Μ. Καλόπουλος: Είναι ο Χριστιανισμός, αναβίωση της δαιμονο-διωκτικής σολομωνικής;  

Του Μ. Καλόπουλου           

Είναι αλήθεια, ότι για τα κείμενα της αυθεντικής σολομωνικής (Testamentum Solomonis) που έχουμε στα χέρια μας σήμερα[1] δεν γνωρίζουμε σε ποιό βαθμό αντανακλούν εκείνη την αρχική σολομωνική δαιμονο-διωκτική σοφία. Εν τούτοις, όπως θα γίνει στην συνέχει αυτής της έρευνας φανερό, παρατηρώντας προσεκτικά την συμπεριφορά των ηρώων της Καινής Διαθήκης και τις περιγραφές των υποτιθέμενων θαυμάτων της, αβίαστα οδηγούμεθα στο συμπέρασμα, ότι τα κείμενα αυτά, διέσωσαν τουλάχιστον το σωστό πνεύμα του αρχικού εκείνου βιβλίου!

Είναι αλήθεια ότι, μετά την εδραίωση του χριστιανισμού, διαφόρων προθέσεων καλογερικές επεμβάσεις, πρόσθεσαν υπερβολές και μεσσιανικές προφητείες, θέλοντας να εξυπηρετήσουν το υπό κατασκευήν προφητικό μεγαλείο του χριστιανισμού. Οι αθρόες όμως εκείνες επεμβάσεις των κατοπινών αντιγραφέων, παραμένουν εξαιρετικά ορατές.

Θα παραμέναμε λοιπόν επικίνδυνα αφελείς και άξιοι της μοίρας μας, αν μετά από την εκπληκτική αύξηση της γνώσης στην εποχή μας, την ταχύτητα και την ευκολία πρόσβασης στη πληροφορία, δεν κατορθώναμε ούτε τώρα να υποπτευθούμε ότι, οι "θεοί" που στο διάβα του χρόνου, αναγεννώνται για να βελτιώσουν το ηθικό τους προφίλ, δεν είναι παρά κατασκευασμένα φαντάσματα των ιερατείων!

Φαίνεται λοιπόν πως η αναγέννηση ενός θεού δεν ήταν μόνο ευκαιρία να αποκρυβεί το δυσάρεστο προσωπείο του παρελθόντος του, αλλά και θαυμάσια ευκαιρία αναβίωσης των λαοφιλέστερων χαρακτηριστικών της προ-"ιστορίας" του! Έτσι εξηγείται και το ενδεχόμενο αναβίωσης της κάποτε λαοφιλέστατης, σολομώντειας δαιμονο-θεραπείας στον χριστιανισμό!

Ας δούμε λοιπόν προσεκτικά, μια ενδιαφέρουσα περιγραφή εξορκισμού, απ’ τον ίδιο τον ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο, που μάλιστα αυθόρμητα συνδέει την τέχνη αυτή, με ποιόν άλλον, παρά με τον αληθινό εισηγητή αυτής της τέχνης… τον Σολομώντα!

Εβραίος ο ίδιος γράφει: «η φρόνηση και η σοφία που είχε δώσει ο θεός στον Σολομώντα ήταν τόσο μεγάλη, που ξεπερνούσε τους αρχαίους ανθρώπους, ακόμα και τους Αιγύπτιους για τους οποίους λέγεται ότι υπερέχουν. Ξεπερνούσε δε σε σοφία ακόμα κι εκείνους τους Εβραίους που στην εποχή του είχαν μεγάλη φήμη... (υπερβάλλοντας στους αριθμούς συνεχίζει) χίλια πέντε βιβλία περί ωδών και τρεις χιλιάδες βιβλία (εννοεί στοίχους) με παραβολές και παρομοιώσεις έγραψε για κάθε είδος δένδρου... αλλά και για τα ζώα, τα επίγεια, τα θαλάσσια και τα ιπτάμενα έγραψε, μελετώντας τις ιδιότητές τους.

Ο θεός όμως, του παρείχε επίσης και την γνώση της τέχνης εναντίον των δαιμόνων, (..!) προς ωφέλεια και θεραπεία των ανθρώ­πων, συνέθεσε επίσης και επωδές με τις οποίες παρηγορούνται τα νοσήματα[2] και άφησε πίσω του τρόπους εξορκώσεων (εξ-όρκων: δηλαδή εξορκισμών) με τους οποίους, διώχνουν τα δαιμόνια απ’ αυτούς που έχουν καταληφθεί, με τρόπο που δεν επανέρχονται πια. Αυτή δε η θεραπεία κατά το πλείστον ισχύει και σε μας (τους Εβραίους) μέχρι σήμερα.

Έχω δει μάλιστα κάποιον ομόφυλό μου (Εβραίο) τον Ελεάζαρ,[3] ο οποίος παρόντος του (Ρωμαίου αυτοκράτορα) Βεσπασιανού,[4] των γιων του, χιλίαρχων και άλλων πολλών στρατιωτών, ελευθέρωνε ανθρώπους που είχαν καταληφθεί από δαίμονες. Ο δε τρόπος της θεραπείας τους ήταν ο εξής: κάτω απ’ την μύτη του δαιμονισμένου έβαζε (ο εξορκιστής Ελεάζαρ) το δαχτυλίδι του, που κάτω απ’ την σφραγίδα του (δηλαδή σε εσωτερική θήκη κάτω από το επιφανειακό σκάλισμα,) είχε (σε σκόνη) μια ρίζα απ’ αυτές που ο Σολομών υπέδειξε[5] και καθώς (ο παθών) το μύριζε, από τα ρουθούνια του το δαιμόνιο εξέβαλε. Και με όρκο εδέσμευε το δαιμόνιο, ότι δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ στον άνθρωπο αυτόν, μνημονεύοντας το όνομα του Σολομώντα (δηλαδή: στο όνομα του Σολομώντα σε εξορκίζω) και λέγοντας επί πλέον τις επωδές που εκείνος συνέθεσε»! Από έγκυρη λοιπόν πυγή μαθαίνουμε, ότι ο Σολομών συνέθεσε και ειδικές ωδές εξορκισμών!

Και συνεχίζει ο Ιώσηπος: «θέλοντας μάλιστα (ο Ελεάζαρ) να πείσει τους παριστάμενους ότι όντως είχε την δύναμη αυτή (να εκβάλλει δαιμόνια) ένα ποτήρι[6] ή ποδόνιπτρο (λεκάνη για πλύσιμο ποδιών) γεμάτη νερό, τοποθετούσε κάπου μπροστά τους και πρόσταζε το δαιμόνιο, αφήνοντας τον άνθρωπο να το αναποδογυρίσει, για να κάνει τους (υπόλοιπους) ανθρώπους (που παρακολουθούσαν) να καταλάβουν ότι είχε (πράγματι) εγκαταλείψει τον άνθρωπο! Όποτε γινόταν αυτό, (φαίνεται πως δεν πετύχαινε πάντα) γινόταν ολοφάνερη η σύνεση και η σοφία του Σολομώντος λόγω της οποίας παρακινηθήκαμε να μιλήσουμε γι’ αυτά τα πράγματα»![7] Την παραπάνω περιγραφή του Ιώσηπου, επιβεβαιώνουν σχεδόν αυτολεξεί και άλλοι βυζαντινοί χρονογράφοι.[8]

Πριν σχολιάσουμε οτιδήποτε άλλο στο παραπάνω εξαιρετικά ενδιαφέρον απόσπασμα του Ιώσηπου, αξίζει πρώτα να υπογραμμίσουμε ότι, την συγκεκριμένη ρίζα και την ιδιαίτερη αυτή χρήση της, ξεκάθαρα την αποδίδει ο Ιώσηπος στην κληροδοτημένη σοφία του Σολομώντα! Ας δούμε λοιπόν ποιά μπορεί να είναι αυτή η συγκεκριμένη «ρίζα» που εκβάλλει δαιμόνια!

Ο ίδιος ο Ιώσηπος σε άλλο σημείο του εκτεταμένου έργου του, περι­γρά­φει το φυτό αυτό, αποφεύγοντας να το ονοματίσει και χρησιμοποιώντας το όνομα «Βαάρας» από το όνομα της χαράδρας απ’ όπου το μάζευαν. Στην συνέχεια περιγράφει, τον δήθεν επικίνδυνο τρόπο της εξόρυξής της ρίζας λέγοντας πως: «αν το αγγίξει κανείς (πριν κάνει τα απαραίτητα) είναι θανατηφόρο... έτσι σκάβουν γύρω απ’ την ρίζα, δένουν σ’ αυτήν έναν σκύλο, (αλλού η παράδοση θέλει γάιδαρο) ο σκύλος ορμάει μπροστά, η ρίζα ξεριζώνεται, αλλά ο σκύλος ψοφάει ακαριαία»! Έτσι καταλαβαίνουμε ότι αναφέρεται οπωσδήποτε στο διάσημο μαγιοβότανο του μανδραγόρα, για το οποίο είναι γνωστό ότι έχουν πλασθεί ανάλογοι αποτρεπτικοί μύθοι εξόρυξης!

Παρακάτω, μας μεταφέρει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, απ’ την συνολική εικόνα περί δαιμόνων, των σολομωνικών του πεποιθήσεων: «παρ’ όλους αυτούς του κινδύνους, (η ρίζα) έχει πολύ σημαντική δύναμη, γιατί τα αποκαλούμενα δαιμόνια που... στους ανθρώπους εισχωρούν... η ρίζα αυτή τα διώχνει αμέσως (κειμ: τα δαιμόνια ταχέως εξελαύνει) και μόνο που την πλησιάζουν» [9] Φλ. Ιώσηπος Ιστ. Ιουδ. Πολέμου 7.180-185.

Ο Φλάβιος Ιώσηπος, (37-110 μ.Χ.) λοιπόν, που είναι Εβραίος Λευίτης, όχι μόνο μας επιβεβαιώνει πέραν πάσης αμφιβολίας την ύπαρξη της σολομωνικής παράδοσης εξορκισμού δαιμόνων, μέχρι τις ημέρες του Χριστού, αλλά μας περιγράφει με εκπληκτικές λεπτομέρειες, την συμπεριφορά ενός τυπικού Εβραίου μάγου εξορκιστή επί το έργον!

Ονομάζουμε δε τον συγκεκριμένο Εβραίο «μάγο» διότι: «μαγείαν δε και γοητείαν και φαρμακείαν (δηλαδή δηλητηριοχρησία) Μήδοι και Πέρσαι πρώτοι εξεύρων. Έστι δε μαγεία, επίκλησις δαιμόνων αγαθοποιών, δήθεν προς αγαθού τινός (σκοπού)... γοητεία δε καλείται δια των γόων (κλαυθμών) και θρήνων τα τοιαύτα επιτηδεύουσι... Φαρμακεία δε, όταν συσκευασία (σκεύασμα) θανατηφόρος ή προς φίλτρον δοθείσα τινί (δοθεί σε κάποιον) δια του στόματος». Γ. Κεδρινός «σύνοψις ιστοριών» 1.73.8-14.

Πρόκειται όντως για εξαιρετικούς ορισμούς και των τριών αυτών μορφών μαγείας. Του δαιμονο-διωκτισμού (εξορκισμού), της γοητείας (παρηγορητική θρηνο-ψαλμωδία) και φαρμακεία (δηλητηριοχρησία)! Ας δούμε λοιπόν πώς ακριβώς, ο Εβραίος μάγος Ελεάζαρ "νικούσε" τα δαιμόνια!

Το δαχτυλίδι με το οποίο τραβούσε έξω απ’ τα ρουθούνια τον δαίμονα, ήταν συνηθισμένο εργαλείο μάγων, που σήμερα είναι γνωστό ως «δακτυλίδι των δηλητηριαστών». Επρόκειτο για δακτυλιδο-θήκη, ικανή να φυλάξει μικρή ποσότητα κονιοποιημένου δηλητηρίου (φάρμακου[10]). Το δακτυλίδι αυτό κατά την αρχαιότητα έγινε γνωστό με το όνομα φαρμακίτης: «μόνο για το δάγκωμα του συκοφάντου δεν βρέθηκε επωδή η αντιφάρμακο... οι δε τα περίαπτα (φυλαχτά) πωλού­ντες... αλεξητήριον (αποσοβητήριον) δεικνύουσιν και βασκανίας αποτρε­πτικόν, δακτυλί(δι)ον το οποίο καλούμεν φαρμακίτην». Σουΐδας 885.41-46.

Σε άλλη ανάλογη περίπτωση διαβάζουμε: «Το δακτυλί(δι)ον τούτο αγορασμένο είναι παρά του φαρμακοπώλου Εύδαμου, τετελεσμένον εις αντιπάθειαν πάσης μαγείας και φαρμάκου παντός, ο δε Εύδαμος, μάγος είναι και επαοιδός...» Σχόλια στον Αριστοφάνη «πλούτος» 883.3-9. Οι Έλληνες λοιπόν, γνώριζαν ποιον πρέπει να αποκαλούν μάγο!

Μπροστά λοιπόν στον αυτοκράτορα Βεσπασιανό, ο Εβραίος μάγος Ελεάζαρ[11] "θεράπευε" οιονδήποτε απ’ τα πολυάριθμα παρατεταγμένα στρατεύματά του, που έπεφτε με επιληπτικούς σπασμούς που τότε ερμηνευόταν ως δαιμονο-κατάληψη!

Ο Ελεάζαρος λοιπόν, είχε γίνει γνωστός θεραπευτής δαιμονο-επιληπτικών, με τον εξής απλό τρόπο! Τοποθετούσε το γεμάτο από σκόνη μανδραγόρα δακτυλίδι του, στα ρουθούνια του ανθρώπου που έπεφτε σε επιληπτική κρίση και όταν αυτός, εισέπνεε τελικά ικανή ποσότητα σκόνης ηρεμιστικού μανδραγόρα, έπαυαν οι σπασμοί και μέσα σε μια θεατρική ατμόσφαιρα επικλήσεων και σολομωνικών ασμάτων (επωδών), το θύμα της επιληπτικής δαιμονο-κατάληψης γαλήνευε.

Ο Ελεάζαρος γεμάτος στόμφο, «μνημονεύοντας το όνομα του Σολομώντα» πρόσταζε ενδεχομένως τον Σαμαήλ, τον δαίμονα της επιληψίας, να εγκαταλείψει στο όνομα του αγγέλου Ραφαήλ, τον πάσχοντα Ρωμαίο στρατιώτη και παράλληλα, τον διέταζε φεύγοντας να αναταράξει το παρακείμενο δοχείο με το νερό, για να δουν όλοι την αναχώρησή του! Φυσικά, για τους δεισιδαίμονες Ρωμαίους στρατιωτικούς, το όλο θέαμα, μόνο σαν εξουσία του Ελεάζαρου επί των δαιμόνων μπορούσε να ερμηνευθεί!

Σημαντικό είναι εδώ να καταλάβουμε ποιο ακριβώς είναι το στοιχείο της μαγείας; Την μαγεία, ή αλλιώς θεουργία[12] δεν εντοπίζουμε σ’ αυτόν καθ’ εαυτόν τον φαρμακευτικό μηχανισμό "θεραπείας" (ανακούφισης και κατευνασμού συμπτωμάτων) που χρησιμοποιούσε ο δηλητηριο-χρήστης Ελεάζαρος, αλλά στην θεατρική εκμετάλλευση των εντυπώσεων και την εσκεμμένη δόλια επίκληση των δήθεν θεϊκών δυνάμεων! Γενικότερα λοιπόν :μαγεία είναι η εσκεμμένη δημιουργία θεοκάπηλων εντυπώσεων κάθε τύπου! 

Σήμερα αυτός ο φαρμακευτικός μηχανισμός, χαλάρωσης των "δαιμονισμένων" (επιληπτικών) είναι απόλυτα κατανοητός! Ανεξήγητος όμως παραμένει ο μη ορατός τρόπος, με τον οποίο αυτοί οι μάγοι ανέτρεπαν τα γεμάτα νερό δοχεία, για να πιστοποιήσουν την ύπαρξη και την αποχώρηση του αόρατου δαίμονα! Βέβαια, κατά μιαν άλλη εκδοχή, ο δαίμονας δεν ανέτρεπε ολόκληρο το δοχείο, αλλά όπως διαβάζουμε αλλού: «εκείνου (του δαίμονος) εξερχομένου, το ύδωρ συνεταράσσετο»![13] Όπως καταλαβαίνετε αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό!

Αν λοιπόν επρόκειτο μόνο για την απλή ανατάραξη του νερού μέσα στο δοχείο και όχι την ανατροπή ολόκληρου του δοχείου, το πράγμα γίνεται σαφώς ευκολότερο, απ’ ότι αρχικά παρουσιάσθηκε απ’ τον Ιώσηπο! Οποιοδήποτε συσπειρωμένο ελατήριο (π.χ ένα καλαμένιο ελατήριο συσπειρωμένο και κολλημένο με ξεραμένη αλευρόκολλα) μετά από ελάχιστο και μάλιστα συγκεκριμένο χρόνο διάβρωσης, θα μπορούσε να ελευθερωθεί ελεγχόμενα, και να αναταράξει[14] ξαφνικά και φαινομενικά αναίτια το ήρεμο νερό στο δοχείο, πιστοποιώντας στους θαυματο-λάτρες θεατές, την ύπαρξη του αόρατου δαίμονα, που αποχώρησε εκνευρισμένος από το θύμα της επιληψίας!

Βέβαια, η ύπαρξη αυτού ακριβώς του δοχείου, είναι που μας βάζει βάσιμα σε υποψίες γενικότερης σκηνοθεσίας, αφού όλα αυτά είναι αδύνατον να ταιριάξουν αρμονικά, σε μια σύντομη αυθεντική επιληπτική κρίση κάποιου τυχαίου Ρωμαίου στρατιώτη! Υποθέτουμε λοιπόν, ότι ο Ελεάζαρ εκτός από πραγματικούς ενίοτε επιληπτικούς, "θεράπευε" κυρίως θεατρικά στημένες επιληψίες, με αντάλλαγμα τον ενθουσιασμό, την αναγνώριση και γιατί όχι την προνομιακή του προσκόλληση στο στράτευμα των Ρωμαίων!

Συνεργάτες μπορούσαν να βρεθούν άφθονοι, αφού πολλοί απελεύθεροι και μη Ιουδαίοι υπηρετούσαν στον μισθοφορικό στρατό της Ρώμης, όπως άλλωστε απελεύθερος ήταν και ο ίδιος ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος, που μας περιγράφει τα γεγονότα απ’ την θέση του αχώριστου συνοδού (αυλοκόλακα) του αυτοκράτορα Βεσπασιανού.[15] Αργότερα (το 70 μ.Χ.) συνόδευσε και τον γιο του Βεσπασιανού, τον Τίτο, στην εκστρατεία κατά της ίδιας της Ιερουσαλήμ! Με ελάχιστα λοιπόν ανταλλάγματα, ομόφυλοι Ιουδαίοι, μπορούσαν με το αζημίωτο να δείξουν απέραντη κατανόηση και να συνεργαστούν στις κερδοφόρες θεουργίες του Ελεάζαρου!

Από τον ίδιο τον Ιώσηπο λοιπόν, την πλέον αξιόπιστη εξωβιβλική, ιουδαϊκή πηγή μαθαίνουμε, ότι στην ίδια ακριβώς εποχή του δαιμονο-ξορκιστή Χριστού, απλοί Εβραίοι σολομωνιστές, χωρίς να σχετίζονται με οποιονδήποτε τρόπο με την δαιμονο-διωκτική ομάδα του Χριστού, εξέβαλαν με επιτυχία (εικονικά) δαιμόνια και μάλιστα με την αυθεντική σολομωνική μέθοδο, χρησιμοποιώντας μάλιστα και τον χαλαρωτικό μανδραγόρα!

Μετά απ’ όλα αυτά, είναι νομίζω απολύτως δικαιολογημένες οι παρακάτω ερωτήσεις: μήπως και ο διασημότερος δαιμονο-κυνηγός της ιστορίας ο λεγόμενος Χριστός[16] εξέβαλε (θεράπευε) με παρόμοιους τρόπους τα δαιμόνια; Μήπως η εκδοχή της αναβίωσης της σολομωνικής (δαιμονο-διωκτικής τέχνης) απ’ τον χριστιανισμό, (υπόθεση που για πρώτη φορά εδώ παρουσιάζεται), δεν είναι και τόσο μακριά απ’ την ουσία του δαιμονο-θεραπευτικού χριστιανισμού;

 Μ. Καλόπουλος

[1] Vita Solomonis (Βίος Σολομώντος) Cod. 132 Μοναστήρι αγίου Διονυσίου (Άθως), ed. c.c. Mccown. The testament of Solomon. Leipzig: Hinrichs, 1922. Cod 2,770 & 8,624: hagiogr.ed. c.c. mccown, (cod: 2,770: hagiogr.) 2679.8 2679 008.

[2] Η έκφραση «παρηγορείται τα νοσήματα» είναι εντυπωσιακή. Ορίζει την παρηγοριά (παραμυθία) ως βασικό μηχανισμό χειραγώγησης της ανεξάντλητης προσδοκίας των παθόντων! Όπως είπαμε οποιαδήποτε παυσίπονη δράση εθεωρείτο θεραπεία!

[3] Η μεταφραστική ομάδα Κάκτου στην παραπομπή 12 σημειώνει: «ίσως (ο μάγος Ελεάζαρ) να ανήκε στους Εσσαίους γιατί αυτή η αίρεση κατείχε βιβλία ιατρικής που αποδίδονται στον Σολομώντα» Κάκτος Ιουδ. Αρχαιολ. Βιβ. Η΄Ζ΄ (444) σελ 376.

[4] Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Βεσπασιανός, (9-79 μ.Χ.)- είναι ο πατέρας του στρατηγού και συνάρχοντα της Ρώμης Τίτου, που το 70 μ.Χ. κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ.

[5] Σημειώστε προσεκτικά την παραδοχή της προέλευσης του δαιμονο-ξορκισμού!

[6] Δεν πρέπει να πηγαίνει ο νους μας σε σημερινό μικρό γυάλινο ποτήρι, αλλά μάλλον σε μεγάλο πήλινο σκεύος (κώθων) ή μεγάλο μεταλλικό αναμίκτη οίνου (ψυκτήρα)!

[7] Φλ. Ιώσηπος Ιουδ. Αρχαιολ. 8.43-49. Τα ίδια και ο Γ. Κεδρηνός και Ι. Ζωναράς.

[8] «Ο Σολομών (ο γιος) του Δαυίδ έγραψε πολλά... αλλά και επωδάς και εξορκισμούς κατά δαιμόνων επενόησεν, τις οποίες χρησιμοποιώντας κάποιοι Ιουδαίοι, στην μύτη του πάσχοντος κάποιο δακτυλίδι τοποθετούσαν με ρίζα που ο Σολομών τους υπέδειξε, οσφραινόμενο το δαιμόνιον (την ρίζα) εξήρχετο. Τιθεμένου δε (πήλινου) ποτηρίου ή αγγείου μεστού ύδατος, σύντριβε φεύγοντας το δαιμόνιο». Συμεών Λογοθέτης «Χρονογραφία» 31.22-32.11.

[9] Βλέπε επίσης και Ι. Ζωναράς Επιτομή ιστοριών 2.78.20-28.

[10] «Ο Δημοσθένης πέθανε παίρνοντας φάρμακο από τέτοιο δακτυλίδι» Σούδας.

[11] Το όνομα Ελεάζαρ είναι καθαρά Εβραϊκό και πρωτο-απαντάται στην Εξ.6.23.

[12] Θεουργία: μαγεία επικαλούμενη τα θεία.

[13] Μιχάλης Γλύκας (Michael Glycas) Αστρολόγος ιστορικός «βίβλος χρονική» 342.19.

[14] Εντυπωσιακός είναι ο συσχετισμός της αναταραχής των υδάτων εδώ από δαίμονα και της ανάλογης ανατάραξης υδάτων στην κολυμπήθρα της Βηθζαθά, οπου: «άγγελος Κυρίου κατέβαινε και ανατάραζε τα νερά». Ιωαν.5.4. Παρατηρούμε ότι "δαίμονες" και "άγγελοι" χρησιμοποιούσαν τους ίδιους ακριβώς τρόπους για να δηλώσουν την παρουσία τους! Συμπέρασμα; ούτε "άγγελοι" ούτε "δαίμονες" ήταν υπεύθυνοι για οτιδήποτε! Πίσω απ’ όλα αυτά, υπήρχαν μόνο οι απατεώνες μάγοι, που βάφτιζαν τις θεουργίες τους, ανάλογα με την εντύπωση που ήθελαν να δημιουργήσουν!

[15] Ο εξ ιερατικής (Φαρισαϊκής) οικογένειας Εβραίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος, υπήρ­ξε απελεύθερος, αξιωματούχος της ρωμαϊκής αυλής του Βεσπασιανού, δηλαδή ακό­μα ένας αυλικός κατάσκοπος. Ο ίδιος λέει ότι τα προνόμιά του αυτά, τα απέκτησε επειδή στην φυλακή που βρισκόταν (θυμίζει Ιωσήφ στην Αίγυπτο) προέβλεψε το αυτο­κρατορικό αξίωμα του Βεσπασιανού, δυο ολόκληρα χρόνια πριν από την πραγματοποίηση του! Θεόπνευστος προφήτης λοιπόν και ο Ιώσηπος... ή απλά καλά ενημερωμένος; Εξ αυτού έλαβε το ρωμαϊκό όνομα Φλάβιος, αλλά και τεραστία περιουσία.

[16] Η έκφραση είναι βιβλική Βλ: Ματθαίος 1.16. καθώς και Ιωάννης 4.25.



.........................
Για να απαλλαγείτε οριστικά από τα εκβιαστικά θρησκευτικά διλήμματα.
Για να γνωρίσετε τις απαρχές της αντιπαλότητας, που κατατρώει τον πολιτισμό μας.
Για να κατανοήσετε τις απίστευτες μεθοδεύσεις και τα υλικά των βιβλικών θαυματοποιών!
Για να απαντήσετε σε όλες σχεδόν τις θεολογικές σας ενστάσεις και απορίες.
Η γνώση είναι... η καλύτερη εκδίκηση!

Αποκτήστε τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου επί αντικαταβολή στο τηλ: 2310-770100
Ξεναγηθείτε με διασκεδαστικό και σαφή τρόπο, στα πλέον απίστευτα μυστήρια της θεολογικής μαγείας, και ανακαλύψτε την γέννηση της σημερινής αθλιότητας, στα χέρια εκείνων... που λατρεύτηκαν σαν άνθρωποι του θεού!
Επιτέλους… ένα έργο που ξεκλειδώνει μεθοδικά τα μυστήρια ολόκληρης της Βίβλου!
Μιλήστε με τον ίδιο τον Μ. Καλόπουλο στο 2310-770100