Ας επιστρέψουμε όμως στη βοϊδάμαξα, που την αφήσαμε να μεταφέρει με τον αργό μελαγχολικό ρυθμό της, το επί επτάμηνο ταλαιπωρημένο ιερό σκεύος της κιβωτού, μαζί με τα αστεία λάφυρα, (πισινούς από συμπαγείς χρυσούς και τους επίσης ολόχρυσους αρουραίους), επιτέλους πίσω στο εκλεκτό του μόνου αληθινού θεού έθνος! Στον μακρύ δρόμο της επιστροφής η κιβωτός έχει κι άλλα να μας αποκαλύψει.

Σε κάποια απόσταση λοιπόν απ’ την πεντάπολη των Φιλισταίων, στο οροπέδιο ψηλά προς την κορυφογραμμή, έμεναν οι Εβραίοι Βαίθ-σεμίται.¹ Στην βραχώδη περιοχή τους (στον μεγάλο βράχο «Αβέλ». Α΄Σαμ. Σ΄18), κατευθύνθηκαν αποκαμωμένα τα βόδια μουγκανίζοντας («μυκώμενα») ασταμάτητα. Εκεί σταμάτησε η ιερή βοϊδάμαξα την πορεία της προς την άλλη μεριά του οροπεδίου, προς την κοιλάδα του Ιορδάνη, αφού διένυσε αρκετά χιλιόμετρα στους τότε κακοτράχαλους ανηφορικούς δρόμους.

Οι Βαιθσεμίτες κατά την αφήγηση: «εθέριζον... και υψώσαντες τους οφθαλμούς αυτών, είδον την κιβωτόν και ιδώντες υπερεχάρησαν». Α Σαμ. Σ΄13. Ήταν λοιπόν θέρος. Εξ αυτού συμπεραίνουμε ότι η κιβωτός πιάστηκε λάφυρο πολέμου στην αρχή του χειμώνα, επτά μήνες δηλαδή προ του θέρους!

Τώρα, η ιερή κιβωτός των "μαρτυρίων", επανέρχεται στον τόπο της, αφού πρώτα τρέλανε στις πληγές πέντε ολόκληρες πόλεις. Η κιβωτός έφτασε σε μέρη που δεν ήταν αναμενόμενη. Οι χωρικοί αυτοί δεν περίμεναν να περάσει απ’ τα μέρη τους, διαφορετικά δεν θα ήταν στα χωράφια τους, αλλά στους δρόμους υποδοχής. Ήταν όμως γι’ αυτούς ολοφάνερα μια αναπάντεχη τιμή!

Τα πολύ περίεργα όμως ξεκινούν τώρα. Ενώ λοιπόν η κιβωτός εξ αποστάσεως συνοδεύεται από τους ιερο-λευίτες, που αξίωσαν την συναλλαγή της απελευθέρωσης του ιερού σκεύους, και που είναι οι μόνοι αρμόδιοι για την ιερατική διακονία... παραδόξως, είναι οι ενθουσιώδεις Βαιθσεμίτες, αυτοί που αναλαμβάνουν να κάνουν... την επικίνδυνη δουλειά της θυσιαστικής υποδοχής του ιερού σκεύους!

Τελικά, αυτοί οι τοπικοί οι παντελώς άσχετοι προς τα συγκεκριμένα ιερατικά καθήκοντα χωριάτες, αναλαμβάνουν την διάλυση της βοϊδάμαξας και την τελετή-θυσία υποδοχής της κιβωτού! Έτσι, είναι αυτοί οι χωρικοί που έρχονται αναγκαστικά σε άμεση επαφή με την επί μήνες αφρόντιστη κιβωτό, και όχι ως απαιτείται από του νόμου, οι ειδικά εκπαιδευμένοι Λευίτες οι ονομαζόμενοι «Κααθίτες»: «και έσχιζαν (οι Βαιθσεμίτες) τα ξύλα της αμάξης και προσέφεραν τας βους (τα δύο βόδια που την έσερναν) ολοκαυτώματα εις τον Κύριον»! Α΄Σαμ. Σ΄14.

Γιατί επέτρεψαν όμως όλες αυτές τις ανακολουθίες;

Η κιβωτός είχε κατασκευαστεί για να μεταφέρεται στους ώμους των ειδικά εκπαιδευμένων ιερέων. Γι’ αυτό πουθενά δεν υπάρχουν οδηγίες κατασκευής μεταφορικής άμαξας για το ιερότατο αυτό σκεύος. Για το λόγο αυτό, υπήρχαν και οι ανάλογοι χαλκάδες μεταφοράς στις τέσσαρες πλευρές της κιβωτού απ’ όπου περνούσαν τα μακρουλά ξύλα της μεταφορά της. Τώρα όμως είχε προηγηθεί ένα ολόκληρο ταξίδι όχι στους ώμους των ιερέων, με το αργό προσεκτικό βάδισμα, που αποσοβεί κάθε περιττό κραδασμό, αλλά πάνω στα σκληρά σανίδια μιας άμαξας της εποχής εκείνης. Φαντασθείτε την κιβωτό φορτωμένη στην άμαξα να διανύει χιλιόμετρα ανηφορικού καρόδρομου.

Η άμαξα, χωρίς βεβαίως να διαθέτει κανένα μηχανισμό απορρόφησης των κραδασμών, έκανε το βαρύ καπάκι της κιβωτού ακόμα και δεμένο (αν και κανείς δεν θα τολμούσε να δέσει ένα τέτοιο ιερό και τρομερό σκεύος) να αναπηδά κάθε τόσο πάνω στους κακοτράχαλους ανηφορικούς δρόμους, αναγκάζοντας τις σκόνες των "μαρτυριών" να παφλάζουν και να αναδύονται έξω απ’ το βαρύ κάλυμμά της, πασπαλίζοντας σταδιακά την άμαξα μεταφοράς με το επικίνδυνο περιεχόμενό της.

Οι κλυδωνισμοί και τα ατέλειωτα αυτά τραντάγματα, που για σειρά χιλιομέτρων είχε ασταμάτητα δεχθεί η κιβωτός, είχαν μετατρέψει, τόσο την κιβωτό, όσο και την ίδια την άμαξα μεταφοράς της, σε ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Τα δύο βόδια είναι ξεθεωμένα, φαίνονται άρρωστα και μουγκανίζουν ασταμάτητα. Ένα πρόβλημα που ποτέ παρόμοιό του δεν είχαν αντιμετωπίσει οι λιγοστοί, απόλυτοι γνώστες των "μαρτυρίων" της ιερής κιβωτού, περίμενε τη λύση του! Ποιος ομως θα τολμούσε να πλησιάσει το επικίνδυνο σκεύος;

Οι ενθουσιασμένοι λοιπόν αυτοί χωρικοί, φαίνεται να είναι τα πιο κατάλληλα κορόιδα, για να τους βγάλουν απ’ το αδιέξοδο. Έτσι, φτάνουμε στην παραδοξότητα, που η Βίβλος χωρίς ιδιαίτερα σχόλια και με πολύ απλά λόγια μας αφηγείται λέγοντάς μας, ότι μια τόσο σημαντική τελετή-θυσία όπως αυτή της υποδοχής του ιερότερου και σημαντικότερου φυλετικού σκεύους, έγινε τελικά από άσχετους ορεσίβιους χωριάτες.

Οι άσχετοι προς τα άκρως ειδικά αυτά ιερατικά καθήκοντα χωρικοί, άφησαν τους θερισμούς τους, και εν αγνοία τους, ενθαρρυμένοι προφανώς απ’ τους πονηρούς λευίτες, διεκπεραιώνουν ένα βαρύτατο καθήκον απαλλαγής απ’ τη μολυσμένη άμαξα μεταφοράς της κιβωτού. Είναι λοιπόν αυτοί, που με την ευσεβή προθυμία τους, έρχονται σε επαφή με τα ξύλα της άμαξας που κουβάλησε την κιβωτό. Ακόμα και τα βόδια κατακαίγονται ολόκληρα, ασφαλώς κατ’ εντολήν, από τους άσχετους Βαιθσεμίτες!

Εν περιλήψει, οι πρόθυμοι αυτοί φουκαράδες χωρικοί, καθαρίζουν εξωτερικά την κιβωτό, και κατακαίουν οτιδήποτε ήρθε σε επαφή μ' αυτήν. Η τύχη αυτών των χωρικών μας είναι απόλυτα προβλέψιμη. Το τι θα συμβεί στους δύσμοιρους αυτούς πρόθυμους υπηρέτες της ιερής κιβωτού, είναι για μας εντελώς αναμενόμενο: «και επάταξεν ο Κύριος τους άνδρες της Βαίθ-σεμές, διότι ενέβλεψαν (κοίταξαν! Ο΄είδον) εις την κιβωτόν του Κυρίου. Και επάταξεν εν αυτοίς εβδομήκοντα άνδρας και πεντήκοντα χιλιάδας ανδρών»! Ο΄Α΄Σαμ. Σ΄19.

Πραγματικά "άγνωσται αι βουλαί (αυτού) του Κυρίου"!

Μα γιατί επατάχθησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που υπηρετήσαν έναν άγιο σκοπό; Αρχικά, Εβδομήνταάνδρες, που ήρθαν σε άμεση επαφή με την κιβωτό, "επατάχθησαν"(δλδ, ασθένησαν ή θανατώθηκαν), λέει απ’ τον Κύριο της κιβωτού! Φαίνεται όμως, ότι τελικά πολλοί περισσότεροι, δηλαδή «πενήντα χιλιάδες άνθρωποι» επιπλέων, ήταν αυτοί που υπέστησαν την οργή του θεού, για την ατυχία τους να βρεθούν ανάμεσα στην κιβωτό και τους Φιλισταίους!...

Ούτε Τσέρνομπιλ να ήταν!

Ναι, στην αφήγηση υπάρχει ένα αταίριαστο νούμερο, που χρήζει περαιτέρω ερμηνείας. Οι νεκροί ανάμεσα στους Βαιθσεμίτες είναι παρά πολλοί, για να δικαιολογηθούν μόνο με το παραπάνω σκεπτικό. Η μεταδοτική μολυσματικότητα όμως των υλικών της κιβωτού, (άνθρακας κλπ), θέρισε στη συνέχεια, (εν καιρώ), πολύ περισσότερους απ' αυτούς που ασχολήθηκαν με τον εξωτερικό καθαρισμό της και τον τεμαχισμό της άμαξας.Τον βαρύτατο αυτόνφόρο θυμάτων, πλήρωσαν τελικά οι ολότελα αθώοι αυτοί χωρικοί.

Ακόμα και αν αφαιρέσουμε κάτι απ’ την πιθανότατη υπερβολή των κατοπινών βιβλικών γραφιάδων, πάλι το νούμερο παραμένει μεγάλο, και δεν μπορεί όλοι αυτοί να έπεσαν θύματα επαφής με το "άγιο" σκεύος. Μένει λοιπόν να υποθέσουμε επίσης σαν πιθανότητα, ότι μέρος αυτής της αφήγησης, πρέπει να ήταν ένας εύσχημος τρόπος, για να δικαιολογήσουν εκ των υστέρων κάποιες σοβαρές απώλειες και πληγές, που ξέσπασαν απρόβλεπτα σε δικά τους ορεινά χωριά, που είχε την ατυχία να υδρεύεται έμμεσα ή άμεσα, από τα ίδια αυτά μαγεμένα νερά, που προοριζόταν να τρελάνουν μόνο τους αλλόφυλους Φιλισταίους.

Κάποιοι λοιπόν δικοί τους χωρικοί στις πλαγιές της Ιουδαίας, είχαν πληρώσει με βαρύ φόρο πληγών, την ατυχία τους να ζουν ανάμεσα στις πηγές και τους τελικούς αποδέκτες των νερών της παραλιακής πεντάπολης των Φιλισταίων!

Φαίνεται λοιπόν, ότι οι καημένοι, οι ευσεβείς Βαιθ-σεμίτες, πλήρωσαν με τη ζωή τους την θρησκευτική προθυμία τους και εισέπραξαν και μεταθανάτια κοροϊδία, για την ίδια τους την πίστη! Διαφορετικά ας μας εξηγήσει κάποιος, γιατί ο Κύριος δεν πάταξε (σκότωσε) του ανθρώπους αυτούς, μόλις "είδαν" από πολύ κοντά την κιβωτό, αλλά μόνο μετά τις πολύτιμες υπηρεσίες που περιγράψαμε και οπωσδήποτε όχι πριν απ’ αυτές; Η απάντηση είναι μάλλον ευνόητη!

Υλικά υψηλού κινδύνου

Ας δούμε όμως τι απέγινε εν τέλει το ιερό σκεύος της κιβωτού, κι αν έχει να μας επιδείξει άλλες απ’ τις κρυμμένες δυνάμεις της, που θα μας αφήσουν να υποθέσουμε ακριβέστερα το διαβόητο δηλητηριώδες περιεχόμενό της... ...

Η συνέχεια στο βιβλίο: Ο ΕΝΟΠΛΟΣ ΔΟΛΟΣ