Ο Κατακλυσμός του Νώε και το περιστέρι του Δευκαλίωνα - Α΄ Μέρος
Του Μ. Καλόπουλου

Ας έλθουμε τώρα στην ελληνική μυθολογία!
Για την καταπληκτική και εν πολλοίς άγνωστη περιγραφή του θρυλικού κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, που διέσωσε ο Λουκιανός διαβάζουμε:

«Έτσι έχει ο μύθος του Δευκαλίωνος. Αυτή η γενιά των ανθρώπων δεν είναι η πρώτη, αλλά της πρώτης εκείνης γενιάς οι άνθρωποι όλοι χάθηκαν, αυτοί δε γένος δεύτερο είναι του Δευκαλίωνος που το πλήθος της παντού αποίκησε. Περί δε εκείνων των (πρώτων) ανθρώπων αυτά μυθολογούνται, ότι μεγάλοι υβρισταί έγιναν και αθέμιτα έργα έπρατταν, ούτε όρκους τηρούσαν, ούτε ξένους φιλοξενούσαν, ούτε και ικέτες ανέχοντο, έτσι επήλθε σ’ αυτούς η μεγάλη συμφορά. Αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε, και βροχές μεγάλες έγιναν και οι ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν και η θάλασσα τόσο πολύ ανέβη, ώστε τα πάντα σκέπασε το νερό και έτσι χάθηκαν όλοι!
Ο Δευκαλίων δε, ευσεβής και συνετός, μόνος των ανθρώπων απέμεινε για (να γεννήσει) την γενιά την δεύτερη. Η δε σωτηρία έτσι έγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αυτός είχε και σ’ αυτήν επιβίβασε παιδιά[1]  και γυναίκες. Κατέφθασαν δε και επιβιβάσθηκαν (στην κιβωτό επίσης) και χοίροι και ίπποι και λέοντες κατά γένη και όφεις και ακόμα όλα όσα την γη μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη. Ο δε (Δευκαλίων) τα δέχθηκε όλα, γιατί μεταξύ τους δεν εβλάπτοντο, διότι εκ Διός φιλία έγινε μεταξύ τους και σε μια λάρνακα πάντες έπλευσαν όσο το ύδωρ επικρατούσε. Αυτά ιστορούν οι Έλληνες περί Δευκαλίωνος». Lucianus Soph. De Syria dea 12.3.

Στο παραπάνω απόσπασμα, εκτός από την εντελώς παράλληλη προς την βιβλική αφηγηματικότητα, έχουμε και μια προκατακλυσμιαία γεωλογική παρατήρηση, υψηλής αυθεντικότητας! Η έκφραση: «αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε»,[2]  αρχικά φαίνεται ακατανόητη. Αν όμως σταθμίσουμε προσεκτικότερα τις πιθανές προκατακλυσμιαίες συνθήκες, με τις τεράστιες συσσωρεύσεις υδάτων λιμνών και θαλασσών, να ανεβάζουν συνεχώς την στάθμη τους, πριν ξεχειλίσουν. Τότε καταλαβαίνουμε, ότι αυτό θα ανέβαζε τους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες, (στάθμη υπόγειων υδάτων) στο όριο επιφάνεια των παρακείμενων κατοικημένων κοιλάδων, με αποτέλεσμα, πράγματι καιρό πριν σπάσουν τα φυσικά αναχώματα των συγκεντρωμένων υδάτων επιφάνειας, να αναβλύζουν σχεδόν από παντού τα υψηλής πλέον στάθμης υπόγεια ύδατα!
Παρατηρούμε λοιπόν κάτι εκπληκτικό! Την παράξενη και μάλλον ακατανόητη στους παλαιότερους, αλλά τόσο κατανοητή σήμερα και απολύτως φυσιολογική αυτή γεωλογική πληροφορία, μόνο αξιόπιστοι προκατα¬κλυσμιαίοι αυτόπτες μάρτυρες θα μπορούσαν να διασώσουν!
Παρά λοιπόν την αποδεδειγμένα εκπληκτική περιεκτικότητα των ελληνικών μύθων σε αυθεντικές πληροφορίες, ιστορικούς υπαινιγμούς και αντικειμενικά στοιχεία, εμείς εξακολουθούμε να λιβανίζουμε στα σχολεία μας, μόνο τον μύθο του Νώε! Γιατί; Στοιχειώδης αξιοπρέπεια, απαιτεί τουλάχιστον την παράλληλη διδαχή των δυο μύθων! Κάθε άλλη αντιμετώπιση, είναι απόδειξη ύπουλης σκοπιμότητας και ιδεολογικής κατοχής.

Κατά μια άλλη μυθολογική εκδοχή, ο κατακλυσμός ήταν το αποκορύφωμα των δεινών, που το πιθάρι της Πανδώρας έφερε στον κόσμο. Οι άνθρωποι έχασαν την ευγενική τους στάση. Η φιλοξενία τους χάθηκε και οι τιμές στους θεούς ξεχάστηκαν.
Ο Δίας επισκέφθηκε τους ανθρώπους και βρήκε τον ευσεβέστερό του βασιλιά Λυκάωνα, ασεβή και αφιλόξενο. Αυτός αποπειράθηκε να περιπαίξει και τον ίδιο το Δία προσφέροντάς του βεβηλωμένο γεύμα! Αυτό εξόργισε τον επισκέπτη θεό, κι αφού τιμώρησε τον Λυκάωνα και τον οίκο του, πήρε τη μεγάλη απόφαση να εξαλείψει το γένος των ανθρώπων. Apollodorus Muth. 3.98-99
«Ο συννεφοσυνάχτης Δίας, κάλεσε τότε τον υγρό Νοτιά και βαριά του ‘δωσε προσταγή να πάει εκεί που ο Τιτάνας Ωκεανός γίνεται πλατύς και απέραντος, κι εκεί να συγκεντρώσει σύννεφα βαριά φορτωμένα με τα νερά του μεγάλου Ωκεανού κι ύστερα φυσώντας δυνατά να τα σπρώξει γρήγορα στις στεριές, σε βουνά και κάμπους.
Η μεγάλη καταστροφή ερχόταν. Ο θυμός του Δία ασίγαστος. Απόφασή του η καταστροφή όλου του ανθρώπινου γένους. Μα να που ο Προμηθέας, ο Δημιουργός του ανθρώπου χάλασε τα σχέδια του Δία. Μίλησε στο γιο του Δευκαλίωνα και του ‘δωσε σωτήριες συμβουλές».
Οι συμβουλές του Προμηθέα και το έργο του Δευκαλίωνα, περιλαμβάνουν όλη τη γνωστή σειρά γεγονότων απ’ την αφήγηση του Έπους Γκιλγκαμές-Νώε. Εδώ βέβαια, το αντίστοιχο ελληνικό «Δευκαλιωνεία»[3]  έχει ΧΑΘΕΙ, όσες όμως λεπτομέρειες απέμειναν από αναφορές άλλων συγγραφέων στο έπος του κατακλυσμού, πείθουν για την αυθεντικότητα της αφήγησης. Άλλωστε η ελληνική Δευκαλιωνεία, αναφέρεται σ’ έναν λαό που πριν τον κατακλυσμό είχε ναυτικές επιδόσεις, μια και ο ίδιος ο Προμηθέας, τούς είχε ήδη χαρίσει μαζί με τα δώρα[4]  της φωτιάς και της άμαξας, προ πολλού και τα μυστικά της ναυπήγησης.[5] 
«Ο Δευκαλίων ρίχτηκε στη δουλειά. Εκατοντάδες βελανιδιές και πολλά πανύψηλα και ολόισια κυπαρίσσια έπεσαν στην γη, απ’ το κοφτερό τσεκούρι του Δευκαλίωνα κι ακολουθώντας τις οδηγίες του θεϊκού πατέρα του, έβαλε μπρος να φτιάξει μια τεράστια λάρνακα, μια μεγάλη κιβωτό, που να χωράει όχι μόνο την οικογένειά του αλλά και πάρα πολλά ζώα».
»Η γυναίκα του Πύρρα και τα παιδιά του όλοι μαζί δούλεψαν ακούραστα. Το γιγάντιο έργο προχωρούσε. Ετοιμάστηκε ο σκελετός από χοντρούς κορμούς δέντρων, μπήκαν τα πλαϊνά και τα πατώματα. Με πολλή προσοχή άλειψαν τις ενώσεις των ξύλων με πίσσα. Στο τέλος βάλανε και τη σκεπή και την άλειψαν κι αυτή καλά με πίσσα. Τρόφιμα και προμήθειες πολλές πήραν τη θέση τους γι’ αυτούς και τα ζώα... που υπάκουα ανέβαιναν στην κιβωτό δύο από κάθε είδος, άγρια και ήμερα, ερπετά και πετεινά κάθε είδους... Καθόλου δεν πείραζε όμως το ένα το άλλο γιατί έτσι σοφά τα είχε κανονίσει όλα ο μεγάλος Προμηθέας.
»Σαν τελείωσε κι αυτό, ο υγρός Νοτιάς έφερε βαριά τα μαύρα του σύννεφα. Αστραπές ξέσκιζαν τον ουρανό, προμήνυμα της μεγάλης οργής του Νεφεληγερέτη Δία! Ο Δευκαλίων μαζί με το μεγάλο του γιο Έλληνα τράβηξαν τη βαριά πόρτα και η οργή του Δία ξέσπασε.
»Εννιά μέρες και εννιά νύχτες[6]  ο κατακλυσμός σάρωνε τα έργα των ανθρώπων και βαριά η οργή του Δία έπνιξε το ασεβές εκείνο γένος. Εννιά μέρες και εννιά νύχτες οι καταρράκτες του ουρανού γέμισαν κάμπους και ξέπλεναν βουνά. Ο τρομερός κατακλυσμός έριχνε ασταμάτητα τα νερά του απέραντου ωκεανού, χωρίς το κακό να λέει να σταματήσει. Μόνο τη δεκάτη μέρα (μια πλήρη δηλαδή περίοδο) το κακό σταμάτησε. Ένα τράνταγμα τους έδειξε πως η λάρνακα ακούμπησε σε στεριά.
»Ο Δευκαλίων άνοιξε το παράθυρο. Δεν έβρεχε πια. Όλα όμως γύρω ήταν μια απέραντη θάλασσα. Ο Δευκαλίων αναγνώρισε το μέρος, ήταν το δίκορφο του Παρνασσού[7]  που τώρα ήταν νησάκι. Πριν βγουν όμως έπρεπε να βεβαιωθούν πως ο καιρός δε θα ξαναχαλάσει. Ο Δευκαλίων άφησε τότε ένα περιστέρι.[8]  Όλοι γνώριζαν εκείνα τα χρόνια, πως τα περιστέρια προβλέπουν με σιγουριά τον καιρό (!)
»Αν λοιπόν το περιστέρι γυρνούσε φοβισμένο πίσω, αυτό θα σήμαινε πως ο κατακλυσμός θα συνεχιζόταν και δε θα ’πρεπε να βγουν απ’ την κιβωτό. Το περιστέρι όμως κάθισε μια στιγμή στο παράθυρο κοίταξε λίγο τον καιρό κι ύστερα πέταξε χαρούμενο ψηλά στον Παρνασσό».[9]

Δευκαλίων λοιπόν! Ο θρυλικός γενάρχης ενός ναυτικού λαού, που είχε μέγιστη την ανάγκη της πρόβλεψης των καταιγίδων. Ο ναυτικός αυτός λαός και ο ήρωάς μας Δευκαλίων, ήξερε καλύτερα απ’ τον καθένα ότι: «ο καιρός είναι φονιάς» των ναυτικών και πως στα χρόνια εκείνα, κάθε μορφή πρόγνωσης του καιρού, ήταν για το ναυτικό αυτό λαό, όχι απλά πολύτιμη αλλά κυριολεκτικά σωτήρια.
Το πέταγμα λοιπόν της περι¬στεράς και η ενστικτώδης της αίσθηση του καιρού, στάθηκε γι’ αυτούς απ’ τους καλύτερους συμμάχους της πρόβλεψης των καταιγίδων! Έτσι μετά το "χαρούμενο" πέταγμα της, ο Δευκαλίων λευτέρωσε όλα τα ζώα που είχαν σωθεί μαζί του κι ανάστησε νέο γένος ανθρώπων, μετά την λήξη του μεσογειακού κατακλυσμού, όπου γενάρχης, ήρωας και πατριάρχης, με μακρά και ένδοξη ιστορία θα ήταν ο Έλληνας[10]  κι ο εξίσου ένδοξος αδελφός του νομοθέτης και μέγας οραματιστής Αμφικτύων.
Όλα δείχνουν φυσικά, ότι ο κατακλυσμός[11]  δεν ήταν ούτε ένας, αλλά ούτε και κάποιο περιορισμένο τοπικό φαινόμενο. Ήταν αποτέλεσμα παγκόσμιων κλιματολογικών αλλαγών, συνέπεια της τελευταίας μεταπαγετώνιας περιόδου, που με τις ασυνήθιστες βροχοπτώσεις και την σταθερή άνοδο της ωκεάνιας στάθμης, σάρωσε με επίμονους κατακλυσμούς ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο!
Η όμορφη αυτή αφήγηση, του ήρωα που σώζει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά είχε την θεϊκή ιδέα, να φροντίσει και για την σωτηρία των υπόλοιπων έμβιων όντων, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από όσους διατηρούσαν τις τραγικές μνήμες της καταστροφής και είχε μια καθολική διάδοση. Το αφηγηματικό αυτό αρχικά έπος, πρέπει με την χάρη του και τις εκπληκτικές του λεπτομέρειες, να συγκίνησε τους ανθρώπους που γλίτωσαν απ’ τις λάσπες της καταστροφής και αργότερα αναγνωρίσθηκε σαν γραπτό μνημείο ηρωισμού και ανθρωπιάς. Όλοι λοιπόν ήθελαν, τον υπέροχο αυτό μύθο να εκτυλίσσεται στα δικά τους μέρη, με την κιβωτό να αράζει σ’ όλα τα ψηλά βουνά, δύσης και ανατολής, απ’ την Αίτνα της Σικελίας, μέχρι το Λίβανο, το Αραράτ και τον Όθρυ της Θεσσαλίας. Όπου μάλιστα ελέγετο ότι άραξε η κιβωτός του Δευκαλίωνα, ήταν ιερός τόπος προσκυνήματος μέχρι την επικράτηση του Χριστιανισμού.
Ίσως σε μερικούς να φαίνεται πλεονασμός η αναφορά μας στο μύθο του Δευκαλίωνα. Αλλά όπως θα δούμε, το περιστέρι του Δευκαλίωνα συμπεριφέρεται πολύ "ελληνικά"! Όχι μόνο για τον χαρακτηριστικά ελληνικό "κλάδον ελαίας", με τον οποίο αναγγέλλει την λήξη του κατακλυσμού, αλλά με την ελληνική ερμηνεία της συμμετοχής του στην όμορφη αυτή ιστορία, ξεκαθαρίζεται οριστικά η πιθανή προέλευση του κατακλυσμικού έπους, που "ΧΑΜΕΝΟ" οριστικά, μπορούμε μόνο απ’ τα σκόρπια κομμάτια του να το ανασυντάξουμε.
Το έργο (α΄ και β΄ Δευκαλιωνείς) του Ελλάνικου που θα μας πληροφορούσε για τις αρχικές πηγές του μύθου, ΧΑΘΗΚΕ μαζί με ποιος ξέρει ποσά ακόμα ποιήματα και βιβλία εξαίσιας ομορφιάς με το όνομα «Δευκαλιωνείς», στερώντας μας ακριβώς από όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, απ’ όπου αδιαμφισβήτητη θα πρόβαλλε η αλήθεια της προέλευσης του αρχικού κατακλυσμικού έπους, που αναμφίβολα όμως, πρέπει να υπήρξε δημιούργημα ενός φωτισμένου ναυτικού λαού, που έχασε ότι πολυτιμότερο είχε, μεσ’ στα λασπόνερα μιας κατακλυσμικής καταστροφής.

Στα χέρια μας όμως έφτασε πολύ καλά προφυλαγμένο το αντίστοιχο τρισέλιδο (!) βιβλικό "έπος", που παρ’ όλα αυτά ο ήρωάς του, εξακολουθεί να έχει το πολύ ελληνικό όνομα Νώε.[12]  Ταυτόχρονα, ανεξήγητο παραμένει το γεγονός, ότι το όνομα της γυναικός, της σημαντικότατης αυτής ιστορίας, που κατά τους βιβλικούς ισχυρισμούς υπήρξε η μητέρα ολόκληρης της μετακατακλυσμικής ανθρωπότητας... δεν διασώθηκε! Κατά την ουρανοκατέβατη ευφυΐα των βιβλικών συγγραφέων, η δεύτερη "μητέρα" ολόκληρης της ανθρωπότητας... μπορούσε να παραμένει ανώνυμη!
Οι παραδοξότητες όμως συνεχίζονται. Πουθενά στο βιβλικό κείμενο, δεν αναφέρεται προ του Νώε έστω και ο παραμικρότερος υπαινιγμός για ναυτικές γνώσεις, εμπειρίες ή άθλους. Εν τούτοις ο Νώε, ξεκινά τον κατασκευαστικό άθλο της κιβωτού, χωρίς να έχει δει προηγουμένως ούτε βαρκούλα!
Ο καθαρά λοιπόν στεριανός Νώε, φαίνεται να φτιάχνει ένα γιγάντιο άγνωστο πράγμα, του οποίου οι διαστάσεις (Γέν.6.15), σε πήχες[13]  είναι: 30 πήχ. ύψος, 50 πηχ. πλάτος και 300 πηχ. μήκος!!. Σε αντίστοιχα μέτρα είναι: 13,5 μ. ύψος, 22,5 μ. πλάτος και 135 μ. μήκος,[14]  με «κατώγεια, διώροφα και τριώροφα». Αυτή τη γιγάντια κατασκευή, που απ’ τις διαστάσεις της και μόνο, τοποθετείται στο έσχατο όριο φαντασίας και πραγματικότητας, καλείται να φτιάξει ο στεριανός Νώε, χωρίς η βιβλική προϊστορία επαναλαμβάνω να μας δίνει έστω και έναν αμφιλεγόμενο ναυτικό όρο, για να δικαιολογήσει την εντελώς αναπάντεχη ναυπηγική δεινότητα του ήρωά της!
Η απουσία ναυτικών όρων στο έπος του Νώε, υπογραμμίζει την αδυναμία των στεριανών Εβραίων αντιγραφέων, να χειριστούν με κατανόηση τους ναυτικούς όρους και ενώ αναφέρουν σχεδόν αυτολεξεί όλα όσα και η ασσυροβαβυλωνιακή εκδοχή του κατακλυσμού, (έπος Γκιλγκαμές) αποφεύγουν επιμελώς κάθε ναυτική ορολογία[15]  απ’ το φόβο της λαθεμένης χρήσης του. Έτσι παραδόξως παρακολουθούμε ένα ναυπηγικό άθλο, εκεί όπου δεν αναφέ¬ρεται ούτε "μισή" ναυτική λέξη, ούτε ένας "μικρός" ναυπηγικός όρος!
«Και είπεν ο Κύριος προς τον Νώε, είσελθε συ και πας ο οίκος σου εις την Κιβωτόν». Γέν.7.1.
Κατόπιν ξεσπά ο κατακλυσμός ακολουθώντας απαρέγκλιτα τα γνωστά βήματα των υπολοίπων αφηγήσεων, μόνο που η μεθοδική υπερβολή είναι παραπάνω από εμφανής. Εκατόν πενήντα (150) μέρες κυριάρχησαν τα νερά πάνω στη γη, (5 μήνες!) έναντι εννέα και δέκα αόριστων ημερών που είδαμε στα άλλα δύο αντίστοιχα έπη (Γκιλγκαμές και Δευκαλίωνα). Η αφήγηση, χάριν έμφασης, δε διστάζει να κλείσει τον ήρωά της και το σύνολο της αντιπροσωπευτικής πανίδας στην σωτήρια κιβωτό, όχι για δέκα μέρες, όπως αναφέρουν οι άλλες παραλλαγές του μύθου, αλλά για 375 μέρες συνολικά! Δηλαδή σε κάποιους φάνηκε εντυπωσιακό να προσθέσουν στις 10 μέρες του αρχικού έπους... έναν επιπλέον χρόνο!
Οκτώ άτομα, με όλα τα ζωντανά της γης (έστω τα αντιπροσωπευτικότερα) περιφέρονται 5 μήνες επί των υδάτων του κατακλυσμού και 8 μήνες περιμένουν καρτερικά προσαραγμένοι για να σωθούν απ’ τον καταστροφικό θυμό ή την ανθρωποκτόνο "μεταμέλεια" της βιβλικής θεότητας!
Ας πάρουμε όμως καλύτερα τα πράγματα απ’ την αρχή: «Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού και είπεν ο Κύριος, θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον τον οποίον εποίησα από προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους και από ερπετών έως πετεινών του ουρανού, επειδή μετεμελήθην (Εβδομήκοντα: Εθυμώθην[16] ) ότι εποίησα αυτούς» Γέν.6.6-7.
Δεν είναι εκπληκτικά παράλογο να αποδώσουμε τα παραπάνω λόγια σε οποιαδήποτε σοβαρή θεότητα; Ο θεός της Βίβλου φαίνεται να λυπάται, να μετανιώνει, να θυμώνει, για το κορυφαίο δημιούργημά του τον άνθρωπο και να μην έχει καμία άλλη δυνατότητα σωτηρίας επέμβασης, εκτός απ’ την πολύ απλή και βολική... γενοκτονία, που εκτός των άλλων, θα συμπαρασύρει μαζί της και όλα τα ζώα της γης!
Πώς όμως οι άνθρωποι έγιναν τόσο κακοί ώστε να καταδικαστούν απ’ τον ίδιο τον "φιλεύσπλαχνο" θεό στην εσχάτη των ποινών, δηλαδή τον δια πνιγμού σωφρονιστικό θάνατο; Να ο λόγος για τον οποίον ολόκληρη η ανθρωπότητα πρέπει να πεθάνει:
«Και ότε άρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνονται επί του προσώπου της γης...ιδόντες οι υιοί του θεού τάς θυγατέρας των ανθρώπων ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν... Κατ΄ εκείνας τάς ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί της γης και έτι ύστερον, αφού οι υιοί του θεού εισήλθον εις τάς θυγατέρας των ανθρώπων και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι υπερήφανοι άνδρες ονομαστοί. Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης και πάντες, οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τάς ημέρας». Γέν.6.1-5.
Παρακολουθούμε λοιπόν έκπληκτοι, ότι οι προκατακλυσμικοί άνθρωποι, δεν αφανίστηκαν στις λάσπες του κατακλυσμού επειδή από μόνοι τους διεφθάρησαν! Αλλά επειδή δέχθηκαν γενετήσια επίθεση απ’ τους ίδιους τους «υιούς του θεού» και μέσα απ’ τον γενετικό αυτό βιασμό, γεννήθηκαν ανάμεσα τους "γίγαντες" στο σώμα και στην κακία!

Ερωτήσεις: Γιατί λοιπόν πεθαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που κατά την ολοφάνερη εδώ βιβλική ομολογία, υπήρξαν τα ανυπεράσπιστα θύματα των θεϊκών υιών και μάλιστα αφού πρώτα υπέστησαν όλη την μανία των διεστραμμένων σεξουαλικών ορέξεών τους; Γιατί επέτρεψε ο θεός μια τέτοια απίστευτη διαφθορά; Γιατί ο θεός καταδικάζει τα θύματα της δικής του ουσιαστικά ανικανότητας να ελέγξει εγκαίρως τους αφύσικους πόθους των ουράνιων "υιών" ή αλλιώς αγγέλων του; Γιατί επιτέλους σκοτώνει, αντί να συμπονέσει τους ανίσχυρους ουσιαστικά ανθρώπους, που δόλια και άνισα χτυπήθηκαν απ’ τους φθοροποιούς σεξουαλικούς πόθους των δικών του "υιών"; Γιατί μετανιώνει και θυμώνει που έπλασε τους ανθρώπους και αποφασίζει τον ανελέητο αφανισμό τους, αντί να συγχωρέσει να επανορθώσει αλλά και να ενεργοποιήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς προστασίας τους, απ’ τις ουράνιες επιβουλές και τις διεστραμμένες σεξουαλικές ορέξεις, μερίδας ολόκληρης της δικής του ουράνιας οικογένειας; Ποιά δυνατότητα αντίστασης μπορούσαν αλήθεια να έχουν οι απλοί εκείνοι άνθρωποι, απέναντι στα πανίσχυρα εκείνα ανθρωποειδή ουράνια όντα;
Και το πλέον καυτό ερώτημα: Ποιος θεός και με τις πλέον ελάχιστες "θεϊκές προδιαγραφές" θα καταδίκαζε τον αδικοχτυπημένο άνθρωπο, αλλά θα σκότωνε ταυτόχρονα μαζί του, όλες εκείνες τις απειράριθμες ψυχούλες τα ζώα, για να μην πούμε τίποτε και για τα άπειρα δένδρα και φυτά της γης;
Μένει βέβαια και μια ακόμα πικάντικη απορία. Έχουν άραγε ακόμα οι ουράνιοι αυτοί υιοί, την δυνατότητα να συνευρεθούν "παραγωγικά" με τις όμορφες θυγατέρες των ανθρώπων, ή απ’ την μηδενική παραγωγή μας σε "γίγαντες", πρέπει να υποθέσουμε, ότι η βιβλική θεότητα τους αφαίρεσε έκτοτε οριστικά τέτοιου είδους κεφάτα προνόμια; Κι αν πράγματι έτσι έχουν τώρα τα πράγματα, τότε γιατί αυτή, η σωστή "απαγόρευση συνεύρεσης" ανθρώπων και ουρανίων όντων, δεν επεβλήθη τότε εγκαίρως και για τους ανθρώπους του κατακλυσμού, πριν ο ολοκληρωτικός και κυριολεκτικός τους βιασμός, σημάνει και τον άδικο βιολογικό τους αφανισμό;
Για να επανέλθουμε όμως. Μήπως απλά το κατακλυσμικό αυτό έπος είναι ένας θρύλος που γεννήθηκε μεσ’ απ’ τον πόνο ενός μεγάλου φυσικού κατακλυσμού; Δεν σας φαίνεται ότι οποιαδήποτε σοβαρή "θεότητα", θα ντρεπόταν να δεχθεί όλους αυτούς τους αστείους λόγους σαν τις αιτίες ενός πανανθρώπινου σαρωτικού κατακλυσμού;
Όλοι γνωρίζουμε σήμερα την ψυχρή και ανελέητη μετατόπιση δυνάμεων στη φύση και τις αντίστοιχες καταστροφές που ενώ τις αποκαλούμε θεομηνίες, κανένας θεός δε χρειάζεται να έχει οργισθεί, ούτε και να απολογηθεί, για τις φυσικές ανακατατάξεις των κοσμικών δυνάμεων.
Οι άνθρωποι όμως στην μακρινή εκείνη εποχή, έβλεπαν τις καταστροφές, σχεδόν αποκλειστικά σαν θεϊκές κινήσεις και θεο¬μηνίες (θεού μήνυμα) και, μη έχοντας άλλη δυνατότητα ερμηνείας, προσπαθούσαν θεολογώντας να βρούν το λόγο που εξόργισε τη σεβάσμια θεότητα, μήπως εξευμενίζοντάς την, αποφύγουν την οδυνηρή επανάληψη της οργής της.
Εδώ βέβαια στη βίβλο, η αιτιολόγηση του καταστροφικού κατακλυσμού είναι όπως είδαμε το λιγότερο ατυχής, μιας και μας παρου¬σιάζει έναν θεό περίπου με παιδικές αναστολές και κρίση. Πρώτα "μετανιώνει" που δημιούργησε την ανθρωπότητα (Γέν.6,6) και την πνίγει στις λάσπες του κατακλυσμού κι αμέσως μετά υπόσχεται πως ποτέ πια δεν θα το ξανακάνει. Γέν. 8,21
Αλήθεια... πώς κατάφερε η προκατακλυσμική οικογένεια του Νώε να αποφύγει την σεξουαλική επίθεση των ουράνιων αυτών εραστών και σώθηκε; Μήπως η οικογένεια του Νώε βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση, επειδή είχε μόνο γιους και οι τρεις νύφες τους, δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφες; Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να αντισταθούν στους θεϊκούς υιούς, αν αυτοί αποφάσιζαν να... "εισέλθουν" στα όμορφα θηλυκά μέλη της οικογένειάς τους;

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου: 
Ο Κατακλυσμός του Νώε και το περιστέρι του Δευκαλίωνα - Β΄ Μέρος........................

M. Καλόπουλος


Αποκτήστε τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου επί αντικαταβολή στο τηλ: 2310/770100
Ξεναγηθείτε με διασκεδαστικό και σαφή τρόπο, στα πλέον απίστευτα μυστήρια της θεολογικής μαγείας, και ανακαλύψτε την γέννηση της σημερινής αθλιότητας, στα χεριά εκείνων που λατρεύτηκαν σαν άνθρωποι του θεού!