Ο Καλόπουλος στην ΤV Μακεδονία - "Παιδιά Indigo του 83" - Κυριακή 22/5/11 -11 π.μ.

 

Τα παιδιά Indigo του 83 και… η θανατηφόρος πάθηση της ακριτομύθιας
Του Μ. Καλόπουλου  (12/2008)

Μηνάς: Κύριε καλόπουλε, από που ακούσατε για πρώτη φορά την υπόθεση "Παιδιά του 83" και ποια τα στοιχεία του συνωμοσιολογικού αυτού σεναρίου που σας κίνησαν το ενδιαφέρον;

 Καλόπουλος: Πρώτη φορά άκουσα για τα "Παιδιά του 83", με τα ιδιαιτέρα αυτά υποθετικά χαρακτηριστικά από τον σχετικό θόρυβο που προκάλεσαν οι ανάλογες τηλεοπτικές εκπομπές.

Όμως, εκφράσεις που περιγράφουν το φαινόμενο των παιδιών του 83, και που δηλώνουν ότι πρόκειται για: «ένα νέο εξελικτικό άλμα της ανθρωπότητας», ή οτι είναι: «Απεσταλμένοι από τον Θεό» και πως: «τα περισσότερα παιδιά Indigo βλέπουν αγγέλους και άλλα όντα στο αιθερικό πεδίο», και άλλα πολλά παρόμοια, μου προκαλούν γέλια και με βάζουν σε παράξενες… μεσσιανικές θα έλεγα σκέψεις.

Χωρίς να θέλω να προσβάλω όσους έχουν αντίθετη άποψη… διεκδικώντας απλά το δικαίωμα της διαφορετικής εκτίμησης, θα τοποθετηθώ χωρίς περιστροφές και ασάφειες. Όλα αυτά μου θυμίζουν περισσότερο μεθοδευμένους κοινωνικούς περισπασμούς και λιγότερο αυθεντικό, αισιόδοξο μήνυμα ή αντικειμενική και θετική επιστημονική εκτίμηση.

Τα παιδιά αυτά περιγράφονται ως: «άνθρωποι της επόμενης χιλιετίας, που είναι ευαίσθητες προικισμένες ψυχές, με εξελιγμένη συνείδηση, και έχουν έρθει εδώ για να μας βοηθήσουν να αλλάξουμε τον παλμό της ζωής μας και για να δημιουργήσουν μία γη, μία υδρόγειο και ένα είδος. Είναι η γέφυρά μας προς το μέλλον». Όλα αυτά, σε μένα ακούγονται περισσότερο σαν ευσεβείς πόθοι και ευχές παθητικότητας, παρά σαν τη γέννηση πραγματικών δυνατοτήτων ανατροπής της τρισάθλιας μοίρας μας.

 Αν οι «ευαίσθητες, (και αόριστα) προικισμένες ψυχές» ήταν η λύση… τότε οι εκατοντάδες χιλιάδων ευαίσθητων ανθρώπων, που πέρασαν απ’ τον πλανήτη, θα είχαν κάνει ήδη τη διαφορά, και θα είχαμε ήδη θέσει τις βάσεις της λογικής διαχείρισης του κόσμου μας. Πράγμα που δυστυχώς δεν φαίνεται να συμβαίνει. Η πικρή μας πείρα μας δίδαξε, πως οι εξουσίες όχι μόνο δεν ακούν τις ευαίσθητες ψυχές αλλά με κάθε ευκολία και μεθοδικά τις εξοντώνουν, με την χειρότερη δυνατή περιθωριοποίηση. 

Εκφράσεις όπως: «η αγάπη (των παιδιών αυτών) είναι η ισχυρότερη δύναμη σε ολόκληρο το σύμπαν» και «είναι εκλεγμένοι για κάποια ανώτερη αποστολή», μου θυμίζουν ξαναζεσταμένες χριστιανικές ελπιδο-συνάνταγες και μεσσιανικές επαναλήψεις.

Οι "αγάπες" και τα "λουλούδια" ποτέ δεν δημιούργησαν την αναγκαία κοινωνική επαγρύπνηση. Αντιθέτως συντηρούν έναν ύπουλο κοινωνικό και επικίνδυνο εφησυχασμό. Τα αγαπητικά και τα προφητικο-μεσσιανικά, είναι επικίνδυνα βιβλικά "φρούτα", που προκαλούν κοινωνική υπνηλία και αποχαύνωση!  Ενώ το ζητούμενο στην σημερινή καυτή πραγματικότητα είναι ο φρενήρης συναγερμός και η πεισματική εγρήγορση, απέναντι στις σωρευμένες ευθύνες μας.

Σε μια εποχή έντονων ανακατατάξεων οι "αγάπες" και τα "λουλούδια" είναι για αθεράπευτα ρομαντικούς ποιητές και όχι για μάχιμους ανθρώπους. Αυτά μας έφεραν στο χείλος του σημερινού μας αφανισμού. Ζούμε σε εποχές ανελέητης μάχη, κατάκτησης των μηχανισμών εξουσίας, και δεν νομίζω πως είναι καιρός για ομφαλοσκοπήσεις και ψυχικούς εφησυχασμούς.   

Απ’ την άλλη μεριά, εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει να δείτε, πως οι ευαγγελικοί (της Αμερικής) εκπαιδεύουν (φανατίζουν!) σήμερα τα δικά τους παιδιά με συγκεκριμένο στόχο, να ανακτήσουν την πολιτική εξουσία της Αμερικής, (βλέπε στο Ίντερνετ: Jesus camp) και πως με ακραία μαχητικότητα, θα αντισταθούν στην επέκταση του Μουσουλμανισμού, με τους δικούς τους χριστιανο-μουτζαχεντίν. Πώς να περιμένω λοιπόν εγώ αποτελέσματα, από μια πιθανή γενιά ευαίσθητων και αγαπησιάρικων παιδιών;!  

Η δική μου λοιπόν εκτίμηση είναι, πως κάποιοι χάριν εξουσιαστικού κέρδους, εξακολουθούν να παίζουν ανυπόφορα με τη φαντασία και τις μυθομανίες των συνανθρώπων μας. Βασικό ζητούμενο σ’ όλες αυτές τις κατασκευασμένες ελπιδο-φαντασιώσεις, είναι ο αποπροσανατολισμός των ανθρώπων απ’ τα κρίσιμα προβλήματα και τις καυτές ανάγκες των καιρών μας. Και για τις άθλιες «βαθιές εξουσίες», που μέχρι σήμερα από το σκοτεινό παρασκήνιο διαχειρίζονται την τραγικά ανυποψίαστη ζωή μας, αυτό ανέκαθεν αποτελούσε, κορυφαίο ζητούμενο.

2) Ποια αρχέτυπα σας θυμίζει η ιστορία αυτών των παιδιών-σωτήρων της νέας γενιάς που κατά τα λεγόμενα κάποιων ενσαρκώνουν μυθολογικούς ήρωες; Σε ποιες άλλες παραδόσεις του κόσμου συναντούμε ανάλογα θρησκευτικά μοτίβα;

Από σωτήριες τίποτ’ άλλο! Έχουμε κυριολεκτικά πλεόνασμα. Αρκεί να σας θυμίσω ότι όλοι οι αναρίθμητοι δημοφιλείς "θεοί" της αρχαιότητας διέθεταν το απαραίτητο προφίλ του σωτήρα… μόνο που δεν ξέρω, γιατί μετά από τόσους σωτήρες, σήμερα βρισκόμαστε στο ακρότατο χείλος της καταστροφής.

Βασικά όλοι οι κατασκευασμένοι μυθολογικοί ήρωες, σε Δύση και Ανατολή, με τις δήθεν απίστευτες ικανότητες και τα ανδραγαθήματά τους, υπηρέτησαν τις ελπιδο-φαντασιώσεις του ανθρώπου. Συχνά ο φοβικός άνθρωπος, αντιμέτωπος με ανάγκες ανώτερες των δυνάμεων του, κατέληγε σε φανταστικές εξιστορήσεις και ηρωοποιήσεις, για να κλείσει ικανοποιητικά το ελλειμματικό ισοζύγιο των αναγκών του.

Οι αντίστοιχες θεοποιήσεις, έχουν την ίδια βάση, να καλύψουν το έλλειμμα ελπίδας και λύσεων, που ξεπερνούσαν τα δικά του πενιχρά αποθέματα. Φυσικά ήταν θέμα χρόνου, κάποιοι να αντιληφθούν ότι με την δική τους παραγωγή θεών και ηρώων, μπορούσαν με το αζημίωτο να επιβάλουν το δικό τους εμπόριο ελπίδας, να οργανώσουν τις κοινωνίες με τις δικές τους αρχές και σκοπιμότητες, και φυσικά να γίνουν οι ηγέτες του τόπου και της ιστορίας. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Η ελληνική πρόταση για ορθολογισμός απομυθοποιήσεις και λογική αυτοθέσμιση, ηττήθηκαν οικτρά από την ανεξέλεγκτη ελπιδο-παραμυθική παραγωγή των δόλιων ιερατείων.

Ξέρετε… η ελπίδα τελικά είναι τα απόλυτο άγκιστρο. Όχι αβάσιμα, υποθέτουμε πως υπήρξε το υπερόπλο της ιστορίας. Είναι απίστευτο πόσα ψέματα μπορεί να καταβροχθίσει η βουλητική ανθρώπινη ευπιστία. Δυστυχώς, οι αιώνες δεν κατάφεραν να μας θεραπεύσουν απ’ την παθολογική μας προσκόλληση στα παραμυθολογήματα. Άλλωστε και η λέξη «παραμυθία» που σημαίνει θαλπωρή, παρηγοριά, υποδηλώνει ταυτόχρονα και την σχέση ελπίδας και λαϊκής παραμυθομανίας, που άφησε τραγική ιστορία πίσω μας. Δυστυχώς πάντοτε ήταν έτσι και τα πράγματα δεν φαίνεται να βελτιώνονται καθόλου, απ’ την εποχή που ο μύθος ήταν η βασική διασκέδαση, αλλά και η αμετακίνητη πίστη των λαών!

Μπορείτε να μας πείτε ένα πρόχειρο παράδειγμα για να καταλάβουμε την έκταση της μυθομανία μας;

Κυριολεκτικά κολυμπάμε σε έναν ωκεανό μύθων… πολιτικών, κοινωνικών, ιστορικών, θρησκευτικών… Θυμάμαι πόση εντύπωση μου προκάλεσε η σύγκριση διαφόρων πανομοιότυπων θρησκευτικών παραμυθικών εικόνων, (που είναι και ο συγγραφικός μου χώρος) στις οποίες, εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν ακόμα με ακράδαντη πίστη!

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Ο Βισνού-Ναραγιάνα, είναι ένας απ’ τους βασικούς τριαδικούς θεούς του Ινδικού πάνθεον. Όταν ενσαρκώθηκε σαν σωτηρίας των ανθρώπων, περπατούσε πάνω στο νερό, με την ίδια άνεση που αργότερα το έκανε και ο θεοποιημένος Εβραίος Ιησούς! Άλλωστε αυτό ακριβώς θα πει και στα ινδικά το προσωνύμιο Ναραγιάνα  (εκείνος που βαδίζει πάνω στο νερό), που με τη σειρά του, μας θυμίζει τον Εύφημο, τον γιο του θεού Ποσειδώνα, που κι αυτός περπατούσε πάνω στη θάλασσα, χωρίς να βρέχει τα πόδια του. Το ίδιο έκαναν επίσης ο Ίφικλος και ο Ωρίονας και πολλοί άλλοι της ελληνικής μυθολογίας. Κι όμως δισεκατομμύρια ανθρώπων, σε Ανατολή και Δύση, πιστεύουν ακόμα στον μύθο, ότι οι δικοί τους θεοποιημένοι ήρωες, περπατούσαν πράγματι πάνω στο νερό… και φυσικά όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, οι μυθολογικές ομοιότητες των θρησκειών δεν σταματούν εδώ. Αν βέβαια ρωτήσετε έναν χριστιανό ποιοι είναι οι παραπάνω ήρωες… θα διαπιστώσετε ότι αγνοούν ακόμα και τα ονόματά τους! Κι αυτό ακριβώς δημιουργεί το πρόβλημα.

Γιατί υπάρχει αυτή η εύκολη αποδοχή του μύθου;

Το θέμα είναι μάλλον εγκεφαλικό. Προφανώς ζούμε στην εποχή του Homo mythomaniac (άνθρωπος ο μυθομανής). Το προφανές συμπέρασμα λοιπόν είναι, ότι είμαστε βιολογικά ανώριμοι για κάτι περισσότερο. Επί σειρά χιλιετηρίδων, ο «μύθος» ήταν ο μοναδικός δάσκαλος του ανθρώπου. Κι αυτό (παρά την ελληνική πρόταση ζωής για περισσότερο ορθολογισμό και αμφισβήτηση) δεν έχει αλλάξει καθόλου.

Όλα δείχνουν ότι έχουμε κάποια δυνατή εγκεφαλική χημική συγγένεια με το μύθο! Οι "εικόνες" του μύθου, εντυπώνονται με πολλαπλάσια ευκολία στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ενεργοποιούν και θρέφουν τη φαντασία, κι αυτή η συγγενής προς τις εγκεφαλικές μας ικανότητες αποτύπωση, παρακινεί τους απλοϊκούς ανθρώπους στη αθρόα μετάδοση της. Δεν συμβαίνει βέβαια το ίδιο με ένα καλό επιχείρημα, του οποίου τη δομή δυσκολεύονται να αντιληφθούν, ποσό μάλλον να συγκρατήσουν, πολύ δε περισσότερο να αναμεταδώσουν. Έτσι προφανώς η κυριαρχία του μύθου είναι, βιολογικά θα έλεγα, αναπόφευκτη. Μάλιστα όσο πιο τραγική, υπερβολική και ακραία είναι μια μυθολογική εκδοχή, τόσο πιο ανεξίτηλα εντυπώνεται στην ανθρώπινη φαντασία.

Μπορείτε απ’ αυτού να μας δώσετε ένα παράδειγμα;

Η "θυσία" της Πολυξένης στον τάφο του Αχιλλέα, είναι ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κατά την μυθολογική αυτή εκδοχή, το φάντασμα του νεκρού ήδη Αχιλλέα, ζήτησε η πολυπόθητη αρχοντοπούλα της Τροίας Πολυξένη, να θυσιαστεί στον τάφο του σαν ελάχιστη αναγνώριση της ηρωικής συμμετοχής του στην εκστρατεία της Τροίας.

Αυτή όμως δεν είναι παρά μόνο μια εκδοχή (και δυστυχώς η πλέον γνωστή) από τις πολλές που επινόησαν για την τύχη της Πολυξένης οι τραγικοί  συγγραφείς (π.χ. Ευριπίδης), μετά από εκατοντάδες χρονιά στην κλασική και ελληνιστική περίοδο. Κανείς όμως δεν γνωρίζει την άλλη εκδοχή (επίσης θεατρική σύλληψη) για την τύχη της, που θέλει όχι να θυσιάζεται η Πολυξένη, αλλά να πεθαίνει μετά από βαρύ τραυματισμό (από τον Οδύσσεια) κατά την ώρα της άλωσης του Ίλιου. «Κύπρια» αποσπασμα 24. & Ελλ. Μυθολογία Εκδοτική Αθηνών Τομ.5. σελ.161.

Με την θυσία της Ιφιγένειας, συμβαίνει το ίδιο. Άλλη μια θεατρική σύλληψη των κλασικών τραγικών, που δεν έχει απολύτως καμιά, σχέση με την αφετηρία του μύθου, δηλαδή το μητρικό έπος της Ιλιάδος.

Εκεί, ούτε άπνοια ούτε κανένας υπαινιγμός για την θυσία της Ιφιγένειας αναφέρεται πουθενά! Οι περισσότερες λοιπόν αρχαίο-ελληνικές "ανθρωποθυσίες", είναι θεατρικά εφευρήματα χάριν τραγικότητας, και δεν υπάρχουν στον πυρήνα του αρχικού μύθου. Εν τούτοις, οι ακραίες αυτές θεατρικές εκδοχές, επειδή ακριβώς είναι τόσο έντονα ακραίες και τραγικές εικόνες, κώλυσαν στη φαντασία των απλοϊκών ανθρώπων, και έγιναν διάσημες, περισσότερο από άλλες λιγότερο τραγικές!

Ε, λοιπόν αυτά τα παραδείγματα δείχνουν, ότι όσο πιο ακραία παραμυθική είναι μια εικόνα, τόσο εντονότερα αποτυπώνεται στη μνήμη του μέσου ανθρώπου. Και δυστυχώς σ’ αυτές τις ανυπόστατες, ακραίες θεατρικές εκδοχές του μύθου, καλείται σήμερα ο ελληνικός πολιτισμός να απολογηθεί… περί απάνθρωπων δήθεν "ανθρωποθυσιών"!  

Τα πράγματα λοιπόν δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολύ.  Μάλιστα, θεωρώ άκρως ενδιαφέρουσα την τοποθέτησή σας, πως η εξάρτηση μας απ’ τους μύθους είναι βιολογική… Μπορειτε αυτό να μας το διευκρινίσετε κάπως περισσότερο;.

Έχω την αίσθηση, ότι παραμένουμε μυθομανή όντα, επειδή η νοημοσύνη μας είναι εικονο-κεντρική! Ο όρος εικονο-κεντρική νοημοσύνη είναι δικός μου… και προφανώς αδόκιμος! Δηλαδή, η αναλυτική σκέψη και η λεπτομερής έρευνα, παραμένουν δυστυχώς για τον εγκέφαλό μας, ο δύσκολος δρόμος...  ο μεγάλος απών.

Η αναλυτική λογική… έχει μέσα στον εγκέφαλο μας, τεράστιες δυσκολίες εκκίνησης. Το πνευματικό μας αυτό κενό, ίσως να καλυφθεί ικανοποιητικά στις επόμενες χιλιετίες. Σήμερα όμως, αυτή η πνευματική μας ανεπάρκεια, είναι εδώ και παραμένει εξαιρετικά επικίνδυνη.

Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου απ’ την μυθολογική εποχή. Οι άνθρωποι, εξακολουθούν να έχουν δυνατή "πνευματική" χημική συγγένεια με τον μύθο. Ο εγκέφαλος μας, ρουφάει σαν σφουγγάρι τους φοβικούς και τραγικούς υπαινιγμούς μιας αφήγησης, αλλά ταυτόχρονα και τις πιο απίθανες παρηγορητικές προεκτάσεις του. Κάτι που δεν διαπιστώνουμε να συμβαίνει και με τις ανάλογες αναλυτικές έρευνες.

Βέβαια το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την βιολογική μας ροπή προς τον μύθο. Κάποιοι συντηρούν αυτή την ροπή μας προς τους ανεξέλεγκτους μύθους, τροφοδοτώντας ασταμάτητα την μυθο-βουλιμία μας. Γι’ αυτό, κάποιοι παράγουν και διαδίδουν μύθους, με την ιδία ευκολία που εμείς τους καταναλώνουμε.

Κάτι παρόμοιο λοιπόν πρέπει να συμβαίνει και με τα παιδιά του 83. Ούτε λίγο ούτε πολύ, κάποιοι γνωρίζοντας ότι η υπόθεση αυτή, αν καλλιεργηθεί κατάλληλα, μπορεί να στήσει έναν ακόμα παροδηγητικό μύθο, έστησαν και τον μύθο μιας καινούργιας γενιάς σωτήρων-υπερανθρώπων, που (σε μένα τουλάχιστον) μυρίζει έντονα παγίδα αποπροσανατολισμού, καλλιέργεια παθητικότητας και διακίνηση μυθολογικών μηνυμάτων, παρά ελπιδοφόρο αποκάλυψη τεκμηριωμένων, αυθεντικών βιολογικών εξελίξεων. Και μη σας ξεγελούν κάποιοι, εγκεφαλικά εξαιρετικά ικανοί άνθρωποι που υπάρχουν γύρο μας… γιατί, αυτοί ακριβώς, δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν.

Πως θα περιγράφατε μια μετριοπαθή στάση απέναντι σε τέτοιου είδους νέο-μυθοπλασίες όπως λέτε;

Επαναλαμβάνω, πως απέναντι σε κάθε μεσσιανική σωτηριολογία, καθήκον του σκεπτικισμού (για τους λίγους που τον διαθέτουν) είναι να κρούει δυνατά τον κώδωνα της εξαπάτησης. Ως δεδηλωμένος σκεπτικιστής λοιπόν, οφείλω συνεχώς να υπενθυμίζω, την ανάγκη επιφυλάξεων απέναντι στους πάσης φύσεως νέο-μυθολόγους. Στην προκείμενη δε περίπτωση, το ενδεχόμενο πραγματικού βιολογικού άλματος, που εν τέλει επικαλούνται εδώ, επιστημονικά ακούγεται μάλλον αστείο. Η φυσική εξέλιξη (νομίζω) δεν πραγματοποιείτε με τέτοια θεαματικά άλματα. Και εν πάσει περιπτώσει, ελπιδοφόρο άλμα νοημοσύνης, θα θεωρούσα ευχαρίστως μια μαζική στροφή των ανθρώπων προς την σκληρή βάσανο της αμφισβήτησης, και την μαζική επίθεση της ερωτηματικής και αναλυτικής σκέψης, και όχι μια επανάληψη νεο-μυθοπλασίας και μεσσιανισμού όπως η συγκεκριμένη περίπτωση.

Περί σκεπτικισμού βλέπε: http://www.youtube.com/watch?v=lcqtmA7E8kE&feature=channel_page

Υπονοείτε κάτι συγκεκριμένο με τον ορό «μεσσιανική μυθολογία»;

Ασφαλώς. Οι πολιτικο-θρησκευτικοί Μεσσίες, (ψευδοσωτήριες) είναι εδώ και αιώνες ανάμεσα μας, και ορίζουν την ιστορία, την εξέλιξη και δυστυχώς την οδυνηρή καθημερινή μας πραγματικότητα.

Η κατασκευασμένη ελπίδα, τελικά απεδείχθη το τέλειο δόλωμα της εξουσίας. Σαν ιστορικό  εργαλείο εξαπάτησης, εξακολουθεί να καθυποτάσσει, να χαλιναγωγεί και να αδρανοποιεί λαούς ολοκλήρους, μαντρώνοντας τους μέσα σ’ έναν μαγικό κύκλο προσμονής, που δικαίως παρομοιάζεται με αποπνικτικό ποιμνιοστάσιο. Και πράγματι η τεράστια πανανθρώπινη ποιμνιοποίηση των λαών, ήταν ανέκαθεν έργο επιτήδειων ελπιδοποιών απατεώνων, σε πολιτικό αλλά κυρίως σε θρησκευτικό επίπεδο.

Δεν παράγεται όμως μια διάχυτη αισιοδοξία με τον εναγκαλισμό ενός παρηγορητικού μύθου;

Συχνά λέω με μια δόση υπερβολής, πως η αισιοδοξία είναι πάθηση! Mε την υπερβολική αυτή τοποθέτησή μου, θέλω να τονίσω πως η αισιοδοξία είναι μια εξαιρετικά παρεξηγημένη αίσθηση… η υγιής αισιοδοξία πρέπει να προκύπτει από την σκληρή ανάλυση των δεδομένων, και όχι από την ακαθόριστη διαίσθηση του κάθε φαντασμένου. 

Δυστυχώς οι άνθρωποι, συχνά μπερδεύουν την σωματική τους ευεξία και τις μυθολογικές τους φαντασιώσεις, με την δικαιολογημένη αισιοδοξία! Πολλοί είναι αυτοί που δεν υποπτεύονται καν, πως κάποιοι επιδιώκουν, κόντρα στα μαύρα μας τα χάλια, να αισιοδοξούμε αναίτια και αθεράπευτα, γιατί έτσι τους βολεύει. Και φυσικά, εκεί αποσκοπεί και η δόλια σωτηριακή (μεσσιανική) μυθοπλασία. Η απατηλή αλλά καλοκατασκευασμένη ελπίδα, δημιουργεί αόριστες, υποθετικές προσμονές βελτίωσης, που θα έλθουν… όχι από δικό μας αγώνα και κοπιαστικό σχεδιασμό του μέλλοντος, αλλά από ουρανοκατέβατους Σωτήριες, Μεσσίες και φυσικά… τα παιδιά Indigo!

Αυτή η μυθογέννητη ελπίδα… τελικά αποδεικνύεται ο αποτελεσματικότερος και ο διαχρονικότερος εχθρός της ανθρωπότητας. Κυριολεκτικά πρόκειται για ένα αδηφάγο τέρας, που καταπίνει τα λιγοστά μας αποθέματα νοημοσύνης, εγρήγορσης, πρόνοιας και φυσικά καταστρέφει το ανθρώπινο μέλλον.

Πιστεύετε ότι κάποιοι επιδιώκουν και σήμερα την παραγωγή και την διακίνηση τέτοιων παραπλανητικών μύθων;

Ακούγεται υπερβολικό και ακραίο, εν τούτοις μετά από εικοσαετή προσωπική ενασχόληση με τους καταστρεπτικούς μύθους κυρίως της Βίβλου και την συγγραφή επτά σχετικών βιβλίων βιβλικών απομυθοποιήσεων, το συμπέρασμα μου (που εκνευρίζει αφάνταστα όλους τους κλασικούς ιστορικούς) είναι ότι: ο μύθος και η θεολογική μαγεία, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της πανάθλιας πανανθρώπινης ιστορίας!

Πέραν αυτού, σταθμίζοντας το απίστευτο πλήθος των μεσσιανικών περισπασμών, που σαν μυθολογικές καταιγίδες ανακυκλώνονται διαχρονικά, πάνω απ’ τους λαούς ολόκληρης της ανθρωπότητας, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως κάποια ευφυή άτομα, (ιερατεία) με άκρατο επαγγελματισμό, αντελήφθησαν αυτήν τη μυθο-καταναλωτική μανία των λαών, και έγιναν δόλιοι πανίσχυροι θηρευτές, των αφελέστατων ανθρωπο-θηραμάτων τους.

Δείτε σήμερα γύρο σας τον παγκόσμιο χάρτη εξουσιών. Τεράστιες αρχαίες αυτοκρατορίες ψεύδους, εμπορεύονται ακόμα ανεμπόδιστα τον φόβο του θανάτου! Βασικά πρόκειται για ταλαντούχους επαγγελματίες ψεύτες, που ανταγωνίζονται στην τρισάθλια παραγωγή και διατήρηση αρχαίων μύθων!

Είναι ξεκάθαρο, εδώ και αιώνες, αυτά τα πάσης φύσεως "ιερατεία", με διπλό εργαλείο τους τα πλαστά θαύματα και τις ψευδο-προφητείες, ανακυκλώνουν την εύκολη αυτή μορφή μυθο-θυματοποίησης των λαών, χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Συνεπώς δεν πρέπει καθόλου να απορούμε, γιατί υπάρχουν σήμερα τα πανέξυπνα και πανίσχυρα πλέον κέντρα εξουσίας, που για δικό τους συμφέρον, συντηρούν, χρηματοδοτούν και ενθαρρύνουν τους πάσης φύσεως μυθο-διακινητές και μυθοπλάστες.

Σήμερα, η παραγομένη απατηλή ελπίδα, είναι το μεγαλύτερο χαλινάρι της εξουσίας τους, κι αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει με επιθέσεις "αγάπης" και "ευαισθησίας", αλλά με σκληρή μεθοδική δουλειά επιθετικών ερωτήσεων, συστηματικών απομυθοποιήσεων και βαθιά μεθοδική αντιπαλογνωσία. Αυτή η διαιώνιση των μύθων, εξάντλησε όλες μας τις αντιστάσεις. Βέβαια, το μέγα δυστύχημα είναι πως ακόμα και η επιστημονική κοινότητα, που θεωρητικά θα έπρεπε να αποτελεί τις τελευταίες ουσιαστικές εφεδρείες αντίστασης, απουσιάζει δραματικά από τις εξελίξεις.

Με το τρόπο που τοποθετήστε, δεν αφήνετε και πολλά περιθώρια αντιδράσεων, ούτε στους ανθρώπους του πολιτισμού και στην ευρύτερη επιστημονική κοινότητα, που όπως χαρακτηριστικά είπατε, αποτελούν και τις τελευταίες εφεδρείες αντίστασης.

Πραγματικά η επιστημονική κοινότητα με την κραυγαλέα απουσία της, γραφεί σήμερα τις πιο μαύρες σελίδες της ντροπής, για τον υποτιθέμενο πνευματικό κόσμο. Η επιστημονική κοινότητα, θα μπορούσε θεορητικά να αποτελέσει μια πραγματική δύναμη ανάσχεσης αυτής της κατάμαυρης, μυθο-δηλητηριασμένης μοίρας μας… αλλά δεν βλέπω ουσιαστική κινητικότητα σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Οι σημερινοί επιστήμονες δεν είναι πανεπιστήμονες. Είναι δυστυχώς επιστήμονες ειδίκευσης και όχι σοφοί, δηλαδή σφαιρικά μορφωμένοι γνώστες της ανθρώπινης πνευματικής παθολογίας. Συχνά, ενώ είναι άκρως επιτήδειοι και αξιόπιστοι σ’ αυτό που κάνουν, παραμένουν εντελώς άσχετοι με τις βαθύτερες ιστορικές αντιπαλότητες, αγνοούν το συγκρουσιακό μοντέλο της ιστορίας μας, και δεν διακρίνουν πολλά απ’ τους διαχρονικούς, εξουσιαστικούς πανανθρώπινους καημούς.

Αυτούς τους μονόπαντα μορφωμένους ανθρώπους, οι Γερμανοί δικαίως τους αποκαλούν fachidiot, δηλαδή ειδημονοηλίθιους. Ειδήμονες στην συγκεκριμένη επιστήμη τους, αλλά παντελώς άσχετοι σε οτιδήποτε σημαντικό έξω απ’ αυτήν.

Οι λιγοστοί σφαιρικά μορφωμένοι, βαθυστόχαστοι προβληματισμένοι σοφοί, (γιατί ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι) δεν αποτελούν παρά ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι εξ αυτών, είναι ήδη χειροπόδαρα δεμένοι πάνω στο άρμα της εξουσίας, αν όχι μίσθαρνα όργανά της.

Αμέτρητοι είναι οι σχετικοί καβγάδες μου, με καθηγητές πανεπιστημίου. Μάλιστα οι καλύτερες φιλίες μου μαζί τους, προέκυψαν μετά από τέτοιες έντονες αμφισβητήσεις μου, για την πραγματική τους προσφορά στις καυτές μας προτεραιότητες. Αλλά και μέσα απ’ τα βιβλία μου, καταγγέλλω έντονα, την ανεπίτρεπτη αδράνεια που επιδεικνύουν, αυτοί οι υποτιθέμενοι πνευματικοί γίγαντες, απέναντι στους απλοϊκούς, μυθο-αφανισμένους ανθρώπους. Μάλιστα ένα απ’ αυτά, ο «Αβραάμ ο Μάγος», είναι αφιερωμένο σ’ αυτή την ιδιαίτερα αδρανοποιημένη εκπαιδευτική λεγόμενη κοινότητα.

Βέβαια, κατανοώ τους λογούς για τους οποίους πολλοί εξ αυτών εξακολουθούν να παραμένουν αδρανείς, μια και γνωρίζω πολύ καλά πλέον, ότι το πανεπιστημιακό κατεστημένο (ο κακώς νοούμενος πανεπιστημιακός καθωσπρεπισμός, ή αλλιώς το πολιτικός ορθών) δεν τους επιτρέπει να εκφραστούν ατιμωρητί. Είναι γεγονός, ότι μέσα στα πανεπιστήμια, υπάρχει σκληρό καθεστώς εκφοβισμού από τους κύκλους εκείνους, που δεν θέλουν να τους χαλάσει κανείς την εύγευστη σούπα θυματοποίησης των μαζών. Έτσι, τα υπουργεία (α)παιδείας, ορίζοντας την διδακτέα ύλη, ανάλογα με τις απαιτήσεις των "θεών", "ηρώων" και… εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων, υποχρεώνουν εκβιαστικά τους ανθρώπους αυτούς, να παριστάνουν του απλούς μυθο-διανομείς.

Πρόσφατα μάλιστα, αυτό έγινε εντελώς ξεκάθαρο, με την περίπτωση της καθηγήτριας πανεπιστημίου και ελληνίστριας Μαρίας Τζάνη.

Η μορφωμένη αυτή θαρραλέα γυναικά, ξυλοκοπήθηκε άγρια μαζί με τον βοηθό της, μέσα στο πανεπιστήμιο, από κουκουλοφόρους που εισέβαλαν στην αίθουσα διδασκαλίας, την ώρα της παράδοσης. Την γρονθοκόπησαν και την έστειλαν δυο μέρες στο νοσοκομείο.

Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειροτέρα, αν οι φοιτητές της δεν επενέβαιναν εγκαίρως. Είναι η ιδία θαρραλέας καθηγήτρια, που πριν από χρόνια χαρακτήρισε πορνογραφική την Βίβλο, και ενώ δικάστηκε γι’ αυτό, αθωώθηκε γιατί προφανώς είχε δίκαιο! Επ’ αυτού βλέπε στο internet: http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&Itemid=74&func=view&catid=13&id=&id=46&catid=13

Επιπροσθέτως, ενδεικτικό του κλίματος εκφοβισμού των πάσης φύσεως θαρραλέων φωνών, είναι τα δέκα περίπου ελληνοκεντρικά βιβλιοπωλεία που έχουν καεί τα τελευταία χρονιά. Κάηκαν επειδή επιμένουν να φιλοξενούν αφυπνιστικές, ελληνοκεντρικές και φιλοσοφικές αμφισβητήσεις.

Υπάρχουν βέβαια και διεθνώς αναγνωρισμένες διαπρεπείς εξαιρέσεις, μαχόμενων πανεπιστημιακών όπως είναι οι Richard Dawkins, Daniel C. Dennett, Sam Harris Christopher Hitchens, Carl Sagan, Karlheinz Deschner και πολλοί άλλοι ακόμα, που μάχονται ορθώνοντας το παράστημα τους κατά της γενικευμένης δεισιδαιμονίας –μυθομανίας. Δημοσιοποιούν θαρραλέα τις επιστημονικές τους ενστάσεις… αλλά αυτοί παραμένουν δυστυχώς φωτεινές εξαιρέσεις, που δεν εγγυώνται μαζική απελευθέρωση, απ’ τα τεχνάσματα εκείνων που μεθοδικά καλλιεργούν την παθολογία της νοημοσύνης μας.

Η παθολογία της νοημοσύνης, όχι μόνο δεν απασχολεί τον μέσο επιστήμονα, αλλά συχνά είναι πέρα απ’ τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα, ίσως και πέρα απ’ τον συνολικό πνευματικό του ορίζοντα. Για να μην αναφέρουμε όλους εκείνους τους αναρίθμητους "επιστήμονες" που έναντι τιμήματος δίνουν τα "φωτά" τους στη κολοσσιαία βιομηχανία της παραγομένης παθολογίας.

Όμως η κοινωνική ανατομία είναι συγκεκριμένη. Όταν μέσα μας, και στον καθένα γύρο μας, ο ένα μύθος αγγίζει τον άλλον, η συνολική πνευματική μας "μόλυνση" είναι εκτός ελέγχου. Σ’ ένα καθολικά μολυσμένο "σώμα", δεν μένουν και πολλές εφεδρείες ανάκαμψης.

Τελικά όλα δείχνουν ότι ο μύθος είναι ισχυρό εθιστικό παραισθησιογόνο. Ο δε δολίως και επί σκοπό κατασκευασμένος μύθος, είναι πραγματικά δραστικό μολυσματικό υλικό. Τον υιοθετείς εύκολα, και τον αποζητάς, αλλά και τον προωθείς με εξαιρετικό πάθος. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο με την κουραστική γνώση και το δυσεύρετο κουράγιο και ταλέντο της αμφισβήτησης. Γι’ αυτό και απ’ την εποχή ακόμα του Ησίοδου, η ελληνική στάση ήταν πως «Στον δρόμο της Αρετής οι θεοί έβαλαν από την αρχή του, τον ιδρώτα. Δρόμος στενός και ανηφορικός και δύσβατος φέρει σ’ αυτήν σαν ξεκινάς. Όταν όμως αξιωθείς και φθάσεις στο άκρο, εύκολος είναι έπειτα, αν κι έχει πάντα κόπους».

Μπορείτε να μας δώσετε περιληπτικά ένα δείγμα αυτής της μυθο-μολυσματικής όπως την αποκαλείται βιβλικής πίστης;

Σας παραθέτω ευχαρίστως μια μικρή λίστα παραμυθολογικών και προβληματικών ισχυρισμών, απ’ την δήθεν σωτηριακή Βίβλο, που παρουσίασα πρόσφατα σε μια τηλεοπτική εκπομπή, με τίτλο: Πόσο "περίεργο" και καό μπορεί να είναι ένα "θεϊκό" βιβλίο… πριν ξυπνήσει αμφιβολίες;

Βλέπε: http://www.youtube.com/watch?v=yR_VepYLglw&feature=channel_page

Φυσικά ο παραπάνω κατάλογος είναι ενδεικτικός, και κανένας κατάλογος όσο μακρύς κι αν είναι, δεν μπορεί να παρουσιάσει ικανοποιητικά το μέγεθος της μυθοπλαστικής βιβλικής απάτης. Αυτός ο "μολυσματικός" θεολογικός ιός, εξακολουθεί ακάθεκτος να μεταλλάσσεται (σε χιλιάδες δόγματα) και να μεταδίδεται εκατονταετίες τώρα, χωρίς οι (έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτοι) πνευματικοί επιδημιολόγοι μας, να τον χαρακτηρίζουν ως τέτοιο, πολύ δε περισσότερο να επιστρατεύουν δυνάμεις και ανθρώπους για την καταπολέμησή του.

Συχνά για να δείξω την έκταση του θεολογικού μυθολογικού βάλτου στον οποίο τσαλαβουτάμε, ρωτάω τους συνομιλητές μου, αν μπορούν να βρουν κάτι, οτιδήποτε φανταστικό, που να μην το αναφέρει ήδη η Βίβλος… και μόνο τότε αρχίζουν να υποψιάζονται την απέραντη μυθολογική έκταση των βιβλικών εικόνων!

Η Βίβλος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της μυθομανίας μας, μια και ισχυρίζεται και υπόσχεται (ουσιαστικά εμπορεύεται) τα πάντα… προκειμένου να πείσει τους ανθρώπους να ακολουθήσουν, τα δικά της μυθολογικά μονοπάτια της πίστης.

Φυσικά και δεν φταίνε μόνο οι συγγραφείς, "προφήτες" και οι ψευδο-θαυματοποιοί της Βίβλου, αλλά και οι οποιοιδήποτε άλλοι έμποροι πολιτικού, πολιτισμικού ή ιστορικού μύθου… αν εμείς καταβροχθίζουμε αμάσητο κάθε ισχυρισμό τους!

Είναι μάλιστα τέτοια η μυθο-καταναλωτική βουλιμιά μας, που οι πάσης φύσεως μυθοπλάστες, δικαίως γελούν σαρκαστικά μαζί μας λέγοντας: «Τελικά, τι τους είπαμε και δεν το πίστεψαν;!» Πράγματι δεν υπάρχει τίποτε φανταστικό, θαυματολογικό, ελπιδολαγνικό, θεότρελο μετα-θανατολογικό, και θεο-σωτηριακό, που δεν μας το είπαν, κι εμείς οι δυστυχείς αφελείς… τα πιστέψαμε όλα!

Δισεκατομμύρια άνθρωποι, "μολυσμένοι" απ’ τον ιό της ουρανοκατέβατης χαλδαιο-βιβλικής ελπίδας, εγκατέλειψαν τις εγκόσμιες ευθηνές τους και έχουν μετατραπεί σε άλογα οντά και άβουλους δούλους της σύγχρονης αυτής Κίρκης, που λέγεται Ιουδαιο-χριστιανικη Βίβλος, και που απ’ την αρχή ακόμα της συγγραφής της, είχε ξεκάθαρο σκοπό την κατάκτηση της ψυχής και της περιουσίας όλων των εθνών της γης. Πως μπορείς αλήθεια να θεωρείς θεϊκό και υπεράνω… ένα βιβλίο που δηλώνει:

«Ούτω λέγει Κύριος, Λάβε το ποτήριον τούτο του (Ο΄ άκρατου) οίνου εκ της χειρός μου (τι είδους "οίνος" είναι αυτός... αποφασίστε εσείς) και πότισον εξ αυτού πάντα τα έθνη, προς τα οποία εγώ σε αποστέλλω και θέλουσι πίει και ταραχθεί και παραφρονήσει... και έλαβον το ποτήριον εκ χειρός Κυρίου και επότισα πάντα τα έθνη... και τους βασιλείς και τους μεγιστάνας δια να καταστήσω αυτούς ερήμωσιν, θάμβος, συριγμόν και κατάραν... τον Φαραώ (τον οποιονδήποτε Φαραώ) και τους δούλους αυτού και άπαντα τον λαόν αυτού (Ο΄) και πάντας τους βασιλείς των αλλοφύλων, (Φιλισταίων), Ασκάλωνα, Γάζα, (εντελώς επίκαιρο!) Ακκαρών, Αζώτου, Εδώμ, Μωάβ, Αμών, Τύρου, και πάντας τους βασιλείς της Σιδώνος και τους βασιλείς των νήσων των πέραν της Θαλάσσης (Αιγαίου! άρα και Έλληνες!) Δαιδάν και Θαιμάν και πάντας του βασιλείς της Αραβίας και των λαών των κατοικούντων εν τη ερήμω και τους βασιλείς της Ζιμβρί, Ελάμ και πάντες τους βασιλείς των Μήδων και πάντες τους βασιλείς του βορρά τους μακράν και τους εγγύς ένα μετά του άλλου και (για να γίνει εντελώς σαφές) πάντα τα βασίλεια της οικουμένης τα επί προσώπου της γης... πίετε και μεθύσατε και εμέσατε και πέσετε και μη σηκωθείτε.» Μασ. Ιερεμίας ΚΕ΄15-27 (Ο΄ Ιερεμίας ΛΒ΄13-)  

Ποιος αμφιβάλει ακόμα ότι ο παγκόσμιος χαλδαιο-βιβλικός επεκτατισμός, με το μεθυστικό "ποτό" της μύθο-σωτηριακής παραφρόνησης, είναι σε πλήρη εξέλιξη σήμερα;Κατέκτησε ολοκληρωτικά τη Δύση και ραγδαία επεκτείνετε ανατολικά, για να ολοκληρώσει το νοσηρό παγκόσμιο κατακτητικό της σχέδιο…

Συχνά λέω, πως το μεγαλύτερο εν εξελίξει ιστορικό συμβάν σήμερα… είναι η ραγδαία επέκταση της βιβλικής θεολογίας, από την εξουθενωμένη δύση, προς την αφελή Ανατολή… αλλά δεν νομίζω ότι γίνομαι κατανοητός! Μάλιστα, το εξωφρενικότερο όλων είναι… ότι κανένας περισπούδαστος ανατολίτης, δεν νοιάζεται να ενημερωθεί απ’ τα παθήματα της Δύσης, και να προετοιμάσει κατάλληλα τον λαό του!

Τελικά τι χειρότερο θα μπορούσε άραγε να μας συμβεί ακόμα, για να ενεργοποιηθούν αντίρροπες δυνάμεις; Βλέπετε όμως εσείς να συμβαίνει κάτι σημαντικό σ’ αυτή την κατεύθυνση; Αναρωτιέμαι τι περιμένει άραγε να δει ακόμα η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, για να επιτεθεί ιαματικά σ’ όλη αυτή την μυθο-μολυσματική επιδημία;

Όταν όλα τα συμπτώματα της καθολικής σήψης του αποχαυνωτικού θρησκευτισμού, είναι παραπάνω από φανερά στις αβρααμογενείς θρησκείες, όπως η Χριστιανική η Ιουδαϊκή και η Μουσουλμανική.  Όταν η κοινωνική χημεία, έχει μολυνθεί απ’ τις ανεξέλεγκτες μυθολογικές εικόνες της Εβραιο-Χαλδαϊκής Βίβλου… και κανείς… μα κανείς δεν τολμά να την αναλύσει δημοσιά, για να δουν όλοι πόσο βλαπτικά είναι τα δεδομένα της, ε τότε οι πραγματικές μας ελπίδες διαφυγής… τελικά συρρικνώνονται μέχρι ανυπαρξίας.

Κύριε Καλόπουλε… έχει όνομα αυτό που εσείς ονομάζεται πνευματική μας πάθηση;

Η αρχαία αυτή μολυσματική νόσος, κατά τον Όμηρο ονομάζεται ακριτομύθια και ως φαίνεται τελικά, εξελίχθηκε σε θανατηφόρος πάθηση. Η λέξη είναι ομηρική και εννοεί την κατανάλωση και διακίνηση άκριτων μύθων. Οι τοποθετήσεις τους; «Ου γαρ απλώς οι άκριτοι μύθοι μεμπτέοι, αλλά το αεί ακριτομυθείν». Και: «ακριτόμυθος (είναι) ο μη δεόντως κρίνων α μυθείται»!

Χάρη στον απανταχού παρόντα μύθο, ζούμε στην χειρότερη εκδοχή της ανθρώπινης ιστορίας. Βεβαία ο μύθος μπορεί ενίοτε να είναι διδακτικός, αλλά η καλλιέργεια ακριτομύθιας είναι πραγματικά καταστρεπτική.

Ακούγεστε εξαιρετικά απογοητευμένος…

Όχι, νομίζω παραμένω ρεαλιστής. Κοιτάξατε γύρο σας, όλα μυρίζουν… "καταιγίδα" και επερχομένη καταστροφή. Όλα τα δεδομένα, διαλαλούν την (προσωρινή έστω) επικράτηση του υποσχεσιακού δόλου.

Οι ήττες μας είναι απανωτές. Ακόμα και οι πιο καλοστημένες απάτες, όπως η προγραμματισμένη κατεδάφιση των δίδυμων πύργων, (παγκόσμιο κέντρο εμπορίου) μετονομάστηκε επιτυχώς, τρομοκρατική ενέργεια! Έθνη ολόκληρα και λαοί όχι μόνο δεν το καταγγείλουν ως τέτοιο, (αν και γνωρίζουν!) αλλά με δουλικά σκισμένο το κεφάλι, δέχονται να περάσουν κάτω απ’ την σύγχρονη αυτή νέο-μυθολογική πύλη, εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο αντιτρομοκρατικής δικτατορίας… Πραγματικά νομίζω πως δεν απέμειναν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Δείτε με πόση άνεση επιβάλει τους ορούς του ο παγκόσμιος λήσταρχος που λέγεται παγκόσμια τράπεζα. Με πόση ευκολία καταληστεύει τους πάντες και με ποιο εκνευριστικό βαθμό συναίνεσης (των κυβερνήσεων!) κλέβει θρασύτητα (με εικονικό χρήμα!) τον μόχθο των λαών. Δείτε με πόση ευκολία διαλύουν έθνη! Δείτε πως κηδεμονεύουν την κοινή γνώμη με τα τρισάθλια (ελεγχόμενα!) προγράμματα των ΜΜΕ. Δείτε πόσο έχουμε βλάψει την ιδία τη Μάνα γη λεηλατώντας την! Τι κάναμε στο παγκόσμιο κλίμα! Την παγκόσμια οικολογία που έχει διαταραχτεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε ελάχιστοι πιστεύουν πως απέμειναν ακόμα περιθώρια επανόρθωσης. Μακάρι όλα αυτά να είναι υπερβολές, αλλά δυστυχώς δεν το νομίζω.

Ας ελπίσουμε οι επόμενες γενιές των ανθρώπων, που σίγουρα θα υποστούν τα επερχόμενα δεινά διαρκείας… να αναγνωρίσουν την αντιπαλογνωσία ως μέγιστο ζητούμενο, και ν’ αναγκαστούν να προχωρήσουν σε αποτελεσματικότερες και δυναμικότερες λύσεις. Γιατί πραγματικά: «μέγας θεός η ανάγκη»!  

Σε ποια κατεύθυνση και μορφή φαντάζεστε μια ενδεχομένη μελλοντική λύση;

Πιστεύω πως η ανάδειξη των υγιεστέρων στοιχειών της ελληνικής αρχαιότητας είναι μέρος της απάντησης… και σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να διασωθούν τολμηρές εισηγήσεις.

Η αντεπίθεση με βαθυστόχαστες μελέτες και ερωτήσεις, είναι μέρος της προτεινομένης λύσης. Η δική μου θέση, μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργη, αλλά πηγαίνει λίγο παραπέρα. Πιστεύω ότι η ανθρωπότητα τις δυο τελευτές χιλιετίες έχει μολυνθεί βαριά απ’ την βιβλική προβατοποίηση. Τα σωρευμένα νέφη είναι πολλά… οι διαχρονικοί βιβλικοί προφήτες, μας απειλούν με βαρύ «αρμαγεδδώνα»… οι "φιάλες" των "αγγέλων" τους, μολύνουν ακατάπαυτα, αέρα γη και θάλασσα… Αν οι νέες γενιές, δεν αφυπνιστούν εγκαίρως στην συγκεκριμένη αυτή κατεύθυνση, ίσως δεν προλάβουν να περισώσουν πολλά απ’ τα πανέμορφα δώρα, της αξιοσέβαστης μητέρας φύσης.

Αν αυτές οι αρχαίες αβρααμο-χαλδαϊκές δυνάμεις, δεν ξεσκεπαστούν πλήρως, στο άμεσο μέλλον, ο δόλιος σωτηριακός μύθος θα μετασχηματιστεί… σε δόλια οικολογική σωτηρία!

Κύριε Καλόπουλε στον παγκόσμιο στίβο της φιλοσοφίας έχουμε σοβαρές ενδείξεις ήττας και καθυστερήσεων, θα θέλατε να μας δώσετε την προσωπική σας εκτίμηση για το μέλλον της φιλοσοφίας, αλλά ίσως και μια αίσθηση για τα πιθανά μας λάθη; Νομίζω πως όσα θα πείτε θα μπορούσαν να εκλυθούν και σαν μήνυμα προς τους νέους, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των γεννηθέντων τον Απρίλη του 83!

Ένα τέτοια ερώτημα είναι ασφαλώς πολύ προωθημένο… αλλά νομίζω δεν βλάπτει μια απόπειρα απάντησης.

 Πιστεύω πως όχι απλά δεν ήμαστε, αλλά ακόμα χειροτέρα, προσποιούμεθα τους νοήμονες.

Οι άνθρωποι μιλάνε, τραγουδάνε, κλαίνε, φοβούνται και ελπίζουν αλλά δυσκολεύονται πολύ να σκεφτούν. Φαίνεται πως σε προσωπικό επίπεδο, η οργανωμένη αναθεωρητική σκέψη, ξεφεύγει απ’ τις ικανότητες του μέσου ανθρώπου!

Πιστεύω πως υπεύθυνη γι’ αυτό είναι η μακροχρόνια επαφή του ανθρώπου με τη μαγεία που τον συντρόφευσε για αμέτρητες χιλιετίες.

Η ανθρωπότητα ξεκίνησε υποχρεωτικά με τις μαγικές ερμηνείες του κόσμου και κάποια στιγμή στο διάβα της, συνάντησε την φωτισμένη ελληνική φιλοσοφία.

Η λυσσαλέα όμως αντεπίθεση της μαγείας, επανάφερε μέσα από έναν αργόσυρτο μεσαίωνα την ανθρωπότητα στην δεισιδαιμονία και την ευπιστία (πίστη με κριτήριο τον εντυπωσιασμό) κι αυτή είναι δυστυχώς η σημερινή κατάσταση του κόσμου μας.

Ουσιαστικά η ελληνική φιλοσοφία υπήρξε ένα περιορισμένο χρονικά φωτεινό διάλλειμα, μέσα σε έναν κατασκότεινο, βασικά δεισιδαίμονα κόσμο!  

Φυσικά η μοναδική αυτή ευκαιρία, να συμβαδίσουμε με τις αυξανόμενες υποχρεώσεις μας, χάθηκε ανεπιστρεπτί. Ελπίζουμε, πως στην πιο αισιόδοξη εκδοχή της πανανθρώπινης ιστορικής μας εξέλιξης, η ελληνική πρόταση, θα επανέλθει και θα επικρατήσει, αλλά νομίζω πως αυτό πια θα συμβεί, μόνο μετά από πολλούς και επώδυνους πλέον κύκλους αποτυχίας. 

Τα αίτια της αρχικής μας αποτυχίας πολλά. Ακόμα και στους δημιουργούς της φωτισμένης ελληνικής φιλοσοφικής πρότασης, υποθέτω ότι πολλά πράγματα πήγαν στραβά, ή καλύτερα δεν πρόλαβαν να αναπτυχθούν.

Για να γίνω πιο κατανοητός θα αναφερθώ στην πλέον καυτή αλλά και εντελώς δικαιολογημένη ερώτηση που μου έγινε ποτέ και που είναι: γιατί οι Έλληνες που υποτίθεται πως ήταν οι σοφότεροι όλων, "νικήθηκαν" από τους φιλοσοφικά ασθενέστερους χριστιανούς;

Η απάντηση στην εύστοχη αυτή ερώτηση είναι ενδεχομένως απλή.

Ο χριστιανισμός, εκτός από βάρβαρος διώκτης αντιπάλων, υπήρξε και ο μεθοδικότερος παραγωγός, και ο πλέον οργανωμένος διακινητής μεταφυσικών υποσχέσεων (δηλαδή σοτηριολογίας) και παραπλανητικών (κατασκευασμένων) διαβεβαιώσεων (δηλαδή θαυμάτων) από καταβολής κόσμου και στον οποίο κανείς δεν αντιστάθηκε οργανωμένα.

Μια υπερεκτίμηση της δυναμικής (εύρος αποδοχής) που μπορούσε να αναπτύξει η ελληνική φιλοσοφία, βρίσκεται μάλλον στο κέντρο αυτής της αποτυχίας. Νομίζω πως οι φιλόσοφοι δεν αντελήφθησαν επαρκώς μια δυσδιάκριτη μέχρι σήμερα αλήθεια: Η φιλοσοφία δεν είναι για όλους. Είναι κατάλληλη, μάλλον για ένα μικρό κομμάτι του ευρύτερου πληθυσμού!

Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχουν ούτε την βιολογική δύναμη, ούτε τις ευκαιρίες και δυνατότητες, πολλοί δε ούτε καν τον χρόνο να αφοσιωθούν στην κουραστική εκλογίκευση της ζωής, που τους προσφέρει η φιλοσοφία. Ακόμα και κάτω από τις πλέον ιδανικές συνθήκες παιδείας, ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, είναι αναμενόμενο να παραμένει δέσμιο των φανταστικών ή μυθολογικών ερμηνειών του, δηλαδή της δεισιδαιμονίας. Έτσι γεννιέται σίγουρα ένα πρόβλημα διαχείρισης όλων εκείνων που (για χιλίους δυο λογούς) δεν έχουν δυνατότητες αποδοχής ή προσέγγισης της φιλοσοφίας. 

Αυτό ακριβώς το τεράστιο υποχρεωτικά ανένταχτο (και ανέγγιχτο απ’ την φιλοσοφία) ημιμαθές πλήθος, γεννά κολοσσιαίες υποχρεώσεις διαχείρισης και ηγεσίας… που δεν φαίνεται να προβλέψε ικανοποιητικά, η επί παντώς αναθεωρητική δύναμη της φιλοσοφίας.

Επίσης είναι προφανές πως η φιλοσοφία λόγω του κυκλικού εύρους των αναζητήσεών της, δημιουργεί φυγόκεντρες φιλοσοφικές αλλά και κοινωνικές τάσεις. Εντελώς φυσιολογικά, προκαλεί ακτινωτά, κοινωνικές ομαδοποιήσεις και περιφερειακές κοινωνικές τάσεις, ανάλογες με τα ποικίλα και ξεχωριστά αντικείμενα της μελέτης. Έτσι η ιδία η ενασχόληση με την αναζήτηση των πάσης φύσεως αληθειών, είναι σ’ έναν βαθμό, γενεσιουργός διαδικασία κοινωνικής πολυφωνίας, διχογνωμίας και τελικά διάσπασης.

Απ’ την άλλη μεριά, βλέπουμε πως οι θρησκείες δημιουργούν με εξαιρετική ευκολία ισχυρές κεντρομόλες δυνάμεις και η συσπείρωση στο ιδεολογικό-μυθολογικό τους κέντρο, καταντά το συνηθέστερο χαρακτηριστικό τους. 

Ενώ λοιπόν για να επιβιώσει απ’ τις διασπαστικές της τάσεις, μια φιλοσοφημένη κοινωνία, χρειάζεται ένα γιγάντιο και επιδέξιο εκπαιδευτικό σύστημα… οι θρησκείες πετυχαίνουν τον ίδιο γιγαντισμό, γύρο απ’ τον κεντρικό λατρευτικό τους μύθο, με απίστευτη ευκολία! Με τα σημερινά λοιπόν δεδομένα, υπάρχει μια φυσική διαφορά δυναμικού, ανάμεσα στις δυο προτάσεις ζωής. Ενώ ο δάσκαλος της φιλοσοφίας πρέπει να είναι υποχρεωτικά ένας εξαιρετικά σοφός και ευέλικτος άνθρωπος… ο δάσκαλος του μύθου, μπορεί να είναι οποιοσδήποτε γλυκομίλητος υποκριτής!

 Αν αληθεύει λοιπόν αυτό το σκεπτικό, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε, πως η ίδια η φιλοσοφία, εκτός από τα αμέτρητα ιαματικά παράγωγά της, γέννησε ταυτόχρονα μέσα απ’ τα ιδία της τα σπλάχνα, το τέρας της αυτοεξόντωσής της (διχαστική πολυγνωμία)! Αν σ’ αυτό, προσθέσουμε και την αποτυχία της φιλοσοφίας να προβλέψει τρόπους διαχείρισης των αθεράπευτων μεταφυσικών αναγκών (δεισιδαιμονίας) του όχλου, και να τον μετατρέψει από φυσικό αντίπαλό της, σε αρωγό και υποστηρικτή της… τότε βλέπουμε πως η φιλοσοφία, όπως έφτασε σε μας σήμερα, έχει μια τεράστια αχίλλειο πτέρνα, θνησιγενή χαρακτήρα, και τρομερά κενά προνοητικότητας.

Μαζί λοιπόν με την ανάπτυξη της πολυσχιδούς και όντως ευεργετικής φιλοσοφίας, απ’ τους ιδίους τους φιλοσόφους, έπρεπε να προβλεφθεί και ο αναγκαίος θεολογικός εγκλωβισμός, (χρόνια μυθολογική σίτιση) όλων εκείνων των ανθρώπων που λόγω εθισμού τον είχαν προσωρινά ή δια βίου ανάγκη, μέχρι να εγκλιματισθούν στο νέο πνεύμα της απελευθερωτικής φιλοσοφίας.

Δηλαδή, φιλοσοφία και θεολογία, έπρεπε να συνεργαστούν μυστικά ή φανερά, για να καλύψουν την μακροχρόνια μεταβατική περίοδο, της χειραγώγησης των μαζών, στην ευρύτερη απελευθέρωση της φιλοσοφίας. Η ελευθερία είναι μια λεπτή τέχνη ισορροπίας, ανάμεσα στην υπερβολή και την υποτίμηση κριτηρίων και προτεραιοτήτων… και την τέχνη αυτή, δεν είναι καθόλου εύκολο να την διδαχθεί ο μέσος άνθρωπος. Στην καλύτερη περίπτωση, θα περάσουν χιλιετίες πριν βρει αυτήν την αξιοζήλευτη ισορροπία η ανθρωπότητα. Όμως κάτι τέτοιο, δεν φαίνεται να έγινε αντιληπτό, τουλάχιστον στην αναγκαία έκτασή του, ούτε κι απ’ τους σοφούς της αρχαιότητας.

Καταλήγουμε δηλαδή στο παράδοξο συμπέρασμα, (και φυσικά δεν γνωρίζω ποσό ενδιαφέρον έχει μια τέτοια σκέψη), ότι για τους πολλούς, μια κατάσταση ελεγχόμενης και σταδιακά ελαττούμενης δεισιδαιμονίας, ήταν η συντομότερη οδός προς την επιτυχία! Άρα η διαχείριση (και φυσικά η προσεκτική συντήρηση μέχρι καιρού και χρόνου) της δεισιδαιμονίας, ήταν θεμελιώδες καθήκον της απελευθερωτικής φιλοσοφίας! Όντως… παράδοξο συμπέρασμα!

Με άλλα λόγια, μια βραδεία σταδιακή (μυητική ίσως) μετάβαση απ’ την απλοϊκότητα στην διανόηση, ήταν μια ολοφάνερη αναγκαιότητα, που δεν φαίνεται να καλύφθηκε επαρκώς, απ’ την αχαλίνωτα καλπάζουσα ελληνική φιλοσοφία.

Ένα τέτοιο μηχανισμό (συγχώνευσης του επιθυμητού με το αναγκαίο), προσπάθησε ασυναίσθητα να ενσωματώσει (ανεπιτυχώς) η δημοκρατία, οπού η γνώμη των πολλών (άρα και το μέσο επίπεδο γνώσεων) αποτελούσε κοινωνική δέσμευση. Όμως τις περισσότερες φορές, αυτό έπρεπε να είναι μια εικονική και όχι πραγματική διαδικασία αποφάσεων. Ένα τέτοιο εγχείρημα λοιπόν δεν θα μπορούσε να  τελεσφορήσει, χωρίς σοβαρή, αλλά και διαχρονική εποπτική ομάδα, δηλαδή ιερατείο σοφών… και τέτοια ομάδα εξισορρόπησης τάσεων, δεν υπήρξε ποτέ στην αρχαία Ελλάδα.

Κατά την αρχαιότητα, μεταξύ των Ελλήνων, φαίνεται μάλλον πως βυσσοδομούσε ένας ασίγαστος πόλεμος ανάμεσα στην "διασκέδαση" των μεταφυσικών φόβων, δηλαδή την θρησκευτικότητα, και την σκληρή, προσγειωμένη, βαθυστόχαστη αλλά και ανυπόμονη φιλοσοφία. Η φιλοσοφία, απομυθοποιούσε και υποβάθμιζε κάθετα τα μεταφυσικά (μυθολογικά) λαϊκά βοηθήματα, ενώ η θρησκευτικότητα (με το πολιτικό της προσωπείο) συχνά εξόντωνε και καταδίωκε τους εκφραστές της φιλοσοφίας. Νομίζω δε, πως και οι δυο παρατάξεις βλαφθήκαν ανεπανόρθωτα από τον ανελέητο αυτόν εξοντωτικό, εμφύλιο πόλεμο, ενώ μια φανερή ή κρυφή συμμαχία μεταξύ τους, θα ωφελούσε τα μέγιστα στην σταδιακή κατεύθυνση της πνευματικής μας αναβάθμισης.                                           

Ένας λοιπόν ενδιαφέρον προβληματισμός, που δεν φαίνεται να απασχόλησε επαρκώς τους φιλοσόφους είναι: τι θα απογίνουν όλοι εκείνοι που βιολογικά (ή για άλλους λογούς) αδυνατούν να προσεγγίσουν ή να ανταποκριθούν στην υψιπετή φιλοσοφία; Μια λοιπόν ιαματική προσέγγιση είναι, ότι η χειραγώγηση της δεισιδαιμονίας, από υπομονετικούς και ευφυείς "διασκεδαστές" της, θα αποτελούσε μια ενδεχομένη (αήττητη) απάντηση. Μια διευρυμένη μαιευτική του Σωκράτη, αποτελεί ίσως ένα ενδιαφέρον μοντέλο σ’ αυτή την κατεύθυνση. Όλο αυτό σήμερα, κάποιοι το ονομάζουν κοινωνική μηχανική, αλλά δυστυχώς αυτή εφαρμόσθηκε πολύ περισσότερο απ’ τις θρησκείες και ελάχιστα απ’ την φιλοσοφία.

Αν λοιπόν θεωρήσουμε ως δεδομένο, ότι υπάρχουν άνθρωποι με αθεράπευτες μεταφυσικές ανάγκες, και αποτελούν μάλιστα ανάμεσά μας την ισχυρή πλειοψηφία, τότε προκύπτει η αναπόφευκτη ανάγκη, της ευφυούς διαχείρισης των ασθενέστερων αυτών φιλοσοφικά ανθρώπων. 
Βλέπε σχετικό άρθρο: Η διαχείριση της μεταφυσικής ανησυχίας των ανθρώπων είναι επιβεβλημένη!

Αν δηλαδή οι περισσότεροι των ανθρώπων, είναι πράγματι άκριτα φιλακόλουθοι, και θεολογικοί ή μεταφυσικοί εντυπωσιασμοί, και εντυπωσιακές ρητορείες, είναι τα ισχυρότερα γι’ αυτούς κριτήρια επιλογής παράταξης, τότε ο ισχυρός και ο φυσικός τους ηγέτης, θα είναι πάντα εκείνος που θα καταφέρει να παράγει και να διακινεί τα πλέον εντυπωσιακά εγκεφαλικά εμφυτεύματα, στην κατεύθυνση που θέλει να χειραγωγήσει το μέγα πλήθος των ευάλωτων αυτών ανθρώπων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που κάποτε έγραψα πως ηττηθήκαμε σε επίπεδο θεάτρου. Όμως και η φιλοσοφία έχει υψηλές δυνατότητες θεατρικότητας και ψυχαγωγίας, αν τις εκμεταλλευθούμε, μπορεί να ισοφαρίσουμε την υψιπετή θεατρικότητα των θρησκειών, που σαρώνουν την προσοχή των απλοϊκών, εις βάρος της απελευθερωτικής αλλά κατά γενική ομολογία δύσκολης φιλοσοφίας!

Μ. Καλόπουλος