ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Κάθε αναδημοσίευση άρθρου ολική ή μερική θα πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά με αναφορά πηγής στο site μας: www.greatlie.com το οποίο θα πρέπει να είναι ενεργός σύνδεσμος (link) στην σελίδα του άρθρου. Σε αντίθετη περίπτωση το ιστολόγιο επιφυλάσσεται για χρήση κάθε νομίμου δικαιώματος του. 

Βιβλική Εσθήρ, το χρονικό ενός θεατρικού έρωτα. Του Μ. Καλόπουλου

Τα Σούσα είναι μια αρχαία πόλη, που ανασκάφθηκε μεταξύ των ετών 1850-1902, φέρνοντας στην επιφάνεια πολλά και σημαντικά ευρήματα. Μεταξύ των πολύτιμων αυτών ευρημάτων, ήταν και ο περίφημος Κώδικας του Χαμουραμπί,[1] ένας κατάλογος δηλαδή αρχαίων περσικών νόμων, που η σκανδαλώδης ομοιότητά τους, προς τους δήθεν θεόπνευστους, αλλά εξακριβωμένα μεταγενέστερους νόμους του Μωυσέως, πυροδότησε στις αρχές του 20 αιώνα, την μεγαλύτερη επίθεση τεκμηριωμένων αμφισβητήσεων[2] που υπέστη ποτέ η Βίβλος.

ΗΗΗΗ αρχαία αυτή ένδοξη πρωτεύουσα των Περσών, ήταν χτισμένη στην ανατολική πλευρά του ποταμού Τίγρη και πλάι στον σημαντικότερο παραπόταμό του, τον Κέχρα (Kehrah), με τα ξακουστά κατά την αρχαιό­τητα εύγευστα νερά. Την πόλη αυτή κατέλαβε το 331 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος, συντρίβοντας τους Πέρσες. Μετά δε την επιστροφή του απ’ την Ινδία, κατά το 324 π.Χ. τέλεσε εκεί, μεγαλοπρεπείς μαζικούς γάμους εις ένδειξη συμφιλίωσης και συγχώνευσης Ανατολής και Δύσης. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως και τα μεγαλοπρεπή ανάκτορα του Δαρείου, μέσα στα οποία έζησε και εφονεύθη και ο γιος του Ξέρξης Α΄. Στα ανάκτορα αυτά λοιπόν, διαδραματίζεται και η ιστορία που μας αφηγείται το βιβλίο της Εσθήρ.    

Κάποτε λοιπόν στα Σούσα, έξω από το παλάτι του βασιλέα Ασσουή­ρη, τριγυρνούσε ένας: «Ιουδαίος ονόματι Μαρδοχαίος, ένας από εκεί­νους τους αιχμαλώτους, που ο Ναβουχοδονόσορ (604-562 π.Χ.) ο βασι­λεύς, είχε φέρει[3] από την Ιερουσαλήμ στην Βαβυλώνα». Εσθ.2.5.

Ολοφάνερη επιδίωξή του, το πώς θα καταφέρει να τρυπώσει μέσα στις υπηρεσίες του παλατιού. Έτσι προσποιούμενος ότι «ησύχαζε» δίπλα από την πύλη των ανακτόρων, παριστάνοντας προφανώς τον επαίτη, άρχισε να παρακολουθεί δύο αυλικούς της φρουράς του βασιλιά, στην είσοδο των ανακτόρων: «και ησύχαζε ο Μαρδοχαίος (Μασ.: εκάθητο) εν τη βασιλική πύλη, πλησίον δύο ευνούχων του βασιλέως των φυλασσόντων την αυλή. Άκουσε δε τους λογισμούς αυτών και τις μέριμνες αυτών εξερεύνησε και έμαθε ότι ετοίμαζαν να βλάψουν τον βασιλέα». (Ο΄)Εσθ.1.1μ-1ν.

Τα όσα κρυφακούγοντας ο Μαρδοχαίος "εξερεύνησε" και έμαθε, για την ζωή των θυμάτων του, ήταν αρκετά, σ’ αυτούς να φέρουν τον χαμό, και στον ίδιο την δόξα του σωτήρα.

Θα ήταν ασφαλώς λάθος να υποθέσουμε ότι ο ήρωάς μας, ήταν ένας οποιοσδήποτε συνηθισμένος Ιουδαίος, που τίποτε καλύτερο δεν είχε να κάνει, απ’ το να λαγοκοιμάται ολημερίς έξω από την βασιλική πύλη. Επρόκειτο προφανώς για έναν ικανότατο τυπικό βιβλικό ήρωα, δημιουργό δόλιων ευκαιριών, σε αποστολή διείσδυσης στο παλάτι του βασιλέως, που σκόπιμα έγινε σκιά των δύο θυμάτων του, ενεργώντας κατόπιν εντολής ή σχεδίου.

Τα όσα έμαθε λοιπόν «ησυχάζοντας» αθέατος πλάι τους, (στην πύλη ή αλλού) για την ζωή των δύο τυχαίων αυλικών ευνούχων,[4] ήταν αρκετά για να χρησιμοποιηθούν στην δημιουργία μιας θανάσιμης παγίδας εναντίον τους. Σύντομα ο Μαρδοχαίος, κατήγγειλε τους δύο αφε­λείς, ως επικίνδυνους συνωμότες και ύποπτους δολοφονικής απόπειρας κατά της ζωής του βασιλιά! Και φυσικά, σε ένα αυταρχικό, μοναρχικό περιβάλλον, όπου η ζωή του βασιλιά, είναι η μοναδική προστατευόμενη αξία, η παραμικρή καταγγελία κατά της ζωής του μονάρχη, αποτελούσε ταυτόχρονα και ικανότατη ένδειξη συνωμοσίας και οι δυστυχείς κατηγορούμενοι και μόνο για λόγους προληπτικής ασφάλειας, σπάνια διέφευγαν τον θάνατο. Βέβαια ακόμα και η δημιουργία ενοχοποιητικών στοιχείων, δεν θα ήταν πράγμα ακατόρθωτο, για κάποιον αποφασισμένο χρήστη του δόλου!

Οι έρευνες που ακολούθησαν, κατά πως υπαινίσσεται αόριστα η Βίβλος, (Ο΄Εσθ.1.1ξ), δικαίωσαν την καταγγελία του Μαρδοχαίου, αφού στην προσπάθειά του αυτή, δεν χρειαζόταν άλλα αποδεικτικά στοιχεία εκτός τον ικανό αριθμό ψευδομαρτύρων, που άνετα μπορούσαν να του προσφέρουν, εκείνοι που ήθελαν οπωσδήποτε να προωθήσουν τον Μαρδοχαίο μέσα στο παλάτι!

Μετά την καταγγελία αυτή, τα δύο θύματα, κρεμάστηκαν και ο καταδότης Μαρδοχαίος, ήρωας πιά, ανταμείφθηκε όπως ήταν φυσικό με μια θέση μέσα στα ανάκτορα. Ο μόνος που εξακολουθούσε να αμφιβάλει για την αλήθεια των καταγγελιών του, ήταν ένας υψηλόβαθμος αυλικός, ονόματι Αμάν, ο φερόμενος μάλιστα κατά μια εκδοχή και ως Μακεδόνας. (Ο΄Εσθ.8.12k // 8.12o. και 9.24).

Μέσα στο παλάτι πιά, η αναρρίχηση του Μαρδοχαίου σε μεγαλύτερα προνόμια ήταν θέμα χρόνου. Πράγματι η ευκαιρία για τον αυλικό πλέον Μαρδοχαίο, δεν άργησε να δημιουργηθεί. Η βασίλισσα Αστίν,[5] η ευνοούμενη "γυναίκα" του βασιλιά, βρέθηκε μπλεγμένη σ’ ένα θανάσιμο δίλημμα, που ολοφάνερα στήθηκε για να την φέρει σε δεινή θέση. «Στο τρίτο έτος της βασιλείας του... Όταν συμπληρώθηκαν οι μέρες του γάμου[6] (του;) έκανε ο βασιλιάς συμπόσιο έξι ολόκληρες ημέρες... την δε έβδομη ημέρα ο βασιλιάς ζαλισμένος απ’ το ποτό, διέταξε να φέρουν την βασίλισσα (Αστίν) με το διάδημά της και να επιδείξει στους άρχοντες το (σωματικό) της κάλλος». Εσθ.1.9-11.

Η πεντάμορφη όμως Αστίν, υπακούοντας στους νόμους της χώρας της, αρνήθηκε ως όφειλε, να επιδείξει χορεύοντας τα κάλλη της στον μεθυσμένο από το επταήμερο γλέντι βασιλιά και τους καλεσμένους του. «Η Αστίν (κείμ: Αστή) αρνήθηκε να υπακούσει επικαλούμενη τον περσικό νόμο, που απαγόρευε στις γυναίκες των Περσών να εμφανίζονται μπροστά σε ξένους». Ιώσηπος Ιουδ.Αρχ. 11.191.

Η ευνοούμενη βασιλική σύζυγος, ήρθε ξαφνικά αντιμέτωπη με ένα αναπάντεχο δίλημμα: να χορέψει επιδεικνύοντας τα κάλλη της, φορώντας μάλιστα το διάδημά της, όπως το ζητούσε ο μεθυσμένος σύζυγός της και να κατηγορηθεί ως άσεμνη βασίλισσα από τον ίδιο τον νόμο της χώρας της, ή να παρακούσει τον μεθυσμένο ήδη κύριο και βασιλιά της και να αντιμετωπίσει αργότερα την ενδεχόμενη οργή του;

Δεν θέλει βέβαια ρώτημα, ότι το ευφυές αυτό αναπόδραστο δίλημμα, ήταν προσεκτικά κατασκευασμένο από τους καιροσκόπους που επιθυμούσαν να βρεθεί η Αστίν σε βασιλική δυσμένεια. Η εικόνα της λικνιζόμενης βασίλισσας που επιδείκνυε τα κάλλη της (φορώντας διάδημα) μπροστά στους μεθυσμένους λάγνους καλεσμένους της, ήταν αρκετά εξευτελιστική και δεν θα μπορούσε να αποτελεί αυθόρμητη επιθυμία του ερωτευμένου με την Αστίν βασιλιά, αλλά ιδέα των διλημματοποιών, που έντεχνα οδήγησαν τον ζαλισμένο απ’ το ποτό βασιλιά, σ’ αυτήν την εξευτελιστική επιδειξιομανία.

Έτσι, τόσο η Αστίν, όσο και ο μεθυσμένος βασιλιάς, που νομίζει ότι όλα ξεκίνησαν από μια δική του επιθυμία, βρίσκονται γερά μπλεγμένοι στα νύχια των βασιλικών συμβούλων. Οποιαδήποτε κι αν ήταν η απόφαση της Αστίν, ο ζαλισμένος βασιλιάς, θα έβλεπε (καθ’ υπόδειξη) μόνο την κακή πλευρά του πράγματος! Έτσι η αγαπημένη Αστίν, ήταν εκ των προτέρων χαμένη!

Οι δολοπλόκοι "σύμβουλοι" του βασιλιά, κυριολεκτικά τερατολογώντας, επικαλέσθηκαν αμέσως, την υπέρτερη ακόμα και του νόμου βασιλική επιθυμία και κήρυξαν την Αστίν, ένοχη βαρύτατης ανυπακοής και το χειρότερο... κακό υπόδειγμα, για τις γυναίκες ολόκληρης της αυτοκρατορίας! Όχι απλά ένοχη ανυπακοής στον βασιλιά, αλλά ένοχη υποκίνησης σε ανυπακοή... όλων των γυναικών της αυτοκρατορίας! Για να "σωθούν" λοιπόν όλοι οι άνδρες του Βασιλείου του, από το απειλητικό κύμα ανυπακοής των γυναικών, έπρεπε ο βασιλιάς να τιμωρήσει την Αστίν παραδειγματικά!

Κάποτε όμως, ο παγιδευμένος βασιλιάς, συνήλθε απ’ το μεθύσι του και: «διακείμενος προς αυτήν ερωτικώς, μη θέλων την διάζευξιν, λυπούμενος και εμποδιζόμενος από του νόμου. Φίλοι συμβούλεψαν τον βασιλιά, τον έρωτα αυτής της γυναίκος να σβήσει, με τον έρωτα μιας άλλης, που στα πέρατα της αυτοκρατορίας θα αναζητούσαν». Ιώσηπος Ιουδ.Αρχ.11.195-197. Έτσι, ξεκίνησε σε ολόκληρη την αυτοκρατορία, η αναζήτηση νέων κοριτσιών, που θα διεκδικούσαν την κενή θέση της πρώην βασιλικής συντρόφου.[7]

Και ενώ η αναζήτηση θεωρητικά θα έφτανε στα πέρατα της αχανούς αυτοκρατορίας... περιέργως, η διάδοχος της Αστίν, περίμενε ήδη, κυριολεκτικά έξω απ’ την πόρτα του παλατιού! Ο αυλικός πλέον Μαρδοχαίος, που υποτίθεται πως καμμία ανάμειξη δεν είχε στον συνωμοτικό εξοβελισμό της νόμιμης "βασίλισσας" Αστίν, ήταν ήδη πανέτοιμος, αφού "προετοίμαζε" ήδη πυρετωδώς την προστατευόμενη "ανεψιά"[8] του Εσθήρ: «ορφανή[9] και απ’ τους δύο γονείς», Εσθ.2.7, για να διεκδικήσει τον ζηλευτό τίτλο της ευνοούμενης βασιλικής συντρόφου!

Η Βίβλος με πλάγιο τρόπο, σημειώνει κάτι εντελώς σχετικό γι’ αυτήν την ερωτική εκπαίδευση[10] της Εσθήρ, από τον Μαρδοχαίο: «και το όνομα αυτής Εσθήρ,[11] και (ο Μαρδοχαίος) επαίδευσεν αυτήν εαυτώ εις γυναίκα (;!) και ήτο η κόρη καλή στην όψη». (Ο΄)Εσθ.2.7.

Ο Ι. Κολιτσάρας στην εγκεκριμένη από την ιερά σύνοδο πεντάτομη μετάφραση της Π. Διαθήκης, μεταφράζει το παραπάνω εδάφιο ως εξής: «ο Μαρδοχαίος ανέλαβε την (ορφανή) Εσθήρ υπό την προστασία του και την φρόντιζε (το κείμενο λέει ε(κ)παίδευε), με σκοπό να την λάβει αργότερα ως σύζυγόν του»! Αλήθεια, πώς "εκπαιδεύεις" μια πολύ όμορφη νεαρή κοπέλα, για να γίνει γυναίκα σου; Φαίνεται πως την μακρινή εκείνη εποχή, οι ερωτοτροπίες ελέγοντο προγαμιαία εκπαίδευση.

Την αξία μιας εκπαιδευμένης στον έρωτα ηρωίδας, περιγράψαμε διεξοδικά σε προηγούμενη μελέτη μας.[12] Το εδάφιο αυτό λοιπόν, ακόμα και σ’ αυτούς που έχουν κάθε λόγο να παραβλέψουν την περίεργη σχέση Εσθήρ-Μαρδοχαίου, δεν αφήνει πολλά περιθώρια συγκάλυψης! Η διατύπωση είναι τέτοια, που εύκολα οδηγεί στην σκέψη, ότι ο Μαρδοχαίος με την νεαρή Εσθήρ, είχε μια εντελώς ιδιόρρυθμη και περίπλοκη σχέση, χαλδαιικής θα λέγαμε ηθικής, "θείου", αρραβωνιαστικού, σεξουαλικού εκπαιδευτή και προξενητή ταυτόχρονα!

Τα βιβλικά κείμενα δεν μας άφησαν επ’ αυτού καμμία αμφιβολία. Απ’ την εποχή των πρωτο-πατριαρχικών επινοήσεων, τα γυναικεία θέλγητρα επιστρατευμένων γυναικών, εξυπηρετούσαν άριστα τις ανάγκες διείσδυσης των προφητών στα σημαντικότερα κέντρα πλουτισμού και α­ποφάσεων. Την επιμελημένη σεξουαλική εκπαίδευση αυτών των γυναικών, μόνο να την υποθέσουμε μπορούσαμε. Όμως εδώ στο βιβλίο της Εσθήρ, η εκπαίδευση αυτή "ομολογείται" σαφέστερα από οπουδήποτε αλλού στην Βίβλο!

Για τις ανάγκες της διείσδυσης και αναρρίχησης στην εξουσία, οι εκπαιδευμένες αυτές γυναίκες, παραμέριζαν όπως θα δούμε τα προσω­πικά τους αισθήματα, που δεν φαίνεται να αποτελούσαν σημαντικό εμπόδιο στις προσπάθειες των θεατρικών ερωτικών τους προσποι­ήσεων! Η επαναλαμβανόμενη μάλιστα καταγεγραμμένη απόλυτη επιτυχία τους, στη διεκπεραίωση τέτοιων σεξουαλικών αποστολών, δείχνει ότι οι γυναίκες αυτές, γνώριζαν την μυστική χρήση ηδονιστικών ουσιών[13] που έκαναν την συνεύρεση μαζί τους εκστασιακή και ασυναγώνιστη!

Οι εκπαιδευμένες αυτές στον έρωτα ηρωίδες, αντικαθιστούσαν τα όποια προσωπικά τους αισθήματα με μια πλούσια θεατρική γοητεία, που δεν επέτρεπε να φανεί τίποτε, από την ενδεχόμενη απέχθειά τους, προς τα σημαντικά πρόσωπα με τα οποία προσποιητά ερωτοτροπούσαν! Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και το ενδεχόμενο κρυφής, διπλής ερωτικής ζωής των συγκεκριμένων ηρωίδων!

Ανάλογες λοιπόν, βιβλικές σχέσεις "αδελφής" (εδώ ανεψιάς) και μέλλοντος συζύγου, φαίνεται πως είχαν και η Εσθήρ με τον Μαρδοχαίο. Έτσι δεν χωράει πια καμμία αμφιβολία, ότι ο Μαρδοχαίος ήταν ένας ακόμα μεθοδικός βιβλικός προαγωγός,[14] που προσφέρει στον βασιλιά την εκπαιδευμένη σεξουαλικά νεαρή γυναίκα, που προόριζε (ή είχε ήδη) για δική του, για να πετύχει την κατάληψη μιας προωθημένης θέσης, μέσα στο κέντρο πλουτισμού και αποφάσεων του βαβυλωνιακού βασιλικού περιβάλλοντος!

Στο βιβλικό κείμενο, βλέπουμε λοιπόν τον Μαρδοχαίο, χωρίς κανένα φανερό ίχνος θλίψης ή ενόχλησης, να μετατρέπεται από υποψήφιος σύζυγος, (δηλαδή ερωτευμένος αρραβωνιαστικός) της όμορφης Εσθήρ, σε ψυχρό συνωμότη προαγωγό, που εξακολουθεί να την εκπαιδεύει και να την καθοδηγεί προσεκτικά, όχι πια για να γίνει γυναίκα του, αλλά για να κερδίσει στην δύσκολη αυτή ερωτική αναμέτρησή της, την πρώτη θέση, στην αγκαλιά του βασιλιά!  

Μετά από τον σχετικό χρόνο της προετοιμασίας, οι υποψήφιες κοπέλες για τον τίτλο της ερωτικότερης γυναίκας, πέρασαν ένα ολόκληρο βράδυ, πρακτικής δοκιμασίας των προσόντων και των ικανοτήτων τους, στην βασιλική αγκαλιά! Η Βίβλος, διευκρινίζει προσεκτικά την καθαρά σεξουαλική υπεροχή της Εσθήρ: «κάθε κορίτσι πήγαινε στον βασιλιά το βράδυ και το πρωί επέστρεφε στον γυναικωνίτη». Εσθ.2.14.

Όταν ήρθε η σειρά της Εσθήρ ηρωίδας μας, αυτή ήταν ασυναγώνιστη: «ηράσθη ο βασιλεύς την Εσθήρ και εύρεν χάριν παρά πάσας τας παρθένους[15] και επέθηκεν αυτή (έβαλεστο κεφάλι της) το (βασιλικό) διάδημα». Ο΄Εσθ.2.17.

Είναι προφανές, ότι η Εσθήρ δεν σαγήνευσε τον βασιλιά με τις πνευματικές της χάρες, αλλά κυρίως με τις προωθημένες και ασυνήθιστες ερωτικές της επιδόσεις και την χαριτωμένη ερωτική της ελευθερία, άγνωστη εντελώς στις περισσότερες ανεκπαίδευτες στον έρωτα και συνεσταλμένες σεξουαλικά κοπέλες της εποχής της!

Η σαφέστατη ερωτική εικόνα από το «Άσμα ασμάτων» μας δίνει μια αίσθηση της προωθημένης για την εποχή εκείνη σεξουαλικής ελευθερίας των εκπαιδευμένων στον έρωτα γυναικών: «επεθύμησα την σκιά αυτού (του αγαπημένου μου) και κάθισα υπ’ αυτήν και ο καρπός αυτού γλυκύς εις τον ουρανίσκο μου» Μασ. Άσμα ασμάτων 2.3. Αν σ’ όλα αυτά προστεθεί και η πιθανότητα κρυφής χρήσης ελαφρών εκστασιογόνων... καταλαβαίνετε ότι ο βασιλιάς μας πέρασε μια ανεπανάληπτη σεξουαλική νύχτα!

«Η δε Εσθήρ, σύμφωνα με τις εντολές του Μαρδοχαίου, (όλο αυτό το διάστημα) δεν απεκάλυψε σε κανένα το γένος (την Ιουδαϊκή καταγωγή) και την πατρίδα της». Εσθ.2.10

Συνέβη όμως, όλα αυτά να ενοχλήσουν όπως είπαμε τον αξιωματού­χο (πρωθυπουργό;) της αυλής Αμάν, ο οποίος, κατά την βιβλική αφήγηση, ενοχλήθηκε που ο Μαρδοχαίος δεν απέδιδε στο πρόσωπό του, τις οφειλόμενες τιμές. Αν όμως υπήρχε οποιοδήποτε τέτοιο υποχρεωτικό καθεστώς προσκυνηματικών τιμών προς τον πρωθυπουργό, ο νεοεισαχθείς ασήμαντος αρχικά αυλικός Μαρδοχαίος, δεν θα μπορούσε να τις παραλείψει και να παραμένει στο παλάτι αυτό έστω για μια μέρα!

Μόνο για τον λόγο αυτόν, λέει φανερά υπερβάλλοντας η Βίβλος, (Εσθ.3.5-6) ο Αμάν μίσησε θανάσιμα όχι μόνο τον Μαρδοχαίο, αλλά ολόκληρο το γένος των Ιουδαίων, ώστε τελικά επιδίωξε και κατάφερε να αποσπάσει από τον βασιλιά διαταγή θανάτωσης, σε μια μοναδική μέρα, όλων ταυτόχρονα των Ιουδαίων, σε όλες τις επαρχίες και χώρες του Βασιλείου!

Όμως, η βασιλική διαταγή που φέρεται ότι απέσπασε ο Αμάν από τον βασιλιά, αναφέρει εκτεταμένη απείθεια των Ιουδαίων στους νόμους του Βασιλείου: «Είμαι άρχοντας πολλών εθνών και πάντοτε θέλησα να διοικήσω χωρίς αλαζονεία και κατάχρηση εξουσίας, αλλά με επιείκεια. Ο άνθρωπος όμως που κατέχει την δεύτερη θέση από μένα (πρωθυπουργός) στο βασίλειό μου, ο Αμάν, μου φανέρωσε ότι ανάμεσα στα έθνη της γης, έχει διασπαρεί ένας ύπουλος λαός. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικούς τους νόμους και γι’ αυτό είναι αντίθετοι προς κάθε άλλο έθνος (Ο΄: οι νόμοι αυτών έξαλλοι παρά πάντων των εθνών, των δε νόμων του βασιλέως παρακούουσιν)...

Πληροφορήθηκα λοιπόν πως ο λαός αυτός μόνος του βρίσκεται σε αντίθεση προς όλο το ανθρώπινο γένος. Έχουν περίεργο τρόπο ζωής εξαιτίας των νόμων τους και διάκεινται εχθρικά προς τα συμφέροντά μας. Διαπράττουν δε τα χειρότερα κακά, με σκοπό την υπονόμευση και την αποσταθεροποίηση του βασιλείου. Γι’ αυτό, διέταξα όλοι αυτοί, άνδρες γυναίκες και παιδιά, να εξοντωθούν ολοκληρωτικά (να γενοκτονηθούν!) χωρίς οίκτο... έτσι αυτοί οι αιώνιοι εχθροί μας, θα θανατωθούν βίαια μέσα σε μια μέρα και δεν θα κλονίζουν πια στο μέλλον τη σταθερότητα και την ειρήνη του κράτους μου». Ο΄(Β.Β.) Εσθ.3.13a-13g.

Φυσιολογικότερη αφορμή, για μια τέτοια διαταγή συνολικής υλικής υποβάθμισης και όχι αφανισμού των Ιουδαίων, πρέπει να θεωρήσουμε ότι προήλθε απ’ την μαζική επικράτηση των Ιουδαίων στην οικονομική και εξουσιαστική ζωή της εκτεταμένης αυτοκρατορίας.[16] Παρά τα ενοχοποιητικά στοιχεία της περιγραφής, κανένας βασιλιάς ποτέ, δεν θα διέταζε γενοκτονία, μόνο επειδή πληροφορήθηκε την διαφορετικότητα ενός λαού που εξουσιάζει! Όπως και να είχε όμως το πράγμα, ολόκληρη η παροικία των Ιουδαίων ήταν σε κίνδυνο αφανισμού και ήταν καιρός για την Εσθήρ να αναλάβει δράση! Η Βίβλος ομολογεί γι’ αυτήν, ότι παρά το αξίωμα της "βασίλισσας": «υπάκουε ακόμα στον Μαρδοχαίο, όπως έκανε τον καιρό που ήταν υπό την κηδεμονία του και δεν είχε ακόμα φανερώσει την καταγωγή της στον βασιλιά. (Εσθ.2.20) Έλαβε δε εντολή (απ' τον Μαρδοχαίο) να παρουσιαστεί στον βασιλιά και να ικετέψει την σωτηρία υπέρ του λαού της». Εσθ.4.8.

Η Εσθήρ όμως, αν και επίσημη πλέον "σύζυγος" του βασιλιά, εν τού­τοις δεν μπορούσε να παρουσιαστεί μπροστά του, χωρίς την ιδιαίτερη πρόσκληση του ιδίου. Η αφήγησή μας βεβαιώνει, ότι είχε ήδη τριάντα ολόκληρες μέρες να τον δει, (Εσθ.4.11) πράγμα που σαφώς σημαίνει, ότι ολόκληρο τον τελευταίο μήνα, ο βασιλιάς είχε κι άλλες τέτοιες "συζύ­γους"[17] για να περνά τα βράδια του ευχάριστα. Το πιθανότερο λοιπόν ήταν, πως η αυθαίρετη παρουσία της μπροστά του, σύμφωνα με τον συγκεκριμένο βασιλικό νόμο, θα εσήμαινε τον θάνατό της!

Κι εδώ έχουμε μια αναπάντεχη μικροψυχία της Εσθήρ! Η ορφανή αυτή κοπελίτσα, αν και εκπαιδευμένη για να αντέχει σε δύσκολες καταστάσεις, τώρα αντιμέτωπη με τον ίδιο τον ενδεχόμενο θάνατό της φοβήθηκε! Η Εσθήρ βρέθηκε ξαφνικά, να κουβαλάει στους μικρούς της ώμους, την τύχη του λαού της! Παρ’ όλα αυτά, δύο φορές αρνήθηκε να εκτελέσει την εντολή του Μαρδοχαίου. Ο "προστάτης" Μαρδοχαίος, όμως, ξαφνικά έγινε σαφέστερος: «Μη νομίζεις πως η ζωή σου είναι ασφαλέστερη από των άλλων Ιουδαίων, επειδή ζεις μέσα στο παλάτι. Αν δεν μιλήσεις τώρα, η βοήθεια για μας θα έρθει απ’ αλλού, εσύ όμως και (όλοι) οι συγγενείς σου θα εξαφανισθείτε. Κείμ: «σε δε και ο οίκος του πατρός σου θέλετε απολεσθεί». Εσθ.4.13-14.

Ο "προστάτης" Μαρδοχαίος, ξαφνικά έγινε... προστακτικός μέχρι θανάτου! Στην Εσθήρ έγινε απολύτως ξεκάθαρο, στην περίπτωση που δεν αναλάμβανε το εθνοσωτήριο ρόλο της, ο θάνατός της ήταν απολύτως προαποφασισμένος! Η Εσθήρ, ένιωσε το δίλημμα: ηρωίδα ή νεκρή! Μάλιστα η προειδοποίηση για οποιαδήποτε ολιγωρία της, απειλούσε με θάνατο όχι μόνο αυτήν, αλλά και οποιοσδήποτε άλλο αγαπημένο μέλος του ευρύτερου συγγενικού της περιβάλλοντος!

Ο ρόλος του ήρωα δεν ήταν πάντα εύκολος!

Σημειώνουμε λοιπόν προσεκτικά και σχολαστικά, ότι η πιθανότητα του θανάτου, καραδοκούσε την Εσθήρ κι απ’ τις δύο πλευρές των αποφάσεών της! Οι σοβαρές αυτές απειλές θανάτου, κατά της ζωής της και των συγγενών της, απ’ τους δικούς της ανθρώπους, έσπρωξαν την Εσθήρ στην ηρωική εκείνη απόφαση, που είχε τις περισσότερες πιθανότητες διαφυγής από τον θάνατό της! Απ’ την πλευρά των "ημετέρων", ο Μαρδοχαίος της είχε ξεκαθαρίσει απολύτως... αν δεν αναλάμβανε δράση, ο θάνατος της, ήταν προαποφασισμένος και απόλυτα βέβαιος!

Μετά απ’ τις "θεόσταλτες" αυτές απειλές, η μικρούλα "ενισχύθηκε" και απόφασή της ήταν η αναμενόμενη. Κατάλαβε πως η μοναδική περίπτωση επιβίωσής της, ήταν να φανεί ηρωίδα. Έτσι μετά την αναγκαία αυτή "ενίσχυση" (ξεκάθαρες απειλές κατά της ζωής της) η Εσθήρ αποφάσισε το σωστό: «θα παρουσιαστώ στον βασιλιά κι αν είναι να πεθάνω ας πεθάνω». Εσθ.4.16.

Η αποκαλυπτική προσευχή της Εσθήρ, καταγράφει εντελώς τα ιδιαίτερα προσωπικά της αισθήματα, τόσο για τον βασιλιά όσο και για τις βασιλικές τιμές, τις οποίες αγωνίστηκε να κερδίσει: «Κύριε, γνωρίζεις πολύ καλά ότι απεχθάνομαι τις δόξες ανάμεσα σ' αυτούς που δεν τηρούν τις εντολές σου και (Ο΄: βδελίτομαι = σιχαίνομαι) να κοιμάμαι με άνδρα απερίτμητο (εννοεί τον βασιλιά!) από ξένο έθνος. Απεχθάνομαι (ακόμα και) το σύμβολο της δόξας μου. Αυτό το βασιλικό διάδημα που φορώ στο κεφάλι μου, το φοράω μόνο στις δημόσιες εμφανίσεις μου και όχι όταν είμαι μόνη. Το σιχαίνομαι όπως το πανί των γυναικείων καταμηνίων[18] (εξισώνει το βασιλικό διάδημα με το πανί της γυναικείας περιόδου!!!). Θεέ του Αβραάμ, που πάντα υπερισχύεις, ποτέ δεν ένοιωσα καμμιά χαρά που έγινα βασίλισσα». Ο΄(Β.Β) Εσθ.4.17υ-17ω.

Μετά από τέτοια ομολογία, καταλαβαίνουμε ότι δεν υπήρξε άλλη δύναμη εκτός απ’ την σκοπιμότητα, που απ’ την αρχή υποχρέωσε την όμορφη (ίσως και ερωτευμένη με τον Μαρδοχαίο) Εσθήρ, να γίνει ποθητή στα μάτια του βασιλιά. Απλά ο Μαρδοχαίος, και πίσω απ’ αυτόν το κρυφό εποπτικό ιερατείο, υποχρέωσε την μικρούλα Εσθήρ, να γοητεύσει κάποιον που σιχαινόταν βαθύτατα.

Όμως, το θέατρο της ερωτευμένης γυναίκας, έπρεπε να συνεχιστεί και παρά την βαθιά αποστροφή της προς τον απερίτμητο και αλλοεθνή σύζυγο και βασιλιά της και την πραγματικά σε απίστευτο βαθμό απέχθειά της προς το βασιλικό της διάδημα, η Εσθήρ στάθηκε με άψογη υποκριτική τεχνική, στο ύψος των περιστάσεων.

Το θηλυκό της μυαλό, μηχανεύθηκε έναν θεατρικότατο τρόπο, για να εμφανισθεί απρόσκλητη στον βασιλιά, διακινδυνεύοντας όσο γίνεται λιγότερο. Ντύθηκε με την πιο λαμπρή ενδυμασία της και προσποιούμενη την ασθενούσα, εμφανίσθηκε υποβασταζόμενη από τις δούλες της, στην αίθουσα του θρόνου. Ο βασιλιάς ξαφνιασμένος από την ανήκουστη παράβαση των κανονισμών, σήκωσε το πρόσωπο του και την κοίταξε με «πύρινο θυμό». Η αντίδραση της Εσθήρ όμως ήταν καλοσχεδιασμένη: «έχασε δε η Εσθήρ το χρώμα της και έπεσε στα χέρια της υπηρέτριάς της. Και αναπήδησε ο βασιλιάς με αγωνία από τον θρόνο και την αγκάλιασε και με λόγια παρακλητικά της είπε. Εσθήρ, τι σου συμβαίνει, μη μου πεθάνεις... και την φίλησε λέγοντας μίλησε μου, τι σου συμβαίνει». (Ο΄)Εσθ.5.1δ.

Με την θεατρική της λιποθυμία, η Εσθήρ είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο της άμεσης καταδίκης απ’ την παραβίαση των κανονισμών, λόγω της απρόσκλητης εμφάνισής της μπροστά στον βασιλιά! Με την εικονική της πτώση, μετέθεσε τις εξελίξεις σε συναισθηματική βάση. Στην συνέχεια αν και «βδελύσσεται αφόρητα» τον βασιλιά, όπως απερίφραστα ομολόγησε στην προσευχή της, ξεχειλίζει από προσποιητή αβρότητα και τον γεμίζει σκόπιμες κολακείες: «τότε εκείνη του απάντησε. Κύριέ μου, σε είδα σαν άγγελο θεού και ταράχθηκε η καρδιά μου από το μεγαλείο σου, (το θεατρικό ψέμα σε όλο του το μεγαλείο!) διότι θαυμαστός είσαι κύριέ μου και το πρόσωπό σου γεμάτο από χάρες. Και ενώ του μιλούσε κατέρρευσε και πάλι (προσποιητά) λιπόθυμη. Ο βασιλιάς ταράχθηκε και μαζί με τους υπηρέτες του βάλθηκαν να την συνεφέρουν. Ο βασιλιάς (τελικά) την ρώτησε, Εσθήρ, τι σου συμβαίνει; Μέχρι και το μισό βασίλειό μου είμαι έτοιμος να σου δώσω αρκεί να μου πεις τι θέλεις». (Ο΄) Εσθ.5.1ε-3.

Η Εσθήρ, με θεατρικότητα που θα ζήλευαν χίλιοι επαγγελματίες θεατρίνοι, απέσπασε όχι μόνο το δικαίωμα να επισκεφθεί ατιμωρητί απρόσκλητη τον βασιλιά, αλλά με την άψογη παράσταση ψευτο-πάθησης (ψευδοπάθειας), ξεσήκωσε την ανδρική ευαισθησία και απέσπασε το μέγιστο της συμπόνιας του ερωτικού της συντρόφου.

Κανένα ιδιαίτερο σχόλιο δεν είναι αναγκαίο, για να φανεί στις πραγματικά εκπληκτικές του διαστάσεις, το υποκριτικό ταλέντο της Εσθήρ, αφού ανάμεσα στις απίστευτες εκφράσεις βαρύτατης απέχθειας προς τον απερίτμητο και αλλόφυλο ερωτικό της σύντροφο και τις εκφράσεις απέραντης κολακείας στο πρόσωπό του, μεσολαβούν μόνο δέκα εδάφια.[19]

Το τέλος αυτής της ιστορίας, είναι λίγο πολύ το αναμενόμενο. Η Εσθήρ καταγγέλλει τον Αμάν, ως αναίτιο και θανάσιμο εχθρό (του βασιλικού σωτήρα) Μαρδοχαίου και ολόκληρου του γένους της. Μάλιστα κάποια στιγμή, ο βασιλιάς, με την καλή σκηνοθεσία του πράγματος, πείθεται ότι ο Αμάν, όχι μόνο έχει δολοφονικές προθέσεις εναντίον του, αλλά και ερωτικές διαθέσεις προς την αγαπημένη του Εσθήρ.

Έτσι, όχι μόνο διατάζει την εκτέλεσή του, αλλά αντιστρέφει εντελώς το αρχικό του διάταγμα, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι: «ο Αμάν ο Μακεδόνας, ξένος προς την φυλή των Περσών, προσπάθησε να μου πάρει την βασιλεία και την ζωή. Με περίπλοκες μεθόδους θέλησε να καταστρέψει τον σωτήρα και ευεργέτη μου Μαρδοχαίο, και να βλάψει τη άμεμπτη Εσθήρ και τον λαό της. Προσπάθησε έτσι να ερημώσει το Βασίλειο των Περσών και να το παραδώσει στους Μακεδόνες[20] καλά θα κάνετε λοιπόν, να μην λάβετε υπόψη σας την προηγούμενη διαταγή αφανισμού των Ιουδαίων... Κάθε πόλη ανεξαιρέτως ή χώρα, που δεν θα συμμορφωθεί μ' αυτό το (νέο) διάταγμα θα καταστραφεί δια πυρός και σιδήρου... Μετά την νέα αυτή διαταγή χαρά επικράτησε ανάμεσα σε όλους του Ιουδαίους της αυτοκρατορίας, μάλιστα πολλοί από τους εθνικούς, για τον φόβο των Ιουδαίων[21] έκαναν (εσπευσμένα) περιτομή (!!!) για να γίνουν (να δηλώσουν προσήλυτοι) Ιουδαίοι, γιατί τώρα πιά, όλοι φοβόταν τους Ιουδαίους». (Ο΄) Εσθ.8.12k-17.

Την ημέρα λοιπόν που επρόκειτο να σφαγούν οι Ιουδαίοι, τα πράγματα αντεστράφησαν και ακολούθησαν εκτεταμένες σφαγές από τους Ιουδαίους, υπό την αρωγή μάλιστα και την προστασία των τοπικών αρχών: «την ημέρα εκείνη εξολοθρεύτηκαν οι εχθροί των Ιουδαίων. Κανείς δεν τους αντιστάθηκε γιατί όλοι είχαν φοβηθεί. Μάλιστα όλοι οι ανώτεροι αξιωματικοί των επαρχιών και οι διοικητές, βοηθούσαν τους Ιουδαίους, γιατί όλους τους είχε καταλάβει ο φόβος. Μόνο στα Σούσα οι Ιουδαίοι σκότωσαν πεντακόσιους και λεηλάτησαν τις περιουσίες τους. Τι άλλο επιθυμείς ρώτησε ο βασιλιάς την Εσθήρ και αυτή απάντησε, ας επιτραπεί και αύριο στους Ιουδαίους να επαναλάβουν το ίδιο και ας κρεμάσουν και τα παιδιά του Αμάν. Ο βασιλιάς συμφώνησε... Τελικά (σε τρεις μέρες σφαγών) εφονεύθησαν εβδομήντα πέντε χιλιάδες»! (Ο΄) Εσθ.9.2-16. Πολλοί εξ αυτών πρέπει να ήταν ομοεθνείς του Αμάν, δηλαδή Μακεδόνες, τουτέστιν Έλληνες!

Φυσικά, εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι πίσω απ’ την δριμύτατη αυτή φονική διάθεση, δεν κρύβεται μόνη της η παιδούλα Εσθήρ, αλλά ο γυμνασμένος στις συνωμοτικές τέχνες Μαρδοχαίος, που συνολικά διέβαλε και κατέστρεψε τρεις αυλικούς και σκότωσε εβδομήντα πέντε χιλιάδες "αθώους" με πετυχημένους δόλους και ψέματα!

Η τρισχαριτωμένη μικρούλα Εσθήρ, δεν ήταν ποτέ τίποτε περισσότερο, από ένα απλό χειραγωγούμενο ορφανό παιδί, που έγινε ένα εκπαιδευμένο ερωτικό υποχείριο, των πολιτικών επιδιώξεων του σκληρού δολοπλόκου Μαρδοχαίου.

Η ποθητή Εσθήρ, που μόνο τις χαρές του έρωτα ήξερε να δίνει, μάλιστα αγνοώντας εντελώς τα προσωπικά της αισθήματα, παρέμενε στην κορυφαία αυτή αυλική θέση, το απόλυτο υποχείριο του Μαρδοχαίου, που με την γλυκιά γυναικεία φωνή της, θα ψιθύριζε αυτολεξεί, την δική του θέληση, στα αυτιά και την ψυχή του βασιλιά της Περσίας.

Δεν ήταν λοιπόν κατ’ ανάγκην η δική της παιδική ψυχή, γεμάτη από την φονική δίψα που της αποδίδεται, αλλά του ψυχρού συνωμότη και πανούργου πατριού και εραστή της Μαρδοχαίου, που ήθελε και κατάφερε να δει κρεμασμένα όλα τα παιδιά του Μακεδόνα εχθρού του, για να ξεκαθαρίσει μια για πάντα το πολιτικό του μέλλον και να επιβάλλει απρόσκοπτα στις ιστορικές εξελίξεις την σφραγίδα του δικού του "θεού"!

«Και δώρισε εκείνη την ημέρα ο βασιλιάς στην Εσθήρ, όσα ο (Ο΄ διάβολος) Αμάν κατείχε. Από τότε επετράπη στον Μαρδοχαίο να παρουσιάζεται ενώποιον του βασιλέως, γιατί η Εσθήρ φανέρωσε (πια) την συγγένειά τους. Ο βασιλιάς έδωσε τότε το βασιλικό δακτυλίδι (την εξουσία) του Αμάν στον Μαρδοχαίο». (Ο΄) Εσθ.8.1-2.

Ο Μαρδοχαίος, ο άνθρωπος που αποκαλούσε τους εχθρούς του «μη όντας», (ανύπαρκτους!) προφανώς λόγω της ευκολίας με την οποία τους κατέβαλε με τους δόλους του, έγινε μέγας αυλικός, μετά την εξόντωση του Μακεδόνα Αμάν. Η μέρα της εξόντωσης του Αμάν γιορτάζεται ως η ημέρα του Μαρδοχαίου (ή πουρείμ[22] ) ακόμα από τους Ιουδαίους όλου του κόσμου!

Το βιβλίο της Εσθήρ, ουσιαστικά δεν είναι παρά ένα εξαίρετο, μοντέλο εναλλακτικού πολέμου, που δείχνει πως επιστρατεύοντας την σεξουαλική σαγήνη, διεισδύεις ευκολότερα στο στρατόπεδο των αντιπάλων, θα έπρεπε να διδάσκεται στις ανώτατες σχολές πολέμου!

Η συνέχεια στο άρθρο: «Βίβλος: ένα εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπείας»    

Διαβάστε: Πως οι Εβραίοι της Βαβυλώνας (κατά την εκδοχή αυτή), ανάγκασαν τον Ξέρξη να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος

Βιβλική Εσθήρ, το χρονικό ενός θεατρικού έρωτα. Του Μ. Καλόπουλου 1/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2399-vivliki-esthir-to-xroniko-enos-theatrikoy-erota-tou-m-kalopoulou

Βίβλος: ένα εγχειρίδιο πολέμου και κατασκοπείας. Του Μ. Καλόπουλου 2/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2400-vivlos-ena-egxeiridio-polemou-kai-kataskopeias-tou-m-kalopoulou

Μαρδοχαίος, Ξέρξης, Εσθήρ και... Θερμοπύλες! Του Μ. Καλόπουλου 3/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2401-mardoxaios-kserksis-esthir-kai-thermopyles-tou-m-kalopoulou

Περί "θεών", ονείρων και "θαυμάτων" Του Μ. Καλόπουλου 4/4

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/palaia-diathiki/2402-peri-theon-oneiron-kai-thavmaton-tou-m-kalopoulou

[1] Κατά τον αιγυπτιολόγο Γ. Αρβανιτάκη, (τέως διευθυντή της βιβλιοθήκης του ελληνικού υπου­ργείου εξωτερικών), ο Χαμουραμπί βασίλεψε στην Βαβυλώνα από το 2123-2081 π.Χ. Πραγματο­ποίησε θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις, ελάττωσε το πλήθος των θεών της Βαβυλώνας και ανέδειξε τον Μαρδούκ, γιο του θεού Εά, σε κυρίαρχη θεότητα.

[2] Λεπτομέρειες βλέπε στον Ένοπλο δόλο και στον υπότιτλο: «Ασσυριολογία, μια επανάσταση που ξεχάσθηκε». Καθώς και: Χαμουραμπί: "Μωυσής" προ του Μωυσέως.

[3] Η απόσταση ανάμεσα στην πτώση της Ιερουσαλήμ (586 π.Χ.) και του βασιλιά που αναφέρει το κείμενο της Εσθήρ, είναι μεγαλύτερη των 120 ετών! Συνεπώς ο Μαρδοχαίος πρέπει να θεωρηθεί απόγονος εκείνων των Ιουδαίων σκλάβων του Ναβουχοδονόσορα.

[4] Την φύλαξη της εξωτερικής πύλης, ανέθεταν συνήθως στους πλέον σκληροτράχηλους φρουρούς, και όχι σε ευάλωτους ευνούχους κατάλληλους μόνο για άλλες υπηρεσίες.

[5] Καμμιά βασίλισσα της Περσίας δεν καταγράφεται απ' τους ιστορικούς με τέτοιο όνομα, σε οποιαδήποτε περσική αυλή. Εξ αυτού συμπεραίνουμε ότι προφανώς πρόκειται για κάποια ευνοούμενη παλλακίδα του βασιλιά,

[6] Το βιβλικό κείμενο δεν διευκρινίζει για ποιόν γάμο πρόκειται.

[7] Προφανώς δεν πρόκειται για πραγματική βασίλισσα, αλλά για την πρώτη στις σεξουαλικές προτιμήσεις παλλακίδα του βασιλέως.

[8] «Μητράδελφο της Εσθήρ» αναφέρει τον Μαρδοχαίο ο Σουΐδας epsilon.3139.5.

[9] Στην πορεία της έρευνάς μας θα γίνει κατανοητό, πως οι ήρωες της βίβλου, είναι κατά κανόνα εκπαιδευμένα ορφανά.

[10] Για την αξία της σκόπιμης ερωτικής εκπαίδευσης βλ. Αβραάμ ο Μάγος: Αδελφογαμία, δρόγες και μεταφραστικές αθλιότητες στο «Άσμα ασμάτων».

[11] Εσθήρ από το ΕΣΤΕΡ που σημαίνει άστρο. Το εβραϊκό όνομά της ήταν Χαδασσά, δηλαδή Μύρτος. «Μύρτος δε και το γυναικείο αιδοίον» Ησύχιος λεξικογράφος. Το στεφάνι της Μυρτιάς, ήταν αφιερωμένο στην θεά του έρωτα Αφροδίτη.

[12] Η Σάρρα, η Ρεβέκκα, η Δείνα και η Ιουδίθ, γνώριζαν την τέχνη του σαγηνευτικού έρωτα. Βλ. επίσης: Αβραάμ ο Μάγος στον υπότιτλο: Αδελφογαμία, δρόγες και μεταφραστικές αθλιότητες στο «Άσμα ασμάτων»! Το άσμα αυτό περιγράφει με εκπληκτικό τρόπο, τον σαγηνευτικό έρωτα μια νέας γυναίκας!

[13] Στο «άσμα ασμάτων», η ηρωίδα χρησιμοποιεί τις δρόγες: Νάρδο και Μανδραγόρα!

[14] «Προαγωγός δε κυρίως λέγεται, ο την εαυτού γυναίκα μοιχάσθαι προτρεπόμε­νος». Μιχαήλ ο Εφέσιος: Εξήγησις 6.17.26. Ακριβώς η περίπτωση Αβραάμ – Σάρρας!

[15] Η σωματική παρθενία, δεν αποτελεί εμπόδιο στην προωθημένη ερωτική εκπαίδευση!

[16] Ο ιδιότυπος θεολογικός ιουδαϊκός επεκτατισμός, είχε ανέκαθεν για γενεσιουργό του αίτιο τον έντονο θρησκευτικό απομονωτισμό και την επαναλαμβανόμενη (στα κείμενα) θεολογική υποτίμηση των εθνών. Ενεργοποιείται δε εντελώς ανεξάρτητα από την όποια θέληση των λαϊκών Ιουδαίων, αφού ο ιερατικός τους πυρήνας, με θεολογικά προσχήματα και απειλές, (ενεργοποιώντας δηλαδή την τιμωρητική θεολογία) τους κατευθύνει και τους παγιδεύει σε ασφυκτικό συγκεντρωτισμό, πράγμα που ανέκαθεν προβλημάτιζε τους λαούς, με τους οποίους περιστασιακά συγκατοικούσαν!

[17] Ο Δαρείος, ο πατέρας του Ξέρξη, γνωρίζουμε ότι εκτός απ' την βασίλισσα Aτόσσα, την μητέρα του Ξέρξη, διέθετε και 360 παλλακίδες. Βλ. Πλούταρχος Αρτοξέρξης 27.2.

[18] «Καταμήνια η συνήθης κένωση αίματος των γυναικών» Γαληνός περί των πεπονθοτων τοπων βιβλιο Α΄8.183.7.

[19] Δεν θα πρέπει βέβαια να αναζητήσετε την αντίφαση αυτή παρά μόνο στην Βίβλο των Εβδομήκοντα (Ο΄ ή Septuaginta). Αφού απ’ τα "μαγειρεμένα" Μασσοριτικά (ή Μασ.) κείμενα, τα εδάφια απέχθειας προς τον βασιλιά, έχουν κάνει από αιώνες... φτερά.

[20] Με όσα μας επιτρέπει το κείμενο να δούμε, ο φερόμενος ως Μακεδόνας Αμάν, κατηγορήθηκε από την Εσθήρ και τον επιδέξιο Μαρδοχαίο, για προδοτική ανατρεπτική δράση υπέρ των Μακεδόνων.

[21] Αυτή είναι η μοναδική φορά που αναφέρεται η παροιμιώδης αυτή βιβλική έκφραση.

[22] «Πουρείμ» ονομάσθηκε η μεγάλη ετήσια εορτή, που μέχρι σήμερα τηρείται από όλους τους ευσεβείς Ιουδαίους, εις μνήμη της μεγάλης απελευθέρωσης από την παρ' ολίγο σφαγή που τους επιφύλαξε ο Αμάν ο Μακεδόνας. Κατά την διάρκεια της τελετής το βιβλίο της Εσθήρ διαβάζεται φωναχτά και θεατρικά έργα αναπαριστούν την ιστορία του βιβλίου. Το Ταλμούδ συμβουλεύει: «πιές κρασί μέχρι να μην μπορείς να ξεχω­ρίσεις τις φράσεις: ευλογημένος να είσαι Μαρδοχαίε, από την φράση καταραμένος να είσαι Αμάν». Η ύπαρξη της τελετής αυτής, αναγνωρίζει το βιβλίο της Εσθήρ ως κορυφαίο βιβλίο του Ιουδαϊσμού.

Αυτή είναι η Βίβλος…! Οι κατάρες του Γιαχβέ στην Βίβλο! Του Μ. Καλόπουλου

«Διότι εις εμέ οι υιοί του Ισραήλ είναι δούλοι, δούλοί μου είναι, τους οποίους εξήγαγον εκ γης Αιγύπτου. Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας». Λευιτικόν 25.55.

«Εάν δεν μου υπακούσητε, θέλω στείλει εις εσάς:

τρόμον, μαρασμόν, καύσωνα, εχθρούς, μάχαιραν, συντριβή, θηρία, ερήμωση

θανατικόν, κατάραν, θλίψιν, φθοράν, θανατικόν, μαρασμόν, πυρετόν, ρίγος, φλόγωσιν, μάχαιραν, ανεμοφθορίαν, ερυσίβην, βρούχον, αιμορροΐδας, ψώραν, ξυσμόν, αφροσύνην, τύφλωσιν, έκστασιν, πείναν, δίψαν, γυμνότητα, πάσαν ασθένειαν και πληγήν.

Θέλετε φάγει τας σάρκας των υιών σας και τας σάρκας των θυγατέρων σας.

Ο Κύριος θέλει σε πατάξει εις τα γόνατα και εις τα σκέλη με πληγήν κακήν, ώστε να μη δύνασαι να ιατρευθής από του ίχνους των ποδών σου έως της κορυφής σου». 

Περισσότερα βλέπε: Λευτικόν 26.14,- και Δευτερονόμιο 28.14,-

   Οι κακογαμίες των «Μάγων» και ο θυγατρόγαμος Λωτ. Του Μ. Καλόπουλου

Τι απέγινε όμως ο Λωτ μετά τον εμπρησμό;

Εξαφανίζεται ψηλά στα όρη και στις γύρω σπηλιές για να κρυφτεί!

Για τους γαμβρούς του, που άκουσαν τον Λωτ να τους προειδοποιεί για καταστροφική πυρκαγιά, πριν ακόμα αυτή εκδηλωθεί, ήταν λογικά ο αληθινός εμπρηστής, και συνεπώς ο μέγας καταζητούμενος!

Έτσι ο Λωτ με τις μαρτυρίες των ίδιων των γαμβρών του, βρέθηκε μοναδικός κατηγορούμενος για την μεγάλη πυρκαγιά, και αδυνατώντας να γυρίσει στον θείο και προστάτη του Αβραάμ, κατέληξε να κρύβεται στις σπηλιές και στα γύρω βουνά, σαν τον απεχθέστερο επικηρυγμένο εμπρηστή... μόνος με τις δυο νεαρές κόρες του, αφού η γυναίκα του μάλλον έπεσε θύμα της μεγάλης πυρκαγιάς, καθυστερώντας την αποχώρηση τους.

Θα πρέπει ίσως να υπενθυμίσω, ότι παρακολουθούμε στενά τις γαμικές συνήθειες της χαλδαϊκής αυτής οικογένειας, μόνο για να βεβαιωθούμε ότι το ιδιαίτερο αυτό χαρακτηριστικό των μάγων, η ενδογαμία, κατά την αρχική τουλάχιστον πατριαρχική περίοδο, χαρακτήριζε πράγματι τους βιβλικούς ήρωες, σχεδόν σε όλες τις απεχθείς μορφές της.

Η συνέχεια αυτής της ιστορίας που ενδιαφέρει εμάς, είναι εκπληκτική και αφήνει άναυδους ακόμα και τους φανατικότερους υπερασπιστές της βιβλικής θεολογίας. Ο Λωτ, πάνω στις σπηλιές και τα βουνά... συνευρίσκεται σεξουαλικά και με τις δυο του κόρες, και αποκτά μάλιστα και απ’ τις δυο απογόνους.

Φυσικά η αφήγηση αλαφροπατά όσο γίνεται, αναζητώντας ανώδυνες εξηγήσεις για το ακατανόητο αυτό παράπτωμα: «Ανέβη δε Λωτ εκ Σηγώρ (η Σιγώρ είναι η πέμπτη πόλη που γλύτωσε απ’ την καταστροφική πυρκαγιά!) και κατώκησεν εις το όρος και αι δυο θυγατέρες αυτού μετ’ αυτού, διότι εφοβήθη να κατοικήση εν Σηγώρ. (υπήρχαν λοιπόν άνθρωποι στην Σηγώρ, αλλά φοβόταν να κατοικήσουν ανάμεσα τους. Το γιατί το εξηγήσαμε) και κατώκησεν εν σπηλαίω αυτός και αι δυο θυγατέραι αυτού. Είπεν δε η πρεσβυτέρα προς την νεωτέρα... άνθρωπος δεν είναι επί της γης, δια να εισέλθη προς ημάς κατά την συνήθειαν πάσης της γης, ελθέ ας ποτίσωμεν τον πατέρα ημών οίνον και ας κοιμηθώμεν μετ’ αυτού και επότισαν λοιπόν τον πατέρα αυτών οίνον και εκοιμήθη μετά του πατρός αυτής... και την επαύριον... η νεοτέρα εκοιμήθη μετ’ αυτού και συνέλαβων αι δυο θυγατέρες του Λωτ εκ του πατρός αυτών...» Γέν.ΙΘ΄30-36

Ναι, ο Λωτ απέκτησε ξαφνικά μια περίεργη οικογένεια, έγινε χωρίς εμφανή λόγο και αιτία θυγατρόγαμος! Αν μάλιστα δεχθούμε ότι κατά το μακρινό αυτό παρελθόν, οι προς γάμον παρθένες ήταν κοριτσάκια, που δεν ξεπερνούσαν αισθητά την παιδική ηλικία, τότε καταλαβαίνουμε ότι ο Λωτ δεν συνευρέθη με δυο ώριμες και έμπειρες σεξουαλικά κοπέλες, αλλά με ανώριμες και "άβγαλτες" παιδούλες[1] που μόλις πρωτόφτασαν σε ηλικία αρραβώνων! Γέν.ΙΘ΄8-14

Αν λοιπόν δεχθούμε τα στοιχεία της ίδια της βιβλικής αφήγησης, ο Λωτ συνευρέθη με τα ίδια τα ανήλικα παιδιά του, και απέκτησε μάλιστα και δυο εγγόνια-παιδιά (!) που φυσικά τα μεγάλωσε σαν κανονικός τους παππούς μαζί και πατέρας! Είχε δε τις δυο του κόρες δια βίου για γυναίκες (και όχι μια και δυο μόνο νύχτες, όπως θέλει το κείμενο), αφού πουθενά στην Βίβλο δεν αναφέρετε η "καυτή" διορθωτική πληροφορία, ότι Λωτ αργότερα απέκτησε επιτέλους άλλη γυναίκα, ή ότι οι δυο του κόρες απέκτησαν άλλους συζύγους, εκτός του πατρός και ισόβιου συζύγου τους Λωτ!

Ατελείωτο μελάνι έχει χυθεί, για να βρεθούν οι κατάλληλες δικαιολογίες για την ακατονόμαστη αυτή πράξη. Μάταια όμως, καμμιά δικαιολογία δεν μπορεί να κάλυψη την άκρως απεχθή αυτή διπλή αιμομιξία,[2] που κάνει όλες τις άλλες σεξουαλικές κακίες, (για τις οποίες θεωρητικά πέθαναν όλοι οι κάτοικοι των τεσσάρων "αμαρτωλών" πόλεων), να φαίνονται μπροστά στις σεξουαλικές ακράτειες του Λωτ... σαν αθώα παιδικά παιγνίδια!

Μάταια η βίβλος προσπαθεί να τα μπαλώσει λέγοντας ότι, οι κόρες του, έκαναν ότι έκαναν διότι πίστεψαν ότι ο πατέρας τους ο Λωτ, ήταν ο τελευταίως επιζών άνδρας του πλανήτη, και όφειλαν να "θυσιαστούν"για την σωτηρία του ανθρώπινου είδους! Η ιδια η αφήγηση παραδέχεται ότι η διπλανή τους πόλη η Σηγώρ, ήταν φυσικά γεμάτη από άνδρες!

Άλλωστε, με κάθε σαφήνεια προεγνώριζαν, ότι η συγκεκριμένη καταστροφή, αφορούσε μόνο τους άξιους θανάτου "κακούς" Σοδομο-Χαναναίους, και συνεπώς ήταν αδύνατον ο εμπρηστής θεός, όσο κι’ αν μπερδεύτηκε μέσα στην έξαλλη κεραυνόχαρη οργή του, να κατέκαψε και τους άνδρες της πολυάνθρωπης παρακείμενης αβραμικής παροικίας του θειου τους και πολυαγαπημένου προφήτη Αβραάμ!

Η αντίφαση είναι κραυγαλέα, και φανερή ακόμα και από ένα μικρό παιδάκι! Κάποιοι λοιπόν κατοπινοί αντιγραφείς, έβαλαν στα χείλη των μικρών κοριτσιών, μια ανόητη και εντελώς πρόχειρη δικαιολογία!

Με τα απλά αυτά δεδομένα λοιπόν, οι κόρες του Λωτ, μόνο αν ήταν διανοητικά ανάπηρες, θα μπορούσαν να θεωρήσουν τον πατέρα τους μοναδικό επιζών άνδρα επί γης!

Η βιβλική προσπάθεια δικαιολόγησης: "πατρογαμία για την σωτηρία του ανθρώπινου είδους", φαντάζει ακόμα πιο αστεία, αφού στο συγκεκριμένο συμπέρασμα, οι μικρούλες κόρες του Λωτ καταλήγουν όχι μετά από οποιαδήποτε απόπειρα διερεύνησης αυτής της τραγικής πιθανότητας, αλλά μέσα από την σπηλιά που κυνηγημένες κατέφυγαν. Δεν έπρεπε να βεβαιωθούν στοιχειωδώς περί του αφανισμού όλων των ανδρών της γης, πριν συνευρεθούν με τον πατέρα τους, για την σωτήρια του κόσμου; Άλλωστε αν δεν υπήρχαν πλέον άνθρωποι επί γης... γιατί παρέμεναν κρυμμένη στην ανήλια σπηλιά, και δεν κατέφευγαν σε οποιαδήποτε παρακείμενη, ηλιόλουστη, δροσερή ακροποταμιά;

Γιατί πριν καταλήξουν βιαστικά στην πατρογαμία, οι αγαπημένες από τον θεό και δίκαιες μέχρι σωτηρίας νεαρές, δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια να συμβουλευτούν τον ομιλητικότατο θεό τους;

Γιατί έστω ο ίδιος ο θεός, που με τόσες πρωτοβουλίες σώζει τον δίκαιο Λωτ, δεν αποτρέπει μια τέτοια οικτρή εξέλιξη, με ένα "ενύπνιο" ή τέλος πάντων στην ανάγκη και με δυό ενύπνια; Αλλά τα "ενύπνια" απανωτά και γεμάτα απειλές και φορτωμένα με λεπτομερείς οδηγίες συναλλαγών (Γέν.Κ΄3-7)... είναι για να εξασφαλιστούν ανταλλάγματα απ’ τα πληγωμένα θύματα, και όχι για τους ημέτερους "δίκαιους" που κρύβουν σε απόμερες σπηλιές τα άνομα πάθη τους!

Φαίνεται λοιπόν ότι σε κάποιους βολεύει αφάνταστα... οτιδήποτε κάνουν οι αλλόθρησκοι, χωρίς δεύτερη σκέψη να είναι δύσοσμη αμαρτία, άξια καυτής ουρανόσταλτης θανατικής τιμωρίας από μικρού έως μεγάλου. Ενώ όλες οι αθλιότητες των ημετέρων επιτρέπονται, αρκεί να γίνονται στο όνομα κάποιας "σωτηρίας"!

Τελικά όμως, μια και η χριστιανική ηθική δικαιολογημένα θεωρεί ότι: «παντός άγους έσχατον (το χειρότερο δηλαδή ανοσιούργημα) εστίν η θυγατρομιξία και η αδελφογαμία» (Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσσης κατα ειμαρμένησ 56. 11), έπρεπε οπωσδήποτε να βρεθεί κάποια απίθανη δικαιολογία. Έτσι η χαρισματική χριστιανική βιομηχανία παραγωγής εβραιο-πατερικών δικαιολογητικών, κατάφερε και εδώ να ανακαλύψει μια ακόμα εξαιρετικά εκνευριστική δικαιολογία! Ακούστε την:

«Τι ανάγκασε τον Λωτ στο ανοσιούργημα της θυγατρομιξίας; Τι έκλεψε την διάνοια του Λωτ και το αλλόκοτο αυτό βδέλυγμα ετόλμησε, ώστε τις κόρες του μητέρες και αδελφές των τέκνων του κατέστησε; Πως μπόρεσε σ’ αυτά τα παιδιά να γίνει ο ίδιος παππούς και πατέρας; Ποιος ο συγχύσας εν παρανομία την φύσην;»,

Ποιος, άραγε ποιός; Αναρωτιέται αγανακτισμένα ο "σοφός" αυτός χριστιανός! Και μετά από πολλές δαιδαλώδεις περιστροφές, αναζητώντας απεγνωσμένα δικαιολογίες, καταλήγει με εκνευριστική σιγουριά... ότι ο μοναδικός ένοχος δεν ήταν ο Λωτ, ούτε καν οι χαλαρών ηθών κόρες του, αλλά μοναδικός ένοχος ήταν:... «ο πονηρός οίνος των Σοδόμων που τους κατέφθειρε και της τραγωδίας αυτής χορηγός έγινε»!!! Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσσης εισ εκκλησιαστην Ομιλία Γ΄ 5.330/11

Ε, και πως δεν το σκεφτήκαμε νωρίτερα... το κρασί έφταιγε λοιπόν...!!! Το ξέρετε άλλωστε, ότι σ’ ολόκληρο τον μάταιο αυτόν κόσμο, όσοι πίνουν πολύ και καλό κρασί... έτσι ακριβώς το ίδιο βράδυ καταλήγουν στην αγκαλιά των... παιδιών τους!!! Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Λοιπόν αυτό ήταν... κάτι είχε το κρασί των Σοδόμων! Τι το ‘θελαν κι αυτοί και κουβάλησαν μαζί τους, τόσο άφθονο απ’ αυτό το καταραμένο σοδομίτικο κρασί! Αυτό έφταιγε..! Σιγά να μην έφταιγαν οι "δικοι μας"... φρεσκοσωσμένοι άνθρωποι!

Βέβαια, πάλι καλά δηλαδή, που οι θεοφώτιστοι εκκλησιαστικοί πατέρες σταμάτησαν τις δικαιολογίες εδώ, και δεν μας είπαν ότι έφταιγε... ας πούμε, το τσάι του βουνού, ο καθαρός αέρας ή και το ηλιοβασίλεμα απ’ την ραχούλα... που σε κάνει ασυγκράτητα ρομαντικό...!

Μα, συγκρατηθείτε... δεν πρέπει και η θρησκευτική αφέλεια κάπου να σταματάει;

Τα ίδια λοιπόν περίπου επιχειρεί και ο Κλήμης της Αλεξανδρείας όταν λέει: «Λωτ δε ο δίκαιος... στην αθέμιτον εκείνη μίξιν δεν θα προέβαινε αν δεν ήτο υπό των θυγατέρων του καταμεθυσθείς και ύπνο καρωθείς»[3] Κλήμης Αλεξανδρεύς παιδαγωγοσ 2.9.81/3

Ε...! Τι άλλο θ’ ακούσουμε!

Ο Λωτ παραμένει δίκαιος, επειδή ήταν υπό την επήρεια κρασοκατάνυξης! Συμπέρασμα; Μεθύστε άνετα και κάντε οτιδήποτε ακατονόμαστο, θα παραμείνετε δίκαιος! Η μέθη είναι απαλλακτικό πάσης αδικίας!

Προσοχή όμως, πρέπει άλλοι να σας μεθύσουν!

Για να το καταλάβετε...αν σας μεθύσουν άλλοι, δεν μεθάτε εσείς... άλλοι... σας μεθούν, (;!) έτσι, όσο και να πιείτε και ότι και να κάντε μετά, θα παραμείνετε δίκαιος!

Ένοχο λοιπόν, μόνο το φοβερό και διεγερτικό κρασί των Σοδόμων! Που κανείς βέβαια δεν μας λέει, πως βρέθηκε τόσο αφροδισιακό και άφθονο σοδομιτικό κρασί ψηλά στο βουνό!

Ένας απίστευτος χαμός από οργιαστικές αιμομιξίες έγινε ψηλά στις δροσερές σπηλιές. Ένοχος; κανένας... και προ πάντων, όχι ο δικός μας... "ο άγιος" Λωτ!

Τόσο λοιπόν ήταν μεθυσμένος ο Λωτ, απ’ το καταραμένο κρασί των Σοδόμων... ώστε σε δυο νύχτες άφησε τις δυο κόρες του έγκυες και... ούτε που το κατάλαβε!

Υπάρχει όμως και μια άλλη ανεξήγητη λεπτομέρεια. Όπως έχω ξαναγράψει το πρόβλημα με τις βιβλικές ηρωίδες είναι ότι, ή θα είναι στείρες και θα χρειάζονται ένα πρώτου μεγέθους θαύμα τεκνοποίησης, ή θα είναι οι ίδιες ένα ανεπανάληπτο θαύμα γονιμότητας! Όπως βλέπετε εδώ σε δυο μόνο ερωτικά βράδια, έχουμε μετατρέψει δυο άβγαλτες παρθένες σε πετυχημένες εγκυμονούσες! Πάλι καλά που με τόση θεϊκή σωτηρία τριγύρω τους, δεν στρίμωξαν και τις δυο εγκυμοσύνες στο ίδιο άγιο βράδυ!

Αν αποκλείσουν όμως το θεόδοτο θαύμα, γεννιέται η απορία, πως συνέπεσαν οι κύκλοι γονιμότητας των δυο κοριτσιών στην ίδια ακριβώς περίοδο; Αν βέβαια θυμηθούμε ότι οι δυο μικρούλες έχουν να ξεπεράσουν και τις αντικειμενικές δυσκολίες της φυσικής παρθενίας τους, ε,...τότε πρέπει να μιλάμε για απανωτά σεξουαλικά θαύματα, που επιτεύχθηκαν σε ένα βράδυ με τον Λώτ σε παραλυτική μέθη!

Το κύριο όμως ερωτήματα είναι:

Εφόσον, κατά την επίσημη βιβλική εκδοχή τα δυο αυτά κορίτσια συνειδητά αποφάσισαν με την "θυσία" τους αυτή να σώσουν τον κόσμο απ’ τον αφανισμό, πως διέγνωσαν εγκυμοσύνη στο ίδιο κιόλας βράδυ της συνεύρεσης;

Τίποτε δεν έχει άλλαξε από τότε στη γυναικεία φύση, και καμμία οργανική ένδειξη εγκυμοσύνης δεν θα μπορούσε να υπάρξει, την ίδια κιόλας μέρα της συνεύρεσης... γιατί λοιπόν να σταματήσουν (αν σταμάτησαν) τις σωτήριες για την ανθρωπότητα συνευρέσεις τους με τον πατέρα τους, απ’ το πρώτο κιόλας βράδυ, χωρίς να ξέρουν οι καλόκαρδες αυτές παιδούλες ότι η σωτήρια εγκυμοσύνη τους έχει επιτευχθεί;

Ναι, τραβάμε την συγκεκριμένη περίπτωση στα άκρα, γιατί είναι απολύτως εξευτελιστική των βασικότερων ηθών, αλλά και της νοημοσύνης μας! Η κοροϊδία κάπου πρέπει να σταματάει!

Πέρα λοιπόν από κάθε αμφιβολία, κάποιοι υπερβάλουν εσκεμμένα. Και καλά οι συγγραφείς της Βίβλου, αυτοί είχαν ανέκαθεν κάθε λόγο να υπερβάλουν. Εμείς όμως, ποιους λόγους έχουμε χιλιετίες τώρα να τρώμε με θρησκευτική κατάνυξη, τις πανάθλιες αυτές δύσοσμες υπερβολές;

Τις ερωτήσεις αλήθεια, ποιο δέντρο της παράγει;

Μα τι συμβαίνει επιτέλους;! Τι είναι αυτά τα θρησκευτικά κείμενα, το δραστικότερο παραλυτικό υλικό της νοημοσύνης μας;

Δυστυχως, τα ερωτηματικά για τις αιτίες της πολυχιλιόχρονη απάθειάς μας είναι ατέλειωτα!

Βέβαια, δεν ήμαστε ασφαλώς οι πρώτοι που βρήκαμε αξεπέραστα εμπόδια ερμηνείας και κατανοήσης, του κορυφαίου αυτού βιβλικού σεξουαλικού ανοσιουργήματος, έχουμε και τον Βασίλειο τον Καισαρείας, που δεν άντεξε... και αντιφάσκοντας με το υπόλοιπο πατερικό πνεύμα περί «δικαίου Λωτ», είπε τα πράγματα όπως έχουν: «Και του διαβόλου την ηδυπάθεια συνασπιζόμενοι... (καθώς) ο Λωτ θυγατρόγαμος γίνεται, γαμβρός εαυτού και πενθερός, ο πατήρ ανήρ, και ο πάππος πατήρ, εκατέρωθεν τους όρους της φύσεως (εν)υβρίζων»! Βασίλειος Καισαρίας λογοσ ασκητικοσ 31. 640/30-45

Ένα σημαντικό λοιπόν ερώτημα, για την παράξενη αυτή περίπτωση, ήταν ανέκαθεν το γιατί οι συγγράφεις ή έστω οι κατοπινοί αντιγράφεις, δεν αφαίρεσαν από την Βίβλο τον διασυρμό της ιστορίας του πατριάρχη Λωτ; Η ιδέα ότι αυτό συνέβη λόγο θεόδοτης ειλικρίνειας, είναι παιδαριώδης.

Αρχικά λοιπόν υποθέσαμε, ότι η αντιπαλότητα στην διεκδίκηση των εδαφών της Χαναάν μεταξύ των απόγονων του Λωτ[4] (Αμμωνιτών και Μωαβιτών[5]) και των απόγονων του Αβραάμ, (Ισραηλιτών) ήταν αρκετή να εξηγήσει, την παραμονή των δυσφημιστικών αυτών λεπτομερειών στα βιβλικά κείμενα. Με τα νέα όμως στοιχεία περί κακόγαμων μάγων, τα συμπεράσματα μας για την θυγατρομιξία του Λωτ διαφοροποιούνται μάλλον επί το χειρότερο.

Τελικά, η εξήγηση βρίσκεται αλλού. Ο Λωτ είναι φυσικός απόγονος μάγων. Η θυγατρογαμία λοιπόν και γενικότερα οι ενδο-οικογενειακοί αιμομικτικοί γάμοι, ήταν αποδεδειγμένα, εντελώς μέσα στις γαμικές συνήθειες των εκ Χαλδαίας μάγων. Έτσι η μοναδική εξήγηση δεν βρίσκεται στην προσπάθεια σωτηρίας του ανθρώπινου γένους απ’ τις παιδούλες...! Ούτε στην δραματοποιημένη από τις γραφές "υπεργόνιμη μέθη" του Λωτ. Οι σχετικές άλλωστε πρωτοβουλίες, ξεφεύγουν αισθητά από την τρυφερή ηλικία των κοριτσιών! Η εξήγηση λοιπόν βρίσκεται στην απλή, και ιστορικά πια τεκμηριωμένη συνήθεια των μάγων, για ανενδοίαστη ροπή προς την οικογενειογαμία!

Ο Λωτ μεγαλωμένος ο ίδιος σε αδελφογαμικό περιβάλλον, δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να πείσει τις μικρούλες κόρες του, ότι κάτω απ’ τις αντίξοες αυτές συνθήκες της συνεχούς καταδίωξης, δεν υπήρχε καλύτερη λύση, απ’ την δημιουργία μιας παραδοσιακής χαλδαιο-μαγικής οικογένειας. Συνήθεια άλλωστε που και οι παιδούλες αυτές, δεν πρέπει να αγνοούσαν, πως ήταν σύμφωνη με το μυστικο-κρατικό γαμικό έθος της καταγωγής τους!

Ακούγεται παράξενο, αλλά κυριολεκτικά αυτήν την εξωφρενική κακοήθεια κατέγραψε ως φυσιολογική συνήθεια γι’ αυτούς η ελληνική γραμματεία: «ότι οι Μαγουσαίοι ουκ εν Περσία μόνο τας θυγατέρας γαμούσιν, αλλά και εν παντί έθνει, όπου αν οικήσωσι, τους των προγόνων φυλάσσοντες νόμους» Κλήμης ο Ρωμανός ομιλια κ΄ 9.27/3

Θυμηθείτε και την δήλωση του Ευσέβιου: «Παρά Πέρσαις νόμος ήτο γαμείν τας θυγατέρας και τας αδελφάς... και ου μόνον εν τη χώρα εκείνη και εν εκείνω τω κλίματι τούτους τους ανόσιους γάμους οι Πέρσαι εποίησαν, αλλά και όσοι αυτών εκ της Περσίας αξεδήμησαν,(όπως κάποτε «εξεδήμησε» και ο Αβραάμ) οίτινες καλούνται Μαγουσαίοι, την αυτήν αθεμιστίας (αθεμιτογαμία) διέπραττον» Ευσέβιος ευαγγελικη προπαρασκευη 6,10,15 «Νόμος εγένετο Πέρσες λαμβάνειν τας εαυτών μητέρας και αδελφάς»Γράφει ο Ι. Μαλάλας χρονολογικα 18,8.

Να γιατί ο Λωτ θυγατρογαμεί! Ούτε τα καλά κρασιά λοιπόν των Σοδόμων έφταιγαν, ούτε η εξαφάνιση των ανδρών από τον πλανήτη! Ο άνθρωπος ήταν συνεπέστατος «Μάγος», από γενιά Χαλδαιο-Μαγουσαίων και με τυπική γαμική συμπεριφορά και ήθος Μάγων!

Αυτή είναι η επικρατέστερη και αρκούντως τεκμηριωμένη εξήγηση. Όλες οι άλλες εξηγήσεις, είναι απλώς... ευσεβείς (ή μάλλον ασεβείς) πόθοι!

Μετά λοιπόν απ’ όσα είδαμε να σκιαγραφούν τον Αβραάμ, και τον συνένοχο του θυγατρο-παιδεραστή Λωτ, δεν νομίζω ότι πρέπει οπωσδήποτε να θεωρείται υπερβολή, ότι θεωρούμε τους συγκεκριμένους αυτούς προφήτες όχι ανθρώπους θεού, αλλά κοινούς μάγους ή Μαγουσαίους, και ύποπτους ηθικής τουλάχιστον αυτουργίας, για το ολοκαύτωμα των Σοδόμων. Και θα πρέπει βέβαια να πάψει να θεωρείται σύμπτωση, ότι η παραδεισένια πεντάπολη των Σοδόμων, κατασυκοφαντείται και αφανίζονται, ακριβώς τη στιγμή που στην περιοχή τους... ο Αβραάμ, ξεδιπλώνει ακριβώς δίπλα τους, τις μαύρες φτερούγες των διεκδικήσεών του!

Αυτός είναι ο άγιος Λωτ (!) του οποίου την ιερή μνήμη, κανένας ποτέ δεν κατάλαβε, γιατί η εκκλησία των Ελλήνων επιμένει να εορτάζει στις 9 Οκτωβρίου: «Αβραάμ και του ανιψιού αυτού Λώτ»! Αν θέλαμε να τιμήσουμε... αναξίους... δεν είχαμε δικούς μας, έπρεπε ακόμα και τέτοιους να δανειστούμε;!

Με τέτοιους "αγίους", μάλλον δεν πρέπει να είναι καθόλου περίεργο που όλα πάνε θεό-στραβα στην ελληνο-πολιτισμική ιστορία!

                                           * * *

Πριν εγκαταλείψουμε την περίοδο του Αβραάμ, για τον οποίο ο Γρηγόριος Νανζιανζινός με ασυγκράτητο θαυμασμό γράφε: «Αυτός λοιπόν (είναι) ο σεμνός Αβραάμ (!) ούτος ο πατριάρχης, η τίμια κεφαλή και αιδέσιμος, το πάντων των καλών καταφύγιο, ο της αρετής κανών» (λογοσ α΄ εισ το αγιον πασχα ζ) θα έπρεπε να επισημάνουμε, ότι απ’ τον υποτιθέμενο αυτό αγαθότατο άνθρωπο του θεού, τίποτε και κανείς από τους ανθρώπους που τόσο πρόθημα τον φιλοξένησαν, δεν ωφελήθηκε ποτέ.

Απ την στιγμή που πάτησε το χαλδαϊκό πόδι του στην Χαναάν, έθεσε σε λειτουργία μια απίστευτη ποικιλία από αθέμιτους μηχανισμούς διεκδίκησης ολόκληρης της περιοχής απ’ τους οποίους σπαράσσεται ακόμα!

Η Χαρράν τον έδιωξε κακήν κακώς. Η Συχέμ (λίγο αργότερα) κατασφάχτηκε με δόλο. Η Αίγυπτος που τον φιλοξένησε καταπληγώθηκε. Τα Γέραρα επίσης. Τέσσερις ολόκληρες πόλεις στην Χαναάν, Σόδομα, Γόμορρα, Αδαμά, (Άδανα;) Σεβωίμ, που είχαν την κακή τύχη να γειτονεύουν με τον σκηνίτη Αβραάμ, πλήρωσαν με ολοκληρωτικό αφανισμό την ανεπίτρεπτη παραδείσια ευημερία τους!

Αν αυτός λοιπόν ήταν ένας καλός άνθρωπος... αν αυτός ήταν ένας άνθρωπος του θεού... τότε πως θα πρέπει να ήταν άραγε ένας κακός, ένας πολύ κακός μάγος;!

[1] Στο Μωαμεθανισμό (Ισλαμισμό) την τρίτη αβρααμογενή θρησκεία, που υιοθέτησε αυτές τις γαμικές συνήθειες «οι κόρες μετά την πάροδο εννέα σεληνιακών ετών (έτος περίπου 353 ημερών) από την γέννηση τους είναι ενήλικες»!!! Γράφει ο Arsham Momeni «ΙΣΛΑΜ, ιστορία, επεκτατισμός και βία» σελ.117 Βλέπουμε ότι τα κοριτσόπουλα πριν κλείσουν καλά τα εννιά τους χρόνια, θεωρούνται ενήλικα και φυσικά σε ηλικία γάμου. Ο ίδιος άλλωστε ο Μωάμεθ ανάμεσα στις δώδεκα συζύγους του και στις έντεκα παλλακίδες του, είχε αγαπημένη του σύζυγο την παιδούλα: «Αϊσα επτά μόλις ετών» (Α. Momeni σελ. 27)

[2] Εκπληκτική είναι η διαπίστωση της συστηματικής αποφυγής της αιμομιξίας, ακόμα και στα ζώα! Έρευνα στους Μακάκους (είδος πιθήκων) απέδειξε ότι τα νεαρά μέλη της φυλής, εκπαιδεύονται απ’ την μητέρα τους στην σεξουαλική συμπεριφορά με ιδιαίτερη έμφαση στην αποφυγή της σεξουαλικής επαφής με μέλη υψηλόβαθμης συγγένειας! ΝΕΤ: 8/10/98 στο πρόγραμμα «Αρχιμήδης» βασισμένο σε Γαλλο-Γερμανική- βιβλιογραφία.

[3] Καρωθείς: «βαρηθείς εις την κεφαλήν» Σουΐδας.

[4] Στους Ισραηλίτες βόλευε αφάνταστα η επαίσχυντη καταγωγή των Μωαβιτών και Αμμανιτών εχθρικών απογόνων του Λωτ. Γέν.ΙΘ΄37 Αποπέμφθηκαν δε με συγκεκριμένη εντολή δια παντός από την εκκλησία του Κυρίου. Δεύτ.ΚΓ΄3

[5] Ο Λωτ με την διπλή αυτή θυγατρογαμία θεωρείται πατριάρχης των Αράβων και το επικαλούνται μάλιστα αιώνες αργότερα όσοι έστησαν επιτυχώς την τρίτη πετυχημένη αβρααμογενή θρησκεία του Ισλάμ.

Για ποιους λόγους συνέβη η απόλυτη γενοκτονία των Αμαληκιτών και Μαδιανιτών στην Βίβλο; Του Μ. Καλόπουλου

Στην ερώτηση μου: «Γιατί ο θεός της Βίβλου διατάζει την σφαγή νηπίων και θηλαζόντων» (Α΄ Σαμουήλ 15.3) η κυρία ElpidaLazaridouμας απαντάει με ένα απόσπασμα από την ΟΟΔΕ:

ElpidaLazaridou: Η ύπαρξη των εθνών αυτών, ήταν ανοιχτή πληγή για την ανθρωπότητα. Οι δαιμονικοί παγανιστικοί θεοί τους, διψούσαν για αίμα. Σε αυτούς θυσίαζαν και έκαιγαν τα παιδιά τους! Ένα διαρκές έγκλημα μπροστά στον Θεό, που έπρεπε κάποτε να τελειώσει, με τον αφανισμό αυτών των εθνών, και της μιαρής τους θρησκείας. Και έπρεπε να αφανισθούν τα έθνη αυτά, ώστε ούτε ενθύμηση να μην υπάρχει της βάρβαρης θρησκείας τους, ώστε να μην παρασυρθούν και οι νέοι πιστοί κάτοικοι (Εβραίοι) της περιοχής. Λευιτικό 18/ιη΄ 1-30: «Δεν θα πράξετε κατά τις πράξεις της γης Χαναάν που θα σας φέρω… δεν θα θυσιάσεις στον Μολώχ τα παιδιά σου».

Απάντηση Μ. Καλόπουλου:

Άρα, να το ξεκαθαρίζουμε… δεν πρόκειται λοιπόν για δική μου παραπληροφόρηση ή κακή μετάφραση, (όπως μου γράφετε), απλά είστε της ίδια γνώμης με την Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας απ' την οποία μας παραθέτετε αποσπάσματα, και πιστεύετε πως ο βιβλικός δημιουργός του κόσμου και της αγάπης, δικαιούται να θεωρεί τα νεογέννητα υπεύθυνα για της παρεκτροπές των γονέων τους, και να διατάζει μαζική γενοκτονία.
Ε λοιπόν κυρία Ελπίδα Λαζαρίδου, λυπάμαι αλλά δεν θα συμφωνήσω καθόλου μαζί σας, ούτε και με τους φίλους σας της ΟΟΔΕ, διότι ένα νεογέννητο, μόνο αθώο μπορεί να θεωρείται, εξ ορισμού, και δεν μπορεί να καταδικάζεται από τις όποιες (φανταστικές ή πραγματικές) κακές πράξεις των γονέων του!
Τα παιδιά διαμορφώνονται από κάτι που εφευρέθηκε στα χέρια των προγόνων σου των Ελλήνων, και λέγεται παιδεία. Αν τώρα εσείς προσχωρείτε στην ιουδαϊκή λογική της κληρονομικής κακίας και ενοχής, και αποδέχεστε εντολές και λογικές γενοκτονίας, αυτό πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά εσάς και τους ομοϊδεάτες σας και μόνο.

Πρόσθετες ενδιαφέρουσες εξηγήσεις:

Πολύ ωραία λοιπόν… δεν φτάνει που έκαιγαν ζωντανά κάποια απ' τα δύστυχα παιδιά τους, (αν το έκαναν)… εμφανίζεται και ο σωτήρας θεός των Εβραίων και τα σφάζει όλα ομαδικά… σας φαίνετε πολύ θεϊκό αυτό;

Βέβαια η κύρια Ελπίδα Λαζαρίδου, αλλά και πολλοί θεολόγοι (ΟΟΔΕ κλπ), δεν γνωρίζουν, ή δεν θέλουν να μας αποκαλύψουν, τους πραγματικούς λόγους αυτών των πολύ καλά μελετημένων γενοκτονιών. Βασικά οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πως οι κατεξοχήν μαζικές και συστηματικές αυτές σφαγές του απόλυτου αφανισμού στην Βίβλο είναι κυρίως δυο. Ο συστηματικός εξολοθρεμός των Μαδιανιτών και των Αμαληκιτών, που παρακαλώ σημειώστε… δεν είναι καν εθνικοί… αλλά Εβραίοι! Τόσο Εβραίοι που περισσότερο δεν γίνεται!

Τόσο οι Αμαληκίτες και άλλο τόσο οι Μαδιανίτες (θυμηθείτε το: «γης Μαδιάμ»), ήταν παιδιά του Χαλδαίου Αβραάμ, που λάτρευαν ακριβώς τον ίδιο θεό με τον προπάτορά τους Αβραάμ! Ο Αμαλήκ ήταν τρισέγγονος του Ιακώβ και εγγονός του Ησαύ (βλέπε: Γένεσις 36.12 ) και ο Μαδιάμ ήταν γιος του ιδίου του Αβραάμ από την τελευταία (αλλοεθνή) γυναίκα του Χαιττούρα, (βλέπε: Γένεσις 25.2).

Γεννιούνται λοιπόν τα ερωτήματα: που τους είδατε τους εθνικούς που λάτρευαν άλλους αιμοδιψείς και βρεφοκτόνους θεούς; Αλλά ακόμα κι αν Εβραίοι όντες, κάποιοι εξ αυτών το έκαναν, αφού ήταν απολύτως καθαρόαιμοι Εβραίοι… γιατί τόσο μίσος και αφανιστική διάθεση από το οργανωμένο έθνος του Μωυσέως;

Η απάντηση διαφεύγει από πολλούς. Οι δυο αυτές εθνότητες ναι μεν ήταν απολύτως Εβραίοι, αλλά είχαν δυο σοβαρά απειλιτικά "μειονεκτήματα": Διεκδικούσαν την ίδια γη με τους υπόλοιπους απογόνους του Αβραάμ. Μάλιστα επί Μωυσέως, κατά την είσοδο των Ισραηλιτών στην γη Χαναάν, οι Αμαληκίτες αντιστέκονται σθεναρά και δεν θέλουν να παραδώσουν τη γη που ήδη κατέχουν (βλέπε: Έξοδος 17.8) Και όχι μόνο αυτό… είχαν ένα ακόμα πολύ σοβαρό "ελάττωμα". Γνώριζαν τις τέχνες της "μαγγανείας" (δηλητηριοχρησίας) στον ίδιο θανατηφόρο βαθμό, όπως και οι οργανωμένοι από τον Μωυσή απόγονοι του Αβραάμ! 

Μάλιστα δεν είναι άλλος από τον απόγονο του Μαδιάμ, τον πρώτο γιαχβιστή Μαδιανίτη ιερέα και πεθερό του Μωυσέως Ιοθόρ, που μύησε τον Μωυσή στα αβρααμικά δηλητήρια, και στέλνοντάς τον στην Αίγυπτο για να εφαρμόσει της μαγγανικές πληγές" του λέει: «κοίτα να χρησιμοποιήσεις όλα τα "τέρατα" (δηλητήρια) που έβαλα στα χέρια σου». Έξοδος 4.21.

Ο συνδυασμός αυτός, των δικαιωμάτων επί της γη, αλλά και η βαθιά γνώση των πατροπαράδοτων βιολογικών πολεμικών εργαλείων, ήταν απόλυτα απειλιτικός. Η ριζική γενοκτονία και ο απόλυτος ξολοθρεμός των συγκεκριμένων συγγενών τους, ήταν η μοναδική διέξοδος, από σοβαρές μελλοντικές απειλές από ισάξιους αντιπάλους… και οι ηγέτες (το ιερατείο) της βιβλικής εθνότητας, δεν ήταν καθόλου διατεθειμένοι να το διακινδυνεύσουν! Έτσι φτάνουν στο έσχατο όριο αθλιότητας, βάζοντας τον υποτιθέμενο θεό τους (Γιαχβέ) να διατάξει ξεδιάντροπα την «σφαγή νηπίων και θηλαζόντων».

Μ. Καλόπουλος

Θεός ή άνθρωπος είναι ο βιβλικός Γιαχβέ; Του Μ. Καλόπουλου.

Συχνά στην Παλαιά Διαθήκη, δεν διευκρινίζεται αν με την λέξη «πνεύμα» εννοείται κάποιος άνεμος διάθεσης, (τρόπος σκέψης), αόριστη δύναμη, ή συγκεκριμένο ουράνιο πνευματικό ον που φέρνει (εμπνέει) την διάθεση αυτή. Σταδιακά όμως εμφανίζονται αναφορές, που δείχνουν ότι οι αρχικές αόριστες λέξεις, περί "πνευμάτων", αργά αλλά σταθερά αποκτούν οντότητα[1] και συγκεκριμένη συμπεριφορά.

Γνωρίζουμε ότι στην αρχαιο-Χαλδαϊκή παράδοση, υπήρχε μια πανέξυπνη αλληλοεπικάλυψη καλού και κακού! Το ένα μπορούσε να υπηρετεί το άλλο και τα δυο ενωμένα να σύρουν το άρμα της ειμαρμένης. Στην Χαλδαϊκή σκέψη, το καλό και το κακό ήταν συχνά αδιαίρετες πλευρές του ιδίου πράγματος. Δυνάμεις αλληλο-ωθούμενες, σαν δυο άλογα (ας πούμε το άσπρο και το μαύρο) που ζεμένα μαζί,[2] σέρνουν το ίδιο άρμα της ανθρώπινης μοίρας.

Κάτι ανάλογο βλέπουμε να συμβαίνει και στη σκέψη του Ιουδαιο-χαλδαϊκού ιερατείου στην Βίβλο, όπου διακρίνουμε τον θεό των μάγων Γιαχβέ, να διαχειρίζεται ταυτόχρονα το καλό και το κακό, δημιουργώντας ευκαιρίες δοξαστικής παρέμβασης στους εκλεκτούς του! Μάλιστα η συνταγή είναι εξαιρετικά συγκεκριμένη και επαναλαμβανόμενη: το "καλό" (π.χ. οποιοδήποτε θαύμα θεραπείας) είναι εφικτό, μόνο επειδή πολύ απλά το "κακό" σταλμένο απ’ την ίδια πηγή... προηγήθηκε!

Όταν είσαι έτοιμος να κάνεις κακό, (χωρίς να γίνεις αντιληπτός), είσαι σε εξαιρετικά πλεονεκτική θέση! Όχι μόνο επειδή μπορείς να προφυλαχθείς, αλλά επειδή μπορείς να το προαναγγείλεις! Με τον τρόπο αυτόν όχι μόνο αποδυναμώνεις τον αντίπαλο (με πληγές ή θανάτους), αλλά φαίνεσαι και παντογνώστης ή θεόσταλτος που προαισθάνθηκε το κακό! Αν μάλιστα μπορείς και να "θεραπεύσεις" (να παύσεις) το κακό που ο ίδιος μυστικά προκάλεσες, τότε μπορείς και να αποσπάσεις τα καλύτερα προνόμια, απ’ τους ανθρώπους... που ο ίδιος έβλαψες!

Για μας λοιπόν, που προσπαθούμε να δούμε κάτω απ’ την θεολογική επιφάνια της Βίβλου, είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει σχέση εντελλόμενου και εντολέως, ανάμεσα στο πονηρό πνεύμα και τον υποτιθέμενο θεό της Βίβλου. Μάλιστα μια εντελώς ξεκάθαρη και ενδιαφέρουσα βιβλική ιστορία, έχει έπ’ αυτού πολλά να μας αποκαλύψει.

Κάποτε λοιπόν, ο μετανοημένος βασιλιάς των Ιουδαίων Αχαάβ, (ο γνωστός αντίπαλος του προφήτη Ηλία), ρώτησε το "τάγμα" των προφητών, αν θα έπρεπε να δώσουν ή όχι μια μάχη (την μάχη της Γαλαάδ) ενάντια στον στρατό της Συρίας. Και οι τετρακόσιοι συνολικά προφήτες που αποτελούσαν το βασιλικό προφητικό σώμα, απάντησαν ομόφωνα καταφατικά. Μόνο ο πολύ γνωστός προφήτης της εποχής τους, ο Μιχαίας, προφήτευσε εντελώς αντίθετα από τους τετρακόσιους προφήτες και έδωσε απολύτως αρνητική απάντηση!

Οι αυλικοί άρχοντες, αναρωτήθηκαν τότε δικαιολογημένα, ποιά απ’ τις δυο παρατάξεις ψεύδεται ελέω θεού, οι τετρακόσιοι ή ο ονομαστός προφήτης Μιχαίας;! Τότε ο προφήτης Μιχαίας ανέλαβε να τους εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει και υπάρχει μεταξύ τους αυτή η αντιγνωμία!

Ο Μιχαίας λοιπόν τους έδωσε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εξήγηση: «και ο Μιχαίας εξήγησε. Είδα (βασιλιά μου) τον Κύριο, τον θεό του Ισραήλ να κάθεται στον θρόνο του κι όλα τα ουράνια όντα να στέκονται γύρω του. Και είπε (ρώτησε) ο Κύριος, ποιός θα εξαπατήσει τον Αχαάβ τον βασιλιά του Ισραήλ, ώστε να πάει στην (μάχη) Γαλαάδ και να σκοτωθεί. (!) Ο ένας (άγγελος;) έλεγε το ένα και ο άλλος το άλλο. (υπήρχαν δηλαδή διάφορες παγιδοποιές προτάσεις μεταξύ των πνευμάτων!). Τότε, ένα πνεύμα βγήκε, στάθηκε μπροστά στον Κύριο και είπε: εγώ θα τον εξαπατήσω. Ο Κύριος το ρώτησε: με ποιόν τρόπο; Και (το πνεύμα) είπε, θα πάω και θα γίνω πνεύμα ψεύδους στο στόμα των προφητών. Τότε ο Κύριος (εγκρίνοντας) είπε. Θα απατήσεις και θα κατορθώσεις. (ναι πράγματι έτσι θα κατορθώσεις να τον εξαπατήσεις!) Πήγαινε και κάνε όπως είπες, θα πετύχεις. Έτσι (γι’ αυτό) λοιπόν (καταλήγει ο Μιχαίας) ο Κύριος, (ο Γιαχβέ!) έβαλε πνεύμα ψεύδους στο στόμα πάντων τούτων των προφητών». (Β.Β.) Α΄Βασιλέων ή (Ο΄) Γ΄Βασιλειών 22.18-22.[3]

Όπως λοιπόν γίνεται εδώ ξεκάθαρο, η εντελώς "θεϊκή" ερώτηση, προς τους παριστάμενους: «ποιός θα εξαπατήσει τον...(τάδε) βασιλιά;» (!), αποτελεί την ακριβέστερη προσωπογραφία του βιβλικού θεού, που είναι, η θεοποιημένη δύναμη της απάτης.[4] Ο τέλειος αυτός συνωμότης "θεός", (θεός της χαλδαϊκής φαντασίας), εγκρίνει ευχαρίστως το ψεύδος και την απάτη, για να αποτελέσουν τα αναγκαία εργαλεία παγίδευσης. Στην προκείμενη περίπτωση, επιχειρεί την παγίδευση και τον θάνατο του ίδιου του βασιλέα των Ιουδαίων, δημιουργώντας ευκαιρίες παρέμβασης στην τοπική ιστορία!

Απ’ την άλλη, η αναντίρρητη, ψυχρή αποδοχή της προτεινόμενης χρήσης του ψεύδους και του δόλου από ολόκληρη την σύναξη, στο συνέδριο αυτό των υποτιθέμενων πνευμάτων, όπου ο ίδιος ο Γιαχβέ πολύ ανθρώπινα προεδρεύει αυτοπροσώπως, δείχνει την απόλυτη συναίσθηση όλων των παρευρισκομένων, ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά μέσα, αλλά πως στην κυριολεξία... ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

Βαθύτατη απορία προκαλείται επίσης, απ’ την ολοφάνερα γήινη και εντελώς ανθρώπινη συμπεριφορά της σύναξης των "πνευμάτων". Τα δήθεν πνεύματα δεν είναι τίποτε περισσότερο από "άγγελοι", δηλαδή άνθρωποι αγγελιοφόροι και όπως θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε κανονική σύσκεψη ανθρώπων, ακούν το ζητούμενο, προτείνουν διάφορα, και τελικά ο προκαθήμενος (που φέρει το όνομα Γιαχβέ!) εγκρίνει την επικρατέστερη πρόταση, που εδώ δεν είναι άλλη απ’ την δόλια θεολογική παραπλάνηση των θυμάτων, που θα επιφέρει τον αναπόφευκτο, δολοφονικό θάνατο του βασιλιά τους!

Ο ίδιος ο προεδρεύων "θεός", συμπεριφέρεται απολύτως ως ανθρώπινος προϊστάμενος, ζητώντας γνώμες και τρόπους εξαπάτησης, και μάλιστα ο δήθεν αυτός παντογνώστης... ρωτάει εντελώς ανθρώπινα, λεπτομέρειες, για το πως ακριβώς σκέφτεται να εφαρμόσει την συγκεκριμένη θανατηφόρα παραπλανητική του πρόταση, ο δόλιος "άγγελος"!

Ακόμα και σ’ αυτούς που δέχονται κατά γράμμα την συγκεκριμένη περιγραφή, απευθύνουμε την ερώτηση. Με γνώμονα την βιβλική αυτή εικόνα, δεν προκύπτει φυσιολογικά η σκέψη, ότι και οι ιερείς, οι προφήτες και γενικότερα οι επίγειοι υπηρέτες ενός τέτοιου "θεού", θα είχαν κάθε λόγο να συμπεριφέρονται ανάλογα, μιμούμενοι ευσεβώς, τον τύπο, αλλά και το πνεύμα δόλου μιας τέτοιας άκρως διδακτικής και αποτελεσματικής συνωμοτικής σύναξης; Η απάντηση είναι... ασφαλώς ναι!

Τελικά είμαστε υποχρεωμένοι να υποθέσουμε το αυτονόητο.

Προφανώς ο προφήτης Μιχαίας, μας κάνει την εξαιρετική χάρη να μας αποκαλύψει, ελαφρώς συγκαλυμμένα, το σκηνικό μιας κανονικής σύναξης του μυστικού ιερατείου, κατά του τότε βασιλέως! Μια εντελώς ανθρώπινη ανατρεπτική συνωμοσία, του μυστικού εβραϊκού ιερατείου, με τον προεδρεύοντα να κάθεται στην έδρα του Γιαχβέ, και να εγκρίνει ευχαρίστως το ψεύδος και την απάτη, ως αποτελεσματικά εργαλεία κατά του βασιλέως!

Μ. Καλόπουλος

Βλέπε επίσης:

Βίβλος: «Σκοτώστε νήπια και θηλάζοντα». Ποια είναι η ερμηνεία; Του Μ. Καλόπουλου

https://www.greatlie.eu/el/xristianismos/bible/2367-vivlos-skotoste-nipia-kai-thilazonta-poia-einai-i-ermineia-tou-m-kalopoulou

[1] Η σταδιακή οντοποίηση σημαντικών εννοιών και λέξεων, είναι μόνιμο φαινόμενο της παγκόσμιας μυθολογίας.

[2] Στην αρχαιο-χαλδαϊκή Αβέστα (Αμπάν Γιάστ) διαβάζουμε ότι: «ο νεαρός Σναβίντκα, σκοπεύει να ζέψει μαζί, τα πνεύματα του καλού και του κακού, για να σέρνουν το άρμα του». Βλ. Vesta Sarkhosh Curtis Μύθοι των Περσών σελ.28 Εκδ. Παπαδήμα.

[3] Στο Β΄Χρονικών ή Ο΄Β΄Παραλειπομένων 18.3-24 η ιστορία επαναλαμβάνεται.

[4] Υπενθυμίζω τα λόγια της βιβλικής ηρωίδας Ιουδίθ: «ναι, ναι θεέ του πατρός μου και θεέ της κληρονομίας Ισραήλ, συ εισάκουσον της δεήσεώς μου και δός (εις τον) λόγον μου απάτη εις τραύμα και μώλωπα αυτών» Ιουδίθ 9.12.

Γιαχβέ: ο φίλος της δουλείας! Του Μ. Καλόπουλου

Αυτός είναι ο θεός της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης!

«Εάν αγοράσης δούλον Εβραίον, εξ έτη θέλει δουλεύσει, εν δε τω εβδόμω θέλει εξέλθει ελεύθερος… Εάν (όμως) ο κύριος αυτού έδωκεν εις αυτόν γυναίκα, και εγέννησεν εις αυτόν υιούς ή θυγατέρας, η γυνή και τα τέκνα αυτής θέλουσιν είσθαι του κυρίου αυτής, αυτός δε θέλει εξέλθει μόνος. 
Αλλ' εάν ο δούλος είπη φανερά: Αγαπώ τον κύριόν μου, την γυναίκα μου και τα τέκνα μου, δεν θέλω εξέλθει ελεύθερος, τότε ο κύριος αυτού θέλει φέρει αυτόν προς τους κριτάς, και ο κύριος αυτού θέλει τρυπήσει το ωτίον αυτού με τρυπητήριον, και θέλει δουλεύει αυτόν διαπαντός». Βίβλος – Έξοδος 21.2-6. Βιβλική τρόικα: Γιαχβέ – Ιησούς – και άγιο Πνεύμα.

Αν αυτός είναι θεός της αγάπης, τότε πως πρέπει να είναι ο θεός της κατάμαυρης δουλείας; Μ. Καλόπουλος

Η Βίβλος και το περίεργο «Ου φονεύσεις»

Το «Ου φονεύσεις» ισχύει μόνο μέσα στην φυλετική ομάδα.

Έξω απ’ αυτήν, οι εντολές δεν ισχύουν. Να τι λέει η ίδια η Βίβλος στην απέναντι ακριβώς σελίδα! (26 μόλις εδάφια παρακάτω απ’ το διάσημο "ου φονεύσεις"!):

«Να εκδιώξει πάντας τους εχθρούς σου απ’ έμπροσθεν σου... θέλεις πατάξει αυτούς, κατά κράτος θέλεις εξολοθρεύσει (Ο΄αφανίσει) αυτούς, δεν θέλεις δείξει έλεος προς αυτούς... έτσι θέλετε κάμει προς αυτούς... θέλετε καταστρέψει... συντρίψει... κατακόψει... καύσει εν πυρί... Καί θέλεις εξολοθρεύσει πάντα τα έθνη... δεν θέλεις σπλαχνισθή δι’ αυτούς.»!! Το "ου φονεύσεις" εξακολουθεί να βρίσκεται στην απέναντι ακριβώς βιβλική σελίδα. (αντιπαρέβαλε: Δευτ.Σ΄10.&Ζ΄1-16). Βλέπετε εσείς πράγματι να χωράει εδώ πουθενά η αγαθή έννοια του "ου φονεύσεις";

M. Kαλόπουλος

Η ΟΦΕΙΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ