Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟΥ - Κατακλυσμός του Νώε - Ο χάρτης του Πίρι Ρέις (ΒΙΝΤΕΟ)

Οι τοποθετήσεις του Μ. Καλόπουλου επί του θέματος είναι στα: 33:49-36:42 ΚΑΙ 1:13:35-1:15:02

«Θα εξαγάγει ο Κύριος τον λαόν Ισραήλ, εξ Αιγύπτου, μαζί με εκδίκηση μεγάλη». Έξοδος 7:4

«Ο Κύριος σκότωσε όλα τα πρωτότοκα τους, εκδικούμενος τους Αιγυπτίους». Αριθμοί 33:4

«Όποιος δεν θα υπακούσει στους λόγους των Προφητών μου, θα υποστεί την εκδίκησή μου». Δευτερονόμιο 18:19.

«Ευφραίνεται ο δίκαιος όταν δει την εκδίκηση των ασεβών και τα χέρια του πλένει στο αίμα των αμαρτωλών». Ψαλμοί: 57:11.

«Θεὸς ἐκδικήσεων ο Κύριος». Ψαλμοί 93:1.

«Εκδίκηση κατά του ασεβούς είναι το πυρ και τα σκουλήκια».Σοφία Σειράχ 7:17.

«Οργισμένος θα κάνω εκδίκηση κατά των εθνών που δεν με εισάκουσαν».Μιχαίας 14:1.

«Με φοβερό θυμό παίρνει εκδίκηση ο Κύριος και τους αντιπάλους του οργισμένα εκδικείται» Ναούμ 1:2.

«Με τέσσερεις τρόπους θα εκδικηθώ: Το ξίφος θα τους σκοτώσει τα σκυλιά θα τους διαμελίσουν οι γύπες και οι ίαινες θα τους εξαφανίσουν».Ιερεμίας 15:3.

«Εγώ ο αληθινός θεός το βεβαιώνω. Τέσσερεις είναι οι θανατηφόρες εκδικήσεις μου: Εχθροί, πείνα, άγρια θηρία και αρρώστιες. Αν κάποια χώρα απιστήσει σε μένα θα της στείλω πείνα για να την αφανίσω. Θα τους στείλω άγρια "θηρία" (σήμερα αντί θηρίων μας στέλνει βαρβάρους). Δεν θα μπορέσουν να σώσουν ούτε τα παιδιά τους. Θα στείλω αρρώστιες σ' εκείνη τη χώρα και η οργή μου θα ξεσπάσει πάνω τους με θανατικό εξοντώνοντας ανθρώπους και ζώα». Ιεζεκιηλ 14: 12-

«Μεγάλη εκδίκηση θα πάρω από τους Κρήτες και θα τους εξολοθρεύσω. Θα αφανίσω το υπόλοιπο αυτού του λαού». Ιεζεκιήλ 25:16.

Πότε συμβαίνουν όλα αυτά;

Φίλοι με ρωτούν, ποιος είναι ο λόγος που δεν αναφέρω (δεν αποδέχομαι), κάποια από τις καθιερωμένες βιβλικές χρονολογίες εμφάνισης/δημιουργίας του ανθρώπου. Στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσω να εξηγήσω όσο γίνεται κατανοητά τους λόγους.

Ας δούμε πρώτα τους υπολογισμούς αυτού του χρόνου στην Π. Διαθήκη:

2.000 χρόνια μέχρι τον Αβραάμ
1.307 χρόνια από Αβραάμ μέχρι το Νώε
2.262 χρόνια από Νώε μέχρι τον Αδάμ
5.569 χρόνια μέχρι τον Αδάμ καιτην Εύα.

Κατά την Βίβλο οι πρώτοι άνθρωποι ήταν υπερβολικά μακρόβιοι:

1. Ο Αδάμ έζησε 930 χρόνια
2. Ο Σήθ 912 »
3. Ο Ενώς » 905 »
4. Ο Καϊνάν » 910 »
5. Ο Μαλελεήλ » 895 »
6. Ο Ιάρεδ » 962 »
7. Ο Ενώχ » 365 »
8. Ο Μαθουσάλας » 969 »
9. Ο Λάμεχ » 753 »
10. Ο Νώε » 950

Ωστόσο, αυτοί οι γενεαλογικοί κατάλογοι είναι αποσπασματικοί, ελλιπείς και εντελώς ανάξιοι εμπιστοσύνης. Ακόμη καί στο ίδιο το κείμενο της Γενέσεως πού υπάρχει σε τρεις τύπους, το Εβραϊκό, το Σαμαριτικό και της μεταφράσεως των Ο΄ παρατηρούνται σημαντικές διαφορές, ως προς τις χρονολογίες.

Έτσι, από τον Αδάμ μέχρι το Νώε στο Εβραϊκό κείμενο μεσολαβούν 1656 χρόνια, στο Σαμαριτικό 1307 χρόνια καί στη μετάφραση των Ο΄ 2242-2262 χρόνια! Καί από το Νώε μέχρι τον Αβραάμ μεσολαβούν, κατά το Εβραϊκό κείμενο 1946 χρόνια, κατά το Σαμαριτικό 2247 καί κατά τους Ο΄ 3312 χρόνια! Ανάμεσα δηλαδή στα δύο επίσημα κείμενα πού χρησιμοποιεί η χριστιανική Εκκλησία (Δυτική καί Ανατολική) υπάρχει διαφορά 1000-1200 ετών!

Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν γνωρίζομε τον τρόπο, με τον οποίο οι αρχαίοι υπελόγιζαν το χρόνο ή ότι οι αριθμοί πού αναφέρουν είναι εντελώς συμβολικοί.

Μια καλύτερη όμως απάντηση για το τι μπορεί ενδεχομένως να συμβαίνει μ' αυτές τις υπέρ μακρόβιες ηλικίες, προκύπτει από το γεγονός ότι τις χιλιόχρονες αυτές ηλικίες, τις συναντάμε σε όλες σχεδόντις αρχαίες μυθολογίες. (κάτι που συναντάμε και στην ελληνική μυθολογία),

Μια ικανοποιητικότερη λοιπόναπάντηση για τις φανταστικές αυτές ηλικίες της Βίβλου είναι ότι κατά την απώτατηαρχαιότητα τα "έτη" ήταν προφανώς... σεληνιακά: «αυτό που εμείς τώρα μήνα ονομάζουμε, οι Αιγύπτιοι το αποκαλούσαν έτος», γράφει ο Eusebious (Fragm. ChronicaIArmenianVersionp.93).

Και πράγματι, αν οι αντίστοιχες βιβλικές ηλικίες, διαιρεθούν με τους 13 πλήρεις σεληνιακούς κύκλους του έτους, (για την ακρίβεια η σεληνιακή περίοδος είναι περίπου 27,3 ημερών, άρα διαιρούμε διά 13,3) τότε τα νούμερα αυτά, (όπως αναγράφονται παρακατω μέσα στην παρένθεσή μας), δίνουν εντελώς φυσιολογικές ηλικίες.

Αδάμ 930 έτη (=70 ετών),

Νώε 950 έτη (=71 ετών) και

Μαθουσάλας 969 έτη (=73 ετών).

Οι συγγραφείς λοιπόν της Βίβλου, μην γνωρίζοντας ενδεχομένως αυτή τη λεπτομέρεια, βάλθηκαν να τακτοποιήσουν τις υπερβολικές αυτές ηλικίες των μυθολογιμένων ηρώων, κατεβάζοντας (με σταδιακή μείωση), μέσα σε λίγες (10) μόνο γενεές, το όριο της ζωής του ανθρώπου κατά δέκα φορές! Έτσι γεννήθηκε ένα αξεπέραστο πλήθος ακατανόητων βιβλικών ηλικιών, όπως αυτή του Αβραάμ και της Σάρρας, που δεν υπακούει ούτε στην σεληνιακή, ούτε και στην ηλιακή χρονομέτρηση. Άλλωστε οι βιβλικές ιστορίες πρέπει να κατανοηθούν ως μοντέλα συμπεριφοράς και όχι σαν ιστορίες αληθινών κατ' ανάγκην ηρώων! Βλ. και το άρθρο μου: «ΕΒΡΑΙΟΣ ΡΩΤΑΕΙ: ΥΠΗΡΞΑΝ ή ΟΧΙ ΟΙ ΒΙΒΛΙΚΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ;».

11. Σήμ έζησε 600 χρόνια
12. Αρφαξιάδ έζησε 438 χρόνια
13. Σαλά έζησε 433 χρόνια
14. Εβερ έζησε 404 χρόνια
15. Φαλέγ έζησε 239 χρόνια
16. Ραγαύ έζησε 239 χρόνια
17. Σερούχ έζησε 230 χρόνια
18. Ναχώρ έζησε 148 χρόνια
19. Θάρα έζησε 145 χρόνια
20. Αβραάμ έζησε 175 χρόνια

Μια άλλη απόπειρα χρονολόγησης της εποχής του Αβραάμ, που θα παρέκαμπτε μέρος των σκόπιμων βιβλικών υπερχρο-νολογήσεων, είναι να ξεκινήσουμε απ' τον Φαραώ Ραμσή Β΄, που απ' την αιγυπτιολογία τοποθετείται στο (1290-1224 π.Χ.) και που γενικά «θεωρείται ως ο Φαραώ των παιδικών χρόνων του Μωυσέως». Θρησκευτικά Α΄ Γυμνάσιου κεφ. Β.

Γνωρίζοντας ότι τον Μωυσή χωρίζουν από τον Αβραάμ πέντε μόνο ενδιάμεσες γενεές, Ο΄ Έξ.6.14-20,και υπολογίζοντας τριάντα χρόνια για κάθε γενιά, (μια κοινώς παραδεκτή απόσταση¹), ακόμα και τότε δεν ξεπερνούμε τα 150 χρόνια ως ενδιάμεση απόσταση ανάμεσα στους δύο βιβλικούς αυτούς άνδρες. Με την απλή αυτή εκλογίκευση, δεν ξεπερνάμε τα όρια του 14ου π.Χ. αιώνα, ως την πιθανή εποχή του Αβραάμ.²

Ο R. Graves, αδιαφορώντας για τις σκοπιμότητες που θέλουν τον Αβραάμ στον 20ο ή τουλάχιστον στον 18ο αιώνα π.Χ., γράφει ευθαρσώς: «Ο Αβραάμ έζησε κατά το δεύτερο ήμισυ του δέκατου πέμπτου αιώνα π.Χ.». TheGreekMyths30.2.

Τελικά...

Στην χριστιανική σελίδα:

http://www.agioskosmas.gr/antiairetika.asp?isue=97&artid=4765 παρατίθενται συνολικά 73 πρόγονοι του Ιησού: Αν λοιπόν πολλαπλασιάσουμε τους 73 αυτούς προγόνους του Ιησού, με τα 30 χρόνια που φυσιολογικά αναλογούν στην διαδοχή των γενεών, τότε από την εποχή του Ιησού μέχρι αυτή του Αδάμ θα έπρεπε να έχουμε: 73 Χ 30 = 2.190 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ!

Μ. Καλόπουλος

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

Σύγκριση Βίβλου και πρωτοκόλλων των σοφών της Σιών» Του Μ. Καλόπουλου

«Κι έτρεξε τόσο αίμα που έφτασε μέχρι τα χαλινάρια των αλόγων»! ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 14:19

Θα ήθελα τελειώνοντας να σας διαβάσω το υπόλοιπο των δηλώσεων. Από την Βίβλο, το οποίο δείχνει πόσο κακές προθέσεις έχουν οι δημιουργοί αυτοί του κειμένου και γενικότερα το ιερατείο που κρύβεται πίσω από την Βίβλο. Και θα ήθελα το φίλο μας το θρησκευόμενο, ο οποίος έκοβε φλέβες προηγουμένως, υπερασπιζόμενος την αγνότητα και το πάναγνον της θρησκείας, να μου πει αν έχω πει το παραμικρό ψέμα ή υπερβολή.

Διαβάζω αργά και προσεκτικά για να δείτε ότι «τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» που σας διάβασα προχθές, τα οποία εφαρμόζονται (αδιαλείπτως) και μου είναι τελείως αδιάφορο αν ανήκουν πράγματι στην Ιουδαϊκή Γραμματεία ή αν είναι οποιοδήποτε αλλουνού κατασκεύασμα. Σημασία έχει ότι εκπληρώνονται μεθοδικά σε κάθε τους λεπτομέρεια. Θα δείτε ότι («τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών») υπερκεράζονται… και τα εδάφια της βίβλου, τα ξεπερνούν σε ένταση και μεθοδικότητα διάβρωσης κοινωνιών. Σας διάβασα αρκετά την άλλη φορά, θα σας διαβάσω τα υπόλοιπα τώρα, για να καταγραφεί, ώστε όταν θα έχουμε την μαγνητοσκόπηση αυτών των κειμένων να είναι ολόκληρα.

Διαβάζω (βιβλικά εδάφια): Θα εξολοθρεύσω τα Έθνη και θα τα ερημώσω, ώστε να μην υπάρχει ανάμεσα τους διαβάτης. Σηκώνομαι να λεηλατήσω και οι πόλεις τους θα αφανιστούν, γιατί απόφασή μου είναι να μαζέψω τα Έθνη και να συναθροίσω τα ΒΑΣΙΛΕΙΑ. Και να χύσω πάνω τους όλη την αγανάκτησή μου, την έξαψη της οργής μου, και τότε θα δώσω στους λαούς μια γλώσσα για να επικαλούνται όλοι το όνομά του δικού μας θεού, του Κυρίου», του ΓΙΑΧΒΕ δηλαδή, όπως είναι το όνομά του Θεού της ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.

Ποιο όμως είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της σύναξης των εθνών; Διαβάζουμε: «για να δουλεύουν γι' αυτόν (τον Γιαχβέ) όλα τα Έθνη, υπό έναν, τον δικό μας Ζυγό. ΣΟΦΟΝΙΑΣ 3.6-10. «Μην τους φοβάστε, θυμήσου καλά τι έκανε ο Κύριος ο Θεός σου στο Φαραώ και σε ολόκληρη την Αίγυπτο με το δυνατό του χέρι». Έχω απέδειξε ότι στην Αίγυπτο, οι Εβραίοι σκόρπισαν «πληγές μεγάλες και τέρατα» όπως λέει κι εδώ, με την χρήση δηλητηρίων… κι όποιος αμφισβητήσει ας διαβάσει κάποιο από τα βιβλία μου. «Έτσι θα κάνει ο Κύριος ο Θεός σου σε όλα τα Έθνη τα οποία εσύ φοβάσαι και σιγά σιγά θα εξαφανίσει ο Κύριος τα Έθνη».

Σήμερα το δηλητηριώδες χρήμα, τα δηλητηριασμένα δάνεια, έχουν ακριβώς αναλάβει την εκπλήρωση αυτών των εδαφίων. Τα Έθνη και οι λαοί, «τους υιούς του Ισραήλ θα κουβαλάνε στην αγκαλιά τους και πάνω στους ώμους τους θα κουβαλούν τις θυγατέρες σου. Οι ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ τους θα γίνουν πεδοτρόφοι σου, και οι Πρίγγηπες τους υπηρέτριες σου. Θα πέσουν και θα προσκυνήσουν Ισραήλ με το πρόσωπο στη γη και θα γλείφουν το χώμα των ποδιών σου». ΗΣΑΪΑΣ 49.22-23.

Λέει λοιπόν ο προφήτης Ησαϊας, εκφράζοντας το κρυφό όραμά του επεκτατισμού αυτής της θρησκείας καλύτερα από κάθε άλλον, γράφοντας: «Φωτίσου και λάμψε Ιερουσαλήμ, φως σου η δόξα του θεού μας που ανατέλλει πάνω σου, τώρα όμως σκότος και ζόφος θα καλύψει τα Έθνη της γης. Σε σένα θα πορευθούν όλοι οι ΒΑΣΙΛΕΙΣ και τα Έθνη και προς την λαμπρότητά σου. Λαοί και Έθνη τον πλούτο τους σε σένα θα τον φέρουν. Καμήλες, χρυσάφι, λιβάνι απ' τα νησιά, (δηλαδή την Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου), ασήμι, χρυσάφι θα φέρουν μαζί τους και οι αλλοεθνείς θα οικοδομούν τα τείχη σου Ιερουσαλήμ και οι ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ τους θα σε υπηρετούν μέρα και νύχτα. (Αυτό κι αν εκπληρώθηκε απολύτως!) Οι πύλες σου θα ειναι ανοιχτές για να μπορούν να προσφέρουν σε σένα την δύναμή τους».

Δλδ, τα Έθνη και οι ΒΑΣΙΛΕΙΣ, θα είναι χειραγωγούμενοι από σένα επι ποινής αφανισμού! «Τα δε Έθνη και οι ΒΑΣΙΛΕΙΣ που θα αρνηθούν να δουλέψουν για σένα, θα αφανιστούν και τα Έθνη εκείνα που θα αρνηθούν αυτήν την υποταγή θα καταστραφούν, και όλη η δόξα τους σε σένα θα την φέρουν και στον άγιο μας τόπο, τα παιδιά τους έντρομα θα έρθουν και θα σε ονομάσουν πόλη του Κυρίου, ΣΙΩΝ του αγίου Θεού του Ισραήλ. Το γάλα θα θηλάσεις των Εθνών, τους θησαυρούς θα φας των ΒΑΣΙΛΕΩΝ και μάθε ότι εγώ είμαι ο Σωτήρας ο Θεός του Ισραήλ».

Ο Σωτήρας λοιπόν ο Θεός του Ισραήλ θα καταντήσει τα Έθνη ζήτουλες όπως και πράγματι γίνεται. Προσέξτε τώρα, πόσο ξεκάθαρα παραδέχονται την πρόθεσή τους, για πλουτισμό και χρυσάφι: «Χρυσάφι θα σου φέρουν αντί χαλκού, ασήμι αντί για σίδερο, χαλκό αντί για ξύλα και σίδερο αντί για πέτρες. Δεν θα χρειάζεσαι την ημέρα ήλιο, ούτε την σελήνη τις νύχτες, γιατί εγώ ο Θεός σου θα είμαι η παντοτινή σου λάμψη. Δίκαιοι θα αποτελούν το λαό σου Ιερουσαλήμ»…

Αλλά προσέξτε πόσο δίκαιοι είναι και τι θα κάνουνε αυτοί οι "δίκαιοι": Θα κατέχουν την γη τους για πάντα, τα ερείπια και τις ερημωμένες πόλεις σου, αλλοεθνείς θα ξαναχτίσουν. Θα έρθουν να δουλέψουν για χάρη σας, ξένοι θα βόσκουν τα κοπάδια σας και αλλόφυλοι θα γίνουν γεωργοί και οι αμπελουργοί σας. Εσείς δε Ιερείς του Κυρίου θα ονομάζεστε και θα κατατρώγεται τα πλούτη και μ'αυτά θα γίνεται αξιοθαύμαστοι». ΗΣΑΪΑΣ 3-4.

«Ελάτε να φάτε τα πλούτη των Εθνών, οι φύλακές τους είναι όλοι τυφλοί χωρίς μυαλό, μουγκά σκυλιά που δεν μπορούν να γαβγίσουν. Κοιμούνται και ξαπλώνουν αγαπώντας τη νύστα». ΗΣΑΪΑΣ 56-10.

Ακρίδες με ουρά σκορπιού θα βασανίζουν τους ανθρώπους ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 9:5 Τελειώνω... «και λύθηκαν οι άγγελοι και αφάνισαν το τρίτο των ανθρώπων και σκότωσαν το τρίτο των ανθρώπων και το τρίτο της γης και των δένδρων, των δασών κατεκάη». ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 8 & 9 κεφ. «Και ο άγγελος έριξε το δρεπάνι του και τρύγησε το αμπέλι της γης και έβαλε τα σταφύλια (δηλαδή τα Έθνη στο μεγαλύτερο πατητήρι του Θεού), του θυμού και τα πατητήρια πατήθηκαν έξω από την πόλη (Ιερουσαλήμ) κι έτρεξε απ' αυτό τόσο αίμα, που έφτασε μέχρι τα χαλινάρια των αλόγων». ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 14:19.

Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι το κατάμαυρο αυτό κείμενο που μόνο μερικά εδάφια σας δείχνω, εκτός από τις αγάπες και τα λουλούδια που έχει στη βιτρίνα του για να προσελκύσει το σωτηριακό ενδιαφέρον των ανθρώπων, εξυπηρετεί κι ένα συγκεκριμένο σκοπό… τον οποίο βιώνουμε σήμερα! Καμία ασάφεια στις προθέσεις… απολύτως καμία. Ξεκάθαρα είναι όλα, υπάρχει μια αφανιστική θρησκεία και αυτή είναι η βιβλική θρησκεία με όλες τις αποχρώσεις της. ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ NEW RADIO BLOG-ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ RADIO NEW YORΚ

https://www.youtube.com/watch?v=cWPZmDtlQSg

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΒΛΕΠΕ:

Ο Αβρααμισμός και... Το κόλπο της "αδελφής": http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/839-o-abraam-kai-to-kolpo-tis-qadelfisq

Μια ανεπιτυχής προσπάθεια υπεράσπισης του βιβλικού προαγωγού Αβραάμ!

"Αβραάμ ο Μάγος" και ο απομυθοποιητής κ. Μ. Καλόπουλος

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, σε απάντηση ερωτήματος : «εμείς τι μπορούμε να κάνουμε, για να πείσουμε όλον αυτόν τον κόσμο που πιστεύει αυτές τις (βιβλικές) αθλιότητες, με έργα και όχι με λόγια μόνον»; Μόνο με "θαύματα" (θα τους μεταπείσουμε)… Αστειεύομαι… Το "οδυσσειακό πνεύμα" μαζί με μια καλή δόση γνώσεων, είναι δυστυχώς η μόνη απάντηση που έχουμε μέχρι τώρα! Και φυσικά… υπομονή και ευγένεια.

Kyprianos Christodoulides : Το "οδυσσειακό πνεύμα", πλήν άλλων, αναφέρει κάτι για μια μάγισσα, που με το ραβδί της έκανε τους συντρόφους του Οδυσσέα χοίρους. Τους πήγε πίσω, δηλαδή, από εκεί που προέρχονταν. Οι σημερινοί λένε ότι προερχόμαστε από τους πιθήκους, χωρίς ραβδιά και άλλα τινά. Μήπως υπάρχει καμιά καλύτερη εκδοχή, που ακόμη δεν την ανακαλύψαμε; Διότι, ούτε η μια μου φαίνεται συμπαθής, ούτε και η άλλη.

Και ακόμη κάτι, σχετικά με τα αναφερόμενα στο συνοδευτικό της ανάρτησης για τον μάγο Αβραάμ βίντεο (*). Ενοχλεί τον κ. Καλόπουλο και τους ομόφρονες με αυτόν, η ηθική του Αβραάμ και του Ιακώβ. Αλλά δεν βλέπω να ενοχλείται κανένας με το αγιογραφικό γεγονός, κατά την διήγηση του Κεφαλαίου (βιβλίου) της "Γένεσις", όπου πληροφορούμαστε, όλοι οι άνθρωποι οτι είμαστε απόγονοι ενδογαμίας, δηλαδή αιμομιξίας, από τον Αδάμ, την Εύα και τα παιδιά τους. Βάσει ποιων ηθικών φραγμών ή νόμων της εποχής εκείνης (του Αδάμ και της Εύας) τα παιδιά δεν θα πήγαιναν μεταξύ τους ; τα αγόρια με τη μητέρα και ο πατέρας με τις κόρες ; Με απλά λόγια, αυτό είναι το αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος, το οποίο αμφισβητεί η μεταμοντέρνα ( μετανεωτερική) ηθική, αλλά και η προνεωτερική, των κ.κ. Καλόπουλων και πλήθος άλλων προ αυτού.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Κύριε Κυπριανέ… μεταθέτετε το ζήτημα εσκεμμένα.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι είχε γυναικά του ο Αβραάμ την συγγενή του Σάρρα, αλλά ότι την πάσαρε στους πλουσίους σαν αδελφή του! Αυτό, το να μην δίνεις για ερωτικές περιπτύξεις την γυναικά σου… δεν χρειαζόταν κανένας θεϊκός νομός να το ρυθμίσει. Απόδειξη η τεράστια έκπληξη και η αίσθηση φοβερής αμαρτίαις των θυμάτων του Φαραώ και Αβιμέλεχ…! Επ’ αυτού έχετε κάτι να μας πείτε… ή θα το ρίξουμε πάλι στα στιχάκια;

Kyprianos Christodoulides : Κύριε Καλόπουλε, τα στιχάκια γράφονται όταν το κλίμα είναι βαρύ για να ευθυμήσουμε λίγο την κατάσταση, χωρίς να αναιρούμε τη σοβαρότητα του θέματος. Εσείς, στην προκειμένη περίπτωση, εστιάζεται το ενδιαφέρον στην ηθική πλευρά του ζητήματος σε μια εποχή, που απέχει από τη σημερινή περί της 3 με 4 χιλιάδες χρόνια. Τι ηθικοί κανόνες υπήρχαν τότε κύριε Καλόπουλε ; και τι έπρεπε να κάνει, προκειμένου να επιζήσει αυτός και ο λαός του ;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Να τα ξεκαθαρίσουμε ένα - ένα. Παραδέχεστε λοιπόν ότι ο Αβραάμ έδινε την γυναίκα του για νύφη… ΝΑΙ ή Όχι;

Kyprianos Christodoulides : Συνεχίστε.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Πρώτα αυτό: ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Kyprianos Christodoulides : Δεν καταλαβαίνω (προς κ. Καλόπουλο) γιατί επιμένετε ;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Kyprianos Christodoulides : Ωραία, ναί.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Κύριε Κυπριανέ… αφού το παραδέχεσθε ότι ο Αβραάμ έδινε την γυναίκα του για ερωτικές συνευρέσεις (με οποιαδήποτε δικαιολογία στην συνέχεια) τον δικαιολογείτε λέγοντας ότι αυτά ήταν τα ήθη και έθιμα της εποχής εκείνης. Γιατί δεν στηρίχτηκε λοιπόν στον παντοδύναμο θεό του, αλλά εκπόρνευσε την γυναίκα του για να σωθεί;;

Κύριε Κυπριανέ… δεν βλέπετε από την περιρρέουσα περιγραφή ότι δεν έχετε κανένα λόγο να στηρίζεστε σ’ αυτή την δικαιολογία; Δεν βλέπετε τους παθόντες που φρίττουν στην ιδέα ότι παντρευτήκαν παντρεμένη γυναίκα; Αυτοί οι δυο βασιλιάδες, δέχονται ως βαρύτατο αμάρτημα την συμπεριφορά αυτή και μάλιστα πληρώνουν αδρά για να εξιλεωθούν! Για ποια (διαφορετικά) ήθη εποχής λοιπόν μου λέτε; Τα ήθη της εποχής (περί εγγάμου γυναικός) περιγράφονται σαφέστατα στην ιδία την βιβλική αφήγηση, (και είναι τελείως συμβατά με τα σημερινά).

Το μόνο λοιπόν που σας νοιάζει είναι να δικαιολογήσετε πάση θυσία τον αλητήριο αυτόν (Αβραάμ) που εσείς (και όχι εγώ) θεωρείται πνευματικό σας πρόγονο! Κύριε Κυπριανέ…. Και λίγο κριτική διάθεση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν!

Kyprianos Christodoulides : Κύριε Καλόπουλε, η κριτική διάθεση, εφόσον θέλει να είναι αντικειμενική, οφείλει να είναι απαλλαγμένη από προκατάληψη/εις. Εσείς όμως δεν φαίνεστε διατεθειμένος για κάτι τέτοιο. Δηλώνετε μάλιστα «άθρησκος».

Προηγουμένως, έθεσα το ερώτημα «Μήπως υπάρχει καμιά καλύτερη εκδοχή, που ακόμη δεν την ανακαλύψαμε ; Διότι, ούτε η μια μου φαίνεται συμπαθής, ούτε και η άλλη», που αφορά στη δική σας πρόταση απαλλαγής (μας) εκ των θαυμάτων. Μας συνιστάτε επιστροφή στο «οδυσσειακό πνεύμα» sic. Επ΄ αυτού δεν επέμεινα. Σειρά μου λοιπόν, τώρα, να επιμείνω. Τι εκ των δυο προτιμάτε : Να πάρουμε το παράδειγμα της Κίρκης ή αυτό του Δαρβίνου ; Έχετε κάτι άλλο, που ακόμη δεν το γνωρίζουμε ;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : ... δεν βλέπετε από την περιρρέουσα περιγραφή ότι δεν έχετε κανένα λόγο να στηρίζεστε σ’ αυτή την δικαιολογία; Δεν βλέπετε τους παθόντες που φρίττουν στην ιδέα ότι παντρευτήκαν παντρεμένη γυναίκα; (Σ.Σ. παραλείπω τα αναιτίως πλεονάζοντα)

Kyprianos Christodoulides : Εγώ το βλέπω, αλλά εσείς δεν το βλέπετε. Ο Αβραάμ δίνει τη γυναίκα του στον Φαραώ, επειδή γνώριζε τι θα πάθαινε, όταν αυτό το μάθαινε. Και το έμαθε με το κακό που τους βρήκε και τον βρήκε. Εντύπωση δεν σας προκαλεί, ότι δεν αποφάσισε ο Φαραώ να τους ξεκάνει όλους ; Η αδέκαστη κριτική σας τι απαντά ;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Κύριε Κυπριανέ… ξανά διαβάστε την αφήγηση της Βίβλου νομίζω ότι (χάριν πίστεως) παραβλέπετε πολλά. Τόσο ο Φαραώ όσο και ο Αβιμέλεχ, δεν καταλαβαίνουν καν γιατί τους είπε ψέματα.

Μάλιστα ο Αβιμέλεχ αναγκάζει τον Αβραάμ να του ορκιστεί ότι δεν θα του ξαναπεί ψέματα και ο ψεύταρος Αβραάμ ορκίζεται… Διαβάζουμε: «κατ' εκείνο τον καιρόν ο Αβιμέλεχ, (ο Φιλισταίος βασιλιάς) μετά του Φιχόλ αρχιστρατήγου της δυνάμεως αυτού είπε προς τον Αβραάμ... Τώρα λοιπόν ορκίσου προς εμέ... ότι δεν θέλεις ψευσθή προς εμέ, ούτε προς τον υιόν μου, ούτε προς τους εγγονούς μου» Gen.21.22- 23. «Και ειπεν ο Αβραάμ. Εγώ ομούμαι (ορκίζομαι)»!.Ο΄ Gen.21. 24.

Kyprianos Christodoulides : Υπάρχει κάτι σημαντικό, το οποίο αγνοείτε κ. Καλόπουλε, και αυτό είναι η πίστη. Ο Αβιμέλεχ αναγκάζει το Αβραάμ να ορκιστεί βάσει της ψευδούς πίστης, που αυτός είχε, και ο Αβραάμ ορκίζεται στην ψευδοπίστη τού Αβιμέλεχ, όχι στη δική του πίστη.

Ασχολείσθε, κ. Καλόπουλε, με πράγματα που αφορούν στη πίστη, χωρίς να έχετε πίστη. Μοιάζει αυτό με το να αρχίσω κι εγώ να φτιάχνω αεροπλάνο χωρίς γνώσεις αεροναυπηγικής. Είναι ποτέ δυνατό να γίνει αυτό ;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Κύριε Κυπριανέ… σας χαρίζουμε το θρασύδειλο, ψεύτη, δηλητηριαστή και προαγωγό Αβραάμ, και σας αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να τον αποκαλείται πνευματικό σας πρόγονο! Αλλά για μας τα ψέματα τελείωσαν. Επιτελούς βλέπουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε!

Kyprianos Christodoulides : Θα περίμενα, κύριε Καλόπουλε, να κλείνατε διαφορετικά τη συζήτηση και, επίσης, να είσαστε συνεπής σε αυτά που γράφετε, όπως : «Το "οδυσσειακό πνεύμα" μαζί με μια καλή δόση γνώσεων, είναι δυστυχώς η μόνη απάντηση που έχουμε μέχρι τώρα! Και φυσικά… υπομονή και ευγένεια.». Τι απέγινε η ευγένεια κ. Καλόπουλε ;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Έχετε δίκαιο παρασύρθηκα… Αλλά αυτά που γράφετε δεν έχουν άκρη μέση και τέλος. Μου λέτε πως «ο Αβραάμ ορκίζεται στην ψευδοπίστη τού Αβιμέλεχ, όχι στη δική του πίστη».

Δηλαδή ορκίστηκε στο δωδεκάθεο; Γιατί ο Αβιμέλεχ είναι από ελληνική παροικία!

Κατ' επέκτασην (το συμπέρασμα που βγαίνει από τον ισχυρισμό σας είναι πως) ο Αβραάμ σας, αν απειληθεί ορκίζεται οπού νάνε… αρκεί να σωθεί… σε όποια πίστη υπάρχει τριγύρω… περσική, ελληνική, αιγυπτιακή, ινδική, βουντού κτλ.! Δηλαδή: δίνει την γυναίκα του σαν σεξουαλικό αντάλλαγμα… για να σωθεί, ορκίζετε οπού νάνε για… να σωθεί… Ε, τι στο κάλο είναι αυτός ο Αβραάμ επιτέλους, αν όχι ένας μπαγαπόντης απατεώνας και τυχοδιώκτης; Τι να καταλάβουμε απ’ όλο αυτό κύριε Κυπριανέ;

Kyprianos Christodoulides : Και πάλι, με αυτή σας την παρέμβαση, δείχνετε περιφρόνηση προς την πίστη, μάλιστα, αγνοώντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης. Ο Αβραάμ και οι άλλοι προπάτορες και προφήτες, τους οποίους τιμά και ευλαβείται η Εκκλησία, διέσωσαν την πίστη στον αληθή θεό, τον ενυπόστατο θεό, μακριά από τις ανυπόστατες, ιδεοληπτικές ή άλλες παγανιστικές, στρεβλώσεις του καιρού τους και, αλίμονο, του δικού μας.

Την άκρη, τη μέση και το τέλος, των γραφομένων μου, θα την βρείτε όταν απαλλαγείτε από προκαταλήψεις, για τις οποίες δεν φέρετε αποκλειστικά την ευθύνη. Απλά, συνεχίζετε το έργο άλλων, αγνοώντας τη συνδρομή σας στην άοκνη προσπάθεια αυτών.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Ποια είναι «η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης» κύριε Κυπριανέ…; Κάνουμε ότι νάνε, και στο τέλος είμαστε άγιοι και θεοσεβούμενοι; Γιατί δεν απαντάτε συγκεκριμένα σ’ αυτά που σας ρωτώ κύριε Κυπριανέ;

Εγώ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής, την βλέπω άκρως οργανωμένη και νομοθετημένη, τουλάχιστον απέναντι στο θεσμό του γάμου. Γι αυτό και η αβρααμική παραπλάνηση εκλαμβάνεται από τα θύματα του σαν αμάρτημα! Εσείς από πού βλέπετε άλλα; Εδώ ισχύει το κάνουμε ό,τι νάνε, και στο τέλος είμαστε άγιοι και θεοσεβούμενοι; Γιατί δεν απαντάτε συγκεκριμένα σ’ αυτά που σας ρωτώ κύριε Κυπριανέ; Γιατί επαναλαμβάνει «τα περί αδελφής» (δηλαδή τα ιδία κόλπα προαγωγού) χωρίς απολύτως κανέναν κίνδυνο θανάτου, λίγο αργότερα και ο γιος του ο Ισαάκ; Εκτός κι αν δεν το γνωρίζετε;

Kyprianos Christodoulides : Ο Μωσαϊκός Νόμος δόθηκε πριν τον Αβραάμ ή μετά από αυτόν ;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Ο θεός της Βίβλου μιλούσε καθημερινά με τον Αβραάμ ή όχι;

Kyprianos Christodoulides : Δεν είμαι βέβαιος για το καθημερινό, ή όχι, του πράγματος. Αν είστε σεις να μας το πείτε.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Κύριε Κυπριανέ… δεν κάνω θεολογικό φροντιστήριο αμφισβητήσεις εκθέτω… κι εσείς δεν απαντάτε πουθενά! Είδατε στις αναρίθμητες συζητήσεις του Αβραάμ με τον θεό (βλέπε τους τρεις αγγέλους που με τις ώρες περιδρομιάζουν κάτω από ένα φιλόξενο δένδρο χωρίς να λένε τόσες ώρες τίποτε)… να του πει κάτι για την ακατανόμαστη επαναλαμβανόμενη πράξη του, να πασάρει στα φαραωνικά και χαναναιικά χαρέμια την γυναίκα του Σάρρα, για να διαφύγει δήθεν τον κίνδυνο θανάτου… ώστε να αποφύγει αργότερα το ίδιο αντριλίκι και ο γιος του Ισαάκ; Το ίδιο γλοιώδες ψέμα του Ισαάκ… για τη γυναίκα-αδελφή του το βρήκατε ή όχι;

Kyprianos Christodoulides : Απάντηση των ερωτημάτων έδωσα, άσχετο αν την αγνοείτε, επιμένοντας, προς δημιουργία εντυπώσεων, ότι "δεν απαντάτε πουθενά". Γράφετε ότι δεν κάνετε θεολογικό φροντιστήριο, αλλά αυτά τα οποία θίγετε είναι όλα άμεσα σχετιζόμενα με ζητήματα θεολογικά - για τον γράφοντα θρησκευτικά. Οι γνώσεις σας επί των θρησκευτικών, είναι αυτές που μάθατε στο σχολείο και τίποτα περισσότερο. Εφόσον λοιπόν δεν κάνετε φροντιστήριο θεολογικό, το σωστό θα ήταν να μην ασχολείστε με θεολογικά ζητήματα. Δεν καταλαβαίνω, τι είναι αυτό, που σας κάνει τόσο επίμονο, ώστε να θέλετε να χαλάσετε, ας πούμε, ένα σπίτι, και να το φτιάξετε πάλι χωρίς εργαλεία ή γνώσεις του πώς φτιάχνετε ;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Κύριε Κυπριανέ… προφανώς θέλετε να με κουράσετε με τις αοριστίες σας. - Το βιβλικό σας σπίτι γκρεμίζεται είτε το καταλαβαίνετε είτε όχι. - Απαντήστε μου λοιπόν αφού απαντάτε σε όλα: «ο Αβραάμ σχετίζεται συνεχώς με τον θεό. Τρώει μαζί του επί ώρες χωρίς να μιλανε κάτω από ένα δένδρο… γιατί λοιπόν δεν του λέει κάτι για την ακατανόμαστη επαναλαμβανόμενη πράξη του, να διαφύγει τον κίνδυνο θανάτου πασάροντας στα φαραωνικά και χαναναιικά χαρέμια την γυναίκα του Σάρρα, ώστε να αποφύγει αργότερα το ίδιο αντριλίκι και ο γιος του Ισαάκ»; Το γλοιώδες ψέμα του Ισαάκ για τη γυναίκα-αδελφή του το βρήκατε ή όχι;

Kyprianos Christodoulides : Βλέπω, η εξέδρα των χούλιγκαν άρχισε να παίρνει φωτιά. Καιρός να σας εγκαταλείψω. Δεν θέλω να γίνομαι αίτιος εισβολής των ΜΑΤ. Τα ίδια ψέματα (σ.σ. του Αβραάμ δυο φορές και μια φορά του Ισαάκ) που επαναλαμβάνονται, κύριε Καλόπουλε, ήταν για ένα λόγο. Θα τους έσφαζαν για να τους πάρουν τις γυναίκες και αυτό δεν ήταν η βουλή του αγίου Θεού, οι εμφανίσεις του οποίου καταγράφονται στις διηγήσεις των Βιβλίων της αγίας Γραφής και απευθύνονται προς εκείνους τους οποίους ο ίδιος επέλεξε λόγω πίστης.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Επειδή λοιπόν, όπως παραδέχεστε, το δόγμα: «οι γυναίκες μας ας πηδηχτούν αρκεί εμείς να σωθούμε» είναι άποψη όχι μόνο του Αβραάμ… όχι μόνο του Ισαάκ… άλλα και του ίδιου του Γιαχβέ, (που ποιεί την νήσσαν) όπως κι εσείς πολύ σωστά παραδέχεστε… ακριβώς γι’ αυτό το λόγο βλέπουμε τον Γιαχβέ σαν επικίνδυνο θεό της αβρααμικής επινόησης, σαν θεό κακομοιριάς, θρασυδειλίας, απάτης, και μαγγανείας… και φυσικά αυτόν τον θεό σας τον χαρίζουμε

Kyprianos Christodoulides : Αν και έχουμε, σας ευχαριστούμε για το δώρο που μας κάνετε. Αν θέλετε, δεχόσαστε τις διορθώσεις - κατά το πρωτόκολλο της παράδοσης - που κάνουμε. Αν όχι, δεν πειράζει

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Κύριε Κυπριανέ… Φυσικό είναι να μας αποχαιρετίσετε τώρα, μια και από δω και στο εξής μόνο αποχωρίσεις και αποχαιρετισμούς θα έχουμε!

Kyprianos Christodoulides : Και πάλι σας ευχαριστώ με κάτι που έχει πει και γράψει ένας δικός σας, ο Δ. Λιαντίνης : "¨Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις". Τα όσα άλλα συνοδευτικά είναι για σας και όχι για μένα.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Πάλι στιχάκια Κύριε Κυπριανέ; Επιχειρήματα δεν έχουμε; Κύριε Κυπριανέ… αυτό μας τον διάλογο θα τον αναρτήσετε στην ιστοσελίδα σας ή θα διστάσετε λόγο ανεπάρκειας επιχειρημάτων;

Kyprianos Christodoulides : Αν έγραφε στιχάκια ο μακαρίτης Λιαντίνης, τότε, ναι, στιχάκια.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Εγώ δεν είμαι Λιαντίνης…

Kyprianos Christodoulides : Κύριε Καλόπουλε, δεν μπορώ να συνεχίσω, με πνίγουν τα δακρυγόνα και κινδυνεύω από καμιά "ξώφαλτση" μολότοφ ή από καμιά σπόντα των ΜΑΤ. Η μεταξύ μας συζήτηση θα αναρτηθεί αυτούσια χωρίς την "εξέδρα" των χούλιγκαν.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ : Οκ, καληνύχτα κύριε Χριστοδουλίδη!

Kyprianos Christodoulides : Καληνύχτα κύριε Καλόπουλε.

(*) http://athriskos.gr/28279

Μωυσής και Ερυθρά θάλασσα. Να πώς έγινε το "θαύμα". Του Μ. Καλόπουλου  

Όλοι γνωρίζουμε, ότι η εξοδος των Ισραηλιτών δεν τελειώνει με τη φυγή απ' την Αίγυπτο, αλλά με τη συντριβή του Φαραώ στο μεγάλο "θαύμα" διαχωρισμού των υδάτων της Ερυθράς θάλασσας!

Είναι όμως δυνατόν να συμπεριληφθεί ένα τέτοιο μυθολογικών διαστάσεων κατόρθωμα, στα πλαίσια μιας οργανωμένης εξόδου, ενός λαού απ' την Αίγυπτο;

Προφανώς ναι! Και οι σημαντικότεροι συντελεστές σ' αυτό, ήταν ο άριστος προφητικός σχεδιασμός και οι ασυνήθιστες γνώσεις του Μωυσή, του ανθρώπου που «εδιδάχθη πάσαν την σοφία των Αιγυπτίων»,[1] (Πράξ. Αποστ. 7.22), και ανεδείχθη σε μια προσωπικότητα ασυνήθιστα μεγάλη, για τον άμοιρο μέχρι τη στιγμή εκείνη λαό του Αβραάμ.

Πριν όμως σχολιάσουμε τις παραμέτρους του "θαύματος" της Ερυθράς, πρέπει να ρωτήσουμε, όχι τόσο «αν», όσο «γιατί» έγινε αυτό το "θαύμα". Δηλαδή, η πρώτη βασική μας ερώτηση είναι: έσκισε ο Μωυσής την Ερυθρά θάλασσα... επειδή αυτή εμπόδιζε την ελεύθερη διέλευσή τους προς το Σινά;

Θα θυμάστε ασφαλώς, ότι ο Μωυσής φεύγοντας κυνηγημένος από την Αίγυπτο, κατέφυγε στην γη Μαδιάμ. Δηλαδή κάπου κοντά στο Σινά. Αργότερα επέστρεψε απ' το Σινά στην Αίγυπτο, κουβαλώντας μάλιστα μαζί του, τα μαδιανιτικά "τέρατα" κατά του Φαραώ. Όμως, ούτε την πρώτη, αλλά ούτε και την δεύτερη φορά χρειάσθηκε να "σκίσει" οποιαδήποτε θάλασσα, για να πάει, ή να επιστρέψει απ' το Σινά! Γιατί λοιπόν την τρίτη αυτή φορά, ηγέτης πια ενός κυνηγημένου όχλου, για να διανύσει το ίδιο ακριβώς δρομολόγιο προς το Σινά, είναι αναγκασμένος να σκίσει την Ερυθρά θάλασσα; Την απάντηση στην αποκαλυπτική αυτή ερώτηση, θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε, συνδέοντας προσεκτικά τα βιβλικά δεδομένα, με τις ιστοριο-γεωγραφικές πληροφορίες του συγκεκριμένου τόπου!

Αρχικά πρέπει να θυμίσουμε, πως το αίτημα εξόδου από την Αίγυπτο, ποτέ δεν ήταν ευθεία απαίτηση αποχώρησης από την χώρα. Αλλά από την εποχή της προετοιμασίας στην Μαδιάμ το αόριστο αίτημα ήταν: «θέλετε υπάγει... προς τον βασιλέα της Αιγύπτου και θέλετε ειπεί προς αυτόν... άφες να υπάγωμεν οδόν τριών ημερών εις την έρημον, διά να προσφέρωμεν θυσίες εις τον θεόν ημών». (Έξ.3.18). Έτσι το πολυ­τρα­γου­δισμένο: «Let my people go»,[2] (δηλαδή, το περήφανο προστακτικό: «Άσε το λαό μου να φύγει»), ποτέ δεν ακούστικε απ' τον Μωυσή στην Αίγυπτο, σαν ευθεία απαίτηση, οριστικής αποχώρησής τους από την χώρα! Έξ.5.3. & Έξ.8.23.

Όμως, γιατί τελικά στην έρημο; Δεν υπήρχαν για έναν ολόκληρο όχλο γυναικόπαιδων, καλύτερα μέρη για λατρεία και θυσίες απ' την έρημο;

Το επίμονο αίτημα για απομάκρυνση τριών ημερών πεζοπορίας, δεν είναι τυχαίο. Συνδέεται λειτουργικά με όλα τα προσχεδιασμένα γεγονότα της Αιγύπτου και μας πείθει, ότι σε απόσταση πεζοπορίας τριών ημερών, υπήρχε μια καλοστημένη παγίδα για τον Φαραώ και τον στρατό του!

Τι υπήρχε όμως σε απόσταση ογδόντα έως εκατό χιλιομέτρων από την γη Γεσέν; Απόσταση που μπορεί με άνεση να διανύσει ένας όχλος, σε διάστημα τριών περίπου ημερών; Μα η Ερυθρά θάλασσα, στην οποία... πνίγηκαν τα άρματα του Φαραώ! Όμως, πώς είναι δυνατόν να πνίξει κανείς ένα ισχυρότερό του στρατό στη θάλασσα αν... δεν ανοίξει η θάλασσα για να τους παγιδέψει;

Μήπως η αφήγηση είναι εντελώς φανταστική, όπως στους διάφορους μύθους, όπου οι θεοί σχίζουν τις θάλασσες για να καταποντισθούν καλοί ή κακοί ήρωες;![3]

Μα τότε, όλα τα προηγούμενα θα ετίθετο αυτόματα υπό αμφισβήτηση. Η αφηγηματική όμως συνοχή και η συνολική, άρτια δομή του σχεδίου και το πλήθος των συντεταγμένων λεπτομερειών, που μόλις εξετάσαμε, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια αμφιβολίας, για το αν συνέβησαν ή όχι όλα αυτά. Η Έξοδος, παρά το αρνητικό της μεγαλείο, παραμένει ένα μεγαλειώδες χαλδαιο-εβραϊκό έπος πανουργίας, του οποίου την σύλληψη, την προετοιμα­σία και την εκτέλεση, ομολογούμε με δέος παρακολουθή­σαμε.

Ο γρίφος λοιπόν των τριών ημερών, είναι άρρηκτα δεμένος με όλη την προσπάθεια της Εξόδου. Κατά συνέπεια, το "θαύμα" της Ερυθράς θάλασσας, πρέπει είναι μέρος της αρχικής αφήγησης.

Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία της αφήγησης που μόλις παρακολουθήσαμε, ο Φαραώ, μετά απ' την πρώτη θλίψη και ταφή των νεκρών υπηκόων του, κάποια στιγμή, θα διαπίστωνε αναπόφευκτα την μαζική απογύμνωση, (σκύλευση) των υπηκόων του, και στο χοντρό βασιλικό του κεφάλι, θα ανέβαιναν επιτέλους κάποιες υποψίες για τους πραγματικούς λόγους των πληγών της Αιγύπτου, και η αγανακτισμένη οργή του, δεν θα αργούσε να πάρει τη μορφή μανιασμένης καταδίωξης! Μπροστά δε στα στρα­τιω­τικά άλογα του Φαραώ, ένας πεζοπόρος όχλος, δεν ήταν παρά ένας βραδυκίνητος στόχος.

Απ' τη μεριά λοιπόν του Μωυσέως, έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρχει ένα σχέδιο εξόντωσης του ισχυρού αυτού διώκτη, διαφορετικά όλα όσα προηγήθηκαν, όσο ευφυή και αν ήταν, θα τελείωναν σε μια ματωμένη εκδίκηση του Φαραώ, κι όχι σε περίλαμπρη ολοκληρωτική νίκη του Μωυσή. Είδαμε άλλωστε, ότι το δίδυμο Ιοθόρ-Μωυσής, δεν ήταν απ' τους ανθρώπους εκείνους, που θα άφηναν την κατάληξη όλης αυτής της προσπάθειας στην τύχη.

Έτσι, το επίμονο αίτημα για φυγή τριών ημερών στην έρημο, είναι ευθύς εξαρ­χής απ' τα πλέον καλοσχεδιασμένα σημεία της όλης επιχείρησης. Ο Μωυσής, που ξέρει πολύ καλά την σημασία αυτής της αξίωσης, μετά την έξοδό του από την Αίγυπτο, κυριολεκτικά, όπως παραδέχεται η αφήγηση, ξεθεώνει στην πεζοπορία τον όχλο που έχει μαζί του «οδοιπορώντας ημέρα και νύκτα», (Έξ.13.21), για να φτάσει το συντομότερο δυνατόν στο προσχεδιασμένο σημείο.

Ο Μωυσής, "τρέχει" κυριολεκτικά νυχθημερόν προς την έρημο! Όμως, ποια εντυπωσιακή ευκαιρία απαλλαγής απ' την καταδίωξη, μπορεί να τους προσφέρει η έρημος; Και τι σχέση έχει η Ερυθρά θάλασσα με όλα αυτά;

Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε καλύτερα τις μορφολογικές δυνατότητες που εκμεταλλεύθηκε ο Μωυσής, προκειμένου να πνίξει τους διώκτες του, πρέπει να κάνουμε μια μικρή... ιστοριο-γεωγράφηση, ώστε να εξα­σφα­λίσουμε μια στοιχειώδη τουλάχιστον εικόνα της περιοχής, όπου όλα αυτά έλαβαν χώρα. Αλλά ταυτόχρονα, να δούμε καθαρότερα και την μοναδικότητα που παρουσιάζει η συγκε­κριμένη γωνιά της Γης, όπου συνέβη το διάσημο αυτό "θαύμα".

Η Ερυθρά λοιπόν θάλασσα, χωρίζεται σε δύο λεπτότερα σκέλη, που σαν ανοιχτή διχάλα αγκαλιάζουν ανατολικά και δυτικά τη χερσόνησο του Σινά. Το ένα εξ αυτών, δημιουργεί ανατολικά τον κόλπο της Άκαμπα και το άλλο δυτικότερα εισχωρεί βαθιά στη γη της Αιγύπτου και καταλήγει στα στενά όρια του κόλπου του Σουέζ, απ' όπου σήμερα ξεκινά το περίφημο κανάλι του Σουέζ, που ενώνει την Ερυθρά θάλασσαμε τη Μεσόγειο,διανύοντας μιααπόστασηπερίπου εκατόν εξήντα χιλιομέτρων.

Το σημερινό αυτό κανάλι, μετά από μεγάλα τεχνικά έργα, εξακο­λου­θεί να είναι ακόμα και σήμερα ένα στενό συγκριτικά θαλάσσιο πέρασμα, πλάτους εξήντα έως εκατό μέτρων και βάθους δέκα έως δώδεκα μέτρων. 

Με τη βοήθεια δύο λιμνών, μιας μεγάλης, της διπλής λίμνης Bitter­ Lake (πικρολίμνη), και μιας μικρότερης, της Timsah Lake (Τιμσάχ), που βρίσκονται κατά μήκος του καναλιού αυτού, και προς την μεριά της Ερυθράς θάλασσας, φαίνεται πως η δυνα­τότητα διάνοιξης αυτού του θαλάσσιου δρόμου, (καναλιού), ήταν ανέκαθεν κατάδηλη, αρχής μάλιστα γενομένης απ' το εμφανώς ευκολότερο άκρο της Ερυθράς.

Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε όμως, αν και τότε ήταν παρόμοια τα γεωγραφικά και γεωλογικά δεδομένα της περιοχής;

Ο ιστοριο-γεωγρά-φος Στράβων (64 π.Χ. έως 24 μ.Χ.) παραθέτοντας πολύτιμες ιστορικές λεπτομέρειες, αναφέρει πως όχι μόνο ο κόλπος του Σουέζ, και οι ενδιάμεσες λίμνες, ήταν και τότε στη θέση τους… αλλά και πως μια ανάλογη διώρυγας μ' αυτήν του σημερινού Σουέζ, ήταν παλαιόθεν γνωστή και στις ημέρες του δεδομένη: «Από δε του Πηλούσιου, (από τις ανατολικότερες εκβολές του Δέλτα του Νείλου), ξεκινά η διώρυγα που διέρχεται από τα έλη και τις λίμνες, οι οποίες (λίμνες) είναι δύο και βρίσκονται στα αριστερά[4] του μεγάλου ποταμού... αυτή (η διώρυγα), διαρρέοντας διά μέσω των πικρών καλουμένων λιμνών, καταλήγει στην Ερυθρά (θάλασσα) και τον Αράβιο κόλπο (σημερινό κόλπο Σουέζ)... αυτή δε η διώρυγα, ετμήθη, (δημιουργήθηκε) κατ' αρχάς μεν υπό Σεσώστριου[5] (ή Ραμσής Β΄, 1290-1224ή1279-1213 π.Χ. δλδ, του Φαραώ των παιδικών χρόνων του Μωυσή)... αργότερα δε ο Δαρείος ο πρώτος (περί το 520 π.Χ.) συνεχιστής του έργου έγινε. Αυτός όμως από ψευδείς φόβους ημιτελές άφησε το έργο. Επείσθη δε (ο Δαρείος) ότι υψηλότερη είναι η στάθμη της Ερυθράς θάλασσας, από αυτήν της Αιγύπτου και αν από την διώρυγα ο μεταξύ ισθμός διακοπεί, ολόκληρη η Αίγυπτος θα κατακλυσθεί από των υδάτων». Στράβων γεωγραφικα 17.1.24.16.-

Το έργο αυτό, αιώνες αργότερα με εκπληκτικό τρόπο ολοκλήρωσε: «ο Πτολεμαίος ο δεύτερος[6] συνετέλεσεν αυτήν κατά τον επικαιρότερον (τον πλέον σύγχρονο δηλαδή) τρόπον, διάφραγμα εμηχανεύθη (κατασκεύασε ελεγχόμενο φράγμα!!!) τούτο δε ήνοιγεν όποτε εβούλετο διαπλεύσαι και ταχέως πάλιν συνέκλειεν».AgatharchidesGeogr. Fragmenta 2a.86.F.19.61 & Διόδωρος Σικελ. Α΄33.5-11.

Φόβοι λοιπόν υψηλότερης στάθμης της Ερυθράς και κατακλυσμού μεγάλου τμήματος της ευπορότατης κάτω Αιγύπτου, ματαίωναν επί εκατονταετίες την τελική χρήση του τεράστιου αλλά και πολυπόθητου έργου, που όμως η απόπειρα διάνοιξής του ανάγεται εδώ ακριβώς, στις ημέρες της πριγκηπικής ζωής του Μωυσή!

Η αξία λοιπόν αυτού του θαλάσσιου δρόμου, ήταν ανέκαθεν ορατή και επιτακτική. Η δυνατότητα επικοινωνίας της Μεσογείου με την Ερυθρά θάλασσα ήταν κυριολεκτικά σωτήρια, μιας και θα γλίτωνε απ' τα καράβια της Μεσογείου, τον τεράστιο κόπο να κυκλώσουν ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, (περί τα δεκαπέντε χιλιάδες ναυτικά μίλια), προκειμένου να φτάσουν με τα εμπορεύματά τους στον Κόλπο του Σουέζ.[7]

Είναι λοιπόν φανερό, ότι το ελάχιστο αυτό κομμάτι αμμώδους χθαμαλής, (χαμηλότερης της θαλάσσιας στάθμης) ξηράς, που παρεμβάλλετο ανάμεσα στις δύο θάλασσες, (Ερυθρά και Μεσόγειος), με τις ενδιάμεσες λίμνες του, να ελαττώνουν στο μισό τον απαιτούμενο κόπο της διόρυξης, η περιοχή ήταν ανέκαθεν σαφέστατος στόχος διάνοιξης θαλάσσιας οδού, με ολοφάνερα τα ασύλληπτα οφέλη που προαναφέραμε!                     

Η Αίγυπτος, υπήρξε μια αρχαία και πανίσχυρη αγροτική χώρα, επειδή ακριβώς κατάφερε με αμέτρητα κανάλια να τιθασεύσει τις σταθερές πλημ­μύρες του Νείλου, του "μεγαλύτερου" ποταμού στον κόσμο. Δεν θα έστεκε λοιπόν άπραγη και απαθής μπροστά στην ολοφάνερη σωτήρια δυνα­τότητα ένωσης των δύο θαλασσών, μ' ένα μικρό θαλάσσιο εμπορικό δρόμο.

Αυτά είναι λίγα στοιχεία, που θα μας βοηθήσουν να δούμε, πώς πιθανότατα πνίγηκε ο μικρός στρατός του Φαραώ και ν' αντιληφθούμε ότι αιτία γι' αυτό, δεν ήταν τα μεγάλα θαυματουργικά κέφια, οποιασδήποτε βιβλικής θεότητας, αλλά τα ασυνή­θιστα γεωλογικά δεδομένα της περιοχής αυτής, και οι άριστες γνώσεις του "μορφωμένου" αυτού πρώην πρίγκιπα, που ηγείται πια, με μοναδικό τρόπο των ταλαίπωρων απογόνων του γενάρχη Αβραάμ.

Όλα δείχνουν λοιπόν, ότι επί των ημερών του Μωυσή, στην ίδια περίπου θέση της σημερινής διώρυγας (του Σουέζ), υπήρχε ημιτελές ένα αντίστοιχο για την εποχή εκείνη έργο διόρυξης, που φιλοδοξούσε να ενώσει την Ερυθρά θάλασσα με την μεγάλη διπλή λίμνη βορειότερα. Η διπλή λίμνη Bitter Lake ή πικρολίμνη, απέχει σήμερα από την παραλία της Ερυθράς δεκαεπτά περίπου χιλιόμετρα και επί των ημερών του Μωυσή, σύμφωνα με την γνώμη κάποιων αρχαίων συγγραφέων[8] η απόσταση αυτή ήταν μάλλον σημαντικά μικρότερη.

Η φιλόδοξη λοιπόν αυτή προσπάθεια της ένωσης του τελευταίου άκρου της Ερυθράς θάλασσας με την αντικρινή, βορειότερά της πικρολίμνη, σύμφωνα με τις ιστορικές αυτές μαρτυρίες, ήταν ήδη επί των ημερών της πριγκιπικής ακόμα θητείας του Μωυσή, ένα υπαρκτό αλλά ημιτελές έργο!

Με δεδομένα λοιπόν αυτά τα στοιχεία, δεν θα ήταν διόλου υπερβολικός ο ισχυρισμός, ότι ο Μωυσής, λόγω της πριγκιπικής του ιδιότητας, όχι μόνο διετέλεσε επί σειρά ετών, ανώτατο διοικητικό στέλεχος, αλλά και σαν άτομο με κορυφαία αιγυπτιακή μόρφωση, ήταν απόλυτα ενήμερος για την κατάσταση των τεχνικών έργων της χώρας. Προφανώς λοιπόν, ο πρώην πρίγκιπας της Αιγύπτου, εκμεταλλεύτηκε ένα δικό της γιγάντιο έργο, για να πνίξει τον ίδιο της τον στρατό, που τώρα τον καταδιώκει!

Το γεγονός δε, ότι ο Φαραώ καθόλου δεν μπορεί να φανταστεί ποιος είναι ο αντίπαλός του, τον κάνει να αγνοεί εντελώς το ενδε­χόμενο μιας τέτοιας έντεχνης υπονόμευσης και πέφτει στην παγίδα να ακολουθήσει κατά πόδας τον Μωυσή στην κοίτη του ορύγματος, που σε λίγο χτυ­πη­μένο καίρια απ' τον Μωυσή, θα πλημ­μυ­ρίσει βαλτώνοντας και στην συνέχεια πνίγοντας τους έκπληκτους Αιγύπτιους, που το τελευταίο πράγμα που θα περίμεναν απ' τους κυνηγημένους αυτούς σκλάβους, ήταν λεπτομερείς γνώσεις υψηλής στάθμης και φραγμάτων.

Ας δούμε όμως, αν τα βιβλικά δεδομένα μας βοηθούν στους συλλογισμούς μας αυτούς. «Όταν ο Φαραώ άφησε τον λαό (Ισραήλ) να φύγει, ο θεός δεν οδήγησε τους Ισραηλίτες από την οδό των Φιλισταίων, που ήταν ο συντομότερος δρόμος (προς την Χαναάν), μήπως συμβεί πόλεμος και επιστρέψουν μετανοιωμένοι στην Αίγυπτο. Αλλά ο θεός έφερε τον λαό διά της ερήμου προς την Ερυθρά θάλασσα».Έξ.13.17-18.

Ο Μωυσής, έχει τους δικούς του λόγους, για να μην ακολουθήσει το συνηθισμένο δρομολόγιο επι­στρο­φής στη Χαναάν. Ερμηνεύοντας εδώ, δήθεν την θεϊκή θέληση, επικαλείται τον φόβο πολέμου με τους παράκτιους Φιλισταίους της Μεσογείου, για να καταφέρει να στρέψει το λαό του νότια, προς τις μαύρες ερημιές. Ο λόγος είναι απλός, ο Μωυσής δεν ήθελε να ακολουθήσει τον μεσογειακό δρόμο των Φιλισταίων, όχι για τον φόβο του πόλεμου, αλλά γιατί έπρεπε να παρασύρει τον διώκτη του, σε μια μοναδική υδάτινη παγίδα.

Ο φόβος των Φιλισταίων, είναι εδώ οπωσδήποτε ανακό­λουθος με τα στοιχεία που έχουμε γι' αυτούς. Η Βίβλος μας διαβεβαιώνει, ότι οι ίδιοι οι βιβλικοί πατριάρχες, που κατ' επανάληψη ανεβοκατέβηκαν τον ίδιο αυτό δρόμο, ποτέ δεν ενοχλήθηκαν από Φιλισταίους! Με τα επίπλαστα λοιπόν αυτά προσχήματα, βλέπουμε τον λαό Ισραήλ να κατηφορίζει Νότια προς την Ερυθρά θάλασσα, ακριβώς όπως απαιτούσε ο αρχικός σχεδιασμός του Μωυσή.  

Για να κατευθύνει τον λαό του χωρίς καθυστερήσεις στο συγκε­κρι­μένο εκτός συνηθισμένης πορείας στόχο του, ο Μωυσής έχει μια τεράστια στήλη καπνού[9] να προπορεύεται τη μέρα και την ίδια αυτή εστία φωτιάς (σαν φωτισμένης πια στήλης καπνού) να τους κατευθύνει με ακρίβεια τη νύχτα, σε μια εξοντωτική πορεία, μέχρι το προκαθορισμένο σημείο στρατοπέδευσής τους στην έρημο: «την ημέρα με στήλη νεφέλης, διά να οδηγεί αυτούς στην οδό, την δε νύκτα με στήλη πυρός, διά να φέγγει εις αυτούς ώστε να οδοιπορούν ημέρα και νύκτα». Έξ.13.21.

Ηαρχική απόσταση των τριών ημερών, με την ξέφρενη αυτή πορεία φυγής που επέβαλε στο λαό του ο Μωυσής, πρέπει να καλύφθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Διότι όταν φτάνουν εκεί, έχουν χρόνο όχι μόνο να στρατοπεδεύσουν στο κατάλληλο σημείο, αλλά να οργανωθούν και μάλιστα να περιμένουν υπομονετικά τον διώκτη τους Φαραώ.

«Και είπεν ο Κύριος προς τον Μωυσή, ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ, (Ο΄ να στρέψουν! προς την Ερυθρά και),να στρατοπεδεύσωσιν απέναντι Πι-Αϊρώθ μεταξύ Μιγδώλ και θαλάσσης, καταντίκρυ Βεέλ-Σεφών^. καταντίκρυ τούτου θέλετε στρατοπεδεύσει πλησίον (Ο΄ «επί») της θαλάσσης, (παραλιακά), θέλετε στρατοπεδεύσει». Έξ.14.1-2.

Η λεπτομερής περιγραφή του χώρου στρατοπέδευσης, δείχνει σαφώς, ότι ο Μωυσής, όχι μόνο γνωρίζει πολύ καλά την περιοχή, αλλά ότι ακολουθεί λεπτομερώς τους προσχεδιασμούς του. Το στρατοπεδεύστε «μεταξύ Μυγδώλ (πύργου) και θαλάσσης», φέρνει στον νου στενό παραλιακό πέρασμα, που θα υποχρεώσει τον διώκτη του Φαραώ, να ακολουθήσει συγκεκριμένο δρόμο προσέγγισης στην καταδίωξη των Ισραηλιτών!

Ο Μωυσής λοιπόν, βρίσκεται στρατοπεδευμένος κάπου στη βορειο-δυτική ακτή του κόλπου της Ερυθράς θάλασσας, στην κορυφή του οποίου, υπήρχε ήδη σκαμμένη η προαναφερθείσα βαθιά τάφρος, που περίμενε να δεχθεί τα νερά της Ερυθράς, όταν το έργο έφτανε στο τέλος του, ενώνοντας έτσι, την Ερυθρά θάλασσα με τις παρακείμενες πικρολίμνες.

Ανάμεσα στη θάλασσα και στην τάφρο, υπάρχουν μόνο οι απαραίτητοι όγκοι φυσικών αναχωμάτων και διάσπαρτοι βάλτοι, που δεν επιτρέπουν την διέλευση. Κανείς δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί καλύτερα από τον Μωυσή, πως ένα σχετικά μικρό μόνον προετοιμασμένο άνοιγμα στην κορυφή αυτού του φυσικού φράγματος, θα σαρώσει σε εκπληκτικά μικρό χρόνο, τον τεράστιο φαινομενικά χωμάτινο όγκο, που μεσολαβεί ανάμεσα στην ανοιχτή τάφρο και στον τεράστιο θαλάσσιο όγκο νερού, με την αμετάβλητη υψηλή στάθμη!

Τώρα καταλαβαίνουμε, γιατί ο Μωυσής έτρεχε ουσιαστικά εκτός πορείας μέσa στις αντιξοότητες της ερήμου. Στόχος του ήταν να φέρει έγκαιρα το πλήθος του λαού του, στο χείλος αυτής της γιγάντιας παγίδας. Πολύ καιρό πριν από την Έξοδο, ένα υδάτινο "θαύμα" εξόντωσης, ήταν εδώ προσυμφωνημένο με την "θεότητα" και περίμενε να καταπιεί τους διώκτες του Μωυσή.

Πραγματικά, ο Μωυσής φαίνεται απόλυτος γνώστης όλων των λεπτομερειών. Όταν μάλιστα εμφανίζεται επιτέλους ο στρατός του Φαραώ στον ορίζοντα και ο λαός του πανικοβάλλεται, αυτός δεν φαίνεται να αιφνιδιάζεται καθόλου. Με πλήρη εμπιστοσύνη στο τι πρόκειται να επακολουθήσει: «είπεν ο Μωυσής προς τον λαό: μην φοβείσθε, σταθείτε και βλέπετε την σωτηρία του Κυρίου, την οποίαν θέλει κάμει εις εσάς σήμερον, διότι τους Αιγυπτίους, τους οποίους είδατε σήμερον, δεν θέλετε ιδεί αυτούς πλέον. Ο Κύριος θέλει πολεμήσει διά σας, σεις δε, θέλετε μένει ήσυχοι». Έξ.14.13-14.

Και η ερώτηση: γιατί ο Κύριος θα πολεμήσει μόνος του εκτός πορείας, τον πάνοπλο και έξαλλο Φαραώ και δεν θα μπορούσε να πολεμήσει, εξ ίσου καλά, εντός πορείας, τους αμέριμνους και αμέτοχους Φιλι­σταίους; Μήπως, μόνο επειδή, στη μοναδική από κάθε άποψη αυτή γωνιά της Γης, ο "Κύριος" είχε προετοιμάσει με κάθε λεπτομέρεια ένα "θαύμα" υδάτινης εξόντωσης; 

Ο Φαραώ που ξεκίνησε με εξακόσια τουλάχιστον επίλεκτα άρματα, (Έξ.14.7), διάνυσε την απόσταση σε λίγες μόνο ώρες και το απόγεμα της ίδια ημέρας πλησίαζε το στρατόπεδο των Ισραηλιτών. Σημαντική είναι η κατανόηση της εκκίνησης των δύο αντιπάλων. Βλέπε χάρτη.

Ο Μωυσής, ξεκίνησε βόρεια απ' την γη της παροικίας των Ισραηλιτών, την «γη Γεσέν», (Γέν.45.10), ενώ ο διώκτης του, Φαραώ, ξεκίνησε πολύ νοτιότερα απ' την στρατιωτική πόλη Μέμφιδα.

Για την πόλη αυτή διαβάζουμε: «ο Ραμσής Β΄ (ο Φαραώ της υιοθεσίας του Μωυσή) και ο Μενεφθά (ο Φαραώ της καταδίωξης του Μωυσή) εκόσμησαν την πόλη Μέμφιδα με μεγαλόπρεπα κτίσματα, ώστε αν και έπαψε να είναι πρωτεύουσα, διατήρησε εν τούτοις το γόητρο της στρατιωτικής μητρόπολης». Δρανδάκης, "Μέμφις".

Ο Μωυσής λοιπόν, εγνώριζε ότι ο τόπος εκκίνησης των αντίπαλων στρατευμάτων, θα καθόριζε αποφασιστικά και την εκ του νότου πορεία προσέγγισης της δικής του θέσεως στο στενό πέρασμα Μιγδώλ.[10]   

Ο πανικός κατέλαβε τον όχλο, αλλά όχι και τον Μωυσή, που έχει ήδη μπλοκάρει το πέρασμα, «μεταξύ Μιγδώλ και θαλάσσης», με εύφλεκτα υλικά, που δεκάδες χιλιάδες χέρια είχαν υψώσει, αποψιλώνοντας την γύρω περιοχή. Ο Μωυσής, διατάζει την άσβεστη πυρά που ηγείται του στρατοπέδου, να μετακινηθεί πίσω τους. Απ' αυτήν, εκατοντάδες πρόθυμα χέρια, θ' ανάψουν ταυτόχρονα σε πολλά σημεία το μπλοκαρισμένο πέρασμα Μιγδώλ, που φλεγόμενο βρίσκεται ανάμεσα σ' αυτούς και στα άρματα του Φαραώ.

Στο λαό, που έντρομος παρακολουθεί τις αποφασιστικές στρα­τηγικές κινήσεις του Μωυσή, χωρίς να τις καταλαβαίνει, το σωτήριο αποτέλεσμά τους, φαίνεται σαν μια αόρατη αγγελική δύναμη που τους προστατεύει: «τότε η στήλη της νεφέλης (εστία καπνερής φωτιάς) έφυγε από μπροστά τους και στάθηκε πίσω τους και μπήκε ανάμεσα στο στρατόπεδο των Αιγυπτίων και των Ισραηλιτώνκαι εστάθηκαιέγινε σκότος[11] και γνόφος.[12] Και η νύχτα πέρασε και δεν έσμιξαν (οι δύο αντίπαλοι) ολόκληρη τη νύχτα». Ο΄ Έξ.14.19-20.

Το σκηνικό είναι υποβλητικό. Οι κινή­σεις του Μωυσή άψογα προσχεδιασμένες, όπως αρμόζει σ' έναν μεγάλο ηγέτη. Όλα δείχνουν, ότι ενώ με ένα τεράστιο φράγμα πυρός, σταμάτησε προσωρινά τον Φαραώ, πάνω ακριβώς στο πέρασμα Μιγδώλ, ο ίδιος με τον λαό του, παρόλο που έπεσε η νύχτα, ξεκίνησε να περάσει στην απέναντι μεριά της μεγάλης τάφρου.

Η κάθοδός τους στη μεγάλη αυτή τάφρο, μέσα στη νύχτα, με την τεράστια πυρά να δίνει έναν απόκοσμο φωτισμό στη νυχτερινή τους μετακίνηση, άφησε αλησμόνητες εντυπώσεις. Ο Μωυσής μπαίνοντας στην τάφρο, βάδισε βόρεια κατά μήκος του ορύγματος!

Όσοι γνώριζαν τον παράξενο αυτό τόπο, ένιωθαν δέος στην ιδέα ότι βρίσκονται αισθητά κάτω απ' τη θαλάσσια στάθμη, ανάμεσα σε δύο τεράστιους απειλητικούς υδάτινους όγκους, δηλαδή με τα νερά της Ερυθράς θάλασσας στον Νότο (ή δεξιά τους) και αυτά της τεράστιας διπλής πικρολίμνης στον Βορρά, ή αντιστοίχως στα αριστερά της νοητής αυτής πορείας τους απ' την Αίγυπτο προς το Σινά!   

Η βιβλική αφήγηση, παρά τις κατοπινές θεολογημένες προσθήκες και τις μυθολογικές υπερβολές της, δεν απέχει ουσιαστικά απ' τη δική μας περιγραφή: «και εισήλθαν οι υιοί Ισραήλ εις το μέσον της θαλάσσης κατά το ξηρόν και τα ύδατα ήσαν εις αυτούς τοίχος εκ δεξιών και εξ αριστερών αυτών». Έξ.14.22.

Όλη τη νύχτα το ογκώδες πύρινο μέτωπο κράτησε τον Φαραώ (που άλλωστε δεν είχε κανέναν ιδιαίτερο λόγο να μετακινηθεί νύχτα), σε απόσταση ασφαλείας. Μόνο με το χάραμα, η στρατιωτική καταδίωξη των Αιγυπτίων, έφτασε κι αυτή μπροστά στη μεγάλη τάφρο.

Η απόφαση για τον Φαραώ ήταν κρίσιμη. Η Βίβλος απαντά, πως ο ίδιος ο θεός θα έσπρωχνε τον Φαραώ να μπει στην παγίδα: «ας διέλθουν οι υιοί Ισραήλ διά ξηράς εν μέσω της θαλάσσης και εγώ θέλω σκληρύνει την καρδίαν των Αιγυπτίων και θέλουσι εμβή κατόπιν αυτών». Έξ.14.17.

Εμείς γνωρίζουμε πως η καρδιά του Φαραώ, μετά απ' όσα υπέστη, παρά ήταν "σκληρή", ώστε να μην χρειάζεται πρόσθετη σκλήρυνση από καμία θεότητα. Ο Φαραώ ζητούσε λυσσαλέα εκδίκηση. Αλλά κι αν ακόμα δεν ήταν "θολωμένος" απ' τη μανία της εκδίκησης, ήξερε καλά, ότι στην μια πλευρά του είχε το αδιέξοδο της θάλασσας, και από την άλλη, αν υποχωρούσε διστάζοντας, ήταν αναγκασμένος να επιλέξει μια άλλη διαδρομή δεκάδων χιλιομέτρων βόρεια, κυκλώνοντας μια μακρόστενη λίμνη πριν ξανασυναντήσει τους μισητούς φυγάδες. Αν δεν ακολουθούσε τώρα τον Μωυσή στην τάφρο, θα τον έχανε για μέρες, και η αναζήτηση θα ήταν κοπιαστική και αβέβαιη στις ερημιές της χερσονήσου Σινά.

Η τάφρος είναι βατή, αν μπόρεσαν να την διαβούν πεζοπορώντας μέσα στη νύχτα οι Εβραίοι φυγάδες, γιατί όχι κι αυτός με τον εκπαιδευμένο στρατό του; Άλλωστε, η ιδέα της πλημμυρισμένης τάφρου, δεν πρέπει να περνά καθόλου απ' το μυαλό του, μια και για ένα τέτοιο έργο, θα χρειαζόταν πολύς χρόνος προετοιμασίας, για να υπονομευθούν τα ενδιάμεσα αναχώματα, άριστος συγχρονισμός και επιπλέον, ειδικές γνώσεις και συνολική οργάνωση και στρατηγική, που δεν μπορούσε καθόλου να φανταστεί, ότι ο αντίπαλός του Μωυσής διέθετε!

Με το πρώτο αχνό φως της ημέρας, τα στρατιωτικά άρματα του Φαραώ, μπαίνουν στη στεγνή τάφρο των αρκετών χιλιομέτρων: «το ξημέρωμα, κατεδίωξαν (τους Ισραηλίτες), οι Αιγύπτιοι και εισήλθαν κατόπιν αυτών, πάντες οι ίπποι του Φαραώ και τα άρματα». Έξ.14.23-24.

Καλπά­ζοντας κατά μήκος της ατέλειωτης κοίτης, μάταια αναζητούσαν την διέξοδο στην απέναντι (ανατολική) όχθη, που ήταν σίγουρο ότι μέσ' στη νύκτα χρησιμοποίησαν οι προπορευόμενοι Ισρα­ηλίτες! Ο Μωυσής, έχει φροντίσει η έξοδος αυτή από την τάφρο, να είναι τόσο μακριά απ' την είσοδο, ώστε να του δοθεί ο απα­ραίτητος χρόνος αντίδρασης. Τα αιγυπτιακά άρματα, τρέχοντας ακόμα κατά μήκος της τάφρου, νιώθουν το έδαφος να υγραίνεται. Φτάνοντας τελικά στο άλλο, (στο βιαιότερο) άκρο της τάφρου, βρίσκουν να τους περιμένει η πρώτη έκπληξη: «ο στύλος του πηρός και της νεφέλης συντάραξε το στρατόπεδο των Αιγυπτίων». Έξ.14.24.

Ολόκληρη δηλαδή η τεράστια μεταφερόμενη εστία φωτιάς του στρατοπέδου, εξαπολύεται μαζί με την ογκώδη άμαξα μεταφοράς της και ανατρέπεται πάνω τους, κλείνοντας με ένα καπνερό φράγμα πυρός την ποθητή έξοδο. Ταυτόχρονα χιλιάδες μαχόμενοι Ισραηλίτες, εμφα­νίζονται και φράσσουν με όλους τους τρόπους τη μοναδική αυτή έξο­δο. Το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, είναι ήδη παράξενα νοτισμένο.

Υποπτεύονται την αναπάντεχη παγίδα μόνο όταν είναι ήδη πολύ αργά! Απ' τη μειο­νε­κτι­κή αυτή θέση, τα στρατιωτικά άρματα των Αιγυπτίων, αποφασίζουν να υποχωρήσουν, έχοντας υποστεί ασήμαντες μόνο απώλειες. Ο Μωυσής όμως, τους θέλει νεκρούς και στον κατάλληλο χρόνο, έχει ήδη σηκώσει τη ράβδο του ψηλά, σαν εναρκτήριο σημάδι. Οι δύο ομάδες στα άκρα της τάφρου, (που στη μακρινή αυτή εποχή δεν έπρεπε να απέχουν περισσότερο από μερικά μόνο χιλιόμετρα), γνώριζαν καλά τη δουλειά τους.    

Οι προσεκτικά προετοιμασμένες υπονομεύσεις στους χωμάτινους όγκους, που συγ­κρα­τούσαν τα νερά στα δύο άκρα της τάφρου, χτυπήθηκαν ταυτό­χρονα κι από τις δύο μεριές. Το πρώτο λιγοστό νερό που κατέφθασε, σίγουρα δεν ήταν τίποτα τρομακτικό, σε λίγο όμως, ήταν αρκετό για να κολλήσει τις άμαξες των Αιγυπτίων στη λάσπη: «και συνετάραξε το στράτευμα των Αιγυπτίων και έκανε να κολλήσουν οι τροχοί των αμαξών τους, ώστε εσύ­ρο­ντο δυσκόλως και είπαν οι Αιγύπτιοι: ας φύγουμε». Έξ.14.24-25. Ήταν όμως ήδη πολύ αργά!

Όταν βαλτωμένοι είδαν το πρώτο λιγοστό νερό γύρω τους, έγινε πια ξεκάθαρο ότι είχαν υποτιμήσει φοβερά τον αντίπαλό τους! Σ' όλους τώρα ήταν φανερό, ότι ο τερατοποιός Μωυσής, δεν είχε κάνει λάθος. Η ασίγαστη μανία του θαλασσινού νερού της Ερυθράς, παρέσυρε με προοδευτική ταχύτητα τους ενδιάμεσους τεράστιους όγκους χωμάτων, του φυσικού φράγ­ματος, και με σαρωτικά κύματα νερού και λάσπης, αποτελείωσε τους τελματωμένους Αιγύπτιους, που στον αγώνα τους να επιστρέψουν και να βγουν απ' το σημείο εισόδου, είδαν ένα ορμητικό ρεύμα νερού και λάσπης να πέφτει πάνω τους απ' τη μεριά της Ερυθράς θάλασσας. Η αμετάβλητη υψηλή θαλάσσια στάθμη της Ερυθράς, σάρωσε πρώτη όλα τα ενδιάμεσα υλικά του φράγματος!

Διαβάζουμε με προσοχή τις λεπτομέρειες της αφήγησης: «ήταν πλέον ημέρα, όταν ο Μωυσής σήκωσε το χέρι του... και η θάλασσα επανέλαβε την ορμή της.Οι δε Αιγύπτιοι φεύγονταςσυνάντησαν αυτήν (τη θάλασσα!) και κατέστρεψε ο Κύριος τους Αιγυπτίους... διότι τα ύδατα... σκέπασαν τις άμαξες και τους ιππείς, το στράτευμα του Φαραώ... και είδε ο (λαός) Ισραήλ το χέρι το μεγάλο με το οποίο χτύπησε ο Κύριος τους Αιγύπτιους... και επίστευσε (ο λαός) στον Κύριο (αλλά...) και στον Μωυσή». Ο΄Έξ.14.27-31.

Στην παραπάνω περιγραφή, αν αγνοήσουμε τα μυθο-θεολογικά στοιχεία που εξυπηρετούν τον θρησκευτικό εξωραϊσμό της ιστορίας, υπάρχει πράγματι μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, την οποία πρέπει με ιδιαίτερη έμφαση να υπογραμμίσουμε. Κατά την γνώμη μου, η φράση: «οι δε Αιγύπτιοι φεύγοντας συνάντησαν αυτήν (δηλαδή την θάλασσα που τους έπνιξε(!!!)», Έξ.14.27, είναι η καίρια έκφραση, που με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο, έχει συγκρατήσει τα ισχυρότερα στοιχεία απομυθοποίησης, αφού σαφώς διασώζει μια εικόνα, εντελώς διαφορετικής ερμηνείας, απ' αυτήν της βιβλικής θαυματολογίας!

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να συναντήσουν τη θάλασσα φεύγοντας, αφού κατά την βιβλική περιγραφή, η θάλασσα σαν υδάτινα τείχη τους περιέβαλε ήδη από παντού;  

Καθώς διαβάζουμε τις σειρές αυτές, στο νου μας έρχονται οι εντυ­πωσιακές εικόνες της αντίστοιχης, κλασική πια, χολιγουντιανής ταινίας «οι δέκα εντολές»[13] (του 1956), όπου οι παραγωγοί της, για να παρακολουθήσουν τη βιβλική αφήγηση, αναγκάζονται να "κλείσουν" τη θάλασσα σαν "φερμουάρ" πάνω απ' τους Αιγύπτιους, γιατί μόνον έτσι μπορούσαν να δημιουρ­γή­σουν το απαραίτητο αυτό φονικό ρεύμα νερού, που κατά την αφήγηση καταδίωξε και τελικά φόνευσε τους Αιγύπτιους! Φανταστείτε, το φονικό αυτό ρεύμα νερού, παραδόξως... πρέπει να κυλάει ανάμεσα σε δύο υδάτινους τοίχους!!!

Είμαστε λοιπόν στην περίεργη θέση, σύμφωνα με την κλασική ερμηνεία της σχισμένης θάλασσας, να βλέπουμε τους Αιγύπτιους εν μέσω θαλάσσης, να πνίγονται... όχι από νερά που πέφτουν επάνω τους απ' όλες τις μεριές, καθώς τα υδάτινα τείχη καταρρέουν δίπλα τους... αλλά από ένα πολύ περίεργο υδάτινο θαλάσσιο χείμαρρο, που έρχεται κατά πάνω τους τρέχοντας ορμητικά κατά μήκος της σχισμένης θάλασσας! Δεν νομίζετε ότι παρά είναι περίπλοκο για να είναι έτσι;

Η ίδια η αφήγηση επιβεβαιώνει τις αμφιβολίες μας αμέσως παρακάτω, αφήνοντας πολύ λίγα περιθώρια παρανοήσεων: «Διότι εισήλθον οι ίπποι του Φαραώ... μετά των αμαξών αυτού και μετά των ιππέων αυτού και ο Κύριος έστρεψε επ' αυτούς τα ύδατα της (Ερυθράς) θαλάσσης». Έξ.15.19.

Το ορμητικό ρεύμα λοιπόν, που πνίγει τους Αιγύπτιους, δεν κυλά ανάμεσα σε υδάτινα τείχη, αλλά μέσα στην συγκεκριμένη τάφρο, που πλημμυρίζοντας την κατάλληλη στιγμή, πνίγει τους Αιγύπτιους! Η τάφρος αυτή, είναι και σήμερα υπαρκτή και δεδομένη, με το όνομα «κανάλι του Σουέζ», ένα κανάλι τόσο μοναδικό, όσο και η νίκη του Μωυσή... στην από κάθε άποψη μοναδική αυτή γωνιά της Γης!

Άλλωστε, για τον βιβλικό θεό, που έκτοτε ποτέ δεν επανέλαβε τίποτε παρόμοιο, (τουλάχιστον αυτών των διαστάσεων), δεν μπορούμε παρά να ρωτήσουμε: Αν ο πραγματικός Θεός επρόκειτο να πνίξει με νερό, αντιπάλους του οποιουδήποτε εκλεκτού λαού του, θα έπρεπε αυτό να συμβεί στην Αίγυπτο, όπου το πλημμύρισμα των καναλιών, ήταν ήδη από χιλιετίες μια ολοκληρωμένη τέχνη; Θέλετε να πιστέψουμε πως ο παντοδύναμος συμπαντικός Θεός, αν αποφάσιζε έστω και για μια και μοναδική φορά να σκίσει κάποια θάλασσα, θα διάλεγε γι' αυτόν τον σκοπό την πλεονεκτικότερη γωνιά της Γης για να το κάνει;

Πέρα απ' όλα αυτά όμως... η νίκη του Μωυσή ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Νίκη άρτιας προετοιμασίας και μεθόδευσης.

Τώρα λοιπόν, μπορούμε να υποθέσουμε με πόση επιμέλεια προετοιμάστηκε, σε απόσταση «τριών ημερών» από την Αίγυπτο, η έντεχνη υπονόμευση της μεγάλης τάφρου! Εκεί τους περίμενε το όπλο της τελικής απελευθέρωσής τους από την οργή του Φαραώ! Χέρια για να εργαστούν, προμήθευσε εγκαίρως άφθονα, ο αρχιερέας και εμπνευστής της Εξόδου, ο ιερέας και πεθερός του, Ιοθόρ. Ολόκληρη η υποστήριξη ενός οργανωμένου θρησκευτικού ιερατείου, μαζί με τις τεχνικές γνώσεις του μορφωμένου απ' τους ιερείς της Αιγύπτου Μωυσή, αναμφίβολα μπορούσαν να προετοιμάσουν το αποφασιστικό αυτό τελικό χτύπημα.

Τώρα μπορούμε να υποθέσουμε, γιατί ενώ ο Μωυσής έχοντας ήδη περάσει δύο φορές, (από και προς την Αίγυπτο), απ' τα ασφαλή βόρεια μεσογειακά παράλια της Φιλισταίας, μόνο τώρα, την τρίτη αυτή φορά, που των έζωναν οι ανάγκες μαζικής θανατηφόρου παγίδας, έπρεπε να επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της Ερυθράς θάλασσας, ακριβώς για να καταφέρει θανάσιμο πλήγμα στον διώκτη του, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει ασφαλής προς το Σινά, με τους απελευθερωμένους Εβραίοι!

Κανένα θαλάσσιο εμπόδιο δεν υπήρξε! Ποτέ και καμιά θάλασσα δεν τους εμπόδισε! Δυστυχώς όμως, κάποιο άλλο τεράστιο και πραγματικό εμπόδιο υπήρξε οπωσδήποτε, και αυτό είναι η δική μας ελαττωματική κατανόηση, και το σοβαρό έλλειμμα ερευνητικότητας! Οι αστείρευτες μυθομανίες μας και η ακόρεστη αγάπη μας για θαύματα, κράτησαν χιλιετίες ολόκληρες υποταγμένη τη νοημοσύνη μας, στα θεολογικά παραδοξολογήματα ενός αινιγματικού χαλδαιικού βιβλίου!

*  *  *

Πριν ξανασκύψουμε λοιπόν, για άλλα χίλια χρόνια, λατρευτικά μπροστά σε όλους αυτούς τους περιέργους βιβλικούς ήρωες, που μονίμως σκοτώνουν αθώους και επικαλούνται ανύπαρκτους θεούς… ας θυμηθούμε πως είναι καθήκον μας απέναντι στην αξιοπρέπειά μας, την ένδοξη γενιά μας, και στα δύσμοιρα παιδιά μας, να ερευνήσουμε μεθοδικά και εξονυχιστικά, όλα αυτά τα χαλδαιικά βιβλία, με τους περιέργους "ήρωες" και τα παράξενα "θαύματα", μήπως βρούμε και κάποιες άλλες ανατρεπτικές ερμηνείες, στους ισχυρισμούς, τα γραφόμενα και τις εντολές των οποιωνδήποτε "προφητών".

Ας καταλάβουμε επιτέλους, πως κάποιοι είχαν κάθε λόγο να μετονομάσουν σε "θαύματα", τα στρατηγήματα των προγόνων τους... και εκείνοι καλά έκαναν, γιατί είχαν τους δικούς τους σεβαστούς λόγους! Σήμερα όμως είναι προφανές, πως οι θρησκευτικο-θεολογικές υπερβολές, ήταν το συνηθισμένο συγγραφικό ύφος της εποχής εκείνης, και τα συγγράμματα των πανούργων βιβλικών προφητών, δεν αποτελούν εξαίρεση. Εμείς όμως σήμερα, πόσες εκατονταετίες ακόμα σκοπεύουμε να προσκυνάμε όλα αυτά, τα απολύτως ανεξέλεγκτα μυθολογήματα, παραδομένοι στον βαυκαλισμό της αβρααμικής θρησκευτικής λαγνείας;

*  *  *

Πριν εγκαταλείψουμε την Ερυθρά θάλασσα, που σχίστηκε μόνο στη φαντασία των βιβλικών συγγραφέων, θα ήθελα να επισημάνω μια ακόμα κραυγαλέα αντίφαση. Ενώ λοιπόν ο Μωυσής διάνυσε τελικά με τον λαό του την απόσταση των περιλάλητων «τριών ημερών», πουθενά η αφήγηση δεν δείχνει να θυσίασε έστω και ένα ζώο, όπως συνεχώς, κατά τα λεγόμενά του, φορτικά δήθεν απαιτούσε ο βιβλικός θεός! (Έξ.3.18. Έξ.5.3. Έξ.8.23).Ο Μωυσής ή ξέχασε, ή έλεγε εσκεμμένα ψέματα.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς εντελώς δικαιολογημένα: Νομιμο­ποιείται ο Μωυσής, ο τρανός αυτός προφήτης, να χρησιμοποιεί παραπλανητικά ψεύδη; Αν ναι, τότε γιατί να μας εκπλήσσουν τα υπόλοιπα προφητικά ψεύδη; Και τελικά, σε τι διαφέρει αυτός ο προφήτης, από οποιον­δήποτε άλλον "προφήτη", οποιουδήποτε άλλου "θεού", οποιασδήποτε άλλης "θρησκείας"... αφού με τόση τέχνη και άνεση χρησιμοποιεί σκόπιμα θεολογικά ψεύδη;

Ο Ηρακλής πνίγει τους Βίστονες  

Λίγο πριν την έκδοση αυτού του βιβλίου και έχοντας τελειώσει προ πολλού τα περί βιβλικής "σχισμένης" Ερυθράς θάλασσας, ξαφνιάστηκα ευχάριστα μιας και δεν περίμενα ότι θα βρω κάτι αντίστοιχο στον ελληνικό μύθο. Κι όμως με πολύ έκπληξη διαπίστωσα, ότι οι παράλληλες αφηγήσεις του πληθωρικού ελληνο-μεσογειακού μύθου, δεν σταματούσαν ούτε εδώ.

Να λοιπόν μια εκπληκτικής ομοιότητας ελληνική αφήγηση:

Ο Διομήδης ήταν ένας πολεμόχαρος βασιλιάς της Θράκης, γιος του θεού του πολέμου Άρη και αρχηγός ξακουσμένων στρατιωτών με το όνομα Βίστονες. Το καμάρι όμως του Διομήδη, ήταν τέσσερα ατίθασα και απίστευτης ομορφιάς και ικανοτήτων άλογα, απ' τα οποία φιλο­δοξούσε να αποκτήσει μια φοβερή γενιά αλόγων, για να εξο­πλίσει μ' αυτά τους ήδη τρομερούς πολεμιστές του, πεζοπόρους όμως έως τότε Βίστονες. Ο Ηρακλής λοιπόν, σε μια αποστολή προληπτικής καταστολής αντιπάλων, (!) αναλαμβάνει, να ματαιώσει αυτή την δυσοίωνη στρατιωτική υπεροχή του Διομήδη, κλέβοντας τ' άλογά του!

«Ο Ηρακλής με τους συντρόφους του έφτασε στη Θράκη με πλοίο. Ο ήρωας έμαθε αμέσως που είναι οι στάβλοι με τα άλογα κι ενώ οι σύντροφοί του πέσανε ξαφνικά πάνω στους φύλακες και τους δέσανε, αυτός έλυσε γρήγορα τ' άλογα και πιάνοντάς τα απ' τα χαλινάρια, τα οδήγησε στο πλοίο. Δεν πρόλαβαν όμως να βάλουν τ' άλογα στο πλοίο και ακούστηκαν φωνές. Ο Διομήδης! Έρχεται ο Διομήδης με τους Βίστονες, φώναξε κάποιος. Και τότε είδαν από μακριά να έρχεται ένα λεφούσι από αμέτρητους Βίστονες, με πρώτο τον Διομήδη καβάλα σε μαύρο άλογο. Όλοι έτρεχαν και φώναζαν άγρια σείοντας με δύναμη στα χέρια τους τα μακριά τους κοντάρια, (προφανώς ο πρόδρομος της μακεδονικής σάρισας)!

Ο Ηρακλής έμεινε για λίγο αναποφάσιστος. Ο κίνδυνος για τους συντρόφους του ήταν μεγά­λος. Πώς τόσοι λίγοι, να τα βάλουν με τόσους πολλούς; Μα ο Ηρακλής βρήκε τη λύση: Πρόσεξε πως ο κάμπος ήταν χθαμαλός, δηλαδή χαμηλότερος απ' την επιφάνεια της θάλασσας, και πως προστατευόταν μόνο από ένα πρόχωμα που έφτιαξαν τα κύματα. Εμπρός ν' ανοίξουμε αμέσως ένα κανάλι να πλημμυρίσει ο κάμπος, φώναξε στους συντρόφους του και πρώτος ρίχτηκε στη δουλειά.

Γρήγορα άνοιξαν ένα κανάλι, που ήταν στενό στην αρχή, μα η θάλασσα όπως έτρεχε ορμητική μέσα απ' αυτό, γρήγορα σάρωσε το φράγμα και σε λίγο ένας πλατύς κι ορμητικός χείμαρρος πλημμύρισε τον κάμπο, σχηματίζοντας μια μεγάλη λίμνη, τη λίμνη Βιστονίδα, όπως λέγεται ακόμα και σήμερα. Πολλοί Βίστονες παρασύρθηκαν απ' τ' αφρισμένα νερά, οι υπόλοιποι το 'βαλαν στα πόδια. Ο Διομήδης με λίγους δικούς του που ήταν μπροστά, δεν πειράχτηκαν απ' τα νερά, άλλα τα νερά τους απέκλεισαν την υποχώρηση και τώρα είχαν ν' αντιμετωπίσουν τον Ηρακλή και τους συντρόφους του. Σαστισμένοι σαν τ' αγρίμια που πιάστηκαν στη φάκα δέχτηκαν την επίθεση των ηρώων που γρήγορα τους εξόντωσαν».[14]

Ακούγεται ανεξήγητα ομόηχο, αινιγματικά παράλληλο, αλλά σύμφωνα με τον Στράβωνα, που ίσως είναι ο μόνος που διέσωσε τον θρύλο αυτόν, ο Ηρακλής στους μυθολογημένους χρόνους, έκανε στη Θράκη το ίδιο ακριβώς, πολύ νωρίτερα του Μωυσέως! Έπνιξε τους στρατιώτες του βασιλέα Διομήδη, που τον καταδίωκαν... πλημμυρίζοντας με θαλάσσιο νερό μια χθαμαλή κοιλάδα: «Στην Βιστονίδα που κύκλον είχε διακοσίων σταδίων και του πεδίου κοίλου παντάπασιν και ταπεινοτέρου (χθαμαλού) της θαλάσσης, ο Ηρακλής τους Βίστονες κατανίκησε όταν ήλθε για (να κλέψει) τους ίππους του Διομήδη, διορύξας τα κύματα, (διόρυξε προφανώς το σημείο όπου σκάζοντας το κύμα δημιουργήθηκε φυσικό ανάχωμα), και με την θάλασσα το πεδίον επλημμύρισε». Στράβων γεωγραφικα 7a 1.44.

Ένας άλλος αιγυπτιακός μύθος, που επίσης θα μπορούσε να αποτελέσει ανάλογο πρότυπο, αναφέρεται στην βασίλισσα (της ΣΤ΄ δυναστείας) Νίτωκρις, που για να εκδικηθεί τον φόνο του αδελφού της βασιλιά Μεντέσυφου (Mentemsab), «έκτισε έναν οίκο συμποσίων κάτω απ' την στάθμη του παρακείμενου Νείλου, και αφού προσκάλεσε όλους τους ενεχόμενους στη δολοφονία του αδελφού της, την κατάλληλη στιγμή, με τα νερά του Νείλου πλημμύρισε την αίθουσα του δείπνου, και έπνιξε έτσι μαζικά όλους τους ενόχους»! HerodotusHist., 2,100,6.

Δεν έχω πολλά να προσθέσω στις όμορφες αυτές αφηγήσεις. Μόνο που εδώ, δεν θα ταίριαζε καθόλου αν γράφαμε ότι: κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική!

Δυστυχώς, με την παραμυθόγλωσση απάτη, τα ιερατεία εύκολα κυβερνούν το σκάφος της παγκόσμιας ιστορίας, εξυπηρετώντας τα δικά του εξουσιαστικά συμφέροντα και όχι τις οποιεσδήποτε αλήθειες και τα σεβάσματα μιας ευγενούς πανανθρώπινης φιλευσέβειας! Αυτός είναι και ο λόγος, που παράγουν και συντηρούν τους πλέον γλυκόπιοτους φυλετικο-θρησκευτικούς μύθους, που μετατρέπουν την ανθρώπινη νοημοσύνη σε σκουπιδότοπο και μεταβάλλουν τους λαούς σε εκμεταλλεύσιμη αγέλη!

Πριν αποχαιρετίσουμε όμως τους βιβλικούς δόλους, και τους αξιοθαύμαστους ηρωές τους, ας ρίξουμε μια τελευταία ματιά, δίκην επιλόγου, στην κεντρική μηχανή παραγωγής εκμεταλλεύσιμου θρησκευτικού δέους, της βιβλικής θρησκείας, τον διλημματικό πνευματικό πειθαναγκασμό, που ακούει στο όνομα, «ευλογία και κατάρα»!

[1] Ο Ιώσηπος διέσωσε τον ισχυρισμό του Απίωνος, ότι ο Μωυσής υπήρξε όχι μόνο πρίγκιπας, αλλά και ιερέας της αιγυπτιακής θρησκείας: «Λέγεται (απ' τον Μανέθωνα) ότι αυτός που θεσμοθέτησε σ' αυτούς (τους Ιουδαίους) πολίτευμα και νόμους, ήταν κάποιος ιερέας της Ηλιούπολης και ονομαζόταν Οσαρσίφ, από το όνομα του θεού Όσιρι. Όταν προσχώρησε σ' αυτόν τον λαό, άλλαξε το όνομά του σε Μωυσή». Fl. Josephus Contra Apionem 1.265.

[2] Διάσημο παγκοσμίως μελωδικότατο εβραϊκό τραγούδι.

[3] Ο Ποσειδώνας, αγανακτισμένος με το απίστευτο θάρρος του Αίαντα του Λοκρού, καταποντίζει τον ήρωα, σχίζοντας τον θαλασσινό βράχο, πάνω στον οποίο ο ακατάβλητος ήρωας φωνάζει το απαράμιλλο: «χωρίς θεών γνώμης διασωθήναι»! Δηλαδή, θα σωθώ και χωρίς την θέληση των θεών! ScholiainHomerumSch. In Iliadem13.66.16.

[4] Ο Στράβων ως Έλληνας, βλέπει την Αίγυπτο στον Νότο, συνεπώς οι λίμνες βρίσκονται πράγματι στα «αριστερά» της νοητής χαρτογράφησής του.

[5] «Σέσωστρις: Έτσι ονομάζεται υπό των Ελλήνων συγγραφέων ο Ραμσής Β΄». Βλ. Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη.

[6] Πτολεμαίος Β΄, 285 - 247 π.Χ. Έλληνας μονάρχης της Αλεξάνδρειας, που ανεδείχθη μέγας προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών. Ο ιδρυτής της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, της διασημότερης και σημαντικότερης βιβλιοθήκης της πανανθρώπινης ιστορίας. Η ιδιοφυής διώρυγα που ένωσε επί των ημερών του τις δύο θάλασσες, ονομάσθη «Πτολεμαίος ποταμός»!

[7] Κατά τον Ηρόδοτο (4.42), δύο περίπου χρόνια κράτησε ο πρώτος περίπλους της Αφρικής που διέταξε ο Φαραώ Νεκώ.

[8] Κατά τους αρχαίους γεωγράφους και ιστορικούς, Στράβωνα και Πλίνιο, ο μυχός της Ερυθράς θάλασσας, στην αρχαιότητα, εισχωρούσε πολύ βαθύτερα μέσα στην ξηρά.

[9] Στην επόμενή μας μελέτη, στο δεύτερο βιβλίο της σειράς με τίτλο «Ο Ένοπλος Δόλος», θα δούμε λεπτομερέστερα ότι πρόκειται για μια μεταφερόμενη πυρά φλεγόμενης πίσσας (οξειδωμένο πετρέλαιο επιφανείας) που φλέγεται με εξαιρετικά καπνερή φλόγα.

[10] Σήμερα, αν και τα τοπογραφικά δεδομένα έχουν ασφαλώς αλλάξει, η στενότητα του χώρου είναι ακόμα δεδομένη. Από δε το συγκεκριμένο σημείο, διέρχεται ο δρόμος Suez-AinElSokhnaRd. Στο τρίτο βιβλίο αυτής της σειρά με τίτλο: «Αβραάμ ο Μάγος», υπάρχουν περισσότερα στοιχεία για το ίδιο θέμα!

[11] Στους Ο΄ δεν υπάρχει κανένα τέτοιο θαύμα συσκότισης! Αυτά είναι εμβόλιμες υπερβολές των υπόλοιπων μεταφράσεων, με απίστευτες παραλλαγές!

[12] Γνόφος κυρίως σημαίνει ομίχλη ή βαριά νέφωση. Hesychius Lexic. Kappa 4751. Με το «Σκότος και γνόφος» του συγκεκριμένου εδαφίου, δεν εννοείται κατ' ανάγκην κάποιο έκτακτο θαύμα συσκότισης, αλλά το πιθανότερο τους καπνούς, που γέμισαν ολόκληρη την περιοχή του τεράστιου φλεγόμενου οδοφράγματος!

[13] Στην χολιγουντιανή αυτή παραγωγή, (1956) ακουμπάει η φαντασία εκατομμυρίων θεατών ανά τον κόσμο, ωσάν να επρόκειτο για πραγματική καταγραφή, (ντοκιμαντέρ), και όχι για σκόπιμη ωραιοποίηση και επίβουλη εμπορευματοποίηση μιας θρησκευτικής υπερβολής!

[14]Το απόσπασμα είναι παρμένο από τη βραβευμένη Μυθολογία των Αδελφών Στεφανίδη.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ: Συλλογή γιαχβικών μαργαριταριών.

MΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΒΙΒΛΟ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ ΜΕΛΟΝΤΥ 96,7 ΛΗΜΝΟΣ

Ο Συγγραφέας Μιχάλης Καλόπουλος απαντά στην ενδιαφέρουσα ερώτηση: Αν η ενασχόλησή μας με την απομυθοποίηση της Ιουδαιο-χριστιανικής Βίβλου είναι περιθωριακή και παρωχημένη ή αντιθέτως και σήμερα επίκαιρη, επείγουσα και απολύτως αναγκαία. Συζητά με τον Γιωργο Ελια και στο Ράδιο Μέλοντυ 96,7 της Λήμνου για την Πάλαια Διαθήκη και το τετράτομο έργο του Βιβλικη θρησκεια: «Το Μεγάλο Ψέμα» – «Ο Ένοπλος δόλος» – «Αβραάμ ο μάγος» – «Το θέατρο της σωτηρίας». Όπου περίτρανα αποδεικνύεται, πως οι "ήρωες" της Βίβλου, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από… δηλητηριογνώστες Μάγοι!

Η εκπομπή εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=2hxArf3N0vc

Δημοσιεύτηκε στις 26 Μαρ 2017

Παραδόξως το Ισραήλ όχι μόνο χάνει αυτή την μάχη με τους Φιλισταίους, αλλά και η πολύτιμη ιερή κιβωτός τους, πέφτει λάφυρο στα χέρια των μισητών έχθρων του!

Ο Ηλεί ο ιερέας, που κρίθηκε υπεύθυνος γι’ αυτήν την αδιανόητη συμφορά, βρέθηκε με κατασυντριμμένο τον αυχένα του, επειδή..."έπεσε" λέει κάπως άβολα απ’ την... καρέκλα του! Α΄Σαμ. Δ΄18.  

Η κιβωτός, ως το ενδοξότερο λάφυρο πολέμου, έφτασε στην πρώτη πόλη των Φιλισταίων και τοποθετήθηκε στον ναό του Δαγών, της φιλισταιικής πόλεως Άζωτον.[1] Από δω και πέρα όμως, αρχίζουν μια σειρά από παραδοξότητες, που μας ενδιαφέρουν και χρήζουν απαραίτητα εξηγήσεων.

Η πρώτη λοιπόν αυτή πόλη, που φιλοξενεί το ιερό λάφυρο, δέχεται σιγά-σιγά τις συνέπειες της βαρύτατης ασέβειάς της από τον θεό της κιβωτού: «και επεβαρύνθη η χειρ του Κυρίου επί τους Αζωτίους και εξωλόθρευσεν (Ο΄ εβασάνισε ο Κύριος) αυτούς και επάταξεν αυτούς (Ο΄ εις τας έδρας) με αιμορροΐδας, και την ΄Αζωτον και τα όρια αυτής» Α΄ Σαμουήλ Ε΄6 & Ο΄ Α΄Βασιλ. Ε΄1-6. Ο Κολιτσάρας μεταφράζει: «επέφερε δε νόσον εις τους αφεδρώνας όλων των κατοίκων της Αζώτου και των περιχώρων».

Κάτι σοβαρό λοιπόν συμβαίνει στην πόλη που φιλοξενεί το πολύτιμο λάφυρο! Μέχρι έξω στους αγρούς, (στα όρια αυτής), υπάρχουν άνθρωποι που ο πρωκτός, τα οπίσθιά τους, οι έδρες τους κατά την βιβλική έκφραση, υποφέρουν και έχουν έντονες αφοδευτικές ενοχλήσεις. Συχνά παρατηρείται αίμα στα κόπρανά[2] τους, με πόνους και έντονο ερεθισμό της έδρας παρόμοιο με αυτό των αιμορροΐδων! Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών πεθαίνουν!

Αυτό πάλι κι αν είναι θεϊκή οργή!!!

Διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε μήπως κάνουμε λάθος, αλλά όχι «έδρες» λέει στην μεταφ. των Ο΄, «αιμορροΐδες», συμπληρώνει απολύτως διευκρινιστικά το Μασ. κείμενο! Μα τέλος πάντων, δεν βρήκε, άλλον πιο εύκοσμο τρόπο τιμωρίας ο θεός για να τιμωρήσει τους ιερόσυλους Φιλισταίους... απ’ τις αιμορροΐδες;[3] Έχει όμως και συνέχεια.

Η κιβωτός αρχικά φιλοξενήθηκε στον αυλόγυρο του ναού Δαγών. Η τύχη των ιερέων που ασχολήθηκαν με την κιβωτό δεν μας περιγράφεται, αλλά φαίνεται να είναι ανάλογος των υπολοίπων κατοίκων: Ο΄ «και εβαρύνθη η χειρ Κυρίου επί ΄Αζωτον και εβασάνισεν (την φιλισταιική πόλη) και επήγαγεν (επέφερε) αυτοίς και εξέζεσεν[4] (γέμισε με τα προαναφερθέντα συμπτώματα) αυτοίς εις τας ναυς[5] (πλοιάρια) και (εις το ) μέσον της χώρας αυτής ανεφύησαν μύες (ποντικοί!) και εγένετο σύγχυσις θανάτου μεγάλη εν τη πόλει». Ο΄ Α΄Βασ. Ε΄6. Ο Κολιτσάρας, ο μεταφραστής των εβδομήκοντα, αγνοώντας εντελώς τα περί πλοιαρίων μεταφράζει: «επέφερεν εις αυτούς εκζέματα εις τους αφεδρώνας, ενώ εις όλην την χώρα των (την πόλη Άζωτο) ενεφανίσθησαν σμήνη ποντικών»!

Μετά λοιπόν από όλο αυτό τον πανικό στην πόλη, κατ’ απαίτηση των τρομοκρατημένων κατοίκων, η κιβωτός με τα μαρτύρια της, μετακινήθηκε σε διπλανή πόλη. Αλλά: «η χειρ του Κυρίου ήτο εναντίων (και αυτής) της πόλεως, (Ο΄ τάραχος μέγας σφόδρα) και επάταξεν από μικρού έως μεγάλου (Ο΄ και επάταξεν αυτούς (ξανά)  εις τας έδρας αυτών) και εξεφύησαν[6] και εις αυτούς αιμορροΐδες». Α΄Σαμ. Ε΄ & Ο΄ Α΄Βασ. Ε΄. Η παράξενη επιλογή του βιβλικού θεού με τις πληγές του… πρωκτού συνεχίζεται!

Αναζητώντας πλέον εξηγήσεις, πρέπει να υπενθυμίσω πως οι περίεργες αυτές πληγές, στις "έδρες" των αντιπάλων, αναφέρονται πολλές φορές στα διάφορα βιβλικά περιστατικά.

Θυμηθείτε ότι στον "άθλο" του Σαμψών, λίγο πριν κατασυντρίψει τα κεφάλια των χιλίων Φιλισταίων, με κάποια σχετική ασάφεια το κείμενο, παραδέχεται παρόμοια ότι πρώτα «επάταξεν αυτούς κνήμην και μηρόν»! Ο Γιαχβέ τους χτύπησε δηλαδή πρώτα στα γόνατα και στους αφεδρώνες και μετά τους ξέκανε ο Σαμψών!

Το ίδιο είδαμε και για την κακομοίρα την γυναίκα, του ζηλόφθονου Ισραηλίτη, που πίνοντας το επικαταρώμενο ύδωρ απ’ τα χέρια του ιερέα, η καημενούλα έπαιζε με την πιθανότητα να «κάνει ο Κύριος να σαπή (να σαπίσει) ο μηρός αυτής»! Αριθμ. Ε΄27. Φυσικά δεν μπορεί να εννοεί μόνο το «μηρί» της, δηλαδή τον «γλουτό»[7] της, αφού τέτοια πάθηση (σήψη γλουτού!) δεν υπάρχει, αλλά αναφέρεται γενικότερα τους πόνους της «έδρα»!

Μέχρι τώρα λοιπόν είχαμε πει, ότι η συγκεκριμένη κατάρα έδρας, η πληγή δηλαδή και η σαπίλα στο μηρό, αναφέρεται σε σφοδρούς αιμορροϊκούς πόνους έδρας και ίσως κάποιοι να αισθάνθηκαν ότι εκβιάσαμε τη σχετική ερμηνεία. Την φορά όμως αυτή, η αφήγηση πέρα από κάθε αμφιβολία, μας κάνει την τιμή της λεπτομερέστατης ξενάγησης στα συμπτώματα και την φύση της συγκεκριμένης πληγής, χωρίς να αφήνει περιθώρια παρανοήσεων για το τι ακριβώς είναι αυτή η πληγή που κατ’ επανάληψη χτυπά το «μηρί» ή την «έδρα» ή τους αφεδρώνες των θυμάτων της!

Για να μη βασανίζουμε λοιπόν τα πράγματα παραπάνω απ’ ότι χρειάζεται και για να μην επαναλαμβανόμεθα περιττά... τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στις υπόλοιπες πόλεις της φιλισταιικής πεντάπολης, όπου η κιβωτός μετακινείται απ’ τους φοβισμένους κατοίκους, που έντρομοι βλέπουν να πληρώνουν με θανάτους, πεπτικές δυσεντερίες και αιματικές αποπτώσεις την κατοχή της θεϊκής κιβωτού. «Και όσοι δεν απέθανον εκτυπήθησαν ( επαναλαμβάνουν σταθερά οι Ο΄: επλήγησαν εις τας έδρας) από αιμορροΐδας, και ανέβη η κραυγή της πόλεως». Α΄Σαμ. Ε΄12 & Ο΄ Α΄Βασ. Ε΄ 12.

 Το συνολικό χρονικό διάστημα που η κιβωτός κρατήθηκε στην φιλισταιική πεντάπολη δεν μας αναφέρεται. Η αφήγηση όμως επανέρχεται λέγοντάς πως τους τελευταίους επτά μαρτυρικούς μήνες, οι Φιλισταίοι κατατρομαγμένοι έχουν πετάξει κυριολεκτικά την κιβωτό… έξω στους αγρούς: «Και ήτο η κιβωτός εν αγρώ των αλλοφύλων επτά μήνας». Και προσθέτει χωρίς παραπανίσια λόγια κάτι ακόμα πιο παράξενο, που έρχεται να προστεθεί στην συμπτωματολογία της γενικευμένης πληγής: «και εξέζεσεν (εγέμισε) η γη αυτών μύας»[8] Α΄Βας. ΣΤ΄1. Οι αγροί τους γέμισαν ποντικούς!!

Παρά την απομάκρυνση της κιβωτού από τις πόλεις τα συμπτώματα δεν λεν να κοπάσουν. Οι Φιλισταίοι, κατατρομαγμένοι σκέφτονται τρόπους οριστικής απαλλαγής απ’ το επικίνδυνο "θεοφόρο" αυτό σκεύος. Σε μια σύναξη που έχουν, μαθαίνουν ότι οι Ισραηλίτες δέχονται να πάρουν πίσω το θανατηφόρο και πληγοφόρο αυτό ιερό τους σκεύος, μόνο όμως... αν καλοπληρωθούν γι’ αυτό! Απαιτούν λοιπόν: «πέντε έδρας χρυσάς... και μυς χρυσούς, ομοίωμα των μυών»! Α΄Βασ. ΣΤ΄5 Κατά τους Ο΄, πέντε χρυσούς πισινούς (!) και πέντε χρυσά ομοιώματα ποντικών! Ή, κατά το Μασ. πέντε χρυσές αιμορροΐδες και πέντε χρυσούς ποντικούς.

Λέγουν μάλιστα, με υποκριτικό προφητισμό, ότι αν τα βόδια έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής σωστά προς την περιοχή των Ισραηλιτών, τότε οι πληγές ήταν πράγματι από τον θεό, διότι τότε: «αυτός (ο Κύριος) έκαμεν εις υμάς το μέγα τούτο κακόν, εάν δε μη (αν όχι) τότε θέλετε γνωρίσει ότι δεν επάταξεν υμάς η χειρ αυτού αλλ’ ότι τούτο (το θανατικό που σας κτύπησε) εστάθη τυχαίο». Α΄Σαμ. Σ΄9 Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν ήταν τυχαίο. Οι Φιλισταίοι τυφλοί από πίστη σε θεϊκές δυνάμεις, αδυνατούν να υποθέσουν οτιδήποτε ανθρωποκίνητο για τα δεινά τους!

Όλα αυτά τα περίεργα χρυσά αναθήματα, τα λύτρα των πληγών, από έδρες (πισινούς) και ποντικούς, που τόσο πρόθυμα πληρώνουν οι παθόντες με την ελπίδα της γιατρειάς, μας θυμίζουν απαράλλαχτα την συνταγή των πατριαρχών: «οι πληγές πληρώνονται» που με τόσο ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε στην αρχή ακόμα αυτής της έρευνας. (βλ.Μ.ψ. «ένας ολέθριος σωτήρας»). Τώρα λοιπόν, βλέπουμε ξανά να τηρούνται απαρέγκλιτα οι προγονικές απαιτήσεις και τα χρυσά λύτρα της θεραπείας να τοποθετούνται μαζί με την κιβωτό σε μια βοϊδάμαξα, που χωρίς αμφιβολία οι παθόντες πρόθυμα την κατευθύνουν προς την ανατολική περιοχή των Ισραηλιτών. Λέω πως την κατηύθυναν, διότι με τέτοιο φόρο αίματος που είχαν απ’ το αντικείμενο αυτό του θεϊκού θανάτου, είναι σίγουρο ότι οι ίδιοι οι Φιλισταίοι θα έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια να αποτρέψουν την βοϊδάμαξα από κάθε άλλη κατεύθυνση. Εντούτοις, όπως είναι αναμενόμενο, αυτή η σιγουριά των εξελίξεων είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για προφητισμούς, που δεν γινότανε να πάει χαμένη! Επιτέλους όμως, η βοϊδάμαξα ξεκίνησε με τον αργό χαρακτηριστικό ρυθμό της την ανηφορική πορεία της προς τα ανατολικά. Οι Φιλισταίοι δεν θα ξεχνούσαν ποτέ πόσο βαριά και ανεξήγητα πλήρωσαν την κατοχή του ιερού αυτού σκεύους. Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να υποθέσει τι ακριβώς συνέβη!

                                                                                                     *

Ας αφήσουμε όμως την βοϊδάμαξα να ανηφορίζει, με τον αργό μελαγχολικό ρυθμό της ανατολικά προς τη μεριά των Ισραηλιτών και ας σκεφτούμε λίγα πράγματα.

Πως είναι δυνατόν όλες αυτές οι ιστορίες να επαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα χωρίς κανένα ίχνος παρεκτροπής απ’ το αρχικό κείμενο; Διαβάστε κάτω απ’ τη λέξη «Άζωτον» οποιαδήποτε αξιόλογη εγκυκλοπαίδεια και θα δείτε να αναφέρεται στερεότυπα χωρίς καμία απολύτως διαφοροποίηση και χωρίς το παραμικρό σχόλιο, στην ολοφάνερα περίεργη αν όχι και αηδιαστική αυτή βιβλική ιστορία. Ούτε μια υποψία ερώτησης, καμία απολύτως απόπειρα ερμηνείας! Λες και όλοι μαζί, έχουν συνεννοηθεί να τηρήσουν μια πανίερη συμφωνία! Έναν απόλυτο όρκο, μη παρεκτροπής απ’ το ιερό κείμενο. Ούτε έναν μικρό υπαινιγμό. Τίποτε! Για παράδειγμα, ο πασίγνωστος σχολιαστής της Βίβλου, ακαδημαϊκός, θεολόγος και «συντάκτης των σχολικών βιβλίων για την ελληνική εκπαίδευση», ο αείμνηστος Δ. Σ. Μπαλάνος, μόνο που δεν γλιστρούσε κάθε φορά να τσακιστεί πάνω στο μέλι που έσταζε η γλώσσα του όταν επεξηγηματικά περιέγραφε τέτοιες παλαιοδιαθηκικές ιστορίες! Και πόσοι άλλοι σαν κι αυτόν, που γράφουν τα σημερινά σχολικά βιβλία! Ακατανόητα εντελώς φαίνονται όλα αυτά και είναι απορίας άξιο, πως τόσοι θεολόγοι, όλοι με μια φωνή συμμορφωμένοι σήμερα σαν μαθητριούλες ``εν χορώ’‘, εξακολουθούν να απαγγέλλουν για τα πλήθη των πιστών μαθητών τους, τις χιλιοειπωμένες εντελώς ανώδυνες ερμηνείες, για τις ολοφάνερα άθλιες αυτές ιστορίες... που καταλήγουν έτι αθλιότερες, αφού μέσα σε όλη αυτή την εξαιρετικά βρώμικη μαγγανεία, εμπλέκουν έναν άπειρης φιλικότητας συμπαντικό θεό!

Όλα παραμένουν ακριβώς όπως η εβραιοβιβλική αφήγηση μας τα παρέδωσε! Όπως ακριβώς ορίζει η εβραιο-ιερατική ιστορία, ακριβώς και απαρέγκλιτα όπως αυτή μας επεβλήθη, πριν από εκατονταετίες. Όλα παρέμειναν απείραχτα, ανέγγιχτα και προ πάντων απολύτως άγια! Δεν μας συμβαίνει σίγουρα κάτι ;

Προσπαθώντας μετά από τόσους αιώνες, με δικαιολογημένο θαρρώ ενδιαφέρον, να καταλάβουμε τι στο καλό ήταν επιτέλους όλα αυτά τα αηδιαστικά ``θαύματα’‘ και ποιες οι πιθανές τους ερμηνείες, θέλουμε πρώτα απ’ όλα να κάνουμε κάποιες ολοφάνερα λογικές ερωτήσεις: γιατί λοιπόν όλα αυτά τα τόσο πετυχημένα θαύματα θανάτου και εξευτελιστικών πληγών, (αιμορροΐδες, ποντίκια κ.λ.π.) ξεσπούν μετά την πολύνεκρη ήττα των Εβραίων και όχι πριν απ’ αυτήν; Απ’ την άλλη, αν ήταν ο αληθινός θεός αυτός που κρύβεται πίσω απ’ τις αχαρακτήριστες αυτές ενέργειες, θα είχαν οι αλλόκοτες αυτές πληγές τόση επίμονη σχέση με τρόφιμα, ψωμιά, νερά και εν γένει, όπως εδώ βλέπουμε, με το πεπτικό σύστημα; Γιατί ποντίκια, βατράχια και αιμορροΐδες γίνονται στα χέρια του θεού όπλα θανάτου και εξαναγκασμού; Δεν υπήρχε τίποτε καλύτερο, κολακευτικότερο και πιο αρμόζον, για να γίνει στα θεϊκά χέρια αιτία συμμόρφωσης των αντιπάλων του εισβολέα Ισραήλ;

Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι το τόσο απεχθές έκαναν όλοι αυτοί οι άξιοι οδυνηρού και ταπεινωτικού θανάτου εχθροί του Ισραήλ, από το να εξασκούν το ιερότερο, πανάρχαιο αλλά και αυτονόητο καθήκον της υπεράσπισης των εδαφών της πατρίδος τους, των περιουσιών και των οικογενειών τους, απ’ τον ανελέητο εισβολέα Ισραήλ;

Ας δεχθούμε λοιπόν επιτέλους, ότι κάτι πολύ σοβαρότερο από υπέροχες θεολογικές εικόνες κρύβονται πίσω απ’ τις ολοφάνερα μαγγανικές ιστορίες της εβραϊκής Βίβλου.

Ας σταματήσουμε όμως τους αυτοοικτιρμούς, για τις ασυγχώρητες δυστυχώς αβλεψίες μας και ας επιστρέψουμε στην ανάλυση μας.

``Ευλογώντας’’ το νερό των αντιπάλων!

Ποιό είναι λοιπόν το απλό σενάριο δράσης, που κρύβεται πίσω απ’ την συγκεκριμένη περίπτωση και προ πάντων, τί σχέση μπορεί να έχουν και πώς μπορούν να συνδέονται οι ποντικοί με τις αιμορροΐδες;

Είναι αλήθεια ότι, στην αρχή δεν μπορούσα καθόλου να συσχετίσω τα δύο εντελώς άσχετα αυτά πράγματα και αναγκάστηκα να υποθέσω, ότι μπροστά μας έχουμε μια απ’ τις γνωστές βιβλικές υπερβολές, που παρεισφρήσανε στην αφήγηση για να καλύψουν ή και να απαλείψουν την αληθινή εξέλιξη των πραγμάτων. Η αποκωδικοποίηση αυτής της περιγραφής μου ήταν σχεδόν αδιανόητη... ώσπου... η ίδια η αφήγηση μ’ έβαλε στον σωστό δρόμο ερμηνείας και μου έδειξε με απλό τρόπο πια ακριβώς είναι η σχέση ποντικών και αιμορροΐδων.

Ακριβώς λοιπόν στη συνέχεια της αφήγησης, τρία μόλις εδάφια μετά το τέλος αυτής της εξιστόρησης, παίρνουμε μια ιδέα των συγκεκριμένων τρόπων δράσης κατά των Φιλισταίων. Κατά προτροπή λοιπόν του ιερέως Σαμουήλ, ο λαός Ισραήλ συγκεντρώνεται λατρευτικά στα ύδατα Μισπά[9] που είναι ψηλά στα αντικρινά βουνά της πεντάπολης των Φιλισταίων, Ο προφήτης τους υπόσχεται σύντομα απελευθέρωση απ’ τον φόβο των Φιλισταίων, τους βάζει όμως να κάνουν κάτι περίεργο. Κάτι που φαινομενικά είναι απλό αλλά χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και ερμηνείας, αφού δεν υπαγορεύεται από καμία γνωστή θρησκευτική εντολή ή έθιμο και από μόνο του είναι εντελώς μετέωρο και ακατανόητο. Οι Ισραηλίτες, λοιπόν συναθροισμένοι εκεί ψηλά στον υδροκρίτη[10] της περιοχής αυτής, γιορτάζουν τη νίκη τους κατά των Φιλισταίων με ένα εντελώς ξεχωριστό τρόπο.: «και συνήχθησαν ομού εις Μισπά και ήντλησαν ύδωρ και εξέχεαν ενώπιον Κυρίου». Α΄Σαμ. Ζ΄5Οι Ο΄ αποδίδουν πιο κατανοητά την περίεργη αυτή διαδικασία: «συνήχθησαν...(οι υιοί Ισραήλ εις Μισπά) και υδρεύοντο ύδωρ και εξέχεαν ενώπιον Κυρίου επί την γην» Ο΄ Α΄Βασ. Ζ΄6

Μήπως είναι απλές σπονδές στην θεότητα; Όχι, οι Ισραηλίτες εκτελούν εδώ κάτι περισσότερο από σπονδές στο θεό τους. Οι διατεταγμένες σπονδές των ισραηλιτών αν και σπάνιες δεν περιελάμβαναν ποτέ σπονδές υδάτων.[11]

Η περίεργη λοιπόν αυτή ιεροτελεστία, ψηλά στον υδροκρίτη της Φιλισταίας, που θέλει τους Ισραηλίτες να παίρνουν νερό απ’ την πηγή ή το ρυάκι και να το ρίχνουν παραπέρα στο έδαφος, κάτι δηλαδή σαν τελετουργικό πότισμα, θα έβαζε πιστεύω κάθε προσεκτικό ερευνητή σε σκέψεις.

Το τελετουργικό αυτό ``πότισμα’‘, που γίνεται εκεί στα ύδατα Μισπά, στα όρια της Φιλισταίας, προφανώς δηλαδή στην κορυφογραμμή που χωρίζει την παραλιακή Φιλισταία (στα δυτικά) απ’ την κοιλάδα του Ιορδάνη (στα ανατολικά), δεν είναι καθόλου αποκομμένο απ’ τα αμέσως προηγούμενα γεγονότα, αφού το τελετουργικό αυτό πότισμα, δίνει μοναδική αφορμή ερμηνείας στους μηχανισμούς που επέβαλαν τις πληγές των ποντικών και των αιμορροΐδων!

Όλα δείχνουν ότι οι πληγές που επεβλήθησαν στην παραλιακή πεντάπολη, είχαν να κάνουν ακριβώς με αυτό καθ’ εαυτό το πότισμα της γης των Φιλισταίων, που εορταστικά και τελετουργικά, αναπαρίσταται εδώ μετά από καιρό, ψηλά στα αντικρινά βουνά της πληγωμένης πεντάπολη.

Αυτά ακριβώς τα νερά που ειρηνικά κατηφόριζαν από τα απέναντι υψώματα είχαν δεχθεί την κατάλληλη ποσότητα ``κατάρας’‘ από το χέρι του εβραϊκού ιερατείου! Μα, θα ρωτήσει κάποιος, πως ξέρουμε ότι η πεντάπολη δέχεται νερά απ’ τα απέναντι υψώματα αφού η αφήγηση δεν κάνει καθόλου λόγο γι’ αυτό; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Ποτέ δεν γίνεται το αντίθετο. Πάντοτε τα παράκτια μέρη δέχονται τα νερά των γύρω βουνών. Άλλωστε μια ματιά σε έναν σύγχρονο χάρτη της Παλαιστίνης δεν αφήνει έπ’ αυτού καμία αμφιβολία. Η τοπογραφία[12] της συγκεκριμένης αφήγησης, είναι και σήμερα δεδομένη και απολύτως κατάλληλη για την επιβολή τέτοιων πληγών στις παραλιακές πόλεις της τότε Φιλισταίας.

Βέβαια προκύπτει το ερώτημα: με ποιά λογική η πληγή μπορούσε να αφορά μόνο τις ποτιστικές καλλιέργειες και όχι κατ΄ ευθείαν την καθημερινή χρήση του νερού; Η απάντηση είναι και πάλι απλή. Οι Φιλισταίοι είναι παλαιοί κάτοικοι των περιοχών και για καθημερινή χρήση ύδατος στις πόλεις τους έχουν στις αυλές ή τις πλατείες τα δικά τους πηγάδια. Η Βίβλος ακριβώς τέτοια «φρέατα[13] ηνοιγμένα» περιγράφει ότι είχαν στην κατοχή τους οι αυθεντικοί αυτοί Ελληνο-χαναναίοι απ’ την εποχή ακόμα του Αβραάμ. (Δευτ.Σ΄11) Έτσι, όλα δείχνουν ότι το μόνο ``ευλογημένο’‘ νερό που αυθεντικά μαγκανισμένο μπορούσε να τους πλήξει, ήταν πράγματι αυτό των ποτιστικών καλλιεργειών τους.    

Καθώς λοιπόν το μεγάλο λάφυρο του πολέμου, η κιβωτός έφτανε στην πρώτη φιλισταιική πόλη τα νερά της αργά και σταθερά εδέχοντο τις ασταμάτητες ``ευλογίες’‘ των ιερέων του Κυρίου. Τα κηπευτικά και οι ποτιστικές καλλιέργειές τους καθώς αρδεύοντο είχαν πλέον ``κάτι’‘ απ’ την κρυμμένη αρχαία σοφία των Χαλδαίο-μαγγανικών πληγών, που απ’ την εποχή ακόμα του Μωυσέως είδαμε να γονατίζουν έναν ολόκληρο ποταμό, σκοτώνοντας τα ψάρια[14] και μεταβάλλοντάς τον σε αηδιαστικό κοκκινόνερο. Το νερό των βουνών μαγγανισμένο σταθερά σε μικροποσότητες, προκαλούσε από μικρές εντερικές ενοχλήσεις έως επώδυνες αιματώδεις αποπτώσεις και στην χειρότερη περίπτωση θάνατο. Όλο αυτή την «αιμορροϊκή» κατάσταση η Βίβλος κυριολεκτώντας, το ονομάζει με ένα όνομα, «αιμορροΐδες».    

Όταν η πίεση των πληγών ανάγκαζε τους κατοίκους της μιας πόλεως να διώξουν την κιβωτό σε άλλη πόλη, τότε τα συμπτώματα υποχωρούσαν απ’ την πόλη αυτή και εμφανιζόταν πανομοιότυπα στην επόμενη, που είχε την ατυχή έμπνευση να φιλοξενήσει την κιβωτό του Κυρίου. Οι άγρυπνοι ιερείς της κιβωτού δεν είχαν παρά να μετακομίσουν τις κατάρες του Κυρίου στις πηγές άρδευσης της επόμενης αυτής πόλεως. Τελικά, και οι πέντε πόλεις των Φιλισταίων δέχθηκαν με τη σειρά τους (έτσι τουλάχιστον μας παραδίδεται απ’ την αφήγηση), τα οδυνηρά πλήγματα της ορεσίβιας μαγγανείας.

Ποιά σχέση έχουν όμως οι ποντικοί με όλα αυτά;

Οι Φιλισταίοι είναι προκομμένοι κάτοικοι της παραδεισένιας Χαναάν. Η χώρα τους όμως που κατά τας γραφάς είναι: «ως παράδεισος ως η γη της Αιγύπτου» διαμορφώθηκε από ανθρώπινα χέρια. Είναι ένας ποτιστικός παράδεισος. Ο θεός τους ο Δαγών, είναι ενδεικτικότατος της αγάπης τους για την καλλιεργήσιμη γη. Ο Δαγών τον οποίον η βιβλική αφήγηση δείχνει ότι λατρεύουν οι Φιλισταίοι είναι σύμφωνα με την αρχαιότατη εκδοχή του βύβλιου Φίλωνα[15] ο αρότριος Δίας των Ελλήνων.

Όταν λοιπόν οι Φιλισταίοι «υδρεύονται» ή «αντλούν ύδωρ» και το ρίχνουν στη γη τους... δηλαδή ποτίζουν τους κήπους και τις εκτεταμένες καλλιέργειές τους, από νερά που έχουν όμως μέσα το ``κάτι τι’‘ τους σε δηλητήριο, τότε όχι μόνο οι κάτοικοι που θα φάνε τα κηπευτικά αλλά και οι κακότυχοι αρουραίοι των αγρών που ζουν απ’ τις ρίζες και τους βολβούς, θα πάθουν μια ανεπανάληπτη πανωλεθρία. Δηλητηριασμένοι λοιπόν αργά και σταθερά οι αρουραίοι των αγρών βγαίνουν συχνά τριγυρνώντας εδώ και εκεί αλαφιασμένοι και άλλοι ψοφούν όπου να’ ναι αναζητώντας την ύστατη στιγμή σωτηρία έξω απ’ τα άλλοτε φιλόξενα χώματα των κήπων![16]

Ακούγεται φρικτό. Συμφωνώ, μα δεν είμαι εγώ αυτός που έγραψε: «Και ην η κιβωτός εν αγρώ των αλλοφύλων (Μασ. Φιλισταίων) επτά μήνας και εξέζεσεν (εγέμισε) η γη αυτών μύας (ποντικούς)»! Ο΄ Α΄Βασ. ΣΤ΄1 «Εκζέω=εκβράζω, εμφανίζωμαι επι νόσου. Έκζεσις= εκβραζμός». Liddwll-Scott.

Δεν ήταν βέβαια η κιβωτός, με το ``άγιο’’ περιεχόμενό της που παρατημένη έξω στους αγρούς, γέμιζε τη γη τους ποντίκια. Η καθεαυτό βοήθεια ήρθε απ’ τους άγρυπνους ιεροδιακόνους των άγιων αυτών καταστροφών, αφού από τα γύρω ρυάκια των υψωμάτων, έστελναν ασταμάτητα στους υδρευόμενους Φιλισταίους, τις ``ευλογίες’‘ και τις κατάρες των αιμορροΐδων και των αρουραίων!

Θα θυμάστε βέβαια ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε τις αιμορροΐδες σαν θεόσταλτη κατάρα. (Βλ Μ.ψ. «Ευλογία και κατάρα») Ο Μωυσής τις αναφέρει ανάμεσα στις απειλητικές κατάρες, προς εκφοβισμό του ίδιου του λαού του, όπου συγκεκριμένα λέει: «Άλλ’ εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν του Κυρίου... ο Κύριος θέλει σε πατάξει (λαέ Ισραήλ) με την Αιγυπτιακήν πληγήν και με αιμορροΐδες»! Οι Ο΄ στο ίδιο εδάφιο δεν αναφέρουν καθόλου τη λέξη «αιμορροΐδες», αλλά λέγουν: «πατάξαι σε Κύριος έλκει Αιγυπτίω εις την έδραν... ώστε να μη δύνασαι να ιατρευθής» Ο΄Δευτ. ΚΗ΄27 Έλκη έδρας δεν αναφέρει πουθενά η περιγραφή της εξόδου! Μια καταπληκτική λοιπόν πληροφορία που μόνο οι Ο΄ διέσωσαν!!! Η εκπληκτική αυτή βιβλική παραδοχή μας διαβεβαιώνει ότι το συγκεκριμένο είδος πληγής (έλκος έδρας) έδρασε και στην Αίγυπτο, παρ’ όλο που τελικά δεν συμπεριελήφθη ποτέ στον επίσημο κατάλογο των πληγών της Αιγύπτου!  

Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που κάτι παρόμοιο περιγράφεται στη Βίβλο. Η περίπτωση των ποντικών που γέμισαν ξαφνικά τον τόπο, μας θυμίζει έντονα τα βατράχια της Αιγύπτου, όπου ενώ τα ψάρια του ποταμού ψόφησαν, και οι Αιγύπτιοι υπέφεραν από έλκη έδρας τα αμφίβια βατράχια, βγήκαν από τον ποταμό και τα δηλητηριασμένα έλη και γέμισαν τους δρόμους της Αιγύπτου! Να λοιπόν που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Εκεί βατράχια... εδώ ποντίκια..., διαφορά μόνο προς το χειρότερο. Άρα, πρόκειται σαφώς για τον ίδιο θεό! Τον «θεό των πνευμάτων και πάσης σαρκός»! Ο΄ Αριθ. ΙΣ΄22 & ΚΖ΄16

[1]Μια από τις πέντε παραλιακές πόλεις των Φιλισταίων 3 μίλια βορειοανατολικά της Ασκάλωνος

[2]Ενδεικτικό παραμένει το γεγονός ότι: «αίμα στα κόπρανα του κυνηγημένου ζώου που έχει χτυπηθεί με δηλητηριασμένο βέλος αναζητούν οι Βουσμάνοι της Νοτίου Αφρικής καθώς το ακολουθούν για ώρες, πριν υποκύψει στο δηλητήριο».

[3]Η συγκεκριμένη λέξη δεν αναφέρεται κατ’ ανάγκην στην γνωστή σήμερα πάθηση των αιμορροΐδων αλλά γενικά στην εκ της έδρας αιμορροή. Άλλωστε η εβραϊκή λέξη που πρώτο χρησιμοποιήθηκε εδώ είναι ba’pholim μια λέξη που είναι γενικά συνδεδεμένη με το πρωκτικό άλγος και όχι η λέξη techorim των Μασοριτών που συγκεκριμένα υπονοεί αιμορροΐδες.

[4]Εκ του «ζέω»=βράζω, «βράζει ο τόπος» λέμε και σήμερα όταν θέλουμε να πούμε ότι γεμίσαμε από άσχημα συμπτώματα

[5]ναυς= πλοιάρια. (Ναυς, νηός πληθ. Νήες νηών. Το μικρό απόσπασμα που θέλει τα πλοιάρια των Αζώτιων Φιλισταίων γεμάτα (να ζέουν=να βράζουν) απ’ τα συμπτώματα των αιμορροΐδων δεν υπάρχει στο Μασ κείμενο. Αυτό είναι όμως που οδηγεί την σκέψη μας και πάλι στα νοθευμένα (μαγκανισμένα) τρόφιμα και νερά που αναγκαστικά εφοδιάζοντο οι ναυτικοί για τα ολιγοήμερα ταξίδια τους. Έτσι, παρ’ ότι απομακρύνοντο απ’ την πόλη τα συμπτώματα τους ακολουθούσαν με τις έντονες ενοχλήσεις στο τελευταίο άκρο του πεπτικού τους σωλήνα!

[6]Απ’ το «φύω» αόρισ, εφυσα: γεννώ, παράγω, αναδίδω, βγάζω, φυτρώνω. αποκτώ.

[7] Γλουτός = «το άνω οπίσθιο μέρος του μηρού κωλομέρι, οπίσθιο»Λεξ. Σταματάκου

[8]Ο μυς, οι μύες. Γίνεται σαφές ότι αυτοί είναι οι γνωστοί μας «αρουραίοι οι ποντικοί των αγρών συχνά μήκους μέχρι 20 εκ.

[9]Μισπά: πόλης ΒΔ της Ιερουσαλήμ πολλάκις μνημονευόμενη στην ιστορία του Ισραήλ. Σήμερα καλείται Nebi-Sanwil.

[10]Υδροκρίτης:. «Η υψηλότερη κορυφογραμμή όρους η αποτελούσα την γραμμή διαχωρισμού των όμβριων υδάτων, αλλιώς ράχη ή νεροχωρίστρα» Σταματάκος

[11]Έχουμε σπονδές οίνου Εξ.ΚΘ΄40. Αριθ.ΙΕ΄5,7,10. Σπονδές μπύρας (σίκερα) Αριθ.ΚΗ΄7. Αλλά πουθενά δεν αναφέρονται σπονδές ύδατος.

[12]Τρεις τουλάχιστο υδάτινοι δρόμοι (N. Soreg, Ha Ela, και N. Guvrin) σημειωμένοι στον χάρτη, ενώνουν μέχρι σήμερα τα αντικρινά βουνά της Ιουδαίας(απ’ την Χεβρώνα μέχρι την Ιερουσαλήμ, 900 μ. περίπου υψόμετρο) με την παραλιακή πόλη Άζωτο ή Αshdod όπως λέγεται σήμερα. Επίσης βλ. «Άτλας της Βίβλου» σελ. 191.

[13]Ένα αιγυπτιακό έγγραφο (πάπυρος Αναστάση VII) με την ονομασία: «τα πηγάδια του Μερνεπτά», που για τις εκστρατευτικές ανάγκες του Φαραώ Μερνεπτά στη Χαναάν (1236 π, Χ.) σημειώνει τα σημαντικότερα πηγάδια της Χαναάν, περιγράφει πρώτα και καλύτερα τα πηγάδια κατά μήκος της παραλιακής Φιλισταίας. Βλ. «Άτλας της Βίβλου» σελ. 51

[14]Κατά την αρχαιότητα, η μέθοδος αυτή στην βασηκή αρχή λειτουργίας της, δεν ήταν εντελώς άγνωστη: «Σώματα περιέχοντα τον δακτύλιον της κουμαρίνης (δι-κουμαρίνη ή δι-κουμαρόλη και φουρανικόν)... ευρέθησαν εις διάφορα φυτά όπως ο «Φλόμος» και δρουν ως ισχυρά δηλητήρια των Ιχθύων, παραλύοντα το αναπνευστικό αυτών σύστημα... Χρησιμοποιούντο υπό την μορφήν υδατικών εκχυλισμάτων του φυτού, δια την αλιείαν»! Βάρβογλης «οργανική χημεία» σελ.471 Βλ.Επίσης «Φλόμος» και «Πικροτοξίνη». Κατά τον ίδιο τρόπο σπέρματα Κοκίσκου (φυτό αρωματοποιίας και αργότερα φαρμακευτικό με άφθονη πικροτοξίνη) χρησιμοποιούντο στις Ινδίες και γενικότερα στην Ασία για την αναισθητοποίηση των ψαριών στα ρυάκια.

[15]Ο Φίλων ο Βύβλιος βλέπει το όνομα Δαγών να προκύπτει απ’ το σημιτικό νταγκάν=σίτος συγκρίνει λοιπόν τον Δαγών με τον «αρότριο Δία» των Ελλήνων, και μας αποκαλύπτει ότι ο θεός Δίας -Δαγών είναι για τους Φιλισταίους ο θεός της κηπουρικής και της καλλιεργημένης γης. Ευσέβ. Ευαγγ. Προπαρασκ. Α΄ι΄36. Βλ. επίσης σελ.22 Π. Μπρατσιώτης: «Οι Φιλισταίοι και ο Αιγαιοκρητικός πολιτισμός εν Παλαιστίνη»

[16]Άνθρωποι και ποντίκια συχνά έχουν την ίδια αντίδραση στον δηλητηριασμό. Κατά την γνώμη των ειδικών (Γεωπόνων και Κτηνιάτρων) οι ποντικοί είχαν κι αυτοί «αιμολυτικά» συμπτώματα και έβγαιναν τρέμοντας στον ήλιο να ζεσταθούν, πριν υποκύψουν στα συμπτώματα δηλητηριασμού. Ο «Άτλας της Βίβλου» σελ. 73 δίνει μια πολύ σωστή εκδοχή λέγοντας: «Στην Ασδώδ πέφτει πανούκλα. Η κιβωτός μεταφέρεται στην Άκρον μια άλλη πόλη των Φιλισταίων με παρόμοια συμπτώματα». Ειδικά η φιλισταιική πόλη Ασδώδ (Άζωτον) σημειώνεται χτισμένη πάνω σε παλαιότερο ρυάκι με τις πηγές του ψιλά στα όρη της Ιουδαίας βλ. «Άτλας της Βίβλου» σελ. 191.

Οι τρεις αβρααμικές θρησκείες ξεκίνησαν, από μια πλεκτάνη μοιχείας και δηλητηρίων του Αβραάμ και της Σάρας! Του Μ. Καλόπουλου

«Και ελήφθη (η Σάρα) εις την οικίαν του Φαραώ, τον δε Αβραάμ μεταχειρίσθησαν καλώς δι΄ αυτήν, και έλαβε (ο Αβραάμ) πρόβατα και βόας και όνους και δούλους και δούλας και όνους θηλυκάς και καμήλους»! Γέν.ΙΒ΄15-16

Η μοιχεία συντελέσθη και ακολούθησαν τα πληγοποιά δηλητήρια.

«Πληγές επί τον Φαραώ και επί τον οίκον αυτού, πληγές μεγάλες και πονηρές, εξ αιτίας Σάρας της γυναικός του Αβραάμ»! Γέν.ΙΒ΄ 17.         

Ο Αβραάμ τους θεραπεύει… «Και ήτο πλέον ο Αβραάμ πλούσιος σφόδρα εις αργύριον και εις χρυσίον». Γέν.ΙΓ΄ 12.

Η πλεκτάνη της μοιχείας και των δηλητηρίων εφαρμόζεται ακόμα δυο φορές, και καθιστά πάμπλουτους τους πατριάρχες! Βλέπε: Γένεσις κεφάλαιο Κ΄. και Γένεσις κεφάλαιο ΚΣ΄.

Αναλυτικότερα βλέπε τα άρθρα:

Σάρρα: η νύφη της συμφοράς. Του Μ. Καλόπουλου

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/840-sarra-i-nufi-tis-sumforas

Ο Αβρααμισμός και... Το κόλπο της "αδελφής"

http://www.greatlie.com/xristianismos/palaia-diathiki/839-o-abraam-kai-to-kolpo-tis-qadelfisq.html

Είναι ο Εμμανουήλ του Ησαΐα, προφητεία για την υποτιθέμενη παρθενογένεση του Ιησού; Του Μ. Καλόπουλου

Σε μια τέτοια περίπτωση εγκυμονούσης "παρθένας", που ξέφυγε τον θάνατο και την πυρά της κατάκρισης, αναφέρεται ο Ησαΐας και όπως θα δούμε η περίπτωσή της μας ενδιαφέρει άμεσα.

Την εποχή λοιπόν που βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ ήταν ο Άχαζ, συνέβη κάτι αναπάντεχα προδοτικό. Το βόριο εβραϊκό έθνος του Ισραήλ, με πρωτεύουσα την Σαμάρεια, συμμάχησε με τους Ασσύριους, με προφανή σκοπό την κοινή υποδούλωση του νότιου εβραϊκού έθνους των Ιουδαίων και της πρωτεύουσάς τους Ιερουσαλήμ! Ο αδελφοκτόνος πόλεμος και η συντριβή της Ιερουσαλήμ φαινόταν πως ήταν πλέον ζήτημα χρόνου.

Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ κάλεσε τον προφήτη Ησαΐα (που τότε ήταν κάτι σαν υπουργός άμυνας) να τον συμβουλευθεί. Οι μυστικές πληροφορίες που είχε ο προφήτης και τα όπλα μαζικού θανάτου που διέθετε καθιστούσαν την γνώμη του πραγματικά θεϊκή.

Ο Ησαΐας απάντησε καθησυχαστικά στον βασιλιά: «να μένεις ήσυχος. Μη φοβηθείς, μηδέ μικροψυχήσεις, από τον άγριο θυμό της Σαμάρειας και της Συρίας... Τούτο (η συμμαχία Σαμάρειας και Συρίας) δεν θα σταθεί ουδέ θέλει γίνει» Ησαΐας 7.4-7. Όμως, αμέσως μετά την διαβεβαίωση αυτή και μέσα στην συζήτηση περί του ενδεχόμενου πολέμου... ο Ησαΐας πιέζει τον βασιλιά να ζητήσει απ’ τον θεό, κάποιο σημείο (θαύμα) που να επιβεβαιώνει αυτή την καλή προφητεία του!

Ο βασιλιάς Άχαζ τα ‘χασε, όχι μόνο δεν καταλάβαινε που το πάει ο προφήτης, αλλά εντελώς φυσιολογικά, απάντησε ότι δεν θα τολμούσε ποτέ του να ζητήσει θαύμα επιβεβαίωσης στην καλή αυτή προφητεία! Και τότε, χωρίς καν να του το ζητήσει ο βασιλιάς, ολοφάνερα για δικούς του λόγους, ο Ησαΐας κάνει μια προφητεία: «ακούστε τώρα όλοι εσείς απ’ τον οίκο του Δαυίδ... ο Κύριος θα σας δώσει σημείον, (αν και κανένας δεν το ζήτησε) ιδού η παρθένος (προφανώς τους δείχνει κάποια κοπέλα) θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν και θέλει καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, μέλι θα τρώει και ανθόγαλο, και πριν το παιδί (αυτό) μάθει να απορρίπτει το κακό και να εκλέγει το αγαθό (εκπληκτικές αοριστίες που μπορούν να εφαρμοστούν από την βρεφική ηλικία μέχρι και την εφηβεία του παιδιού!) η γη την οποίαν εσύ τρέμεις θα εγκαταλειφθεί από τους δυο βασιλείς». Ησαΐας 7.13-16.

Οι εξελίξεις του αναμενόμενου πολέμου μπορούσαν ακόμα να περιμένουν! Ο Ησαΐας πρόβλεψε την διάλυση της συμμαχίας μεταξύ Σαμάρειας και Συρίας, κάτι που θα μπορούσε να αποπειραθεί οποιοσδήποτε είχε απλώς περισσότερες πληροφορίες. Όμως, όσα είπε στην συνέχεια ο Ησαΐας για ένα παιδί, που θα γεννηθεί από παρθένο, ακούγονται εντελώς περιττά!

Ποιά ανάγκη υπήρχε να δώσει ο θεός πρόσθετες εγγυήσεις για την καλή έκβαση των εξελίξεων, καθιστώντας (θαυματουργικά) έγκυο μια άσχετη παρθένο, θέτοντάς την σε κίνδυνο λιθοβολισμού; Και επειδή γνωρίζουμε, ότι σαφώς κανένας θεός δεν σχετίστηκε ποτέ με οποιουσδήποτε προφήτες, αντιμετωπίζοντας κατάματα την ουσία, πρέπει να ρωτήσουμε... τί ανάγκασε τον προφήτη να εμπλέξει στις πολιτικο-στρατιωτικές συζητήσεις και πιθανές εξελίξεις της περιοχής του, την παρθενογένεση κάποιου παιδιού, δίνοντας επιπλέον διαβεβαιώσεις που κανένας δεν του ζήτησε;

Η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή! Ο προφήτης γνώριζε ότι μια αφιερωμένη στον ναό ανύπαντρη προφήτης, θα γεννούσε εξώγαμο παιδί! Εξ αιτίας της εξωσυζυγικής της εγκυμοσύνης, η κατάστασή της ήταν τραγική! Κάτι έπρεπε λοιπόν να γίνει και μάλιστα επειγόντως, για να αποφευχθεί ο υποχρεωτικός θάνατός της! Μόνο μια ανάλογη προφητική κίνηση, που θα έδινε άλλη θεϊκότερη διάσταση στο γεγονός της άνομης σύλληψης αυτού του παιδιού, θα μπορούσε να σώσει την κακόμοιρη νεαρή έγκυο και το παιδί της από τον λιθοβολισμό ή την καύση της στην πυρά που της επέβαλε ο απάνθρωπος μωυσιακός ή μωσαϊκό νόμος!

Η αναγόρευση της φυσιολογικής αλλά εξωσυζυγικής και εξ αυτού παράνομης εγκυμοσύνης της νεαρής, σε θεόσταλτη παρθενο-σύλληψη και η μετατροπή της σε θεοσημία, ήταν ο μόνος τρόπος διαφυγής και διάσωσης από τον βίαια θάνατό της! Εξ αφορμής λοιπόν κάποιων άσχετων και μελλοντικών στρατιωτικών εξελίξεων στην περιοχή, ο Ησαΐας πιθανότατα για προσωπικούς του λόγους, (ενδεχομένως να ήταν ο ίδιος πατέρας του Εμμανουήλ) είχε την ευφυή πρωτοβουλία, να δώσει στην περίπτωση διαστάσεις θαύματος και παρθενο-σύλληψις, αποτρέποντας τον προβλεπόμενο θάνατο της μητέρας του Εμμανουήλ στην πυρά!

Η χωρίς την σύμπραξη ανδρός, θεόδοτη εγκυμοσύνη, ήταν η μοναδική θεολογική δικαιολογία, που μπορούσε να βρει ο προφήτης για να σώσει το παιδί και την αγαπημένη του άγαμη (παρθένα) προφήτισσα! Άλλωστε, σε κάτι ανάλογο κατέφευγε ολόκληρη η αρχαιότητα σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Οι αγιοσπορές λοιπόν και οι "παρθενογενέσεις", είχαν εφευρεθεί από πολύ παλιά και είχαν το μερίδιό τους ανάμεσα στα τόσα θαύματα των προφητών, που ουσιαστικά δεν άφηναν τίποτε που να μην το μετατρέπουν σε θαύμα, αρκεί να υπήρχε λόγος γι’ αυτό!

Ότι πρόκειται για συγκεκριμένο παιδί, παράνομης σχέσης και όχι για αόριστη προφητεία, το βλέπουμε λίγα εδάφια παρακάτω! Το παιδί εκείνο (δέκα μόλις εδάφια μετά την αναγγελία της γέννησής του) γεννήθηκε πράγματι και ο προφήτης μαζί με άλλους ιερείς και «πιστούς μάρτυρες» παρευρέθησαν στην ονοματοδοσία του "παρθενο-γεννημένου" αυτού παιδιού: «και προσήλθον προς την προφήτισσα ήτις συνέλαβε και γέννησε τον υιόν (τον Εμμανουήλ δηλαδή). Και είπε ο Κύριος, κάλεσον το όνομα αυτού: Εμμανουήλ (που κατά το Μασοριτικό κείμενο[1] σημαίνει) Ταχέως σκύλευσον οξέως προνόμευσον, διότι πριν το παιδί (αυτό) καταφέρει να πει πατέρα και μητέρα, (που σημαίνει ότι το παιδί απέκτησε τελικά και ανάδοχο πατέρα) τα πλούτη της Σαμάρειας θα διαρπαγούν από τον βασιλιά της Ασσυρίας». (Ο΄)Ησαΐας 8.3-4.

Δεν γνωρίζουμε αν ο Ησαΐας ήταν ο ίδιος ο πατέρας αυτού του παιδιού. Το σίγουρο είναι, ότι ο Ησαΐας έσωσε μια νεαρή αφιερωμένη (προφήτισσα) που είχε την ατυχία (ή την τύχη) να την επισκεφθεί "ουρανόσταλτο σπέρμα" και να μείνει έγκυος άγαμη, δηλαδή έξω απ’ τους κανόνες του Μωυσή! Ο Ησαΐας γνώριζε πως απ’ την στιγμή που η εγκυμοσύνη της θα γινόταν φανερή, η ζωή της κινδύνευε να τελειώσει με λιθοβολισμό ή επειδή ήταν προφήτισσα, στην πυρά του εξαγνισμού, όπως απαιτούσε ο κατά τα αλλά θεόπνευστος νομοθέτης Μωυσής!

Το περίεργο είναι, ότι αυτήν ακριβώς την περίπτωση της ολοφάνερα κίβδηλης παρθενο-γένεσης, στην εποχή του Ησαΐα, που κανένας δεν θα έπρεπε να μπορεί να δώσει άλλη απ’ την παραπάνω ερμηνεία, (γιατί το συγκεκριμένο παιδί γεννήθηκε την εποχή εκείνη) επικαλούνται ως την πλέον εντυπωσιακή προφητεία, για την μοναδική όπως λένε, παρθενο-γένεση του θεοποιημένου Ιησού! Μάλιστα, δεν διστάζουν να συνδέσουν τον Ιησού, με το παιδί του οποίου το όνομα (όπως οι ίδιοι λένε) σημαίνει "αισχρό πόλεμο" και όχι αγάπες και λουλούδια, δηλαδή: «Γρήγορα σκύλευσε[2], ταχύτατα λαφυραγώγησε»!

Τελικά κανένας δεν μας εξήγησε, γιατί αφού ο ίδιος ο άγγελος ζήτησε το όνομά του να είναι Εμμανουήλ, (Ματθ.1.23) τελικώς το παιδί της Μαρίας ονομάσθηκε Ιησούς;! Το όνομα Ιησούς είναι εντελώς διαφορετικό από το όνομα Εμμανουήλ και το τι σημαίνει μας το ξεκαθαρίζει ο άριστος γνώστης της Ιουδαϊκής γλώσσας (και πιθανότατα Ιουδαίος) Ευσέβιος: «το όνομα του Ιησού μεταληφθέν (μεταφραζόμενο) στα ελληνικά σημαίνει σωτήριον θεού. Επειδή Ισουά στα εβραϊκά σωτηρία σημαίνει. Ιησούς δε από τους ίδιους (τους Εβραίους) Ιωσουέ ονομάζεται. Ιω-σουέ δε εστίν Ιαώ σωτηρία» Ευσέβιος «ευαγγελικής αποδείξεως 4.17.23.3-9.

Το πραγματικό όνομα του Ιησού λοιπόν είναι: Ιωσουέ ή Ιω-σουέ ή Ιαώ-σουε ή Γιάχ-σουε ή Γιαχσού[3] (ή Jeh-sus) ή «Γιαχβέ-σωτήρ».

Μ. Καλόπουλός

[1] Στην ίδια θέση το μασσοριτικό κείμενο γράφει: «Μαχέρ-σαλάλ-χάσ-βάζ»! που σύμφωνα με την ίδια την βιβλική εξήγηση σημαίνει: «Γρήγορα σκύλευσε, ταχύτατα λαφυραγώγησε»! Η συνοπτική εγκυκλοπαίδεια του Halley (σελ.376) το αποδίδει: «Η φθορά σπεύδει η λεία επισπεύδεται»! Αν η προφητεία του Ησαΐα εφαρμόζεται στον Ιησού, τότε στον ίδιο πρέπει να εφαρμοστεί και το κρυφό πολεμικό νόημα-μήνυμα του ονόματος Εμμανουήλ.. που τελικά μόνο... «μεθ’ ημών ο θεός» δεν φαίνεται να σημαίνει!

[2] «Σκυλεύω: απογυμνώνω φονευθέντα εχθρό» Λεξικό Σταματάκου.

[3] Το όνομα Ιησούς ή Jesusή ορθότεραJe(h)susεβραϊστί yeshuaή jeshua έχει πρόθεμα το όνομα του θεού πατρός Ιεχωβά ή το τετράγραμμο yhwh ή jhvh. Ανάμεσα στα τέσσερα αυτά σύμφωνα Γ-Χ-Β-Χ τοποθετούσαν με άγνωστο τρόπο εκφοράς, τα φωνήεντα Α-Ω-Α-Ι από τον επίθετο Α-(δ)-ω(ν)α-ι.

Manolis Dimitriou Volonakis 17-5-2015....
ΠΕΡ ΤΟΥ ΑΓΥΡΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ [ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΤΗΣ Π. ΔΙΑΘΗΚΗΣ ]

Λέτε να είπε στον Α΄χάζ τι θα γίνει μετά από 700 - 750 χρόνια? Δεν ειναι ψυχοπαθής ούτε ο Ησαϊας ούτε ο Αχάζ, ούτε οι κάτοικοι του Ιούδα, ΔΕΝ Υπάρχει λοιπόν ΟΥΔΕΜΙΑ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ στο κείμενο με τις χριστιανικές γελοιότητες περί προφητείας...... δεν κολλάει.

Ας δούμε το κείμενο....
Λέει λοιπόν ο Ησαϊας στον Αχάζ: << Ιδού >>
Ώπα, εδώ σταματάμε! Ηδη η λήξη << Ιδού >>, ανατρέπει εξ' αρχής την αγυρτεία των χριστιανών περί προφητείας. <, Ιδού >>, στα Ελληνικά, η << Νά >>, λέμε όταν δείχνουμε κάποιον η κάτι. Λέμε, << Ιδού ένας ηλίθιος αγύρτης >>, δείχνοντας τον, δέν λέμε << Ιδού >>, μετά από 700 χρόνια θα γεννήσει μιά παρθένα.... << Ιδού >>, λοιπόν λέει κι' ο Ησαϊας ΣΤΟΝ ΑΧΑΖ κι' όχι στον..... αέρα { προφανώς δείχνοντας την }, αυτή η νέα γυναίκα, εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, { μετάφραση εβδομήκοντα } και καλεσεις, δηλαδή { εσύ Αχάζ } το ονομα του παιδιού ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ >>.
Ποιά προφητεία ρε ΑΛΗΤΕΣ? θα γεννηθεί λίαν συντόμως παιδί { ΣΗΜΕΙΟ δίνει, που θα ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ σύντομα, ο Ησαϊας } και μάλιστα θα το { βαφτίσει } ο νονός Αχάζ. Εκτός κι' αν ζεί ο Αχάζ 700 χρόνια, μετά.........
Ποιά προφητεία ρε γελοία υποκείμενα? Πήρατε πέντε λέξεις και τις κωτσάρατε τάχα σε εναν ανύπαρκτο Ιησού? Ρέ και στην Κοκκινοσκουφίτσα λέει << Γιαγιά τι μεγάλα Δοντια που έχεις! >>. Ε, αυτό ρε Νούμερα ειναι προφητεία για τον κακό Ηρώδη. Προφητευόμενος ο..... Ηρώδης, αρα αληθινό το συμβάν. Αλλά σας ξεφτυλίζει ο ίδιος ο Ησαϊας.... Που συνεχίζει.. αυτός λοιπόν ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ που θα γεννηθεί θα τρέφετε με μέλι και με γάλα, { θα ανατραφεί βασιλικά - ετσι ανατράφηκε ο Ιησούς ρε Ρεμάλια? } Και πρίν φτάσει σε ηλικία να μπορεί να κρατά το καλό και να απορρίπτει το κακό }. Ειχε τέτοια δίλήμμματα ο Ιησούς? τότε ο Αχάζ, η χώρα των δύο βασιλιάδων που τώρα εσύ τρέμεις θα ερημωθεί...
Πού κολλάει Ρε αγύρτες η προφητεία που εφήυρε ο αγύρτης Ματθαίος? Να σας το πεί ο Μέγας Ιουλιανός { η των Γαλιλαίων ΣΚΕΥΟΡΙΑ πλάσμα εστί εκ ΚΑΚΟΥΡΓΙΑΣ συντέθεν....} Απευθύνεται δε στο πιό ανόητο και παιδαριώδες μέρος της ψυχής, μετατρέποντας την ΤΕΡΑΤΟΛΟΓΙΑ σε πίστιν αληθείας.....
Μια αλλή φοβερή δήθεν προφητεία ειναι αυτή που γράφει ο απατεωνάκος Ματθαίος, οτι επειδή ο ιησούς πήγε στην ανύπαρκτη Ναζαρέτ θα λέγεται και Ναζωραίος οπως ηδη ειναι προφητευμένο. θα μας φέρει κάποιος νεο - αγύρτης, ΣΕ ΠΟΙΟ ΕΔΑΦΙΟ βρίσκεται αυτή η..... νέα προφητεία, η θα συνεχιστούν οι κολοτούμπες επ' άπειρον? αντε πηγαίνεται να βρείται κόκαλα των σκύλων, και παρουσιάστε τα στα πρόβατάσας για κόκαλα αγίων.{ κι' απο χρόνου φουντούνια λειψανολάτρες }..................ΤΕΛΟΣ....................................

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Κάθε αναδημοσίευση άρθρου ολική ή μερική θα πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά με αναφορά πηγής στο site μας: www.greatlie.com το οποίο θα πρέπει να είναι ενεργός σύνδεσμος (link) στην σελίδα του άρθρου. Σε αντίθετη περίπτωση το ιστολόγιο επιφυλάσσεται για χρήση κάθε νομίμου δικαιώματος του.

Βλέπε επίσης:

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΒΙΒΛΙΚΟΥ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΥ: Να πως πρέπει να διαβάζεται η Βίβλος! Αυτή η εγκυκλοπαίδεια δόλου, ύπουλου επεκτατισμού και κατάκτησης των εθνών που λέγεται Βίβλος. (Ησαϊας 19) Του Μ. Καλόπουλου

Ιωσήφ: Ένας ολέθριος σωτήρας - Το βιβλικό μοντέλο της πείνας επανέρχεται!

https://www.greatlie.eu/el/xristianismos/palaia-diathiki/323-iosif-enas-olethrios-sotiras-to-bibliko-montelo-tis-peinas-epanerxetai

Η οικονομική άλωση και η πτώση της Βαβυλώνας... σας θυμίζει κάτι; Του Μ. Καλόπουλου

άλωση και η πτώση της Βαβυλωνας 

https://www.greatlie.eu/el/xristianismos/bible/1048-i-oikonomiki-alosi-kai-i-ptosi-tis-babulonas-sas-thumizei-kati

Εισοδισμός: το πλέον αποτελεσματικό στρατήγημα της ιστορίας! Του Μ. Καλόπουλου

https://www.greatlie.eu/el/anazitiseis/koinoniki-mixaniki/1880-eisodismos-to-pleon-apotelesmatiko-stratigima-tis-istorias-tou-m-kalopoulou

 ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Κάθε αναδημοσίευση άρθρου ολική ή μερική θα πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά με αναφορά πηγής στο site μας: www.greatlie.com το οποίο θα πρέπει να είναι ενεργός σύνδεσμος (link) στην σελίδα του άρθρου. Σε αντίθετη περίπτωση το ιστολόγιο επιφυλάσσεται για χρήση κάθε νομίμου δικαιώματος του.

Περί "θεών", ονείρων και "θαυμάτων"        

Τελικά, αν όλα όσα υποπτευθήκαμε, απ’ την διαφωτιστική αυτή ξενάγησή μας στις βιβλικές και λοιπές (Ηροδότου) αναφορές, περί της πιθανής σχέσης Εσθήρ-Ξέρξου, έχουν σωστά τοποθετηθεί... δίκαια νομίζω πρέπει να αναρωτηθούμε: γιατί, ο οποιοσδήποτε καλός θεός, θα επιθυμούσε με τόσο πάθος να καταστρέψει τον αποδεδειγμένα ιαματικό και πανανθρώπινα ευεργετικό πολιτισμό των Ελλήνων;

Και αν επιτέλους, όπως είναι προφανές, κανένας αληθινός θεός δεν εμπλέκεται σ’ όλα αυτά, τότε ποιός είναι εκείνος ο σατανικός μηχανισμός, ο χειροκίνητος εκείνος "θεός", που αιώνες τώρα μπορεί ανενόχλητος να παίζει με τον ύπνο των ανθρώπων, στέλνοντας με επιτυχία «κατ’ όναρ» τέτοιες εκβιαστικές εντολές πολέμου;

Όλα λοιπόν δείχνουν, ότι απ’ το μακρινό ακόμα παρελθόν, κάποιοι είχαν ανακαλύψει την δύναμη των ονειρο-υποβολών ή ονειρο-εμφυτεύσεων, εκμεταλλευόμενοι τις δυνάμεις των ονειροποιών φυτών! Κάποιοι κατάφεραν να δαμάσουν τις δυνάμεις αυτές και να κατακτήσουν την αποδοτικότατη τέχνη του ονειροποιού, την οποία και εκμεταλλεύθηκαν, φυτεύοντας μεθοδικά στην ψυχή των αρχόντων της εποχής τους, εντολές, με την μορφή θεόσταλτων ονείρων!

Κάτι τέτοιο ακούγεται πράγματι υπερβολικό! Εν τούτοις, ο μεγάλος αριθμός περιπτώσεων, που στα ιστορικο-θρησκευτικά μας κείμενα, έντονα και σχεδόν ξεκάθαρα υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, πρέπει να μας αναγκάσει να θεωρήσουμε την εκδοχή αυτή, τουλάχιστον ως εξαιρετικά πιθανή! Σήμερα βέβαια η αποδεδειγμένη δυνατότητα των ονειρο-υποβολών (βλέπε: ανάλογα άρθρα στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ[1]) μας βοηθάει να δούμε αυτή την εκδοχή ως εξαιρετικά πιθανή!

Τελικά είναι δυνατή η ονειρο-υποβολή;

Ασφαλώς απ' την όλη παρουσίαση του θέματος, φαίνεται να λείπει η ισχυρή απόδειξη, πως η ονειρο-υποβολή, που στην υπόθεση μας παίζει τον βασικό ρόλο, είναι τελικά εφικτή. Και όμως, η ικανοποιητική απόδειξη που αναζητούμε, υπήρχε και μάλιστα εξαιρετικά διαδεδομένη στον αρχαίο κόσμο. Συγκεκριμένα η ονειρο-υποβολή, ήταν όχι μόνο μέσα στις λειτουργικές δυνατότητες των ελληνικών ασκληπιείων, αλλά και καθημερινή πρακτική που ονόμαζαν «εγκοίμηση».

Τα ασκληπιεία πρωτοεμφανίζονται τον 5ο π.Χ. αιώνα και εξαπλώνονται παντού, χωρίς να παύσουν να είναι δημοφιλή, μέχρι το τέλος του αρχαίου κόσμου. Δεν υπήρχε σχεδόν ελληνική πόλη, που να μην είχε το δικό της Ασκληπιείο. Τα πιο γνωστά ήταν των Τρίκαλων, της Επιδαύρου, της Τιτάνης, των Αθηνών, της Κω, της Λισσού, της Λεβήνος, της Κυρήνης και πολλά άλλα.

Το εγκοιμητήριο ήταν ο ιδιαίτερος ιερός χώρος, όπου ο πάσχον με πιστή στην θεραπευτική δύναμη του θεού Ασκληπιού έπρεπε να κοιμηθεί. Κατά την εγκοίμηση γινόταν η θαυματουργική "επιφάνεια" του θεού, όπου ο "κοιμώμενος" δεχόταν αποκαλυπτικό όνειρο, κυρίως για θεραπευτικούς σκοπούς! Με διάφορους τρόπους ο "θεός", εμφανιζόταν στο όνειρο του ασθενή, και του έδειχνε τον τρόπο και το είδος θεραπείας που έπρεπε να ακολουθήσει. Το πρωί ο άρρωστος έλεγε το όνειρο στους ιερείς, και αυτοί το εξηγούσαν κατευθύνοντάς τον στην αγωγή που έπρεπε να ακολουθήσει.

Το πανέξυπνο αυτό μίγμα θεολογίας και επιστήμης είναι απολύτως εξηγήσιμο, αν αντιληφτούμε τα σημαντικά του πλεονεκτήματα, μια και κανένας ασθενής δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει έναν θεό σε περίπτωση αποτυχίας… ενώ θα κυνηγούσε αμείλικτα τον οποιονδήποτε γιατρό, φορτώνοντάς του την ευθύνη της αποτυχημένης θεραπείας του!

Και μόνο απ' το γεγονός, ότι τα όνειρα του "θεού", έπρεπε κάθε φορά να είναι ανάλογα με την πάθηση του ασθενούς, συμπεραίνουμε μάλλον εκ του ασφαλούς, ότι τα όνειρα αυτά ήταν έντεχνες ονειρο-υποβολές των ιερέων του Ασκληπιού!

Είχαν όμως στα ασκληπιεία τις γνώσεις και τις κατάλληλες χαλαρωτικές ουσίες για κάτι τέτοιο; Για να απαντήσουμε στην σημαντικού αυτή ερώτηση, πρέπει να θυμηθούμε ότι η ιδία η φαρμακολογία έχει επίσημη αφετηρία της τα ελληνικά ασκληπιεία.

Οι ουσίες και τα χαλαρωτικά αφεψήματα βοτάνων που έπιναν υποχρεωτικά πριν απ' την εγκοίμιση, μπορούσαν άνετα να είναι και η αφορμή του δεκτικού στις ονειρο-υποβολές ύπνου. Αυτές οι ισχυρές εκστασιογόνες ουσίες (μανδραγορας, ερυσιβώδης όλυρα κ.λ.π.) που αποτελούσαν το οπλοστάσιο της μυστηριακής λατρείας, (π.χ. ελευσίνια μυστήρια-κυκεώνας) αλλά και της αρχαίας φαρμακολογίας, ήταν πασίγνωστες στους μυημένους ιερείς, και στην κατάλληλη δόση, μπορούσαν να φέρουν οποιονδήποτε σε ονειρο-δεκτικό λήθαργο!

Σήμερα βέβαια η αποδεδειγμένη δυνατότητα των ονειρο-υποβολών (βλέπε: ανάλογα άρθρα στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ[2]) μας βοηθάει να δούμε αυτή την εκδοχή ως εξαιρετικά πιθανή!

Φαντασθείτε μόνο την δύναμη ενός τέτοιου όπλου επέμβασης στην ιστορία! Η ιδέα είναι τόσο δελεαστική... που θα αποτελούσε μάλλον ανεξήγητη αβλεψία του πολυμήχανου δόλου, αν δεν είχε ανακαλύψει κάτι ανάλογο! Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν, αναγνωρίζουμε εδώ την εκδοχή της ονειρομαγγανείας, αλλά πόσες, ανάλογες περιγραφές παραβλέψαμε, που με σαφήνεια την υπαινίσσονται.

Είναι αλήθεια τραγικό, που μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν σοβαρές μελέτες στην κατεύθυνση αυτή, που να εξετάζουν λεπτομερώς την ανατριχιαστική αυτή εκδοχή, τουλάχιστον στις κομβικές και καθοριστικές στιγμές της ιστορίας!

Στις τρεις προηγούμενες μελέτες μας, έχουμε ήδη εξετάσει πληθώρα τέτοιων βιβλικών κυρίως περιπτώσεων, όπου τα ονειροποιά υλικά, είχαν ολοφάνερα τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε "θαυμαστές" εξελίξεις! Εδώ όμως, έχουμε μια πανομοιότυπη περιγραφή (σχεδόν βιβλική!)... όχι από βιβλικό προφήτη αλλά από το χέρι του Ηρόδοτου! Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι και στα ευρύτερα ιστορικά αρχεία, πρέπει να επιβεβαιώνεται η ύπαρξη και η σαφής καταγραφή ανάλογων περιπτώσεων, που σκοπό τους είχαν την εκφοβιστική χειραγώγηση, συγκεκριμένων ιστορικών εξελίξεων με την εμφύτευση θεϊκών ονειρο-εντολών!

Η διαφορά της Βίβλου απ’ τα λοιπά ιστορικά αρχεία της ανθρωπότητας, είναι ότι εκεί η καταγραφή τέτοιων περιπτώσεων ήταν συστηματική και κάποιοι φρόντισαν να συγκεντρώσουν επιμελώς το συνολικό αυτό υλικό δημιουργώντας το πανίσχυρο καλαντάρι μαγείας, που σήμερα φέρει το κωδικό όνομα "Αγία γραφή"!

Και πραγματικά κάτι ανάλογο βλέπουμε να συμβαίνει και στην περίπτωση της Εσθήρ και του Μαρδοχαίου! Μετά τις επιτυχίες τους στην αυλή του Ξέρξη, με απόλυτο σεβασμό στην γραπτή προγονική τους παρακαταθήκη, συμβαίνει το αναμενόμενο. Κάποιος παραδίδει γραπτή αναφορά των επιτυχιών του Μαρδοχαίου, στο κεντρικό Ιουδαϊκό ιερατείο. Διαβάζουμε την σχετική καταχώριση: «λευίτης ιερέας, έφερε την επιστολή αυτή (του Μαρδοχαίου) την σχετική με την γιορτή των Πουρείμ και έλεγαν γι' αυτήν (την επιστολή-βιβλίο της Εσθήρ) ότι είναι αυθεντική». Β.Β. Προσθήκη στο τέλος του βιβλίου της Εσθήρ (ΣΤ. 11)

Έτσι με τον ανάλογο σεβασμό, η αναφορά του Μαρδοχαίου (το κατοπινό βιβλίο της Εσθήρ) κατεχωρήθη πράγματι ως αυθεντική, μαζί με άλλες παρόμοιες πετυχημένες συνταγές επέμβασης στην ιστορία, που τελικά στο σύνολό τους, απετέλεσαν τον κορμό της Ιουδαϊκής Βίβλου!

Οι μεμονωμένες αυτές περιπτώσεις, τοποθετήθηκαν με προσοχή μέσα στο συνολικό πολυσυλλεκτικό αυτό αρχείο (που αργότερα ονομάσαμε Βίβλο) και όπου υπήρχε ανάγκη, οι επιτήδειοι ιεροσυντάκτες πρόσθεσαν παραπλανητικά θεολογήματα, βαρετές λεπτομέρειες και τελετουργικές απεραντολογίες, που στο σύνολό τους αποθάρρυναν αποτελεσματικά, ακόμα και τους πιο τολμηρούς, απ’ την συστηματική εξερεύνησή του!

Κάποιοι λοιπόν, με όπλο τους τα πολλά και ποικίλα ονειροποιά υλικά, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον τρόμο ή τον ενθουσιασμό[3] των θυμάτων τους, φέρνοντας σταδιακά την τέχνη του ονειροποιού, σε επίπεδα λειτουργικής τέχνης, που τους βοήθησε να αναρριχηθούν στις εξουσίες της εποχής τους και να μεταμορφωθούν σε θριαμβευτικούς επιβήτορες της ιστορίας. Αυτοί λοιπόν, οι συγκεκριμένοι... ονειρο-χειραγωγοί... είχαν κάθε λόγο να ονομάζουν "θεϊκά", αυτά τα ιστοριογόνα όνειρα!

Υπενθυμίζω εδώ, ότι ο Ιουδαίος Ραββίνος[4] ιστορικός Φίλωνας, σε σχετικό του βιβλίο: «θεόπεμπτα είναι τα όνειρα» υπερθεματίζοντας, απαριθμεί και φυσικά ονομάζει θεϊκά, τα πάμπολλα βιβλικά όνειρα, που εξασφάλισαν στους πατριάρχες προγόνους του, ευκαιρίες αναρρίχησης στις εξουσίες, Αιγύπτου, Βαβυλώνας και Περσίας! Ταυτόχρονα όμως, αν και γνωρίζει πολύ καλά τις υπνοποιές, και ονειροποιές, ιδιότητες τουλάχιστον του Μανδραγόρα[5] εν τούτοις σε ολόκληρο το εκτεταμένο συγγραφικό του έργο, πουθενά δεν κάνει την παραμικρή αναφορά, στο καταγεγραμμένο (Γεν.30.14) και αποκαλυπτικό πάθος της Ραχήλ, για τους μανδραγόρες! Έτσι αποφεύγει να αποκαλύψει έστω και έμμεσα, την γνώση, κατοχή και χρήση της ασυναγώνιστης αυτής υπνοποιού δρόγης, από τους προπάτορές του πατριάρχες.

Ο έτερος των Ραββίνων[6] ιστορικών, ο Φλάβιος Ιώσηπος, ακολουθεί αντίστροφη τακτική απόκρυψης του Μανδραγόρα! Αναφέρεται μεν στους μανδραγόρες της Ραχήλ, όμως, μόνο ωσάν να επρόκειτο για αθώο... λαχανικό ή φρούτο εποχής γράφοντας: «Η Ραχήλ παρακαλούσε την (αδελφή της) Λεία να της δώσει μανδραγόρες γιατί επιθύμησε να τους φάει» Ιώσηπος Ιουδ.Αρχαιολ.1.307. Φυσικά για τους ίδιους λόγους, πουθενά δεν δηλώνει, ότι εγνώριζε οτιδήποτε, για την φοβερή δηλητηριώδη, υπνοποιό και ονειροποιό δύναμη του φυτού!

Επιστρέφοντας όμως στην περίπτωση του Ηροδότου, επισημαίνουμε, πως μια παράξενη λεπτομέρεια της αφήγησής του, σχεδόν μας υποχρεώνει να προσέξουμε καλύτερα την πιθανότητα κατασκευής συνωμοτικής ονειρο-εντολής πολέμου κατά των Ελλήνων, στους Ξέρξη και Αρτάβανο!

Πράγματι, στην συνέχεια της περιγραφής του, ο Ηρόδοτος όχι μόνο δεν αναφέρεται σε κάτι καθαρά ονειρικό, όπως π.χ. φτερούγες που απλώνονται σε δύση και ανατολή, όπως κάνει αλλού,[7] αλλά μας περιγράφει την σκανδαλωδώς παράξενη απαίτηση του βασιλιά Ξέρξη, να παραστήσει ο στρατηγός του Αρτάβανος τον βασιλιά για μια μέρα και μάλιστα την νύχτα, να κοιμηθεί στο βασιλικό κοιτώνα, βέβαιος ότι έτσι θα ξεγελαστεί ο εντολέας άγγελος και θα επισκεφθεί και τον Αρτάβανο με το ίδιο βασανιστικό όνειρο κατά της Ελλάδος!!!

Στην παράξενη αυτή λεπτομέρεια όμως, που φανερά δεν ταιριάζει καθόλου σε συνηθισμένες ονειρικές καταστάσεις, εμείς μπορούμε να δούμε έντονα, την προσπάθεια επανάληψης του μηχανισμού της μαγγανείας! Η συγκεκριμένη απαίτηση, προδίδει την ανάγκη διατήρησης συγκεκριμένων συνθηκών, για την δυνατότητα επανεμφάνισης των "ονείρων"! Φαίνεται πως οι ονειροποιοί συνωμότες, έκαναν πράγματι ένα τέτοιο αποκαλυπτικό λάθος, που φυσιολογικά θα έπρεπε να ενεργοποιήσει τους υποψιασμούς, ακόμα και των αφελέστερων αναγνωστών! Όχι μόνο έβαλαν τον σαστισμένο Ξέρξη, να προτείνει στον Αρτάβανο την εντελώς ανόητη αυτή ιδέα, να ξεγελάσει δηλαδή τον ονειροδότη θεό, φορώντας την βασιλική στολή στον στρατηγό του, αλλά στην συνέχεια, η αφήγηση παρουσιάζει και τον υποτιθέμενο θεό, να παίζει ευχαρίστως το παιγνίδι της παράξενης αυτής πρότασης του Ξέρξη!  

Στην αφήγηση βέβαια, μπορεί να φαίνεται πως την εξωφρενική αυτή πρόταση κάνει στον Αρτάβανο ο ίδιος ο Ξέρξης, αλλά βασανίζοντας ελάχιστα την εικόνα, γίνεται φανερό, ότι η συγκεκριμένη φαινομενικά ανόητη ιδέα, δεν μπορεί να ήταν του Ξέρξη, αλλά του υπεβλήθη, είτε στην ώρα της νυχτερινής δεκτικής του κατατονίας, είτε από τους ευφυείς συνωμότες που συνεχώς την ημέρα τον περιστοίχιζαν. Ο λόγος αυτής της πρότασης ήταν απλούστατος! Οι υποβολείς ονείρων, ήθελαν και το επόμενο θύμα τους, ο Αρτάβανος, να βρίσκεται μέσα στο βασιλικό υπνοδωμάτιο, όπου είχαν ήδη εξασφαλισμένη πρόσβαση και είχαν στήσει λειτουργικά και με ασφάλεια, όλα τα σκηνικά προαπαιτούμενα για την ονειρο-παράσταση.

Έπρεπε λοιπόν και το επόμενο θύμα τους, όχι απλά να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, αλλά να υποδυθεί και όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του καθημερινού βασιλικού βίου! Δηλαδή να ζήσει μια ολόκληρη μέρα σαν βασιλιάς, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν πάνω του, όλες τις ευκαιρίες επέμβασης (μαγγανείες) στις διατροφικές συνήθειες του βασιλιά, κατά την διάρκεια της μέρας, ή λίγο πριν απ’ την νυχτερινή κατάκλισή του!

Με τον Αρτάβανο λοιπόν στην θέση του βασιλιά, να έχει πιει ή να έχει φάει τα κατάλληλα πράγματα, στην κατάλληλη ώρα, μπορούσαν με κάθε ευκολία να επαναλάβουν την ίδια ακριβώς συνταγή της ονειρο-υποβολής με την βοήθεια ασφαλώς συγκεκριμένης υπνοφόρου δρόγης, προσφερόμενης προφανώς σε κάποιο μαγγανισμένο καθιερωμένο δείπνο ή βραδινό ρόφημα του βασιλιά!

Φαίνεται λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη πρόταση: «να κοιμηθεί (ο Αρτάβανος) στο βασιλικό κρεβάτι», Ηρόδ. 7.15.16, υποβιβάζει αυτόματα και οριστικά τον συνεργαζόμενο "θεό" σε απλό συνωμότη! Ολοφάνερα η πρόταση αυτή έγινε, μόνο επειδή δεν υπήρχε η ανάλογη δυνατότητα επέμβασης στην διατροφή, αλλά και το υπνοδωμάτιο του Αρτάβανου!

Παραμένει βέβαια αναπάντητη η σοβαρή ερώτηση: Μπορούσαν πράγματι να πλησιάσουν το βασιλικό κρεβάτι οι σωματοφύλακες του βασιλιά; Και αν ναι θα είχε ο βασιλιάς την αφέλεια να έχει αλλοεθνείς για σωματοφύλακές του;

Στις καίριες αυτές ερωτήσεις απαντάει επακριβώς ένα βιβλικό περιστατικό που περιληπτικά λέει ότι: «κάποτε ο βασιλιάς Δαρείος πήγε στο υπνοδωμάτιό του να κοιμηθεί, αλλά σύντομα ξύπνησε. Τότε οι τρεις νεαροί σωματοφύλακές του είπαν μεταξύ τους: ελάτε να πούμε ποιό κατά την γνώμη μας είναι το ισχυρότερο στον κόσμο, και όποιου ο λόγος φανεί στον βασιλιά ο εφυέστερος, εκείνος θα πάρει μεγάλα δώρα και τιμές... έγραψαν λοιπόν ο καθένας την γνώμη του και την έβαλαν κάτω απ’ το προσκέφαλο του βασιλιά Δαρείου και είπαν: Όταν θα σηκωθεί (απ’ τον ύπνο) ο βασιλιάς θα του δώσουν τα σημειώματα» (Ο΄)Α΄Εσδρας 3.3-4.

Οι τρεις αυτοί σωματοφύλακες έγραψαν πλάι στον κοιμόμενο βασιλιά την γνώμη τους. Ο πρώτος ότι το ισχυρότερο όλων είναι το κρασί. Ο δεύτερος ότι ο βασιλιάς είναι ισχυρότερος όλων! «Ο τρίτος όμως έγραψε πως επικρατέστερη είναι η γυναίκα, όλα όμως τα νικάει η αλήθεια» (Ο΄)Α΄Εσδρας 3.11-12. Το πρωί όλοι ανέλυσαν τη σκέψη τους εκτεταμένα και ο βασιλιάς: «είπε (στον τρίτο ο οποίος ήταν Ιουδαίος) ζήτησέ μου ότι θέλεις και περισσότερο απ’ όσα συμφωνήσαμε κι εγώ θα σου τα δώσω γιατί αποδείχθηκες ο σοφότερος και θα γίνεις σύμβουλός μου και μέλος της οικογένειας μου. Τότε ο Ζοροβάβελ[8] (αυτό ήταν το όνομά του) ζήτησε από τον βασιλιά (Δαρείο) να ανοικοδομήσει την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της»(Ο΄)Α΄Εσδρας 4.32-44.

Απ’ το περιστατικό αυτό βλέπουμε, πως λίγα μόνο χρόνια νωρίτερα, ο βασιλιάς Δαρείος, (521-485 π.Χ.) ο ίδιος ο πατέρας του Ξέρξη... ο Πέρσης βασιλιάς που πρώτος εκστράτευσε ανεπιτυχώς κατά της Ελλάδος,[9] φιλοξενούσε ευχαρίστως στην αυλή του, άτομα διαφορετικής φυλής και καταγωγής! Και όχι μόνο στην αυλή του, αλλά (κατά την Βίβλο πάντα) οι ίδιοι οι σωματοφύλακές του, ήταν άτομα διαφορετικής καταγωγής, πίστης, καταβολών και επιδιώξεων, έχοντας μάλιστα την δυνατότητα να προσεγγίζουν, όχι μόνο το υπνοδωμάτιό του, αλλά και το ίδιο το προσκέφαλο του κοιμώμενου βασιλιά!

Να λοιπόν, πως μια ανεξήγητη παραδοξότητα στην περιγραφή του Ηροδότου, υπό το φως της απλής τυπικής ανάλυσης, έπρεπε να αναγκά­σει την ιστορική έρευνα, όχι μόνο να ανακαλύψει την ενδεχόμενη ονειροποιό μαγγανεία, αλλά και να την συνυπολογίζει τουλάχιστον ως συνέκδοχη αιτία της αιματηρής και πολιτισμοκτόνου καθόδου του Ξέρξη στην Ελλάδα!

Αντί’ αυτού, αιώνες τώρα, ειδικοί και μη, προσπερνούν υποτιμητικά τις λεπτομέρειες της τόσο παράξενης αυτής περιγραφής, (που σημειωτέον αποτελεί ίσως την εκτενέστερη περιγραφή ονείρου από αναγνωρισμένο ιστορικό όπως ο Ηρόδοτος) με επιδεικτική αδιαφορία και ειρωνικά χαμόγελα.

Απ’ την άλλη, δεν αμφιβάλλω, πως ίσως κάποιοι να κοντοστάθηκαν πάνω απ’ την αινιγματική αυτή περιγραφή του Ηρόδοτου και προσωρινά να φιλοξένησαν, ένα αχνό νεφελώδες ερωτηματικό! Όμως εντελώς αβοήθητοι, λόγω της παντελούς άγνοιας ανάλογων περιπτώσεων, (κυρίως βιβλικών), οι υποψιασμοί τους αυτοί, αστήρικτοι και ανεπιβεβαίωτοι, αδράνησαν και η όποια πρόσκαιρη νεφελώδης απορία τους, διαλύθηκε ανεκμετάλλευτη, σαν μοναχικό συννεφάκι, ανίσχυρο να προκαλέσει την απαιτούμενη ευεργετική βροχή ερωτήσεων!

Βέβαια, όλη αυτή η γενικευμένη απουσία υποψιασμών, μόνο ανερμήνευτη και τυχαία δεν είναι, αφού η τέχνη του δόλου, αιώνες τώρα παραμένει αόρατη και άγνωστη, ακόμα και στους εραστές των καλύτερων ιστορικών καταδύσεων. Το κολοσσιαίας σημασίας όμως ενδεχόμενο, μιας ονειρο-μαγγανικής χειραγώγησης, που υποχρέωσε τον Πέρση βασιλιά, εκβιαστικότερα από οποιαδήποτε άλλη αιτία, να εκστρατεύσει κατά των Ελλήνων, ούτε καν σαν ακραία εκδοχή, δεν νομίζω ότι απασχόλησε ποτέ και κανέναν!

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ένα τέτοιο συγκλονιστικό συμπέρασμα, γύρω απ’ τους μηχανισμούς υποκίνησης της σημαντικότερης εκστρατείας κατά του πολιτισμού των Ελλήνων, ακόμα και στην ασθενέστερη εκδοχή του, θα έγραφε επαναστατική ιστορία αφύπνισης, αποκαλύπτοντας ως αληθινούς τους υπαρκτούς μηχανισμούς παρέμβασης της μαγείας στην ιστορία!

Την ονειροποιό αυτή μαγγανεία, την υπαινίχθη ο Ηρόδοτος στα γραπτά του τον 5^ο αιώνα π.Χ. Από τότε πέρασαν 25 αιώνες! Στην περίπτω­ση που κάποιοι παρατηρητικοί αναλυτές, αιώνες πριν έκαναν γνωστή, έστω και σαν εκδοχή, μια τέτοια ισχυρή και άκρως εντυπωσιακή δυνατότητα χειραγώγησης ιστορικών εξελίξεων, ολόκληρος ο μεσογειακός και κατ’ επέκταση ο δυτικός λεγόμενος πολιτισμός, θα είχε υψηλότερο δείκτη υποψιασμών και οι ιστορικές εξελίξεις, ενδεχομένως θα ήταν συγκλονιστικά θετικότερες! Σήμερα τα εκστασιογόνα - παραισθησιογόνα είναι τα επίσημα εργαλεία τέτοιων υποβολών όπως φαίνεται ξεκάθαρα και στο βιβλίο: «Τα προφητικά φυτά».

Αντιθέτως, κάποιοι επαΐοντες, μέχρι σήμερα, με ανυποχώρητη υποτιμητική διάθεση, πετούν αβασάνιστα τις λεπτομέρειες αυτές του Ηρόδοτου στα αζήτητα, θεωρώντας αδιανόητη κάθε πιθανότητα τέτοιας αποκωδικοποίησης της συγκεκριμένης κομβικής ιστορικής περιγραφής και ονομάζουν «εφευρήματα του Ηροδότου» και «απόπειρες δραματοποίησης», όλες αυτές τις πολύτιμες ενδεχομένως λεπτομέρειες!

Αυτό βέβαια, δεν συμβαίνει κατ’ ανάγκην από υστεροβουλία, αλλά από παντελή, εγκληματική θα έλεγα άγνοια, της τεράστιας συμμετοχής της... μαγγανείας[10] στην ιστορία!

Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να επιμένει, πως δεν φαίνεται και πολύ πιθανό ένας βασιλιάς όπως ο Ξέρξης, να υποκινήθηκε τόσο ισχυρά από όνειρα για μια τέτοια εκστρατεία. Κάποιος άλλος όμως που μελέτησε την ανατολίτικη δεισιδαιμονία εκτενέστερα γράφει επ’ αυτού: «Το όνειρο για τον Βαβυλώνιο, είχε κάτι απ’ την πραγματικότητα. Δεν έχει σημασία αν στο όνειρό του είδε κάποιον θεό, γι’ αυτόν, τον είδε πραγματικά! Το γεγονός ότι το όραμα συνέβη όχι όταν ήταν ξυπνητός, αλλά στον ύπνο του, δεν μειώνει σε τίποτε την πραγματικότητά του». Ζώρζ Κοντενώ: «η καθημερινή ζωή στην Ασσυρία» σελ 315.

Επαναλαμβάνω λοιπόν για πολλοστή φορά: είναι καιρός να καταλάβουμε, ότι δεν μπορούμε αιώνια να αγνοούμε την παρεμβατική δύναμη της "μαγείας" στην διαμόρφωση της ιστορίας. Μέχρι σήμερα η μαγγανεία ανενόχλητη και ακαταδίωκτη, σαρώνει επιτυχίες στην καθημερινά διαμορφούμενη ιστορία μας χωρίς εμείς να υποθέτουμε καν την ύπαρξή της! Και εδώ νομίζω πως ταιριάζει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού να εισηγηθώ ξεκάθαρα την ίδρυση "σχολής", (ότι κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει), που επιτέλους θα αναζητά, την ανάμειξη της "μαγείας" στην ιστορία!

Αν λοιπόν όσα εδώ εξετάσαμε αληθεύουν, τότε ο δεισιδαίμων[11] Ξέρξης, που έτσι κι αλλιώς πάντοτε έλεγε: «θεός οδηγεί τις αποφάσεις μας» (Ηροδ.7.8.10) ούτε που κατάλαβε ποτέ του, τι του έλαχε! Ούτε καν υπέθεσε, ότι όπως πολλοί άλλοι πριν απ’ αυτόν και σαφώς αναρίθμητοι άλλοι μετά απ’ αυτόν, έπεσε θύμα ονειρο-μαγγανείας και άθελά του έγινε υποχείριο ενός αρχαίου ευφυέστατου ιστοριο-χειραγωγού ιερατείου, που άφησε όνομα για τις αναρίθμητες πετυχημένες παρεμβάσεις του στην ιστορία!

Ο Ξέρξης δεν θα μπορούσε φυσικά να υποθέσει, ότι όπως πριν απ’ αυτόν, ο Φαραώ, ο Αβιμέλεχ, ο Ναβουχοδονόσορ και ο Κύρος, παγιδεύτηκαν από τους εκπαιδευμένους στην πρακτική, δηλητηριο-χρηστική γιαχβική μαγεία, έτσι κι αυτός με την σειρά του, από στρατάρχης και ένδοξος βασιλιάς, έγινε όργανο εκτέλεσης σκοτεινών ιερατικών υποβολών, που τον μετέβαλαν σε ανυποψίαστη μαριονέτα στο θέατρο των δήθεν θεόπνευστων ιστορικών εξελίξεων!

Ο Ξέρξης, αν και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στην συγκεκριμένη εκστρατεία κατά των Ελλήνων και αντί της κατ’ όναρ υποσχεμένης δόξας, είδε κατεξευτελισμένο το εθνικό και προσωπικό του μεγαλείο... παρ’ όλα αυτά, ουδέποτε στράφηκε κατά του θεού των ανεκπλήρωτων ονειρικών υποσχέσεων! Ποτέ του, ούτε ερεύνησε, ούτε έμαθε ποιος μπορεί να ήταν εκείνος ο ψεύτης, ο παγιδευτής θεός, που κατεβαίνοντας απειλητικός στα όνειρά του, του αχρήστεψε την κρίση και αιχμαλώτισε την ψυχή και τις αποφάσεις του! Μάλιστα ο Ξέρξης Α΄ διατήρησε ακέραια τα φιλοϊουδαϊκά του αισθήματα όπως μας διαβεβαιώνει ο Ιώσηπος, ο πλέον ανεγνωρισμένος ιστορικός του Ιουδαϊσμού: «Όταν πέθανε ο Δαρείος τον διεδέχθη ο γιος του Ξέρξης (Α΄) που μαζί με την βασιλεία κληρονόμησε και την ευσέβεια προς τον θεό... ακολούθησε δε το παράδειγμα του πατέρα του και εκτιμούσε ιδιαιτέρως τους Ιουδαίους». Ιουδ.Αρχ.11.120.

Όνειρα λοιπόν και δη "θεϊκά" κατά την εκδοχή μας αυτή, έσυραν τον σύζυγο της Εσθήρ Ξέρξη, να εκστρατεύσει με την υπερδύναμη της Ασίας κατά της Ελλάδος! Μάλιστα, αυτός "ο θεός της νύχτας", τόσο εκβιαστικά διατάζει την συντριβή της Ελλάδος και με τέτοιο πάθος σκορπάει απειλές προς κάθε κατεύθυνση, ώστε μας θυμίζει έντονα την καταγεγραμμένη εχθροπάθεια του βιβλικού θεού κατά των Ελλήνων: «Διότι σε τέντωσα Ιούδα για τον εαυτό μου ως τόξο και σαν σπαθί μαχητού και (θα) εξεγείρω τα τέκνα σου Σιών, κατά των τέκνων των Ελλήνων και ο Κύριος (Γιαχβέ) θα πέσει πάνω τους σαν κεραυνού βολίδα. Ο Κύριος σαλπίζοντας θα πορευθεί απειλητικά εναντίον τους. Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς (τα τέκνα της Σιών) και θα καταναλώσουν και θα θάψουν (τους Έλληνες) κάτω από λίθους σφενδόνης και σαν οίνο θα τους καταπιούν». Ζαχαρίας 9.13-15.

Η παραπάνω φλογερή δήλωση του Ζαχαρία, πολύ συγκεκριμένα κατά των Ελλήνων, έγινε κατά την περίοδο της προφητικής του δράσης δηλαδή κάπου ανάμεσα στο 520-518 π.Χ. Δηλαδή μόλις τριάντα οκτώ χρόνια πριν ξεκινήσει η μεγαλύτερη εκστρατεία όλων των εποχών κατά των Ελλήνων, που πραγματικά απείλησε να θάψει κάτω από το ασύλληπτο σε πλήθος και όγκο περσικών όπλων, όλους τους Έλληνες!

Ο "θεός" λοιπόν που ονειρο-διατάζει τον Ξέρξη να στραφεί κατά των Ελλήνων, όπως μας τον περιγράφει ο Ηρόδοτος, ταυτίζεται απόλυτα και με το σκληρό ανθελληνικό προφίλ του θεού της Βίβλου!

Στην χρονική αφετηρία των ιστορικών αυτών εξελίξεων, ο κατάσκοπος Μαρδοχαίος ήταν υψηλόβαθμος αυλικός του Ξέρξη και η γλυκιά Εσθήρ στην αγκαλιά του! Πρόσθετο πιθανό κίνητρό τους, η σφοδρή αντιπαλότητά τους με τον Αμάν τον Μακεδόνα, όπως αυτή αποτυπώνεται στην τελετή «Πουρείμ»!

Αναλογιστείτε μόνο το πιθανό αποτέλεσμα μιας νικηφόρου κατάληξης της εισβολής του Ξέρξη στην Ελλάδα! Ο Ξέρξης παρακινούμενος από ονειροποιούς μάγους, παραλίγο να καταστρέψει τον Ελληνικό πολιτισμό, ακριβώς πάνω στην ακμή του! Ευτυχώς που οι ολιγάριθμοι Έλληνες, παρά τις διαφωνίες τους, βρήκαν την δύναμη και τον τρόπο να τον κατανικήσουν στις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα και τις Πλαταιές, ντροπιάζοντας την κολοσσιαία δύναμή του και αναγκάζοντάς τον να υποχωρήσει τρέχοντας σαν λαγός, που επιστρέφει να κρυφτεί λαχανιασμένος στην ασφάλεια της φωλιάς του! κλασσικων

Ο άμετρος ηρωισμός και οι αντοχές των ολιγάριθμων Ελλήνων, απέτρεψαν έναν παρ’ ολίγο βίαιο εκπερσισμό της μητέρας του πολιτισμού Ελλάδος και επέτρεψε τον κλασσικό ελληνικό πολιτισμό να ανθήσει και τους αλεξανδρινούς χρόνους να κορυφωθούν. Αν οι Πέρσες είχαν νικήσει, η γονιμότερη πολιτισμικά εποχή της ανθρωπότητας, ουδέποτε θα είχε εμφανιστεί, για να δώσει τους αμέτρητους σε ποικιλία καρπούς της, που μέχρι σήμερα καταναλώνουν οι πολιτισμένες κοινωνίες, με επιδεικτική αγνωμοσύνη, προς τους αληθινούς εκείνους πνευματικούς πατριάρχες του πνεύματος.

Λίγο αργότερα, ο Μέγας Αλέξανδρος, έδωσε την κατάλληλη απάντηση στους Πέρσες! Αλλά κι αυτός ο μεγάλος Μακεδόνας, πριν προλάβει να μετατρέψει ολόκληρο τον κόσμο σε μια απέραντη "Ελλάδα", έπεσε νεότατος, χτυπημένος ύπουλα (κατά την γνώμη μας) και πάλι από τις δηλητηριώδεις μαγγανείες των εκεί παρεπιδημούντων Χαλδαίων.

Καλόπουλος Μιχάλης

Διαβάστε: Πως οι Εβραίοι της Βαβυλώνας (κατά την εκδοχή αυτή), ανάγκασαν τον Ξέρξη να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος

Βιβλική Εσθήρ, το χρονικό ενός θεατρικού έρωτα. Του Μ. Καλόπουλου 1/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2399-vivliki-esthir-to-xroniko-enos-theatrikoy-erota-tou-m-kalopoulou

Βίβλος: ένα εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπείας. Του Μ. Καλόπουλου 2/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2400-vivlos-ena-egxeiridio-polemou-kai-kataskopeias-tou-m-kalopoulou

Μαρδοχαίος, Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες! Του Μ. Καλόπουλου 3/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2401-mardoxaios-kserksis-esthir-kai-thermopyles-tou-m-kalopoulou

Περί "θεών", ονείρων και "θαυμάτων" Του Μ. Καλόπουλου 4/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2402-peri-theon-oneiron-kai-thavmaton-tou-m-kalopoulou

[1]Goldmann L, Shah MV, Hebden MW: Memory of cardiac anaesthesia: Psychological sequelae in cardiac patients of intraoperative suggestion and operating room conversation. Anaesthesia 1987; 42:596-603.

[2]Goldmann L, Shah MV, Hebden MW: Memory of cardiac anaesthesia: Psychological sequelae in cardiac patients of intraoperative suggestion and operating room conversation. Anaesthesia 1987; 42:596-603.

[3]«Ενθουσιασμός: υπό ένθεου κατέχεται πνεύματος» Σουΐδας.

[4] Στον πρόλογο του έργου «Φίλων Άπαντα» η φιλολογική ομάδα των εκδόσεων Κάκτου γράφει: «ο Φίλων καταγόταν από πλούσια ιερατική (Λευιτική) οικογένεια. Γεννήθηκε το 20 π.Χ. και πέθανε περίπου το 50 μ.Χ. Έζησε στην Αλεξάνδρεια και συμμετείχε σε Ιουδαϊκή πρεσβεία προς τον Καλιγούλα περί το 40 μ.Χ. σε μια προσπάθεια συμβιβασμού μεταξύ των επαναστατημένων Ιουδαίων. Η Επανάσταση αυτή ξεκίνησε απ’ την απαίτηση του Καλιγούλα να λατρεύεται μαζί με τον Ιεχωβά στον Ναό της Ιερουσαλήμ».

[5] «Οι Μανδραγόρα πίνοντες από ύπνο βαθύ πιέζονται». Φίλων περί Ικετών Cont.45.2

[6] «Εμού δε (το) γένος εστίν ουκ άσημον, αλλ’ εξ ιερέων άνωθεν». Ιώσηπου βίος Α΄1

[7] Ο Βασιλιάς Κύρος είδε ανάλογο όνειρο! Ο γιος του Υστάσπης είχε φτερούγες που η μια απλωνόταν πάνω απ’ την Ευρώπη και η άλλη πάνω απ’ την Ασία. Ηρόδοτος 1.209.

[8] Κατά τον Β. Βέλλα, πρόκειται για τον εγγονό του Ιουδαίου βασιλιά Ιωαχήν!

[9] Έχασε τον στόλο του στον περίπλου της Χαλκιδικής και συνετρίβη στον Μαραθώνα!

[10] Το τι είναι μαγγανεία έχει κατά κόρον αναλυθεί σε τρία προηγούμενα βιβλία αλλά προς χάριν όσων έχουν μόνο αυτό το βιβλίο στην διάθεσή τους αναφέρουμε ότι: «μαγγανεία είναι... ό,τι και η λέξη φαρμακείαι. (δηλητηριοχρησία) Ιδιαιτέρως δε σημαίνει την χρήσημαγικών φίλτρων». Νεότερο εγκυκλοπαιδικό Λεξικό. Ήλιος.

[11] «Ο δεισιδαίμων περί πάντων τον θεόν αιτιάται». Πλούταρχος Περί δεισιδαιμονίας 168.Β.1.

 ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Κάθε αναδημοσίευση άρθρου ολική ή μερική θα πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά με αναφορά πηγής στο site μας: www.greatlie.com το οποίο θα πρέπει να είναι ενεργός σύνδεσμος (link) στην σελίδα του άρθρου. Σε αντίθετη περίπτωση το ιστολόγιο επιφυλάσσεται για χρήση κάθε νομίμου δικαιώματος του.

Το συγκεκριμένο άρθρο, «Μαρδοχαίος, Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες», τελεί υπό την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων του δημιουργού του που είναι ο Μιχάλης Καλόπουλος. Πρώτο δημοσιεύθηκε το 1995 στο βιβλίο του «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» και στις σελίδες 154-168. Χάριν της διάδοσης των ιδεών, η αντιγραφή και η αναδημοσίευση του είναι ελεύθερη μόνο, με την ξεκάθαρη αναφορά στο όνομά του.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ:

«Πολλοί πιστεύουν ότι μπορεί κανείς να πάρει το έργο κάποιου άλλου, είτε αυτό είναι κείμενα, είτε γραφικές εικόνες, ή αρχεία ήχου και να το χρησιμοποιήσει σε ένα «εκπαιδευτικό» έργο χωρίς την άδεια του συγγραφέα, ή χωρίς αναφορά σ’ αυτόν, λόγω «θεμιτής χρήσης». Ακόμη κι αν έχετε παραφράσει τα πρωτότυπα λόγια του συγγραφέα ή ακόμη κι αν αισθάνεστε ότι δεν έχετε ανάγκη την άδειά του επειδή η χρήση εμπίπτει στη ασαφή έννοια της θεμιτής χρήσης, είστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσετε τη σκληρή δουλειά της πηγής σας, αναφέροντας το όνομα του δημιουργού. Αυτό άλλωστε αποτελεί απαίτηση της νομοθεσίας περί πνευματικών δικαιωμάτων. Αν δεν το κάνετε, τότε μάλλον έχετε διαπράξει λογοκλοπή».
Πηγή:http://businesscenter.piraeusbank.gr/ecPortal.asp?id=223187&nt=73

Μαρδοχαίος, Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες!  

Ποιος είναι όμως ο συγκεκριμένος βασιλιάς, γύρω απ' τον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία της Εσθήρ; Η Εβραϊκή μετάφραση της Βίβλου (Μασ.) τον αποκαλεί «Ασσουήρη», ενώ των Ο΄: «Αρταξέρξη». Στην Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη διαβάζουμε: «Ασσουήρης: εξελληνισμένος τύπος του Εβραϊκού ονόματος της Παλαιάς Διαθήκης Αχασβερός».

Ο Παν. Ι. Μπρατσιώτης, ο τακτικός καθηγητής της ερμηνείας της Π. Διαθήκη και πρώην διευθυντής του περιοδικού της ιεράς συνόδου «ιερός σύνδεσμος», γράφει: «Αχασβερός: Τοόνομα τούτο απαντάται πρώτα στην Εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, στα βιβλία Εσθήρ (1.1), Δανιήλ (9.1) και Β΄ Έσδρας (4.6), στην μετάφραση δε των εβδομήκοντα (Ο΄ Δανιήλ 9.1 και Β΄ Έσδρας 4.6), αποδίδεται ως Ασσουήρος. Κατά τις νεότερες όμως έρευνες, ιδιαίτερα μετά την ανάγνωση των περσικών επιγραφών (προφανώς αναφέρεται στα ευρήματα των ανασκαφών στα Σούσα που προαναφέραμε) έγινε σαφές, ότι πρόκειται περί του βασιλέως των Περσών Ξέρξου του Α΄(486-465 π.Χ.) ο οποίος περσιστί λέγεται Ξιαγαρσία(ς). Το όνομα αυτό, κατά εσφαλμένη προφορά, έγινε Αχασβερός. Το ίδιο συμβαίνει και στο βιβλίο της Εσθήρ, όπου ο Πέρσης μονάρχης που λαμβάνει την Εσθήρ ως σύζυγο, λέγεται επίσης Αχασβερός και στην μετάφραση των Ο΄ αποδίδεται ως Αρταξέρξης, χωρίς όμως να πρόκειται περί αυτού, αλλά πιθανότατα πάλι περί του Ξέρξη Α΄, στην ιστορία του οποίου, άριστα προσαρμόζεται κατά τις νεότερες αρχαιολογικές και ιστορικές έρευνες το περιεχόμενο του βιβλίου της Εσθήρ». Παν. Ι. Μπρατσιώτης[1]

Είναι αλήθεια ότι για την ακριβή ταυτότητα του Πέρση βασιλιά «Ασσουήρη» (O΄Εσθ.1.1) έχουν γραφτεί κατά την αρχαιότητα πολλές ανακρίβειες. Ο Ιώσηπος, π.χ. ακολουθώντας τους Ο΄, αποκαλεί τον μονάρχη αυτόν Αρταξέρξη, αλλά η μεταφραστική ομάδα των εκδόσεων «Κάκτου»[2] στην αντίστοιχη επεξηγηματική της παραπομπή, (Ιώσηπος Ιουδ. Αρχ.11.184 παραπομπή 25) διευκρινίζει: «στην πραγματικότητα το εβραϊκό Ahasweros είναι μεταγραφή του περσικού Ksayarsa, δηλαδή Ξέρξης, όμως ο Ιώσηπος (λαθεμένα) τον ταυτίζει με το Αρταξέρξη ακολουθώντας την Π. Διαθήκη (των Ο΄)!

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί οι εβδομήκοντα(δύο) Εβραίοι λόγιοι, αν και κοντύτερα στα γεγονότα, έκαναν αυτό το παράξενο "λάθος" στην περσική λέξη Ksayarsa, μεταφράζοντάς την πρώτα αόριστα ως Ασσουήρη και μετά εντελώς λαθεμένα ως Αρταξέρξη αντί του ορθότερου Ξέρξη;

Το μεταφραστικό αυτό "λάθος", δεν φαίνεται καθόλου τυχαίο. Η μετάφραση των Ο΄ γίνεται στην εποχή των άμεσων επιγόνων του Μεγάλου Αλέξανδρου, στο κέντρο του ελληνιστικού κόσμου (γύρω στο 270 π.Χ.) στην Αλεξάνδρεια κατ’ απαίτηση του Πτολεμαίου Β΄, σε μια περίοδο δηλαδή, που ο ελληνισμός μεσουρανούσε και οι άθλοι τού μεγάλου Μακεδόνα, ήταν ακόμα πρόσφατοι. Κάθε φανερός συσχετισμός και σύνδεση της Εσθήρ, με τον μεγαλύτερο εχθρό των Ελλήνων, τον Ξέρξη Α΄, την εποχή εκείνη, ήταν ξεκάθαρα επικίνδυνος! Το μεταφραστικό αυτό "λάθος" λοιπόν, φαίνεται πως υπαγόρευσε στους λόγιους μεταφραστές της Βίβλου, η καυτή σκοπιμότητα της εποχής τους.

Έκτοτε, πολλοί, αντιγράφοντας τους Ιουδαίους αυτούς μεταφραστές της Π. Διαθήκης, δανείστηκαν[3] την λεπτομέρεια αυτή, επανα­λαμβάνοντας και μεταφέροντας το σκόπιμο λάθος. Εμείς όμως χωρίς να αναλωθούμε σε ατέρμονες ιστορικές εξερευνήσεις, θα ακολουθήσουμε απλά την μετάφραση εκείνη που σήμερα φαίνεται να διεκδικεί τις περισσότερες πιθανότητες, ορθής ταύτισης με τον συγκεκριμένο Πέρση βασιλιά. Ο Ασσουήρης λοιπόν της Εσθήρ, κατά την μεγαλύτερη μερίδα ερευνητών σήμερα, είναι ο Ξέρξης Α΄, ο γιος του Δαρείου Α΄, δηλαδή: «Ξέρξης ο Δαρείου» όπως τον αποκαλεί ο Ηρόδοτος. (7.186.10).

Ας θυμίσουμε όμως λίγο καλύτερα, το ποιός ακριβώς είναι ο συγκεκριμένος βασιλιάς Ξέρξης. Στην περσική ιστορία, έχουν καταγραφεί μόνο δύο βασιλείς με αυτό το όνομα: Ο Ξέρξης Α΄, που βασίλεψε είκοσι ένα περίπου χρόνια (486-465 π.Χ.) και ο Ξέρξης Β΄ ο εγγονός του.

Όμως, ο Ξέρξης Β΄, υπήρξε ένας εντελώς ασήμαντος βασιλιάς, που εφονεύθη γύρω στο 425 π.Χ. αφού βασίλεψε μόνο για σαράντα πέντε μέρες! Εξ αυτού, χάνει αυτόματα την υποψηφιότητα, να είναι αυτός ο σύντροφος της Εσθήρ μια και κατά την Βίβλο το ειδύλλιό του με την Εσθήρ εκτυλίσσεται κάπου στον τρίτο χρόνο (Μασ. Εσθ.1.2) της βασιλείας του. Έτσι μένει μόνο ο Ξέρξης Α΄, ο γιος τού Δαρείου, ως ο μοναδικός υποψήφιος σύζυγος της βιβλικής Εσθήρ!

Το ενδιαφέρον μας λοιπόν, για τον βασιλικό σύντροφο της Εσθήρ κορυφώνεται, όταν συνειδητοποιούμε, ότι αυτός, ο Ξέρξης Α΄, είναι ο βασιλιάς των Περσών, που απείλησε με αφανισμό ολόκληρο τον Μεσογειακό πολιτισμό, φέρνοντας μια ασύλληπτη σε μέγεθος στρατιά[4] κατά των Ελλήνων!

Ο Γ. Δ. Καψάλης γράφει: «Ξέρξης Α΄ βασιλεύς της Περσίας, διεδέχθη τον πατέρα του Δαρείο το 486 π.Χ. Νέος εξαίρετου κάλλους και μεγαλοπρεπής στην όψη... Δεν διέθετε πολεμικό ζήλο και απολάμβανε την ζωή στους κήπους των Σούσων. Η βασιλική όμως αξιοπρέπεια, του επέβαλε να συνεχίσει τον πόλεμο του πατρός του κατά της Αιγύπτου, και της επαναστατημένης Βαβυλώνας. Στο τρίτο έτος της βασιλείας του ευρέθη μεταξύ δύο παρατάξεων (για την καθυπόταξη ή μη της Ελλάδος)... της φιλοπολεμικής (παράταξης) που εκπροσωπούσε ο στρατηγός του Μαρδόνιος και της φιλειρηνικής (παράταξης) στην οποία προΐστατο ο Αρτάβανος ο θειος του Ξέρξη και αδελφός του πατρός του Δαρείου. Ο Ξέρξης δεν άργησε όμως να παρασυρθεί από το φιλοπόλεμο ρεύμα διότι και άλλοι παράγοντες συνετέλεσαν εις τούτο... (θα δούμε σε λίγο, ποιοί ενδεχομένως είναι αυτοί οι "άλλοι παράγοντες" που υπονοούνται εδώ, αλλά δεν κατονομάζονται).Μετά την μεγάλη απόφαση (της εκστρατείας κατά της Ελλάδος), οι προετοιμασίες (στρατολογήσεις) διήρκεσαν πλέον των τριών ετών». Και τελειώνει ο εν λόγω καθηγητής βεβαιώνοντας κι αυτός με την σειρά του ότι, αυτός είναι ιστορικά ο σύντροφος της Εσθήρ: «το τέλος του βασιλέα Ξέρξη (Α΄) ήταν επαίσχυντο, εξώκειλε σε κάθε είδος ακολασίες... Στην Παλαιά Διαθήκη είναι γνωστός με το όνομα Αχασβερός, στον οποίο αναφέρεται και η ιστορία της Εσθήρ». [5]

Η περιγραφή της καθόδου της στρατιάς του Ξέρξη στην Ελλάδα από τον Ηρόδοτο, είναι συγκλονιστική. Ποτάμια στερεύουν και λίμνες[6] αποξηραίνονται από τις ανυπολόγιστες ανάγκες σε τροφή και νερό, του τεράστιου συρφετού των ανθρώπων και των ζώων μεταφοράς, που έρχονται από τα βάθη της πολυάνθρωπης Ασίας, για να αφανίσουν μια για πάντα τον αρχαίο πολιτισμό των Μεσογειακών Ελλήνων.

Στο διάβα της η περσική στρατιά αφανίζει τα υλικά αποθέματα ολόκληρων φυλών και λαών, για να εξασφαλισθεί ένα μοναδικό γεύμα στην μεγαλύτερη στρατιά όλων των εποχών! Απ’ όπου περνάει, οι υποτελείς λαοί συνει­σφέρουν υποχρεωτικά, στρατό και εφόδια, αυξάνοντας την έκταση της δύναμής του, πέρα από κάθε φαντασία. Η ταυτόχρονη στρατοπέδευσή τους απ’ την πόλη Θέρμη (σημερινή Θεσσαλονίκη) μέχρι τον ποταμό Αξιό[7] και η αποστράγγιση τού ποταμού Εχέδωρου[8] (σημερινού Γαλλικού (;!) ποταμού) για τις ανάγκες υδροδότησης των στρατιωτών του, δείχνουν το μέγεθος της κολοσσιαίας αυτής στρατιάς. (Ηρόδ. 7.124).

Δεν θα αναφερθούμε σε άλλες λεπτομέρειες της περσικής στρατιάς, εκτός από δύο περιπτώσεις, που προσωπογραφούν έντονα τον ανεγκέφαλο αυτόν Πέρση βασιλιά, που επικεφαλής ενός χείμαρου ασιατικής λάσπης, έρχεται να καταπλακώσει την μάνα του πολιτισμού Ελλάδα.

Η πρώτη περίπτωση, είναι η γνωστή καταμαστίγωση των υδάτων του Ελλησπόντου και η ρίψη αλυσίδων στην κοίτη του εις ένδειξη καθυπόταξης των υδάτων. Ηρόδ. 7.35. Και μια δεύτερη, που υπογραμμίζει ανατριχιαστικά το επίπεδο της περσικής βαρβαρότητας και της απίστευτης δεισιδαιμονίας! Για την δεύτερη αυτή περίπτωση διαβάζουμε: «διαβαίνοντας την γέφυρα του Στρυμόνα στην θέση εννέα οδοί (στην σημερινή Αμφίπολη) αναζητώντας αίσιους οιωνούς, κατάχωσαν[9] στην γη ζωντανούς, εννέα παλικάρια και εννέα κοπέλες του ντόπιου πληθυσμού»! Ηρόδ. 7.114.

Αυτός λοιπόν είναι κατά την έρευνά μας, ο "σύζυγος" της Εσθήρ, που από "θεία δίκη" θαρρείς, μπροστά στην ανδρεία και την ευφυΐα των τότε Ελλήνων, υπέστη τις ταπεινωτικότερες ήττες της παγκόσμιας ιστορίας, όπως στήν ανεπανάληπτη στα παγκόσμια χρονικά ηρωική μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο γιγαντόψυχος Λεωνίδας, ο βασιλιάς της Σπάρτης, ημίθεος μεταξύ λεόντων, με τους τριακόσιους μαχητές του και ελάχιστους ακόμα Θεσπιείς, φτύνοντας κατάμουτρα τον θάνατο, κατέλαβαν τις παγκόσμιες κορυφές ανδρείας, απαντώντας περιφρονητικά στην ασιατική πλημμυρίδα, με το ανεπανάληπτο: «μολών λαβέ».[10]

Στους ήρωες αυτούς, στους οποίους ο παγκόσμιος πολιτισμός θα αποδίδει αιώνια τιμές αξεπέραστης ανδρείας, χρωστάμε την επιβίωση της κλασσικής αρχαιότητας, με όλα όσα αυτό σημαίνει! Οι άνδρες αυτοί έκαναν κυριολεκτικά επίδειξη περιφρόνησης στον θάνατο και ξάφνιασαν τον υπεράριθμο αντίπαλο, με την αξεπέραστη θυσιαστική τους ανδρεία. Αν και απλοί πολεμιστές, μαχόμενοι κόντρα στο ανέφικτο, έγιναν οι μέγιστοι προστάτες του πολιτισμού, για τους οποίους ο Ηρόδοτος αποδίδοντας ύστατο φόρο τιμής έγραψε: «εγώ έψαξα έμαθα και μάλιστα γνωρίζω τα ονόματά[11] τους»! Ηρόδ.7.224. Καταλήγοντας: «πολλοί μεν άνθρωποι, άνδρες[12] δε ολίγοι». Ηρόδ.7.210.10.

Μετά την τρομακτική ψυχολογική ήττα του Ξέρξη στις Θερμοπύλες, όπου ελάχιστοι ψυχωμένοι Έλληνες, σκότωσαν 22.000 Πέρσες, ακολούθησε αργότερα και για τον ογκώδη στόλο[13] του η εξευτελιστική ήττα στη ναυμαχία της Σαλαμίνος, από τον δαιμόνιο Θεμιστοκλή! Τελικά, ο στρατηλάτης της συμφοράς, ο Ξέρξης Α΄, ο του Δαρείου γιος, το ‘βαλε στα πόδια σαν λαγός, για να προλάβει άθικτη την γέφυρα στα στενά του Βοσπόρου και να επιστρέψει κυριολεκτικά σαν κυνηγημένος, ξανά στην αυλική ασφάλεια και τις βασιλικές ηδονές του στην Περσία. Το όνειρο της κατάκτησης των Ελλήνων, συντρίφθηκε οριστικά με την ήττα αργότερα και τού στρατηγού του Μαρδόνιου στις Πλαταιές.

Πέρα όμως απ’ τα ιστορικά αυτά δεδομένα, που είναι λίγο-πολύ γνωστά, εξαιρετικό νομίζω ενδιαφέρον παρουσιάζει, ο τρόπος που ο συγκεκριμένος Ξέρξης έλαβε την τελική απόφαση της συγκεκριμένης εκστρατείας του κατά της Ελλάδος!

Ο Ηρόδοτος, αφηγούμενος κάποιες ανεξήγητες εμπειρίες, που βάρυναν οριστικά στην τελική του απόφαση, μας παρέδωσε συγκλονιστικές λεπτομέρειες! Εντείνοντας λοιπόν την προσοχή μας, διαβάζουμε στον Ηρόδοτο: «αρχικά ο Ξέρξης δεν εκδήλωνε με κανένα τρόπο διάθεση να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος... και συγκέντρωνε στρατό (μόνο) εναντίον της Αιγύπτου. Στην αυλή του όμως, βρισκόταν και ασκούσε πάνω του μεγάλη επιρροή ο Μαρδόνιος,[14] ο γιος του Γωβρύα, εξάδελφος του Ξέρξη και γιος της αδελφής του Δαρείου, που δεν άφηνε ευκαιρία να μην του πει: βασιλιά μου δεν γίνεται να μην τιμωρήσουμε τους Αθηναίους... με τον καιρό ο Ξέρξης πείστηκε να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος. Αυτός ήταν ο δεύτερος χρόνος από τον θάνατο του Δαρείου, πρώτα όμως εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων. Αφού δε τους υπέταξε, οργάνωσε σύναξη των πρώτων ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.  

Ενώ λοιπόν ο Ξέρξης είχε παρασυρθεί από τους φιλοπόλεμους της αυλής και μάλιστα είχε δώσει εντολές προετοιμασίας, σε μια συζήτηση, ο συνετός θείος του ο Αρτάβανος, που έζησε από κοντά και τις εκστρατείες τού πατέρα του Δαρείου, τού είπε πως: «οι Έλληνες είναι πολύ πιο γενναίοι από τους Σκύθες και ασυναγώνιστοι σε στεριά και θάλασσα». Ηρόδ.7.10.18.

Επικαλούμενος μάλιστα ο γηραιός αξιωματούχος, προγενέστερες αποτυχίες των Περσών κατά των Ελλήνων και των Σκυθών, τού εξήγησε, ότι, ακόμα και η γέφυρα με την οποία ήταν αναγκασμένοι να ζεύξουν τον Βόσπορο, αποτελούσε ένα πρόσθετο κίνδυνο αφανισμού, αφού σε περίπτωση ήττας, σε ξηρά ή θάλασσα, οι Έλληνες καταστρέφοντας την γεφύρωση Ασίας και Ευρώπης, θα απέκοπταν οριστικά τον δρόμο της επιστροφής των στρατευμάτων του προς την ασφάλεια της Ασίας.

Φαίνεται πως ο έμπειρος αξιωματούχος, κατάφερε τελικά να βάλει οριστικά τον Ξέρξη σε σκέψεις ματαίωσης, ή αναβολής: «ύστερα έπεσε η νύχτα και όσο το γυρόφερνε στο μυαλό του (ο Ξέρξης) όλο και συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν για το καλό του η εκστρατεία εναντίον των Ελλήνων. Όταν δε κατέληξε σ' αυτήν την απόφαση, τον πήρε ο ύπνος, και τότε, σε κάποια ώρα της νύχτας, όπως διηγούνται οι Πέρσες,[15] είδε ένα τέτοιο όνειρο,[16] ένας ψηλός, όμορφος άνδρας, στάθηκε πάνω απ' το κεφάλι του και του είπε: βασιλιά των Περσών, αλλάζεις απόφαση, να μην οδηγήσεις το στρατό σου εναντίον της Ελλάδος, τώρα μάλιστα που παράγγειλες να συγκεντρώσουν στρατό; Λοιπόν δεν κάνεις καλά που αλλάζεις απόφαση κι ούτε θα βρεθεί άνθρωπος να συμφωνήσει μαζί σου, ακολούθησε λοιπόν τώρα τον δρόμο που σου δείχνει η απόφαση που πήρες την ημέρα». Ηρόδ.7.11-12.

Το παράξενο αυτό όνειρο, μας θυμίζει έντονα τις νυχτερινές απειλές των "αγγέλων" της Π. Διαθήκης, που «κατ’ όναρ» και «εν ύπνω»[17] επέβαλαν στα αθώα θύματα, εμφυσώντας τον τρόμο της συμμόρφωσης στις υποδείξεις και τις απαιτήσεις των πατριαρχών!

Ο Ξέρξης όμως, την πρώτη αυτή φορά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο όνειρό του. Έτσι την επαύριο ζήτησε από τους συνεργάτες του να πάψουν να τον επηρεάζουν στην κατεύθυνση της εκστράτευσης και να ματαιώσουν κάθε προετοιμασία λέγοντας: «αν και όσοι με παρακινούν να κάνω την εκστρατεία (κατά των Ελλήνων) δεν λείπουν στιγμή από κοντά μου... Όταν όμως άκουσα την γνώμη του Αρτάβανου, αποφάσισα να ακολουθήσω την γνώμη του. Λοιπόν, από την ώρα αυτή, αλλάζω απόφαση και δεν θα εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος, χαρείτε λοιπόν την ησυχία σας. Τότε οι Πέρσες που τά ‘κουσαν αυτά, έπεσαν καταχαρούμενοι και τον προσκύνησαν.

Όταν όμως ξανάπεσε η νύχτα, το ίδιο όνειρο, στάθηκε ξανά πάνω απ’ το κεφάλι του κοιμώμενου (κείμ.: κατυπνωμένου) Ξέρξη, και του έλεγε. Γιε του Δαρείου, φανερά τώρα πια μπροστά στους Πέρσες αποκήρυξες την εκστρατεία (κατά των Ελλήνων) και καμμία σημασία δεν έδωσες στα λόγια μου. Βάλτο λοιπόν καλά στο μυαλό σου, αν δεν εκστρατεύσεις αμέσως (!) να πως θα καταλήξεις. Όπως μέσα σε λίγο καιρό έγινες μέγας και πολύς, έτσι γρήγορα θα γίνεις ταπεινός και ασήμαντος.

Ο Ξέρξης κατατρόμαξε και ανάστατος πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι του και κάλεσε αμέσως τον Αρτάβανο. Όταν εκείνος έφτασε, ο Ξέρξης του είπε. Αρτάβανε, εγώ την πρώτη στιγμή, στην φρόνιμη συμβουλή σου απάντησα με χαμένα λόγια, ύστερα όμως άλλαξα γνώμη και πήρα απόφαση να κάνω κατά την συμβουλή σου. Θέλω λοιπόν να το κάνω, (δηλαδή να μην εκστρατεύσω κατά της Ελλάδος) μα δεν μπορώ, γιατί απ’ την ώρα που άλλαξα γνώμη και απόφαση, ένα φάντασμα έρχεται και ξανάρχεται στα όνειρά μου, που κάθε άλλο παρά επιδοκιμάζει την απόφασή μου αυτή. Μάλιστα, τώρα δα με κατατρόμαξε με απειλές.

Αν λοιπόν είναι θεός που μου το στέλνει και μόνο κάνοντας την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος ευχαριστηθεί, τότε σκέφτομαι πως το ίδιο ετούτο όνειρο θά ‘ρθει πετώντας και σε σένα. Λέω μάλιστα με τον νου μου, πως αυτό μπορεί να γίνει, (μόνο) αν φορέσεις την στολή μου και καθίσεις στον θρόνο μου και ύστερα πας να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου». Ηρόδ.7.13-15.

Ο Αρτάβανος, δεν τον πίστεψε και του απάντησε με φρόνηση, πως: τα όνειρα δεν είναι παρά οι επιθυμίες και οι σκέψεις της ημέρας και δεν έχουν καμμία σχέση με θεό. Είσαι όμως βασιλιάς (του είπε), και μπορείς να πάρεις όποια απόφαση θέλεις, χωρίς να αναζητάς δικαιολογίες. Του είπε μάλιστα και μια όμορφη παροιμία, πως: και η θάλασσα, πολλές φορές λέει πως θέλει να δείξει τον καλό της εαυτό, μα δεν την αφήνει λέει ήσυχη ο αέρας! Έτσι και σένα, σε σπρώχνουν στην πλάνη οι κακές συναναστροφές σου».

Στην περίεργη πρόταση, να υποκριθεί ο Αρτάβανος για μια μέρα τον βασιλιά, για (να μπορέσει) να τον επισκεφθεί... το όνειρο, ο μυαλωμένος Αρτάβανος, μόνο που δεν πάτησε τα γέλια, λέγοντας του εντελώς προσγειωμένα, ότι τα όνειρα και οι θεοί που λένε ότι τα στέλνουν, δεν ξεγελιούνται από τα βασιλικά ρούχα και τις ψεύτικες τιμές που του προτείνει για μια μέρα!

Άλλωστε, συμπλήρωσε: «αν συνεχιστούν τα όνειρά σου βασιλιά μου, ακόμα και εγώ θα πω πως είναι από θεού». Βλέποντας όμως τον βασιλιά να επιμένει, δεν έχει λόγο να του αρνηθεί να παίξει στο θέατρο της συνάντησης με το "θεόσταλτο όνειρο": «Φόρεσε λοιπόν ο Αρτάβανος τα βασιλικά ρούχα και κάθισε στον θρόνο του Ξέρξη. Ύστερα όταν (το βράδυ) πήγε να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, την ώρα που τον είχε πάρει ο ύπνος, στάθηκε πάνω απ’ το κεφάλι και του Αρτάβανου το ίδιο όνειρο, που ερχόταν και ξαναρχόταν στον Ξέρξη. Και να τι του είπε: Εσύ είσαι λοιπόν εκείνος που βάλθηκε ν' αποτρέψει τον Ξέρξη από την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος, τάχα από έγνοια γι αυτόν; Ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον θα μείνεις ατιμώρητος, φέρνοντας εμπόδια σ' αυτό που πρέπει να γίνει. Όσο για το τι θα πάθει οπωσδήποτε και ο ίδιος ο Ξέρξης αν με παρακούσει, έχει δηλωθεί σ' αυτόν τον ίδιο.

Ο Αρτάβανος έβγαλε μια κραυγή και πετάχτηκε απ' το κρεβάτι, γιατί το φάντασμα μετά τις απειλές, ήταν έτοιμο τα μάτια να του βγάλει με πυρωμένο σίδερο. Και αφού αφηγήθηκε στον Ξέρξη με λεπτομέρειες το όνειρο του είπε: Εγώ βασιλιά μου καθώς είδα με τα μάτια μου πολλές καταστροφές, είχα την γνώμη πως αν χαιρόσουν την ησυχία σου, θα σε μακάριζε όλος ο κόσμος. Επειδή όμως, απ’ ότι φαίνεται, μια θεϊκή δύναμη μας σπρώχνει, και τους Έλληνες θεόσταλτη καταστροφή τους περιμένει, κι εγώ λοιπόν από μόνος μου αλλάζω τώρα γνώμη κι απόφαση κι απ’ την μεριά σου ανακοίνωσε στους Πέρσες, τις εντολές που στέλνει ο θεός και δώσε διαταγή να εκτελέσουν όσα πρωτύτερα τους είχες παραγγείλει.

Έτσι σπρώχτηκε ο Ξέρξης στην απόφαση της εκστρατείας... και μετά απ' όλα αυτά, τρίτο όνειρο[18] του παρουσιάστηκε, πως στεφάνι ελιάς του φόρεσαν, που κατά τους Μάγους, σημάδι υποδούλωσης ήταν σ’ αυτόν ολόκληρου του κόσμου». Ηρόδ.7.16-19.

Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο αδιατάρακτης μακαριότητας, παντοειδούς αφέλειας και πολυεπίπεδης απάθειας, γιατί, πώς αλλιώς μπορώ να περιγράψω τις απονευρωμένες αντιδράσεις όλων εκείνων των ανθρώπων, που διαβάζοντας αυτές τις αράδες, από τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο, δεν αισθάνθηκαν να τους διαπερνά ένα δριμύ ρίγος υποψιασμών;!

Δεν θα περίμενα βέβαια, να πεταχτούν, σαν τον Αρχιμήδη γυμνοί απ’ το χουζούρι της μπανιέρας τους, φωνάζοντας... εύρηκα, εύρηκα... πώς έσυραν τον Ξέρξη στην Ελλάδα! Αλλά νομίζω πως δεν θα ήταν διόλου υπερβολή, αν τους ζητούσαμε να σταθούν λίγο περισσότερο, εξερευνώντας στοχαστικά τις πιθανές εκδοχές, της εντελώς παράξενης αυτής περιγραφής, που βρίσκεται ακριβώς στην αφετηρία της πολυσήμαντης και πολύνεκρης Περσο-ελληνικής σύγκρουσης!

Μπορώ να δεχθώ, ότι στον μέσο αναγνώστη δεν γεννιούνται ερμηνευτικές υποψίες... τι συμβαίνει όμως με τους κατ’ επάγγελμα ιστορικούς; Γιατί παρακάμπτουν τέτοιες κραυγαλέες εκδοχές; Γιατί δεν προβληματίζονται; "Κανείς" δεν θα μπορέσει να μου εξηγήσει ικανοποιητικά, αυτή την μαζική στροφή των "ειδικών", στην επιφανειακή και την συμβατική ερμηνεία των ιστορικών μας δεδομένων, που νομίζω πιά, πως εγγίζει επικίνδυνα τα όρια της αυτοαχρήστευσης. Θα ‘λεγε κανείς, πως δεν μας ενδιαφέρει καθόλου να προχωρήσουμε τους υποψιασμούς μας πέρα απ’ τα συνηθισμένα όριά τους!

Αλήθεια, τι μας υποχρεώνει να δεχθούμε ότι ο Ηρόδοτος στην παραπάνω περιγραφή υπερβάλει ή ψεύδεται; Ότι τα περί ονείρων απλώς τα φαντάσθηκε και μόνο «χάριν δραματοποίησης» (όπως επιμένουν κάποιοι ιστορικοί) ενσωμάτωσε την εκπληκτική αυτή ονειρο-χειραγώγηση του σημαντικότερου Περσο-ελληνικού πολέμου;

Γιατί είναι προτιμότερο να δεχθούμε, ότι οι Πέρσες, που κατά δήλωση του Ηροδότου, του αφηγήθηκαν το περιστατικό ψεύδονται; Ή πως όλα αυτά, απλώς είναι υπερβολικά και παράδοξα, για να αποτελούν αληθινή αφετηρία τόσο σημαντικών εξελίξεων;

Αιώνες τώρα, έχουμε πράγματι δεχθεί αδιαμαρτύρητα μόνο τέτοιες χαριστικές και απαξιωτικές εξηγήσεις. Μήπως όμως, παραβλέπουμε τελικά το αυτονόητο και δεν θέλουμε να δούμε ότι παρόμοια "όνειρα" ήταν... και γιατί όχι... παραμένουν ακόμα, ο καλύτερος μηχανισμός χειραγώγησης της ιστορίας και η συνηθέστερη αιτία παντοειδούς "πολέμου"; Ποιός μας απαγορεύει να εξετάσουμε προσεκτικά και την εντελώς ύπουλη και ραδιούργα πλευρά του πράγματος; Μήπως, μέσα από την μόνιμη απαξίωση τέτοιων προεκτάσεων στην ιστορική έρευνα, "κάποιοι" στους πανεπιστημιακούς κύκλους, υπαγορεύουν έντεχνα ένα κλίμα ιστορικού καθωσπρεπισμού, αποκλείοντας έμμεσα τις "ακραίες" εξηγήσεις, ακριβώς για να μείνουν στο σκοτάδι οι δυνάμεις εκείνες που με αφανείς τρόπους όρισαν τις ιστορικές εξελίξεις;

Στο εννιάτομο έργο του Ηροδότου, εξετάζοντας δέκα περίπου αναφορές σε όνειρα, που σχεδόν αποτελούν και το σύνολο των αναφορών του στα όνειρα,[19] διαπίστωσα, ότι καμμία άλλη περίπτωση, δεν έχει ούτε την έκταση (των 146 στοίχων!), που αφιερώνει ο Ηρόδοτος στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά ούτε και το πλήθος των λεπτομερειών, που καθιστούν την περίπτωση αυτή εξόχως μοναδική, εξαιρετικά λειτουργική και οπωσδήποτε άκρως ενδιαφέρουσα! Γιατί πρέπει λοιπόν, αιώνες τώρα, να αποκλείεται, μονίμως, ασυζητητί και απολύτως, έστω και σαν αμυδρό ενδεχόμενο, η κυριολεκτική ερμηνεία της αφήγησης;

Στην δική μας περίπτωση, η κατά γράμμα (κυριολεκτική[20]) ερμηνεία της αφήγησης την οποία κατ’ επανάληψη επιχειρήσαμε, στην απόπειρα ερμηνείας των βιβλικών θαυμάτων, απέδωσε εκπληκτικά αποτελέσματα! Όταν λοιπόν προσεγγίζοντας οποιονδήποτε γρίφο, αποκλείουμε συνεχώς, έναν συγκεκριμένο τύπο ερμηνείας, (εδώ το ενδεχόμενο κυριολεξίας) χάνουμε την ευκαιρία να ερευνήσουμε τα ενδεχομένως αυθεντικά χαρακτηριστικά του γρίφου! Το αίνιγμα διαιωνίζεται γιατί οι πραγματικοί μηχανισμοί που το γέννησαν, παραμένουν αόρατοι.

Η αφήγηση μάλιστα του Ηρόδοτου, επανέρχεται στην ίδια αυτή ονειρική εμπειρία των δύο ανδρών, και καταγράφει μια αποκαλυπτική συνομιλία μεταξύ τους, που δείχνει ότι τρία τουλάχιστον χρόνια μετά, εκστρατεύοντας πια κατά της Ελλάδος, εξακολουθούν να θυμούνται και να συζητούν την καθοριστική σημασία των ονειρικών εκείνων πιέσεων, υπέρ της εκστρατείας: «Καθώς δε ο Ξέρξης αντίκριζε τον Ελλήσποντο που είχε σκεπαστεί εντελώς από καράβια και οι ακρογιαλιές του πέρα ως πέρα από ανθρώπους (στρατιώτες) δάκρυσε, μακάρισε εαυτόν και ύστερα... (ρώτησε) Αρτάβανε, μπροστά μας έχουμε σπουδαίες επιχειρήσεις, πες μου λοιπόν την αλήθεια, αν το όνειρο που είδες στον ύπνο σου δεν ήταν τόσο έντονο, (ξεκάθαρο, αληθινό, κείμ: η όψις του ενυπνίου μη ούτω εναργής) θα επέμενες στην πρώτη γνώμη σου, αποτρέποντάς με να εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος ή (τελικά) θα άλλαζες γνώμη; Βασιλιά μου, (απάντησε με εξαιρετικό σκεπτικισμό ο Αρτάβανος) μακάρι να έχει την κατάληξη που θέλουμε, η οπτασία που παρουσιάστηκε στον ύπνο μου. Εγώ όμως, ακόμα και τώρα είμαι κυριευμένος από φόβο, τα 'χω χαμένα και πολλά άλλα βάζω με το νου μου». Ηρόδ.7.47.

Δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς εννοούσε μ’ αυτά τα τελευταία του λόγια ο σκεπτικιστής Αρτάβανος. Εμείς σημειώνουμε, ότι τρία ολόκληρα χρόνια μετά, τα δύο θύματα θυμούνται ακόμα! Θυμούνται και σχεδόν με τρόμο σχολιάζουν και παραδέχονται, ότι τα εφιαλτικά εκείνα "όνειρα" υπήρξαν το πραγματικό άγκιστρο, που κυριολεκτικά έσυρε τον Ξέρξη Α΄, στην περιπέτεια της εκστρατείας κατά των Ελλήνων.

Πότε συμβαίνουν όλα αυτά;

Υπάρχει όμως κάποια, έστω και υποτυπώδης χρονική ταύτιση, της δράσης των ηρώων του βιβλίου της Εσθήρ, με τον χρόνο που ο Ηρόδοτος τοποθετεί τους ανθελληνικούς ονειρικούς εκβιασμούς; Όπως καταλαβαίνετε η ερώτηση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς θα μπούμε στον πειρασμό να συγκρίνουμε τα χρονικά δεδομένα του βιβλίου της Εσθήρ με αυτά του Ηροδότου! Το αληθινά παράξενο και εντελώς ανεξήγητο είναι, το γιατί δεν έχουν γίνει προ πολλού, ένα πλήθος από ανάλογες σοβαρές ιστορικές μελέτες στο ίδιο θέμα!

Για να σχηματίσουμε μια στοιχειώδη εικόνα, πρέπει να σημειώσουμε κάποιες αφετηριακές χρονολογίες. Ο Ξέρξης λοιπόν, ανέλαβε την βασιλεία αμέσως μετά τον θάνατο του πατρός του Δαρείου, την άνοιξη του 486 π.Χ. Δύο χρόνια μετά και συγκεκριμένα «την άνοιξη του 484 π.Χ. εκστράτευσε κατά των επαναστατημένων Αιγυπτίων».[21] Αφού επέστρεψε, έκανε μέγα επινίκιο συμπόσιο.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το έτος 480 π.Χ. ο Ξέρξης εκστράτευσε κατά των Ελλήνων, αφού προετοιμάσθηκε επί τρία περίπου χρόνια. Η απόφαση λοιπόν της εκστρατείας κατά των Ελλήνων, ελήφθη στον ενδιάμεσο χρόνο, ανάμεσα στο εορταστικό συμπόσιο της επιστροφής του από την Αίγυπτο και της τρίχρονης προετοιμασίας κατά της Ελλάδος, δηλαδή ανάμεσα στα έτη 484-483 π.Χ.

Για το συγκεκριμένο συμπόσιο του Ξέρξη, ο Ηρόδοτος γράφει: «στον δεύτερο χρόνο από τον θάνατο του Δαρείου, (άρα και στον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του) αφού πρώτα εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων και τους υπέταξε, (επέστρεψε και) οργάνωσε σύναξη των πρώτων (αξιωματούχων) ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.

Στο βιβλίο της Εσθήρ, το ίδιο περιστατικό αναφέρεται ως: «συμπόσιο εις πάντας τους άρχοντας αυτού (και τοποθετείται) στον τρίτο χρόνο της βασιλείας του (Ξέρξη)». Εσθ.1.3. Η διαφορά που εμφανίζεται εδώ, μπορεί να είναι πολύ μικρότερη του ενός έτους! Αν υποθέσουμε ότι ο Ηρόδοτος αναφέρεται στο τέλος του δεύτερου έτους και η Βίβλος στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, τότε η φαινομενική χρονική διαφορά σχεδόν εκμηδενίζεται!

Βίβλος λοιπόν και Ηρόδοτος, συμπίπτουν σχεδόν απόλυτα, ορίζοντας την αφετηρία των εξελίξεων, δηλαδή το συμπόσιο μετά την καθυπόταξη των Αιγυπτίων, κάπου στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη άρα και στα έτη 484-483 π.Χ. Η σύμπτωση των δύο ανεξάρτητων κειμένων, είναι εκπληκτική.

Πότε όμως εμφανίζεται ο Μαρδοχαίος στο παλάτι του Ξέρξη; Στην αρχή του βιβλίου και στο κείμενο των Ο΄, (που απαλείφθηκε από τους Μασορίτες), διαβάζουμε, τα εξής αποκαλυπτικά: «την πρώτη μέρα του πρώτου μήνα (κείμ: τον μήνα Νισάν) του δευτέρου έτους της βασιλείας του (Αρτα)Ξέρξη, όνειρο είδε ο Μαρδοχαίος. Ο άνθρωπος αυτός (ο Μαρδοχαίος) ήταν Ιουδαίος, κατοικούσε στα Σούσα και ήταν άνθρωπος μέγας, υπηρετών στην αυλή του βασιλέως». Ο΄Εσθ.1.1α.

Ο Μαρδοχαίος λοιπόν ήταν στο παλάτι του Ξέρξη από την αρχή σχεδόν της βασιλείας του, αφού απ’ την αρχή του δευτέρου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, υπηρετούσε ήδη στην αυλή του βασιλιά και είχε όλο τον χρόνο να εξοικειωθεί με την αυλική πραγματικότητα και να προετοιμάσει τον δρόμο της Εσθήρ, που εμφανίζεται στην ζωή του Ξέρξη όταν στις αρχές του τρίτου χρόνου της βασιλείας του και στο προαναφερθέν συμπόσιο, καθαιρείται η ανυπάκουη Αστίν και αντικαταστάτριά της, εκλέγεται η εκπαιδευμένη στον έρωτα από τον Μαρδοχαίο Εσθήρ!

Γνωρίζουμε επίσης, ότι μετά τα «θεία ενύπνια», (Ηρόδ.16.19), που επέβαλαν εκβιαστικά την απόφαση στον Ξέρξη, να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, έως την τελική εκστρατεία, που συνέβη το 480 π.Χ, μεσολάβησαν τρία περίπου χρόνια προετοιμασίας. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι τα τρία τελευταία αυτά χρόνια, οι δύο συνωμότες, ο Μαρδοχαίος και η Εσθήρ, βρίσκονται κυριολεκτικά θρονιασμένοι, ο πρώτος στη θέση του υψηλόβαθμου αυλικού και η Εσθήρ στην αγκαλιά και στον κοιτώνα του Ξέρξη! Αυτός είναι και ο χρόνος που ο Ηρόδοτος τοποθετεί το μπαράζ των απειλητικών ονείρων, που υποχρέωσαν τον Ξέρξη να αρχίσει τις προετοιμασίες για την μεγαλύτερη επίθεση που δέχθηκε ποτέ το γένος των Ελλήνων!

Η αλήθεια είναι, ότι μετά την επαρκέστατη αυτή χρονική σύμπτωση, το βιβλίο της Εσθήρ, αλλοιώνει εσκεμμένα τα υπόλοιπα χρονικά του δεδομένα, εμφανίζοντας μια χονδροειδή και ολοφάνερα σκόπιμη όπως θα δείτε αριθμητική σύγχυση. Διότι, ενώ παραδέχεται ότι η καθαίρεση της Αστίν και το ζήτημα εξεύρεσης νέας "βασίλισσας" γεννιέται στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του Ξέρξη, (Εσθ.1.3) και συγκεκριμένα, εφτά μόλις μέρες μετά την έναρξη του συμποσίου, (Εσθ.1.9), η Εσθήρ, η φλογερή αντικαταστάτρια της Αστίν, φτάνει στην αγκαλιά του απαρηγόρητου βασιλιά... ένα ολόκληρο χρόνο μετά! (Εσθ.2.12). Παρ’ όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε κάπου στο τέταρτο έτος της βασιλείας του Ξέρξη, ως θα έπρεπε, αλλά: «η Εσθήρ εφέρθη προ του βασιλέως εις τον βασιλικόν οίκο, τον δέκατο μήνα του έβδομου έτους της βασιλείας αυτού»! Εσθ.2.16.

Δηλαδή, η Εσθήρ αντικαθιστά την Αστίν, στην αγκαλιά του απα­ρηγόρητου Ξέρξη, πέντε περίπου χρόνια μετά την απομάκρυνση της Αστίν και την λήξη του μοιραίου συμποσίου!!! Όπως καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο είναι εντελώς αφύσικο αλλά και ανακόλουθο ακόμα και με την ίδια την ιστορία της Εσθήρ! Είναι αδύνατον, το θέμα της αντικατάστασης της ποθητής Αστίν, να γεννήθηκε το 484 π.Χ. στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του βασιλιά Ξέρξη και η αντικατάστασή της απ’ την Εσθήρ, να έγινε το 479 π.Χ. δηλαδή, πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα, και το σημαντικότερο... μετά την συντριβή του Ξέρξη στην Ελλάδα! Κάποιοι λοιπόν έχουν αλλοιώσει σκόπιμα αυτές της χρονικές επισημάνσεις!

Οι αδέξια παρατραβηγμένες αυτές χρονομεταθέσεις στο βιβλίο της Εσθήρ, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές! Για να συνειδητοποιήσουμε την αξία αυτής της υπερβολικής χρονομετάθεσης, πρέπει να θυμόμαστε συνεχώς ότι η καταστρεπτικότατη εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδος, συνέβη το 480 π.Χ. Έτσι θα γίνει αμέσως φανερό το γιατί η Εσθήρ έπρεπε να φτάσει στην αγκαλιά του Ξέρξη το 479 π.Χ. δηλαδή πέντε χρόνια μετά την Αστίν, (που υποτίθεται ότι έπρεπε να αντικαταστήσει) ώστε να βρεθεί στην αγκαλιά του Ξέρξη ένα χρόνο μετά τον φθοροποιό για τους Έλληνες πόλεμο!

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μετάφραση του βιβλίου της Εσθήρ (μετάφραση των Ο΄) έγινε στην πρωτεύουσα του Μακεδόνα στρατηλάτη και ένδοξου τιμωρού των Περσών Μεγάλου Αλέξανδρου και στο λαμπρότερο κέντρο της αυτοκρατορίας του, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου υπό την επίβλεψη και το απειλητικό μεγαλείο ενός ένδοξου επίγονου του Αλέξανδρου, του Πτολεμαίου Β΄ (285-246 π.Χ.).

Για τους λόγιους Ιουδαίους μεταφραστές λοιπόν, ήταν παραπάνω από προφανής η ανάγκη, απ’ τα γραπτά τους κείμενα, να μην προκύπτει ότι η Εσθήρ εμφανίσθηκε στην αγκαλιά και τον κοιτώνα του μεγαλύτερου εχθρού των Ελλήνων Ξέρξη, πριν απ’ την εκστρατεία του (480 π.Χ.) κατά της Ελλάδος! Έτσι, ενώ η Εσθήρ γίνεται η εκλεκτή του βασιλιά, λίγο μετά το συμπόσιο, δηλαδή το 484 π.Χ., φτάνει στην αγκαλιά του... πέντε ολόκληρα χρόνια μετά! (το 479 π.Χ.) για να μην μπορεί κανείς ευθέως να χρεώσει στην Εσθήρ ή στον Μαρδοχαίο οποιαδήποτε ανθελληνική επιρροή στις επιθετικές κατά των Ελλήνων αποφάσεις του Ξέρξη!

Οι χρονομεταθέσεις αυτές (όποτε κι αν έγιναν[22]) αν και υπερβολικές και εξόφθαλμες, έπαιξαν επιτυχώς μέχρι σήμερα τον διπλό τους ρόλο. Στους μυημένους ομοεθνείς της Εσθήρ, οι μισές (σωστές) χρονικές σημειώσεις μετέδιδαν επιτυχώς το πραγματικό μήνυμα της δραστικής ανάμειξης της Εσθήρ στην ιστορία, ενώ οι υπόλοιπες οι παρατραβηγμένες και αλλοιωμένες, αιώνες τώρα, εξοστράκιζαν με επιτυχία, τους ελάχιστους χλιαρούς υποψιασμούς των εκατομμυρίων θεοπαρμένων Ελλήνων και λοιπών απαθών αναγνωστών, της θεολογικά εξωραϊσμένης αυτής ιστορίας της Εσθήρ!

Η συνέχεια στο άρθρο: Περί "θεών", ονείρων και "θαυμάτων"  

Διαβάστε: Πως οι Εβραίοι της Βαβυλώνας (κατά την εκδοχή αυτή), ανάγκασαν τον Ξέρξη να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος

Βιβλική Εσθήρ, το χρονικό ενός θεατρικού έρωτα. Του Μ. Καλόπουλου 1/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2399-vivliki-esthir-to-xroniko-enos-theatrikoy-erota-tou-m-kalopoulou

Βίβλος: ένα εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπείας. Του Μ. Καλόπουλου 2/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2400-vivlos-ena-egxeiridio-polemou-kai-kataskopeias-tou-m-kalopoulou

Μαρδοχαίος, Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες! Του Μ. Καλόπουλου 3/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2401-mardoxaios-kserksis-esthir-kai-thermopyles-tou-m-kalopoulou

Περί "θεών", ονείρων και "θαυμάτων" Του Μ. Καλόπουλου 4/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2402-peri-theon-oneiron-kai-thavmaton-tou-m-kalopoulou

[1] Βλ. λέξη «Αχασβερός» στην Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη.

[2] Πρόκειται για την πλέον αξιέπαινη ιδιωτική εκδοτική προσπάθεια που αποσκοπεί να καλύψει ένα ανεπίτρεπτο πολιτισμικό κενό για την σύγχρονη Ελλάδα, εκδίδοντας το σύνολο της Ελληνικής γραμματείας. Απ' τις εκδόσεις Κάκτος έχουμε ήδη 665 βιβλία.

[3] Ιώσηπος Ιουδ. Αρχαιολογία 11.209 / Βασίλειος Εκκλ. Sermones 421.1 και βασικά όλοι όσοι ήθελαν να αποκρυβεί η σχέση της Εσθήρ, με τον μεγάλο εχθρό του ελληνισμού Ξέρξη Α΄ ευχαρίστως αντέγραφαν το συγκεκριμένο "λάθος".

[4] Ο συντηρητικότερος όλων Κτησίας γράφει: «Ξέρξης δε συνεγείρας στρατιάν περσικήν άνευ των αρμάτων ογδοήκοντα μυριάδας (800.000) και χιλίας τριήρεις ήλαυνε επί την Ελλάδα». Ο Ηρόδοτος όπως θα δούμε παρακάτω, καταγράφει ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς.

[5] Από το άρθρο του Γ.Δ. Καψάλη, τέως πρόεδρου του εκπαιδευτικού συμβουλίου μέσης εκπαίδευσης στην Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στη λέξη «Ξέρξης». Βλέπε επίσης στην λέξη «Εσθήρ», όπου ο Π. Ι. Μπρατσιώτης, καθηγητής της βιβλικής ιστορίας του Πανεπ. Αθηνών, ανεπιφύλακτα επιβεβαιώνει ότι: «ο σύζυγος της Εσθήρ, είναι ο Αχασβερός των Ο΄, δηλαδή ο Ξέρξης Α΄».

[6] Στα Άβδηρα η λίμνη «Κύστειρον» αποξηράνθη, για να καλύψει τις ανάγκες των Περσών σε πόσιμο ύδωρ!

[7] Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα πως: «στην περιοχή του Αξιού ποταμού, λιοντάρια αφήνοντας τα λημέρια τους, έκαναν την νύχτα συχνές επιδρομές, κατασπαράζοντας μόνο τις καμήλες χωρίς να πειράζουν κανένα άλλο ζώο ούτε άνθρωπο» Ηροδ.7.126. Η λεπτομέρεια αυτή απαντάει στην διαφωνία των αρχαιολόγων, που ξεκίνησε με αφορμή ζωγραφική αναπαράστασης που βρέθηκε σε τάφο της Βεργίνας και που δείχνει τον Αλέξανδρο να κυνηγάει λιοντάρια. Οι πολυμαθέστατοι αυτοί αρχαιολόγοι, ισχυρίζονται κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχαν την εποχή του Αλεξάνδρου λέοντες στην Μακεδονία. Ο Ηρόδοτος όμως τους διαψεύδει σαφέστατα.

[8] Εχέδωρος (έχει-δώρα) ονομάσθη, επειδή κατά την αρχαιότητα ήταν χρυσοφόρος.

[9] «Η Άμηστρις, η γυναίκα του Ξέρξη Α΄, στα γεράματά της κατάχωσε ζωντανούς δεκατέσσερις νέους, γιους επίσημων ανδρών της Περσίας, για να ευχαριστήσει τον θεό που της χάρισε το δώρο της ζωής». Ηρόδοτος 7.114. Η αποτρόπαια αυτή ανθρωποθυσία είναι πανάρχαιο χαλδαιικό έθιμο, βλέπε: ο ένοπλος δόλος "ζωντανοταφές στην Ουρ της Χαλδαίας", όπου περιγράφονται τα ευρήματα καταχώσεων εν ζωή εκατοντάδων ανθρώπων, στην γενέτειρα του Αβραάμ την Ουρ της Χαλδαίας.

[10] «Πάλιν δε του Ξέρξου γράψαντος, πέμψον τα όπλα (ο Λεωνίδας) αντέγραψε, μολών λαβέ» Πλούταρχος Βιογρ. Αποφθέγματα Λακωνικά 225.C.11.

[11] Τριακόσια ονόματα, που θα έπρεπε να τα γνωρίζουν ένα προς ένα όλοι οι Έλληνες!

[12] Αυτούς που ο Ηρόδοτος αποκαλεί «άνδρες» με όλη την σημασία της λέξης, κάποιοι ελαττωματικής νοημοσύνης συγγραφείς, αποκαλούν «κίναιδους και τοιούτους»

[13] «1207 τριήρεις» Ηροδ. 7.89 και «1800 πλοιάρια συνοδείας». Ηροδ. 7.97.

[14] Ο Μαρδόνιος εσφαλμένα συγχέεται με τον Μαρδοχαίο, αφού αυτός είναι: «γιος της αδελφής του Δαρείου και του Γωβρύα» Ηροδ. 7.5.4. Άρα τουλάχιστον από την μεριά της Μητέρας του είναι Πέρσης και όχι εντελώς Εβραίος όπως ο Μαρδοχαίος, που ορίζεται ως: «γιος του Ιαΐρου εκ φυλής Βενιαμίν». Εσθήρ 2.5.

[15] «Ως λέγεται υπό Περσέων» (Ηρόδ.7.6). Όπως ο ίδιος δηλώνει, τα περί των νυκτερινών θεϊκών εντολών (ονείρων), τα αντέγραψε από αφηγήσεις Περσών και δεν είναι κατ ανάγκην προϊόν φαντασίας, ή «χάριν δραματοποίησης», όπως πολλοί ισχυρίζονται.

[16] Την πρώτη αυτή φορά, στο κείμενο δεν αναφέρεται καν τη λέξη όνειρο, αλλά: «κατύπνωσε (ο Ξέρξης) και εν τη νυκτί είδε όψιν». Ηροδ.7.12.5. από καθαρό λάθος κάποιες μεταφράσεις αντί της λέξης «όψιν» γράφουν «όφιν», μόνο επειδή οι δύο λέξεις γραμμένες φαίνονται σχεδόν ίδιες!

[17] «Την νύχτα και εν ύπνω (Μας.: κατ' όναρ) ήλθεν (άγγελος) και είπε προς τον (βασιλέα) Αβιμέλεχ, ιδού εσύ αποθνήσκεις εξαιτίας (Σάρρας) της γυναικός την οποίαν έλαβες». Γεν.20.3,

[18] «Τρίτη όψις (εμφάνιση) εν τω ύπνω εγένετο». Ηροδ. 7.19.2.

[19] Ηρόδοτος. 1.107 //2.139 //2.141 //3.30 //3.124 //3.149 //5.55 //6.107 //6.118 //6.131.

[20] Κυριολεξία: «το κατά γράμμα εννοούμενον... Κατά την ακριβή ή βασική σημασία των λέξεων». Κυριολεκτικώς: «κατ’ ακριβολογίαν νοηθέν και όχι μεταφορικώς».

[21] Ιστορικά η άλωση αυτή, της Αιγύπτου, τοποθετείται: «την άνοιξη του 484 π.Χ.». Βλέπε Ηρόδοτος 7.7. (ΠΟΛΥΜΝΙΑ). παραπομπή 18. Εκδόσεις Γκοβόστη.

[22] Αυτές οι διορθωτικές επεμβάσεις άλλωστε, είναι και η μοναδική εξήγηση που στο ‘κατακρεουργημένο’ βιβλίο της Εσθήρ, η μορφή του Μαρδοχαίου εισάγεται δύο φορές, ακριβώς με τα ίδια λόγια! Βλ: Ο΄Εσθήρ1.1a. καιΕσθήρ 2.5.

Βίβλος: ένα εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπείας    

Ένας ωτακουστής που γίνεται σωτήρας παγιδεύοντας δυο-τρεις αφελείς αυλικούς. Μια διλημματική παγίδα, που εξοβελίζει μια αξιοπρεπή βασίλισσα. Ένας ικανότατος δολοπλόκος, που τοποθετεί σκόπιμα στην αγκαλιά του βασιλιά, την εκπαιδευμένη στον έρωτα σύντροφό του. Μια ηρωίδα, που μπορεί καθημερινά να ενσαρκώνει θεατρικά τον απόλυτο έρωτα, ενώ μέσα της αισθάνεται ανείπωτη απέχθεια για τον ερωτικό της σύντροφο... διπροσωπίες, εκβιασμοί και απειλές θανάτου μεταξύ των πρωταγωνιστών ηρώων, είναι τα βασικά αφηγηματικά στοιχεία που συνθέτουν την περίφημη ιστορία της βιβλικής Εσθήρ! Αντί όλων αυτών, οι υπνωτισμένοι θεολόγοι βλέπουν παντού: «την πρόνοια του θεού που κινεί τα νήματα της ιστορίας»[1]

Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία της Εσθήρ είναι όντως μια εκπληκτική ιστορία! Είναι άξια προσεκτικής σπουδής και μας ξεναγεί λεπτομερώς στην εκπληκτική χαλδαιική τέχνη της αδίστακτης αρπαγής προνομίων. Η ιστορία αυτή συμπληρώνει επάξια, όσα είδαμε σε προηγούμενες μελέτες μας, για τις πραγματικά εμπνευσμένες βιβλικές συνταγές απάτης και διεισδύσεων στα κέντρα γέννησης και διαμόρφωσης τού πλούτου της εξουσίας και της ιστορίας!

Ο δήθεν "θεός" της Βίβλου λοιπόν, ορίζει πράγματι την ιστορία... αλλά μόνον αφού πρώτα επιστρατευθούν και δουλέψουν στην κατεύθυνση αυτή, ένα σωρό ικανοί κατάσκοποι, συκοφάντες, αγαπητικοί, ταλαντούχοι ψεύτες, υποκριτές και αδίστακτοι εκβιαστές, δημιουργώντας τρόπον τινά, μια πρότυπη και ομολογουμένως αποτελεσματική... σχολή κατασκόπων, για διείσδυση στα κέντρα αποφάσεων, πλουτισμού και διαμόρφωσης της ιστορίας!

Η ιστορία αυτή, έφτασε στα χέρια μας από την ξαφνική μετάφραση που επέβαλε με διαταγή του, στα κείμενα αυτά ο Πτολεμαίος Β΄ περί το 275 π.Χ. αποσπώντας την γνωστή μετάφραση των εβδομήκοντα (Ο΄ ή Septuagint).[2] Η μετάφραση εκείνη φυλάχτηκε στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, για περισσότερο από έξι αιώνες! Μετά την καταστροφή της βιβλιοθήκης όμως, απ’ τον επίσκοπο Θεόφιλο (391 μ.Χ.) οι Μασορίτες Ραββίνοι, επιδόθηκαν σε έναν αγώνα παραποίησης των κειμένων, αχρηστεύοντας πραγματικά τα αρχικά κείμενα, αφαιρώντας ολόκληρα κεφαλαία[3] και όλα όσα μπορούσαν να ενοχλήσουν ή να αφυπνίσουν τον μέσο αναγνώστη.

Το βιβλίο λοιπόν της Εσθήρ, (αν διαβαστεί ολόκληρο), αποδεικνύει ως εντελώς αληθινό, αυτό ακριβώς που προσπαθεί να διαψεύσει: ότι η συνωμοτική δύναμη των Ιουδαίων στην Βαβυλώνα και την Περσία, ήταν απολύτως κατευθυνόμενη και ενορχηστρωμένη! Το βιβλίο της Εσθήρ, αποδεικνύει ως εντελώς αληθινά, ακριβώς όλα όσα αρνείται! Η εκτεταμένη δε λογοκρισία του, αποδεικνύει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα, την μελετημένη προσπάθεια αντιστροφής του ύφους του, από τους Μασορίτες και τον σκόπιμο εξωραϊσμό των ηρώων του.

Το ίδιο το εγχείρημα του Μαρδοχαίου, είναι απόλυτη αντιγραφή του σχεδιασμού διείσδυσης του Ιωσήφ στην αυλή του Φαραώ! Και τότε ο Ιωσήφ, ενοχοποιώντας δύο αυλικούς ευνούχους, έφτασε στην θέση του βασιλικού πρωθυπουργού. Γεν.40.1. Αργότερα, ο ίδιος από την θέση του αξιωματούχου της Αιγυπτιακής αυλής, παίζοντας με την αγωνία των αδελφών του, τους κατηγορεί προσποιητά για κατασκοπεία: «ήλθατε ως κατάσκοποι (στην Αίγυπτο) για να κατανοήσετε τα ίχνη της χώρας» Γεν.42.9.

Ίχνη, αφήνουν πίσω τους τα ζώα, τα οποία ιχνηλατώντας οι κυνηγοί ακολουθούν το ζώο μέχρι να το βάλουν στο σημάδι τους ή να το παγιδεύσουν. Ενδιαφέρον έχει να δούμε την προφητική αυτήν ματιά του Ιωσήφ, πάνω σε ένα ολόκληρο έθνος! Με την δήλωσή του αυτή, παρουσιάζει την χώρα σαν ένα θήραμα, που οι κατάσκοποι μπορούν να την παρακολουθήσουν κατανοώντας τα ίχνη της στην ιστορία! Μόνο κάποιος έμπειρος κυνηγός, θα ερμήνευε την κατασκοπεία με τέτοιους κυνηγετικούς όρους! Μια εκπληκτική όντως παρομοίωση της κατασκοπείας, ως κυνηγετικής τεχνικής, εναντίον όχι μόνο ενός ατόμου, αλλά ενός ολόκληρου έθνους!

Από την άποψη αυτή, η Βίβλος αναδεικνύεται ουσιαστικά σε εκπληκτικό εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπείας. Για τους μυημένους, αποτελεί πολύτιμη ιστορική ξενάγηση στις τέχνες της στρατηγικής παγίδευσης. Τα κείμενά της, περιγράφουν την μεγαλύτερη ποικιλία παγίδευσης εθνών και ατόμων, με άγνωστα εν πολλοίς υλικά και μεθόδους, απίστευτης αποτελεσματικότητας, πράγμα που μας υποχρεώνει να αναγνωρίσουμε τους συγγραφείς της, ως τους αρχαιότερους ιδρυτές σχολής κατασκοπείας και πολέμου εν καιρώ ειρήνης!

Μάλιστα ο ταλαντούχος Ιωσήφ, πριν ακόμα αποκαλυφθεί στ’ αδέλφια του, μας δίνει μαθήματα πανουργίας, κάνοντας επίδειξη προφητικής παγίδευσης! Παίζοντας με την αγωνία των αδελφών του, έκρυψε το χρυσό προφητικό του κρασοπότηρο[4] στο σάκο τους και μετά τους κατηγόρησε για κλέφτες! Γεν.44.1-8. Πρόκειται κυριολεκτικά, όχι μόνο για την πρώτη γραπτή παραδοχή κατασκευασμένης προφητείας, αλλά και για την πρώτη περιγραφή κατασκευής ενοχοποιητικών στοιχείων! Με αφορμή την προσχηματική αυτή κατηγορία, κράτησε τον ομομήτριο αδελφό του Βενιαμίν στην Αίγυπτο, αφού πρώτα καυχήθηκε στ’ αδέλφια του λέγοντας: «δεν γνωρίζετε ότι εγώ είμαι αληθινός μάντης;» Γεν.44.15!

Ανακαλύψτε όσα κρύψατε... είναι η απλή και σίγουρη συνταγή του πετυχημένου προφήτη! Τα ίδια θα μπορούσε να πεί και να κάνει οποιοσδήποτε σπουδαστής αυτής της προφητικής σχολής! Με τον τρόπο αυτόν μπορούν να κατασκευαστούν κατηγορίες εναντίον οποιουδήποτε και με τον ίδιο τρόπο μπορείτε να συντηρήσει οποιοσδήποτε την φήμη του αλάνθαστου προφήτη! Ο ψευδο-μάντης Ιωσήφ, δεν είχε παρά να θυμηθεί το μέρος που... ο ίδιος είχε κρύψει το πολύτιμο προφητικό του κρασοπότηρο και να γίνει προφήτης! Δεν κάνουν άλλωστε τα ίδια μέχρι σήμερα οι ταχυδακτυλουργοί μάγοι; Δεν εξαφανίζουν και εμφανίζουν όσα οι ίδιοι προηγουμένως έχουν κρύψει;

Πριν αφήσουμε όμως τον καταπληκτικό συνωμότη Μαρδοχαίο, πρέπει να πούμε κάτι και για την συστηματική απόκρυψη της φυλετικής τους ταυτότητας. Αν και Ιουδαίος στο θρήσκευμα και την καταγωγή, το πρώτο συνθετικό του ονόματός του (Μαρδο(κ)χαίος) παραπέμπει στο όνομα του διασημότερου θεού της Βαβυλώνας Μαρδόκ[5] (ή Μαρδούκ ή Μαρδούχ). Ο κεντρικός λοιπόν ήρωας του βιβλίου της Εσθήρ, είναι πράγματι (όπως και ο Δανιήλ) επί σκοπώ ένας... κρυπτο-Ιουδαίος, δηλαδή ένας κοινός κατάσκοπος!

Ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά αποδεικνύεται πως για τους ήρωες της ιουδαιο-βιβλικής ιστορίας, αυτή η συμπεριφορά ήταν ο κανόνας! Οι "προφήτες", φαίνεται πως γνώριζαν πολύ καλά όχι μόνο το πώς, αλλά και το πού γεννιέται η ιστορία και έκαναν τα πάντα, για να βρεθούν μέσα στα κέντρα αποφάσεων, εξασφαλίζοντας τρόπους έλεγχου και επιρροής στις ιστορικές εξελίξεις!

Μέσα στα κέντρα αυτά των αποφάσεων, ασκούσαν αθέμιτη επιρροή, αποσπώντας προνόμια με σκευωρίες, κατασκευάζοντας ενοχοποιητικά στοιχεία, δημιουργώντας υποχείρια με ηδονές ή ηδονιστικές ουσίες[6] ή σκορπώντας πληγές που μόνο αυτοί μπορούν να γιατρέψουν! Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να αναλαμβάνουν εξουσίες προς όφελος του κρυφού ιερατείου που παρασκηνιακά τους κατηύθυνε.        

Σύμφωνα λοιπόν με ένα πιο προσγειωμένο σκεπτικό, ο Μαρδοχαίος δεν είναι κάποιος που τυχαία: «στα σκοτεινά κρυπτόμενος, περί της συνωμοσίας κατά του βασιλέως άκουσε», όπως μας λέει ο Σουΐδας, αλλά ένας εκπαιδευμένος ικανότατος κατάσκοπος, σε εντεταλμένη υπηρεσία. Με την δική του παρουσία στο βασιλικό περιβάλλον, και την Εσθήρ στην αγκαλιά του πανίσχυρου βασιλιά, το ιουδαϊκό ιερατικό "διευθυντήριο", είχε πρόσβαση στο ισχυρότερο κέντρο αποφάσεων της εποχής του!

Η συνέχεια στο άρθρο: Μαρδοχαίος, Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες! http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2401-mardoxaios-kserksis-esthir-kai-thermopyles-tou-m-kalopoulou                 

Διαβάστε: Πως οι Εβραίοι της Βαβυλώνας (κατά την εκδοχή αυτή), ανάγκασαν τον Ξέρξη να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος

 http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/357-kserksis-esthir-kai-thermopules

Βιβλική Εσθήρ, το χρονικό ενός θεατρικού έρωτα. Του Μ. Καλόπουλου 1/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2399-vivliki-esthir-to-xroniko-enos-theatrikoy-erota-tou-m-kalopoulou

Βίβλος: ένα εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπείας. Του Μ. Καλόπουλου 2/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2400-vivlos-ena-egxeiridio-polemou-kai-kataskopeias-tou-m-kalopoulou

Μαρδοχαίος, Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες! Του Μ. Καλόπουλου 3/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2401-mardoxaios-kserksis-esthir-kai-thermopyles-tou-m-kalopoulou

Περί "θεών", ονείρων και "θαυμάτων" Του Μ. Καλόπουλου 4/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2402-peri-theon-oneiron-kai-thavmaton-tou-m-kalopoulou

[1] από τον πρόλογο του βιβλίου της Εσθήρ «Αγια Γραφή» μετάφ. Β. Βέλλα (Β.Β).

[2] Βλέπε σημείωμα συγγραφέως στο τέλος του βιβλίου!

[3] Τουλάχιστον επτά "κεφάλαια" έχουν αφαιρεθεί από το αρχικό κείμενο του Δανιήλ.

1) Το όνειρο του Μαρδοχαίου, (11 εδάφια στην αρχή του βιβλίου).

2) Το διάταγμα κατά των Ιουδαίων (7 εδάφια μετά το 3.13).

3) Η προσευχή του Μαρδοχαίου, (9 εδάφια μετά το 4.17).

4) Η προσευχή της Εσθήρ, (24 εδάφια, στο τέλος του 4ου κεφαλαίου).

5) Η παρουσίαση της Εσθήρ στον βασιλιά (8 εδάφια μετά το 5.1).

6) Το διάταγμα υπέρ των Ιουδαίων, (21 εδάφια μετά το 8.12).

7) Η ερμηνεία του Ονείρου του Μαρδοχαίου (11 εδάφια μετά το 10.3 που ουσιαστικά είναι και το τέλος του βιβλίου). Σύνολο εδαφίων που αφαιρέθηκαν: 91.

[4] Ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο, απερίφραστα ομολογεί ότι χρησιμοποιούσε το συγκεκριμένο αυτό κρασοπότηρο για την επαγγελματική του μαντεία: «είπε προς αυτούς (τους αδελφούς του) δεν είναι τούτο το ποτήριον, δια του οποίου αληθώς (ο Ιωσήφ) μαντεύει;» (Γεν.44.5).Ο αυλικός μάντης Ιωσήφ, είχε θέσει το μεθυστικό κρασί, στην υπηρεσία της μαντικής του τέχνης!

[5] Ο γιος του Θεού Εά, ο Μαρδούκ (ο αποκαλούμενος και Κύριος) είναι ο εξοχότερος θεός της Μεσοποτάμιας μυθολογίας και ο δημιουργός της κατοικίας των θεών της Βαβυλώνας. Βλ. Henrietta Mc Call Μύθοι της Μεσοποταμίας εκδ. Παπαδήμας. Εκπληκτική είναι η πληροφορία ότι: «Ο Εά ο πατέρας του Μαρδούκ, πρώτα έριχνε τους αντιπάλους του σε βαθύ ύπνο και μετά τους έσφαζε» Μύθοι Μεσοποταμίας σελ.64. Ο ιερέας που εμπνεύσθηκε τον συγκεκριμένο μύθο (και όχι ο ανύπαρκτος θεός του), γνώριζε ότι είναι προτιμότερο να υπνωτίσεις τον εχθρό σου... πριν τον σφάξεις!

[6] Ο Ιωσήφ μέσα στο παλάτι, μετέβαλε τον αφέντη του Πετεφρή και αρχιμάγειρα του Φαραώ σε υποχείριό του, ώστε αυτός: «δεν ήξερε εκ των υπαρχόντων αυτού ουδέν».Γεν.39.5-6.