ζευς, υέτιος (όμβριος) δε ο θεός. Ή παρά το ζέσιν: Θερμότατος δε ο αήρ και παρά το ζέω Ζευς». EtymologicumMagnum (001) 408.52.«Ζήνα τον Δία… Ζέω και ζην το ρήμα κατά μίμησιν της θερμασίας των υδάτων ήχου: Ζα, ζάω, ζέω».Etymologicum Gudianum (002) zeta. 231. 28.

Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία, ότι οι "θεοί" των Ελλήνων είναι κατά κύριο λόγο, άξιες τιμών φυσικές δυνάμεις, που σταδιακά κατανοήθηκαν ως απαραίτητες ιερές φυσικές αξίες, που υποστηρίζουν και συνιστούν την παντοειδή ζωή και την επιβίωση της ανθρωπότητας και όχι ανεξάρτητες της φυσικής πραγματικότητας δυνάμεις ή οντότητες, με αυτόνομη δική τους θέληση, πείσματα και ιδιόρρυθμες επιθυμίες! Οι ελληνικοί "θεοί" λοιπόν, εξ αρχής και εντελώς φυσιολογικά είναι πανίεροι κοσμολογικοί και κοσμογονικοί "θεοί"… ενώ η ιουδαιο-αβρααμική θεότητα, δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σχέση με την φύση, γιατί είναι απολύτως φανταστική και φυλετικο-φατριακή και ιερατικο-επινοημένη θεότητα!

Τι ευλαβούνται λοιπόν οι Έλληνες πέραν του αυτονοήτου; Τι απ’ τα παραπάνω (του Ζηνός) δεν ευσεβείται σήμερα και ο τελευταίος λογικός άνθρωπος παγκοσμίως; Οι Έλληνες λοιπόν, θεολογώντας ερμηνεύουν, τιμούν και ευλαβούνται την φυσική διάταξη του κόσμου (νομοτέλεια), σε αντίθεση με την αβρααμική θεολογία, που περιγράφει έναν "θεό", που κυρίως θέλει να ορίζει κατά το αυθαίρετο θέλημά του, (ιερατείου του), την ιστορία του κόσμου, με αυστηρά ιερατικά και καθαρώς φυλετικά κριτήρια. Πολύ σωστά λοιπόν βρίσκουμε στην ελληνική θεολογία γραμμένο: «Οι δε θεοί και το θείον πλήθος, την όλην φύσιν και τον άπαντα κόσμον περιέχουν». Alexander Phil. (004) in Metaph 710.2.

Αυτή ακριβώς την αξιοθαύμαστη και πεντακάθαρη θεολογική ερμηνεία του Διός, είχε υπ’ όψιν του και ο μέγας Αριστοτέλης γράφοντας: «Ο γιος του Κρόνου και χρόνου λέγεται (Κρονίδης = γιος του χρόνου) διοικών από ατέρμονων αιώνων και Αστραπαίος και Βρονταίος και Αίθριος και Αιθέριος και Κεραύνιος και Υέτιος και Υετών και Επικάρπιος ονομάζεται. Γενέθλιος (αιτία των γεννήσεων) και Ομόγνιος (αδελφός, φίλος) και Πατρώος και Εταίρειος τε και Φίλιος και Παλαμναίος (αποτρόπαιος, αφανιστικός) και Ικέσιος και Μειλίχιος και Σωτήρ και Ελευθέριος και Ουράνιος και Χθόνιος πάσης φύσεως και τύχης αυτός αίτιος ων. Καθώς και στους ορφικούς (ύμνους) σωστά αποκαλείται, Ζευς ο πρώτος, Ζευς ακάματος πυρός πνοή. Ζευς Ύστατος, Ζευς κεφαλή και μέση. Ζευς πνοή πάντων, διότι εξ αυτού τα πάντα γεννήθηκαν... Τελειώνει δε ο μύθος όχι άτακτα: Ταύτα πάντα (όλα τα παραπάνω!) εστίν όχι άλλο τι, αλλά ο θεός». Aristoteles Phil. et Cor (028) Mu 401a.15-b.22.

Υπενθυμίζω, πως αυτές είναι σκέψεις του Αριστοτέλους, ενός εκ των ευφυέστερων ανθρώπων της πανανθρώπινης αρχαιότητας, που κάποιοι αβασάνιστα θέλουν να υποβιβάζουν στο επίπεδο του αφελούς ειδωλολάτρη! Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία, για το μεγαλείο των φυσιολατρικών, θεολογικών επιλογών της ελληνικής θεολογίας και ταυτόχρονα για την διαυγή κατανόηση αυτής της φυσιοκεντρικής αρχαιοελληνικής λατρείας. Κι αυτό δεν είναι αληθές μόνο για τον Δία, αλλά και για τους υπόλοιπους θεούς των Ελλήνων: «Οι δε Θεοί και το θείον πλήθος, την όλην φύσιν και τον άπαντα κόσμον περιέχουν». AlexanderPhil. (004) inMetaph 710.2. Υπόμνημα εις τα μετά τα φυσικά του Αριστοτέλους.

Γαία ή Ρέα, η μητέρα του Δία

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Ζευς (η θεοποιημένη ζωή) είναι παιδί της Γης, Γαίας ή Ρέας. Ο μύθος μας παρέδωσε τις πλέον σαφείς δηλώσεις: «Ρέα η τεκούσα τον Δία». Plutarchus Biogr. etPhil. 146 2.27. «Εκ δε Κρόνου και Ρέας Ζευς». Plato Phil. (031) Tim 41.a.1.

Οι παρακάτω εξηγήσεις δεν αφήνουν περιθώρια παρανοήσεων. Η Ρέα, η μητέρα του Ζήνα, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο, αντιπροσωπεύει την εξελικτική ροή ολόκληρης της φύσης: «Γη δε και Μήτηρ και Ρέα και Ήρα η αυτή… εν μύθου σχήματι». Orphica (001) col B.7. Στο ίδιο κλίμα γράφοντας ο Αισχύλος, βάζει τον Προμηθέα να αναφωνεί: «Μήτηρ μου η Γαία, πολλών (θεϊκών) ονομάτων μορφή μία». Αισχύλος προμηθευσ δεσμωτησ 209.

Τι ακριβώς όμως είναι η ΡΕΑ;

«Ρέα: Η θεά. Πλάτων μεν παρά το ρείν (την ροή) και μη μένειντονχρόνον».Etymologicum Magnum (001) 701.18-20. «Πότνια Ρέα (ροή) πολύμορφη θυγατέρα… ψευδομένη σώτειρα… μητέρα θεών και θνητών εκ σου γαρ και Γαίας και Ουρανού υπεράνω και πόντου πνοές». Orphica (001) 14.t.

Ο χριστιανός απολογητής Αθηναγόρας, άθελά του επιβεβαιώνει αυτή την ταύτιση των Ελλήνων περί Γης και Ρέας γράφοντας: «Τους δε λέγοντας τον μεν Κρόνο Χρόνο την δε Ρέαν Γην, που και μητέρα πάντων νομίζεται». AthenagorasApol. (001) Legat 22.6.1. Δεν πρέπει βέβαια να παραλείψουμε, δύο λόγια και για τον παραπάνω χαρακτηρισμό της Ρέας, ως «ψευδομένης σώτειρας», που προφανώς παραπέμπει στο σωτήριο ψεύδος της αντικατάστασης του νεογέννητου Δία, με τον σπαργανωμένο λίθο της κατάποσης αντί του Διός!

Σχετική είναι δε και η αναγόρευση της Γαίας ως μητέρας των βιβλίων: «Εσύ (Αθηνά) που την ανδροτρόφο αυτή γη αγάπησες, την μητέρα των βιβλίων», (Proclus Phil. Hymni 7.1-52), που προφανώς σημαίνει… πως αν δε ακολουθούμε σωστά την "ροή" (προτεραιότητες) της Γαίας-Ρέας… θα γραφτούν δυστυχώς λάθος βιβλία.

* * *

Γίνεται λοιπόν ολοένα σαφέστερο, πως η μακροχρόνια επαφή των μεσογειακών ανθρώπων, με τις διαφορετικές όψεις του φυσικού περιβάλλοντος, δεν δημιούργησε μόνο την ενδιαφέρουσα "μυθ-ιστορία" των τεσσάρων αυτών διακριτών θεολογικών εποχών, αλλά η θεολογία τους αυτή, κορυφώνεται με μια αυξανόμενη κατανόηση της φυσικής τάξης, που τελικά οδήγησε τους ανθρώπους αυτούς, σε νέους δρόμους "ορθής" (άρα και επιστημονικής) ιερής εκτίμησης, των κύκλων και των μυστικών της ζωής!

Έτσι λοιπόν εκ του ασφαλούς συμπεραίνουμε, πως απ’ την υπέρτατη θεά και πολυπρόσωπη Μητέρα Γη, στο μυαλό των μεσογεια-κών ανθρώπων, γεννιέται ο πλέον αξιότιμος θεός της ζωής, ο Ζήνας, που αντιπροσωπεύει… πάνσεπτη, πανίερη και ενθρονισμένη… την ίδια την έννοια της ζωής! Με τους ολοσέβαστους νόμους της σποράς, της γονιμοποιούς έλξης, της γέννησης, καθώς και όλους τους κύκλους της ζωής (κρυφούς και φανερούς) και φυσικά της αναπότρεπτης φθοράς και του θανάτου. Μάλιστα οι διάφορες εκδοχές του Ζηνός, δεν είναι άλλες απ’ τα ονομαστά παιδιά του, με γενέθλιο αποκορύφωμα (όπως θα δούμε) αυτό της Αθηνάς!

Παρ’ όλα αυτά, πολλοί είναι αυτοί που με πείσμα επιμένουν στον δήθεν γελοίο πολυθεϊσμό των Ελλήνων, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για πολυωνυμία του θείου και όχι για αυθαίρετο, ασυνάρτητο πολυθεϊσμό! Το παρακάτω όμως απόσπασμα, δεν αφήνει καθόλου περιθώρια αμφιβολίας: «Και γαρ μίαν μορφήν έχουσιν οι θεοί, πολλοίς δε ονόμασι καταμερίζονται (μία μορφή λοιπόν έχουν οι θεοί, σε πολλά δε ονόματα μοιράζονται) αλλά και (η) Γη, η των πολλών ονομάτων μορφή μία: Λέγεται γαρ ου μόνον Θέμις και Γαία αλλά και Ζείδωρος και Βότειρα (τρέφουσα, βόσκουσα) και Βωτιάνειρα (ανδροτρόφα). Άλλως, το θείον φύσει μεν εστιν εν, ονόμασι δε πολυμερώς».Scholia In Aeschylum (009) Pr.209.4-13. Δηλαδή: «Όπως και η πολυώνυμη Γη, μια έχει μορφή: αλλά αποκαλείται όχι μόνο Θέμιδα και Γαία, αλλά και Ζωοδότρα, Τροφός και Ανδροτρόφα. Για να το πούμε και αλλιώς, το θείον κατά φύση είναι ένα, ονομάζεται δε πολυμερώς».Scholia In Aeschylum (009) Pr.209.4-13. «Γαία, πολλών ονομάτων μορφή μία». AeschylusTrag. Prometheusvinctus210.

Μετά απ’ αυτό, χρειάζεται κανείς πολύ μεγάλες δόσεις κακεντρέχειας, για να μετονομάσει τους Έλληνες, από ευφυείς, αγνούς φυσιο-λάτρες, σε προχειρόδοξους, πολυθεϊστές ειδωλολάτρες!

1 Η πρώτη φορά που η λέξη "θρησκεία" απαντάται στην ελληνική Γραμματεία είναι τον 5^ο π.Χ.αι., στα κείμενα του Ηροδότου. Διεκδίκηση βοδινού στην διατροφή των ιερέων της Αιθιοπίας: (2.18.7). Διευκρινήσεις διατροφής ρουχισμού καθαριότητας περιτομής και γενικό ξύρισμα κάθε δύο ημέρες των ιερέων της Αιγύπτου: (2.37.13). Ναι ή όχι σε σεξουαλικές πράξεις μέσα στους ναούς των Αιγυπτίων: (2.64.2). Διατροφή και ιερότητα διαφόρων ζώων της Αιγύπτου, καθώς και ξύρισμα κεφαλής των παιδιών χάριν θεοσέβειας (2.65.1).

Ο Αριστόδημος (001) 2a,104,F.1.177, τον 4^ο π.Χ.αι., αναφέρει την λέξη "θρησκεία" στην ελληνική πλέον πραγματικότητα σχετικά με την αξία του ικέτη Παυσανία, μέσα στον ιερό ναό της Αθηνάς. «Χαλκιοίκου Αθηνάς τέμενος και ικέτευεν, των δε Λακεδαιμονίων εν απορία όντων διά την εις τον θεόν θρησκείαν». Aristodemus Hist. (001) 2a,104,F.1.177. Φαίνεται λοιπόν, πως η λέξη θρησκεία, αναφέρεται στους γενικότερους κανόνες και την κατανόηση της ελληνικής φιλευσέβειας. «Θρήσκω: νοώ». Hesychius Lexicogr. (002) theta.738.1 και «θορώ, θορήσω, θορήσκω, θρήσκω». Etymologicum Magnum (001) 456.50.

ΙΔΕΟΛΑΤΡΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΣΤΡΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ... Ο μύθος και η λατρεία της Θεάς Τύχης

ΙΔΕΟΛΑΤΡΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΣΤΡΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

H θεά Τύχη της αρχαιότητας ήταν η προσωποποιημένη ιδεο-θεά της σύμπτωσης, του μη προβλέψιμου ή επιδιωχθέντος αλλά και της...ευτυχούς συγκυρίας του απροσδόκητου συμβάντος. Η πολιούχος θεά της ευτυχίας των αρχαίων Ελληνικών πόλεων.

Κατά τη «Θεογονία» του Ησίοδου ήταν θυγατέρα του Ωκεανού ή του Νηρέα και της Τηθίος, σε εκδήλωση ίσως του ότι η ναυτιλία και το ναυτικό εμπόριο εν γένει υπήρξαν η πρώτη και κύρια πηγή ευτυχίας των ανθρώπων.

Κατά τον Πίνδαρο, ο οποίος την ονόμαζε και Φερέπολιν, ήταν κόρη του Ελευθέρου Διός ή του Προμηθέα. Την θεωρούσε ως μια από τις Μοίρες, που είχε όμως λιγότερη δύναμη από τις αδελφές της, Θεά του Πεπρωμένου αλλά και ευμενής. Ως ευμενής θεά του πεπρωμένου λατρευόταν με την επωνυμία «Αγαθή Τύχη» στην Αρχαία Ολυμπία, όπου είχε δικό της βωμό. Στους ορφικούς ύμνους συναντάται ως κόρη του Ευβουλέως.

Κατά το Ομηρικό προς τη Δήμητρα ύμνο, η Ωκεανίς Τύχη εμφανιζόταν ως μια από τις συμπαίκτριες της Περσεφόνης.

Συνδέθηκε με άλλες θεότητες-προσωποποιήσεις όπως την Ελπίδα, τον Καιρό και τη Μοίρα. Κυρίως συνδέθηκε με την Ίσιδα κατά την περίοδο των θρησκευτικών συγκρίσεων (Ίσις Τύχη ή Ισιτύχη). Στη σημιτική θρησκεία συνδέθηκε με την Γάδ. Μαζί της ταυτίσθηκε η θεά των Ρωμαίων Φουρτούνα η λατρεία της οποίας ήταν ιδιαίτερα εξαπλωμένη στην Ιταλία. Η Φουρτούνα (Fortuna) ξεκίνησε από μια ιταλική θεότητα της ευφορίας και της γονιμότητας, που συχνά λειτουργούσε και ως μάντης θεά που προλέγει το μέλλον.

Η Τύχη θεωρήθηκε ως αγαθός δαίμων, μεσολαβητής μεταξύ θεών και ανθρώπων. Ως θεά της αφθονίας και του πλούτου απεικονιζόταν στο ιερό της στη Θήβα να κρατά, ως μητέρα ή τροφός, τον μικρό Πλούτο και στη Σμύρνη από το Βούπαλο να κρατά στο άλλο της χέρι το κέρας της Αμάλθειας, σύμβολο της αφθονίας. Σαν θεά που διευθύνει την ανθρώπινη ζωή απεικονίζεται να κρατά πηδάλιο, σαν σύμβολο της κατεύθυνσης την οποία έδινε σε όλους τους ανθρώπους. Σαν Θεά ευμετάβλητου Φύσης απεικονιζόταν με τροχό ή σφαίρα ή πτερύγιο, σύμβολα της αστάθειας.

Σε εκδήλωση της αντίληψης ότι ο έρωτας προέρχεται από την Τύχη (Αίγειρο Αχαΐας), απεικονιζόταν κοντά στο άγαλμα της και ο Θεός Ερωτας. Επίσης, στο ιερό της Τύχης στη Θήβα υπήρχε άγαλμα της Θεάς που κρατούσε τον Πλούτο ατην αγκαλιάτης, σε παιδική ηλικία, έργο του Αθηναίου Ξενοφώντα και του Θηβαίου Καλλιστονίκου.

Στην Ελληνιστική εποχή και μέχρι το τέλος της αρχαιότητας, κάθε πόλη είχε τη δική της προστάτιδα που λειτουργούσε ως η Πολιάς θεά. Πολλές από αυτές θεωρούσαν την Τύχη ως Πολιούχο θεά. Απεικονιζόταν να φορά πυργωτό διάδημα (πού συμβόλιζε τα τείχη της πόλης), καθισμένη σε θρόνο να κρατά το κέρας της αφθονίας ή σκήπτρο. Μάλιστα η διεξαγωγή όλων των υποθέσεων, δημόσιων και ιδιωτικών, άρχιζε, όπως στην Αθήνα, με την ευχή «Αγαθή Τύχη».

Το πρώτο άγαλμα της σύμφωνα με τον Παυσανία το κατασκεύασε ο Βούπαλος για τους Σμυρναίους. Κολοσσιαίο άγαλμα της θεάς είχε στηθεί στην Ηλιδα και την Αλεξάνδρεια (στο ονομαστό ιερό της Τύχης, το Τυχαίον όπου υπάρχει το άγαλμα της Θεάς να στεφανώνει τον Αλέξανδρο).

Φημισμένο επίσης ήταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της το οποίο είχε αφιερώσει ο Ηρώδης ο Αττικός στο ναό της κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η μορφή της χαρακτηρίστηκε επίσης σε νομίσματα, όπου η θεά κρατούσε το κέρας της Αμάλθειας ή πηδάλιο που συμβόλιζε την καθοδήγηση του πεπρωμένου.

Τέλος στο ναό της στο Αργός λεγόταν ότι ο Παλαμίδης είχε αφιερώσει τα πρώτα ζάρια, τα οποία -κατά την παράδοση- είχε ο ίδιος επινοήσει.

Ο μύθος της Θεάς Τύχης

Υπήρχε μια εποχή που η μοίρα της ανθρωπότητας κρεμόταν από τις ιδιοτροπίες των Θεών.

Ο Όλυμπος ήταν ο ναός όπου μαγειρευόταν τα ωραιότερα αλλά και φοβερότερα γεγονότα του κόσμου.
Σεισμοί, πόλεμοι, έρωτες τραγικοί και τέρατα ακατανίκητα πλάθονταν, στέλνονταν και ορίζονταν από τη μυθολογική κοινότητα.

Ανάμεσα στους θεούς, ο Δίας ήταν ο πιο ισχυρός. Αρχηγός και πατέρας των υπολοίπων, κυβερνούσε με τρόπο σκληρό και κατάφερνε να γίνεται το θέλημα και το καπρίτσιο του κάθε φορά, σε κάθε γεγονός, κάθε στιγμή.

Ο Δίας, όπως όλοι οι Έλληνες θεοί, απείχε πολύ από το να είναι ηθικά σωστός, αξιοσέβαστος ή πολιτικά δίκαιος. Θα τον περιγράφαμε μάλλον ως οξύθυμο, ιδιότροπο και ανάρχικό.

Επιπλέον, ο Δίας ήταν γνωστός για την ακόρεστη ερωτική του διάθεση. Μια νύχτα, μεθυσμένος από το κρασί και τον πόθο του, ο Δίας ξάπλωσε με την όμορφη Θέμιδα, θεά των νόμων και της δικαιοσύνης, την οποία είχε βάλει στο μάτι από καιρό.

Από την ένωση αυτή ανάμεσα στο άναρχο και αυτό που πρέπει να γίνεται, γεννήθηκε η Τύχη – Fortuna για τους Ρωμαίους. Ένα όμορφο κοριτσάκι που χαιρόταν την εύνοια του πατέρα της, πράγμα αρκετά σπάνιο στη ζωή του Δία.

Ο μύθος λέει ότι, από μικρή, ο Δίας ζητούσε να του τη φέρνουν και την ήθελε συνεχώς κοντά του. Για να τη διασκεδάσει, ο παντοδύναμος θεός πρόσταξε κάθε κάτοικο του Ολύμπου να μάθει κάτι στην αγαπημένη του κόρη.

Από τον Ερμή, ειδικά, ζήτησε να της μάθει να τρέχει πιο γρήγορα από τον καθένα. Πριν κλείσει τα οχτώ, τα πόδια της Τύχης έτρεχαν πιο γρήγορα κι από τους φτερωτούς αστραγάλους του Ερμή, και κέρδιζε στο δρόμο οποιονδήποτε: θεό, άνθρωπο ή ζώο.

Από τη Δήμητρα ζήτησε να της μάθει τα πάντα για τα σπαρτά και τα οπωροφόρα. Η Τύχη ήξερε να ξεχωρίζει, με ταχύτητα και ακρίβεια, κάθε ένα από τα δημητριακά της Ελλάδας. Ήξερε πού φύτρωνε κάθε δεντράκι, πότε άνθιζε κάθε φυτό και πώς θερίζουν τα σπαρτά.

Από την Ήρα, τη νόμιμη σύζυγό του, ο Δίας δεν ζήτησε τίποτα. Μάλλον από ζήλια, η θεά της σταθερότητας και της οικογένειας δεν ήθελε ούτε να τη βλέπει την Τύχη.

Πράγματι, όταν η Τύχη γινόταν δεκαπέντε χρονών, η Ήρα αποφάσισε να επιβάλει στον Όλυμπο έναν ηθικό νόμο: κανένα νόθο παιδί ανάμεσα στους θεούς. Τα παιδιά που δεν προέρχονταν από αγνή ένωση, έπρεπε να ζουν με τους ανθρώπους…

Βέβαια, ήταν ήδη αργά για να τα βάλει με τον Δία. Ο πονηρός αρχηγός είχε σκαρφιστεί ένα σχέδιο έτσι ώστε η Τύχη να πρέπει υποχρεωτικά να μείνει με τους θεούς, και όχι μόνο δεν εκδιώχθηκε, αλλά την προστάτευαν και την κανάκευαν περισσότερο απ’ όλους.

Για να είναι κανείς θεός, ως γνωστόν, πρέπει να είναι αθάνατος, νέος και εσαεί ωραίος. Αυτό το πετύχαιναν πίνοντας κάθε πρωί την αναγκαία ποσότητα νέκταρ και τρώγοντας την απαραίτητη δόση αμβροσίας – τα ιερά φαγητά που τους προσέφεραν αυτά τα χαρίσματα.

Όταν το εκπαιδευτικό έργο του Ερμή και της Δήμητρας τελείωσε, ο Δίας ανακοίνωσε αλλαγές στον Όλυμπο. Από κείνη την ημέρα, το νέκταρ και η αμβροσία δεν θα εμφανίζονταν μαγικά σ’ ένα μπουκάλι στο καλάθι του πρωϊνού, αλλά θα συλλέγονταν κάθε πρωί από τα πρώτα φρούτα των δένδρων της Γης. Τα πρώτα μήλα, τα πρώτα ροδάκινα, οι πρώτες φράουλες της ημέρας θα περιείχαν στη σάρκα τους τα μαγικά θρεπτικά συστατικά που θα διατηρούσαν τους κατοίκους του Ολύμπου νέους και υγιείς – συνεπώς αθάνατους και συνεπώς θεούς.

Το σχέδιο ήταν τέλειο. Ποιος, όμως, θα μπορούσε να αναγνωρίζει και να μαζεύει τα πρώτα φρούτα της ημέρας, τόσο επιδέξια και τόσο γρήγορα ώστε να μην τα προλάβουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου; Μόνο η Τύχη.

Έτσι κι έγινε. Πριν χαράξει, η Τύχη έφευγε βιαστική κι έτρεχε σ’ όλη τη Γη για να μαζέψει τα πρώτα φρούτα από κάθε δέντρο, πριν χαλάσει ο ήλιος το θεϊκό τους περιεχόμενο. Τα μάζευε σ’ ένα καλάθι και τα ανέβαζε σβέλτα στον Όλυμπο για το πρωινό των θεών, που χειροκροτούσαν και επαινούσαν την ικανότητά της.

Ένα πρωί η Τύχη δεν έφτασε στην ώρα της και οι θεοί άρχισαν να ανησυχούν. Δεν ήταν και τόσο τρομερό αν μια μέρα δεν έτρωγαν νέκταρ, όμως, αν αυτό συνεχιζόταν, θα πέθαιναν, θα αρρώσταιναν ή – το χειρότερο – θα γερνούσαν.

Μια αντιπροσωπεία των θεών βγήκε σε αναζήτηση της Τύχης στους δρόμους της Ελλάδας. Εκεί έμαθε ότι ένας ψαράς την είχε πιάσει κατά λάθος, καθώς έριχνε τα δίχτυα του στο Αιγαίο. Γοητευμένος και έκπληκτος από την ομορφιά του απρόσμενου φορτίου του, δεν ήθελε να την αφήσει να φύγει.

Οι θεοί παρουσιάστηκαν μπροστά στον ψαρά και τον ρώτησαν τι αντάλλαγμα ήθελε προκειμένου να αφήσει ελεύθερη την Τύχη.

Τρέμοντας, ο άνθρωπος ρώτησε: «Μπορώ να ζητήσω ό,τι θέλω;» «Ό,τι θέλεις» του είπαν οι θεοί, «θα γίνει δικό σου, αρκεί να την αφήσεις ελεύθερη».

Ό,τι ζήτησε ο ψαράς του το ‘δωσαν και μετά η Τύχη ήταν και πάλι ελεύθερη.

Οι θεοί γύρισαν στον Όλυμπο. Η προμηθεύτρια της τροφής τους δεν κινδύνευε και ήταν και πάλι σε καλά χέρια.

Η φήμη, όμως , άρχισε να κυκλοφορεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Όποιος έπιανε την Τύχη μπορούσε να ζητήσει από τους θεούς ό,τι ήθελε, κι εκείνοι θα του το έδιναν με αντάλλαγμα την ελευθερία της.

Μόλις πληροφορήθηκε τον κίνδυνο, η Τύχη άρχισε να παίρνει όλο και περισσότερες προφυλάξεις και ζήτησε από τους άλλους θεούς να της μάθουν ορισμένα πράγματα παραπάνω, για το καλό όλων. Η Άρτεμις της δίδαξε να κρύβεται για να μην μπορεί να τη δει κανείς. Άρχισε να ταξιδεύει με μεγάλη μυστικότητα, χωρίς κανένας να παίρνει είδηση την παρουσία της.

Από την Αφροδίτη έμαθε να χτενίζει τα μακριά και όμορφα μαλλιά της. Τα τραβούσε και τα έπλεκε σε μια υπέροχη πλεξούδα την οποία – αντί να τη ρίχνει στην πλάτη όπως έκανε ως τότε, άρχισε να φέρνει μπροστά από το μέτωπο ως το στήθος της.

Από τον Ουρανό έμαθε να γίνεται άπιαστη, και από τον Άρη έμαθε τη στρατηγική του πολέμου.

Εξαιτίας όσων έμαθε κι από φόβο μην τυχόν και της στήσουν καρτέρι στην καθημερινή της διαδρομή, η Τύχη αποφάσισε πως το πέρασμά της δεν έπρεπε να είναι προβλέψιμο. Για να πετύχει κάτι τέτοιο, πήρε μια περίεργη απόφαση: τα πόδια της δεν έπρεπε ποτέ να πατάνε δεύτερη φορά πάνω στα ίδια της τα χνάρια.

Λίγο από συνήθεια και πιο πολύ από παραξενιά, αυτή η απόφαση της έγινε εμμονή, και η θεά Τύχη πρόσεχε πάρα πολύ να μην περάσει δυο φορές από το ίδιο μέρος.

Από τον Βάκχο έμαθε τις ιδιότητες του κρασιού για να μπορεί να μεθάει όσους κατάφερναν να την πιάσουν και να το σκάει, αφήνοντάς τους χωρίς τίποτα.

Ο μύθος λέει πως ακόμα και σήμερα ισχύει ότι, αν στο δρόμο σου καμιά φορά πιάσεις τη θεά Τύχη, οι θεοί είναι έτοιμοι να σου χαρίσουν ό,τι επιθυμείς για να την αφήσεις και πάλι ελεύθερη.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ;
---------------------

Από πού να το ξέρει ο μέσος άνθρωπος σε αυτόν τον τόπο;

Από τα σχολεία της θεοκρατίας η από το "μακρύ και το κοντό" τσαρλατάνων;

Ο Γιαχβέ δεν είναι παρά σκόπιμο φανταστικό σενάριο που στοχεύει στην ίδρυση ψευτο-θρησκειών οι οποίες δεν είναι παρα πολιτικά εργαλεία καταστολής και χειραγώγησης των μαζών.

Η λέξη -θεός- είναι ελληνική και η έννοια της είναι ΜΟΝΟ αυτή που της απέδωσε η γλώσσα που την δημιούργησε.

Οι θεοί των Ελλήνων είναι απλά μία επιστημονική ανακάλυψη των προγόνων μας. Θα το δούμε αναλυτικά στο άρθρο που βρίσκεται στον σύνδεσμο που παραθέτουμε στο τέλος.

Ο πρώτος και ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής είναι το αποτέλεσμα μακράς φιλοσοφικής έρευνας και διατυπώθηκε στο περίφημο απόσπασμα του Ηράκλειτου: «Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν αλλ?ήν αεί και εστίν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα» (Αυτόν τον κόσμο που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, ούτε κάποιος θεός ούτε άνθρωπος τον έκανε αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι πυρ αείζωο. που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο). 
Εάν υποκαταστήσουμε τη λέξη "πυρ" με τη λέξη "ενέργεια" φθάνουμε σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

μη ζητάτε να μάθετε έτοιμη γνώση, η μασημένη τροφή δεν ωφελεί.

Στο "Περί Θεών και Κόσμου", ο σεβαστός Σαλούστιος δίνει την εντύπωση ότι επειδή εκείνος γνωρίζει αλλά κι επειδή οι άνθρωποι της εποχής του στους οποίους απευθύνεται, κατανοούν τουλάχιστον τις βασικές έννοιες, χάριν συντομίας ξεκινά προσπερνώντας τα βασικά, ενώ ο νους του σημερινού ανθρώπου χρειάζεται να πατήσει σε κάτι στέρεο, κάτι που γνωρίζει καλά για να τολμήσει να κάνει ένα βήμα και μετά να επιχειρήσει το 2ο.
...μόνο η ανθρώπινη ματαιοδοξία έχει ανάγκη σύγκρισης κι έπειτα προσδίδοντας σε αυτές τις υπέροχες απρόσωπες οντότητες κομμάτι του δικού μας συναισθηματισμού (π.χ. χαίρονται), δυσχεραίνουμε την δική μας δυνατότητα αντίληψης μιας πραγματικότητας έξω από τις παραστάσεις και το φαντασιακό του ζωικού γίγνεσθαι.

Έχε κατά νου τι κάνει το DNA στο ξεχωριστό εκείνο σύμπαν που είναι το σώμα μας και κάθε οργανισμού και ξεκινάμε έτσι από κάτι που σήμερα πλέον είναι γνωστό σχεδόν σε όλους, ... <<Η ευταξία και αρμονία του Σύμπαντος Κόσμου και οι νόμοι της φυσικής που διέπουν την αρμονία αυτή.>>
...ήδη η αρχαία επιστήμη, καλά γνώριζε πως αυτό είναι έργο αιώνιων αναλλοίωτων ΦΥΣΙΚΏΝ νόμων.... ...είναι πανάρχαιο και ακόμα ισχύον αξίωμα της επιστήμης της Φυσικής ότι ότι το -κάθε τι ξεχωριστά έχει κάποια (διαφορετική) Αιτία-...Γιατί έδωσαν αυτό το όνομα στους θεούς και τι σημαίνει θα το μάθουμε από τον Ηρόδοτο.<<...θεούς δε προσωνόμασάν σφεας ἀπὸ τοῦ τοιούτου ὅτι κόσμῳ θέντες τὰ πάντα πρήγματα...>> (Ἡροδότου Ἱστορίαι,Εὐτέρπη 52.1-52.3)
...σύμφωνα με την μαρτυρία του Ηρόδοτου, η λέξη "θεός" προκύπτει από το ρήμα «τίθημι» ...δηλαδή θεοί είναι αυτοί που θέτουν σε τάξη την αρμονία του Κόσμου. (κόσμῳ θέντες) ...δηλαδή ταξιΘΕΤΕΣ που επί το λακωνικότερον ονόμασαν ΘΕΟΥΣ.ΟΙ ΘΕΟΙ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΚΟΣΜΟ, ο οποίος είναι αυθύπαρκτος, είναι όμως τμήματα του όπως είματε και εμείς, είναι όμως αυτοί που σχηματίζουν και συντηρούν τις προϋποθέσεις από τις οποίες αναδύονται οι Φυσικοί Νόμοι, είναι οι Αιτίες των

...θεοί είναι αυτοί που εμμέσως δια των νόμων διέπουν την συμπαντική αρμονία των πάντων.....δηλαδή θεοί είναι οι απρόσωπες ΦΥΣΙΚΕΣ Αιτίες των ΦΥΣΙΚΩΝ νόμων "που διέπουν την συμπαντική αρμονία των πάντων μέσω δημιουργικά ανταγωνιζομένων δυνάμεων.

Από εδώ και μετά ξεκινά η χαρά του ανθρώπου που διαπιστώνει ότι βρίσκεται στο ποιο υγιές και φιλικό περιβάλλον το οποίο αγαπά και η αναζήτηση που έπεται(θρησκευτική) σχετίζεται με την Ανάγκη εναρμόνισης του με την Φύση τους θεούς(οτιδήποτε περιλαμβάνει). ...και πάλι από τον Ηρόδοτο μαθαίνουμε πως η λέξη θρησκεία σημαίνει "Λατρεία". Φυσικά λατρεύουμε κάτι που αγαπάμε πολύ. ...και τι να αγαπήσει περισσότερο ο άνθρωπος από την Αιτία της ευτυχίας του; είτε πρόκειται για αγαπημένο πρόσωπο είτε για απρόσωπη οντότητα (Αιτία). (οντότητα καλούμε οτιδήποτε υπάρχει και λειτουργεί νομοτελειακά) π.χ. το Έθνος, το Κράτος είναι διαφορετικές ή και αντιδιαμετρικές ενίοτε μεν αλλά αμφότερες είναι οντότητες.

-->σημειωτέον ότι το αξίωμα της επιστήμης της Φυσικής ότι το κάθε τι ξεχωριστά έχει κάποια Αιτία, αποκλείει κατηγορηματικά την Ιουδαιογενή υποτιθέμενη δημιουργία εκ του μηδενός (εκ του μη όντως)!

Οι Έλληνες δεν έψαχναν να βρουν αφέντες δημιουργούς" ή κάτι παρόμοιο.
Η επιστήμη τους έκανε κάποιες ανακαλύψεις στην φύση και αντί να τις ονομάσουν "Ταξιθέτες", επί το λακωνικότερον τις είπαν ΘΕΟΥΣ.
Η τροπή σκόπιμων στρεβλώσεων που πήρε η λέξη σε μεταγενέστερους αιώνες δεν τους αφορά.

...γιατί όλοι είδαν δι' οφθαλμού την "ηχώ" του θείου ...στην αρμονία που επιφέρει ο Νόμος, μα κανείς δεν είδε την Αιτία που τον δημιούργησε και τον συντηρεί απρόσκοπτα και πρώτη τον υπακούει. Την Αιτία την "βλέπουμε" (την αντιλαμβανόμαστε) μόνο με αγνά "μάτια" της ψυχής, δηλαδή την συμπεραίνουμε δια του Λόγου. (διά της λογικής).
...«Η φύσις του Λόγου (της Λογικής) είναι η ομολογία. Δεν λέει ο Λόγος, δεν αποκαλύπτει, όμως ομολογεί, και η ομολογία αυτή συνιστά την αλήθεια του.» (Ο. Τουτουντζή)

Όμως αυτή η γνώση δεν είναι μεταβιβάσιμη χωρίς τον κίνδυνο μετάδοσης κάποιας προσωπικής ιδεοληψίας κι έτσι το πολυτιμότερο του ανθρώπου, το τέκνο του, θα τραυματιζόταν από το βάρος της ατέλειας του δασκάλου, γιαυτό οι πρόγονοι έγιναν μυθοπλάστες! Ανέθεταν στον Μύθο να μεταφέρει την Αλήθεια, ντυμένη με τόσο παράλογη υπερβολή ώστε και το μικρό παιδί να παραμερίζει τα παράλογα και να φτάνει στο ξέφωτο της Αλήθειας ίδιων δυνάμεων.

...έτσι η Αλήθεια είναι πάντα λίγο διαφορετική στον καθένα, μόνο έτσι υπάρχει πρόοδος, εξέλιξη,! Ο Μύθος αποτελεί φραγή στο δόγμα.

...και στήν περί θεών γνώση, ακόμα κι αν ξέρεις ότι θεοί είναι οι απρόσωπες ΦΥΣΙΚΕΣ Αιτίες των ΦΥΣΙΚΩΝ νόμων που διέπουν την συμπαντική αρμονία των πάντων αλλά και επί μέρους όλων, πάντα θα υπάρχει εκείνο το "ακόμα κάτι" που θέλεις να μάθεις...

ΉΡΑ -ΠΑΝΑΓΊΑ... ΚΑΙ Ο ΚΛΕΜΜΈΝΟΣ ΜΎΘΟΣ ΤΟΥ ΚΡΊΝΟΥ. Του Γιώργου Λεκάκη

Η Ήρα παίρνει το «μυστικό λουλούδι», το μυρίζει, και γεννά τον Άρη…

Η Ήρα παίρνει

το «μυστικό λουλούδι»,

το μυρίζει

και γεννά τον Άρη…

Του Γιώργου Λεκάκη

Ένα δακτυλιόσχημο (cornelian) εγχάρακτο, στην αρχική του χρυσή βάση, της συλλογής Poniatowski, με μαύρη γραμμή σμάλτου…

Εικονίζει την θεά Χλωρίδα – μετέπειτα Flora- θεά της χλωρίδας, να παρουσιάζει ένα λουλούδι στην καθιστή θεά Ήρα – μετέπειτα Juno / Saturnia.

Λεπτομέρεια: Η Χλωρίδα δίνει το λουλούδι με το αριστερό της χέρι, και η Ήρα το παίρνει επίσης με το αριστερό της χέρι...

Αυτή η παράσταση φαίνεται αρχικώς απλή…

Αλλά είναι βαθυτάτη και μιλά για «δημιουργία» θεού, μη συμβατική σύλληψη και παρθενογένεση…

Ο θεός Άρης / Άρες / Αρεύς «δημιουργήθηκε»[1] «από την τέχνη» της Χλωρίδος:

«Προσεύχομαι – λέει η ίδια - ο Ζευς να μη το μάθει»… Και εξιστορεί:

«Η θεά Ήρα, όταν η θεά Αθηνά εγεννήθη χωρίς μητέρα, πληγώθηκε που ο Ζευς δεν χρειάστηκε τις υπηρεσίες της. Πήγε και παραπονέθηκε στον Ωκεανό για τις πράξεις του συζύγου της. Σταμάτησε στην πόρτα μας, κουρασμένη από το ταξείδι. Όταν την είδα ρώτησα: Τι σε έφερε έως εδώ, Ήρα;

(…) Την παρηγόρησα με λόγια φιλικά: «Οι λέξεις», λέει, «δεν ανακουφίζουν τον πόνο μου. Αν ο Δίας έγινε πατέρας χωρίς να χρησιμοποιήσει σύζυγο και κατέχει και τους δύο τίτλους μόνος του, γιατί να μην πρέπει να προβώ κι εγώ σε μια μητρότητα χωρίς σύζυγο, μια γέννηση από παρθένα[2], που δεν την άγγιξε άνδρας; Θα δοκιμάσω κάθε φάρμακο στην πλατειά Γη και στον κενό Ωκεανό και στις βαθειές κοιλότητες στα Τάρταρα»…

Τα λόγια της ήταν κοφτά. Το πρόσωπό μου ήταν διστακτικό. «Φαίνεσαι, Νύμφη, ότι μπορείς να βοηθήσεις», λέει. Τρεις φορές ήθελα να βοηθήσω, τρεις φορές κόλλησε η γλώσσα μου: Ο θυμός του Διός μου προκαλούσε φόβο. «Σε παρακαλώ, βοήθησέ με», είπε, «θα αποκρύψω την πηγή της βοήθειάς μου». Μάρτυς μου η ιερά Στυξ.

«Ένα λουλούδι», είπα, «από τα λιβάδια της Ωλένου[3] θα πραγματοποιήσει την ευχή σου. Είναι μοναδικό στους κήπους μου. Και μια στείρα αγελάδα να το ακουμπήσει θα γίνει μητέρα…

Γρήγορα έκοψα το στερεωμένο λουλούδι με τον αντίχειρά μου. Η Ήρα αισθάνεται το άγγιγμα. Και με το άγγιγμα συλλαμβάνει. Φουσκώνει και εισέρχεται στην Θράκη[4] και στην δυτική Προποντίδα, και πραγματοποιεί την ευχή της: Ο Άρης δημιουργήθηκε[5].

Ενθυμούμενος τον ρόλο μου στην γέννησή του, ο Άρης είπε: «Και εσύ θα έπρεπε να έχεις μια θέση στην πόλη του Ρωμύλου, την Ρώμη».

ΠΗΓΗ: Οβίδιος «Fasti» 5.229 ff, Boyle, «Ρωμαϊκή ποίηση 1^ου π.Χ. έως 1^ου μ.Χ..».

Έτσι εμφανίσθηκε τότε επί Γης ο θεός Άρης!
Βλέπετε πως τα ονόματα ΗΡΑ και ΑΡΗ[Σ] έχουν ανάδρομη καρκινική σχέση...
Και η Χλωρίς επήρε και το επίθετο Αρεγονίδα! (βλ. Αργοναυτικά-Ορφικά, 126).

Ο παραπάνω αρχαίος μύθος, σχεδόν κρύφτηκε… δεν διδάχθηκε ποτέ (όπως είναι ο προορισμός του μύθου)...
Μάλιστα παραφράσθηκε από τους χριστιανούς, για την «μαγική» γέννηση του Ιησού Χριστού, από την Παναγία, μυρίζοντας τον κρίνο…

Η θεά Χλωρίς ήταν αρχικώς χθονία θεότης των αρχαίων Ελλήνων.

Θεότητα της βλαστήσεως, των λουλουδιών, των ανθέων – εξ ου και Ανθούσα.

Ήταν θυγατέρα της Περσεφόνης (ή του Αμφίονος και της Νιόβης)[6] και σύζυγος του θελκτικού εραστή Ζεφύρου[7]. Όταν ετελούντο τα πρώτα Ηραία[8], στην Ηλεία, και διεξαγόταν αγώνας δρόμου των παρθένων στο στάδιο της Ολυμπίας, πρώτη νικήτρια ήταν η Χλωρίς. Συλλατρευόταν με την Λητώ[9]. Άγαλμά της παρθένου Χλωρίδος ίστατο στο Άργος, παρά της Λητούς, έργο του Πραξιτέλους[10]!

Μεταγενέστερα, οι Ρωμαίοι την είπαν Φλώρα (< Χλώρα, όπως η Χλώρινα έγινε Φλώρινα). Η «Ρωμαία» θεά, έγινε πανομοιότυπη με την Χλωρίδα. (Οβίδιος «Fast.», V.195). Σύζυγός της ήταν ο Αίολος (κατά παράφρασιν του Ζεφύρου). Οι Λατίνοι εκτός από θεότητα της εαρινής βλαστήσεως (κυρίως των δημητριακών φυτών (σίτου, κριθής, κ.ά.) και των οπωροφόρων δένδρων, την έκαμαν και θεότητα των καρποφόρων δένδρων, της αμπέλου καί των ανθέων. Με την Rοbigus (ή Robigo) εμπόδιζε την σκωρία των σιτηρών. Με την Pomona / Πομονα αγρυπνούσε επί των οπωροφόρων δένδρων. Η Flora ήταν μία των 12 θεοτήτων, που εξευμένιζαν με εξιλαστήριες θυσίες, όταν εμφανιζόταν κάποιο έκτακτο γεγονός. Είχε αρχαιότατο ναό στην Ρωμη, επί του Κυρηναλίου λόφου, και ίδιον ιερέα και δεύτερο ναό, ανεγερθέντα κατά τον 2^ο π.X. αιώνα, εξ αφορμής μιας αφορίας, «παρά τόν μέγαν Κίρκον». Ετελούντο προς τιμήν της μεγάλες αγροτικές εορτές, τα Φλοράλια / Floralia, τον μήνα Απρίλιο (περίπου 28 Απριλίου-1^η Μαΐου), προς εξασφάλισιν της προστασίας «εσπαρμένων αγρών». (βλ. Dict. of Ant. s. v. Floralia και Γ. Λεκάκη "Τάματα και αναθήματα"). Ετιμάτο ιδιαιτέρως από τις γυναίκες. Απεικονίζετο ως νεαρά γυνή, εστεμμένη με άνθη. Τα πλείστα των αγαλμάτων, τα οποία φέρουν το όνομα της Flora είναι προσαρμογές των αρχαίων ελληνικών αγαλμάτων. Απεικονίσεις της διεσώθησαν και επί αρχαίων νομισμάτων.

Το παραπάνω χαρακτικό έργο τέχνης έχει την υπογραφή του γλύπτη Ευόδου – ΕΥΟΔΟΣ ΕΠ(ΟΙΕΙ) – προφανώς αντιγραφή από κάποιο πρωτότυπο.

Από την Συλλογή Poniatowski «Pierres gravees antiques», κλάση Ι. 102 > Christie's, αρ. 85 > Tyrrell, αρ. 68 > Bonhams, Λονδίνο, 5 Δεκεμβρίου 2002.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑγια την ΣΥΛΛΟΓΗ Poniatowski, ΕΔΩ

ΠΗΓΕΣ: Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. Αλ. Λέτσας «Μυθολογία της Γεωργίας». ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 19.12.2019.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Είναι θεός «ποιηθείς», ου γεννηθείς.

[2] Δεν είναι η μόνη γέννηση άνευ συζύγου που πραγματοποίησε η Ήρα. Και τον Ήφαιστο, τον εγέννησε χωρίς να έχει πλαγιάσει με θεό ή θνητό (Ιλ. Α,578, Ησ. Θεογ. 927, Απολλόδ. 1/3.5 ).

[3] Η Ώλενος ήταν πόλις της Αιτωλίας, παρά την Πλευρώνα, που ίδρυσε ο ομώνυμος υιός του Ηφαίστου. Και πόλις της Αχαΐας, που ίδρυσε ο ομώνυμος υιός του Διός και της Δαναΐδος Αναξιθέας, στις όχθες του ποταμού Πείρου – η μετέπειτα Δύμη. Σήμερα εκεί κοντά υπάρχει χωριό που λέγεται ... Κρίνος...

[4] Γι’ αυτό έλεγαν πως η λατρεία του Άρεως ξεκίνησε από την Θράκη και διεδόθη στον υπόλοιπο ελληνισμό.

[5] Ίσως επειδή δεν ήταν «πλήρως θεϊκή» γέννα, γι’ αυτό και ο θεός αυτός δεν ήταν αήττητος!

[6] Βλ. Παυσ. 2/21.9, 5/16.4, Απολλόδ. 3/5.6, Σχόλ. Ιλ. Λ, 692c, Διόδ. Σικ. 4/68.6, Υγίν. μύθ. 10, 11, 14.14, 69.7.

[7] Ο Ζέφυρος, θεότης του ελαφρού δυτικού ανέμου, δροσίζει με την γλυκειά πνοή του τα Ηλύσια πεδία, και ως εκ τούτου και την εκεί διαμονή των μακάρων. Αυξάνει την βλάστηση και ωριμάζει τους καρπούς, τους θαυμασίους κήπους του βασιλεως των Φαιάκων, Αλκινόου…

[8] Αγώνες και εορτές για γυναίκες, αντίστοιχες με τα Ολύμπια των ανδρών. Κι αυτές ανά πενταετία. Κατά τη διάρκειά τους, 16 γυναίκες ύφαιναν πέπλο της Ήρας. Βραβεία ήσαν και εδώ, στεφάνια ελιάς και μέρος του κρέατος των ιερείων. Τους αγώνες ίδρυσε η Ιπποδάμεια, προς τιμήν της Ήρας, όταν έγινε

σύζυγος του Πέλοπος. – βλ. Γ. Λεκάκης «Ολυμπιακοί Αγώνες» και «Η Πίσα και η Πίζα».

[9] Γι’ αυτό και κάποιοι τις ταυτίζουν.

[10] Βλ. Παυσανία (ΙI, 21,9). Του συμπλέγματος τούτου υπάρχουν αντίγραφα επί νομισμάτων ρωμαϊκών χρόνων.

Περιγράφει ο Ησίοδος πανάρχαιο πυρηνικό ολοκαύτωμα;

Στα κείμενα των αρχαίων λαών υπάρχει η περιγραφή ενός τρομερού πολέμου που συγκλόνισε όλη τη Γη. Αυτός ο πόλεμος, που ίσως στάθηκε και η αφορμή γα την αρχή της παρακμής εκείνου του πολιτισμού, διεξήχθη με την χρησιμοποίηση εξελιγμένων όπλων. Οι περιγραφές των αρχαίων κειμένων μας μεταφέρουν την εικόνα μίας σύγκρουσης, η οποία επέφερε σφοδρές καταστροφές. Εκείνη η πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατά πάσα πιθανότητα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Φαντάζει ακραίο, όμως διαβάζοντας κανείς τις περιγραφές των αρχαίων παραδόσεων δεν μπορεί να μην πάει ο νους του σε μία τέτοια πιθανότητα. Οι αναφορές σε «ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του σύμπαντος», σε μία «λευκό-φωτη λάμψη» και μία «φωτιά πρωτόφαντη που χυνόταν παντού», σε «μία θανατηφόρα σκόνη» πόυ σκέπασε όσους σώθηκαν από τον όλεθρο, δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Αξίζει να μεταφέρουμε τα κείμενα των λαών, μέσα στα οποία εκτός των άλλων, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν, και να εξάγει τα συμπεράσματα του.

Από την Θεογονία του Ησιόδου, όπου γίνεται η περιγραφή του τρομερού εκείνου πολέμου μεταξύ των «Θεών» και των ‘Τιτάνων», μεταφέρουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«…Έβραζε η γη και η θάλασσα η απέραντη, και τους Τιτάνες τους τύλιξε μια καυτή πνοή. Κι όπως η φλόγα ανέβαινε στον ουρανό, όσο γενναίοι κι αν ήσαν, οι Τιτάνες τυφλώθηκαν. Τους τύφλωσε η λευκόφωτη από τους κεραυνούς λάμψη. Ζέστη, φωτιά πρωτόφαντη χύνονταν παντού. Κι ότι έβλεπαν τα μάτια, κι ότι τα αυτιά άκουγαν ήτανε σαν να είχαν σμίξει ο ουρανός κι η γη…«

Ένας ερευνητής θα μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί ότι ο «κεραυνός του Δία» που ήταν το όπλο που έδωσε την νίκη της Τιτανομαχίας στους «Θεούς», στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι διαφορετικό από την σημερινή πυρηνική βόμβα.

Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που υπάρχει στο ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux»:

«…Ένας σιδερένιος κεραυνός έπεσε από τον ουρανό στη γη. Τα πτώματα των ανδρών της φυλής των Βρίσχνες, και των Αγχίκας. έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά τους και τα νύχια τους είχαν πέσει, τα φτερά των πτηνών άλλαξαν χρώμα, οι τροφές δηλητηριάστηκαν κι όσοι άνθρωποι σώθηκαν από τον όλεθρο σκεπάστηκαν με μία θανατηφόρα σκόνη.»

Η Ινδική βίβλος «Μαχαμπαράτα» αναφέρει σχετικά:

«Ήταν ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του Σύμπαντος. Ήταν μία στήλη από καπνό και φλόγα λαμπρή, σαν δέκα χιλιάδες ήλιοι, που σηκώθηκε μ’ όλη τη δύναμή της… Ήταν ένα νέο και άγνωστο όπλο, ένας σιδερένιος κεραυνός που έκανε στάχτη τη φυλή των Βρίσνις και των Ανδάκας…

…Τα κορμιά κάηκαν, και κανείς δεν μπορούσε να τα αναγνωρίσει. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν από τα σώματα. Τα πουλιά έγιναν κάτασπρα… Λίγες ώρες αργότερα όλα τα τρόφιμα είχαν μολυνθεί… Για να γλυτώσουν από τη φωτιά αυτή, οι στρατιώτες έπεσαν στα ποτάμια με τα ρούχα και τα όπλα τους… Αρχισε να φυσάει ένας καυτός άνεμος…

Το Σύμπαν τυλίχτηκε με τόση ζέστη σαν να ήταν άρρωστο με δυνατό πυρετό. Οι ελέφαντες και τ’ άλλα ζώα του πολέμου χτυπήθηκαν από την δύναμη του όπλου… Τα νερά ζεστάθηκαν τόσο, ώστε ότι ζεί μέσα τους, άρπαξε φωτιά…

…Ένα ακόντιο μοιραίο, σαν ραβδί του θανάτου. Μετρούσε τρία κύβιτα και έξι πόδια. Προικισμένο με την δύναμη του κεραυνού του Ίντρα με τα χίλια μάτια…καταοτρεπτικό για όλα τα ζωντανά πλάσματα…»

Η καταπληκτική ομοιότητα των περιγραφών της «ΡοροΙ Vux» και της «Μαχαμπαράτα», αλλά και οι προκλητικά όμοιες ονομασίες των φυλών «Βρίσχνες και Αγχίκας» από την μία και «Βρίσνις και Ανδάκας» από την άλλη, μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείεται τα δύο αυτά κείμενα να περιγράφουν το ίδιο γεγονός.

Σε ένα άλλο σημείο της «Μαχαμπαράτα» διαβάζουμε για την σύγκρουση στον αέρα δύο όπλων από αυτά που προαναφέραμε: «…Τα δύο όπλα συνάντησαν το ένα τ’ άλλο στη μέση του αέρα. Τότε η γη άρχισε να τρέμει μαζί με όλα τα βουνά της και τις θάλασσες και τα δέντρα, και όλα τα ζωντανά πλάσματα κάηκαν από την ενέργεια των όπλων και επηρεάστηκαν άσχημα. Τα ουράνια φλέγονταν και τα δέκα σημεία του ορίζοντα γέμισαν με καπνό…».

Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που μας μεταφέρουν οι αρχαίες παραδόσεις, είναι αυτό της κατασκευής του περίφημου κεραυνού του Διός από τους Κύκλωπες. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Κύκλωπες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το ανίκητο αυτό όπλο, το οποίο και έδωσαν στον Δία για να κατατροπώσει τους Τιτάνες.

Από τα «Σχόλια του Αρτεμιδώρου» διαβάζουμε την γνώμη του Ερατοσθένη που υποστήριζε ότι η συνωμοσία των Θεών κατά των Τιτάνων έγινε στο «θυτήριο», όπου οι Κύκλωπες κατασκεύαζαν το φοβερό όπλο, «έχων επί του πυρός κάλυμμα, όπως μη ιδώσει την του κεραυνού δύναμιν».

Μήπως εδώ μιλάμε για ένα πυρηνικό εργοστάσιο, του οποίου τα τοιχώματα προστάτευαν τους εργαζόμενους σε αυτό από «την του κεραυνού δύναμιν», και του οποίου οι επιστήμονες, που θα φορούσαν προφανώς μία ιδιόμορφη στολή με κράνος, η οποία τους προσέδιδε μία διαφορετική περίεργη εικόνα, ονομάστηκαν από την μυθολογία «Κύκλωπες»;

Αρκετά τολμηρή ετούτη η υπόθεση, αλλά και αρκετά πιθανή, αν λάβει κάποιος υπόψιν του τις παραπάνω περιγραφές, καθώς και μία βραχογραφία 10000 ετών, που βρέθηκε σε σπηλιά της κοιλάδας Τασσιλί, στις παρυφές της ερήμου της Σαχάρας, η οποία παρουσιάζει την μορφή ενός ανθρώπου, ντυμένου με μία παράξενη στολή, που θυμίζει έντονα αυτή των αστροναυτών ή των εργαζομένων σε πυρηνικό εργοστάσιο. Το κράνος της στολής φέρνει στην μνήμη μας την περιγραφή ενός Κύκλωπα, αφού έχει στο μέτωπο έναν στρογγυλό φεγγίτη για να επιτρέπει την όραση.

Περιοδικό NEXUS Μάιος 1998

Ηλίας Μαριολάκος: ΠΩΣ Η ΓΕΩΛΟΓΙΑ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ! (βιντεο)

Συνέντευξη του Ομότιμου Καθηγητή Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ηλία Μαριολάκου

ΓΕΩΜΥΘΟΛΟΓΙΑ : Ερμηνεύοντας τα ανεξήγητα

ΠΩΣ Η ΓΕΩΛΟΓΙΑ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΊΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

"Γλαύκα... Το υπερόπλο της Αθηνάς" Του Μ. Καλόπουλου (Άρθρο+VIDEO)

"Γλαύκα... Το υπερόπλο της Αθηνάς" Του Μ. Καλόπουλου

Από το βιβλίο του: «Μήτις – Αθηνά και Οδυσσειακό πνεύμα».

74) Γλαυκώπις ή Γλαυκή ή Γλαυξ: Hesiodus Th. 924. Λαμπρό-φθαλμος, που έχει γλαυκά μάτια ή "γλαυκό" δηλαδή «πυρώδες βλέμμα, η έχουσα φλογερούς απαστράπτοντας οφθαλμούς… αλλά και η αφαιρούσα από τους οφθαλμούς την αχλύν». Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, "Αθηνά", σελ. 610. «Γλαυξ: Η πτήσις της γλαυκός, (κουκουβάγιας) νίκης σύμβολον είναι». Diogenianus Gramm., Paroemiae Centuria 3.72.1.

«Γλαυκό: Ωχροπράσινο, κυανοπράσινο, κυανόφαιο». Λεξικό Σταματάκου. Πολλοί πιστεύουν, πως τα μάτια της Αθηνάς, έχουν το ανοιχτό το χρώμα των φύλλων της ελιάς! «Γλαυκή: ισχυρή, φοβερή, λευκή». Hesychius Lexicogr. gamma. 602.

«Γλαυκώπις: Από της όψεως την θεά ορίζοντας. Δηλαδή από το πυρώδες (πυρωμένο, φλογερό) βλέμμα, όχι μόνο των οφθαλμών αλλά και της διανοίας πυρώδες είναι το βλέμμα της θεάς. Όπως ο Ζευς από το ζην ονομάστηκε έτσι και η Αθηνά από του αιθείν (το καίειν) της όψεως». Apollonius Soph. Lexicon Homericum 55.7-12. «Πυρώδες βλέμμα». Apollonius Soph. (001) 55.7. «Γλαυκώπιον: Την ακρόπολην οι αρχαίοι». Photius Lexicogr. Γλαυκόφθαλμος: Γλαυκούς και καταπληκτικούς οφθαλμούς (ώπας) έχουσα». Epimerismi (002) 206.1.

«Γλαυξ (η Κουκουβάγια) θηρευτικό και οξυωπέστατο πτηνό εν νυκτί οράν δυνάμενον». Etymologicum Magnum 233.12. «Γλαυκώπη, δηλαδή η λαμπρυντική (γλαύσσω: Λάμπω, φωτίζω) και επειδή τα καταπληκτικότερα των ζώων μάτια έχει». Anonymi Exegesis In Hesiodi 411- «Διά τούτο δε και η γλαυξ οικεία τη Αθηνά… ως νυκτός ορώσα, ώσπερ και η σύνεσις». Eustathius Philol. ad Homeri Iliadem 1.137.15.

«Ιερόν είναι το ζώον (γλαύκα) της Αθηνάς». Diodorus Siculus Hist. Bibliotheca 20.11.5.1. Η "γλαύκα" (κουκουβάγια), δεν είναι τυχαία το σύμβολο της σοφής πολεμικής θεάς Αθηνάς. Η εκπληκτική αυτή μυθολογική σύνδεση της νικηφόρου Αθηνάς και της γλαύκας, είναι άκρως εκπληκτική, μιας και ουσιαστικά είναι η αρχαιότερη σύλληψη - παραπομπή στη σημερινή "τεχνολογία Stealth"!!!

Αθηνά Γλαυκώπις, με την γλαύκα στην περικεφαλαία της και το «πύρινο βλέμμα»!

Πράγματι η γλαύκα, το κυριότερο σύμβολο της θεάς, έχοντας εκπληκτική περισκοπική και νυχτερινή όραση, αλλά και αθόρυβη πτήση, παραπέμπει σε προωθημένο επιθετικό οπλικό σύστημα!

Σημερινές μελέτες της γλαύκας αποδεικνύουν, πόσο εμπράγματη είναι η πολλαπλή υπεροχή της. Τα φτερά της είναι εντελώς διαφορετικά των άλλων πτηνών, «πετά δε τόσο αθόρυβα που ούτε η ίδια δεν ακούει το πέταγμά της! Το θύμα της θα νιώσει πρώτα τα νύχια στην πλάτη του, προτού ακούσει οτιδήποτε»!

Μπορείτε να απολαύσετε ένα εκπληκτικό πείραμα, για την απολύτως αθόρυβη πτήση της ΕΔΩ:

https://www.youtube.com/watch?v=DfVs91kKI-Y

Γι’ αυτό και για την Αθηνά βρίσκουμε γραμμένο: «Αθρηνάν αυτήν αποκάλεσαν. Αθρείν δε σημαίνει το περισκοπείν και μετ’ επιτάσεως οράν». Lucius Annaeus Cornutus Ph 36.1. «Γλαύκου τέχνη: Η επί των ευχερώς κατεργαζομένων ή επί των εξόχως, επιμελώς και εντέχνως εργαζομένων». Zenobius Sophista Paroem (001) 2.91.

Το σημαντικότερο όμως είναι η αλληγορία της "όρασης" επί των σκοτεινών και μελλουμένων: «Αθηνά γλαυκώπις: ου μόνο γραφικώς ως απλώς γλαυκούς έχουσα τους οφθαλμούς, αλλά και δεινή την όψιν και εκπληκτική… Αθήνη δε αλληγορικώς ως προαθρούσα (προβλέπουσα) τα εν σκότει και μέλλοντα… διά τούτο δε και η γλαυξ, οικεία της Αθηνάς, ως νυκτός ορώσα, ως και η σύνεσις». Eustathius Philol. et Scr. (001) 1.137.2-15. «Περί των μελλόντων η Γλαυκώπις φροντίζει». Antisthenes Phil. et Rhet. (002) 56.3. «Γλαυκώπις δε η φρόνησις λέγεται… και μεταφορικώς η καθαρώς ορώσα και κρίνουσα τα πράγματα, ενώ το αντίθετο είναι κελαινώπις». Sch. In Hesiodum 76.12. «Αθηναίης γλαυκώπιδος αγλαά (λαμπρά) έργα». Hymni Homerici H20.11. «Γλαυκώπις Αθήνη: Η φρόνησις των αρίστων Ελλήνων». Sch. In Homerum, 7.17.1.

M. Kαλόπουλος

Πηγή:
neoellhn.blogspot.com

Οι Ελληνες Θεοί Δεν Υπ-άρχουν Διότι… Άρχουν! Του Μάριου Βερρέτα

Οι Ελληνες Θεοί Δεν Υπ-άρχουν Διότι… Άρχουν! Toυ Μάριου Βερέττα

ΣΚΕΨΟΥ. ΨΑΞΕ. ΚΡΙΝΕ. ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕ. ...Διαδραστικά!

Ποιες ήταν λοιπόν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των προγόνων μας; Μας έχουν μάθει να λέμε και να νομίζουμε ότι «οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στους Δώδεκα Ολύμπιους και σε άλλους αναρίθμητους Θεούς και Θεές».

Αυτό είναι ψέμα. Το ρήμα «πιστεύω» απουσιάζει παντελώς από την ορολογία των αρχαίων ελληνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο όρoς «πίστη» παραπέμπει στην τυφλή αποδοχή ενός αυταρχικού Και ανεξέλεγχτου δόγματος ενώ το επίθετο «πιστός» χαρακτηρίζει μόνον τον δούλο. Οι πρόγονοι μας όμως ήσαν άνθρωποι ελεύθεροι. Δεν «πίστευαν» στις Θεές και τους Θεούς. Απλά τους λατρεύαν. Και η έννοια της λατρείας μας οδηγεί κατευθείαν σε εκείνην του έρωτα.

Διότι μόνον ο ερωτευμένος λατρεύει. Μόνον ο ερωτευμένος έλκεται από το κάλλος του υποκειμένου των συναισθημάτων του και το λατρεύει, όπως ακριβώς έλκεται η ψυχή από την ευωδιά και την ωραιότητα του σχήματος και των χρωμάτων του άνθους.

Δεν «πίστευαν» λοιπόν οι πρόγονοί μας στις Θεές και τους Θεούς. Αντίθετα τους λάτρευαν διότι ήσαν ερωτευμένοι μαζί τους. Ήσαν ερωτευμένοι με την απαράμιλλη ομορφιά του ελληνικού τοπίου. Ερωτευμένοι με το χάραγμα, ερωτευμένοι με το δειλινό, ερωτευμένοι με τον γαλάζιο ουρανό, ερωτευμένοι με τα μεγαλόπρεπα βουνά, ερωτευμένοι με την πολύτροπη θάλασσα, ερωτευμένοι με τον χρυσαφένιο ζωοδότη Ήλιο, ερωτευμένοι με τη αργυρόμορφη αινιγματική Σελήνη, ερωτευμένοι με τη γονιμοποιό βροχή, ερωτευμένοι με τη νοτισμένη γη, που την καρπίζει η βροχή στα πλαίσια της θεσπέσιας συνουσίας της καταιγίδας.

Οι πρόγονοί μας γνώριζαν ότι κινητήριος δύναμη κάθε έκφρασης της Ζωής είναι η ερωτική έλξη και για τούτο λάτρευαν τον Θεό Έρωτα. Κι επειδή το πρώτο όπλο της ερωτικής έλξης είναι το Κάλλος, οι πρόγονοί μας λάτρευαν την ομορφιά. Οι πρόγονοί μας ήξεραν ότι το μέσο για την κατανόηση του Σύμπαντος Κόσμου είναι η ευφυΐα του νου. Κι επειδή το υπέρτατο κόσμημα του νου είναι η Γνώση, οι πρόγονοί μας λάτρευαν τη σοφία. Κοκ…

ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Τρεις λέξεις αρκούν για να περικλείσουν όλο τον πλούτο των λατρευτικών συναισθημάτων και όλη την ουσία των αρχαίων θρησκευτικών πεποιθήσεων: Φιλοπατρία, Φιλοκαλία, Φιλοσοφία.

Έρως προς την Πατρίδα, έρως προς το Κάλλος, έρως προς την Σοφία. Και οι ερωτευμένοι πρόγονοί μας με την Πατρίδα, το Κάλλος και τη Σοφία έπλασαν αναρίθμητους μύθους προκειμένου να προσφέρουν στις επόμενες γενιές – και σε μας εν τέλει με τρόπο ποιητικό άρα καλαίσθητο και διαχρονικό όλο το απόσταγμα αναρίθμητων αιώνων λαϊκής γνώσης και εμπειρίας.

Ιδού η αξία των μύθων. Και οι μύθοι βέβαια μας μιλούν για τις Θεές και τους Θεούς

Τι ήσαν λοιπόν οι Έλληνες Θεοί;

Μήπως πλάσματα της φαντασίας και των «ατελών» θρησκευτικών πεποιθήσεων των προγόνων μας ή μήπως κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό;

Μήπως υπέρτατες οντότητες που φώτισαν με τις διδασκαλίες τους, τους απολίτιστους προγόνους των προγόνων μας;

Μήπως «σκεπτομορφές» ικανές να παρεμβαίνουν στην καθημερινότητα;

Μήπως γοητευτικοί ήρωες ψεύτικων ιστοριών;

Μήπως άψυχα ξύλινα, πέτρινα ή μεταλλικά αγάλματα ωραiων ανδρών και γυναικών;

Μήπως χαμερπής εσμός ασυγκράτητων ερωτύλων που συνουσιάζονταν αδιάκοπα και γεννούσαν ομοίους τους;

Μήπως αρχαιότατοι ευγενείς πρόγονοι των προγόνων μας που ωφέλησαν με τα έργα τους τις ανθρώπινες κοινωνίες;

Ή μήπως ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λειτουργία του! Σύμπαντος Κόσμου;

Οι Έλληνες Θεοί δεν ορίζονται εύκολα.

Περικλείουν έναν τόσον απροσμέτρητο πλούτο εννοιών, γνώσεων και συναισθημάτων, ώστε τόμοι ολόκληροι εμπεριστατωμένων διατριβών δεν θα αρκούσαν προκειμένου να τον καταγράψουν. Οι Έλληνες Θεοί είναι πολύμορφοι, πολυποίκιλοι, πολυεπίπεδοι.

Την μια στιγμή εμφανίζονται ως τρυφεροί σύντροφοι στα όνειρα των παιδιών, ικανοί να τους εμπνεύσουν, διαμέσου της γοητείας της μυθικής αφήγησης, ύψιστα ιδανικά, καθοριστικά για όλο τους τον βίο, την επομένη παρουσιάζονται ως πρόθυμοι φίλοι και αρωγοί στην κάθε καθημερινή δυσχέρεια των ενηλίκων που τους επικαλούνται, κι έπειτα εμφανίζονται σε όσους το επιθυμούν, ως σοφότατοι και πάντα φιλικοί ιεροφάντες, ικανοί να αποκαλύψουν στους μύστες πλήθος ψηγμάτων αιώνιας κοσμικής σοφίας.

Οι Έλληνες Θεοί δεν βρίσκονται εκτός του Σύμπαντος Κόσμου ούτε κατασκεύασαν τον Κόσμο

Ο Κόσμος τούτος υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει από μόνος του. Οι Θεές και οι Θεοί απλά τον κατοικούν και τον φροντίζουν.

Είναι δυναμικά μέλη του Σύμπαντος Κόσμου, αναντικατάστατες συνιστώσες της λειτουργίας του.

Ή – επαναλαμβάνω – ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λειτουργία του Σύμπαντος Κόσμου!..

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ;

Όπως διαπιστώσατε εδώ μιλώ ήδη ωσάν να υπάρχουν πράγματι οι Έλληνες Θεοί. Ωσάν να μην ανήκουν στην «ατελή», λησμονημένη και περιφρονημένη θρησκεία των προγόνων μας.

Μιλώ σαν να υπάρχουν και τώρα…

Μιλώ δηλαδή σαν να υπάρχει όντως η Γη, ο Ήλιος, η Σελήνη, ο ‘νεμος, η Θάλασσα, η Βροχή, η Βλάστηση, η Ζωή…Γιατί;

Δεν υπάρχουν;

Κι αφού υπάρχουν όλα αυτά, δεν υφίστανται συνάμα και οι αρχαίες εκείνες πάγκαλες ποιητικές εκφράσεις των ανωτέρω που ονομάζονται αντίστοιχα Δήμητρα, Απόλλων, ‘ρτεμις, Αίολος, Ποσειδών, Ζευς, Φύσις, Έρως Κ.Ο.κ.

Κι αφού υπάρχουν οι Θεές και οι Θεοί – έστω και ως ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων του Σύμπαντος Κόσμου. κι αφού εγώ, ως κάτοικος τούτου του πλανήτη, τους οφείλω, όχι μόνον την ύπαρξη αλλά και την διατήρηση της ύπαρξής μου, τι μ’ εμποδίζει να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γι’ αυτό, ή ακόμη περισσότερο, γοητευμένος από το Κάλλος τους, να τους ερωτευτώ και ως ερωτευμένος μαζί τους, να τους λατρέψω;

Πόσον καιρό έχετε, φίλες και φίλοι μου, να απολαύσετε ένα ηλιοβασίλεμα;

Πάει καιρός; Δεν προλαβαίνετε; Είστε υπερβολικά απασχολημένοι, τρέχετε και δεν φτάνετε στην αγωνία σας να πλουτίσετε τους πλούσιους, προκειμένου να επιβιώσετε, και στο μεταξύ εσείς δυστυχείτε αλλά κι αυτοί οι κλέφτες του μόχθου σας δυστυχούν, διότι κατά κανόνα καταναλώνουν τον πλούτο που σας κλέβουν σε φάρμακα και σε γιατρούς;

Ο φίλος μας ο Απόλλων όμως, ως Θεός Ήλιος, ανατέλλει και δύει κάθε ημέρα και μας προσφέρει δωρεάν την απαράμιλλη ωραιότητα των χαραγμάτων και των δειλινών.Αρκεί μια στιγμή από τον πολύτιμο χρόνο μας για να απολαύσουμε τα δώρα του Θείου Απόλλωνος και να ερωτευτούμε την ομορφιά του.

Η αδελφή του, η φίλη μας η Θεά Άρτεμις, ως Θεά Σελήνη,διατρέχει την περίοδό της – σαν γυναίκα – κάθε μήνα και συμπληρώνει ένα πλήρη κύκλο μεταμορφώσεων.

Και κάθε Της όψη – Νέα Σελήνη, Πρώτο Τέταρτο, Πανσέληνος, Τρίτο Τέταρτο – μας προσφέρει δωρεάν την απαράμιλλη ωραιότητα της ακοίμητης δορυφόρου της Γης. Το αργυρό Της Κάλλος εμπνέει αιώνες τώρα ποιητές και ερωτευμένους… Αρκεί μια στιγμή από τον πολύτιμο χρόνο μας για να απολαύσουμε τα δώρα της εξαίσιας Φοίβης και να ερωτευτούμε την ομορφιά Της. Και ανάλογες φυσικές απολαύσεις μας προσφέρουν σε κάθε τους εκδήλωση όλοι οι Αθάνατοι Θεοί!..

Η διαρκής λοιπόν επιδίωξη εκ μέρους μας των φυσικών απολαύσεων της Ζωής, μας κάνει ήδη μετόχους της θρησκείας των προγόνων μας.

Διότι είτε καταπιανόμαστε με μια δημιουργική εργασία, είτε περιπατούμε σε ανθόσπαρτους αγρούς, είτε καλλιεργούμε την γη, είτε παρακολουθούμε μια θεατρική παράσταση, είτε κολυμπάμε στη θάλασσα, είτε συμμετέχουμε σε αθλητικούς αγώνες, είτε γλεντάμε, είτε τραγουδάμε, είτε χορεύουμε, είτε ερωτευόμαστε, είτε ανατρέφουμε τα παιδιά μας, δεν κάνουμε στην ουσία τίποτε περισσότερο παρά να απολαμβάνουμε τα δώρα των Αθανάτων Ελλήνων Θεών και να λατρεύουμε ερωτευμένοι την Ωραιότητά Τους!..

Όλα τούτα έκαναν οι πρόγονοί μας και όλα τούτα τα κάνουμε κι εμείς. Κι από την οπτική αυτή οι Αθάνατοι Έλληνες Θεοί, όχι μόνον υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αλλά κι εμείς έστω ανυποψίαστοι – τους λατρεύουμε. Διότι σαν όντα ζωντανά λατρεύουμε τη Ζωή, είμαστε ερωτευμένοι μαζί της, και οι Θεοί μας είναι οι δυναμικές συνιστώσες της διατήρησης και της συνέχειας της Ζωής.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ

Σήμερα μάλιστα, καθώς αποξηραίνονται μέρα με την ημέρα οι εγκληματικές ιδεολογίες του φονικότατου Εικοστού μετά χυδαιότητας αιώνα, καθώς ορθώνεται εμπρός μας η μέγιστη πρόκληση του καθαρμού του νου μας και του περιβάλλοντός μας από την κόπρο της μισαλλοδοξίας, του αντιερωτισμού, της σιμωνίας, της τεχνολαγνείας και όλων των άλλων τεράτων που γεννοβόλησε εδώ και αιώνες η μέγιστη Ύβρις της αμετροέπειας, καθώς φουντώνει η αγανάκτηση ενάντια στους εχθρούς της Ζωής – είκοσι χρόνια για να μεγαλώσεις ένα παιδί, είκοσι δευτερόλεπτα για να το σωριάσει μια σφαίρα νεκρό – καθώς οι παρελθούσες ιδεοληψίες καταρρέουν είδαμε τους «δεξιούς» να καταριούνται το ίνδαλμά τους, την Αμερική, και το επαίσχυντο σύνθημα-εξίσωση «ο χρόνος είναι χρήμα», όπως είδαμε και τους αριστερούς να σιμωνίζουν αναίσχυντα καταστρέφοντας με τα ίδια τους φιλάργυρα χέρια την «ιδανική» Σοβιετία τους η ύψιστη Θεά Ανάγκη μας ωθεί όλους και πάλι προς τα εκεί, προς την Αρχαία Κληρονομιά, προς τον Έρωτα του Πάτριου, του! Ωραίου και του Σοφού, προς την Φιλοπατρία, την Φιλοκαλία, την Φιλοσοφία, προς την αρχαία εν τέλει θρησκευτική αντίληψη του σεβασμού και της διατήρησης της Ζωής.

Iδού λοιπόν γιατί όλο και περισσότεροι Έλληνες σήμερα επιδιώκουν με κάθε τρόπο το βάπτισμά τους στα νάματα της αρχαίας σοφίας. Ιδού γιατί αναζητούν την συμφιλίωση με τη Φύση, με το περιβάλλον, με το σώμα μας, με όλες τις σωματικές λειτουργίες και προπάντων την ερωτική. Ιδού γιατί επιδιώκουν και επίσημα την αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας. Διότι η επιδίωξη της επαφής με το αρχαίο αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα – την πηγή κάθε πολιτισμού – υπόσχεται τον εξανθρωπισμό του βίου μας. Υπόσχεται την υπέρβαση των σημερινών δεινών που επισώρευσε η Ύβρις. Υπόσχεται τη Χαρά της Ζωής.

Την χαρά που εμπνέουν όλες εκείνες οι αναρίθμητες συνιστώσες οι οποίες φροντίζουν, διατηρούν και συνεχίζουν τη Ζωή, και τις οποίες οι πρόγονοί μας ποιητικά αποκάλεσαν – όπως ξέρουμε – Αφροδίτη, Άρη, Ερμή, Αθηνά, Δήμητρα, Απόλλωνα, ‘ρτεμη, Ήφαιστο, Διόνυσο, Δία, Ήρα, Πλούτωνα, Ποσειδώνα, Εστία, Πάνα, Αμφιτρίτη, Ωκεανό, Νύμφες, Σατύρους, Διόσκουρους, Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη, Κρόνο, Ουρανό, Ρέα, Γαία, Ευρυνόμη και… Έρωτα.

Προπάντων Έρωτα!..

Είτε το θέλουμε είτε όχι, εφόσον θα υπάρχει η Ζωή, θα υπάρχουν και οι Έλληνες Θεοί.

Διότι οι Έλληνες Θεοί είναι ένα και το αυτό με τη Ζωή.Κι είναι θέμα δικό μας κι όχι δικό Τους, εάν θέλουμε να ευεργετηθούμε από την απόδοση τιμών προς τα πρόσωπά Τους.

Εάν φροντίζουμε, εάν ποτίζουμε, εάν σκαλίζουμε, εάν περιβάλλουμε με αγάπη ένα δέντρο, αυτό θα μας χαρίσει άφθονους καρπούς αλλά και την απόλαυση της ωραίας του όψης.

Εάν το εγκαταλείψουμε αυτό ενδεχομένως θα ξεραθεί αλλά οι σπόροι του θα παραμείνουν αιώνιοι, αναλλοίωτοι, αθάνατοι, έτοιμοι να βλαστήσουν μόλις προκύψουν οι κατάλληλες συνθήκες για να καλύψουν όλη τη Γη με δάση ολόκληρα υπέροχων δέντρων.

Έτσι είναι κι οι Θεοί μας.

Υπάρχουν από μόνοι τους, αιώνιοι, αθάνατοι, αέναοι. Σαν τον Σύμπαντα Κόσμο τον οποίο κατοικούμε και κατοικούν.

Εάν τους φροντίσουμε, θα μας φροντίσουν.

Εάν τους θεραπεύσουμε, θα μας θεραπεύσουν.

Εάν τους ερωτευτούμε, θα μας ερωτευτούν!..

από το βιβλίο του Μάριου Βερρέτα «ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΑΣ»

ΓΕΩΜΥΘΟΛΟΓΙΑ : Ερμηνεύοντας τα ανεξήγητα (ΒΙΝΤΕΟ!!!)

Επιτέλους… ο καθηγητής Μαργιολάκος ερμηνεύει θαυμάσια με γεωλογικά δεδομένα την ελληνική θεολογια και μυθ-ιστορία!

Η τελευταία παγετώνια περίοδος, ξεκίνησε πριν από 100.000 χρόνια, και έφτανε στο νοητό μέτωπο Λονδινου – Βερολίνου – Μόσχας, με ύψος ηπειρωτικών παγετώνων, τριών και πλέον χιλιομέτρων! Η τήξη αυτού του παγετώνα άρχισε πριν από 18.000 χρόνια και ολοκληρώθηκε πριν από 6.000 χρόνια ανεβάζοντας την ωκεάνια στάθμη 125 έως 150 μέτρα! Αυτά λέει ο Καθηγητής Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ηλίας Μαριολάκος: https://www.youtube.com/watch?v=-1oc2ZHXNbE

ΓΕΩΜΥΘΟΛΟΓΙΑ : Ερμηνεύοντας τα ανεξήγητα

Οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός, ο τάφος του Δευκαλίωνα και οι γενάρχες των Ελλήνων. Του Nikos Samios

Ο τάφος του Δευκαλίωνα και οι γενάρχες των Ελλήνων Του Nikos Samios

Ο ναός του Ολυμπίου Διός ή Ολυμπιείο ή οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός είναι ένας σημαντικός αρχαίος ναός στο κέντρο της Αθήνας. Παρότι η κατασκευή του ξεκίνησε από τον Δευκαλίωνα, δεν ολοκληρώθηκε παρά επί του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού τον 2ο αιώνα μ.χ.χ.. Αποτέλεσε τον μεγαλύτερο ναό της Ελλάδας κατά τους Ελληνιστικούς και Ρωμαϊκούς χρόνους.

Ο Έλλην είναι ο γενάρχης των Ελλήνων. Ήταν γιος του Δευκαλίωνα (ή σε κάποιες αναφορές του ίδιου του Δία) και της Πύρρας, αδελφός του Αμφικτύονα και πατέρας του Αιόλου, του Ξούθου, και του Δώρου. Η γυναίκα του, μητέρα όλων των Ελλήνων, ήταν η νύμφη Ορσηίδα.

Σύμφωνα με τον Ησίοδο στα Ηοίαι ή Κατάλογος Γυναικών, από την ένωση της αδελφής του Έλληνος, Πανδώρας με τον Δία, γεννήθηκε ο Γραικός.

Η σύγχρονη αγγλική λέξη Greek προέρχεται από τη λατινική Graecus, η οποία με τη σειρά της προέρχεται από τον Γραικό.

Μητέρα φύση… η λατρεμένη μάνα των Ελλήνων! Γη, Γαία, Μητέρα φύση και ο Ζήνας. Του Μ. Καλόπουλου.

Μητέρα φύση… η λατρεμένη μάνα των Ελλήνων! Του Μ. Καλόπουλου

Γη, Γαία, Μητέρα φύση και ο Ζήνας.

«Ω φύση, πολυμήχανη μητέρα θεά, ουράνια παντοκράτειρα τιμημένη... περίπλοκη, μέγιστη, φιλική, πάντροφη κόρη, γης και θαλάσσης βασιλεύουσα, πικρή προς φαύλους, γλυκιά προς πειθομένους. Πάνσοφη πανδώτρα, λυτρωτική και χορταστική πεινόντων. Παρακαλώ σε, συ που μόνη όλα αυτά κατέχεις, οδήγησέ μας μαζί με την ευδαιμονία, σε ειρήνη, υγειά και αύξηση πάντων». Ορφικά ορφευσ προσ μουσαιον 10 (Φύσεως θυμίαμα αρώματα)

Ο Ησίοδος γράφει: «Πρώτ’ απ’ όλα ήταν το χάοςκι έπειτα η πλατύστηθη Γαία, όλων στέρεη βάση πάντων στον αιώνα κι ο Έρως, ο ωραιότερος απ’ τους αθανάτους θεούς. Κι απ’ το χάος, το Έρεβος και η μαύρη Νύχτα έγιναν, απ’ την Νύχτα ο αιθέρας και η ημέρα. Η Γαία πρώτα γέννησε ίσον μ’ αυτήν τον κατάστερο Ουρανό και γέννησε τα όρη τα ψηλά».Ησίοδος θεογ. 116.

Οι παρακάτω δηλώσεις απ’ την ελληνική Γραμματεία, θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε, ότι πράγματι "Ζωή" και Ζήνας ταυτίζονται απολύτως: «Ζήνα δε αυτόν αποκαλούν, επειδή του ζήν (αυτός) αίτιος εστίν». EuripidesTrag. (020) Vit 7.147.7. «Ζήνα δε, το της ζωής αίτιον (αποκαλούν), τουτέστι τα προς ζωήν». Joannes Galenus Gramm. (001) 330.25

Η Γη ή Γαία, έχει λοιπόν όλα τα χαρακτηριστικά του έμβιου όντως, αφού αναπνέει, συλλαμβάνει, γεννά και συντηρεί, αισθάνεται, αντιδρά και αυτορυθμίζεται ανάλογα! Δεν θα ήταν δε και πολύ μακράν αυτού του συλλογισμού η σκέψη, πως διαθέτει όντως έναν αξιοθαύμαστο οργανωτικό και νομοθετικό νου. «Όπως δε εμείς υπό ψυχής διοικούμεθα, έτσι και ο κόσμος ψυχήν έχει την συνέχουσα αυτόν και αυτή καλείται Ζευς… Δία δε αυτόν καλούμε διότι δι’ αυτόν γίνονται και σώζονται τα πάντα. Λέγεται δε και "Δεύς" από του "δεύει" (βρέχει, υγραίνει) την Γη και ζωτική ικμάδα μεταδίδει. Γενική δε "Δεός" παρακείμενη "Διός". Lucius Annaeus Cornutus Phil. (002) 3.3-13.

Πράγματι στη φύση, (ή αλλιώς Μητέρα Γη), υπάρχει μια διάχυτη νοημοσύνη, που δημιουργεί αξιοθαύμαστους κύκλους ζωής και νόμους! Και φυσικά αυτή η αξιύμνητος ομορφιά και η ασύλληπτη αρμονία, δεν είναι διόλου μακράν της τιμητικής θεοποίησης. «Η φύσις τον εμφανή κόσμον αποτυπουμένη… το θείον κάλλος ενεικόνισε δι’ όλων των εγκοσμίων ειδών». Hieroclis in Pythagoreorum commentarius 23.1.4. «Γης ην Μεγάλην θεόν ονομάζουσι». PausaniasPerieg. (001) 1.31.4.2. «Ζήνα δε (αποκαλούν) τον νουν (τους νόμους, την εύτακτον δύναμη), που την ζωή ημών κυβερνά». JoannesGalenusGramm. (001) 359.1. «Ο δε το ζην παρεχόμενος, Ζευς ωνομάσθη». Scholia In Homerum (017) 15.18.40.

«Ωνομάσθη δε Ζήνας, επειδή του καλώς ζην αίτιον έγινε για τους ανθρώπους». DiodorusSiculusHist. (001) 3.61.6. Γι’ αυτό και μεταξύ άλλων αποκαλείται: «Βιοδώτης, Παγγενέτης, Παντογενής και Πλουτοδότης». Orphica 73.4.«Φυτάλμιος: Φυτευτικός, γόνιμος, γενέθλιος». ScholiaInAratum (001) 2.16. «Επικάρπιος, Ένδενδροςκαι Χαριδότης». PlutarchusBiogr. etPhil. (136) 1048.C.2.

Και φυσικά, δεν θα ήταν διόλου παράξενο, αν αυτός ο θεός που αντιπροσωπεύει τις δυνάμεις της ζωής, ονομαζόταν και "Παντοκράτωρ" ή «Πανγκράτης Ζευς». HesychiusLexicogr. (003) pi.111.2. Όμως ο θεός της τέταρτης θεολογικής περιόδου, ο καινούριος αυτός "θεός", δεν αποκαλείται μόνο Ζην ή Ζευς, αλλά και Δευς ή Δίας!

«Ένας είναι (ο θεός) αλλά έχει πολλά ονόματα και κατανομάζεται από τις καταστάσεις που ο ίδιος δημιουργεί. Τον καλούμε και Ζήνα και Δία, χρησιμοποιώντας παράλληλα τα ονόματα, σαν να λέμε "δι’ ον ζώμεν", (αυτός διά του οποίου ζούμε)». Αριστοτέλης «Περί Κόσμου» 401a.12-15. Σύμφωνα μ’ αυτή την δήλωσή του, ο Αριστοτέλης γνώριζε άριστα για ποιον ακριβώς "θεό" κάνει λόγο και πως ο Ζευς, ταυτίζεται απολύτως με την ίδια την τρισένδοξη ενθρονισμένη ζωή, αλλά… και με τους τρόπους Διά των οποίων αυτή εξασφαλίζεται, γι’ αυτό και τον αναγνωρίζει όχι μόνο ως Ζην ή Ζήνα, αλλά και ως Δία! «Είναι δε πάντων αρχή ο Ζευς, διότι ζωή και ζώα γέννησε, γι’ αυτό και Ζην αυτόν αποκαλούν και Δία διότι διά αυτού τα πάντα γεννήθηκαν. Ένας λοιπόν ο πατέρας θηρίων και ανθρώπων». JoannesGalenusGramm. (001) 343.31.Αλλά «Και ζεύξειν… παρά το Ζευς». Etymologicum magnum 409.27.

«Οι μεν γαρ "Ζήνα", οι δε "Δία" καλούσιν, συντιθέμενα δε (τα δύο ονόματα) εις εν, δηλοί την φύσιν του θεού».PlatoPhil. Cratylus 396.a.6. Άρα: Δία-Ζήνα ή Ζήνα-Δία = ο Ζωοδότης!Το αντίθετο ακριβώς σημαίνει με το στερητικό "Α" μπροστά από την λέξη Ζάνα: «Αζάνα: Σκληρός και άκαρπος τόπος… περί ον πονούντες οι γεωργοί ουδέν πορίζονται».Zenobius Sophista 2.54.2.& Diogenianus Gramm. 1.24.2.

Aπό το Βιβλίο του Μ. Καλόπουλου: "Μήτις - Αθηνά και οδυσσειακό πνεύμα"

Τι συμβολίζει ο "δράκοντας" (όφις) παρά τους πόδας της θεάς Αθηνάς; Του Μ. Καλόπουλου

OFIS - ELLINES

Τι συμβολίζει ο "δράκοντας" (όφις) παρά τους πόδας της θεάς Αθηνάς; Του Μ. Καλόπουλου

Από το βιβλίο του «Μήτις – Αθηνά και οδυσσειακό πνεύμα»

Αποκλειστική προστάτιδα του ελληνισμού η «Δράκαινα» Αθηνά!

Η σημαντική λοιπόν ερώτηση είναι: Ποιον προστατεύει η θεά με όλον αυτόν τον απίστευτα άρτιο οπλισμό της και σε ποιον ακριβώς θέλει να δώσει την νίκη, που κρατά στο δεξί της χέρι;

Μεταξύ των αναρίθμητων προσωνυμίων της, η θεά έχει και το παράξενο όνομα "Δράκαινα"! Περί του σκοτεινού αυτού ονόματός της διαβάζουμε: «Παλλάς μονογενή… πολεμοτόκε, μήτι, αιολόμορφε, δράκαινα». Orphica Αθηνάς θυμίαμα αρώματα 32.11.«Η Αθηνά δε Δράκων ονομάζεται εκ του δέρκω ήτοι βλέπω... όπως η γλαυξ ενεργός παραμένει στο σκότος».EustathiusPhilol. etScr. (001) 1.139.1-6.(001) 471-. «Δράκων: Το ζώον, παρά το δέρκω και έδρακον». PhiloxenusGramm. Επίσης:«Δράκων: Διά το δράσσασθαι». OrionGramm. 177.22.

Πέραν όλων αυτών όμως, το προσωνύμιο "δράκαινα", παραπέμπει και στην προστασία που αυτή παρέχει σ’ έναν παράξενο τεράστιο "δράκοντα", που προστατευμένος πίσω απ’ την ασπίδα της ησυχάζει στα πόδια της: «Στο στέρνο (της Αθηνάς) κεφαλή μέδουσας… και πλησίον του δόρατος (αυτής) δράκων εστιν».PausaniasPerieg. 1.24.7.5.Βέβαια γι’ αυτόν τον δράκοντα στα πόδια της Αθηνάς, δυστυχώς λίγα είναι γνωστά. Υπάρχει όμως μια συγκλονιστική μαρτυρία, που εκτινάσσει στα ύψη το ενδιαφέρον μας:«Φίλοι της Αθηνάς οι Έλληνες και ιερός της Αθηνάς ο δράκων που τους Έλληνες εσήμανεν (συμβόλιζε)». Porphyrius Phil. Quaestionum Homericarum ad Iliadem 2.305-329.34. Εδώ έχουμε πράγματι έναν συγκλονιστικό και γόνιμο συμβολισμό! Ο "δράκος" (ο γιγάντιος ελισσόμενος όφις) παρά τους πόδας της θεάς στον Παρθενώνα, δεν συμβόλιζε άλλους παρά τους φίλους της θεάς… Έλληνες!

Τον συμβολισμό αυτό ξεκίνησε ο Όμηρος (Ιλ.2.308-329) όταν περιγράφει ένα φίδι (δράκοντα) να καταβροχθίζει εννέα συνολικά σπουργίτια, που ο μάντης Κάλχας ερμηνεύει, σαν τα χρόνια που θα χρειαστούν οι Έλληνες, για να καταλάβουν την Τροία.

Και ιδού η γενέθλιος ομηρική περιγραφή του συμβολισμού: «Αφού τα μικρά του σπουργιτιού κατάπιε μαζί με τη μητέρα, τον δράκοντα αυτόν πασίγνωστο τον έκανε ο θεός, αυτός ο ίδιος που τον έφερε στο φως… Αυτό το μεγάλο σημείο μας το φανέρωσε ο γνωστικός Ζευς, που η δόξα του ποτέ δεν θα χαθεί… καθώς ο δράκος αυτός, που ξερόφαγε τα μικρά της σπουργίταινας κι αυτή την ίδια, που ήσαν οκτώ κι ενάτη η μάνα που τα γέννησε, έτσι κι εμείς (δηλαδή οι Έλληνες) τόσα χρόνια εκεί θα πολεμήσουμε και τον δέκατο χρόνο θα κυριεύσουμε την πόλη με τους φαρδιούς της δρόμους». Ιλιάδα.Β.317-329.

Άρα δύο είναι τα κατεξοχήν αντιπροσωπευτικά ζώα της Αθηνάς: Πρώτον η "γλαύκα" που την πολυμήχανο θηρευτική σοφία της συμβολίζει και δεύτερον, ο αγαπημένος της "δράκων", δηλαδή οι Έλληνες! Ο Πλούταρχος μάλιστα συμπληρώνει κατηγορηματικά, πως αυτός ο "Δράκος", ήταν το αντιπροσωπευτικότερο της θεάς ζώο: «Λένε λοιπόν πολύ ορθά οι Έλληνες, πως ιερό της Αφροδίτης ζώο είναι η περιστέρα, ενώ ο δράκοντας (το ιερό ζώο) της Αθηνάς και ο κόρακας του Απόλλωνος». Plutarchus Biogr. Phil. De Iside et Osiride (351c-384c) 379.D,6. Περισσότερα στο προσωνύμιο της θεάς "Δράκαινα".

Εκπληκτικό λοιπόν συμπέρασμα: Ο γιγάντιος δράκοντας που στέκει δίπλα της, προστατευμένος απ’ την ασπίδα της θεάς, είναι ο ελληνισμός! Ανερμήνευτος λοιπόν και εν πολλοίς άγνωστος παρέμεινε κι αυτός ο κομβικός συμβολισμός της πανώριας θεάς! Η περίλαμπρη αυτή πολεμική θεότητα, δεν είναι πάνοπλη για οποιαδήποτε μεμονωμένη πόλη, αλλά κρατά τη Νίκη… προστατεύοντας τον προσφιλή της "δράκοντα"… ελληνισμό!

Περί θεών αλληγορίες… και η αναγκαστική ποιητική προσωποποίησή τους. Του Μ. Καλόπουλου

Περί θεών αλληγορίες… και η αναγκαστική ποιητική προσωποποίησή τους. Του Μ. Καλόπουλου

Αλληγορία, μια ευεργετική ασάφεια.

Η μορφοπλαστική δύναμη της ποιητικής φαντασίας.

«Πρώτον μεν, ου προς γέλωτα (δεν είναι για γέλια) οι Ομηρικοί μύθοι, αλλά εννοιών ευγενών σκιαί είναι και παραπετάσματα, οι μεν υπ’ αυτού (του Ομήρου) πλαττόμενοι… πολλοί δε και υπό των παλαιών (αρχαιότερών του) μεν τεθειμένοι». Eustathius Philol. Scr. Eccl. Commentariiad Homeri Iliadem 1.2.14-17.

«O Λαμψακηνός (330-277 π.Χ.) στα Περί Ομήρου έγραψε… Δεν είναι η Ήρα η Αθηνά ή και ο Δίας όπως στους περιβόλους των ναών τους νομίζουν (αλλ’ είναι) φύσεως υποστάσεις και (φυσικών) στοιχείων διακοσμήσεις». Tatianus Apol. Oratioad Graecos (001) 21.3.5.

«Αμαθώς κάποιοι άνθρωποι την ομηρικήν αλληγορίαν αγνοούν και στα μύχια της σοφίας της δεν κατεβαίνουν και αβασάνιστα απορρίπτουν αλήθειες… εμείς όμως εξαγνισμένοι, σεμνήν υπό νόμω των ποιημάτων (του Ομήρου) την αλήθεια ιχνηλατούμε».HeraclitusPhil. (003) 3.2.1-4 και 3.3.1-3.«Ταύτην δε την δόξαν αλληγορικώς βεβαιών, τα κατά την Αθηνάν ημίν (ο Όμηρος) παραδέδωκεν». Heraclitus Phil. Allegoriae (Quaestiones Homericae) 19.5.1.

Η φαντασία επιτρέπει στην ποίηση, να πολλαπλασιάσει την περιγραφική δεινότητα. Δεν είναι μακράν της αλήθειας ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης όταν γράφει: «Επεισοδιάζουν (δραματοποιούνται) οι ποιητικοί θεοί διά το εν τοις έργοις μεγαλείον». Eustathius Philol. etScr. Commentariiad Homeri Iliadem 2.388.18.

Όμως, αποτελεί πράγματι γεγονός, πως στην ελληνική θεολογία υπάρχει μια φαινομενική αντίφαση. Ενώ ένα κράμα ιδεών και φυσικών δυνάμεων υμνούνται ως θεοί, οι υμνητικές αυτές περιγραφές, διακρίνονται για την σταθερή τους ροπή προς την προσωποποίηση. Έτσι, απ’ την αρχαιότητα ακόμα, κάποιοι διαφωνούσαν μονίμως με την επίμονη προσωποποίηση που παρατηρείται στην θεολογική γλώσσα των Ελλήνων.

Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουμε ότι πρόκειται για ένα παγκόσμιο φαινόμενο της εποχής εκείνης, μιας και όλες οι αρχαίες φυσιολατρικές "θρησκείες", δεν κατάφεραν ν’ αποφύγουν την προσωποποίηση των φυσικών δυνάμεων που εξυμνούσαν, με την γλώσσα της θεολογικής ποίησης. Νομίζω λοιπόν, πως ο μηχανισμός που κυρίως ευθύνεται γι’ αυτό, είναι η ίδια η γλώσσα της ποίησης, που προσωποποιεί οτιδήποτε υμνεί.

Πράγματι, οποιοσδήποτε περιγράψει υμνητικά τους ελληνικούς θεούς, δεν θα καταφέρει να ξεφύγει απ’ τις εκφράσεις προσωποποίη-σής τους κι αυτό γίνεται καταφανές, σε οποιονδήποτε προσπαθήσει, ακόμα και σήμερα, να υμνήσει τις αξίες που αντιπροσωπεύουν οι ελληνικοί "θεοί". Για να γίνει αυτό κατανοητό, σας καλώ να υμνήσετε χωρίς προσωποποιητικά επίθετα, την Μητέρα φύση! Θα διαπιστώσετε αμέσως, πως σε έναν λόγιο και αξιόλογο ύμνο προς την φύση, θα αναγκαστείτε να την αποκαλέσετε "μητέρα" και θα την στολίσετε με άφθονα προσωποποιητικά στοιχεία!

Ο αναγκαστικός αυτός επιθετικός προσδιορισμός, μαζί με άλλους ανάλογους που θα υποχρεωθείτε να συμπεριλάβετε στον ύμνο σας προς την αξιοσέβαστη Μητέρα Φύση, εξηγεί την μόνιμη ροπή της ανθρώπινης γλώσσας, να εκφράζεται υμνητικά με επίθετα οικειότητας τέτοια, που καταλήγουν στην υποχρεωτική προσωποποίηση.

Αυτή ακριβώς η ποιητική αναγκαιότητα, εξηγεί νομίζω ικανοποιητικά και την μονίμως παρατηρούμενη απόκλιση των ελληνικών μύθων, προς την προσωποποίηση των ορατών και αόρατων ιερών αξιών, που οι Έλληνες υμνητικά θεώρησαν άξιες "δέους" (φόβου-σεβασμού) και που τελικά τους ονόμασαν "θεούς". Ο Όμηρος προσθέτει: «Σέβας δε έχε, πάντας ορώντας αθανάτους». Ομηρικός ύμνος εις Αθηνά 7.

Μάλιστα, η δυσκολία αποφυγής αυτής της ποιητικής προσωποποίησης των φυσικών δυνάμεων αυξάνει, όταν καταλάβουμε πως στις ίδιες αυτές φυσικές δυνάμεις, μπορούμε να ανακαλύψουμε υπέροχους, αδιατάρακτους αιωνίους νόμους, συνέπεια, ηθικούς κώδικες και διδάγματα, πρόνοια, φιλανθρωπία, ιαματικότητα, εκπληκτική ομορφιά… αλλά και ουδέτερη μεγαλοπρέπεια, σωφρονιστικές τιμωρίες, παγερή αδιαφορία και ενίοτε συντριβή, καταστροφές και θεομηνίες, χαρακτηριστικά που στο σύνολό τους, είναι σχεδόν αδύνατον να περιγράφουν ποιητικά, χωρίς προσωποποιητικά σχήματα λόγου.

Όταν λοιπόν ο Λιβάνιος γράφει: «Επαινώ τους θεούς για τα δώρα που μας έδωσαν όπως καρπούς, μυστήρια, λόγους, σοφία, υφαντική, γεωργία, ναυτιλία, αλλά και μύριες άλλες τέχνες, μαζί με την μεγίστη των τεχνών την ιατρική», (Libanius Rhet. Soph. Progymnasmata 7.3.1-8), δεν υπερβάλλει καθόλου, γιατί πράγματι αυτή και πολύ μεγαλύτερη, είναι η παντοειδής συνδρομή της πολυώνυμης θεάς μητέρας φύσης στη ζωή μας και των αναρίθμητων "παιδιών" της, που οι Έλληνες δικαίως τιμώντας θεοποίησαν.

Αν μάλιστα θυμηθούμε πως τα παραπάνω πολύτιμα θεϊκά δώρα, δεν εμφανίστηκαν ταυτόχρονα όλα μαζί, αλλά σε διάστημα χιλιάδων χρόνων ανθρώπινης εξέλιξης και επαφής με τους "θεούς"… τότε θα γίνει ορατή και η ιερή υπόθεση της προ-ιστορίας των Ελλήνων, που ενυπάρχει στην ελληνική θεολογία και που σαν πολύτιμος, λαμπερός διδακτικός πυρήνας, βρίσκεται στο κέντρο του ιερού νεφελώματος της σεβάσμιάς τους μυθο-θεολογίας.

Σε μια στιγμή έμπνευσης, ο Πρόκλος συμπληρώνει θαυμάσια όσα προσπαθούμε να περιγράψουμε: «Η αληθινή φυσιολογία εξάπτει την (ελληνική) θεολογία, ώστε και η φύσις εξήρτηται (εξαρτώμενη) των θεών, διήρηται κατά τας όλας τάξεις αυτών». Proclus Phil. In Platonis Timaeum comment. 204.13. Ο Αισχύλος συμπληρώνει: «Γαία, πολλών ονομάτων μορφή μία». Aeschylus Trag. Prometheus vinctus 210.

Το τελικό δε ανυπέρβλητο εμπόδιο σ’ αυτήν την ποιητική περιγραφή των ιερών εννοιών και δυνάμεων, είναι όταν ο υμνούμενος ή περιγραφόμενος "θεός", είναι όπως η Μήτις-Αθηνά, μια καθαρή πνευματική σύλληψη, που το σύνολο της περιγραφής της, αφορά την ίδια την ιστορία και την σταδιακή συγκρότηση… της ανθρώπινης νοημοσύνης!

Τελικά με λίγη σκέψη, διακρίνουμε πως οι Έλληνες θεοί, είναι μεν μυθικοί χαρακτήρες, που έπλασε η ελληνική φαντασία και η ιερατική ποίηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου πως στερούνται "οντότητας" και πνευματικού περιεχομένου, αφού αφορμή για τις μυθικές αυτές συλλήψεις, είναι οι εντελώς υπαρκτές φυσικές τους ιδιότητες και δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα και πνευματικές διδαχές του φυσικού μας κόσμου, γύρω απ’ τις οποίες πλάθονται και οντοποιούνται οι θεοί των Ελλήνων.

Η σταθερή επίγνωση των Ελλήνων, για το τι πραγματικά είναι οι θεοί, είναι ολοφάνερη: «Ζευς δε (είναι) η δυνατότατη φύσις… Ήρα (είναι η θεά) του αέρος, Ποσειδών δε της υγράς φύσεως, Αθηνά δε… δημιουργός εστιν απάντων και θεός Εργάνη». Heraclitus Phil. 25.7.1-7 ή Ηρακλείτου (1^ος αι.μ.Χ.): «Ομηρικά προβλήματα που περί θεών ο Όμηρος αλληγόρησε». «Και για τις (ποικίλες πνευματικές) διαθέσεις, παρόμοια χρησιμοποιήθηκαν τα ονόματα των θεών: Για την φρόνηση της Αθηνάς, της δε αφροσύνης του Άρεως, της επιθυμίας την Αφροδίτη για δε τον λόγο τον Ερμή». Theagenes Phil. Testimonia (001) Fragm. 2.13.

Γράφει λοιπόν ο Όμηρος: «Έτσι είπε, (ο Αγαμέμνων) κι ο Αχιλλέας συγχύστηκε, στα δασωμένα στήθια διχόγνωμη η καρδιά του εδούλευε κι αναρωτιόταν, τάχα το κοφτερό σπαθί που εκρέμουνταν πλάι στο μερί να σύρει κι ας διασκορπίσει όλη τη σύναξη, το γιο του Ατρέα να σφάξει, για να μερώσει το άγριο πάθος του και το θυμό να πνίξει;

Κι ως τούτα ανάδευε στα φρένα του βαθιά και στην καρδιά του και το τρανό σπαθί του ανάσερνε, να τη η Αθηνά απ’ τα ουράνια. Η Ήρα μαθές η κρουσταλλόχερη την είχε ξαποστείλει, που και τους δύο παρόμοια νοιάζουνταν κι ίδια τους είχε αγάπη. Πίσω του εστάθη και τον άρπαξεν απ’ τα ξανθά μαλλιά του, άλλος κανείς δεν την ξεχώριζε, μόνο ο Αχιλλέας μπορούσε.

Σάστισε αυτός, τα πίσω στράφηκε κι ευθύς την Αθηνά Παλλάδα αναγνωρίζει κι άστραφταν φριχτά τα δυο της μάτια και κράζοντάς τη με ανεμάρπαστα της συντυχαίνει λόγια: "Τέκνο του Δία του βροντοσκούταρου, γιατί ήρθες τώρα πάλε; Για τον γιο του Ατρέα μην έτρεξες, να δεις την ξιπασιά του; Εγώ ένα λόγο ωστόσο θα ’λεγα, που θα γενεί, λογιάζω: Με τ’ άπρεπά του αυτά καμώματα θα γοργοθανατίσει".

Τότε η Αθηνά, η θεά η γλαυκόματη, του απηλογήθη κι είπε: "Ήρθα να πάψω εγώ την όργητα που σε κρατεί, αν μ’ ακούσεις, σταλμένη απ’ την κρουσταλλοβράχιονη την Ήρα απ’ τα ουράνια, που και τους δύο σας ίδια νοιάζεται κι ίδια σας έχει αγάπη. Μον’ έλα, σκόλνα τα μαλώματα και το σπαθί μη σέρνεις, με λόγια ωστόσο, αν θέλεις, βρίσε τον, κι όπου σε βγάλει η γλώσσα! Κι εγώ ένα λόγο τώρα θα ’λεγα, που σίγουρα θα γένει: Τρίδιπλα τόσα δώρα ατίμητα μια μέρα θα σου δώσουν γι’ αυτό το ντρόπιασμα, μόν’ άκου μας και το θυμό σου κράτα".

Και ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος απηλογιά της δίνει: "Δεν πρέπει αλήθεια την ορμήνια σας, θεά να παρακούσω κι ας πνίγει η οργή βαθιά τα σπλάχνα μου, το πιο συφέρο αυτό ’ναι. Όποιος τους θεούς γρικάει, με προθυμία τον συνακούν κι εκείνοι". Είπε και το τρανό ξανάσπρωξε σπαθί του στο θηκάρι». Ομήρου Ιλιάδα, Α 188-219.

Κάποιοι θα επιμείνουν, πως στο περιστατικό αυτό, φαίνεται καθαρά πως οι Έλληνες μιλούσαν πράγματι με τους θεούς τους, που κατέβαιναν απ’ τον Όλυμπο… όμως απ’ την αρχαιότητα ήταν γνωστή η αλληγορία της ποιητικής θεολογικής γλώσσας. Να τι καταλάβαινε κάποιος σκεπτόμενος Έλληνας εκείνης της εποχής: «Πλήρης οργής γινόμενος ο Αχιλλέας με σκοτισμένο το νου, στο σπαθί του όρμισε, όμως, αναλογιζόμενος την κατάληξη, εκ της αγανακτήσεως τη μέθη τελικώς ανένηψε. Η δε Αθηνά δικαίως στην ποίηση ως φρόνηση μετανοίας αναφέρεται. Σχεδόν πουθενά αλλού η θεά δεν είναι ταυτόσημη της σύνεσης, πάντα την λεπτότατη ματιά των λογισμών υποδηλώνοντας… Γι’ αυτό, η εκ της κεφαλής του Διός γεννημένη… είναι η τέλεια φρόνηση και των λογισμών μητέρα». Heraclitus Phil. 19.6.1-20.1.2.

Είναι λοιπόν προφανώς αφελής υποτίμηση, οι "θεοί" των Ελλήνων να προσεγγίζονται στυγνά ως απλές έννοιες ή φυσικές δυνάμεις, αποστερημένες εντελώς απ’ όλα τα ιερά ηθικο-διδακτικά τους στοιχεία και προφανώς είναι υπερβολή, εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνο στα στοιχεία της ποιητικής τους προσωποποίησης, να προσωποποιούνται απολύτως. Όταν λοιπόν προσπαθούμε να εκτιμήσουμε τις ελληνικές θεολογικο-ποιητικές περιγραφές, ας έχουμε υπ’ όψιν μας αυτές τις σκέψεις κι ας αναζητούμε την συνδυαστικότερη και πνευματικότερη δυνατή ερμηνεία, σ’ αυτές τις ιερές για τους Έλληνες έννοιες.

Η ελληνική θεολογία, δεν καταγράφει μόνο την γέννηση και την συνύπαρξη του ανθρώπου, μέσα στην ιερή αγκαλιά της Μητέρας φύσης, αλλά και τα διάφορα στάδια του περαιτέρω εξανθρωπισμού του. Δηλαδή, την σταδιακή αύξηση της κατανόησης και την εντυπωσιακή πρόοδο της νοημοσύνης του. Ποικίλες λοιπόν οι αφορμές της γνωριμίας των ανθρώπων με τις φυσικές ιερές αξίες, αλλά και οι αλληγορικές ή πραγματικές περιπέτειες των φανταστικών ή πραγματικών ηρώων, που ηγήθηκαν στην ιστορική διαδρομή της μεσογειακής ανθρωπότητας, που ανέδειξαν τα πολλά πρόσωπα της μητρικής φυσικής αγκαλιάς που μας περιβάλλει, αλλά και τις αναρίθμητες εξαρτήσεις μας απ’ τα δώρα, τις πολύτιμες ιδιότητες και διδαχές της.

Φαίνεται λοιπόν, πως κάποιοι ξεχασμένοι ευεργέτες ολόκληρης της ανθρωπότητας, στα βάθη των χιλιετιών, με αξιοθαύμαστη ποιητική έμπνευση και σε αλληγορική θεολογική γλώσσα, έπλασαν υπέροχες διδακτικές εικόνες, (μύθους), όπου κατέγραψαν τα συμπεράσματα από τις σοβαρότερες υλικές και πνευματικές μεθοδικές μάχες, νίκες και ήττες, που δόθηκαν ποτέ στην Μεσόγειο, που συνολικά μπορούμε να ονομάσουμε ελληνικό σωφρονιστικό μύθο ή διαχρονική μάχη της νοημοσύνης! Παραστάτης δε, συλλέκτης και κύριος εκφραστής όλων αυτών, η Αθηνά η «μητέρα των λογισμών»!

Να γιατί η ελληνική μυθολογία και όλα όσα αυτή γονιμοποίησε, αποτελούν το πληρέστερο και φυσικά το πολυτιμότερο μυθ-ιστορικό αρχείο της σκεπτόμενης ανθρωπότητας! Να γιατί η πνευματικότερη όλων των "θεών" Αθηνά, η «μητέρα των τεχνών», που εκφράζει αλληγορικά όπως θα δούμε, την ίδια την προσωποποίηση της ισορροπημένης νοημοσύνης, έπρεπε να είναι η κορυφαία ρυθμιστική ιδέα μεταξύ "θεών", αλλά και η ηγετικότερη πνευματική δύναμη μεταξύ των ανθρώπων!

Η ίδια η λέξη αλληγορία (κείμ: αλληγορών) εμφανίζεται τον 7^οπ.Χ. αιώνα, σε ένα σπάραγμα του λυρικού Αλκαίου. Η δε πρώτη αλληγορική ερμηνευτική προσέγγιση των ομηρικών θεών, έγινε από τον Μητρόδωρο που τον 4^ο π.Χ αιώνα έγραψε: «Ούτε η Ήρα, ούτε η Αθηνά και ο Δίας είναι όπως τους νομίζουν (οι απλοϊκοί) στους περιβόλους των ναών πως είναι, αλλά(είναι) φύσεως υποστάσεις και στοιχείων διακοσμήσεις (εκδοχές)». Metrodorus Major Phil., Testimonia Fragment 3.4.

Στη συνέχεια ερμήνευσε και τους ήρωες του Ομήρου, με υπερβολικές δόσεις αλληγορίας. Παρ’ όλα τα λάθη του, η γενικότερη ερμηνευτική του διάθεση, ήταν στην σωστή κατεύθυνση της αλληγορικής γραφής του Ομήρου, που θέλει τους θεούς των Ελλήνων, όχι μόνο υπαρκτές, κραταιές και ιερές φυσικές δυνάμεις, αλλά και πρότυπα σκέψης και έννοιες που γεννούν "έθος" (συνήθεια), "ήθος" («κατ’ έθος τρόπον») και σεβάσματα, ως πραγματικές οντότητες και κατ’ αλληγορίαν προσωπικότητες.

"Θεός" λοιπόν και μέγας αψευδής δάσκαλος κατά τον Όμηρο, η ίδια η πολυπρόσωπη και πολύτροπος μητέρα φύση… και ευλογημένος μαθητής και μιμητής της, ο παρατηρητικός θαυμαστής και λάτρης της: «Είναι αληθινά βασιλικό πράγμα η Ομήρου ποίηση… γεμάτη από μύρια καλά, φιλοσοφίας, ρητορικής, στρατηγικής, ευτεχνίας, περί ηθών και αρετών διδασκαλίας, παντοειδών τεχνών και επιστημών. Έχει δε και δόλους επαινετούς εκεί, για να μάθει κανείς και ψευδών κερδαλέων συνθέσεις και σκομμάτων δριμύτητα και εγκωμίων μεθόδους. Φρόνηση δε περισσή διδάσκει σ’αυτούς που θέλουν να προσέξουν. Και όσα στην ιστορία θεωρούνται σεμνά, η τέχνη του Ομήρου δεν θα του τα στερήσει… είναι μεν (τα ποιήματά του) γεμάτα μύθους και υπάρχει ο κίνδυνος να απορεί κανείς, αλλά μόνο για γέλια δεν είναι οι Ομηρικοί μύθοι, αλλά εννοιών ευγενών σκιές και αλληγορίας παραπετάσματα». Eustathius Philol. (12^οςμ.Χ.αι.) Scr. Eccl. Commentariiad Homeri Iliadem 1.2.2-16.

Μ. Καλόπουλος από το βιβλίο του: «Μήτις – Αθηνά και οδυσσειακό πνεύμα»

Απάντηση του Μ. Καλόπουλου στον φίλο Κυανόλευκο Ηρακλιδέα

Απάντηση του Μ. Καλόπουλου στον φίλο Κυανόλευκο Ηρακλιδέα

Αγαπητέ φίλε Κυανολευκος Ηρακλιδεας, ενδιαφέρουσες οι προσεγγίσεις σου και καθ όλα άξιες μιας απάντησης.

«Πρόβατα»:
Κατ' αρχάς έχεις απόλυτα δίκιο πως η συχνή χρήση φορτισμένων και επιτιμητικών χαρακτηρισμών, δεν είναι και ο πλέον κατάλληλος τρόπος νουθεσίας. Πράγματι άλλος λίγο και άλλος πολύ, εξακολουθούμε να είμαστε πρόβατα σε κάποιον τομέα. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να επιδιώξουμε την σταδιακή μας απεξάρτηση από την οποιαδήποτε προβατοσύνη.

«Κρίνος»:

Στα επίσημα κείμενα, πουθενά δεν αναφέρεται πως η Μαρία έμεινε έγκυος μυρίζοντας κάποιον κρίνο. Απ' την άλλη μεριά, το ότι η Αθηνά γεννήθηκε από το κεφάλι του Ζήνα (κάτι που αναφέρεται στα κείμενα), η εξήγηση είναι πολύ κατανοητή, μόνο όταν γνωρίζεις την ελληνική αλληγορική θεολογία.

"Ζήνας" ή "Ζευς" ή "Ζην" για τους «εννοιολάτρες» και «φυσιολάτρες» Έλληνες, δεν ήταν τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την θεοποίηση της ίδια της ζωής. «Το του Ζηνός όνομα ευφυώς ο ποιητής έπλασε προς αλληγορίαν. Παρήκται δε (παράγεται δε) από της ζωής, ζωή δε και ταμία (ταμιευτήρες) ζωής, ποιος μπορεί να είναι άλλος ή ο επί πάσι θεός;»!MichaelPsellusPolyhist. Opusculalogica, physica, allegorica 42.32. Εκπληκτικό… σε θεοποιημένο Ζήνα λοιπόν μετονομάστηκαν (από τους Έλληνες)… η Ζωή και οι ταμιευτήρες της! «Την ζωήν ονοματίζουν τω του Ζηνός και Διός ονόματα». OlympiodorusPhil., InPlatonisGorgiamcommentaria 47.4.2.

Η Αθηνά τώρα, δεν είναι παρά η σημαντικότατη έννοια της «φρόνησης». Ο διάσημος γιατρός Γαληνός (2^ος αιώνας π. Χ.) συμπληρώνει, πως όλα αυτά είναι πράγματι μυθολογικοί συμβολισμοί και εικόνες, τονίζοντας ότι: «Η Αθηνά φρόνησις ούσα, εκ της κεφαλής του Διός γεννιέται, επειδή αυτή (η Αθηνά) το ηγεμονικό είναι… ακούω δε να μυθολογείται πως η Αθηνά εκ της κορυφής (του Διός) εξήλθε και σ’ αυτό τίποτε δεν είναι άτοπο, διότι παραλλαγές συμβολισμών είναι τα περισσότερα».GalenusMed. (032) 3. 8.3-25.

Η Αθηνά λοιπόν γεννιέται (αλληγορικά θεοποιείται) από την σεβάσμια προσέγγιση και μελέτη της ιερής φύσης και των κύκλων της ζωής, σαν ένα ιερό εγκεφαλικό σύνολο κανόνων συμπεριφοράς, που ορίζουν την ιδανική συμπεριφορά και στάση μας, απέναντι στην υπέρτατη ιερή Ζωή ή… Ζήνα! Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο μου: «Η ιστορία της Νοημοσύνης Μήτις - Αθηνά και οδυσσειακό πνεύμα».

Κλέψιμο ιστορία και απατηλή αφή ολυμπιακού φωτός

Η αφή του ολυμπιακού φωτός, δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε άπατη, διότι η ολυμπιακή φλόγα άναβε τηρώντας δημοσίως, όλους τους κανόνες της φυσικής αφής.

Χριστός: Γιατί ασχολιέστε με κάτι που δεν υπάρχει.

Προσωπικά ποτέ δεν πήρα θέση, υπέρ ή κατά της ανυπαρξίας του Ιησού. Μου είναι υπέρ αρκετό το γεγονός ότι για 2.000 χρόνια τώρα, αυτή η βιβλική προσωπικότητα, είναι υπαρκτή στην ψυχή και την πίστη δισεκατομμυρίων ανθρώπων εδώ και 70 γενιές ανθρώπων.

Τώρα το γιατί ασχολούμαι εγώ και πολλοί άλλοι με το πρόσωπο του Ιησού, αυτό νομίζω πως μπορείς να το διακρίνεις κι εσύ, όσο κι αν θέλεις να το αρνηθείς. Διότι επεμβαίνει και ρυθμίζει τα πάντα στην ζωή του τόπου μου εδώ και 70 γενιές. Το αν είναι αυτό καλό ή κακό εξαρτάται από την ποιότητα και την ουσία αυτής της θεολογίας, και ακριβώς αυτήν την ποιότητα και την ουσία αναλύουν οι κριτικές προσεγγίσεις μου σε μια σειρά έξι βιβλίων.

Τα βιβλία μου αυτά, σε διαβεβαιώ δεν γράφτηκαν με αποκλειστικό κίνητρο το κέρδος. Πίστεψέ με, οι συγγραφείς που θέλουν να ζήσουν απ' τα βιβλία τους, δεν γράφουν τέτοια βιβλία, που απευθύνονται σε ένα μικρό και δυσεύρετο αναγνωστικό κοινό.

«Θεός: Δεν είμαστε σε θέση να αποκρυπτογραφήσουμε έναν θεό».

Δεν ξέρω τι ακριβώς έχεις υπ' όψιν σου, αλλά σε διαβεβαιώ, πως οι θεοί των Ελλήνων που είναι «έννοιες και φυσικές δυνάμεις», σταδιακά όχι μόνο αποκρυπτογραφούνται, αλλά η ιερή αυτή αποκρυπτογράφηση, γέννησε την λαμπρή επιστημοσύνη και την ανεπανάληπτη αγάπη της φιλοσοφίας στην κλασική Ελλάδα.

Άθεος:

Έχεις απόλυτα δίκαιο (αυτή είναι η γνώμη μου και δεν θέλω καθόλου να προσβάλω όσους αυτοαποκαλούνται άθεοι) ο αυτοχαρακτηρισμός «άθεος» είναι για μένα τουλάχιστον ασαφής αν όχι ατυχής. Προσκοπικά μέχρι πρόσφατα δήλωνα άθρησκος. Μετά την συγγραφή του τελευταίου μου βιβλίου, εκτιμώ όλο ένα και περισσότερο την ελληνική φιλευσέβεια.

Με εκτίμηση

Μ. Καλόπουλος

Υστερόγραφο:

Για την αλληγορικότητα της ελληνικής μυθολογίας σου συνιστώ το βιβλίο: «Ηράκλειτος (ο Ποντικός ή Πόντιος) ομηρικά προβλήματα ή «όσα περί θεών ο Όμηρος αλληγόρησε» Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ

…………………………………….

Κυανολευκος Ηρακλιδεας ΠΡΙΝ ΠΩ ΟΤΙ ΠΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΟΥΤΕ Ο ΣΟΥΠΕΡ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΕΙΜΑΙ (ΜΑΛΛΟΝ ΚΟΛΑΣΗ ΘΑ ΠΑΩ) ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΛΑΤΡΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΠΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΠΛΑ ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΜΕ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΑΔΙΚΙΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΔΕΝ ΜΕ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΑΔΙΚΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΜΕ ΞΕΝΙΖΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ.

ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΕΞΗ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΠΟΛΛΑ ΑΤΟΜΑ ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΥ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΡΩΤΩ ΠΟΙΟΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟ? ΔΕΝ ΠΕΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΠΕΙΣΤΕΥΕΙΣ ΑΛΛΟΥ ΑΡΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟ ΣΕ ΑΛΛΟ ΜΑΝΤΡΙ ΠΕΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΠΕΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΕ ΚΟΜΑ ΣΕ ΒΙΒΛΙΑ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΣΕ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΑΡΑ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ΤΟΥ.

ΚΡΙΝΟΣ

ΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΠΕΙΣΤΕΨΩ ΟΤΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΠΙΑΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΡΙΝΟ ΑΛΛΑ ΡΕ ΦΙΛΕ ΜΗ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣΤΕΨΩ ΟΤΙ Η ΑΘΗΝΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΔΙΑ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΑΖΟ.

ΚΛΕΨΙΜΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΚΛΕΨΕΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΚΛΕΜΕΝΟ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΑΠΑΤΗ ΤΟΤΕ ΑΝΤΙΚΡΟΥΕΤΕ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΑΣ ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΠΙΑΝΟ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΛΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΕΝΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΑΝ ΤΟ ΚΛΕΨΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΑΝΑΒΕΙ ΜΕ ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΑΠΑΤΗ ΑΝΑΒΕ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΟΠΟΤΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣΤΕΨΩ ΑΠΟ ΑΠΑΤΗ ΣΕ ΑΠΑΤΗ ΠΑΩ.

ΧΡΙΣΤΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΑΣΧΟΛΗΣΤΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ; ΤΙ ΦΟΒΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΧΡΗΣΤΟ; ΜΗΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΑΥΤΑ; ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΧΟΛΙΘΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΜΕΛΑ ΑΝΤΕΡΣΟΝ ΠΩΣ ΝΑ ΣΧΟΛΗΘΩ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ?

ΘΕΟΣ

ΕΙΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΕΝΑ ΘΕΟ ΔΕΝ ΕΙΜΣΤΕ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΘΕΙΚΟ. ΕΔΩ ΛΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΕΝΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΘΕΙΚΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΟΛΟΙ ΘΑ ΠΗΓΕΝΑΜΕ ΠΑΡΑΔΙΣΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΤΩΡΑ Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ.

ΑΘΕΟΣ

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΔΗΛΩΝΕΤΕ ΑΘΕΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΟΙΜΟΛΟΓΙΑ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ ΑΘΕΟΣ ΛΕΣ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ; ΚΑΙ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΣΟΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΕΚΑΝΑΝΑΝ ΜΥΝΗΣΗ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΔΗ ΤΟΥΣ ΒΑΦΤΗΣΑΝ; ΠΟΣΟΙ ΠΗΓΑΤΕ ΣΤΟ ΛΗΞΙΑΡΧΕΙΟ ΝΑ ΣΒΗΣΕΤΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ; ΠΟΣΟΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΠΗΓΑΤΕ ΣΕ ΒΑΦΤΙΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΓΑΜΟ; ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΑΝ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΙΣΤΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΔΥΣΤΙΧΩΣ ΓΙΑ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΙ ΣΕ ΟΤΙ ΛΕΤΕ. ΕΧΩ ΣΥΝΑΔΕΡΦΟ ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΗ ΠΟΥ ΒΑΦΤΗΣΤΙΚΕ ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΙΟ ΣΩΣΤ; ΑΛΑΞΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΕ ΟΔΥΣΕΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΣΕ ΤΗΛΕΜΑΧΟ ΣΕ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΔΟΙΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΙΣΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΕ ΜΕ ΟΤΙ ΚΟΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ. ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΗ ΤΥΡΙ ΜΙΣΗ ΚΙΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΚΑΟ ΔΗΛΑΔΗ ΙΑΠΩΝΕΖΙΚΟ ΠΕΠΟΝΗ ΜΕ ΕΛΗΝΙΚΗ ΣΤΑΜΠΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΝΑ ΠΕΙΣΤΕΥΕΙ ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΜΑΔΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ . Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΟΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ.

ΥΓ1
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΣΧΟΛΙΟ -ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΑΠΟ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΙΖΟΥΝ Η ΘΑ ΕΙΡΟΝΕΥΤΟΥΝ ΕΠΙΔΗ ΑΠΛΑ ΤΟΥΣ ΕΒΑΛΑ ΣΕ ΣΚΕΨΕΙΣ. ΕΠΙΣΕΙΣ ΚΥΡΙΕ ΜΙΧΑΛΗ ΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ ΤΑ ΘΕΛΩ ΛΑΙΚΑ ΧΩΡΙΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΣΕ ΚΙΝΕΖΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΥΤΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΛΕΝΕ ΤΗΝ ΠΡΩΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟΨΗ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΕ.

ΥΓ2
ΕΙΣΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΔΩ ΙΣΣΩΣ ΓΙΑΥΤΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΩ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΝΑ ΕΙΣΤΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΑΝ ΔΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΔΙΚΟΙ ΕΣΑΣ ΘΑ ΤΟ ΚΡΙΝΩ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ ΣΑΣ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Περισσότερα Άρθρα...

Σελίδα 1 από 2

	Σήμερα	74
	Yesterday	20
	Αυτή την εβδομάδα	119
	Αυτό το μήνα	247
	Σύνολο	5405533

Ελληνισμος

Μυθολογία

Οι τέσσερις θεολογικοί χρόνοι… της μυθ-ιστορίας των "Ελλήνων" (Από το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου: "Μήτις Αθηνά και οδυσσειακό πνεύμα".

Η Ήρα παίρνει το «μυστικό λουλούδι», το μυρίζει, και γεννά τον Άρη…

ΓΕΩΜΥΘΟΛΟΓΙΑ : Ερμηνεύοντας τα ανεξήγητα

"Γλαύκα... Το υπερόπλο της Αθηνάς" Του Μ. Καλόπουλου

ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Τι ήσαν λοιπόν οι Έλληνες Θεοί;

Οι Έλληνες Θεοί δεν ορίζονται εύκολα.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ;

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ

Έτσι είναι κι οι Θεοί μας.

Αλληγορία, μια ευεργετική ασάφεια.

Η μορφοπλαστική δύναμη της ποιητικής φαντασίας.

Περισσότερα Άρθρα...