«Θαύματα και άθλιο ελπιδεμπόριο». Του Μ. Καλόπουλου

Στο όνομα της θρησκείας μπορούν να συμβούν τα μεγαλύτερα αίσχη, χωρίς να ντρέπεται κανένας! Μπορείτε να φανταστείτε την στιγμή που κόβουν τον άγιο σε κομμάτια; Βέβαια, υποθέτω πως ακόμα και τέτοιες ανατριχιαστικές στιγμές, απόλυτου θρησκευτικού θρίλερ, μπορούν οι άγιοι πατέρες να τις αγιοποιούν με τα κατάλληλα κηρύγματα, θυμιάματα και ψαλμωδίες!

Άλλωστε, ποια άλλη καλύτερη απόδειξη του σημερινού θρησκευ­τικού εκβαρβαρισμού των Ελλήνων, χρειάζεται να δει κανείς, όταν καθώς γράφω αυτές τις σκέψεις, βρίσκεται σε εξέλιξη, γιγαντιαίων διαστάσεων λαϊκό προσκύνημα στον Ναό του "μυροβλύτη"* Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης;

Για πολλές ημέρες τώρα, μια λαοθάλασσα προσκυνητές, κυρίως παθόντες, (έγινε επίσημα λόγος για 2,5 εκατομμύρια πιστούς[1]), αναζητούν την θαυματουργό ίαση, από την εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισας, που εκτίθεται για προσκύνημα, μαζί με το λεγόμενο τίμιο ξύλο!

Παράλληλα, την ίδια ακριβώς περίοδο, το Άγιον Όρος, έχει στείλει στην Αθήνα, αντίγραφο (!) της αθωνικής θαυματουργής εικόνας της Παναγίας με το εμπορικότατο όνομα, Γοργοεπήκοη... και πλήθη λαού, προσκυνούν το θαυματουργό... αντίγραφο της!

Για λίγες μάλιστα ημέρες, αντάμωσαν και οι δυο θαυματουργές εικόνες στην ίδια πόλη, την πάλαι ποτέ πόλη των φιλοσόφων, την Αθήνα! Σκεφθείτε λίγο την απελπιστική παράνοια του πράγματος! Αν κάποιος ευσεβής χριστιανός των Αθηνών, ήθελε την περίοδο αυτή να προσκυνήσει πραγματικά μια θαυματουργή Παναγία, με ποια κριτήρια θα διάλεγε μια απ' τις δυο εικόνες;! Αν ήθελε βέβαια να λέγεται πραγματικά ευσεβής... δεν θα έπρεπε να επισκεφτεί και τις δυο;

Μήπως λοιπόν γίνεται ολοφάνερη η ειδωλολατρία του πράγματος; Πως γίνεται να μην ενοχλείται κανείς, βλέποντας την μια Παναγία (την Ιεροσολυμίτισα) να κάνει αντίπραξη στον εαυτό της... δηλαδή στην Γοργοεπήκοη έκδοσή της; Ο πιστός δηλαδή, έπρεπε περίπου να δεχθεί, πως όση θεραπεία, παρηγοριά ή λατρεία, δεν μπόρεσε να αποσπάσει ή να αποδώσει στην μια Παναγία, θα μπορέσει να την συμπληρώσει στο αντίγραφο της! Παρ’ όλα αυτά δεν έπρεπε και να το παρακάνει, γιατί υπήρχε και η Παναγία που έχει όλο τον χρόνο σπίτι του... δεν έπρεπε να αφήσει υπόλοιπο λατρείας και γι’ αυτήν;

Βέβαια, αν το καλοσκεφτείς... μια και η αθωνική Παναγία, εξακολουθεί να είναι θαυματουργός, ακόμα και σαν αντίγραφο[2]... μας δίδεται η θαυμάσια ιδέα, να στείλουμε φωτοτυπίες της συγκεκριμένης εικόνας, στα νοσοκομεία και στα σπίτια των παθόντων, ώστε να έχουμε και κατ’ οίκον θαύματα!

Το λαϊκό προσκύνημα με τις ατέλειωτες ώρες αναμονής, είναι για τις ελαφρότερες παθήσεις, μια υποφερτή παρένθεση ελπίδας, για τους βαριά πάσχοντες όμως, η ίδια αυτή ελπίδα, λόγω δυσκολιών μετακίνησης, μεταβάλλεται σε βασανιστικό μαρτύριο ανεκπλήρωτης προσδοκίας. Εθεάθησαν άλλωστε και παθόντες, που μεταφέρθηκαν με το κρεβάτι του πόνου στον τόπο του προσκυνήματος! Παρ’ όλα αυτά το θαύμα, δεν τους έκανε την χάρη!

Το αποκορύφωμα δε και η περίτρανη απόδειξη της απόλυτης ει­δωλολατρίας ήταν, πως ακόμα και μετά την απομάκρυνση της ει­κόνας, οι άδολοι πιστοί, (το γεγονός μαγνητοσκοπήθηκε και έγινε θέμα στα δελτία ειδήσεων, εξακολουθούσαν με δάκρια στα μάτια να προσκυνούν την ξύλινη βάση (από νοβοπάν) όπου είχε τοποθετηθεί η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας! Καταφιλούσαν μάλιστα με την ίδια ακριβώς κατάνυξη, το κόκκινο πανί πάνω στο οποίο είχαν ακουμπήσει την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας!

Βλέποντας το πάθος στην αναζήτησης της θεραπείας δια της λατρείας,εύκολα μπορούσες να υποθέσεις, πως αν κάποιοι είχαν τα περιθώρια, να ανακηρύξουν ιερό και προσκυνηματικο, το δάπεδο όπου στήθηκε η πολυλατρεμένη εικόνα! Υποθέτω δε πως έτσι θα είχαν και πολλά περιθώρια δημιουργίας ενός νέου προσκυνηματικού τόπου, όπου δεν θα αργούσαν να εμφανιστούν και τα σχετικά θαύματα! Τελικά δεν υπάρχει όριο στην θρησκευτική μας υποτέλεια; Δεν είναι πια ολοφάνερο, ότι κάποιοι κατάφεραν να καλλιεργούν και να εμπορεύονται στο έπακρον τα θρησκευτικά μας πάθη;  

Κάτι μας συμβαίνει λοιπόν και εύκολα η αόριστη θεοσέβεια, μετατρέπεται σε θρησκοληψία και ο ενθουσιασμός της πίστης δημιουργεί θρησκευτικούς ήρωες (αγίους) και μεταφυσικούς μεσάζοντες, κι ολο αυτό ριζώνει μεσα μας και μεταβάλλεται σε ανεξέλεγκτο θεολογικό τζόγο!

Οι συμπαθείς παθόντες, σε ολόκληρο τον κόσμο, σκεπτόμενοι απλοϊκά. Υποθέτουν πως δεν έχουν τίποτε να χάσουν, ποντάροντας με πίστη σε μια ανέφικτη ελπίδα! Δεν αντιλαμβάνονται όμως, ότι έτσι ακριβώς χάνουν τα πάντα, καθιστώντας πανίσχυρους τους ανά τον κόσμο απατεώνες κατηχητές, θεολόγους και ιεράρχες, διαιωνίζοντας τους μηχανισμούς της πνευματικής τους υποτέλειας! Με τόση μαζική ευπιστία, με εξασφαλισμένα προνόμια, κέρδη και τιμές, τα ανά τον κόσμο ιερατεία, έχουν κάθε λόγο να συνεχίζουν να ξεναγούν τους πιστούς, στους φανταστικούς κήπους με τις αναρίθμητες "θεϊκές" υποσχέσεις.

Αιώνες πριν, οι Βαβυλώνιοι, τους οποίους τελικώς αντιγράψαμε τελείως, δημιουργούσαν προσκυνηματικές ουρές, για να ακουμπήσουν το απλωμένο χέρι του αναστημένου θεού Μαρδούκ! Οι προσευχές που βρέθηκαν σε πήλινες πινακίδες και κοσμούν τα μουσεία της Ασσυριολογικής αρχαιολογίας γράφουν:

«Κύριε Μαρδούκ, σοφότατε, περήφανε... αναζητώ την μεγαλειότητά σου, δέξου την ανύψωση του χεριού μου, άκουσε την δέηση μου. Φιλεύσπλαχνε Μαρδούκ... είθε να φτάσω μέχρι τα βαθιά γηρατειά και να χορτάσω τους απογόνους μου... είθε να μην έχω εχθρούς και να μη βρεθεί κανείς να με φοβίσει. Κύριε μου Μαρδούκ, πανίσχυρε, υψηλότατε... Με τον μεγαλειότατο σου λόγο που δεν αλλάζει ποτέ, είθε... είθε… είθε…» PetraEisele «Βαβυλώνα, η μεγάλη πόρνη» σελ.40.

Πραγματικά αμέτρητες πρέπει να ήταν ανέκαθεν, οι περιπτώσεις των ανθρώπων, που απελπισμένοι, με τον ίδιο θεολογικό τζόγο κατά νου, αναζητούσαν πάσης φύσεως θεραπείες από τις εικόνες και τα αγάλματα "οποιωνδήποτε θεών", καταθέτοντας τον μικρό ή μεγάλο οβολό τους στο μόνο απλωμένο χέρι των πανέξυπνων εμπόρων της ουρανοκατέβατης ελπίδας: «το (θαυματουργό) άγαλμα του (θεού) Μαρδούκ, έκανε περισσότερο από μια φορές το ταξίδι ανάμεσα στην Ασσυρία και την Αίγυπτο. Ο Τουσράτα, ο βασιλιάς των Μιταννών, έστειλε στην Αίγυπτο στον φίλο του και άρρωστο Φαραώ, το θαυματουργό άγαλμα της (βρεφοκρατούσας[3]) Ιστάρ της Νινευή».PetraEisele «Βαβυλώνα η μεγάλη πόρνη» σελ.240.  

Περί δε των δήθεν θαυμάτων ιάσεως, στα οποία πλήθη Ελλήνων δυστυχώς πιστεύουν, θέτουμε τις εξής απλές ερωτήσεις: Γνωρίζουν άραγε οι πιστοί, ότι συμμετέχουν σε μια διαχρονική, πανομοιότυπη προσκυνηματική σχιζοφρένεια, παγκόσμιων διαστάσεων;[4]

Γνωρίζουν ότι αμέτρητα παρόμοια μαζικά προσκυνήματα θεραπείας, με υψηλότερα μάλιστα ποσοστά "θαυματουργικών" ιάσεων, λειτουργούν ετησίως, σε ολόκληρη την γη και σε όλες σχεδόν τις θρησκείες του κόσμου;[5] Αν ο αληθινός θεός, τηςσυγκεκριμένης αληθινής θρησκείας, είναι ο μόνος που κάνει τα όποια αυτά θαύματα, τότε γιατί πανομοιότυπα τα συναντάμε σε όλες τις θρησκείες της γης;

Σκέφτηκαν ποτέ ποιός μπορεί να είναι ο λόγος που τα οποιαδήποτε θρησκευτικά θαύματα (ιάσεων ή άλλα), έχουν μεγαλύτερη συχνότητα σε λαούς φτωχούς, απαίδευτους και δεισιδαίμονες;

Σκέφτηκαν ποτέ, πως και μόνο με την απλή παραδοχή, ότι η συγκεκριμένη εικόνα και όχι οποιαδήποτε άλλη κάνει θαύματα, γίνονται απολύτως θύματα ειδωλολατρίας; Το επιβεβαιώνει και ο Μητροπολίτης Ιωάννινων Θεόκλητος: «Όταν ο πιστός ταυτίζεται με μια εικόνα, αυτόείναι ειδωλολατρία». Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 9/12/2002.

Γιατί όταν την ιδιά ελπίδα θαυμάτων, την εμπορεύονται εξωεκκλησιαστικοί, τους ονομάζουν αγύρτες και απατεώνες... αφού και εκεί οι άνθρωποι βεβαιώνουν με πείσμα παρόμοια θαύματα;

Γιατί ποτέ δεν συμβαίνει κάποιο θαύμα, πέρα από κάθε προσδοκία και αμφισβήτηση, π.χ. η ξαφνική η γενναιόδωρη θεραπεία ολόκληρης της προσκυνηματικής ομήγυρης;

Γνωρίζουν οι ταλαιπωρημένοι αυτοί άνθρωποι, ότι μέσα στα πλαίσια απλής στατιστικής, σε ένα τέτοιο μέγα πλήθος ανθρώπων, (που οι περισσότεροι άλλωστε, βρίσκονται υπό φαρμακευτική αγωγή), είναι εντελώς φυσικό και αναμενόμενο, ένα μικρό ποσοστό παθόντων, να βρεθεί ξαφνικά σε φάση θεαματικής ανάρρωσης;

Γνωρίζουμε πόσοι ασθενείς αναρρώνουν καθημερινώς θεαμα­τικά και αναπάντεχα, στα ανά τον κόσμο θεραπευτικά ιδρύματα της ιπποκρατικής ιατρικής; Γνωρίζουν ότι στατιστικά ένας στους δέκα καρκινοπαθείς αναρρώνει ανεξήγητα;

Μήπως, ο Ασκληπιός, ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός, και οι συνεχιστές τους, (π.χ. Παπανικολάου), εξακολου­θούν να είναι οι πλέον άξιοι αναγνώρισης και τιμών, με χι­λιάδες καθημερινά, πιστοποιημένα "θαύματα" ανάρρωσης και διάσωσης... χωρίς μάλιστα να διακρίνουν τους πάσχοντες σε πιστούς και απίστους;  

Πίσω από τα επιτεύγματα της ιατρικής δεν κρύβονται ήρωες του πνευματικού μόχθου και της έρευνας; Η κάθε λύση υγείας, φαρμακολογική ή χειρουργική, που σήμερα απολαμβάνουμε σαν αυτονόητα δώρα, συχνά κρύβει πίσω της μια οδύσσεια αναζητήσεων και ανθρωπιάς, μια σωτήρια προσφορά ανώνυμη και κυρίως χιλιοεπαναλήψιμη, που συνεχίζει να ευεργετεί ανθρώπους και μετά τον θάνατο του ερευνητή, όλα δώρα και πραγματικά θαύματα ανιδιοτελούς αγάπης... χωρίς προϋποθέσεις και δακρύβρεχτα πιστοποιητικά πίστης!

Σκεφτήκατε ποτέ, ότι σε μια τέτοια πολυπληθή προσκυνηματική μετακίνηση παθόντων, είναι στατιστικά αναμενόμενο, περισσότερα να είναι τα θύματα επιδεινώσεων, ή και θανάτων ακόμα, απ' τις ταλαιπωρίες της μετάβασης και της απαράδεκτης αναμονής, παρά των θαυματουργικών ιάσεων; Αλήθεια, πόσοι, λόγω προσκυνηματικής ταλαιπωρίας, φεύγουν σε φορεία απ' τον προσκυνηματικό τόπο... χωρίς ποτέ να μάθουμε την επιδείνωση ή και τη δυσάρεστη κατάληξή τους;

Με πολύ συγκίνηση, θυμάμαι την μάνα εκείνη που με τα μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα, περίμενε έξη ώρες για να προσκυνήσει την θαυματουργό εικόνα, με την παράκληση να γίνει καλά το τετραπληγικό κοριτσάκι της! Ο πόνος και η συνολική κόπωση αυτής της γυναίκας, ήταν τόσο φανερή, που σου γεννιόταν αυτόματα η σκέψη, ότι στον απάνθρωπο αυτό συναισθηματικό προσκυνηματικό μαραθώνιο, η περίπτωση να "χάσουμε" και την μάννα, που φροντίζει το λαβωμένο βλαστάρι της, δεν θα ήταν διόλου απίθανη!  

Και επιτέλους, πόσοι από τα υποτιθέμενα 2,5 (;) εκατομμύρια προσκυνητών θεραπεύτηκαν; Ένας, δυο, πέντε, δέκα; Στο συγκεκριμένο προσκυνηματικό ντελίριο της Θεσσαλονίκης, αναφέρθηκαν μόνο δυο, πραγματικά ανάξιες αναφοράς περιπτώσεις δήθεν θαυματουργικής θεραπείας. Αλλά ακόμα και αν είναι έτσι, αναρωτιέται κανείς, τι σημαίνει αυτό, ότι μόνο ένας, ή δυο άνθρω­ποι, είχαν την αναγκαία πίστη, ανάμεσα σε εκατομμύρια προσκυνητές; Και οι άλλοι τι είχαν; Γιατί έκατσαν όρθιοι στην ουρά ώρες ατέλειωτες;

Γιατί μπήκαν στον απίστευτο αυτό κόπο και τον κίνδυνο της με­τακίνησης, αν δεν είχαν καθόλου πίστη; Γιατί να σέρνεται, να κυλιέται κανείς στο χώμα και στην άσφαλτο, να περπατά γονατιστός στο καλντερίμι χιλιόμετρα ολόκληρα, κλαίγοντας σαν τον χειρότε­­ρο επαίτη... αν δε έχει πίστη; Και επιτέλους, αν όλο αυτό το κλάμα και ο σπαραξικάρδιος οδυρμός που είδαμε στις τηλεοράσεις, συ­χνά από κατασυντριμμένες και αφανισμένες από τον πόνο μανού­­λες, που οδύρονται για τα κατάκοιτα παιδιά τους, δεν φτάνει για να συγκινήσει τον βιβλικό "θεό", θελει πολύ για να καταλαβεις, ότι αυτός ο "θεός", ή ανύπαρκτος εί­­ναι, ή ελεεινά σκληρόκαρδος και ανάξιος μια τέτοιας σπαραξικάρ­­διας λατρείας;

Τι είδους πίστη χρειάζεται επιτέλους κανείς, για να κερδίσει μια θέση στα θαύματα του βιβλικού θεού; Και γιατί παραμένει ανεκ­­πλήρωτο το περίφημο ψεύδος, πως: «αν έχει κάποιος πίστη (μι­­κρή) σαν κόκκο σιναπιού θα μετακινεί όρη»; Όλοι αυτοί με τις χρόνιες παθήσεις και τα τρομακτικά ψυχικά και σωματικά τους βάσανα, που έχουν κάθε λόγο να καλλιεργήσουν και να υπεραναπτύξουν την πίστη τους, γιατί δεν κατάφεραν να συλλέξουν ούτε έναν τέτοιο μικρούλη κόκκο πίστης;

Μανούλες που χρόνια ολόκληρα, λιώνουν στο πόδι, για την υ­γεία των μικρών κατάκοιτων παιδιών τους, γιατί δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν, σαν ιδιαίτερη κατηγόρια πιστών, με τα περισσότερα θαύματα πίστης στο ενεργητικό τους; Γιατί, οι κατηχητές, οι ιερείς οι θεολόγοι, κάποια τέλος πάντων ξεχωριστή κατηγόρια αφο­σιωμένων χριστιανών, γιατί δεν διαθέτουν αναλογικά ακλόνητη υγεία, ή τουλάχιστον ανεξήγητη μακροζωία ή ανοσία;

Γιατί οι καλόγεροι και οι παπάδες, τρέχουν στις καλύτερες κλινικές της χώρας, αντί να διεκδικούν μεγαλύτερα ποσοστά θαυμάτων υγείας; Γιατί όλοι αυτοί, οι καλοπροαίρετοι αν θέλετε επαγ­­γελματίες της πίστης, που σίγουρα πέρασαν πολλές φορές μπροστά από θαυ­ματουργές εικόνες, δεν έχουν να επιδείξουν, ένα ιδιαίτερο ποσοστό συμμετοχής, στα θαύματα της θεραπείας;

Τι είδους πίστη είναι αυτή λοιπόν, που μια ολόκληρη ζωή την υπηρετείς, λιώνεις από παρακλήσεις, φόβο, λατρεία, υποταγή, αυταπάρνηση, αφοσίωση, χρόνια υπομένεις και παρακαλάς και με συντριμμένη την ψυχή από το βάρος της προσδοκίας, μπαίνεις στην προσκυνηματική ουρά... αλλά δεν είσαι ακόμα ικανός να ανταμειφθείς με ένα μικρό θαύμα υγείας; Τι σόι "κόκκος" πίστης είναι αυτός; Και τι είδους ευρηματικότατη πίστη είναι αυτή, που ελάχιστοι μπορούν να επωφεληθούν απ' αυτήν, με θαύμα υγείας, αλλά... εκατομμύρια ξεσηκώνονται και την αναζητούν, ακριβώς γι' αυτό;

Τελικά, όλη αυτή η θεολογική εκμετάλλευση και η τρισάθλια ελπιδεμπορία, δεν θα έπρεπε να είναι νομικά κολάσιμη; Δεν θα έπρεπε σε όλους μας να θυμίζει ψυχολογικό δόλωμα; Μάλιστα "δόλωμα" τέτοιας εξαιρετικής απόδοσης, που μετέβαλε παγκοσμίως τους ανθρώπους σε "ψαράκια" και τους θηρευτές τους, (τα θρησκευτικά ιερατεία) σε κολοσσιαίες αλιευτικές εταιρίες, ή σε επαγγελματίες «αλιείς ανθρώπων»[6] όπως εύστοχα είπε "κάποιος"!

Μήπως πρέπει επιτέλους να σκεφτούμε και να υποψιαστούμε τα αυτονόητα; Να δούμε πως το συνηθέστερο ψυχολογικό δόλωμα, στα κοινωνικο-ιστορικά άγκιστρα των λαών, υπήρξαν ακριβώς αυτές οι υποσχέσεις υγείας, ευημερίας και εν τέλη μακροζωίας και αιωνίας επιβίωσης; Να δούμε την απλή ιστορική αλήθεια, ότι κάποιοι πίσω απ' την βιτρίνα της θρησκείας, παγιδεύουν ψυχές στα αόρατα θεολογικά δίχτυα και εμπορεύονται τις θεολογικές και λοιπές ανάγκες μας... για να έχουν αυτοί την εκλεκτότερη μερίδα της ζωής, εις βάρος όλων ημών των ιχθυόμυαλων!

Δεν παραπέμπει η πνευματική αυτή παγίδα, σε πνευματικό τζόγο, όπου πολλοί ελπίζουν (ποντάρουν στα δώρα της πίστης) αλλά ελάχιστοι κερδίζουν; Μήπως θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε, πως ο μόνος που σταθερά κερδίζει, είναι ο κρουπιέρης ελπιδοποιός;

* Για τον ψευδομυροβλύτη άγιο Δημήτριο, σε σχετική τηλεοπτική εκπομπή (ΑΝΤ1 -17/7/2008), o ομότιμος καθηγητής θεολογικής πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Νίκος Ζαχαρόπουλος παρουσία μου και δημοσίως ομολόγησε πως: «Με αγωγό στέλνουν το μύρο στον δήθεν μυροβλύτη Αγ. Δημήτριο της Θεσσαλονίκης»! Βλέπε εδώ το σχετικό video: https://www.youtube.com/watch?v=gJwYS45FtDw

[1] Η θρησκευτική ψευδολογία είναι επίμονο παθολογικό ιερατικό σύνδρομο και αποδεικνύεται με τον εξής απλό μαθηματικό τρόπο: αν υποθέσουμε ότι και κάθε προσκυνητής (μετά από έξη ώρες στην τυραννία της αναμονής), χρειαζόταν μόνο 10 δευτερόλεπτα για να προσκυνήσει, τότε τα 2,5 εκατομμύρια των προσκυνητών θα χρειαζόταν περίπου 280 μέρες (24ωρα) για να περάσουν μπροστά απ' την εικόνα και όχι μόνο 40 μέρες που συνολικά παρέμεινε η εικόνα στον ναό της Θεσσαλονίκης. Με τα ίδια μαθηματικά δεδομένα, στις σαράντα αυτές ημέρες (16ωρα) δεν πέρασαν περισσότεροι από 250.000 προσκυνητές! Ο δεκαπλασιασμός του αριθμού των προσκυνητών εξυπηρετεί θαυμάσια τον πόλεμο των εντυπώσεων, στον οποίο δυστυχώς ποτέ δεν είχε αξιόλογους και κυρίως διαχρονικά παρόντες αντιπάλους η θρησκεία.

[2] Η γελοία αυτή περίπτωση του θαυματουργικού αντιγράφου, θυ­μίζει εξαιρετικά, μια ανάλογη παρωδία στην Αγγλία, όπου κάποιος Βασιλιάς, για να αποδείξει την ευπιστία των υπηκόων του, διέδωσε, ότι διαθέτει θεραπευτικό χάρισμα. Χιλιάδες λαού συνωστιζόταν υπομονετικά στην ουρά, για να δοκιμάσουν το θεραπευτικό άγγιγμα των βασιλικών χεριών. Όταν κάποια στιγμή ο Βασιλιάς βαρέθηκε το θέατρο της θεραπείας, ανέθεσε το άγγιγμα των χιλιάδων ασθενών, σε κάποιον... αυλικό! Παρόλο που κανένας δεν αναφέρει θεραπείες απ' την γελοία αυτή λαοπροσκύνηση, το έθιμο συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του βασιλέα και του αυλικού του, από τους διαδόχους του θρόνου, επί τρεις περίπου αιώνες! CarlSagan «Στοιχειωμένος κόσμος» εκδ. Έσοπτρον, σελ 253.

[3] Μια επιγραφή που βρέθηκε στην Καρχηδόνα την αποκαλεί «μητέρα του Pene-Baal». Δρανδάκης «Αστάρτη»

[4] Η προσκυνηματική παράκρουση που κατέλαβε τους καθολικούς στην Πόλη Λούρδη των Άνω Πυρηναίων, αποτελεί υπόδειγμα εκμετάλλευσης της βιομηχανίας θαυμάτων. Εκατομμύρια άνθρωποι συρρέουν κατ' έτος για να προσκυνήσουν όχι το άγαλμα της Παναγίας, αλλά την προσωποποίηση της «άσπιλης σύλληψης»! Τι ακριβώς είναι αυτό, μόνο ένα κοριτσάκι δεκατριών ετών το ξέρει που την είδε λέει το 1858 σε ένα σπήλαιο, 18 φορές! Πολυάριθμα "φιλανθρωπικά" ιδρύματα και μια τεράστια βιομηχανία εκκλησιαστικών ειδών ήταν το αποτέλεσμα.

[5] Είναι γνωστό, ότι στην Μέκκα, κάθε χρόνο ποδοπατούνται δεκάδες πιστοί μωαμεθανοί, στο μαζικό ετήσιο προσκύνημα. Στις Ινδίες, κατά εκατομμύρια συρρέουν οι πιστοί για να πλυθούν στα μολυσμένα αλλά "ιαματικά" νερά του ιερού Γάγγη. Στις Φιλιππίνες, το θείον βρέφος Ιησούς, (με την μορφή μικρής θαυματουργής κούκλας) θεραπεύει κατά χιλιάδες τους πιστούς, που το ακουμπούν στα παθημένα μέλη τους κλπ κλπ. Οι δε Πεντηκοστιανοί, παγκοσμίως βιώνουν καθημερινά τέτοια "θαύματα"! Αυτά τα αρχαία «ιαματικά πανηγύρια», δεν έχουν καμία σχέση με το λατρευόμενο πρόσωπο ή αντικείμενο. Δημιουργούνται μόνο απ' την απέλπιδα αναζήτηση, του μέγιστου αγαθού της υγείας!      

[6] Ο κεντρικός ήρωας της Καινής Διαθήκης λέει με νόημα: «θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων». Ματθαίος 4.19. Η δε Παλαιά Διαθήκη μας εξηγεί ακριβώς τι εννοούσε: «γιατί εσύ Γιαχβέ, (Αυτός είναι ο πατέρας του Ιησού), κάνεις τους ανθρώπους σαν τα ψάρια της θάλασσας, που τα συλλαμβάνουν με αγκίστρι, τα σέρνουν με τα δίχτυα και τα συγκεντρώνουν στην σαγήνη τους. Γι' αυτό (οι θηρευτές τους), θυσιάζουν στα δίχτυα τους και καίνε θυμίαμα στην σαγήνη τους. Διότι η μερίδα τους (των ψαράδων-αλιευτών-ιερέων) είναι παχιά και το φαγητό τους εκλεκτό». Αβακούμ 1.14-16. Σαγήνη: «εκ του έσω άγειν, γίνεται εσ/αγήνη ή σαγήνη». Etymolog. Gudianum