Μόνο μετά την φυγή του Ξέρξη, οι Έλληνες πίστεψαν επιτέλους στην ολοκληρωτική ναυτική τους νίκη. Όμως οι αθλιότητες κατά του Θεμιστοκλή, που κυριολεκτικά με νύχια και με δόντια έσωσε την Ελλάδα και τον πολιτισμό της, δεν λένε να τελειώσουν. Τι κι αν έγραψαν γι’ αυτόν: «ανήρ πολλών Ελλήνων σοφότατος ανά πάσαν την Ελλάδα. Ότι δε νικών ουκ ετιμήθη». Ηρόδοτος 8.124. Το αιώνιο σαράκι της φυλής, κατατρώει ολοκληρωτικά τους άξιους ηγέτες της, επιτρέποντας στην αρχομανία, τις έριδες και τον μικρόμυαλο τοπικισμό, να θριαμβεύει.

Πράγματι, στο συμβούλιο που συγκαλείται για τα πεπραγμένα της μάχης, η μεγαλομανία των Ελλήνων και η αρρωστημένη αυτοπροβολή θριαμβεύει! Γράφει χαρακτηριστικά ο Ηρόδοτος: «Έφτασαν λοιπόν οι στρατηγοί και απέθεσαν πάνω στο βωμό του Ποσειδώνα δύο ψήφους ο καθένας, τη μία για όποιον έκριναν πρώτο και την άλλη για τον δεύτερο ανάμεσά τους. Τότε όλοι τους, για πρώτο ψήφισαν τον εαυτό τους, (αναμενόμενο!) και (φυσικά) έμειναν μόνο με την ψήφο τους και μόνο για δεύτερο οι περισσότεροι υπέδειξαν τον Θεμιστοκλή. Από (αμοιβαίο) φθόνο οι Έλληνες δεν ήθελαν να εκφέρουν την κρίση τους, μιας και ο καθένας πίστευε ότι ήταν ο πρώτος. Ωστόσο του Θεμιστοκλή το όνομα έγινε ξακουστό και κέρδισε σ’ όλο τον ελληνικό κόσμο, τη φήμη του άνδρα του πολύ ανώτερου σε σοφία ανάμεσα στους Έλληνες». Ηρόδοτος 8.124.

Λοιπόν, όχι μόνο του αρνήθηκαν τα "πρωτεία" (αριστείο μάχης), αλλά τελικά, ούτε και τα "δευτέρια" του απέδωσαν ποτέ! Τι κι αν οι περισσότεροι των στρατηγών υπέδειξαν τον Θεμιστοκλή! Κάποιο "αόρατο χέρι" κατεύθυνε τις αποδόσεις τιμών, όχι στον πραγματικό πανάξιο ήρωα, αλλά σε υποτακτικούς της αρεσκείας του!

Βέβαια, ελάχιστοι πλέον αμφιβάλλουν, ότι όλες αυτές τις παράξενες εξελίξεις, επηρέαζε αποφασιστικά η βαριά σκιά δυσμένειας, του εχθρικού προς τον Θεμιστοκλή δελφικού μαντείου. «Την κατά του Θεμιστοκλέους δυσμένεια υπέθαλπαν δε και αυτοί οι Δελφοί». Γράφει ξεκάθαρα ο Γ. Δ. Καψάλης. Πρόεδρος εκπαιδευτικού συμβουλίου, στο άρθρο του για τον Θεμιστοκλή στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, κάτι που παραδέχεται και ο Πλούταρχος. PlutarchusBiogr. Phil. DeHerodotimalignitate, (Περί της Ηροδότου κακοήθειας) 871.C.4-D.1.

Ο προνοητικός βέβαια Θεμιστοκλής, σε μια έγκαιρη απόπειρα συνδιαλλαγής με το μαντείο, έσπευσε αμέσως να του προσφέρει σχεδόν όλα του τα λάφυρα. Αυτή είναι η 35^η οδυσσειακή κίνηση του Θεμιστοκλή. Το εκδικητικό όμως μαντείο, σε μια καθοριστική χειρονομία έντονης δυσαρέσκειας, απορρίπτει… μόνο την δική του προσφορά! Το δελφικό "μήνυμα" οριστικής απόρριψης του Θεμιστοκλή, ελήφθη απ’ όλους! Έκτοτε, κάθε προσπάθεια δικαίωσης του μεγάλου ανδρός, θα ήταν απλώς μάταιος κόπος!

«Μεγάλη επιρροή σ’ αυτή την κατεύθυνση (δυσμένειας) άσκησε το μαντείο των Δελφών, το οποίο εχθρικά διακείμενο προς τον Θεμιστοκλή, προσβλητικά δεν αποδέχεται την δική του προσφορά αναθημάτων, που ήταν τεράστια και αφορούσε σχεδόν το σύνολο των δικών του λαφύρων της μάχης. Το δελφικό ιερατείο αποκρούει σκαιώς την προσφορά, για να ταπεινώσει τον μεγάλο αυτόν άνδρα»! Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη. Αντιθέτως, όλων των υπολοίπων τα αναθήματα γίνονται δεκτά! Σε περίβλεπτη μάλιστα θέση, πλησίον του κρατήρος (αγγείο μεγάλου μεγέθους) του Ασιάτη Κροίσου, τοποθετούν τα αναθήματα των Αιγινητών, με αποτέλεσμα… να δοθεί τελικά το αριστείο ανδρείας σ’ αυτούς!

Μόνο οι Σπαρτιάτες αναγνώρισαν έστω και προσωρινά την μεγάλη του προσφορά. Τον υποδέχονται με πρωτοφανείς για ξένο τιμές και όχι μόνο τον στεφανώνουν σε περίλαμπρη τελετή, αλλά τιμής ένεκεν, τον συνοδεύουν με πομπή 300 ιππέων!

Στην Αθήνα, περιφρονούν ακόμα κι αυτές τις τιμές, λέγοντας ότι ανήκουν στην πόλη και όχι στον ίδιο. «Ο δάκτυλος των Δελφών» εξακολουθεί να αντιμετωπίζει υποτιμητικά τον Θεμιστοκλή! Ασυγχώρητη ψυχρότητα, δυσπιστία, καχυποψία, ακόμα και μίσος εναντίον του, εκφράζουν και όλοι οι ανίκανοι αντίπαλοί του, συμμορφούμενοι δουλικά, με την ανεξήγητη, υστερόβουλη δελφική πρακτική.

Μετά τη μάχη, αρχιστράτηγος εκλέγεται ο «δίκαιος μεν, αλλά περιορισμένων πολιτικών αντιλήψεων Αριστείδης». Θα αφήσουν τουλάχιστον την αρχηγία του στόλου στον μεγαλοφυή σωτήρα της Ελλάδος Θεμιστοκλή; Όχι! Ούτε αυτό! Ο Θεμιστοκλής, ο μεγαλύτερος ήρωας της αρχαιότητας και ο ουσιαστικός σωτήρας της Ελλάδος… αποπέμπεται, τίθεται σε διαθεσιμότητα και την αρχηγία του στόλου αναλαμβάνει κάποιος άγνωστος Ξάνθιππος!

Περίλυπος ο Θεμιστοκλής, που: «Οδυσσεύς επωνομάσθη διά την φρόνησιν», (Plutarchus Biogr. Phil. De Herodoti malignitate 869.F,7), περιφέρεται στις παραλίες, περιεργαζόμενος τα παλιά πεταμένα κουφάρια των πλοίων, ενθυμούμενος την σοφή πατρική του επισήμανση: «έτσι καταντούν οι άξιοι πολιτικοί». Ο τάφος του μέγιστου αυτού ήρωα, σήμερα βρίσκεται σε αθλία κατάσταση απόλυτης εγκατάλειψης, κάπου σε μια παραλία του Δήμου Κερατσινίου και Δραπετσώνας!

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΒΛΕΠΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΡΘΡΩΝ:

Το δελφικό μαντείο εκδικείται τον Θεμιστοκλή! Του Μ, Καλόπουλου (Από το βιβλίο του ΜΗΤΙΣ ΑΘΗΝΑ)

Είναι ή όχι "περίεργος" ο ρόλος του δελφικού μαντείου; Του Μ. Καλόπουλου (Από το βιβλίο ΜΗΤΙΣ ΑΘΗΝΑ)

Εθνοκτόνος και ανθενωτικός ο ρόλος του δελφικού μαντείου; Του Μ. Καλόπουλου (Από το βιβλίο ΜΗΤΙΣ ΑΘΗΝΑ)

Η δολοφονία του Αισώπου απ’ το δελφικό ιερατείο, Του Μ. Καλόπουλου (Από το βιβλίο ΜΗΤΙΣ ΑΘΗΝΑ)