 | Σήμερα | 15 |
 | Yesterday | 52 |
 | Αυτή την εβδομάδα | 15 |
 | Αυτό το μήνα | 735 |
 | Σύνολο | 5406021 |
Κεντρική 
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ Διωγμοί Ελλήνων ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΒΙΑΣΜΟΣ, Ο ΑΙΣΧΡΟΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ KAI ΒΙΑΙΟΥ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ... Του Ατρέα Δούμουρα
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ Διωγμοί Ελλήνων ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΒΙΑΣΜΟΣ, Ο ΑΙΣΧΡΟΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ KAI ΒΙΑΙΟΥ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ... Του Ατρέα Δούμουρα Ατρέας Δούμουρας
19 Αυγούστου 2017 ·
ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΒΙΑΣΜΟΣ, Ο ΑΙΣΧΡΟΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ KAI ΒΙΑΙΟΥ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ...
Απ΄ τη δημιουργία τού νεοελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα, όλοι σχεδόν οι ‘’ρωμιοί’’ συμπολίτες μας πιστεύουν, ότι το τελετουργικό τού ορθόδοξου νηπιοβαπτισμού αποτελεί ένα θέσφατο τής παράδοσής τους.
Φυσικά, δεν έχουν ποτέ σκεφτεί, ότι η ορθόδοξη βάπτιση είναι μία βίαιη θρησκευτική πράξη παράνομη και καταχρηστική, αφού παραβιάζει τις διατάξεις καταργώντας την ελευθερία επιλογής τού ατόμου, που μνημονεύεται στο άρθρο 13 παράγραφος 2 του συντάγματος, με αποτέλεσμα τον βίαιο προσηλυτισμό ενός άβουλου πλάσματος.
Ζούμε σε μία χώρα βαθιά θρησκευόμενη.
Η καθημερινότητα και όλη η ζωή των συμπολιτών μας στροβιλίζεται γύρω απ΄ τη θρησκεία, χωρίς όμως να το έχει σχεδόν κανείς συνειδητοποιήσει.
Οι γιορτές μας, οι ονομαστικές (είμαστε απ΄ τις μοναδικές χώρες στην Ευρώπη, που εορτάζει έκαστος την ονομαστική εορτή τού αγίου του) και οι εθνικές έχουν όλες σχεδόν ταυτιστεί με θρησκευτικά γεγονότα· παρομοίως και οι αργίες (Πάσχα, Χριστούγεννα, Φώτα, Καθαρά Δευτέρα, τής Παναγίας, αλλά και κάθε μέρα τού χρόνου γιορτάζει τουλάχιστον κάποιος άγιος ή αγία κ.ά.).
Αλλά και οι μεγάλες, όπως λέμε στιγμές τής ζωής των συμπολιτών μας, όπως η ονοματοδοσία, ο αρραβώνας, ο γάμος κι ο θάνατος (αλλά και μετά θάνατον), είναι πάλι βαθιά συνδεδεμένες με τη θρησκεία.
Συμπέρασμα: είμαστε η τελευταία θεοκρατία τής Ευρώπης και η τελευταία χριστιανική θεοκρατία τού κόσμου…
Ας εξετάσουμε όμως, την περίπτωση τής ονοματοδοσίας.
Εδώ λοιπόν, στη θρησκευόμενη Ρωμιοσύνη, το συντριπτικό ποσοστό των συμπολιτών μας πιστεύει, ότι για να δώσει ένα οποιοδήποτε όνομα στο παιδί του, θα πρέπει υποχρεωτικά να το πάει στην εκκλησία και να το βαφτίσει κάποιος παπάς.
Επίσης υπάρχει η ψευδαίσθηση, ότι η ονοματοδοσία ενός παιδιού πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά και μόνο με το τελετουργικό τής χριστιανικής βάπτισης.
Όσο για τη δήλωση τού ονόματος στο Ληξιαρχείο πιστεύουν, ότι είναι μια δευτερεύουσα διαδικασία.
Υπάρχει τέλος κι ένα πολύ μικρό ποσοστό, που γνωρίζει την πραγματική και νόμιμο οδό τής ονοματοδοσίας, αλλά κάτω απ΄ την ασφυκτική πίεση τού κοινωνικού θρησκευόμενου περίγυρου, αλλά και τού «τί θα πει ο κόσμος», εξαναγκάζεται ν΄ ακολουθήσει τη θρησκευτική οδό.
Οι αρχαίοι λαοί έδιναν τα ονόματα στα παιδιά τους ανάλογα με τις παραδόσεις τους μέσα από κάποια απλή τελετή.
Οι Έλληνες, την ονοματοδοσία την έλεγαν «αμφιδρόμια». Η γιορτή ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Πρώτα γινόταν η τελετή καθαρμού τού βρέφους συμβολικά με λίγο νερό. Ακολουθούσε η τελετή τής ονοματοδοσίας και τέλος το συμπόσιο.
Κατά την εποχή τού Ιησού Χριστού, η βάπτιση (Μικβά) ήταν ένα εβραϊκό μυστήριο, που γινόταν μόνο μεταξύ των ενηλίκων εβραίων με σκοπό τον εξαγνισμό, τη μετάνοια και την προετοιμασία για τον ερχομό τού Μεσσία.
Τελούταν σε υπαίθριους χώρους και κυρίως σε ποτάμια και λίμνες.
Στο «Τανάκ» και άλλα ιουδαϊκά κείμενα, η είσοδος ή εμβάπτιση στο νερό για τελετουργικό εξαγνισμό καθιερώθηκε για αποκατάσταση της τελετουργικής αγνότητας σε ιδιαίτερες περιπτώσεις.
Στο ιερό εβραϊκό βιβλίο τής Τορά, περιγράφεται αναλυτικά η πράξη αυτή.
Την βάπτιση αυτή έλαβε ο Ιησούς Χριστός απ΄ το δάσκαλό του τον Ιωάννη τον πρόδρομο, καθώς και οι μαθητές του.
Οι ιερείς τής νέας θρησκείας τού χριστιανισμού υιοθέτησαν την εβραϊκή αυτή τελετή και τη μετέτρεψαν σε βάπτισμα. Οι πρώτες βαπτίσεις γίνονταν σε ενήλικους και εξωτερικά σε ποτάμια και λίμνες.
Με το πέρασμα τού χρόνου, οι ιερείς μετέφεραν το βάπτισμα σε ειδικά διαμορφωμένους εσωτερικούς χώρους, τα βαπτιστήρια. Η βάπτιση ονομαζόταν και «κατήχησις».
Κατά τον Κύριλλο Αλεξανδρείας (τον εγκέφαλο τής δολοφονίας τής Υπατίας), η βάπτιση «αποβάλλει την αμαρτία τού προπάτορος και πάσαν από τής αμαρτίας ταύτης ρυείσαν της φύσεως φθοράν», δηλαδή αποβάλλει το προπατορικό αμάρτημα και ο,τιδήποτε άλλο απ΄ την αμαρτία αυτή και μεταβάλλει τη φθορά τής φύσης! Το μυστικό τής νεότητας.
Κατά την εποχή τού αυτοκράτορα τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Θεοδοσίου (δ΄ αι. μ.ν.χ.), το χριστιανικό ιερατείο, που είχε αλώσει το παλάτι τής Κωνσταντινούπολης, κατά τη διάρκεια τής Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, καθιέρωσε επίσημα τον υποχρεωτικό βαπτισμό των ελλήνων, των αλλοδόξων και των αιρετικών. Με ειδικό διάταγμα, που εκδόθηκε απ΄ τον αυτοκράτορα, όλοι οι κάτοικοι τής επικράτειας έπρεπε να βαπτισθούν χριστιανοί.
Όσοι δεν δέχονταν την απόφαση αυτή, θα έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα ως ρωμαίοι πολίτες και τα παιδιά τους θα έχαναν και το δικαίωμα της κληρονομιάς από τούς γονείς τους.
Τότε, χιλιάδες ανυπότακτοι πολίτες πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ως δούλοι και πολλές περιουσίες κατασχέθηκαν. Παρά τα σκληρά μέτρα, που επιβλήθηκαν, οι αλλόθρησκοι αρνούνταν πεισματικά τη χριστιανική βάπτιση και την μετάλλαξή τους σε χριστιανούς. Τότε, ένα νέο διάταγμα όρισε την θανατική ποινή για τούς παραβάτες.
Οι διωγμοί συνεχίσθηκαν με αμείωτη ένταση μέχρι την εποχή τού Ιουστινιανού, οπότε και ολοκληρώθηκε ο εκχριστιανισμός τους με τη θεσμοθέτηση τού νηπιοβαπτισμού.
«Γνωρίζουμε, ότι αυτοί οι ειδωλολάτρες εγκατέλειψαν την προσκύνηση τού μόνου και αληθινού Θεού και προσέφεραν θυσίες στα είδωλα εξ αιτίας ενός ασυλλόγιστου σφάλματος και πραγματοποίησαν ανόσιες εορτές.
Αν αυτοί διέπραξαν αυτά τα αμαρτήματα, ενώ είχαν αξιωθεί το άγιο βάπτισμα, θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία.
Με τον παρόντα όμως νόμο, ανακοινώνουμε σε όλους, ότι εκείνοι μεν, που έχουν γίνει χριστιανοί και έχουν αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή αν φανούν, ότι επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών.
Όσοι δε δεν έχουν αξιωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να φανερωθούν στην βασιλεύουσα πόλη μας, είτε στις επαρχίες και να πάνε στις ιερώτατες εκκλησίες μαζί με τούς συζύγους τους και τα παιδιά τους και όλα τα μέλη τού οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών.
Αν δεν το κάνουν, θα χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα και την κινητή και ακίνητη περιουσία τους. Θα τούς αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες (…) όσοι πάσχουν απ΄ την νόσο των ανόσιων Ελλήνων.»
(Ιουστινιάνειος Κώδιξ 1.11)
Ο ανάδοχος ή νονός: ρουφιάνος τής χριστιανικής εξουσίας
Το 530 μ.ν.χ.., ο Ιουστινιανός έδωσε την χαριστική βολή στον πολιτισμό και στούς «αλιτηρίους έλληνας», όπως τούς αποκαλεί ο Κώδικάς του.
Η καινοτομία του ήταν η καθιέρωση τού θεσμού τού «ανάδοχου», που αργότερα μετονομάστηκε σε «νονός».
Ο νονός ήταν κυριολεκτικά ένας χριστιανός πράκτορας, που τον όριζε αποκλειστικά και μόνο η Εκκλησία και αφιέρωνε την ζωή του στην παρακολούθηση τού βίου τού νεοβαπτισθέντος νηπίου.
Αν οι γονείς και το νήπιο δεν τελούσαν τα χριστιανικά τους καθήκοντα, το κατέδιδε στην Εκκλησία και τότε το παιδί και οι γονείς θανατώνονταν χωρίς δίκη και δημευόταν η περιουσία τους.
Τα αβάπτιστα νεογνά κατά την βυζαντινή περίοδο ονομάζονταν υποτιμητικά «δράκοι» ή «δρακούλες», ενώ η φράση τού νονού για το βρέφος «μού ΄δωκες οβριό (εβραίο) και σου παραδίδω χριστιανό» (Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, λήμμα «Βάπτισις») δείχνει την εβραιοποίηση, που είχαν υποστεί πλέον οι έλληνες και οι άλλοι λαοί απ΄ τη θρησκεία τού χριστιανισμού.
Ονόματα όπως: Αρχίλοχος, Αγησίλαος, Πλούταρχος, Εκάβη, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, χάθηκαν οριστικά.
Μαζί τους χάθηκαν όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί καθώς και ο ελληνικός.
Η νέα γενιά των εκχριστιανισμένων ρωμιών είχε ονόματα, όπως: Κωνσταντίνος, Θωμάς, Πέτρος, Μάρκος, Αναστασία, Λάζαρος, Ρεβέκκα, Ηλίας, Μαρία, Ιωάννα και συνείδηση καθαρά ρωμαιο-χριστιανική.
Ο βιασμός μέσω τού νηπιοβαπτισμού σήμερα
Τα νήπια βαπτίζονται, για να καθαρθούν από τον μολυσμό του «προπατορικού αμαρτήματος» και να είναι εύθετα στη «βασιλεία των ουρανών».
Διότι η παρουσία του προπατορικού αμαρτήματος στα νήπια, έστω κι αν αυτά δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες, τα εμποδίζει να γίνουν μέτοχα της «αιώνιας ζωής».
Σήμερα, οι ιερείς της Ορθοδοξίας, δεν βαπτίζουν το νήπιο, αν δεν έχει επιλέξει ο «νονός» χριστιανικό όνο¬μα, αφού τα ελληνικά ονόματα είναι επί δύο χιλιετίες υπό ανηλεή διωγμό.
Βέβαια, σε πολλές των περιπτώσεων με ένα φουσκωμένο «φακελάκι» όλα γίνονται…
Πολλά ονόματα αρχαιοελληνικά διασώζονται μέχρι τις ημέρες μας, λόγω τού ότι αρκετοί συμπατριώτες μας μαζί με το χριστιανικό όνομα τής Εκκλησίας έπαιρναν και ένα δεύτερο ελληνικό.
Επίσης, η χριστιανική ηγεσία, στην προσπάθειά της να «καπελώσει» τα αρχαιοελληνικά ονόματα κατασκεύασε διαφόρους αγίους με ονόματα ελληνικά, όπως ο άγιος Αλέξανδρος ο Αιγυπτιώτης, τον οποίο και γιορτάζουμε σήμερα αντί τού Μ. Αλεξάνδρου, ο άγιος Δημήτριος αντί τής θεάς Δήμητρας κ.ά..
Υπάρχουν και άγιοι με ονόματα Ελλήνων Θεών, όπως άγιος Δίας, άγιος Ερμής κ.λ.π.
Αυτά είναι εμφανώς κατασκευασμένα.
Δεν μπορεί κάποιος άγιος να είχε γεννηθεί Έλληνας και να είχε τέτοιο όνομα.
Οι αρχαίοι δεν έδιναν ποτέ όνομα Θεού σε θνητό, θεωρείτο ύβρις.
Δηλαδή δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει θνητός με όνομα Ερμής, αλλά μόνο με όνομα, που θα είχε συνθετικό το όνομα τού Θεού, π.χ. Ερμόδωρος, Απολλώνιος, Αθήναιος, Διογένης κ.τ.λ..
Πόσω μάλλον να είχε γεννηθεί ο άγιος χριστιανός, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να έχει λάβει όνομα αρχαίου Θεού.
Τα τελευταία δεκαπέντε περίπου έτη έχουν γίνει απ΄ τούς ιεράρχες τής Ορθοδοξίας πάμπολλες περικοπές ονομάτων χριστιανών αγίων, που τύγχανε να έχουν αρχαίο ελληνικό όνομα.
Η τελευταία περικοπή είχε γίνει πρόσφατα απ΄ τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, όταν ήταν εν ζωή.
Τα βυζαντινά διατάγματα και χρυσόβουλα ισχύουν εν μέρει μέχρι τις μέρες μας, αφού το μεσαιωνικό κράτος τής Ρωμιοσύνης μέχρι πρότινος επέβαλλε υποχρεωτικά το νηπιοβαπτισμό εκβιάζοντας το λαό, διότι κάθε κοινωνική σταδιοδρόμηση απαιτούσε πιστοποιητικό βάπτισης.
Οι απειλές αφορούσαν πράξεις εκβιασμού, όπως δεν θα γράφονταν τα αβάπτιστα παιδιά στα σχολεία, δεν θα μπορούσαν να πιάσουν δουλειά αργότερα, ή ότι δεν θα θάβονταν οι νεκροί αν ήταν αβάπτιστοι κ.ά..
Ο νηπιοβαπτισμός προκάλεσε διχογνωμία κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες.
Ο Ειρηναίος περί το 185 αναφέρεται ασαφώς για πρώτη φορά στο ζήτημα αυτό. Ο Τερτυλλιανός αποδοκίμαζε την πρακτική του βαπτίσματος νηπίων και προάσπισε την άποψη ότι θα έπρεπε να ενηλικιωθούν πρώτα: «Fiant Christiani cum Christum nosse potuerint», δηλαδή «ας γίνονται χριστιανοί (δηλαδή να βαπτίζονται) τα παιδιά όταν είναι πλέον σε θέση να γνωρίσουν τον Χριστό».
Αντιθέτως ο Κυπριανός, ο οποίος είχε την άποψη ότι «όλες οι αμαρτίες εξαλείφονται με το βάπτισμα», θεωρούσε και τα νήπια ανεξαιρέτως θα έπρεπε να βαπτίζονται, ενώ ο Ωριγένης θεωρούσε τον νηπιοβαπτισμό αποστολική παράδοση.
Ο υποχρεωτικός βαπτισμός —νηπίων και ενηλίκων— αλλά και ο εξαναγκασμός ειδωλολατρικών και έτερων χριστιανικών ομάδων ώστε να εκχριστιανιστούν μέσω βαφτίσματος μαρτυρείται ήδη από τον 6ο αιώνα στον Ιουστινιάνειο Κώδικα που εκδόθηκε από τον Ιουστινιανό Α', όπου επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά, σχεδόν εναγωνίως, το ότι τάχα ο Χριστιανισμός είναι η «αληθινή πίστη» και καθυβρίζονται οι Έλληνες (οι μη χριστιανοί δηλαδή) ως «αλιτήριοι», ενώ για να μην ξεφεύγει κανείς και να εμπίπτουν όλοι στις διατάξεις, ως αποστάτες, είναι «νόμιμο» να τιμωρούνται με την θανατική ποινή:
‘’Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά παιδιά πρέπει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμμία αναβολή, ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να κατηχούνται στις θείες γραφές και τους θείους κανόνες.
Έτσι θα μπορούν να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθοδόξων χριστιανών και δεν θα επιστρέψουν ξανά στην παλαιά πλάνη.
Και όσων έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα και περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους μέσα στην ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δικαιωμάτων τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγίου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες’’
Η δημιουργία ποιμνίου από την Εκκλησία κι από νεαρή ηλικία, χωρίς φυσικά το άτομο να έχει αποδεχτεί τον χριστιανισμό συνειδητά, έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με το Σύνταγμα (στην ουσία, καταργείται η θρησκευτική ελευθερία που μνημονεύεται, καθώς στην πραγματικότητα υπάρχει «πειθαναγκασμός» με αποτέλεσμα τον προσηλυτισμό ενός άβουλου πλάσματος), αλλά και με την εντολή του Ιησού:
«Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο, και κηρύξτε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση. Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί, όποιος όμως απιστήσει, θα κατακριθεί»
(Μάρκος 16:15-16).
Ο ίδιος ο Χριστός, δεχόταν την βάπτιση και την κατήχηση μόνο ενηλίκων. Δηλαδή, πρώτα πιστεύουμε και μετά βαπτιζόμαστε.
Ο νηπιοβαπτισμός λοιπόν είναι παράνομος ως πρακτική και θα έπρεπε να καταργηθεί και να γίνεται κατόπιν επιλογής ενηλίκου ατόμου και όχι ενός «βιασθέντος» νηπίου.
Το τελετουργικό…
Το τελετουργικό της ορθόδοξης βάπτισης μοιάζει πολύ με τελετή μαύρης μαγείας.
Ο ιερέας φυσάει στο πρόσωπο του βρέφους και φτύνει προς τη Δύση και καταριέται το Σατανά (ελληνικό πνεύμα).
Μέχρι πρό τινος οι ιερείς δέν φυσούσαν, αλλά έφτυναν και επάνω στα κεφάλια των νηπίων.
Με τη σειρά της η νονά φυσάει και φτύνει προς τη δύση αποποιούμενη κι αυτή το Σατανά (ελληνικό πνεύμα) και γυρνάει προς την Ανατολή (Ιερουσαλήμ), όπου συντάσσεται με το Χριστό (εβραϊκό πνεύμα).
Ο ιερέας κατόπιν κόβει μαλλιά από το βρέφος, το αλείφει με λάδια και μύρο και το βουτάει με βία μέσα στην κολυμπήθρα.
Η απαράδεκτη προσφώνηση απ΄ τον ιερέα «βαπτίζεται ο δούλος τού θεού» οριοθετεί τη δουλική σχέση, που θα έχει το βαπτισμένο παιδί με τη θρησκεία και το θεό τού χριστιανισμού σε όλη του τη ζωή.
Υποσυνείδητα καταγράφηκε στο βρέφος ο φόβος και η δουλική υποταγή στο θεό Γιαχβέ-Χριστό.
Ο Χριστιανισμός σφραγίστηκε στην ψυχή του…
Όλοι γελούν και χαίρονται σαν υπνωτισμένοι και νοιώθουν ευχαριστημένοι χωρίς να έχουν καταλάβει τι ειπώθηκε και γιατί έγινε όλο αυτό, χωρίς καν να αναρωτηθούν.
Όλοι, εκτός απ΄ το μωρό, που έχει βιασθεί, σοκαριστεί και κλαίει ασταμάτητα…
Η βάπτιση αποτελούσε στα σκοτεινά χρόνια τού βυζαντινού μεσαίωνα, χειραγώγηση και εκμετάλλευση τού αγράμματου όχλου, κάτι, που συνεχίζεται αδιάκοπα και στις μέρες μας, πάντοτε με το πρόσχημα τής παράδοσης.
Οι ‘’ρωμιοί’’ συμπολίτες μας νομίζουν, ότι διατηρώντας τις βάρβαρες θρησκευτικές τους παραδόσεις, δεν πρόκειται να χάσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα.
Θα έπρεπε όμως ν΄ αναρωτηθούν;
Ποια ταυτότητα εννοούν, την ελληνική ή τη χριστιανορωμαίικη;
Γιατί μόνο ελληνική παράδοση δεν αποτελεί η χριστιανική βάπτιση, όπως είδαμε, αντιθέτως αποτελεί απομάκρυνση και αποστροφή κατά τής ελληνικής παράδοσης…
Οι περισσότεροι βαπτίζουν τα παιδιά τους για τον ίδιο λόγο που παντρεύονται:
Επειδή έτσι κάνουν όλοι, επειδή έτσι θα χαρεί η γιαγιά κι ο παππούς, επειδή αυτό περιμένει από εκείνους ο κοινωνικός περίγυρος. «Έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ΄ αφήσουμε»…
Επιτέλους κάποια στιγμή όλοι θα πρέπει να αναρωτηθούν, αν υπάρχει κάποιο νόημα στη βάπτιση.
Τι γίνεται στην βάπτιση.
Γιατί γίνεται η βάπτιση.
Τούς αρέσει να τούς βρίζει ο ιερέας ως Έλληνες, όπως ισχυρίζονται, ότι είναι;
Τι σόι παράδοση είναι αυτή, που βρίζει τους ίδιους τους δήθεν προγόνους τους ως ειδωλολάτρες και σατανιστές;
Πώς το αποδέχονται αυτό;
Ερωτήσεις, που κανείς απ΄ το ποίμνιον δεν μπορεί να μάς απαντήσει…
Και τα ερωτήματα συνεχίζονται.
Πώς μπορεί σε μία προοδευμένη και έλλογη κοινωνία να δηλώνουμε εκ των προτέρων το θρήσκευμα τού παιδιού μας χωρίς εκείνο να έχει αποκτήσει συνείδηση και αντίληψη και ν΄ αποφασίζουμε εμείς γι' αυτό;
Μήπως όσοι ακολουθούν το τελετουργικό τής βάπτισης εννοούν στ΄ αλήθεια αυτά που λένε, ή υποκρίνονται για τούς τύπους;
Φυσικά και δεν εννοούν τίποτα απ΄ όλα αυτά.
Το φανερώνει ο τρόπος ζωής τους, που διαφέρει ριζικά απ΄ ό,τι προτείνει η θρησκεία τους.
Και για να μην ξεγελαστεί κανείς, η θρησκεία τους προτείνει το φανατισμό, την ψυχονοητική άγνοια και την απόλυτη παρακμή, στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τούς πραγματικά πιστούς ακόλουθους τής ορθοδοξίας.
Έτσι έχουμε να κάνουμε με δύο ταχυτήτων χριστιανούς.
Τους σκληροπυρηνικούς φανατικούς, που ακολουθούν το δόγμα κατά γράμμα, όπως οι παλιοημερολογίτες και είναι πλέον η μειοψηφία και οι κοσμικοί, αυτοί που ακολουθούν τη θρησκεία τής τσέπης και τής κοιλιάς.
Πολλοί είναι ακόμα αυτοί, που γέρνουν πότε στην μία και πότε στην άλλη πλευρά.
Ο χριστιανισμός, όπως είπε κι ο Λασκαράτος, είναι ένα σύνολο από έθιμα, που γίνονται για να γίνονται και κυρίως για να γεμίζουν τις τσέπες των ιερέων, χωρίς κανένα πνευματικό νόημα και καμμία ουσία...
Πηγες:
http://www.pare-dose.net/359
http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=1222#