"Θεραπευτές", «θρησκεία» και δηλητήρια

Του Μ. Καλόπουλου

Απ’ τα πολύ παλιά χρόνια ο άνθρωπος γνώριζε τη χρήση των δηλητηρίων.

Απ’ την εποχή ακόμα της μακρότατης τροφοσυλλεκτικής περιόδου, κατόπιν δοκιμών στο δέρμα, τη γλώσσα ή και οδυνηρότερων εμπειριών, διέκρινε μερικές ρίζες και βολβούς παραποτάμιων φυτών, φλοίδες δένδρων, κουκούλια εντόμων, μανιτάρια, άνθη και σπόρους φυτών, που αποδείκνυαν την μεθυστική έως θανατηφόρο δράση τους, στον ίδιο ή αργότερα στα οικόσιτα ζώα του.

Εντυπωσιακή είναι η περίπτωση ενός αφρικανικού πιθήκου, που μαγνητοσκοπήθηκε να κάνει χρήση παραισθησιογόνου κάμπιας. Ο συγκεκριμένως πίθηκος έγλυφε λίγη-λίγο, κομματάκια της συγκεκριμένης δηλητηριώδους κάμπιας, μέχρι που αυτή έπεσε απ’ τα χέρια του, γιατί ο "φίλος" μας περιήλθε σε κατάσταση ναρκωτικής εφορίας!

Δεν ήταν λοιπόν δύσκολο, ο παρατηρητικότερος της φυλής, συνήθως ο "σοφός μάγος", να αντιληφθεί την αξία των ποικίλων συμπτωμάτων που παράγει η χρήση των τοξικών αυτών ουσιών, καθώς και την φονική δύναμη των δηλητηρίων.

Υπάρχουν ενδείξεις και ευρήματα, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι απ’ την παλαιολιθική ακόμα εποχή, ο άνθρωπος είχε σε κάποια χρήση τα δηλητήρια. Όλα δείχνουν επίσης ότι από πολύ νωρίς έγινε γνωστή σε κάποιον βαθμό και η διπλή φύση των δηλητηρίων, για ζωή (ηδονιστική, ναρκωτική χρήση) ή για πόνους και θάνατο. Τα δηλητήρια φαίνεται να έγιναν διπλό εργαλείο στα χέρια των πρωτόγονων για πόλεμο και "θεραπεία".

Μια τέτοια ενδεικτικότατη περίπτωση, είναι αυτή των σημερινών αγρίων φυλών του Αμαζόνιου, της αυστραλιανής ερήμου Καλαχάρι και των φυλών της μέχρι πρότινος άγριας Αφρικής, που η πρωτόγονη κατάστασή τους κάθε άλλο παρά τους εμπόδισε, απ’ το να είναι άριστοι γνώστες άφθονων παραισθησιογόνων ουσιών, αλλά και της πρακτικής τεχνικής των δηλητηριασμένων βελών κυνηγίου.

Για «τα δηλητήρια των βελών, υπήρχε ανέκαθεν μέγα ενδιαφέρον της Παλαιοεθνολογίας. Σε ευρήματα που εξετάστηκαν από την Νότια Αμερική, Δυτική και  Ανατολική  Αφρική, Ασία και Ωκεανία, απέδειξαν ότι οι γνώσεις των δηλητηρίων ήταν ευρύτατες. Οι εξετάσεις έδωσαν ουσίες όπως: «φυσοστιγμίνη, (κόκκοι καλαμπάρ) στροφανθίνη, σαπωνίνη, ουαμπέ (ρίζες) κουράρε, υπόχ, ακοκανθερίνη (φύλλα και κλάδοι ακοκάνθερας) κλπ.

Αυτά για τους ειδικούς. «Δυσδιάγνωστα φυτικά δηλητήρια από φλοιούς και ρίζες παρασκευαζόμενα δια πολυπλόκων μεθόδων, συχνά δε ταχύτατης επενέργειας και μεγάλης τοξικής δύναμης. Αλλά και ζωικά δηλητήρια χρησιμοποιούντο δια επαλείψεως των αιχμών με δηλητήριο όφεων, αραχνών, εντόμων κλπ. τέλος δε και το δηλητήριο των πτωμάτων καθώς και το αίμα των έμμηνων. [1] Τονίζουμε δε ότι η Ανατολή με τα μυστήριά της, ανέκαθεν εφημίζετο δια την κλίση των ανθρώπων της προς το δηλητήριο δι’ οιανδήποτε χρήσιν». Αυτά γράφει  ο καθηγ. Ανθρωπολογίας Ι. Κούμαρης.  Ήλιος «δηλητηρίασις».

Δεν ήταν όμως το κυνήγι ή ο θάνατος των αντιπάλων και το δηλητήριο των βελών γενικά, η μοναδική κατεύθυνση που έκανε γνωστή την δύναμη των δηλητηρίων. Απ’ την πρωτόγονη ακόμα κατάσταση, ο άνθρωπος δοκιμάζοντας τα πάντα με το στόμα του, διαπίστωσε την εκπληκτική ποικιλία διαθέσεων που του πρόσφεραν φύλλα φυτών, ρίζες, μανιτάρια κ.λ.π.
Πολλές φυλές, μπορεί ακόμα να βρίσκονται στην λίθινη εποχή, μασούν όμως διάφορα φύλλα καπνού, κακάο, κόκας κ.λ.π. Ιδιαιτέρως τα φυτικά δηλητήρια σε μικρές δόσεις πολύ συχνά παρουσιάζουν παυσίπονες και μυοχαλαρωτικές[2] ιδιότητες. Αυτή ήταν και η γέννηση της φαρμακευτικής βοτανο-δηλητηριογνωσίας! Η πρώτη πραγματική επαφή του ανθρώπου με τους θεραπευτές-μάγους ήταν ακριβώς αυτή η άρση του πόνου. Το μούδιασμα και η χαλάρωση από τους αφόρητους πόνους.

Η αναπάντεχη αυτή έστω και προσωρινή ανακουφιστική δύναμη, εκτίναξε στα ύψη της εκτίμησης τους πρώτους δηλητηριογνώστες, που αυτόματα αναγορεύθηκαν σε εξορκιστές του πόνου (πονο-διώκτες) που σύντομα κατέκτησαν την φυλετική καταξίωση ως μάγοι-θεραπευτές και τελικά ιερείς.

Η «θρησκεία» γεννήθηκε ανάμεσα στους πόνους του θανάτου και την αναμονή για θεραπεία! Οι ναρκωμένοι πόνοι υπήρξαν οι καλύτερες αποδείξεις για το θεϊκό χάρισμα των ιεροθεραπευτών! Η ζάλη της νάρκωσης, ήταν η πρώτη μορφή "θεραπείας". Συχνά ο θεραπευτής για να μην αποκαλύψει το πολύτιμο μυστικό του (ή επειδή δεν είχε άλλη δυνατότητα μετάδοσης της ναρκωτικής ουσίας σε εξουθενωμένα θύματα) έφτυνε το μασημένο βότανο απευθείας στο στόμα[3] του κατάκοιτου ασθενούς, ή φυσούσε τον καπνό από βότανα στα ρουθούνια του, όπως βλέπουμε ακόμα να κάνουν οι μάγοι σε ημιάγριες φυλές.

Φυσικά για τον ενδεχόμενο θάνατο, ευθύνη είχε ο ασθενής και οι θεοί του κάτω κόσμου και μόνο για το θαύμα της γιατρειάς ο ιερός θεραπευτής και ο καλός θεός του. Ένας ολόκληρος κόσμος, ο κόσμος της ευχητικής παραμυθίας, γεννήθηκε πίσω απ’ τη ναρκωτική δηλητηριογνωσία. Απ’ τη μια αυτοί που ήλπιζαν και ήταν έτοιμοι να υποστούν τα πάντα, και απ’ την άλλη αυτοί που συντηρούσαν με κάθε μέσον την κερδοφόρο ναρκωτική ελπίδα.

Η "θεραπεία" έγινε σύντομα το κέντρο της φυλετικής προσοχής. Γύρω της συγκεντρώθηκαν οι τελετές θεραπείας, οι φόβοι και οι ελπίδες όλων, αφού καμιά θεραπεία κάτω από προϋποθέσεις δεν ήταν για τους "θεούς" ανέφικτη. Έτσι ξεφύτρωσαν οι ατέλειωτες δεισιδαιμονίες με θεραπευτικά, ευχητικά άσματα και απευχητικούς, αποτρεπτικούς, αφοριστικούς, τελετουργικούς εξορκισμούς. Όλα αυτά δημιουργούσαν ολοένα και μεγαλύτερες εξουσιαστικές ευκαιρίες, αλλά και μια απόσταση ασφαλείας, ανάμεσα στην τάξη των ιερέων, και στους διψασμένους για τις απολαυστικές παυσίπονες ουσίες της ναρκωτικής "θεραπείας".

Ο ίδιος ο ιερέας, συχνά ασκούσε υποβλητική θεουργία εκστασιαζόμενος μέχρι μανίας, υπό την επίδραση ναρκωτικών ουσιών που καίγονταν στην κεντρική φωτιά της σύναξης. Στο τέλος ολόκληρη η φυλή είχε μια ή δυο ετήσιες ευκαιρίες, να γευθεί μέχρι εκστασιασμού το θεϊκό αυτό δώρο, χωρίς να γνωρίζει ότι η συμμετοχή στο ιερό αυτό δείπνο, όπου τα πάντα ήταν ρυθμισμένα, μαγειρεμένα ή "αγιασμένα" απ’ το χέρι του δηλητηριογνώστη ιερέα, ήταν ο καλύτερος μηχανισμός της απόλυτης ιερατικής του εξουσίας.

Η "θεραπεία" μεταβάλλετο σταθερά, σε ισχυρό θρησκευτικό-εξουσιαστικό σύστημα. Οι εξουσιαστές ιερείς, ήθελαν τους μετόχους της φυλής σε μια πορεία αυξημένης υποταγής. Το σκυφτό κεφάλι, το ανοιχτό στόμα, οι αγιασμένες τροφές απ’ το χέρι του ιερέα, και κάθε είδους υποταγμένης συμπεριφοράς και προσφορών, έγιναν απαράβατες προϋπόθεσεις για την συμμετοχή στις θεραπευτικές "θεϊκές" δυνάμεις. Φανταστικά ή πραγματικά, τα υλικά της δύναμης των ιεροθεραπευτών αυξήθηκαν, δίνοντας έτσι το πρώτο ισχυρό οπλοστάσιο, για καλό και για κακό, στα χέρια των δηλητηριοφυλάκων ιερέων!

Την μακρόσυρτη αυτή θρησκευτικο-θεραπευτική ιστορία χιλιετηρίδων, την έγραψε με χαρακτηριστικό χρώμα, ξεχωριστά για κάθε λαό η ιδιαίτερη τάξη των ιερέων, ανάλογα με τις ευκαιρίες, τις συνθήκες και την ένταση των αναγκών του κάθε τόπου. Η υποκριτική τέχνη της ιατρο-μαγείας, συχνά ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τα τοπικά υλικά θεουργίας, και απόλυτα προσαρμοσμένη στο ιδιαίτερο τοπικό δέος (θρύλους) της επιβίωσης. Για την Αίγυπτο που τόσο μας ενδιαφέρει διαβάζουμε: «Τέτοια βότανα μαγικά είχε του Δία η κόρη παρμένα απ’ την Πολύδαμνα του Θώνα τη γυναίκα στην Αίγυπτο, όπου η πλούσια γη βγάζει ανακατωμένα, άλλα βοτάνια ωφέλιμα κι άλλα θανατηφόρα. Καθένας είναι εκεί γιατρός...» Οδύσσεια δ΄230-

Η ιστορία της φάρμακο-δηλητηριογνωσίας, πριν από την εμφάνιση της αναλυτικής σκέψη των Ελλήνων, ήταν διαχρονικά έρμαιο της μαγείας και της μαύρης θρησκευτικής εκμετάλλευσης. Βεβαίως, συχνά μέσα σε όλα αυτά υπήρχαν σπερματικά κάποια αληθινά ευρήματα της μελλοντικής βοτανο-φαρμακο-θεραπευτικής.

Κυρίαρχο όμως στοιχείο παρέμενε, η δίψα για εξουσία και όχι η αληθινή διάθεση για αναζήτηση της θεραπείας. Οι λαοί πλήρωναν στους επιτήδειους δηλητηριογνώστες ιερείς πανάκριβα, για κάθε μικρή σταγόνα ανακούφισης, χαρίζοντάς τους την απόλυτη προσοχή τους και εδραιώνοντας την διαχρονική τους εξουσία. Οι λαοί παρέδωσαν τα "κλειδιά" των όσιων και ιερών της φυλής στους θεραπευτές τους. Οι λατρείες, κατασκευάσθηκαν με τις αυστηρές υποδείξεις του καταξιωμένου ελπιδεμπορικού ιερατείου. Οι σημερινές θρησκείες, στο σύνολό τους είναι άκρως ενδιαφέρουσες, γιγάντιες κοινωνικές κατασκευές, κατάφορτες αρχέγονου λαογραφικού υλικού ιατρο-μαγείας. Σήμερα η βελτιωμένη εκδοχή των αρχέγονων ιεροθεραπευτών, είναι η σωτηριολογία.

Όσο πίσω λοιπόν κοιτούμε την ιστορία της ανθρωπότητας, τόσο διαπιστώνουμε, ότι οι δεσμοί του ανθρώπου γενικότερα με τα δηλητήρια και παλαιότατοι και περίπλοκοι φαίνεται πως είναι. Θα λέγαμε μάλιστα ότι τα δηλητήρια, όχι μόνο δεν ήταν άγνωστα, αλλά μάλλον ότι η φονική χρήση των δηλητηρίων, ήταν ιδιαιτέρως διαδεδομένη ανάμεσα στους μη αναπτυγμένους λαούς.

Μ. Καλόπουλος

Βλέπε επίσης σχετικά άρθρα του Μ. Καλόπουλου:
Ο Ησαΐας, η βιβλική μαγγανεία (δηλητηριοχρησία), και οι 185.000 νεκροί επί
Σενναχειρείμ από "άγγελο"-πανούκλα! Του Μ. Καλόπουλου
http://greatlie.com/…/1938-i-bibliki-magganeia-kai-oi-18500…

...................................
Η γνώση είναι... η καλύτερη εκδίκηση!

Αποκτήστε τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου επί αντικαταβολή στο τηλ: 2310/770100
Ξεναγηθείτε με διασκεδαστικό και σαφή τρόπο, στα πλέον απίστευτα μυστήρια της θεολογικής μαγείας, και ανακαλύψτε την γέννηση της σημερινής αθλιότητας, στα χέρια εκείνων... που λατρεύτηκαν σαν άνθρωποι του θεού!

[1] Το αίμα των έμμηνων το οποίο εθεωρείτο δηλητηριώδες! Σημαντικότατη επί του σημείου είναι η παράλληλη δεισιδαίμων θέση της Βίβλου στις γυναικείες αυτές έμμηνες λειτουργίες που τις θεωρεί εξαιρετικά ακάθαρτες (Λευιτ. ΙΕ΄19-24 )

[2] Ευρύτατη κατά το παρελθόν ήταν η χρήση του μυοχαλαρωτικού ονειροποιού Μανδραγόρα. Αλλά και το πανάρχαιο αυτοφυές και ευρύτατα διαδεδομένο "καταπραϋντικό" «Χαόμα» ή Χασίς (προϊόν καννάβεως) ήταν η γνωστότερη των περιπτώσεων. Ο Ηρόδοτος αναφέρει τους Ισσιδόνες έναν Σκυθικό λαό της κεντρικής Ασίας που εκστασιαζόταν γύρω  απ’ την φωτιά καίγοντας Κάνναβη ή Χαόμα και μυρίζοντας τον καπνό «μεθούν με την μυρωδιά όπως οι Έλληνες με το κρασί»! (Ηροδ. Α΄(Κλειώ) 202)

[3] Απ’ την αρχαιότατη αυτή συνήθεια, φαίνεται να κατάγεται και το φιλί της ζωής που παραμυθικά έφτασε στις μέρες μας σαν το αφυπνιστικό φιλί του πρίγκιπα στην κοιμωμένη βασιλοπούλα! Με το "φιλί" μετέδιδε ο μάγος την ανακουφιστική ουσία στον παθόντα.
..........................

Η ξεκάθαρη θέση μας λοιπόν είναι ότι: η παλαιοδιαθηκική Βίβλος, περιλαμβάνει το σύνολο των καταγεγραμμένων άθλων του αρχαίου Χαλδαιο-Εβραϊκού ιερατείου. Δεν είναι παρά η γραπτή ιστορία των αυθεντικότερων μαγγανιστών (δηλητηριοχρηστών) μάγων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, και σαν τέτοια δεν θα έπρεπε να αποτελεί μέρος των σεβασμάτων κανενός ευσεβούς λαού, πολύ δε περισσότερο να διδάσκεται ως θεόσταλτο πρότυπο σκέψης και συμπεριφοράς, και να είναι στο κέντρο της πολυτιμότατης λατρευτικής του θρησκείας.

Ο ισχυρισμός είναι βαρύς. Το γνωρίζουμε. Για όποιον όμως αμφιβάλλει θεωρώντας τον ισχυρισμό εξωπραγματικό και ανήκουστο, απλά τον προτρέπουμε να απαντήσει στις ατέλειωτες καυτές ερωτήσεις μας, παίρνοντας ο ίδιος τη Βίβλο στα χέρια του.

Βλέπε επίσης:
Ιουδίθ, η χήρα που σκοτώνει… και τα φανερά δηλητήρια του Ένοπλου βιβλικού Δόλου!
Σαμψών και… δηλητήρια πίσω απ' τα θαύματα της Βίβλου (video)
Σάρρα: η νύφη της συμφοράς !!!
Ο Αβρααμισμός και... Το κόλπο της "αδελφής"
Αβραάμ, δηλητήρια, και ζωντανο-ταφές στην Ουρ της Χαλδαίας !!!(foto)
ΑΒΡΑΑΜ: Ο ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΕΡΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ
Ιουδαιο-Χριστιανο-Ισλαμός... ή αλλιώς ΑΒΡΑΑΜΙΣΜΟΣ (foto)
Αβραάμ και ο προφητικός διαμελισμός των εθνών! (video)
Η μαγεία του εθνο-διαμελιστή Αβραάμ!
Ένας απαράδεκτος αβραμικός "θεός"
Φρόυντ, Οιδίποδας και Αβραάμ.
Πότε περίπου έζησε ο Αβραάμ; Οι μαθηματικές και γενεαλογικές αρλούμπες της Βίβλου!
Περίληψη του βιβλίου "ΑΒΡΑΑΜ Ο ΜΑΓΟΣ"