ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΣ ΦΟΒΟΣ

Του Μιχάλη Χαραλαμπάκη

Μπροστά στο θάνατο όλες οι επιστήμες και οι τέχνες στέκονται δακρυσμένες, και μόνο η θεολογία ονειροπαρμένη χαμογελάει, προσδοκώντας “αφύπνιση κοιμωμένου”.

                                                                                    Ιάσων Ευαγγέλου

         Μια πηγή μεταφυσικής ανασφάλειας, αγωνίας και φόβου είναι η αντιβιολογική θεώρηση του θανάτου (αποτέλεσμα κι αυτό του… «προπατορικού αμαρτήματος»!), δηλ. η σύνδεση του καθαρά βιολογικού φαινομένου του θανάτου με μεταφυσικά φόβητρα, στα πλαίσια μιας μυθοπλαστικής μεταθανατολογίας.

         Ο φόβος του θανάτου προβλημάτισε και προβληματίζει πάντα τους ανθρώπους. Δεν δέχεται εύκολα ο άνθρωπος την ιδέα της ολικής και οριστικής εκμηδένισης της προσωπικότητάς του. Μπροστά στην παντοδυναμία του θανάτου στέκει περιδεής και αδύναμος, δεν δέχεται εύκολα τη φθορά, μυθολογεί, δημιουργεί θεούς, συνδιαλέγεται μαζί τους, ονειρεύεται την αθανασία, γίνεται «πιστός». Και ο «πιστός» παραδίδεται στον Θεό, αφού αυτός (μέσω του ιερατείου, δηλ. μέσω των… διαχειριστών του φόβου του θανάτου και του εμπορίου των ψευδαισθήσεων) του μιλά καθησυχαστικά, και με αμοιβές, για τον θάνατο. Στη συνέχεια  βέβαια ή και παράλληλα, έντεχνα επισείονται και οι μετά θάνατον απειλές, ώστε να… τελειοποιηθεί το σκηνικό του φόβου και η πλήρης σωτηριολογική εξάρτηση, ώστε περιδεείς οι παριστάμενοι, κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία, να συμμετέχουν στο… “δράμα” του νεκρού, και μαζί με το «επλανήθην ως πρόβατον απολωλός», ή το «οικτίρησον (λυπήσου) το σον πλάσμα Δέσποτα και καθάρισον σή ευσπλαχνία» να ψιθυρίζουν και της εβραϊκής νοοτροπίας και πρακτικής στίχους… ανταμοιβής: «Αγαλλιάσομαι εγώ επί τα λόγια σου, ως ο ευρίσκων σκύλα πολλά»(!)   (σκύλα=λάφυρα από νεκρούς εχθρούς ή από διαρπαγή τάφων).

         Αποκορύφωμα του φόβου του θανάτου και της τρομολαγνείας που καλλιεργεί η θρησκεία, το ιδιόμελο του Ιωάννη του Δαμασκηνού: «Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον…»!

        Η φύση όμως γεννά θνητά και όχι αθάνατα όντα και ο νόμος της φθοράς είναι γενικός, είναι «το πεπρωμένο», άρα η σκέψη της αθανασίας είναι ξένη προς τη φύση, αφού «το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον». Ο εγωισμός του ανθρώπου αρνείται ή δυσκολεύεται να το κατανοήσει!

        Θάνατος και ζωή αποτελούν ταυτότητα των αντιθέσεων. Όλοι λοιπόν είμαστε πλασμένοι από… «εύθραυστο υλικό», από την αστρική σκόνη του άναρχου και άπειρου Σύμπαντος μέσα στην αέναη και εξελικτική διαδικασία της ζωής, είμαστε “ταξιδιώτες του παντός”,  κι ας μην έχουμε μεγάλη ιδέα για την ύπαρξή μας και διεκδικούμε την αθανασία, κάτι που ταυτόχρονα το αρνούμεθα για τα άλλα έμβια όντα!… Στη νεκρώσιμη ακολουθία ακούγεται με σαφήνεια: «Χούς εί και εις χούν απελεύσει…», που παραπέμπει στη βασική αρχή της αέναης ανακύκλωσης των στοιχείων του σύμπαντος!

        Ο άνθρωπος λοιπόν είναι θνητός (=«βροτός») και φθαρτός, ο θάνατος είναι ένα καθαρά βιολογικό φαινόμενο, δηλ. το φυσιολογικό τέρμα ενός ζωντανού οργανισμού και μόνο η ζωή γίνεται διαχρονικά αθάνατη με την αναπαραγωγή και τη διαιώνιση του είδους! Όποιος αρνείται να αντιμετωπίζει το ζήτημα του θανάτου στην σωστή του διάσταση, όποιος εκλαμβάνει τους θρησκευτικούς μύθους για αλήθειες, εμποδίζει την ανακάλυψη του πραγματικού νοήματος της ζωής, και εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη των ιερατείων, των επαγγελματιών διαχειριστών του μεταθανάτιου φόβου! Άλλωστε αυτό μας λέει και ο σοφός και τολμηρός Ευριπίδης: «Καταθνών δε πας ανήρ γη και σκιά. Το μηδέν εις ουδέν ρέπει».

        Και αφού η “ανάσταση” ενός νεκρού οργανισμού σύμφωνα με την επιστήμη της βιολογίας είναι σκέψη πέρα για πέρα αντιεπιστημονική και ενάντια στη λογική της φύσης (στη φύση δεν έχουμε νεκραναστάσεις αλλά τον αδήριτο νόμο της φθοράς), το «προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος…» αποτελεί -πέρα από “σύμβολον της πίστεως”- μάλλον παιδαριώδη και αντιεπιστημονική μεταφυσική παρά μοναδική και θεόπνευστη αλήθεια!… Όπως και όλες οι δεήσεις για τον… “μεταστάντα”, π.χ: «…εκ του αιωνίου πυρός εξάρπασον», «κατάταξον αυτόν  εν Παραδείσω» ή «εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός…», που σημαίνει ακριβοπληρωμένες ευχές του μεσάζοντος (!) ιερέα για να γλιτώσει ο θανών από την τιμωρία και τις φλόγες της Κόλασης («όπου το πυρ ού σβέννυται»), κατά «την επί του φοβερού βήματος του Χριστού απολογίαν», όταν όλοι θα δώσουν λόγο… ακόμα και για τις σκέψεις τους, αφού… και με την σκέψη αμαρτάνει ο άνθρωπος! Γι αυτό και η ευχή  «συγχώρησον παν αμάρτημα το παρ’ αυτού πραχθέν, εν λόγω ή έργω ή διανοία…»(!), λες και το… “μάτι του Θεού” είναι στραμμένο συνεχώς πάνω στις “αμαρτίες” του ανθρώπου, σαν τηλεσκόπιο, σαν ανιχνευτής ή σαν πυξίδα!

      Ο φόβος του θανάτου λοιπόν και η εκμετάλλευσή του! Εκεί βασίζονται οι θρησκείες και τα συμφέροντα που αντιπροσωπεύουν. Και ο φόβος, παρ’ ότι δεν είναι θεός, μπορεί να δημιουργήσει θεούς από το τίποτα! Θεούς που να εξουσιάζουν τον άνθρωπο και να τον υποδουλώνουν! Ποιος «δούλος του Θεού» αμφιβάλλει γι αυτή την πραγματικότητα;

        Οι «κόλποι του Αβραάμ» λοιπόν που περιγράφει ο ραβίνος Ιησούς με την αφήγηση του πτωχού Λαζάρου και του πλουσίου που κατετάγη... «εις το πύρ το εξώτερον, ...υπάρχων εν βασάνοις» (Λουκάς  ΙΣΤ΄ 19-31), όπως αποδεικνύεται είναι αφ’ ενός… ο αυτόματος επίσημος καθαγιασμός του αχόρταγου άρπαγα, θανατηφόρου πληγοποιού και ακριβοπληρωμένου μαστρωπού πατριάρχη Αβραάμ (πρβλ. το «εν κόλποις Αβραάμ αναπαύσαι…»), καθώς και η πλήρης υποστήριξη και αποδοχή  του «σωτηριολογικού» λόγου και  έργου του «δημαγωγού» Μωυσή και των “προφητών” και αφ’ ετέρου… το εισιτήριο διαρκείας για το θέατρο του παραλόγου δηλ. του φόβου του τιμωρού Θεού και της «σωτηρίας της ψυχής», η οποία επιτυγχάνεται... ακούγοντας  το λόγο και εφαρμόζοντας τα έργα του Μωυσή και των «προφητών» του Ισραήλ!!!

        Δηλαδή ο «Σωτήρας Χριστός» εδώ... αυτοκαταργείται, αφού δηλώνει καθαρά, στην άριστη από σκηνοθετικής άποψης περιγραφή της Κόλασης, ότι οι άνθρωποι, για τη «σωτηρία» τους και προκειμένου να «μη έλθωσι εις τον τόπον της βασάνου», «έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας. ακουσάτωσαν αυτών». Διαφορετικά, όπως λέει ο Αβραάμ στην περιγραφή αυτή του Ιησού, «μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς ημάς μη δύνωνται, μηδέν οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν»! Μπορούν μόνο να τους βλέπουν ευτυχισμένους «εις τας αιωνίους σκηνάς» και «εν τοις κόλποις του Αβραάμ», «από μακρόθεν»... με το κιάλι!

       Γι αυτό λοιπόν... εναγωνίως (κατ’ άλλους με επαγγελματική αδιαφορία) οι ιερείς του εβραιοχριστιανισμού παρακαλούν τον «Κύριο» κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία: «εν σκηναίς δικαίων τάξαι, εν κόλποις Αβραάμ αναπαύσαι…» δείχνοντας δηλ. επιείκεια και «… παρορών αυτού πάντα τα εγκλήματα»! Βρίζοντας έτσι τον νεκρό, αφού θεωρούν ότι ο κάθε πεθαμένος είναι  αυτονόητα και εκ προοιμίου εγκληματίας! Στέλνοντάς τον μάλιστα για “προστασία” και “ευλογία” στον... χείριστο και εξωλέστατο, τον χαλδαίο μάγο Αβραάμ! (*)

       Παράλληλα εμφανίζεται ο Θεός της αγάπης, ο πολυεύσπλαχνος και πολυέλαιος, ο «επουράνιος πατέρας», να έχει φτιάξει για τα παιδιά του και έναν τόπο… φρικτών      βασανιστηρίων, αυτόν της «αιωνίου Κολάσεως», για να αποδοθεί μια δικαιοσύνη τόσο αυστηρή και άγρια, ώστε αυτόματα να αναιρείται η ιδιότητα της αγάπης, του ελέους και της συγχώρεσης και να ξεπροβάλλει η απειλή, ο εκβιασμός και ο εκφοβισμός, με άλλα λόγια η επίτευξη των  σκοπών του Χριστιανισμού (δηλ. του εκβιασμού της ανθρώπινης προσωπικότητας και της επικυριαρχίας πάνω στις ανθρώπινες συνειδήσεις) επιδιώκεται με τη χρήση δύο αντίθετων μέσων, της αγάπης και του  πειθαναγκασμού του φόβου δηλ. με τον στραγγαλισμό της ανθρώπινης σκέψης και τον περιορισμό της ελεύθερης βούλησης! Το πρόσωπο του τρόμου και η μάσκα της αγάπης!

      Γιατί οι άνθρωποι δέχονται αυτά που λέει η θρησκεία, όχι γιατί έχουν αποδείξεις τεκμηριωμένες, όχι γιατί τα κρίνουν ορθά, όχι γιατί αυτά συμφωνούν με τις επιστημονικές αρχές και συμπεράσματα (με το Λόγο της Φύσης), αλλά από άγνοια, ελπίδα, φόβο και ανασφάλεια! Αλλά ο θεός που υπόσχεται, μεροληπτεί, εκβιάζει, ενοχοποιεί, απειλεί και χωρίς οίκτο τιμωρεί, μπορεί να είναι ο πραγματικός Θεός;

        Στη νεκρώσιμη ακολουθία  ακούγεται ακόμα: «Ακούσωμεν τι κράξει ο Παντοκράτωρ. Ουαί, οι εκζητώντες, θεάσασθε την φοβεράν ημέραν Κυρίου. Αύτη γαρ έστι σκότος. Πυρί γαρ δοκιμάσει τα σύμπαντα».

         Σκεφθείτε λοιπόν τι τρόμο πέρασε στη ζωή του ο άγιος Θεράπων και ποια… υπέρτατη υπαρξιακή αγωνία τον διακατείχε, αφού… «έτρεμε μήπως από αμέλειά του χανόταν ή στιγμιαία σκανδαλιζόταν έστω και μόνο μία ψυχή» (!), κατά τον συναξαριστή του (Εορτάζεται στις 27 Μαΐου).

         Εύστοχα λοιπόν γράφτηκε (Ευβουλίδης) ότι: «Το καλλίτερο επίγραμμα σε τάφο ανθρώπου θα ήταν: “ΑΠΑΤΗΘΗΚΑ”».         

         Ας δούμε όμως και μερικές σκέψεις για τον θάνατο από τον στοχαστή, λογοτέχνη και συγγραφέα Ιάσονα Ευαγγέλου:

      *  «Τριών ειδών “παυσίπονα” για το θάνατο έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος: τη θρησκεία (που του προσφέρει πίστη και προσευχή), τη φιλοσοφία (που του προσφέρει λογική και παιδεία) και τη ιατρική (που του προσφέρει παυσίπονα και ευθανασία)».

      *  «Κανένα στόμα δεν μιλά καλύτερα για την αξία της ζωής, όσο το άφωνο στόμα του νεκρού».

      *  «Στην ερώτηση: “Ποιο είναι το μέλλον του ανθρώπου μετά τον θάνατο;” Απάντησε ο Αναξαγόρας: “Θα νοιώθει όπως ένιωθε προτού γεννηθεί”».

      *  «Μακάριος ο άνθρωπος που βλέπει τον θάνατο σαν βιολογικό φυσικό γεγονός κι απαλλάχτηκε από τον φόβο που καλλιέργησαν οι μύθοι και οι θρησκείες».

 Μιχάλης Χαραλαμπάκης

 --------------------                                                                                       

(*) Ποιόν εννοούν «δίκαιο» και ποιος στην πραγματικότητα (μέσα από τα κείμενα της Βίβλου) ήταν ο Αβραάμ πρβλ. και Μιχ. Καλόπουλος: 1) «Το Μεγάλο Ψέμα», 2) «Αβραάμ ο Μάγος».

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΙΧΩΡ, Τεύχος 104, Μάρτιος 2010