H βιβλική αφήγηση... πυροβολεί θανάσιμα τα θαύματά της!
Του Μ. Καλόπουλου
Η ενδιαφέρουσα προϊστορία του "αγίου" φωτός - Ηλίας, Νεεμίας και η άγια... «νάφθα»!
Η ιδία η βίβλος αναιρεί τα θαύματά της

Και για να μην σας κουράζω, με την προϊστορία των ευάριθμων εντυπωσιακών βιβλικών πυρο-θαυμάτων, των οποίων τα ενδιαφέροντα και πολυάριθμα επιχειρήματα, δεν μπορώ να παρουσιάσω εδώ στην αναγκαία έκταση,[1] ας περάσουμε στην αποκαλυπτικότερη περίπτωση αυταναφλεγόμενου πυρός και στον διασημότερο πυροτεχνουργό της Βίβλου, τον προφήτη Ηλία, μελετώντας όχι το σύνολο της δράσης του, αλλά εστιάζοντας στην συγκεκριμένη περίπτωση που μας ενδιαφέρει.

Ο προφήτης λοιπόν Ηλίας, (7ος π.Χ.αι.) είχε σοβαρά προβλήματα διατήρησης της λατρείας του Γιαχβέ στο Ισραήλ. Οι ιερείς του Χαναναίου θεού Βαάλ, είχαν επικρατήσει, κυριολεκτικά κατά κράτος! Εκατοντάδες συμπατριώτες του, είχαν βολευτεί, παριστάνοντας μισθοδοτούμενοι τους ιερείς, στην κρατική πια λατρεία του θεού των Τυρίων και Σιδωνίων, Βάαλ, που χάριν της γυναικός του Ιεζάβελ, είχε υιοθετήσει ο Βασιλιάς του Ισραήλ, Αχαάβ.
Ο Ηλίας, κάτοχος της μυστικής ιερατικής θαυματοποιίας, σκαρφίστηκε έναν απίθανο τρόπο μαζικής απαλλαγής από ολόκληρο το ιερατείο, (850 ατόμων!) του ξενόφερτου θεού. Μετά από δική του πρόσκληση, μαζεύτηκε ο λαός και οι αντίπαλοι του ιερείς, σε μια ευρύχωρη περιοχή του όρους Κάρμηλον, όπου ο Ηλίας είπε προς τον λαό του, μιμούμενος φανερά (στην περιπτωση Κορέ) τον Μωϋσή: «έως ποτέ θα χωλαίνετε μεταξύ δυο φρονημάτων; εάν ο Γιαχβέ είναι θεός, ακολουθείτε αυτόν αλλά εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον. Εγώ απέμεινα μόνος προφήτης του Γιαχβέ, ενώ τετρακόσιοι πενήντα άνδρες είναι οι προφήτες του Βαάλ και τετρακόσιοι οι προφήτες του άλσους (σύνολο 850 οι προφήτες του Βαάλ)». (Ο΄) Γ΄ Βασιλειών 18.13. & (Μασ.) Α΄ Βασιλέων 18.21-22.

Πως όμως θα ξεχώριζαν ποιος απ’ τους δυο θεούς ήταν τελικά ο καλύτερος; Η πρόταση του Ηλία ήταν αφοπλιστικά πυρολατρική. Η κάθε παράταξη, πρώτα θα έστηνε από ένα θυσιαστήριο, θα θυσίαζε ένα ζώο και θα το άφηνε πάνω στο θυσιαστήριο και στη συνέχεια, θα παρακαλούσε τον δικό της θεό για ένα θαύμα πυρός!
Στο θυσιαστήριο εκείνο, που θα εμφανιζόταν φωτιά από το πουθενά (άρα από θεού), αυτός ο θεός θα ήταν ο αληθινός! «Ο θεός που θ’ απαντήσει με φωτιά, ούτος ας είναι ο θεός. Και είπεν ο λαός, καλός ο λόγος». Α΄ Βασιλέων 18.24. Το κριτήριο λοιπόν περί αληθινού θεού, ήταν πυρολατρικό.[2]

Οι ιερείς του Βααλ, μπροστά σε έναν θαυματομανή λαό, παγιδεύτηκαν από το στημένο δίλημμα του Ηλία! Προσπάθησαν πρώτοι να ανάψουν την φωτιά του βωμού, μόνο με προσευχές και φυσικά απέτυχαν. Στην συνεχεία αποσύρθηκαν και περίμεναν να δουν και την αναμενόμενη αποτυχία του Ηλία! Τότε λοιπόν, στο σκηνικό της μονομαχίας των θεών, ανέβηκε ο προφήτης Ηλίας!
Περιέργως όμως, αντί να περιοριστεί μόνο σε πύρινες προσευχές προς τον θεό, αυτός έκανε ‘‘κάτι’‘ που δεν ήταν στην αρχική συμφωνία, αλλά που φαινομενικά δυσκόλευε ακόμα περισσότερο το αναμενόμενο θαύμα! Στην πραγματικότητα όμως, όπως θα δείτε, με το πρόσχημα της αύξησης της δυσκολίας του θαύματος (ακριβώς όπως κάνει κάθε καλός σημερινός θαυματοποιός επί σκηνής) δημιούργησε τις προϋποθέσεις της τελικής ανάφλεξης του θυσιαστηρίου!
Ας παρακολουθήσουμε όμως τον μεγάλο αυτόν θαυματοποιό επί το έργον: «και επιδιόρθωσε ο Ηλίας το θυσιαστήριο και έλαβε δώδεκα λίθους... (κατά τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ) και οικοδόμησε το (μισογκρεμισμένο) θυσιαστήριο και έκαμε αυλάκι περί το θυσιαστήριον... και είπε ο Ηλίας, (στους βοηθούς του) φέρατέ μου τέσσαρες υδρίας ύδατος και επιχέετε επί το ολοκαύτωμα και επί τα ξύλα και εποίησαν ούτως και είπε (ο Ηλίας) δευτερώσατε και εδευτέρωσαν και είπε τριτώσατε και ετρίτωσαν και περιέτρεχε το ύδωρ κύκλω του θυσιαστηρίου και ακόμα και το αυλάκι (που είχε περιχαράξει) εγέμισε ύδωρ»! Α΄ Βασιλέων 18.27.
Μετά απ’ όλα αυτά: «φώναξε ο Ηλίας ο προφήτης, Κύριε (Γιαχβέ) θεέ του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, επάκουσόν μου σήμερον εν πυρί, (στείλε πυρ) δια να γνωρίσουν ότι συ είσαι ο θεός... και έπεσε πυρ παρά Κυρίου[3] και κατέφαγε το ολοκαύτωμα και τα ξύλα και τους λίθους και το χώμα και (Μασ. έγλειψε) το ύδωρ το εν τη αύλακι». Α΄ Βασιλέων 18.37-38. (Ο΄ Γ΄ Βασ. 18.34)
Έτσι: «όταν είδε ο λαός, (την φωτιά) έπεσαν κατά πρόσωπο αυτών και είπαν, ο Κύριος (ο Γιαχβε [4] ) αυτός είναι ο θεός». Α΄ Βασιλέων 18.39.
Αυτά συνέβησαν τότε, από τον καταπληκτικό εκτελεστή θαυμάτων τον Ηλία! Αν όμως περάσουμε στην σημερινή κριτική θεώρηση των πραγμάτων, εύκολα θα διαπιστώσουμε, πως και μόνο το γεγονός, ότι η φωτιά ανέφλεξε: «τους λίθους και το χώμα και έγλυψε το ύδωρ στο αυλάκι», αυτό για μας σήμερα, παραείναι αποκαλυπτικό!

Μπορεί την εποχή εκείνη η διάφανη καύσιμη ύλη να ήταν άγνωστη στους πολλούς, για μας όμως σήμερα, το φλεγόμενο ‘‘ύδωρ’‘ στο περιφερειακό αυλάκι του θυσιαστηρίου, παραπέμπει ευθέως και αβίαστα, σε διάφανη καύσιμη ύλη, που χύθηκε μαζί με το νερό στο θυσιαστήριο και όχι μόνο σε απλό συνηθισμένο νερό! Ο πυροτεχνουργός[5] Ηλίας, λοιπόν, προσποιούμενος ότι δυσκολεύει το θαύμα, απλά το έκανε επιτεύξιμο!
Πρέπει να υπενθυμίσω, ότι ανάμεσα στους θεολόγους, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι όλες οι φωτιές του Ηλία, ήταν ουρανοκαταίβατα και απολύτως από "θεού" θαύματα.
Ο Γ. Μεταλληνος γραφει: «ο Γαβριήλ (ο καλόγερος) παραπέμποντας σε άλλη αγιογραφική περίπτωση, στο πυρ που κατέβασε ο Ηλίας, (ομολογεί) πως δεν ήταν κατασκευαστόν, αλλά θεϊκόν». «Φωτομαχικά» σελ. 97.
Ο προφήτης λοιπόν, που με την πύρινη θαυματοποιία του είχε συγκεκριμένους στόχους να υπηρετήσει, εκμεταλλεύθηκε πάραυτα την νίκη του στην μάχη των θεολογικών εντυπώσεων και χρησιμοποιώντας τον ενθουσιασμό[6] του όχλου, κατέσφαξε αμέσως (και παρακαλώ αυτοπροσώπως!) όλους του ιερείς του Βαάλ: «Και είπε προς αυτούς (στον λαό) ο Ηλίας, πιάσατε τους (850) προφήτας του Βαάλ, μηδείς εξ αυτών ας μη διασωθεί. Και έπιασαν αυτούς και κατεβίβασεν αυτούς ο Ηλίας εις τον χείμαρρο Κισών και έσφαξε (ο Ηλίας!) αυτούς εκεί»! Α΄ Βασιλέων 18.40.
Και επειδή θα ήταν ανεπίτρεπτο να αφήσουμε ασχολίαστη την καταγεγραμμένη, ωμή δολοφονία 850 ανθρώπων[7] ερωτώ: η ολοφάνερη γελοιότητα, που θέλει τον συμπαντικό Θεό, να ρίχνει φωτιά από τον ουρανό, για να δώσει στον προφήτη του, το δικαίωμα να σφάξει ιδιοχείρως, οκτακόσιους πενήντα ομοφύλους του, απλούς, ανόητους ανθρωπάκους, που χάριν οικονομικών κυρίως ανταλλαγμάτων αλλαξοπίστησαν, δεν λέει σε κανέναν τίποτε;

Και επιτέλους, γιατί ο καλός θεός σφάζει τους διαφωνούντας;
Γιατί με υπομονή ή κάποιο άλλον τρόπο, δεν τους μεταπείθει;
Άλλωστε, μετά το ουρανόσταλτο θαύμα του Ηλία... ούτε ένας αντίπαλος ιερέας δεν μετανόησε εντυπωσιασμένος από την επιτυχία του Ηλία;
Οι 850 αυτοί άνθρωποι ήταν όλοι αμετανόητοι; Δεν υπήρξε ούτε ένας... ας πούμε ένας νεαρός, που μετανοιωμένος να παρακαλούσε με καυτά δάκρια για έλεος, πριν το λεπίδι του Ηλία του κόψει τον λαιμό;
Γιατί το μαζικό αυτό ιδιόχειρο φονικό, δεν ενοχλεί καθόλου το φωτοστέφανο της αγιότητας του Ηλία;

Μήπως γίνεται φανερό, ότι κανείς, ούτε άνθρωπος, αλλ’ ούτε και θεός, νοιαζόταν τότε, για την πολυδιαφημισμένη άξια της μετάνοιας, που με φορτικότητα συνιστά ο θεός της Καινής Διαθήκης; Και εν πάση περιπτώσει, αν αυτός που θεωρείται ο φιλεύσπλαχνος, ο ελεήμων και ο μόνος αληθινός θεός της Βίβλου, σφάζει μαζικά τους διαφωνούντες... τι διαφορετικό κάνει από τους άλλους, τους ψευδείς, τους υποτιθέμενους κακούς θεούς των εθνών;
Σκεφθείτε που φτάσαμε! Αν ένας πιστός διάβαζε για κάποια άσκοπη σφαγή οποιονδήποτε 850 ζώων, θα είχε αγανακτήσει, τώρα που η αφήγηση περιγράφει την κτηνωδία της μαζικής σφαγής εκατοντάδων ανθρώπων, με μοναδική κατηγορία ότι μετείχαν μιας άλλης πίστης, ο πιστός θεωρεί την πράξη αυτή δίκαια και γιορτάζει ευχαρίστως την μνήμη και την νίκη του αιμοσταγούς δολοφόνου Ηλία!

Ας αφήσουμε όμως το καταπληκτικό αυτό ανθρωποκτόνο ‘‘θαύμα’‘ του Ηλία και ας μεταφερθούμε στην εποχή του Νεεμία (περί το 440 π.Χ.) για τον οποίο διαβάζουμε στους Μακκαβαίους, τα εξής εκπληκτικά:
«Να θυμάστε επίσης την γιορτή της φωτιάς, που καθιερώθηκε όταν ο Νεεμίας προσέφερε θυσία, αφού είχε (ξανα)χτίσει τον ναό (του Σολομώντος) και το θυσιαστήριο. Εκείνο τον καιρό, όταν οι πρόγονοί μας οδηγούντο αιχμάλωτοι στην Βαβυλώνα, οι ευσεβείς ιερείς μας, πήραν κρυφά την φωτιά του ναού (Ο΄ έλαβον από του πυρός του θυσιαστηρίου) και την έκρυψαν καλά σε κοίλωμα (Μασ. δεξαμενή) και ασφάλισαν τον τόπο, ώστε κανείς να μη γνωρίζει που ήταν κρυμμένη».
«Μετά από πολλά χρόνια, όταν ο Νεεμίας επέστρεψε πίσω στην Ιερουσαλήμ, έστειλε τους απογόνους εκείνων των ιερέων, να φέρουν από την κρυψώνα αυτήν την φωτιά. Αυτοί γύρισαν και του είπαν, ότι δεν βρήκαν φωτιά, παρά ύδωρ παχύ. Ο Νεεμίας τους παράγγελλε να βγάλουν λίγο (απ’ αυτό το ύδωρ!) και να του το πάνε. Όταν ετοιμάσθηκαν οι θυσίες, ο Νεεμίας είπε στους ιερείς, να ραντίσουν με το νερό αυτό τα ξύλα και τα σφάγια της θυσία».
«Όταν έγινε κι αυτό, λίγη ώρα μετά που ο ήλιος βγήκε, γιατί πρωτύτερα ήταν συννεφιά,[8] άναψε μια τέτοια μεγάλη πυρά, ώστε όλοι έμειναν κατάπληκτοι. Μετά οι ιερείς άρχισαν να ψάλλουν... Όταν αποκάηκε όλη η θυσία, ο Νεεμίας διέταξε να περιχύσουν και το υπολειπόμενο ύδωρ, πάνω στις μεγάλες πέτρες (του θυσιαστηρίου). Όταν δε έγινε κι αυτό, άναψαν (ξανά) φλόγες».
«Μετά το γεγονός αυτό, έγινε γνωστό... ότι στον τόπο όπου οι τότε ιερείς είχαν κρύψει το ιερόν πυρ, αργότερα βρέθηκε ύδωρ και ο Νεεμίας και οι σύντροφοι του, το χρησιμοποίησαν (το ύδωρ!) για να ανάψουν την θυσία στο θυσιαστήριο... περιέφραξαν δε τον τόπο εκείνο ως άγιον και ο Νεεμίας και οι σύντροφοι του, ονόμασαν αυτό το ύδωρ «νέφθαρ», που σημαίνει καθαρισμός, ενώ από πολλούς ονομάζεται νέφθαι».[9] (Ο΄) Β΄ Μακκαβαίων 1.9-36.

Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι από σας, θα κουνάτε ήδη το κεφάλι σας με απερίγραπτη έκπληξη! Και βέβαια, δεν θα έχετε καθόλου άδικο! Πραγματικά, η συγκεκριμένη περίπτωση... είναι εντελώς πέρα από τα αναμενόμενα! Εδώ τα βιβλικά δεδομένα… φλέγονται, αφού αυτο-ερμηνεύονται εντελώς και απολύτως!
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που η ίδια η βίβλος μας βοηθάει να δούμε τι ακριβώς συνέβη στα δήθεν θαύματα της! Απλά η περίπτωση αυτή, ξεπερνάει κάθε προσδοκία! Χωρίς αμφιβολία, αυτή είναι η πλέον σαφής και κραυγαλέα περίπτωση, βιβλικής αυτο-ακύρωσης! Είναι δε τόσο συντριπτικά αυτο-αποκαλυπτική, τόσο αυτο-αναιρούμενη, που σχεδόν μόνη της, αυτή η περιγραφή, θα έπρεπε να σκοτώσει πάραυτα κάθε έννοια θαυμάτων στην Βίβλο!
Πρόκειται κυριολεκτικά για την σαφέστερη περίπτωση, όπου η βιβλική αφήγηση... πυροβολεί θανάσιμα τα θαύματά της! Είναι τόσο ψυχρή και καθαρή η παραδοχή της ανάμιξης συγκεκριμένων υλικών θεουργίας, που θα πρέπει να αφήνει άφωνους και τους πλέον ετοιμόλογους και στρεψίγλωσσους θεολόγους! Μάλιστα, πολύ θα ήθελα να δω, ποια θέση θα μπορούσε να πάρει σε δημόσιο διάλογο, ένας οποιουδήποτε επιπέδου υπερασπιστής της βιβλικής θαυματουργίας, όταν θα του τοποθετούσαν πλάι-πλάι τις δύο αυτές αλληλο-ερμηνευόμενες αφηγήσεις του ίδιου ουσιαστικά "θαύματος";!
......................
Αργότερα σε τηλεοπτικές συζητήσεις, έθεσα την παραπάνω απορία μου πολλές φορές, (ίσως κάποια στιγμή να σηκώσω και το ανάλογο VIDEO) αλλά περιέργως κανένας ιερέας οποιουδήποτε βαθμού δεν γνώριζε το περιστατικό της νάφθας του Νεεμία και φυσικά ποτέ δεν μπήκε κανείς στον κόπο να μου απαντήσει.
...........................

Βλέπε επίσης: "Ηλίας ο πυροτεχνουργός προφήτης" Του Μ. Καλόπουλου

http://www.greatlie.com/index.php/el/xristianismos/texnologia-thaumaton/2430-ilias-o-pyrotexnourgos-profitis-tou-m-kalopoulou

Η γνώση είναι... η καλύτερη εκδίκηση!

Αποκτήστε τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου επί αντικαταβολή στο τηλ: 2310/770100
Ξεναγηθείτε με διασκεδαστικό και σαφή τρόπο, στα πλέον απίστευτα μυστήρια της θεολογικής μαγείας, και ανακαλύψτε την γέννηση της σημερινής αθλιότητας, στα χέρια εκείνων... που λατρευτήκαν σαν άνθρωποι του θεού!

Παραπομπές:
[1] Εκτεταμένη ανάλυση και ερμηνεία κατά περίπτωση, θα βρείτε στα τρία βιβλία της σειράς ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.
[2] Ανάλογα πυρολατρική, είναι και βασική βιβλική θεολογική θέση: «ο θεός ημών είναι πυρ καταναλίσκον» Δευτ. 4.24.
[3] Να πως το αποδίδει ο Ιωάννης ζωναράς: «είπε δε ο Ηλίας... και υφ’ ου αν αυτόματον πυρ εκλάμψει και κατακαύσει ξύλα τε και θύματα, εκείνος λογιζέσθω θεός αληθής» Ιωάννης ζωναράς ΕΠΙΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΩΝ 1.153.16.
[4] «Κύριο» αποκαλούσαν και τον Βαάλ, γι αυτό η κραυγή αυτή αποκλείεται να ήταν «ο Κύριος αυτός είναι ο θεός», διότι έτσι, δεν θα γινόταν ποτέ κατανοητό ποιον ‘‘Κύριο’‘ εννοούσαν!
[5] Για τα υπόλοιπα θαύματα του πυροτεχνουργού Ηλία και για την περίεργη ανάληψη του σε πύρινο άρμα, θα διαβάσετε στο επόμενο βιβλίο της σειράς ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, «το θέατρο της σωτηρίας».
[6] Ενθουσιασμός = εκ του εν-θεός
[7] Όλοι οι σχολιαστές, περιέργως αναφέρουν μόνο 450 σφαγιασθέντες.
[8] Είναι η πρώτη φορά που η Βίβλος σημειώνει τέτοια λεπτομέρεια και φυσικά έχει τη σημασία της. Όπως καταλαβαίνετε, η Βίβλος δεν απέκτησε ξαφνικά μετεωρολογικά ενδιαφέροντα! Αντίθετα καταγράφει λεπτομέρειες του μηχανισμού της αυτανάφλεξης.
[9] Να τι λέει για την «νάφθα» ο ιστοριο-γεωγράφος Στράβωνας (64 π.Χ.-23 μ.Χ.): «Υπάρχει δε στην Βαβυλώνα... αυτό που νάφθα αποκαλούν, που παράδοξη έχει φύση, φερόμενη (η νάφθα) πλησίον του πυρός αναρπάζει το πυρ, κι αν οτιδήποτε επιχρίσεις μ’ αυτήν φλέγεται και με το νερό όχι μόνο δεν σβήνει, αλλά μάλλον περισσότερο φλέγεται... Ο Ποσειδώνειος δε λέγει ότι στην Βαβυλώνα οι πηγές της νάφθας άλλες μεν είναι λευκές (διάφανες) και άλλες δε μελανές. Η λευκή δε νάφθα είναι (κυρίως) αυτή που αναρπάζει το πυρ». Στράβων Γεωγραφικά 16.1.15.1-24.