«Αθηνάς ηγουμένης ουδέν πώποτε ανθρώποις ημαρτήθη (ποτέ και τίποτε ανθρώπινο δεν απέτυχε) αμφοτέρων δε των καιρών (η Αθηνά) επεμελήθη, πολέμου και ειρήνης, δι’ όπλων και νόμων».Aelius Aristides Rhet. Αθηνά 11.23.

Το δυστύχημα είναι, πως στην κρίσιμη αυτή περίοδο, ενώ δηλαδή ο γιγάντιος εχθρικός στρατός των Περσών χτυπά αλύπητα, όχι μόνο η νικηφόρος Αθηνά απουσιάζει παντελώς από τη σκέψη των Ελλήνων, αλλά και το απολλώνιο ιερατείο, που πλέον δεσπόζει στην Ελλάδα, μόνο ενωτικό δεν φαίνεται να είναι! Αντιθέτως, ενώ οι Έλληνες στρατηγοί, πάσχουν από αθεράπευτη "πανδώρια" αρχηγομανία, το δελφικό μαντείο, όπως όλα δείχνουν, μόνο την ένωση των Ελλήνων δεν είχε κατά νου και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες, που περίτρανα το αποδεικνύουν. Ας δούμε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις.

Όταν Αθηναίοι και Σπαρτιάτες ζήτησαν την βοήθεια των πανίσχυρων Σικελών, για να αντισταθούν στην εισβολή του Ξέρξη, είπαν στον Συρακούσιο βασιλιά Γέλωνα, με άκρα συναίσθηση του πανελλήνιου κινδύνου: «Ο Ξέρξης έχει κατά νου να υποδουλώσει όλη την Ελλάδα… Εσύ λοιπόν σαν άρχοντας της Σικελίας, που έχεις αποκτήσει μεγάλη δύναμη και κρατάς στα χέρια σου μεγάλο μέρος της Ελλάδος, βοήθησέ μας που αγωνιζόμαστε να την κρατήσουμε ελεύθερη. Γιατί αν όλος ο ελληνικός κόσμος ενωθεί, συγκεντρώνουμε μεγάλη στρατιωτική δύναμη και θα είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τον εισβολέα… Και μη νομίζεις πως αν ο Πέρσης μας υποδουλώσει, δεν θα φτάσει και στη χώρα σου».

Όμως ο άρχοντας Γέλων τους απάντησε σκληρά, δείχνοντας και σε μας, πως η αρχηγομανία και οι έριδες μεταξύ Ελλήνων ήταν ήδη ανυπέρβλητες: «Άνδρες Έλληνες, τολμήσατε να ’ρθείτε να με καλέσετε στη συμμαχία σας κατά των βαρβάρων, όταν όμως εγώ, λίγο καιρό πριν σας ζήτησα να με βοηθήσετε όσο κρατούσε ο δικός μου πόλεμος με τους βαρβάρους Καρχηδόνιους, για να εξασφαλίσουμε όλοι μας την ελευθερία των εμπορικών σταθμών μας, που και σε σας έδωσαν μεγάλα πλεονεκτήματα και κέρδη, εσείς ούτε για χάρη μου ήρθατε, ούτε για να εκδικηθείτε το αίμα του Δωριέα. Κι αν ήταν να περιμένουμε από σας, όλα αυτά τα μέρη τώρα θα τα όριζαν οι βάρβαροι. Αλλά ευτυχώς τα πράγματα εξελιχτήκαν ευνοϊκά για μένα. Και τώρα που ο πόλεμος μετατοπίστηκε και χτυπά την δική σας χώρα με θυμηθήκατε!

Όμως, αν και μου φερθήκατε με καταφρόνια, εγώ δεν θα σας μοιάσω, αλλά είμαι πρόθυμος να σας βοηθήσω δίνοντάς σας 200 τριήρεις, (!) 20.000 βαριά οπλισμένους και 4.000 ιππείς μαζί με 2.000 τοξότες και 2.000 σφενδονιστές. Αναλαμβάνω επίσης να εφοδιάσω με σιτάρι ολόκληρο τον ελληνικό στρατό για όσο καιρό κρατήσει ο πόλεμος… με έναν όρο: Να είμαι εγώ ο στρατηγός και αρχηγός των Ελλήνων εναντίον των βαρβάρων, διαφορετικά ούτε εγώ θα έρθω, ούτε άλλους θα στείλω». Ηρόδοτος Πολύμνια 157-158.

Η διαίρεση των Ελλήνων ήταν πράγματι βαθειά και τραγική. Στη συνέχεια ο Συρακούσιος άρχοντας υπαναχωρεί ζητώντας έστω την αρχηγία μόνο του στρατού ξηράς. Μα κι αυτήν την αρνούνται οι Αθηναίοι. Οι απεσταλμένοι υπαναχωρούν λέγοντας: «Βασιλιά των Συρακουσίων, η Ελλάδα δεν μας έστειλε σε σένα γιατί της λείπει αρχηγός αλλά στράτευμα». Ηρόδοτος Πολύμνια (7) 161.Ο Γέλων απάντησε με οργή: «Χαθείτε αμέσως απ’ τα μάτια μου και δώστε μήνυμα στην Ελλάδα, πως απ’ το στρατό της στέρησε τους καλύτερους». Ηρόδοτος (7) 162. Ανυπέρβλητη η διχογνωμία… η αρχηγομανία των εμπλεκομένων, στάθηκε υπεράνω της ελεύθερης πατρίδας!

Η συνέχεια δείχνει την απροθυμία των Δελφών, να ηγηθούν ενωτικά στην βαθιά αυτή διαίρεση των Ελλήνων. Ο Ηρόδοτος αφηγείται πως παρ’ όλα αυτά, ο Συρακούσιος άρχοντας «έστειλε πρεσβεία στους Δελφούς, με πολλά χρήματα για να καιροσκοπήσουν προς τα που θα γείρει η ζυγαριά του πολέμου. Αν νικήσει ο βάρβαρος να δώσουν σ’ αυτόν χρήματα, γη και ύδωρ, κι αν νικήσουν οι Έλληνες να γυρίσει πίσω». Ηρόδοτος (7) 163.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι Συρακούσιοι επισκέπτονται το δελφικό μαντείο, όχι για να λάβουν αυστηρές εντολές, άνευ όρων ένταξής τους στον πανελλήνιο αγώνα, (κάτι που θα μπορούσε με απόλυτη άνεση να επιβάλει το μαντείο, με την προσταγή του μαντικού Απόλλωνα), αλλά για να μάθουν απ’ αυτό, ποιος κατά τη γνώμη του "θεού" θα είναι ο νικητής! Αν και ο Ηρόδοτος δεν μας αναφέρει τον σχετικό χρησμό, με άνεση μπορούμε να υποθέσουμε πως οι Συρακούσιοι έγιναν κοινωνοί της μαύρης απαισιοδοξίας (αν όχι εσκεμμένης προδοσίας) του μαντείου και όχι κάποιας "θεϊκής διαταγής" ένταξής τους στον αγώνα!

Ο Ηρόδοτος καταλήγει επισημαίνοντας: «Κι έτσι δεν στάθηκε δυνατό, ο Γέλων να βοηθήσει τους Έλληνες. Κι όταν ο Ξέρξης νικήθηκε, έστειλε εκείνα τα χρήματα στους Δελφούς». Ηρόδοτος 7. 165. Τελικά, απ’ όλη αυτή την καυτή διχόνοια, μόνο το μαντείο βγήκε κερδισμένο!

Όπως είπαμε όμως, δεν έχουμε στα χέρια μας τον διχαστικό χρησμό που επέτρεψε στους Συρακούσιους να μείνουν απαθείς μπροστά στον κραταιό κίνδυνο υποδούλωσης ολόκληρης της τότε Ελλάδος, που ασφαλώς περιελάμβανε και την Σικελία. Έτσι μόνο να υποθέσουμε μπορούμε τον φιλο-μηδισμό του μαντείου.

Όμως στην συνέχεια, ο ίδιος ο Ηρόδοτος, άθελά του, ξεκαθαρίζει αυτόν τον ακραία διχαστικό ρόλο του μαντείου, στην περίπτωση των Κρητών, που για τον ίδιο σκοπό έστειλαν πρέσβεις, για να μάθουν απ’ το θεό Απόλλωνα, αν πρέπει ή όχι να λάβουν μέρος στην πανελλήνια αυτή αντίσταση: «Να τι έκαναν και οι Κρήτες, όταν οι απεσταλμένοι των Ελλήνων πάσχιζαν να τους βάλουν στην συμμαχία. Έστειλαν (οι Κρήτες) επίσημη κοινή αντιπροσωπεία στους Δελφούς και ρώτησαν τον (μαντικό) θεό (Απόλλωνα), αν το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να βοηθήσουν την Ελλάδα και η Πυθία τους αποκρίθηκε:

"Ω ξεμωραμένοι, (κείμ: Ω νήπιοι), δεν είστε εσείς που τα ’χατε με τον εαυτό σας, για τις πληγές που σας έστειλε ο Μίνωας, χολωμένος για την βοήθεια που δώσατε στον Μενέλαο, (επί Τρωικού πολέμου!) όταν οι Έλληνες δεν του έδωσαν ούτε ένα χέρι βοηθείας, για να πάρει εκδίκηση για τον θάνατό του, (στη Σικελία) ενώ εσείς βοηθήσατε να πάρει πίσω την γυναίκα (ωραία Ελένη) που του άρπαξε ο βάρβαρος άνδρας (ο Πάρις απ’ την Τροία!). Όταν αυτός ο χρησμός μεταφέρθηκε στους Κρήτες και τον άκουσαν, αποφάσισαν να μη στείλουν βοήθεια»! Ηρόδοτος 7.169.

Προσέξτε ποιον επαίσχυντο και ξεκάθαρα ανθενωτικό ρόλο αναλαμβάνει το μαντείο! Ενώ ο Ξέρξης με τον αναρίθμητο στρατό του, κατεβαίνει με πρόθεση να αφανίσει την Ελλάδα και οι ικανότατοι στις τέχνες της ναυτοσύνης, πολυπληθέστατοι Κρήτες, ζητούν τη γνώμη του "θεού", αν θα πρέπει να βοηθήσουν την Ελλάδα να παραμείνει ελεύθερη, το απολλώνιο ιερατείο, η υποτιθέμενη υπέρτατη αρχή των Ελλήνων, τους αποτρέπει χλευάζοντάς τους, ανασύροντας μια πανάρχαια (800 και πλέον ετών) "μυθική" υπόθεση αντιπαλότητας, μεταξύ Κρητών και των υπολοίπων Ελλήνων!

Μάλιστα, το "περιστατικό" που αναφέρει το μαντείο, για την υποτιθέμενη δολοφονία του Μίνωα στην Σικελία (από τον βασιλιά Κώκαλο), κατά την αναζήτηση του δραπέτη απ’ την Κρήτη Δαίδαλου, προηγείται ακόμα και του πολέμου της Τροίας!

Το μαντείο, αποφασισμένο να αποτρέψει οπωσδήποτε την συνδρομή των Κρητών, απ’ τον κοινό πανελλήνιο πόλεμο, καταφεύγει στην αναθέρμανση πανάρχαιου μίσους, υπενθυμίζοντας το δυσάρεστο αυτό "περιστατικό", που με τις πλέον συντηρητικές χρονολογήσεις, αναφέρεται σε μια μυθολογημένη εξιστόρηση προ 800 και πλέον ετών, απ’ την εποχή τους, μιας και ο ίδιος ο Ηρόδοτος (7.171) εξηγεί ότι: «τα Τρωικά έγιναν στην τρίτη γενιά από τον θάνατο του Μίνωα».¹

Όλα δείχνουν λοιπόν, ότι το κεντρικό μαντείο των Ελλήνων, ούτε και κάτω απ’ τις πλέον δυσμενείς για το έθνος περιστάσεις, δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να συνδράμει στην ένωσή τους. Και εδώ νομίζω αντικρίζουμε ξεκάθαρα την αχίλλειο πτέρνα του ελληνισμού. Η φυσικήυπέρτατηαρχήτωνΕλλήνων, το πλέον οργανωμένο ιερατείο, η κορυφή της ελληνικής οργανωμένης θρησκείας,² που «σχεδόν παντού στην Ελλάδα ρυθμίζει τα της λατρείας»,³ αρνείται σθεναρά να παίξει τον επιβεβλημένο και καθοριστικό ενωτικό της ρόλο και μάλιστα σε εποχές έσχατης ανάγκης!

Αν πράγματι το μαντείο ήθελε να συνδράμει στην πανεθνική συσπείρωση, ως η φυσική υπερκείμενη αρχή, ο χρησμός προς κάθε ελληνική πόλη και αποικία θα έπρεπε σταθερά να είναι ένας: ο θεός που προστατεύει το μέγα έθνος των Ελλήνων, προστάζει την υπέρ πατρίδος πανελλήνια ένωση! Οι δελφικοί χρησμοί, αντί να αναθερμαίνουν έριδες, έπρεπε να τις καταστέλλουν ή τουλάχιστον να αναστέλλουν τα προσωρινά αμοιβαία διαιρετικά μίση και πάθη κι όχι να τα αναμοχλεύουν!

Όμως, κάθε άλλο παρά ενωτικοί χρησμοί βγήκαν από το στόμα της εκάστοτε Πυθίας! Μάλιστα στην περίπτωση των Αργείων, η απολλώνια προτροπή ουδετερότητας και αποχής από την περσική απειλή, ήταν εντελώς ξεκάθαρη: Ο χρησμός έλεγε: «Σ’ εχθρεύονται οι γείτονές σου Αργείε, μα οι θεοί σ’ αγαπούν. Φυλάξου, μέσα κάθισε στα κάστρα σου και το κεφάλι σου φύλαξε»! Ηρόδοτος 7.148.3.

Ο Ηρόδοτος περιγράφει, πως εξ αφορμής αυτού του διχαστικού χρησμού, οι Αργείοι βρήκαν διάφορες εύσχημες προφάσεις, π.χ. ζητώντας να έχουν οι ίδιοι την ηγεσία των Ελληνικών στρατευμάτων και όταν φυσικά οι Σπαρτιάτες (όπως ήταν αναμενόμενο) αρνήθηκαν, βρήκαν αφορμή να τηρήσουν τις προσταγές της επαίσχυντης ουδετερότητας του δελφικού χρησμού!

Μια άλλη περίπτωση, που το μαντείο εμπλέκεται σε ξεκάθαρη πολιτική διαφθορά, είναι η περίπτωση του Δημάρατου. Υπενθυμίζω ότι αυτός είναι ο Δημάρατος (του Αρίστωνα), που κατεβαίνει μαζί με τον Ξέρξη κατά των Ελλήνων! Έχει όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε, ότι ο άνθρωπος αυτός έγινε "προδότης", από τις διεφθαρμένες αποφάσεις του μαντείου των Δελφών.

Ο Δημάρατος υπήρξε όχι μόνο ολυμπιονίκης, αλλά και βασιλιάς της Σπάρτης. Ο αντίπαλός του Κλεομένης, επιδιώκοντας την καθαίρεσή του, ισχυριζόταν ότι ο Δημάρατος ήταν νόθο παιδί και όχι νόμιμος γιος του Αρίστωνα και φυσικός διάδοχος του θρόνου. Για να νομιμοποιήσει μάλιστα τον ισχυρισμό του αυτόν, «συνεργάστηκε με τον Κόβωνα, τον γιο του Αριστοφάντου (προφανώς ιερέα) που την εποχή εκείνη ήταν ο πιο ισχυρός άνδρας των Δελφών. Ο Κόβων λοιπόν, αναπείθει (μεταπείθει) την Περίαλλα, την ιέρεια του μαντείου, να πει στον Κλεομένη όσα ήθελε να ειπωθούν». Ηρόδοτος 6.66. Έτσι με την ανάμιξη του μαντείου σε ξεκάθαρη πολιτική διαφθορά, ο Δημάρατος καθαιρείται (ως νόθος) και κυνηγημένος απ’ τους Σπαρτιάτες, παίρνει τον δρόμο της εξορίας.

Αυτός όμως ο κυνηγημένος απ’ τις δολοπλοκίες του μαντείου Δημάρατος, δεν ξεχνά την Ελλάδα κι όταν βλέπει τις γιγάντιες προετοιμασίες του Ξέρξη κατά της Ελλάδος, σοφίζεται έναν τρόπο να ειδοποιήσει τους συμπατριώτες του Σπαρτιάτες, γράφοντας ένα μήνυμα σε ξύλινο δίπτυχο και καλύπτοντάς το με κερί. Η Γοργώ η γυναίκα του Λεωνίδα, είναι η μόνη που το αντιλαμβάνεται και αφού ξύνει την αλειμμένη με κερί επιφάνεια, ανακαλύπτει το κρυφό μήνυμα του "προδότη" Δημάρατου, που προειδοποιεί τους Σπαρτιάτες, για τις προθέσεις εισβολής του Ξέρξη στην Ελλάδα. Βλ. Ηρόδοτος 7.139.

Ανάλογη περίπτωση διαφθοράς του μαντείου, αφορά τους Αλκμεωνίδες. Οι Αλκμεωνίδες, ισχυρότατη Αθηναϊκή οικογένεια, ήταν εχθροί του άρχοντα της Αθήνας Πεισίστρατου και θεωρούσαν την Αθήνα κατεχομένη απ’ αυτόν. Όταν το 548 για άγνωστη αίτια κάηκε το αρχικό δελφικό μαντείο, η ανοικοδόμηση (που κόστισε 300 τάλαντα, δηλαδή όσο και 300 πλοία!) ανετέθη στους Αλκμεωνίδες, που ήταν μια οικονομικά πανίσχυρη αθηναϊκή οικογένεια.

«Οι Αλκμεωνίδες έχτισαν ακόμα πιο καλά τον νέο ναό απ’ τα συμφωνηθέντα, κάνοντας την πρόσοψη του μαντείου με παριανό μάρμαρο. Και καταπώς λένε οι Αθηναίοι, αυτοί οι Αλκμεωνίδες, μένοντας πολύ καιρό στους Δελφούς, δωροδόκησαν την Πυθία, ώστε κάθε φορά που οι Σπαρτιάτες ζητούσαν χρησμό, είτε για ιδιωτική είτε για δημόσια υπόθεση, να τους παραγγέλλει να ελευθερώσουν την Αθήνα (πολεμώντας τους Πεισιστρατίδες). Ακούγοντας οι Λακεδαιμόνιοι συνεχώς την ίδια προσταγή, έστειλαν τελικά τον Αγχιμόλιο με εκστρατευτικό σώμα να διώξει τους Πεισιστρατίδες απ’ την Αθήνα, παρ’ ότι είχαν και μ’ αυτούς τους πιο στενούς φιλικούς δεσμούς, γιατί (οι Αθηναίοι) είχαν μεγάλο σεβασμό στους θεούς.

Οι Λακεδαιμόνιοι (παρά τον χρησμό) έχασαν αυτή τη μάχη! Οι Αθηναίοι που εγκαίρως το πληροφορήθηκαν έκλεισαν συμμαχία με τους Θεσσαλούς, (που κι αυτοί ήταν φίλοι του μαντείου), έκοψαν σύριζα όλα τα δένδρα της πεδιάδος του Φαλήρου και έριξαν το συμμαχικό ιππικό τους πάνω στους Λακεδαιμόνιους και σκότωσαν τον Αγχιμόλιο. Έτσι έληξε η πρώτη αυτή εκστρατεία των Λακεδαιμονίων κατά των Αθηνών». Ηρόδοτος 5. 65-66.

Οι Λακεδαιμόνιοι όμως (πιεζόμενοι απ’ τους αλλεπάλληλους χρησμούς), επιχείρησαν και δεύτερη εκστρατεία, αυτή τη φορά από την ξηρά με αρχηγό τους τον βασιλιά πλέον Κλεομένη (βασίλεψε 519-490 π.Χ.). Συγκρούστηκαν με το ιππικό των Θεσσαλών και νίκησαν. Πολιόρκησαν τους Πεισιστρατίδες και κατάφεραν να τους διώξουν, αιχμαλωτίζοντας τα παιδιά τους. Έτσι άρχισε μια περίοδος διαμάχης για την εξουσία της Αθήνας, στην οποία κυριάρχησε «ο Κλεισθένης (508-507 π.Χ.)απ’ την γενιά των Αλκμεωνίδων, που όπως λέει η φήμη, όργανό του έκανε την Πυθία».⁴ Ηρόδοτος 5. 66.

Οι Αλκμεωνίδες κατάφεραν να εκμεταλλευτούν (μέσα απ’ το μαντείο), την ευσέβεια των Λακεδαιμονίων και να υποκινήσουν όλη αυτή την αντιπαλότητα, η οποία προκάλεσε πολλά δεινά στις μεγάλες αυτές πόλεις της Ελλάδος, με αποκορύφωμα ακόμα και την ανάμιξη των Περσών (με πρόσκληση των Ελλήνων⁵) στις ατέλειωτες διαφωνίες τους.

Ο Κλεισθένης θεωρείται ο άνθρωπος που εγκαθίδρυσε την δημοκρατία και τον οστρακισμό, διοικητικό σύστημα, που χωρίς αθηνάδιους επαΐοντες, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια συνύπαρξης με την αθηνάδια διοίκηση και την οδυσσειακότητα… θεσμοί όμως, που δεν θα αξιολογηθούν από μας, γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος της δικής μας αναζήτησης! Βλέπε προσωνύμιο «Δικαία».

Γεγονός παραμένει ένα. Μέσα απ’ όλες αυτές τις παρεμβάσεις του απολλώνιου μαντείου, συντηρείται και εμπεδώνεται η ακατάσχετη φιλονικία των Ελλήνων και πουθενά, μα πουθενά δεν διαφαίνεται ο αναγκαίος πανελλήνιος ενωτικός ρόλος των μαντείων και γενικότερα των ναών και του ιερατείου. Και λέω ναών, διότι ούτε και οι άλλοι, οι υπόλοιποι ναοί και τα μαντεία, φαίνεται να είχαν άλλον προσανατολισμό. Αφορμή για ένα τέτοιο συμπέρασμα, αποτελεί και το περίλαμπρο ανάθημα στο ναό της Αθηνάς, (χάλκινο τέθριππο στα προπύλαια της Ακρόπολης) απ’ την νίκη των Αθηναίων επί των Βοιωτών και Χαλκιδαίων, με χαραγμένο το επίγραμμα: «Οι Αθηναίοι τους Βοιωτούς και Χαλκιδιώτες δάμασαν στις μάχες του πολέμου και μ’ αλυσίδες μαύρες και σιδερένιες την έπαρσή τους έσβησαν. Και τ’ άλογα αυτά, της λείας τους δεκάτη αφιέρωσαν στην Αθηνά Παλλάδα». Ηρόδοτος 5.77.

Η θεολογική κατάντια των Ελλήνων είναι πλέον γεγονός! Για φαντάσου… η πανελλήνια "θεά" Αθηνά, (δηλαδή το ιερατείο της) να δέχεται αδιαμαρτύρητα, τα επαίσχυντα αναθήματα ενός αδελφοκτόνου πολέμου! Κανείς, ούτε ιερείς, ούτε φιλόσοφοι, ούτε πολιτικοί ή στρατιωτικοί ηγέτες, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται πια, ότι ο ελαττωματικός πατριωτισμός και η στρεβλή πλέον θεολογία των Ελλήνων, υπηρετούσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τα συμφέροντα των ντόπιων πλουσίων γαιοκτημόνων (που ήθελαν για αποκλειστική πατρίδα την δική τους πόλη) και την διαιώνιση της αρπακτικότητας και της αμοιβαίας αδελφοκτόνου εχθρότητας!

Έτσι το μίσος και οι αδελφοκτόνοι πόλεμοι, σαν αδιάσπαστη ματωμένη αλυσίδα γεγονότων, συνεχίζουν επί σειρά αιώνων, να περισφίγγουν και να κατατεμαχίζουν, ταλαιπωρώντας αφάνταστα τους Έλληνες, συχνά με τις ευλογίες και τις έξυπνες υποδείξεις του κεντρικού δελφικού μαντείου! Κι αυτό φαίνεται καθαρά, απ’ την ανάλογη συνέχεια της παραπάνω διένεξης.

Όταν οι χολωμένοι Βοιωτοί: «ζήτησαν χρησμό απ’ την Πυθία, για το πώς θα μπορέσουν να πάρουν εκδίκηση απ’ τους Αθηναίους. Η Πυθία (αντί έντεχνα να καταπαύσει τους αδελφοκτόνους πολέμους) τους είπε, πως δεν θα μπορέσουν να πάρουν εκδίκηση μόνο με τις δικές τους δυνάμεις, αλλά τους πρόσταξε, απ’ τους πρώτους γείτονές τους βοήθεια να ζητήσουν». Ηρόδοτος 5.80.

Φυσικά, όπως σημειώνει και ο Ηρόδοτος, οι Βοιωτοί αναζήτησαν συμμάχους και επιχείρησαν να τιμωρήσουν την Αθήνα, με μια σειρά από εχθροπραξίες, που έκτοτε δεν είχαν τέλος! Κι εμείς απλά αναρωτιόμαστε… αν αυτό ήταν ένα αδελφοποιό μαντείο… τότε πως θα ήταν ένα αδελφοκτόνο;!

Αξίζει βέβαια να υπογραμμίσουμε, ότι τα μαντεία, ήταν τα μόνα που ποτέ δεν έχαναν από τους αδελφοκτόνους αυτούς πολέμους, αφού όποια κι αν ήταν η έκβαση του πολέμου, οι νικητές, όποιοι κι αν ήταν αυτοί, γέμιζαν με θησαυρούς και αναθήματα τα ιερά τους! Έτσι οι αναρίθμητοι αδελφοκτόνοι πόλεμοι των Ελλήνων, κατέληξαν σε μια κερδοφόρο απασχόληση του δελφικού μαντείου! Ενώ λοιπόν θα περιμέναμε από ένα σοφό εθνικό ιερατείο, ν’ αναθεματίσει με οργή και βδελυγμία, κάθε αιματοβαμμένη προσφορά από αδελφοκτόνο πόλεμο, να απορρίψει και ενδεχομένως να επιβάλει κυρώσεις για την ύστατη αυτή απρέπεια… εδώ απεναντίας έχουμε ένα μαντείο, που ενώ χολωμένο απέρριπτε τις προσφορές του διώκτη των Περσών Θεμιστοκλή, θησαύριζε ασύστολα απ’ τις αναρίθμητες και θλιβερότατες πανελλήνιες αδελφοκτόνες έριδες, όταν δεν τις υποκινούσε κιόλας! Θλιβερή λοιπόν η απουσία… της Ελλανίου Αθηνάς!

Αξίζει επίσης εδώ να υπενθυμίσουμε, ότι με κοινή απόφασή τους, οι σύμμαχοι που αντιστάθηκαν στην περσική εισβολή, είχαν πάρει τον εξής όρκο: «Όσοι όντας Έλληνες παραδόθηκαν στους Πέρσες χωρίς εξωτερική βία, όταν με το καλό αποκατασταθούν τα πράγματα, θα υποχρεωθούν να πληρώσουν στο θεό των Δελφών το ένα δέκατο απ’ όλα τα υπάρχοντά τους». Ηρόδ. 7.132. Έτσι το μαντείο κι από τους Έλληνες που αντιστάθηκαν έλαβε λάφυρα νίκης, αλλά κι από τους μηδίσαντες θα εισέπραττε δεκατισμό τιμωρίας!

Όλα αυτά φυσικά, δεν έχουν τίποτε να κάνουν με την ίδια την ιερή θεοποιημένη ιδέα του "Απόλλωνα", (Ήλιου), που εκφράζει τον φωτισμό της ψυχής και του πλανήτη, αλλά με το αδέξιο έως ανάξιο διοικητικά και άκρως ανθενωτικό ιερατείο, που την περίοδο αυτή εκπροσωπεί δυστυχώς, την ιερή ιδέα του "Απόλλωνα"!

Δεν μένουν λοιπόν και πολλές αμφιβολίες, πως η Ελλάδα βιώνει μια θεολογική και φυσικά μια ιδιότυπη διοικητική παρακμή. Όχι μόνο η πανάξια προστάτιδα του ελληνισμού Αθηνά, δεν προΐσταται ενωτικών προσπαθειών, αλλά όλοι οι "ασκοί του Αιόλου", λυμένοι διώχνουν βίαια το πλοιάριο της Ελλάδος, μακράν πάσης "Ιθάκης"! Η αίσθηση της πραγματικής πατρίδας έχει κυριολεκτικά εξανεμιστεί! Η έλλειψη φρόνησης (κυριολεκτικά η αφροσύνη) κυριαρχεί! Και φυσικά το μέλλον της Ελλάδος… έχει ήδη κριθεί!

Παραδόξως, όλοι οι διχαστικοί χρησμοί του απολλώνιου μαντείου γίνονται σεβαστοί! Αντί πανελλαδικά να κυριαρχεί η κεντρομόλος δύναμη της Ελλανίου Αθηνάς, κυριαρχεί η φυγόκεντρος αλλοπρόσαλλη απολλώνια καθοδήγηση! Η τέλεια συνταγή της διοικητικής παρακμής είναι εδώ και κανείς δεν θα στραφεί εναντίον της, μηδέ των μυριάδων πολυφώτιστων φιλοσόφων εξαιρουμένων, που ενώ ο κόσμος τους διαλύεται γύρω τους, αυτοί τυφλωμένοι απ’ τον έρωτα της φιλοσοφίας, (σαν τον Αρχιμήδη), προτιμούν να πεθάνουν σφιχταγκαλιασμένοι με την γλυκιά "Πανδώρα" των τεχνών τους, παρά να διορθώσουν την τραγικά ελλειμματική θεολογία και τον στρεβλό πατριωτισμό, που κυριολεκτικά διαλύει την πατρίδα τους!