Μια πρόχειρη σκέψη... "περί διαφοράς ανδρών και γυναικών".

Του Μ. Καλόπουλου

Ο παμφάγος "άνθρωπος", πολύ πρίν απ’ την εποχή των τελευταίων παγετώνων, ήταν στην κυριολεξία ένα κακόμοιρο κυνηγημένο ζώο, πάντα έτοιμο να κρυφτεί. Κάποια στιγμή όμως, αυτός ο αρχαίος κυνηγός, εξοπλισμένος πια με το χάρισμα της γλώσσας και της φαντασίας, άρχισε να δουλεύει ομαδικά, να καταστρώνει σχέδια και τρόπους επίθεσης με όπλα και παγίδες. Οι αδυσώπητες δυσκολίες, που τον εξώθησαν σε δυναμική αντεπίθεση, σταδιακά τον μετέτρεψαν από θήραμα σε επιδέξιο κυνηγό.

Τα θηράματά του, δεν ήταν μόνο μικρά και ανίσχυρα ζώα, αλλά και επικίνδυνα μεγαθήρια, συνήθως φυτοφάγα ζώα που ζούσαν τότε, όπως το Μαμούθ, ο μεγάλος τριχωτός Ρινόκερος, οι Βίσονες, τα αρχαία μεγάλα Ελάφια και φυσικά τα άγρια άλογα, οι Αρκούδες των σπηλαίων τα Λιοντάρια.

Σ’ αυτή την σκληρή κυνηγητική περίοδο, σμιλεύτηκε και η εγκεφαλική διαφοροποίηση ανδρών και γυναικών. Συχνά μη έχοντας κάτι καλύτερο να πω για την ολοφάνερη διαφορετική πνευματική συγκρότηση ανδρών και γυναικών, λέω πως: τα δυο αυτά όντα, άνδρας και γυναίκα ανέπτυξαν δυο εντελώς διαφορετικούς τύπους νοημοσύνης, εξωτερικού και εσωτερικού χώρου αντιστοίχως. Θα προσπαθήσω δε, εντελώς περιληπτικά και πρόχειρα, να αφήσω πίσω μου αυτή την δυσδιάκριτη αίσθηση, που δυστυχώς δεν βλέπω πουθενά γραμμένη.

Μ’ αυτή την ομολογουμένως αδέξια προσέγγισή μου, θέλω να πω, πως είναι εκείνες οι πανάρχαιες συνθήκες των διαφορετικών απαιτήσεων στους ρόλους ανδρών και γυναικών, που διαχώρισαν αισθητά τις αντιδράσεις και την πνευματική υποδομή των δυο φύλων. Στην πολυχιλιετή κατοίκηση σε σπήλαια επιβίωσης, οι διαφορετικοί ρόλοι των δυο φύλων, υπήρξαν καθοριστικοί για τον μέχρι σήμερα ομολογουμένως διαφορετικό ψυχισμό αμφότερων.

Ο γυναικείος ψυχισμός, καθηλωμένος από τον τεράστιο όγκο των απαιτήσεων της μητρότητας, απέκτησε δικά του ιδιαίτερα αισθητήρια και ικανότητες, κυρίως διαχείρισης απαιτήσεων εσωτερικού χώρου. Ο όρος (λόγω έλλειψης καλυτέρου) μπορεί να είναι πρόχειρος και εξαιρετικά αδόκιμος, αλλά θέλει να τονίσει την χρόνια επίδραση στον ψυχισμό ενός άτομου, που σε περιορισμένο χώρο αντιμετωπίζει καταστάσεις υψηλών απαιτήσεων, όπως η αρμονική συγκατοίκηση, η γέννησης και ανατροφή παιδιών.

Ως τροφός ανέπτυξε μηχανισμούς προστασίας των παιδιών της, και εξ αυτού οι γυναίκες μέχρι σήμερα διαθέτουν πολλαπλάσια ικανότητα γεύσης, και όσφρηση απ’ την αντίστοιχη των αρσενικών.

Οι συνεχείς διεκδικήσεις του αναγκαίου ιδιαίτερου δικού της χώρου, από τα υπόλοιπα θηλυκά μέλη της φυλής, την έκανε αυτό που συχνά είναι και σήμερα, φίλερη, φιλύποπτη και διεκδικητική προς τις υπόλοιπες θηλυκές του ίδιου χώρου, ιδιότητες άκρως απαραίτητες για την επιβίωση και της δικής της οικογενείας στα ασφαλή όρια της φυλής.

Η ζωτική εξάρτηση της απ’ τον σύντροφό της, αρσενικό προμηθευτή τροφής, την οδήγησαν στην ανίχνευση της συναισθηματικής αντοχής του συντρόφου της. Μια τέχνη που ζει μέσα της ακόμα, δώρο εκείνης της περιόδου, και που μόνο μια γυναίκα μπορεί να κατέχει σ’ αυτόν το βαθμό!

Η ανάγκη να επιβεβαιώνει αυτή και τα παιδιά της, την προίκισαν με την ευγενή πανουργία της στοργικής τρυφερότητας, αλλά και της συχνής εξασφάλισης της προσοχής και την ανίχνευση της αφοσίωσης του αρσενικού συντρόφου της. Ανέπτυξε περίτεχνα συναισθηματικά τεχνάσματα, και διαμόρφωσε όχι μόνο το ατελείωτο οπλοστάσιο της ιδιαίτερης παιγνιδιάρικης αυταρέσκειάς της, αλλά και τον ευρηματικό επιθετικό συναισθηματισμό της, που σαν ξαφνικό τεστ αντοχής, πρέπει να υποστεί σε ανύποπτο χρόνο ο αρσενικός, για να της δώσει το καθησυχαστικό μήνυμα της αντοχής και της αφοσίωσής του, σ’ αυτήν και τα παιδιά της. Αν ο σύντροφος δεν την ακολουθήσει πρόθυμα και με υπομονή, στους δαιδαλώδεις δρόμους της συναισθηματικής της περιπλάνησης, αυτό θα είναι ένα σοβαρό σήμα κίνδυνου εγκατάλειψης, γι’ αυτήν και τα παιδιά της.

Υποθέτουμε λοιπόν, πως οι αναρίθμητες συναισθηματικές εξάρσεις των σημερινών γυναικών, έχουν γεννηθεί τότε, (απόρροια όλων εκείνων των ατελείωτων χιλιετηρίδων), που στόχο και σκοπό τους είχαν την διαρκή επιβεβαίωση της αφοσίωση του αρσενικού. Πριν φύγει για το πολυήμερο κυνήγι του, έπρεπε να βρει τρόπο να αποσπάσει δείγματα της αφοσίωσής του, για να είναι σίγουρη πως θα επιστρέψει ξανά, και δεν θα την αφήσει ξεκρέμαστη σε μια σπηλιά να πεθάνει απ’ την πείνα. Έτσι εξασκήθηκε στο να εφευρίσκει οποιαδήποτε αφορμή συναισθηματικού τεστ, που θα την επιβεβαίωνε για τον ασφαλή βαθμό αφοσίωσης του αρσενικού!

Οι άνδρες απορούν ακόμα, που τα λογικά τους επιχειρήματα δεν έχουν ανταπόκριση στην αρχή μιας συζήτησης, αλλά μόνο πολλές βασανιστικές ώρες μετά. Η γυναίκα θέλει να δοκιμάσει την υπομονή σας και όχι την λογική σας. Το δεύτερο είναι πολύ καλύτερο κριτήριο αντοχής μιας σχέσης από το πρώτο.  

Απ’ την άλλη, ο άνδρας ανέπτυξε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε (ελλείψει καλύτερου όρου) νοημοσύνη εξωτερικού χώρου! Εξ αυτού και η αισθητά καλύτερη αίσθηση προσανατολισμού των ανδρών!   

Οι αρχαίοι αυτοί κυνηγοί, ένωσαν της δυνάμεις τους, σχηματίζοντας της πρώτες οργανωμένες ομάδες μάχης, καταστρώνοντας σχέδια για το πώς θα καταβάλουν ευκολότερα και χωρίς απώλειες τα πανίσχυρα εκείνα ζώα, που θα εξασφάλιζαν την διατροφή και την επιβίωση της φυλής.

Ο σύντροφος στο κυνήγι ήταν ο άλλος τους εαυτός. Αυτό που σήμερα παρεξηγημένα ονομάζουμε υπερβολική φιλία μεταξύ ανδρών, (ειδικά στην εφηβεία) γεννήθηκε τότε, σαν αναγκαιότητα επιβίωσης στο κυνήγι, που τότε θύμιζε πόλεμο! Η επιβίωση του διπλανού σου σήμαινε και την δική σου επιβίωση! 

Σύντομοι κώδικες συνεννόησης αναπτύχτηκαν μεταξύ τους. Ψίθυροι, γρυλισμοί και απλά επιφωνήματα, έπρεπε να έχουν ακριβώς το ίδιο νόημα για όλους. Εδώ τα συναισθηματικά τεστ δεν έχουν νόημα, η απόλυτη υπακοή σε κώδικες ήταν το ζητούμενο. Κυβερνήτης της επιβίωσης η ξεκάθαρη συνεννόηση!

Έτσι, σ’ αυτή την υποχρεωτική βάση της διαφορετικής ζωής, διαμορφώθηκαν και οι διαφορές ανδρών και γυναικών. Ο άνδρας αναγκάστηκε να δημιουργήσει μια ξεκάθαρη αντιστοιχία λόγων και έργων, ικανή να αξιοποιήσει την συνολική ομάδα που θα του εξασφάλιζε την επιβίωσης από ένα φονικό αντίπαλο, ενώ η γυναίκα χρησιμοποίησε όλα τα εφόδιά της για την δημιουργία δεσμών, αλλά και αποκάλυψης αδυναμιών με τον τροφοδότη άνδρα.

Το παιγνίδι της θηρευτικής πανουργίας ήταν λοιπόν αναγκαίο και για τους δυο. Στον άνδρα για την δημιουργία ευκαιριών, και τη γυναίκα για την δημιουργία οικογενειακής ισορροπίας.

Σήμερα, (αν όλα αυτά αληθεύουν), οι δυο διαφορετικοί αυτοί άνθρωποι, δεν μπορούν να υποθέσουν τις θεμελιώδεις διαφορές, που δικαιολογημένα τους διαχωρίζουν. Αφελώς, αντί να αναγνωρίσουν ως επίκτητες τις θεμελιώδεις αυτές διαφορές που η ιδία η φυσική εξέλιξη σμίλεψε μέσα τους, προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν κοινό κώδικα συνεννοήσεων, που δυστυχώς δεν υποστηρίζεται από την κληρονομική αυτή διαφοροποίηση χιλιετηρίδων. Ο άνδρας παραπονιέται για την λογική ανεπάρκεια της γυναίκας, και η γυναίκα για την έλλειψη συναισθηματικής αντοχής του ανδρός και την υπερβολική προσκόλλησή του στην φιλία. Αμφότεροι αγνοούν, πως τα δυο πλάσματα είναι εντελώς διαφορετικά, προικισμένα για τον ξεχωριστό ρολό, που οι αμέτρητες χιλιετίες χάραξαν βαθιά στον ψυχισμό τους.

Αν αυτή η καθοριστική διάφορα ήταν γνωστή, τότε πολλά απ’ τα μυστήρια των σχέσεων θα ήταν λυμένα, με τον άνδρα να παραχωρεί ευχαρίστως και με υπομονή άλλες εκείνες τις συχνά υπερβολικές συναισθηματικές διαβεβαιώσεις, και την γυναίκα να κατανοεί την σκληρή συχνά απλοϊκή και ζωώδη λογική του κυνηγού που ζει ακόμα μέσα στον άνδρα.

Ο άνδρας λοιπόν που γνωρίζει την προέλευση της ασυνήθιστης βουλιμίας της γυναίκας για συναισθηματική κάλυψη, θα της τον προσφέρει αφειδώς και μάλιστα με θεατρική υπερβολή, γιατί καταλαβαίνει ότι μπροστά του έχει "αρχαία μητέρα". Ένα ον, που τις υπερβολικές μητρικές επιφυλάξεις και τις όποιες αντιδράσεις του, σμίλεψαν οι χιλιετίες και όχι μόνο οι πολιτισμικές επιταγές του παρόντος.

Αντιστοίχως η γυναίκα που γνωρίζει ότι ο άνδρας είναι φορέας μιας φυσικής ορμής, που του κληροδοτήσαν οι ατελείωτες γενεές των κυνηγών που κουβαλάει μέσα του, θα έδειχνε κατανόηση στις υπερβολικές ανδρικές φιλίες, αλλά και ευφυή ευελιξία, όταν το άγριο επιθετικό ζώο, βγαίνει από μέσα του ακυβέρνητο. Αντί όμως αυτής της κατανόησης, που θέλει να είμαστε ακόμα η συνιστάμενη των ψυχικών μας κληροδοτημάτων, υπάρχει η αφελής τάση, να επιδιώκουμε το ένα φύλο να περάσει τους δικούς του αποκλειστικούς κώδικες στο άλλο. Μια εξομοίωση που συχνά καταστρέφει το ένα από τα δυο φύλα, ή οδηγεί στην οριστική αποτυχία και τον αναπόφευκτο χωρισμό. 

Σήμερα δυστυχώς, η επίμονη προσπάθεια πλήρους εξίσωσης των δυο φύλων, παραγνωρίζοντας αυτά τα ψυχικά κληροδοτήματα των χιλιετηρίδων, παρασύρει τα ζευγάρια σε μια καταδικασμένη εμμονή εξίσωσης, που παραγνωρίζοντας τον πανάρχαιο διαφορετικό και γονιδιακά κληροδοτημένο ψυχισμό τους, τα οδηγεί σε εσφαλμένη κατανόηση, αδημονία και συχνά σε αποτυχία και δυστυχία.

       Μ. Καλόπουλος