Ο μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης εξέδωσε το 1993 βιβλίο υπὸ τον τίτλο «Επιστροφὴ εις την αρχαίαν Ειδωλολατρίαν»,εις το οποίον αναφέρει μεταξύ άλλων:
« Ἡ ἀρχαία Ἑλλάς [...] περιέπεσε καὶ αὐτὴ ὅπως καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη εἰς φοβερὰν εἰδωλολατρίαν, ἡ ὁποία ἐβύθιζεν ἐπὶ αἰῶνας εἰς σκότος βαθύτατον .»
« Ἐν σκότει διεπορεύετο ἡ ἀνθρωπότης. Πηκτὸ τὸ σκοτάδι. Μεσάνυκτα εἶχεν ὁ κόσμος. Εἴδωλα παντοῦ. Τρομακτική τις ἄγνοια ἐπεκράτει. ∆εισιδαιμονία, εἰδωλολατρία ἐβασίλευον. »
«Οἱ θεοί των, φερόμενοι ὡς διαμένοντες εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ὀλύμπου, ἔζων ἐν μέσῳ ἀπεριγράπτου διαφθορᾶς καὶ διέπραττον τοιαῦτα ἐγκλήματα, διὰ τὰ ὁποῖα, ἐὰν σήμερον ἐδικάζοντο, θὰ ἔπρεπε νὰ καταδικασθοῦν εἰς τὰς σκληροτέρας τῶν ποινῶν, ὡς κλέπται, μοιχοί, πόρνοι, παιδοκτόνοι καὶ ἄλλων ἀτίμων καὶ ἀκατονομάστων πράξεων ἔνοχοι.»
«Ἔκ τινος χωρίου τῆς Θεσσαλίας, ἐκ τοῦ ἡρωικοῦ χωρίου τῶν Σαγιάδων Καλαμπάκας, ἠκούσθη φωνὴ διαμαρτυρίας. ∆ιότι καὶ μέχρι τοῦ χωρίου τούτου διὰ τοῦ Ἐθνικοῦ Ἱδρύματος Ῥαδιοφωνίας τῆς Ἑλλάδος μετεδόθη ἡ εἴδησις, ὅτι τὸ ὑπουργεῖον Ἐμπορικῆς Ναυτιλίας ἀπεφάσισε ν’ ἀνεγείρῃ εἰς τὸν πρῶτον λιμένα τῆς Ἑλλάδος, εἰς τὸν Πειραιᾶ, ἐπὶ τοῦ λόφου τῆς Καστέλλας, τεράστιον ὀρειχάλκινον ἄγαλμα τοῦ ἀρχαίου θεοῦ τῆς θαλάσσης, τοῦ Ποσειδῶνος .
» Ἀλλ’ ἐάν ποτε, παρ’ ὅλας τὰς διαμαρτυρίας, ἡ θέλησις τῶν ὀλίγων ἐπικρατήσῃ καὶ τὸ ὀρειχάλκινον ἄγαλμα τοῦ ψευδοθεοῦ στηθῇ, ἂς εἶναι βέβαιοι οἱ “ἁρμόδιοι”, ὅτι δὲν θὰ ἔχῃ πολλῶν ἡμερῶν ζωήν. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς Πειραιῶς καὶ Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος θὰ ἐξεγερθῇ καὶ τὸ ἄγαλμα θὰ ἀνατιναχθῇ διὰ δυναμίτιδος, ὅπως ἄλλοτε ὑπὸ εὐσεβῶν αὐτοκρατόρων τοῦ Βυζαντίου ἀνετινάχθησαν ὅλα τὰ ἀγάλματα, καὶ εἰς κοινὴν ἄσβεστον μετεβλήθησαν .»
« Σήματα, κεφαλὴ ∆ιός, ἀγάλμα τα Ἀθηνᾶς καὶ εἴτι ἄλλο παρόμοιον, μικρὰ καὶ ἀσήμαντα θεωροῦνται καθἑ αυτά. Ὅμως κατὰ τὴν ἰδικήν μας κρίσιν εἶναι σημεῖα τῶν καιρῶν, ἐκδηλωτικὰ βαθυτέρων ῥοπῶν καὶ καταστάσεων, αἱ ὁποῖαι ὑποβόσκουν ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν.
« Ἀλλὰ πρὸς τοὺς νέους αὐτοὺς Ιουλιανούς, τοὺς θαυμαστὰς τοῦ ἀπολλωνείου φωτός, ἂς ἀφήσωμεν ν’ἀπαντήσῃ ενα ἐκ τῶν εὐγενεστέρων τέκνων τῆς χριστιανικῆς Ἑλλάδος, ὁ ἀοίδιμος Γ. Ι ακωβᾶτος, ὅστις ἐν τῇ βουλῇ τῶν Ἑλλήνων, ἀπαντῶν εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶχον διαρκῶς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐστραμμένους πρὸς τὰ ἀρχαῖα μνημεῖα καὶ ἔλεγον “Ἐὰν θέλωμεν ν’ἀναπνεύσω μεν τὸν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας, ὀφείλομεν ν’ἀναβῶμεν εἰς τὴν Ἀκρόπολιν τῶν Ἀθηνῶν”, εἶπεν “Ἡ ἔκφρασις εἶναι ὡραία, ἀλλ’ἡ ἰδέα εἶνε ψευδής. Ὁ χριστιανὸς δὲν ἔχει χρέος ν’ ἀναβῇ εἰς τὰς Ἀκροπόλεις διὰ νὰ λάβῃ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν αὔραν τῆς ἐλευθερίας, διότι αὐτὰ εἶναι ἄντικρυς ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖον κηρύττει, ὅτι ὅπου πνεῦμα Κυρίου ἐκεῖ ἐλευθερία”.»